Herman Brusselmans – Guggenheimer koopt een neger

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, Herman Brusselmans, lezen

Herman Brusselmans – Guggenheimer koopt een neger

Zonder enige twijfel is Brusselmans een van mijn favoriete schrijvers. Ik lees hem al meer dan dertig jaar, ontdekte hem kort na zijn debuut. Boven staat er een heel plankje boeken van hem, ik las er nog veel meer, tientallen ondertussen. Maar met zijn productie is het bijna onmogelijk om bij te blijven. Dus lees ik ook nog wel eens boeken van hem niet. Of pas veel jaren later. Maar een gesigneerde versie kan ik in de boekhandel niet laten liggen. Terwijl ik vooraf flink twijfelde. Want Guggenheimer was een paar boeken leuk, maar is hij dat ook jaren later nog? En is die titel, ongetwijfeld provocerend bedoeld, niet juist daarom toch gewoon fout? Ik twijfel niet over de integriteit van Brusselmans, wel over de continue kwaliteit.

Lezend kreeg ik steeds meer die bevestiging. Een boek als dertien in een dozijn. Een boek zoals alleen Brusselmans kan schrijven, al denk ik dat een goed imitator met de gegevens en hoofdfiguren een levensechte pastiche zou kunnen produceren. Het gebrek aan hoofdstukken hielp niet. Vast een bewuste keuze van de schrijver, maar wanneer je een boek even neerlegt, is het wel makkelijk om de volgende dag weer verder te kunnen lezen. Nu was het soms gewoon de eerste punt op de bladzijde waar ik besloot om te gaan slapen. De volgende dag weer tien bladzijden.

Het verhaal kabbelde, sleepte niet mee, Guggenheim is zijn eigen zelf, maar voor de vijfde roman is hij niet meer verrassend, drie boeken was volgens mij genoeg geweest. De nevenfiguren zijn ook niet bepaald memorabel. Dus lees ik dag na dag een paar bladzijden, maar is er geen moment dat het boek me dwingt tot langer lezen. Geen passage die ik terug wil lezen. Geen alinea’s die ik wil overschrijven. Niets van dat alles.

Het arbeidsethos van Brusselmans is bewonderenswaardig. Inspiratie komt door transpiratie. In dit geval is hij inspiratieloos gaan zitten en heeft een oude figuur nieuw leven ingeblazen, maar de brille ontbreekt. Pas vlak voor het eind lezen we waar de titel vandaan komt, geforceerd het verhaal ingedrukt. Ik zie hem zitten achter zijn computer, na een paar weken er op los schrijven ineens bedenkend dat hij nog een draai moest geven aan het verhaal om de titel van het verhaal waar te maken. En zodra dat lukte, meteen een eind er aan breien. Had hij 280 bladzijden eerder moeten doen.

Zonde van mijn tijd. Smet op het geweldige oeuvre.

Citaat: “Hij dacht: steeds meer homoseksuelen beginnen een relatie met een vrouw. Dat komt door de vermannelijking van het hedendaagse mokkel. Kleine tieten, strakke bicepsen, een clitoris als een zeemvel, eelt op de hielen, en dol zijn op romans die door andere semilesbo’s geschreven zijn, en de kinderen zien ze als een blok aan hun been, en hun zoontjes laten ze met poppen spelen en hun dochtertjes met spade en riek, en vooruit, Alissa! Op het land gaan werken!” (p.134)

Nummer: 19-066
Titel: Guggenheimer koopt een neger
Auteur: Herman Brusselmans
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 320 (14965)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-446-3280-4

Meer:
Zeik
Danny (Muggepuut-omnibus)
Guggenheimer wast witter
Vergeef mij de liefde
De dollartekens in de ogen van moeder Theresa
Wie is Herman Brusselmans en waarom?
In de knoei
Pitface
Bloemen op mijn graf
Patient HB
De man die werk vond
De Canadese Muur (met Tom Lanoye)

Themaweek 78: De laatste boeken van 2019

Hans Rosling – Factfulness

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Hans Rosling, lezen, statistieken, stats

Hans Rosling – Factfulness

Meer vrije tijd dan ik had gedacht, een boek én een aantal tijdschriften uit, binnen een week. Een werkweek in Oslo was het. En toen stond ik op het vliegveld, nog flink wat tijd te overbruggen tot de vlucht gaat. Met een vlucht en een flinke treinreis voor de boeg, moest ik een nieuw boek hebben. Mijn Noors is niet al te best, moet ik toegeven, dus was ik aangewezen op de ene kast Engelstalig. En laten de meeste boeken die op een vliegveld verkocht worden nou net niet mijn stijl zijn. Gelukkig lag dit boek er ook. Stond al een tijdje op mijn lijstje. Zijn TED-talk kende ik. Zijn optreden bij Lubach ook. Professor Hans Rosling toont met statistieken aan dat het helemaal niet slecht gaat met de wereld. En dat wil ik wel lezen.

De vlucht en treinreis vlogen voorbij, ik was even weg van de wereld. Thuis las ik het uit. De ondertitel is nog duidelijker dan de titel zelf: Ten reasons we’re wrong about the world – and why things are better than you think. Eerlijk gezegd denk ik zelf dat ‘than’ ook vervangen had kunnen worden door ‘if’, maar daar gaat dit boek niet over.

Er staan zoveel interessante statistieken, boeiende grafiekjes en nuttige feiten in dit boek, je zou willen dat elke politicus, zeker de populisten, verplicht dit boek moeten lezen. Statistieken kunnen altijd gebruikt worden (cliché: je hebt leugens, je hebt statistieken) ten faveure van het argument dat je zoekt, maar Rosling gaat voorbij de argumenten. Hij gaat geen discussie aan met populisten, doemdenkers en pessimisten, hij schetst met de juiste getallen hoe de wereld zich ontwikkeld. En dat is een mooie gedachte.

Even twijfelde ik of ik een paar voorbeelden uit het boek zou gebruiken om dit blogje te versterken, maar dat doe ik niet. Doe zelf de quiz, de link staat onderaan. Bijna over de hele wereld wordt die slecht beantwoord, door jong én oud, door laaggeschoold én door universitair geschoolden. Zelfs politici en beleidsmakers maken de quiz beroerd. En dat is erg, aangezien het beleid wordt gebaseerd op verkeerde veronderstellingen.

Kijk naar Rosling via Ted-Talk, lees het boek, kijk op de site, maar ken je feiten voordat je de discussie aan wil gaan. Alle statistieken die Rosling gebruikt zijn openbaar, Google is your friend. Maar dan moet je ze wel gebruiken. De wereld wordt er nog beter van dan het al is.

