David Endt – Ajax-zielen

Tags

Ajax, boeken, boeken 2019, boekrecensie, David Endt, lezen, voetbal, voetbalboek

David Endt – Ajax-zielen

32 mooie stukjes over Ajacieden, geschreven door de man die ze allemaal langs zag komen. Die jarenlang het geweten van de club was. Die op een vreemde manier buiten de deur werd gewerkt, maar dit niet bepalend liet zijn voor zijn clubliefde. De man die ooit naast me in de auto zat, die elke keer weer de tijd neemt om een boek te signeren, wat bij hem meer is dan alleen een krabbel zetten.

Netjes op alfabet, van Gert Bals tot Rob de Wit. Niet het aantal jaren of het aantal wedstrijden is bepalend of je een echte Ajax-ziel bent/hebt, maar het gevoel dat daarbij hoort. Het gevoel dat in het moderne voetbal steeds meer buitenboord wordt gezet. Het gevoel dat Endt heeft bij sommigen, minder bij anderen.

Zonder uitzonderingen weet hij de 32 Ajacieden mooi te portretteren, hij weet in mooie bewoordingen elk onderwerp goed te belichten, elk stukje is zo mooi dat ze zonder uitzondering zouden kunnen dienen als de basis voor hun obituary, tegen de tijd dat het zover is.

Endt heeft een jaloersmakend mooie pen en is daarnaast ook nog eens sympathieke voetballiefhebber met een romantische ziel, een zeldzaamheid tegenwoordig.

Hoogtepunten in deze bundeling: Jari Litmanen, Stanley Menzo, Bennie Muller, Simon Tahamata en Frank Rijkaard.

Citaat: “Dit is wat blijft: onuitwisbaar swingend stoer rijzen de Hulshoff-jaren op uit de Gouden Tijd. Een adelaar stijgt op, ogen zoeken en vinden het ideale raakpunt in de bal, het voorhoofd slaat en plaatst het leer naar waar hij wil. De aanvaller knievalt en hoofdbuigt. Voor de Koning der Strafschopgebieden.” (p.52)

Nummer: 19-005
Titel: Ajax-Zielen
Ondertitel: 32 lyrische portretten
Auteur: David Endt
Taal: Nederlands
Jaar: 2003
# Pagina’s: 136 (989)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-204-0717-1

Meer:
Gloria Victoria
Twitter
Wikipedia

Advertenties

Henk Spaan – Nouri de belofte

Tags

Ajax, biografie, boeken, boeken 2018, boekrecensie, Henk Spaan, lezen, Nouri, voetbal, voetbalboek

Henk Spaan – Nouri de belofte

Het meest beladen boek dat ik las in 2018. Is dit het meesterwerk van Spaan? Elke voetballiefhebber kent natuurlijk het verhaal van het grote talent dat door sommigen een gouden toekomst werd voorspeld. Anderen wezen op het feit dat zijn doorbraak uitbleef, ondanks dat hij de jeugd al was ontgroeid. Maar niemand twijfelde aan het talent van de kleine Ajacied van Marokkaanse afkomst. Niemand kon iets negatiefs vinden over het straatvoetballertje dat al meer dan een decennium in de jeugd van Ajax velen plezier bezorgde. Spaan was al jaren degene die schreef over Appie, het talent in de jeugd.

Tot die fatale dag, 8 juli 2017. Een oefenwedstrijdje in Oostenrijk, meer was het niet. Het werd veel meer, het werd het einde van de voetbalcarrière van een speler die iedereen graag in het eerste van Ajax had willen zien schitteren.

Spaan wist al dat er een boek in Nouri zat. Bekeek hem al jaren met bovengemiddelde belangstelling. Een tijdje na die rampzalige middag besloot hij dat die biografie er maar moest komen. Hij ging in gesprek met velen, hij begon te schrijven en besloot zijn eigen jeugd als leidraad te nemen, beiden groeiden op in dezelfde buurt, al zat er een halve eeuw tussen.

Je krijgt een goed beeld van de voetballer Nouri, nog beter van de mens Nouri. Of Appie, zoals hij voor bijna iedereen heette. Zijn familie, zijn vrienden op school en bij Ajax, trainers, iedereen die een rol speelde krijgt een kans. Het viel Spaan zelf al op, niemand kon wat negatiefs bedenken. Hij was geen ster op school, maar hij speelde wel een positieve rol, hij was een voorbeeld voor velen. Erg sociaal, men deed niet snel vergeefs een beroep op hem.

