Jeroen Wielaert – Tourpassies

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, Jeroen Wielaert, lezen, Tour de France, wielerboek, wielrennen

Jeroen Wielaert – Tourpassies

Die man die, bij Radio Tour de France, met een gedragen stem hele verhalen kon vertellen, rondkijkend op een Frans dorpspleintje waar u en ik zo langs zouden zijn gelopen, met een passie waardoor je wel moest luisteren, dat is Jeroen Wielaert. Hij bezorgde Utrecht de tourstart, hij schrijft mooie verhalen en is op Radio 1 te beluisteren.

Dit boekje is een tussendoortje. Het idee is wel leuk, mensen laten vertellen over hun Tourpassie, wat is hun verhaal? Bekende Nederlanders, okay, verkoopt het vast een beetje beter door. Het ziet er uit als een serie van Radio Tour, waar ze een zomerlang elke dag een BN’er aan het woord lieten. Kan het me niet herinneren, in die tijd was ik vaker niet in Nederland dan wel.

Wat jammer is, is dat je ook BN’ers krijgt die het wel leuk vinden om wat te vertellen, maar uit hun woorden kun je opmaken dat ze eigenlijk een stuk of vijf etappes kijken. En dan nog alleen het laatste half uur. Dat is geen passies, dat is het verdrijven van verveling. Gelukkig zijn er nog wel anderen die wel een mooi verhaal te vertellen hebben.

Wielaert schreef ze op, ik las ze aan het begin van de Tour. Zo uit. Jammer. Misschien een kwart eeuw later nog een keer doen en dan wel alleen mensen aan het woord laten die echt passie voor de Tour hebben?

Mijn favorieten: Harmen Siezen, Kees van Kooten, Tonny Strouken, Theo van Gogh en Wilfried de Jong.

Citaat: “In 1980 zijn we bij de NOS begonnen met een Tour-toto. Het was de bedoeling dat je een paar renners uitzocht, die voor jou de hele Tour geld verdienen. Dat wil zeggen: de eerste vijf plaatsen, plus de gele trui. (…) Dan zet je f125 in en jouw ploeg rijdt dan voor jou. Onbekende renners zijn dan ineens geld waard. Als die een etappe winnen is het kassa geblazen. We hebben altijd 140 à 150 deelnemers. Er zit tussen de f17.000 en f18.000 gulden in de pot.” (p.56)

Nummer: 19-033
Titel: Tourpassies
Auteur: Jeroen Wielaert
Taal: Nederlands
Jaar: 2000
# Pagina’s: 80 (7056)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 90-215-9691-1

Meer:
Wikipedia
NOS

Themaweek 69: Sportboeken

Advertenties

De Muur 65 – De zinderende zomer van ‘69

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, De Muur, Eddy Merckx, lezen, wielerboek, wielrennen

De Muur 65 – De zinderende zomer van ‘69

Niet alleen de Tour de France keek een halve eeuw terug, ook De Muur ging terug naar de zomer van 1969. Het jaar waarin Merckx zijn eerste Tour won. De eerste van vijf, maar vooral de manier waarop hij die Tour won en de voorsprong was indrukwekkend. Rik Vanwalleghem schrijft een mooi verhaal, dat de tijdgeest goed weergeeft. Goede schrijver. Maar niet de enige die goed kan schrijven. Heinen (met prachtige foto’s), Winnen (over zijn ontmoetingen), Idzenga, met een reconstructie als altijd schrijven over Eddy Merckx, een half nummer wordt aan de grote meester toebedeeld, geen verrassing.

Sijtsma probeert Mollema te leren kennen, maar het verhaal wat mij het meest boeide was over Thomas de Gendt door Martijn Sargentini. De aanvaller heeft slechts weinig kansen om wedstrijden te winnen, hij is niet de snelste sprinter, geen getalenteerd klimmer, kan redelijk tijdrijden, dus moet hij wel in de aanval. Die aanval is belangrijk, die maakt de koers, die levert een verhaal op. De Gendt lijkt de laatste jaren de laatste der aanvallers, soms lijkt het ook alsof hij ontsnapt om het ontsnappen. In dit verhaal begin ik De Gendt te kennen. Mede dankzij dit verhaal was de etappewinst in de Tour deze zomer een feest der herkenning. De Gendt wist niet alleen welke etappe hij moest aanvallen, hij koos ook de juiste vluchtpartners, de juiste tactiek, de winnende strategie. Elke echte wielerliefhebber begreep het en gunde hem de winst.

Weer een aanwinst voor mijn boekenkast deze Muur. De plank is vol, een nieuwe plank moet vrijgemaakt worden voor de komende zestig uitgaven.

Citaat: “Wat er precies voorgevallen was wist Merckx niet. Wat hij wel wist was dat hij die Giro al achtmaal was gecontroleerd, alle keren negatief. Ook na de zware ritten waarin een renner wel wat hulp kon gebruiken. En zou hij dan voor zo’n niemendalletje van een etappe wel iets genomen hebben?” (p.65)

Nummer: 19-032
Titel: De Muur 65
Ondertitel: De zinderende zomer van ‘69
Auteur: Diversen (Bert Wagendorp, Rik Vanwalleghem, Frank Heinen, Peter Winnen, Willie Verhegge, Wiep Idzenga, Thomas Sijtsma, Martijn Sargentini, Menno Haanstra, Nando Boers)
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 128 (6976)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-6231-042-1

Meer:
64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 26 25 24 23 22 21 20 19 18 17 16 15 14 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 1 (2e x)

Themaweek 69: Sportboeken

Hard Gras 126. Sarina en haar meiden.

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 126

Ondertussen is het niet meer bijzonder dat Hard Gras voor het WK van de vrouwen in Frankrijk daar een themanummer aan wijdt. De leeuwinnen, foute marketingbijnaam, hebben hun plek veroverd. Het begint met een mooi verhaal van Suse van Kleef. Deze zomer hebt u haar allemaal leren kennen als analiste voor Studio Sport, eigenlijk is ze correspondent in Engeland, maar ooit jeugdinternational. Iemand die dus weet waar ze over praat. Haar voetbalcarrière wordt door haar mooi verteld en geduid, sterke opening.

De combi Vuijsje en Beerensteyn is bijna freudiaans te noemen, zo voordehandliggend dat het weer goed is. Het verhaal is kort. Het is goed zo. De mailwisseling tussen Kika van Es en Henk Spaan is interessant. Niet het beste verhaal, beetje gemakzuchtig, maar wel leuk. Melle Maré schrijft een jeugdherinnering mooi op. Past goed in deze bundeling.

