Bart Jungmann – De Muur 62 – Toms Tour

Tags

Bart Jungmann, boeken, boeken 2018, boekrecensie, De Muur, lezen, Tom Dumoulin, Tour de France, wielerboek, wielrennen

Bart Jungmann – De Muur 62 – Toms Tour

Hij noemt het zelf een feuilleton. Een dagelijks verslag, zoals de Tour zelf eigenlijk ook een feuilleton is. Onderaan noem ik het een kroniek, een term die ook eerder gebruikt is. Het zijn mooie verhalen, een grote wielerronde drie weken volgen en daar mooi over schrijven. Het is wat anders dan een dagelijks verslag, dat kun je in de kranten wel lezen. Het is meer, het is een sfeertekening, een tijdsgeestbeschrijving, het is het verhaal dat het overzicht heeft, waar de dagelijkse verslagen dat meestal missen.

Bart Jungmann was al jaren niet meer in de Tour geweest, maar bedacht in 2018 dat het toch wel eens bijzonder kon worden, zeker met een Nederlandse kandidaat winnaar in het peloton. En dus vroeg hij een perskaart aan en bekeek vanaf de zijkant de Tour van Tom.

Jungmann kijkt terug in de tijd, naar oude Tours, naar zijn eigen leven als verslaggever, naar bijzondere gebeurtenissen. Het dagelijks blokje waarin de muziek wordt beschreven geeft inzicht in de smaak van de schrijver, tevens zegt het ook weer iets over de Tour zelf. De uitslagen aan het eind van elk hoofdstuk geeft aan dat het toch nog wel gekoppeld is aan de realiteit, aan de dagelijkse gang van zaken, als je alleen leest, is dat niet altijd even duidelijk. Precies zoals het hoort. De uitslagen staan dan ook in een kleiner lettertype, dit is een boek, geen krant.

In het midden een aantal schitterende foto’s van Klaas Jan van der Weij, prachtige toevoeging aan het mooie verhaal.

Eigenlijk is het jammer dat ik dit boek een paar maanden na de Tour al heb gelezen, dit zou je jaren later moeten teruglezen, om die mooie Tour van 2018 nog eens te herbeleven. Maar goed, in een rijtje met Dino Buzatti en Antoine Blondin staan is een mooi compliment voor Jungmann.

Citaat: “Helaas lijken bijnamen hun beste tijd te hebben gehad. Uit de recente geschiedenis schiet met De Apotheker te binnen. Zo noemden ze de Italiaan Rodolfo Massi omdat hij een reputatie had als handelaar in stimulantia. Van de huidige generatie kan alleen Vincenzo Nibali ermee door als De Haai van Messina.” (p.113)

Nummer: 18-059
Titel: De Muur 62
Ondertitel: Toms Tour
Auteur: Bart Jungmann
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 177 (11240)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-623-1037-7

Meer kronieken:
Erik Brouwer (Giro 2007)
Maarten Ducrot (Tour 1987)
Mart Smeets (Tour 1980)
Dino Buzzati (Giro 1949)
Benjo Maso (Tour 1948)
Koos Schwartz (Tour 1926)
Albert Londres (Tour 1924)

Meer Muur:
61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 26 25 24 23 22 21 20 19 18 17 16 15 14 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 1 (2e x)

Advertenties

Alpe d’Huez

Tags

Alpe d'Huez, column, Mart Smeets, Rails, Tour de France, wielrennen

Rails. Juli 1994

Themaweek 58: DeMart

Het laatste woord van Rob Harmeling

Tags

column, Mart Smeets, Nieuwe Revu, Rob Harmeling, Tour de France, wielrennen

Nieuwe Revu. 15 augustus 1991

Themaweek 58: DeMart

Omerta (juli 2003)

Tags

column, doping, Mart Smeets, themaweek, Tour de France

Tijdens de Tour schreef Mart vaak een dagelijkse column, voor verschillende kranten. Wanneer hij dat tikte vroeg ik me wel eens af. Denk dat hij in juni alvast een mapje vol schreef op zijn laptop. In de Tour de France 2003 sprak hij over een bekend onderwerp in de wielersport.

Een aantal jaren geleden doorbraken drie Nederlandse renners de omerta, de gedragscode. Maarten Ducrot, Steven Rooks en Peter Winnen vertelden dat ze wel eens uit de pot van verboden vruchten hadden gesnoept om tot betere prestaties te kunnen komen. In de conservatieve wielermaatschappij was dat ‘not done’ en de betrokkenen werden door hun ex-collega’s met de nek aangekeken.

