Hardlopen

Tags

GFC, Goor, hardlopen, Jan Schutteloop

..is en zal nooit mijn hobby worden. Er zijn jaren dat ik maar een enkele keer de hardloopschoenen aantrek. Morgen dus. De nieuwjaarsloop van mijn clubje, de Jan Schutteloop. Weet niet wie er zo’n hekel had aan de voormalig wethouder dat juist zijn naam werd gekozen om deze loop te sieren, maar zo zou ik niet geëerd willen worden.

Toch doe ik mee. Al jaren. Twee jaar geleden (zie foto) zelfs de 10 kilometer die door een parcoursfoutje ruim 11 kilometer is. Binnen het uur red ik al jaren niet meer. Denk dat ik me morgen maar weer beperk tot de 5 kilometer, die bij ons dus 5,6 kilometer duurt. Een ruim half uur sjokken over het Zeldam, als start van het sportieve jaar.

Vele jaren heb ik als enige doelstelling gekozen om niet als laatste te eindigen. Ik ken zelfs meerdere GFC’ers die niet meer meelopen nadat ik ze een keer had verslagen. Ondertussen zijn de enigen die nog achter me eindigen een aantal jeugdspelers die nog nooit 5 kilometer liepen. Na 2 kilometer volle bak wandelen ze het parcours uit. Na een kilometer of 3, 4 heb ik ze dan ingehaald. Benieuwd wie er morgen nog meer achteraan sjokt…

GFC wint van Wageningen

Tags

archief, GFC, Goor, voetbal, Wageningen, wedstrijdverslag

Meer dan 99 jaar geleden speelde mijn clubje in de kampioenscompetitie tegen Wageningen. GFC won van de club die ondertussen niet meer bestaat. Maar mooier nog dan dat feit, is het taalgebruik in het verslag:

(met dank aan de fotogroep van Stichting Historisch Goor)

46 jaar

Tags

Bert Caron, column, Ep Vorkink, GFC, Goal, voetbal

Goal, December 2014

Zesenveertig jaar geleden trouwden mijn ouders. Ik was er toen nog niet. Mijn vader begon toen net aan het seizoen dat het eerste kampioen zou worden. De zwartwitfoto van drie kwart jaar later is bij velen nog bekend, papa met de bloemen. Bij Glanerbrug pakte GFC het benodigde puntje om de titel te pakken. We speelden nog aan de Deldensestraat, hadden net een jaar eerder een eigen kantine. In Laren gekocht, 8,500 gulden werd binnengehaald via renteloze obligaties.

Daar moeten ze voor het eerst samen een dienst hebben gedraaid. 46 jaar geleden. Ik sta naast Bert Caron in de rij. Vanavond nemen velen afscheid van Ep Vorkink, de rij is lang. Natuurlijk wist ik dat ze lang samen in de kantine stonden, maar het antwoord verrast me toch een beetje. Al langer dan ik zelf leef. Elke maand een maandagavond. Een beetje onhandig antwoord ik dat Bert dan maar een nieuwe partner moet vinden voor de komende 46 jaar.

Vele maandagavonden zaten we in het archief, vooral de laatste jaren voor het eeuwfeest van GFC. En dus zagen we Bert en Ep vaak samen. Ze toonden altijd interesse in waar we mee bezig waren. Soms riepen we hun hulp in. Samen wisten ze veel. Erg veel. Heel erg veel. Soms te veel. Op zoek naar de naam van een onbekende op een foto waar we iedereen al kenden, klopten we bij de heren aan. Vaak wisten ze het. En kwam er ook een verhaal bij over die persoon. En dan nog een verhaal over iemand anders op dezelfde foto. En dan een verhaal over de broer van degene en voor je je het wist was het half elf en hadden we de halve avond gebruikt voor een enkele foto.

Een gezellige avond, maar niet een avond waarop we hard opgeschoten waren. Als archiefcommissie trapten we er een aantal keer in. Daarna bepaalden we wel eens de tactiek aan het begin van de avond. Staan Bert en Ep er, dan sparen we de vragen op voor het laatste half uur. Op een avond met een andere kantinedienst, probeerden we dan weer flink op te schieten, voor te komen op onze eigen planning.

