Twitter levert geld op

Tags

Kyteman, lifeblog, Seatwave, Twitter

Vorige week zat ik op maandag thuis te werken en keek tussendoor even op Twitter. Ik zag dat ’s avonds bij DWDD Kyteman te gast zou zijn. En ik bedacht me dat ik hem weliswaar gezien heb in Zwolle op bevrijdingspop, maar nog niet een heel concert. En daar is er nog maar één van, samen met zijn hiphoporchestra tenminste.

De kaarten waren natuurlijk al uitverkocht. 109 euri durfde men op diverse sites te vragen voor een kaartje van 29 euri. Totdat ik Seatwave ontdekte. Voor 33 euri per stuk waren er nog 2 kaartjes te verkrijgen. De administratiekosten en verzendkosten maakten het toch nog een stukje duurder, maar na een kort moment van twijfel, heb ik ze toch besteld. Twee dagen later had ik de kaartjes in huis.

Nadat Kyteman ’s avonds weer door miljoenen was gezien, schoten de prijzen voor de kaartjes de lucht in. Onder de 90 euri per stuk is er al geen kaart meer te krijgen, iemand durft zelfs 250 euri voor die dingen te vragen. Heb ik ze toch nog behoorlijk goedkoop weten te krijgen dus. Soms loont het dus om even tussendoor Twitter te bezoeken.

Advertenties

Oranje in 2010, november (deel 6)

Tags

Bert van Marwijk, Nederlands elftal, Oranje, voetbal, WK 2010, Zuid Afrika

November was de maand van Wout Brama. Via deze site al maanden genoemd, deze maand voor het eerst in een oranje shirt. En dat niet alleen, prompt scoort hij zijn eerste treffer in het eerste van FC Twente. Ook de andere debutant Otman Bakkal wordt op deze site al vanaf het begin van deze serie als kanshebber gezien. De bondscoach blijkt het met ondergetekende eens te zijn.

De man in vorm is natuurlijk Urby Emmanuelson. Alleen is hij moeilijk ergens in te delen, is hij nu een linksback, een linksbuiten of een middenvelder? Op het middenveld lijkt het duo Van Bommel en De Jong op weg naar een basisplaats. Maar wanneer ziet de bondscoach dat zijn schoonzoon eigenlijk niet zo goed is als hij zelf denkt?

Voorin is het vooral lastig vanwege de vele blessuregevoelige spelers. Van Persie maanden uitgeschakeld, Robben vaak en nu Babel en Elia ook al. Huntelaar houdt zijn plek dus, ook al speelt hij bijna nooit. Wie blijven er over? Of hebben anderen ook kansen nu? De nieuwkomer deze maand is Jermain Lens. Maar durft Van Marwijk het aan?

 

Doel:  (3/5)

Maarten Stekelenburg (90)

Michel Vorm (80)

Edwin van de Sar (50)

Piet Velthuizen (50)

Jelle ten Rouwelaar (30)

Verdediging: (7/13)

Joris Mathijsen (90)

John Heitinga (90)

Gregory van der Wiel (90)

Edson Braafheid (80)

André Ooijer (80)

Giovanni van Bronckhorst (80)

Urby Emmanuelson (40)

Glen Loovens (40)

Khalid Boulahrouz (30)

Royston Drenthe (30)

Ronnie Stam (20)

Hedwiges Maduro (20)

Ron Vlaar (10)

Middenveld: (7/14)

Mark van Bommel (90)

Wesley Sneijder (90)

Demy de Zeeuw (90)

Nigel de Jong (90)

Orlando Engelaar (60)

Rafael van der Vaart (60)

Ibrahim Afellay (50)

Stijn Schaars (40)

Wout Brama(30)

David Mendes da Silva (30)

Otman Bakkal (30)

Clarence Seedorf (20)

Ismael Aisatti (10)

Leroy Fer (10)

Aanval: (6/11)

Robin van Persie (90)

Dirk Kuijt (90)

Arjen Robben (90)

Eljero Elia (90)

Ryan Babel (70)

Klaas-Jan Huntelaar(50)

Ruud van Nistelrooij (40)

Jan Vennegoor of Hesselink (30)

Danny Koevermans (30)

Andwene Slory (10)

Jermain Lens (10)

Gerbie’s oranjeselectie. Elke maand een inschatting van de kansen van diverse spelers om de selectie voor Zuid Afrika te halen. De persoonlijke voorkeur van de schrijver doet er dus niet toe. De kansen zijn in procenten uitgedrukt. Voor 23 plaatsen kan er dus ook maar 2300 procent worden verdeeld over vele kanshebbers. November: 43 spelers genoemd. (meediscussieren mag. Graag zelfs!)