Het boek wordt daardoor een mooi eerbetoon, wat niemand eigenlijk wil lezen. Over vijftien jaar had ik over Appie willen lezen. Nadat hij meerdere kampioen was geweest met Ajax, had geschitterd met Oranje, met een grote Zuid-Europese club de Champions League had gewonnen. Een middenveld met Frenkie en Appie, dat was pas een waardig duo als opvolgers van Xavi en Iniesta. Het heeft niet mogen zijn. Appie ligt te vegeteren, zal nooit meer voetballen. Nog krijg ik tranen in mijn ogen als ik filmpjes van hem bekijk. Nooit sprak ik hem, ik zag hem zelfs nooit live voetballen. Maar ook ik, op meer dan honderd kilometer afstand, zag geregeld beelden voorbijkomen. Van de jeugdspeler, van de beste speler van de Eerste Divisie, van het grappige jonge mannetje dat filmpjes maakte voor de club. Soms zou je de tijd willen terugdraaien.

Spaan schreef een boek dat niet geschreven had moeten worden. Kan hij ook niets aan doen. Het doet pijn.

Citaat: “Ik ben van kleins af aan gewend dat Appie altijd de beste is, de beste speler van het toernooi, elke wedstrijd weer de aandacht. Dat is wat ik gewend ben. Dus ik kan mezelf niet met hem vergelijken. Ik denk: wat hij doet is waar het om gaat. Wat Appie deed vond ik uiteindelijk mooier. Ik was het allerbeste gewend. Jongens dromen ervan om bij Almere City te spelen, terwijl het helemaal niks is. Al speelde ik bij een andere profclub, dan vond ik het nog niet. Omdat ik Ajax gewend was. (…) Hoe kan je jaloers zijn op je eigen broertje? Ik was alleen maar blij en trots op hem.” (p.68)

Nummer: 18-073
Titel: Nouri
Ondertitel: De belofte
Auteur: Henk Spaan
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 232 (14096)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-4583-8

Meer Nouri door Spaan:
Volkskrant
Trouw
Biografieportaal
NRC
AT5

Meer Spaan op Gerbie.nl:
Maldini heeft een zus
Mijn vrouw is weg
Alle dagen voetbal

Nouri op YouTube:
Assists, skills, goals
Appie loopt stage
Het debuut van Nouri
De schijntrap

Jorrit Smink – Staanplaats

Tags

Ajax, boeken, boeken 2017, boekrecensie, Jorrit Smink, lezen, voetbal, voetbalboek

Jorrit Smink – Staanplaats

Columns uit Parool over Ajax. Leuk om jaren later nog eens terug te lezen, het geeft een goed beeld over het seizoen dat de Amsterdamse club had ooit.

Chivu, Zlatan, Litmanen, Van der Vaart en Sneijder, maar ook Jamal Akachar, Nourdin Boukhari, Victor Sikora, Jan van Halst en de onlangs overleden Abubakari Yakubu, leuk om over te lezen.

Bijzonder boek? Mwoah. Interessant voor niet Ajacieden? Denk het niet, maar daar kan de schrijver niets aan doen, daarvoor was het seizoen 02-03 net niet bijzonder genoeg.

Citaat: “Het is dat Maarten Stekelenburg in vorm is, anders was het verloren zaak geweest. In de 68e minuut vervangt Cameron Sikora. Ook de spits heeft het moeilijk. Maar als Krohn Dehli in de verlenging een scherpe voorzet geeft, duikt hij plotseling op. Met zijn teen werkt hij de bal binnen. Een kans, een goal, 1-0: een echte spits. Cameron lijkt klaar voor meer.” (p.99)

Nummer: 17-028
Titel: Staanplaats
Auteur: Jorrit Smink
Taal: Nederlands
Jaar: 2003
# Pagina’s: 112 (6871)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-5956-046-9

Meer:
Sportboek
Volkskrant
Goodreads
Ajax op gerbie.nl

Themaweek 46: Sportboeken

Trots op Ajax

Tags

Ajax, Europa League, finale

Precies 22 jaar eerder zat ik in een Franse campingkantine in mijn eentje te juichen voor mijn club. Een jaar later zag ik voor het laatst Ajax in een grote finale. Woensdag was het weer zo ver. Het afbraakvoetbal van Mourinho was te veel voor onervaren jonkies.

Toch vond ik het een geweldig seizoen. Om vele redenen. Een paar momenten die er voor mij uitsprongen.

Sanchez die in de laatste minuut met een man minder op avontuur gaat en aan de overkant in de zestien belandde. Een counter was genoeg geweest voor uitschakeling, maar toch probeerde hij het.

De Ligt die na zijn desastreuze interlanddebuut in de eerste grote wedstrijd er na meteen voor zijn man komt, niemand ziet en dus het middenveld maar oversteekt en van afstand schiet. Met zijn chocoladebeen. En dan in de finale ook nog eens in de beste Ajacied was.

Dolberg die bijna niet in het spel voorkwam, komt alleen voor de keeper en stift. En stift niet zo maar, bij het kunstbiljarten zie je minder subtiele ballen.

Van der Beek die invalt en meteen de bal richting kruising stuurt, de bal was net een paar centimeter te hoog.