Ze hadden de belofte van zwijgen doorbroken, zij bevuilden hun eigen nest. Kilte en zwijgzaamheid werden hun deel.

Rooks en Winnen waren afgelopen weekeinde te gast op Alpe d’Huez en ik zag ze terugkruipen binnen die omerta. Omdat ze ooit op de historische berg gewonnen hadden, werden ze geëerd en werd de rode loper voor hen uitgerold. Ze genoten met volle teugen.

Rooks en Winnen, helden van weleer, veertigers nu, bemerkten bij het grote publiek helemaal niets meer van rancune. Het was zelfs maar de vraag of de enthousiaste menigte nog van hun vaandelvlucht van een paar jaar geleden wist. En binnen hun eigen wereld? Ze stonden schouder aan schouder met andere helden, de Colombiaan Herrera, de Italianen Conti en Guerini, de Spanjaarden Echave en Mayo, de Fransoos Hinault, de Amerikaan Armstrong en hun landgenoten Kuiper en Zoetemelk. Camera’s snorden, gejuich weerklonk en een portret van innig geluk werd de wereld ingestuurd. Rooks en Winnen waren weer wielrenner en in deze setting werd niet over doping gesproken, er werd niet eens aan gedacht. Ik bekeek de voormalige helden, zag hun intense geluk en gunde hen dat. Ik zag hoe de omerta zich langzaam sloot. Ze waren weer thuis, opgenomen in het peloton. De dopingcontrole kon wachten, ze leefden nu op roem en eer van weleer.

Themaweek 49: Mart Smeets

Aili & Andres McConnon – Gino Bartali De leeuw van Toscane

Tags

Aili McConnon, Andres McConnon, boeken, boeken 2017, boekrecensie, Gino Bartali, Italië, lezen, politiek, Tour de France, wielerboek, wielrennen

Aili & Andres McConnon – Gino Bartali De leeuw van Toscane

Verbaasd was de eerste reactie. Waarom schrijven een Canadese broer en zus over een Italiaanse wielrenner die ze zelf nooit hebben zien fietsen? Begrijpen ze überhaupt wat een grote wielerronde is aan de andere kant van de oceaan? Wat bezielt deze mensen om dit boek te schrijven?

Toch ben ik gefascineerd. Coppi tegen Bartali is ook voor mij een prachtige legende. Sterker nog, ik denk dat de tweestrijd in de geschiedenis van het wielrennen onovertroffen is. Dus lees ik graag over beide heren. Dit boek hoort dus gewoon bij mij op de plank wielerboeken te staan.

Deze zomer in Frankrijk had ik ‘m bij me. Wachtend op de Tour, aan de kant van de weg, Col d’Izoard, las ik over de ronde van een jaar of zeventig eerder. En dan ook nog eens over diezelfde col fietsen, een berg die niet zo vaak in het parcours van de Tour is opgenomen. Bartali zorgde juist daar voor de beslissing.

Het verhaal is bij de ware liefhebbers wel bekend. Bartali wint de Tour, de Tweede Wereldoorlog is een keiharde onderbreking van zijn carrière, maar na de oorlog wint hij tien jaar later toch weer de Tour. Nooit zat er meer tijd tussen twee overwinningen. Bartali wordt een legende. En alsof dat nog niet genoeg was, hangt er zelfs een politiek luchtje aan zijn Tourzege. Dankzij zijn overwinning werden de hoog opgelopen gemoederen in Italië gekalmeerd. De aandacht werd verlegd. Een revolutie werd voorkomen. Meer kun je als sportman niet bereiken.

Mijn aanvankelijke terughoudendheid hebben de schrijvers weg weten te werken. Dit boek leest als een trein, al is dat natuurlijk vooral te danken aan de renners die zorgden voor een historische Tour.

