Peter stopt met bloggen

Tags

bloggen, Peter Visser, sport, stadions

Hij kondigt het aan op zijn weblog. Peter wil stoppen met bloggen. Na CycloSim was zijn blog voor sportliefhebbers een vaste baken waar weliswaar niet dagelijks, maar toch regelmatig iets te lezen was over de kantlijn van de sport. Peter heeft niet zo veel met analisten en recordjagers, hij is de man van het verhaal achter het verhaal. Van de mooie oude beelden. Van de sport om de sport, niet zo zeer om het winnen.

Peter bracht al meerdere boeken in eigen beheer uit, ook op dit weblog werd daar al aandacht aan besteed. Nog een paar weken en hij trekt de stekker er uit. Vandaar, om hem te eren, een oude column van hem. Van zo’n twee en een half jaar geleden. Maar nog actueel alsof het gisteren geschreven is. In de reeks De kortste column van Goor schreef hij de volgende:

Stadions

Ik was voor het eerst in de Grolsch Veste, het 
stadion van FC Twente dat is uitgebreid naar 
een capaciteit van zo’n 24.000 stoeltjes. Er zijn 
Tukkers die er nogal trots op zijn, op dat 
stadion. Alsof ze het zelf hebben ontworpen, 
betaald en gebouwd. Ikzelf heb echter niet 
zoveel met die alsmaar groter, moderner en 
multifunctioneler wordende stadions. Geef mij 
maar de klassieke stadions. Het liefst oud, klein, 
kneuterig, karakteristiek. Monnikenhuize en de 
Wageningse Berg, waar door de oude garde 
nog met weemoed over wordt gepraat. Het 
Gemeentelijk Sportpark aan de Bornsestraat in 
Almelo, met die prachtige houten tribune in 
Engelse stijl. Nostalgie.

Sta ik helemaal achter. Benieuwd waar en hoe zijn schrijfsels in de toekomst te lezen zullen zijn. Want dat hij stopt met bloggen, dat kan. Maar dat hij stopt met schrijven, daar geloof ik niets van.

Haiku #6

Tags

haiku, poëzie, Suus

Suus kan niet bij. Is

een beetje klein. Papa moet

helpen. Vasthouden.

15 vragen over schoenwinkel

Tags

stats, zoektermen

In de maand Maart was ik eindelijk zelf weer eens de belangrijkste zoekterm voor mogelijke bezoekers. Maar waarom liefst 48 bezoekers mijn naam zochten, geen idee. Waarom ook maarliefst 26 bezoekers Harrie Wolters zochten is mij ook niet bekend.

Wel logisch is de hoge plek voor ‘recensie de gekste dag’ (en tig varianten daar op) in de top tien. Die recensie schreef ik namelijk, meer dan zestig bezoekers vonden mijn blog daardoor.

Bijzondere zoektermen in maart 2011

bas pool is helligen hendrik (niet verder vertellen, dat is een geheimpje)

moeder hans aarsman (dat de fotograaf gezocht wordt snap ik, hij is als gast van DWDD erg populair aan het worden, maar waarom zoek je zijn moeder?)

poffertjeskraam peter visser (nu komt er ook nog een kraam bij. Ik ben benieuwd naar komende maand)

15 vragen over schoenwinkel (ik heb ze niet paraat, maar gezamenlijk moeten we toch aan vijftien kunnen komen. Suggesties hieronder in de commentaarsectie aub. Ik begin met de eerste: 1. Verkopen jullie schoenen?)

afbeelding leider met lange of korte ei (ook een erg interessante. Maakt het voor de afbeelding uit namelijk? En vind je wat je zoekt als je ze allebei in 1 zoekterm stopt?)

borsthaar wesley klein/zanger (ik moest zelf even googlen wie wesley klein is. Hij blijkt te hebben meegedaan met popstars, zelfs gewonnen. Maar waarom men zijn borsthaar zoekt? En wat dat met mijn blog te maken heeft?)

dagwaarde auto nissan almera ambience (ik zeg een duizendje of vier. Misschien iets meer.)

fles heisse oma (ik kende het niet, maar Sanneke schreef er over toen ze me uitlegde waarom de strohrum in haar boekenkast stond)

herman koch kocht tractor (lijkt me ook belangrijk. Wat moet ik daar mee?)

hoe verkleed ik mij in een schildpad (hadden we niet al eens eerder iets met een schildpad?)

laurent fignon spreekbeurt in het engels (als je die in het engels zoekt, waarom google je dan in het nederlands?)

