26 maandag jun 2017
Posted in Gerbie's Lifeblog
Tags
Deze zomer mijn schaarse tijd maar eens anders gebruiken. Bloggen even op pauze. Na de zomer meld ik me wel weer. Via diverse andere social media zal communicatie vast nog mogelijk blijken.
23 vrijdag jun 2017
Posted in Gerbie's Lifeblog
Tags
Voor Goorenaren bekend, voor anderen: Druk weekend
21 woensdag jun 2017
20 dinsdag jun 2017
Posted in Gerbie's top 212
Tags
| Nummer | 97 |
| Artiest | Oasis |
| Titel | Don’t look back in anger |
| Jaar | 1996 |
| Wikipedia | Don’t look back in anger |
| Website | Oasis.net |
| Tekst | Lyrics Freak |
Veel, heel veel jaren dacht ik na over deze lijst. Hoe en wat. In 2013 besloot ik dat het een blogserie moest worden. De definitieve lijst bedacht ik op 1 februari 2014. Door allerlei omstandigheden (blogpauzes, themaweken, NaNoWriMo) die ik toen nog niet wist, schiet ik zo 30 tot 40 nummers per jaar door de lijst heen. En sinds vorige week is het nummer dat net aan de beurt was het meest gedraaide nummer ter wereld. Nummer 97 op deze lijst, maar veel meer nog, het nummer van het concert in Manchester, na de aanslag daar. Dat spontaan op straat wordt gezongen (waarschuwing: tranen trekkend), na de minuut stilte. Het nummer dat door een vol voetbalstadion in Frankrijk wordt gezongen voor een vriendschappelijke interland. Dat kun je niet bedenken, niet plannen.
In 2013 toen ik het nummer op 97 zette, na lang overwegen, omdat Wonderwall natuurlijk minstens zo mooi is, maar daarvoor was een alternatief beschikbaar, op nummer 134, had ik geen idee. Al was het toen al wel een iconisch nummer. In 1996 was het nummer het themanummer van het zomerseizoen in Italië. Ik werkte van seizoen naar seizoen, altijd met Britse toeristen en dus ook grotendeels met Britse collegae. Een van hen kon dit nummer redelijk spelen op zijn gitaar. Niet dat het veel uitmaakte, we zongen toch wel allemaal mee. En we hadden allemaal genoeg drank op om te denken dat het best redelijk klonk.
De broertjes Gallagher zouden goede kandidaten zijn voor het familiediner van de EO. Al toen ze samen in een band speelden, ging het regelmatig mis. Tegenwoordig schijnen ze helemaal geen contact meer te hebben. Maar ze maakten wel geweldige muziek samen. De Britse pers dacht dat ze de nieuwe Beatles gevonden hadden. Blur tegen Oasis, zoals ooit Beatles tegen Stones. Kies maar.
Ik heb nooit gekozen, beide bands maakten legendarische nummers. Ik denk dat Oasis meer pieken en dalen kende, Blur meer muzikale ontwikkeling. Maar muziek is geen wedstrijd, muziek is emotie. En dat begreep die mevrouw anderhalve week geleden tijdens de herdenking in Manchester, toen ze in haar eentje begon te zingen en een heel publiek mee kreeg.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
18 zondag jun 2017
Posted in Papa Gerbie
Tags
Aan de noordkant moet ik het station verlaten, zegt het appje me, twee minuten voor we er zijn. Ik ken de weg nog niet zo goed, moet even kijken welke zijde de noordzijde is, maar loop al snel buiten. Bij de parkeerplaats zie ik dat ze me gespot heeft. En ze rent.
Ze rent alsof er niets anders op de wereld is. Ze rent langs anderen, ontwijkt tegenliggers en komt op me af. Anderhalve dag geleden ging ze van huis, een paar daagjes extra vakantie. Ik kon niet mee, ik had nog mijn werk en een vergadering. Maar de urgentie waarmee ze mijn kant op rent, doet vermoeden dat ik jaren van huis ben geweest.