Citaat: “Jaren later, toen Coppi en Gino elkaars rivalen waren in de grootste concurrentieslag die Italië ooit had meegemaakt, zouden de mensen terugdenken aan dit eerste duel en er in bijna mythische termen over spreken. De coppiani zeiden dat dit het archetypische ogenblik was waarop de dappere leerling voor het eerst zijn meester uitdaagde. De bartaliani zouden zich laten leiden door Gino’s wat aangezette verhalen over zijn steun aan Coppi en het zien als een bijna messianistisch voorbeeld van zelfopoffering waarbij de legendarische kampioen zijn eigen kans op de zege vaarwel zegde om zijn jongere ploeggenoot te laten winnen.” (p.108)

Nummer: 17-044
Titel: Gino Bartali. De leeuw van Toscane (Road to valor. A true story of World War II Italy, the Nazia , and the cyclist who inspired a nation)
Auteur: Aili & Andres McConnon
Taal: Nederlands (Orig.: Engels)
Jaar: 2012
# Pagina’s: 269 (10334)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-90-488-1310-0

Meer:
Goodreads
Penguin
Road to valor
Bettina schrijft
Sportliteratuur

Themaweek 46: Sportboeken

De Muur 55 – Koos Schwartz – De langste Tour

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, De Muur, Koos Schwartz, lezen, Tour de France, wielerboek, wielrennen

De Muur 55 – Koos Schwartz – De langste Tour

Eigenlijk vind ik de leukste uitgaven van de Muur. Flink terug in de tijd, goed en gedegen onderzoek doen en dan een mooi beeld weergeven van de bewuste Tour of andere grote wedstrijd.

Koos Schwartz koos de Tour de France van 1926. Lucien Buysse won die ronde, geen renner deed ooit zo lang over het winnen van de Ronde van Frankrijk, meer dan 238 uur zat hij op zijn fiets. En dan was hij de winnaar, nummer 41 van die ronde, de Franse onafhankelijke Andre Drobecq deed er nog eens bijna 27 uur langer over.

Het is prachtig te lezen over een tijd waarin de Tour in de verste verte slechts een klein beetje lijkt op de wedstrijd zoals wij die tegenwoordig elke zomer zien. Kleine ploegen of zelfs dat niet, gigantische tochten, beroerd materiaal, nog slechtere wegen, de renners uit die tijd zouden hun ogen uitkijken, mochten ze vandaag de dag de wedstrijd zien die zij ooit uitreden. Mooi is dat klassieke wielerschrijvers langskomen, geciteerd worden, maar ook beoordeeld. Laten we het erop houden dat Albert Londres er een stuk beter van af komt dan Karel van Wijnendaele. Daar voeg ik zelf de conclusie ‘terecht’ aan toe.

Ook al is de uitslag al bekend, elk hoofdstuk, elk verslag van een etappe leest alsof je zit te kijken, de citaten uit Franse kranten geven het extra jus, het beeld van een compleet andere tijd aan de hand van een wielerwedstrijd maakt dat het moeilijk is om dit boek neer te leggen.

Er zijn vast nog meer memorabele grote ronden gereden tachtig, negentig jaar geleden, ik hoop op minstens een Muur-special per jaar de komende jaren.

Citaat: “Desgrange foetert nog een tijdje door: ‘Dat brengt me op de eeuwige kwestie van de groepsaankomsten, het lage tempo in de etappes en al die andere deuntjes die we zo langzamerhand wel kennen. En dan? Heeft u een oplossing? En als u een oplossing heeft, dan verwed ik er tien jaar van het leven van mijn conciërge om dat die niets voorstelt. Heeft u een alternatief voor de barrages op de piste? U heeft het niet. En waarom niet? Simpelweg, omdat er geen alternatief is.’“ (p.87)

Nummer: 17-014
Titel: De Muur 55 – De langste Tour
Auteur: Koos Schwartz
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 192 (3538)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-6231-023-0

Meer kronieken:
Erik Brouwer (Giro 2007)
Maarten Ducrot (Tour 1987)
Mart Smeets (Tour 1980)
Dino Buzzati (Giro 1949)
Benjo Maso (Tour 1948)
Albert Londres (Tour 1924)

Meer Muur:
54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 26 25 24 23 22 21 20 19 18 17 16 15 14 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 1 (2e x)

Themaweek 46: Sportboeken

De Muur 53 – Le Tour! Allons-Y

Tags

Bert Wagendorp, boeken, boeken 2016, boekrecensie, Frank Heinen, lezen, Nando Boers, Peter Ouwerkerk, Peter Winnen, Tour de France, wielerboek, wielrennen, Wiep Idzenga, Wilfried de Jong, Willie Verhegge

De Muur 53 – Le Tour! Allons-Y

Waar Hard Gras wel eens moeite heeft met weer een nummer (ze doen er ook per jaar twee meer biedt de eerlijkheid hier te melden), lijkt het wel of De Muur elke keer een paar bladzijden meer heeft. Het aanbod van goede wielerverhalen is groot. Er zijn meer bladen ondertussen die zich op het betere wielerverhaal richten. Toch is De Muur de onbetwiste marktleider. Een keer per kwartaal, goede frequentie. Een voorjaarsnummer, een Tournummer, een WK- en/of najaarsnummer en een thematisch nummer. Precies goed.

