28 – Julian Cope – Safesurfer

Tags

Gerbie's top 212, Julian Cope, muziek

Nummer	28
Artiest	Julian Cope
Titel	Safesurfer
Jaar	1991
Wikipedia	Safesurfer
Website	Head Heritage
Tekst	Genius

Het was koud maar droog, op het dek van de boot die me naar Harwich zou brengen. Op donderdag kwam de uitnodiging voor het feestje van een oud-collega, op vrijdag nam ik de boot, op zaterdag was ik in London. Een mini-reunie van degenen die de zomer ervoor samen werkten in de Vogezen op een camping.

Walkman mee, koptelefoon op en terwijl Nederland langzaam achter me verdwijnt, zingt die stem rechtstreeks in mijn hoofd, eindeloos herhalend ‘You don’t have to be afraid love’, een nummer dat heel mooi in de tijdgeest past. Een oplossing voor AIDS was er nog niet, de angst wel. De Safesurfer uit het nummer probeert zijn potentiële partner te overtuigen. Wat een geweldig nummer, acht minuten schitterende muziek, zonder een seconde te vervelen. Weinig tekst, grootste deel dus instrumentaal, maar toch een eenheid.

Niet zo lang daarvoor had ik Cope ontdekt. Weliswaar had de naam Teardrop Explodes ergens in mijn grijze massa wel een herkenning opgeroepen, maar Peggy Suïcide was toch mijn eerste kennismaking. Een conceptalbum, zoals dat in die tijd nog gemaakt werd. Prachtige nummers, rustig en ruig, wisselden elkaar af. En dan te bedenken dat het popliedje Beautiful Love de reden was dat ik de CD huurde bij de bieb. En terwijl dat nummer op de radio leuk klonk, bleek het aan de ene kant verre van representatief voor de muziek van Cope, aan de andere kant prachtig in het geheel van het album te passen.

Een jaar later bleek Jehovakill perfect aan te sluiten bij het vorige album. Tijd om meer van zijn oeuvre aan te schaffen. En daar zat best wel wat leuks bij, maar ook compleet onbegrijpelijk (Queen Elizabeth!). In de loop der jaren ben ik dan ook het contact kwijtgeraakt. Maar deze twee albums zijn nog altijd pareltjes in mijn cd-kast.

Zelfs een boek van Cope heb ik ondertussen aangeschaft. Staat al in de kast, heb me er nog niet aan gewaagd, mede dankzij sommige recensies waarvan ik begreep dat het geweldige literatuur is passend bij geestverruimende middelen. Denk dat ik het binnenkort toch maar eens nuchter moet lezen.

En dan Peggy Suïcide op de achtergrond, gillende gitaren, niet als herrie, maar sfeerverhogend. Kan ik die pillen achterwege laten.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.

Laat eens wat van je horen (118-120)

Tags

citaat, Jan Wolkers, quote, Thierry Baudet

Citaten uit kranten en tijdschriften die ik de afgelopen jaren de moeite vond.

118:

Het kwam niet in ons op dat die oorlog niet goed was. Ik was een jongen van amper twintig, ik had alleen lagere school. Daarna kwamen die Duitsers en zat ik ondergedoken. Ze hadden nauwelijks een leger en geen materieel. Het was een guerrilla. De vijand? Die zag je nooit. Het was een zootje.

Gerard Alders, Indieveteraan, NRC, 14 juli 2012

119:

Het is niet de gewoonte des arends zich met het rancuneuze gekakel der hoenders bezig te houden als hij in een machtige glijvlucht het luchtruim doorklieft en vanuit de walm van de kippenvoer en mest door het bijziend pluimvee met afgunst wordt nagestaard. Maar als een door de machtige ruis der wieken van de leg geraakt ziekelijk kapoentje zich verstout om zich op het ballonnetje der valse beweringen en onvolledige citaten hemelwaarts te verheffen, is die koning van de stratosfeer het aan zwaan en zwaluw verplicht dit met kussenvulling bedekt week diepvriesvlees met een houw van zijn geduchte snavel naar de legbatterij terug te doen tuimelen.