Onana die een beroerde terugspeelbal, meer kanonskogel, uit de lucht controleert, ver buiten zijn zestien, een man uitkapt en daarna een goed, maar risicovolle, pass geeft die de tegenaanval inluidt.

En zo kan ik er nog wel meer noemen, maar ik denk dat het wel duidelijk is. Een prijs winnen is mooi, de harten van het publiek winnen is nog mooier. Johan zei het treffend: in 1974 waren we geen wereldkampioen, maar de hele wereld heeft het nog steeds over dat team. Daarvoor hoef je niet te winnen.

Mijn club. En zo vonden 120.000 anderen op het museumplein dat ook.

Cruijff in 1974

Tags

Ajax, Barcelona, Johan Cruijff, Nederlands elftal, Spanje, voetbal, voetbalheld

Prachtige Spaanse documentaire uit 1974 over de beste voetballer van de wereld op dat moment.

Heerlijk gedateerde muziek, schitterende jaren zeventig beelden en in alles een typerend tijdsbeeld.

Themaweek 34: Voetbal

Het mooiste stiftje

Tags

Ajax, Haarlem, Johan Cruijff, stiftje, themaweek, voetbal, voetbalheld

Alle twijfels waren weg. Velen dachten dat hij het niet meer kon. Hij was een geldwolf. Een intrigant. Een verzaker. Over de top.

En toen dat stiftje. Doelman Metgod kon alleen bewonderend toekijken naar die bal die even later achter hem in het net zou gaan vallen.

Mijn eerste bewuste herinnering als fan. Ik was snel overtuigd.

Themaweek 6: Johan Cruijff

Open brief aan Sjaak Swart

Tags

Ajax, open brief, Sjaak Swart, voetbal

Beste Sjaak,

bron: ajaxlife.nl

Mijn tante is niet heel oud geworden. Maar ze leverde een bijzondere prestatie. Meer dan vijftig jaar zag ze elke wedstrijd van mijn clubje. Slechts een keer was de griep zo zwaar dat ze in bed bleef liggen. Als meisje aan de hand van haar vader, mijn opa ging ze al mee. Later speelde haar kleine broertje, mijn vader in het eerste. Haar man werd voorzitter. En ik heb ook nog jaren mee mogen doen. En altijd wist ik waar mijn tante stond. En als ik haar nog niet had gezien, dan hoorde ik haar wel. Ze had een roodzwarte bril op, nooit hadden we een scheidsrechter mee, geen twijfelgeval dat aan de tegenpartij werd gegeven liet ze voorbijgaan. Ze werd gekozen tot clubvrouw van het jaar, als symbool voor de vele trouwe supporters die mijn clubje heeft, zelfs al spelen we maar vierde klasse.

Vorige week kreeg jij ineens een lading kritiek over je heen, vanwege dit filmpje. Ineens was jij de reden dat heel Nederland een hekel aan Amsterdammers had. Dat ze in Enschede, Rotterdam en Utrecht juichten toen De Graafschap gelijk maakte. Alsof dat jouw schuld was.

Wat een onzin. Jij kent nog clubliefde, een fenomeen dat bijna uitgestorven is. Hartjes maken naar de supporters kunnen ze na een mooie goal, maar aan het eind van een half geslaagd seizoen gaan ze cashen bij een degradatiekandidaat in de Premier League. Natuurlijk zie jij alles door een rood-witte bril. Logisch. Ik kan me een regenachtige, erg koude maandagavond in de Meer herinneren, waar Ajax 2 won van Vitesse 2. Ik kwam je tegen die avond. En toen jaren later een van onze jeugdspelers in de jeugd van FC Twente/Heracles speelde tegen Ajax A2, waar ik een stukje over mocht schrijven, liep jij, natuurlijk, op de Toekomst.

Jij bent geen fossiel. Jij bent niet dement, laat de mensen maar lullen. Jij hebt clubliefde. Dan is het je vergeven dat je alles en iedereen de schuld geeft van een wanprestatie van jouw clubje. Natuurlijk zie je dan niet-gegeven strafschoppen en overgemotiveerde tegenstanders. Logisch dat je een complot ziet. Wat een kutjaar heb je. In de Europa League tegen lachwekkende clubs niet doorgaan. In de beker die eigen goal van Veltman (ging een overtreding aan vooraf toch?), toen ging Johan ook nog, alleen een kampioenschap was een schrale troost geweest. En toen ging dat ook nog eens niet door.

Laat ze allemaal maar lullen. In Doetinchem zag het er naar uit dat je gelijk had. Dat je nog best een kwartiertje mee had kunnen hobbelen. En als ze dan een dag later je mening vragen, dan kunnen ze hem krijgen. Een heerlijke zeven minuten durende tirade vol van clubliefde. Met een beetje frustratie er door, maar wie echte clubliefde kent, vergeeft je dat.

