Er loopt een gek op de weg

Tags

gek, politiek, sociaal

Vanochtend reed ik richting een T-splitsing toen ik midden op de weg iemand zag lopen. Hij was druk aan het zwaaien met zijn armen, stak over, maar maakte geen aanstalten richting het trottoir te lopen. Ik reed al niet snel, maar verminderde nog eens vaart. Ik herkende hem. Had hem wel eens eerder gezien. Twintig jaar geleden zou hij een dorpsgek zijn genoemd. Niet helemaal goed dus. Tegenwoordig zal er wel een term voor zijn, ‘geestelijk uitgedaagd’ of zoiets.

Waar het mij om gaat, is dat ik in de auto rekening met hem hield. Niets vreemds aan, iedereen zou dat doen. Je houdt rekening met de zwakkere. Omdat je kunt, omdat het netjes is, omdat het sociaal is. Toch is dat niet zo vanzelfsprekend als in dit voorbeeld. Want volgens mij wil ‘men’ tegenwoordig steeds minder rekening houden met de zwakkeren om ons heen. Ik zie het in ieder geval om me heen. Ik herken het in de politiek. Woensdag mogen we weer stemmen.

Waar kies jij woensdag voor? Voor jezelf? Voor een partij die 130 rijden belangrijk vindt? Voor een partij die nieuwe industrieterreinen aanlegt omdat daar nieuwe kansen liggen? Voor een partij die minder sociale zekerheid wil, omdat mensen een prikkel nodig hebben om weer te gaan werken?

Of kies je voor een partij die er voor zorgt dat ouderen een goede oude dag hebben? Voor een partij die voor je zorgt, als je even geen werk hebt? Voor een partij die iemand opvangt als hij zijn eigen land achter zich heeft moeten laten?

Kies je voor het recht van de sterkste of kies je er voor rekening te houden met een zwakkere? Wat doe jij woensdag? Wat doe jij als er een gek op de weg loopt?

Edinburgh, Schotland

Tags

Edinburgh, fotooo, Hans van der Meer, reizen, Schotland, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

 

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Suus op Cuba, deel 14

Tags

Cuba, reizen, Suus, vakantie

View Suus op Cuba in a larger map

Vanochtend hebben we in een wagen gezeten achter een paard. Dat was mooi! Ik ben dol op paardjes, dus het was geweldig dat we in zo’n wagentje mochten rijden. We zijn ook nog in een kasteel geweest en bij een rumfabriek, maar daar mochten we niet naar binnen. Alleen de winkel en de bar waren open. In de winkel kon ik mooi spelen met alle spulletjes die daar lagen, de mevrouw van de winkel vond dat wel goed.

In de bar was het ook gezellig, er was een bandje dat muziek speelde en ik kon rondlopen, dansen en trommelen met de ‘Havanna club’-stokjes die een mevrouw mij gaf. Mama nam die stokjes na de tijd mee naar ons huisje. Mooi voor thuis denk ik.

’s Avonds aten we op straat, allemaal tafels en stoelen op straat, dat was ook mooi. Kon ik de hele tijd rondlopen, want zo langzaam als papa en mama eten is niet normaal. Die kunnen toch net als ik gewoon hun bakje of bordje leegeten en dan weer verder gaan? Ik snap dat niet zo goed.

Morgen gaan we verder begreep ik. Ik vind het eigenlijk nog wel leuk in Havanna.

De boekenkast van Toaske

Tags

boeken, boekenkast, lezen

Wat als een geintje begon, wordt nu een nieuwe categorie op dit weblog. De boekenkast van. Nadat ik laatst de kast van Zuster Klivia besprak (en (natuurlijk) een reactie van haar kreeg), kwamen de aanmeldingen binnen. Klivia heeft blijkbaar veel lezende bezoekers. Toaske had haar boekenkast al eens gefotografeerd. Ik kreeg een link van bijna drie jaar geleden. Succes er mee.

Nu beweer ik wel eens dat ik aan iemands boekenkast kan zien wie die persoon is, maar nu moet ik het ook nog eens waarmaken. Gelukkig heeft Toaske een eigen blog zodat ik nog wel wat meer kan bekijken dan alleen de kast zelf. Ik vind het wel leuk dat ze de uitdaging aandurft. Want terwijl ik Klivia al een tijdje ‘ken’ en ik dus geen wilde gok nam toen ik haar kast analyseerde, loopt Toaske wel een risico dat ik haar en haar boekenkast helemaal afbrand.