Jan Wolkers over een recensie door Maarten ‘t Hart, 9 december 1977

120:

Als ik mezelf terugzie, sprekend in de Kamer of in geschreven stukken, denk ik heel vaak: mijn god, wat is dit goed. Je hebt een paar van mijn boeken gelezen, ik weet niet wat jij ervan vond, maar ik vind het echt heel erg goed.

Thierry Baudet, HP de Tijd, juli 2017

Ne sloffe met inholt

Tags

archief, fotooo, GFC, Goor, Schoolfeest, voetbal, voetbalfoto

Op een slof en een oude voetbalschoen, zong menigeen. Mijn clubje bedacht dat dat een leuk thema voor de optocht was. De jury was het er mee eens, GFC won de optocht van het Schoolfeest in 1970.

Dit jaar voor het eerst sinds mensenheugenis geen optocht, geen School- en Volksfeest. Dus maar even terug in de tijd. De jonge voetballertjes van toen, zijn nu allemaal richting de zestig jaar oud.

Tommy Wieringa – Dit zijn de namen

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, lezen, Tommy Wieringa

Tommy Wieringa – Dit zijn de namen

Hoe ouder ik word, hoe blijer ik ben dat het me lukt de schrijver en zijn werk los van elkaar te zien. Want, en dat is voor velen geen nieuws, ik heb het vaker geblogd, de schrijver vind ik niet zo sympathiek. Als ik zeg dat ik hem als opvolger van Mulisch zie, is dat niet als compliment bedoeld, al zal hij het ongetwijfeld wel zo ontvangen. Zijn hele leven is ingericht op schrijver zijn. Dus niet omdat hij goede boeken wil schrijven, maar gezien worden als schrijver. Erkenning, lof, prijzen, roem zijn allemaal belangrijker dan de verhalen die hij schrijft. Zo lijkt het tenminste.

En dan vind ik dit boek in mijn minibieb, begin het toch maar te lezen en ben ik weer overtuigd van de kwaliteit. Leef ik me in notime in in de hoofdfiguren, raak ik gefascineerd door het verhaal, kan ik het boek bijna niet wegleggen. Twee verhaallijnen die naast elkaar zich ontwikkelen, waarbij vanaf het begin al duidelijk is dat ze elkaar ongetwijfeld gaan treffen. Dat de climax van het verhaal zal zijn wanneer de verschillende hoofdfiguren elkaar tegenkomen.

De groep vluchtelingen die door de eindeloze steppe zwerft, onderweg leden verliest, tot elkaar veroordeeld is, doordat mensensmokkelaars ze gezamenlijk vlak bij de grens dropten. Honger is het belangrijkste in hun hoofd. Hoop houdt ze op de been. De Afrikaan wordt niet begrepen, het jonge jongetje wordt indien mogelijk buiten de problemen gehouden. Maar het is onvermijdelijk dat niet iedereen het zal overleven. Maar alleen zal niemand het overleven, ze moeten dus wel samenwerken, ook al zit er veel onderlinge afschuw, afkeer.

Een stukje verderop is Pontus Beg, de politiechef van het stadje op hogere leeftijd erachter gekomen dat hij misschien wel van joodse afkomst is. Maar er is nog maar een oude rabbi in het dorp waar hij informatie kan inwinnen over het geloof, over het ras, en daarmee ook over zijn eigen achtergrond.

Natuurlijk gebeurt er onderweg veel wat niet kan, niet mag. Maar overleven staat voorop, regels zijn dan even niet meer belangrijk. Maar eenmaal in de stad zijn de bewoners van het stadje er snel over eens dat deze vluchtelingen niet daar horen. Maar waar dan wel? En hoe pak je dat aan?