Voorpublicatie is deze keer uit het boek van Annemarie Postma, boek gaat ook op de verlanglijst. Zij heeft zich de afgelopen jaren zonder twijfel ontpopt tot de ultieme kenner van het Nederlands damesvoetbalteam.

Citaat: “Ze had altijd wel gevoetbald, meestal als veldspeler, maar concentreerde zich vooral op skiën. Racen. Om van die stokjes heen. Keihard naar beneden. Ze deed mee aan NK’s. Ze mist het nog weleens. De slalom. Dat geluid van die stokken als je ze raakt. Ze zat in de topsportklas van het OSG Willem Blaeu in Alkmaar. Als ze in Nederland was trainde ze regelmatig mee met de Telstar Academie van Willem Blaeu een samenwerking mee heeft. Ze trainde dan als keeper en kwam zelfs uit voor het vertegenwoordigd elftal van O15. En dat terwijl ze niet echt lid was van een club of wedstrijden speelde met een team.”(p.42)

Nummer: 19-030
Titel: Hard Gras 126
Ondertitel: Sarina en haar meiden
Auteur: Diversen (Suse van Kleef, Anna Enquist, Robert Vuijsje, Janneke van der Horst, Rosa van Gool, Frank Heinen, Henk Spaan, Melle Maré, Arthur van den Boogaard, Annemarie Postma, Stephanie Hoogenberk)
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 128 (6648)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-4744-3

Meer:
125 124 123 122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 69: Sportboeken

Auke Kok – Tussen godenzonen

Tags

Ajax, Auke Kok, boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, lezen, voetbal, voetbalboek

Auke Kok – Tussen godenzonen

Een voetbalclub een jaar volgen is niet bepaald een origineel idee. Velen gingen Kok voor. Gelukkig is de aanpak van Kok wel wat anders. Hij laat zich iets minder leiden door de waan van de dag, door de resultaten. Hij probeert dichterbij te komen, te voelen wat er speelt, in de hoofden van de Ajacieden te komen. En met Ajacieden bedoel ik niet alleen de spelers, maar ook degenen die echt bij de club horen.

Mooi voorbeeld is Derek Boerrigter. Al in het trainingskamp in De Lutte, voor Ajax het begin van het seizoen, is de tukker terug op oude grond. Maar hij zit niet lekker in zijn vel. Past hij wel bij Ajax? Of misschien andersom: past Ajax wel bij hem?

Ook Van Rhijn, Cilessen en Daley Blind worden door Kok goed geobserveerd. Het levert interessante stukken op.

Aan de andere kant is een relatief dik boek, bijna 300 bladzijden, over een enkel seizoen, is jaren later wel heel veel. Is dat seizoen waarover geschreven wordt zo belangrijk in de geschiedenis dat daardoor het boek ook relevant blijft? Dat weet je vooraf nooit, achteraf is het antwoord bijna altijd nee.

Op dit moment is het boek voor de fanatieke fan nog leuk, de doorsnee voetballiefhebber zal andere boeken vinden. Geeft niets, Kok is een goede schrijver en met de definitieve biografie van Cruijff in het vooruitschiet, zal hij zeker nog vaker in mijn boekenkast belanden.

Citaat: “Twee weken na zijn goede optreden in Dortmund, thuis tegen Real Madrid, is Blind zo ongeveer de enige veldspeler die het naar zijn zin heeft. Hij passt en schuift op en ondanks het enorme overwicht van Real lijkt hij het een leuk spel te vinden. In tegenstelling tot de meeste anderen, bij wie de knieën op slot lijken te zitten van angst voor de wereldster Christiano Ronaldo, durft Blind te improviseren.”(p.79/80)

Nummer: 19-028
Titel: Tussen godenzonen
Ondertitel: Een jaar lang Ajax
Auteur: Auke Kok
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 287 (6245)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-94-004-0309-3

Meer:
Balverliefd
Auke Kok
Wikipedia

Themaweek 69: Sportboeken

Mart Smeets – Verhaal halen

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, lezen, Mart Smeets, sportboek, themaweek

Mart Smeets – Verhaal halen

Een van de eerste boeken die ik uit de kast plukte dit jaar was de verzamelbundel van Mart Smeets. Gesigneerd aangeschaft bij Broekhuis. Al meer dan vijftig titels van Smeets op de plank, dit was de eerste met handtekening. Pas onlangs sprak ik hem zelf voor het eerst en kon twee andere boeken door hem persoonlijk laten signeren.

Deze collectie, met ‘the best of’ als ondertitel is samengesteld door Jacob Bergsma. Een zware taak, wel een hele mooie. Graag zou ik het originele archief van Smeets doorstruinen, zelf heb ik een behoorlijke verzameling van boeken, bestanden en klappers vol columns en verhalen, maar als ik in de bibliografie van acht bladzijden achterin het boek blader, dan is mijn uitgebreide collectie slechts een klein splintertje van wat de goede man allemaal geproduceerd heeft.

Bergsma deelt het boek op in delen. Mart & Ontmoetingen, & Portretten, & Sport, & Spel, & Smeets. Logische indeling, maar ook met als gevolg dat je tig ontmoetingen achter elkaar leest, waardoor het bijna saai begint te worden. Dit is ook het eerste boek van Smeets dat ik onderbroken heb om tussendoor een ander boek te lezen. En nog een. En nog een keer. Maanden keerde ik terug bij Smeets, las een stuk, waarna ik het boek dat ik in januari als eerste begon, pas in mei als 25e boek dit jaar uitlas.

Betekent dat dat het niet interessant is? Absoluut niet, gewoon, dat dit boek niet zo geschikt is om een ruk uit te lezen. Het is ook een gigantische pil, drie, vier keer zo dik als zijn gebruikelijke bundelingen.

Wat vooral uit dit boek blijkt is dat Smeets nog veel veelzijdiger is dan dat hij wordt gezien. Zijn portretten hebben diepgang, zijn columns een mening, zijn observaties zijn scherp, zijn feitenkennis onmetelijk. Bergsma heeft een mooie selectie gemaakt, ik ben ervan overtuigd dat hij nog een minstens zo dikke bundeling met goede verhalen kan samenstellen met stukken die hij wel overwoog maar zijn afgevallen. Misschien ooit nog eens, er zal een moment komen dat Smeets niet meer schrijft, gelukkig is er dan een archief.

Mooi dat dit boek er is. Hopelijk schrijft hij nog even door, ik ben en blijf fan, graag lees ik nog veel van hem.

