Een club om trots op te zijn

Tags

Goor, voetbal, column, GFC, Goal

Helaas deze keer een column die niet heeft gewerkt. Er zijn nog steeds mensen die niet door hebben dat dit over hun ging. Dat het gedrag beter kan en moet.

Goal, Augustus 2016

Als columnist van ons gewaardeerd clubblad word ik wel eens aangesproken. Sommige GFC’ers hebben iets waarmee ze zitten en zien de Goal als een goede manier om dat te uiten, maar schrijven het liever zelf niet op.  Het is wel goed dat het gezegd wordt, ik blijf op de hoogte van wat er gebeurt met mijn club, ook al ben ik niet altijd aanwezig op het complex.

Het afgelopen seizoen viel het mij op dat ik meerdere keren werd aangesproken over het gedrag van andere GFC’ers. Het kwam er op neer dat velen zich schaamden voor anderen die net als zij langs de lijn stonden. Dit ging zelfs zo ver dat excuses werden aangeboden bij de tegenpartij van de dag.

Nu heb ik niet de illusie dat GFC anders is dan de rest van de maatschappij. De verhoudingen verharden, fatsoensnormen veranderen. Maar waar ik echt van schrok was dat we het hebben over wedstrijden bij de pupillen waar niet alleen ouders, maar ook grootouders, ooms en tantes zich misdragen. En daar kan ik met mijn volle verstand niet bij. Hoe haal je het in je hoofd om een dertienjarige vrijwilliger die op zaterdagochtend een wedstrijd wil fluiten voordat hij zelf moet voetballen uit te schelden? Waarom denk je dat een scheidsrechter bewust fouten zou maken? En zelfs als er een fout gemaakt wordt, dan nog heb je je te gedragen. Nooit is een fout een excuus voor onfatsoenlijk gedrag.

Maar vooral: als je denkt dat je het beter kunt, laat dat dan zien. Volg die cursus en fluit een wedstrijdje op zaterdagochtend. Doe je de spelers en de club ook nog een plezier. Het is goed dat junioren pupillen fluiten. Maar er zijn nooit genoeg scheidsrechters, ook ouders en andere familieleden zijn welkom om zich te melden bij de club.

Gelukkig begreep ik dat ook het bestuur dezelfde conclusie trok, meerdere mensen aansprak. Ik schrijf hier dus geen nieuws. Namen en rugnummers zijn niet nodig, dit is geen publieke schandpaal.

Wat ik voor het komende seizoen hoop is dat GFC zich als een fatsoenlijke club presenteert. Dat wij elke scheidsrechter, hoe onbegrijpelijk diens beslissingen soms ook mogen zijn, waarderen. Dat we onze gasten ook als gasten behandelen. Dat we niet meegaan in de verruwing van de samenleving.

Noem me een idealist, maar ik zie GFC graag als voorbeeld voor andere clubs. Een club waar teams graag op bezoek gaan. Waar we respectvol en fatsoenlijk omgaan met mede- en tegenstanders. Waar we plezier hebben in het spelletje, maar er ook inzien dat het een spel is. Winnen is leuk, erg leuk, daar mag je veel voor doen. Maar niet ten koste van alles. Het is niet het ultieme doel. We zijn amateurs, geen topsporters. We spelen voor ons plezier, niet voor geld. We winnen voor de eer, niet voor ons vaderland.

Ik weet zeker dat GFC dat in zich heeft. Dat GFC een voorloper kan zijn. Dat ons gedrag op en naast het veld onberispelijk is. Dat ik en alle andere GFC’ers trots kunnen zijn op ons clubje. Doet u mee?

Drie jaar derbyplayer is genoeg

Tags

column, derby, GFC, Goal, Goor, Goors nieuws, voetbal

Goal, juni 2016

Twenthe heeft goorsnieuws.nl van een probleem afgeholpen door na verlenging toch nog te winnen van RSC. Na drie mooie seizoenen zijn er komend seizoen vier derby’s minder in de vierde klasse.