Zonder twijfel durf ik te beweren dat het terecht is dat Wieringa in 2013 de Libris Literatuurprijs heeft gewonnen voor dit boek, terwijl ik maar een andere van de vijf genomineerde boeken heb gelezen. Misschien moet ik tot de conclusie komen dat oudere boeken van Wieringa beter zijn dan huidige. Of ligt het toch aan mijn smaak, ook zijn columns lees ik geregeld, daar zie ik ook dat ik geweldige columns lees, afgewisseld met bagger.

Citaat: “De jongen viel achterover toen de schoen losschoot. De anderen waren er al bijna, vlug griste hij ook de linkerschoen mee en rende weg. Hij was niet sterk maar liep het hardst van allemaal. Op veilig afstand keek jij om. Ze stonden rond het lijk. De zwarte keek nog altijd knielend naar hen op. De jongen trok zijn eigen schoenen uit en deed die van de lange man aan. Ze waren hem veel te groot maar als hij de veters aansnoerde zaten ze stevig genoeg. Schoenen waren van levensbelang.” (p.148)

Nummer: 20-031
Titel: Dit zijn de namen
Auteur: Tommy Wieringa
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 304 (7337)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-234-7269-8

Meer:
Juryrapport Librisprijs
Scholieren
Wikipedia
Groene
Hebban

Meer Wieringa op gerbie.nl:
De familie onderweg
Joe Speedboot
Een mooie jonge vrouw
Alles over Tristan
De heilige Rita

Denk niet zwart-wit

Tags

Akwasi, in het nieuws, Johan Derksen, Nederlands elftal, Oranje, politiek, populisme, racisme

Bron: voetbalzone

Het is allemaal niet zo moeilijk. De waarheid ligt bijna altijd in het midden. Johan Derksen is geen racist, maakt wel eens slechte grappen en hoeft niet altijd serieus genomen te worden. Kun je boos op worden, je kunt het ook negeren.

Virgil van Dijk heeft het recht om namens de spelers van Oranje te zeggen dat hij niet meer met Veronica Inside wil praten. Dat heeft te maken met de uitspraken van Derksen, maar dat is wat anders dan verbieden. De vrijheid van meningsuiting geldt voor hem (en de andere spelers), maar ook voor Derksen.

Een oproep doen aan de sponsors van Veronica Inside om zich terug te trekken is ook vrijheid van meningsuiting. Of die sponsors er wat op uit willen doen, is dan aan de sponsors. En dan is het weer aan de gebruikers om te zien of ze die producten nog willen aanschaffen.

Akwasi schreeuwt in zijn emotie iets dat niet netjes was. Dat is wat anders dan een oproep tot geweld, zoals velen ervan willen maken. Je hoeft het niet met hem eens te zijn, maar ook hij heeft dezelfde grondrechten als jij en ik.

Kortom, het is niet zo moeilijk, maar nooit zwart-wit. Laat je niet opstoken, daar wordt het nooit beter van.

Gerbie vindt iets (deel 8). Een serie waarin ik in precies 212 woorden probeer het nieuws te duiden.

29 – Gotcha! – Words and music from da Lowlands

Tags

Gerbie's top 212, Gotcha, muziek

Nummer	29
Artiest	Gotcha!
Titel	Words and music from da Lowlands
Jaar	1991
Wikipedia	Gotcha!
Website	Muziekencyclopedie
Tekst	Niet gevonden

Een sessie bij de VPRO was mijn kennismaking met Gotcha! Vergeet het uitroepteken niet. Dat klonk leuk. De CD was goed. De eerste keer live was onvergetelijk. Compleet overdonderd is waarschijnlijk nog een understatement. Wat een geweldige avond, wat een heerlijk zootje ongeregeld.

Jaren later lees ik dat er een biografie is over de band, de rechten bleken niet verkocht, je kon het gratis op de mail krijgen. Ik had al wel begrepen dat de heren bandleden niet echt vrienden van elkaar waren, maar dat het zo’n puinhoop was, was toch nog een verrassing.