Onze oosterburen hebben een mooie uitdrukking. Was sich liebt, das neckt sich. Ik hoop dat ik je nog vaak mag horen mopperen.

Groet,
Gerbie

Voor altijd nummer 14

Tags

Ajax, Barcelona, in het nieuws, In Memoriam, Johan Cruijff, Nederlands elftal, Oranje, voetbal, voetbalheld

Omdat er nooit genoeg aandacht besteed kan worden aan de meest invloedrijke voetballer aller tijden. Misschien was Maradona wel iets beter. Misschien haalt Messi iets meer prijzen. Is Pele iets bekender. Zijn Gullit en Ronaldo betere atleten. Was Beckham populairder.

Geen van hen heeft het voetbal zo zeer veranderd als Johan Cruijff. De afgelopen weken, na zijn dood, overal terugblikken, ook hier op dit blog. Maar we kunnen nummer 14 nooit genoeg eren. Dus vandaag nog een keer terug naar 1972.

En naar 1976:

Drie uur Cruijff om het weekend door te komen…

Wenen van Geluk

Tags

Ajax, boeken, boeken 2015, boekrecensie, fcblogbroeders, lezen, voetbal, voetbalboek, Wenen

Wenen van Geluk

Liefst acht van de auteurs van dit kleinood sprak ik al eens. Een aantal anderen al eens via social media. Natuurlijk moest ik dit boekje hebben. Sterker nog, een stukje van mij verscheen op de site van dit boek. En stiekem ben ik wel jaloers op degenen die wel in het boekje staan. Daar had mijn verhaal best wel tussen gepast. Niet dat ik beter kan schrijven dan degenen in dit boek, maar niet elk verhaal is even relevant, even interessant.

Dat het boek er kwam snap ik weer wel. In een tijd waarin een paar punten pakken in de groepsfase van de Champions League al heel wat is, is de winst van twee decennia geleden een unieke gebeurtenis. Het allerbeste team van de wereld en dat gewoon met drie kwart eigen kweek. Kom daar nog maar eens om. Zet een aantal voetbalnostalgici samen en gezamenlijk hebben ze het over de scoringsdrift van Litmanen, de rushes van Overmars, de passes van Frank de Boer, het intikkertje van Kluivert en de terugkeer van Rijkaard. Als Ajax-fan mag ik graag meepraten.

Mooi is dat het ze is gelukt om het voorwoord door Louis van Gaal te laten schrijven, maar ook dat ze Danny Blind aan het woord laten. Vooral die unieke kans, vlak voor tijd, kwam ineens weer uit de donkere kamers van het geheugen naar boven. Wie kan zich nu nog voorstellen dat het gebeurt: 1-0 voor en met een counter komt de laatste man alleen voor de keeper? Hij mist zelfs. Wat als het was misgegaan? Voetbal begon al veel groter, veel saaier te worden, maar alleen al dat moment gaf aan dat het nog een erg mooie tijd was. Dat het spelletje zelf soms nog voorging, zelfs al was het de belangrijkste wedstrijd van het jaar.

Een boek vol persoonlijke herinneringen dus, erg leuk om te lezen. Van de busreis van Marcel Stephan, het feest langs de gracht van Annemarie Postma, het kijkje achter de schermen door David Endt, Nicky Samson op het Leidseplein tot Erik van Wijk die in Rotterdam moeite moest doen om een kroeg te vinden waar de wedstrijd te zien was, allemaal leuke verhalen. Ben wel benieuwd hoeveel niet-Ajaxfans dit boek ook hebben aangeschaft of zelfs daadwerkelijk hebben gelezen.

Citaat: “Het is een belangrijk moment, een belangrijke dag, een belangrijke periode in de geschiedenis van Ajax zelfs. Hier begint iets, bij die zelfverzekerde man die de pers uitdagend aankijkt en zichzelf vlot en iets te gretig analyseert. Er hangt iets in de licht. Van Gaal karakteriseert zichzelf zonder na te denken als ‘zeer consequent, eerlijk en direct’. “ (p.51)

Nummer: 15-035
Titel: Wenen van geluk
Auteur: Diversen (Willem Vissers, Menno Pot, Erik van Wijk, Ron Schiltmans, Annemarie Postma, Paul Onkenhout, Marcel Stephan, David Endt, Graham Turner, Thomas Rijsman, Arthur van den Boogaard, Nicky Samson, Rodney Rijsdijk, Melle Runderkamp, Janneke van der Horst, Frank Heinen, Thomas Heerma van Voss, Peter Bogert en Thijs Pennings)
Taal: Nederlands
Jaar: 2015
# Pagina’s: 159 (6253)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-468-1944-9

Meer:
Wenen van Geluk (site)
Hard Gras 42
Eenzaam in Frankrijk
Olympisch Stadion
David Endt – Gloria Victoria

Themaweek 2. Voetbalboeken

Eenzaam in Frankrijk

Tags

Ajax, Amsterdam, column, fcblogbroeders, Frankrijk, voetbal, Wenen

In januari 1994 belandde ik als dienstweigeraar in Amsterdam. De cultuurshock was voor een Tukker groot. In een discussie werd ik op mijn plaats gezet: “Jullie daar in de Achterhoek..”. Bijdehand antwoordde ik dat de Achterhoek voor Amsterdammers bij Utrecht begint. “Utreg? Diemen zal je bedoelen”, was het antwoord.