leuke sportcolumn (eindelijk een logische zoekterm. Daar staan er vele van op dit blog. Al geef ik toe, leuk is een discutabele term)

paolo conte beetje dood (beetje dood? Dat is toch zoiets als een beetje zwanger? Vreemde zoekterm.)

waar let je op bij het surveilleren (daar kan ik een heel blogje over schrijven. Doe ik voorlopig even niet, maar misschien in de toekomst. Korte samenvatting: op extreem veel verschillende dingen)

Privé kapster

Tags

gel, haar, kapster, Suus

Vanmorgen stond ze boven aan de trap te schreeuwen. “Papa, kom maar boven”. Ze had een tube gel in de handen. Ik heb sinds kort een privé kapster.

Degenen die mij kennen weten dat ik niet echt veel tijd aan mijn kapsel besteed. Het zit in mijn ogen al snel redelijk. Na een douche ’s ochtends, of de avond er voor, is het meestal even een beetje gel, wat door mijn haar heen smeren en ik kan de weg op.

Sinds een tijdje niet meer. Ze zit op het aankleedkussen als ik even langs de spiegel kom en de gelpot pak. “Suus helpen?”, klonk het laatst. Ik bukte mijn hoofd even naar haar toe, zij wreef me door de haren en glunderde. Ze had geholpen.

Dat wil ze de laatste tijd vaak. Helpen. Het geeft haar het gevoel er bij te horen. Dat ze al groot is. Gisteren was ik laat. Ik wilde even snel wat gel in mijn haar doen en vertrekken. Ik had even buiten haar gerekend. Ze wilde weer helpen. Ik bukte, maar het was niet goed genoeg. “Die!”, zei ze dwingend en wees naar de pot gel. Ik gaf haar een beetje gel op haar handje en ze smeerde het in mijn haar. Een schitterend vader-dochter moment.

Vanochtend bepaalde zij al het moment dat ik mijn haar ging doen. Ik denk dat een nieuwe gewoonte is begonnen en ik er de komende tijd aan vast zit. Dus mocht u mij tegenkomen en mijn haar zit niet zoals het hoort, lach me gerust uit of doe alsof er niets aan de hand is. Maar bedenk wel: ik heb de allerliefste privé kapster in de hele wereld.

I’ve got a combine harvester

Gerbie kijkt YouTube 059

Onderweg luisterend naar de lokale radio kom je nog wel eens een nummer tegen dat zo slecht is, dat het weer grappig is. Een paar jaar geleden in Ierland was er ineens dat nummer dat dagen in mijn hoofd bleef spoken. Ik schreef een paar regels op ’s avonds en liet Google er op los. “I’ve got a brand new combine harvester and I’d give you the key” en “I’ve got 20 acres and you’ve got 43”.

Dit was niet zo maar een bandje bleek. The Wurzels lijken een hele cultfollowing te hebben. En zo kom je allerlei leuke filmpjes tegen van een bandje dat eigenlijk de muziek bij ‘Boer zoekt vrouw’ had moeten spelen.

Geniet even mee:

The Wurzels waren nog niet zo lang geleden te gast in Never mind the Buzzcocks Christmas episode, coverden Don’t look back in anger van Oasis, Country house van Blur en speelden I’m a cider drinker, een nummer dat in het origineel iets meer platen verkocht.

Voor de liefhebbers. Er is al een Facebook groep die de groep als headline van Glastonbury wil.

Maar vooraleerst de tekst van het schitterende Combine Harvester:

 

I drove my tractor through your haystack last night

I threw me pitch fork at your dog to keep quiet

Now something's telling me that you've avoiding me,

Come on now darling,

You got something i need.

 

(Chorus)

 

'Cause I got a brand new combine harvester and I'll give you the key

Come on now, let's get together

In perfect harmony

I got 20 acres and you got 43

Now I got a brand new combine harvester and I'll give you the key.

 

She might well laugh.

 

I'll stick by you and give you all that you need

We'll have twins and triplets

I'm a man built for speed

And you know I'll love you darling

So give me your hand

Oh, the thing I want the most is all that acres of land.

 

(Chorus)

 

For seven long years I've been alone in this place

Pigs sleep in the kitchen

It's a proper disgrace

Now if I cleaned it up, would you change your mind?

I'll give up drinking Scrumpy

And that lager and lime.

 

Course.

 

Who loves you baby?

 

Weren't we a grand couple at that last Wurzel dance?

