Ondanks alle negatieve berichten, zoals het schorsen van Alejandro Valverde en de geruchten over het brommertje van Cancellara (al ben ik eigenlijk wel gek op dit soort complottheorieën), moet ik zeggen dat ik de afgelopen weken genoten heb van de wielersport, dankzij een schitterende Giro d’Italia.
Sinds meneer Armstrong de wielersport heeft omgeturnd in een verzameling specialisten, waarbij de meeste publiciteit te scoren is tijdens drie weken fietsen in Frankrijk, is de Tour een leuke achtergrondsport geworden, maar qua kijkspektakel en sportwedstrijd neem ik die Tour de France steeds minder serieus.
De Vuelta met prachtige bergetappes was al jaren zwaarder, maar ook de Giro d’Italia is sinds de dagen dat Saronni of Moser moest winnen een stuk vooruit gegaan. Dit jaar was een geweldige ronde. Het begon al met de prachtige proloog in Amsterdam, waar ik zelf aanwezig was.
Het mooie van de Giro was ook dat het parcours niet afhankelijk is van twee gebergten zoals in Frankrijk, maar dat op elk moment een mooie berg ingelast kan worden. Spektakel verzekerd. Maar vooral waren het de renners die het een mooie ronde maakten. Arroyo die twaalf minuten pakte in een lange ontsnapping, dacht dat hij net als zijn ploegmaat Pereiro een grote ronde stiekem kon inpakken. Mollema die debuteerde als kopman en dat ook nog waarmaakte door goed mee te klimmen en een mooie 12e plaats innam gisteren. Ivan Basso die niet alleen op schitterende wijze won, maar ook meteen bekend maakte dat zijn derde kind er aan komt. De schitterende vooroorlogse beelden in de modderetappe naar Montalcino, waar Evans bij mij meer respect won dan hij in het laatste decennium had opgebouwd. De beelden hadden wat mij betreft in zwart wit gemogen.
De extreem zware etappe naar Monte Zoncolan. De eerste keer dat er drie renners in dezelfde tijd over de finish kwamen, ging het om de nummers 53, 54 en 55 van de etappe. Basso won er de Giro, dankzij een adembenemend man tegen man gevecht.
En dan hadden we nog debutant Kruijswijk. Twee dagen van te voren opgebeld en 3 weken later een 3e plek in een etappe en de 18e plaats in het eindklassement verder bekend geworden bij alle wielerliefhebbers van Nederland. Vino die tegen beter weten in keer op keer aanviel. Nibali die rechtstreeks van het strand op Sicilië een podiumplek won. Een paar mooie massasprints, weer sneeuw op de Gavia en de mooiste finish ooit van een grote ronde.
Tschopp die de Cima Coppi wint voor Simoni in een sprint om een bijprijs. De mooiste speaker in wielerland. Stamsnijder die twee geweldige tijdritten reed. Garzelli die in nog geen 13 km zijn ronde goed maakt. Porte die nog nooit 200km etappes reed, maar wel de witte trui won. Ik kan uren doorgaan.
Na de tijdrit reden de renners de Arena van Verona in. Wat een prachtige entourage. Wat een heerlijk eerbetoon van de tienduizend fans die daar zaten.
Gewoon stil kijken en genieten.
Het enige voordeel van de Tour is dat ik dan waarschijnlijk geen werk heb dat me tegenhoudt om alle etappes te kijken…