Voor een Ajax-fan is wonen in de hoofdstad natuurlijk geen straf. Maar omdat ik zelf voetballen ook nog erg leuk vond, maakte ik het seizoen af bij mijn eigen clubje, vierde klasse B Oost. Elke vrijdagmiddag en zondagavond in de trein. Ik zag mijn favoriete club dus niet vaak. Een inhaalweekend waarin Ajax wel speelde en ik niet, een wedstrijd van het tweede op maandagavond (“Stanley, naar vooore!”, schreeuwde men naast me) en een jeugdwedstrijd op zaterdag. Musampa speelde als A-junior Feyenoord helemaal weg. De thuiswedstrijd van Volendam tegen Ajax in het Olympisch stadion was ook bijzonder. Veertigduizend Amsterdammers, de scheidsrechter die in de eerste minuut fluit voor buitenspel en een Amsterdammer die hem meteen luidkeels beschuldigt een thuisfluiter te zijn. Volendam won wel.

In al mijn wijsheid besloot ik na de zomer een cursus te doen op woensdagavond. De cursus zat vol in Amsterdam en ik moest naar Utrecht elke week. Ik miste dus elke week de Champions League. Nu had ik daar niet zo veel verwachtingen van, de uitschakeling tegen Parma het seizoen daarvoor in de kwartfinale van de Europacup 2 was normaal in die tijd. Maar ik kocht toch een videorecorder, nam de wedstrijden op en zat dus om elf uur ‘s avonds met mijn walkman in de tram naar huis, hoofd naar beneden om maar geen Ajaxsupporter te zien of horen, ik wilde de wedstrijd ‘live’ zien. Om half twaalf begon voor mij de avond Champions League.

De twee wedstrijden tegen Salzburg waren dramatisch, ik viel in slaap voordat het rust was, maar de winst in Triest was geweldig. Ik was blij met mijn videorecorder. In 1995 moest ik op zoek naar werk. Dat viel niet mee, de economie was niet veel beter dan de afgelopen jaren en het duurde een paar maanden voordat ik besloot een contract te tekenen om in Frankrijk te werken. Kinderen vermaken op een camping had ik al vaker gedaan, mooie omgeving, beter dan thuis zitten.

De halve finale tegen Bayern München zag ik nog in Twente, daarna ging ik met rugzak op weg naar de Vendee. In de Franse krant las ik dat Feyenoord in de eigen Kuip nog even vernederd was, ik moest op zoek naar een televisie. Achter de campingkantine zat een televisiehok. Daar zat ik dus op 24 mei 1995 ruim voor de wedstrijd, op zoek naar een voorbeschouwing, sfeerbeelden of welk nieuws uit Wenen dan ook. Niets van dat alles. Een minuut voor de wedstrijd begon de Franse tv pas met de uitzending.

Geen van mijn Engelse collega’s had enige interesse in voetbal, geen Fransman vond de wedstrijd boeiend genoeg om te kijken, helemaal alleen zat ik te kijken naar een zenuwachtig spelletje van twee teams die beide niet het niveau haalden van de rest van het seizoen. Halverwege de eerste helft kreeg ik gezelschap. In mijn beste Frans probeerde ik een gesprek over de wedstrijd met hem aan te knopen. Het lukte niet. In de rust ging hij weer weg.

Toen Kluivert eindelijk scoorde, juichte ik kort. De euforie is toch minder wanneer je alleen bent, wanneer je het met niemand kunt delen. Twee minuten na de wedstrijd was de uitzending al weer afgelopen. Mijn collega’s informeerden niet eens naar de uitslag. Een dag later heb ik nog L’Equipe aangeschaft voor wat meer nieuws. Foto’s. Reacties. De huldiging in Amsterdam kreeg ik niet mee. Slechts een paar maanden vertrokken uit Amsterdam en nu miste ik alles. Ik kon wel wenen.

 

Deze column verscheen eerder op Wenen van Geluk.

Zomerthemaweek 6: Voetbal

Olympisch stadion

Tags

Ajax, Amsterdam, column, Olympisch Stadion, voetbal, Volendam

Deze week speelde Ajax in het Olympisch stadion tegen JOS. Helaas was ik er niet bij. Een aantal van mijn Blogbroeders wel. Twintig jaar geleden zat ik wel in het stadion, ook toen speelde Ajax een uitwedstrijd.