Op het allerlaatst werd er aan dit nummer een verhaal van Wilfried de Jong toegevoegd. De wielergek en Italiëkenner was bij uitstek de schrijver om over de mislukte Giro-coup van Kruiswijk te schrijven. Zelfs de inhoudsopgave werd er voor naar achter geschoven. Twee bijdragen van Peter Ouwerkerk deze uitgave. Het verhaal over Ivan Heylen en Eddy Planckaert is bijzonder, de kantlijn van de sport, daar waar de interessantste verhalen zijn.

Bert Wagendorp mag zelf weer schrijven over de berg die hem een bestsellerauteur maakte. Hij legt precies uit waarom de mythe is verdwenen nadat Froome de berg ontmaskerde. Een hele reeks historische foto’s van de Ventoux maken het verhaal af. De foto’s zijn overigens dermate goed, dat ze alleen al het aanschaffen van deze Muur rechtvaardigen.

De Tourverhalen zijn van Peter Winnen (in verliezen zit meer literatuur dan in winnen, al blijft het een flauwe woordgrap, in dit geval niet eens bedoeld), Wiep Idzenga (waarom Breukink de Tour niet won, toen het kon), Leo van de Ruit (over de ronde die al bestond voordat de Ronde bestond), Herman Chevrolet (over de rode lantaarn, vaak niet de slechtste renner) en Herman Laitem (een vrouwelijke verslaggeefster in de mannenwereld en dan ook nog eens in het zwartwit tijdperk).

Maar echt bijzonder is het verhaal van Hans Vandeweghe die even uitlegt waarom het businessmodel van een halve eeuw geleden weinig toekomst heeft. Tennissers op Wimbledon verdelen 13 keer het prijzengeld van de Tour. Het hele Tourpeloton heeft een transferwaarde vergelijkbaar met de reserves van Real Madrid. De winnaar van de Hahnenkammafdaling (minuutje of twee zwaartekracht het werk laten doen) krijgt meer dan vier keer het bedrag wat de winnaar van de Amstel Gold Race opstrijkt. Wielrennen is een geweldige sport, maar het steunt op een paar wielergekke landen en een paar suikeroompjes. Daar ga je de toekomst niet mee veranderen. Boeiend artikel dat terecht vele vragen oproept. Wie de antwoorden heeft, is net zo belangrijk voor de wielersport als Sagan en Froome samen.

Citaat: “Zo verschrikkelijk zag ik er niet uit. In elk geval was het op de grofkorrelige foto niet waar te nemen. Hoe verder ik inzoomde, de schaduwen op het gelaat gaven een mens te zien die er noch goed, noch slecht uitzag: de mens vervaagde. Op mijn kop een gifgroene koerspet, de klep naar beneden geslagen. De kleur van de pet gaf aan dat Panasonic aan de leiding stond in het puntenklassement per ploeg.” (p.72)

Nummer: 16-037
Titel: De Muur 53 – Le Tour! Allons-y!
Auteur: Diversen (Wilfried de Jong, Peter Ouwerkerk, Wiep Idzenga, Herman van der Zandt, Frank Heinen, Peter Winnen, Bert Wagendorp, Willie Verhegge, Hans Vandeweghe, Jeroen Wielaert, Leo van de Ruit, Herman Laitem, Herman Chevrolet en Nando Boers)
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 176 (8150)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-623-1021-6

Meer:

52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 26 25 24 23 22 21 20 19 18 17 16 15 14 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 1 (2e x)

Themaweek 10: Meer boeken

Tour 2016 in poëzie (deel 6)

Tags

papa, poëzie, Tour 2016, Tour de France, wielerpoëzie, wielrennen

Papa

‘Het eerste jaar is het zwaarste’
zegt iedereen
‘dan is alles voor het eerst
zonder hem’

Toch komt de eerste Tour
zonder papa
hard aan
 

Massasprint

Als het dan echt niet anders kan
dan maar één met een finishfoto

 

Veiling

Hoe meer tourspelletjes
ik zie of onderga

Hoe meer ik er van overtuigd ben
dat onze eigen tourveiling
de avond voor de Tour
de leukste is

101 uur achterstand (deel 3, slot)

Tags

Antoine Deflotriere, themaweek, Tour 1904, Tour de France, wielerverhaal, wielrennen

De beste stats vind ik op een Russische site, maar gelukkig in het Duits.

