Remco Campert – Een geschenk uit de hemel

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, lezen, Remco Campert

Remco Campert – Een geschenk uit de hemel

Ik kende het boekje niet, toen ik het in de opruimingsbak tegenkwam. En dat terwijl ik meestal toch wel redelijk goed in de gaten houd wat er op de markt verschijnt, zeker als het om een van mijn favoriete schrijvers gaat.

De titel van het boek geeft meteen aan waar het om gaat in dit boek. De jonge Remco kwam in zijn jeugd nogal eens onbegrijpelijke uitdrukkingen tegen. In dit boekje vertelt hij de situatie en, minstens zo leuk, zijn gedachtegang nadat hij voor het eerst een nieuwe uitdrukking hoorde. In een geschenk uit de hemel bijvoorbeeld zien we de kleine jongeman uit het dakraam staren, hopende dat er nog een geschenk uit de hemel valt. Toen hem verweten werd met het verkeerde been uit bed gestapt te zijn, zat hij vertwijfeld op de rand van zijn bed, denkend aan de verschillen tussen het goede en het verkeerde been. In ‘Engeltje’ blijkt er een op iemands tong te piesen. Dat was pas echt vreemd.

Leuk tussendoortje, typisch Campert, dat weer wel. Met veel plezier gelezen.

Quote: “Apen woonden in de dierentuin, dat had ik zelf gezien. Je had kleine en grote apen, maar geen aap was zo groot dat die oom er in kon logeren. (..) Misschien had ik het verkeerd verstaan en zei mijn vaderdat de oom bíj de aap logeerde en misschien smulde hij nu dan wel van een banaan.” (Blz. 16)

Nummer: 09-021
Titel: Een geschenk uit de hemel
Auteur:  RemcoCampert
Taal: Nederlands
Jaar: 2006
# Pagina’s:  64(4460)
Categorie:  Fictie
ISBN:  90-234-2236-8

De rijdende rechter 033

Tags

auto, Rijdende Rechter

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Ik heb de muziek in de auto wel eens veel te hard aan staan. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Datum: 25-5-2009
Tijd: 17.55 uur
Plaats: Almelo, Wierdensestraat
Dader: Blauwe Renault Mégane (58-LZ-SX)
Situatie: Ik sta als tweede in de rij voor het stoplicht. De ideale plek zei een cabaretier ooit. De verantwoording voor het snel optrekken ligt bij de voorste en toch ben je bijna de eerste die weg mag rijden.

Voor me staat de Mégane, behoorlijke auto. Ik heb er niet al te veel verstand van, maar terwijl het verkeer van rechts de kruising oprijdt, heb ik tijd genoeg om eens rustig te kijken naar mijn voorganger. Ineens gaat het raampje open, een arm gaat uit het raam en even later fladdert er een papiertje door de lucht, dat toevallig achter de spoiler van zijn eigen auto blijft steken.

Het vergrijp is natuurlijk minimaal, maar ik vind het nog steeds extreem asociaal. De openbare weg is geen vuilnisbak. Er is geen enkele reden om troep uit het raam te gooien. Nooit. Leg het in je auto, stop bij een vuilnisbak, of gooi het thuis weg, maar niet dit.

Even heb ik de neiging uit te stappen, het papiertje te pakken, naar de bestuurder te lopen en het hem terug te geven ‘u verliest iets’. Ik zie het verkeer van rechts stil staan, het stoplicht springt bijna op groen. In de bocht zie ik een glimps van de bestuurder, petje op, vijftien jaar jonger. Goed dat ik dat niet heb gedaan.

Straf: Dinsdagochtend in Landgraaf het grasveld schoonmaken. Met blote handen. En niet eerder stoppen dan wanneer het hele veld compleet groen is.

Vijftiende

Tags

Giro d'Italia, Laurens ten Dam, poëzie, wielerpoëzie, wielrennen

Als ik Laurens ten Dam was

had ik de Gazetta de la Sport

van donderdag 21 mei 2009

bewaard en ingelijst

Geen vijftiende plek

zal ooit zo mooi zijn

met dank aan de 16e en 17e

vlak achter je

Mijn finale tien jaar geleden

Tags

feest, GFC, Goor, lifeblog, nacompetitie, promotie, voetbal

Barcelona won vanavond de finale van de Champions League. Tien jaar geleden speelde ik de wedstrijd die het dichtst bij mijn finale komt. De laatste wedstrijd van de nacompetitie. Een gelijkspel is genoeg voor promotie. Een paar dagen daarvoor won Manchester United van Bayern in de blessuretijd. Wij maakten vlak voor tijd pas de gelijkmaker en promoveerden dus. De krant sprak een dag later over het ‘Manchester-gevoel van GFC’. Honderden meegereiste supporters vierden het mooiste voetbalfeest dat ik heb meegemaakt.

