Jurryt van de Vooren – 8070 dagen wachten op de elfstedentocht

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, elfstedentocht, fryslan, Jurryt van de Vooren, lezen, schaatsen, sportboek

Jurryt van de Vooren – 8070 dagen wachten op de elfstedentocht

Meestal zijn de adverteerders op Facebook vervelende beeldvulling, maar blijkbaar werkt het, anders was het allang afgeschaft. Een enkele keer klik ik zelf. In dit geval een prijsvraag van FBTO. Wie verdient er een boek over de Elfstedentocht? Win, en krijg er zelf ook een. Dus kregen mijn schoonvader (drie elfstedenkruisjes) en ik allebei een boek over die tocht die nog nooit zo lang uitbleef. Alsof er meer bewijs nodig is voor global warming.

Jurryt ken ik al een tijdje van de site Sportgeschiedenis waar ik ook al eens een stukje voor mocht schrijven. Hij heeft een mooi beroep, sporthistoricus, ben er eigenlijk best wel een beetje jaloers op. Voor een historicus was er afgelopen jaar een bijzondere dag. 8070 dagen na de vorige Elfstedentocht werd het record gebroken. Tussen 1963 en 1985 werd het record gezet, sindsdien is elke dag zonder de tocht der tochten een toevoeging aan dit record. Pessimisten verwachten zelfs dat er nooit meer een tocht zal komen.

Dit gesigneerde boek past mooi in mijn collectie sportboeken, Jurryt heeft een mooie verzameling verhalen gebundeld. Voeg nog eens toe tientallen schitterende foto’s en je zit zo in de sfeer, terug naar mijn tienertijd toen we twee tochten na elkaar hadden. De laatste van ‘97 heb ik nauwelijks bewust meegekregen, omdat ik toen in Oostenrijk werkte.

Dank FBTO en Jurryt voor dit pareltje.

Citaat: “Door heel Friesland was al snel bekend dat er een famke op het ijs stond. In Harlingen bood een oude vrouw Jikke een warme stoof aan om de voeten te warmen. ‘Meiske, meiske, wat zalle jou koue futen hewwe, zet ze mar gauw op de stoof hur; hoe krijj’et in je hoofd, om zo’n toch te ondernimmen.’ In Bolsward werd voor haar het Friese volkslied gezonden; in Hindeloopen hield de burgemeester zelf een persoonlijke toespraak.” (p.129)

Nummer: 19-057
Titel: 8070 dagen wachten op de elfstedentocht
Auteur: Jurryt van de Vooren
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 216 (12633)
Categorie: Sport
ISBN: 978-94-92920-74-4

Meer:
Achter het net
En toen was er sport
Sportgeschiedenis (site)

Themaweek 73: Gesigneerde boeken

Olympische kronkel, dag 15

Tags

Olympische Spelen, PyeongChang, schaatsen

De dag van de vernieuwing, een dag voor het eind van de Spelen. Bij de skiers een teamwedstrijd met vier kleine wedstrijdjes die samen bepalen welk land het beste is. Spectaculair, leuk voor het publiek, vernieuwend, dus is het IOC er gek op. Niet dat het IOC van de vernieuwing is, maar wel van de kijkcijfers, de commercie. Zwitserland won uiteindelijk van Oostenrijk, waar de beste slalommer niet meedeed, mij niet duidelijk waarom.

Op de ijsbaan de Massstart. Op het WK al een aantal jaren bekend, bij de WB vaste prik. Vooral de halve finales waren boeiend. Een tussensprint winnen was voldoende, dus zag je halverwege de race al deelnemers die aan het uitbollen waren, zonder zich te bemoeien met het verdere verloop van de race. Vier van de twaalf moesten er afvallen. Kramer had Pedersen in de finale kunnen toelaten, maar besloot de Noren toch nog even een oor aan te naaien.

De finales waren interessant, de tussensprints nutteloos, het ging om de laatste sprint. Twee keer brons, voor Oranje zat er niet meer in. Twee mooie winnaars. Leuk onderdeel.

Olympische kronkel, dag 12

Tags

Olympische Spelen, PyeongChang, schaatsen

Het is zo voordehand liggend dat bijna iedereen het over het hoofd ziet. Het sterkste schaatsland wint niet automatisch goud op de ploegenachtervolging. Het is vrij simpel. In Noorwegen heb je vier, vijf heren die een redelijk schaatsniveau hebben, goed genoeg om mee te doen aan de Olympische Spelen. In Japan ook vier dames in dezelfde situatie. Deze schaatsers zijn net niet goed genoeg om de Nederlanders op de individuele afstanden te verslaan. Maar zij hebben twee gigantische voordelen: zij weten dat ze zich plaatsen, geen binnenlandse concurrentie hebben en daardoor kunnen zij zich al jaren voorbereiden op dit evenement, waar de som der delen meer is dan de som der losse onderdelen.

