2009 in nutteloze statistieken

Tags

stats, zoektermen

Het was weer een mooi blogjaar. Als afsluiting ga ik jullie even vermaken/vermoeien met wat statistieken die Google Analytics voor mij heeft verzameld.

Dit jaar kwamen er 42.429 bezoekers vanuit 93 landen op dit blog. Natuurlijk veruit de meeste vanuit Nederland, dan Belgie en daarna een hele rij andere landen. Vooral de bezoeker vanuit Lesotho die liefst 2.39 minuten heeft rondgekeken wil ik hartelijk danken, maar hij/zij werd toch nog verslagen door die ene bezoeker uit Georgie die liefst zeven en een halve minuut bleef hangen.

Ruim 83,5% van de bezoekers was nieuw, vorig jaar was dat nog meer dan 85%. Volgens mij betekent dat dat er meer terugkeerders waren. Goed teken volgens mij. En dat niet alleen, jullie bleven ook langer op mijn site hangen. Van 51 seconden vorig jaar naar 1 minuut en 1 seconde dit jaar. Op naar de anderhalve minuut! Ook de bounce rate is beter. Gingen vorig jaar bijna 82% van de bezoekers meteen weer weg, dit jaar nog geen 73%. Ruim een kwart blijft dus daadwerkelijk kijken bij een toevallig bezoekje hier.

Het gemiddelde per dag is ook flink vooruitgegaan. Van bijna 57 per dag in 2008 naar meer dan 116 per dag dit jaar. Meer dan een verdubbeling dus. En volgens mij gaat het elke maand beter, vooral november regelmatig 200 bezoekers of meer.

De meerderheid van jullie gebruikt nog steeds Internet Explorer (72%), al is dat ruim 6% minder dan vorig jaar. Firefox wordt populairder, meer dan 20% ondertussen, al zal ik daar zelf een grote rol in hebben gespeeld. Van de rest haalt alleen Safari (4) en Chrome (2) meer dan een hele procent. 91,9% gebruikt Windows, de Mac-gebruikers komen er aan (6%), al is het ook leuk te zien dat ik via iPhone al 141 bezoekers heb gehad en tot mijn verbazing (ik wist niet dat het kon) ook al tien bezoekers via Playstation 3.

De leukste categorie vind ik nog steeds hoe mensen op mijn site belanden. De plaatjespagina van Google is mijn belangrijkste leverancier. Op 1 images.google.nl, op 2 .be en op 3 .com Pas op 4 komt mijn eigen LiveJournal, dan google.nl gevolgd door Facebook, blogger, waarna Peter de belangrijkste rechtstreekse verwijzer blijkt te zijn.

De zoekwoorden van Google blijven ook leuk. Liefst 271 zochten naar Suus Kappert, een vooruitgang van 100% tov 2008. Dan doe je het toch goed als gastschrijfster. Mijn eigen naam kwam met aanhalingstekens op 2, zonder op 3. Dan gebeurde precies waar ik in 2008 al bang voor was. Kees Spiering staat op 4. 99 bezoekers zochten hem en vonden mij. Ook Marcel van Roosmalen heeft geen eigen site volgens mij en dus kwamen liefst 84 bezoekers bij mij uit, alleen omdat ik van hem een aantal boeken las dit jaar.

Andere gezochte namen: Peter Jebbink, Rik Zaal, Frank Verbeek, Toni Schumacher, Eefje Pleij, Paul Rood, Chris Willemsen, Sander de Kramer, Hylke Speerstra, Marije Randewijk, Mart Smeets, Leo Blokhuis, Rick Zaal (hoe schrijf je die naam eigenlijk?), Tim van der Meer, Hugh Laurie, Maarten Scholten, Simone van der Vlugt, Ab Kaashoek, Dirk Nachtergaele, Harrie Wolters, Rob van der Zanden, Wilfried de Jong, Carmen Hassink, Kirsten Nygaard, Remy Reinierse en Tamara Kelderman. Allemaal goed voor tussen de 14 en 62 bezoekers.