Die avond bij de Tapperij herinner ik me nog. Eindelijk alle drie Goorse clubs in dezelfde klasse. Dat was sinds de jaren zeventig niet meer voorgekomen. En daarvoor nooit. Die gelegenheid moet je als goorsnieuws.nl benutten. We filosofeerden over voetbal, de vierde klasse en de vele derby’s. Het klassement ‘Derbyplayer van het jaar’ werd geboren. Bij elke derby was een neutrale expert aanwezig die cijfers kon geven, aan het eind van het seizoen rolde er dan vanzelf een speler uit die zichzelf een jaar de beste speler van Goor mocht noemen. Leuk idee.

Al tijdens het eerste seizoen kwamen de systeemfoutjes naar boven. GFC won met liefst 6-2 van Twenthe, volgens velen de schuld van de keeper. In de uitwedstrijd ging GFC met precies dezelfde cijfers naar huis. De aanvallers van Twenthe dolden onze verdedigers keer op keer. Maar in beide gevallen bleek uit de cijfers weinig van het krachtsverschil. Sterker nog, een onvoldoende viel er niet.

Het tussenklassement bepaalde de volgende wedstrijden. Zelf mocht ik naar de Whee om de een na laatste derby van het seizoen te bekijken. Ik werd met alle egards ontvangen.  Maar zonder uitzondering werd me op het hart gedrukt dat ik hun keeper een goed cijfer moest geven. Voordat de wedstrijd ook maar was begonnen, wist ik al dat Kolbe moest winnen. Hij had pech. Twenthe was oppermachtig, won eenvoudig. En al zat er geen blunder bij, een hoog cijfer zat er ook niet in, hij had zich niet kunnen onderscheiden. Een week later won Nijland de eerste titel.

Wel was ik de allereerste beoordelaar die het aandurfde om een onvoldoende te geven. Slechts een enkeling na mij durfde dat ook. Goor is blijkbaar te klein, je moet iedereen ook een week later nog kunnen aankijken. Tenminste, dat lees ik in de cijfers die op maandag na de wedstrijd op de site verschijnen. Maar laat ik niet te trots doen, ik deed zelf mee. Twee Hectorspelers speelden zo dramatisch die ene wedstrijd, dat een 4 nog een ruime beloning was. Ik durfde het ook niet, lafjes noteerde ik een 5. Een week later was GFC – Hector, wij hadden de punten nog nodig en een extreem gemotiveerde tegenstander was niet wenselijk.

Het hielp niet trouwens. Velen verweten het mij persoonlijk dat hun favoriet niet de winnaar werd, dat werd me een week later wel even ingewreven.

Er zitten gewoon te veel haken en ogen aan het systeem. Vele mogelijke rapporteurs lieten het afweten, het was soms flink zoeken naar een nieuw jurylid. En nu we drie jaar hebben gehad, hebben we drie winnaars gehad. Laten die drie nou net van alle drie de clubs komen. Nijland, Ditzel, Kolbe. Mooi rijtje. Iedereen blij. Het is mooi geweest.

Koude douches

Tags

column, douche, GFC, Goal, voetbal

Goal, maart 2016

Oktober, tijdens de jaarvergadering werd een verbouwing aangekondigd door het bestuur. Sinds 1975 voetballen we op het huidige complex, kantine en kleedkamers stammen uit die tijd. GFC gaat binnenkort bewust om met energie, er komen zonnepanelen, diverse subsidiepotjes worden aangesproken en alles wordt beter.

De eerste gedachte die door mijn hoofd schoot, was dat we eindelijk af zijn van koude douches. In het verleden heb ik daar al eens een column over geschreven, zonder enig resultaat overigens. Maar eindelijk komt er een eind aan deze ergernis van vele actieve leden. Gekscherend zeggen we wel eens dat de douches al draaien op zonne-energie. In de zomer bloedheet, in de winter ijskoud.

De tweede gedachte was, al tijdens de vergadering, dat ik wel heel vaak heb kunnen ‘profiteren’ van deze koude douches. Aan de Deldensestraat mocht ik ooit al eens meetrainen bij de F-jes, in 1976 werd ik lid en sindsdien speel ik nog steeds. Goed, ik ben nogal eens met een rugzak op pad geweest, dus ik heb een paar (delen van) seizoenen gemist. Wie zou er vaker onder een koude douche hebben gestaan?