Kortom de kracht van de breedte in Nederland is daardoor automatisch de zwakte van de achtervolging. In december moet er nog gekwalificeerd worden. De opstelling kan pas anderhalve maand van te voren bepaald worden. In 45 dagen kun je niet genoeg doen om een bijnummer (hoe mooi dan ook, het is niet meer dan dat) zo goed te beheersen. De Noren en Japanners wisten dat dit hun beste kans op goud was, de Nederlanders doen het als extraatje.

Olympische kronkel, dag 7

Tags

Olympische Spelen, PyeongChang, schaatsen, school

Meerdere laptops met livestream als ik het lokaal binnen loop. De eerste rit is halverwege. Ik laat ze even kijken naar Van der Weijden. In de dweilpauze wel wat doen, maar ben blij verrast dat er überhaupt interesse is. Ook grappig dat je je leerlingen beter leert kennen. Aan de andere kant zit iemand op YouTube filmpjes van speerwerpen te kijken. Ze doet zelf ook aan atletiek.

Na de dweilpauze zet ik het smartboard aan. We kijken de laatste ritten samen. Weer verrassen ze me. Ze kennen Pechstein en Sablikova, al blijkt de Tsjechische vlag niet bij iedereen bekend. Gezamenlijk bewonderen we de geweldige rit van Esmee Visser. We kijken nog even het interview en hervatten de les. In het kader van ‘actualiteit’ koppel ik het organiseren van de Olympische Spelen aan de Toeristische verwachtingen. Veel actueler kan een les niet worden.

Olympische kronkel, dag 3

Tags

Ireen Wust, Olympische Spelen, PyeongChang, schaatsen

De afspraak van 13 uur liep iets uit. De wifi werkte niet zoals het hoort. Maar het was nog geen 14 uur, dus leek het me nog ruim op tijd voor de beslissende ritten. De Nederlandse dames zouden pas na de dweilpauze schaatsen, zo had ik gelezen. Een ding vergat ik: uurtje tijdverschil. Dus op zoek naar een stream, zag ik op teletekst al de kop. Wust wint goud. Getergd door het verlies op de 3km (brons win je, zilver is verlies) steeg ze weer eens boven haar zelf en de rest uit, weer won ze goud. Haar tranen waren veelzeggend.

Ook voor de samenvatting op de ARD was ik aan de late kant. Leenstra zag ik 1300 meter op koers voor goud liggen, Bergsma hield het nog korter vol. Takagi verloor dit seizoen nog niet, maar ook zij redde het (net) niet. Zonder de rit te hebben gezien, had ik toch het verhaal compleet. Gefeliciteerd Ireen.

WK Sprint 1980 (oktober 1990)

Tags

column, Mart Smeets, schaatsen, themaweek, Verenigde Staten

Een tijdje vond ik het onfatsoenlijk. Tot ik besefte dat het blad ook gewoon werd weggegooid aan het eind van de maand. Nog nam ik ‘m niet mee, maar bleef zitten in de trein op het eindstation tot het helemaal rustig was, scheurde snel de een-na-laatste bladzijde er uit en verliet de trein ook. Bijna vijf jaar volgehouden, daarna schreef DeMart niet meer in de Rails.

Themaweek 49: Mart Smeets

Hugo Walker als commentator bij andere sporten

Tags

commentaar, commentator, Hugo Walker, In Memoriam, schaatsen, tennis, voetbal, voetbalzondag

Deze week overleed de beste voetbalcommentator van Nederland op 81-jarige leeftijd.

Als eerbetoon vandaag, met dank aan de Hugo Walker fanclub, een lijstje van zijn mooiste uitspraken, als Hugo commentaar had mogen geven bij andere sporten. In 1998 stonden een aantal van deze al eens in een column van mij in het clubblad van mijn clubje.

SCHAATSEN

Komt die tussentijijijijd..nou, dat had toch wat beter gekund

Zjannie Romme, goeie schaatser is dat toch

Starter toch, dat is toch met twee maten meten!

Start je goed, dan heb je een goeie openingstijd

Tijd voor een wissel, zou je zeggen

Een half rondje voorsprong, vind het eerlijk gezegd wat geflatteerd..

BILJART

Komt die stoot!

De witte gaat tegen de rodeeee.. nee eromheen

Blomdahl..zelf afmaken!