In de eerste etappe is Deflotriere 55e en laatste. Tijdverschil staat er niet bij. Zelfde tijd als Emile Poupin dan maar? 19 uur 48 en 54 seconden achterstand op Garin.

In de tweede etappe eindigt hij als 33e, op 11 uur en 57 minuten precies van Aucouturier. Hij hield er nog 8 achter zich.

Ook in de derde etappe is hij niet laatste. Hij houdt Eugene Geay achter zich, maar verliest wel 19 uur, 20 minuten en 5 seconden.

De grootste klap kwam in de vierde etappe. Terwijl winnaar Lucien Pothier al binnen 9 uur in Bordeaux is na de laatste etappe, doen Niepceron en Tachet er dubbel zo lang over als 33e en 34e. Maar Antoine moet die dag een record hebben gevestigd. Zijn achterstand is 37 uur 4 minuten en 54 seconden. Dat is meer dan een dag langer dan de een na laatste, bijna vijf keer zo lang als de winnaar.

In de vijfde etappe herstelt hij zich. Een knappe 27e plaats op ruim 6 en een half uur (6.33.57) van Aucouturier die er bijna 17 uur over deed.

Ook in de laatste etappe een mooie 25e plaats, 9 uur en 52 minuten achter de twee koplopers.

Na allerlei diskwalificaties eindigt hij dus op de 15e en laatste plek op 101 uur, 28 minuten en 26 seconden. Dat is nog 26 seconden minder dan mijn oorspronkelijke gegevens.

De vraag is vooral wat is er gebeurd in die vierde etappe?

Le Temps heeft het over een verzengende hitte.
L’Echo de Paris heeft het niet over de etappe zelf, maar heeft wel de verdiensten van de renners. Van 925fr voor Garin en Aucouturier tot 25francs voor een vijftal renners.
Le Petit Parisien heeft een uitgebreid klassement, maar Deflotriere staat er niet in. Met de etappeuitslag in het achterhoofd is dat te verklaren. Hij was nog onderweg toen deze krant gedrukt werd.

Maar welke krant ik ook lees, nergens enige info over Antoine. Waarom verliest hij 37 uur in de kortste etappe. Verder dan gokken kom ik niet. Materiaalpech. Zo erge pech dat hij stukken heeft gelopen. Dat hij met een kapotte fiets doorliep tot het volgende dorp. Misschien heeft hij wel een dutje gedaan, wanneer je bezig bent aan zo’n zware beproeving en dan tussendoor ook nog een fiets moet repareren, dan is een paar uur slaap niet verkeerd.

Zonder enige twijfel heeft Antoine Deflotriere een geweldige prestatie geleverd. Ook al was hij dan laatste en bezit hij een record dat nooit verbroken zal worden. Zelfs met de 21 etappes van tegenwoordig zou het betekenen dat de nummer laatst elke dag weer een uur of vijf moet verliezen. Onmogelijk. Antoine blijft altijd in de boeken staan. Mooi.

Themaweek 1: wielrennen

101 uur achterstand (deel 2)

Tags

Antoine Deflotriere, themaweek, Tour 1904, Tour de France, wielrennen

Gelukkig kom ik via banaan.org een aantal oude kranten tegen. De Tour begon op 2 juli in Parijs met 85 renners, al hadden zich 105 (volgens een enkele krant zelfs 205) renners ingeschreven. Al voor de tweede etappe worden er renners gediskwalificeerd, volgens de bijbel van de Tour de France (Jean Nelissen) is uiteindelijke elke etappewinnaar gediskwalificeerd. Dat ruimt al lekker op.

Voor de tweede etappe op 9 juli mogen nog 57 renners meedoen. Onze held heeft rugnummer 47. In de derde etappe (13 juli, vanuit Marseille) is hij nog een van de 41 overgeblevenen. Volgens een krant zijn er slechts 30 vertrokken, volgens een andere 37. Ook in de vierde etappe (18 juli Toulouse – Bordeaux, een korte etappe van slechts 268km) zien we zijn naam alleen verschijnen op de startlijst. We zijn nu met 31 renners.

Dan gaat het mis. Op de startlijst van de vijfde etappe, die ineens weer 34 namen telt, staat zijn naam niet. Waar is Antoine gebleven? Was hij nog onderweg naar Bordeaux, terwijl de anderen al op pad gingen naar Nantes? Het zou kunnen, zijn achterstand was namelijk gigantisch en ze vertrekken met slechts een enkele dag rust, op 20 juli.

