09 zondag sep 2012
Posted in Goal Johan 4, Voetbal over de wereld, Voetbalzondag
Gerbie kijkt YouTube 085
Ooit zag ik kort deze beelden. Het inspireerde me tot een column in Goal. Velen begrepen het niet. Acht jaar later, ondertussen ook al weer zes jaar geleden, plaatste ik de column ook op mijn blog. Maar nu ik de beelden eindelijk gevonden heb, moet iedereen nog maar eens kijken.
Minstens 15 jaar oud dus, maar nog steeds erg grappig.
03 zondag jul 2011
Posted in GFC, Goal Johan 4, Voetbal
Goal, Maart 2007
Op 26 januari 2007 overleed Wietse Mulderij. Ik denk niet dat hij ooit lid was van GFC, maar hij was wel een echte GFC supporter. Ter nagedachtenis aan de vader van de beste voorstopper die nooit in het eerste van GFC speelde, deze maand nog een keer een column uit 1998.
De geschiedenis staat bol van de godsdienstconflicten. Oorlogen, kruistochten en vervolgingen waren het gevolg van de vraag of Hij bestaat, en zo ja hoe Hij dan heet, hoe Hem te eren en hoe ons leven in te delen. Vragen die onbeantwoordbaar blijven. Dat de geschiedenis zich blijft herhalen, is dagelijks op het journaal te zien.
Ook binnen de voetbalsport heeft de godsdienst invloed. Na de oprichting van de RKVV Twenthe verloor GFC vele leden, met het excuus dat ze niet wilden, maar moesten verkassen. De duidelijkste scheiding in het voetbal is die tussen zaterdag en zondag. Vele clubs in het zaterdagvoetbal zijn opgericht om de zondagsrust te eren. Dat heeft de carrixe8res van Jaan de Graaf en Folkert Velten geen goed gedaan. Voor deze voetballers was de persoonlijke, tijdelijke en aardse roem geen optie. Op zondag speel je niet.
Ook GFC had een speler die na A1 niet de stap maakte naar ons eerste, omdat het op zondag speelde. Was dit niet het geval geweest dan had Jan Kees Mulderij nu binnenkort 250 wedstrijden in het 1e gespeeld. Nu kwam na A1 niet GFC 1, maar Enter Vooruit, waar hij binnen een half jaar een basisplaats veroverde in het 1e met de broers Velten, strijdend op het hoogste amateurniveau. Bijna tien jaar later, zonder Veltens, speelt Jan Kees er nog steeds. Een enkeling had nog hoop dat hij op latere leeftijd tot inkeer zou komen en samen met Peter Visser GFC naar hogere sferen zou brengen. Het zal nooit gebeuren. Jan Kees is getrouwd in Enter en de enige kans hem ooit in een rood-zwart shirt te zien, is een rexfcnie van B1 uit 1986.
Met deze schitterende voetballer verloor GFC een enthousiaste supporter: vader Mulderij. De fanatiekste supporter die GFC in de jaren zeventig en tachtig had. Elke zaterdag was hij aanwezig op het voetbalveld. Uit of thuis, op Mulderij kon je rekenen. In zijn strijkijzer (copyright: E.Heuvelink) reed hij drie spelers (meer pasten er niet in) naar verre uitwedstrijden. Zijn neus bijna tegen de voorruit aangedrukt, hangend bovenop het stuur, geconcentreerd rijdend.
Altijd was hij positief, hij viel de jongens nooit af. Hij moedigde ze aan, zonder nadrukkelijk aanwezig te willen zijn. Hij was het tegenovergestelde van die ene vader waar jeugdleiders zo’n hekel aan hebben. Die zich bemoeit met de tactiek, die de scheidsrechter beledigt en in zijn motorisch gestoorde zoontje een potentixeble prof ziet. Jan Kees was zijn favoriet, maar dat liet hij nooit merken. Dat hij moeite had met namen was geen probleem. “Zwart-Wit Delden was te goed voor onze jongens”, vond hij. “Hup GVC”, klonk het soms. In 12 jaar GFC miste hij bijna geen wedstrijd, sindsdien volgt hij Enter Vooruit.