De wedstrijd kon vanwege de rook niet op tijd beginnen.

Door de vreugde werd een officiële elftalfoto vergeten.

Die middag in de Hoeve werd een middag die in het geheugen van elke GFC-er geschreven staat. Nu nog, tien jaar later, heeft elke speler, elke supporter, elke toeschouwer zijn eigen verhaal te vertellen over deze memorabele middag.

Mijn eerste woordje

Tags

baby, eerste woordje, Suus

Vooral mama probeert me woordjes voor te zeggen. ‘Mama’ natuurlijk, maar ook ‘papa’ zegt ze me vaak voor. Hele families discussiëren er over wat het eerste woordje wordt, ook wanneer. Ik heb bijvoorbeeld begrepen dat mijn neef Gijs al het woord ‘Afsluitdijk’ kan zeggen. Maar ja, Gijs is ook al twee jaar oud. Blijkbaar hoort iemand na een maand of tien zijn of haar eerste woordje te zeggen. Nou, bel de kranten maar, ik versla dat record makkelijk.

Het moment van het eerste woordje is meestal belangrijk voor de ouders. Gelukkig kan ik mijn ouders tevreden stellen. Sinds een paar dagen gebruik ik namelijk vaak hetzelfde woord. Geen mama, geen papa, geen dada, opa, oma of afsluitdijk maar het multifunctionele “kgggggi”. Ik geef toe, soms zitten er een paar g’s extra in en klinkt het meer als ‘kggggggg’ want na al die g’s is die i eigenlijk overbodig. Papa en mama proberen mij wel eens na te praten, maar dan moet ik altijd lachen. Ik zeg het ze dan nog een keer ‘kgggggi’ en zij imiteren me dan weer. Hele gesprekken hebben we op deze manier.

Kgggggi betekent altijd iets positiefs. ‘Het flesje was lekker’ of ‘dat was een leuke grap, nu ga ik zo lachen’, het kan zoveel betekenen. Waar ik me wel over verbaas is dat zo weinig mensen het woord gebruiken. Nicht Linde hoor ik wel eens iets dergelijks zeggen, maar haar uitspraak is toch iets anders. Ik heb wel begrepen dat bij het spel Scrabble dit woord erg nuttig kan worden. 3 keer woordwaarde en je hebt gegarandeerd gewonnen. Dat spel moet ik snel maar eens leren.

De boekenkast van Alexander Pechtold

Tags

Alexander Pechtold, boeken, boekenkast, D66, politiek

Hij is niet van mijn partij. Sterker nog, zijn partij vind ik ultiem nietszeggend. Opgericht voor vernieuwing van de politiek, maar in meer dan veertig jaar nog niets bereikt. Voorstander van het referendum, iets waar ik echt tegen ben. Toch mag ik hem wel. Hij blijft overeind in het debat, is een van de weinigen die Wilders durft aan te vallen en zorgt er eigenlijk in zijn eentje voor dat zijn partij terugkeert van splinterpartij naar een partij waar rekening mee gehouden wordt.

Vorige week een interview met hem in de zaterdagbijlage van de NRC. Het mooiste van het interview vond ik niet het gesprek zelf, niet zijn uitspraken, niet zijn lef door toe te geven dat het lastig is om te functioneren binnen het systeem dat zijn partij juist wil hervormen, maar de paginagrote foto bij het artikel. De helft van die foto is zijn boekenkast en dat vind ik natuurlijk erg interessant.

Eén van de eerste dingen die ik onvermijdelijk doe als ik ergens binnenkom, is het bekijken van iemands boekenkast. Een huis waarin geen boekenkast staat, daar is iets niet goed. Maar ook de boekenkast zelf vertelt mij veel. Heeft de lezer smaak? Staan de boeken georganiseerd en zo ja hoe? Iemand die zijn boeken op kleur en grootte in de kast heeft staan, staat er slechter op dan iemand die een systeem bedenkt waardoor boeken snel terug te vinden zijn. Iemand die boeken leest of iemand die boeken ter decoratie gebruikt. Iemand die een eigen smaak heeft of iemand die de AKO toptien als leidraad hanteert. Laat mij je boekenkast zien (daar zijn hele websites aan gewijd) en ik vertel je wie je bent.