Moet kunnen die bal

Driebandertje denk ik

Via de band lijkt mij de beste oplossing.., maar dit is natuurlijk ook niet slecht

Tijd voor een krijt zou je zeggen

Laken is vochtig, bal rolt dooor.. ja, een carambool!

En dan houden we ermee op hier in Zundert

In feite technisch goed biljart hoor

Effe krijten…

Ceulemans jongen.. doe dat nou niet

Caramboooool!!!

Wil die bal dun raken, doet dat ook

Had in feite een carambool moeten zijn

Moet stoten.. doet dat ook

Krijgt ie applaus voor

Zo’n bal hadden u en ik nog gemaakt

Via de rode bal, is dat wel verstandig jongen?

Had in feite via rood moeten spelen natuurlijk

Gaan we kijken of ie een goede stoot in huis heeft…heeft ieeeee!

Die bal moet je trekken

TENNIS

En dan houdt Sampras ermee op hier op Wimbledon

3 0 in sets, Vind het eerlijk gezegd wat geflatteerd

Tijd voor nieuwe ballen zou je zo zeggen

Komt die smash!

En dan gaan we aan de thee hier op Roland Garros

Had in feite moeten smashen

Dan staat Haarhuis verkeerd opgesteld

U en ik kunnen toch zien dat die bal in is

Goed geserveerd…punt

Die bal moet je met slice spelen…maar dit is natuurlijk ook niet slecht

Mooie spreidiiiing!

Snelle loper is dat toch, die Chang

Goede smash van die 27 jarige drievoudig Wimbledon winnaar…Pete Sampras, daar hebt u ‘em

Referee, die bal is in natuurlijk

Formule 1

Jongens, roken tijdens een pit stop…. dat kan toch eigenlijk niet

En dan houdt Verstappen er alweer mee op hier in Brazilië

Tijd voor een bandenwissel zou ik zo zeggen

Schumachertje, Schumachertje…, zelfs u en ik hadden Villeneuve zien aankomen

Verstappen.. wil links passeren.. Grindbak,.. tjonge

Inhalen… Gaat ie halen denk ik.. Neee

Geef je gas dan ga je hard

Zwart IJs #02

Tags

Ben van de Burg, boeken, boeken 2013, boekrecensie, lezen, schaatsen, sportboek

Zwart IJs #02

“Als het voor voetbal (Hard Gras) werkt, als wielrennen (De Muur) meedoet, dan moet er ook over schaatsen een literair blad te maken zijn”, ik kan me de gedachtegang goed voorstellen. Nadeel is wel dat schaatsen meer folklore dan sport is. Dat schaatsen vele winters niet in het hoofd van de mensen zit, zoals afgelopen winter toen de ijsbaan geen dag is open geweest. Dan is schaatsen ineens een sport voor een klein beperkt groepje dat op kunstijsbanen onderlinge wedstrijden heeft.

Wat opvalt is dat de bijdragen bijna zonder uitzondering kort zijn. ZKV zou A.L.Snijders zeggen. Poëzie komt ook veel voor. Een column. Slechts de bijdragen van Bert Wagendorp en Maarten Moll (7 en 5 bladzijden) zijn vergelijkbaar met de verhalen in de bovengenoemde bladen. Vooral het verhaal van de Volkskrantcolumnist over het langebaanschaatsen in Groot-Brittannië is erg mooi.

Sommige gedichten leverden ook een glimlach op, bijvoorbeeld het rijmpje van Christian Morgenstern, dat in het Duits (origineel) als in de vertaling er in staat. Zelfs Tolstoj kwam in deze bloemlezing terecht, uit Anna Karenina nog wel. Gelezen, maar kon me niet herinneren dat er schaatsen in voorkwam.

Leuke poging, maar niet levensvatbaar. Volgens mij is er ook geen derde deel verschenen. (mis, zoekende naar een plaatje van dit boek zie ik een derde deel, maar volgens mij uitstel van executie)

Citaat: “Hoe langer ik er over nadenk, des te zekerder ik weet dat Engeland in potentie een groot schaatsland is. Dat de sport perfect past bij het nationale karakter. Engelsen zijn verhuisde Duitsers en Scandinaviërs. Engelsen wentelen zich genotvol in de eentonigheid der dingen. Engelsen houden van pijn.” (p.14)

Nummer: 13-072
Titel: Zwart IJs #02
Auteur: Diversen (Ingmar Heytze, Bert Wagendorp, Leo Tolstoj, Jan Boerstoel, Kader Abdolah, Maarten Moll e.v.a.)
Taal: Nederlands
Jaar: 2001
# Pagina’s: 80 (13278)
Categorie: Sport
ISBN: 90-351-2310-7