Kan niet zo moeilijk zijn om dat uit te zoeken. Als je ouder bent dan ik en nog steeds voetbalt, kom je in aanmerking. Iets jonger dan ondergetekende, maar continu voetballend kan ook. De rest kan ik uitsluiten. Ate Brunnekreef en Henk Rustenhoven schieten me als eerste te binnen. Bij mij in het team Dinand, Theo en Sander. Even doorredenerend heb ik door dat het uitmaakt of je in de selectie hebt gespeeld of niet. Of je de jeugd getraind hebt. Of je wel eens een wedstrijdje fluit. Iets gecompliceerder dan ik dacht dus.

Maar daar heb je computers voor. Gewoon in Excel zetten. Een seizoen in de selectie geeft kans op globaal 100 koude douches. In de lagere elftallen de helft daarvan. Leiders van de F-jes douchen minder vaak dan trainers van B of A. Dan is het een kwestie van doorrekenen. Het elftal dat de grootste kans had op koude douches heeft de volgende opstelling: in het doel Ate Brunnekreef. Achter:  Henk Rustenhoven, Arie Veling, Frits Toren en Sander ten Donkelaar. Middenveld: Dinand Klein Horsman, Jacob Kalsbeek, Theo Toornstra en Romano Lammertink. Voorin staan Hens ten Thije en ik zelf. Hans Kuipers en Henk Caarels zijn de wissels.

Aanvallers houden het minder lang vol, blijkt uit dit elftal. Of stoppen gewoon sneller. Dat is een voor een volgend onderzoek. Maar wie heeft nu de meeste koude douches gehad? Op de derde plek Hens ten Thije, runner up Dinand Klein Horsman en de ‘winnaar’ is onze huidige trainer Romano Lammertink. Sinds hij uit Drenthe overkwam heeft hij bijna 2800 kansen op koude douches gehad. Ik neem aan dat hij het niet heeft bijgehouden, anders was hij nooit trainer geworden bij GFC.

Wat kunnen we met deze nutteloze informatie? Helemaal niets, de term nutteloos zegt het al. Misschien is het een idee voor het bestuur om Dinand en Romano te vragen de opening te doen van de nieuwe, verbouwde kleedkamers?

Suggesties voor vervolgonderzoeken: wie heeft het meeste Warsteiner gedronken? Wie zat het meeste uren in de bestuurskamer?  Hoeveel kantinediensten heeft Bert Caron gedraaid? Wie heeft het damestoilet het vaakst gebruikt? (ik denk nog steeds Jan Dekker) Wie heeft de meeste meters lijnen gekalkt? Hoeveel witte muizen zijn er verkocht in de kantine? Wie scoorde de meeste goals buiten de selectie? Hoeveel uren heeft Johnny gemaakt?

Geen 76e verjaardag

Niets te vieren vandaag. Papa viert al jaren zijn verjaardag niet meer. Maar even een oude column uit het archief opgedoken, de eerste column na zijn overlijden.

Symboliek

Natuurlijk moet deze column over papa gaan. Dat verwacht iedereen, dat wil ik zelf ook. Maar nog geen vijf jaar geleden heb ik al het verhaal geschreven over de geweldige voormalige voetballer die 65 werd. Herplaatsen? Niet nodig, staat wel op mijn blog. Ongetwijfeld staat er elders in deze Goal al wel een mooi In Memoriam, die hoef ik dus ook niet te schrijven. Maar wat dan? En dan ineens dringt het verhaal zich zelf op.

Pasen 1988. SOS uit. Mijn eerste basisplaats in het eerste. Zaterdag nog meegedaan in A1, al een aantal keer ingevallen. Oefenwedstrijden zelfs helemaal. Maar dit wordt mijn echte debuut. SOS staat laatste, wij een plekje hoger. Ik begin als rechtshalf. Speel onopvallend. In de rust nog meer blessures. Ik mag midmid spelen de tweede helft. Het gaat beter. Halverwege de tweede helft is de bal aan de linkerkant. Ik loop om Jan heen, krijg de bal mee, passeer een man en haal de achterlijn. Ik dribbel naar binnen en zie dat Hans zich aanbiedt. De keeper komt iets los van de lijn en ik schiet tussen hem en de paal door. Mijn eerste doelpunt in het eerste. We winnen met 2-3. Zij degraderen. Wij niet. Papa staat trots aan de zijlijn. Later vertelt hij mij hoe trots opa zou zijn geweest.