Pechtold scoort goed moet ik zeggen. De kast is simpel. Het zou een Billy kunnen zijn, maar ik tel liefst 10 planken, dus de kast is groter dan de standaard Billy, zelfs met bovenstuk (de zolder hier staat er vol mee). En Pechtold heeft systeem. De bovenste vijf planken zijn voor Nederlandse literatuur/lectuur. Daarna de vertaalde boeken, een plank Engelstalig en eenplank kinderboeken. Helaas zijn de onderste twee planken gereserveerd voor spelletjes en troep, maar ja, je kunt niet alles hebben.

Het is moeilijk op de foto precies alle boeken te herkennen, maar goed speurend zie ik staan: Bernlef, Wim de Bie (4x), Borderwijk, Remco Campert (plank 1), Jules Deelder (3x), Max Dendermonde, Adriaan van Dis, Willem Elsschot, Arnon Grunberg (plank 2), Arthur Japin, Kees van Kooten (9x liefst) (plank 3), Connie Palmen en 8 gebonden boeken verzameld werk (Vestdijk?) (plank4), zeker 23 keer Jan Wolkers, Leon de Winter (plank 5), Isabel Allende zeker acht titels, John Irving, Nicci French (plank 6), minstens zes keer Jeffrey Archer en ik gok vijf keer John Grisham (plank 7).

Plank 8 de kinderboeken en de laatste twee planken laat ik even buiten beschouwing. Wat zeggen deze boeken nu over de heer Pechtold? Veel, maar tegelijkertijd ook niets. Ik kan wel amateur-psycholoog gaan spelen en de Wolkers-collectie gooien op de tijdgeest, zoals Pechtold ontgetwijfeld ook een fan van Koot en Bie was vroeger op televisie. Hij gaat mee met zijn tijd, als je Grunberg tenminste modern mag noemen. Maar tegelijkertijd is hij gevoelig voor de bestsellerlijst en leest dus Grisham, French en Allende.

Ik herken tientallen boeken die ook in mijn kast staan, maar ik herken ook honderden boeken überhaupt niet, daar is de foto net niet gedetailleerd genoeg voor. Ik dacht ook Joe Speedboot te zien staan, maar ik kan de kaft niet lezen. Er liggen ook een aantal boeken dwars bovenop de anderen. Ruimtegebrek. Iedere boekenliefhebber kent het. Pechtold is niet anders. Ik ben benieuwd hoeveel boeken hij nog niet gelezen heeft, in mijn kast is dat ongeveer een derde, maar dat is een erg ruwe schatting. Maar dat hij een lezer is, behoeft geen discussie. Scoort hij bij mij toch weer punten. Mijn stem zal hij wel nooit krijgen, maar iemand sympathiek vinden is ook vrij uniek bij politici.

Bas Haring – Het aquarium van Walter Huijsmans

Tags

Bas Haring, boeken, boeken 2009, boekrecensie, filosofie, lezen

Bas Haring – Het aquarium van Walter Huijsmans (09-020)

Haring is een van de redenen dat het Wetenschapskatern in de Volkskrant op zaterdag niet ongelezen op de oud papier stapel gaat. De meeste artikelen gaan ver over mijn hoofd, de vacatures zijn voor mij niet relevant, maar de column van Bas Haring (en voorheen van Theo Jansen) is altijd de moeite waard.

Als modern filosoof wordt hij natuurlijk geacht anders naar het leven te kijken dan de meeste van ons doen, maar hij weet op de een of andere manier altijd weer een geweldige invalshoek te vinden, die de lezer, mij dus, aan het denken zet.

In de maand van de filosofie (ik wist niet dat die maand bestond, maar blijkbaar wel) verscheen dit boekje van Haring. Een essay waarin hij twee belangrijke vragen probeert te beantwoorden. Als eerste is er de vraag ‘Waar komt onze zorg voor de toekomst toch vandaan?’, daarna ‘Waarom is het erg als we het regenwoud verpesten?’ Twee goede vragen, waarop nooit een simpel antwoord te vinden is.