Haar krullen wapperen in de wind, vol overtuiging rent ze op me af. Als in een film waarin de hele wereld stilstaat en alleen wij tweeën nog bestaan. Ze hangt in de bocht als Daphne Schippers die een 200 meter loopt. In mijn beleving gaat ze sneller. Geen seconde houdt ze in, zelfs niet nu ze vlak bij me is. De onvermijdelijke botsing gaat over in een knuffel. “Papa”, mompelt ze, maar ze is te druk met knuffelen om te praten.
Onvoorwaardelijke liefde, mijn kleine meisje geeft het me, een mooier cadeau bestaat niet. Gelukkiger dan op dat moment kun je je niet voelen. Mijn meisje en ik, een lange warme knuffel. Naast me zie ik een wat oudere man vertederd opzij kijken. Als de knuffel is afgelopen begint ze te vertellen wat ze me allemaal nog moet laten zien en wat ze de afgelopen twee dagen al heeft gedaan. Een spraakwaterval. Ik luister. Het leven is mooi met mijn dochter aan mijn hand.
Wat ben ik trots vader te mogen zijn.
17 zaterdag jun 2017
Posted in GFC Archief
Volgende week weer School- en Volksfeest. Als altijd doet GFC mee met de optocht. In 1987, precies dertig jaar geleden, liep er een gigantische draak door de straten. Het was warm die dag. Er moest flink gedronken worden, maar tijd voor een sanitaire stop was er niet. Het publiek moet vreemd hebben gekeken toen de draak bleek te kunnen urineren.
De optocht eindigde toen nog bij de tent. Het laatste stuk van het Schild naar beneden was een soort van intocht. De Via Gladiola van het Goorse Schoolfeest. Links vooraan (op de foto rechts) herkennen we Toon Groothengel, in die jaren de kartrekker van de optochtdeelname van GFC. Natuurlijk wonnen we de eerste prijs.
16 vrijdag jun 2017
Posted in In het nieuws, Politiek
Een paar dagen liep ik er mee. Wat vind ik van Klaver en de gemiste kans? Velen lieten zich binnen 24 uur horen, zowel positief, maar vooral negatief. Toen las ik gisteren de reactie van Vluchtelingenwerk. Daarvoor al een vergelijkbare conclusie van De Correspondent. Dus toen wist ik het zeker. Ik reageerde op Facebook. Omdat niet iedereen daar zit, omdat niet iedereen mij volgt, omdat de algoritmes van meneer Zuckerberg niet alles op ieders timeline pleurt, vandaag toch maar even hier, op mijn eigen plekje:
Iets met water en wijn en veel over gemiste kansen. Volgens mij ligt het, als zo vaak, genuanceerder. Grenzen dicht is een utopie. Migratie stoppen ook. Al duizenden jaren zoeken mensen naar de beste plek om te leven. Om dat tegen te gaan is geen muur hoog genoeg, geen wet streng genoeg en geen ontmoedigingsbeleid overtuigend genoeg. Accepteer dus dat er vluchtelingen bestaan.
Zo lang de wereldeconomie niet open en eerlijk is, zo lang er uitbuiting bestaat, zo lang belastingontwijking legaal blijft en moreel acceptabel voor velen, zo lang zullen er vluchtelingen zijn.
Aan ons de taak daar op een goede manier mee om te gaan. Deals sluiten met landen die ons geld graag accepteren, maar waar mensenrechten niet hoog op de agenda staan, is geen oplossing, dat is een schijnwerkelijkheid.
Compliment voor Jesse Klaver en de zijnen dat ze daar niet aan mee willen doen.
14 woensdag jun 2017
Posted in Fotooo, Goorse vragen
Tags
Niet dat het voor het feest iets uitmaakt, maar ik vond de decoratie vorig jaar een vooruitgang. U ook?
Nog een dikke week…
Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.
13 dinsdag jun 2017
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 98 |
| Artiest | De Dijk |
| Titel | Groot hart |
| Jaar | 1985 |
| Wikipedia | Elke dag een nieuwe hoed |
| Website | De Dijk |
| Tekst | LyricsFreak |
“Weg met de onverdraagzaamheid”, schreeuwde hij als laatste in de microfoon. Zijn witte overhemd had rode vlekken van de tomaten die men richting podium wierp. De ‘men’ in dit geval waren hardrockers, die even daarvoor naar Helloïse mochten luisteren. De jaarlijkse popsnack op het Malbergplein had een ongelukkige programmering. Het concert van De Dijk duurde nog geen vijf nummers op deze manier.
