Hafid Bouazza – De voeten van Abdullah

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, Hafid Bouazza, lezen, Marokko

Hafid Bouazza – De voeten van Abdullah (07-003)

De laatste jaren verschenen er vele boeken van schrijvers die als Nieuwe Nederlanders werden betiteld, omdat ze uit een andere cultuur komen. Ik lees graag de columns van Kader Abdolah, ook zijn ‘De reis van de lege flessen’ was een geweldig boek. Veel geprezen werd ook Bouazza, vooral dit boek. Om mee te kunnen praten heb ik het dus eindelijk maar eens uit de kast getrokken.

Helaas viel het boek me behoorlijk tegen. Allerlei losse verhalen die wel of niet onderling samenhangen. Het titelverhaal waarin de voeten een eigen leven leiden (of lijden?), ik houd best van een beetje magisch realisme (100 jaar eenzaamheid!), maar ergens moet ik wel het idee hebben dat ik begrijp waar het over gaat, wat de bedoeling is.

Het kan heel goed dat het aan mij ligt. Ik ben niet echt een dierenliefhebber, dus seks met ezels is niet iets dat ik ooit in mijn gedachten heb gehad, totdat ik dit boek las. Ik weet waarschijnlijk te weinig van de Marokkaanse cultuur om het boek echt te begrijpen. Misschien dat bij een eventuele herlezing mij wel duidelijk wordt waarom er zeker 6 Fatima’s in het boek voorkomen.

Het boek is niet heel erg dik, ik overwoog het niet verder te lezen. Maar het lukte me niet. De verhalen ‘Apollien’ en vooral ‘de verlorenzoon’ (klassiek thema) bleken ineens een stuk beter dan de eerdere verhalen. Al met al was het toch de moeite waard. Maar alle lof die het gekregen heeft her en der, deel ik niet. Het nawoord bij deze druk was ook totaal overbodig. Maar goed. Ik mag nu meepraten. Bij deze heb ik dat gedaan.

Nummer: 07-003
Titel: De voeten van Abdullah
Auteur: Hafid Bouazza
Taal: Nederlands
Jaar: 2006 (oorspr.: 1996)
# Pagina’s: 159 (622)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-461-4088-1

Halsa

Tags

Halsa, Noorwegen, Wikipedia

Het berichtje is kort:

“Halsa is een gemeente in de Noorse provincie Møre og Romsdal. De gemeente telde 1697 inwoners in januari 2005, waarvan 50,6% mannelijk. Het aandeel ouderen (67 jaar of ouder) is 19,4%. In juni 2005 was 2,9% van de bevolking werkloos.

Er vertrokken in 2004 82 personen en er vestigden zich 69 personen in Halsa.”

Meer staat er niet op Wikipedia over dit Noorse dorpje. Maar de cijfers fascineren me. Vooral de precisie van de percentages. Hierdoor kun je veel meer berekenen dan er al staat namelijk. Om te beginnen, hoeveel mannen en vrouwen er daadwerkelijk wonen. 859 mannen, afgerond. Al denk ik dat het percentage is afgerond, want 0,68 man lijkt me niet eenvoudig. Hieruit volgt 838 vrouwen. Dus 21 mannen meer dan vrouwen. De werkeloze bevolking is vastgesteld op 49 personen.

82 die wegtrokken in 2004, ik kan me er iets bij voorstellen. Wie wil er midden in Noorwegen in een klein dorpje wonen? Maar er kwamen er ook 69 voor terug. Genoeg van het jachtige leven in Oslo of Bergen? Gezinshereniging? Hoeveel vluchtelingen wonen er in Halsa. Ik wil meer statistieken!

Gelukkig is er de site van het Noors bureau voor statistiek die in het Engels zo veel meer info geeft. Over het groeiende percentage vrouwen in de gemeenteraad. Over de meer dan 70% van de bevolking die een auto heeft, dat er niemand in een apartement woont (waarom zou je ook, ruimte genoeg) en dat de helft van de bevolking van boven de 80 nog geen hulp in huis nodig heeft en dus volledig zelfstandig woont. Prachtige site.