November 2015. Mijn eerste wedstrijd na het overlijden van papa. Hellendoorn uit. Ik loop naar het veld en krijg de flashback. De club is gefuseerd. Er ligt kunstgras. Er is een paar kilo meer mij. Maar ik kijk meteen naar links en zie de goal, waar ik 27 en een half jaar geleden die ene goal maakte. Ik vertel het een aantal medespelers. “Jij onthoudt echt alles”, klinkt het. Klopt niet. Maar je eerste goal in het eerste is bijzonder.

Halverwege de eerste helft staat Bert klaar om in te gooien. Aan de linkerkant. Weinig beweging, tot ik het gat zie en diep sprint. Hij begrijpt het en gooit de bal over de back. Ik ben eerder bij de bal dan de laatste man en passeer hem. Vanuit de linkerhoek nader ik de goal, net als toen. Deja vu, schiet het door mijn gedachten. Ik kijk niet of er iemand meeloopt deze keer. Die bal kan maar op één manier het doel in. De keeper staat bij de paal. Even twijfelt hij. Genoeg. De bal kan er tussendoor. Hij schampt de paal, maar hij gaat er in.

Een T-shirt met mijn vaders hoofd heb ik niet aan. Ik wijs ook niet naar de hemel. Daar geloof ik niet in. Maar het moment raakt me wel. De symboliek dat ik net nu, net op dit veld, deze goal mag maken. Uit precies dezelfde hoek. Ik geloof niet in leven na de dood, in over de schouders meekijkende dode ouders. Ik geloof niet in voorbestemming. In ‘het moest zo zijn’. Ik geloof niets. Maar ik ben er van overtuigd dat papa het mooi zou hebben gevonden.

Als je ouder wordt, weet je dat je op een dag je ouders kwijtraakt. Dat je net zo trots op ze bent, als zij op jou. Het gaat niet altijd zoals je wil. Ik had papa graag willen zien voetballen. Ik had gehoopt dat hij meer zou genieten van zijn oude dag. Hij had de tachtig wel mogen halen. Maar soms lopen de dingen niet zoals je wilt.

En sinds ik vader ben, snap ik waarom ik regelmatig hoorde: “Wat zou je opa trots zijn geweest.” Ik zag een opa die extreem trots was op mijn kleine meisje. En omdat de geschiedenis zich herhaalt, weet ik ook zeker dat ik mijn vader vaak zal citeren. De verhalen die ik zal vertellen, zullen de herinneringen van Suus worden. En ik hoef niet te liegen als ik haar vaak zal vertellen dat opa trots op haar zou zijn geweest.

Symboliek

Tags

column, GFC, Goal, papa, voetbal

Goal, November 2015

Natuurlijk moet deze column over papa gaan. Dat verwacht iedereen, dat wil ik zelf ook. Maar nog geen vijf jaar geleden heb ik al het verhaal geschreven over de geweldige voormalige voetballer die 65 werd. Herplaatsen? Niet nodig, staat wel op mijn blog. Ongetwijfeld staat er elders in deze Goal al wel een mooi In Memoriam, die hoef ik dus ook niet te schrijven. Maar wat dan? En dan ineens dringt het verhaal zich zelf op.

Pasen 1988. SOS uit. Mijn eerste basisplaats in het eerste. Zaterdag nog meegedaan in A1, al een aantal keer ingevallen. Oefenwedstrijden zelfs helemaal. Maar dit wordt mijn echte debuut. SOS staat laatste, wij een plekje hoger. Ik begin als rechtshalf. Speel onopvallend. In de rust nog meer blessures. Ik mag midmid spelen de tweede helft. Het gaat beter. Halverwege de tweede helft is de bal aan de linkerkant. Ik loop om Jan heen, krijg de bal mee, passeer een man en haal de achterlijn. Ik dribbel naar binnen en zie dat Hans zich aanbiedt. De keeper komt iets los van de lijn en ik schiet tussen hem en de paal door. Mijn eerste doelpunt in het eerste. We winnen met 2-3. Zij degraderen. Wij niet. Papa staat trots aan de zijlijn. Later vertelt hij mij hoe trots opa zou zijn geweest.