Wat wisten ze ontzettend veel die twee, wat kenden ze veel mensen, hoe mooi en soms onpubliceerbaar de bijbehorende verhalen. Al een tijdje was (en ben nog steeds) ik op zoek naar informatie over de jubileumwedstrijd in 1967. Op ons oude veld speelden de tweede elftallen van Ajax en Go Ahead Eagles tegen elkaar. Noch in Goal, noch in de krant kwam ik opstellingen tegen. Toch moeten er toekomstige toppers hebben gespeeld op ons veld. Ajax stond twee jaar later in de finale van de Europa Cup. Vier jaar later wonnen ze ‘m. Zouden Neeskens, Rep en Hulshoff bij ons hebben gevoetbald? Ineens lees ik ergens dat de wedstrijd onder leiding stond van Ep Vorkink. Die kon ons vast verder helpen.

Mis. Over vele Goorsen kon Ep een reeks anekdotes oplepelen, maar van de spelers van die wedstrijd wist hij er geen een meer. Net zoals hij geen idee had dat er naast hem in de Meidoornstraat een wietplantage zat. We plaagden hem er mee. “ie hebt vast een deel metekreeg’n, anders ha’j t wa eweten” of “kiek maar eens noar oene stroomrekkening”. Ook in het zwembad bleek Ep vaak beter geïnformeerd en sneller dan Goors Nieuws.

Bert zal stoppen met kantinedienst. “Dat moet de jeugd maar doen nu”, zegt hij tegen mij. Ik snap hem. Maar ik heb diepe bewondering voor het tweetal. Naast de maandelijkse kantinediensten deden ze zo veel meer voor GFC. Echte GFC-ers met een clubhart. Een van die twee is gestopt met kloppen. Zoals dat gaat in het leven. Ik hoop de ander nog jaren tegen te komen op het veld. En wie weet staat er een nieuw duo op dat tot 2061 de kantinediensten op maandagavond gaat invullen. Zoals dat loopt bij je clubje. Je helpt een keer, je helpt elke maand en ineens ben je 46 jaar ouder geworden.

De opstelling en de elftalfoto

Tags

column, elftalfoto, geschiedenis, GFC, Goal, Goor, voetbal, voetbalfoto

Goal, augustus 2014

Op het afgelopen WK speelde Nederland geregeld in een 5-3-2 opstelling. Al sprak Van Gaal graag over 1-5-3-2, want hij wil graag alle spelers in het systeem meenemen. Meestal als er over systemen gesproken wordt, negeert men de keeper. Daar mag elk team er toch maar een van opstellen, die staat ook altijd op dezelfde plek, dus is het niet nodig hem specifiek te noemen.

Vroeger, en we hebben het dan over bijna honderd jaar geleden, kon je de opstelling ook zien als je de elftalfoto bekeek.

Buiten de snorretjes die een jaar of tien later in Duitsland ook erg populair bleken te zijn (liefst drie keer bij GFC), is ook precies te zien wat de opstelling van ons eerste was. De keeper en zijn twee verdedigers voorop, het middenveld met drie spelers ertussenin en achteraan de vijf aanvallers. De man in pak er naast zal een bestuurslid zijn geweest, een trainer hadden we toen nog niet. Systeem 2-3-5.

Dit systeem was over de hele wereld gebruikelijk in die tijd en is dat vele decennia geweest. Precies gespiegeld aan het systeem dat Van Gaal (en velen met hem) tijdens het afgelopen WK speelde. Vijf aanvallers dus, met een linksbuiten, linksbinnen, spits, rechtsbinnen en rechtsbuiten. De binnenspelers speelden iets naar achteren, zouden tegenwoordig als aanvallende middenvelders worden gezien.

Voor de jaren twintig werd de opstelling ook nog wel eens andersom gezien:

Gewoon de 2-3-5 opstelling, alleen zitten de aanvallers nu op de eerste rij. De linkerarm van de rechtsbuiten is nog net zichtbaar.

 

 

 

 

Ook in 1929 speelde GFC nog zo, het bestuurslid moet achter de achterste rij plaatsnemen.

 

Begin jaren dertig was het al minder duidelijk. Het systeem 2-8 bestond niet, dus hebben de middenvelders geen zin gehad om gebukt er tussen in te staan:

Het was het begin van het einde van een bijzondere traditie. In de loop van de jaren dertig ging men in een of twee rijen staan, de opstelling was niet meer te zien door naar de foto te kijken.