Citaat: “Of ik me weleens betrokken voel bij het Nederlands elftal? Nee, ik ben wereldburger. Ik ben ook wel Nederlander, maar ik haat dat kliekjesgedoe, ik haat die mutsjes en vlaggen en dat Oranje-gedoe. Ik vraag me altijd af waarom juist wij Hollanders dat hebben. Met z’n allen op Alpe d’Huez staan, dat stompzinnige gedoe bij het schaatsen. Dat klieken, dat gebrul. Daarbij komt dat ik het Wilhelmus een saai, vervelend volkslied vind. Traag, niets aan. Ik fluit altijd het Italiaanse volkslied mee, daar zit tenminste iets pittigs in.” (p.71)

Nummer: 19-025
Titel: Verhaal halen
Ondertitel: the best of Mart Smeets
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2015
# Pagina’s: 576 (5578)
Categorie: Sport
ISBN: 978-90-488-2610-0

Meer:
Aan de meet
De afrekening
Commentator
Dagboek van een sportgek
Het Dream Team
Geel
Gepakt
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Mijn Amerika
Netwerk
Niets is wat het lijkt
Nostalgie
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Rond de 40
Sportzomerdagboek
Sterren
Thuis in de Tour
De Tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Wereldtour
Zomeravondvertellingen

Themaweek 69: Sportboeken

Hard Gras 125

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 125

Julien Althuisius heeft het dilemma dat ik goed ken. Wat doe je als je ergens in Verweggistan zit en toch graag die ene wedstrijd wil zien. Hij ziet Ajax van Real Madrid winnen op een laptop op Bali. Mooi, herkenbaar verhaal.

Marcel van Roosmalen gaat met Theo Janssen op boektour, maar begrijpt het onderwerp van zijn laatste boek nog steeds niet. Andersom heeft Janssen het boek niet gelezen, maar doet wel, op zijn eigen manier, moeite om het te verkopen. Grappig.

Erik Brouwer weet weer eens een goed verhaal te vinden (en op te schrijven) over een voetballer die ik ongetwijfeld wel eens voorbij heb zien komen via Match of the Day, maar die mijn geheugen allang ontglipt was. Dalian Atkinson is een verhaal waard.

Michel van Egmond schrijft over Willem, de 75e verjaardag van de legende kan haast niemand zijn ontgaan. Al ligt dat zeker niet aan de voetballer. Mooi sfeerbeeld.

Vijf goede gedichten, Hard Gras is weer langzaam uit zijn dip aan het kruipen.

Citaat: “Een Vitesse-fan bracht ons toen hamburgers, een liefhebber van mijn boeken had mijn geboortehuis – een flat – met een drone gefotografeerd en met rode pijlen op de foto aangegeven waar ik geslapen zou kunnen hebben. Er was een paaldanseres die lang bleef hangen en er waren mensen die wilden dat Theo hele verhalen in hun boeken schreef.” (p.37)

Nummer: 19-020
Titel: Hard Gras 125
Ondertitel: Ajax what the fuck
Auteur: Diversen (Julien Althuisius, Simon Kuper, Marcel van Roosmalen, Betrouwbare mannetjes, Sam Planting, Erik Brouwer, Michel van Egmond, Cian O’Mahony)
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 128 (4198)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-474-36

Meer:
124 123 122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 69: Sportboeken

De Muur 64

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, De Muur, lezen, wielerboek, wielrennen

De Muur 64

Het titelverhaal is geschreven door Joost-Jan Kool die een poging doet wat meer te weten te komen over Iwan Spekenbrink. De ploegleider die door een goed plan van een klein ploegje doorgroeide naar een ploeg met een winnaar van een grote ronde, laat zich eigenlijk nooit interviewen als het niet over het project gaat, over de sport. Daardoor is hij ondertussen een bekende ploegleider, maar niemand die hem echt kent. Ook Kool’s poging is vrij nutteloos. Hij komt tot de rand, spreekt mensen uit de omgeving van Spekenbrink, maar dringt nooit echt door tot de kern. Te vaak is de conclusie ‘dat weten we niet’ of ‘daar hebben we het niet over’. Desalniettemin is het wel een interessant stuk om te lezen, hoe vreemd dat ook klinkt na voorgaande conclusie.

Wel grappig is dat het verhaal over Spekenbrink gevolgd wordt door een verhaal over Jan Raas, de ploegleider die al decennia niet praat, buiten zijn dorp dan, maar nu wel een journalist te woord stond. Ook dit verhaal is interessant, maar ook hier worden niet de vragen gesteld die een kritische journalist graag had willen stellen aan Raas. Gok dat die dat niet heeft toegestaan.

Heinen portretteert de zonderlinge Emiel van Cauter, Sam Planting doet een poging met cijfers Jumbo en Sunweb te vergelijken (spoiler: met voetbal gaat hem dat beter af), de reconstructie door Wiep Idzenga is als altijd goed (Anderson of Vanderaerden?), Erik Brouwer is in Duitsland gaan wonen en schrijft dus over Gustav-Adolf Schur (DDR). Mooie uitgave dus en dan heb ik het nog niet eens over de voorpublicatie uit Briek, door Herman Chevrolet.

Citaat: “…want soms kraakt en piept dat oude lijf van hem, hij doet daar niet moeilijk over, dat hoort erbij, bij het leven, afwassen, een peer schillen, naar de koers kijken, naar die jonge gasten die zich nog jeunen als ze op een fiets zitten, die doen nog niet zo moelijk, bladeren in zijn fotoalbums, zich verwonderen dat iedereen vroeger er zo anders uitzag dan nu, denken aan vroeger, wat gelukt is ijn zijn leven, wat mislukt is, maar daaraan liefst zo weinig mogelijk, schone kleren aantrekken, lijstjes maken van wat hij nog allemaal moet doen, want Briek is soms wat vergeetachtig geraakt… “(p.115/116)

Nummer: 19-017
Titel: De Muur 64
Ondertitel: Het mysterie Iwan Spekenbrink
Auteur: Diversen (Nando Boers, Martin Bons, Erik Brouwer, Herman Chevrolet, Frank Heinen, Wiep Idzenga, Joost-Jan Kool, Peter de Jonge, Sam Planting, Willie Verhegghe, Jeroen Wielaert, Rob Willemse)
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 160 (3798)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-6231-041-4

Meer:
63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 26 25 24 23 22 21 20 19 18 17 16 15 14 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 1 (2e x)

Themaweek 69: Sportboeken

Tom Sharpe – Vintage stuff

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, lezen, Tom Sharpe

Tom Sharpe – Vintage stuff

Bookcrossing is een leuke hobby. Laat een boek ergens achter, nadat je het hebt geregistreerd. Maak van de hele wereld een bibliotheek. Het leukste is een melding, soms zelfs pas na jaren, dat iemand je boek heeft gevonden.