Citaat: “I had the honor of attending the 64th Lindau Nobel Laureate Meeting, and addressing a large group of talented young scientists and Nobel laureates in physiology and medicine. They were the acknowledged intellectual elite of their field, and yet on the question about child vaccination they scored worse than any public polls: 8 percent got the answer right.” (p.188)

Nummer: 19-062
Titel: Factfulness
Auteur: Hans Rosling
Taal: Engels
Jaar: 2018
# Pagina’s: 342 (14009)
Categorie: Non fictie
ISBN: 978-1-473-63747-4

Meer:
Wikipedia
Gapminder
Goodreads
Factfulness Quiz
Hans Rosling (Wikipedia)
Ted Talk (2006)

Themaweek 78: De laatste boeken van 2019

Kurt Vonnegut – 2 B R 0 2 B

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Kurt Vonnegut, lezen

Kurt Vonnegut – 2 B R 0 2 B

Toch weer eens langsgegaan bij Dailylit. Een boek in stukjes geschreven, via de mail naar je laten toekomen. Ik viel voor een van mijn favoriete schrijvers, een boek in vijf mails. Dat is te overzien. Het is mogelijk om Anna Karenina via mail te ontvangen, maar ik moet er niet aan denken om zo’n prachtig boek zo lang uit te rekken en dan tussen de spam en de rekeningen door te moeten lezen.

Nu was het gewoon een kwestie van een klein stukje elke dag, binnen een week uit. Vonnegut schrijft verhalen die onder SciFi geclassificeerd kunnen worden, al zit er meer dystopie dan utopie in zijn verhalen. Hij houdt het dicht bij de realiteit, stipt brandende kwesties aan door te doen alsof ze honderd jaar verder zijn en terug te kijken op het heden. Leuk.

Dit korte verhaal gaat over het verplichte levenseinde, de bevolking moet stabiel blijven. Er is dus een bureau dat gaat over het einde van het leven. En om geboren te worden, moet er een vrijwilliger worden aangedragen wiens leven beëindigd mag worden. Leuk gegeven. Geeft meer mogelijkheden dan een enkel kort verhaal, had volgens mij best een roman ingezeten. Leuke titel ook. Niet alleen het telefoonnummer van de kliniek, ook een referentie aan een ietwat oudere toneelschrijver.

Citaat: “The law said that no newborn child could survive unless the parents of the child could find someone who would volunteer to die. Triplets, if they were all to live, called for three volunteers.” (3/5)

Nummer: 19-055
Titel: 2 B R 0 2 B
Auteur: Kurt Vonnegut
Taal: Engels (US)
Jaar: 1962
# Pagina’s: 24 (12282)
Categorie: Scifi
ISBN: 978-1-4344-5879-7

Meer:
Armageddon in retrospect
Slaughterhouse five
A man without a country

Themaweek 78: De laatste boeken van 2019

Youp van ’t Hek – Komen & gaan

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, lezen, Parijs, reisboek, reizen, Youp van 't Hek

Youp van ’t Hek – Komen & gaan

De columns van Youp zijn verschenen in tientallen boekjes, ik hou het niet meer bij. Zijn shows hebben de urgentie al twee decennia geleden verloren. Een bundeling van columns geeft ook het gebrek aan nieuwe ideeën duidelijk aan. Laten we het er op houden dat ik meer fan van Freek dan van Youp ben.

Maar dit was even iets anders, een tussendoortje. Youp gaat een week naar Parijs, neemt hetzelfde hotel als ooit en kijkt. In station Gare du Nord, op de straten, in het restaurant tegenover het station, overal waar iets gebeurt. En dat doet hij goed, dat beschrijft hij mooi.

Sterker nog, al snel heb ik door dat dit mijn favoriete boek van Youp aan het worden is. Hij hoeft niet bijdehand te doen, hoeft geen verkapte beledigingen te schrijven, speelt geen verontwaardiging, niets van dat alles. Hij zit in de trein en gaat naar Parijs. Schitterend.

En zijn observaties zijn mooi, gaan soms diep, dan zijn ze weer grappig, oprecht grappig, maar altijd raak. De opmaak van het boek, meer een soort knipselkrantje dan een leesboek, past bij de inhoud. Er is geen link tussen de verhalen, behalve dan dat ze door dezelfde persoon zijn geschreven. Er is een natuurlijk begin en eind, er hoeft geen plot te volgen. Langste verhaal gaat over meneer Regenbogen, een jeugdherinnering. Hij ziet iemand het restaurant binnenkomen die sprekend op de oude man lijkt. En zo wordt een herinnering opgewekt. Levensecht.

Prachtig boek, hoogtepunt in zijn oeuvre.

Citaat: “Een oude man. Was Walcheren nooit af geweest. Had altijd de Lange Jan gezien. Altijd. Was veel in Amerika geweest. Uitsluitend met zijn hoofd. Hij droomde de kalenderplaatjes. Wandelde door tijdschriftfoto’s. ‘Droom je reizen’, zei hij, ‘dan vallen ze nooit tegen’.” (p.12)

Nummer: 19-061
Titel: Komen & gaan
Auteur: Youp van ‘t Hek
Taal: Nederlands
Jaar: 2004
# Pagina’s: 143 (13667)
Categorie: Reizen
ISBN: 90-6005-472-5

Meer:
En het bleef nog lang onrustig in mijn hoofd
Nederland volgens Youp
Het platte land
166 x Youp
Ik schreeuwlelijk

Themaweek 78: De laatste boeken van 2019

Japke d. Bouma – Mag ik even iets tegen je aanhouden?

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Japke-d. Bouma, lezen

Japke d. Bouma – Mag ik even iets tegen je aanhouden?

Columns over taal, uit de NRC, lekkere tussendoortjes. Japke heeft een goed oog voor taaltrends, een beter oor voor alles wat ze om haar heen hoort, een sterke geest om te onthouden waar ze over moet schrijven.

En voor het tweede opeenvolgende jaar staat ze in de vakantiebiebapp. Leuk voor die drie minuten bij de bushalte, voor de rij bij de bakker, voor het moment dat de dames nog niet klaar zijn, maar we zo weg moeten. En zo lees je tussendoor een heel boek weg.