Voor de laatste etappe van Nantes naar Parijs zien we zijn naam weer als laatste op de startlijst staan. 26 zijn er over, velen zullen nog gediskwalificeerd worden. In deze monsteretappe (462km) verschijnt zijn naam voor het eerst in het verslag. Na 89km te Angers zit hij nog in het peloton. In de etappe uitslag komt zijn naam niet voor bij de eerste 20.

Wanneer heeft Antoine nou zijn achterstand opgelopen? Het kan in de meeste etappes zijn geweest, al lijkt het er op dat het in de laatste etappe niet het geval was. Waarschijnlijk was zijn oorspronkelijke achterstand nog groter dan de 101 uur die in de boeken staat, aangezien alle etappewinnaars en klassementsleiders later zijn gediskwalificeerd.

Nog meer kranten dan maar.

Het krantenarchief van Gallica.nbf.fr laat me in de kranten zoeken.

Voor de start van de tweede etappe staat Deflotriere (aan elkaar nu) als 55e en laatste genoteerd. We mogen er van uit gaan dat hij dus laatste werd in de eerste etappe.

Tijdens de tweede etappe zien we de doorkomst in Montélimar, waar hij met Garin, Autocouturier, Pothier en Cornet, alle grote namen in de groep zit. Na 188 km dus, halverwege de etappe. In Avignon, 81kilometer verderop ziet hij niet meer bij die groep. Ook niet bij de groep op 10 minuten daarachter.

Op 18 juli ook weer meer aandacht voor baanwedstrijden dan voor de Tour. Nauwelijks ruimte voor uitslagen. Volgens deze bron mocht hij wel starten in de vijfde etappe.

Laatste etappe: Angers (89km), in het peloton
Saumur (136km), nog steeds in het peloton
Tours (203km), achteraan, samen met Geay, 1u37m achter het peloton
Amboise (225km), in zijn eentje op 3 uur en 43 minuten van de koplopers, acht minuten voor de laatste Damelincourt
De doorkomst in La Rochelle (244km), waar hij samen met Paret en Colas voorbijkomt als 38e. De achterstand is 2 uur 45 m. Na hen volgen nog drie renners. De bronnen spreken elkaar dus tegen.
Beaugency: Damelincourt heeft hem ingehaald, hij rijdt alleen achteraan. 3u25m van de kop. De doorkomst in Beagency tijdens de laatste etappe geeft aan dat onze held alleen rijdt, a 10h. 20. Dat valt best mee, want de kopgroep komt daar langs op 6h55. Nog geen drie en half uur achterstand dus. Opvallend is trouwens dat de paardenkoersen meer ruimte krijgen op de halve sportpagina dan de Tour de France.

(wordt vervolgd)

Themaweek 1: wielrennen

Tour 2016 in poëzie (deel 5)

Tags

poëzie, Tour 2016, Tour de France, wielerpoëzie, wielrennen

 

Hardloper

“Let goed op jongen
zo meteen komt de gele trui
dat is de beste van iedereen”

“Papa, waarom heeft die meneer geen fiets?”

Greipel

Als het in de sprint dan niet lukt
dan kun je tenminste nog zeggen
dat hij alleen voorop lag
– al was het maar kort –
op de Mont Ventoux

 

Nice

Not nice

 

Themaweek: wielrennen

101 uur achterstand

Tags

Antoine Deflotriere, themaweek, Tour 1904, Tour de France, wielerverhaal, wielrennen

Heerlijk is het om door oude uitslagen te neuzen, op zoek naar bijzonderheden. In de tweede Tour ooit gereden, in 1904, zijn er slechts 15 renners geklasseerd. De laatste in het eindklassement heet De Flotririere en hij eindigde op 101 uur, 28 minuten en 52 seconden. Daarmee is zijn achterstand groter dan de tijd van de winnaar, Henri Cornet (de jongste winnaar ooit) die na ruim 96 uur al over was.

Even rekenen leert me dat De Flotriere in de zes gereden etappes dus elke dag een achterstand op liep van gemiddeld net geen 17 uur. Lees goed: een achterstand van meer dan 16 uur. Elke etappe weer. In totaal reed hij dus 197 uur, 34 minuten en 47 seconden. Dat is per etappe net geen 33 uur. Dan moet er dus na elke etappe een rustdag zijn geweest, anders zijn ze al vertrokken voordat onze vriend is aangekomen van de vorige etappe.