Tenslotte ben ik vooral erg benieuwd naar de volgende bezoekers. Wat zocht je echt? Waarom kwam je op deze site? Heb je je zoekterm gevonden?
– het weer 31 mei 1991
– mart smeets een wipje moet kunnen
– zelfmoord colin benders
– hey marlous duitse cover
– 12 stappen 12 tradities speakers
– 1989 korfbaluitslagen
– alkmaar bert sm porno
– bestonden er films waar echte dinosauriers in zaten
– cockring gevaarlijk
– drag queen je penis wegwerken
– eigen doelpunt 10 september 1995
– fack you in andere talen
– geheim nummer mart smeets
– hoeveel is waar van wikipedia

en dan heb ik nog maar een kwart van de lijst bekeken. Leuke bron van vermaak dus.

Ik dank alle 42.429 bezoekers van dit weblog voor hun tijd, ik hoop jullie volgend jaar allemaal weer te zien. Op naar de 50.000!

Goede jaarwisseling en iedereen een geweldig en gezond 2010!

Terug in de Dominicaanse Republiek

Tags

Boca Chica, Dominicaanse Republiek, Gerbie on tour, reizen

View Gerbie on tour in a larger map

De milleniumwisseling kon ik maar het beste in de Dominicaanse Republiek doorbrengen bedacht ik me. Dus zat ik tijdens de kerst aan bij een Dominicaans kerstdiner. Ik kwam er ook achter dat terugkeren vaak geen goed idee is. Alleen 2000 ingaan ergens in de VS of Mexico leek me geen goed idee. Maar uiteindelijk oudejaarsavond vieren op straat zonder bekenden is ook niet alles. Zeven jaar na mijn vertrek bleek er toch wel erg veel veranderd in Boca Chica, ‘mijn’ dorp.

Het werd wel weer mijn uitvalsbasis voor excursies naar dorpen en steden aan de zuidkust die ik om verschillende redenen (nog) eens wilde bezoeken. En ik had er tijd om te schrijven, iets waar het me de eerste keer in de Dominicaanse Republiek behoorlijk aan had ontbroken. Nu, jaren later kom ik nog verhalen tegen in een schriftje die ik nog moet uitwerken. Dit is er een van:

Slaap zacht

De sprinkhanen buiten en de wc binnen zijn continu hoorbaar, dat is ook niet erg. Complete stilte ken ik haast niet, dan zou ik zeker niet in slaap vallen. Nu wel, het is weliswaar nog niet zo laat, maar vele ingrediënten van een zware dag (waaronder een flesje rum gedronken met mijn oude vriend Pedro) en drie hoofdstukken in Oorlog en Vrede zorgen daar wel voor.
Onder de tafel lopen een hagedis en een kakkerlak een wedstrijdje. De hagedis wint, de kakkerlak loopt namelijk tegen een plastic zak aan, die toevallig daar nog slingerde. Buiten schiet een motoconcho voorbij, zijn brommertje is niet al te nieuw meer hoor ik.

Een halve straat verderop wordt de stereo nog eens voluit gezet, de hond ziet buiten het hek een straathond en gaat een gesprek aan dat vrij veel van een discussie tussen twee honden weg heeft. De buurman hoest nog een keer dwars door de muur heen, waarna hij ook nog eens last lijkt te hebben van broekhoest.

Rond half een ben ik eigenlijk verbaast dat ik nog steeds wakker ben. Niet eens dat irritante draaien dat aangeeft dat de slaap uitblijft, maar pure verbazing. Een idioot op een zware motor vliegt voorbij, ik zet de radio maar aan. De ‘sleep’-knop zorgt ervoor dat over een uur het geluid automatisch stopt.

De hond buiten krijgt nu last van zijn hormonen en doet pogingen om het hek open te krijgen. Erg slim is hij niet. Na een half uurtje klimt hij over het hek, maar niet nadat hij dat half uur gebruikt heeft om tegen het hek aan te lopen. Net als gisteravond overigens. En de avond daarvoor. En daarvoor. Zijn gejank terwijl hij dat doet klinkt behoorlijk wolfachtig en is zo luid dat ik de net aangezette radio nauwelijks hoor.

Het is al twee uur geweest als ik Tolstoj maar weer eens er bij pak, een half uur en weer vele bladzijden Oorlog en Vrede later doe ik het licht weer uit. De koelkast raast maar door, een dag zonder stroom heeft de temperatuur van het ding flink doet stijgen, nu er wel stroom is moet hij flink werken om alles weer koel te krijgen. Een andere buurman wordt afgeleverd door een motoconcho, hij groet nog eens uitgebreid ter afscheid. Ik draai me nog eens om en hoor dat de haan slecht is in klokkijken. Een straat verderop schiet een andere haan ook wakker en ook die kraait maar eens flink, zonder op het horloge te controleren of de ochtend daadwerkelijk is begonnen.

