Nico Scheepmaker – Over alles

Tags

boeken, boeken 2015, boekrecensie, column, lezen, Nico Scheepmaker, poëzie, politiek, voetbal

Nico Scheepmaker – Over alles

Als beginnend krantenlezer viel hij me al op. De columnist. Die man die de ene dag een schitterend stukje schreef, de andere dag een onbegrijpelijk onderwerp had. Soms heel interessant, dan weer onbegrijpelijk. Maar fascinerend genoeg om elke dag weer op te zoeken. Het jongetje dat de regionale krant las, werd onbewust beïnvloed door de columnist. Het jongetje dat later ging schrijven, bloggen, zag Scheepmaker toen al als een voorbeeld, zelfs toen hij nog niet schreef.

Mijn eerste stukje voor het clubblad had ik nog maar net geschreven of Scheepmaker overleed, nog geen zestig jaar. Nog had ik niet door dat hij meer was dan een inspiratiebron. Maar ik wist wel dat dit boek dat ik bij de Slegte zag liggen, het geld meer dan waard was. Het kostte me meer dan welk nieuw boek dan ook. Als student kocht ik graag boeken, maar zocht wel altijd naar de goede deal. Het niet al te goedkope boek bleek zijn geld meer dan waar. Scheepmaker schreef over alles. Als ik nu naar mijn blog kijk, dan kan ik niet anders dan toegeven dat ik schatplichtig ben aan de columnist. Mijn blog gaat ook alle kanten op. Op mijn niveau (minder talent, veel minder lezers), probeer ik de breedte te zoeken.

Het herlezen van ‘Over alles’ was dan ook verre van een straf. Wat een genot om Scheepmaker te lezen, om zijn mening over belangrijke wereldproblemen te vernemen, maar minstens zo leuk is zijn neiging om een klein detail erg belangrijk te maken, een stukje te schrijven over dingen waar niemand over nadenkt. Tot het moment dat hij het onder de aandacht brengt.

Scheepmaker hield van voetbal, hij durfde anders te kijken dan de reguliere voetbaljournalisten. In een prachtige column belicht hij beide kanten van de voetballer die zijn beroep heeft gemaakt van zijn hobby. Hij kan niet begrijpen dat sommigen voetballers voor een paar extra rotcenten, maar tegelijkertijd snapt hij de spelers als ze meer geld vragen van clubs die groot geld verdienen aan hun spelers. Ook bij de invoering van de KNVB-clubcard in 1989 blijkt hij het spel weer veel beter te snappen dan menig ander. In een Trijfel fileert hij de KNVB, de achterliggende gedachte en de hele communicatie rondom de invoering, genadeloos rekent hij af met bestuurders die andere belangen hebben dan voetballers en voetbalfans.

Als vertaler van Russische literatuur heeft hij betere ingangen, maar zeker ook meer begrip voor de landen achter het ijzeren gordijn dan wie dan ook. Zijn stukken over Russische dissidenten en Sovjet-beslissingen geven een mooi inzicht in de andere kant van de koude oorlog. Zijn stukjes over de meest kleine dingen zijn lezenswaardig, vermakelijk en zetten je aan het denken over de vastheden in het leven die dat soms niet blijken te zijn.

Zijn politieke voorkeur komt soms duidelijk naar boven, zoals in de mooie uitspraak: ‘Zolang er scholen in houten noodgebouwen moeten opereren, moet het helemaal mogelijk zijn banken en kantoren in noodgebouwen te laten functioneren’, om begrip te kweken voor krakers. Ook een mooie politieke uitspraak, die ook nu 32 jaar later nog actueel lijkt: ‘Wie in de democratie gelooft, moet er toch van overtuigd zijn dat zijn argumenten waardevaster zijn dan die van de Centrumpartij.’

Vergelijkbaar komt hij op voor de vrijheid van meningsuiting, net als Noam Chomsky en herhaalt zijn vier stellingen:
1. In een democratie genieten democratisch gezinden dezelfde rechten als ondemocratisch gezinden
2. Een democratie baseert haar gelijk op het tolereren van het ongelijk van haar tegenstanders, en niet op het onderdrukken van dat ongelijk.
3. Democratie is van nature hovaardig. Zij gaan ervan uit dat zijn rechtvaardig is, en dat haar incasseringsvermogen daardoor groter is dan haar kwetsbaarheid.
4. Een democratie stelt zich kwetsbaar op. Daarin verschilt ze van een dictatuur.
Wat zou de wereld er een stuk beter uitzien als deze vier regels werden toegepast.

Het is onmogelijk een boek te bespreken waarin de schrijver het heeft over zijn kleine kinderen, over voetbal, over politiek, over Artis, over Cruijff, over de Sovjet Unie, over literatuur, over het al dan niet weigeren van prijzen en waarin ook nog eens gedichten staan kortom over alles, zoals de enig mogelijke titel van dit boek luidt. Het is wel mogelijk om Scheepmaker met terugwerkende kracht als de beste columnist van de 20e eeuw uit te roepen. Zijn invloed kan niet onderschat worden. Mijn bewondering is dan ook groot. Heel groot.

