USA verrast Engeland 1950

Tags

#ikkijkniet, boycottqatar, Engeland, Qatar, QuitQatar, Verenigde Staten, voetbal, WK 1950

De telex had een fout gemaakt, dat wist men in Engeland zeker. Er zou wel een 1 zijn weggevallen. Engeland had met 10-1 gewonnen van de Amerikanen. Niet gek, niemand daar wist hoe het spel gespeeld moest worden. De kranten schreven deze uitslag gewoon op.

In een tijd zonder internet, fax, televisie en goede telefoonverbindingen kon een misverstand een tijdje blijven leven. Maar er was geen getal weggevallen, de Verenigde Staten hadden werkelijk met 1-0 gewonnen van Engeland. Al was de doelpuntenmaker een Haïtiaan, de uitslag stond en geldt nog steeds als een van de grootste verrassingen in de geschiedenis van de WK.

Mooie beelden, de spelers worden als helden van het veld gedragen. Ik kan me niet voorstellen dat er veel Amerikanen aanwezig waren in Belo Horizonte. Maar de Brazilianen zijn kenners, zij herkennen een stunt als het om voetbal gaat en waren laaiend enthousiast.

Vanavond een herkansing voor de Engelsen…

#ikkijkniet (deel 19)

Valeria Luiselli – Lost children archive

Tags

boeken, boeken 2021, boekrecensie, lezen, Mexico, reisboek, themaweek, Valeria Luiselli, Verenigde Staten

Een schrijfster waarover ik al meerdere keren goede dingen las, waarvan ik meerdere positieve recensies las, maar die ik liever niet vertaald wilde lezen, is Valeria Luiselli. Het eerste boek dat ik tegenkwam was dit Lost Children Archive. Zware titel, moeilijk onderwerp. Maar wel een logische keuze, gezien de achtergrond van de schrijfster. Met de foto’s achterin concludeer ik dan ook dat het boek niet geheel fictie is, dat er een daadwerkelijke zoektocht heeft plaatsgevonden.

In New York is de schrijfster op haar plaats. Zij mag prachtige projecten doen, haar man helpt haar – zo hebben ze elkaar ontmoet – en het samengestelde gezin is gelukkig. Maar aan de grens gaat er van alles mis. Kinderen worden opgesloten, kinderen worden bij ouders weggehaald, kinderen proberen zonder ouders de grens te passeren. En als een vriendin haar hulp vraagt, omdat haar kinderen onderweg zijn naar NY, kan ze niet meer aan de zijlijn blijven staan.

Zeker als de kinderen ook nog eens kwijtraken, iemand moet naar ze op zoek. En dus beginnen ze aan een roadtrip vanaf NY naar de grens met Mexico. De beroemde speld in de hooiberg.

Het knappe van Luiselli is dat ze beide verhalen (de zoektocht en de tocht van de kinderen) naast elkaar kan vertellen, het perspectief wisselt regelmatig. En als lezer weet je dat er een moment komt dat de paden elkaar moeten kruisen. Maar de manier waarop dat uiteindelijk gebeurt is een stuk dramatischer, spectaculairder dan verwacht.

Luiselli heeft een prachtig boek geschreven, warm, betrokken. Maar tegelijkertijd een groot maatschappelijk probleem aangekaart, de grens die meneer Trump probeerde dicht te bouwen met een gigantische muur, is een grens die al jaren lek is. Te veel mensen hebben er belang bij dat die grens niet waterdicht wordt. Maar tussen mensensmokkelaars en drugsbendes lopen dus ook gewoon kinderen op zoek naar hun ouders. Kinderen die zo jong zijn dat ze geen idee hebben hoe gevaarlijk de wereld is, die zich moeten redden tegen alle verwachtingen in.

Schitterend boek, moet meer lezen van deze dame.

Citaat: “…I realized that what I was saying made no sense, that my brain was just going round and round, empty and full of hot air only, though sometimes when the desert wind came, it cleared my thoughts for a moment, but mostly there was just hot air, dust, rocks, bushes, and light, especially light, so much of it, so much light pouring down from the sky that it was hard to think, hard to see clearly, too, hard to see even the things we knew by name, by hear,…” (p.319)

Nummer:              21-042

Titel:                     Lost children archive

Auteur:                 Valeria Luiselli

Taal:                     Engels US

Jaar:                     2019

# Pagina’s:           391 (9257)

Categorie:            Fictie

ISBN:                   978-0-00-829004-7

Themaweek 129: Reisboeken

Lubach: Netherlands second

Tags

Arjen Lubach, Donald Trump, in het nieuws, Nederland, politiek, satire, Verenigde Staten

Zonder twijfel het populairste filmpje dat Lubach maakte is als hij Trump namens ons landje probeert te paaien, want als de dan net gekozen president Amerika First kiest, mag Nederland dan op twee.