Bij een doordeweekse wedstrijd verschijnt hij nog wel eens op het GFC-veld. Tijdens de voorbereiding staat hij er geregeld. Dit jaar zag hij GFC van Wierden winnen. Niemand vertelde hem dat hij naar het 2e gekeken had. Nog steeds is hij op zaterdag erg druk. Eerst 2 wedstrijden met 3 kleinzoons in Almelo en daarna moet hij zijn zoon natuurlijk ook nog zien in Enter. Misschien is het gemis van Vader Mulderij voor GFC wel net zo groot als dat van zijn zoon.
P.s. (maart 2007) 9 jaar later voetbalt Jan Kees nog steeds in het eerste van Enter Vooruit, een van Wietses kleinzoons in het tweede van Heracles. Zij zullen hem bij de eerstvolgende wedstrijd aan de kant missen.
P.p.s. (juli 2011) Wietse was ook een vaste deelnemer aan onze tourtoto’s. Ook daar blonk hij vooral uit in enthousiasme en het verwisselen van namen. Hij was een gewaardeerd deelnemer.
P.p.p.s. (juli 2011) Door het gebrek aan ruimte in een column, heb ik een verhaaltje uit deze column gelaten destijds. Met mijn vader, leider van het team van Jan Kees, als bron. De leider werd in de rust bij de scheidsrechter geroepen. Als die ene supporter zich niet rustig zou houden, dan zou hij in de tweede helft de wedstrijd staken. Mijn vader wist oprecht niet wie er bedoelt werd. Het bleek om Wietse te gaan. Geen getuige zag hem ooit schelden of vloeken, aanmoedigen deed hij blijkbaar iets te fanatiek volgens de man in het zwart. De wedstrijd werd gewoon uitgespeeld overigens.
06 zondag feb 2011
Posted in Goal Johan 4
Vanmiddag reden we terug naar Nederland vanuit Oostende. Ik zag mooie voetbalvelden langs de autobaan, maar kon moeilijk de auto stil zetten om een foto te maken. ik zag ook mooie plaatsnamen. Deed me denken aan column die ik bijna achttien jaar geleden schreef. Volgens Eddy de beste column die ik ooit publiceerde. Ik schreef het verhaaltje in de Dominicaanse Republiek, in een tijd ver voor E-mail en internet. Verstokt van Europees nieuws was ik dus blij met een oude Vlaamse krant. Ter ere van Vlaanderen en de voetbalzondag waarop altijd iets over voetbal op dit blog verschijnt, een oudje opnieuw plaatsen dus.
Johan 4, september 1993
Door toeval kom ik een krant uit België tegen. En uit verveling lees ik die dan ook nog. Het is een maandagkrant, met een uitgebreid sportkatern, waar ik mee begin. En na de eerste klasse (waar Anderlecht nog steeds bovenaan staat) zoek ik de vierde klasse B op. Een automatisme dat ik blijkbaar nooit kwijtraak. En ook al zitten we soms een jaar in 4A, zelfs wel eens in 3A, 4B blijft de klasse die ik associeer met GFC.
Na sporten als krachtbal, haakworpen, minivoetbal (hoe speel je dat?) en zaalvoetbal tref ik 4B aan.
Het eerste wat opvalt zijn de namen. Tenslotte kun je Enter, Tilligte, Langeveen, Vasse en Borne niet echt inventieve clubnamen noemen. Ook ZV en GFC blinken daar niet in uit. De 2 clubs uit Almelo, die ook al jaren in 4b spelen, zijn wat dat betreft nog het origineelst in “onze” 4b.
FC Denderleeuw, Scup Jette en vooral Oude God Sp. klinken net even iets anders. Oude God uit lijkt me bijna onmogelijk om te winnen. Keeper Pelgrims (die naam bij die club kun je gewoon niet verzinnen) is in eigen huis vast onpasseerbaar. En zou koploper Brainois net als Enter ook al jaren tegen het kampioenschap aanhikken?
En zou SK Londerzeel niet willen ruilen en voor de verandering een keer een jaartje in de 4e klasse B oost willen spelen?