Haring pakt de meest voordehandliggende antwoorden en analyseert ze grondig. Zo komt hij bij goede en foute antwoorden, al zou hij geen filosoof zijn als hij niet kanttekeningen bij deze antwoorden wist te maken.

Leuk essay van een leuke schrijver. Geweldige titel ook. Toch maar eens op zoek naar boeken van de goede man.

Quote: “Stel dat ik één iemand gelukkig kan maken, hoe kies ik dan tussen mijn eigen kind, de overbuurvrouw, een jongen uit Zimbabwe of Hendrik-Jan die in 2078 geboren wordt in Alkmaar? Ik zou niet kunnen kiezen.” (blz. 30)

Nummer: 09-020
Titel: Het aquarium van Walter Huijsmans
Auteur: Bas Haring
Taal: Nederlands
Jaar: 2009
# Pagina’s: 120 (4396)
Categorie: Filosofie
ISBN: 978-90-477-0171-2

Wim Schoevaart, archivaris van Ajax

Tags

Ajax, archivaris, GFC, prijsvraag, Wim Schoevaart

Gerbie’s prijsvraag. De onregelmatig terugkerende vraag voor de bezoekers van dit blog, met slechts een virtuele veer voor de winnaar, de eerste die het juiste antwoord in de reactiebox weet neer te zetten. Simpel toch?

Dinand had de locatie goed. Maar dat was deze keer niet de vraag. Niemand wist het blijkbaar. Is ook niet simpel, de goede man komt niet echt vaak in de publiciteit. Wim Schoevaart, archivaris van Ajax, erelid van die club, zit naast mij in de bestuurskamer van GFC. Hij heeft nog informatie voor me opgezocht en toegezonden, voor het jubileumboek van anderhalf jaar geleden.

Stand na drie prijsvragen blijft dus:

Dinand 1 virtuele veer

Bert 0,1 virtuele veer

Volgende keer maar weer iets simpeler?

Rechtersok

Tags

baby, sokken, Suus

Het is afgelopen met stil liggen. Het was wel makkelijk voor papa en mama, je legt me ergens neer en je doet ondertussen wat je wil, maar zo simpel is het leven niet. Ik wil wat meer zien, ik wil meer meemaken. Vooral in de box beweeg ik alle kanten op. Allemaal op mijn rug, mama draait me soms weleens op mijn buik, maar dan verveel ik me al snel, ik weet nog niet hoe ik terug moet draaien, maar dat vind ik binnenkort vast wel uit. Laatst lukte het me ook in bed om 180 graden te draaien, de wereld zag er ineens heel anders uit.

Nee, gewoon draaien als een kompas. Dan weer de voeten naar het noorden, dan weer richting het zuiden. Ondertussen kom ik natuurlijk van alles tegen. Ik weet niet wat de bedoeling is van die box, maar als ik daar midden in lig, dan lig ik omringd door allerlei troep. Volgens mij vinden papa en mama dat wel leuk speelgoed, vooral als het lawaai maakt. Allerlei dingen beginnen muziekjes te maken of liedjes te zingen zodra ik ze aanraak. Ik vind dat wel grappig, maar na 17 keer ‘Spiegeltje spiegeltje aan de wand, de liefste baby dat ben jij’ begint papa meestal wat ongelukkig te kijken.

Ik heb papa de laatste tijd toch goed te pakken, want ik ben er dol op om mijn rechtersok uit te doen. Hij vindt het dan zielig dat ik met een blote voet in bed lig, in de box lig of in het wipstoeltje lig en komt dan snel om mijn sok weer aan te doen. En dan begint het pas, want hij zit nog maar net weer bij zijn computer, of ik heb de sok al weer uit. Vooral mijn rechtersok heb ik in een vloek en een zucht uitgetrokken.

Meestal gebruik ik mijn andere voet daarvoor, gewoon voeten over elkaar en dan zorgen dat die sok ergens achter blijft haken en een kind kan de was doen (ik niet trouwens). Soms trek ik mijn benen op en lukt het mij ook om met mijn handen een sok, of zelfs allebei uit te doen. En elke keer weer komt papa om die sok opnieuw aan te doen. Soms denkt hij slim te zijn en doet hij een broekspijp in de sok, zodat het voor mij lastiger wordt om de sok uit te doen. Stom van hem, want hij weet toch dat mama mij altijd mooi aankleedt en dat ziet er niet uit, dus mama doet de sok weer gewoon, zodat ik even later weer die sok uit kan doen.