Toch geen bungalows

Tags

bungalowpark, Goor, Hof van Twente, politiek

Deze week viel de beslissing. Ik schreef er al eerder over. In mei en in september. Ik was niet positief. De VVB (vereniging verontruste burgers) ook niet. Een meerderheid in de gemeenteraad wel.

Tot deze week het CDA ineens vragen ging stellen. Na een traject van bijna zeven jaar waarin ze zich rustig hadden gehouden, bleek op de allerlaatste, uitgestelde raadsvergadering, dat er toch nog iets gezond verstand in de christenen zat. “Of de projectontwikkelaars konden garanderen dat er niet aan particulieren werd verkocht.” Dat wilden de heren natuurlijk niet, CDA slaat alsnog om en de gemeenteraad heeft het voorstel dan ook verworpen. Er komen geen bungalows in de Meene.

Opvallend is dat kritisch journalist Rob Vorkink, duidelijk voorstander (ja) meteen reageert met een veroordelende column. Dus ben je blijkbaar alleen kritisch wanneer het je uitkomt (zijn televisieprogramma) en niet wanneer het nodig is. Wie is er dan een amateur?

In de regionale krant is al weer een hele discussie gaande tussen voor- en tegenstanders. Ik ben blij dat de ware aard van de projectontwikkelaars op het nippertje naar boven is gekomen. Met een mogelijke exploitant (Roompot) die niets zwart op wit wilde zetten, zelfs geen intentieverklaring, nadat de vorige (Landal) al was afgehaakt, kon een park van deze omvang alleen maar als losstaande huisjes verkocht worden aan particulieren. Dan heb je het dus niet meer over een bungalowpark, maar over een woonwijk.

Het bericht dat de projectontwikkelaars al tientallen miljoenen zouden hebben geïnvesteerd vond ik wel grappig. Voor wat vergaderingen, een aantal tekeningen en het omkopen van wat gemeenteraadslieden en journalisten heb je volgens mij maar een paar ton nodig. Risico van het vak. De schadeclaim die nog moet volgen, is vast goed voor weer flink wat publiciteit.

Nogmaals, ik ben geen tegenstander van meer toeristen in mijn gemeente, maar dit plan deugde van geen kant. Blij dat de gemeenteraad er ook zo over dacht.

Our House (in the middle of the street)

Tags

Gerbie on tour, Manhattan, New York, reizen

Over New York is al veel gezegd en geschreven. Via de televisie, tijdschriften en ansichtkaarten kent bijna iedereen beelden van deze stad. Daar kan ik dus niets aan toevoegen. Wat minder bekend is, is ‘mijn’ straat. Met mijn bedoel ik dus die straat waar het hostel staat waar ik deze dagen onderdak heb gevonden. De buurt heet Chelsea,de straat is 20^th, tussen de zevende en de achtste avenue.

Zo maar een blok in zomaar een buurt in Manhattan. Vanaf 8^th kom je er in rijden (eenrichtingsverkeer) bij bar Harvest. Uit niets blijkt dat de eigenaar een geweldige Neil Young fan was, dus hij zal deze uitgaansgelegenheid wel gebruiken om te oogsten. ‘Milkcow’ zou volgens mij een wat directere naam zijn geweest. Schuin daartegenover zit een ietwat oudere man bijna de hele dag voor het gebouw waar hij woont. In het Spaans levert hij commentaar op alles en iedereen en bediscussieert het leven met toevallig voorbijkomende Latino’s. Als we doorgaan met zigzaggen komen we via ‘mijn’ hostel, waar het altijd druk is en waar aankomende en vertrekkende reizigers elkaar met grote rugzakken tegenkomen bij de ingang, terwijl anderen wachten op straat op reisgenoten zodat ze samen de stad onveilig kunnen gaan maken, aan bij de kerk van Luis Rodriguez. Het lijkt of Luis gewoon een pandje gehuurd heeft en een kerk begonnen is. Misschien krijgt hij er wel subsidie voor. Druk is het er nooit,zelfs op zondag is er geen enkele aanwijzing dat hier regelmatig mensen hun godsdienst belijden.