De band hield het dan ook niet lang uit. Twee geweldige albums, een paar jaar on tour, ze vielen uiteen. Wat voor de een een leuke hobby was, was voor de ander zijn leven. Van een leuk avondje weg tot een weg naar de top, dat kon niet lang goed gaan.

Gelukkig heeft de beste Nederlandse P-Funk band ooit ons met veel mooie muziek weten te verblijden. De Re-Onion tour in 2010 was hoopvol, het niveau was hoog, de bijbehorende CD niet slecht, maar het lijkt niet genoeg. Belangrijke bandleden laten zich elders horen, ik ben bang dat we de funky creatures niet meer op de Nederlandse podia gaan zien.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.

Jaap Scholten – Van Oldenzaal tot Ouagadougou

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Jaap Scholten, lezen, reisboek, reizen

Jaap Scholten – Van Oldenzaal tot Ouagadougou

Hij werd me aangeraden bij Broekhuis, mijn favoriete boekhandel. In de ramsj nog wel, dus waarom laten liggen? Leek me ook best leuk, reisverhalen. Sterker nog, als ik de achterkant lees, doet het me wel denken aan mijn eigen bundeling reisverhalen.

Toch was het verschil (buiten het feit dat mijn eigen bundeling matig verkocht en dit boek na twintig jaar herdrukt werd) al snel duidelijk. De tekst in de flap was misschien wel de duidelijkst mogelijke uitleg. “Veel teksten uit Scholtens oeuvre zijn met elkaar verbonden en het onderscheid tussen fictie en non-fictie is niet altijd even duidelijk”. Nu geloof ik dat weinig schrijvers compleet uit hun fantasie putten, er is altijd een autobiografisch element, al was het maar omdat inleven in karakters waar je zelf helemaal niets mee hebt, bijna onmogelijk is.

Maar toen ik dus eenmaal zo ver was om het boek als fictie te lezen, heb ik me behoorlijk vermaakt. Met de nadruk op de hoofdpersonen, die toevalligerwijze soms elders in de wereld vertoeven, zijn de verhalen boeiend, intrigerend, soms triest, vaak grappig, kortom heerlijk om te lezen. Ik was dan ook snel door het boek heen.

Net nu ik dit blogje tik, een paar maand na lezing, is zijn nieuwste boek uitgekomen en krijgt vele positieve recensies. Op het verlanglijstje dus maar.

Citaat: “Op een gegeven moment stopte de taxichauffeur op een hoek en zei dat hij liever niet verder reed. O, dat was prima, we waren er al bijna, daar deden wij niet moeilijk over. De laatste paar honderd meter naar Choice liepen we door een brede uitgestorven straat die deed danken aan Berlijn juni ’45. Om de paar huizen was er een uitgebrand. Uitgebrande autowrakken langs de stoep completeerden het sfeervolle tafereel.” (p.148)

Nummer: 20-028
Titel: Van Oldenzaal tot Ouagadougou
Ondertitel: de avonturen van Jaap Scholten
Auteur: Jaap Scholten
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 177 (6124)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-90-254-3548-6

Meer:
Wikipedia
Uitgeverij Pluim
Reisboeken
Hebban

David Endt – Twintig brieven aan Frank Rijkaard en een brief terug

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, David Endt, Frank Rijkaard, lezen, voetbal, voetbalboek

David Endt – Twintig brieven aan Frank Rijkaard en een brief terug

Na meerdere boeken te hebben gelezen, na hem een aantal keren kort te hebben gesproken, na hem regelmatig op televisie te hebben beluisterd, denk ik Endt wel een beetje te kennen. Een complete verbazing kan een boek dus niet meer zijn.