De hele wereld zag de clip, het woord viraal kwam natuurlijk voorbij. En eerlijk is eerlijk, het zat goed in elkaar.

Themaweek 111: Arjen Lubach

Hoe verlaat je een sekte?

Tags

Megan Phelps, religie, TED Talks, themaweek, Verenigde Staten

De onovertroffen Louis Theroux maakte een aantal prachtige documentaires over de Phelps familie. De meest gehate familie in de VS, daar maakten ze het overigens zelf naar.

Dochter Megan verliet de Westboro Baptist Church, mag daar over vertellen:

Themaweek 93: Ted Talks

Een onlogische samenwerking

Tags

TED Talks, themaweek, Verenigde Staten

Samenwerking tussen dokters en accountants? Kom er maar op.

Of het ooit lukt? Of het ook buiten de VS zin heeft? Het idee is bijzonder, buiten de gevestigde paden, waard om onderzocht te worden. Lucy Marcil vertelt er over:

Themaweek 93: Ted Talks

Op weg naar een racismeloze wereld

Tags

politiek, racisme, TED Talks, themaweek, Verenigde Staten

Een weekje goede speeches, zonder twijfel leerzaam. Zeven tedtalks die mij aanspraken.

Vandaag de eerste. Priya Vulchi en Winona Guo zijn nog erg jong, maar hebben een mooie reis door de VS gemaakt en zijn op weg naar het begrijpen van racisme. U ook? Of bent u ook nog niet ‘racially literate’?

Themaweek 93: Ted Talks

Truman Capote – In koelen bloede

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, lezen, Truman Capote, Verenigde Staten

Truman Capote – In koelen bloede

Al een flinke tijd stond deze klassieker op mijn verlanglijstje. Ooit te lezen, tot ik het weer eens tegenkwam, in een recensie, in een artikel, op een blog. Dit is het boek waaraan erg vaak gerefereerd wordt, de maat der dingen.

Dus besloot ik het te beluisteren, nadat ik een aantal keer teleurgesteld was door fictieboeken die ook werden aangeprezen. Non-fictie. Echt gebeurd. Tegenwoordig een genre dat ik graag negeer, maar in de jaren zestig was dit nog echt iets nieuws. Faction, was het nieuwe genre. Fictie gebaseerd op feiten.

Truman Capote was al een bekende journalist, maar op zoek naar een verhaal dat hij echt goed kon uitwerken. Een klein berichtje in de krant in New York over een moord in Kansas fascineerde hem. Hij reisde naar die staat en ging op onderzoek. Resultaat van het onderzoek is een zo gedetailleerd verslag van de moord tot en met de daaropvolgende rechtszaak, die zijn gelijke niet kent in de literatuur.

De moord op de familie Clutter in 1959 is dankzij dit boek niet een hoekje in een oude krant, maar een verhaal dat vele Amerikanen min of meer kennen. De daders Dick Hickock en Perry Smith, twee ex-gedetineerden die dachten een flinke slag te slaan op de afgelegen boerderij van de familie Clutter, dat bleek in de praktijk flink tegen te vallen.

De spanning van het verhaal zit hem niet in de vraag wie de daders waren, dat is eigenlijk al vrij snel duidelijk. Zelfs niet of ze gepakt worden, het verhaal kan niet bestaan wanneer ze ontkomen waren, de spanning zit in de details. Wat voor soort familie was de familie Clutter, hoe kwamen Smith en Hickock tot het plan, hoe dachten ze er mee weg te komen. Hoe ging de politie te werk, hoe gingen de nabestaanden, de vrienden om met de moorden. Waarom moesten ze alle vier dood? Waarom de gigantische roadtrip van de twee moordenaars? Wie van de twee moordde? Hoe ging de rechtszaak?