Daar weer tegenover (en naast het hostel, dat de nummers 259 t/m 247 in beslag neemt) zijn appartementen. Hier wonen dus mensen in woningen waar de brandtrappen aan de buitenkant hangen. Die hangen er dus echt. Soms had ik de indruk dat die alleen nuttig waren voor Amerikaanse actiefilms en politieseries, maar hier blijkt dus dat het de veiligheidsvoorschriften zijn die ze verplicht stellen. Iets verderop zit een politiebureau, Het staat er niet, maar het aantal politieauto’s bevestigt dit vermoeden. Een stuk of 6, plus daarbij nog een paar van die driewielige karretjes, die tegenwoordig bij voetbalwedstrijden de geblesseerde spelers van het veld rijden, maar hier gebruikt worden door de parkeerpolitie. De aanwezigheid van de politie is geruststellend voor velen,maar heeft niet kunnen verhinderen dat de pick-up truck die vlak ervoor staat geen voorruit meer heeft. Een extra wiel ligt duidelijk aanwijsbaar als oorzaak op de voorbank. Er mankeert nog wel meer aan het vehikel, op korte termijn zal deze zijn parkeerplaats niet kunnen verlaten. Er schuin tegenover heeft iemand een bordje opgehangen, om te voorkomen dat zijn uitrit geblokkeerd wordt. De politie staat hier boven de wet, de uitrit wordt door een auto met zwaailicht toch dichtgehouden…

We zijn ondertussen over de helft van het blok. Naast een lege etalage, die door de bewoners van dat gebouw gebruikt wordt als entree, zit een piercing shop. Een enkele foto en een etalagepop in een strak rubberen jurk moeten de gasten naar binnen lokken. Op de deur hangt een briefje waarop ze naar hulp vragen. Personele hulp tenminste,maar misschien zouden een paar klanten ook nuttig kunnen zijn, want net als bij de kerk, worden ook hier bitter weinig activiteiten gesignaleerd. Lisa is er wel, meestal ‘s avonds als ze voor het raam zit in haar luie stoel en voorbijgangers naar binnen probeert te lokken. Haar beroep is niet zo uitnodigend als de dames in Amsterdam, Lisa leest namelijk de handen van mensen. Of voor een paar dollar wil ze ook wel via een pakje kaarten je toekomst voorspellen. Als psychic kijkt ze echter meer naar de televisie in het kamertje er naast dan dat ze werkelijk in de toekomst kijkt.

Op de hoek naast haar zit zo’n winkel waar ze van alles verkopen. Donuts en bloemen, muffins en blikjes drinken, fruit en kranten. Alhoewel de stapel papier opzij van het huis doet vermoeden dat het aantal kranten wat ze aangeleverd krijgen in geen verhouding staat tot het werkelijk verkochte aantal. Op de andere hoek zitten een stelletje Aziaten die allerlei eetbare zaken verkopen. Ideaal voor een snel ontbijt op weg naar de subway op 18^th. Een doodnormale straat in een doodnormale buurt. Maar wie parkeerde nou in hemelsnaam zijn verlengde limousine voor het hostel zaterdagavond?

(New York, 23 november 1999)

De rijdende rechter 039

Tags

auto, Rijdende Rechter

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Ik heb ooit met een huurauto op een verlaten highway uitgevonden wat een snelheidsbegrenzer is. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Datum: 20-10-2009
Tijd: 10.55 uur
Plaats: A50 bij Nijmegen
Dader: Zwarte Ford Escort 16V (NX-DB-81)
Situatie: Het is druk op de autobaan. Net geen file, maar wel zo druk dat het niet lekker opschiet. Niets aan te doen, je schikt je in je lot.

Aan de rechterkant zien we dat er een kleine file is van auto’s die via de oprit de autobaan ook willen verblijden met hun komst. Daar gaat het nog iets langzamer, al zal het na de oprit  op de autobaan zelf ook wel nog trager worden.

De meneer in de zwarte Ford ziet dat ook en kan zich niet in zijn lot schikken. Hij kijkt even naar links en schiet dan zo het gras op, rijdt door het gras de vluchtstrook op, geeft daar gas en voegt in op de autobaan.

