Tag Archief: Tour de France

Jorge Zepeda Patterson – Zwarte trui

27 woensdag jul 2022

Posted by in Boekbesprekingen 2022, Wielerboeken

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , , , ,

Jorge Zepeda Patterson – Zwarte trui

Uit de opruimbak pakte ik deze titel er snel uit. De wielrenner op de voorkant is onherkenbaar, de zwarte trui refereert aan het feit dat de Tour niet meer dan de context is. Toch maar meegenomen. Vaak verdwijnen dit soort boeken bij mij dan in de boekenkast om daar 8, 12 of 17 jaar later pas weer uitgehaald te worden. Soms om te lezen, een enkele keer om te concluderen dat ik het beter niet had kunnen kopen. Nu besloot ik een week later om het boek mee te nemen, toen ik naar Spanje reisde om stagiaires te bezoeken. Reistijd is veel leestijd. Wachtrijen, afspraken die te laat komen, trein en vliegtuig, het boek komt vaak uit de rugzak.

Na anderhalf hoofdstuk ging bij mij een lampje branden. Net als bij De Kopgroep van Mart Smeets zou het leuk zijn om de hoofdpersonen te ontleden en te zien wie de schrijver daadwerkelijk op zijn netvlies had toen hij het boek schreef. Maar al snel besloot ik dat dat weinig zin zou hebben, het wielrennen was duidelijk bijzaak. De titel ‘wielerthriller’ op de voorkant had me moeten waarschuwen.

Natuurlijk hebben de hoofdstukken de titels van etappes. Mooiere eenheid bestaat niet. Maar al snel kwam ik ook tot de conclusie dat ik het wielerdeel niet al te serieus moest nemen. De hoofdpersoon Marc Moreau, Frans-Colombiaans, is de meesterknecht van meervoudig Tourwinnaar Steve Panata. Zelf is hij een van de beste klimmers, maar niet de persoon om het kopmanschap op te eisen. Maar hij wordt ongewild toch de hoofdpersoon in het verhaal. Zijn achtergrond in het Franse leger zorgt er voor dat zijn hulp wordt ingeroepen om in het peloton te onderzoeken wie er achter een aantal vreemde gebeurtenissen zit. Een zelfmoord van een renner waarvan veel twijfel bestaat op het zelfmoord was. Een ongeluk dat toevallig een andere renner uitschakelt.

Zo krijgen we twee verhalen. Moordaanslagen, verdenkingen, onderzoeken, veel wisselende coalities naast het verhaal van de Tour zelf. Ploegen die samenspannen, renners die lijken te profiteren van de gebeurtenissen om de Tour heen. Op een derde van het boek was alle geloofwaardigheid verdwenen. De Tour win je in bed beweerde Joop Zoetemelk. Onze hoofdpersoon praat alle avonden met politieagenten, vertrouwelingen, ploegleiders, pers en zijn vriendin. Alsof er niet de volgende dag weer een zware etappe op het spel staat. In no-time heeft hij een verdachte, zonder daarvoor enig concreet bewijs te vinden. Maar na een gesprek met een journalist denkt hij er weer heel anders over.

Ondertussen ontwikkelt de Tour zich ook nog eens onlogisch, met blokkades na demarrages, vreemde coalities, ook daar is de geloofwaardigheid weg. Al met al had ik allang de conclusie getrokken dat dit geen memorabel boek is. Toch las ik het uit. Ten eerste had ik geen ander boek bij me. Daarbij boeide me het toch. Ik wilde weten hoe het afliep. Wie de Tour zou winnen, wie de dader achter de aanslagen is. Vreemde paradox. Misschien niet te serieus nemen, gewoon lezen als tussendoortje, want dat was het ook.

Citaat: “De laatste dag in de Pyreneeën was de ergste van allemaal: twee zeer zware bergen van de eerste categorie en aan het einde de ongenadige beklimming naar het Plateau de Beille, een col van de buitencategorie. Volgens de overlevering werden de bergen in categorieën ingedeeld al naargelang de versnelling waarmee een Citroën 2CV ertegenop kon komen: cols van de vierde categorie, de gemakkelijkste, werden zo genoemd omdat de auto van weleer in zijn vierde versnelling een dergelijke berg op kon rijden. En zo verder tot de zwaarste, een berg van de eerste categorie, die alleen op kwam als je de auto in de eerste versnelling zette. Logischerwijs moest je voor een beklimming van de buitencategorie de motor van je Citroën afzetten en hem door een span ossen naar boven laten trekken; ik neem aan dat ik het span ossen was dat Steve naar boven sleepte.” (p.120)