De laatste foto waarop het nog wel ging, is een foto van net na de oorlog. Dit is het begin van het team dat het meest succesvolle team uit de GFC-geschiedenis genoemd kan worden. In 1949 werden ze kampioen in de vierde klasse, drie jaar later in de derde klasse. Tegen Oldenzaal ging het net mis, anders waren we in 1954 bij de start van het betaalde voetbal in Nederland er bij geweest.

Maar ook zij speelden nog steeds 2-3-5:

Misschien een leuk idee om in 2017 de elftalfoto’s ter ere van het 110-jarig jubileum te nemen op de manier van honderd jaar eerder. Dat de tegenstander dan het systeem al kan zien door de website te bezoeken, nemen we dan voor lief.

Systeem

Tags

column, GFC, Goal, Jan Relker, Louis van Gaal, voetbal, voetbalcolumn, WK 2014

Goal, juni 2014

Overal waar je over voetbal hoort praten, gaat het over het systeem. “Ze kunnen beter met twee spitsen gaan spelen”, “Catenaccio is de enige hoop om iets te bereiken”, “buitenspelers zijn niet meer van deze tijd” en “de veldbezetting is beter in het nieuwe systeem van Van Gaal”. Met het WK in aantocht is er veel te bediscussiëren.

Ook aan GFC gaat deze discussie niet voorbij. Toen Romano Lammertink in zijn eerste wedstrijd als hoofdcoach eenvoudig won van Phenix, zat zijn vader trots langs de lijn. “3-2-3-2”, verklaarde hij glunderend. De oud-trainer bedacht dit systeem namelijk zelf, met het voormalig derde hadden we een paar jaar geleden een succesvol jaar omdat we hetzelfde systeem speelden. We versloegen betere tegenstanders omdat ze niet wisten wat ze met ons aanmoesten. In de beslissende wedstrijd tegen Rietmolen speelde GFC toch weer 4-3-3. “Hij is bang”, klonk het voor de wedstrijd langs de kant. Het maakte niets uit. Ook nu werd de wedstrijd relatief eenvoudig gewonnen.

In Brazilië probeert Louis van Gaal een nieuw systeem. De verdedigende zwakte wordt gecompenseerd door een extra verdediger op te stellen. Dit gaat ten koste van een aanvaller natuurlijk. Maar onze bondscoach zou zichzelf niet zijn als hij er geen eigen draai aan zou geven. De backs spelen eigenlijk op het middenveld dus is het geen 5-3-2 maar 3-4-3. Om dan tegen Wales meteen maar weer een ander systeem uit te proberen…

Al snel konden we zien dat het nieuwe systeem van Oranje niet zo heel bijzonder was. Hij heeft namelijk drie internationaal erkende toppers in zijn selectie. Die drie zet hij dus voorin, de andere zeven verdedigen om Van Persie, Robben en Sneijder te ondersteunen. Dat systeem kwam me bekend voor. Jarenlang speelde het vierde onder leiding van Jan Relker een vergelijkbaar systeem. Jan was er van overtuigd dat een systeem het verschil kon maken in de reserve zesde klasse op zondagochtend.

Bijkomstigheid was dat veel van zijn spelers ver in de herfst van hun carrière zaten. De eerste sneeuwvlokken waren reeds gesignaleerd zeg maar. Die wilden allemaal achterin staan. Reageren in plaats van zelf het spel maken. Hens en Frits bepaalden het spel. Niet als spelverdelers, maar pratend vanuit het centrum van de verdediging. De backs, de verdedigende middenvelders, niemand mocht de middenlijn over, iedereen moest compact bij elkaar blijven. In de middencirkel stond een snelle spits. Erik, Andre of later Jan Kamphuis. Die mochten alleen wachten op de bal diep. De middenvelders zochten het juiste moment om de dieptepass te geven.

Menig tegenstander verkeek zich op het systeem. Al snel had men een overwicht. Maar die iets te oude, iets te zware tegenstander bleek taaier dan verwacht. En dan was er ineens die counter, vaak een signaal dat het geen eenvoudige zondagochtend werd. En als de 0-1 eenmaal gescoord was, werd het systeem zo mogelijk nog verdedigender.