November 2015. Mijn eerste wedstrijd na het overlijden van papa. Hellendoorn uit. Ik loop naar het veld en krijg de flashback. De club is gefuseerd. Er ligt kunstgras. Er is een paar kilo meer mij. Maar ik kijk meteen naar links en zie de goal, waar ik 27 en een half jaar geleden die ene goal maakte. Ik vertel het een aantal medespelers. “Jij onthoudt echt alles”, klinkt het. Klopt niet. Maar je eerste goal in het eerste is bijzonder.

Halverwege de eerste helft staat Bert klaar om in te gooien. Aan de linkerkant. Weinig beweging, tot ik het gat zie en diep sprint. Hij begrijpt het en gooit de bal over de back. Ik ben eerder bij de bal dan de laatste man en passeer hem. Vanuit de linkerhoek nader ik de goal, net als toen. Deja vu, schiet het door mijn gedachten. Ik kijk niet of er iemand meeloopt deze keer. Die bal kan maar op één manier het doel in. De keeper staat bij de paal. Even twijfelt hij. Genoeg. De bal kan er tussendoor. Hij schampt de paal, maar hij gaat er in.

Een T-shirt met mijn vaders hoofd heb ik niet aan. Ik wijs ook niet naar de hemel. Daar geloof ik niet in. Maar het moment raakt me wel. De symboliek dat ik net nu, net op dit veld, deze goal mag maken. Uit precies dezelfde hoek. Ik geloof niet in leven na de dood, in over de schouders meekijkende dode ouders. Ik geloof niet in voorbestemming. In ‘het moest zo zijn’. Ik geloof niets. Maar ik ben er van overtuigd dat papa het mooi zou hebben gevonden.

Als je ouder wordt, weet je dat je op een dag je ouders kwijtraakt. Dat je net zo trots op ze bent, als zij op jou. Het gaat niet altijd zoals je wil. Ik had papa graag willen zien voetballen. Ik had gehoopt dat hij meer zou genieten van zijn oude dag. Hij had de tachtig wel mogen halen. Maar soms lopen de dingen niet zoals je wilt.

En sinds ik vader ben, snap ik waarom ik regelmatig hoorde: “Wat zou je opa trots zijn geweest.” Ik zag een opa die extreem trots was op mijn kleine meisje. En omdat de geschiedenis zich herhaalt, weet ik ook zeker dat ik mijn vader vaak zal citeren. De verhalen die ik zal vertellen, zullen de herinneringen van Suus worden. En ik hoef niet te liegen als ik haar vaak zal vertellen dat opa trots op haar zou zijn geweest.

Elftalcommissie

Tags

elftalcommissie, GFC, Goor, voetbal, voetbalfoto

Trainers waren er nog maar net, de eerste trainer bij GFC kwam pas eind jaren twintig, maar was ook snel weer weg. Pas na de tweede wereldoorlog was een trainer vaste prik. Maar zelfs die trainers hadden een beperkte taak, de opstelling werd namelijk tot ver in de jaren zestig gemaakt door de elftalcommissie.

Een raad van wijze mannen die de opstelling voor het weekend er op maakten. Mooie discussies moet dat opgeleverd hebben, jammer dat er geen bewegende beelden van die bijeenkomsten zijn. Deze foto is uit 1932. GFC bestond toen 25 jaar. De heren poseerden voor een foto in het jubileumboek. Je ziet dat ze streng en rechtvaardig zijn. En objectief natuurlijk.