Nummer:            22-039

Titel:                   Zwarte Trui (Muerte contrarreloj)

Auteur:               Jorge Zepeda Patterson

Taal:                   Nederlands (Spaans)

Jaar:                   2018

# Pagina’s:          344 (9301)

Categorie:           Wielrennen

ISBN:                 978-90-452-1259-3

Meer:
Wikipedia

El Universal (Recensie)

Vrij Nederland (Thrillergids)

Top 25 wielerboeken

25 maandag jul 2022

Posted by in Wielerboeken

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, ,

Op de site van de Oudste Goorsche Tourtoto plaats ik elk jaar, naast alle uitslagen en tussenstanden, een soort van top 25.

Drie jaar geleden was het de top 25 wielerboeken. Voor degenen die nog leestips nodig hebben deze zomer. Tim Krabbé, Gabriel Garcia Marquez, Dino Buzzati en veel meer. Klik hier!

De veiling

22 vrijdag jul 2022

Posted by in Wielerverhalen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Door omstandigheden dit jaar geen veiling. Al zes jaar hebben we een veiling zonder papa. Zeven jaar geleden deed hij nog mee. Hij werd net niet laatste. Vandaag zijn 77e verjaardag. In gedachten bij ons, zeker ook tijdens de Tour de France.

Het is een mooie avond. Meestal net na de proloog, sinds vorig jaar de avond voor de Tour begint. We zitten met een groepje aan tafel en we gaan ons eigen spel ‘De Veiling’ spelen. De vorige eeuw hadden we al eens een vergelijkbaar spel geprobeerd, maar sinds 2001 spelen we in de huidige vorm.

Niet te veel deelnemers, dat werkt niet. Stuk of acht, mooi aantal. Tien zou nog kunnen, meer en het wordt onwerkbaar. Allemaal beginnen we met een budget van 200. Punten, euro, we hebben er eigenlijk nooit een definitie achter gehangen. Gewoon tweehonderd. Om de beurt brengen we een renner in. De definitieve deelnemerslijst ligt op tafel. De een met een printje, de ander met de krant. Een derde heeft aangestreept wie hij wil kopen vanavond.

Een renner wordt voor een bepaald bedrag ingebracht, de rest van de deelnemers kan nu meebieden. Simpel, de hoogste bieder krijgt deze renner in zijn team. Biedt niemand hoger, dan gaat de renner naar degene die hem inbracht. Zorg wel dat je aan het eind 12 (of 10 of 15) renners hebt, anders heb je een probleem.

Het mooie zit ‘m natuurlijk in de tactiek. Wie brengt welke renner wanneer in? Wie koopt een aantal toppers voor veel en vult zijn team aan met goedkope renners? Wie wil zo snel mogelijk binnenhalen wat er op tafel komt? Wie blijft met een half team en een restbudget zitten terwijl alle goede renners al weg zijn? Hoe beïnvloed je de ander? Biedt hij mee omdat hij deze renner ook wil, of zit hij gewoon de prijs op te drijven? Gok je op een ‘veilige’ lijst om niet laatste te worden of durf je te gokken om te winnen? Wie koopt de meest overschatte renner?

Al jaren zijn dit geweldige avonden. Gezellig, veel humor, veel miskopen en dus commentaar van anderen. Er is geen prijs, de winnaar krijgt slechts eeuwige roem. Er is wel een andere voorwaarde. Wie laatste wordt, moet volgend jaar organiseren. Bij de eerste tussenstanden wordt het vlees voor de bbq al gekocht op naam van de nummer laatst. Maar ja, ook hier geldt: wie het laatst lacht…

De volgende dag moeten de andere tourtoto’s worden ingevuld. De avond ervoor kwamen er vele namen voorbij. Had je op woensdag nog het idee dat je zonder problemen je 25 namen invult, op zaterdag zit je ineens weer met een voorselectie van 46 renners. Dankzij de veiling. Na 120 renners blijken er nog steeds goede renners niet gekozen te zijn. Het laatste plukje wordt gratis opgepikt. Een aanvaller die elke Tour wel eens in de kopgroep zit, kan voor een prikje een geweldige aanwinst zijn. Je kunt tevreden zijn met de vaste nummer 14 van de massasprint. Een jong Baskisch klimtalent kan na de eerste Pyreneeënetappe zijn geld al hebben opgebracht.

Prachtig spel, die veiling.

Top 25 historische tourmomenten

20 woensdag jul 2022

Posted by in Wielerverhalen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

,

Op de site van de Oudste Goorsche Tourtoto plaats ik elk jaar, naast alle uitslagen en tussenstanden, een soort van top 25.