Ineens wist ik het zeker. Louis van Gaal heeft gewoon het systeem van Jan Relker gekopieerd. Jammer dat hij het zelf niet mag meemaken. Hij zou er trots op zijn geweest. Waarschijnlijk zou hij een bevestiging zien van zijn gelijk. En mocht Oranje deze zomer onverwacht ver komen, dan weet u waar het aan ligt. Tasje.

GFC wordt kampioen

Tags

1952, AGOVV, archief, GFC, Goor, kampioen, voetbal

Over een paar weken zou het zo maar weer kunnen gebeuren: GFC wordt kampioen. Een geweldige serie na de winterstop, nog een paar overwinningen en er volgt een finale tussen de nummers 1 en 2. Een mooi afscheid van het zondagvoetbal.

67 jaar geleden lukte het, al was daar toen een beslissingswedstrijd voor nodig. RODA uit Deventer stond aan het eind van het seizoen gelijk en dus volgde er een extra wedstrijd. Op het prachtige terrein van AGOVV won GFC (7000 bezoekers!) met 2-1.

’s Avonds werd het door duizenden ingehaald in Goor. De promotiewedstrijden die volgden gingen uiteindelijk verloren. Oldenzaal kon twee jaar later het betaald voetbal in. GFC bleef bij de amateurs.

GFC tegen Vitesse in 1908

Tags

archief, GFC, Goor, krant, Vitesse, voetbal, wedstrijdverslag

Meer dan 110 jaar geleden speelde mijn clubje tegen Vitesse. Voordat de archivaris van de club uit Arnhem vertwijfeld op zoek gaat naar bewijs voor deze wedstrijd: Vitesse was destijds een club uit Enschede. GFC won. Maar het mooist is toch wel het begin van het verslag. Kom daar nog maar eens om tegenwoordig. Heren journalisten, een uitdaging?

Nieuwsjaarssport

Tags

archief, fotooo, GFC, Goor, hockey, nieuwjaarsochtend

Straks, als bijna iedereen nog in bed ligt, of in ieder geval nog thuis is, staan er weer meerderen in de wei. Voor de nieuwjaarsreceptie wordt er nog even gespeeld. Theo van Lies kan niet meer fluiten, dat deed hij vele jaren. Het begon ooit met de jeugdleiders van GFC en het herenteam van GMHC. Helft voetbal, helft hockey. En dan gezamenlijk flink evalueren in de befaamde derde helft.

Ondertussen een traditie, eind van de ochtend zal de kantine weer vol zijn. Het zal gezellig zijn. Ook de afterparty is steeds populairder geworden. En zo is de eerste dag van het jaar er meteen een van vele tradities. Daarna kan 2019 echt beginnen.

GFC niet naar Qatar

Tags

column, GFC, Goal, in het nieuws, politiek, Qatar, voetbal, WK 2022

Goal, april 2014

Voetbal is een prachtig spelletje dat mij al meer dan veertig jaar fascineert. Miljarden over de hele wereld hebben hetzelfde enthousiasme. Wat ik echter niet kan begrijpen is dat velen niet doorhebben dat het niet meer dan een spelletje is. Hoe graag ik ook wil winnen, als de tegenstander beter is (en dat gebeurde nogal eens dit seizoen), dan verdienen wij de winst niet.

Agressie hoort niet bij voetbal. Een dode grensrechter is absurd. Voetbal zo fanatiek je wil, maar ga niet over de grens. Ook je tegenstander moet maandagochtend weer naar werk of school. Voetbal blijft niet meer dan een spelletje.

Voetbal gaat niet om leven of dood. Een paar jaar geleden schrok heel Nederland toen tijdens een verbouwing in Enschede een tribune instortte en twee bouwvakkers het leven lieten. Op dit moment sterven er dagelijks bouwvakkers omdat in 2022 een WK voetbal moet plaatsvinden. Meer dan 900 ondertussen. De schatting is dat het richting 4000 gaat. En bijna nergens hoor je verontwaardiging. We discussiëren over de hitte in Qatar. Of over de corrupte manier waarop dit WK in de oliestaat is terecht gekomen, of over het ontbreken van voetbalcultuur maar de werkelijke discussie blijft achterwege.

