45 – Sapho – L’accordeoniste

Tags

Gerbie's top 212, Marokko, muziek, Parijs, Sapho

Nummer	45
Artiest	Sapho
Titel	L’accordéoniste
Jaar	1986
Wikipedia	L’accordéoniste (Piaf)
Website	Sapho
Tekst	Paroles

Ze was al een tijdje in Parijs, toen ik haar voor het eerst op de radio hoorde. Train de Paris, leuk deuntje, goede zangeres, leek mij zo. Geboren in Marokko, later naar Parijs gekomen. En toen hoorde ik op een dinsdagavond dit nummer. Live, het begon met begeleiding, maar al snel stierf de muziek weg. Sapho zong door, wat een stem, wat een keel, wat een geluid. Je merkte dat de hele zaal vol zat, maar dat iedereen werd weggevaagd door die zangeres met die cover van Piaf.

Natuurlijk kende ik Edith Piaf al wel, maar dit nummer van haar nog niet. Maar toen ik het nummer later hoorde, kon ik alleen maar concluderen dat de kracht van Sapho het origineel in de schaduw zette. Gewaagde conclusie, wie verslaat Piaf met haar eigen nummers?

Een aantal oude elpees vond ik in de opruimingsbak, werkend in Frankrijk vond ik ook een boek. Deze dame was erg getalenteerd. Maar buiten Frankrijk was het lastig om haar te volgen, zeker in de tijd ver voor het internet. Maar toen deze lijst in mijn hoofd kwam, kwam dit nummer ook meteen weer naar boven. Van het fictieve verzamelalbum ‘Covers beter dan het origineel’. Die stem, die uithalen, wat een schitterend lied!

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Liefde is de enige remedie

Tags

aanslagen, Frankrijk, in het nieuws, ISIS, liefde, pacifist, Parijs, politiek, wereldvrede

Het is ze gelukt. Zelf benoemde martelaars. Niet de zanger van de Eagles of Death Metal van het podium knallen en daarmee van hem een martelaar maken, maar willekeurige concertgangers. Tientallen. En elders in Parijs nog een paar dozijn. Met maar een enkel doel: Angst aanjagen. En het werkt. Politici zeggen dat we in oorlog zijn met een groep terroristen, al zijn we niet in oorlog met een land. Volgens mij kan het niet, maar meneer Rutte zei het toch. En meneer Hollande ging er met nog krachtigere taal omheen.

En sindsdien is iedereen bang. Grenzen moeten dicht. Vluchtelingen die voor dit soort aanslagen op de vlucht zijn geslagen worden zelf verdacht gemaakt, omdat ze een ander kleurtje hebben. De hashtag #prayforparis werd populair, waardoor het leek alsof de twee grootste godsdiensten tegen over elkaar staan. Een voetbalwedstrijd wordt afgelast omdat er aanwijzingen zijn dat er een explosief in het stadion zijn. Geen concrete bewijzen, maar aanwijzingen. De studenten in mijn klas vragen me wat ik zou doen als er nu iemand van Isis de klas in zou lopen. Ik weet het niet. Het liefst volg ik Bert Wagendorp’s advies: Wees niet bang.

Wel weet ik dat het niet helpt om een dag na de aanslagen bommen te werpen op een Syrische stad waarvan men denkt dat er veel Isis strijders wonen. Het helpt ook niet om alle moslims op te roepen afstand te nemen van de aanslagen. Alsof ik me moet verantwoorden voor Breivik zijn daden, de muziek van de drie J’s en de uitvinding van de guillotine. Onzin. Een terrorist is een terrorist vanwege zijn daden. Niet zijn huidskleur is relevant. Niet wat hij gelooft. Niet de eerste bladzijde van zijn paspoort.

Het bijbelse oog om oog, tand om tand werkt ook niet. Proberen we al eeuwen. Loopt het alleen maar uit de hand. De beste remedie voor vrede in Europa bleek na de tweede wereldoorlog economische vooruitgang. Welvaart. Landen waar het de gehele bevolking steeds beter gaat, zijn stabiele landen. Landen waar de welvaart slechter verdeeld wordt, of zelfs helemaal niet, zijn onrustige landen. Het groepje dat in Parijs de aanslagen pleegde waren vooral Fransen en Belgen. Geen vluchtelingen. Geen islamieten, ook al denken ze dat zelf wel. 126 Islamitische leiders legden al uit dat ISIS strijders tegen het geloof handelen dat ze denken te propageren.