07 zondag jan 2007
Posted in Goal Johan 4
JOHAN 4
December 1999, het jaar is voorbij, de eeuw is beëindigd,het millennium is afgelopen. En ook een decennium van deze column. Ik kreeg de kans in 1990 om te schrijven. Een eigen column, een vaste plek om wat te schrijven. Geen vaste opdracht, geen keuze van onderwerp, gewoon: schrijf maar wat, als het maar op tijd is ingeleverd.
Ik koos een naam, Johan 4, omdat ik vond, en nog steeds vind, dat er over een column gesproken moet worden. Er moet een mening inzitten. Soms tenminste. En dan is het makkelijk om niet onder je eigen naam te schrijven, kun je ook nog eens een niet populaire mening verkondigen. Maar binnen een kleine vereniging als G.F.C., waar de gemeenschapszin ook nog eens groot is, is het niet mogelijk anoniem te blijven.
Dat er reacties kwamen was leuk. Dat ze al snel kwamen helemaal. Soms anticipeer je daarop door een mening net even iets scherper op te schrijven dan nodig, soms speel je zelfs de duivels advocaat. Maar op een gegeven moment kom je erachter dat een ‘normaal’ stukje net zo veel voldoening kan geven. De laatste jaren heb ik geprobeerd van alles in te leggen. Voor de afwisseling, want als het voorspelbaar gaat worden, wordt het niet meer gelezen.
Daarom ook is dit de (voorlopig?) laatste Johan4. Omdat het ondertussen wel bekend is dat ik een hekel heb aan gemene verdedigers en Evert ten Napel. Dat ik mooie voetballers leuker vind dat efficiënte. Dat ik van traditie houd en de Engelse manier van voetbal beleven schitterend vind. Dat scheidsrechters eens op moeten houden met elke glijpartij van een aanvaller als schwalbe te betitelen en kaarten te trekken. Dat de champions league niet leuk is, TVO uit ook niet. Maar een stiftje weer wel, of een onvoorspelbare linksbuiten. U weet het wel.
Gelukkig kreeg ik van meerdere mensen reacties op het hier geschrevene. Zonder publiek ben je weg, ik heb altijd de indruk gehad dat ik werd gelezen. Men zei het mij ook. Ik wil het graag daar bij laten. Ik dank iedereen van ganser harte voor de aandacht, ik dank G.F.C. en de redactie dat ik een decennium lang een bladzijde kreeg, elke Goal weer.
Vergeten zijn de geweigerde columns, want de censuur is zelfs bij G.F.C. soms onverbiddelijk. Vergeten is de enkele negatieve reactie die ik kreeg, ik deed het met plezier, voor mezelf, voor de lezers en voor de club die ik liefheb.
Ik zal de komende tijd mijn gezicht niet laten zien op het veld. Ook niet ernaast. Het is een aanleiding om te stoppen, de werkelijke reden staat hierboven. Ik blijf schrijven, mijn schrijfsels zullen blijven verschijnen, maar niet meer onder deze naam en niet meer in deze vorm. Of het definitief is weet ik zelf ook nog niet. Heintje Davids leeft in iedereen. Of Johan4 ook ooit terugkeert…
01 maandag jan 2007
Posted in Goal Johan 4
Tags
Johan 4
Het afgelopen seizoen was het seizoen van de veel scorende linksbuiten. Het seizoen dat twee ‘oudere’ spelers terugkeerden in het eerste van G.F.C. Ook het seizoen waarin twee jonkies doorbraken. Het eerste seizoen dat onze aanvoerder meer dan 20 wedstrijden speelde.
Maar boven alles was 1998-1999 de definitieve doorbraak van Theo Toornstra. Theo is het prototype van een laatbloeier. Iemand die nooit in het eerste elftal werd verwacht, maar er toch kwam. Die een plek kreeg omdat er niemand anders was, maar die plek niet alleen niet meer afstond, maar zelfs belangrijk werd.
