23 dinsdag jul 2019
Posted in Elders op het web, Wielrennen Artikelen
Tags
Naast de radio en de televisie (en social media) zijn er vele podcasts die de moeite waard zijn om te luisteren:
Laurens ten Dam: Live Slow Ride Fast
Lance Armstrong: The Move
Maarten Ducrot: Crotcast
De Rode Lantaarn: Dag en nacht media
De Kopgroep: Mart Smeets e.a.
In het wiel: Thijs Zonneveld, Thomas Dekker
Of via de bekende Podcastkanalen…
25 maandag mrt 2019
Posted in Wielrennen Artikelen
Tags
Er was dit jaar (weer) ophef over de poster van de E3 prijs te Harelbeke. Op het eerste gezicht een kikker. Maar terwijl menigeen aan het zoeken was naar de link van een kikker met een wielerkoers, ontdekte een ander dat het geen kikker was, maar twee gebodypainte dames.
Publiciteit gegarandeerd. En dat was zonder enige twijfel de bedoeling van de organisatie. Kijk maar eens naar de posters van vorige edities. (wie weet nog waarom ze die poster in 2015 maakten?)
24 zaterdag nov 2018
Posted in themaweek, Wielrennen Artikelen
Tags
Natuurlijk is voetbal de populairste sport, vele praatprogramma’s kun je elke week zien, iedereen mag meepraten over voetbal, vaak niet gehinderd door enige kennis. Praten over wielrennen doen we in Nederland eigenlijk alleen tijdens de Tour de France.
Gelukkig is een podcast maken redelijk laagdrempelig en zijn er meerdere wielerpodcasts te volgen, die niet alleen leuk zijn, maar ook kwalitatief behoorlijk.
In het Wiel is de podcast van het AD, gelukkig vaak met Thijs Zonneveld, maar ook Thomas Dekker blijkt een liefhebber met humor en zelfspot die een goede aanvulling is op Hidde van Warmerdam, de presentator. Vooral tijdens de grote rondes worden de heren actief. Zou wat korter mogen soms, maar veel informatie en goede inzichten door insiders.
De Rode Lantaarn is gekoppeld aan de wielersite Het is Koers. De heren Dudok en de Gier vinden wielrennen geweldig om te kijken, maar kunnen ook erg goed slap ouwehoeren. Veel humor, maar daarnaast serieus genoeg om te blijven luisteren. Op het zwakst als ze een hele touretappe helemaal gaan nabespreken (ik heb het al gezien..), op het sterkst met gasten en op momenten dat ze hun stokpaardjes (bierrecensies, het tijdperk, rectificaties) berijden.
Benjamin de Bruijn heeft met Cassette een eigen niche gevonden. Leuke verhalen uit de marge, vooral zijn serie over het verbreken van het werelduurrecord door Dion Beukeboom heb ik met erg veel plezier geluisterd.
Zelf ken ik ze niet maar Radio Stelvio en Live Slow Ride Fast (Laurens ten Dam!) worden ook vaak aangeraden.
Themaweek 63: Podcasts
23 zaterdag jul 2016
Posted in themaweek, Wielrennen Artikelen
De beste stats vind ik op een Russische site, maar gelukkig in het Duits.
In de eerste etappe is Deflotriere 55e en laatste. Tijdverschil staat er niet bij. Zelfde tijd als Emile Poupin dan maar? 19 uur 48 en 54 seconden achterstand op Garin.
In de tweede etappe eindigt hij als 33e, op 11 uur en 57 minuten precies van Aucouturier. Hij hield er nog 8 achter zich.
Ook in de derde etappe is hij niet laatste. Hij houdt Eugene Geay achter zich, maar verliest wel 19 uur, 20 minuten en 5 seconden.
De grootste klap kwam in de vierde etappe. Terwijl winnaar Lucien Pothier al binnen 9 uur in Bordeaux is na de laatste etappe, doen Niepceron en Tachet er dubbel zo lang over als 33e en 34e. Maar Antoine moet die dag een record hebben gevestigd. Zijn achterstand is 37 uur 4 minuten en 54 seconden. Dat is meer dan een dag langer dan de een na laatste, bijna vijf keer zo lang als de winnaar.
In de vijfde etappe herstelt hij zich. Een knappe 27e plaats op ruim 6 en een half uur (6.33.57) van Aucouturier die er bijna 17 uur over deed.