Dat betekent zoeken. Al snel kwam ik erachter dat Antoine De Flotriere geboren werd in Tarare (een klein dorpje vlak bij Lyon) op 11 augustus 1876. Zijn naam wordt op internet vaker aan elkaar geschreven, Deflotriere, ook is het tijdverschil op Engelstalige sites een uur minder, nog altijd meer dan 100 uur.

Hij was ten tijde van deze Tour dus bijna 28 jaar oud. Maar waarom kwam Antoine nu zo veel later dan de rest binnen? Gemiddeld verloor hij elke etappe bijna 9 uur op de een na laatste. Dat is niet niets. In 1934 woont hij aan de Rue Cornemuse, nummer 5 in Vienne. Een smal straatje in een dorpje, ook weer dicht bij Lyon. Er zit een bistro in het pand, op een dikke honderd meter van de Rhône.

De Tour in 1904 werd gereden door een aantal professionals en meerdere amateurs. Deflotriere was natuurlijk een amateur. Maar wel een met doorzettingsvermogen. Net als bij de Elfstedentocht moeten de renners bij doorkomst van bepaalde dorpen of steden stempelen om te bewijzen dat ze er geweest zijn.

Zijn familienaam komt bijna niet meer voor, tussen 1916 en 1940 worden de laatste vier geboren. Of er nog een in leven is, geen idee. Maar ik wil meer weten over die ene Tour waarin hij zo ver achter kwam.

(wordt vervolgd)

 

Themaweek 1: wielrennen

 

Tour 2016 in poëzie (deel 4)

Tags

poëzie, Tour 2016, Tour de France, wielerpoëzie, wielrennen

Sagan (2)

“You cannot plan this
it just happens”

Oftewel
Hoe win je als er wind staat.

 

Geel

Als een verschijning
ging ze recht tegenover me zitten
in de trein

Ze zou een rondemiss kunnen zijn
geel heeft ze al

 

 

Avondetappe

Een andere titel
Was slimmer geweest
Mag ik dat zeggen?

 

 

Themaweek 1: Wielrennen

Tour 2016 in poëzie (deel 3)

Tags

poëzie, Tour 2016, Tour de France, wielerpoëzie, wielrennen

Alberto

Zelfs kort nadat hij opgaf
zwaaide hij nog naar de camera
schudde een fan de hand
terwijl in zijn hoofd
het donderde

 

Boete

200 Zwitserse Franken
ipv een rode kaart
die bij voetbal gebruikelijk is
voor een elleboog

Froome krijgt er juist
complimenten voor

 

Sagan

Durven
te verliezen
om te kunnen
winnen

Tour 2016 in poëzie (deel 2)

Tags

poëzie, Tour 2016, Tour de France, wielerpoëzie, wielrennen

Wandeletappe

Fonseca wordt
tijdens de rit
geïnterviewd

Voeckler zoekt
en vindt
publiciteit

D’n Greg

Op de eerste bergen iedereen wegrijden
twee dagen erna aanvallen in het geel
net doen of het klassement niet boeit

Zou Greg Walkowiak kennen?

Ballen

Met z’n ballen op de stang
– normaal erg pijnlijk –
wint Froome de Tour

Tour 2016 in poëzie (deel 1)

Tags

poëzie, Tour 2016, Tour de France, wielerpoëzie, wielrennen

Marketing

Mont Saint Michel
en de cynische kant van de sport
de Franse VVV betaalt
en de renners wachten
tot ze eindelijk mogen beginnen

Utah Beach

1919
1944
1966
2016
Voor de Britten
is winst op Duitsers
gewoon

EK Voetbal

Iemand vertelde mij
dat er gevoetbald werd
in Frankrijk

Ze zullen toch niet
voetballen
tijdens het mooiste
sportevenement
van het jaar?

Mart Smeets – Thuis in de Tour

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, lezen, Mart Smeets, Tour de France, wielerboek, wielrennen

Mart Smeets – Thuis in de Tour

Door in 2015 te herlezen, kwam ik achter. Want Smeets schrijft net zo snel als een ander leest. En als fan wil ik alles lezen, ook zijn columns die niet gebundeld worden. Ook zijn stukjes die in hoekjes van het internet terecht komen, een gastcolumn, een schnabbel. Maar vooral natuurlijk zijn boeken. Vorig jaar verschenen vanwege weer een Tourstart in Nederland. Smeets concludeert dat hij misschien wel de enige Nederlander is die daadwerkelijk aanwezig is geweest bij elke Touretappe in ons land ooit. Mooie claim, geen idee of het klopt, wel passend bij de man. Terwijl hij gewoon een feitje ziet, zal het door andere wel weer als arrogantie worden vertaald.