Deze meneer, met een iets te bruin zonnebankhoofd, schiet dan vanaf de vluchtstrook meteen door naar de linkerbaan en vervolgt zijn reis alsof er niets gebeurt is. Schatting: Hij heeft zeker anderhalve minuut bespaart. Is het dat waard om alle regels te omzeilen? Zijn dit soort cowboys te tolereren op de Nederlandse wegen? Is de ‘law of the jungle’, ieder voor zich wel toepasbaar op het verkeer?

Straf: Een weekje verplicht in een barrel zonder enige verlichting en zonder sloten 24/7 rondrijden door Nairobi waar het recht van de sterkste niet alleen in het verkeer, maar overal geldt.

De eerste verhalen

Tags

Gerbie on tour, reizen, schrijven

Al snel begon ik onderweg met het schrijven van verhalen. Met een potloodje in een schrift, later op een computer, als ik de kans had. In die tijd nog niet zo vanzelfsprekend als tegenwoordig. Het allereerste verhaal moest natuurlijk over Akranes gaan. Het heeft in een ietwat ingekorte versie nog in de Goal gestaan, het clubblad van GFC, mijn voetbalclub.

In New York aangekomen schreef ik meerdere verhalen. De scherpste stond al eens hier bijna vier jaar geleden. Anderen staan nog steeds in een schriftje. Kerstvakantie dit jaar misschien, eindelijk eens tijd het uit te werken.

Gerbie on tour weergeven op een grotere kaart

Tien jaar en 1 dag geleden ging ook de eerste nieuwsbrief via E-mail naar familie en vrienden.

Berlijn, brug over de Spree

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Kijk nog eens 122

Ik heb geen idee wie hij is. Ook zijn twee vrienden links en rechts van hem ken ik niet. Maar tijdens een rondvaart op de Spree, met een beetje geluk, wat zoomen en een goede timing, lijkt hij toch wel behoorlijk dicht bij te komen.

Peter van Straaten – Vader & zoon zetten door

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, Peter van Straaten, reizen

Peter van Straaten – Vader & zoon zetten door (09-052)

Soms kom je in een leuke tweedehandszaak ineens nog een oudje tegen. Ik moet op gaan letten zo langzamerhand, ik heb er namelijk al meerdere van Vader & Zoon, maar ik weet niet precies uit mijn hoofd welke…

In deze uitgave, uit 1971, ook opgenomen een verslag van hun Spaanse reis. Politiek beladen natuurlijk, omdat Spanje in die tijd nog onder dictator Franco leefde.

Vader & zoon zijn de beste geschiedenisboeken voor degene die de jaren zeventig wil leren begrijpen.

Quote: “Nou, pa.. dit is de VPRO die laat zien hoe ellendig de wereld is. En dit is de TROS, die laat zien hoe ellendig de televisie is!” (blz. onbekend)

Nummer: 09-052
Titel: Vader & zoon zetten door
Auteur: Peter van Straaten
Taal: Nederlands
Jaar: 1971
# Pagina’s: 112 (10617)
Categorie: Strips
ISBN: 90-6012-144-9

GFC tegen Germanicus, 9 november 1930

Tags

geschiedenis, GFC, Goal, krant

Soms kom je in het archief een pareltje tegen. Een klein notitieboekje waarin iemand een half seizoen lang het verslag uit de krant heeft geknipt en daarbij handgeschreven de stand toevoegt. Helaas maar een paar maanden dus. Maar het is wel de enige informatie, naast de eindstand, die we hebben over het seizoen 1930-1931.

We voetbalden toen wel iets hoger. Logisch, er waren minder clubs destijds. Vanuit Coevorden kwamen de bezoekers helemaal naar Goor en ook al waren ze de koploper, ze konden niet winnen van onze RoodZwarte helden van destijds.

32 keer

Tags

baby, Frankrijk, Suus, vakantie

Vorige maand waren we weer een paar dagen op reis. Best leuk, je hebt veel om te kijken. Niet in de auto, maar wel onderweg als je stopt en ’s avonds als we ergens rondwandelen. Wat ook leuk is, is bij papa en mama op de kamer slapen. Ze hebben dan een campingbedje meegenomen dat papa opbouwt (kan dus niet echt moeilijk zijn) als we ergens een hotelkamer hebben gevonden. Dat vind ik heel gezellig. En omdat ik overdag in de auto meestal de ogen wel dichtdoe, heb ik ’s avonds mooi tijd en energie om met papa en mama te spelen, te praten en grapjes te maken.