Als mijn radio voor de tweede keer een uur klanken heeft voortgebracht, besluit ik het alarm af te zetten. Uitslapen mag wel morgen. Die paar uurtjes extra slaap zijn niet alleen welkom, zo langzamerhand zelfs hard nodig. Ik doezel iets, maar schiet wakker als een voorbijrazende brommer vol in de remmen moet om een aanrijding met een hond te voorkomen. Zowel bestuurder als viervoeter laten hun ongenoegen blijken.

Negen uur, ik heb toch nog een paar uur geslapen. Ik draai me gelukzalig om, ik heb vandaag niets op het programma staan. Er lopen een paar mensen bij mijn deur, maar negeren kan ik erg goed op dit tijdstip. Dit lukt totdat er een op het (golfplaten) dak klimt. Niet alleen dat, hij boort ook nog eens in mijn buitenmuur.

Geïrriteerd stap ik uit bed en schiet snel iets aan, in het proces de kakkerlak verpletterend die blijkbaar een rustige nachtrust genoot in mijn linkerschoen en die nu vastkleeft aan mijn sok. Een oud liedje schiet me te binnen. Het bandje noemde zich naar een bekend karakter uit het boek ‘To kill a mockingbird’, the Boo Radleys. “Wake up it’s a beautiful morning”…

(Boca Chica, Dominicaanse Republiek, 29 december 1999)

Oranje in 2010, December (deel 7)

Tags

Bert van Marwijk, Nederlands elftal, Oranje, voetbal, WK 2010, Zuid Afrika

In december nieuwe namen als kandidaat. De voorstopper van Feyenoord liet weten dat hij wel mee wil. Zijn paspoort kan een probleem zijn. Niet het grootste overigens. Want Bahia, hij was het, is allang ingehaald door Douglas, de lange verdediger van FC Twente, die een verzoek van de bondscoach in overweging wil nemen. De meeste kenners zien in hem een versterking. Maar heeft hij over een half jaar het juiste papiertje?

Ook het jonge talent van Chelsea, Bruma, wordt door kenners genoemd. Zoals ooit Ronaldo en Walcott als 17 jarigen mee mochten zonder enige ervaring op niveau, zou hij ook als laatste speler meegenomen kunnen worden om te ruiken aan een WK. Kun je 2 of 4 jaar later profijt van hebben.

Verder weinig verschuivingen deze maand. Misschien dat de nieuwe transferperiode nog wat kansen doet keren. Waar spelen Huntelaar, Van Nistelrooy, Babel, Drenthe en Koevermans na de winterstop?

Doel: (3/6)
Maarten Stekelenburg (90)
Michel Vorm (80)
Piet Velthuizen (60)
Edwin van de Sar (40)
Jelle ten Rouwelaar (20)
Tim Krul (10)

Verdediging: (7/15)

Joris Mathijsen (90)
John Heitinga (90)
Gregory van der Wiel (90)
Edson Braafheid (80)
André Ooijer (80)
Giovanni van Bronckhorst (80)
Urby Emmanuelson (50)
Glen Loovens (30)
Khalid Boulahrouz (20)
Ron Vlaar (20)
Royston Drenthe (20)
Ronnie Stam (20)
Hedwiges Maduro (10)
Douglas (10)
Jeffrey Bruma (10)

Middenveld: (7/14)
Mark van Bommel (90)
Wesley Sneijder (90)
Demy de Zeeuw (90)
Nigel de Jong (90)
Orlando Engelaar (60)
Rafael van der Vaart (60)
Ibrahim Afellay (50)
Stijn Schaars (40)
Wout Brama (30)
David Mendes da Silva (30)
Otman Bakkal (30)
Clarence Seedorf (20)
Ismael Aisatti (10)
Leroy Fer (10)


Aanval: (6/12)
Robin van Persie (90)
Dirk Kuijt (90)
Arjen Robben (90)
Eljero Elia (90)
Ryan Babel (60)
Klaas-Jan Huntelaar (60)
Ruud van Nistelrooij (50)
Jan Vennegoor of Hesselink (20)
Danny Koevermans (20)
Andwene Slory (10)
Jermain Lens (10)
Ricky van Wolfswinkel (10)

Gerbie’s oranjeselectie. Elke maand een inschatting van de kansen van diverse spelers om de selectie voor Zuid Afrika te halen. De persoonlijke voorkeur van de schrijver doet er dus niet toe. De kansen zijn in procenten uitgedrukt. Voor 23 plaatsen kan er dus ook maar 2300 procent worden verdeeld over vele kanshebbers. December: 47 spelers genoemd.