In de jeugd was hij geen hoogvlieger. Bij een relatief kleine vereniging, wat G.F.C. toch is, kun je het normaal gesproken vergeten wanneer je niet in de eerste jeugdelftallen speelt. Eenmaal aanbeland in B2 of A2 is het met de ambitie gedaan. Voetballen is een hobby, het sociale gebeuren eromheen wordt steeds belangrijker. Theo zat in die elftallen en speelde later in het derde, ze moesten hem toch ergens kwijt. En makkelijk was hij zeker niet. Niet voor zichzelf, maar ook niet voor zijn leiders. Toch deed hij wel iets goed. Toen het tweede iemand nodig had, klopte men bij hem op de deur.
Vast bij het tweede horen was de volgende stap op weg naar boven. Hij deed zijn werk en werd gewaardeerd. En toen op een gegeven moment het eerste met blessures en schorsingen zat, was Theo degene die zijn debuut mocht maken. Jaren later dan gebruikelijk voor een eerste elftalspeler. En als iedereen er weer was, stond hij er weer naast. Maar hij had zijn kans geroken en bij de volgende gelegenheid stond hij er weer. Om zijn plaats in de selectie van het eerste elftal veilig te stellen.
Kuper wist niet goed wat hij met hem aan moest. Maar dat hij er in hoorde had de trainer wel door. Uiteindelijk werd hij rechtsback. Maar bij afwezigheid van anderen speelde hij net zo makkelijk ergens anders aan de rechterkant. Tot hij in de rust bij Unisson gewisseld werd. Een fout die Kuper niet meer maakte. Theo was de back van het eerste, niemand anders. De back die zijn werk doet en zijn capaciteiten kent. Verwacht geen splijtende passes of goocheltrucjes. De back schakelt zijn man uit en levert de bal in bij technici die daarvoor staan. Zo nu en dan hoorde je een fanatiek ‘Tandje erbij’ over het veld schallen, als hij door had dat zijn meer getalenteerde medespelers het erbij lieten zitten. Maar zonder hem kunnen ze het niet. Theo was de ruggengraat van het elftal dat G.F.C. terug naar de vierde klasse bracht.
Clubliefde straalde uit van zijn bezem toen hij op ‘zijn’ promotiefeest de kantine hielp schoonvegen. Terwijl menig supporter nog lalde en zong, liet hij zien dat clubliefde rechten en plichten meebrengt. Hij organiseerde het reisje van het eerste en nam zijn verantwoordelijkheden.
Hij is dit seizoen zelfs reserveaanvoerder. De vierde klasse bracht dit seizoen al een linksbuiten die niet te stoppen viel, zelfs niet door Theo. Maar Theo overleeft wel. Zijn solo bij Rood Zwart uit op het middenveld, is voor velen nu al het hoogtepunt van het seizoen. Over de rechtsbackpositie hoeft G.F.C. zich voorlopig nog geen zorgen te maken.
24 zondag dec 2006
Posted in Goal Johan 4
Johan 4
Alles had hij tegen. In niets leek hij op een voetballer. Op een druilerige zaterdagochtend speelde hij linksbuiten bij die blauwen. Zijn team deed leuk mee op het Zwaluwen toernooi, hij stond wel in het veld, maar kon niet echt een bijdrage leveren.
Hij is zo’n speler die als laatste gekozen wordt voor een partijtje. Iemand waarvan elke tegenstander hoopt dat het zijn directe opponent van de dag wordt. Iemand die zijn medespelers tot wanhoop drijft, terwijl de leiders hun best doen om hem er ook bij te betrekken. Wel stellen ze hem op als linksbuiten, want dan loopt hij tenminste niet in de weg. Het resultaat is namelijk belangrijk, in de ogen van de leiders.
Niet alleen zijn rode haren maken hem tot mikpunt, ook het brilletje helpt niet echt. Dat hij daarnaast al zo veel overgewicht heeft dat echt hard lopen een onmogelijkheid wordt, maakt het verhaal alleen maar triester. De tegenstanders zijn er niet uit of ze hem ‘dikke rooie’ of ‘rode dikzak’ noemen. Maar iedereen weet over wie ze het hebben.
