Goal, April 2010
Bijna tien jaar geleden reisde ik door midden Amerika. Wanneer het even kan probeer ik een voetbalwedstrijd mee te pikken tijdens mijn reizen. Na wedstrijden in Mexico, Guatemala, Honduras en Nicaragua had ik vooral in Costa Rica mazzel. Ik zag er een belangrijke wedstrijd van Liga Deportiva Alajuense. Een week later werden ze kampioen. De wedstrijd blijft me niet alleen bij vanwege de Rood Zwart gestreepte shirts van de thuisploeg, maar vooral vanwege het knotsgekke verloop met meerdere strafschoppen, rode kaarten, een 1-3 achterstand die omgebogen wordt naar een overwinning, relletjes achter de goal en complete families die uit hun dak gaan.
Begin dit seizoen trekt FC Twente een speler aan vanuit België. Bryan Ruiz komt uit Costa Rica oorspronkelijk. En niet alleen dat, hij blijkt gespeeld te hebben voor de Rood Zwarte club waar ik ooit op de tribune zat. Leuke aanleiding om hem eens te interviewen voor Goal. In de kerstvakantie leg ik de eerste contacten en in de tussentijd groeit Ruiz uit tot de sensatie van de Nederlandse competitie. Hij scoort vaak en veel van die doelpunten zijn belangrijk. Door statistici wordt zelfs becijferd dat hij belangrijker is voor FC Twente dan Suarez voor Ajax. Hij verschijnt in Holland Sport, staat in Voetbal International en is ineens een megaster.
Twee dagen na de verloren bekerwedstrijd tegen Feyenoord mag ik hem dan kort spreken. Ik weet dat ik niet al te veel tijd heb, wil ook niet het standaardinterview doen, dat is wel te lezen in de kranten en bladen. Ik wil met hem praten over zijn geboorteland. Moet hem dus eerst de aanleiding uitleggen, vertellen over Goal en GFC, zodat hij een idee heeft met wie hij praat en waarom hij door een amateur met een kladblokje geïnterviewd wordt terwijl de camera van RTV Oost iets verderop staat te wachten.
Na een verregende training, vlak voor de lunch zitten we naast elkaar op de tribune van het Fanny Blankers Koen stadion. Hij lijkt me verlegen, de beugel in zijn mond geeft hem de uitstraling van een ietwat bleue tiener, maar hij neemt mijn vragen gelukkig serieus en vertelt over zijn jeugd in San José, Costa Rica.
“Vanaf een jaar of zeven mag je bij een club voetballen in Costa Rica. Ik begon dus ook op die leeftijd, bij een wat kleinere club in de hoofdstad San José. Toen ik een jaar of 12 was heb ik een proeftraining gedaan bij Saprissa, de andere grote club van mijn land. Mijn opa was een grote fan, maar ze wilden me daar niet hebben. Een vriend van mij mocht toen een proeftraining doen bij Liga Deportiva Alajuense. Ik ben met hem meegegaan, mocht ook meetrainen en kon daar wel komen voetballen. Sindsdien speelde ik dus bij Liga. De afstand viel wel mee, 20-25 minuten met de bus en je was in Alajuela. Gewoon met het openbaar vervoer dus. Op mijn 17e debuteerde ik daar in het eerste team.”
Ik reken snel even terug en concludeer dat hij een ruim jaar voor de wedstrijd die ik bezocht dus al bij Alajuela speelde. Was je misschien ook bij die wedstrijd?
“Ik denk het niet, ik zag toen nog niet zo veel wedstrijden van het eerste. Maar Liga is wel mijn club geworden, ook al was ik als kind voor Saprissa. Maar Liga heeft zoveel voor me betekend, die club blijft in mijn hart zitten. Als ik in Costa Rica terug ben, probeer ik altijd wel een wedstrijd te kijken. Ik kom er nog graag, ken er nog veel mensen. Daarnaast natuurlijk ook omdat mijn broertje, 22 jaar oud, daar nu voetbalt. Ik voel me dus wel Liguista.”
Bekend is dat Ruiz bij verscheidene clubs, waaronder Feyenoord, heeft meegetraind in Europa, voordat hij in België een contract kreeg. Maar kende hij het Nederlandse voetbal eigenlijk voor hij naar Europa kwam?
“Natuurlijk kende ik de grote clubs, Ajax, Psv, Feyenoord, maar zelfs van FC Twente had ik toen nog nooit gehoord. Ik kende ook maar een enkele speler. Ronaldo toen die in Nederland speelde, Ibrahimovic, Sneijder, de betere spelers natuurlijk. En Kenneth Perez, die heeft geloof ik voor alle topclubs gespeeld.”
En Nederland zelf?
“Ik wist eigenlijk helemaal niets. Ik heb nu drie jaar in België gespeeld, daardoor is de overstap eenvoudig, Nederland en België lijken erg op elkaar. Voor mij tenminste, als buitenstaander. De grootste verhuizing was van Costa Rica naar Europa, die stap was behoorlijk groot.”
Ik probeer hem nog een keer naar het Rood Zwart toe te praten. Voor GFC-ers belangrijke kleuren.
“Het is niet de kleur die belangrijk is”, lacht hij,”maar de club zelf. FC Twente speelt ook wel in rood, maar dat maakt me niet zo veel uit.”. Ik probeer hem te laten kiezen tussen Milan en Inter. “Milan dus, maar meer vanwege het voetbal. Niet vanwege de kleuren. Maar er zijn veel clubs die mooi voetballen, waar ik een goed gevoel bij heb. Vooral in Spanje natuurlijk Barcelona en Real Madrid, maar ook sommige clubs in Engeland en Duitsland.”
Ik had hem nog wel meer willen vragen, maar ik was al drie vragen na de laatste vraag, mijn tijd is allang voorbij. RTV Oost gaat verder met hun interview met Ruiz. Ik heb hem nog wel ons jubileumboek kunnen overhandigen en hij poseert gewillig met het boek in de voor hem vreemde taal. Ik bedank hem namens GFC en wens hem nog veel succes. Een dag later scoort hij een hattrick in ruim vier minuten.
p.s. Vier jaar later is Bryan Ruiz terug in Nederland na een mislukt avontuur in Engeland. Eergisteren scoorde hij zijn eerste goal voor PSV. Ik ben eigenlijk wel benieuwd of hij ooit in het jubileumboek van GFC heeft gebladerd.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 