Citaat: “Verwatering leidt tot onduidelijkheid, onduidelijkheid leidt tot onenigheid, onenigheid leidt tot vijandelijkheid, vijandelijkheid leidt tot moord en doodslag, moord en doodslag leidt tot dodenherdenking, dodenherdenking leidt tot verwatering.” (p.327)

Nummer: 15-036
Titel: Over alles
Auteur: Nico Scheepmaker
Taal: Nederlands
Jaar: 1991
# Pagina’s: 445 (6698)
Categorie: Columns
ISBN: 90-236-7929-6

Meer:
Wikipedia
Schrijversinfo
Gedichten.nl
DBNL

Over alles:
NRC boeken
DBNL

Het derde gaat aan keepers ten onder

Tags

column, GFC, Goal, keeper, voetbal

Goal, juni 2012

Zoals het er nu uitziet, speel ik volgend jaar in een ander team. Dat kan opnieuw GFC 3 heten, misschien wordt het ook wel het vierde, maar omdat bijna een half elftal volgend jaar niet meer meedoet, kun je niet meer over hetzelfde team spreken. Wat opvalt de laatste seizoenen is de grote hoeveelheid keepers in en om het derde.

Alleen al in het afgelopen seizoen hebben acht verschillende spelers de handschoenen aangetrokken om het doel van het derde te verdedigen. In willekeurige volgorde: Dennis, Joris, Richard, Rene, Ruud, Marcel, Frank en Jorn. Die laatste moest twee keer vanuit het veld de goal in om een uitvallende keeper te vervangen. Marcel speelde het kortst, hij wilde zijn oude team wel even uit de brand helpen, maar kreeg een schoen tegen zijn hoofd en viel binnen een half uur al uit. Rene maakte de transformatie van geblesseerde verdediger en reservekeeper tot leider, maar moest toch nog een helft meespelen. We zullen vooral het muurtje tegen Delden herinneren dat hij voor zich metselde. Hoe die vrije trap toch nog in de hoek verdween was menigeen een raadsel.

Vorig seizoen was het niet veel anders overigens. Zeven verschillende doelverdedigers. Marcel, Dennis, Rene, Ruud, Rik, Wessel en Hans. Slechts een gedeeltelijke overlap dus. Goed tellend kom ik op elf verschillende keepers in twee seizoenen. Ik ken weinig teams die dat aantal halen. En heb ik het nog niet eens over de seizoenen daarvoor waarin we Erik, Tom, Mark, Rein, Patrick en misschien ben ik er nog wel wat vergeten, ook te gast hadden onder de lat.

Maar daar zijn we er nog niet mee. Ook de begeleiding van het derde is grotendeels in handen van voormalige doellieden. Aan de kant loopt Erik met een vlag in de handen. Rene was al genoemd, neo-leider en invaller-doelman. De Trainer-Coach aan het begin van het seizoen Harry Lammertink is op de kampioensfoto van 1969 nog te herkennen als de tweede keeper van ons eerste. Halverwege het seizoen kon hij door diverse redenen niet meer verder en moesten we op zoek naar een vervanger. Het zal u niet verbazen dat ook toen een keeper werd gevonden. Rein Ruumpol maakte het seizoen af als technisch directeur van de verzameling voormalig keepers met wat voetballers eromheen.

Als ik u ook nog vertel dat het team jaren onder leiding van Erwin Burggraaf stond, voor de jongeren onder ons: ooit een talentvolle keeper in de jaren tachtig, maar door diverse onverklaarbare oorzaken nooit echt doorgebroken en de uitvinder van de zespuntenwedstrijd, dan kunnen we toch rustig concluderen dat de keepers de geschiedenis van dit team hebben bepaald.

Hoe het verder moet met dit team is nog niet helemaal duidelijk. Wie zakken er (al dan niet vrijwillig) van het tweede? Welke jeugdspelers komen over? Fuseren we met het vijfde? Maar vooral: wie gaat de opstelling bepalen? Want na Harry stopt ook Rein er mee. We hebben dus een nieuwe trainer-coach nodig. Gezien de laatste jaren lijken een aantal namen in aanmerking te komen: Rene Zwierink, Hans Middelesch, Bartjan Groothengel en Rene Toonen zijn de namen die circuleren binnen het circuit. Outsiders zijn Mark Oltwater, Patrick Bril en Gerard Soomers. Of zouden we toch ook kunnen uitkomen bij een voetballer? Het lijkt onvoorspelbaar. Of onvoorstelbaar. Beide?

Wordt bereid…

Tags

fotooo, kabouter, Kijk nog eens

Kijk nog eens 198

Het kan aan mij liggen, maar ik moet elke dag weer denken aan kleine kaboutertjes die achterin het apparaat mijn heet water aan het bereiden zijn…

150 – Tool – Sober

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Tool

Nummer	150
Artiest	Tool
Titel	Sober
Jaar	1992
Wikipedia	Sober
Website	Tool
Tekst	Genius

Vind ik dit een leuke band? Nee. Is het mijn muzieksoort, mijn genre? Zeker niet. Hangt er een bijzondere herinnering aan? Ook niet. Zit er een mooi verhaal aan dit nummer? Geen idee.