Jammer genoeg vinden zij dat ik toch op tijd moet gaan slapen. Dan leggen ze me veel te vroeg in bed. En niet alleen dat, ze hangen een deken, een bedsprei of een handdoek over de zijkant, zodat ik niet door het gaas meer kan kijken. Dus moet ik helemaal opstaan om wat te zien. Dat is niet zo simpel met een slaapzak aan, maar goed, je moet er wat voor over hebben.

De laatste avond was wel grappig. Mama was nog in de badkamer en papa begon te tellen elke keer als ik over de rand van mijn bedje keek. Dat kon net als ik rechtop stond, dus als dat lukte, had ik de grootste lol. Een keer voor in het bedje, een keer achterin het bedje, dan weer in het midden, het was elke keer weer een verrassing waar ze me konden zien. Toen mama klaar was in de badkamer, was ik al bij negen keer. Mama gokte dat ik bij 16 keer zou ophouden, papa dacht dat ik wel twintig keer zou halen.

Na de 16^e keer ben ik extra lang blijven liggen. Had ik ze mooi te pakken, toen ik alsnog voor de 17^e keer opstond. Ik zag ze wel lachen in dat grote bed. Soms deden ze tegen mij even alsof ze echt boos waren, maar ik kon aan hun gezicht zien dat dat helemaal niet echt was. Bij 24 ging mama al slapen. Dat is ook niet eerlijk. Als je zo groot bent, moet je toch langer opblijven dan een klein meisje zoals ik? Papa telde nog wel door. Die was aan het lezen, met zijn hoofd aan het voeteneinde, het licht in de badkamer was nog aan.

Eigenlijk was ik wel erg moe. Toen papa me neerlegde na de 26^e keer, overwoog ik even om maar te gaan slapen, maar ik vond het toch nog wel een leuk spelletje, dus ben ik nog een paar keer opgestaan. Om een uur of 11, na de 32^e keer deed papa ineens het licht uit en ging ook slapen. Was ik verdorie de enige die wakker was. Ook niet leuk. En ik kon opstaan wat ik wilde, ze zagen me toch niet in het donker. Toen heb ik het maar opgegeven.

De volgende vakantie ga ik kijken of ik mijn record kan verbreken.

72 uur op IJsland

Tags

Akranes, Gerbie on tour, IJsland, New York, reizen, Reykjavik, Verenigde Staten

In plaats van een rechtstreekse vlucht over de Atlantische Oceaan koos ik voor een korte onderbreking op IJsland. Voor een paar tientjes extra vloog ik via Reykjavik waar ik mijn vlucht 72 uur mocht onderbreken. Niet het plan, maar simpel meepikken aan het begin van mijn reis.

Een koude start van een reis naar warme oorden. IJsland was voor mij een vreemd begin. Erg koud, ook erg duur. Veel kun je niet doen in 72 uur, dus moet je je beperken. De eerste dag heb ik geregeld dat ik de tweede dag in een busje op weg naar Geysir zat. Wie gaat er naar IJsland en ziet geen geiser?

De tweede hele dag koos ik uit kostenoverwegingen voor een bezoekje aan Akranes. Openbaar vervoer is te betalen, excursies of autohuur was te duur. Akranes was een dorp waar eigenlijk zo goed als niets bezienswaard bleek te zijn. Binnen een half uur stond ik in een boekhandel, waar ik gewapend met een schoolschriftje en een potlood weer naar buiten kwam. Het begin van vele reisverhalen. Ik vond er wel een van de mooiste voetbalvelden dat ik ooit zag. Als het mooi weer was geweest en ik een fatsoenlijke camera had gehad, dan had ik de ultieme foto gemaakt. Nu is het een vaag beeld. De rest van de middag zat ik in het café te schrijven, wachtend tot de enige bus van de middag terugging naar de hoofdstad.

De laatste dag heb ik Hafnarfjordur bezocht en vloog weer verder. Van Reykjavik naar New York. Het contrast was behoorlijk..

Gerbie on tour weergeven op een grotere kaart

Schiermonnikoog bleek te eenvoudig

Tags

eiland, prijsvraag

Gerbie’s prijsvraag. De 12e ronde alweer van de onregelmatig terugkerende vraagvoor de bezoekers van dit blog, met slechts een virtuele veer voor de winnaar,de eerste die het juiste antwoord in de reactiebox weet neer te zetten. Simpeltoch?