Vanavond had ik ‘m helemaal gek, had ik gewoon voor de verandering mijn linkersok uitgetrokken…

Gino Bartali door de ogen van Paolo Conte

Tags

Gino Bartali, Italië, Paolo Conte, wielerlied, wielrennen

Meer dan drie jaar geleden al op mijn web-log, meer dan zeven jaar geleden geschreven voor CycloSim, het verhaal over Bartali kwam natuurlijk weer in mijn hoofd nu de Giro weer onderweg is. Een boeiende ronde in een boeiend land. Extra goed te volgen, nu Armstrong elke dag twittert (of is het toch tweet?), net als Leipheimer, Davis en Bruyneel trouwens. Leuker is het blog van Chris Horner, met een goed verhaal elke dag. Ter ere van die prachtige Giro, namens mij dus nog een keer het verhaal over ‘De Neus’, door Paolo Conte. Dit keer met muziek en beelden via YouTube, drie jaar geleden nog een obscure site.

Nog een keer luisteren naar die ene prachtige regel: “quel naso triste da Italiano allegro”

Is het toeval dat Paolo Conte (bekend van de slakkenrace-bierreclame) kiest voor Bartali, niet voor de meer bejubelde Fausto Coppi? Ik denk het niet. Coppi, vroeg overleden, werd mede daardoor een legende. Coppi werd groot doordat Gino Bartali bestond. Hij moest eerst de Campionissimo verslaan. Mooi woord dat Campionissimo. Een goede Nederlandse vertaling bestaat niet. Kampioenst. Tegenover de flegmatieke Coppi, de levensgenieter, stond de degelijke, bijna saaie Bartali. Een vroom man, een grote wielrenner, levend voor zijn vak. De held die iedereen had kunnen worden.

Farà piacere un bel mazzo di rose
e anche il rumore che fa il cellophane
ma un birra fa gola di più
in questo giorno appiccicoso di caucciù.

Sono seduto in cima a un paracarro
e sto pensando agli affari miei
tra una moto e l’altra c’è un silenzio
che descriverti non saprei.

Conte kiest voor Bartali, omdat er in Italië meer Bartali’s dan Coppi’s zijn. Elke Italiaan wil graag een held zijn, wil graag door vrouwen aanbeden worden, maar net als Bartali is de Italiaan gewoon netjes getrouwd met een vrouw die liever niet heeft dat haar man kijkt naar plaatjes van schaars geklede schoonheden in de krant. Het lied gaat over een stel dat aan de kant staat te wachten tot hij langskomt. Het is een hete dag, zelfs het rubber plakt.

Oh, quanta strada nei miei sandali
quanta ne avrà fatta Bartali
quel naso triste come una salita
quegli occhi allegri da italiano in gita
e i Francesi ci rispettano
che le balle ancora gli girano
e tu mi fai – dobbiamo andare al cine –
– e vai al cine, vacci tu. –

Terwijl hij lovend praat over zijn held, Bartali, zeurt zij aan zijn kop. Hij wil gewoon wachten op de grote held. “Die trieste neus als een helling”, een prachtige zin, refererend aan de gehavende neus van Bartali.

è tutto un complesso di cose
che fa si che io mi fermi qui
le donne a volte si sono scontrose
o forse han voglia di far la pipì.
E tramonta questo giorno in arancione
e si gonfia di ricordi che non sai
mi piace restar qui sullo stradone
impolverato, se tu vuoi andare, vai…
e vai che il sto qui e aspetto Bartali
scalpitando sui miei sandali
da quella curva spunterà
quel naso triste da Italiano allegro
tra i Francesi che si incazzano
e i giornali che svolazzano
C’è un po’ di vento, abbaia la campagna
e c’è una luna in fondo al blu…

Terwijl hij zijn vrouw/vriendin (“vrouwen zijn soms op zoek naar ruzie”) negeert komt uit een bocht eindelijk Bartali tevoorschijn. De Fransen maken zich boos, waar ze hem voordien nog respecteerden, kranten vliegen alle kanten op, de maan is al zichtbaar op de blauwe achtergrond.