De enige terechte discussie is of je wil voetballen in een land waar Aziatische bouwvakkers als slaven worden behandeld en bij bosjes dood neervallen. Of je straks in je Oranjeshirtje staat te juichen op een tribune met airco, terwijl je weet dat voor die tribune alleen al tientallen doden zijn gevallen. Op moment van schrijven staan er een schamele 501 handtekeningen op een petitie van Avaaz en heb ik precies een enkele prominent (Bert van Marwijk) horen zeggen dat we misschien maar niet moeten gaan.

Dat de FIFA een corrupte bende is, daar twijfelt niemand meer aan. Dat de KNVB blind achter het beleid van de wereldvoetbalbond aanloopt verbaast daarom des te meer. Dat betekent dus ook dat Van Praag namens u en mij spreekt. Wij betalen, via GFC, contributie aan de bond.

Laat GFC eens het voortouw nemen, laten we niet denken dat het een ver van ons bed show is, maar laten we onze stem laten horen. Een protest richting Zeist.

Wij, leden van de Koninklijke voetbalvereniging GFC uit Goor, zijn het niet eens met de steun van de KNVB voor het WK te Qatar in 2022. Wij roepen de bond dan ook op om actief te pleiten voor het verplaatsen van het WK naar een land waar mensenrechten wel gerespecteerd worden. Doet de FIFA hier niets op uit, dan moet het Nederlands elftal niet inschrijven voor (de voorronden van) het toernooi.

Meerdere clubs zullen volgen. Hopelijk in meerdere landen. Benieuwd of de FIFA nog steeds achter de keuze voor Qatar staat wanneer Nederland, Duitsland, Engeland en Frankrijk zich hebben teruggetrokken.

Voetbal hoort een leuk spelletje te blijven.

GFC – FC Twente, afgelopen dinsdag

Tags

FC Twente, GFC, Goor, voetbal, voetbalwedstrijd

Vorig jaar was het onze Tourtoto, dit jaar de Diploma-uitreiking. Ik kon er dus weer niet bij zijn. Maar het was weer een mooie avond, de eerste wedstrijd van het seizoen voor de club uit Enschede. Mocht het faillissement daadwerkelijk aangevraagd worden, misschien wel de laatste wedstrijd ooit.

Vorig jaar een eredivisionist tegen een club die zich net handhaafde in de vierde klasse. Dit jaar een eerstedivisionist tegen een team dat de derde klasse net misliep. Het maakte voor de uitslag niets uit.

Mooier was de sfeerimpressie op de ochtend voor de wedstrijd:

Trots op mijn club. Ook al werd het 0-10.

De optocht van 1982

Tags

fotooo, GFC, Goor, optocht, Schoolfeest, voetbal

Nog een paar weken en het is weer tijd voor de optocht van het Schoolfeest. 36 jaar geleden deed ik mee. GFC bestond toen 75 jaar. Het thema was ’75 jaar Toonaangevend’, onze voortrekker die dag kon zijn eigen naam nog stiekem even verwerken in ons thema.

Mijn team was uitgekozen om naast de wagen te lopen. Voor mij de huidige voorzitter van het Schoolfeest. Voor degenen die hem nog niet zo lang kennen, het bewijs dat hij vroeger flink wat haar had. Ik kan me de route niet herinneren, maar als ik deze foto zie, lijkt het er op dat we de Schoolstraat van de andere kant ingingen. Of zie ik iets verkeerd?

Vitesse verslaan

Tags

GFC, Goor, krant, voetbal, wedstrijdverslag

Morgen hoopt FC Twente dat een overwinning op Vitesse nut heeft. Bijna 110 jaar geleden speelde ook GFC tegen Vitesse. Alleen die club kwam uit Enschede, bestaat al lang niet meer. Wel mooi is het taalgebruik van het verslag.

Intrinsieke motivatie

Tags

column, GFC, Goal, Goor, Martijn Koster, voetbal

Goal, Februari 2014

Mijn eerste team als jeugdleider vergeet ik niet snel. Alles zat er in. De praatjesmaker. De klavertjesvierzoeker. De balletjeswachter. De dromer. Een talentje. Een goaltjesdief. En een ietwat fors uitgevallen jongeman die uit zichzelf achterin bleef hangen. Zijn vader zei dat het geen opdracht was. Ook wij, leiders, hadden het hem nooit gevraagd. Op zijn zesde zag hij blijkbaar een verdediger in zichzelf.