Traditionsvereine

Tags

column, Enschedese Boys, GFC, Goal, Goor, Sportclub Enschede, voetbal

Goal (presentatiegids), September 2015

Het Duitse woord klinkt mooier dan het Nederlandse Traditierijke Vereniging. Dit jaar hebben we in de vierde klasse b een aantal clubs zitten die zeker voor deze eretitel in aanmerking komen. Emos is volgend jaar al de vierde club die de 100 jaar gaat halen. Naast ons eigen GFC zijn de twee andere eeuwlingen Enschedese Boys en Sportclub Enschede.

Op de site van Enschedse Boys is te lezen dat ze al in 1911 tegen GFC speelden. Ook andere bekende clubs als Rigtersbleek, Tubantia en Pec Zwolle zaten in die competitie dat jaar. Op 2 oktober versloegen de groenen met 3-1 ons GFC. Ook de terugwedstrijd in Goor ging voor ons verloren. Opgemerkt moet worden dat zelfs in Enschede werd beweerd dat de 0-1 overwinning ‘..wederom niet geheel verdiend’ was.

Precies vijftig jaar na de fusie tussen de twee Enschedese clubs die leidde tot het oprichten van de stichting FC Twente, komen deze twee elkaar voor het eerst weer in competitieverband tegen. En waar we de Boys de laatste jaren regelmatig bestreden tussen de lijnen, is het voor GFC iets langer geleden dat we voor het laatst tegen Sportclub Enschede mochten voetballen. Meer dan 100 jaar zelfs. Want nadat de club in 1910 ontstond uit een fusie tussen Hercules en Phenix (niet te verwarren met nog steeds bestaande Phenix uit Enschede), werd de club in 1914 kampioen en speelde het sindsdien 101 jaar opeenvolgend hoger dan GFC. In de vooroorlogse jaren, toen er veel minder clubs waren, waren we nog wel eens ingedeeld bij het tweede van de club.

In 1921 speelde GFC een zogeheten nederlagentoernooi waaraan naast Tubantia ook beide Enschedese clubs meededen. Sportclub won met 2-1 en de Boys met 4-1 die daardoor de beker uit Goor mochten meenemen.

Pas in 1974 degradeerde Sportclub voor het eerst in haar geschiedenis. Het zal bij de club hard zijn aangekomen dat het nu voor de derde keer op rij een stapje terug heeft moeten doen, zeker als je bedenkt dat het nog maar 8 jaar geleden op het hoogste amateurniveau meedeed.

Niet alleen FC Twente zit in zwaar water dus, ook de twee clubs die haar voortbrachten hebben betere tijden gekend. Mooi is het wel dat de clubs elkaar weer tegen gaan komen dit jaar. Eind november spelen de clubs hun eerste confrontatie, op de laatste speeldag komen ze elkaar weer tegen. Gezien de ambities van beide clubs is het goed voor te stellen dat ze allebei hopen dat dat de kampioenswedstrijd wordt.

GFC en Sportclub Enschede hebben dus weliswaar weinig gezamenlijke geschiedenis, wel zijn er spelers geweest in het verleden die zowel het Rood Zwart als het geheel zwarte shirt hebben gedragen. De bekendste daarvan is zonder twijfel Tonnie van der Meiden.

Geboren in 1931, kwam hij net na het kampioenschap van 1949 (vierde klasse) in ons eerste elftal. Door velen werd hij gezien als een van de beste aanvallers die GFC ooit heeft gehad. Tonnie was een van de drijvende krachten achter het kampioenschap van 1952 in de derde klasse. Na het mislopen van de promotie (de beroemde wedstrijd tegen Oldenzaal), liet hij zich overschrijven naar Sportclub Enschede. Hij begint daar in het tweede en scoort aan het begin van het seizoen ’52-’53 regelmatig.

Op 16 december 1954 slaat het noodlot toe. Als dienstplichtig militair wordt Tonnie tijdens een mars van zijn peloton te Horn aangereden door een achteropkomende auto. Hij overlijdt ter plekke. Slechts 23 jaar oud werd een van de beste voetballers van GFC.

Met vele derby’s en meerdere wedstrijden tegen mooie oude clubs moet het komend seizoen wel een prachtig seizoen worden.