Dit boek heb ik zelf ooit gevonden, ik gok ergens in een hotelbibliotheek, in de jaren negentig. Gelezen door een toerist, achter gelaten, gevonden door de reisleiding hongerig naar nieuwe boeken. Na twee decennia besluit ik dat het ruimte moet maken, de boekenkast is te vol, dit boek mag de wijde wereld in.

Een paar daagjes London lijkt me een goede gelegenheid. Een Engels boek in de Nederlandse trein achter laten is niet altijd een goed idee. Ergens in de Britse hoofdstad moet ik een plekje kunnen vinden, zeker omdat ik ongetwijfeld weer nieuwe boeken ga aanschaffen in Londen.

Het loopt anders. Na een paar dagen hebben we veel gezien, maar nog geen boekhandel. In mijn eentje zou ik op zoek zijn gegaan, maar we zijn met z’n drieën, dat is niet het doel van de reis. En dus zit ik op de laatste dag op een terras, de dames aan het shoppen en ik heb niets meer te lezen. En dan begin je dus aan dat boek dat eigenlijk weg mocht. Blij dat ik nog een back-up had.

Al voor ik bij het derde hoofdstuk ben, heb ik contact met mijn buurvrouw op het terras. Zij moest heel erg denken aan de jaren negentig, toen de boeken van Sharpe erg populair waren. Ze verbaasde zich dat er nog iemand Sharpe las. Ik leg uit dat ik inderdaad in de jaren negentig het boek gevonden heb, maar nog nooit er aan begonnen was. Nu wel dus.

Al snel zit ik te gniffelen. Dit boek kan alleen door een Brit geschreven zijn, sterker nog, je moet de Britse cultuur echt redelijk kennen om het te kunnen waarderen. De hoofdpersoon Peregrine komt op een typisch Engelse kostschool terecht en belandt, zonder dat hij door heeft waarom, in allerlei avonturen, de een nog gekker dan de ander.

Je herkent de typisch Britse slapstick in het verhaal, je ziet de omgangsvormen, zoals ze die aan de andere kant van de Noordzee gecultiveerd hebben, je volgt het verhaal, hoe onwaarschijnlijk het soms ook gaat, omdat het zo knap in elkaar steekt. Bij 9 van de 10 schrijvers zou je zijn afgehaakt, maar het klopt gewoon allemaal, hoe absurd het verhaal bij vlagen ook gaat.

En dus las ik met veel plezier dit boek van Sharpe, komt het met Peregrine allemaal goed, al zal geen mens zijn kind naar een Britse kostschool sturen, zeker niet de school waar hij naar toe ging.

Citaat: “ ‘Steel things you hammer into the rock’, said Peregrine.
‘For your information they’re called crampons. Otherwise known as climbing-irons.’
‘That’s not what the Major calls them. He said always to call them tampons because if you didn’t ram them into some bleeding crack really tight you’d end up looking like a jam-rag yourself. I don’t know what he meant by that.’
‘I do,’said Glodstone miserably.” (p.105)

Nummer: 19-023
Titel: Vintage stuff
Auteur: Tom Sharpe
Taal: Engels UK
Jaar: 1982
# Pagina’s: 224 (4939)
Categorie: Fictie
ISBN: 0-330-26982-8

Meer:
Wikipedia
Goodreads

Carlos Ruiz Zafon – De gevangene van de hemel

Tags

Barcelona, boeken, boeken 2019, boekrecensie, Carlos Ruiz Zafon, lezen

Carlos Ruiz Zafon – De gevangene van de hemel

Twee delen had ik al uit, het derde deel moest ik ook lezen. Van mezelf. Omdat het Kerkhof der Vergeten Boeken zo’n mooie plek is, dat elk boek dat daar ook maar een klein beetje aan refereert per definitie de moeite waard is.

De gevangene van de hemel speelt zich dus ook weer af in Barcelona, in dit geval in de jaren veertig en vijftig. Ruiz Zafon neemt de vrijheid om heen en weer te gaan in de tijd, om romanfiguren uit eerdere boeken op een ander punt in hun leven weer op te pakken. Daardoor zit er altijd een soort van continuïteit in deze boekencyclus, maar ook weer genoeg verschil waardoor het onafhankelijk van elkaar lezen van de boeken ook geen enkel probleem is.

Van de drie delen die ik tot nog toe gelezen heb, vond ik deze het meest vermakelijk. Alleen durf ik niet te zeggen waarom. Geen idee waar het verschil in zit, geen idee waarom ik het boek zo goed vond.

De elementen uit de andere boeken, de boekwinkel, de gotische wijk, de vreemde figuren, ze zijn er allemaal. Het verhaal trekt je naar binnen, maar blijft nauwelijks hangen. Is dat de reden waarom Zafon soms bekritiseerd wordt? Ook dat durf ik niet te zeggen.

Laten we het er op houden dat ik heb genoten en het vierde deel ook graag nog (een keer) lees.

Citaat: “Hij had honderd baantjes en geen enkele vriend. Hij verdiende geld en gaf het uit. Hij las boeken die spraken over een wereld waarin hij niet langer geloofde. Hij begon brieven te schrijven waarvan hij niet wist hoe hij ze moest afmaken. Hij streed tegen de herinneringen en de wroeging. Meer dan eens ging hij op een brug of de punt van een ravijn staan en bekeek sereen de afgrond. Op het laatste moment kwamen altijd de herinnering aan die belofte en de blik van De gevangene van de hemel terug.” (p.176/177)

Nummer: 19-022
Titel: De gevangene van de hemel (El prisionero del cielo)
Auteur: Carlos Ruiz Zafon
Taal: Nederlands (Spaans)
Jaar: 2011
# Pagina’s: 318 (4715)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-5672-455-9

Meer:
In de schaduw van de wind
Het spel van de engel
Hebban
Volkskrant
Bookbarista

Themaweek 66: Boeken

P.F. Thomése – Ik, J.Kessels

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, J.Kessels, lezen, P.F.Thomese

P.F. Thomése – Ik, J.Kessels

Het eerste boek over J.Kessels riep ik op dit blog uit tot mijn boek van het jaar. Het tweede viel me vies tegen, slap aftreksel. Waarom dan toch het derde deel? Kun je twee kanten op beredeneren. Thomése moet de kans krijgen zich te revancheren, het wordt niet voor niets uitgebracht. Daarbij is het dieptepunt al bereikt, het kan nu alleen maar meevallen. En toen zag ik het gesigneerd liggen bij Broekhuis, ik was verkocht.