Vier jaar geleden was het de top 25 historische tourmomenten. Lemond tegen Fignon, de winst van Jan Janssen, Tommy Simpson en veel meer. Helaas zijn er vier jaar later een aantal filmpjes verdwenen. Maar er blijft genoeg over om te genieten van de rijke tourhistorie. Klik hier!

De Tour in Mende

16 zaterdag jul 2022

Posted by in Wielerfoto, Wielerwedstrijden

≈ 1 reactie

Tags

, , , ,

Bijna vier jaar geleden was ik voor het laatst bij een Touretappe. Na een aantal stagebezoeken in Zuid Frankrijk kon ik de etappe naar Mende meepikken. Een dag later weer naar huis. Vandaag doet de Tour Mende weer aan, een flink steile klim naar het vliegveld op de hoogvlakte. Laurent Jalabert is er (nog steeds) erg populair.

Toch tijd dat ik weer eens een bezoekje ga brengen aan Le Grand Boucle.

Dagelijkse Muur column

14 donderdag jul 2022

Posted by in Wielerverhalen, Wielrennen Columns

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Vier keer per jaar krijg ik een verzameling schitterende wielerverhalen in de brievenbus. Al 77 uitgaven staan bij mij op de plank, net zoveel blogjes zijn hierover op deze site te vinden.

Tijdens de Tour schrijven meerdere hoofdredacteuren om de beurt een column. Bert Wagendorp, John Kroon en Jeroen Wielaert wisselen elkaar af. Elke dag weer. Nooit meegaan in de waan van de dag, wel altijd mooie observaties, beschouwingen of contemplaties. Wie wat verder naar beneden scrollt ziet daar veel meer columns staan, o.a. van #deMart. Naast de boeken van de Muur, geweldige aanvulling.

Te lezen via De Muur Blog.

27 wielerpodcasts

06 woensdag jul 2022

Posted by in Wielrennen Artikelen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Tijdens de Tour kun je lekker elke middag op de bank hangen. ’s Avonds nog even naar de Avondetappe kijken, voor de fanatici onder ons misschien ook nog even naar de Belg zappen.

Daarnaast zou je ook via je telefoon het een en ander te weten kunnen komen. Twee jaar geleden maakte ik voor de site van de Oudste Goorsche Tourtoto een top 20. Met een paar extra tip erbij in totaal liefst 27 podcasts over wielrennen. Mini-documentaires, nabesprekingen van de etappes, fictieve verhalen, duiken in de geschiedenis, muzikale podcasts, alles komt voorbij, voor ieder wat wils. Ook dit jaar zijn de meeste van die podcasts nog actief. Kijk dus op de site van de OGT en zoek je favoriet!

Fignon is indrukwekkend

25 vrijdag mrt 2022

Posted by in Wielerwedstrijden

≈ 1 reactie

Tags

, , ,

In 1983 reed Pascal Simon een week in het geel, met een gebroken schouderbeen. Huilend gaf hij op. Ineens won die onbekende, studentikoze, Parijzenaar Laurent Fignon. Een jaar liet hij zien dat hij de beste was. Hij won meerdere etappes, vernederde Hinault en leek voor jaren de sterkste te zijn.

Wij stonden aan de kant van de weg, net over de Franse grens in Zwitserland. Een paar kilometer onder de top, radio mee om Radio Tour de France te luisteren, zodat we op de hoogte zouden zijn. En even later kwam die man in geel voorbij denderen. Ik weet nog dat dit jochie extreem onder de indruk was. Niet mijn eerste touretappe, wel erg indrukwekkend.

Themaweek 132: Sportgebeurtenissen waar ik bij was

Nacht op de Izoard

13 donderdag jan 2022

Posted by in Wielerwedstrijden

≈ 1 reactie

Tags

, , , ,

Het schemert als ik aan de klim begin, volgens planning. Kilometerslang zie ik vele goede parkeerplekken, slechts her en der wat campers. Ik kan het bijna niet geloven. Zo weinig belangstelling voor de laatste en misschien wel beslissende klim van de Tour de France?

Bij een infobordje stop ik. 3,2% stijging lees ik. Een kilometer verder is het 3,5%. De navigatie geeft aan dat het nog meer dan 20km is. Dit is een hele lange klim. Misschien dat daarom de drukte uitblijft. Nog 13km te gaan en na een afslag wordt het echt steil. Hier begint het echt.

