De Olympische elf van Gerbie, einde

Tags

Mart Smeets, Olympische Spelen, Torino 2006, winterspelen, wintersport

De elf gemist tijdens de Spelen:

1. Het gezicht van Bob de Jong na de 5 kilometer. Slechts 6e, maar wel opgelucht dat hij lekker geschaatst had. En ook al was hij ooit wereldkampioen op die afstand, hij weet dat hij als pure stayer tekort komt op de 5 kilometer. Die afstand is een verlengde sprint. Op zijn gezicht was echter te lezen dat hij meer in zijn gedachten had. Dat hij blij was niet afgegaan te zijn. Dat er nog iets in het vat zat.

2. Vallen en toch zilver winnen. Belachelijke sport. Geweldig dat de kunstrijdster na een korte onderbreking toch weer verder kan, zelfs moeilijke sprongen kan maken, maar ze was wel gevallen. Als je vierde wordt en ziet dat de nummer 2 tussendoor viel, dan vervloek je de jury. Terecht. Alle jurysporten afschaffen!

 

3. Ik ben fan van Mart Smeets. Vind zijn programma’s ook altijd leuk. Maar is het mogelijk een keer nieuwe gasten te vinden? Niet altijd Douglas, Freek, Verhoeven, Rogge, Boogerd en een optreden van Blöf.

4. De freestyle sprong zonder ski’s. Prachtige blooper. Ook omdat het goed afliep, zelfs zijn sprong ging nog geweldig. Hij landde ook precies goed, ware het niet dat zijn ski’s nog in de lucht vlogen.

5. Ivo de Wijs. Erg mooi, zijn die gedichten al gebundeld?

6. Herbert Dijkstra die elke keer als hij het over Shani Davis had over “De Sloppenwijken van Chicago”, waar deze schaatser dan zou zijn opgegroeid. Herbert, ga eens naar Johannesburg, Nairobi of Rio de Janeiro, kijken of je dan nog over sloppenwijken durft te praten.

 

7. 7 afstanden Eurosport genegeerd. Ben van de Burg bleek te presenteren. Heb ik al die tijd naar Snoeks en Dijkstra moeten luisteren (Hersman kan ik nog net tolereren), had ik gewoon Ben van de Burg kunnen horen. Helaas stond het schaatsen bij EuroSport niet altijd centraal, soms hadden ze zelfs Curling tijdens een schaatswedstrijd. Helaas.

8. Is het überhaupt nog mogelijk om een filmpje te maken zonder er muziek onder te zetten? Gewoon een berg met sneeuw en stilte. Of een stadion vol schaatsfans dat toch wel lawaai maakt?

9. Anton Geesink. Die seniele oude man moet toch echt een keer afgeschaft worden. Die brief naar de Amerikaanse ploeg zorgde ervoor dat zelfs de Amerikaanse president intelligent leek. Veel te veel ego, veel te weinig hersens. Laat hem lekker met zijn goede vriend, die oude Spaanse fascist gaan rentenieren, maar laat hij alsjeblieft geen meningen meer uitdragen.

 

10. Ab Krook. Afscheid nemen is zwaar. De juiste mensen opstellen ook. Weg met dat OKT, gewoon de meest geschikte mensen op de juiste afstanden laten starten. Desnoods een commissie wijze mannen instellen, maar niet weer de fouten van dit jaar maken. Dan doel ik dus niet op de pijnlijke reis van Greta Smit, maar wel op de Kramer ipv Tuitert op de 1500 meter. Ook Timmer had meteen moeten gaan feesten, dan had De Loor nog een mooi Olympisch diploma kunnen ophalen. De achtervolgingsploegen hadden ook een stuk beter gekund. Jammer, want ik ben ervan overtuigd dat Krook er wel veel van af weet.