Het derde deel krijgt een extra laag als Thomése er achter komt dat het derde deel al bij de uitgever ligt, terwijl hij zelf niets heeft geschreven. Sterker nog, hij baalt er van dat zijn vriendschap met J.Kessels ten onder is gegaan door zijn verhalen. Maar wie schreef dit boek dan? Thomése moet op onderzoek uit. Op zoek naar J.Kessels of Peerke Sonnemans, die tegenwoordig de beste vriend van zijn voormalige beste vriend is. Zou Peerke het boek hebben geschreven?

En zo ontspint zich weer een mooi verhaal waarin het boek in het boek je scherp houdt. Wel weer langs de duistere kroegen, vreemde eettenten en dames van laag allooi. Zelfs tot in de straat waar J.Kessels woont. Maar treft Thomése hem? Kan hij de vriendschap herstellen? Komt hij achter de oorsprong van het derde boek?

Met veel plezier raasde ik door deel drie van deze trilogie (al kan ik me goed voorstellen dat er na drie andere boeken ineens weer een Kesselsboek uitkomt), moet ik toegeven dat Thomése zich goed hersteld heeft, al blijft het eerste boek de klassieker. Daar kan dit boek ook niets aan veranderen.

Citaat: “Dat er niets over Peerke te zeggen viel, daarmee was eigenlijk alles wel gezegd, om er tamelijk pleonastische nog maar eens een tautologie tegenaan te gooien. Wat niks was, kon ook niks worden. Hoe vaak je er ook over begon, wil ik maar zeggen. Ik was trouwens ook helemaal niet van plan om na de ruftende druiplul van Fons nu ook nog eens gezellig op het pikante flutleven van Peerke Sonnemans in te zoomen.” (p.48/49)

Nummer: 19-021
Titel: Ik, J.Kessels
Auteur: P.F. Thomese
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 199 (4397)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-94-929-2800-9

Meer:
Vladiwostock
Schaduwkind
J. Kessels The Novel
Het bami schandaal

Themaweek 66: Boeken

Deadline (en de klok tikt onverbiddelijk door…)

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Klaartje Gras, lezen, schrijfwedstrijd

Deadline

Dit is typisch een boek dat ik nooit zou hebben gelezen, dat ik nooit was tegengekomen, als ik niet een van de 21 auteurs had gekend. Maar daarom is het niet minder leuk om iets te lezen dat je normaal niet zou lezen. Sterker nog, misschien had ik zelf ook wel een poging gedaan om in dit boek te belanden. Want de verhalen in deze bundeling zijn het gevolg van een verhalenwedstrijd van uitgeverij LetterRijn.

En ook al staat dat op de achterflap, nergens in het boek is dat terug te vinden. Waarom doet de uitgever zoveel moeite om een wedstrijd uit te schrijven, het boek met de beste verhalen te publiceren, om dan gewoon 21 verhalen van een kaft te voorzien en verder geen info te geven. Ik wil de opdracht lezen, ik wil weten wie er in de jury zat, ik wil weten uit hoeveel inzendingen deze verhalen zijn gekozen, ik wil de voorwaarden weten die er aan de verhalen gesteld werden, ik wil achterin 21 korte schrijversbiografieën lezen. Waarom is dat allemaal weggelaten?

Maar goed, dat is een gegeven, nu de verhalen. De overeenkomst van alle verhalen is dus de deadline, die, gok ik, ergens in de opdracht op 24 uur is gesteld. En dus krijg je helaas een heleboel eendimensionale pseudocrime verhalen. 21 is te veel. Er zitten echt slechte verhalen tussen. Verhalen waarin de schrijver een poging doet een hele roman te beschrijven in twaalf bladzijden. Verhalen waarin de actualiteit er met de haren wordt bijgesleept, geforceerd in wordt verwerkt. Verhalen met te veel pretentie. Maar, het grote voordeel van een verhalenbundel is dat je die slechte verhalen zo uit hebt en weer verder kunt.

Want er staan ook meerdere leuke verhalen tussen. Verhalen waarvan je hoopt dat de schrijver ze als opstapje naar een ‘echt’ boek ziet. Verhalen waarin je het idee hebt dat het precies zo zou kunnen gebeuren. Mooie verhalen. Ik heb het vermoeden dat het verhaal van Ilona de Lange als het beste verhaal wordt gezien door de uitgever. Het is het eerste verhaal, haar naam staat als enige op de titelpagina, haar naam kom je online tegen. Misschien wel terecht, haar verhaal over de comapatiënt die alle gesprekken hoort, maar niet kan reageren, is een goed voorbeeld van inlevingsvermogen. Niemand van ons kan vertellen hoe het zal zijn, maar je kunt je goed voorstellen dat het zo zou kunnen zijn.

Ook leuk zijn de verhalen van Iane Myre (mijn favoriet), Carolien Cramer, Miriam Joosse, Michiel van den Berg en Alain de Lannoy. Ook in die categorie valt het verhaal van Klaartje Gras. Het verhaal dat wat extra aandacht verdient, omdat zonder dit verhaal, ik dit boek nooit zou hebben gelezen. Wat knap is aan het verhaal van Klaartje is dat ze vooronderzoek heeft gedaan, zonder dat het uitstraalt dat het geconstrueerd is. Het verhaal loopt. Als een van de weinigen is Klaartje een tijdje terug in de tijd gegaan. De heksenvervolging, een tijd in de geschiedenis waar ons land niet echt trots op mag zijn, maar waar we, waarschijnlijk juist daardoor, ook niet al te veel vanaf weten. Klaartje situeert het verhaal in Almen en Zutphen. Schrijf over wat je weet, wat je kent. Dus eerst inlezen, dan bepalen waar het verhaal zich afspeelt en dan uitwerken (allemaal aannames van ondergetekende, ik denk dit te lezen uit het verhaal). En daarmee heeft het verhaal meer diepgang dan de meerderheid van de andere verhalen. Mijn conclusie is dan ook dat ik graag meer van haar zou willen lezen.