Meer schaatsboeken:
Glad IJs
Mohammed Nasr – De elfstedentocht
Jacob Bergsma – Ontberingen
Marnix ten Kortenaar – Op weg naar het licht
Knut Naerum – Glad ijs
Hylke Speerstra – De koude kruistocht
Maarten Scholten – Ijskampioenen

Allrounden moet Olympisch

Tags

Olympische Spelen, schaatsen, Sotsji 2014

Vele plannen zijn al gemaakt om schaatsen aantrekkelijker te maken voor de rest van de wereld. Een enkel talent doet nog wel mee, maar verder lijkt het meer op de Open Nederlandse kampioenschappen. Als je niet goed genoeg bent voor een van de vele commerciële teams, kun je altijd nog Belg, Oostenrijker of Oostblokkiaan worden en toch nog de Olympische Spelen halen.

Volgens mij is het simpel. Niet allerlei nieuwe onderdelen bedenken, maar sterk maken wat er is. Dus de achtervolging mag blijven, maar de massastart, de 100m of andere vreemde ideeën kun je een streep doorhalen. Het enige dat nodig is, is schaarste creëren. Dus niet meer tig wereldbekerwedstrijden per jaar, geen WK Afstanden en een WK Allround, maar keuzes maken.

In een Olympisch jaar telt maar een ding; dus doe je geen WK in dat jaar. Een jaar later is er een WK Allround, twee jaar later een WK Afstanden en het laatste jaar voor de Spelen weer een Allround toernooi. Op die manier is duidelijk wat elk jaar het belangrijkste toernooi is. Aan het WK Afstanden kun je dan het WK Sprint koppelen, aan de Spelen een Allroundtoernooi. Een of twee wereldbekerwedstrijden als voorbereiding, een EK, al dan niet met een kleine vierkamp en de kalender is vol.

Op die manier zijn er ook medailles te verdienen voor de Sighels, Bokko’s en Skobrevs van deze wereld, hoeven we geen tien kilometers meer te zien van Oostenrijkers die door de doorsnee Nederlandse marathonschaatser op een rondje zouden worden gereden en zitten we niet naar schaatsen te kijken als de eerste wielerklassiekers al gereden worden.

Elke belangrijke Olympische sport heeft een combinatievorm. De 100 meter hardlopen trekt het meeste aandacht, maar het echte koningsnummer is de tienkamp. Ook bij baanwielrennen, turnen en in de winter bij zowel het Alpine Skien als de Noordse nummers zijn er combinaties. Zelfs shorttrack doet mee. Ook bij schaatsen hoort er dus een klassement te komen. De 500 meter is spectaculair, de tien kilometer voor de liefhebber, maar de beste schaatser wint de Olympische Allround titel.

Sotsji 2014, deel 8 uit een serie over de Olympische Spelen

Gedachten na twee keer vijfhonderd meter

Tags

Jan Smeekens, Michel Mulder, Olympische Spelen, Ronald Mulder, Rusland, schaatsen, Sotsji 2014

Bron: nu.nl

* In sommige onderdelen deze winterspelen geldt het beste resultaat. Dan zou dus Ronald Mulder Olympisch kampioen zijn geworden met de beste tijd.

* Als Nederland zeven van de eerste negen medailles wint bij het schaatsen. Zijn ‘wij’ dan niet te goed? Wordt die sport nog wel serieus genomen buiten ‘ons’ land? Is de Olympische status in gevaar?

* Wil je liever 317 meter, een seconde of veertig, Olympisch kampioen zijn of helemaal nooit?

* Een livestream zonder geluid kijken op het werk is nog altijd beter dan helemaal niets zien. En die allereerste kruising van Smeekens was volgens mij de beste die ik ooit gezien heb.

* Als WA al in slaap valt tijdens de 500m, hoe zal het hem vergaan tijdens de 10km?

* Ik had graag Wotherspoon gezien op het ijs.

Sotsji 2014, deel 3 uit een serie over de Olympische Spelen

Rintje Ritsma heeft gelijk

Tags

Rintje Ritsma, schaatsen, Sochi, WK Afstanden, WK Allround

Ik had niet veel met Rintje Ritsma. Ook nu met Sven Kramer niet echt, eerlijk gezegd. Bart Veldkamp en Bob De Jong (en herinnert u zich Thomas Bos nog?), dat zijn mooie stayers. Jan Bos, Stefan Groothuis, mooie schaatsers, kijk ik ook graag naar. Wotherspoon, Guljajev en Gustafson. Ik kijk niet zo zeer naar nationaliteit. Ik kijk wel graag naar schaatsen. Gisteren begon het WK Afstanden in Sochi.