Citaat: “Want ik denk altijd aan heel andere dingen als ik golden shower hoor, namelijk gouden douches en goudenregens. Niet dat ik fan ben van de treurige goudenregens die bij mij achter aan de singel staan, maar ik ben dol op douchen, sterker nog, dan krijg ik mijn beste ideeën, en een gouden douche lijkt me in dat opzicht dus precies de juiste uitdrukking.” (58/438)

Nummer: 19-043
Titel: Mag ik even iets tegen je aanhouden?
Auteur: Japke d. Bouma
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 176 (9735)
Categorie: Columns
ISBN: 978-94-0040-004-7

Meer:
Ga lekker zelf in je kracht staan
NRC
Wikipedia
Tzum
Richard Engelfriet (speech bij boekpresentatie)

Themaweek 78: De laatste boeken van 2019

Jaap Robben – Zomervacht

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Jaap Robben, lezen

Jaap Robben – Zomervacht

Op (social) media zag ik meerdere positieve berichten over dit boek, daarbij was er dit jaar in de VakantieBiebApp niet al te veel naar mijn smaak, dus was het een vrij eenvoudige keuze. Zomervacht moest ik lezen. En al snel zat ik in het verhaal over de twee broers die de zomer samen moesten doorbrengen. Niet bijzonder, ware het niet dat de oudste eigenlijk in een inrichting zit, meervoudig gehandicapt, maar door bijzondere omstandigheden bij vader en broertje terecht komt. Het wordt ietwat gecompliceerder doordat die twee, nadat moeder hen verliet, in een caravan terecht kwamen, ergens achteraf, een omgeving niet echt geschikt om een kind op te voeden, laat staan een gehandicapt kind.

En omdat vader nog wel eens weg moet om geld te verdienen, de huur moet ergens van betaald worden, zijn de twee broers op elkaar aangewezen. Er ontstaat een band, die ze voorheen eigenlijk nauwelijks hadden.

Het verhaal leest als een kinderboek, je ziet de dingen door de ogen van de jongste. Maar natuurlijk zit er een diepere laag in het boek, de triestheid van hun bestaan, de coming of age, het ontlopen van verantwoordelijkheden, vele menselijke tekortkomingen maken het verhaal interessant. Begreep alleen niet waarom het verhaal zich schijnbaar afspeelt in Frankrijk.

Leuk boek, goed geschreven, smaakt naar meer.

Citaat: “Vermoeid leunt zijn hoofd tegen het mijne. Ik pak hem iets steviger vast, zijn ademhaling wordt rustiger. Zo staan we daar. Als er nu iemand boven over het weggetje langs zou rijden, dan zou diegene tussen de bomen door twee jongens zien die tot hun knieën in de beek staan. En het zou lijken dat ze elkaar omhelzen. ‘Jij bent mijn broer’, zeg ik. ‘Wij zijn broers.’” (p.?)

Nummer: 19-041
Titel: Zomervacht
Auteur: Jaap Robben
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 320 (9111)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-4452-501-4

Meer:
Hebban
Tzum
Scholieren
Hanta

Themaweek 78: De laatste boeken van 2019

Junichiro Tanizaki – Dagboek van een oude dwaas

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Japan, Junichiro Tanizaki, lezen

Junichiro Tanizaki – Dagboek van een oude dwaas

Al vele jaren stond deze in mijn kast. De goede man won zelfs bijna een Nobelprijs, vlak voor zijn dood. Het mooie van Japanse literatuur is dat je meteen een stuk cultuur leert. Het nadeel is dat het een wereld is die zover van je afstaat, dat het begrijpen van de cultuur een deel van het verhaal blokkeert. Daarbij is het soms een vertaling van een vertaling, helpt ook niet.

Het dagboek van een oude dwaas is een boek dat een zeer goede en duidelijke titel heeft. De oude dwaas in kwestie laat zich verzorgen door zijn schoondochter, terwijl zijn zoon werkt, erg veel werkt. Het onvermijdelijke gebeurt, op zijn oude dag wordt hij verliefd op de jonge schoonheid. Hij is dan weliswaar oud, maar zijn ogen werken nog. Niet alle lichaamsdelen doen het even goed. Zij heeft het al snel door, weert hem eerst af, maar laat het later oogluikend gebeuren. Hij is relatief onschuldig, maar wel erg rijk. Daarbij heeft ze een morele verplichting om hem te verzorgen, dat is een vrouwentaak, haar man hoeft dat niet.

Mooi om te lezen is hoe hij aan de ene kant weerloos is voor zijn eigen gedachten, aan de andere kant slim genoeg om te weten aan welke kansloze missie hij begonnen is. Die tegenstrijdigheid maakt het lezen interessant.

Is het daardoor een meesterwerk? Mwoah. Leuk, maar in mijn ogen haalt hij het niet bij Murakami, al is dat weer een nutteloze vergelijking van mijn kant. Want om nou twee schrijvers uit een land te vergelijken alleen omdat ze uit hetzelfde land komen, is natuurlijk grote onzin.

Citaat: “Zou het niet mogelijk zijn, Satsuko’s gezicht en figuur te laten afbeelden op mijn grafsteen, zoals zo’n Bodhisatva, haar te gebruiken als het geheime model voor een Kannon of een Seishi? Ik ben tenslotte volkomen a-religieus, elke richting is mij goed; Satsuko is mijn enig denkbare godheid. Niets kan heerlijker zijn dan begraven liggen onder haar beeld.” (p.151)

Nummer: 19-040
Titel: Dagboek van een oude dwaas
Auteur: Junichiro Tanizaki
Taal: Nederlands (Japans)
Jaar: 1965
# Pagina’s: 191 (8791)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-290-2040-7

Meer Tanizaki:
Wikipedia
Rein Swart
IMDB (verfilming)

Meer Japan op gerbie.nl:
Haruki Murakami – Norwegian wood
Amelie Nothomb – Met angst en beven

Themaweek 78: De laatste boeken van 2019

Hard Gras 129 – We missen Feyenoord

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Feyenoord, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 129 – We missen Feyenoord

De titel is kwetsend. Medelijden is erger dan haat, als het om voetbalclubs gaat. Gelukkig heeft de club uit Rotterdam nog niet zo lang geleden, bijna per ongeluk, een kampioenschap behaald. Boven het eigen kunnen uitstijgen, het verbloemt een beetje dat Feyenoord deze eeuw eigenlijk belachelijk weinig heeft gepresteerd. Te weinig om nog topclub te mogen heten. Sam Planting analyseert hoe de club er weer bovenop kan komen. Bijna vernederend, zou er binnen de club niet iemand zitten die een goede analyse kan maken? Blijkbaar niet, anders was het allang gebeurd.