Een aantal CD’s heb ik in de kast staan van Tool. Ik luister ze nooit. De laatste keer dat ik er een beluisterde in de auto, heb ik ‘m voortijdig vervangen. Niets, maar dan ook echt helemaal niets heb ik met Tool. Ik zou geen nummer kunnen opnoemen, buiten dit nummer dan, al zou het de beslissende vraag in een popquiz zijn.

Maar wat is dit een ongelooflijk prachtig nummer…

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Ed McBain – De legpuzzel

Tags

boeken, boeken 2015, boekrecensie, Ed McBain, lezen, Whodunit

Ed McBain – De legpuzzel

Herlezen van een spannend boek is altijd minder leuk dan het herlezen van een goed boek. Als een boek het moet hebben van een factor die onbekend moet blijven, dan is (een deel) van de spanning al weg, wanneer je het onbekende al weet van een vorige lezing. Aan de andere kant is de diepgang vaak ver te zoeken, waardoor het verhaal toch minder blijft hangen dan een boek dat het juist wel van het verhaal moet hebben. En dan kan het zo maar zijn dat je al vergeten bent waarom het draaide en je hetzelfde verhaal de tweede keer met dezelfde spanning leest.

Veel en vaak las ik al boeken van McBain. Ik kan het niet meer bewijzen, maar ik denk me te herinneren dat het een van zijn boeken was waardoor ik begon met het maken van aantekeningen van boeken, jaar of zestien geleden. Het resultaat is deze oneindige lijst boekenstukjes op dit blog, ondertussen de duizend gepasseerd.

Jigsaw slaat op de stukjes van een foto die bij verschillende criminelen terecht kwamen. Op de foto aanwijzingen voor de plek waar de buit van een bankoverval verstopt zou kunnen zijn. Dat de puzzelstukjeshouders (mooi woord trouwens) onderling niet tot overeenstemming konden komen is een logisch gegeven. Dat er daardoor weer genoeg gebeurd waardoor de politie in actie komt, is een onvermijdelijke fout van de wetsbrekers.

Leuk tussendoortje, mag nu op weg naar een volgende lezer. Wie?

Citaat: “Laat het nu eens uit zijn met dat gezeur, dat de politie minder tijd en energie besteedt om de dader van een moord te vinden als het slachtoffer toevallig een ex-delinquent is. Wat een idee! In dit mooie en democratische land van ons wordt onder de wet gelijkelijk bescherming geboden aan armen en rijken, de machtigen en de onderdanigen, de eerlijke burger en de misdadiger, zelfs na hun dood.” (p.109)

Nummer: 15-032
Titel: De legpuzzel (orig.: Jigsaw)
Auteur: Ed McBain
Taal: Nederlands (orig.: Engels)
Jaar: 1973 (orig.: 1970)
# Pagina’s: 160 (5736)
Categorie: Whodunit
ISBN: 90-229-1581-6

Meer McBain’s op gerbie.nl:
De man die niet besluiten kon
De pop
Killer’s wedge
Cop Hater
Jack and the beanstalk
Calypso
Jigsaw
Eighty million eyes
Hail to the chief
Guns
Lightning
Kiss
Vergiftigde liefde

Hard Gras 1

Tags

boeken, boeken 2015, boekrecensie, Hard Gras, Henk Spaan, herlezen, lezen, Matthijs van Nieuwkerk, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 1

De inspiratiebron was een verzamelbundel door Nick Hornby samengesteld. Voetbalverhalen door goede schrijvers. Ik had het ook in de kast staan. Hornby was dan ook de schrijver van het openingsverhaal van de allereerste Hard Gras. Ik weet nog dat ik Amstelveen met een collega over het nieuwe initiatief sprak. We kochten allebei deze eerste uitgave en waren enthousiast. Geen idee of hij ook lid is geworden, of hij ook nog steeds leest, 21 jaar later.

Natuurlijk herlees ik het eerste nummer in het themajaar herlezen. Waardoor raakte ik destijds enthousiast? Naast het verhaal van Hornby, schrijft initiatiefnemer Henk Spaan over Richard Witschge. De toen nog vrij onbekende Hugo Borst, die pas jaren later in de eindredactie zou belanden, schreef een mooi verhaal over Bryan Roy.

Ronald Giphart mocht naar het WK in de Verenigde Staten, het begin van een traditie waarin een schrijver, liefst een buitenstaander, het WK mag volgen en zijn eigen verhaal mag schrijven. Hij beschrijft vooral mooi het leven om de wedstrijden heen, de uren in het hotel, de gesprekken met fanatieke fans die er alles aan doen om zoveel mogelijk mee te krijgen.