Toaske is in ieder geval wel een fanatiek lezeres. Ze blogt ook over haar boeken en maakte dus al uit haarzelf foto’s van haar boekenkast, die ze ook nog eens met de wereld wilde delen. Het laatste boek dat ze las (volgens haar blog) is van Minette Walters. Ze laat doorschemeren dat ze Simone van der Vlugt waardeloos vind (mee eens). Ze begint vrijwillig aan een boek van 924 bladzijden. Compliment! In haar top vijftien favoriete schrijvers staan er drie die daar bij mij zouden kunnen staan, eentje ben ik het zeker mee eens. Van vier heb ik nog nooit gehoord en van twee weet ik zeker dat ze niet voor mij schrijven. Met het eerste boek dat ik tegenkom op haar blog dat ik ook heb gelezen (Benoite Groult) scoort Toaske geen punten.

Al scanlezend door jaren boekrecensies (alles lezen duurt veel te lang) kom ik veel herkenbare opmerkingen tegen. Over literaire thrillers (Noort), bestsellers (Brown), kinderboeken (Lindgren), hypes (Verhoef), niet meer lezen (Vermeer) en goede boeken (Foer). Zoek in mijn archief en we blijken veel te delen. Dat is meer dan ik verwachtte toen ik voor het eerst naar die boekenkast keek. Maar ook zag ik vele boeken die ik niet zou overwegen te lezen.

Terug naar de boekenkast, daar gaat het hier om eigenlijk. Een mooie kast, ook niet onbelangrijk, maar het gaat vooral om de inhoud. Achtereenvolgens foto’s van 51, 53, 39, 65, 37 (waarvan vier niet herkenbaar), 39, 60 en 27 boeken in de eerste kast. In totaal dus 371 boeken. Dan nog 24, 30 en nog eens 24 in de zithoekkast. Ik kom dan op 449 boeken. Die heb ik onderverdeeld in een aantal categorieën. Als eerste het aantal boeken dat ik ook/ooit zou willen lezen: 5 (Carlos Ruiz Zafon!). Dan het aantal dat ik ook heb (in de kast/gelezen): 8.

We gaan nog niet zo hard. Maar dan komen we bij de schrijvers die ik om goede of minder goede redenen niet hoef te lezen. Zeg maar de ‘Nee dank je’-boeken: Kluun, Wilbur Smith, Dean Koontz, Jean M. Auel, Stephen King, James Patterson, Iris Johanssen, David Baldacci, Ludlum, Tom Clancy, Olivia Goldsmith, Sidney Sheldon, Jackie Collins, Judith Kranz, Mary Higgins Clark, Josie Lloyd en nog iemand, Ken Follet, John Grisham, Adam Armstrong, Susan Madison, Tolkien, Donna Tart

Dat schiet al lekker op. Dan kom ik nog flink wat schrijvers tegen die ik niet ken: Raymond E. Feist, Tami Hoag, Diana Gabaldon, Martina Cole, Lee Child, Harlan Coben, John Gilstrap, Noah Gordon, Minette Walters, Susan Madison, Deborah Smith, Jonathan Kellerman, al moet ik toegeven dat de namen van Walters en Kellerman wel bekend zijn.

Erg mooi zijn drie atlassen, daar kun je er nooit genoeg van hebben. En schijft Frank Boeijen? Weer wat geleerd. En zag ik ‘De wolvenlus’ niet ook al in de kast van Zuster Klivia?

Wat kan ik nu concluderen? 1. Er zit systeem in de kast van Toaske. 2. Het is geen logisch of herkenbaar systeem. 3. Ook geen waterdicht systeem. 4. Er staat erg veel in de kast dat ik zeker niet wil lezen. 5. Haar afkeer van literatuur is duidelijk, maar onverklaarbaar voor mij 6. Nog veel meer dan Zuster Klivia vlucht ze in haar boeken 7. Het avontuur in haar leven komt vooral uit boeken 8. Ze heeft angst voor werkelijke diepgang 9. Veel van haar conclusies (zie haar blogjes) zijn goed. Maar waarom ze dan zoveel matige boeken leest snap ik niet. 10. Ook zij reageert zeker op deze stellingen.

Wat hoop ik van haar te horen: Welke van het rijtje schrijvers dat ik bij voorbaat afwijs zou ik toch moeten proberen?

Wat is de kleur van hebzucht?

Tags

stats, zoektermen

Ik heb wel wat met dit soort filosofische vragen. Ik kan hem niet beantwoorden, heb ook geen idee waarom iemand er naar op zoek was en dan ook nog eens op mijn blog belandde, maar ik zou er graag eens over van gedachten wisselen met iemand. Liefst in een kroeg na een niet geringe hoeveelheid alcoholische versnaperingen.

In december de naweeën van november. Vier van de vijf favoriete zoektermen hebben weer met die gratis seks filmpjes te maken. De enige zoekterm die zich daartussen drong was het referendum in combinatie met de naam van mijn blog. Liefst 28 bezoeken tussen 18 en 24 december. Iemand een goed werkstuk gemaakt met behulp van mijn blogje?