Zo jong, zo mooi

Tags

Akranes, Gerbie on tour, IJsland, reizen

Open is ze. Ze praat over haarzelf, zonder dat ze me ooit eerder gezien heeft. En ik kan niets voor haar betekenen. Zij zit hier vast, terwijl ik binnenkort, wat heet: over een paar uur, weer weg ben. Vast in een dorp, ergens op het platteland. Ze werkt hier, omdat ze een kind moet opvoeden, iets wat ze alleen moet doen, omdat de vader van het kind dat niet wil doen. En dus zit zij, nog geen twintig lentes oud, vast in dit dorpje, alleenstaande moeder met een baantje in de bediening.

Waarom fascineert ze me? Natuurlijk, ze is erg knap, een bijzondere verschijning. Ze praat graag en is erg vriendelijk. Binnen tien minuten praten we over hoe het leven hier in elkaar steekt in vergelijking met elders. Haar toekomst ziet er eerlijk gezegd niet al te zonnig uit. Vroeg van school, zonder diploma maar met kind en een baan waarin de doorgroeimogelijkheden beperkt zijn. Medelijden heb ik, maar ik wil me er niet door laten beïnvloeden.

Ik zou zo maar de volgende kunnen zijn in de reeks van verkeerde vriendjes die ze had. Dat wil ik mezelf graag, maar haar nog meer besparen.

Terwijl ik in haar café zit te schrijven, heeft ze blijkbaar door dat ik over haar schrijf. Hoe weet ik niet, maar ze omschrijft haarzelf als ‘blondie from Iceland’. Opvallend onopvallend stop ik met schrijven. Als ik voor de tweede keer die dag het café verlaat (iets anders was niet open in het dorp, al hielp het natuurlijk wel dat ik haar de eerste keer al even gesproken had), wil ze me niet laten betalen. Haar baas is er toch niet, redeneert ze. Ik weiger en betaal gewoon de rekening, ik wil niet dat ze problemen krijgt vanwege twee niet betaalde consumpties. Ik zie dat ik me moet haasten om de enige bus die deze middag naar de hoofdstad rijdt te halen. Op weg naar buiten raakt ze me heel even iets aan. Lichtjes. Nog voor ik bij de bushalte ben, mis ik haar.

(Reykjavik, 17 november 1999)

Niet alle verhalen die ik onderweg schreef waren verwerkt. Deze stond nog in een schriftje. Misschien destijds niet durven publiceren. Ruim tien jaar later moet dat toch wel kunnen denk ik. Ik hoop dat het goed met haar gaat.

Mario Vargas Llosa – Het feest van de bok

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, Dominicaanse Republiek, lezen, Mario Vargas Llosa

Vargas Llosa heeft vele prachtige boeken geschreven, ik las er een aantal van voordat ik dit boek ontdekte. Een verhaal over een land dat ik erg mooi vind, dat belangrijk voor mij was, geschreven door een schrijver die ik goed vind. Betere combinatie vind je niet snel.

De bok in de titel is Rafael Leonidas Trujillo, dictator in de Dominicaanse Republiek van 1930 tot 1961. Zijn bijnaam komt ongetwijfeld vanwege zijn vele seksuele uitspattingen, liefst met (erg) jonge meisjes.

Drie verhaallijnen lopen door elkaar in de roman. Het verhaal van de dictator zelf, de dagelijkse gang van zaken in het paleis, in de gevangenissen, de feesten, de meisjes, de staf en politici om hem heen. Het tweede standpunt in het boek is een groepje dissidenten die het plan hebben opgevat de dictator te vermoorden. Hun voorbereidingen en vooral de laatste uren voor de moord komen uitgebreid aan bod.

Als laatste is er het verhaal van Urania Cabral. Dochter van een minister, opgroeiend in gezelschap van allerlei mensen die de slechte kanten van de dictatuur niet willen zien. We volgen haar jaren later, wanneer ze voor het eerst terug is in haar geboorteland, na jaren ballingschap in de Verenigde Staten. Haar verhaal zorgt er voor dat er op de voorkant van dit boek ‘roman’ mag staan, zij is het fictieve karakter, haar terugblik maakt de lezer duidelijk welk een beest de dictator eigenlijk is.