Toch begint ook hij elke wedstrijd weer vol goede moed. Hoopt hij dat hij een goede wedstrijd zal spelen. Dat zijn medespelers hem bijna nooit de bal geven is jammer, maar hij zal het ze eens laten zien. Met de scheidsrechter kun je een woordje wisselen, een diepe bal laat je lopen. Die haal je toch nooit. Als de verdediging fout op fout stapelt, waar weer een tegendoelpunt uitkomt, schudt hij nog eens het hoofd. De spits naast hem kankert op de nietsnutten achterin. Hij niet. Hij weet dat hij zelf het mikpunt wordt als hij het lef zou hebben ze te bekritiseren. Hij trapt af samen met die spits. Heeft hij toch nog even balcontact.
Zou hij nog steeds dromen over voetbal? En wat droomt hij dan? Een vol stadion dat hem toezingt nadat hij de winnende treffer scoorde in die heel belangrijke wedstrijd. Iedere jonge voetballer droomt daar toch van. Waarom zou hij dat niet mogen doen? Omdat het toch niet zal lukken… Daarin staat hij niet alleen. 99 van de 100 voetballers moeten vroeg of laat erkennen dat ze het niet zullen halen. De een eerder dan de ander, maar slechts een enkeling haalt de top. En als hij straks groeit, in de pubertijd, dan zou hij best nog wel eens een atletenlichaam kunnen krijgen. En misschien is het Nederlands elftal wel heel ver weg, waarschijnlijk zal hij zelfs nooit prof worden. Maar het eerste moet toch mogelijk zijn. Hij ziet dat eerste nu ook wel eens. Nou daar lopen ook een stel klungels in hoor. Daar zal hij later niet tussen misstaan.
Gelaten hoort hij de scheldkanonnade weer eens op hem afkomen. Weer een bal verspeeld. Hij moest te snel draaien, erg wendbaar is hij natuurlijk niet. De tegenstander scoort weer. “Ach, straks moeten we nog een wedstrijd”, vertelt hij de scheids opgewekt. Hij mag weer aftrappen. Na de aftrap vertrekt hij weer naar zijn linkerkant, waar de rechtsback niet eens meer moeite doet hem te dekken. Het is bijna zaterdagmiddag. De regen is opgehouden, straks nog een wedstrijd. Misschien gaat het dan beter.
Ik hoop dat hij nog lang plezier heeft in het spelletje. Dat hij blijft dromen over volle stadions en heldendaden op die groene mat. Op de voorpagina van de krant. Al is hij dan een dik jongetje met een bril en rode haren.
11 maandag dec 2006
Posted in Goal Johan 4
Johan 4
“Als jongetje was ik altijd Feyenoord-supporter. Ik droomde dat ik tegen Feyenoord scoorde. Dan werd ik wakker en dacht ‘Shit man. Dat was niet de bedoeling’”. De uitspraak van het seizoen werd dit jaar gedaan door Cambuur aanvaller Rene van Rijswijk. Een seizoen vol hoogte- en dieptepunten. De dieptepunten hebben allemaal met geld te maken, met als ultiem dieptepunt de nieuwe opzet van de Champions League. De kampioen van een ‘klein’ voetballand moet tijdens de zomervakantie vele voorronden doorworstelen om dan door de nummer 4 van Duitsland te worden uitgeschakeld.
Gelukkig waren er ook meerdere hoogtepunten. De promotie naar de vierde klasse van ons eerste natuurlijk voorop. Maar ook Kanu weer eens met plezier zien spelen is leuk, zeker als je hem een voorzet achter zijn standbeen tot doelpunt ziet verwerken. De eredivisie heeft ook een memorabel seizoen achter de rug. De kampioen wordt door Willem II en Ajax van de matgespeeld. Voormalige topclubs als Ajax en PSV worden in Leeuwarden en Sittard te kijk gezet en Tilburg is zich aan het voorbereiden op de komst van Manchester en Barcelona.
De momenten met kippenvel waren legio: de herdenking van Hillsborough op Anfield road, waar na een mooie stilte een hartstochtelijk You’ll never walk alone klonk. Rob de Wit die de aftrap deed van de wedstrijd waarin Marco van Basten schitterde, de Cruijff erewedstrijd. Twee weken daarvoor een vol Camp Nou die ter ere van de Messias het clublied nog eens zongen. Maar ook die ene aflevering van de regenjas die wel goed was, waarin een 73-jarige Feyenoord fan in de Kuip van Beenhakker een seizoenskaart ontving. Ontroerend mooi.