De voorpublicatie deze keer komt uit de biografie van Marco van Basten, weet niet of ik die nog wil lezen, ben niet zo van de bio’s. Heb er desondanks redelijk wat gelezen, vaak teleurstellend.

Nico Dijkshoorn keert terug naar de stijl van Kuif den Dolder, zijn sterkste werk. Arie Dukkels is een sterk romankarakter, zou me niet verbazen dat hij nog eens opduikt in het werk van Dijkshoorn.

De voorpublicatie uit het fotoboek van Marco Magielse is wel lokkend. Of ben ik al te laat, nu ik dat boek nog steeds niet heb aangeschaft?

Een verhaal over Melkert en Kissinger is altijd boeiend. Wat is hun band? Kennen ze elkaar, zo ja, hoe lang al? En waarom staat dat in een voetbalboek? Hebben ze iets met het favoriete spelletje van de wereldbevolking? Erwin van der Pol praat u bij.

Mooie uitgave, geen topper tussen de 129, maar ook zeker geen dieptepunt, zoals een paar nummer geleden.

Citaat: “Misschien willen we hem vergeten. Misschien willen we vergeten dat we in België een degelijke versie van voetbal spelen die ons Europees snel weer huiswaarts stuurt. En dat slechts enkelen ons onszelf kunnen doen overstijgen, en laten dromen van de profvoetballers die we zelf zouden willen zijn.” (p.73)

Nummer: 19-064
Titel: Hard Gras 129
Ondertitel: We missen Feyenoord
Auteur: Diversen (Edwin Schoon, Sam Planting, Carla Boogaards, Nico Dijkshoorn, Zeger van Herwaarden, Marieke Groen, Klaas Hazenoot, Gerrit Janssens, Erwin van de Pol, Frank Ritmeester en Hans Kraan)
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 112 (14421)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-4747-4

Meer:
126 125 124 123 122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 75: Sportboeken

Santos 13 – De 25 schoonheden van het amateurvoetbal

Tags

amateur, boeken, boeken 2019, boekrecensie, lezen, Santos, voetbal, voetbalboek

Santos 13 – De 25 schoonheden van het amateurvoetbal

Na Panenka en Staantribune was er ineens Santos. Zo gaat het enige kwaliteitsvoetbalblad (Johan) ter ziele, zo sluit je ineens het ene na het andere abonnement af. Over de kwaliteit van Santos geen discussie, maar de opstart ging niet helemaal als gedacht. Er zat meer tijd tussen twee bladen dan verwacht, maar eigenlijk is dat helemaal niet erg. Tijdloos, de bladen gaan niet bij het oud papier, maar gewoon in de boekenkast.

En dan doen ze ineens wat anders. Ik vind dat wel leuk. Je verwacht een blad, je krijgt een boek. Het verschil is niet zo heel groot. Het is alleen wat lastiger om ze bij elkaar in de kast te zetten, maar om daar nou rekening mee te houden.

25 verhalen over het amateurvoetbal. Favoriete journalisten als Willem Vissers en Annemarie Postma staan er in. Een aantal onbekende namen (voor mij dan) ook. De onderwerpen zijn ook logisch. De voetbalvader, het vriendenteam, de kantine, de elftalfoto, de kleedkamer. Mooie stukjes, net ietwat langere columns, prachtige foto’s die bij de stukjes passen, maar ook foto’s die het verhaal zelf al vertellen, waar geen tekst bij nodig is. Iedere amateurvoetballer, en dat zijn er veel in Nederland, zal vele ‘o ja’-momentjes hebben. Een continue glimlach. Mooie uitgave van Santos!

Citaat: “Eenmaal vertrouwd met het karakteristieke hutje half onder de grond, ging-ie plots tegen de vlakte. Daarvoor in de plaats kwam – net als bij profclubs – een gelikt plexiglas hokje op dezelfde hoogte als het veld.” (p.126)

Nummer: 19-065
Titel: Santos 13
Ondertitel: De 25 schoonheden van het amateurvoetbal
Auteur: Diversen (Özkan Akyol, Kees van de Veen, Annemarie Postma, Willem Vissers, Julien Althuisius, Jan Mulders, Leon ten Voorde, Iris Koppe, Dick Sintenne, Willem de Kam, Wessel Penning en Guus Peters)
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 224 (14645)
Categorie: Voetbal
ISBN: 710206247872

Meer:
Santos

Themaweek 75: Sportboeken

Anton Slotboom, Roger Rossmeisl, Herman Starink en Menno Pot – Kampioenen ’14 – ‘18

Tags

Ajax, Anton Slotboom, boeken, boeken 2019, boekrecensie, Go Ahead Eagles, Herman Starink, lezen, Menno Pot, Roger Rossmeisl, Sparta, voetbal, voetbalboek, Willem II

Anton Slotboom, Roger Rossmeisl, Herman Starink en Menno Pot – Kampioenen ’14 – ‘18

Vier schrijvers, vier liefhebbers, vier traditionele clubs, alle vier een keer kampioen in de eerste wereldoorlog. Prachtige ingrediënten voor een mooi boek.

De oorlog speelt zich weliswaar niet in Nederland af, maar het beïnvloedt ons land zeker wel. Bijna een miljoen vluchtelingen uit België, Nederlandse jongemannen worden allemaal opgeroepen, de kazernes zitten vol, maar ook Britse militairen worden hier gelegerd. En zij willen natuurlijk ook voetballen, nu ze er toch zijn. Het is een vreemde tijd. Competitievoetbal wordt afgelast, maar noodcompetities nemen de plek in en het volk komt toch wel kijken.

We beginnen in Rotterdam, waar Sparta de topclub is. De drie musketiers zijn Huug de Groot (het kanon), Cas Ruffelse en aanvoerder Bok de Korver. De club wordt kampioen in 1915, verhuist niet veel later naar Het Kasteel, waar het nog altijd resideert.

Een jaar later is Willem II de kampioen, de broers Jos en Toon van Son scoren er op los. Ongeslagen kampioen van het zuiden, spelen een tijdje later de beslissende wedstrijd in de kampioenscompetitie in Deventer. In Tilburg worden duiven gezocht om het nieuws naar de stad te kunnen vliegen. De trein met spelers keert om half een ’s nachts terug, velen hebben gewacht, het feest is groot.