Vargas Llosa weet de drie lijnen leuk door elkaar te verweven, stukje bij beetje prijs te geven, waardoor je halverwege het boek wel een aantal vermoedens hebt over hoe het verder zal gaan, maar vooral erg nieuwsgierig wordt en je verder wil lezen. Een goed boek dus, een goede schrijver trekt je het boek in.

Met mijn achtergrond, tien maanden in de Dominicaanse Republiek aan het eind van mijn studie, is het boek zeker een aanrader. Een aantal aspecten had mijn bijzonder aandacht. De zusjes Mirabel komen natuurlijk voor in het boek, al is hun rol slechts klein. In het boek In de tijd van de vlinders van Julia Alvarez stonden zij centraal. Een kinderboek had ik ter plekke al over ze gelezen.

Maar de mooiste bijrol is voor mij die van Joaquin Balaguer. Dienend onder de dictator, president na de dood van Trujillo. Niet alleen dat. Dertig jaar later, als ik voor het eerst het land bezoek, is hij weer aan de macht. Zonder enige twijfel is hij de belangrijkste politicus van het land van de vorige eeuw. Niet de dictator, maar de man die leefde voor de politiek en dat tot hoogbejaarde leeftijd deed, heeft zijn stempel gedrukt op het land.

Vargas Llosa heeft een prachtig boek geschreven over een land dat bij velen slechts bekend is als vakantieparadijs. Daar waar vele mooie all inclusive resorts liggen aan de mooiste stranden. Daar waar iedereen altijd vrolijk is. Dat het leven niet altijd even vrolijk was bewijst dit boek. Mooier dan een geschiedenis boek, beter dan een roman, een absolute aanrader voor iedereen die houdt van politiek, van thrillers, van goede verhalen, van waargebeurde verhalen, van geschiedenis en iedereen die gewoon een goed boek wil lezen.

Quote: “Wanneer ik een schoonheid zie, een echte vrouw, een vrouw die je het hoofd op hol brengt, dan denk ik niet aan mezelf. Maar aan de Baas. Ja zeker, aan hem. Zou hij haar graag in zijn armen nemen, zou hij haar willen beminnen.? Dit heb ik nog nooit tegen iemand verteld. Niet eens tegen de Baas zelf. Maar hij weet het. Dat hij voor mij op de eerste plaats komt, zelfs op dat gebied. En laat het duidelijk zijn dat ik dol ben op vrouwen, Agustin.” (blz. 298)

Erg uitgebreide uitleg over het boek via WikiPedia

Nummer: 09-059
Titel: Het feest van de bok (Orig.: La fiesta del chivo)
Auteur: Mario Vargas Llosa
Taal: Nederlands (Orig.: Spaans)
Jaar: 2001
# Pagina’s: 446 (12558)
Categorie: Literatuur
ISBN: 90-290-7779-4

Wat is het volgende getal in de reeks?

Tags

prijsvraag, reeks

Gerbie’s prijsvraag. De onregelmatig terugkerende vraag voor de bezoekers van dit blog, met slechts een virtuele veer voor de winnaar, de eerste die het juiste antwoord in de reactiebox weet neer te zetten. Simpel toch? De dertiende en laatste ronde van dit jaar. Wordt volgend jaar (ongetwijfeld) vervolgd.

Hoe wordt deze reeks vervolgd? (en daarmee wordt natuurlijk ook de vraag beantwoord hoe deze getallen aan elkaar gekoppeld zijn).

24.24
51.82
1.21.19

R.I.P. Vic Chesnutt

Tags

In Memoriam, muziek, Vic Chesnutt

Ik las net het schokkende nieuws dat Vic Chesnutt is overleden (Examiner). Slechts 45 jaar oud is hij geworden, sinds zijn 18e zat hij in een rolstoel. Hij had er blijkbaar geen zin meer in.

Hij schreef prachtige breekbare liedjes, eerder dit jaar nog tijdens een Europese tour (zie YouTube). Mooie stem, veel tragiek, ik luisterde graag naar hem. Ooit, bijna anderhalf decennium geleden, kwam ik dankzij Michael Stipe bij zijn album About to choke. Erg mooi. Ik heb nog veel muziek van hem gevonden sindsdien. Nu heeft hij blijkbaar zijn laatste plaat gemaakt.