11. Bode Miller. Ik ben niet zo’n fan van de Amerikaanse politiek, de cultuur. Aan de andere kant vind ik de manier waarop ze met sport omgaan erg leuk daar. Bode heeft ook een beetje dat duale in zich. Lekker sporten, een rock and roll leven leiden, genieten van al het schoons wat het leven biedt en daarnaast nog goed worden in zijn sport ook. Maar wel met Miss Italia stappen, door de enkel gaan in een disco, overal gesignaleerd worden, behalve tijdens de training en dan helemaal, maar dan ook helemaal niets presteren, ik betwijfel of Bode daar geen spijt van gaat krijgen. 3 medailles werden minstens van hem verwacht, 1 of 2 goud zeker. Hij gaat naar huis met niets. Helemaal niets. Zonde.

De Olympische drie van Gerbie, dag 17

Tags

Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 17, maandag 27 februari

1. Weer aan het werk, geen spelen meer om tijd aan te besteden, alleen nog wat kranten en de laatste artikelen uit de Olympische bijlagen lezen. Het is wennen.

2. Najib Amhali presenteert de teruggekeerde sporters: Gerard Kenkes, Mark Tuiters. Toch niet zo moeilijk om even die namen goed uit je hoofd te leren?

3. Weer een gemaakte huldiging. Inclusief de burgemeester van Zwolle, nietszeggende woorden van Chef de Mission Verheijen, Driek van Wissen met een gedicht (op de verkeerde plek), de niet te vermijden Lange Frans en baas B, een plein vol klapvee. Niet meer doen!

 

De Olympische drie van Gerbie, dag 16

Tags

Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 16, zondag 26 februari

1. 50km langlaufen. In iets meer dan 2 uur leggen de lopers een ontzettende afstand af. En zelfs op dit zware parcours was het onmogelijk om de groep kwijt te raken. En dus eindigt het in een sprint van meer dan een dozijn lopers. Mooie beelden, de wereld was wit, tachtig sporters doen hun best om bij de groep te blijven, een heerlijke zondagochtend, leuke winnaar.

2. Internetstemmen. Ritsma wint de stemming onder het Nederlandse volk. Is zo langzamerhand niet bekend dat stemmingen via het web niet betrouwbaar zijn. Natuurlijk gun ik het Ritsma best dat hij als afsluiting van een grote carriere met de vlag mag lopen, maar hij verdient het niet. Hij is namelijk een allrounder, won vele titels, maar geen Olympisch goud. Marianne Timmer had die vlag in de handen gedrukt moeten krijgen. 3 keer Olympisch goud, Marianne staat gelijk met Schenk en Van Gennip.

 

3. Sluitingsceremonie. Waardeloos. Te lang, te veel overbodige beelden, te veel nutteloze artiesten. Slechts een paar hoogtepunten: De huldiging van de 50 kilometer langlauf. Geweldige gok van organisatie, want toevallig won een Italiaan en was zijn zus, ook ooit winnares van een gouden medaille, beschikbaar om de prijs uit te reiken. De ‘parachutisten’ die door een geweldige blazer in de lucht gehouden werden. De sporters verlieten voortijdig het stadion. Terecht.

De Olympische drie van Gerbie, dag 15

Tags

Bob de Jong, Olympische Spelen, Torino 2006, winterspelen, wintersport

Dag 15, zaterdag 25 februari

1. De slappe lach tijdens het volkslied. En niet een klein beetje. Nu was er ook wel reden toe. Na een medaille op de zomerspelen, nu ook een op de winterspelen. De grote favoriete in een rechtstreeks duel verslagen. Je teamgenoot en medaillegrossier naast je op het podium en dan ook nog eens een volkslied dat klinkt alsof het van een cassettebandje gespeeld wordt, dat eerst een middag in een warme auto heeft gelegen, van een recorder die 18 jaar op zolder heeft gestaan. Hoe dan ook, Clara Hughes kwam niet meer bij. Ze gaf dan ook het enig juiste antwoord op de irritante vraag van Bert Maalderink: “Ik heb je nog niet zonder lach gezien, blijft dat zo?”, “For at least another year!”. Verdiende winst Clara!

 

2. De slalom. Wat een prachtig evenement. Om te winnen moet je risico’s nemen. Veel risico’s. Op de Olympische Spelen heb je niets aan een 7e plek. Tijdens de wereldbeker scoor je dan toch nog wat punten, maar nu moet je voluit gaan. En dus vallen er altijd velen uit. De grote favoriet Rocca al na 32 seconden. Palander na een geweldige eerste race ook. Bode Miller, zoals verwacht, voor de zoveelste keer. Uiteindelijk een compleet Oostenrijks podium, na een schitterende wedstrijd, met winnaar Raich als de nieuwe koning van het Alpineskiën.