De eerste club uit het oosten die kampioen wordt, was er in 1916 al dichtbij, maar wint de titel pas in 1917. Go Ahead (toen nog zonder Eagles) is de sterkste club aan de overkant van de IJssel. Niet alleen is het de eerste club uit het oosten, ook zijn de Deventenaren de eerste arbeidersclub die zo ver reikt. Tot de eerste wereldoorlog was voetbal behoorlijk elitair, nu hebben de arbeiders laten zien dat ook zij kunnen voetballen. De club van de elite, UD, feliciteert Go Ahead hartelijk. De Brit Jimmy Miller is een van de helden, in Deventer dus ook positieve gevolgen van de oorlog.

Ondertussen voetbalt in de hoofdstad een clubje dat er van overtuigd is dat ze zich met de besten kan meten, maar omdat de competities noodcompetities zijn, is degraderen en promoveren onmogelijk. Ajax speelt geregeld vriendschappelijk tegen clubs uit de hoogste klasse, haalt daarin goede resultaten, maar kan niet promoveren, ondanks kampioenschappen op het tweede niveau. Met veel gesteggel op bestuurlijk niveau lukt het uiteindelijk toch. En de Amsterdammers maken hun bluf waar. In 1918, het eerste jaar op het hoogste niveau pakken ze meteen de titel. In de kampioenscompetitie beginnen ze goed, maar nadat Gerrit Hulsman (negen jaar de eerste betaalde trainer van mijn clubje overigens) voor Go Ahead de winst pakte in Amsterdam, kwam de titel even in gevaar. En dan versliep sterspeler Jan de Natris zich ook nog eens voor de kampioenswedstrijd in Tilburg. Geen zorgen, het werd 0-3 en Ajax was landskampioen.

Vier mooie verhalen, prachtig tijdbeeld met een rommelige voetbalbond die bekerwedstrijden en competitiewedstrijden tegelijkertijd plant, met copieuze diners voor de bezoekers voordat er gespeeld kon worden, mooie doelpuntrijke wedstrijden en spelers die voetbal nog gewoon als een hobby zien.

Citaat: “De kampioenswedstrijden welke tusschen de beide clubs twee seizoenen geleden werden gespeeld en waarin Vitesse zoo ongelukkig was? Maar wie is ook vergeten de echt-sportieve houding, toen door Sparta aangenomen? Verklaarden de roodwitte Rotterdammers, met de Korver vooraan, zich toen niet onmiddellijk bereid een derde wedstrijd te spelen, om nu eens uit te maken, wie toch eigenlijk de sterkste was, een wedstrijd, waarin Sparta niets te winnen, wel wat te verliezen had. Zouden vele clubs evenzoo gehandeld hebben?” (p.59)

Nummer: 19-063
Titel: Kampioenen ’14 – ‘18
Ondertitel: Voetbal in neutraal Nederland
Auteur: Anton Slotboom, Roger Rossmeisl, Herman Starink en Menno Pot
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 300 (14309)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-8975-353-3

Meer Menno Pot:
De derby
Vak 127
Wenen van geluk
Mijn Johan Cruijff

Voetbalgeschiedenis:
August Willemsen – De goddelijke kanarie
Friedrich Christian Delius – Der Sonntag an dem ich Weltmeister wurde
Ruud Doevendans – Tussen twee finales
Harry Walstra – We proberen weer gewoon te doen
Eduardo Galeano – El futbol a sol y sombra
Franco Osolla & Renato Tavella – Breve storia del Torino calcio

Themaweek 75: Sportboeken

Hard Gras 128 – Hard Gras bestaat 25 jaar

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 128 – Hard Gras bestaat 25 jaar

Een jubileum, al een kwart eeuw betere voetbalverhalen. De redactie begint met hoogtepunten uit de eerste nummers, vooral Koch en Hornby zijn leuk om terug te lezen. Daarna terug naar de huidige tijd, te beginnen met een prachtig verhaal van Carolina Trujillo. Trouw lees ik haar columns in de NRC, soms rake observaties, maar haar verhalen voor Hard Gras blijven toch een stuk beter. Onlangs heb ik ‘Vrije radicalen’ aangeschaft, moet ik ook nog maar eens tijd voor vrij maken. Maar voorlopig is het lastig om het verhaal over de rol van voetbal in het voetbalgekke Uruguay tijdens de dictatuur, meer specifiek in de gevangenis onder de gevangenen, moeilijk te overtreffen. Een dergelijk verhaal past perfect in HG, sterker nog, het definieert het genre bijna perfect.

Thomas Heerma van Voss beleeft het moment dat vele kelderklassevoetballers kennen. In het veld staat een voormalig talent. In de loop der jaren heb ik een aantal voormalig profvoetballers bij de tegenpartij zien lopen, meestal perfect aangepast aan het niveau waarop wij spelen op zondagochtend. Hij kreeg een speler in zijn team die bij Ajax in de jeugd had gespeeld. Die moest toch het verschil kunnen maken in zijn elftal? Velen wisten niet eens dat hij zo hoog het gespeeld. Je zag het ook vaak niet. Maar daarom is het wel fascinerend om te lezen.

Twee mooie verhalen uit het rijke archief der voetbalsport worden geschreven door Martin van Neck en Erik Brouwer. Allebei erg de moeite waard.

Ook de foto’s die Jaap Biemans selecteerde vertellen verhalen. Mooie verhalen, de eenzame speler omringd door vele tegenstanders is het centrale thema.

Citaat: “De gesprekken van de bewakers gingen vaak over voetbal. Uit de stijgende opwinding daarin, konden ze destilleren dat er een WK werd gespeeld. Dan wisten ze: er zijn weer vier jaar voorbij. Met de knokkels tegen de muur zeiden ze: volgend WK zijn we buiten. Ze wisten niet eens waar dat zou worden gespeeld.” (p.52)

Nummer: 19-056
Titel: Hard Gras 128
Ondertitel: Hard Gras bestaat 25 jaar
Auteur: Diversen (Henk Spaan, Matthijs van Nieuwkerk, Carolina Trujillo, Thomas Heerma van Voss, Martin van Neck, Hugo Borst, Erik Brouwer, Erwin van de Pol, Jaap Biemans)
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 135 (12417)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-4746-7

Meer:
126 125 124 123 122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 75: Sportboeken

De Muur 66 – Wereldkampioen?

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, De Muur, lezen, wielerboek, wielrennen

De Muur 66 – Wereldkampioen?

Frank Heinen heeft de eer het titelverhaal te schrijven, natuurlijk over Mathieu van der Poel, de ‘bandwagon’ is ook geen vreemde voor De Muur. Hij schetst een mooi portret, pretendeert niet in een paar bladzijden het geheim achter diens succes te verklaren, maar laat juist zien wie de jonge renner is, dat hij weliswaar een heel bijzondere sportman is, maar niet perse een bijzondere persoonlijkheid.