329 ouderen hebben al het Noorse equivalent van de AOW verdient, maar blijkbaar krijg je die pas na je 67e in Noorwegen. Waarom zouden ze anders precies weten hoeveel er boven de 67 zijn en niet boven de 65. Het percentage kinderen is niet bekend. De ligging wel. Klik op Halsa bovenaan en je ziet het kaartje staan op de Wikipedia. Ergens halverwege de kust, bij de fjorden dus, de bekendste stad (voor mij tenminste)  in de buurt is Molde.

Toch maar even Googlen. Leuk een eigen website. De Burgermeester op de voorkant. Tenminste ik gok dat Ordforer (met zo’n mooi streepje door de tweede o) betekent dat deze mevrouw het dorpje bestuurt.

De website is goed. Er staat van alles op. Voor de toerist 2 hotels en 3 zomerhuisjes, honderden foto’s in de Bildergalleri, diverse telefoonnummers van de belangrijke mensen in het dorp (Bel burgemeester Margrete via 71559610) en het woord voor ‘links’ (in het Nederlands nemen we gewoon de Engelse term over) in het Noors is Lenker en ik gok dat ze nuttig zijn.

Er staan twee vacatures op de website (wie van de 49 hapt toe?) en Keiko woont ook in Halsa. Heeft deze vriendelijke vriend meegedaan in Free Willy of beeld ik me dat nu in, ik heb de film niet gezien. Vele nieuwtjes via de site, alle bedrijven staan er op. Wat een geweldige dorpssite, daar kan menig grote stad een voorbeeld aan nemen.

Nu nog een manier vinden om ooit een keer naar Halsa te gaan. Of weet ik al genoeg en hoef er niet meer heen?

Hard Gras 48 – Marcel Roosmalen – Je hebt het niet van mij (07-001)

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, Hard Gras, lezen, Marcel van Roosmalen, Vitesse, voetbal, voetbalboek

Veel ophef was er al over dit boek. Blijkbaar was het bij Vitesse niet zo goed gevallen. Daardoor natuurlijk extra interessant. In het voorwoord wordt dit boek vergeleken met de boeken van Kees ’t Hart over Heerenveen en Hugo Borst over Feyenoord. Ik ben bang dat ik de vergelijking niet helemaal terecht vind.

Ik vond dit boek namelijk erg leuk om te lezen, maar de kwaliteit van de twee al genoemde titels is gewoon erg moeilijk te evenaren. Daarbij ligt een club als Vitesse gewoon iets te ver van mij af om met er erg druk over te maken. Desalniettemin is het erg interessant om te zien hoe het eraan toegaat bij de club die tien jaar geleden een rol voor zichzelf zag, die AZ ondertussen heeft opgepakt, de subtopper die zich tussen de traditionele topclubs worstelt.

Van Roosmalen is een supporter, maar is voor een jaar de man die de club op de voet volgt. Met een relativeringsvermogen dat vele supporters niet hebben, is hij de juiste man voor dit boek. Hij weet genoeg van de club, kent vele mensen, maar houdt toch iets afstand. Dat Vitesse het dit seizoen beroerd doet, maakt het boek natuurlijk alleen maar een stuk beter (en eenvoudiger te schrijven). De titel ‘Je hebt het niet van mij’ geeft al aan in welke sfeer de schrijver is beland. Eredivisievoetbal lijkt soms veel op een slechte soap, de organisatie heeft veel weg van een amateurclubje met wat vrijwilligers, de voetballers hebben, vanzelfsprekend, te grote ego’s en Van Roosmalen schrijft het allemaal op. Leuk.