Totdat ons eerste toch nog besloot te promoveren was het hoogtepunt van het seizoen die ene fan in Wenen. Na een 9-0 nederlaag van het nationale team besloot hij dat hij genoeg vernederd was als fan. Hij ging in hongerstaking voor het Ernst Happelstadion en vertelde iedereen dat hij door zou gaan tot er een speler van het Nationale team zich persoonlijk bij hem kwam verontschuldigen. Begin juni verloor Oostenrijk met 5-0 van Israël. Zou hij er nog zitten?
03 zondag dec 2006
Posted in Goal Johan 4
Johan 4
De tweede kamer heeft beslist dat de gemeentelijke herindeling in Twente doorgaat. Voor- en tegenstanders hebben maanden actiegevoerd, alleen de eerste kamer kan het besluit nog terugdraaien, iets wat niet al te vaak voorkomt.
Het is onvermijdelijk dat niet alleen de gemeentes fuseren. De banken deden dit al eerder. Reggestad radio beperkt zich al lang niet meer tot Goor alleen en de VVV’s in de verschillende plaatsen voeren ook al besprekingen. Ook mogen de inwoners van Diepenheim, Markelo en Hengevelde gebruik van Goorse voorzieningen zoals het station en het theater. Natuurlijk gaat het gerucht ook weer de ronde dat de voetbalverenigingen moeten samengaan.
In de jaren ’60 werd in Goor voor het laatst een poging gedaan om tot één Goorse voetbalclub te komen. Het voorstel werd van de tafelgeveegd door de leden van de betrokken verenigingen. De naam Goorsche Fusie Club bleek bij een aantal clubs ook niet echt populair.
Nu zitten we aan het eind van het millennium en zal het nog wel even duren voordat de gemeente Hof van Twente bestaat. Toch blijken er al verschillende gesprekken gevoerd te worden voor een voetbalvereniging die deze nieuwe gemeente moet gaan vertegenwoordigen. Een kapitaalkrachtige sponsor (zoals wel vaker met een gerucht wordt er niet bij verteld wie dat dan wel moge zijn) schijnt een toekomst te zien in de nieuw te vormen topklasse. Deze klasse zal de buffer vormen tussen de hoofdklasse en de eerste divisie. Een gemeente met ruim 35.000 inwoners zou hier zeker aan mee moeten kunnen doen.
Waarschijnlijk gaat het dan niet om een fusie van verenigingen, waarbij de verenigingen worden opgeheven, maar om een samenwerkingsverband tussen de 10 voetbalverenigingen uit de 5 voormalige gemeenten.
De bedoeling is een stichting op te richten zoals onlangs ook al in Almere gedaan is, genaamd ‘Topvoetbal Hof van Twente’. Achter de schermen is men dus al bezig om een elftal te formeren dat bij aanvang van de topklasse (waarschijnlijk het seizoen 2002-2003) meteen mee kan doen. Naast de beste spelers van de betreffende clubs (Schippers, Ruumpol, Olijdam, Jiminez, Stoelhorst, Lammertink, Horselenberg) zullen een aantal spelers worden aangetrokken van buitenaf. Al is buitenaf hier misschien niet het juiste woord.(ex-)Profs en topamateurs uit de betrokken gemeenten zijn al of zullen worden benaderd. Namen die vallen zijn die van Andre Karnebeek (ex-Twente Goor) en Peter Visser (ex-G.F.C.). Maar ook spelers als Knapen, Mulderij en Elferink schijnen in aanmerking te komen voor een contract.
Een aantal problemen moet nog worden opgelost, maar het lijkt erop dat het complex van G.F.C. een goede kans maakt om de nieuwe club te mogen ontvangen. De bouw van de tribune geeft de toch al mooie accommodatie een voorsprong op alle andere opties. De kleuren van de club zijn ook nog een punt van discussie. De logische suggestie dat liefst 2 clubs in rood-zwartgestreepte shirts spelen en nog eens 2 clubs in rood of zwart, betekent niet automatisch dat de Hofclub een tegenhanger van AC Milaan gaat worden. Het grootste probleem blijft de naam. Misschien dat Gemeenschappelijke Fusie Club een ideetje is?