Het verhaal van Jos de Putter is natuurlijk zijn documentaire over het Braziliaanse favella-jochie Leonardo. In dit verhaal wat achtergrondinformatie bij de beelden. Tegenwoordig weten we hoe het de buitenspeler is vergaan, al was een tweede documentaire twee decennia later ook prachtig en onthullend.

Het laatste hoogtepunt is het verhaal van Tim Overdiek over het Balboaplein. Het plein dat vele voetballers voortbracht, vele sterren. Al met al ook nu, 21 jaar later, weer een plezier om te lezen. Met de kennis van nu misschien wel leuker.

Citaat: “Dan – o, het is zo mooi! – lijken alle problemen uit het verleden voorgoed verdwenen. De supporters pakken allemaal een drankje en ze geven elkaar een hand, ja, ze omhelzen elkaar zelfs. Ajax omhelst Feyenoord, Feyenoord omhelst Ajax, sport verbroedert, omnia vincit amor.” (p.53)

Nummer: 15-030
Titel: Hard Gras 1
Auteur: Diversen (Nick Hornby, Herman Koch, Theun de Winter, Hugo Borst, Ronald Giphart, Jan Kal, Jos de Putter, Henk Spaan, Henk Pröpper, Nico Kroese, Tim Overdiek, August Willemsen)
Taal: Nederlands
Jaar: 1994
# Pagina’s: 128 (5449)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-254-0893-1

Meer:
101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20

Zo veel vragen

Tags

kleding, Primark

Na lezing van dit artikel, gaan er zoveel vragen door mijn hoofd, ik heb geen idee waar te beginnen.

Mijn leefwereld staat blijkbaar zo ver af van de meeste Primark klanten, dat ik me niet kan voorstellen wat er allemaal in die hoofden omgaat.

Joost Zwagerman – Vals licht

Tags

boeken, boeken 2015, boekrecensie, In Memoriam, Joost Zwagerman, lezen

Joost Zwagerman – Vals licht

Vrij kort na publicatie moet ik het boek voor het eerst gelezen hebben. Nog geen jaar later namelijk gaf ik het cadeau aan een huisgenote. Ze begreep het verhaal, ook al was ze geen fanatiek lezeres, ook al kende ze Zwagerman niet. Haar relatie leek op die van Simon in Vals Licht. Het boek maakte een geweldige indruk op me. Jaren later heb ik het gekocht, nadat ik het eerst las van de bibliotheek. Hoe goed moet een boek wel niet zijn, als je het al gelezen hebt, als er voldoende keus is in de boekhandel, maar dat je toch kiest voor dat boek van een paar jaar geleden?

Geen moment twijfel dus, dit boek moest ik herlezen, in het themajaar herlezen. 24 jaar zat er dus tussen eerste en tweede lezing. En dan heb ik vijf jaar geleden ook nog eens de moeite genomen om naar Hengelo te rijden om het te laten signeren, toen Zwagerman daar zat in de Boekenweek. Hij had het rustig trouwens die avond.

En ook nu weer was ik onder de indruk van het verhaal. Waar ik Gimmick! niet eens heb uitgelezen, niet door te komen, was Vals Licht een hoogtepunt in de Nederlandse literatuur. Het is een klassiek gegeven, de jongeman die in de hoofdstad verliefd wordt op een meisje achter een raam. Ondanks haar werk krijgen ze een relatie. Maar keer op keer blijkt ze niet de waarheid te spreken. Soms om hem te beschermen, dan weer om problemen te ontkennen. Simon denkt elke keer weer de waarheid te horen, tot hij een nieuwe versie te horen krijgt. Lizzie is niet het droommeisje dat gered wil worden door hem. Lizzie liegt hem voor. Maar Simon wil het zo graag geloven. Hij wil graag dat ze studeert en achter het raam zit om haar studie te betalen. Hij begrijpt het wanneer ze zegt dat ze schulden moet afbetalen.

Maar hoe langer de relatie duurt, hoe vaker het fout gaat. Maar nog is het niet Simon die er mee stopt. Zo verslaafd als Lizzie is aan alles en nog wat, zo verslaafd is hij aan haar. Daarmee is het ook nog eens een prachtige tragische liefdesgeschiedenis. Zonder twijfel het meesterwerk van Zwagerman, waarvan ik meerdere mooie boeken heb gelezen sindsdien.

En toen kwam 8 september. Het boek stond vooraan om besproken te worden. En toen bleek dat Zwagerman niet meer wilde leven. Toen stond het boek daar naast mijn computer en kon ik niet de woorden vinden om een stukje te schrijven. Ik zal liegen als ik hem een held noem, zo heb ik dat nooit gezien, ook niet na zijn dood. Maar dat hij een van de beste schrijvers van het Nederlands taalgebied was, staat voor mij vast. Leuk dat hij bij DWDD als kunstdocent optrad, maar ik vond het niet erg als ik dat wel eens miste. Maar zijn boeken wilde ik altijd graag lezen. Er zullen er niet meer volgen.