Bijzonder zoektermen in december 2010:

adres anita lagage (wie is dat?)

bodypaint op straat (is het juist niet kenmerkend dat het op een lichaam wordt gesmeerd en niet op straat?)

dutch pedo stories (nee dank je)

gedwongen ontkleding (wel een mooie omschrijving van een niet zo mooie gebeurtenis)

jingle bells christelijke tekst (zijn daar verschillende teksten van dan? dan wil ik graag de muslim versie en de homoversie downloaden)

kleur hebzucht (en wat is de smaak van ontroering, de geur van jaloezie, het geluid van maandag? Ik ben wel benieuwd overigens. wie weet het wel?

mijn dochter is 18 jaaren heeft een iq van 73 procent welke leeftijd is dat (weet u zelf wat een iq überhaupt is?)

paolo conte getrouwd (dat is mooi voor hem. Feestje?)

percentage hoeveelheid vrouwen oslo (ik gok iets boven de 50%, ik ga graag mee op onderzoek)

peter visser poffertjes (kijk zo leer je nog eens een andere kant van je vrienden kennen. Expert Peter?)

ronald koeman haiku (over of door? volgens mij een wereld van verschil)

schaatstechniek verbeteren youtube (zou dat helpen via een filmpje of kun je beter gewoon gaan trainen)

soa malaria (zo lang je nog denkt dat malaria een soa is…)

verhalen van mensen in de midlifecrisis (ik ken ze niet. U?)

wat rijmt er op voetbalkener (niet zo heel veel volgens mij. Ik kom tot voetbaltrainer, vuilcontainer, gemener, dienstverlener en entertainer. Misschien dat voetbalkenner met dubbel n meer resultaten geeft)

Het omgekeerde schaatsen

Tags

cricket, sport

Nederland is vooral goed in kleine sporten. Korfbal, hockey, schaatsen. Wij vinden dat dan ook meteen belangrijke sporten. Grote sporten elders zijn wij weer minder goed in. Atletiek, basketbal, rugby. Er is echter een sport die daar ergens tussen in zit. Cricket. Ik schreef er al eens over hier, nog geen twee jaar geleden. Toen verraste het Nederlands team met een overwinning op Engeland. De BBC kwam bijna superlatieven te kort.

Op dit moment spelen die twee landen weer tegen elkaar. Live te volgen voor de liefhebber via vipstand. De Nederlanders hebben in principe weinig kans, maar zijn goed begonnen. Sterker nog, nog nooit in de geschiedenis haalde Nederland zo’n hoge score tegen een ‘testnation’. De vierde score ooit. Dit betekent nog steeds dat Engeland kan winnen, ook die begonnen goed, maar het is hoe dan ook nu al een goede wedstrijd van de Nederlanders.

Cricket blijft een bijzondere sport. Op Erik van Muiswinkel na is er geloof ik geen Nederlander die het spelletje echt begrijpt (okay, de spelers zelf), maar ik blijft het imago fascinerend vinden. Voorbeeld: in Los Angeles is een team opgericht door voormalige straatschoffies al is die term waarschijnlijk een understatement (lees The Sun). Cricket leert hen met regels en fatsoensnormen om te gaan.

In het Commonwealth is het de populairste sport, in de landen waar het WK op dit moment wordt gespeeld (India, Sri Lanka en Bangla Desh) is dit toernooi het grootste evenement sinds mensenheugenis.

Durf ook eens te kijken en haak niet na vijf minuten al af. Het is echt een stuk leuker dan je eerste indruk…

Eduardo Sacheri – La pregunta de sus ojos

Tags

Argentinië, boeken, boeken 2010, boekrecensie, Eduardo Sacheri, lezen

 

Eduardo Sacheri – La pregunta de sus ojos

Een keer per jaar doe ik een poging een boek te lezen in het Spaans. Dat is niet altijd eenvoudig, aangezien mijn beheersing van die taal best redelijk is, maar zeker niet perfect. Daarbij komt als extra nadeel dat er in Nederland weinig Spaanse boeken verkrijgbaar zijn en ik dus moet kiezen uit de beperkte collectie die bij mij thuis staat, ongeveer een plankje.

Om nou willekeurig boeken te bestellen via internet gaat me te ver, ik wil graag wel het idee hebben dat de schrijver of schrijfster de moeite waard is. In 2004 reisde ik door Argentinië, een schitterend land. Natuurlijk dook ik in Buenos Aires de boekhandel in.

Ik was vooral op zoek naar mooie voetbalboeken. De Argentijnse voetbalcultuur sprak me wel aan. Het viel me echter flink tegen. Beperkte keuze en zo op het eerste oog weinig aansprekende titels. Uiteindelijk kocht ik er twee boeken, waaronder eentje van Eduardo Sacheri. Een verhalenbundel over voetbal.