En dat vind ik jammer. Ook al is het buiten nog fris, vriest het ’s nachts nog, Omloop het Volk en Milaan – San Remo zijn geweest. Dan hoor je niet meer te schaatsen. Ik herinner me dat Wennemars al eens ontzettend hard schaatste in september. Onzinnig.

Schaatsen doe je in de winter. Schaf de helft van die wereldbekerwedstrijden maar af. Buiten de Nederlanders is er geen land waar de selectie breed genoeg is om meerdere teams af te vaardigen. En tig wereldkampioenschappen is ook niet nodig.

En daar komt Ritsma (de man die zo schitterend kwaad werd toen hem terecht de vraag werd gesteld of hij niet te lang was doorgegaan) in beeld. Hij opperde onlangs om een aantal kampioenschappen af te schaffen, of in ieder geval minder frequent te organiseren. Hij zegt terecht: Er zijn te veel kampioenen.

Mijn simpel plan: In de oneven jaren alleen Allroundtoernooien, in de even jaren WK afstanden of Olympische Spelen. Iedere schaatser heeft maar 1 doel per seizoen, de besten zullen elkaar bestrijden op dat ene toernooi. En dan meteen Allrounden Olympisch maken, dan hoeven we niet kunstgrepen als de massastart te bedenken om wat extra medailles uit te kunnen reiken.

En of Kramer vandaag en de komende dagen nu een, twee of nog meer medailles wint. Ach, Buurse 3 thuis is belangrijker.

Mohammed Nasr – De elfstedentocht

Tags

boeken, boeken 2013, boekrecensie, cultuur, elfstedentocht, lezen, Marokko, Mohammed Nasr, Nederland, schaatsen

Mohammed Nasr – De elfstedentocht

Een boek met deze titel moest wel in de kast sportboeken terecht komen, het (halve) plankje wintersporten. Toch is dat eigenlijk niet terecht. Het verhaal gaat vooral over de Marokkaanse immigrant die Nederland bekijkt van buitenaf, maar dat wel weer doet met de kennis van een insider. Daardoor is het wel een vreemd verhaal. Hij ziet geweldig hoe Nederland in elkaar steekt, hoe buitenlanders die hier wonen zich al dan niet aanpassen, hij ziet hoe sommigen profiteren van het systeem, hoe anderen misbruik maken van de voorzieningen.

Een prachtige spiegel voor Nederlanders, tegelijkertijd een schitterend tijdsbeeld van Nederland in de jaren tachtig. Het dunne boekje stond dan ook vele jaren in mijn kast, wachtend tot het gelezen zou worden. De elfstedentocht is een mooi kapstok voor zijn vertelling, voor zijn scherpe observaties. Zou er ooit een Marokkaan komen die de elfstedentocht wint? Als je je aanpast, verloochen je dan automatisch je eigen cultuur, je wortels (roots wilde ik zeggen, maar volgens mij hebben we daar wel een mooi Nederlands woord voor, al wordt dat in deze context minder vaak gebruikt).

Nasr schrijft een mooi boekje, met waarheden over de Nederlander die een kwart eeuw later onmetelijk achterhaald blijken te zijn. Maar daarom is het verhaal als geschiedschrijving zeer geschikt.

Citaat: “De gastvrijheid van Nederland is niet te beschrijven, ze is ongelimiteerd. De regering denkt voortdurend aan mensen die het ‘moeilijk’ hebben. Die krijgen één keer per jaar een eenmalige uitkering en daar hoeven ze niets voor te doen. Kom je in moeilijkheden, omdat je met problemen zit, dan is een advocaat geen luxe in Nederland en bovendien zijn de wetswinkels om de hoek” (p.14/15)

Nummer: 13-009
Titel: De elfstedentocht
Auteur: Mohammed Nasr
Taal: Nederlands
Jaar: 1987
# Pagina’s: 45 (1334)
Categorie: Sport
ISBN: 90-70610-63-9

Meer:
Elfstedenwiki
Scholieren.com
Sportgeschiedenis

Jacob Bergsma – Ontberingen

Tags

boeken, boeken 2013, boekrecensie, elfstedentocht, fryslan, lezen, schaatsen, sportboek

Jacob Bergsma – Ontberingen

De tijdgeest zorgt ervoor dat er nog maar nachtvorst aangekondigd hoeft te worden of het woord Elfstedentocht valt en alle media volgen slaafs de waan van de dag. Vreemd, maar het is niet anders.