Nummer: 07-001
Titel: Je hebt het niet van mij (Hard Gras 48)
Auteur:  Marcel van Roosmalen
Taal: Nederlands
Jaar: 2006
# Pagina’s:  128
Categorie:  Sport (voetbal)
ISBN:  90-468-0096-2

Slimme actie PVV

Tags

dubbele nationaliteit, in het nieuws, politiek, PVV

Veel ophef deze week over de motie van de PVV, waarin ze de discussie over de twee nationaliteiten van twee toekomstige staatssecretarissen geweldig uitgebuit hebben.

Fritsma profiteerde genadeloos van de onervarenheid van kamervoorzitter Verbeet, die de motie dermate onfatsoenlijk vond, dat ze de discussie niet eens wilde aangaan. De simpele voor de hand liggende oplossing is natuurlijk om de motie gewoon in te laten dienen, weg te stemmen en dan verder te gaan met de orde van de dag.

Nu werd het een rel, waarin de PVV als winnaar naar bovenkwam. En dat was veel meer dan dat het vooraf had gehoopt. Want bij de PVV zijn ze ook niet stom. Ze wisten best dat geen partij met hun intolerante voorstel in zou stemmen, maar om de achterban tevreden te stellen, dienen ze gewoon toch die motie in. Nu kreeg het de morele overhand doordat ze van alle kanten werden aangevallen, volgens eigen zeggen zelfs geïntimideerd. En na het debat konden ze terecht wijzen op de rol die Verbeet heeft gespeeld en nog dagen doorzeuren.

Zo krijgt het onmogelijke voorstel (er zijn 17 landen op de wereld waarvan je de nationaliteit niet kunt opgeven, waaronder Marokko) veel te veel aandacht. Tot mijn stomme verbazing blijkt dat een meerderheid van Telegraaflezers achter Wilders en zijn kornuiten staan in deze kwestie. In de peilingen heeft de nieuwe coalitie nu al schade opgelopen. Geweldige politieke actie dus van de PVV die op deze manier de verkiezingen voor de Provinciale Staten nu al weten te beïnvloeden. En deden ze daar zelf wel aan mee?

Mijn persoonlijke mening is natuurlijk dat het een lage streek is, dat er ontzettend veel intolerantie heerst in dit land, waar de PVV keer op keer goed op inspeelt. Ook een kwaliteit. Nu ging de discussie niet over een corrupte CDA staatssecretaris, terwijl het daar wel over had moeten gaan. Het land valt over twee competente toekomstige bewindslieden, omdat die toevallig twee paspoorten hebben. Ik verzucht het helaas steeds vaker de laatste jaren: “Je schaamt je toch kapot dat dit in mijn geboorteland gebeurt…”

Dominicaanse groeten

Tags

Atlanta Braves, baseball, Canada, column, Dominicaanse Republiek, GFC, Goal, honkbal, MLB, reizen, Toronto Blue Jay's, Verenigde Staten, voetbal

Goal, Maart 1993

Na een korte periode van gewenning hier in de Dominicaanse Republiek, ging ik eens op zoek naar een plek waar gevoet­bald werd. Die blijkt dus vrij moeilijk te vinden in dit land. De volksport in dit land is namelijk Baseball. Waar in Nederland bijna iedere jongen begint met voetballen op zijn zesde, om ooit nog eens de nieuwe Van Basten te worden, hier speelt men softball op straat, in de hoop ooit eens uit te groeien tot een ster in de Verenigde Staten. En de omstandigheden zijn vaak niet al te best, maar daar komen sterren uit voort, zo leerden we in Neder­land met de straatvoetbalgeneratie. Hier spelen de kinde­ren dan soms ook met melkpakken als handschoen, takken als knuppel en zelfs heb ik al gezien dat ze met stenen speel­den, bij gebrek aan een echte bal.