Het bleek een voltreffer. Sacheri schreef schitterend over het spelletje dat miljarden vermaakt. Herkenbaar, zonder in te gaan op de waan van de dag, vooral over jongetjes die op straat voetballen, die categorie. Maar zover ik kon beoordelen met het gevoel van een echte liefhebber, oog voor detail en een prachtige taalbeheersing (al is dat laatste natuurlijk niet eenvoudig te beoordelen voor mij).

Via internet kocht ik nog een boek van hem met verhalen, deels over voetbal, deels niet. Vorig jaar kocht ik zijn eerste roman. Afgelopen zomer waagde ik me er aan. Vakantietijd, niet te veel ruimte in de koffer, elke dag verplicht Spaans spreken, dit was een goed moment om het eens te proberen.

Het viel me niet tegen. Natuurlijk, het duurde tot ver na mijn vakantie aleer ik het boek uitgelezen had, maar ik had niet het idee dat er veel langs me heen ging. Elke bladzijde kwam ik wel woorden tegen die ik niet kende, maar door de context leerde ik zo nieuwe woorden, soms ook niet, maar een boek lezen met een woordenboek er naast spreekt me totaal niet aan.

Het verhaal gaat over een gepensioneerde politieman die een zaak van dertig jaar eerder maar niet uit zijn hoofd kan krijgen. Hij besluit zijn memoires te schrijven, aan de hand van deze moord. Er blijkt veel meer aan de hand te zijn, de zaak is een kapstok om zijn eigen leven te analyseren. En wat is precies de rol van Irene? Is zij de liefde van zijn leven, slechts een collega of speelt ze ook een rol in deze zaak?

Sacheri’s boek bleek te zijn verfilmd, net toen ik de laatste hoofdstukken aan het lezen was, allang weer terug in Nederland, las ik een recensie op de site van de Volkskrant, waarin de film werd aanbevolen. Helaas speelde die niet bij mij in de buurt. Zal over een jaar of twee wel een keer op televisie te zijn gok ik, waarschijnlijk van half een tot half drie ’s nachts. Geen film voor de massa, wel een film voor de liefhebber.

Citaat: “El 30 de mayo de 1968 fue el último día en que Ricardo Agustín Morales desayunó con Liliana Colotto, y durante el resto de su vida recordó no solo de qué charlaron, sino también qué tomaron, qué comieron, cuál era el color del camizón de ella y el efecto hermoso que producía un rayo del sol que le daba de costado, en la mejilla izquierda, ahí sentada en la cocina.” (blz. 24)

Vrije vertaling (mijne): “30 mei 1968 was de laatste dag dat Ricardo Agustín Morales het ontbijt nuttigde samen met Liliana Colotto en de rest van zijn leven herinnerde hij niet alleen waarover ze gepraat hadden, maar ook wat ze dronken, wat ze aten, wat de kleur van haar shirt was en het schitterende effect dat een zonnestraal op haar linkerwang had, terwijl ze samen in de keuken zaten”.

Nummer: 10-055
Titel: La pregunta de sus ojos
Auteur: Eduardo Sacheri
Taal: Spaans (Arg)
Jaar: 2005
# Pagina’s: 317 (10391)
Categorie: Literatuur
ISBN: 978-987-04-1276-2

Meer:
Eduardo Sacheri op WikiPedia
Filmrecensie
Vertaling ook te koop
Lo raro empezo despues (mijn recensie)
Esperandolo a Tito (mijn recensie)
Recensie inclusief PDF download en luisterboek

Weer een nieuw stadion

Tags

Almelo, column, Heracles, voetbal

Tom Egbers kwijlt bijna als hij het over het stadion aan de Bornsestraat heeft. Ik zag er ooit Ajax met 1-8 winnen, met een geweldige Marco van Basten. Zelf veroverde ik een basisplaats in ons eerste door goed te spelen achter het stadion tegen de amateurs van Heracles. Het was inderdaad een mooi en bijzonder stadion.

Het stadion uit 1913 bleek te klein of te oud en elf jaar geleden kreeg de club een nieuw stadion, dat vijf jaar geleden nog werd uitgebreid. En nu wil de club al weer een nieuw stadion. Dus niet uitbreiden, verbouwen of wat extra plekken creëren, nee: Een compleet nieuw stadion.

Het simpele argument is dat Heracles middenmoter in de eredivisie wil worden. Na een geweldig seizoen denkt men in Almelo dus dat het nooit meer hoeft te degraderen. Toch is de stand op de ranglijst dit seizoen iets minder comfortabel. En zouden clubs als Sparta, Ado, Zwolle, De Graafschap en RKC niet dezelfde ambitie hebben? En staan Utrecht, Roda, Nac en Heerenveen niet al in de middenmoot?