Ook in de laatste etappe een mooie 25e plaats, 9 uur en 52 minuten achter de twee koplopers.
Na allerlei diskwalificaties eindigt hij dus op de 15e en laatste plek op 101 uur, 28 minuten en 26 seconden. Dat is nog 26 seconden minder dan mijn oorspronkelijke gegevens.
De vraag is vooral wat is er gebeurd in die vierde etappe?
Le Temps heeft het over een verzengende hitte.
L’Echo de Paris heeft het niet over de etappe zelf, maar heeft wel de verdiensten van de renners. Van 925fr voor Garin en Aucouturier tot 25francs voor een vijftal renners.
Le Petit Parisien heeft een uitgebreid klassement, maar Deflotriere staat er niet in. Met de etappeuitslag in het achterhoofd is dat te verklaren. Hij was nog onderweg toen deze krant gedrukt werd.
Maar welke krant ik ook lees, nergens enige info over Antoine. Waarom verliest hij 37 uur in de kortste etappe. Verder dan gokken kom ik niet. Materiaalpech. Zo erge pech dat hij stukken heeft gelopen. Dat hij met een kapotte fiets doorliep tot het volgende dorp. Misschien heeft hij wel een dutje gedaan, wanneer je bezig bent aan zo’n zware beproeving en dan tussendoor ook nog een fiets moet repareren, dan is een paar uur slaap niet verkeerd.
Zonder enige twijfel heeft Antoine Deflotriere een geweldige prestatie geleverd. Ook al was hij dan laatste en bezit hij een record dat nooit verbroken zal worden. Zelfs met de 21 etappes van tegenwoordig zou het betekenen dat de nummer laatst elke dag weer een uur of vijf moet verliezen. Onmogelijk. Antoine blijft altijd in de boeken staan. Mooi.
Themaweek 1: wielrennen
21 donderdag jul 2016
Posted in themaweek, Wielrennen Artikelen
Gelukkig kom ik via banaan.org een aantal oude kranten tegen. De Tour begon op 2 juli in Parijs met 85 renners, al hadden zich 105 (volgens een enkele krant zelfs 205) renners ingeschreven. Al voor de tweede etappe worden er renners gediskwalificeerd, volgens de bijbel van de Tour de France (Jean Nelissen) is uiteindelijke elke etappewinnaar gediskwalificeerd. Dat ruimt al lekker op.
Voor de tweede etappe op 9 juli mogen nog 57 renners meedoen. Onze held heeft rugnummer 47. In de derde etappe (13 juli, vanuit Marseille) is hij nog een van de 41 overgeblevenen. Volgens een krant zijn er slechts 30 vertrokken, volgens een andere 37. Ook in de vierde etappe (18 juli Toulouse – Bordeaux, een korte etappe van slechts 268km) zien we zijn naam alleen verschijnen op de startlijst. We zijn nu met 31 renners.
Dan gaat het mis. Op de startlijst van de vijfde etappe, die ineens weer 34 namen telt, staat zijn naam niet. Waar is Antoine gebleven? Was hij nog onderweg naar Bordeaux, terwijl de anderen al op pad gingen naar Nantes? Het zou kunnen, zijn achterstand was namelijk gigantisch en ze vertrekken met slechts een enkele dag rust, op 20 juli.
Voor de laatste etappe van Nantes naar Parijs zien we zijn naam weer als laatste op de startlijst staan. 26 zijn er over, velen zullen nog gediskwalificeerd worden. In deze monsteretappe (462km) verschijnt zijn naam voor het eerst in het verslag. Na 89km te Angers zit hij nog in het peloton. In de etappe uitslag komt zijn naam niet voor bij de eerste 20.
Wanneer heeft Antoine nou zijn achterstand opgelopen? Het kan in de meeste etappes zijn geweest, al lijkt het er op dat het in de laatste etappe niet het geval was. Waarschijnlijk was zijn oorspronkelijke achterstand nog groter dan de 101 uur die in de boeken staat, aangezien alle etappewinnaars en klassementsleiders later zijn gediskwalificeerd.
Nog meer kranten dan maar.
Het krantenarchief van Gallica.nbf.fr laat me in de kranten zoeken.
Voor de start van de tweede etappe staat Deflotriere (aan elkaar nu) als 55e en laatste genoteerd. We mogen er van uit gaan dat hij dus laatste werd in de eerste etappe.