Er zijn echter genoeg overeenkomsten te vinden met “ons” voetbal. Wij zijn namelijk erg trots op onze sterren in Italië en vertegenwoordigers in de sterkste competities. Hier kijkt het hele land namelijk naar de Verenigde Sta­ten. Want daar spelen de grote sterren van het Dominicaan­se Baseball. 1992 was voor dit land een groots jaar. De Montreal Expo’s groeiden onder leiding van een Dominicaan­se manager, met 4 Dominicanen in het team (doet mij denken aan Barcelona), uit tot de ver­rassing van het seizoen. De Worldseries gingen tussen de Atlanta Braves en de Toronto BlueJay’s. En weer speelden er Dominicanen een hoofdrol. De Braves haalden de Worldseries doordat Francisco Cabrera in de laatste wedstrijd en de laat­ste inning als pinchhit­ter (een honkbalterm dus, die misbruikt wordt bij voetbal) het beslissende punt binnen sloeg. Bij de Blue Jay’s was Juan Guzman de grote man. Hij won als pitcher 2 van de 4 wedstrijden in de halve finales.

Is het U nog niet geheel duidelijk: de Europacup-finale gaat dus tussen Glascow Rangers, waar Huistra in de ver­lenging van de halve finale als invaller met een actie McCoist laat sco­ren, en AC Milaan, waar Van Basten 2 van de 4 goals scoorde in de andere halve finale.

De Worldseries maakten dus niet alleen de Verenigde Staten en Canada (voor het eerst een niet-amerikaans team in de World­series) gek, maar zeker ook de Dominicaanse Repu­bliek. De Blue Jay’s wonnen uiteindelijk en voor het eerst in de geschiedenis is de wereldkampioen honkbal een niet-amerikaans team. Welis­waar speelde er ook geen enkele Canadees mee, wat een Canadese krant verleidde tot de kop “Our Americans have beaten their Americans:, maar wel enkele Dominicanen, waarvan er een zelfs een hoofdrol speelde en het feest bleef dan ook niet beperkt tot Cana­da. De kranten stonden hier vol, en waar je ook komt, de kans dat je iemand ziet lopen met een petje en/of t-shirt van de Blue Jay’s is minstens zo groot als de kans dat je in Mekka een Moslim tegenkomt. Sinds 1992 zijn de Blue Jay’s de populairste sportploeg in dit land. En natuurlijk is de popu­lairste spelerJuan Guzman, die alleen de pech had dat de Worldseries reeds na 6 wedstrijden beslist werden, waardoor hij slechts 1 van de 4 winst-partijen speelde. Want wanneer je als pitcher de laatste en dus beslissende wedstrijd wint (die hij had moeten spelen als er 7 wedstrijden nodig waren ge­weest), dan ben je binnen.

Parijs 1900

Tags

Frankrijk, Olympische Spelen, Parijs, Wikipedia

De lijst van Nederlandse deelnemers aan de Olympische spelen van Parijs in het jaar 1900 levert een aantal mooie verhalen op. 36 Nederlanders maakten de reis naar de lichtstad, ze deden mee aan 6 sporten.

Een erg interessant onderdeel is het Running Wild Boar Shooting, waaraan Solko Johannes van de Bergh en Walter Joachim Jochems meededen. Was dit een eerbetoon aan Obelix?

Ook aan de eerste Nederlandse gouden medaille zit een verhaal vast. Roelof Klein en Francois Antoine Brandt wonnen de twee met stuurman. Helaas was hun eigen stuurman te zwaar en op het laatst vervangen door een Frans jongetje. Daardoor konden zij niet als puur Nederlands team beschouwd worden en het IOC gaf hen wel goud, maar telt het goud niet als Nederlands. Overigens hadden de twee heren niet eens door dat ze mee hadden gedaan aan de Olympische Spelen. Ze dachten zelf dat ze wereldkampioen waren geworden.

Ook van het onderdeel Sur la perche à la Herse had ik nog nooit gehoord. Het schijnt een onderdeel van het boogschieten te zijn, maar zelfs op Wikipedia is daar verder niets over te vinden, zelfs niet in de Franse versie of bij het hoofdstukje boogschieten.