Gelukkig staan er op YouTube nog vele filmpjes van allerlei concerten van Vic. Zoals het nummer hieronder. Over. Als in: Het is over…

Spiegel

Tags

baby, spiegel, Suus

 

Toen ik nog heel klein was hielden papa en mama mij wel eens voor een spiegel. Vond ik niets aan. Een baby, maar waarom ik daar nu naar moest kijken. Toen ik wat groter werd, begreep ik het beter. In die spiegel zit een baby die mij precies nadoet. Als ik mijn hand opsteek, steekt die baby ook de hand op. Als ik naar de spiegel toe beweeg, dan komt die andere baby ook dichterbij. En dat is best leuk.

Toen ik dat eenmaal doorhad, vond ik spiegels ook leuk. Je kunt van alles doen, het maakt ook niet uit in welke spiegel je kijkt, die andere baby doet alles precies hetzelfde als ik. En hoe die baby dat doet weet ik niet, maar overal waar ik ben, is zij ook. Zelfs afgelopen zomer op vakantie, in Frankrijk en Spanje, we kwamen haar altijd tegen. Vooral in de lift waren veel spiegels. Het grappige was, in elke spiegel zat een dubbelganger. Welke kant ik ook opkeek, ik zag dezelfde baby.

Bijzonder is ook dat je niet eens altijd in een spiegel hoeft te kijken om haar te zien. In de magnetron (als die aanstaat), in winkelruiten, in de deur, overal is datzelfde baby’tje. Volgens mij is ze best lief. Toen ik haar een keer een kusje wilde geven, kreeg ik van haar ook een kusje terug. Lief toch?

Kan een computer ook racistisch zijn?

Gerbie kijkt YouTube 045

Soms kom je vreemde filmpjes tegen op YouTube. Ik weet niet of het serieus is, ik weet niet of het daadwerkelijk klopt, maar het komt toch wel redelijk overtuigend over.

Jan Mulder – Strafschopgebieden & reserves

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, Jan Mulder, lezen, voetbalboek

Jan Mulder – Strafschopgebieden & reserves (09-057)

Het verzameld sportwerk van Jan Mulder kwam begin deze eeuw uit in een aantal dikke bundels. Dit is deel 4 daarvan. Ik heb bewust een tijdje gewacht met het lezen ervan, vier van dit soort dikke pillen achter elkaar zou een overdosis Mulder betekenen. Dit terwijl ik niet de afkeer heb zoals sommige mensen die 1 keer per week op televisie al een overdosis vinden.

Strafschopgebieden & reserves bestaat uit een aantal boeken die Mulder schreef vlak na zijn carrière als actieve voetballer. In ‘Opmars der strafschopgebieden’ (oorspronkelijk verschenen in 1978) zijn columns verzameld die hij eind jaren zeventig schreef, bijna uitsluitend over voetbal. De romanticus zoals hij later bekend werd, vooral dankzij zijn rol als sidekick in diverse televisieprogramma’s, is al zichtbaar. De penalty mag omgedoopt worden in ‘Panenka’ als eerbetoon, Jaap Bax die namens de NCRV eerste een wedstrijd uit het zaterdagvoetbal becommentarieerde voordat de profs op tv kwamen, de beleving van de cupfinal in Engeland, overleden vrienden en bekenden, het gaat nooit om de uitslag, om de naam, maar altijd om het gevoel dat er bij hoort. Mulder bleek een talent.

‘De eeuwige reserve’ (uit 1982) is het vervolg. Meer columns, meer mooie verhalen, weer vele momenten van ontroering, gezien door de ogen van de elegante aanvaller die hij in zijn hoofd dan nog is. Prachtig verhaal is zijn herinnering aan het WK van 1974. Deeluitmakend van de selectie van 24 was hij 1 van de 2 afvallers. Tijdens zijn vakantie in Egypte ziet hij het Nederlands team furore maken. Minder actueel, meer herinneringen. Zijn Groningse jeugd komt zo nu en dan naar boven. (“Pazzop jonges, dei laange van Veelerveen is ’n fiez-ônt!”). Het zou ook gezien kunnen worden als handleiding voor de onwetende liefhebber. Voorbeeldtitels: De afmaker, een oranjeklant, een positieve gast, een hele grote, een schoppertje, een laatbloeier, de kankerpit en nog veel meer van deze beschrijvingen.