Het is donker geworden, de camper voor me stopt en laat me erlangs. Ik kan het grote licht aandoen, geen overbodige luxe. Ik rij door een dorpje waar bijna niets te doen is, op een kroeg na die een terras heeft opgebouwd. Voor morgen natuurlijk.

Steeds meer campers, steeds meer verkeer. Al zestig kilometer zag ik de Tourborden, de campers en de lokale versiering, maar nu pas merk ik de Tourkoorts. Het volgende dorp heeft het druk. Hier vieren ze al. Buiten het dorp loopt iedereen met lichtstaven. Driekleurig. Mooi. In een weiland naast de weg staan er honderden, misschien wel duizenden te zwaaien met de gekleurde moderne variant op fakkels.

Echt tijd om te kijken heb ik niet. Aan beide kanten van de straat lopen mensen, het verkeer is ook druk. Stapvoets rij ik door. Tot het helemaal vastloopt. Een mevrouw aan de kant gebaart dat ze me wat wil vertellen, ik open het raam aan haar kant. “Verderop staan de Gendarmes. Die houden iedereen tegen.” Duidelijk, maar nu?

Met moeite keer ik op de weg, tussen de mensenmassa. Ook naar beneden gaat moeizaam. Het volk blijft midden op de weg staan. Al snel blijkt waarom. Vuurwerk in de verte. Prachtig gezicht. Al die mensen met hun lichtstaven en dan dat vuurwerk dat er bovenuit komt.

Terug in het laatste dorp besluit ik door te rijden. Dit is gezellig, maar als ik nog wat slaap wil pakken, heb ik meer rust nodig. Tussen twee dorpen kan ik in de berm staan. Wielen van de weg, ik weet hoe streng ze controleren tijdens de Tour.

Even een wandeling naar het rustige dorp. Mama bellen om haar gerust te stellen en haar te vertellen waar ze moet kijken. Een borrel in de enige kroeg. Een praatje met mijn Noorse buren op de weg terug. De nacht kan beginnen.

Hoe slaap ik comfortabel? De vraag wordt al snel aangepast. Hoe slaap ik? De bijrijder stoel kan niet ver genoeg naar achter. Dan maar op de achterbank. Hoofd naar boven, T-shirt als kussen. Benen opgetrokken. Het blijft behelpen.

Na een kwartiertje wordt er geklopt. Gendarme. Aardige meneer die meteen begint te ratelen. Mijn Frans is redelijk, maar dit gaat te snel. Nu langzamer. Hij begrijpt het. Ik mag hier parkeren, maar alleen met de neus naar boven. Ik wil juist naar beneden, dat is na de koers eenvoudiger. Hij legt uit dat er angst is dat er iemand de auto gebruikt om tegen de koers in te rijden. Frankrijk heeft zijn portie aanslagen gehad de afgelopen jaren. Dit is belachelijk, maar discussiëren heeft geen zin. Ik draai de auto om.

Nieuwe poging om te slapen. Na een uur geef ik het op. De achterbank wordt het niet. Toch maar die stoel dan. Kan ik mijn benen tenminste kwijt. Het is half twee.

Koud. Heel koud. Half zes, toch vier uur gedoezeld. Paar miezerbuitjes gehoord. Heel veel auto’s. Maar nu is het te koud. Ik ben natuurlijk de slechtst voorbereide fan op deze berg. Een shirt met lange mouwen is het warmste wat ik bij me heb. Meer had ik ook niet nodig voor mijn stagebezoeken. Nu wel, maar ja. Motor aan, verwarming even op 24 en dan nog een laatste poging doen. Absurd eigenlijk. Toen ik gisteravond wegreed had ik de airco nog aan. Nu de verwarming.

In mijn warme auto rek ik de nacht tot zeven uur. Dan is het voorbij. De eerste fietsers gaan omhoog, de stroom auto’s gaat door. Even plassen in een weiland, het rijtje in de berm is mooi. Britten met tentjes en fietsen. Twee jonge stellen. Een Italiaan met twee zoontjes. Een Nederlander in een huurauto. Een Frans stel slapend achter in hun busje. Een Duits stel ook. En dan de Noorse familie die ik al sprak.

De miezerregen is opgehouden. Het plenst ondertussen. Ik ontbijt met brood van gisteren. Ik lees verder in mijn boek over Gino Bartali. Met medelijden zie ik fietsers langskomen en hoop ik dat de tentjes van de Britten en Italianen het droog houden.

Over twee uur beginnen de dames aan hun race die hier eindigt. De heren mogen iets langer uitslapen. Die verwacht ik hier kwart voor vijf ongeveer. Het is acht uur. De dag is begonnen.

Col d’Izoard, 20 juli 2017