3. De vreugde van Bob de Jong. Als een klein jongetje op het podium midden in Torino. Een droom die uitkwam. Ingetogen op het hoogste treetje stappend. In tranen luisteren naar Geesink. Maar vooral niet van het podium willen. Terwijl Hedrick en Verheijen al achter een borrel zitten, staat hij nog midden op het podium, een vrijwilliger probeert hem er vanaf te duwen, de biathleten moeten ook gehuldigd worden.

De Olympische drie van Gerbie, dag 14

Tags

Bob de Jong, Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 14, vrijdag 24 februari

1. De race van Bob de Jong. Wat nu falen als het er op aan komt? Bob is de beste en meest constante stayer van het afgelopen decennium. Slechts 1 keer faalde hij, op de vorige Olympische Spelen. Verder stond hij altijd op het podium als het er op aankomt, inclusief de spelen van Nagano. Deze 10km was van een onvoorstelbaar hoog niveau. Niet zoals hij zo vaak deed, versnellen op het laatst, maar meteen dermate snelle rondes rijden, dat iedereen er zich op kapot reed. Deze tijd mag gerust een stuk hoger ingeschat worden dan het Olympisch record van Uytdehaage en het wereldrecord van Hedrick. Bob is een legende!

2. De laatste meter van Bart Veldkamp. Bart was al een legende. En gelukkig had het publiek (wat ik wel eens bekritiseerde) ook door dat ze getuige waren van een unieke race: de laatste race van Bart. Of zoals het T-shirt al zei: Bâht foar Goud.

 

3. De versnelling van Chad Hedrick. Hij mag dan overkomen als een lompe Texaanse boer, hij kan wel schaatsen. Toen hij zag dat Verheijen dichterbij kwam, terwijl de tijd van De Jong waarschijnlijk toch niet haalbaar was, vocht hij voor zilver. Verheijen liet bewust Hedrich voorgaan, die op de kruising weer bewust langzamer ging rijden, zodat Verheijen wel langs hem heen moest. Hij keek een keer onder zijn arm door naar achteren en toen de Nederlander naar de buitenbaan ging, versnelde hij (beide armen los!) in de binnenbaan. De wedstrijdsporter in hem zorgde voor het zilver. Verheijen kwam deze versnelling niet meer te boven. Prachtige sport.

De Olympische drie van Gerbie, dag 13

Tags

Mart Smeets, Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 13, donderdag 23 februari

1. Sauerbreij. In de achtste finale valt haar tegenstandster in de eerste run. Dus krijgt ze de tweede run automatisch een voorsprong van anderhalve seconde (absurde regel, tijd is tijd, waarom dan iemand alsnog een kans geven?) op haar Duitse tegenstandster. Maar zoals bekend, Duitsers geven nooit op. Nicolien gaat op haar gemak naar beneden, neemt onderweg nog wat foto’s, stuurt een ansichtkaart, checkt haar SMS-jes, drinkt een kopje Jägerthee en wordt op de meet geklopt met 3 honderdste. Einde Olympische Spelen. Na de verkeerde wax in Salt Lake, weer een ongelofelijke stommiteit van onze beste boardster. Al zou ze de komende vier jaar geen wedstrijd meer verliezen, dan nog: Niet naar Vancouver sturen.

 

2. De herhaling van Mart Smeets van gisteravond. Prachtige beelden van de Olympische Spelen van Cortina D’Ampezzo. Een interviewer in het midden met daarnaast de twee extreem jonge kunstrijdsters Joan Haanappel en Sjoukje Dijkstra. Netjes met twee woorden praten en geweldige dieptevragen. “Jullie trainen dus van 7 uur tot 9 uur ’s ochtends. Dan gaan jullie vast ook op tijd naar bed?” Geweldig dat zulke beelden bewaard zijn gebleven.