Tijdens de tweede etappe zien we de doorkomst in Montélimar, waar hij met Garin, Autocouturier, Pothier en Cornet, alle grote namen in de groep zit. Na 188 km dus, halverwege de etappe. In Avignon, 81kilometer verderop ziet hij niet meer bij die groep. Ook niet bij de groep op 10 minuten daarachter.
Op 18 juli ook weer meer aandacht voor baanwedstrijden dan voor de Tour. Nauwelijks ruimte voor uitslagen. Volgens deze bron mocht hij wel starten in de vijfde etappe.
Laatste etappe: Angers (89km), in het peloton
Saumur (136km), nog steeds in het peloton
Tours (203km), achteraan, samen met Geay, 1u37m achter het peloton
Amboise (225km), in zijn eentje op 3 uur en 43 minuten van de koplopers, acht minuten voor de laatste Damelincourt
De doorkomst in La Rochelle (244km), waar hij samen met Paret en Colas voorbijkomt als 38e. De achterstand is 2 uur 45 m. Na hen volgen nog drie renners. De bronnen spreken elkaar dus tegen.
Beaugency: Damelincourt heeft hem ingehaald, hij rijdt alleen achteraan. 3u25m van de kop. De doorkomst in Beagency tijdens de laatste etappe geeft aan dat onze held alleen rijdt, a 10h. 20. Dat valt best mee, want de kopgroep komt daar langs op 6h55. Nog geen drie en half uur achterstand dus. Opvallend is trouwens dat de paardenkoersen meer ruimte krijgen op de halve sportpagina dan de Tour de France.
(wordt vervolgd)
Themaweek 1: wielrennen
19 dinsdag jul 2016
Posted in themaweek, Wielrennen Artikelen
Heerlijk is het om door oude uitslagen te neuzen, op zoek naar bijzonderheden. In de tweede Tour ooit gereden, in 1904, zijn er slechts 15 renners geklasseerd. De laatste in het eindklassement heet De Flotririere en hij eindigde op 101 uur, 28 minuten en 52 seconden. Daarmee is zijn achterstand groter dan de tijd van de winnaar, Henri Cornet (de jongste winnaar ooit) die na ruim 96 uur al over was.
Even rekenen leert me dat De Flotriere in de zes gereden etappes dus elke dag een achterstand op liep van gemiddeld net geen 17 uur. Lees goed: een achterstand van meer dan 16 uur. Elke etappe weer. In totaal reed hij dus 197 uur, 34 minuten en 47 seconden. Dat is per etappe net geen 33 uur. Dan moet er dus na elke etappe een rustdag zijn geweest, anders zijn ze al vertrokken voordat onze vriend is aangekomen van de vorige etappe.
Dat betekent zoeken. Al snel kwam ik erachter dat Antoine De Flotriere geboren werd in Tarare (een klein dorpje vlak bij Lyon) op 11 augustus 1876. Zijn naam wordt op internet vaker aan elkaar geschreven, Deflotriere, ook is het tijdverschil op Engelstalige sites een uur minder, nog altijd meer dan 100 uur.
Hij was ten tijde van deze Tour dus bijna 28 jaar oud. Maar waarom kwam Antoine nu zo veel later dan de rest binnen? Gemiddeld verloor hij elke etappe bijna 9 uur op de een na laatste. Dat is niet niets. In 1934 woont hij aan de Rue Cornemuse, nummer 5 in Vienne. Een smal straatje in een dorpje, ook weer dicht bij Lyon. Er zit een bistro in het pand, op een dikke honderd meter van de Rhône.
De Tour in 1904 werd gereden door een aantal professionals en meerdere amateurs. Deflotriere was natuurlijk een amateur. Maar wel een met doorzettingsvermogen. Net als bij de Elfstedentocht moeten de renners bij doorkomst van bepaalde dorpen of steden stempelen om te bewijzen dat ze er geweest zijn.
Zijn familienaam komt bijna niet meer voor, tussen 1916 en 1940 worden de laatste vier geboren. Of er nog een in leven is, geen idee. Maar ik wil meer weten over die ene Tour waarin hij zo ver achter kwam.
(wordt vervolgd)
Themaweek 1: wielrennen
24 vrijdag jul 2015
Posted in Wielrennen Artikelen
Een mooi rijtje renners: Kurt van de Wouwer, Kurt van de Wouwer, Andrej Kivilev, Carlos Sastre, Haimar Zubeldia, Carlos Sastre, Cadel Evans.
