Multitalent

Tags

column, Tour de France, wielrennen, Wout van Aert

Gisteren was te verwachten dat hij voorin zou eindigen. Hij won zelfs. Maar de dag ervoor wist Wout van Aert echt te verbazen. Terwijl achter uit het peloton de klimmers en subtoppers uit het klassement losten, reed hij gewoon door op kop van de groep. Vier kilometer lang, bijna 30km per uur, terwijl er toch een behoorlijk klimmetje lag.

Wanneer je in je ploeg de winnaar van de Strade Bianchi en Milaan – San Remo als knecht kunt gebruiken, en hem tevreden kunt houden door hem een keer te laten sprinten (wat meteen winst opleverde), dan heb je als kopman mazzel. Roglic en Dumoulin weten wie ze mogen bedanken, wanneer ze over twee en een halve week op het podium staan.

En dan te bedenken dat de meervoudig wereldkampioen veldrijden nog nooit met klassementsambities van start is gegaan in een grote ronde. En dat er nog zo’n veldrijder rondrijdt in het peloton die zijn debuut nog moet gaan maken in een grote ronde…

Themaweek 90: Tour de France

Onvoorzien in de Tour

Tags

Tour 2020, Tour de France, wielrennen

Eergisteren maakte ik nog een schertsende opmerking, maar het is een reëel gevaar. Zeker nu de regels niet echt duidelijk zijn. Een renner met Corona moet uit de Tour. Een ploeg met teveel gevallen moet ook uit de Tour.

Fictief geval:
Na twee weken staat Roglic in het geel, Dumoulin tweede, Pinot derde. Een Franse supporter zonder mondkapje loopt op een berg een aantal meters mee met Gesink, later nog met Van Aert. Hij hoest ze beide in het gezicht, bewust, om ze te besmetten. Twee dagen later zijn er te veel Coronagevallen bij Team Jumbo-Visma. Pinot wint de Tour.

Fictief geval 2:
Na de tweede rustdag staat Bernal in het geel. Er is niets aan de hand bij Ineos. Op woensdag doet de ploeg een routinetest, Bernal blijkt besmet. De ploegarts moet nu zijn geletruidrager, die zich eigenlijk nog best goed voelt, uit de Tour halen. Is hij arts of is hij deel van de ploeg?

Beide gevallen zijn fictief, maar niet onvoorstelbaar. De regels zijn niet duidelijk. Dit wordt een heel vreemde Tour.

Themaweek 90: Tour de France

De vreemdste Tour ooit?

Tags

Tour 2020, Tour de France, wielrennen

Wanneer ik een mooi oud boek lees over een Tour de France van ergens ver voor de Tweede Wereldoorlog, kan ik me heerlijk verbazen over uren verschil (per etappe), renners die bij de lokale smid een fiets repareren, aanvallen van supporters en beren, ongeziene treinreizen en politieke revoluties, de Tour had het allemaal.

Toch denk ik dat de Tour die eergisteren begon (op moment van schrijven nog niet, maar ik denk dat het nu toch echt doorgaat), de vreemdste Tour ooit wordt. Zo is het voor het eerst ooit dat het serieus mag worden betwijfeld of de Tour Parijs haalt. Zelfs in de Tour de Dopage kwamen er meer renners aan dan dat er de remmen dichtknepen.

Maar in deze Tour kan het zo maar gebeuren dat de geletruidrager naar huis moet, omdat een aantal van zijn team besmet blijkt. In deze Tour kan het publiek er persoonlijk voor zorgen dat de concurrent van hun favoriet besmet raakt. In deze Tour probeert de organisatie de bubbel die de Tour toch al is, een exclusieve bubbel te maken. En o ja, voor het eerst weten we pas half september wie de Tour gewonnen heeft.

Al is dat laatste nog niet zo vreemd, tenslotte weten we nog steeds niet wie de Tour aan het begin van deze eeuw gewonnen heeft…

Themaweek 90: Tour de France

Nu echt de laatste keer

Tags

papa, Tour 2015, Tour de France, veiling, wielrennen

Al jaren roept mijn vader dat hij voor het laatst meedoet met ons veilingspel. Hij vindt zich te oud om met allemaal jonge jongens nog mee te spelen. Nu worden wij geen van allen jonger, het leeftijdsverschil wordt procentueel gezien steeds kleiner, dus vinden we dat hij gewoon elk jaar weer mee moet doen.

