Goal, september 2018
De maatschappij verandert. Negentig jaar geleden liepen GFC’ers naar Almelo om een uitwedstrijd van het eerste te bezoeken. Tegenwoordig zijn er al amateurclubs met eigen livestreams. Ooit wasten we ons bij een kraan. Tegenwoordig hebben we (meestal) warme douches. Vroeger was niet alles beter.
Wat naar mijn mening wel een achteruitgang is, is het ontbreken van clubliefde. We zijn consumenten geworden. Vroeger was je deel van een club. Een club waar je contributie betaalde, daarvoor mocht sporten, maar waar je ook wat voor kon doen. Wilde doen. Gelukkig zijn er nog genoeg GFC’ers die deze waarden aanhangen. Tientallen jaren kantinedienst draaien. Jeugdleiders met grijze haren die als tiener begonnen. Jaar in, jaar uit, dit clubblad door weer en wind bezorgen. U kent ze, al die onmisbare GFC’ers.
Maar de consumenten krijgen de overhand in onze maatschappij. We betalen contributie, dus we hebben rechten. Recht om in een hoger team te voetballen. Recht om te bepalen met wie we willen voetballen. Recht om te klagen bij bestuursleden als we het ergens niet mee eens zijn. Recht om jeugdleiders te beledigen. En dat kost me steeds meer moeite om te accepteren.
Het gaat niet meer om je elftal, je club. Het gaat om mij, mijn vriendjes, mijn familie. En als ‘ik’ dus in een elftal terecht kom wat me niet past, dan is dat de schuld van een ander. Van de leider. De trainer. Het bestuur. De technische commissie. Vriendjespolitiek. En dan ga ‘ik’ dus maar weg. Geen moment komt het in me op dat het ook aan mij kan leggen. Of dat ‘ik’ misschien moet accepteren dat iemand anders de dingen anders ziet.
Het ego is te groot geworden, de ‘ik’ is te belangrijk geworden. Het is niet erg wanneer je het ergens niet mee eens bent, maar hoe je reageert is wel belangrijk. Dat bestuurslid, die jeugdleider en die coördinator zijn vrijwilligers. Die steken tijd, moeite, liefde en inspanning in GFC. Dat doen ze niet om zoon, dochter of buurjongen te pesten, dat doen ze voor GFC. Niet voor zichzelf, voor GFC. Hoe haal je het in je hoofd om degene te beledigen?
In de loop der jaren ben ik het geregeld oneens geweest met diverse mensen bij GFC. Binnen de redactie van Goal, met bestuursleden, met meerdere trainers. Zonder enige twijfel zijn velen het ook met mij oneens geweest. Op het veld, binnen de redactie, in mijn tijd als jeugdleider, deze columns lezend. Maar gelukkig kan ik daarover met andere GFC’ers praten. Kunnen we het eens zijn over onze club, ook al denken we soms anders over bepaalde dingen.
Vrijwilligers moet je waarderen. Je club is je club, ook al gaat niet alles zoals jij het wil. Weglopen is een zwaktebod. Accepteer dat het niet altijd om jou draait. Bedenkt dat ‘ik’ niet altijd de belangrijkste ben.
Helaas is GFC geen eiland, maar onderdeel van de maatschappij. Deze tendens beperkt zich niet tot ons clubje, het gebeurt overal om ons heen. In het onderwijs. De zorg. Op straat. We moeten daar mee om leren gaan. Het zal de komende jaren niet ophouden, alleen maar toenemen. Jammer. Vroeger was niet alles beter. Maar sommige dingen wel.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 