Het enige wat zou kunnen helpen, is de aller moeilijkste oplossing. Niets doen. Geen grenzen dicht. Geen extra bommen. Geen vergeldingsacties. Geen ferme taal. Maar helemaal niets doen. Niet terugvechten. Wel: Zorgen voor minder ongelijkheid in de wereld. Iedereen die het nodig heeft hulp bieden. En dus ook degenen waar u en ik het misschien niet mee eens zijn. Werken aan een eerlijke samenleving. Waar iedereen gelijke rechten heeft en de zwakkeren worden gesteund door de sterkeren.

Wat zouden ze schrikken die jongens, die zogenaamde strijders. Ineens hebben ze niets om tegen te strijden. Ineens krijgen ze de kans om hun idealen uit te spreken. Ineens ziet de wereld er anders uit. Zonder vijand die ze sterk maakt. Een wereld waarin iedereen zijn eigen geloof mag belijden. Of zelfs helemaal geen geloof. Veertien jaar geleden al schreef ik een open brief voor meneer Bush, naar aanleiding van de vliegtuigen in de Twin Towers. De oplossingen van de afgelopen veertien jaar hebben niet gewerkt. Het is nu tijd voor een radicaal andere oplossing. Geef Martin Luther King, John Lennon en Mahatma Gandhi met terugwerkende kracht gelijk. Werk aan een wereld waarin iedereen gelijke kansen krijgt en het geweld zal steeds meer verdwijnen.

Noem me een idealist, een hippie. Beschuldig me naïef te zijn. Maar besef dat dit de enige oplossing is die nog niet serieus geprobeerd is. Dat alle andere oplossingen tot nog toe ons geen sprankje dichter bij een oorlogsvrije wereld hebben gebracht. En als je het niet wil, erken je indirect het gelijk van de terroristen. Dat geweld een oplossing kan bieden. Dat je liever vecht voor vrede, wetende dat dat een contradictio in terminis is. Maar kom dan niet bij mij klagen. Je hebt er zelf voor gekozen.

Éric-Emmanuel Schmitt – Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, Eric-Emmanuel Schmitt, Frankrijk, lezen, Parijs

Éric-Emmanuel Schmitt – Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran

Ineens moet/mocht ik mee naar Parijs. Het waarom is niet zo boeiend. Maar omdat ik graag mijn talen bij wil houden, moest ik snel op zoek naar een Frans boek. Ik geloof dat ik op dit moment niet in staat zou zijn Sartre door te worstelen, wat ik voor mijn eindexamen ooit wel deed. En met plezier zelfs. Dus koos ik voor dit dunnetje. Een Duitse uitgave. Geweldig idee, kasten vol staan ze in de betere Duitse boekhandel. Ook in andere talen. Speciaal voor scholieren. De moeilijkste woorden staan in de voetnoot even uitgelegd in het Duits. Op die manier kun je het lezen (in een vreemde taal) aantrekkelijk maken voor scholieren. Gebeurt volgens mij niet genoeg.

Hoe dan ook, in de bus op weg naar Parijs begon ik, tijdens de week had ik niet zo veel tijd, in de bus naar huis had ik ‘m al snel uit. Het zou als kinderboek omschreven kunnen worden, maar net zo goed geschikt voor volwassenen. Het verhaal gaat over de elfjarige (joodse) Momo. Hij woont alleen met zijn vader, komt geregeld in de buurtwinkel van Monsieur Ibrahim. Het straatschoffie steelt regelmatig iets, denkt dat de oude eigenaar het niet door heeft.

Op een dag wordt hij aangesproken door Monsieur Ibrahim. Deze blijkt veel meer van hem te weten dan hij doorheeft, inclusief zijn diefstallen. Er ontstaat een verstandhouding tussen de twee, die groeit naar vriendschap. Als de vader van Momo er op een dag niet meer is, wordt Ibrahim een vervanger.

De oude winkeluitbater voelt zijn einde naderen en neemt zijn jonge protégé mee op een lange reis naar zijn thuisland. Een mooie roadtrip waar beiden van genieten. En in Turkije laat hij de jonge Momo zien hoe het leven daar is. Maar wat de jonge Momo niet heeft zien aankomen, is dat de oude Ibrahim naar huis is gegaan om te sterven. En hoe moet het dan verder..

Schmitt (Duitse naam, Fransman) heeft een prachtig boek geschreven. De vriendschap tussen het jonge ongeleide projectiel Momo en de wijze oude Ibrahim is een prachtige aanleiding om het leven in een van de mindere wijken van Parijs te beschrijven. Levenslessen alom in dit boek, zonder dat er gelijk een moralistisch sopje overheen gegoten wordt.