Een decennium later belt Eddy Gruppen en vraagt op ik voor de klas wil staan. Een week later begon mijn allereerste les. Eigenlijk had ik geen idee waar ik aan begon. Hij zat ook in die klas. Een paar maanden later moest ik voor het vak kostprijsberekening Excel uitleggen. Meerdere jaren buitenland betekende dat ik dat programma niet kende, maar mijn verouderde kennis van Lotus 1-2-3 zou me er wel doorheen helpen. Dacht ik. Ik leg een kwartiertje uit hoe een spreadsheet werkt en zet de klas aan het werk. Hij komt even later bij me langs en legt uit hoe het veel simpeler kan. Hij had gelijk.

Nog een decennium later ben ik het derde beland. We trainen regelmatig met het vierde en vijfde. In dat laatste elftal zit een ietwat fors uitgevallen verdediger die veel van computers weet en er zelfs zijn werk van heeft gemaakt. Elke donderdag is hij er. Ik leer een lesje in nederigheid. Hij weet dat hij nooit een goede voetballer zal worden, hij is ook op een leeftijd dat hij doorheeft dat hij nooit hoger zal spelen. En toch loopt hij elke donderdagavond de longen uit zijn lijf. Hij rent achter onmogelijke passes aan. Hij probeert ervaren aanvallers in de weg te lopen. Hij doet altijd, zonder uitzondering, zijn uiterste best.

Vol bewondering zie ik hem soms voorbij draven op zo’n training. Een avond waarop ik niet zo veel zin heb, veel balletjes breed geef of wacht op een momentje dat ik even lekker kan pingelen, waarna ik weer een kwartiertje rust neem. Hij niet. Hij gaat door. Tot het bittere einde. Zijn shirt een slag donkerder van het zweet. Voluit sprintend achter iemand aan die twintig kilo lichter is. Geen talent, maar niet gehinderd door die wetenschap.

Vorig seizoen was er een training dat zijn teamgenoten vertelden dat hij gescoord had de zondag er voor. Hoe zeer ik het hem ook gun, ik kon en kan me er niets bij voorstellen. Maar het zal wel kloppen, ze zeiden het niet zomaar. Jammer dat ik het niet gezien heb.

Sinds dit seizoen zitten we in een team. Nog niet al te vaak stonden we gezamenlijk binnen de lijnen. Ik miste een paar wedstrijden. Hij wat meer. Het hele elftal begreep zijn redenen. Nu hij als jonge vader ook van zijn dochter kan genieten, hoop ik dat hij weer wat meer tijd kan maken om te voetballen. Want hij maakt zijn uren wel op het voetbalveld. Bestuursfunctie. Vaak trainen. Meespelen. Als zijn voetbalkwaliteiten net zo groot waren als zijn motivatie, zou hij na zijn dertigste, alsnog gescout worden door FC Twente.

Ik hoop dat ik hem nog vele donderdagavonden zie draven.

Flower Power in Goor

Tags

archief, GFC, Goor, hippies, voetbal, voetbalfoto

Flower power in Goor, ook mijn clubje deed mee. De foto is niet zo best, maar velen zijn goed herkenbaar. Henk Scholte in ’t Hoff, Bert Morrenhof en Wim ten Zende mochten met gitaar op de foto. Naar mijn weten speelt geen van hen. Papa kijkt niet vrolijk. Was het het shirt? De foto? Of gewoon toeval?

Mooi is dat tante Betsy ook nog op de tribune zit. Zelf kan ik me niet herinneren dat ze daar zat, maar menigeen heeft me verteld over haar haviksogen op dezelfde plek. Niemand kwam ongezien de tribune op, een dubbeltje zitgeld inde ze voor de club.

De jeugdspelers herken ik niet, ze moeten toch wel een decennium ouder zijn dan ik.