De besprekingen zitten nog in een beginstadium, maar zodra zich nieuwe ontwikkelingen voordoen, blijft u natuurlijk op de hoogte via de lokale en regionale pers.
26 zondag nov 2006
Posted in Goal Johan 4
Johan 4
Nederland is altijd een land geweest van immigranten. Batavieren en hugenoten. Joden en Hongaren. De gastarbeiders in de jaren ’60. De geschiedenis gaat ver terug. Sommigen vluchtten noodgedwongen uit hun land. Anderen kwamen toen de Nederlanders te beroerd waren om het vuile werk op te knappen. De gastarbeiders waren een uitkomst voor de economie.
Sinds de jaren ’80 komen steeds meer vluchtelingen naar West-Europa. Niet omdat ze dat graag willen, maar omdat ze gedwongen worden door de omstandigheden in hun eigen land. Ze geven huis en haard op om te kunnen overleven.
Twee misverstanden moeten uit de wereld geholpen worden. Allereerst dat Nederland vele economische vluchtelingen opneemt. Een economische vluchteling heeft namelijk zo goed als geen kans om langer dan 24 uur in Nederland te blijven, de asielprocedures zijn erg streng. Misschien dat er zo nu en dan eentje tussendoor glipt, maar die aantallen zijn te verwaarlozen op de totale stroom immigranten.
En via die totale stroom komen we ook op het tweede misverstand. Nederland is niet vol. Nederland neemt namelijk elk jaar vele immigranten op. Slechts een gedeelte daarvan is politiek vluchteling. De grootste groep is nog altijd afkomstig uit rijke landen zoals de VS, Japan en de EG.
GFC heeft een unieke kans om zich van zijn beste kant te laten zien. Vlak bij ons veld zijn namelijk een aantal politieke vluchtelingen ondergebracht, in afwachting van een definitieve beslissing over hun verblijfsvergunning. Deze mensen wachten dus, totdat bekend is wat er met ze gebeuren gaat. Ze krijgen les in de Nederlandse taal, maar verder mogen, en kunnen, ze heel weinig. Werken is niet toegestaan, hun zakgeld is laag, hun privacy zo goed als nihil.
Een aantal heeft al de mogelijkheid gekregen mee te trainen en te spelen in een elftal van onze vereniging. De geluiden op het voetbalveld tot nog toe zijn helaas niet allemaal even bemoedigend. Van onwetendheid tot uitgesproken racistisch, zijn alle opmerkingen al wel gemaakt. “Als het maar een snelle, scorende spits is, dan mag zo’n zwarte wel in het eerste komen” is nog de meest gangbare opvatting.
Maar (juist) ook degenen die niet goed genoeg (of nog te jong) zijn voor het eerste hebben onze hulp nodig. Zij hebben een enkele keer per week de kans om even te ontspannen. De kans om met iets anders bezig te zijn. Maanden, soms zelfs jaren te moeten wachten op een beslissing, is een kwelling. Maar deze mensen hebben vaak al een hele hoop leed achter zich. Ontsnapt uit een land waar oorlog heerst, waar ze niet zeker zijn van hun leven, waar iedereen een potentiële vijand is, wachten ze gelaten totdat ze zeker weten dat Nederland hun tweede vaderland zou kunnen worden.
Hij is zeker blij dat hij mag voetballen. Laten we allemaal ons best doen om het ze naar hun zin te maken. Niemand verwacht dat wij hun taal spreken, maar verwacht ook niet van een ander dat hij binnen een korte periode het Nederlands, zeker geen eenvoudige taal, beheerst. De voetbaltaal is universeel, een paar woorden Engels of Duits kunnen soms al een hoop helpen.
En wie weet zit die scorende spits ondertussen al op Schiphol te wachten. Hopelijk is het een zondagochtendmiddenvelder die hem overhaalt om zich ook in het rood-zwart te hullen. Omdat hij zich bij ons thuis voelt. Omdat wij het hem naar zijn zin hebben gemaakt.