Een andere Olympische sport, Croquet, kende geen Nederlandse deelnemers.

Voor een onderzoeker met te veel vrije tijd lijken mij deze Olympische Spelen zeker een inspanning waard.

Bron: Wikipedia (willekeurige pagina)

Knock on head

Tags

onderwijs, school, studenten

Eén van mijn favoriete scènes uit de legendarische serie Fawlty Towers is het moment dat Basil Fawlty zijn Spaanse kelner Manuel aan het uitleggen is wat wat is. Het eindigt met de tekst (ik parafraseer omdat ik te lui ben om het boek met teksten helemaal door te worstelen op jacht naar de exacte woorden):

”This Manuel, this spoon, this knock on head.”, waarna hij de Spaanse manus van alles met de lepel een klap op het hoofd geeft.

De scène schoot me deze week even door het hoofd.

Ze is een van de lastige studenten. Het heeft weinig met school te maken, meer omdat er van alles in haar leven speelt. Ook in de klas ligt ze niet lekker. Ze is te ‘streetwise’ voor vele van haar klasgenoten. Maar ze is zonder twijfel de slimste in haar klas. Helaas ook soms in de Twentse (Duitse) betekenis van het woord.

Deze week was er een rustig moment in de klas. Iedereen was het aan het werk of gaf in ieder geval die indruk. Op zich al een schaars moment in deze klas. Zij zit achterin, natuurlijk, ik zit rond te kijken en zie dat ze haarzelf voor de kop slaat. Letterlijk dus. De aanleiding is niet duidelijk, maar ze zal iets vergeten zijn, gok ik.

Mijn eerste reactie is er uit voor ik erg in heb: “Mag ik ook een keer?” Ze kijkt even verbaasd. Ik zie haar denken. Ze weet niet hoe serieus ik ben (niet, maar dat laat ik haar natuurlijk niet merken) als ze reageert. “Nee, maar ik wil u wel slaan”. De klasgenoten om haar heen kijken verwachtingsvol op wat er staat te gebeuren.Aan de andere kant van de klas werkt men gewoon verder.

“Dat is goed, maar ik eerst”, antwoord ik, wetende dat ik formeel een grens overschrijd. Weer zie ik die twijfel in haar ogen. De bedachtzaamheid die ze heeft gekregen door jaren voor haar zelf opkomen in een in haar ogen vijandige wereld. Dan wint de nieuwsgierigheid. “Zou hij het echt doen?” lees ik in haar blik. Ze staat op. Ik ook.

Ik loop naar haar toe, sta even stil en geef haar dan een tik op haar voorhoofd. Het klinkt alsof het een felle tik was, maar het viel wel mee. Er wordt besmuikt gelachen. Haar beurt. Een flits van een seconde twijfelt ze nog, maar dan tikt ze mij, iets zachter, ook op het voorhoofd.

Als op afspraak draaien we ons allebei weer om, gaan zitten en gaan verder met wat we aan het doen waren.

Kijk nog eens 048

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Sommigen claimen te weten dat Zijn Zoon (dubbele hoofdletter) terug is op aarde. Anderen kennen de weg en willen dat delen met mij. Sinds ik deze wegwijzer zag op Ibiza afgelopen zomer maken ze mij niets meer wijs.

God’s parkeerplaats

Tags

geloof, onderwijs, parkeergarage, parkeren, religie, school

Het gebouw is in gebruik genomen. Er is zelfs een prachtige parkeergarage in de kelder. Helaas dient die garage nu alleen nog als opslagruimte voor overbodige kantoormeubels en verhuisdozen, als fietsenstalling tot het echte fietsenhok klaar is en als rookruimte, omdat er bij de ingang van het rookvrije gebouw niet gerookt mag worden.