Themaweek 52: Fotooo

De GFC draak

Tags

archief, fotooo, GFC, Goor, optocht, Schoolfeest

Volgende week weer School- en Volksfeest. Als altijd doet GFC mee met de optocht. In 1987, precies dertig jaar geleden, liep er een gigantische draak door de straten. Het was warm die dag. Er moest flink gedronken worden, maar tijd voor een sanitaire stop was er niet. Het publiek moet vreemd hebben gekeken toen de draak bleek te kunnen urineren.

De optocht eindigde toen nog bij de tent. Het laatste stuk van het Schild naar beneden was een soort van intocht. De Via Gladiola van het Goorse Schoolfeest. Links vooraan (op de foto rechts) herkennen we Toon Groothengel, in die jaren de kartrekker van de optochtdeelname van GFC. Natuurlijk wonnen we de eerste prijs.

Hobby

Tags

column, GFC, Goal, voetbal

Goal, december 2013

Daar zit hij. In de miezerige regen onder een grote paraplu. Een paar meter achter hem staat zijn auto. Hij is alleen. Hij staart naar zijn dobber. Hij heeft er een aantal. De hengels staan op een soort standaard. Het is kwart over acht zondagochtend en hij zit in zijn eentje aan de waterkant van de zijtak van het Twentekanaal.

Een flink stuk van huis. Ik weet zeker dat het geen boerenzoon is, die is de hele dag in de weer, buiten. Bezig. Die heeft al een goede conditie, die hoeft op zondagochtend niet te rennen om fit te blijven. Maar deze hardloper moet er al een behoorlijk stuk op hebben zitten. De dichtstbijzijnde bebouwde kom is kilometers verder. Ik kan ook niet zien of hij op de heen- of terugweg is. Wel dat hij erg vroeg vertrok vanochtend.

De deur die spreekwoordelijk altijd open staat, gaat letterlijk open. Het is een koude herfstochtend. Binnen was het fris, tochtte het en zat er weinig publiek. De ontkerkelijking is in Nederland hard gegaan de laatste decennia. De gemiddelde leeftijd van kerkgangers omhoog geschoten. De dag moet nog beginnen, maar het afgelopen uur hebben ze wijze levenslessen gehoord. Nu moeten ze de kou weer in.

Ze zijn al met vier. Er komen er twee aanfietsen. Ze wachten op de laatkomers. De benen zijn rood. Kan niet anders bij deze temperatuur. Om het nog maar niet over de snijdende wind te hebben. Snappen ze niet dat wielrennen een zomersport is, lekker in het zonnetje? Te strakke shirts, handschoentjes en mutsen. Ik hoop voor ze dat de rest zo komt, dan kunnen ze proberen door wat beweging weer warm te worden.

Ongetwijfeld hebben ze allemaal vanochtend de wekker gezet op hun vrije zondagochtend. Maar ik snap er niets van. Helemaal niets. Wat bezielt ze? Waarom doen ze dit? Wat ging er mis in je leven als je om kwart voor acht zondagochtend gaat hardlopen? Hoe slecht is je huwelijk als je om zes uur al aan de waterkant zit? Waarom ga je nog steeds naar een kerk, een instituut vol schandalen en doofpotten? En waarom hangt je fiets nog niet in de schuur terwijl de Ronde van Lombardije allang is geweest?

Vier man met overgewicht in een auto. Vier auto’s achter elkaar. Weer naar Almelo, de KNVB heeft een schitterend schema in elkaar geflanst. Week in, week uit op pad zonder enig resultaat, zonder enig publiek spelen ze op een bijveld van een lelijk sportpark aan de rand van de bebouwde kom. Zonder keeper, elke week is het weer zoeken naar iemand die de handschoenen aan wil trekken.

Tien wedstrijden op rij verloren ze. GFC 4. Wat bezielt ze? Waarom doen ze dit? Ik zie ze kijken. De visser, de kerkgangers, de hardloper, de fietsers. Wat een stelletje dwazen, wat een vreemde hobby. Je wekker zetten om ergens in of in de buurt van Almelo door weer een thuisfluiter benadeeld te worden. Alsof je niets beters te doen hebt.

Ik niet. Waar op andere ochtenden de wekker een wrede verstoring van de nachtrust is, is het op zondagochtend de aankondiging van weer een wedstrijd. En ook al weet ik dat de kans groot is dat we weer verliezen, toch sta ik met plezier op. Gooi de tas op het stuur en fiets naar het voetbalveld. Om negentig minuten later, een (onnodige) nederlaag verder tevreden onder de douche te stappen.