Hij doet het meestal redelijk, maar heeft geen geduld voor een spel dat een paar uur duurt en waarin bijna 100 renners ‘op tafel’ komen. Hij kiest een paar renners die hij wil hebben, overbiedt en dan raakt zijn geduld op. Ooit was dat Stuart O’Grady die voor 43 wegging, dit jaar was het Ian Stannard die voor zijn restbudget van 24 werd gekocht. Voor de helft had hij ‘m ook gehad. Een kwart waarschijnlijk zelfs. Gevolg is dat hij de laatste vijf renners zonder budget zit en dus erg lang moet wachten tot hij de goedkope renners kan inslaan of zo slechte renners moet inbrengen die niemand zelfs maar voor 1 wil kopen. Beide situaties zijn niet gunstig.

Het resultaat is er naar. Hij staat ondertussen dik onderaan. En nu is dat niet zo heel erg, het is maar een spelletje. Ware het niet dat we een regel hebben bedacht ooit dat degene die onderaan eindigt, het jaar er op gastheer is. Hoeven we volgend jaar in ieder geval de discussie niet aan te gaan. Hij moet gewoon nog een jaar meedoen. In 2017 praten we hem wel weer om.

Overigens is hij vandaag ook nog jarig. Hij heeft de mooie leeftijd van 70 jaar bereikt en gaat aan zijn achtste decennium beginnen. Gefeliciteerd pa!

Zomerthemaweek 1: Tour de France

Invulblunder

Tags

Andre Greipel, Oudste Goorsche Tourtoto, wielercolumn, wielertoto, wielrennen

Over het invullen van een tourspel heb ik al eerder geschreven (hier en hier), maar het verandert de laatste jaren flink. Eigenlijk hanteren de meeste deelnemers dezelfde tactiek. De avond voor het invullen een paar websites opzoeken, wat wielerfora bekijken en bij wat kenners navragen. Dat levert dan een lijst op die niet meer veel afwijkt van de andere deelnemers. De verschillen zijn kleiner geworden.

Mijn tactiek is slechts een klein beetje afwijkend. Ik neem ook zoveel mogelijk informatie tot me, maar ga dan zelf de hele deelnemerslijst door en selecteer mogelijke renners. Meestal een stuk of 40, 50. Dan schrap ik een paar voordehand liggende namen en dan moeten de laatste keuzes gemaakt worden. Van 28 naar 25 is het zwaarst.

Na de tweede etappe vulde ik de punten in, maar keek tussendoor ook even welke renner vergeten was door wie. Tot mijn grote verbazing blijkt Greipel door een handvol deelnemers vergeten. Wie is er zo dom? De eerste naam die ik tegenkom, ben ik zelf. Ik? Waarom heb ik Greipel niet? Ik pak meteen mijn eigen formulier, het zal wel een tikfout zijn. Niet dus. Mijn oorspronkelijke lijst opgezocht, Greipel was niet doorgestreept. Ik heb gewoon vergeten om de Duitse sprinter in mijn eerste selectie op te schrijven. De Tour is nog geen 25 uur oud, nog meer dan drie weken te gaan en ik weet nu al dat deze editie van de Tourtoto weer mislukt is. Nog nooit zo vroeg.

Of het ouderdom is, vergeetachtigheid of gewoon pech, ik heb geen idee. Feit is wel dat ik twintig jaar geleden vaak meespeelde voor de winst. Dat ik tien jaar geleden met een veilige lijst wist dat ik in de top tien zou eindigen, maar dat de laatste jaren een hoge klassering uitzondering is. Ik ben gewoon niet meer zo goed. Ik weet gewoon niet meer zo veel van de sport. Ik eindig gewoon standaard in de middenmoot.