Het boek is verder net als vele andere boeken van Smeets. Leuk om te lezen, persoonlijke herinneringen, vooral de eerste Tour, waar hij als klein Martje aan de hand van zijn vader mee mocht, is erg boeiend. Het verhaal over de Tour van 2006 had geredigeerd kunnen worden. Nee, moeten. In de eerste vier bladzijden staan dubbelingen, worden verschillende feiten meerdere keren genoemd, zonder dat er sprake is van enige logica, enige structuur. Jammer, want ik zie de goede man zwoegend boven zijn laptop, even in een hoekje van het vliegveld, snel nog even een begin maken met het hoofdstuk, de deadline komt er aan. Een goede uitgever zou dat zijn opgevallen, zou het geredigeerd hebben.

Maar dat maakt het natuurlijk geen slecht boek. Smeets herinneringen aan Jean Nelissen, de man die hij keer op keer ophemelt, zijn prachtig. De kijkjes achter de schermen interessant en de beschrijvingen van lang vergeten renners zorgen er voor dat deze wielrenners (nog) niet definitief in de vergetelheid raken.

Citaat: “Delion was een speciale vent, een goede coureur die voor de Zwitserse formatie Helvetia reed en er in 1996 ineens de brui aan gaf. Hij was het dopinggebruik in het peloton van toen spuugzat en leverde op 1 april van dat jaar al zijn proflicentie in. Hij was altijd een voorstander van schoon rijden geweest, maar zag om hem heen steeds meer renners EPO nemen: het spul was niet traceerbaar, niet verboden en dus gebruikten velen en zwegen allen.” (p.130)

Nummer: 16-005
Titel: Thuis in de Tour
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2015
# Pagina’s: 221 (1157)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-91567-99-5

Meer Smeets:
De afrekening
Commentator
Dagboek van een sportgek
Het Dream Team
Geel
Gepakt
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Netwerk
Niets is wat het lijkt
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Rond de 40
Sportzomerdagboek
Sterren
De Tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Wereldtour
Zomeravondvertellingen

De Muur 49

Tags

boeken, boeken 2015, boekrecensie, De Muur, lezen, Tour 2015, Tour de France, Utrecht, wielerboek, wielrennen

De Muur 49

Natuurlijk is het openingsverhaal voor Jeroen Wielaert. Met de Tour in Utrecht vlak na uitgave, niet meer dan terecht. Daarbij aansluitend een mooie zoektocht van Joost-Jan Kool die op zoek gaat naar de enige Utrechtse beroepsrenner van dit moment. Hij loopt meer doodlopende straten in dan gehoopt, maar weet daar op de een of andere manier toch een lezenswaardig verhaal van te maken.

Ook Kees Slager kijkt vooruit naar de Tour, in dit geval in Zeeland, terwijl Frank Heinen en Herman van der Zandt een toneelstuk voor twee opvoeren. Voor de geschiedenis moeten we natuurlijk Benjo Maso hebben, hij schrijft over de Tour van 1936, maar ook Wiep Idzenga kijkt terug, Fedor den Hertog staat centraal in aflevering 15 van ‘every picture tells a story’.

Met mooie foto’s in het midden, een schitterende voorkant, weer een prachtuitgave.

Citaat: “De seizoenkaarten bij Ajax zijn vijftig procent duurder geworden. Supporters klagen, ze vinden dat hun liefde niet serieus genomen wordt. Maar liefde die maar van een kant komt, kan geen liefde zijn, dat is stalking. Voetbalclubs behandelen supporters als klanten, maar als het product dan niets meer voorstelt, moet je het ook niet meer kopen.” (p.057)

Nummer: 15-027
Titel: De Muur 49
Auteur: Diversen (Jeroen Wielaert, Wiep Idzenga, Joost-Jan Kool, Frank Heinen, Kees Slager, Camille John McMillan, Arthur van den Boogaard, Benjo Maso, Nando Boers)
Taal: Nederlands
Jaar: 2015
# Pagina’s: 144 (4818)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-623-1013-1

Meer:
48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 26 25 24 23 22 21 20 19 18 17 16 15 14 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1