Joost-Jan Kool mag heerlijk 14 bladzijden filosoferen over het herzien van uitslagen. Aanleiding is Mollema die na acht jaar alsnog op het podium van de Vuelta 2011 belandt. Hoe lang kan dit doorgaan, waar moet je rekening mee houden, wie bepaalt, wanneer pas je een uitslag aan, allemaal legitieme en boeiende vragen.

Wagendorp verbindt kunst met sport, via een mooie fotoserie die van Tony Rominger werd gemaakt tijdens diens werelduurrecordpoging. Wist de renner dat?

Jungmann mag het verhaal vertellen over de Vueltazege van Jan Janssen, toont aan dat goed kunnen fietsen slechts een enkele voorwaarde is om een grote ronde te winnen. Politiek, en dan ook nog eens in de achterkamertjes, zorgden voor de eerste Nederlandse grote rondewinst.

Brouwer woont in Duitsland en heeft daar weer een bak aan inspiratie opgedaan voor vele mooie verhalen in De Muur en Hard Gras (ook elders?). Budzinski is het onderwerp in deze editie, een wielerliefhebber in hart en nieren met een archief dat een museum rechtvaardigt. Maar dat is niet vanzelfsprekend in een niet-wielerland.

Citaat: “De Fransman had het al aan Haast proberen uit te leggen, maar die leek het niet te vatten. Pellenaars kwam dichterbij en sprak even met Dumas. De ploegleider was ook geen ster in Frans, maar deze uitleg begreep hij uitstekend. Het speet Dumas, maar hij kreeg de wond niet dicht. Haast kon niet verder rijden, hij verloor te veel bloed.” (p.87)

Nummer: 19-053
Titel: De Muur 66
Ondertitel: Wereldkampioen?
Auteur: Diversen (Frank Heinen, Willie Verhegge, Peter Ouwerkerk, Joost-Jan Kool, Menno Haanstra, Bert Wagendorp, Wiep Idzenga, Bart Jungmann, Erik Brouwer, Rolf Bos, Benjamin de Bruijn en Nando Boers)
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 160 (11699)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-623-1043-8

Meer:
65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 26 25 24 23 22 21 20 19 18 17 16 15 14 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 1 (2e x)

Themaweek 75: Sportboeken

Frank Heinen – Ergens héén fietsen

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, fietsen, Frank Heinen, lezen, wielerboek

Frank Heinen – Ergens héén fietsen

Een dunnetje, tussendoortje. Alleen bij Frank Heinen heb je het vermoeden dat hij het op een verloren ochtend heeft geschreven. Een wandeletappe tijdens de Tour, een afgelaste voetbalwedstrijd. Mooi tijd om een boekje te schrijven.

De goede man produceert zo veel, van zo hoge kwaliteit, dat je de moed in de schoenen zakt wanneer je zelf een hopeloze poging doet om een column, essay of verhaal te schrijven. Dit literaire juweeltje is het verslag van de fietsreis die hij zelf maakt met zijn vriendin, die ‘om redenen die helaas onopgehelderd moeten blijven verder als Dr. Pompsky zal worden aangeduid’. Alleen al die ene zin op de eerste bladzijde maakt dit boekje zijn geld waard. Okay, ik geef toe, 2 euri voor een boekje is niet al te veel, maar het gaat om het principe.

De reis voert Heinen van Utrecht binnen een maand naar Mambrotta. Er gebeurt niet bijzonder veel, de reis is leuk, maar niet exceptioneel, maar het is de stijl van Heinen die het de moeite waard maakt om te volgen. In zijn oeuvre geen hoogvlieger, in zijn genre wel.

Citaat: “Voor wie ooit in Ried logeert: het dorp bestaat maar uit één straat met honderden huisnummers die niet op volgorde staan. We eten in een hondenhotel en logeren in een pension vol opgezette dieren.” (p.42)

Nummer: 19-050
Titel: Ergens héén fietsen
Auteur: Frank Heinen
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 61 (10724)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-8516-643-6

Meer:
De zaak Tom
Heinen op gerbie.nl
Goodreads
Hebban

Themaweek 75: Sportboeken

Hard Gras 127

Tags

Ajax, boeken, boeken 2019, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 127

De pijnlijkste voorkant van alle 127 edities. 90:00 + 05:01 staat er op de voorkant. Elke voetballiefhebber in Nederland weet precies waar die getallen voor staan. Zelfs vele Ajax-haters waren al om, dit team moest de finale van de Champions League halen. En toen gleed Magellan uit en rolde die bal net langs de vingers van Onana. Einde.

Natuurlijk moest Hard Gras daar aandacht besteden, de olifant in de kamer kun je niet negeren. Julien Althuisius schrijft het verhaal dat we allemaal hadden kunnen schrijven. De angst, de spanning, de overtuiging, de twijfel, de zekerheid, de ontluistering, de tragedie. Hij liep de Portugese nacht in. Ik zat verslagen op de bank. In vele kroegen en kantines werd hartstochtelijk gevloekt, alle fans waren verbijsterd. Zelfs de social media vielen stil. Toen kwamen de eerste jennende berichtjes. Van PSV-ers, FC Twentefans, ADO-tuigjes. Al snel overschaduwd door het virtuele applaus dat velen aan Ajax gaven. In het stadion overheerste snel de trots van de geweldige CL-run, niet de teleurstelling. Pijn is mooi. Verdriet heerst.

Het verhaal van Pieter van Os over de langharige popsterren van Ajax in de jaren zeventig vond ik een prachtige geschiedenisles. Kon Ajax in Tirana wel of niet spelen, en waarom stond het doorgaan van de wedstrijd op de tocht? Mooi detail in de rijke historie van de club. Mark van de Heuvel schrijft een verhaal dat volgend jaar in De Muur gewoon nog een keer gepubliceerd wordt. Zeger van Heerwaarden haalt de druk waar Dolberg aan onderdoor ging weer even op en legt hem vast bij Brobbey neer. Zo hoort dat, bij een Ajaxspits.

Sam Planting lijkt bij Hard Gras de rol te hebben gepakt van zijn kompaan Pieter Zwart. Leg het volk uit hoe het spelletje werkt. Neem het serieus, maar maak het niet te moeilijk. Blijft knap hoe hem dat vaak lukt. En erg mooi is het om Blogbroeder Gogme United op papier te zien, eindelijk een droom die voor hem uitkwam, schrijven voor Hard Gras.