Toen de hardrockers afdropen werd het plein afgesloten en kwamen de heren toch nog even terug en gaven een prachtig concert. Het moet in het jaar zijn geweest dat Groot Hart als single uitkwam. Kan ook een jaar eerder zijn geweest.
Sindsdien zag ik de Dijk nog een handvol keren live, waarmee ik alleen in mijn eigen omgeving op zijn hoogst een subtopper ben, ik ken fans die ze meerdere keren per jaar zien. En dat al dertig jaar achter elkaar.
Goede band, mooie teksten, vooral live weten ze hun publiek goed te bespelen. En vele klassiekers van de Nederlandse popmuziek staan op hun naam. Ik koos toch maar voor dit nummer. De vijftienjarig verlegen puber die ik was, begreep het nummer best, maar had geen idee hoe er mee om te gaan. Misschien dat daarom de tekst zo goed bleef hangen, dat ik dertig jaar later zonder probleem van begin tot eind mee kan zingen.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
12 maandag jun 2017
Posted in Reizen
10 zaterdag jun 2017
Posted in Fotooo, Van der Meest, Voetbalfoto's
Van der Meest, deel 93
Veyrins, Frankrijk
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
08 donderdag jun 2017
Posted in Boekbesprekingen 2017
Tags
Nico Dijkshoorn – Alles & niets
Wie is Nico Dijkshoorn? Is het de huisdichter van DWDD, die gemakzuchtig wat in elkaar flanst, er altijd voor zorgend dat de gasten van de middag in zijn ‘gedicht’ terecht komen om dan quasi bescheiden, licht glunderend de studio rond kijkt om te zien of men zijn goedbedoelde steek onder de gordel wel snapte? Of is het de voormalig huisdichter van GeenStijl die in zijn eerste verzameling genadeloos afrekende met de mythe dat poëzie moeilijk moet zijn. Als hij er duizend kan schrijven in korte tijd, dan kan iedereen het. Alleen hij doet het en verkoopt het ook nog.
Is het de ietwat verlegen man, die na een optreden trots is dat hij zijn handtekening mag zetten in een door hem geschreven boek, daar dan ook nog eens moeite voor doet, zodat de lezer ziet dat hij serieus genomen wordt? Of is het toch de columnist, de veelvraat die over alles een mening heeft.
In dit boek lijkt hij op de laatste. Volgens mij zijn sterkste rol. Observator van het gewone, beschrijft hij het ongewone. Iets wat niemand opviel, maar waar hij een column over schreef, waarna de lezer verbaasd achter blijft, ‘waarom zag ik dat niet?’ Juist in die rol excelleert Dijkshoorn. Hij heeft aan een enkel detail genoeg om een prachtige column te schrijven. Hij kan iemands perceptie binnen een enkele bladzijde bijdraaien. Precies wat een columnist hoort te doen.
In deze bundeling van columns is hij op zijn sterkst in zijn krantencolumns. De stukjes over Artis en voor Meridian Travel komen geforceerd over. Natuurlijk, een goede schrijver kan altijd een stukje produceren als daarom gevraagd wordt. Dat is een vak op zich, maar of het resultaat goed genoeg is om in een bundeling te verschijnen, dat vraag ik mij af. Ook het hoofdstuk ‘Nieuwe feiten’ is twijfelachtig. Ooit voorgelezen op de Vlaamse radio, doen ze mij het meest denken aan zijn bijdragen op woensdag in het populaire DWDD. Publiek paaien, al lezen deze columns nog wel als columns en worden ze niet als poëzie verkocht.