Citaat: “Het probleem is dit: het kan zijn dat Lizzie er zelf niet of niet meer van bewust is dat zij die hele verslaving heeft verzonnen. In de psychiatrie heet het dat de patiënt lijdt aan pseudologica fantastica. De patiënt fabuleert, onderscheidt niet langer waarheid en verzinsel en gaat zelf geloven in ooit bewust of halfbewust verkondigde onwaarheden die kunnen variëren van leugentjes om bestwil tot complete in scene gezette levensgeschiedenissen.” (p.284)

Nummer: 15-029
Titel: Vals Licht
Auteur: Joost Zwagerman
Taal: Nederlands
Jaar: 1991
# Pagina’s: 347 (5321)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-413-3061-5

Meer:
Wikipedia (Vals Licht)
Vrij Nederland (In Memoriam)
Humo (In Memoriam)
Leesfabriek (recensie)
Scholieren punt com (boekverslag)
Casa Koen (recensie)
Duel (op gerbie.nl)
Wah wah 10 (gasthoofdredacteur Zwagerman)

Liefde is de enige remedie

Tags

aanslagen, Frankrijk, in het nieuws, ISIS, liefde, pacifist, Parijs, politiek, wereldvrede

Het is ze gelukt. Zelf benoemde martelaars. Niet de zanger van de Eagles of Death Metal van het podium knallen en daarmee van hem een martelaar maken, maar willekeurige concertgangers. Tientallen. En elders in Parijs nog een paar dozijn. Met maar een enkel doel: Angst aanjagen. En het werkt. Politici zeggen dat we in oorlog zijn met een groep terroristen, al zijn we niet in oorlog met een land. Volgens mij kan het niet, maar meneer Rutte zei het toch. En meneer Hollande ging er met nog krachtigere taal omheen.

En sindsdien is iedereen bang. Grenzen moeten dicht. Vluchtelingen die voor dit soort aanslagen op de vlucht zijn geslagen worden zelf verdacht gemaakt, omdat ze een ander kleurtje hebben. De hashtag #prayforparis werd populair, waardoor het leek alsof de twee grootste godsdiensten tegen over elkaar staan. Een voetbalwedstrijd wordt afgelast omdat er aanwijzingen zijn dat er een explosief in het stadion zijn. Geen concrete bewijzen, maar aanwijzingen. De studenten in mijn klas vragen me wat ik zou doen als er nu iemand van Isis de klas in zou lopen. Ik weet het niet. Het liefst volg ik Bert Wagendorp’s advies: Wees niet bang.

Wel weet ik dat het niet helpt om een dag na de aanslagen bommen te werpen op een Syrische stad waarvan men denkt dat er veel Isis strijders wonen. Het helpt ook niet om alle moslims op te roepen afstand te nemen van de aanslagen. Alsof ik me moet verantwoorden voor Breivik zijn daden, de muziek van de drie J’s en de uitvinding van de guillotine. Onzin. Een terrorist is een terrorist vanwege zijn daden. Niet zijn huidskleur is relevant. Niet wat hij gelooft. Niet de eerste bladzijde van zijn paspoort.

Het bijbelse oog om oog, tand om tand werkt ook niet. Proberen we al eeuwen. Loopt het alleen maar uit de hand. De beste remedie voor vrede in Europa bleek na de tweede wereldoorlog economische vooruitgang. Welvaart. Landen waar het de gehele bevolking steeds beter gaat, zijn stabiele landen. Landen waar de welvaart slechter verdeeld wordt, of zelfs helemaal niet, zijn onrustige landen. Het groepje dat in Parijs de aanslagen pleegde waren vooral Fransen en Belgen. Geen vluchtelingen. Geen islamieten, ook al denken ze dat zelf wel. 126 Islamitische leiders legden al uit dat ISIS strijders tegen het geloof handelen dat ze denken te propageren.

Het enige wat zou kunnen helpen, is de aller moeilijkste oplossing. Niets doen. Geen grenzen dicht. Geen extra bommen. Geen vergeldingsacties. Geen ferme taal. Maar helemaal niets doen. Niet terugvechten. Wel: Zorgen voor minder ongelijkheid in de wereld. Iedereen die het nodig heeft hulp bieden. En dus ook degenen waar u en ik het misschien niet mee eens zijn. Werken aan een eerlijke samenleving. Waar iedereen gelijke rechten heeft en de zwakkeren worden gesteund door de sterkeren.

Wat zouden ze schrikken die jongens, die zogenaamde strijders. Ineens hebben ze niets om tegen te strijden. Ineens krijgen ze de kans om hun idealen uit te spreken. Ineens ziet de wereld er anders uit. Zonder vijand die ze sterk maakt. Een wereld waarin iedereen zijn eigen geloof mag belijden. Of zelfs helemaal geen geloof. Veertien jaar geleden al schreef ik een open brief voor meneer Bush, naar aanleiding van de vliegtuigen in de Twin Towers. De oplossingen van de afgelopen veertien jaar hebben niet gewerkt. Het is nu tijd voor een radicaal andere oplossing. Geef Martin Luther King, John Lennon en Mahatma Gandhi met terugwerkende kracht gelijk. Werk aan een wereld waarin iedereen gelijke kansen krijgt en het geweld zal steeds meer verdwijnen.