Citaat: “Nog beter was dat hij, tijdens een diner in Londen in 1998, ten onrechte veronderstelde dat ik een relatie had met de prachtige vrouw die tegenover me zat. Ik kreeg zijn respect. Dagen na dat diner zwierf ik door een mediacentrum op het WK in Frankrijk, toen ik in mijn rug kabaal hoorde en iemand me van achteren vastgreep. Ik draaide me om en zag dat Valdano mij omhelsde, terwijl een meute journalisten achter hem aanrende.” (p.37)

Nummer: 19-045
Titel: Hard Gras 127
Ondertitel: 90:00 + 05:01
Auteur: Diversen (Julien Althuisius, Pieter van Os, Simon Kuper, Mark van den Heuvel, Zeger van Heerwaarden, Daan Heerma van Voss, Dieuwke Wynia, Sam Planting, Olga Kortz, Nachoem Wijnberg)
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 120 (10062)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-4745-0

Meer:
126 125 124 123 122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 75: Sportboeken

Esther Gerritsen – Dorst

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Esther Gerritsen, gesigneerd, lezen

Esther Gerritsen – Dorst

Nog zo’n literaire avond in het lokale theater. En ook daar ging ik voor de bijl. Esther Gerritsen bleek een sympathieke dame, die ook nog eens een goede geïnterviewde bleek. Dus kocht ik in de pauze een boek en liet het meteen signeren. Mooi.

Op mijn blog zoekend, zie ik dat ik twee keer een verhaal van haar las. In Hard Gras werd ze overschaduwd door een aantal andere schrijfster, maar in WahWah bleek ze een positieve verrassing. Wel grappig: dit constateerde ik in 2015: “Maar het mooist is het om te lezen over iemand waar je nog nooit van gehoord had, om dan geboeid te raken en teleurgesteld te zijn als het verhaal is afgelopen.” Nog geen half jaar daarvoor liet ik een boek door haar signeren. Snel vergeten blijkbaar.

In het jaar van de gesigneerde boeken besloot ik om alsnog deze titel te lezen. Zoveel ongelezen én gesigneerde boeken stonden er niet meer in mijn kast. Al vrij snel bleek dat dit niet een boek was dat voor mij was geschreven. Ik behoor niet tot de doelgroep. Kan gebeuren, maar ook wel jammer. Volgens de papieren wikkel, nog steeds om het boek na vijf jaar, zie ik dat het boek de shortlist haalde van zowel de Libris als de Opzij Literatuurprijs. Dan zal het toch wel een goed boek zijn, je krijgt niet zo maar die nominaties.

Maar wat is er feministisch aan de mislukte moeder-dochterrelatie die centraal staat in dit boek? Waarom is het literatuur, als de karakters van zo ongeveer alle hoofdpersonen halverwege al vastliggen en ophouden te ontwikkelen? Is het bijzonder dat de dochter op zoek naar snelle seks in cafés vreemde kerels oppikt, of ben je dan een powerwoman, niet meer de slet van de jaren vijftig? Ik heb het boek gewoon niet begrepen denk ik, het zal vast aan mij liggen. De relatie tussen de gescheiden ouders en hun gezamenlijke dochter komt mij gekunsteld over. De seks is plat, de gesprekken pijnlijk (al vermoed ik dat dat wel eens bewust kan zijn, het past dan wel beter in het verhaal) en de gebeurtenissen (het jeugdtrauma) voorspelbaar.

Omdat ze ooit een prachtig verhaal schreef wat mij boeide én omdat ze een aardige en aanspreekbare schrijfster was die haar boek speciaal voor mij signeerde, verdient ze een nieuwe kans, maar ik ga geen haast maken om een ander boek van haar te vinden.

Citaat: “Haar moeder zit rechtop in bed. Haar wangen lijken kleur te hebben. Coco zit tussen haar vader en stiefmoeder in, op de band de haaks op het bed staat. In een belachelijk rijtje zitten ze recht tegenover de huisarts, terwijl die zijn best doet om zich vooral tot haar moeder te wenden.” (p.129)

Nummer: 19-060
Titel: Dorst
Auteur: Esther Gerritsen
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 222 (13524)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-445-2518-2

Meer:
Wahwah 3
Hard Gras 117

Wikipedia
Librisprijs
Hebban
Tzum

Themaweek 73: Gesigneerde boeken

Ronald Giphart – Troost

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, lezen, Ronald Giphart

Ronald Giphart – Troost

Mijn themajaar ‘gesigneerde boeken lezen’ werkt als ik zie dat dit boek al 14 jaar in de kast stond te wachten. Ik kan me de avond nog goed herinneren, had geen idee dat het al zo lang geleden was. Samen met Bril en Chabot trad Giphart op in Goor. Beschamend weinig kaarten verkocht, maar wel een mooie avond. Na de tijd waren er boeken te koop (natuurlijk), om te signeren. Ik denk dat ik de enige was die van alle drie een boek kocht. Een enkeling kocht ook een enkel boek. Ik snap goed dat de heren geen goed beeld kregen van mijn stadje.

De boeken van Bril en Chabot las ik al, Giphart was dus de laatste die aan de beurt was. In het verleden heb ik vele boeken van hem gelezen, maar het laatste decennium dus niet. En mijn beeld van hem is het laatste decennium ook veranderd. Want waar ik hem twintig jaar geleden een talent vond, relevant, is hij nu meer een gegeven. Een broodschrijver. Maar juist tegen je eigen vooroordelen moet je ingaan, dus begon ik opgewekt aan Troost.

Troost is een chefkok. Nu is mijn beeld dat dat de mensen zijn die, na piloten, het grootste ego hebben. Daar zit zeker wel een verhaal in. Dus ging Giphart meedraaien in keukens, weten hoe het er aan toe ging, research. Sindsdien schrijft hij zelf een kookrubriek, volgens mij zelfs boeken, al weet ik dat niet zeker (te lui om te googlen).

Troost is een televisiechef, nog eens de overtreffende trap. En dus zit hij voor opnamen in een Frans gehucht, waar hij met gasten de laatste aflevering van het seizoen aan het opnemen is. En daar gebeurt natuurlijk van alles, anders heb je geen verhaal. Trouw las ik elke avond een dozijn bladzijden voor het slapen gaan, maar geen moment zoog dit boek me naar binnen. Het verhaal kwam niet echt op gang, het kabbelde. Tot ik halverwege was en twee recensie-exemplaren kregen die voorgingen, anderhalve maand verder was ik eindelijk weer aan dit boek toe. Zonder problemen pakte ik het verhaal weer op, en las ik het ten einde, kort daarna.