I wore brand new gaiters and me corduroy pants

In your new Sunday dress

With your perfume smelling grand

We had our photos taken, us holding hands.

 

Now I got a brand new combine harvester and I'll give you the key

Now that we're both past our 50's I think that you and me should stop this gallivanting

And will you marry me?

'Cause I got a brand new combine harvester and I'll give you the key.

 

Arr, you're a fine looking woman

And I can't wait to get me hands on your land.

 

You're a fine looking woman.

 

Marnix ten Kortenaar – Op weg naar het licht

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, lezen, Marnix ten Kortenaar, schaatsen

Marnix ten Kortenaar – Op weg naar het licht

In mijn laatste seizoen in Oostenrijk had ik de kans een worldcup wedstrijd schaatsen mee te pikken. Afdaling en slalom had ik al gezien, maar voor een Nederlander blijft schaatsen de belangrijkste wintersport. In de trein naar Innsbruck, stadsbus en even zoeken en voor ik het wist stond ik op een meter van het ijs. Geen entree, geen controle, ik was in een klein wereldje beland. Anni Friesinger en Annemarie Thomas deden vlak voor mijn ogen een warming up. Barbara de Loor schaatste er de Olympische limiet en ik was ditmaal degene die achter de geïnterviewde ging staan om even in beeld te komen voor thuis.

Ik zat ook op de tribune toen Romme een geweldige tien kilometer schaatste, een halve race onder het wereldrecord. Vlak voor me zat een sporter die me bekend voorkwam, met bovenbenen waar een rugbyer jaloers op was en een trainingsjasje van de Oostenrijkse bond. Hij groette even later een landgenoot in het Nederlands. Ik concludeerde dat dit Marnix ten Kortenaar moest zijn. Hij zou later, net als Bart Veldkamp de tien kilometer moeten schaatsen in de B-groep.

Een paar jaar later koop ik zijn boek in een tweedehands boekenwinkeltje. Gesigneerd nog wel, al snap ik niet waarom Pieta (of is het toch Pieter?) het boek wegdoet, terwijl de schrijver nog wel de moeite doet om middels een handtekening diens exemplaar uniek te maken.

Afgelopen winter besloot ik om het boek eindelijk eens te lezen. Op de voorkant staat dat het een roman is, achterop wordt het genuanceerd en een roman gebaseerd op waar gebeurde schaatsverhalen genoemd. Volgens mij zijn het gewoon schrijfsels van een schaatser tijdens zijn loopbaan. Daarom niet minder interessant overigens, maar het ‘roman’ label snap ik eigenlijk niet.

Ten Kortenaar is een intelligente schrijver, die goed om zich heen keek in het kleine wereldje en er als subtopper zo veel mogelijk heeft uitgehaald als schaatser. Zijn verhaal is een leuke aaneenschakeling van gedachtegangen tijdens trainingen, filosofische schaatstheorieën, beschrijvingen van trainingskampen en grappige (ongetwijfeld waargebeurde) anekdotes.

Het verhaal van Falco Zandstra die het rondebord verkeerd hanteerde toen die eens een keer Pfrommer moest assisteren had ik al eens gehoord, maar blijft geweldig. Het pad op weg naar een Oostenrijks paspoort is ook een interessant verhaal. Wanneer hij een uitnodiging krijgt om in Japan te trainen, twijfelt hij niet lang. Het blijkt vooral naast de schaatsbaan een openbaring voor de schaatser.

Ten Kortenaar is het bewijs van de stelling van Cruijff. Iemand die aan topsport doet, moet wel intelligent zijn, anders zou hij geen topsporter kunnen zijn. Hij laat in dit boek goed zien dat je geconcentreerd en eenduidig een doel kunt nastreven, maar daarnaast toch ook kunt relativeren en je verbaasde blik kunt behouden. Alleen al daardoor is dit boek de moeite waard om te lezen.

Citaat: “Ze had geen tanden en was foeilelijk. Toen ik haar echter in haar vreemde hondenogen aankeek, gloeide ik. Ze was de mooiste vrouw van de wereld. Haar karakteristieke hoofd met rimpels en haar doordringende blik deed me realiseren dat schoonheid relatief was. Altijd had ik namelijk gedacht, dat een mooie vrouw bruine haren had en bruine ogen. Dat ze jong en goed gelijnd was. Nu keek ik echter door al het lelijks in een schoonheid die alles overtrof. Ons oogcontact duurde maar kort en luttele seconden later drukte ik op het knopje.” (blz. 164)