Er kunnen maar 18 teams in de eredivisie spelen, geld is zeker een belangrijke factor daarin. Maar om nou overheidsgeld te steken in een club met ambitie lijkt mij een beetje overdreven. De voetballerij kent te veel voorbeelden van clubs die diep zijn gevallen. Leeds United, KV Mechelen en Alaves zijn recente voorbeelden.

Hoe ik er aan kom mag ik niet vertellen, maar ik stuitte onlangs op een lijstje vertrouwelijke informatie. 25 spelers van Heracles en hun weeksalaris. 2 zijn er gratis, door Twente gestald, blijven er 23 over. Drie daarvan verdienen nog minder dan ik, een daarvan stond onlangs zelfs in de basis. Niet dat ik een maatstaf ben, maar wanneer je fulltime profvoetballer bent, doe je het niet echt goed als je onder modaal zit. Slechts twee spelers verdienen behoorlijke bedragen, maar er zullen weinig spelers na hun carrière achterover kunnen leunen. Heracles blijft voor mij de veredelde amateurclub die op het hoogste niveau is beland. Is ook een groot deel van de charme van de club.

Ik zie niet in waarom de gemeente Almelo zou moeten meebetalen aan een nieuw stadion. Had de club in 1999 maar iets slimmer moeten zijn. Een paar ongelukkige nederlagen in april en de club moet blij zijn met nacompetitie. Hoezo doorgroeien?

Het betaalde voetbal, een zieke bedrijfstak, moet ophouden met het bedelen onder het mom van maatschappelijke relevantie. Van mij mag Overtoom best meer gaan verdienen, maar niet ten koste van de doorsnee Almeloër, die meestal erg weinig te besteden heeft.

Lees ook:
Gemeenteraad stelt besluit uit
Nieuws uit Almelo
TC Tubantia

Even een Disney filmpje kijken

Tags

Bambi, Disney, wachten

Gelukkig heb ik een dochter die niet verslaafd is aan babytv. Ze is niet wereldvreemd en kijkt wel eens naar de Teletubbies, Bert en Ernie en de laatste tijd vooral naar Woezel en Pip, maar de verslaving heeft (nog?) niet toegeslagen. Onlangs kregen we een aantal DVD’s die anders zouden worden weggegooid door anderen. Daarbij zat ook de film Bambi. Laatst was het dus ‘hertje kijken’.

Ik pak de DVD en zet haar voor de televisie. En toen begon het drama. Tegen de tijd dat Bambi op het scherm verschijnt, zit zij al aan de andere kant van de kamer te spelen. Meneer Disney heeft namelijk bedacht dat er van alles voor de film zelf moet worden getoond. Volgens mij heeft een kind van twee daar niet het geduld voor.

Vanmiddag heb ik het eens getimed. Hoe lang duurt het nou eigenlijk voor de film daadwerkelijk begint? Stopwatch er bij en kijken. Als eerste moet ik in een menu de juiste taal kiezen. Daarna volgt een waarschuwing van de Stichting Brein. Dan een scherm met ‘Walt Disney entertainment’, mocht ik dat nog niet weten. Het vierde scherm vertelt me dat deze film beschikbaar is op video en dvd.

Dan beginnen de voorfilms. Achtereenvolgens 5. The incredibles. 6. Cinderella 7. Bambi en de grote prins 8. Alice in Wonderland 9. Pixar (diverse dvd’s) 10. Pooh’s lollifant 11. Chicken little en 12. Need magic. Elk stukje begint met het Disney logo, zonder uitzondering.

We zijn de tien minuten ondertussen gepasseerd. Het Bambi menu verschijnt en ik druk op ‘spelen’. Zelfs nu begint de film nog niet. Eerst ‘Digitally mastered thx’ (dat zal een hoop kinderen geruststellen), dan weer het Disney DVD logo (15). Vervolgens ‘Disney Enhanced Home Theatre Mix’, ‘Walt Disney Pictures’ en ‘Walt Disney Presents’.

Dan begint de aftiteling (19). Tenminste zo lijkt het, want 11 dia’s verder weten we wie er allemaal een boom in de achtergrond heeft getekend, wie de koffie heeft gehaald voor de chef kleurpotlood en wie de computers ’s ochtends heeft aangezet. In totaal dertig (!) bijzaken voordat we aan Bambi toe zijn.

En eindelijk begint dan de film, ik zie een bos. Ik zet de stopwatch stil. Veertien minuten, tien seconden en 54 honderdste. Welk kind wacht zo lang? En dan nog duurt het tijden voor Bambi zelf in beeld komt…

Het heel nieuwe rijden

Tags

auto, lifeblog, Nieuwe rijden

Ik weet erg weinig van auto’s. Mijn technisch inzicht is erg beperkt. Het interesseert me ook weinig. Ik begon, in vergelijking met velen, een decennium later met rijlessen. Heb nog nooit een nieuwe auto gehad.