Ik voetbal in GFC 4. Mijn hobby.

Borussia Mönchengladbach uit

Tags

Borussia Mönchengladbach, Duitsland, fotooo, GFC, Goor, voetbal, voetbalfoto

Al weer elf jaar geleden, tijdens ons jubileumjaar, deze voorwedstrijd. Ze mochten in het grote stadion van de Duitse Traditionsverein een echte wedstrijd spelen.

De heren zijn sindsdien flink gegroeid, spelen in A of al in de senioren. Ik herken enkele echte GFC-ers, heb met hun vaders gevoetbald. Maar ik ken ze ook weer niet allemaal.

Het seizoen tot nog toe

Tags

column, GFC, Goal, voetbal

Goal, Oktober 2013

Voetbal is een traditionele sport, de media er om heen zeker ook. Aan het begin van het seizoen een vooruitblik, aan het eind een terugblik. Laten we daar eens doorheen breken. Een terugblik op de eerste maand van het seizoen.

Goed: Liefst drie teamgenoten die nageslacht mochten verwelkomen. Gefeliciteerd!

Mooi: Jongens van A die mee willen spelen met het ouwelullenteam dat dit jaar het vierde heet. Niet alleen dat, ze deden het nog goed ook. Wat heet, Matthijs tegen Hector en een week later Thijs tegen Twenthe waren de beste spelers van het veld.

Niet goed: Negentien man op papier, met technische staf eenentwintig mogelijkheden, maar slechts twee man beschikbaar voor een kantinedienst.

Ook niet goed: Het ontbreken van de reguliere kantinedienst naast het elftal dat bardienst heeft. Vrijwilligers vinden blijkt steeds lastiger, maar we laten de kantinecommissie gezamenlijk wel erg in de steek. De incidentele dienst, een keer per seizoen voor velen, moet aanvullend zijn, er zou iemand naast moeten staan die wel alles snel weet te vinden, die wat kan uitleggen. Dertien thuiswedstrijden in tien maanden, daarvoor moeten we toch zes, zeven mensen kunnen vinden bij de geweldige club die we zijn?

Helaas: Meerdere A-spelers die vlak voor het seizoen beslissen te stoppen, hun teamgenoten in de steek laten. En dan ook nog een trainer die beslist dat hij met de achtergebleven spelers niet verder wilde.

Ook mooi: Vader en zoon Nijmeijer in een team, al heb ik nog geen idee of ze daar zelf ook plezier aan beleefden…

Jammer: De resultaten van het nieuwe vierde. Een punt in de beker en in de competitie meteen een gigantische nederlaag in de eerste wedstrijd. En een week later weer.

Erg jammer: Liefst drie keepers die deze zomer besloten te stoppen waardoor het vierde elke zondagochtend moet improviseren. Oproep aan alle gestopte keepers: willen jullie niet allemaal een keer per kwartaal keepen? Mark Oltwater, Marcel Grootoonk, Hans Middelesch, Mark Kreemers, Erik Klein Beekman, Martijn Soomers, Patrick Bril, Frank Tanke, Joris Hoeben, Lars Endeman, Erwin Burggraaf, Rene Schaafstal en Niels Ruumpol, helpen jullie ons? Allemaal twee keer per seizoen is genoeg!

Leuk: Mijn eerste doelpunt dit seizoen maakte ik terwijl mijn zwager op doel stond. Hij vond ‘m onhoudbaar. Volgens mij was het gewoon hard.

Grappig: De douches bij PH die zijn bedoeld voor de F-jeugd. Vijf ietwat te brede spelers op zondagochtend iets te dicht naast elkaar..

Luxe: Voor het eerst sinds mensenheugenis heeft ons eerste meer aanvallers dan het kan opstellen. Met Justin, Daan, Kick, Tim en Olaf kunnen we nog jaren met drie spitsen blijven aanvallen.

Vooruitblik: Danny, succes als jeugdvoorzitter. Hofteam, veel succes op het C-toernooi. Toernooicommissie: Een droge dag en veel publiek gewenst. Eerste: Succes in de komende derby’s. GFC4: Eindelijk eens winnen.