Maar dat is zeker geen diskwalificatie, ik lees zijn verhalen graag, juist omdat ik weet wat ik kan verwachten. Lyrische beschrijvingen in prachtige taal over schitterende voetballers, zou mijns inziens een redelijke beschrijving zijn.

Deze bundeling is toch bijzonder vanwege de rol van Rijkaard, die ten tijde in Milaan speelde. Endt kende hem natuurlijk nog van hun gezamenlijke tijd bij Ajax, je merkt dat er een bijzondere genegenheid tussen hen speelt, meer dan een voormalig collega. En dus reageert Endt elke week op de actualiteit, de laatste wedstrijd van de voormalige Ajacied of de aankomende wedstrijd. De kenner van het Italiaanse voetbal heeft dan bijna altijd een aanleiding voor een mooi verhaal over een bekende of minder bekende voetballer. En zo is het geen persoonlijke brievenwisseling, maar een soort van ‘open brief aan’, een bekend columnistentrucje, waar ik me zelf ook wel eens schuldig aan gemaakt heb. Niets mis mee, zeker niet als je zo mooi kunt schrijven als Endt.

Vele voetbalanekdotes komen voorbij, professor Endt leert zijn jonge vriend over de Italiaanse voetbalcultuur. Ze komen voorbij, de helden uit de Serie A: Cerezo, Maradona, Scirea, Falcao, Passarello, Mancini, Tardelli, Antognoni en Galderesi. Spelers die elders uitblonken zoals Magico Gonzalez, Best en Garrincha. Twee Ajacieden komen nog een keer langs: Tahamata, Keizer en natuurlijk veel verhalen over zijn twee favoriete clubs Inter en Ajax, maar ook Dinamo Tirana, Sampdoria en Transvaal zijn goed voor mooie verhalen.

Het leuke is dat Rijkaard daadwerkelijk een keer terugschrijft, een mooie lange brief aan het eind van het seizoen, over meerdere dagen geschreven, met mooie bespiegelingen en dezelfde toon van vriendschap.

Prachtig boek!

Citaat: “Weet je nog dat we jaren geleden samen vanaf het Ajax-stadion naar het Leidseplein liepen, ja liepen! (…) Bij de snackbar op het Christiaan Huijgensplein konden we ons nog bedwingen, maar toen we Eerste van Swindenstraat bereikten moesten we even wat halen bij de Febo. Ik verbaasde me over het gemak waarop je twee patat met satésaus en een hamburger in de kortste keren naar binnen werkte. Tegen dat eettempo kon ik niet op.” (p.32)

Nummer: 20-033
Titel: Twintig brieven aan Frank Rijkaard en een brief terug
Auteur: David Endt
Taal: Nederlands
Jaar: 1991
# Pagina’s: 190 (7547)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-6005-345-1

Meer:
Ajax-zielen
Gloria Victoria
Wikipedia
Twitter

Edwin Winkels – Het oog van de orkaan

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Canarische eilanden, Edwin Winkels, lezen, New Orleans

Edwin Winkels – Het oog van de orkaan

Het dystopische Welkom thuis was een geweldige debuutroman. De journalist werd freelancer, kreeg de kans om meer zijn eigen gang te gaan. Ik was al fan, dat debuut vertelde mij dat hij veel meer in zich had. De aantal keren dat ik hem daarna sprak, vooral via social media, maar ook een keer live, overtuigde mij dat hij ook nog eens een heel aardige man is. Dus wil ik elk boek van hem hebben, natuurlijk ook lezen. Zijn productie de laatste jaren is dermate groot, dat ik soms een keus moet maken om een boek later aan te schaffen, niet meteen te lezen.

Zo kan het dus dat ik pas een paar jaar na verschijnen dit boek ter hand nam. Wat ik niet wist, was voor Winkels een gegeven, een uitgangspunt van deze historische roman. Er zijn veel Spanjaarden van de Canarische Eilanden, vooral Tenerife, verhuisd naar de delta bij New Orleans. Daar begonnen ze een nieuw leven, de Isleños. Ze woonden aan de rand van het moeras, New Orleans was niet ver weg, maar gevoelsmatig, geplaatst in de tijd, was het een wereld verder.