Zelf kan ik aan een eiland niet meteen zien of het een waddeneiland is of niet. Dus leek mij de opgave niet zo eenvoudig als dat het bleek te zijn. Meerdere bezoekers zagen het meteen. Esther zelfs al binnen twee uur. Haar voorsprong in de stand is daardoor meteen flink vergroot. Een hele veer in 1 keer. Toch maar eens nadenken over een moeilijkere prijsvraag.

Stand na twaalf prijsvragen:

Esther 2,5 virtuele veer
Bas 1 virtuele veer
Dinand 1 virtuele veer
Harmen 1 virtuele veer
Massi 1 virtuele veer
Aschwin 0,5 virtuele veer
Vincent 0,5 virtuele veer
Bert 0,1 virtuele veer

Vergaderpoezie 006

Tags

poëzie, vergaderpoëzie

ELEO Go
Summatief kwalificerend
Afnamecondities
Kwaliteitsborging
Exameninstrumentarium
10041
Kwalificatiewinst
Maatpaktraject
Menukaartsystematiek
Kwaliteitsimpuls
Academiedagen
Blended learning
Integraliteit
PDCA cyclus
Innovatiebox
Tempo differentiatie
Medewerkerstevredenheidsonderzoek

Marcel van Roosmalen – Het jaar van de Adelaar

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, Hard Gras, lezen, Marcel van Roosmalen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 66 – Marcel van Roosmalen – Het jaar van de Adelaar

Hard Gras 48 was het hilarische verslag van een jaar Vitesse door supporter en journalist Marcel van Roosmalen. Sindsdien schreef hij meerdere korte verhalen over Vitesse, maar nu mocht hij het weer proberen: een heel nummer vullen met een jaar lang zijn club.

Het lukte en net als bij het eerste boek is het schrijnend om achter de schermen van een betaald voetbal organisatie te kijken. De nieuwe trainer wordt uitgekozen na een suggestie van de schrijver. Men vond dat er een nette man nodig was na Aad de Mos. Hans Westerhof werd binnengehaald, maar ook binnen een half jaar al weer weggestuurd.

De grootste aankoop van de club bleek een vechtarend, die als mascotte moest gelden en voor de wedstrijd rondvloog in het stadion. Het voetbal was niet echt de moeite, daarom gelukkig ook weinig wedstrijdverslagen in dit boek, daarentegen wel weer mooie gesprekken met Vitessemedewerkers, teleurgestelde journalisten, amateurs die Vitesse-tv maken en spelers zonder enige vorm van zelfkritiek. Alle ingrediënten voor een mooi boek. Complimenten voor de schrijver.

Niet het niveau van het eerste boek, maar ik ken weinig sequels die hetzelfde niveau als het origineel halen.

Quote: “Aan het eind van de personeelsdag verscheen Paul van der Kraan verkleed als ‘Merlijn de tovenaar’ op de middenstip. Hij droeg zijn kostuum met lichte tegenzin, maar puntmuts en mantel stonden hem goed. Naast hem liep vogeltrainer Gerard met Hertog op de arm. Paul schraapte zijn keel en zei dat hij de vogel Hertog had meegenomen omdat het beest symbool stond voor ‘de supporter’. ‘Het is immers hun vogel.’ “ (Blz. 43)

Nummer: 09-051
Titel: Hard Gras 66 – Het jaar van de Adelaar
Auteur: Marcel van Roosmalen
Taal: Nederlands
Jaar: 2009
# Pagina’s: 104 (10505)
Categorie: Sport (Voetbal)
ISBN: 978-90-468-0566-4

De rijdende rechter 038

Tags

auto, Rijdende Rechter

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Ik heb met mijn spiegel de muur van een parkeergarage van een beetje kleur voorzien. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Datum: 10-9-2009
Tijd: 8.15 uur
Plaats: Almelo, Windmolenbroek
Dader: Donkere BMW Stationwagon (24-SN-HZ)
Situatie: De wijk Windmolenbroek is een echte woonwijk.  De fietspaden lopen dwars door de wijk, niet standaard naast de gewone weg, maar geheel zelfstandig. En zoals het hoort in een woonwijk, heeft een fietspad voorrang tov de ‘gewone’ weg.