Toch is lezen over de Elfstedentocht niet verkeerd. In het verleden heb ik al vele boeken gelezen over heroïsche tochten, maar geen tocht werd zo vaak beschreven als de tocht van 1963. Dit jaar 50 jaar geleden dus, op televisie en in kranten werden we er regelmatig aan herinnerd.

Dit boekje van Bergsma is al vele jaren geleden geschreven, zelfs nog voor de laatste elfstedentocht. Ooit in een opruimingsbak gekocht voor het merkwaardige bedrag van 1,13 euro, dacht ik nog eens het verhaal van Reinier Paping en cachotten te lezen. Ik had het mis. Het verhaal, eigenlijk een serie artikelen, gaat vooral over het leven in die extreem strenge winter van 1963. Bergsma heeft heel veel research gedaan, honderden uren moeten er zitten in het lezen en zoeken naar informatie voor dit boek. Uiteindelijk is het een mooi tijdsbeeld geworden, al vind ik het boek vrij dun voor zo veel werk.

Het is juist wel leuk om te lezen over voetballers uit die tijd, over hoe de kou het hele land platlegde, over de het leven van de schaatsers. Onverwacht plezier dus.

Citaat: ”Training? Dat was een paar keer in de week een eind hardlopen en ’s avonds voor het naar bed gaan een paar diepe kniebuigingen. Anton Verhoeven zei tegen mij: “Jeen, wat doe jij voor training?” Ik vertelde hem over die kniebuigingen: eerst 25, later 50 en soms 100 of wel 200 kniebuigingen voor ik naar bed ging.” (p.30)

Nummer: 13-003
Titel: Ontberingen
Auteur: Jacob Bergsma
Taal: Nederlands
Jaar: 1996
# Pagina’s: 125 (445)
Categorie: Sport (Schaatsen)
ISBN: 90-5546-045-1

Meer schaatsboeken op dit blog:
Marnix ten Kortenaar – Op weg naar het licht
Knut Naerum – Glad ijs
Hylke Speerstra – De koude kruistocht
Glad ijs 1
Maarten Scholten – Ijskampioenen

Meer:
Behance
Literatuurplein

p.s. In dit boek ook een prachtig hoofdstuk over de net overleden Atje Keulen – Deelstra.

Sport is leuker met exoten

Tags

Antonio Gomez, schaatsen, Spanje, WK Allround

Gerbie kijkt YouTube 066

Sport is veel leuker wanneer er iets bijzonders gebeurt. Wanneer er deelnemers zijn die je niet verwacht. Een Nederlander bij het Schansspringen, een Oostenrijker bij een zeilwedstrijd of een Spanjaard op Schaatsen.

Die laatste hebben we een aantal jaren gehad. Hij heette Antonio Gomez en deed van 1977 tot 1982 elk jaar mee met het WK Allround.

Ondanks het hogere niveau vrees ik dat het WK dit weekend in Rusland niet zo hoog entertainmentgehalte zal hebben.

Goorse vragen (deel 13)

Tags

Goor, Goorse vragen, Kloosterlaan, schaatsen, water

Op een dag wordt er gegraven achter je huis. Er komt water in. En ineens heb je ’s zomers een terras aan het water en ’s winters een eigen ijsbaan achter het huis. Hoeveel is je huis dan meer waard geworden?

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.

Schaatswedstrijden 1981

Tags

column, GFC, Goal, schaatsen

Goal, januari 2007

Deze week was het precies tien jaar geleden dat er voor het laatst een Elfstedentocht werd georganiseerd. Volgens velen warmt de aarde op, de kans op natuurijs is dus elk jaar een stukje kleiner. Maar zo lang er nog geen 22 jaar verstreken zijn, mogen we nog hopen, in 1985 had ook niemand het verwacht.

Gelukkig is er voor een elfstedentocht wel heel veel kou nodig, maar na een paar nachten vorst kan de ijsbaan al open. In mijn herinnering, maar die zal wel niet kloppen, konden we bijna elke winter schaatsen vroeger. Dat die herinnering niet klopt, blijkt wel uit het feit dat ik me geen schaatswedstrijden van GFC kan herinneren na de wedstrijden van D of C. Als jeugdleider kan ik me ook maar 1 bezoekje aan de ijsbaan herinneren.

Die laatste wedstrijden als jeugdspeler waren echter wel hele mooie. Diezelfde week hadden we ook al de wedstrijden gehad met school. Samen met Erwin en Edwin zat ik in een klas vol met Hectorianen. Op de schaats (met roodzwarte sokken!) bleek echter dat kwantiteit geen garantie was voor succes. Zowel op de sprint als op de lange afstand waren we beter dan de rest van de klas. 6 medailles voor de roodzwarten.