Tra i francesi che si incazzano
e i giornali che svolazzano
e tu mi fai – dobbiamo andare al cine –
– e vai al cine, vacci tu! –

Paolo Conte beschrijft de meest normale held van Italië in poëtische bewoordingen. Zijn stem is genoeg om het beeld voor ogen te krijgen van de grijsharige advocaat in een smoking achter zijn piano. Eigenlijk is het taalgebruik het enige aan dit lied dat beter bij Coppi had gepast dan bij Bartali. Maar dat gegeven is dan ook wel weer passend. Want niets in het leven van Bartali kan gedefinieerd worden zonder Coppi.

Wie is dit?

Tags

fotooo, prijsvraag

Gerbie’s prijsvraag. De onregelmatig terugkerende vraag voor de bezoekers van dit blog, met slechts een virtuele veer voor de winnaar, de eerste die het juiste antwoord in de reactiebox weet neer te zetten. Simpel toch?

De vraag is ook deze keer weer erg simpel: Wie is dit?

De meest irritante voetballer in Nederland heeft humor

Tags

Ajax, Luis Suarez, reclame, voetbal, YouTube

De Engelsen zeggen het mooier: “You love him or you hate him”. Er is geen middenweg. Suarez past niet bij de Nederlandse poldergedachte. Een prachtige voetballer, maar een ongelofelijke irritante persoonlijkheid. Hij kent genoeg Nederlands, volgens eigen zeggen, hij kan zich verstaanbaar maken, dus is hij gestopt met Nederlandse les. Vrij hoog op de lijst van spelers die de Nederlandse competitie deze zomer zullen verlaten.

En dat is jammer, want Suarez is een mooie voetballer. Er gebeurt altijd iets als hij in het veld staat. En ook voor zijn tegenstanders op diverse tribunes is het zonde. Aan wie moeten die zich volgend seizoen ergeren? Voor scheidsrechters is het zonde, want elke valpartij van hem wordt automatisch als schwalbe bestempelt, inkomsten voor de KNVB, pluim voor de man met de fluit.

Maar Suarez heeft humor. Waarschijnlijk niet zelf bedacht, zijn tekst in deze reclame, maar leuk is het zeker. “Suarez nooit zitten op de bank”. De verkoper is ook goed trouwens: “Ajax, ja goede club, Cruijff, Keizer, Abe Lenstra.

Betalen voor een site

Tags

betaalsites, last.fm, muziek

Het is volgens mij de grootste fout die een site kan maken. Zodra het populair wordt, de bezoekers laten betalen. Schoolbank is een perfect voorbeeld. Ik had weinig met die site, maar toen ik er eenmaal opstond, had ik vaak de neiging om toch snel even te kijken naar oude bekenden. Zodra ik moest betalen, was het afgelopen. Ik kijk niet meer en heb die behoefte ook niet.

Napster moest het noodgedwongen. De eerste site die illegaal downloaden zo eenvoudig maakte dat elke boerenlul het kon, ging ten onder aan zijn eigen succes. Ook daar kwam ik niet meer.

En nu blijkt (of is het lijkt en heb ik de verkeerde instellingen?) Last.fm dezelfde fout te maken. Na ruim 4800 keer een nummer te hebben geluisterd, veel leuke onbekende bandjes te hebben ontdekt (Zuid Amerikaanse Ska, Amerikaanse singer-songwriters, Duitse Wir sind Helden-clonen) en obscure nummers van bekende artiesten te hebben gevonden (Nick Cave covert Disco 2000 van Pulp), kreeg ik ineens de mededeling dat ik nog 30 nummers mocht luisteren. Twee dagen later was het voorbij. Ik kwam niet meer bij ‘my library’, de met zorg opgebouwde collectie artiesten waar ik graag naar luisterde. Het liefst naar Blur, Spinvis, Johnny Cash, Radiohead en de Dijk, volgens de statistieken. Ook verontrustend vaak naar Johan, een leuk bandje, maar niet echt een favoriet.

Maar met al zijn fouten, vond ik het een leuke site. Maar ik weiger 3 euri te betalen voor muziek. Dan zet ik wel een CD op, of de radio aan. Maar weer lijkt geld het te bederven. Wie zong het ook al weer? “Is the root of all evil today” (staat schandaligerwijs nergens op mijn gespeelde muziek op last.fm).