Het derde boek in deze bundel is “Wereldtweekamp Schaken ‘85”. Beschouwingen van een buitenstaander over de tweede tweekamp tussen Karpov en Kasparov. Hier komt de observator in Mulder duidelijk naar boven. Op het oog onbelangrijke details blijken ineens bepalend te zijn voor winst en verlies, het spektakel om de schakers heen, de koude oorlog tijdens de officiële koude oorlog, een stukje geschiedschrijving.

Als bonus nog een verhaal over taal “Het vriendje van Jesper Olsen” (1984), over de taal van sportverslaggevers.

Prachtige bundel weer, Mulder is vooral goed als stukjesschrijver. Deze vierde bundeling is daar een mooi bewijs voor.

Quote: “Dagen vóór de historische Wembley-triomf van de famous Dutch had de Britse pers de toeschouwers het vooroordeel als een bezetene ingehamerd. Hun eigen spelers kregen een zo groot minderwaardigheidscomplex voor de voeten geschoven dat hun het zicht werd ontnomen, leek het wel tijdens de wedstrijd.” (Blz. 142)

Nummer: 09-057
Titel: Strafschopgebieden & Reserves
Auteur: Jan Mulder
Taal: Nederlands
Jaar: 2002
# Pagina’s: 387 (11843)
Categorie: Sport
ISBN: 90-6005-767-8

Gerbie on Tour, week 4

Tags

Gerbie on tour, Miami, reizen, Santo Domingo, vliegveld

De laatste dagen in Florida, een vlucht die buiten mijn weten om gecancelled werd, waardoor ik 19 uur op het vliegveld van Miami heb gehangen en toen de terugkeer naar de Dominicaanse Republiek. 6 jaar nadat ik daar vertrokken was, na tien maanden stage. Het leek me een goede plek om de milleniumwisseling door te brengen, wat oude bekenden op te zoeken, door het land te reizen, baseball te bekijken en misschien zelfs een bezoekje te brengen aan Haiti, aan de andere kant van hetzelfde eiland.

De vlucht was een attractie op zich trouwens, zoals al eerder op mijn blog te lezen viel: klik.

View Gerbie on tour in a larger map

Overmars is schuldig

Tags

buitenspelers, column, Marc Overmars, voetbal

Vroeger had elk elftal twee buitenspelers. Kalk aan de schoenen, bal vragen, tegenstander opzoeken, passeren, achterlijn halen, voorzetten en zijn werk was klaar. Of de spits die bal er nu wel of niet inkreeg, daar kon de buitenspeler niets meer aan doen. Zowel in het klassieke 4-3-3 als in de Engelse versie van 4-4-2 waren buitenspelers belangrijk.

Vaak ook waren het de spelers waarvoor mensen naar het stadion kwamen. De publieksspelers. George Best was de ultieme buitenspeler. In Nederland had je Keizer en Moulijn, later zat er in de Meer een heel vak fans dat alleen voor de schaar van Tsjeu la Ling kwam. Werd de flegmatieke rechtsbuiten gewisseld, dan gingen de fans naar huis. voor hen was de wedstrijd afgelopen.

Zelf groeide ik op met Jesper Olsen als idool. Ook een heerlijke pingelaar, een typische buitenspeler. Het is mijn generatie die de buitenspeler de nek om heeft gedraaid. Eigenlijk natuurlijk de trainers die steeds meer controlerende middenvelders nodig hadden, wat ten koste ging van de buitenspeler. Maar volgens mij is Mark Overmars de schuldige aan de ondergang van de klassieker buitenspeler. Mark was namelijk rechtsbenig, maar wilde het liefst op links spelen. Toen hij bij Ajax ook regelmatig ging scoren door van buiten naar binnen te komen en met rechts in de korte hoek te mikken, was het hek van de dam. Al snel speelde het Nederlands elftal met Overmars op links en de linksbenige Zenden op rechts.

Ook de huidige generatie topspelers staat vaak verkeerd. Van Persie, een echte linkspoot, stond regelmatig op rechts, soms centraal, maar volgens mij nog nooit op links. Babel, een rechtspoot, kwam bij Ajax op links terecht en speelt zowel bij Liverpool als in het Nederlands elftal (als hij invalt tenminste) ook van links.