Op zaterdag mochten we weer naar de ijsbaan. We hadden net de leeftijd dat we de overstap moesten maken van die ellendige houtjes die nooit onder je schoenen of laarzen bleven zitten. Onze leeftijdsgroep was dus verdeeld. Een enkeling op houtjes, de betere schaatsers op lage noren en ik had kunstschaatsen. Mij was verteld dat ik een soort kruising van kunstschaatsen en ijshockeyschaatsen had, anders had ik die dingen niet eens aangedaan, maar als ik terugkijk waren het gewoon zwarte schaatsen waarmee je bij Dancing on Ice niet uit de toom zou vallen.

Het voordeel was wel dat de lange slag, die voor velen op noren nog erg moeilijk was, met mijn schaatsen toch niet mogelijk waren. Ik kon dus gewoon zo snel mogelijk schaatsen, zonder op enige techniek te letten. Op de sprint ging het redelijk, al kan ik me niet herinneren op welke plek ik eindigde.

Als afsluiting was er een afvalrace. Na twee ronden was ik al in de problemen en moest ik sprinten om niet af te vallen. Maar drie ronden later deed ik nog steeds mee, elke keer op het laatste moment iemand achter me houdend. De laatste ronde begon ik met achterstand. Erik Klein Beekman was al een stuk eerder over de lijn gekomen en schaatste al anderhalve ronde soeverein aan de leiding. Hij had al noren en reed technisch mooi, een voordeel op deze afstand. In de buitenbaan schaatste mijn neef (ook Gerben) mee en moedigde me aan. Ik moest nog flink aanzetten om in de buurt van Erik te komen.

Volgens ooggetuigen liep ik de bocht door. Pootje over was niet mogelijk met mijn schaatsen. Erik kon dat wel, maar dat was nu een nadeel. Hij had ook al een behoorlijke afstand achter de rug en raakte vermoeid. In de laatste bocht kwam ik weer dichter bij. Op het laatste rechte eind gaf ik alles en sprintte tot aan de streep. Erik schaatste mooi door en zag mij langszij komen. Na de streep liet ik me vallen en wist niet of ik nu op tijd was of net te laat. Een paar minuten later bij de prijsuitreiking bleek ik te hebben gewonnen.

Terugkijkend vind ik eigenlijk dat Erik had moeten winnen. Hij had het verdiend. Na al die jaren dus nu maar op deze manier: sorry Erik.

Marnix ten Kortenaar – Op weg naar het licht

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, lezen, Marnix ten Kortenaar, schaatsen

Marnix ten Kortenaar – Op weg naar het licht

In mijn laatste seizoen in Oostenrijk had ik de kans een worldcup wedstrijd schaatsen mee te pikken. Afdaling en slalom had ik al gezien, maar voor een Nederlander blijft schaatsen de belangrijkste wintersport. In de trein naar Innsbruck, stadsbus en even zoeken en voor ik het wist stond ik op een meter van het ijs. Geen entree, geen controle, ik was in een klein wereldje beland. Anni Friesinger en Annemarie Thomas deden vlak voor mijn ogen een warming up. Barbara de Loor schaatste er de Olympische limiet en ik was ditmaal degene die achter de geïnterviewde ging staan om even in beeld te komen voor thuis.

Ik zat ook op de tribune toen Romme een geweldige tien kilometer schaatste, een halve race onder het wereldrecord. Vlak voor me zat een sporter die me bekend voorkwam, met bovenbenen waar een rugbyer jaloers op was en een trainingsjasje van de Oostenrijkse bond. Hij groette even later een landgenoot in het Nederlands. Ik concludeerde dat dit Marnix ten Kortenaar moest zijn. Hij zou later, net als Bart Veldkamp de tien kilometer moeten schaatsen in de B-groep.

Een paar jaar later koop ik zijn boek in een tweedehands boekenwinkeltje. Gesigneerd nog wel, al snap ik niet waarom Pieta (of is het toch Pieter?) het boek wegdoet, terwijl de schrijver nog wel de moeite doet om middels een handtekening diens exemplaar uniek te maken.

Afgelopen winter besloot ik om het boek eindelijk eens te lezen. Op de voorkant staat dat het een roman is, achterop wordt het genuanceerd en een roman gebaseerd op waar gebeurde schaatsverhalen genoemd. Volgens mij zijn het gewoon schrijfsels van een schaatser tijdens zijn loopbaan. Daarom niet minder interessant overigens, maar het ‘roman’ label snap ik eigenlijk niet.