Het stadion van Volendam werd verbouwd, de ploeg uit het vissersdorpje speelde dus zijn thuiswedstrijd tegen het grote Ajax in het Olympisch stadion. Ajax was veel sterker, maar verloor wel met 1-0. Een paar weken later werd het alsnog kampioen.

Het mooiste moment kwam vlak na de aftrap. In het volle stadion waren weinig Volendammers te bekennen, bijna 50.000 Amsterdammers genoten van een voorzichtig voorjaarszonnetje en een team dat een jaar later Europa zou veroveren. Ajax trapte af en de bal ging meteen naar de vleugel. Daar stond echter de grensrechter die vlagde voor buitenspel. Een stukje voor me staat een flink uit de kluiten gewassen Amsterdammer op en schreeuwt met luide stem door het nog rustige stadion: “Thuisfluiter!”

David Endt – Gloria Victoria

Tags

Ajax, boeken, boeken 2013, boekrecensie, Champions League, David Endt, lezen, voetbal, voetbalboek

David Endt – Gloria Victoria

Vorige maand zat ik in de kleedkamer te wachten toen David Endt binnen kwam. Hij was ingevlogen als assistent coach, naast Abe van den Ban. Tussen het team van bloggers voelde hij zich thuis leek het wel. Naar het stadion had ik de eer hem een lift te geven, carpoolen met een Ajax-legende, er zijn slechtere dagen in mijn leven geweest.

Een tijdje daarvoor had ik een boek van hem gelezen. Dat heb ik hem op dat moment niet verteld. Hoe breng je zoiets het gesprek in? Maar toen ik hem na onze wedstrijd zag staan, groenwit gestreept shirt aan, van een Belgische club waar hij ooit speelde, om de Wageningenfans een blijk van waardering te geven, Panini-album onder zijn arm, toen herkende ik de ware voetballiefhebber. De sfeer die zijn stukjes uitstralen, de romanticus die van Ajax en Inter houdt, maar ook andere liefhebbers in hun waarde laat.

In Gloria Victoria beschrijft hij hoe Ajax in 1995 de Champions League won, toen dat toernooi nog exclusief voor kampioenen bedoeld was en niet automatisch voor de clubs met de grootste begrotingen. Toen je met twee goede opeenvolgende lichtingen nog een elftal kon bouwen en niet je grootste talenten kwijtraakte voordat ze een reeks van vijf goede wedstrijden achter elkaar hadden gespeeld. Ook een tijd toen ik na een paar maanden televisieloos te hebben geleefd eerst een toestel aanschafte en vlak daarna een video om de wedstrijden op woensdagavond te kunnen opnemen, terwijl ik in Utrecht een cursus had. Daarna met de trein terug naar Amsterdam en dan met mijn walkman op de oren, hoofd naar beneden in de tram naar huis zat, om dan om 11 uur ’s avonds nog een hele wedstrijd te gaan kijken.

Tijdens die wedstrijden zat David Endt ongetwijfeld met zijn potloodje in een schriftje aantekeningen te maken, zoals ik hem dat in Wageningen ook zag doen, om later uit te werken, met dit schitterende boek als gevolg. Endt heeft het weliswaar over voetbal, maar zijn stukjes zijn geen wedstrijdverslagen. Zijn stukjes zijn sfeerimpressies. Tijdloos, niet geschikt voor de krant van donderdagochtend, maar onmisbaar voor de echte fan, voor de liefhebbers, voor de romantici.

Het hoofdstuk over de thuiswedstrijd tegen AEK Athene is een goed voorbeeld. Het was de wedstrijd van Tarik Oulida. Een groot talent dat uiteindelijk toch niet de ster werd die velen in hem zagen. Achteraf gezien was dit de wedstrijd van zijn carrière. Maar niemand weet dat op dat moment nog. Toch had Endt al door dat een heel bijzondere wedstrijd was voor Oulida.

Elke wedstrijd krijgt een eigen hoofdstuk. Geen dik boek dus. Hoeft ook niet. Mocht je het seizoen ’94-’95 gemist hebben, omdat je te jong was, ergens op de wereld zat waar voetbal minder belangrijk was of een slecht geheugen hebt, dan is dit het boek dat je moet lezen om te weten hoe het was.