Citaat: “Deze foltering is mensonterend. Alleen toveressen kunnen deze pijn verdragen en alles blijven ontkennen. Jacoba, je hebt niet alleen je kind, maar ook je zwager besmet met je zwarte ziel. Je hebt geprobeerd de duivel binnen te brengen in ons gerechtsgebouw. Zwarter dan de jouwe kan een ziel niet zijn. Breng haar naar Almen. Maak de brandstapel klaar. Moge jouw ziel branden in de hel” (p.121)

Nummer: 19-034
Titel: Deadline
Ondertitel: en de klokt tikt onverbiddelijk door…
Auteur: Diversen (21 auteurs)
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 254 (7310)
Categorie: Thriller
ISBN: 978-94-9187-574-8

Meer:
LetterRijn

Themaweek 66: Boeken

Reid, Geleijnse & Van Tol – Fokke & Sukke. Het afzien van 2018

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Fokke en Sukke, Geleijnse, lezen, Reid, Van Tol

Reid, Geleijnse & Van Tol – Fokke & Sukke. Het afzien van 2018

Trump – Noord-Korea – NOC*NSF – Poetin – Bannon – Vindicat – Groningen – Marco Kroon – internet-trollen – Deliveroo – DdoS – pulsvissers – donorwet – NAM – Tesla – De Luizenmoeder – Baudet – Lucebert – Olympische Winterspelen – Halbe Zijlstra – Roompot – CPNB – Erdogan – Oostvaardersplassen – Verstappen – Suitsupply – Hawking – ING – gemeenteraadsverkiezingen – Facebook – Cambridge Analytica – NPO – risicobeton – Unilever – Waylon – AVG – WK 2018 – Telegraaf – droogte – Salbutamol – Slotervaart – Bredero – Jos B. – hamsterbollies – Twan Huys – blokkeerfriezen – spionnen – Wim Kok – pijpbommen – Jan Roos – Khashoggi – Zwarte Piet

Citaat: “Fokke & Sukke werken bij CPNB. ‘Ok, ok… Het thema wordt ‘de moeder de MILF’ …. ‘Ik bel Heleen van Royen voor het boekenweekgeschenk’. (p.64)

Nummer: 19-019
Titel: Fokke & Sukke. Het afzien van 2018
Auteur: Reid, Geleijnse & Van Tol
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 112 (4070)
Categorie: Cartoons
ISBN: 978-94-9240-942-3

Meer:
2017
2016
2015
2014
2013
2012
2011
2010
2009
2008
2007
2006
2005
2004
2003
2002
2001
2000
Officiële website

Themaweek 66: Boeken

Carola Houtekamer en Freek Schravesande – Afrit Akersloot

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Carola Houtekamer, Freek Schravesande, lezen

Carola Houtekamer en Freek Schravesande – Afrit Akersloot

Mooie journalistieke reportages, lees ik altijd graag. Dus was ook Afrit Akersloot een typisch boek voor mij. Gerard van Westerloo kwam in me op (en ook Simon Kuper), tijdens het lezen, die kon ook zo mooie reportages schrijven. Een andere gedachte ging richting de docentenuitwisseling waar ik vier jaar geleden aan meedeed. Ken was docent journalistiek in Orlando. Zijn studenten zaten soms om copy verlegen, hij begreep dat niet. Wandelend van de auto naar het lokaal keek hij om zich heen en wees. “Een kas daar, dat is een verhaal. Ben ik al tig keer langs gelopen, maar begrijp nog steeds niet wat dat ding daar doet.” Hij had meer voorbeelden. Journalistiek is iets willen zien, de wereld leren begrijpen, nieuwsgierig blijven. Ik ben geen journalist, schrijf wel graag een stukje, een blogje en begreep hem. Als je je best doet, kun je overal een verhaal uit halen.

Houtekamer en Schravesande deden dat voor de NRC. En die reportages kosten soms tijd. Een uurtje in de lobby van een Van der Valk is een indruk. Een week lang elke dag is het begin van een verhaal. In die week vele mensen spreken, nog meer observeren en je hebt een reportage. Het titelverhaal in dit geval.

En zo staat dit boek vol met mooie verhalen over plekken in ons eigen land waar ik nog nooit was. Of waar ik achteloos langs kwam, niet wetende wat er allemaal gebeurde, zoals ze aantonen in een serie over een industrieterrein, waar ze een jaar voor namen. De week op de camping is een tussendoortje, een jaar in een Haagse volksbuurt is echt de moeite. Menig politicus zou blij zijn met de openheid van de bewoners naar de schrijvers.

Mooie verzameling reportages, van mij had het boek wel twee keer zo dik mogen zijn. Ik weet zeker dat ze genoeg interessant materiaal daarvoor hebben. Compliment voor de schrijvers.

Citaat: “Een georganiseerde bende? Jongens uit Spoorwijk die wel eens zijn opgepakt, lachen. Enkelen van hen staan midden op de dag te wachten op de stoep tot het koffiehuis opengaat. (…) Niets in Spoorwijk, zeggen de jongens hier, is georganiseerd. Relaties niet, kinderen niet, misdaad niet. ‘Het komt op je pad.’ “ (p.121)

Nummer: 19-018
Titel: Afrit Akersloot
Ondertitel: Een reis langs plaatsen waar niemand de baas is
Auteur: Carola Houtekamer en Freek Schravesande
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 160 (3958)
Categorie: Non-fictie
ISBN: 978-90-450-3830-8

Meer:
Simon Kuper – Retourtjes Nederland
Gerard van Westerloo – Logboek Nederland

Literair Nederland
Misdaadjournalist
NRC
Hebban

Themaweek 66: Boeken

Jeroen Kuiper – Het andere Duitsland

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, DDR, Duitsland, Jeroen Kuiper, lezen

Jeroen Kuiper – Het andere Duitsland

Non fictie las ik vroeger weinig. In de loop der jaren steeds meer, ik zit nu zelfs te denken om het als thema voor het volgend boekenjaar te kiezen. Want door het niet te lezen, mis je veel. Erg veel. Dit boek van Jeroen Kuiper stond al een aantal jaren op mijn E-reader, maar toch las ik het niet.

Maar toen ik eenmaal begon, was het duidelijk dat ik dat veel eerder had moeten doen. Een serie artikelen maken ook een boek. En deze serie was erg boeiend, hoe is het leven in de voormalige DDR na zoveel jaar? Erg onderbelicht na de samenvoeging van de beide Duitslanden begin jaren negentig. Zelfs in eigen land interesseert het velen niet. Terwijl het juist interessant is om te lezen wat het met de mensen doet, hoe het leven van de doorsnee burger wordt geraakt door het politieke systeem.

Van de dorpen die compleet verdwijnen, tot dorpen die worden overlopen door Polen, omdat het aan de andere kant van de grens beter gaat. Van de FKK’ers die geen jeugd meer trekken, tot verzamelaars van Ossie-prullaria, Kuiper weet de verhalen overal vandaan te trekken.

Mooie verzameling, compliment voor de auteur.