P.s. Soms blijkt een column jaren later nog steeds actueel. En zij die goed lezen, weten in ieder geval welke partij ik vorige week woensdag niet gestemd heb. (GK, 261106)
19 zondag nov 2006
Posted in Goal Johan 4
Tags
column, Duitse voetballers, Duitsland, GFC, Goal, Johan 4, voetbal, voetbalcolumn
Johan 4
Het risico dat onderstaande verkeerd wordt uitgelegd is aanwezig. Het zou zelfs kunnen dat er haat voor onze oosterburen uit doorklinkt. Dit is niet terecht, noch de bedoeling, maar ook wel weer begrijpelijk als het gaat over de rotkoppen van Duitse voetballers.
Het altijd zeurende en verongelijkte gezicht van Duits recordinternational Lothar Matthaeus is nog steeds regelmatig te ‘bewonderen’. Bezig aan zijn zoveelste come-back in der Mannschaft toont hij aan dat het met de voorgenomen verjonging nog niet echt loopt. Zelfs bij zijn eigen club en binnen zijn eigen team heeft hij geen vrienden. Niemand mag hem. Vooral Nederlandse voetballers, die zo’n leuk vragenlijstje moeten invullen voor een voetbalblad, noemen hem regelmatig als er naar ‘de kwal van de voetballerij’ wordt gevraagd.
Andreas Möller is een ideale speler voor de karikaturisten. Een jankertje. Een duiker. Een matennaaier. Zijn gelaatstrekken laten zich het best omschrijven met de Twentse uitdrukking ‘lippe’. Oftewel een prominent aanwezig pruillipje, in een gezicht dat elk moment in huilen kan uitbarsten. Na ruim 90 interlands voelt hij zich nog steeds miskend. Hij hoopt ooit nog op te groeien.
Nog erger is Jurgen Kohler. Waar bij diverse voetballers een lach verschijnt, na het maken van een doelpunt, is dat voor hem geen reden tot vrolijkheid. Het is slechts een bevestiging van de superioriteit van het Duitse volk. Uit zijn manier van voetballen spreek een politiek besef dat ruim 60 jaar achter ligt. Hij was het die de aanzet gaf tot de vernietiging van de enkels van een der mooiste voetballers die ooit op aarde rondliep: Marco van Basten. Vele Italiaanse verdedigers volgden zijn voorbeeld. Het resultaat is bekend. Kohler is een ideale soldaat. De snor, maar vooral het klakkeloos opvolgen van de bevelen van zijn meerderen. Het uitschakelen van zijn directe tegenstander is zijn missie. Kohler is de voetbalvariant op genocide.
De overtreffende trap heet echter Oliver Kahn. Alle vooroordelen die in heel Europa over Duitsers heersen (en dat zijn er niet weinig), worden door de Beierse doelman bevestigd. Zelfs een cocaïneverslaafde schrikt van de blik in zijn ogen, met het dopinggebruik in de Tour de France lijkt het best mee te vallen als je hem ziet. Kahn is het prototype van de keeper die zelf geen fout maakt. Een schot van 60 meter door zijn benen rollend is voor hem een reden om zijn middenveld uit te foeteren: die hadden hem nooit mogen laten schieten. In zijn theorie is een goal nooit, maar dan ook nooit, de kunne van een aanvaller, maar altijd een fout van een medespeler. Na elke goal krijgt de verdediging er van langs.
De Oostenrijker Herzog hoorde hem ooit verbaasd aan en werd daarop hardhandig uit het strafschopgebied verwijderd. Kahn deinst niet terug voor fysiek geweld, zelfs al gaat het dan om een medespeler. Kahn belichaamt alles wat er fout is met het hedendaagse voetbal. Collegialiteit en plezier zijn ouderwetse termen, voetballen draait om geld en aanzien. De gedachte aan een interview met Kahn doet journalisten van beroep wisselen, de buren pakken de dozen in zodra hij zich heeft voorgesteld en televisies ontploffen na een close-up van hem.
Slechts een ding is erger dan Oliver Kahn. Kahn en Kohler samen met het commentaar van Evert ten Napel.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 