Noem me een idealist, een hippie. Beschuldig me naïef te zijn. Maar besef dat dit de enige oplossing is die nog niet serieus geprobeerd is. Dat alle andere oplossingen tot nog toe ons geen sprankje dichter bij een oorlogsvrije wereld hebben gebracht. En als je het niet wil, erken je indirect het gelijk van de terroristen. Dat geweld een oplossing kan bieden. Dat je liever vecht voor vrede, wetende dat dat een contradictio in terminis is. Maar kom dan niet bij mij klagen. Je hebt er zelf voor gekozen.

151 – The Specials – Too much too young

Tags

Gerbie's top 212, muziek, ska, Specials

Nummer	151
Artiest	Specials
Titel	Too much too young
Jaar	1980
Wikipedia	Too much too young
Website	Official website
Tekst	Genius

Ruim twintig jaar nadat het nummer uitkwam, luisterde ik in de auto naar the Specials. Ik had nog niet zo lang een auto, besloot dus om al mijn cassettebandjes (ruim 700) op volgorde te beluisteren. Thuis draaide ik vooral cd’s. Op de dag dat ik naar ‘the best of The Specials’ luisterde ging ik bij een collega langs, ze woonde vlak bij het stageadres waar ik net was geweest. Ze moest haar zoon ophalen, maar had geen auto op dat moment. Dus hielp ik haar.

En dus zitten we een kwartier later te luisteren naar ‘Too much too young’. “Now you’re married with a kid when you could be having fun with me”. Haar zoon is tweetalig opgevoed, die moet de stilte hebben opgevangen die er in de auto viel. De stilte die er voor zorgde dat we de tekst alleen maar beter konden horen.

Vreemde situatie. Toeval.

The Specials was een van de beste bands die bekend werd in een golf van Ska-bands, eind jaren zeventig. De Caribische invloeden op de working class van de Britse steden zorgden voor een geweldige mix van muziek, goede samengestelde bandjes, meerdere stijlen, maar altijd dat verslavende skaritme er dwars doorheen. The Specials hebben de tand des tijds overleefd. De muziek doet het nog altijd goed. Ze treden ook weer op. Niet alleen op ouwelullenfestivals, maar ook elders. De muziek is tijdloos.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

JD Robb – Bij nacht vermoord

Tags

boeken, boeken 2015, boekrecensie, JD Robb, lezen, Nora Roberts

JD Robb – Bij nacht vermoord

Ze heet eigenlijk Nora Roberts. Onder die naam schijnt ze bestsellers te schrijven. Ik had er nog nooit van gehoord, ik gok niet mijn genre. Politieromans schrijft ze dus onder een andere naam. Eve Dallas is haar heldin. Niet een boek dat ik zo maar op zou pakken, maar als E-boek was het een mooie back-up. Ik had verder niets te lezen, dus begon ik maar aan dit verhaal.

Het duurde even voor ik doorhad dat het verhaal zich afspeelt in de toekomst, dat Eve Dallas in 2058 leeft. Verder is er niet zo veel anders dan bij de meeste politieromans. Ze heeft een favoriete tegenstander, David Palmer, een crimineel met een Hannibal Lecter-achtige intelligentie. En omdat zij er voor zorgde dat hij achter tralies kwam te zitten, is hij nu na zijn ontsnapping op zoek naar Eve. Hij wil haar raken. Dus vermoordt hij mensen uit haar omgeving. Het moet op een confrontatie aankomen. Op oudejaarsavond is het zover.

Na het verhaal, dat verrassend kort was, kwam ik ook nog een preview tegen van een ander boek van haar. En dat was weer verrassend lang voor een proeflezer. Bijna een kwart boek. En dan ineens afkappen. Het zal wel aan mij liggen, maar daar begrijp ik dan helemaal niets van.

Soms heb je niet veel keuze in het leven. Lezen moet, lezen zal. Dus lees je soms een boek dat je niet snel had gekozen als er keus was geweest. Dit was er een. Maar voor de beperkte keus, vind ik het wel grappig. Niet dat ik denk dat ik vaker iets van haar zal lezen. Je kunt ook overdrijven.