Zou een mooie vraag zijn in een wielerquiz. Welk rijtje staat hierboven?
Leuk onderdeel van de serie die Bureau Sport maakte vlak voor de Tour de France dit jaar. De Tours van 1999 tot en met 2005 zijn op dit moment zonder winnaar. Ooit won Lance Armstrong ze, maar de overwinningen zijn hem afgenomen. Terecht stellen de heren dat een Tour zonder winnaar niet kan. Samen met Thijs Zonneveld zochten ze naar de winnaars van die jaren. Iedereen die betrapt werd op doping, al dan niet geschorst, komt niet in aanmerking.
De grootste klappen vallen in de eerste twee jaar. Tot winnaar wordt uitgeroepen de Belg Kurt van de Wouwer, die aan het eind van de Tour 1999 op de 11e plek stond, een jaar later 17e. Voor hem stonden alleen maar dopingzondaars. En zo blijkt hij ineens een winnaar.
Carlos Sastre won ooit een Tour. Maar nu blijkt dat hij er nog twee heeft gewonnen, hij staat dus in een bijzonder rijtje met Philippe Thijs, Louison Bobet en Greg Lemond.
Leuke gedachtespinsels. Maar eigenlijk ook wel jammer dat we over zo’n mooie wedstrijd, over een prachtige sport, met zoveel argwaan denken. Dat we nooit meer kunnen accepteren dat de winnaar gewoon de beste was…
Zomerthemaweek 1: Tour de France
27 zondag jul 2014
Posted in Wielerwedstrijden, Wielrennen Artikelen
Acht jaar geleden kon ik een stagebezoek in Spanje combineren met een dagje Tour. De elfde etappe van de Tour de France 2006 naar Pla-de-Beret. ’s Avonds wegrijden van de Spaanse kust, een paar uur later ergens in de Pyreneeen in de auto slapen en de volgende ochtend een mooi plekje vinden op de laatste klim van de dag.
Met de nieuwe mogelijkheden van de digitale camera, voor mij nieuw tenminste, besloot ik om een soort videolog bij te houden. Een mini-documentaire. Zeventien delen over een dagje Tour. Van een seconde of tien tot een dikke minuut.
Tourgek 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16 en 17
Dus het rijden door de bergen, het zoeken van een plek, de fietstoeristen die naar boven gaan, de reclamekaravaan, de eerste renners in de diepte, alle groepjes inclusief achterblijvers, het wachten op de weg die vrij gegeven wordt, de terugreis, alles zit er in.
Acht jaar later zoek ik de statistieken van die race nog even op. In het shirt van Rabobank won Denis Menchov de etappe en Floyd Landis pakt net genoeg tijd om de gele trui over te nemen van Cyril Dessel. Van de eerste tien van de etappe zijn er slechts twee (nog?) nooit betrapt op doping.
Toch had ik een schitterende dag…
17 donderdag jan 2013
Posted in In het nieuws, Wielrennen Artikelen
Bron: dagbladet.no
Ik was een behoorlijke fan van de jonge Lance Armstrong. Een aanvaller die onconventioneel door het voor hem vreemde peloton raasde, al op zijn 21e wereldkampioen werd.
Natuurlijk schrok ik van zijn ziekte. Maar ik dacht er niet al te veel over na. Zelfs zijn vierde plek in de Vuelta, na zijn comeback deed bij mijn geen bel rinkelen. Zijn tourwinst in het jaar daarna wel.
Toen las ik zijn boek. Ik schrok. De man die in de Tour alles onder controle had, die als controlfreak overkwam, die bracht een boek uit met onwaarheden er in. Hij noemt de harkerige klimmer Escartin een gevaar met nog een tijdrit te gaan. Hij laat andere opmerkingen staan, die elke wielerkenner zou schrappen. In het boek is de waarheid blijkbaar niet belangrijk.
Een niet zo positieve recensie schreef ik toen, op mijn LiveJournal, bloggen bestond nog niet. Op Amazon, de boekenverkoopsite, kon ik ook recensies kwijt. Velen waardeerden mijn kritische vragen niet. Velen waren het niet met mij eens en dus vonden ze mijn recensie niet nuttig. Grappig om te zien dat twee maanden geleden nog iemand de moeite nam om commentaar toe te voegen. Het boek raakt velen blijkbaar.