3. Het lijkt besmettelijk. Politici sinds Pim, nu ook onze kroonprins. Proefballonnetje. Statiegeld op entreekaartjes. Het blijkt dat wel alle kaarten verkocht zijn, maar de tribunes leeg, maar WA denkt dat het beter wordt wanneer mensen geld kunnen krijgen voor kaarten die ze niet gebruiken. Volgens mij snapt hij er niets van. De oplossing is veel simpeler. Een sponsor hoort geen of weinig kaarten te krijgen. Dus geef ze een reclamebord, laat ze het logo gebruiken in hun advertenties, maar een Olympic sponsor moet accepteren dat ze maar een paar kaarten krijgen. Op die manier komen er ook weer kaarten vrij voor de echte fans. Kunnen we eindelijk dat lallende oranjepubliek dat er op kosten van de baas zit naar huis sturen.

De Olympische drie van Gerbie, dag 12

Tags

Cindy Klassen, Olympische Spelen, Torino 2006, winterspelen, wintersport

Dag 12, woensdag 22 februari

1. De sprint van de langlaufers. Net als de ploegenachtervolging bij het schaatsen relatief nieuw. Maar wel erg spectaculair, prachtig voor het publiek. Eerst een soort tijdrit waaruit de 30 tijdsnelsten doorgaan. Dan 5 kwartfinales, 2 halve finales en een finale. Mooie sport, zware inspanning voor de sporters, de tactisch sterksten gaan door.

2. De overmacht van Cindy Klassen. Ze reed al het wereldrecord op deze afstand met veel voorsprong op de tweede tijd ooit. Ook nu wint ze met veel voorsprong op nummer twee. Mooie race, brede lach na de tijd, weer een sympathieke winnares. Dit was met duidelijk de meest terechte gouden medaille van deze spelen. De 1500 meter, de mooiste afstand, de mooiste winnaars.

3. Eindelijk goud voor Anja Paerson. Al zo veel gewonnen, maar nog geen Olympisch goud. Vandaag was het dan toch zo ver. Een geweldige eerste run in de slalom, daarna consolideren in de sneeuw in het schemerdonker. Gefeliciteerd.

 

De Olympische drie van Gerbie, dag 11

Tags

Enrico Fabris, Olympische Spelen, schaatsen, Torino 2006, winterspelen, wintersport

Dag 11, dinsdag 21 februari

1. Het trainingsritje van Sven Kramer. De jonge Fries reed een keer dit seizoen een goede 1500m, toevallig op het OKT, werd daarom meteen aangewezen voor deze afstand. Hij gebruikte het als een training voor de 10km van vrijdag. Belachelijk. Tuitert zal zich elders in Turijn hebben verbeten toen hij deze rit zag. Ook Groothuis zal zijn gedachten hebben gehad. Zelfs een voluit rijdende Ket was een betere optie geweest. Nederland is geen Zweden waar ze al blij zijn dat er iemand aan de limiet van het IOC voldoet, dus heb je de verplichting elke afstand serieus te nemen. Doe je dat niet, dan sta je je plaats af. Dat een snotneus van 19 dat niet uit zichzelf doet is logisch, dat er niemand bij de bond is (Krook!) die het lef heeft hem dat te zeggen is triest.

2. De laatste buitenbocht van Fabris. Met Kuipers in zijn nek dook hij de laatste bocht in. Hij schaatste daar naar goud. Elke overstap ging goed, geen meter te veel, geen slag was zelfs maar half mis. De 12 meter extra deerde hem niet, hij schaatste om de Nederlander heen en liet zien dat hij een Olympisch kampioenschap verdiende. Een waardige winnaar.

 

3. Drie gezichten, drie emoties. Hedrick, de boerse Texaan, die door steeds minder mensen sympathiek wordt gevonden, die door heeft dat 5 keer goud alleen voor supersporters is weggelegd, dat hij geen tweede Heiden is. Davis, de eenling uit het Amerikaanse team, die weet dat hij de beste had kunnen zijn, maar geen excuses wil vertellen en het de winnaar gunt. Fabris, de Italiaanse winner die straalt van oor tot oor. Geen schreeuwerige Italiaan, maar een rustige bescheiden student, die jaren heeft getraind voor dit moment en dan ook nog slaagt, zijn droom waarmaakt.