Citaat: “Dat is toch wat je wilt? Mij achter de tralies zetten zoals ik bij jou heb gedaan? Je zit er al drie jaar aan te denken. Je hebt het gepland, ernaar toegewerkt, het stukje bij beetje uitgewerkt. En deze keer heb je het verdomd slim aangepakt. Laat haar gaan, Dave. Zij was slechts lokaas, je hebt haar gebruikt om mij hier te krijgen” (p.331/401)

Nummer: 15-028
Titel: Bij nacht vermoord (Midnight in Death)
Auteur: JD Robb
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 2014 (orig. 1998)
# Pagina’s: 131 (4949)
Categorie: Thriller
ISBN: 978-94-6023-941-0

Meer:
De Leesfabriek
gratis-boek.nl
JDRobb.nl
Midnight in Death (WikiPedia)
Nora Roberts (WikiPedia)

Xixona

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Spanje, Van der Meest, voetbalfoto

Van der Meest, deel 76

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Hoop

Tags

Goor, in het nieuws, politiek, vluchteling

Wat ben ik geschrokken van de reacties op diverse social media de laatste maanden. Wat een vreselijk schreeuwerig en intolerant is Nederland geworden! Waar halen velen het lef vandaan om vluchtelingen weg te zetten als een minderwaardig soort, als profiteurs. Vele jaren vertoefde ik in den vreemde. Vaak vertelde ik trots over mijn land. Open, gastvrij, tolerant. Van dat land herkende ik niets meer.

Totdat er vluchtelingen in mijn dorpje kwamen. Voor maar liefst vijf hele dagen. Resultaat van een actief ontmoedigingsbeleid van de Nederlandse regering. Elke vijf dagen een ander noodbedje in een andere sporthal. Weken achter elkaar het land doorgestuurd worden. En toen kwamen de vrijwilligers in actie. Activiteiten voor de kinderen, tennisles, muziekavonden, taalles, kinderen die in het weekend naar school konden. Geweldig om te zien. Alhoewel, het bleef bijna allemaal buiten beeld. Vooral die ene bus die door een fout van de COA ook hier kwam aanrijden haalde de pers. Kon blonde Greet weer scoren. Dat het een stuk genuanceerder lag dan vrijdagavond bekend was, lezen we niet in de krant van Wakker Nederland, de PVV-leider laat zich niet horen.

Wat ik erg vreemd vind is dat de PVV de vluchtelingen als gevaar ziet. Dit zijn toch de mensen die zijn weggejaagd door die jihadisten die hij zo verfoeit? Deze mensen denken er net zo over als hij, waarom mogen ze dat niet hier doen?

Maar wat ben ik trots op de tientallen kindertekeningen die ik zag hangen in de sporthal. Op de nette en rustige bezoekers van de inspraakavond die niet uitliep op een avondje ongenuanceerd schreeuwen. Op de muzikanten die in mijn voetbalkantine een avond vermaak organiseerden. Op vele anderen die lieten zien dat er nog een tolerant en solidair Nederland bestaat. Dat je niet bang hoeft te zijn voor een paar vluchtelingen als buren. Die zich onvoorwaardelijk hebben ingezet om 140 mensen vijf dagen het gevoel te geven dat ze welkom zijn, dat ze geen nummer zijn.

Er is nog hoop.

Mikhail Bulgakov – The Master and Margarita

Tags

boeken, boeken 2015, boekrecensie, lezen, Mikhail Bulgakov, Rusland, Sovjet Unie

Mikhail Bulgakov – The Master and Margarita

Het moment dat ik het boek uit handen gaf, weet ik me nog precies te herinneren. In Australië, geruild met een ander boek voor een cassettebandje van Alanis Morrissette. Een rugzak zit snel vol, niet elk boek dat je uit hebt, kun je mee blijven zeulen. Maar het kostte me moeite, dat weet ik nog precies.

Herlezen dus, veertien jaar later. Dit maal digitaal. En weer maakte het boek indruk. Al is het moeilijk uit te leggen waarom. Het verhaal is niet zo heel moeilijk. Een drietal gasten weet in korte tijd heel Moskou op de kop te zetten. De kranten staan er vol van, de mensen praten over niets anders, het drietal kan dingen die anderen niet kunnen. Illusionisten, artiesten of is het toch de duivel zelf die langskwam?

Maar het boek is veel meer dan een mooi verhaal. Er wordt continu gespeeld met dimensies, tijd en ruimte. Normaal ben ik niet echt een fan van dit soort verhalen, maar het is zo goed geschreven, zo realistisch, tegelijkertijd zo absurd, dit moest ik blijven lezen, ook de tweede keer. Een verhaal over leven en dood, over de aard van de hoofdstedelingen, over de Russen, geen wonder dat dit boek verboden werd in de Sovjet Unie. Ook al is het geen moment rechtstreeks, politiek zit stiekem tussendoor verweven in allerlei gebeurtenissen.

Bulgakov heeft een prachtig boek geschreven, helaas heeft hij zelf het succes ervan niet meegemaakt. Een klassieker.

