Helemaal, maar dan ook echt helemaal niets heb ik met een tuin. Eigenlijk zie ik maar twee oplossingen daarvoor. Asfalteren of een lap kunstgras neerleggen en nooit meer naar omkijken. Maar omdat ik de hypotheek niet alleen betaal zit er toch tuin voor en achter ons huis. Niet dat ik me daar veel mee bemoei, maar eens in de zoveel tijd moet er toch iets gebeuren waarvoor mijn inzet gewenst is.
Vanochtend was het zover. De heg, of eigenlijk de planten die om de schutting groeien, was toe aan een ochtend stevig snoeien. Al voor ik begonnen was, had ik er genoeg van. De elektrische heggenschaar geleend, een haspel verlengsnoer waar ik dat apparaat niet in kon krijgen, een nieuw verlengsnoer dat van ellende uit elkaar viel en een gebroken nagel verder, stond de groene bak uitnodigend klaar om al het groen te ontvangen dat ik bij de schutting weg zou halen.
Twee uur later lag er een stapel groen in de tuin naast de extreem volle groene bak, waar we de komende anderhalve maand diezelfde groenebak elke keer weer mee kunnen vullen. Ik had ondanks dat het vrij fris was, het zweet op de rug staan en ik dacht terug aan mijn tijd in Australië waar ik bijna twee maanden als klusjesman/tuinman gebeund heb om een zevendehands auto te kunnen kopen. Met terugwerkende kracht heb ik bewondering voor mezelf.
Mijn tuinklusjes voor dit kalenderjaar liggen weer achter me. Nu nog voor 2010 bedenken hoe ik die asfaltering er door kan drukken.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 