Ne sloffe met inholt

Tags

archief, fotooo, GFC, Goor, Schoolfeest, voetbal, voetbalfoto

Op een slof en een oude voetbalschoen, zong menigeen. Mijn clubje bedacht dat dat een leuk thema voor de optocht was. De jury was het er mee eens, GFC won de optocht van het Schoolfeest in 1970.

Dit jaar voor het eerst sinds mensenheugenis geen optocht, geen School- en Volksfeest. Dus maar even terug in de tijd. De jonge voetballertjes van toen, zijn nu allemaal richting de zestig jaar oud.

Druk

Tags

column, GFC, Goal, Goor, voetbal

Goal, Juni 2015

Ineens moest hij er voor vliegen, vorig jaar. Het lukte. We bleven in de vierde klasse. Daarvoor moesten we twee matige vijfdeklassers verslaan. De opluchting was groot. Opluchting, want van echte vreugde was geen sprake.

Dit seizoen presteerde het team van Romano boven verwachting. De opmars na de winterstop was indrukwekkend. Hengelo was al te ver weg, maar een knappe tweede plaats was het resultaat. Dat de nacompetitie vervolgens niets opleverde, was niet erg. Het was toch al een bonus. Mooi seizoen, complimenten voor alle betrokkenen.

Maar dan volgt nu dat moeilijke vervolgseizoen. De druk gaat omhoog. Of je dat nu wil of niet, tegenstanders, supporters, toeschouwers, omstanders, iedereen verwacht het komende seizoen meer van ons eerste. En meer betekent automatisch dat je mee moet doen om het kampioenschap. Op zijn minst. En dat betekent druk. En ook zelf zullen de spelers nu meer verwachten. Meer willen laten zien.

Waar tegenstanders voorheen nog wel eens dachten dat het simpel zou gaan, zal dat komend jaar niet gebeuren. Waar voorheen een matige wedstrijd nog wel eens gewonnen werd, zal dat komend seizoen lastiger worden. Een echte offday kan ook niet meer.

Zoals Emos al liet zien, zal men tevreden zijn met een punt of stiekem in de counter toch de winst willen pakken. En zowel Emos als Twenthe zullen komend seizoen ook zien als het jaar dat ze kampioen willen worden. En laten dat nou net twee teams zijn waar we dit seizoen niet van gewonnen hebben.

We zullen dus zelf beter moeten worden. Scoort Olaf ook net zo vaak, als de ruimtes beperkter worden? Kan Thijs een sterk debuutseizoen laten volgen door een minstens zo sterk tweede jaar? Houdt Dennis het nu wel 26 wedstrijden uit? Wanneer gaan Edo en Joran minder kaarten pakken? Laat Lex zien dat hij zijn titel van Derbyplayer verdient? Hoe gaat het met Kevin verder? Heeft Romano straks de luxe dat hij uit vijf aanvallers (Daan, Justin, Kick, Olaf, Tim, op alfabetische volgorde) mag kiezen voor twee of drie plekken? Welke jeugdspelers kloppen er aan de poort?

Vele vragen die Romano zal moeten beantwoorden. Of eigenlijk de spelers zelf voor hun trainer. Afgelopen seizoen was een prachtig jaar. De supporters kwamen aan hun trekken, vele mooie wedstrijden, ook vele goede. Het was gezellig langs de lijn. Ook komend seizoen weer vele derby’s. Niet alleen lokaal, hier in Goor, ook de buren uit Markelo en Delden komen we weer tegen.

Gelukkig hebben we een trainer die durft te voetballen, die naar boven durft te kijken. Kleine herinnering: in de winterstop van ’93-’94 zaten we in de kleedkamer. Nog elf wedstrijden te gaan. “Nog tien keer winnen en we zijn kampioen”, zei ik. We stonden vijfde. Romano was het meteen met me eens. Medespelers wezen ons op het feit dat we nog niet veilig waren. Gewend aan degradatievoetbal. We wonnen er negen en werden tweede. Als iedereen er in had geloofd, waren we kampioen geworden.

De indeling voor komend seizoen is nog niet bekend. De hele zomer geen voetbal. Ik kan haast niet wachten.