Schitterend verhaal.

Citaat: “Avec Monsieur Ibrahim, je me rendains compte que les juifs, les musulmans et meme les chrétiens, ils avaient eu plein de grands hommes en commun avant de se taper sur la gueule. Ca ne me degradant pas, mais ca me faisait du bien.” (p.43)

Nummer: 14-016
Titel: Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran
Auteur: Éric-Emmanuel Schmitt
Taal: Frans
Jaar: 2001
# Pagina’s: 100 (2711)
Categorie: Kinderboek
ISBN: 978-3-15-009118-0

Meer:
Oscar and the lady in pink
imdb (Verfilmd)
Wikipedia
Boekverslag (Scholieren.com)

Wie kwam ik tegen in Parijs?

Tags

Frankrijk, mensen, Parijs, reizen, werkweek

Parijs is een stad als elke ander. Velen lopen hoofd gebogen over straat, kijkend naar een klein schermpje. Toeristen lopen met een plattegrond en/of reisgids rond, op zoek naar de mooiste foto. Zij die er wonen zijn chagrijnig, omdat ze niet door kunnen lopen op weg naar huis. Maar als je even iets verder kijkt, dan zie je toch wel weer wat bijzondere mensen. Zoals:

Een juffrouw die met twee gewichten lopend erg fit wil lijken/zijn/worden (doorhalen wat niet van toepassing is), snel wandelend tussen de toeristen door langs de Seine/

Een Frans schooljongetje met een Chelsea voetbalshirt aan, juist op de dag dat de lokale club in Engeland op bezoek gaat.

Een meneer met deels kaal en deels gemillimeterd hoofd, die desondanks op straat een kammetje uit zijn zak haalt en even over de laatst overgebleven stoppels gaat.

Een bijrijder van een ambulance die wachtend achterover hangt, voeten op het dashboard, gigantische koptelefoon op het hoofd, druk met zijn mobiele telefoon.

Een zwerver die voor een kerk een matrasje neerlegt, maar eerst in het halletje van de kerk rondjes ijsbeert. De nacht duurt nog lang.

Een klein meisje, zeker nog niet van schoolgaande leeftijd, gekleed in een schooluniform.

Twee vriendinnen die hoppend bij het rode stoplicht staan, gekleed in hetzelfde trainingsjasje, een kleur die het midden houdt tussen roze en oranje, wachtend tot het moment dat ze weer verder kunnen rennen.

Graag zwerf ik door vreemde steden/stadsdelen op zoek naar iets nieuws. Meestal zijn het echter de mensen die ik observeer.

Het perpetuum mobile van de Looky Looky Man

Tags

fotooo, Frankrijk, Kijk nog eens, Parijs, reizen

Kijk nog eens 169

Er moet iemand achter zitten. Of iemanden. Allemaal dezelfde souvenirs. Allemaal dezelfde prijzen. Op vele plekken in Parijs, maar vooral in Montmartre, de mooiste plek is recht tegenover de Sacre Coeur.

Als op commando springen ze op als er politie aankomt. Hun uitstaldoekje heeft twee handvaten aan de zijkant en verandert in minder dan een seconde in een knapzak. Haastig lopen ze weg, schichtig rondkijkend.

Twee minuten later is de kust weer vrij, het uitstallen kan weer beginnen. Een voor een alle Eiffeltorentjes en andere prullaria. Het perpetuum mobile van de Looky Looky Man.

Je eigen tuin, terwijl je toch aan de Champs Elysees woont

Tags

fotooo, Frankrijk, Kijk nog eens, Parijs, reizen, vakantie

Kijk nog eens 168

Sommige mensen willen echt alles. Hartje Parijs wonen, uitgang aan de Champs Elysees, uitzicht op de Arc de Triomphe. En dan ook nog een eigen tuin. Ach ja, als je maar betaalt. Ik gok dat ze de planten en het gras niet zelf hoeven te verzorgen. Ik gok dat er ook een behoorlijk prijskaartje aan hangt.

Vanaf de Eiffeltoren gezien

Tags

fcblogbroeders, fotooo, Frankrijk, Hans van der Meer, Parijs, reizen, vakantie, Van der Meest, voetbalfoto

Van der Meest, deel 45

Van der Meest, een serie foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Ode aan fotograaf Hans van der Meer.