De Olympische drie van Gerbie, dag 10

Tags

Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 10, maandag 20 februari

1. De vreemde Super G van de dames. Kelly Vanderbeek, een onbekende Canadese, had een snelle tijd. Erg snel. Vele toppers kwamen niet in de buurt. De keus van goed materiaal, de juiste wax, het leek allemaal erg belangrijk. En dan ineens Kostelic die de tijd verbetert. Zij zou eigenlijk niet eens meedoen, was ziek, maar omdat het sneeuwde werd de race een dag uitgesteld en kon ze toch meedoen. Uiteindelijk won Dorfmeister, maar die leek het niet door te hebben, tot Kostelic haar feliciteerde. Spannende race.

2. De bobslee van de dames Nederland 1. Op zijn kant leek het apparaat nog harder te gaan dan op de ijzers. Alle toeschouwers langs de baan, ik zelf op de bank, waarschijnlijk iedereen die zat te kijken, hielden hun adem in. Hoe komen de dames hieruit? Het leek gelukkig mee te vallen. Zelfs de tijd was nauwelijks slechter dan anders (wat is nu anderhalve seconde?). Misschien toch niet een sport waar je zo in kunt stappen als flachlandtiroler?

3. IJsdansen. Dat hoort toch thuis bij Holiday on Ice? Knap hoor, leuk voor de Amerikaanse televisiekijker, maar moet ik daar naar kijken? En elke keer weer horen dat de jury corrupt is. Afschaffen!

De Olympische drie van Gerbie, dag 9

Tags

Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 9, zondag 19 februari

1. Het vasthouden van de stok van je voorganger. Ik had het nog nooit gezien, maar het viel me vanochtend op tijdens de Langlaufestafette. Tijdens de afdaling van het klimmetje zitten de lopers zo dicht op elkaar, de stokken zijn gevaarlijk voor de achtervolger. Eerst dacht ik aan een geintje, of juist bewust stangen van je tegenstander, later concludeerde ik dat het gewoon veiligheid is, de zekerheid van de afstand houden.

 

2. Eindelijk sneeuw in Torino. De medailleuitreiking van de 1000 meter van gisteren zag er meteen een stuk mooier uit. Een wit plein, paraplu’s met een pakje sneeuw er op, sneeuwvlokken die, goed zichtbaar door de schijnwerpers, voor het podium neervielen. Mooie beelden, zulke beelden horen bij de winterspelen.

3. De finish van Friesinger. De ontlading van Timmer. Verbazing, ongeloof, opgelucht, pas daarna de blijdschap. Na 8 jaar weer een Olympische gouden medaille. 8 jaar geleden deed het me weinig, nu gunde ik het haar echt. Prachtige sportvrouw.

De Olympische drie van Gerbie, dag 8

Tags

Olympische Spelen, Torino 2006, winterspelen

Dag 8, zaterdag 18 februari

1. Pierre-Emmanuel Dalcin. Na 17 man nog steeds bovenaan, het weer wordt steeds slechter. Ooit won landgenoot Jacky Durand op die manier de proloog van de Tour de France. Helaas voor hem ging het steeds harder sneeuwen. De wedstrijd werd gestaakt. ’s Middags moest hij voor de tweede keer naar beneden op de Super G. Hij miste een poortje en zijn naam verdwijnt weer voor eeuwig in de anonimiteit.

 

2. Langlaufen. Prachtige sport. Extreem zware inspanning. Alle wintersportlanden doen het serieus, de Scandinaviërs voorop. De mooiste beelden zijn altijd net na de finish. Een erg groot percentage valt namelijk meteen na de lijn ter aarde. Liggend in de sneeuw moeten de sporters bijkomen van de wedstrijd. Mooie televisie.

3. Meter 1001 tot 1274 van de race van Erben Wennemars. Bijna drie kwart ronde deed hij er over om zijn tijd op te nemen, zijn teleurstelling over het niet winnen te verwerken en zich te realiseren dat hij geheel op eigen kracht een Olympische medaille had gewonnen. Zijn gezicht klaarde ineens op en hij bleek tevreden. Goed camerawerk dat we dat precies konden volgen.