Een paar jaar geleden kwam ineens de term Het Nieuwe Rijden in opkomst. De vrek in mij had dat allang zelf uitgevonden. Ooit hoorde ik dat niet de snelheid, maar de toerenteller bepalend was. Klonk logisch. Dus als ik in de verte een stoplicht zag, ging de voet van het gas en trapte ik de koppeling in. Je hoorde het verschil en rolde de auto door richting het kruispunt.

Het werd een sport. Heuvel op iets meer gas geven en heuvel af het heel nieuwe rijden uitproberen. Je kon zo een kilometer uitvieren, zonder dat het veel uitmaakte qua tijd. Er bleken meer momenten geschikt. Scherpe bocht. Tractor in de verte. Verkeersdrempel straks. Drukke kruising. Al snel betrapte ik mezelf er op dat ik de momenten zocht en ook keek hoe lang ik geen gas gaf. Op een goede rustige dag was dat een kwart tot bijna een derde van de weg naar mijn werk. Of ’s middags naar huis. Het kostte nauwelijks tijd, het was goed voor het milieu (denk ik) en goedkoper (gokte ik).

In de kerstvakantie kreeg mijn auto kuren. Hij heeft het niet overleefd. Ik ben niet zo sentimenteel aangelegd, maar moet toch even wennen. Sinds vorige week staat er nog maar een auto op de oprit, geen twee meer. En ik moet opnieuw kijken of het heel nieuwe rijden ook in deze auto kan. En of het werkt.

We zijn toch allemaal gelijk

Tags

bus, onderwijs, reizen, reizigers, school, werkweek

Het is kwart voor vijf. Niet een tijdstip om een discussie aan te gaan. Kwart voor vijf ’s ochtends dus. Een mooie tijd om uit de kroeg gegooid te worden. Het is echter het tijdstip waarop een moeder bedenkt dat ze het beter weet.

Haar dochter ging net op de plek zitten in de bus die wij voor onszelf hadden uitgezocht. En ik weet dat een werkweek leuk is en door velen als een verkapte vakantie wordt gezien, maar het heet toch echt ‘werkweek’ en niet ‘weekje weg met vrienden’. In mijn vakantie kies ik de bestemming zelf en neem ik geen 50 studenten mee.

En zo raar is het toch niet. Dochterlief gaat mee, maar ik organiseer. Ik tikte dus even op de ruiten en verwees haar en wat vriendinnen naar boven in de bus, waar meer dan genoeg plekken zijn voor alle studenten. Maar ik ga met mijn collega’s beneden zitten.

“We zijn toch allemaal gelijk?”, vraagt moeder zich hardop af. Ik beheers me. Ik ben ook van de gelijkheid en solidariteit, maar deze situatie is toch even iets anders. “Belachelijk”, voegt ze er duidelijk hoorbaar aan toe. Ze zoekt steun bij andere ouders. In de bus staat mijn collega die de jongedames ook naar boven verwijst. Naast me hoor ik van mijn collega dat hij ze net ook al had weggestuurd. Ze zijn dus ook nog eens hardleers.

Moeders loopt ondertussen de bus in om eens even van dichtbij polshoogte te nemen. Gelukkig bemoeien de rest van de ouders zich er niet mee. Moet ik nou echt de discussie aangaan met deze dame? Moet ik uitleggen dat we niet gelijk zijn? Toen haar dochter besloot mee te gaan, was ik al bezig met organiseren. Ik heb er al vele uren ingestoken voor we zo kunnen vertrekken, zij heeft alleen haar tas hoeven pakken. Als haar dochter ziek is of iets breekt op de piste, moet ik mee naar de dokter. Als ze iets kwijt raakt, moet ik mee naar de politie. Als het lieve meisje in de apres ski zit, ben ik aan het overleggen met de studenten die het avondprogramma moeten doen. Als zij zit te kaarten in de bar, zit ik te overleggen met de hoteleigenaar, de skischooldirecteur of met mijn collega’s. Zonder mij en mijn collega’s had dochterlief honderden euro’s meer moeten betalen voor een vergelijkbare week. Moet ik dat echt allemaal gaan zeggen?

Ik wil geen medeleven. Ik vind het geweldig om mee te gaan met een werkweek, maar het blijft werk. Dus nee, we zijn niet gelijk. Ik ben twee keer zo oud als uw dochter, mijn collega zelfs drie keer. Ik geef niet mijn stoel op aan de brutaalste om dan zelf een stoel te moeten zoeken straks.