Capote heeft een meesterwerk geschreven, vooral dankzij honderden interviews. In het begin samen met Harper Lee, al snel in zijn eentje. Zeker ook de interviews met de daders zelf, na hun veroordeling, hebben flink geholpen. Meer dan welke thriller dan ook, is In cold blood een verslag van begin tot eind, een kenschets van alle betrokkenen, een tijdsbeeld, een boeiend verhaal.

Maar ook hier een kritische noot over het luisterboek. Doordat ik luisterend soms ineens een sprong in het verhaal hoorde, moest ik soms terugspoelen om te weten waar ik nu naar zat te luisteren. Capote heeft zo veel verschillende mensen gesproken, maar wanneer je van de ene op de andere zin ineens een sprong in de tijd maakte of een andere getuige aan het woord hoort, dan is dat erg lastig om te volgen. Zonder enige twijfel gaat dit beter wanneer je het boek leest en je zelf meteen doorhebt dat er een overgang was.

Citaat: “Maar Dick raakte ervan overtuigd dat Perry die zeldzaamheid, een geboren moordenaar was. Goed bij zijn verstand, maar gewetenloos en in staat om, met of zonder motief, in volstrekt koelen bloede, dodelijke klappen uit te delen. Dicks theorie was dat een dergelijke gave onder zijn supervisie profijtelijk uitgebuit kon worden.” (na 2.22.30)

Nummer: 20-042
Titel: In koelen bloede (In cold blood)
Auteur: Truman Capote
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 1965
# Pagina’s: 343 (9584)
Categorie: Whodunit
ISBN: 978-0-6797-4558-7

Meer:
Wikipedia
Hebban
Goodreads
Capote (IMDB)
In cold blood (IMDB)

Themaweek 82: Luisterboeken

Waarom?

Tags

BlackLivesMatter, in het nieuws, politiek, Verenigde Staten

Waarom zijn er mensen die niet begrijpen dat Black Lives Matter niet impliceert dat andere levens er niet toe doen?

Waarom geven de peilingen de VVD zo veel extra zetels, terwijl vele (door sommige alle) maatregelen die ze nemen bekritiseerd worden?

Waarom is er zo veel ophef over een demonstratie in Amsterdam, terwijl in elke andere wereldstad geprotesteerd wordt en het wel over de inhoud gaat?

Waarom durven zo veel Nederlanders niet toe te geven dat institutioneel racisme in Nederland ook voorkomt, zij het dan niet zo veel als in de Verenigde Staten?

Waarom zijn er zoveel mensen die Trump prijzen, adoreren, verdedigen, terwijl ze niet in de Verenigde Staten wonen?

Waarom zijn er zo weinig Amerikanen die door de retoriek van Trump heen prikken?

Waarom komen er niet meer mensen in opstand als de vrijheid van pers in Hongarije, Turkije, Rusland, Verenigde Staten, het midden Oosten en vele andere plekken in gevaar is?

Waarom wordt de Nederlandse Publieke Omroep, met zijn vele rechtste en conservatieve omroepen als links gezien?

Waarom krijgt Halsema zo veel persoonlijke kritiek, terwijl ze dingen vergelijkbaar aanpakt als haar veelgeprezen voorganger Van der Laan?

Waarom zijn er nog steeds mensen die niet geloven dat de mensheid het klimaat beïnvloedt, terwijl 98% van de wetenschappers (99.9999% van de serieus te nemen wetenschappers) het hierover eens is?

Waarom moet elke talkshow op de Nederlandse televisie voor- en tegenstanders aan tafel zetten, terwijl het soms juist slim zou zijn om informatie te geven in plaats van discussies te genereren?

Waarom heeft Nederland nog steeds geen vrouwelijke premier gehad, terwijl te zien is dat op vele plekken waar die wel is, het een stuk beter gaat? (okay, soms niet)

Waarom worden Rutte en Dijkhof niet aangevallen als ze van mening verwisselen, terwijl andere politici meteen als draaikonten worden gezien?

Waarom is het boek van Rutger Bregman nog geen verplichte literatuur voor politici en op alle middelbare scholen?

Waarom denken vele Amerikanen nog steeds dat ‘the second amendment’ het belangrijkste grondwetartikel van hun land is, terwijl statistieken het tegendeel bewijzen?

Waarom wordt de zwartepietendiscussie nog zo vaak gevoerd door emoties, zonder rationele argumenten?