Ten Kortenaar is een intelligente schrijver, die goed om zich heen keek in het kleine wereldje en er als subtopper zo veel mogelijk heeft uitgehaald als schaatser. Zijn verhaal is een leuke aaneenschakeling van gedachtegangen tijdens trainingen, filosofische schaatstheorieën, beschrijvingen van trainingskampen en grappige (ongetwijfeld waargebeurde) anekdotes.

Het verhaal van Falco Zandstra die het rondebord verkeerd hanteerde toen die eens een keer Pfrommer moest assisteren had ik al eens gehoord, maar blijft geweldig. Het pad op weg naar een Oostenrijks paspoort is ook een interessant verhaal. Wanneer hij een uitnodiging krijgt om in Japan te trainen, twijfelt hij niet lang. Het blijkt vooral naast de schaatsbaan een openbaring voor de schaatser.

Ten Kortenaar is het bewijs van de stelling van Cruijff. Iemand die aan topsport doet, moet wel intelligent zijn, anders zou hij geen topsporter kunnen zijn. Hij laat in dit boek goed zien dat je geconcentreerd en eenduidig een doel kunt nastreven, maar daarnaast toch ook kunt relativeren en je verbaasde blik kunt behouden. Alleen al daardoor is dit boek de moeite waard om te lezen.

Citaat: “Ze had geen tanden en was foeilelijk. Toen ik haar echter in haar vreemde hondenogen aankeek, gloeide ik. Ze was de mooiste vrouw van de wereld. Haar karakteristieke hoofd met rimpels en haar doordringende blik deed me realiseren dat schoonheid relatief was. Altijd had ik namelijk gedacht, dat een mooie vrouw bruine haren had en bruine ogen. Dat ze jong en goed gelijnd was. Nu keek ik echter door al het lelijks in een schoonheid die alles overtrof. Ons oogcontact duurde maar kort en luttele seconden later drukte ik op het knopje.” (blz. 164)

Nummer: 10-070
Titel: Op weg naar het licht
Auteur: Marnix ten Kortenaar
Taal: Nederlands
Jaar: 1998
# Pagina’s: 186 (13606)
Categorie: Sport (Schaatsen)
ISBN: 907532350-6

Meer: Schaatsverzameling
Marnix als spreker?
WikiPedia
Bol.com

Tien kilometer kippevel

Tags

Heerenveen, Maurice Vriend, schaatsen, Thialf

 

Als je gewoon naar de uitslag kijkt, is er weinig bijzonders gebeurd. De specialist Van der Kieft wordt op het nippertje verslagen door de allrounder Olde Heuvel. De rest ligt een stukje achter, allrounders Verweij, Blokhuijsen en Rotteveel eerst, de overigen daar weer achter.

En toch mis je dan iets. Iets dat je alleen mee krijgt als je het gezien hebt, of in dit geval gevoeld hebt. Ik zat gisteren in het Thialf (leuk verjaardagscadeau!) en zag een schitterende tien kilometer van een jochie van 18.

Jaren geleden zat ik er ook tijdens het EK allround. We waren met vier. We zagen een jong Tsjechisch meisje met spillepootjes een prachtige drie kilometer rijden. We waren onder de indruk en voorspelden een grote toekomst. Ik ga hier niet claimen dat ik Sablikova ontdekt heb, duizenden waren aanwezig en zagen hetzelfde die dag. Maar het is wel mooi om te zien dat die voorspelling van destijds is uitgekomen.

Gisteren zag ik de eerste tien kilometer ooit van Maurice Vriend. Een paar kilometer bleef hij bij zijn directe tegenstander, maar daarna reed hij weg. Als een volleerd stayer bleef hij rondjes 33 rijden, zijn eindtijd werd steeds naar beneden bijgesteld. Iedereen in het stadion had door dat hier iets bijzonders gebeurde. Voor grote delen van de middag leek het in Thialf op een oefenwedstrijdje en niet op het Nederlands kampioenschap, rustig, bijna doods. Maar na een kilometer of zes, zeven van Maurice Vriend voelde je opeens de sfeer veranderen. Hij kreeg meer applaus, meer aanmoedigingen en reed gewoon door.

De grens van 14 minuten kwam in zicht. Hij haalde het net niet. Maar hij won zijn rit en stond heel even boven aan de tabel. Na zijn rit zagen we hem langs komen, kapje af. Een jochie nog. Jöngske, hoorde ik in goed Twents naast me. Maar wel een jongetje met toekomst. Een jongetje dat duizenden in Thialf minuten lang onder zijn invloed had en terecht een staande ovatie kreeg.

En dat zie je niet als je in de uitslag de elfde plaats van Maurice Vriend leest.