Citaat: “De twee, kleinere groep bestaat uit puristen. Dit zijn meestal wat oudere mannen, die hun Trabant in een zo origineel mogelijke staat willen houden. Een van hen, de 31-jarige elektricien Torsen Brase uit het Oost-Duitse Riesa, heeft nauwelijks tijd voor vragen omdat hij zijn verkoopstand in de gaten moet houden. Hoewel een Trabant geen heel dure hobby is, stijgen de prijzen voor reserveonderdelen wel.” (30/186)

Nummer: 19-015
Titel: Het andere Duitsland
Ondertitel: de voormalige DDR twintig jaar na het val van de muur
Auteur: Jeroen Kuiper
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 208 (3350)
Categorie: Non-fictie
ISBN: 978-90-4680-636-4

Meer:
TPO
Duitsland instituut
Goodreads
Jeroen Kuiper

Themaweek 66: Boeken

Henk Spaan – De kop van Kuijt

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Henk Spaan, lezen, poëzie, voetbal, voetbalpoëzie

Henk Spaan – De kop van Kuijt

Prachtige gedichten vond ik het meestal. Gedragen voorgedragen door Spaan, zijn onderwerp, de voetballer op de voorgrond, Spaan, declamerend er schuin achter. Hij leverde het bewijs dat sport en kunst wel degelijk met elkaar te maken hadden. Dat je ook over voetbal mooie gedichten kon schrijven, die verder gingen dan het goedkope sinterklaasrijm van de meeste voetballiederen.

De bundel ‘Maldini heeft een zus’ was een prachtige aanwinst voor mijn boekenkast, zoals ‘De zoon van Cruijff’ dat al was. Trots liet ik hem ooit al eens signeren. De titel van dit boek stond me tegen. Fan van Kuijt was ik niet. Sterker nog, ik hoorde al vaak signalen die mijn afkeer voor de aanvaller bevestigden. Eerlijk gezegd had ik ook de indruk dat de gedichten in deze bundeling net iets minder waren dan in ‘Maldini’. Vond het op televisie al even iets minder.

Maar ja, jaren later zie je het staan, wil je je collectie compleet hebben, natuurlijk moet ik deze titel dan ook hebben. En omdat een poëziebundel niet al te zwaar is, lees ik die ook meteen even tussendoor. Voor deze bundel koos Spaan vooral internationals. Het risico dat er jaren later een aantal vergeten voetballers tussen staan, is dan niet zo heel groot. Wel krijg je dan het idee dat er een aantal geforceerde keuzes tussen staan. Voetballers waarmee Spaan net iets minder heeft, waardoor de inspiratie dan weer iets minder is, het resultaat navenant. Daardoor is deze bundeling nog steeds de moeite, maar minder dan ‘Cruijff’en ‘Maldini’, zoals Kuijt ook een mindere voetballer is dan de twee legendes.

Hoogtepunt is het ene titelloze gedicht achterin de bundel, een mooie mijmering, niet over een voetballer, wel over voetbal. Mijn favoriet gaat over Rafael van der Vaart, al is het gedicht over Hedwiges Maduro ook mooi.

Citaat: “En altijd als het lente werd / in voorsteden de magnolia’s / hun witte bloesems spuwden / een meimaand van asperges, ham / en jonggehuwden in het / Rijke Rotterdam van / gebraden zuiglam overgoten / met Pauillac // Smulden in Jaffa de jongens / van de straat en van hun / dwangmatig raken van de bal / gevoelig met de hak. (p.17)

Nummer: 19-014
Titel: De kop van Kuijt
Ondertitel: en andere gedichten
Auteur: Henk Spaan
Taal: Nederlands
Jaar: 2006
# Pagina’s: 39 (3142)
Categorie: Poëzie
ISBN: 90-468-0087-3

Meer Spaan op gerbie.nl:
Maldini heeft een zus
Mijn vrouw is weg
Alle dagen voetbal
Nouri de belofte

Elders:
De kop van Kuijt
Scholieren.com

Frank Heinen – De zaak Tom

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Frank Heinen, gesigneerd, lezen

Frank Heinen – De zaak Tom

Wat heb ik een diepe bewondering voor Frank Heinen. Hij schrijft zoveel columns, alsof het geen enkele moeite kost. En dan is de kwaliteit ook nog eens bijzonder hoog, niet ‘even’ een stukje tussendoor tikken, terwijl je als je zijn productie alleen wil volgen al flink wat tijd nodig hebt. Jaloers ben ik gewoon. Als blogger heb je natuurlijk altijd ambitie om een groter publiek te bereiken, over veel onderwerpen mee te mogen praten, terwijl hij dat zonder enig probleem allang doet. En beter.

En dan komt er ook nog eens een roman van hem uit. Wanneer schrijft hij die? De archieven in voor Studio Voetbal, ouwe kranten doorspitten voor zijn vele wielerstukjes, columns voor HP de Tijd, voorlezen en optreden, signeren en dan ook nog tijd maken om een roman te schrijven? Slaapt die man ooit?

Ondertussen ben ik er achter dat hij ook nog eens een aardige man is. Ik hoor het via via, maar sprak hem ooit zelf kort, en hij niet uit beleefdheid, maar gewoon spontaan, liet merken dat hij wel eens een stukje van mij had gelezen. Hoe dan? Spit je dan ook nog eens je Facebook tijdlijn door. Niet zoals een normaal mens doet, scrollend, maar daadwerkelijk met aandacht en de links lezen die je tegenkomt? Die vriendelijke schrijver signeert dan ook nog eens zijn eigen roman op verzoek. En pakt het dan in, brengt het naar het postkantoor en verstuurt het naar een fan. Wat een held.

Dan begin je dus bevooroordeeld. Je gaat er gewoon van uit dat het een debuutroman wordt om u tegen te zeggen. Ook niet eerlijk. Een column is iets anders dan een roman. Mag je meteen meesterwerk verwachten?

De zaak Tom gaat over Bob die zijn broer Tom uit diens zorginstelling weghaalt. Hij vindt dat er niet goed voor hem gezorgd wordt. Maar omdat dat eigenlijk niet mag, je mag niet zelf zo maar de medici passeren, besluit hij om te vertrekken. Weg naar? Niet iedereen is het er mee eens. Het lijkt al snel een ontvoering, de (social) media hebben een gewillig onderwerp.

Al snel was ik geboeid. Zat ik midden in een roadmovie, al was die dan op papier. De film moet gemaakt worden, dat kan haast niet anders. Het sterke is dat je meegesleept wordt en volledig meegaat in het verhaal. Je begrijpt de keuzes van Bob, je staat achter hem. Tegelijkertijd begint de wereld rondom Bob en Tom in opstand te komen. Je snapt het niet, hij heeft toch het beste met iedereen voor? Gaandeweg dwingt Heinen je om toch anders te denken. Niet iedereen kan het mis hebben. Dus ga je ook twijfelen aan Bob. Maar ondertussen zijn de gebeurtenissen, zoals het hoort in een roadmovie, een eigen leven gaan leiden. Onontkoombaar. En net als je denkt te moeten draaien, je je af moet wenden van Bob, gebeurt er zoveel dat je toch weer aan zijn kant komt te staan. Dat je ondanks zijn fouten, weer onvoorwaardelijk achter hem komt te staan.