Waarom durft niemand de nuance te zoeken en te zeggen dat Halsema misschien een inschattingsfout heeft gemaakt, maar het daarna goed heeft aangepakt? Of dat ze het fout heeft aangepakt, maar toch een goede burgemeester kan zijn?

Waarom kunnen er in de VS zoveel politieagenten geweld gebruiken?

Mart Smeets – Mijn Amerika

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Mart Smeets, reizen, Verenigde Staten

Mart Smeets – Mijn Amerika

Graag hoor ik Mart Smeets praten. Wanneer hij in zijn geheugen graaft en bij elke situatie wel een mooi verhaal weet te vertellen, dan is hij op zijn sterkst. Die verhalen doen het op papier ook goed, vandaar de twee planken met Smeetsboeken boven op zolder. En het mooie van het feit dat Smeets met pensioen is, is dat hij nu helemaal kan doen wat hij zelf wil. Niet per se een cadeauboekje dat eind november in de winkel moet liggen, waar snel even een paar stukjes voor geschreven moest worden, maar daar waar zijn hart ligt. Dat ligt in Amerika, dat zal niet onbekend zijn bij de meeste Nederlanders. En dus schrijft hij een boek over Amerika. Geen sportboek, maar een boek over alles wat in hem opkomt als we het over zijn favoriete land hebben. En dat is dus een dik boek, dat zonder enige twijfel dubbel zo dik zou kunnen zijn, wanneer we Smeets helemaal zijn eigen gang hadden laten gaan. Niet voor niets staan er op de website van de uitgever nog eens vier verhalen, die de liefhebber kan downloaden en op een schermpje kan lezen.

De hoofdstukken zijn regionaal, dat betekent dat hij per staat of streek vertelt wat hem interesseert. Daar zitten soms Wikipedia-achtige opsommingen tussen van geboorteplaatsen van beroemdheden, maar dat zij hem vergeven. Want zijn verhalen over vergeten politici, culthelden van kleine sportploegen, underground musici en beroemde sportploegen, universiteiten en sportwedstrijden zijn zonder uitzondering boeiend. Soms weet ik zelf al het een en ander, omdat ik er ooit zelf was, omdat ik er eerder over las, of omdat Smeets er zelf al eerder over schreef, maar zelfs bekende informatie is interessant.

Volgens mij zijn er weinig journalisten die het verhaal over Colin Kaepernick goed zouden kunnen uitleggen. Net zoals het muziekfestival van Monterrey de meeste Nederlanders weinig meer zegt. Kent u Wild Bill Hickok? De Memphis Pros? Heartbreak Hill? Henry David Thoreau? Smeets wel, hij schrijft er over, ik lees het graag.

Prachtig boek, ook voor de niet-sportliefhebbers erg leesbaar, pareltje in een toch al mooi oeuvre.

Citaat: “Ik heb een soms bijna maniakale interesse voor vooral de sociale leefomstandigheden van mensen uit de sport- en muziekwereld. Ik let dan op zaken als afkomst, nationaliteit, opvoeding, opleiding, geloof en levensfilosofie. Een afwijking waarmee ik niemand kwaad doe, maar die wel mijn boeken- en muziekkasten doet uitdijen en vaak flinke investeringen vraagt, maar het is mijn enige hobby.” (p.242)

Nummer: 18-026
Titel: Mijn Amerika
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 384 + 89 (5570)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-94-6297-080-9

Meer:
Aan de meet
De afrekening
Commentator
Dagboek van een sportgek
Het Dream Team
Geel
Gepakt
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Netwerk
Niets is wat het lijkt
Nostalgie
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Rond de 40
Sportzomerdagboek
Sterren
Thuis in de Tour
De Tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Wereldtour
Zomeravondvertellingen

Themaweek 64: Meer boeken

WK Sprint 1980 (oktober 1990)

Tags

column, Mart Smeets, schaatsen, themaweek, Verenigde Staten

Een tijdje vond ik het onfatsoenlijk. Tot ik besefte dat het blad ook gewoon werd weggegooid aan het eind van de maand. Nog nam ik ‘m niet mee, maar bleef zitten in de trein op het eindstation tot het helemaal rustig was, scheurde snel de een-na-laatste bladzijde er uit en verliet de trein ook. Bijna vijf jaar volgehouden, daarna schreef DeMart niet meer in de Rails.

Themaweek 49: Mart Smeets