De moeder van Tom

Tags

column, GFC, Goal, Goor, Tom Kuijper

Goal, maart 2015

Een paar jaar geleden werd het derde opgesplitst. Ik voelde me nog niet klaar om lager te spelen, maar kwam toch in het vierde terecht. Op dat moment baalde ik daar van. Al snel werd duidelijk dat GFC de goede keuze had gemaakt. Het nieuwe derde presteerde beter dan verwacht en ik kwam in een team terecht met diverse spelers waar ik nog nooit mee gevoetbald had. Daarbij was ik niet meer de oudste, dat was ook weer een leuke bijkomstigheid.

Dit seizoen kregen we versterking vanuit het derde. Tom voelde zich daar niet helemaal op zijn gemak, hij kwam dus bij ons. Ik zal toegeven dat ik heb getwijfeld of dat een goede keuze was. Tom had wel eens met ons meegetraind, toen hij nog in A2 speelde. Vorig seizoen speelde hij ook al eens mee. Hij maakte niet zo veel indruk. Niet dat dat op ons niveau zo belangrijk is, meer dan dat vroeg ik met af of hij zich thuis zou voelen in een team waar de gemiddelde leeftijd zeker een decennium hoger lag dan zijn eigen leeftijd.

Al snel bleek hij een aanwinst. Hij bracht energie op het middenveld. Hij was niet meer dat schrale jongetje van een paar jaar geleden, er stond nu een flinke kerel die verdedigend op het middenveld heerste en ook aanvallend leuk meedeed. Wij waren blij met hem, maar was hij ook blij met ons?

In de winterstop hebben we meestal een activiteit bij onze sponsor. Een middagje bij De Tapperij, vrouwen en kinderen mogen mee. Een datum prikken bleek niet eenvoudig. Dan konden die niet, dan waren er weer anderen die er niet bij konden zijn. En toen we eindelijk een datum hadden, bleek het de zondag van de Sinterklaasintocht. De helft van het team staat dan met het nageslacht in de voortuin van de familie Ruumpol te kijken naar het water.

Het lukte uiteindelijk toch. En toen kwam de reactie van Tom op de groepsapp. “Ik ben nog te jong voor kinderen. Mag ik mijn moeder meenemen? Die is ongeveer van dezelfde leeftijd als jullie.” Dat was het moment dat ik wist dat het goed zat. Tom hoort in het vierde, zowel binnen als buiten het veld. De reacties op zijn opmerking laat ik even buiten beschouwing hier. Lijkt me verstandig. Belangrijker is dat Tom liet zien dat een voetbalclub meer is dan een potje ballen op zondagochtend. Tom liet zien waarom ik een hekel heb aan het fenomeen ‘vriendenteam’. Eerst veertien man bij elkaar zoeken, dan bij een club aankloppen op voorwaarde dat ze samen mogen spelen. Vooral in Enschede en Almelo zie je die teams. Om een jaar later bij een andere club samen verder te voetballen.

Geen of weinig binding met de club, ik ben blij dat GFC nooit aan dit soort constructies heeft meegewerkt. De club gaat altijd voor het individu, zonder uitzondering. Na een seizoen vriendenteam stoppen er twee, is er een geblesseerd, verhuisd er een voor zijn werk en kiest er een voor om toch weer hoger te gaan spelen. Weg team.

Het vierde is dit seizoen een echt GFC-team. Van Tom tot Jan Kamphuis, dertig jaar ouder dan de benjamin en meerdere generaties er tussen. Een afspiegeling van de club, dat wat voetbal zo mooi maakt. Verbroedering in het veld, weg klassenmaatschappij. De club is voor iedereen.

Het vierde doet het goed dit seizoen. Op moment van schrijven lijkt het zeker dat het team tot het eind van het seizoen mee doet om het kampioenschap. Voorzichtig wordt er gesproken over een platte wagen. Tom doet niet zo vaak meer mee. Stage op Schiphol, juist in het weekend. Maar na de winterstop bleek het mee te vallen. Voor een helftje komt hij nog graag naar het veld, om dan na de rust in de trein naar de luchthaven te stappen. Ik weet zeker dat mochten we in mei kampioen kunnen worden, dat hij er 90 minuten bij is. En misschien komt zijn moeder dan wel kijken.