Wie heeft er een alternatief gevonden, blip.fm blijf ik gecompliceerd vinden…

Norenhater

Gerbie kijkt YouTube 037

Ook ik vroeg me in het begin af wat de VPRO wilde met Jiskefet. Maar ik bleef kijken, gefascineerd door de absurde sketches, door de hints dat het wat geweldigs kon worden, door het totaal niet op iets lijkende programma.

En dus zag ik vele mooie programma’s in de loop der jaren, waarvan sommigen sketches (voetbalvader!) klassiekers werden, andere (Lullo’s, Debiteuren/Crediteuren) kijkcijferkanonnen en weer andere mislukten (De heren van de Bruine Ster, het COC-schip). Ik zag afleveringen die zo documentaire hadden kunnen zijn  (de zoektocht naar Broer Morrison) maar die door velen al weer vergeten zijn.

De Norenhater gebruikte ik tien jaar geleden al in de les. Lang voor YouTube had ik de tekst op internet gevonden en deelde die uit zonder toelichting. Ik gaf leerlingen de kans het te lezen en vroeg om reacties. Die kwamen bijna altijd. Meestal in de trant ‘belachelijk’ en ‘waar slaat dit op?’. Als ik ze vroeg het woord Noren te vervangen door Joden of Moslims (we hadden de aanslagen van 11 september nog niet gehad, Wilders was nog een onbeduidend VVD-ertje) en dan te kijken of het stukje tekst herkenbaarder werd, dan viel bij velen het kwartje.

Velen kwamen zelfs met een goed antwoord op de vraag waarom juist de Noren zo geschikt zijn voor deze parodie. Een nuttige les dus. Maar de sketch zelf is ook gewoon leuk om te kijken. En ja, de les zou nog steeds voor velen in Nederland kunnen gelden. Op de honderdduizenden potentiële PVV-stemmers bijvoorbeeld. Helaas zijn die meestal al zo teleurgesteld in de maatschappij dat ze de humor van deze sketch niet meer zien, of erger nog, niet willen zien.

Dimitri Verhulst – Godverdomse dagen op een godverdomse bol

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, Dimitri Verhulst, lezen, Vlaanderen

En dan is mijn web-log soms toevallig ineens erg actueel:Verhulst wint Libris prijs! Laat ik dat boek nu net vorige maand gelezen hebben en laat het boek dan, geheel volgens mijn chronologische volgorde, ook nog eens aan de beurt zijn voor een eigen recensie…

Dimitri Verhulst – Godverdomse dagen op een godverdomse bol (09-017)

Voor je het weet zit je gefascineerd te lezen in dit boek. Nu lezen de meeste boeken van Verhulst als een trein, maar dit boek is toch duidelijk anders. De geschiedenis van de wereld door de ogen van een Vlaams schrijver. Niet een simpel onderwerp. Niet een voordehandliggende keuze. Moet je in het Darwinjaar een discussie voeren die al tig keer gevoerd is? Verhulst laat het allemaal naast zich liggen en vertelt gewoon zoals het is. In zijn ogen dan. En daar zitten hele rake observaties tussen.

Die observaties maken het boek de moeite waard. De soms goed verstopte, maar meestal er dik bovenopliggende meningen van Verhulst zeggen iets over zijn wereldbeeld. En dat is niet altijd vrolijk. Maar dat is ook weer niet vreemd, want de mensheid doet natuurlijk veel vreemde dingen die moeilijk te begrijpen zijn. Toch had ik halverwege het boek een gevoel dat ik het wel begreep. Dat ik de rest van het boek niet perse hoefde te lezen om te weten hoe Verhulst er over dacht.

Toch ben ik blij dat ik het wel heb uitgelezen. Een paar stekende opmerkingen in de tweede helft van het boek had ik niet willen missen. Al met al een leuk boek dus, al heb ik van andere boeken van Verhulst meer genoten.

Quote: “Zij die beweren dat de schepping van alle zichtbare en stoffelijke dingen niet het werk van god kan zijn: op brandstapel! (..) Hetzelfde lot staat de stumpers te wachten die de geloofsregels in begrijpelijke volkstaal lezen, diegenen die de weelde van de prelaten en de geestelijken hekelen. ’t Geeft de doodstraf aan wie tegen de doodstraf is.” (Blz. 106)

Nummer: 09-017
Titel: Godverdomse dagen op een godverdomse bol
Auteur: Dimitri Verhulst
Taal: Nederlands (Vlaams)
Jaar: 2008
# Pagina’s: 186 (3685)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-254-2953-9