Citaat: “Als speelt Ajax thuis, zo gaat de bal van voet naar voet. Bayern laat het begaan en sluit de rijen. Het wacht op de mogelijkheden die ongetwijfeld zullen komen. Als het geluk heeft, scoort Ajax niet. Dat er inderdaad geen Amsterdamse doelpunten komen heeft minder met geluk dan met gebrek aan topvorm te maken.” (p.94)

Nummer: 13-038
Titel: Gloria Victoria Ajax winnaar van de Europacup
Auteur: David Endt
Taal: Nederlands
Jaar: 1995
# Pagina’s: 143 (6323)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-6005-385-0

Meer:
Wikipedia
Sportsspeakers
Het geheim van David Endt

Edwin Winkels – Escuchando a Cruyff

Tags

Ajax, Barcelona, boeken, boeken 2013, boekrecensie, Edwin Winkels, Johan Cruijff, lezen, Nederlands elftal, Oranje, Spanje, voetbal, voetbalboek

Edwin Winkels – Escuchando a Cruyff

Al jaren was ik onder de indruk van Winkels. Vooral in Hard Gras en De Muur kwam ik zijn verhalen tegen. De kracht van social media is dat hij me vertelde dat hij diverse recensies van ondergetekende had gelezen. Leuk om te horen. Ondertussen zocht ik naar meer van zijn pen (tekstverwerker). Een enkele keer in Spanje, tijdens een stagebezoek of vakantie, las ik ‘zijn’ krant en kwam een column of artikel tegen.

Zijn eerste roman liet op zich wachten. In de tussentijd zocht en vond ik in Barcelona dit boek over de beste Nederlandse voetballer ooit. Honderdvijftig uitspraken van Cruyff vormden de basis voor een boek, zoals er in Nederland al meer waren, over het taalgebruik van de Amsterdammer.

Dit is leuk om te lezen, de Spaanse kant van het verhaal is een nieuwe hoek voor de meeste Nederlanders. Vooraf was ik niet zeker of het wel mee zou vallen, maar gelukkig is Cruyffiaans niet onbegrijpelijker als het in een andere taal komt. De Catalaanse versie heb ik aan me voorbij laten gaan, daarvoor is mijn kennis niet toereikend.

Door het format wordt Winkels helaas beperkt. Het moet over Cruyff gaan, daar is veel over te vertellen, maar niet onbeperkt. Een aantal anekdotes kwamen dan ook onvermijdelijk meerdere keren voorbij. Daarbij heb ik natuurlijk al veel over hem gelezen in mijn leven, ooit begonnen via de biografie van Nico Scheepmaker, dertig jaar geleden en goed voor een acht in een scriptie destijds. Dat maakt het voor Winkels lastig om te imponeren. Niet zijn doel natuurlijk, aangezien sommige verhalen voor de Nederlandse voetballiefhebber gesneden koek zijn, maar in zijn tweede vaderland nog steeds de moeite van het vertellen waard. Andersom zijn de verhalen die in Spanje door elke fan verteld kunnen worden voor Nederlands juist weer interessant.

Kortom, leuk dit boek gelezen te hebben, maar het is niet het sterkste dat ik van Winkels gelezen heb.

Citaat: “ Estoy en contra de todo, hasta que tomo una decision; entonces estoy a favor. Me parece logico” (p.83)

Nummer: 13-039
Titel: Escuchando a Cruyff
Auteur: Edwin Winkels
Taal: Spaans
Jaar: 2010
# Pagina’s: 175 (6498)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-84-15088-03-5

Meer:
Dit boek op Winkels’ site
Taringa.net
Wikipedia
Eigen site

Frank in de basis

Tags

Ajax, Frank de Boer, voetbal, voetbalzondag, YouTube

Als gebruikelijk de laatste seizoenen laat Ajax in de herfst weer vele punten liggen. Misschien is het een idee dat de trainer zich zelf opstelt?

Andy van der Meijde & Thijs Slegers – Geen genade

Tags

Ajax, Andy van der Meijde, biografie, boeken, boeken 2013, boekrecensie, drank, drugs, lezen, Thijs Slegers, voetbal, voetbalboek, vrouwen

Andy van der Meijde & Thijs Slegers – Geen genade

Hoe het kon gebeuren is mij een raadsel, maar twee voetbalboeken waren afgelopen jaar de reden dat velen die nog nooit een boek lazen sinds de lagere school verlieten, ineens weer aan het lezen sloegen. Gijp en dit boek stonden dan ook lang in de bestsellerslijstjes.

Volgens mij kan het niet om de inhoud gaan. George Best, Paul Gascoigne, Eric Cantona, Winston Bogarde, allemaal hebben ze boeken met veel schandalen, drank en sex er in. Het gaat niet om de beste voetballers. Ik kan alleen maar gokken op een gelukkige combinatie van juiste plaats juiste tijd. Nadat VI de Televizierring won, was van der Gijp zo populair, zijn biografie moest wel een succes worden. En toen kwam Van der Meijde er net op het goede moment achter aan of over heen, ligt er aan hoe je het bekijkt.

Zelf zou ik het boek nooit gekocht hebben, maar als verjaardagscadeau is het wel leuk en dus lees je het dan ook maar. Niet echt een opgave, het verhaal verveelt niet snel, leest als een trein en heeft genoeg Laugh Out Loud momenten, een paar uurtjes verder en je bent er doorheen.