Nummer: 10-070
Titel: Op weg naar het licht
Auteur: Marnix ten Kortenaar
Taal: Nederlands
Jaar: 1998
# Pagina’s: 186 (13606)
Categorie: Sport (Schaatsen)
ISBN: 907532350-6

Meer: Schaatsverzameling
Marnix als spreker?
WikiPedia
Bol.com

Haiku over Ryo

Tags

Feyenoord, haiku, poëzie, Ryo, voetbal

Linksbuiten Ryo

Fietsend van en naar training

Integratie klaar

 

Groot verzet op groot scherm

Tags

boeken, boekrecensie, boekverfilming, film, in het nieuws, Paul Rood, wielerboek, wielrennen

Vandaag twee reacties op een heel oud stukje op mijn blog. Ik had er al vaker reacties op gehad. Vijf jaar geleden las ik een boek van Paul Rood. Het verhaaltje wat ik toen schreef bleek een van de weinige dingen op het internet over de voormalige wielrenner te zijn.

Meneer Rood bleek niet alleen een crimineel verleden te hebben, volgens reaguurders bemoeit hij zich tegenwoordig ook met de Scientology church. Hij komt inderdaad voor in een database over die sekte. Zegt niets over het boek overigens. Maar goed, sommige mensen moet hun frustratie toch kwijt, dan maar op mijn blog blijkbaar. Wat ik zelf leuk vond waren de reacties van zijn dochter en hemzelf.

En sinds vandaag weet de wereld dat er een film komt gebaseerd op dit boek. Het stond namelijk in de krant van wakker Nederland.

Er is zelfs al een site over de film, die gemaakt moet gaan worden door de bekende filmmaker Steven de Jong, die blijkbaar na de Elfstedentochtfilm nog meer over sport wil gaan maken.

Ondertussen heeft de wielrenner/schrijver in eigen beheer een boek met gedichten uitgegeven. Te bestellen via zijn eigen site. Ik ben in ieder geval benieuwd naar de film. En reacties, al dan niet relevant, zijn natuurlijk weer welkom.

 

p.s. Nadat ik dit stukje schreef en even naar de statistieken keek, waren er tot mijn grote verrassing al meer dan 500 bezoekers geweest vandaag. En dat allemaal om een stukje van bijna vijf jaar oud te lezen.

Wegblokkade

Tags

auto, fotooo, gans

 

Op weg naar mijn werk grijp ik mijn camera wel eens mee. Dan maak ik onderweg een aantal foto’s die ik vooral gebruik voor een serie op mijn LiveJournal, genaamd On my way to work. 180 afleveringen al ondertussen. Bij 100 twijfelde ik even, mooi aantal om te stoppen, maar als je goed blijft kijken, is deze serie nog wel een tijdje door te voeren.

Vorige week moest ik ineens in de rem, de foto hierboven laat zien waarom. De meeste eenden, kraaien en andere vogels vliegen weg zodra er een auto aankomt. Een enkele egel is wel eens te laat, maar geen beest is zo brutaal als de gans. Maar tegelijkertijd is het ook een vorm van lef. Blijf maar eens midden op de weg staan als er een stuk blik van tig keer jouw omvang met een kleine tachtig kilometer per uur op je afkomt. Ik zou snel wegwezen.

 

Vreemde vogels. Arrogant. Eigenzinnig. Agressief. En dan ook nog eens er voor zorgen dat ik twee minuten later op mijn werk ben.

Playa Amadores, Gran Canaria

Tags

fotooo, Gran Canaria, Kijk nog eens, Spanje, strand

Kijk nog eens 149

Voor velen een schitterend plaatje. Voor mij een leuk uitzicht vanaf mijn balkon. Maar ik heb weinig meer met massatoerisme. Een aangelegd strand, honderden strandbedjes, baai afgesloten voor de zekerheid, alles is bedacht in dit beeld. Jammer. Er is genoeg moois te zien elders op het eiland.

Roze auto

Tags

auto, lelijk, PvdA, roze

Uit privacyoverwegingen zal ik niet vertellen waar, maar dat ik de roze auto niet in een visioen zag bewees mijn google zoekopdracht. De foto hiernaast bewijst het. Er rijdt iemand vrijwillig in dit gedrocht rond.

Nu weet ik dat het in een Gay Pride parade gebruikelijk is om roze als belangrijkste kleur te kiezen. Behalve in Amsterdam waar de grachten gebruikt worden, kan ze overal meerijden met haar speelgoed. Waarmee ik overigens niet wil suggereren dat de kleur van haar auto iets over haar seksuele voorkeur zegt. En al helemaal niet wil ik daarover een oordeel geven, er aan denken gaat me al te ver.