Vanavond het eerste deel van het interview met Oprah. Er is al veel uitgelekt. Het lijkt er op dat in zijn val velen meegesleurd gaan worden.
De Armstrong van na zijn ziekte was geen sympathieke renner meer. Het was een rancuneuze, achterbakse, manipulatieve leugenaar. Maar laten we nu niet ineens doen alsof we vandaag iets nieuws gaan horen. Ten eerste geloof ik niet dat er echte onthullingen zullen komen (economisch onverstandig), ten tweede verandert er weinig aan de beelden die we gezien hebben tussen 1999 en 2005. Op de een of andere manier vond elke renner zijn eigen manier om de falende dopingcontrole te omzeilen. Alle toppers zijn ondertussen gepakt.
Doping vrijgeven is een vrijbrief voor criminele activiteiten, met vele doden als gevolg. Op jacht naar roem en rijkdom zullen velen hun eigen gezondheid opofferen. Doping verbieden werkt ook niet, dat blijkt de laatste jaren. Er zal een middenweg gevonden moeten worden. Armstrong is niet de duivel die velen in hem zagen. Hij is ook niet het slachtoffer zoals anderen het liefst nu zien. Hij borduurde voort op bestaande structuren. Op bekende paden. En bleek daar dus jarenlang de beste in. Niet het grootste talent, wel de grootste winnaar van zijn generatie.
Het wielrennen is niet ziek. Wielrennen is een prachtige sport, waarin list en bedrog altijd een plek hebben gehad. Het wielrennen is nu ook niet ineens een nieuwe sport, nadat een aantal zondaars met terugwerkende kracht geen wedstrijden blijken te hebben gewonnen. De Tour van 2013 wordt verreden, of er nu wel of geen winnaar staat achter het jaartal 2001.
Bron: theaustralian.com.au
Het blijft jammer dat zo veel aandacht uitgaat naar een klootzak. Uiteindelijk wordt niemand er beter van. Misschien Oprah. Maar ik geloof nooit dat de uiteindelijke winnares van deze soap een talkshowhostess mag zijn met miljarden op de bank.
03 dinsdag jul 2012
Posted in Gerbie kijkt YouTube, Wielrennen Artikelen
Gerbie kijkt Youtube 081
De film A sunday in hell stamt al uit 1976. De maker is de Deen Jorgen Leth (met nog zo’n Scandinavisch streepje dwars door de o), een bijzonder man. Wie anders combineert film maken met het werk van Consul in Haiti, om dan ook nog eens elke zomer drie weken wielerjournalist te spelen. De Mart kan prachtige verhalen over de goede man vertellen.
Niet iedereen is van hem gecharmeerd. Hij kwam in opspraak toen hij vertelde over zijn relatie met een zeventienjarige. Maar als wielerkenner heeft hij een ding heel goed begrepen. Het publiek wil heroïek. En wanneer je dan een lange film maakt over Parijs – Roubaix, dan heb je de juiste keuze gemaakt.
Deze film wordt aangeraden om te laten zien aan iedereen die u wel eens de vraag heeft gesteld : “Wat vind je er nou aan om te kijken naar die gedrogeerde idioten die urenlang op een fietsje zitten?”. Het antwoord is simpel te vinden op YouTube. En nu dus ook mijn blog.
25 maandag jul 2011
Tags
avondetappe, Edwin Winkels, Mart Smeets, Renate Verhoofstad, Ronald Waterreus, televisie, Thijs Zonneveld, wielrennen
Twee dagen voor de Tour begon blogde ik er al over. Mart Smeets was aan zijn laatste Tour bezig. De concurrentie stond klaar. RTL kwam met Tour du Jour. Ik heb het een aantal keren geprobeerd, maar het is me niet een keer gelukt een hele aflevering te kijken. Anderhalf uur waarin vooral niet te diep op de Tour zelf ingegaan mag worden, een minuut of 80 te lang wat mij betreft. Natuurlijk, Gert Jacobs kan best leuk een verhaal vertellen, maar je kunt er geen programma op bouwen. Maar waarom mag er bij de commercixeble zenders nou nooit eens een programma gemaakt worden wat niet op goedkoop scoren lijkt? En dan heb ik nog niet eens over Dries Roelvink…
De Avondetappe had als vernieuwing het fenomeen sidekick bedacht. Vier keer 5 dagen mocht er iemand Smeets aan tafel assisteren. Een redelijk geslaagd experiment. Ronald Waterreus begon ik zowaar sympathiek te vinden (en dat wil wat zeggen, want hij heeft er vele jaren aan gewerkt om dat gevoel bij mij ver weg te drukken), maar hij voegde niet echt wat toe aan het programma. Een voetballer die graag wielrenner had willen zijn. Ik kan me betere keuzes voorstellen. Ga ik er zelf wel zitten met een blokje Tourtoto wetenswaardigheden.