Als je de wijk binnenkomt, moet je al snel bij een lastige kruising zo’n fietspad oversteken. Maar omdat daar ook twee wegen bij elkaar komen én een zebrapad liggen, is het behoorlijk onoverzichtelijk.

’s Ochtends op dit tijdstip is het er druk. Een basisschool ligt er vlak bij. Veel kinderen op de fiets, soms begeleidt door ouders, soms niet. Anderen wandelen. Er is maar één manier om daar te passeren: Extreem voorzichtig.

De bestuurder van de BMW heeft daar geen boodschap aan. Hij heeft haast. Kijkt even naar het fietspad en schiet dan snel voor een fietser langs, die nog net niet vol in de remmen moet, maar wel moet uitkijken voor de voorbijschietende wegpiraat. Het zebrapad er vlak achter was gelukkig rustig, anders had hij daar ook nog eens iemand kunnen scheppen.

Straf: Een kwartaal vrijwilligerswerk bij een Ronald McDonaldhuis. Kijk eens van dichtbij hoe kleine kinderen er uit zien en je rijdt hopelijk daarna niet meer met het intelligentieniveau van een Big Mac.

15 november 1999

Tags

Gerbie on tour, IJsland, reisverhalen, reizen, Reykjavik

Vandaag precies 10 jaar geleden begon ik aan een grote reis richting het onbekende. Ik wist niet hoe lang die reis ging duren, ik wist na dag 6 nog niet hoe de route zou zijn, ik wist niet wat ik onderweg allemaal zou tegenkomen, welke landen ik zou bezoeken, hoe mijn budget het onderweg zou houden, kortom: ik begon aan een reis om het reizen. Zonder einddoel, slechts als doel zoveel mogelijk te zien, zoveel mogelijk te beleven.

In de reisverhalencategorieën aan de rechterkant staan al meerdere verhalen geschreven tijdens die reis, die uiteindelijk ruim anderhalf jaar zou duren. Onlangs bladerde ik de stapel schriften door die ik onderweg heb volgekalkt. Ik heb meer verhalen, ik heb nog logboeken, ik heb aantekeningen voor verhalen. Ik heb vele E-mail nieuwsbrieven (een eigen website was toen nog niet gebruikelijk). Een harde schijf, zes schriften, 3 fotoalbums en een groot hoofd vol herinneringen. De komende anderhalf jaar probeer ik voor mezelf, lezers van dit weblog kunnen meekijken, de reis een klein beetje te herbeleven.

Dag 1 van de reis ging van Goor naar Amsterdam, samen met mijn kleine zusje die me naar Schiphol bracht. De eerste vlucht was naar Reykjavik waar ik ’s middags aankwam en waar ik rond half vijf in het pikkedonker op zoek ging naar een bed voor de eerste nacht. Ik vond uiteindelijk een Youthhostel, niet goedkoop, maar niets was er goedkoop bleek al snel.

View Gerbie on tour in a larger map

Proefabonnement Sportweek

Tags

bezorging, bureaucratie, Sanoma, Sportweek

In mei zag ik op hun website een leuke aanbieding. 5 weken voor 5 euro. Leek me wel leuk om de laatste weken voor en tijdens de Tour deFrance wat extra te lezen over mijn favoriete sportevenement. Ik heb het formulier ingevuld en wachtte.

Eind juni zie ik bij mijn ouders ineens een Sportweek bij het oud papier liggen. Zij hadden geen abonnement, noch los gekocht, maar vonden het ding ineens in de bus. Blijkbaar was het te lastig voor de bezorging: twee keer dezelfde achternaam in dezelfde plaats.

Gelukkig belde Sportweek een week later op. Hoe of de Sportweek beviel en of ik niet na mijn laatste nummer nog langer een abonnement wilde? Ik vertelde dat ik nog steeds op het eerste nummer wachtte en dat ik na het laatste nummer wel wilde beoordelen of ik meer wilde lezen. Hij ging er niet over, maar zou het doorgeven aan degene die er wel over ging.

In juli ben ik op stagebezoek geweest in Spanje, na de Tour op vakantie, dus half augustus eenmaal terug in Nederland keek ik door de post. Sportweek was wel zo vriendelijk geweest om de 5 euro te innen zag ik op het bankafschrift, maar ondertussen had ik nog geen nummer ontvangen.