We volgen een familie van 1825 tot 1965. De wereld veranderd, hun levens ook. Grote rampen kenmerken de generaties. Oorlogen, overstromingen, orkanen, er is natuurlijk veel gebeurd. Voordat een deel van een verhaal saai wordt, springen we in de tijd. Zien we een kleinzoon terug als grootvader.

Winkels schrijft stijlvol, hij beschrijft hun levens zo mooi, zo duidelijk, dat je je even in de delta voelt, dat je het idee hebt dat je daadwerkelijk over hun schouders meekijkt. Maar toch had ik het idee dat de werkelijkheid het verhaal soms in de weg stond. Dat Winkels een geweldig verhaal kon vertellen, maar niet om de realiteit heen kon, niet de archieven kon negeren. Daarom vind ik deze historische roman boeiend, maar niet het meesterwerk dat zijn debuutroman wel was.

Citaat: “Ze vergaderen al weken, in de kantoren van New Orleans. Ik ben bij de gouverneur van op bezoek geweest. Niet een keer, niet drie keer, maar wel tien keer. En hij had begrip voor mij, voor ons. (…) Ongetwijfeld zou het niets meer hebben geholpen, maar nu hebben ze het achterbaks gedaan, de rijken onder elkaar, de bazen van New Orleans. De dijk zal tegen onze wil worden opgeblazen…” (blz. 168)

Nummer: 20-019
Titel: Het oog van de orkaan
Auteur: Edwin Winkels
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 302 (4174)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-94-92037-34-3

Meer Winkels op gerbie.nl:
Het Barcelona gevoel
Escuchando a Cruyff
Haar laatste vlucht
Welkom thuis

Meer Oog:
Isleños (Wikipedia)
Los Islenos
Het oog van de orkaan (Site Winkels)
Edwin Winkels (Wikipedia)

Leeshonger

Tags

boeken, lezen, lifeblog

Al twee decennia registreer ik wat ik allemaal lees. Zo lang het boeken zijn tenminste, kranten en tijdschriften lees ik wel, maar daar blog ik niet over. Sinds een paar jaar horen daar ook E-books bij, sinds dit jaar ook luisterboeken. Op de een of andere manier heb ik kinderboeken alleen geregistreerd wanneer ik ze zelf las, niet als ik ze voorlas, of zoals de afgelopen jaren, voorgelezen kreeg door mijn dochter.

Sinds afgelopen maart hebben we iets meer vrije tijd, vele tijdsbestedingen mochten niet meer. Maar ook meer behoefte aan lezen, ik wel tenminste. Even afleiding, even weg uit de vreemde wereld.

En waar ik normaal gesproken een boek per week lees, met sommige momenten in het jaar wat meer (vakantie, werkweek), had ik in april door dat mijn productie steeg. Lastig voor mijn blog, de stapel ‘nog over te bloggen’ groeide flink. Het excel-bestand waarin ik alle gelezen boeken bijhield gaf aan dat ik naar twee boeken per week ging. In de meivakantie zelfs meer dan dat.

Toen besloot ik mijn doel eens bij te stellen. Twee boeken per week, een heel jaar lang. Meer dan 100 boeken. Kan ik eindelijk, voor het eerst sinds 2001, eens bewijzen dat mijn telling waarvoor ik drie posities gebruik, terecht is (kijk maar eergisteren: 20-025). Niet 1000 bladzijden per maand, maar 2000. Weet niet of het lukt. Hoe de zomervakantie er uit ziet, wat er na de zomer allemaal nog op ons afkomt. Voor de zekerheid heb ik afgelopen maand flink wat titels gelezen die iets minder dik waren. Iets sneller te lezen.

Eind december weet ik meer.