En nee, het is kwart voor vijf, ik heb geen zin in deze discussie. Ik ben al meerdere jaren vergelijkbare ouders tegengekomen die net als u extreem weinig inlevingsvermogen hebben. Dan bent u maar kwaad op me. Eenmaal terug buiten de bus hoor ik haar klagen over een ‘chagrijnig wijf’, waarmee ze ongetwijfeld mijn collega bedoelt. Het woord ‘onverantwoord’ valt ook nog. Gelukkig krijgt ze geen bijstand. Ik draai me weg en verheug me op een leuke werkweek. Hopelijk lijkt dochter niet op moeders…

Suus op Cuba, deel 13

Tags

Cuba, reizen, Suus, vakantie

View Suus op Cuba in a larger map

Vannacht werd ik wakker, maar ik mocht niet uit mijn bedje. Toen heb ik heel hard gehuild, heel lang. Toen mocht ik toch bij papa en mama in het grote bed slapen, volgens mij was het toen al heel laat.

Vandaag vond ik dus niets leuk, ik was een beetje moe. Alleen in een parkje achter de duiven aanrennen was leuk, jammer dat die duiven altijd weer weg renden. Er was ook een lieve opa in dat park, die nam mij aan het handje mee naar de duiven.

Een mevrouw gaf die duiven te eten, maar ik mocht niet eens helpen. Wel had ze een lief meisje bij zich, maar die zei niet zo veel. In dat park waren ook heel veel boeken, net als bij ons thuis op zolder, dus papa was ook helemaal blij. Ik zat naast dat meisje op een bankje en toen ik tussen de boeken doorkeek, kon ik papa zien. Dat was grappig.

De boekenkast van Zuster Klivia

Tags

boeken, boekenkast, lezen

Zoals ik al eens eerder de boekenkast van Alexander Pechtold analyseerde, kwam ik onlangs op het blog van Zuster Klivia een vergelijkbare foto tegen. Ik kan de verleiding niet weerstaan om ook die kast eens goed te bekijken.

Het eerste wat opvalt is dat dit geen boekenkast is. Tussen het gordijn rechts en de muur links zie ik boeken. Maar ik zie geen plank. Het ziet er uit alsof alle boeken er in gepropt zijn, een soort wandkast. Veel ruimte voor uitbreiding is er ook niet. Nog een boek of zeven, acht links, idem rechts, tussenin kunnen er dan nog een stuk of twaalf, als de pluchen (?) vogel verhuist, maar dan moet het schilderijtje verdwijnen. Of boeken. Kan ook. Wel leuk is dat dankzij het glas een kleine spiegeling zichtbaar is waardoor Klivia zelf vaag op deze foto verschijnt.

Het tweede wat opvalt is dat er een klein begin van orde zichtbaar is. Links onderin staan de woordenboeken. Zes keer, drie moderne talen, beide kanten op. Overblijfsel van de schooltijd gok ik. Meteen daarnaast vier boeken, waarvan drie herkenbaar zijn van Stephen King. Ook in het stapeltje daarnaast ligt er nog een van deze schrijver. Iets verder naar rechts weer een. Ik kan niet meepraten, want ik heb nog nooit een boek gelezen van King. Daarna wordt het een stuk rommeliger. Alsof het systeem dat in het hoofd zat al binnen twintig boeken is losgelaten. “Ach wat een werk, eerst die boeken maar eens allemaal uit de dozen halen”. Waarna het ordenen keer op keer werd uitgesteld.

 

Wat is er herkenbaar? Vijf keer King dus. Karen Slaughter (3x), Isabel Allende (3x), Nicci French (6x), Robin Cook, John Grisham, Patricia Cornwell, Dan Brown (5x), David Baldacci, Elisabeth Mollema & Siska Mulder, Stieg Larson het patroon is duidelijk, een oververtegenwoordigd genre. Ik kan het niet goed lezen, maar ik vermoed ook dat Whitley Strieber, Nevill Shuter (?) en de boeken met de titels ‘De dag na morgen’, ‘Mr. Murder’ en ‘Kat uit de hel’ hier onder vallen.

Daarnaast Chelsea Cain (ken ik niet), Paulien Cornelisse (moet ik nog eens lezen), Midas Dekkers, Vals Licht van Joost Zwagerman (een van mijn favoriete boeken aller tijden). Wat non fictie: lexicon van medische misverstanden, een boek over snoeien, een typische cadeauboekje over verschillen tussen mannen en vrouwen, ‘zo hoort het nu’, iets over voeding. Een aantal titels die me niets zeggen (Liefdesles, De wolvenlus, De kolonie, Mobiel). Stout (is toch dat fotoboek van Heleen van Rooijen en nog iemand?) en een hele dikke van Tolkien (in de ban van de ring) herken ik verder nog. Een ringbandboek, ook nog een boek met de rug naar de verkeerde kant gekeerd, een iets hogere resolutie en ik had een goede boekenlijst kunnen maken voor de 124 zichtbare boeken.