Opzienbarend? Niet echt. De kenners wisten allang dat Van der Meijde een goede voetballer was, geen topper. Financieel heeft hij het maximale uit zijn carrière gehaald, voetballend niet echt. Het verhaal is bekend, het straatschoffie met zijn gokkende vader blijkt goed genoeg voor het grote Ajax en belandt in Italië voordat hij doorheeft hoe een voetballer hoort te leven. Voetballend gaat het bergafwaarts, drank, vrouwen, drugs en slechte beslissingen volgen elkaar in noodtempo op en voor zijn dertigste is hij al niet goed genoeg meer om bij WKE mee te komen.

Wat valt dan op als je het leest nadat de hype al een beetje is gaan liggen? De transformatie van Andy, de voetballer naar Andy de drinker, de gokker. De daaropvolgende omslag van zijn vrouw. Van heimwee huisvrouw naar exotische dierenverzamelaarster in Noord-Italië. Het opportunisme van de voetbalwereld, waar PSV hem een contract aanbiedt, terwijl hij zelf geen idee heeft of hij ooit nog zal voetballen.

Tussendoortje. Maar complimenten voor de impact die het boek gehad heeft. Niet voor de lezer, maar juist voor de niet-lezer die hopelijk na dit boek de stap maakt naar echte voetballiteratuur en Simon Kuper, Nick Hornby en Nico Scheepmaker gaat lezen. En daarna misschien wel eens een boek waarin geen voetbal voorkomt.

Citaat: “Na terugkomst in het hotel vertelde ik hem wat er stond te gebeuren en vroeg hem om ergens anders een kamer te regelen. Joey had andere plannen. Die idioot wilde zich verstoppen en dan kijken wat er ging gebeuren. Ik vond dat raar, maar ik kon me er tegelijkertijd niet druk om maken. Ik liet de stewardess per sms weten dat de kust veilig was en Joey verstopte zich achter de gordijnen.” (p.142/143)

Nummer: 13-027
Titel: Geen genade
Auteur: Andy van der Meijde & Thijs Slegers
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 327 (4672)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-71359-64-4

Meer:
Voetbalboeken.net
Omroep Brabant
Biografieportaal
Leesfanaten
Downloaden?
Ranking the books

Een echte Ajacied is overleden

Tags

Ajax, GFC, In Memoriam, voetbal, Wim Schoevaart

Gisteravond las ik het bericht dat het oudste Ajax-lid is overleden. De heer Wim Schoevaart, erelid, archivaris, het geweten van de club mocht 94 jaar worden.

Ruim vijf jaar geleden had ik de eer de goede man te spreken, ik zocht hulp bij het schrijven van het jubileumboek van mijn club, GFC. De Oudste Goorsche bestond toen 100 jaar en speelde tegen Ajax, de heer Schoevaart kwam op bezoek.

Bijna nooit sta ik op de foto, al helemaal niet op dit blog. Maar in dit geval maak ik graag een uitzondering. Ik ben trots om met deze juweel voor de voetbalsport op de foto te staan. Net zoals de beste voetbalster van Nederland gisteren al schreef via Twitter.

Niet alleen sprak ik hem, ik heb hem om hulp gevraagd voor het boek en hij heeft mij persoonlijk geschreven met een antwoord. Niet het antwoord dat ik hoopte, maar hij had de moeite gedaan om in het Ajax archief op zoek te gaan naar de opstelling van het tweede van Ajax dat in 1967 in Goor tegen Go Ahead (toen nog zonder Eagles) speelde.

Op YouTube een mooi filmpje over zijn negentigste verjaardag:

Rust zacht meneer Schoevaart!

Goorse vragen (deel 25)

Tags

Ajax, fotooo, Goor, Goorse vragen, voetbal

Drie Ajax-vlaggen vlak bij elkaar, Laarstraat, Bunschotenstraat en deze aan de Blauwververij. Zouden ze het hebben afgesproken om tegengas te geven aan de steeds groter wordende groep FC Twente-fans in Goor? Of is het gewoon provoceren?

En wat moet men denken van de combinatie Ajax, Rolling Stones en foute kerstversiering?

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.

Zou hij AOW nodig hebben?

Tags

Ajax, Barcelona, Johan Cruijff, Spanje, voetbal, voetbalheld

Een mooie leeftijd, 65. Ook de beste Nederlandse voetballer aller tijden wordt vandaag zo oud. Hij is het laatste jaar door vele verguisd. Terecht wordt daar veel aandacht aan besteed. Onderstaande filmpje stond al eerder op mijn blog. Maar het blijft fascinerend. Cruijff die de ruit op het middenveld uitlegt. Begrijpt u het?

Maar eigenlijk nog veel mooier is de documentaire ‘En un momento dado’, over de impact die de Amsterdammer heeft gehad op de voetbalclub en de stad Barcelona, eigenlijk heel Catalonië, verteld door vele Catalanen. Ga er rustig voor zitten.