De vreemdgaande gasten, de souschef met ambitie, de ex op afstand, de rebellerende dochter, het waren allemaal voorspelbare romanfiguren die het verhaal ook niet op gang kregen. Troost zelf was alles wat je verwachtte, maar nooit echt verrassend, zeker niet boeiend. Ik denk dat ik nog een Giphart ga lezen, zijn reisverhaal over IJsland staat al in de kast. Daarna ben ik misschien wel klaar.

Citaat: “Het is ondankbaar om je als kok niet gebenedijd te voelen, wij zijn de hogepriesters van de maag. En toch. Ik heb de smaak van mijn vader. Mijn eerste culinaire ervaring, de eerste keer dat ik me herinner onder de indruk te zijn geweest van een smaak, en vooral van de bereiding van die smaak, en voor al vooral van de bereider van die smaak, was toen mijn vader – wie anders? – in de keuken van zijn restaurant een traditionele ragout voor me klaarmaakte.” (p.47)

Nummer: 19-059
Titel: Troost
Auteur: Ronald Giphart
Taal: Nederlands
Jaar: 2005
# Pagina’s: 222 (13302)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-5759-005-0

Meer:
Ten liefde
7 jaar goede seks
Heblust
Giphart en de meisjes (Hard Gras 28)

Themaweek 73: Gesigneerde boeken

Jurryt van de Vooren – 8070 dagen wachten op de elfstedentocht

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, elfstedentocht, fryslan, Jurryt van de Vooren, lezen, schaatsen, sportboek

Jurryt van de Vooren – 8070 dagen wachten op de elfstedentocht

Meestal zijn de adverteerders op Facebook vervelende beeldvulling, maar blijkbaar werkt het, anders was het allang afgeschaft. Een enkele keer klik ik zelf. In dit geval een prijsvraag van FBTO. Wie verdient er een boek over de Elfstedentocht? Win, en krijg er zelf ook een. Dus kregen mijn schoonvader (drie elfstedenkruisjes) en ik allebei een boek over die tocht die nog nooit zo lang uitbleef. Alsof er meer bewijs nodig is voor global warming.

Jurryt ken ik al een tijdje van de site Sportgeschiedenis waar ik ook al eens een stukje voor mocht schrijven. Hij heeft een mooi beroep, sporthistoricus, ben er eigenlijk best wel een beetje jaloers op. Voor een historicus was er afgelopen jaar een bijzondere dag. 8070 dagen na de vorige Elfstedentocht werd het record gebroken. Tussen 1963 en 1985 werd het record gezet, sindsdien is elke dag zonder de tocht der tochten een toevoeging aan dit record. Pessimisten verwachten zelfs dat er nooit meer een tocht zal komen.

Dit gesigneerde boek past mooi in mijn collectie sportboeken, Jurryt heeft een mooie verzameling verhalen gebundeld. Voeg nog eens toe tientallen schitterende foto’s en je zit zo in de sfeer, terug naar mijn tienertijd toen we twee tochten na elkaar hadden. De laatste van ‘97 heb ik nauwelijks bewust meegekregen, omdat ik toen in Oostenrijk werkte.

Dank FBTO en Jurryt voor dit pareltje.

Citaat: “Door heel Friesland was al snel bekend dat er een famke op het ijs stond. In Harlingen bood een oude vrouw Jikke een warme stoof aan om de voeten te warmen. ‘Meiske, meiske, wat zalle jou koue futen hewwe, zet ze mar gauw op de stoof hur; hoe krijj’et in je hoofd, om zo’n toch te ondernimmen.’ In Bolsward werd voor haar het Friese volkslied gezonden; in Hindeloopen hield de burgemeester zelf een persoonlijke toespraak.” (p.129)

Nummer: 19-057
Titel: 8070 dagen wachten op de elfstedentocht
Auteur: Jurryt van de Vooren
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 216 (12633)
Categorie: Sport
ISBN: 978-94-92920-74-4

Meer:
Achter het net
En toen was er sport
Sportgeschiedenis (site)

Themaweek 73: Gesigneerde boeken

Daniël Lohues – Zes jaar vrijdagmiddag deel II

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Daniel Lohues, gesigneerd, lezen, muziek

Daniël Lohues – Zes jaar vrijdagmiddag deel II

De tweede bundeling al van zijn columns uit het Dagblad van het Noorden. Van maart 2008 tot de eerste column van 2016. In dit tempo is hij ondertussen al weer halverwege zijn derde verzameling, kan me er nu al op verheugen.

Lohues kan erg goed het tempo uit het leven halen. Sommige liedjes, veel van zijn verhalen, een groot deel van zijn columns zijn contemplatief, even langs de drukte van het leven kijken, even aan de zijkant observeren. En dat lees ik graag. Ik hoor hem graag, maar dat gebeurt een keer per jaar, meestal in het theater. Zijn columns lees ik online, maar met deze bundeling ook achteraf.

Het mooie is dat hij zo nu en dan ook wel even fel kan worden, een leuke afwisseling tussen de columns over het mooie landschap in Drenthe, over de grens of ergens in de Verenigde Staten. Tussen de ontmoetingen met mooie zonderlingen die de meesten van ons vermijden.

Persoonlijk hoop ik dat er nog een stuk of vijf van dit soort bundelingen mag verschijnen. Betekent dat Lohues nog een jaar of dertig mooie columns kan en mag produceren. Tegen die tijd mag hij met pensioen. Alleen elk jaar nog even een kwartaal langs de theaters, terugkijkend op vijftig jaar muziek, oeuvre groot genoeg om prachtige shows te blijven geven.

Citaat: “Voor het eerst in mijn leven voelde ik mij deze week ook persoonlijk aangevallen door De Grote Leider van de PVV. Hij stond in Den Haag te kapittelen als een verongelijkte klassenvertegenwoordiger van 2 havo, over linkse hobby’s waarvan ‘kunst’ er een is. Onze politicus/propagandist/beroepsjenner gaat nog een stapje verder dan zijn voorgangers. Een van die voorgangers schilderde weleens, dus die had wel wat met kunst. Behalve Joodse kunst, dat verbood hij.” (p.62)

Nummer: 19-052
Titel: Zes jaar vrijdagmiddag deel II
Auteur: Daniël Lohues
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 527 (11539)
Categorie: Columns
ISBN: 978-94-6328-018-1

Meer:
Hier kom ik weg
Zes jaar vrijdagmiddag
Site Lohues
Lohues Allenig in Goor

Themaweek 73: Gesigneerde boeken