In de tussentijd moeten alle docenten, maar ook vele studenten de auto elders parkeren. Elders is in dit geval een buurt die niet echt een vrolijke aanblik biedt. Op mijn LiveJournal vergeleek iemand de buurt met de Bijlmer, waarbij die laatste wijk een zonnige en groene buurt werd genoemd. De door de baas gesuggereerde (en gecreëerde) parkeerplaats voegt al snel vijftig procent toe aan de reistijd.

Er lijkt echter een alternatief te zijn. Liefst drie parkeerplaatsen vlak bij de school staan elke dag de gefrustreerde parkeerders uit te lachen. Ze horen bij religieuze gezelschappen en hebben een hek voor de lege ruimte staan, waardoor we er wel langs kunnen lopen, maar niet kunnen parkeren.

Lid worden van een van de drie lijkt op dit moment een aantrekkelijke optie. Het komende halve jaar een veilige parkeerplek en nog dichterbij ook. Maar welke?

De Jehova’s getuigen hebben de beste papieren. Het dichtste bij, het beste hek, genoeg ruimte en vanuit sommige leslokalen kun je nog even een blik werpen op je auto. Maar helaas voetbal ik op zondagochtend, de ongetwijfeld verlangde tegenprestatie kan ik niet leveren.

De moskee aan de overkant is een goed alternatief. Extra voordeel is dat ook het suikerfeest een erkende vrije dag lijkt te worden voor islamieten. Maar wil ik vijf keer per dag bidden? Durf ik me laten besnijden, het schijnt op latere leeftijd erg pijnlijk te zijn. En ook al verdenkt men mij wel eens van een talenknobbeltje, het Arabisch ben ik niet machtig.

De laatste mogelijkheid is de Vrijgemaakt Gereformeerde kerk. Past vast goed bij de drie gereformeerde politici die ons land de komende vier jaar regeren. Maar ondanks de naam, bleek uit informatie die ik op Wikipedia trof, dat deze kerk nog strenger in de leer is dan ‘gewone’ gereformeerden. Dan moet ik dus mijn voetbalclub na 31 jaar inwisselen voor een zaterdagclub, mijn televisie naar zolder verhuizen, mijn vriendin het huis uit doen en op zoek gaan naar een achternichtje om te trouwen.

Ik ben bang dat de drie geen alternatief zijn. Ik loop wel iets verder en hoop dat mijn auto ’s avonds intact op dezelfde plek staat als waar ik ‘m ’s ochtends achterliet.

Utopia

Tags

boeken, Thomas Moore, Utopia, Wikipedia

Vandaag, 529 jaar geleden werd Sir Thomas More geboren. Hij schreef in van de meest invloedrijke boeken aller tijden, Utopia over een zelfverzonnen heilstaat. Het boek verscheen in 1516 voor het eerst in het latijn. More was erg ontevreden met de manier waarop de wereld er uit zag in die tijd.

Zijn boek was een ideaalbeeld, geen blauwdruk. Het bestond uit twee delen. Het eerste deel een beschrijving van Engeland zoals het op dat moment was, het tweede deel het fictieve Utopia dat door sommigen als een communistische staat avant la lettre wordt gezien.

Het mooie van oude boeken is, dat er geen copyright meer op rust en dat je het dus op het web snel kunt terugvinden. Via Project Gutenberg is het hele boek gratis te downloaden. Wel in het Engels.

Bron: Wikipedia (hoofdpagina)

Slot op de deur

Tags

fotooo, onderwijs, school

Het zou een koffiecorner worden voor de leerlingen. Slechts een klein groepje had het ontdekt. De rest zat gewoon in de grote kantine of in de hal.

Daarna wilde mijn afdeling het inpikken. Een koffiekamer en wat bureau’s stonden samen in een ruimte waar iedereen moest werken. Het verving de oude docentenruimte en een stuk of 6 kantoren, maar was qua oppervlakte veel te klein.

Maar dat plannetje bleek ook niet op te gaan. Lokalen tekort. Het gebouw is net nieuw en nu al moeten collega’s op andere lokaties lesgeven. Dus wordt het nu een ‘gewoon’ leslokaal. Ook al was het daar niet voor gebouwd. Nood breekt wetten.

