Goal, Oktober 2006
Zoals misschien wel bekend is, kijk ik liever naar wielrennen dan naar voetbal. Vooral de drie grote ronden mogen op mijn belangstelling rekenen. De Giro in het voorjaar, de Tour in de zomer en aan het eind van de zomer de Vuelta. Naast de drie grote ronden zijn ook de Ronde van Vlaanderen, de Ronde van Zwitserland en de Ronde van Nederland (tegenwoordig de Eneco tour) erg mooi.
De afgelopen maand ben ik echter getuige geweest van een nieuwe ronde: De Ronde van Zendman. Terwijl wij met het hele team aan het trainen zijn, ligt de ronde van Zendman ergens aan de rand van het veld. Precies 100 meter lang, gemarkeerd door de dopjes die de grote oranje pion hebben vervangen. Daar traint Ferry voor zichzelf, nog een laatste poging doen om een keer terug te komen.
Een jaar of 12 geleden kwam hij bij de selectie. Een klein jochie uit de A-jeugd, die leuk kon pingelen. Een echte linksbuiten. Hij viel vooral op vanwege zijn energie. Zoals vele nieuwelingen liep hij zich de benen uit het lijf om zich te bewijzen. Ik speelde toen al achterin en herinner me een moment dat hij vanaf de middellijn achter een opkomende verdediger aansprintte om hem op de achterlijn met een sliding, een uiterste poging, te beletten de bal voor te zetten. Ik vertelde hem dat hij zijn energie beter kon bewaren voor zijn aanvallende acties.
Het was een voorteken. Net zoals ik ooit ook als aanvallende speler in het eerste was gekomen en naar de verdediging was afgezakt, vormde ik een paar jaar later het verdedigingscentrum met Ferry. Dat ging best redelijk, denk ik nu te mogen zeggen. We promoveerden dat seizoen, na die zenuwslopende wedstrijd in de Hoeve. Het feest was onvergetelijk.
Aan het eind van het seizoen eindigde het reisje in een achterzaaltje van een lokale horecagelegenheid. Terwijl iedereen in de loop van de avond huiswaarts keerde na een lang en zwaar weekend, bleven Ferry en ik als laatste over. “Even de bierleiding leegmaken”, zei Ferry, terwijl ik een nieuwe fles wodka opende. Onze discussie duurde tot ver na 2 uur en ging maar over een ding. Wie moest de aanval nu versterken in die laatste minuten terwijl we nog steeds met 1-0 achterstonden? We kwamen er niet uit. De discussie is sindsdien nog wel eens boven komen drijven.
In dat seizoen al kwamen de eerste blessures bij Ferry. De jaren die volgden maakten de ledematen niet beter. Zijn knie begaf het nogal eens. Vorig seizoen speelden we nog een wedstrijd samen. We zouden Olijdam wel opvangen als die in de buurt kwam. Dit ging ons niet zo goed af. Hij mocht een week later toch weer meedoen in het eerste. Die wedstrijd is nog altijd zijn laatste.
Zijn voetbalcarrière leek voorbij. Maar waarschijnlijk met hetzelfde motief als ik zelf, nog een keer in het eerste en dan ook nog in het jubileumjaar, doet hij dit seizoen nog een ultieme poging om terug te keren. En dus is hij te zien aan de rand van het trainingsveld, een symbolische plek. Terwijl anderen afwerken, doet hij weer een tempoloop. Tijdens het partijtje zien we hem sprinten. Hij heeft de Ronde van Zendman al vaker afgelegd dan hem lief is. De motivatie kost steeds meer moeite. Maar zijn koppigheid, niet altijd een voordeel, werkt nu voor hem. Elke training weer is hij aanwezig.
Elke week lijkt het langer geleden dat hij nog gewoon meespeelde in het eerste. Bij uitwedstrijden moet hij nu ineens entree betalen. Maar wie weet lukt het hem om nog een keer terug te komen. Als hij fit is, zeker een nuttige aanvulling op de selectie. We zullen veel spelers nodig hebben dit seizoen. Of het nu lukt of niet, mijn respect heb je.
P.s. Nu bijna vier jaar later is Ferry weliswaar weer geblesseerd maar heeft hij de afgelopen drie seizoenen toch veel meegedaan. Al die rondjes bleken niet voor niets. Zelf was ik overigens een maand later al weer verdwenen uit het eerste..
