Nu de situatie in de wereld erg onduidelijk is, wordt steeds meer duidelijk dat hoop nodig is. Je hebt hoop nodig om ergens naar te streven. En dus zijn degenen die hoop bieden spekkoper tijdens de coronacrisis.
Het duidelijkst is dat te zien in de sport. Thuiszitten en niets doen is schadelijker dan besmet raken en beter worden. Alleen is er geen oplossing op dit moment, georganiseerde sport is erg lastig in de anderhalvemetersamenleving.
Minstens zo belangrijk, de Romeinen begrepen het al met hun ‘brood en spelen’, is de professionele sport. En daar gaat het op dit moment compleet mis. Alles wordt vooruitgeschoven, maar ook opnieuw gepland.
Anderhalve maand geleden gooide ik deze tweet de wereld in:
Nauwelijks serieus bedoeld, maar zoals dat op twitter wel vaker gebeurd, even een ander geluid laten horen. Week in, week uit raakte ik er steeds meer van overtuigd dat ik gelijk ga krijgen.
In Nederland mag er tot 1 september niet gevoetbald worden. In andere landen zijn ze nog niet zo ver. Tenminste niet op bestuurlijk niveau. In meerdere landen roepen virologen al om tot het eind van het kalenderjaar (of zelfs langer) niet te voetballen. Heel pragmatisch gezien lukt het al niet. In Italië willen ze op 2 augustus klaar zijn. Maar de eerste voorrondes van Europese toernooien zijn dan al bezig. In WitRusland voetballen ze gewoon door. Elk land heeft zijn eigen regels. Het is onmogelijk daar een nieuwe kalender voor te maken.
Net zoals het een illusie is dat eind augustus de Tour gereden kan worden, terwijl in Frankrijk op dit moment nog bekeuringen worden uitgedeeld wanneer je maar 1 stokbrood koopt. Om dan meteen door te gaan met de klassiekers en twee andere grote rondes binnen 2 maanden.
Gaat allemaal niet gebeuren. Maar ja, zo lang er hoop is…