Het hangslot fascineert me al weken. Elke keer als ik er langs kom, valt het me op. Een ketting met een flink slot eraan. Je verwacht er eigenlijk een oud fietsframe bij, met wielen die of dubbelgevouwen zijn of weggejat.

Het prikkelt de fantasie, dat dan weer wel. Er zijn websites die bij een foto een onderschrift laten bedenken. Er schieten velen door mijn hoofd. “Lesuitval beperkt door revolutionaire methode”, “Kennis achter slot en grendel”, “Weerstand tegen Het Nieuwe Leren resulteert in drastische maatregelen” en vele andere leuke one-liners.

Maar eigenlijk is het beeld mooi genoeg.

De kerstvloed van 1717

Tags

geschiedenis, Wikipedia

De kerstvloed in 1717 trof een groot gedeelte van Nederland. Ook in Duitsland en Scandinavië verdwenen hele dorpen. Omdat de communicatie in die tijd nog niet al te goed was, was het lot van vele slachtoffers lang ongewis. Anderhalve maand later werden 32 overlevenden uit Ost Friesland elders teruggevonden.

Bron: Wikipedia (willekeurige pagina)

Surveilleren

Tags

onderwijs, school, spieken, surveilleren, toets

“Wat doe jij hier? X zou vandaag surveilleren. Dat staat op het rooster.” De klas, waar ik eigenlijk behoorlijk goed mee kan opschieten, is niet zo blij als ze me zien aankomen met een grote toetsenvelop onder mijn arm.

Nu is mij bekend dat ik niet erg populair ben tijdens het surveilleren. Misschien helpt het niet dat ik nog niet zo lang geleden zelf allerlei pogingen tot communicatie deed tijdens toetsen zonder dat ik betrapt werd. Meestal liet ik overigens afkijken. Niet omdat ik zo goed was, meer omdat ik te veel zelfvertrouwen had (anderen noemen dat wel eens eigenwijs) en dus eigenlijk een ander niet zo vertrouwde.

Een paar jaar geleden, toen ik net begon, vertelde een voetbalvriend van me dat hij met leerlingen van me in de trein had gezeten. Hij had mijn naam gehoord en goed opgelet op het gesprek iets verder op. “Bij hem kun je helemaal niet spieken”, was de eerste opmerking. Verder was het niet al te negatief begreep ik van hem.

De groep is vandaag dus niet blij met me. Ik had zelf altijdeen hekel aan een surveillant die achter in ging staan. Als je te vaak opkeek, viel het op. Keek je niet om, dan wist je niet of er opgelet werd of niet. Spieken was dus onmogelijk.

Niet elke collega ziet surveilleren als belangrijke taak. Tenminste als ik de opmerking van een van de woordvoersters mag geloven. “Gisteren bij Q hebben we er een groepsopdracht van gemaakt”. Het gelach van de anderen is niet vanwege de grap, maar vanwege de herkenning. Dus ook al balen ze dat ik er zit, ze mogen me nog genoeg om te weten dat ze deze opmerking kunnen maken, zonder dat het consequenties heeft.

De klas heeft echter mazzel. Ze moeten een brief schrijven, spieken is dus al een stuk zwaarder. Daarbij is dit een rustige lichting, in tegenstelling tot de groep hieronder. Maar de belangrijkste reden is de computer. In dit nieuwe gebouw staat in elk lokaal een computer. Dus als het rustig is, dan is het al snel tijd om even mijn mail te checken, het bezoekersaantal van mijn blogs te controleren en wat te lezen her en der op het www.

Ik denk niet dat er vandaag afgekeken is. Maar deze nieuwe situatie met computer zou zo maar kunnen betekenen dat ik in de toekomst iets populairder word in de toetsweken. Misschien een live-blogje in de volgende toetsweek?