Ouderdom komt met gebreken…

Zomerthemaweek 1: Tour de France

De veilingpoule

Tags

Peter, Tour de France, veiling, wielrennen

Vanavond mogen we weer. Bij de nummer laatst van vorig jaar thuis. Zes jaar geleden schreef ik er al over. De veiling. Er is niet heel veel veranderd. Peter is er niet meer. Hij kocht een klein wielrennertje, een wisseltrofee. Hij deed dat jaar voor het laatst mee. Hij haalde het einde van de Tour net niet, de tijdrit op de laatste zaterdag was de eerste etappe die hij miste. Dankzij zijn trofee is hij er elk jaar toch nog een klein beetje bij. De steeds uitgebreidere catering is ook door hem in gang gezet.

Vanavond dus.

15 jaar weggegooid geld

Tags

doping, in het nieuws, Rabobank, wielrennen

Bijzonder interview deze week met Piet Moerland, Rabo-topman. Volgens hem is de bank “Bekocht, misleid, voor de gek gehouden”.

Geheel terecht maakte Thijs Zonneveld in een geweldige column de man helemaal af. Wat een onzin praat die man. Een bank die zijn geld stopt in kernwapens en plofkippen verdient geen sympathie. Een bank die doet alsof ze geen idee hadden wat er allemaal speelde in het wielerwereldje is of ongelooflijk naïef of liegt. Ik gok op de tweede optie.

Maar wat ik nergens lees, is dat de Rabobank zo slecht was in vals spelen. Vele renners bekenden of hullen zich in stilzwijgen, een indirecte bekentenis lijkt me. We kunnen er rustig van uitgaan dat er bij de ploeg net zo veel doping rondging als in andere ploegen. Of dat goed of slecht is, is een andere discussie.

Bron: Wikimedia

Maar wat won de ploeg in anderhalf decennium eigenlijk? Jaren lang investeerde de bank in een van de duurste ploegen van het peloton en wat was het rendement? Als je flink slikt en flink betaald, hoop je toch de beste van de wereld te worden?

22 touretappes, 3 grote rondes, waarvan 1 op papier (en ondertussen weer niet, vreemde sport dat wielrennen), 7 kleine rondjes en een wereldtitel van Freire. Het is niet niks. Maar het is ook niet het beeld van een overheersende ploeg die veel wint. Ik weet zeker dat de bank niet dacht aan de winst in de GP Stad Zottegem 2005 (Thomas Dekker), de Trofeo Cala Millor 2010 (Oscar Freire), de nacht van Peer 2006 (Marc Wauters), Circuito Montanes 1999 (Bram de Groot) en wat etappes in de rondes van Oostenrijk, Sachsen en Baskenland, toen het besloot om in de wielrennerij te stappen.

Daar zou het over moeten gaan. Dat de bank nu dommie speelt, zal me een zorg zijn. Of er nog een handvol renners gaat bekennen of wordt verraden, geloof ik best. Maar als je net zo hard meedoet met doping, het meeste geld te besteden hebt, dan moet je klassiekers winnen en de Tour en niet tevreden zijn met ereplaatsen. En daar heeft het management van zowel de bank als van de wielerploeg gefaald. Keihard.

p.s. Dank je Michael Boogerd. Schrijf ik op dinsdagavond een stukje, is het op woensdagochtend al weer achterhaald..

Verbazing over de verbazing

Tags

column, doping, Lance Armstrong, Tour de France, wielercolumn, wielrennen

Beter kan ik het niet omschrijven. Velen in mijn omgeving spraken mij al aan. “Jij zal als wielerliefhebber wel een moeilijke tijd hebben.” Nee. Dat de beerput open gaat is misschien niet logisch, maar het was wel onvermijdelijk. Dat Armstrong dacht er mee weg te komen is zelfs niet heel vreemd. Mensen hebben de neiging zich onsterfelijk te voelen zodra ze te groot worden voor hun eigen ego. En als je toch al kanker hebt overwonnen, dan is een berg beklimmen geen probleem meer. Met de president van je land achter je, ben je een soort minister, topspion en raadgever tegelijk, wie doet je dan nog wat.