Wat zegt dit over Zuster Klivia? Heel weinig. Maar een aantal conclusies durf ik wel te trekken. 1. Mocht ze haar boeken ooit verkopen, dan zal ze er niet veel voor vangen. 2. Spannende boeken geven haar de kans even te ontsnappen aan het leven zelf. 3. Ze krijgt zo nu en dan een boek cadeau van iemand, maar men weet niet precies wat ze wil lezen. 4. In haar kast staat slechts een handvol boeken dat ook bij mij in de kast staat. 5. Zij reageert op dit blogje 6. Ze heeft al jaren geen van de woordenboeken nodig gehad. 7. Hoe ik ook kijk, ik heb geen idee wat het groene doosje op de linkerstapel is. 8. Ik heb nog niet de helft van de boeken herkend. 9. Elders in huis staan doosjes met boeken onuitgepakt en stapeltjes boeken die nog geen plek hebben gekregen. 10. Voor haar dochter ligt er weinig dat ze binnen vijf jaar zal oppakken. 11. In de kast van Pechtold staan meer boeken die ik zou willen lezen. 12. De kleur van muur, gordijn en schilderijtje zijn op elkaar afgestemd.

Andere lezers die hun boekenkast aan een analyse willen/durven laten onderwerpen?

Dubbele controle

Tags

budget, geldverspilling, onderwijs, school

Het duurde anderhalf jaar voordat de parkeergarage open was. Toen mochten we er wel parkeren, maar werkte de slagboom niet. Maanden lang stond er de hele dag een stagiaire beveiliging te koukleumen en moesten we een plastic kaartje omhoog houden om binnen te komen.

Sinds een tijdje werken de slagbomen wel en hebben we een pasje nodig om binnen te komen. Niets mis mee. Onlangs werden we verrast en kwamen we bij de deur naar de lift nog een plek tegen waar het pasje nodig bleek. Zonder ging de deur niet meer open. Toen begon het mij te duizelen. Waar is die extra controle voor nodig?

1. Je kunt het gebouw op meerdere plekken binnenkomen, alleen al op de begane grond zijn vier ingangen, permanente controle is daar niet. 

2. Aan de andere kant van de parkeergarage zit een trap zonder controle. Weer in een andere hoek idem. Slechts 1 deur heeft een dubbele controle.

3. Wanneer ik voor die deur sta ben ik bijna zonder uitzondering al door de slagboom gekomen en heb ik dus een pasje. Anders stond ik daar niet. 

4. De uitzondering is wanneer ik vanuit de begane grond een trap heb genomen en nu niet met de lift naar boven kan. Volgens mij kan ik dan via eerder genoemde trap alsnog terug de rest van het gebouw in.

Ik kan niet anders concluderen dat dit de meest onzinnige verspilling van het toch al krappe budget van het instituut is. Maar ik zal het vast wel weer verkeerd zien.

Het type Penders

Tags

column, voetbal

Ik ben er nog niet helemaal uit. De titel van dit stukje. Het gaat namelijk niet perse over de verdediger van Nac. Het gaat over een type verdediger dat de laatste jaren in Nederland steeds vaker zichtbaar wordt.

In principe gaat de Nederlandse voetbalschool uit van een meevoetballende inschuivende centrale verdediger. In mijn ogen was Frank Rijkaard de beste ooit. Maar ook Ruud Krol, Frank de Boer en Ronald Koeman mogen meepraten. In het buitenland waren Franco Baresi en Josep Guardiola perfecte voorbeelden. Dit in tegenstelling tot centrale verdedigers die als belangrijkste taak het uitschakelen van de spits van de tegenstander heeft, zeg de Israels, De Wolfs en Stevensen van deze wereld.

De Nederlandse school levert weinig meer op de laatste jaren. Met een beetje fantasie kan Heitinga in het type vallen, maar de klasse van zijn voorgangers mist hij. Het beste bewijs zijn de twee Vlaamse spelers in het centrum van Ajax. Maar terug naar het type Penders. Of het type Schinkel. Type Breuer.

Verdedigers die door de coach aanvoerder worden gemaakt vanwege hun coachingskwaliteiten in het veld. Die wel eens een cornerbal hebben ingekopt aan de andere kant. Maar ook verdedigers die eigenlijk te kort komen om mee te komen op Eredivisieniveau. Het rijtje is lang. Zomer, Wisgerhof, Van der Struijk, Wielaert. Van der Linden en de eerder genoemden Penders, Breuer en Swinkels.

En alsof het niet erg genoeg is hebben meerdere clubs vergelijkbare buitenlanders aangetrokken. Bahia, Kah, Moisander, blijkbaar houden we in Nederland van matige verdedigers. Douglas en Vertonghen zijn de uitzonderingen. Wat is er in Nederland gebeurt de laatste jaren? Waarom stellen we dit soort types voortdurend op? Waarom accepteren we de stortvloed aan kaarten, eigen doelpunten en simpele tegendoelpunten?

Ik begrijp er niets van.