Maar wie haalt het nou in haar hoofd om met zo’n lelijke auto te rijden? Een sticker op de zijkant vertelt het me. De eigenaresse heet Jeannine Liebrand en zit namens de PvdA in de provinciale staten van Gelderland. Het is dus een auto uit verkiezingstijd. Maar kan iemand haar dan even vertellen dat die verkiezingen zijn geweest? Dat ze haar bolide weer gewoon blauw of zwart mag laten spuiten?

Mevrouw Liebrand is erg actief op allerlei sites. Twitter, LinkedIn, Facebook, zelfs WikiPedia, de site van haar PvdA.

Ze loopt de halve marathon in 1 uur 37, daarvoor neem ik mijn petje af (hou ik haar nog geen vijf kilometer bij..). Wil graag in de politiek blijven, want na haar mislukte poging om in de gemeenteraad van Nijmegen te komen, lukte het haar wel om in de Provinciale Staten van Gelderland gekozen te worden. Ze vind de Top 2000 zo leuk dat ze een heel verhaal schreef over het nummer Distant Drums (ik ken het niet) en is in te huren als consultant.

Het zegt me allemaal niets, het verhaal achter die oerlelijke auto kom ik nergens tegen. Jeannine, ben ik echt de eerste die je vertelt dat die roze auto pijn doet aan mijn ogen?

Sophie Calle en haar detective

Tags

Bilbao, Guggenheim, kunst, reizen, Sophie Calle, Spanje, vakantie

Al bijna twee jaar geleden waren we in Bilbao en bezochten we het Guggenheim museum dat daar sinds een aantal jaar een vestiging heeft. Nu ben ik niet zo’n kunstliefhebber, laat staan een kenner, maar zo nu en dan een beetje cultuur is zeker niet verkeerd.

Voor mij is kunst verwonderen. Als ik me moet afvragen wat iets is, waarom het gemaakt is, wat de gedachte er achter is, dan is het goed. Of het mooi is, is een heel andere vraag. Ik kwam ruim aan mijn trekken daar. Al voor we binnen waren was het de moeite. Schitterend gebouw met een kwijlende van bloemen gemaakte hond ervoor.

Ook binnen zag ik genoeg om me te verbazen. Hangende auto’s, boten vol porseleinen scherven, dode wolven en gedeeltelijk afgemaakte beelden. Fascinerend.

Maar de naam die me twintig maanden later nog steeds is bijgebleven is Sophie Calle. Ik hoef niet eens te zoeken in mijn aantekeningenschriftje, ze heeft indruk gemaakt. Sophie Calle is een fotografe die allerlei bijzonder projecten bedacht. Meer dan alleen een beeld dus. En er hingen prachtige foto’s van haar. Maar het leukste idee vond ik haar project ‘Detective’.

“In 1981 at Calle’s request, her mother hired a private detective to follow her daughter, photograph her in secret and record her every movement. It was, in Calle’s words, an attempt ‘to provide photographic evidence of my own existence’. Entitled The Shadow and displayed in the Guggenheim museum in Bilbao, Spain. She spends an entire day aware of her follower whom she writes about in frequent journal entries throughout the day. She writes of this unknown man with a kind of love as she imagines herself “showing” him her favorite places in Paris.”

Dus foto’s van haar zelf, zonder dat ze doorheeft dat ze gevolgd wordt, terwijl ze weet dat ze een dezer dagen geschaduwd wordt. Prachtig gegeven. Heerlijke gedachtekronkel. Iemand die zoiets absurds kan bedenken maakt wat mij betreft Kunst met een hoofdletter K. Even zoekend op het web, zie ik dat ik niet de enige ben die het idee goed vond: Review The Detective.

Als je even verder zoekt zijn er zelfs wat foto’s te vinden in dit document. Op de tweede bladzijde. Zelf stond ik met mijn camera in de hand klaar om een foto van de muur te maken waar het project hing, maar werd ik streng toegesproken door een Baskische dame in een uniform die blijkbaar de taak had om toeristen af te snauwen. Ze was er goed in. Achteraf is het project alleen maar mooier geworden omdat ik geen bewijs heb dat ik het gezien heb.

Via NRC.TV een filmpje over deze intrigerende kunstenares:
http://nrc.tv/video/nrcnu_/article1366166.ece/De_kunst_van_Calle?service=Embed