Citaat: “Oh, don’t remind me of that Azazello, I was so stupid then. But you can’t really blame me – one doesn’t meet the devil every day!” (p.1184/1272)

Nummer: 15-019
Titel: The Master and Margarita
Auteur: Mikhail Bulgakov
Taal: Engels (Russian)
Jaar: 1966
# Pagina’s: 360 (3598)
Categorie: Literatuur
ISBN: 0-6797-6080-6

Meer:
Fansite (extreem veel info)
Goodreads
Wikipedia
Almaclassics (hele boek als pdf)
Independent
gerbie.nl (eerste lezing)

152 – Police – Roxanne

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Police, Sting

Nummer	152
Artiest	Police
Titel	Roxanne
Jaar	1978
Wikipedia	Roxanne
Website	Official site
Tekst	Metrolyrics

Drie grote namen achter elkaar, in deze lijst een uitzondering, toeval dus. Ik geloof niet dat ik als achtjarig jongetje al wist wat het rode lichtje in dit liedje betekende. Toch vond ik het toen al een goed nummer. En waar de BeeGees, Andre van Duin, Normaal en de soundtrack van Grease allemaal leuk waren voor het jochie dat ik was, heeft de band van Sting de schifting wel overleefd.

Helaas heb ik ze nooit live zien spelen, ze waren uit elkaar tegen de tijd dat ik concerten ging bezoeken. Als afsluiter van Werchter, het tweede grote festival dat ik bezocht, maakte Sting, met allerlei jazzmuzikanten om zich heen, veel indruk. Wat een geweldig concert. Policenummers konden ook in een geheel ander arrangement de moeite waard zijn. Niet alleen de grote hits, maar ook de wat onbekendere nummers bleken prachtig.

Roxanne overleefde alles. Sting speelt het nog altijd, lang nadat ik ben opgehouden hem te volgen. Net als bij Prince was het een aantal albums leuk, maar daarna gewoon niet meer boeiend genoeg. Het nummer is eigenlijk een aaneenschakeling van clichés. Geschreven toen hij in een slechte Parijse wijk verbleef voor een optreden van zijn toen net begonnen bandje en hij ’s avonds op straat de hoertjes zag tippelen. En bijna veertig jaar later luisteren we nog altijd naar zijn dagdroom, zijn illusie. Knap.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Goorse vragen (deel 143)

Tags

fotooo, Goor, Goorse vragen, hooligan, politie

Welke Goorse voetbalidioot (fan of supporters doen dit niet) verwart de Rabobank met het politiebureau?

 

Voor degene die niet weet waarom ACAB ook wel 1312 is: Wikipedia

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.

Aanvoerder op weg naar kampioenschap

Tags

GFC, In Memoriam, kampioen, krant, papa, voetbal

Mooi artikel uit de krant, begin van het seizoen waarin ze kampioen werden. Hij is nog vrij voorzichtig. Ziet de juiste tegenstander als concurrent. En liegt over de leemkuil. Daar gingen ze wel eens heen, maar zeker niet elke dinsdag. En als het even kan, drukte hij zich.

Maar wel mooi op zijn 23e aanvoerder van het team dat kampioen werd.

Opa is dood

Tags

In Memoriam, lifeblog, papa, Suus

en dat is niet leuk. Wel is het fijn dat hij geen pijn meer heeft. Maar ik ben nog wel verdrietig, ik vind het zo jammer dat opa dood is. Het is ook zielig voor oma, omdat die nu alleen is.

Eerst was hij ziek, toen moest hij naar het ziekenhuis. Daar ben ik met mama naar toe gegaan, papa was er al. We hebben opa toen even gezien. Ik had een tekening gemaakt, maar die was ik vergeten. Papa heeft die toen ’s avonds meegenomen. Opa was blij dat wij er waren. Hij vond de tekening ook mooi.

Maar een paar dagen later al was hij dood. Dat was heel erg. Ik moest heel hard huilen. Het was wel gezellig dat we daarna bij oma pizza gingen eten met zijn allen, Anna en Gijs waren er ook. Samen met papa, mama en oma zijn we ook nog gaan kijken toen opa in de kist lag. Ik heb twee tekeningen meegenomen en bij opa gelegd. Papa had ‘m verkeerd om gelegd, ik moest ‘m omdraaien, anders kon opa het niet zien.

De begrafenis vond ik wel een beetje vreemd. Eerst met zijn allen in een grote auto, dat was gezellig. Er waren heel veel mensen, wel honderd, ik kende niet iedereen. Maar ik heb wel gezwaaid naar de mensen die ik wel kende. Allemaal mensen gingen over opa praten. Dat was wel een beetje saai, net zoals de muziek. Oma moest huilen, dus toen heb ik haar maar een knuffel gegeven. Papa en tante Marion vertelden samen ook verhaaltjes over opa. Dat vond ik wel grappig. Vooral over verstoppertje spelen.

Maar toen moesten we allemaal weg en lieten we de kist met opa staan. Ik had er nog wel een roos opgelegd, met brief. Moesten we opa niet begraven? Daarna was er condoleren, dat is eigenlijk hetzelfde als feliciteren. Ik heb een heleboel handen geschud. Ik kreeg ook nog een knuffel, een klein hondje. Ik noem hem ‘Hondje Opa’. Die neem ik ’s avonds mee naar bed, dan kan ik beter slapen. En de foto van opa staat dan ook naast mijn bedje, dan mis ik hem niet zo.