Heinen heeft dus een geweldig debuut geschreven. Er zal vast het een en ander op aan te merken zijn, maar hij heeft me wel meegesleept in een prachtig verhaal, vol met metaforen voor de hedendaagse tijd, vol met gebeurtenissen waar je de ‘wat als’-vraag keer op keer moet stellen, meeslepend, diep en humoristisch. Ik ben er van overtuigd dat dit nog niet zijn magnus opus is, dat er nog een hele stroom boeken zal verschijnen. Columns en mooie stukjes zullen nog jaren zijn corebusiness blijken, maar dat hij ook een mooie roman in zich heeft, heeft dit debuut bewezen.

Citaat: “Nina heeft al een paar keer geïnformeerd of ze niet moeten stoppen om Tom te laten plassen. Maar hij rijdt maar door, doorkruist Duitsland alsof het een provincie is waar niets van belang te beleven valt. Ze passeren tegen heuvels gekleefde wijngaarden, kilometerslange kettingen van fabrieken, vol pijpen waar gifzwarte wolken uit opstijgen en dan weer tientallen kilometers akkers die kleine dorpjes omringen.” (p.45)

Nummer: 19-016
Titel: De zaak Tom
Auteur: Frank Heinen
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 288 (3638)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-94-031-0460-7

Meer:
Heinen op gerbie.nl
Tzum
Hebban
Hp de Tijd
Boekenpodcast

Hendrik Groen – Zolang er leven is

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Hendrik Groen, lezen

Hendrik Groen – Zolang er leven is

Al een tijdje stond deze te lokken op mijn E-reader. Het is deel twee, omdat ik deel een nog niet gelezen had, wilde ik nog niet beginnen met het dagboek van Hendrik. Om diezelfde reden had ik de televisieserie ook langs me heen laten gaan, op een paar korte fragmenten na.

Toch kwam het moment dat ik dit boek het meest interessante vond en verlegen zat om een boek. Ik begreep al snel de populariteit van de serie. Hendrik is een heerlijke cynicus die van binnen uit kan vertellen over de laatste jaren die wel allemaal tegemoet gaan. Waar we met angst naar uitkijken. Even werd er destijds zelfs gedacht dat het een authentiek verhaal was, dat er daadwerkelijk een krasse tachtiger alles had meegemaakt en opgeschreven.

Hendrik weet een groepje gelijkgestemden (Omanido; Oud Maar Niet Dood) om zich heen te verzamelen, samen zijn ze uit op meer inspraak, maar vooral op meer lol in het leven. Dus niet wachten op de dood met een kopje koffie er naast, maar er op uit wanneer het kan. Uit eten op een rustige avond en dan veel plezier maken.

Het format lijkt wel geschreven te zijn met een mogelijke televisieserie in het achterhoofd, de avonturen zijn allemaal hapklare brokken. Licht verteerbaar voor de moderne lezer die het liefst niet al te veel diepgang zoekt. Eigenlijk is dat het enige wat me, na lezing, tegenviel. Er valt zoveel meer te zeggen, het onderwerp leent zich niet alleen voor satire, maar zeker ook voor diepgang. Niet gelukt.

Citaat: “De dood hangt altijd boven onze Oud-maar-niet-dood-club. Met acht leden van dik boven de tachtig mag je, volgens de statistieken, anderhalve begrafenis per jaar verwachten. En het is net als met de bus: hoe langer je wacht, hoe groter de kans dat hij komt. Wij verdringen de statistieken uit onze gedachten om het leven draaglijk te houden. Oude struisvogels zijn we: allemaal steken we de kop in het zand, terwijl Magere Hein er op zijn dooie gemak tussendoor wandelt met zijn zeis, op zoek naar zijn volgende slachtoffer. Een mooie cartoon kan dat opleveren.” (p.115/279)

Nummer: 19-012
Titel: Zolang er leven is
Ondertitel: Het tweede geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar
Auteur: Hendrik Groen
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 374 (2715)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-94-023-0527-2

Meer:
Wikipedia
Facebook
Boekbeschrijvingen
Tzum

Diederik Samwel – Blootvoeters en beschuitgras

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Diederik Samwel, lezen, reizen, Suriname, voetbal

Diederik Samwel – Blootvoeters en beschuitgras

Voor Hard Gras schreef hij al eens over het voetbal in Suriname, dit boek dat ik ooit op mijn E-reader zette, bleek een voorganger daarvoor. Ook daarin staat voetbal centraal, al is het meer een kapstok dan een doel.

Het leven in Suriname is boeiend, lang niet altijd makkelijk, maar wel zoals je verwacht. Het leven gaat iets langzamer, tijd is een rekkelijk begrip. Het is iets openlijker corrupter, publieke functies, voorzitters en politici, alles hangt met elkaar samen. Ook het voetbal gaat wat anders. Slechte velden, goede tegenstanders, een competitie die niet helemaal vlekkeloos is georganiseerd, het heeft een hoog kelderklassegehalte, al bestond die term nog niet toen Samwel dit boek schreef.

Toch blijft het hoogtepunt de omgang met de lokale bevolking. Samwel is dan weliswaar buitenstaander, maar hij is geen toerist. Hij woont en werkt er, leert het land beter kennen dan de gemiddelde reiziger en toont interesse in de wereld om hem heen. Vooral zijn teamgenoten in zijn voetbalteam, een eenvoudige ingang in de lokale cultuur, leren hem veel over het land. En juist dat maakt dat dit boek zo interessant is, dat je blijft lezen.

Citaat: “Toen ik hier net was, heb ik tegen hem gezegd dat ik me goed kon voorstellen dat hij een vakbond en een politieke organisatie leidde, maar niet dat hij kon voetballen. Nou, dat heb ik geweten. Ik ben een keer met hem meegegaan, en ik kwam bepaald van een koude kermis thuis. Man, Derby was een hele goede voetballer. Je kon goed zien dat hij vroeger, bij Voorwaarts, hoofdklasse heeft gespeeld.” (p.119/190)

Nummer: 19-011
Titel: Blootvoeters en beschuitgras
Ondertitel: Voetbal, Suriname en Nederland
Auteur: Diederik Samwel
Taal: Nederlands
Jaar: 2002
# Pagina’s: 257 (2341)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-94-622-5010-9

Meer:
Arm Suriname (Hard Gras 62)