Wat mij verbaast is dat men nu ineens doet alsof er iets nieuws bekend wordt. Tien jaar geleden las ik zijn eerste boek. Ik schreef er al over op mijn LiveJournal, voordat ik overstapte naar bloggen in het Nederlands. Wie de korte samenvatting wil lezen: ik vertrouwde hem toen al niet. Armstrong was te veel bezig met het imago, met het beeld van de buitenwereld, te weinig met wat ethisch gezien wel of niet mocht.

Voor zijn ziekte was ik fan van de renner Armstrong. Na zijn ziekte kreeg ik een hekel aan de mens Armstrong. Ik begreep zijn fans niet. Waarom durfde niemand kritisch te kijken? Waarom werden vele vragen niet gesteld? Waarom vertrouw je iemand die ziek is geweest blindelings, heeft zijn ziekte hem onschendbaar gemaakt? Nog logischer: hoe kan iemand die net de zwaarst mogelijke ziekte heeft overwonnen beter klimmen dan de beste klimmers, beter tijdrijden dan de beste tijdrijders?

De cijfers liegen niet. Geen toprenner van nu kan naar boven fietsen als Armstrong (Pantani, Virenque, Mayo e.a.) in zijn beste dagen. Geen renner kan zo heersen als de Amerikaan deed. Het aantal getuigenverklaringen (en de gedetailleerdheid er van) overtuigen mij en de meerderheid der volgers.

Wat mij verbaast is dat we ineens journalisten gaan aanvallen, alsof zij het wel wisten. Alsof Smeets in vijf interviews in een decennium ineens een huisvriend was. Alsof het hun schuld is dat niemand zijn mond open deed toen het ook al kon.

Maar waarom hoor ik niemand de achterliggende vragen stellen? Hoe komt het dat een heel peloton elkaar in de houdgreep houdt en blijft doorgaan met slikken? Waarom is een blikje redbull, een neusspray of een zalfje al verboden voor een wielrenner? Waarom zouden we niet kijken naar de Tour als er 3 km/u zachter gefietst werd? Waarom accepteren we niet dat vals spelen een onderdeel is van topsport? Waarom is iedereen ineens verbaasd…

Ken uw klassiekers!

Tags

criterium, Hengelo, wielercolumn, wielrennen

Leuk, een nieuwe voorzitter met ambitie. De ronde van Hengelo moet groter worden, belangrijker. Ik heb er wel eens gestaan, typisch criterium waarin vooraf de top tien al vaststaat. Meer vermaak dan sport.

Meneer Spijkerman spreekt zijn ambitie uit in de regionale krant. Hij heeft alleen een klein probleempje. Hij slaat meteen de plank flink mis. De Acht van Chaam belangrijk voor België? Nu zal geen Vlaamse wielerfan zich Belg noemen, de gele vlag met de Vlaamse leeuw is bij elke koers prominent aanwezig. Nu zullen er vast nog wel wat Vlamingen komen kijken net over de grens voor ze, in Chaam. Maar de plek ligt toch echt in Nederland, niet bij onze zuiderburen.

Ik heb er geen vertrouwen in dat de Ronde van Hengelo de komende jaren ook maar iets groter en belangrijker wordt dan het nu is. Niet zo lang de voorzitter zijn klassiekers niet kent.

Vanavond weer de veilingpoule

Tags

OGT, Tour 2011, Tour de France, veiling, wielerlied, wielrennen

En dat betekent dat ik weinig tijd heb om te bloggen. Vorig jaar was ik laatste namelijk. En dan moet je organiseren. Dus vanavond zitten we met acht wielerliefhebbers om tafel. Twee jaar geleden blogde ik er al over. Hoef ik niet opnieuw te doen.

Vorig jaar was Peter er ook bij. Een avond waar hij van genoot. Hij bracht ook een klein fietsje mee, voor de winnaar. Een wisselbokaal. Vlak voor het eind van de Tour overleed hij. Vanavond zal de bokaal van eigenaar verwisselen. Hij zal voor eeuwig naar hem vernoemd zijn.

En alsof het zo moet zijn kiest de random functie van mijn iTunes op dit moment Daniel Lohues met het nummer dat de Drent schreef over Gerrie Knetemann.

En zo wordt elke Tour meer een herinnering aan degenen die niet meer deurried’n…