Boven alle discussie verheven zijn de columns uit de Volkskrant. Hij ziet Floortje Dessing op reis en verbaast zich over haar vertrouwen in de mensheid. Hij wil op een tractor rijden na de documentaire ‘brommers kiek’n’ en hij vraagt zich af hoe je het beste op de deur kunt kloppen, terwijl de rest van Nederland de zwartepietendiscussie voert. Twee columns achter elkaar met de titel ‘doos’, vintage. Zonder enige bijbedoeling. Een jeugdherinnering over hoe zijn vader met een tennisspel thuiskwam en op de grond viel. De andere over de ontbijtkoekdoos die hij had gewonnen in de postcodeloterij en niet durfde op te halen in de supermarkt. Jaloers zijn op je geluidsman, omdat die met John Cale samenwerkt. Ik kan het me helemaal voorstellen.
Mijn beeld van de schrijver is door deze bundeling eigenlijk alleen maar bevestigd. De columnist Dijkshoorn mag nog decennia doorschrijven, ik zal ze zonder twijfel blijven lezen, die columns over onderwerpen waarvan ik vooraf nog niet wist dat ik het interessant zou vinden. De schnabbelaar die zichzelf iets overschat kan ik missen. Voor ieder wat wils dus.
Citaat: “Twee jaar vóór Cecil werd in Kenia een volstrekt onbekende hyena neergeschoten. Door een visboer. Die hyena heette Theo. Hij kon verder niets. Ja, een beetje achter een zieke zebra aanhollen en dan met een bebloede bek in slaap vallen.” (p.124)
Nummer: 17-029
Titel: Alles & niets
Auteur: Nico Dijkshoorn
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 270 (7141)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-4503-446-1
Meer Dijkshoorn op gerbie.nl:
De tranen van Kuif den Dolder
Dijkshoorn belooft wat
Daar schrik je toch van
06 dinsdag jun 2017
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 99 |
| Artiest | Massive Attack |
| Titel | Unfinished sympathy |
| Jaar | 1991 |
| Wikipedia | Unfinished sympathy |
| Website | Massive Attack |
| Tekst | Massive Attack.ie |
Kraftwerk wist mij niet te raken. Ook de synthesizer was in mijn ogen geen toegevoegde waarde voor de muziek in de jaren tachtig. En dan komt dat moment. Dat moment dat je denkt te weten wat je leuk vindt (Rock) maar dat iemand die zekerheid omver werpt. Dat moment kwam in 1991. De band moest haar naam tijdelijk aanpassen. Ten tijde van de golfoorlog was de naam niet zo gepast. Massive heette het toen deze single uitkwam. Al vertelde elke DJ er bij dat de band eigenlijk Massive Attack heette.
Een nieuw genre, vanuit Bristol veroverde Triphop de wereld. En ik vond het mooi. Massive Attack was de voorloper, de initiator, de eerste band die doorbrak. Dit nummer blijft in je hoofd zingen. Blijkbaar ontstond het ook op die wijze (zie link bij tekst hierboven). Prachtig lied, mooie start van een indrukwekkend oeuvre. En het begin van het besef dat je ook eens naar andere muziekstijlen moet luisteren. Dat een mening bijgesteld kan worden. Dat niet alles is wat het op het eerste gezicht lijkt. Levenswijsheden dankzij een lied. Mooi toch?
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
03 zaterdag jun 2017
Posted in Voetbal column
Vorige week in Rotterdam de Staantribune ledendag bezocht. Mooie dag, elders op het web genoeg over te vinden (Staantribune, Twentesport), vele voetballiefhebbers gesproken.
De plek was geweldig. Het kasteel. Sparta. Vol traditie. Ik heb er vele prachtige foto’s kunnen maken. Velen met mij, social media waren druk. Een detail vond ik bijzonder. Onderstaande foto.
In een supporterskroeg verwacht je drank, oude voetbalfoto’s, prullaria en supporters die slap ouwehoeren over het spelletje in het algemeen, hun clubje in het bijzonder. Maar je verwacht geen boeken. Zeker geen goede boeken. Als al, dan voetbal gerelateerde. Maar geen literatuur. Toch stonden er twee rijtjes achter de bar. Herman Pieter de Boer, Tessa de Loo, Oek de Jong, Connie Palmen, Ronald Giphart, je kunt er een boekenlijst van je school mee vullen. Ook Benoite Groult, Ira Levin en Iris Murdoch kun je er tegenkomen.
Sparta, club van Jules Deelder en Hugo Borst. Maar ook van meer lezers. Sympathieke club.