Op hun website staat een formulier voor bezorgklachten. Met mijn lidmaatschapnummeren alle gegevens heb ik het netjes ingevuld en afgewacht. Niets.

In september ben ik op zoek gegaan naar een telefoonnummer om het verhaal even uit te leggen. Het vriendelijke meisje aan de telefoon bij Sanoma (de uitgever) vertelde dat ze er niets aan kon doen, maar dat ze het zou doorgeven aan de juiste afdeling. Afwachten dus. Weer niets.

Eind september nog een keer hetzelfde nummer gebeld, waar ik iets minder vriendelijk uitlegde dat ik nog steeds zat te wachten op de 5 nummers waarvoor ik voor de zomer al betaald had. Het zou doorgegeven worden…

Half oktober kregen mijn ouders weer een aantal nummers van Sportweek bezorgd. Ik kreeg een telefoontje van een jongeman die mij vroeg hoe mijn gratis abonnement beviel. Ik blijf meestal vrij rustig en netjes aan de telefoon, maar deze vraag zorgde ervoor dat ik iets meer moeite moest doen om rustig te blijven. Het lukte niet. Ik bleef volgens mij redelijk netjes, maar heb hem wel even gewezen op het feit dat ik betaalde voor iets dat ik niet ontving, dus dat een gratis abonnement zeker niet van toepassing was. Hij vertelde me glashard dat hem dat niet interesseerde, daar ging hij niet over. Daarna hing hij op.

Nog een keer heb ik het Sanomanummer gebeld en uitgelegd hoe onbeschoft het laatste telefoontje was. Dat ik niet dagelijks bij mijn ouders kom en dus verkeerde bezorging als niet ontvangen beschouwde en dat ik dus nog steeds op mijn vijf nummers wachtte. Het meisje was (weer) begripvol, maar ginger niet zelf over. Ze zou het doorgeven. “Wilt u teruggebeld worden?”, vroeg ze nog. Leek mij wel een goed plan. Iemand die er wel over ging uitleggen wat er allemaal is misgegaan.

Mijn ouders hebben de bezorger opgewacht op een maandag en uitgelegd waar het wel bezorgd moest worden. Ik heb sindsdien dus 3 nummers op het juiste adres ontvangen. Niet omdat de bezorger wist waar hij moest zijn, maar omdat het hem werd uitgelegd.

Begin deze maand kreeg ik een aanbieding van Sanoma via E-mail. Een proefabonnement op een mannenblad. Meerdere keuzes, waaronder Sportweek. Ik heb het mailtje beantwoord, dat ik geen proefabonnement wenste zolang zij geen fatsoenlijk bezorging konden garanderen.

Het is ondertussen half november. Bijna een half jaar nadat ik vijf nummers bestelde is het de uitgever nog steeds niet gelukt om vijf nummers achter elkaar op het juiste adres te bezorgen. Ook het beloofde telefoontje heb ik nog steeds niet gehad. Mijn mailadres is bekend, mijn telefoonnummer, mijn rekeningnummer, mijn adres, alleen mijn pincode niet, maar contact opnemen is blijkbaar niet mogelijk.

Ik heb geen idee meer wat ik moet doen…

One minute of fame

Gerbie kijkt YouTube 042

Ik heb Fransen eigenlijk nooit op gevoel voor humor kunnen betrappen. Sterker nog, het tegenovergestelde heb ik wel meerdere keren meegemaakt. Als het niet zo’n prachtig land was en ze niet de mooiste wielerwedstrijd organiseerden, zou je er eigenlijk liever helemaal niet meegaan.

En dan ineens kom je een filmpje tegen dat het tegendeel bewijst. Er zijn wel Fransen met humor. En ze maken filmpjes. Leuke zelfs. Want wat denk je als nietsvermoedende recreatieve wielrenner wanneer je op een rustige zondag ineens midden in een wedstrijd terecht bent gekomen. Tenminste zo lijkt het. En niet alleen dat: Je hebt zelfs gewonnen, terwijl je niet eens wist dat je meedeed.

Prachtige beelden. Geweldig bedacht. Nog beter uitgevoerd. Mooi oog voor detail. Kijk goed en je ziet de verplichte Bask, de streaker, de duivel en alle andere idioten die elke zomer zo veel moeite doen in beeld te komen.

p.s. Met dank aan John den Braber en Marijn de Vries.