Thijs Zonneveld had moeite met zijn rol aan tafel. Als insider en begenadigd schrijver (De ereronde van de eland en De Muur 16, 20 en 22) zat hij er soms een beetje verdwaasd aan tafel. Hij begreep beter dan iedereen wat er aan de hand was, maar zat men op zijn mening te wachten? Het verschil tussen de tekstverwerker en de camera bleek groot, al verdient Zonneveld zeker een tweede kans, al was het maar vanwege zijn geweldige verhalen. Maar op zijn gemak voelde hij zich niet volgens mij.
Dat deed zijn opvolger Edwin Winkels wel. Ik heb al positief geschreven over zijn verhalen in Hard Gras en De Muur, zijn blog verdient vele bezoekers, nu blijkt hij ook een aanwinst te zijn op televisie. Kennis van zaken, humor, oog voor detail, zonder scoringsdrang, een ideale sidekick. Zijn kennis van de Spaanse cultuur en taal, maar zeker ook van het Spaanse wielrennen, bleek in dit programma perfect op zijn plaats. Op zijn laatste avond verraste hij Smeets met een pleidooi voor het programma. Net iets over de top, maar wel gemeend.
Ook van Renate Verhoofstad volg ik het blog al jaren. Zij mocht de laatste vijf dagen haar voorliefde voor Italixeb aan tafel kenbaar maken. Maar ondanks de jarenlange ervaring als journaliste en columniste, leek ze toch te veel op de fan die een kijkje achter de schermen mocht nemen. En op de excuus-Truus die de NOS nodig had om te laten zien dat ze ook met de tijd meegaan. Typerend was het (overigens best grappige) verhaal over Cipollini waarmee zij geïntroduceerd werd. Jammer, want ze heeft zeker meer in haar mars dan ze aan tafel heeft laten zien.
Op de laatste avond kwam toch ineens het bericht dat er een goede kans was dat de Avondetappe volgend jaar terugkomt. De kijkcijfers waren dit jaar zo goed dat ze het besluit herzien hebben.
Volgens mij wordt er een vervelend politiek spelletje gespeeld. Want door de kijkcijfers zo belangrijk te maken, heeft de NOS volgend jaar een geweldig excuus om na de Tour 2012 definitief de stekker er uit te trekken. Tussen EK en de Olympische Spelen in kun je er zeker van zijn dat er volgend jaar veel minder gekeken wordt. En zo weet je zeker dat Smeets na de Spelen van Londen afscheid zal nemen. Maar goed, misschien ben ik te cynisch en moet ik gewoon blij zijn met nog een jaar Avondetappe.
02 zaterdag jul 2011
Posted in Wielrennen Artikelen
Terwijl ik druk bezig ben met zeventig ingevulde formulieren van de Oudste Goorsche Tourtoto, luister naar de Avondetappe, komt er een tweet voorbij van Mark Cavendish. Nu is hij nooit echt subtiel, maar ik moest toch even een tweede keer lezen. Het staat er echt. En nu moet ik even hoofdrekenen. Hoeveel centimeter is 13 inch ook al weer?
24 dinsdag mei 2011
Posted in Wielrennen, Wielrennen Artikelen
Tags
In Amerika gebruiken ze nog wel eens de uitdrukking “If it walks like a duck, quacks like a duck, looks like a duck, it is a duck”. In dit geval simpel toepasbaar op de situatie rondom Lance Armstrong.
In Frankrijk wilden ze het al jaren graag bewijzen, maar kwamen ze niet verder dan ongefundeerde beschuldigingen. Na het lezen van zijn eigen boek It’s not about the bike viel mijn voormalige favoriet voor mij van zijn voetstuk. Er verschenen boeken over zijn wonderbaarlijke terugkeer in de wielersport. Beschuldigingen van Frankie Andreu en Floyd Landis konden nog eenvoudig op zij worden geschoven. Gefrustreerde ex-collegae.