De Olympische drie van Gerbie, dag 7

Tags

Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 7, vrijdag 17 februari

1. Voorop liggen bij de snowboardcross, als wereldkampioene nog wel, een ruime voorsprong hebben en dan dus een show ervan maken. Het past bij de sport. Nog maar 2 bultjes te gaan, even een mooie sprong. Oops, na de landing ineens de controle kwijt en een of andere Zwitserse, die niet eens meer in de achteruitkijkspiegel zat, vliegt langs je heen. Lindsey Jacobellis, dit herinner je je voor de rest van je leven.

 

2. Medal plaza. Goud voor de Italiaanse achtervolgers. Fabris en zijn collegae op het podium, het Italiaanse volkslied klinkt. Prachtig nummer, uit volle borst meegezongen door sporters en publiek. Kippevelmoment.

3. Skeleton. Hoe dichter je bij de grond zit, hoe erger snelheid lijkt. Dus op een klein sleetje met bijna 100 km/u door een ijsbaan naar beneden vallen, is veel erger dan een achtbaan, een snelle auto op de autobaan of een vliegtuig. Respect voor alle sporters die toch deze sport doen.

De Olympische drie van Gerbie, dag 6

Tags

Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 6, donderdag 16 februari

1. De vreugde van Barisheva, die tranen met tuiten huilde nadat ze in de nadagen van haar carrière aan de kant van de baan zag hoe haar teamgenoten zorgden voor een bronzen medaille.

2. De algemene vreugde bij vele achtervolgingsteams. Italië en Canada bij de heren, Duitsland, Canada, Rusland, Verenigde Staten bij de dames, vele teams leken tevreden over hun resultaat bij de ploegenachtervolging.

 

3. De gezichten van Erben Wennemars en Anni Friesinger. Spreken zonder woorden, de twee sterren wonnen allebei een medaille, maar de emoties waren verschillend. Prachtige beelden.

De Olympische drie van Gerbie, dag 5

Tags

Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 5, woensdag 15 februari

1. De eenzaamheid van Moniek Kleinsman. Al tijdens de race gelost, na de race niet aangekeken worden door je ploeggenoten en dan horen dat teamgenoten gevraagd hebben om je niet op te stellen. Je voelt de druk van de hele natie stiekem toch wel. Je weet dat je je ploeggenoten een medaille door de neus hebt geboord. Hoe alleen kun je je voelen?

2. Gert Jan Dröge maakt een filmpje over dat vreselijke Holland Heineken House. Licht ironisch slechts, had ook wel zwaar sarcastisch gemogen. Mannen van middelbare leeftijd die met een plastic oranje Wehrmachthelm een poging doen om leuke opmerkingen te maken, horen de rest van hun leven genegeerd te worden. Als ik een collega zo op televisie zou zien, zou ik hem nooit meer serieus nemen. Elke suggestie van hem, voor de rest van zijn loopbaan, hoeft alleen maar met een minzaam glimlachje van de tafel geveegd te worden.

3. Nu ontdek ik pas dat er eigenlijk geen goed overzichtsprogramma op televisie is. Na een lange werkdag kreeg ik bij Smeets nog wel een paar korte beelden van de achtervolging schaatsen, maar de afdaling van de dames heb ik niet gezien. Zelfs de ZDF had slechts een interview met Gold Rosi en frau Gerg. Waardeloos. Gewoon na Smeets een half uur hoogtepunten van de dag.

De Olympische drie van Gerbie, dag 4

Tags

Annette Gerritsen, Olympische Spelen, Steve Bradbury, Torino 2006, wintersport

Dag 4, dinsdag 14 februari

1. Met een groepje in de voetbalkantine kijken naar kunstrijden voor mannen. Het commentaar is inventief en voorspelbaar, leuk en flauw, origineel en afgezaagd, maar hoe dan ook vermakelijk. Als we de sport maar niet serieus gaan nemen.