Contrast op de Champs Elysees

Tags

bedelen, fotooo, Frankrijk, Kijk nog eens, Parijs, reizen, vakantie

Kijk nog eens 165

Het contrast was groot. Dure winkels, publiek dat daar graag gezien wil worden, vermengd met toeristen. De Champs Elysees, een bijzondere straat. Maar ook een ‘goede’ plek om te bedelen. Alsof er een rooster was gemaakt, netjes met vaste tussenruimtes, kwam ik ze tegen.

Na een paar bedacht ik dat daar een mooie foto in zou zitten.

Helaas liepen er mensen in de weg, dus wachtte ik even en probeerde het nog een keer.

Maar als ik dan beide foto’s bekijk, dan lijkt die tweede niet echt en raakt de bovenste mij het meest.

Mona Lisa gestolen

Tags

cultuur, Frankrijk, Italië, kunst, Leonardo da Vinci, Louvre, Mona Lisa, Parijs

Op 22 augustus 1911 liep Louis Beroud het Louvre museum in Parijs binnen. Hij wilde een sketch maken om te verkopen aan toeristen. Daarvoor liep hij naar de plek waar het beroemdste schilderij hing. Maar toen hij aankwam in de Salon Carre bleek de Mona Lisa te zijn verdwenen. De museum directeur had een jaar daarvoor nog geroepen dat het nooit gestolen zou kunnen worden; ‘je kunt net zo goed een toren van de Notre Dame proberen te jatten’, of woorden van die strekking had hij geroepen.

Honderd jaar verder zijn we ondertussen. Ik wist niet eens dat het beroemdste schilderij met een verzekeringswaarde van meer dan 700 miljoen dollar ooit gestolen was. Toch is er ook al een film over gemaakt, Mona Lisa missing. Terug naar 1911. 60 inspecteurs en 100 politiemensen begonnen een onderzoek. Toch zijn er nu nog steeds meerdere theorieën over hoe het schilderij op een dag verdwenen bleek te zijn. Zelfs Pablo Picasso, toentertijd een arme artiest in dezelfde stad, werd verhoord. Die kon de politie ook niet helpen.

Ruim twee jaar later dook het schilderij op in Italië. De dief vond dat hij het doek terug had veroverd op Napoleon en dat het nu terug was in het land waar het hoorde. Hij wilde het wel teruggeven, op voorwaarde dat het in het Uffizi te Florence zou komen te hangen. Later bleek dat zijn motief minder nobel was. Een half miljoen lire was namelijk ook goed. Hij kreeg zijn losgeld, maar werd meteen gearresteerd. Vincenzo (of Pietro) Peruggia werd een held voor vele Italianen, zat uiteindelijk maar een paar maanden vast. Hij haalde wel de top tien van Time magazine’s grootste bandieten aller tijden. Hij had een tijdje in het Louvre gewerkt en kon zonder problemen het museum in en uit lopen. Met een schilderij dus ook.

Na terugkeer in Parijs werd hij zelf ook schilder. Klein verschil met Leonardo da Vinci. Hij schilderde namelijk geen schilderijen, maar huizen.

Parijs 1900

Tags

Frankrijk, Olympische Spelen, Parijs, Wikipedia

De lijst van Nederlandse deelnemers aan de Olympische spelen van Parijs in het jaar 1900 levert een aantal mooie verhalen op. 36 Nederlanders maakten de reis naar de lichtstad, ze deden mee aan 6 sporten.

Een erg interessant onderdeel is het Running Wild Boar Shooting, waaraan Solko Johannes van de Bergh en Walter Joachim Jochems meededen. Was dit een eerbetoon aan Obelix?

Ook aan de eerste Nederlandse gouden medaille zit een verhaal vast. Roelof Klein en Francois Antoine Brandt wonnen de twee met stuurman. Helaas was hun eigen stuurman te zwaar en op het laatst vervangen door een Frans jongetje. Daardoor konden zij niet als puur Nederlands team beschouwd worden en het IOC gaf hen wel goud, maar telt het goud niet als Nederlands. Overigens hadden de twee heren niet eens door dat ze mee hadden gedaan aan de Olympische Spelen. Ze dachten zelf dat ze wereldkampioen waren geworden.

Ook van het onderdeel Sur la perche à la Herse had ik nog nooit gehoord. Het schijnt een onderdeel van het boogschieten te zijn, maar zelfs op Wikipedia is daar verder niets over te vinden, zelfs niet in de Franse versie of bij het hoofdstukje boogschieten.

Een andere Olympische sport, Croquet, kende geen Nederlandse deelnemers.

Voor een onderzoeker met te veel vrije tijd lijken mij deze Olympische Spelen zeker een inspanning waard.

Bron: Wikipedia (willekeurige pagina)