Het feit dat vele ex-ploegmaats elders betrapt werden sprak niet in zijn voordeel. Heras, Hamilton. Landis en Beltran werden allemaal gepakt en geschorst. Zouden ze echt pas zijn gaan gebruiken na het vertrek bij de ploeg van Armstrong? Ze gingen er in ieder geval niet harder van fietsen dan voorheen.
En nu is er het spraakmakende interview met Hamilton.
en alsof dat niet genoeg is, lijkt zelfs de meest trouwe helper aller tijden dopinggebruik te bevestigen: Hincapie praat mee.
Misschien geen concrete bewijzen, maar te veel getuigen, te veel twijfel om nog te negeren. Het vuur en rook verhaal. En die eend van de Amerikanen. Laten we het gewoon zwart op wit zetten: Natuurlijk heeft Lance Armstrong doping gebruikt.
Maar wat nu? Maakt het uit wanneer hij gepakt wordt? Gaan ze met terugwerkende kracht zijn Touroverwinningen afnemen? En wie wint dan? Ullrich toch zeker niet, die is ondertussen ook al in het rijtje ‘pakkers’ geplaatst. Moeten we de lijsten af op zoek naar de laatste schone renner? Wint Charly Mottet alsnog de Tour? Ziet iemand Oscar Pereiro daadwerkelijk als een Tourwinnaar? Hij staat wel op de erelijst. Er verandert niets. Van de tourwinnaars sinds de dopingcontrole, een halve eeuw, is alleen Lucien van Impe nooit gepakt of zelfs maar verdacht. Aan alle andere winnaars hangt op zijn minst een zweem van schuld.
De wielersport is blijkbaar onmogelijk op een bruine boterham. En ik elke sport worden grenzen opgezocht. In het honkbal waren dat jarenlang anabolen die niet op de dopinglijst stonden. Alle records sneuvelden ineens. Bij duursporters begon het met bloeddoping (Lasse Viren), wielrenners deden al snel mee. Epo, Cera en alle andere varianten zijn gewoon kunstmatige vervangers daarvoor. Topsport is niet gezond concludeerde ik vorige week ook al. Wielrennen is een zieke sport, als we het langs die meetlat leggen.
Maar is dat terecht? Als iedereen neemt, dan blijft het toch een eerlijke wedstrijd? Allemaal dopen tot een bepaalde grens, het verschil zit dan nog steeds in tactiek, uithoudingsvermogen, doorzettingsvermogen, talent en geluk. En dat is wat sport zo mooi maakt. En daarom kijk ik deze dagen graag naar de Giro en organiseer ik komende zomer gewoon weer voor de 34e keer een Tourtoto. Omdat wielrennen zo’n schitterende sport is.
En of Armstrong nu wel of niet gepakt wordt, zal me, ondanks de afkeer voor de persoon die de laatste jaren flink gegroeid is, eigenlijk een zorg zijn.
01 donderdag jul 2010
Posted in Wielrennen Artikelen
Als de Tour dit jaar half zo leuk wordt als de Giro, ben ik tevreden. Hoe dan ook is het televisiesporthoogtepunt van het jaar aanstaande. Over een uur 40 fietsten 198 renners door Rotterdam en ik ben blij dat het WK bijna afgelopen is. Het leukste blijft meedoen aan een Tourtoto. Als medeorganisator van de Oudste Goorsche Tourtoto heb ik enig recht van spreken denk ik. Wie kent er een Tourspel dat al langer georganiseerd wordt dan de 33 edities van ons?
Over het invullen schreef ik jaren geleden voor CycloSim al een aantal verhalen. Namen invullen over mijn moeder, Oudste Goorsche Tourtoto over ons spel en Tourrennersveiling over de avond vóór de Tour.
Aan de rechterkant bij de verschillende categorieën staan een aantal wielergerelateerde rubrieken, mocht u meer willen lezen. Bijvoorbeeld de categorie wielerpoëzie. De sport, vooral de Tour, inspireert mij elke keer weer.
Vorig jaar stond ik nog te kijken naar een van de belangrijke bergetappes, op weg naar Andorra. Erg mooi. Zit er dit jaar niet in. Laatste tip, mijn multimediaspektakel van een jaar of vier geleden. In plaats van foto’s besloot ik een dagje Tour te filmen. Van de heenweg tot terug in het hotel. Meer dan 30 uur in, een stuk of 17 filmpjes. Niet zonder reden samengevat in het stukje met de naam Tourgek.
Vive le velo!