2. De Breezergeneratie (of moet ik BreZaH schrijven?) Van der Star en Gerritsen. Hoe ging het? “Mwoah, ging wel”. Ben je tevreden. “Ja best wel”. En nu? “Weet ik nog niet.”
Zelden sporters op de Olympische spelen zo ongeïnteresseerd over zien komen, tevreden zijn met een 12e en 14e plaats.

3. De herhaling van de Shorttrack finale van vier jaar geleden, waarin de Australiër Steve Bradbury in geslagen positie per ongeluk toch goud wint. Schitterende televisie.

 

De Olympische drie van Gerbie, dag 3

Tags

Beorn Nijenhuis, Gretha Smit, Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 3, maandag 13 februari

1. De eerste 40 meter van de laatste keer dat we Shimizu zullen zien. De keizer van de 500m ging roemloos ten onder, kon zijn snelheid niet meer dan 100 meter volhouden. Maar die start. Diep zitten, explosief weg, geen sprinter kan dat zo mooi als Shimizu.

 

2. Een interview met Beorn Nijenhuis. Altijd leuk om hem te horen, nog iets te veel accent in zijn Nederlands, met dank aan een Canadese jeugd. De enige sporter die de term Biomechanisme in een interview kan laten vallen en tegelijkertijd toch nog geloofwaardig overkomen. En welke andere sporter kent hele lappen Shakespeare uit zijn hoofd?

3. De tranen van Gretha Smit. Een interview een dag nadat bleek dat ze toch niet mag starten op de 5000 meter. Smit, ogen die door menig man worden bewonderd, bleek (terecht) het erg zwaar te hebben. Vier jaar trainen voor 1 race. Voelen dat je in vorm bent en dan machteloos toezien hoe je plek uit je handen glipt. Gisteren concludeerde ik al, vandaag weer: Topsport is keihard.

De Olympische drie van Gerbie, dag 2

Tags

Mart Smeets, Olympische Spelen, Renate Groenewoud, Ria Visser, Torino 2006, wintersport

Dag 2, zondag 12 februari

1. De teleurstelling van Renate Groenewold. Het ontzettend chagrijnige gezicht dat ze na haar race uren volhield, omdat ze slechts tweede is geworden. Ze verslaat de favoriete, Cyndi Klassen, die wankelend de laatste bocht doorkwam. Toch is het niet genoeg voor goud. Topsport is keihard. En mooi.

2. De sprong vlak voor de eerste tussentijd in de afdaling. Prachtige beelden. De een nog meer ‘rucklage’ dan de ander, corrigeren in de lucht, landen op een ski, wat een acrobaten. Daarna gewoon met 120km/uur doorgaan alsof er niets aan de hand is. Vooral de sprong van Michael Walchhofer op weg naar de snelste tijd was indrukwekkend. Ruim een half uur later bleek zijn tijd niet goed genoeg voor goud. Zijn sprong was dat wel. Maar die gouden medaille bestaat niet.

3. De discussie van Mart en Ria over de startplek van Gretha Smit en de wel of niet verantwoording van Moniek Kleinsman. De spanning was voelbaar. Prachtige televisie. Toen Ria vertelde dat ze het er vanavond nog over zouden hebben, keken duizenden kerels jaloers naar de televisie. Ik wil vanavond ook wel met Ria discussiëren…

 

De Olympische drie van Gerbie, dag 1

Tags

Gerard Kemkers, Olympische Spelen, Sven Kramer, Torino 2006, wintersport

Dag 1, zaterdag 11 februari

1. Gerard Kemkers die zijn teleurstelling duidelijker liet blijken dan Sven Kramer. Op zijn hurken zittend, de grond slaand, toen Hedrick sneller bleek te zijn dan zijn pupil.

2. Bart Veldkamp aan tafel bij Mart Smeets. De prachtige kwaadheid van Salt Lake City, na de aankondiging ‘de hoogtepunten van zijn carrière’ en zijn reactie: “Kon je niets anders vinden?”

3. De constatering dat nog steeds, elke keer weer, als een Duitser wint bij het Biathlon, ik de kinderlijke conclusie trek dat het een genetische afwijking is, die in Duitse genen is terecht gekomen toen ze vanaf Stalingrad door de sneeuw terug moesten naar die Heimat, met alleen een geweer.