De voorbeelden zijn legio. Het succes van FC Twente dit seizoen is te verklaren door scorende buitenspelers. Stoch regelmatig, Ruiz zelfs elke week. Ik heb zelfs Messi bij Barcelona aan de verkeerde kant zien spelen. Waar is de klassieke buitenspeler gebleven? De rasvoetballer die weer gewoon tevreden is als hij zijn man mag passeren en de bal op een presenteerblaadje bij de spits bezorgd. De pingelaar met een hekel aan meeverdedigen.

Het voetbal wordt steeds saaier op deze manier. Het gaat elke keer weer over rendement en efficiency, het publiek zit steeds vaker naar een schaakspelletje tussen twee coaches te kijken. Volgens mij wordt het land dat komende zomer nog met twee echte ouderwetse buitenspelers durft te spelen gewoon wereldkampioen. De backs weten niet wat hun overkomt als er ineens iemand aankomt die met de bal aan de voet buitenom durft te gaan. Als Van Gaal nou gewoon tegen Overmars had gezegd dat hij rechtsbuiten is en geen linksbuiten, dan was alles anders geweest…

Gretha voor goud

Tags

Gretha Smit, Olympische Spelen, omkoping, schaatsen

Er komt een groot onderzoek naar de omkooppoging van Gretha Smit in 2006. Haar net afgesloten carriere wordt met terugwerkende kracht een stuk minder waard. Ik geloof nooit dat ze zelf bewust mee heeft gedaan aan dit verhaal. Iemand in Turijn bedacht dat het een idee was om geld te bieden om zo alsnog Gretha op de 5000 meter mee te laten doen. Daar zou zij zelf nooit opgekomen zijn. Al was het maar omdat ze daarna voor de camera had moeten liegen. En met zulke sprekende ogen, diezelfde blauwe ogen waar half Nederland verliefd op was, is het niet simpel te liegen. In haar laatste interview kwamen de tranen al naar boven, alleen maar omdat ze doorhad dat ze nooit meer op topniveau zou schaatsen.

Maar waar ik me het meest over verbaas: Er is nog niemand die geopperd heeft om Gretha goud te bezorgen. Tijdens haar mooiste rit, de zilveren 5 km van Salt Lake City, werd ze verslagen door iemand waarvan nu door zo goed als iedereen wordt aangenomen dat ze rommelt met producten die niet mogen. Wanneer Pechstein met terugwerkende kracht wordt gediskwalificeerd, verdient Smit alsnog een gouden medaille. Laten ze daar eens een commissie met zwaargewichten op zetten!

Twee mannen

Tags

telefoon, trein, twee mannen

Ze was al druk aan het praten toen ik tegenover haar plaatsnam in de trein. Ik gok dat ze Turks spreekt, ik versta er in ieder geval niets van. Na een paar minuten gaat er een telefoon. Ook van haar. Met een hand houdt ze het toestel vast waarin ze blijft doorpraten, met haar andere hand poogt ze de andere telefoon uit haar jaszak te vissen. Geamuseerd kijk ik toe. Aan de overkant kijkt een meneer ook een beetje ironisch hoe ze dit gaat oplossen.

De eerste beller moet even wachten, de tweede krijgt kort een paar woorden, waarna ze weer met het eerste gesprek verder ging. Een paar minuten later is ook deze conversatie ten einde. Ik zit nog te denken of ik wat moet zeggen en zo ja wat, maar ze is me al voor. “Twee mannen”, op een toon die net iets meer zegt dan ze wil. Ik moet lachen om haar opmerking, zij heeft nu pas door wat ze zegt. Ze was al rood in haar gezicht, waarschijnlijk het verschil tussen de koude buitenlucht en deze warme treincoupe, maar volgens mij bloost ze nu toch stiekem een beetje. Ik besluit dat ik niet te formeel hoef te antwoorden. “Normaal zijn het toch de mannen met meerdere vrouwen?”, vraag ik haar.

“Mijn man en mijn baas, bedoel ik”, de man naast ons kijkt nieuwsgierig naar dit gesprek. “Ja, ja”, probeer ik haar nog een beetje uit te lokken. Ze gaat er niet op in, lacht gelukkig wel, maar reageert niet meer. Ik kan verder met mijn boek. Als we een station verder allebei uitstappen houdt ze de klapdeur netjes voor me open en lacht nog een keer vriendelijk.