Nico Dijkshoorn – Alles & niets

Tags

boeken, boeken 2017, column, lezen, Nico Dijkshoorn

Nico Dijkshoorn – Alles & niets

Wie is Nico Dijkshoorn? Is het de huisdichter van DWDD, die gemakzuchtig wat in elkaar flanst, er altijd voor zorgend dat de gasten van de middag in zijn ‘gedicht’ terecht komen om dan quasi bescheiden, licht glunderend de studio rond kijkt om te zien of men zijn goedbedoelde steek onder de gordel wel snapte? Of is het de voormalig huisdichter van GeenStijl die in zijn eerste verzameling genadeloos afrekende met de mythe dat poëzie moeilijk moet zijn. Als hij er duizend kan schrijven in korte tijd, dan kan iedereen het. Alleen hij doet het en verkoopt het ook nog.

Is het de ietwat verlegen man, die na een optreden trots is dat hij zijn handtekening mag zetten in een door hem geschreven boek, daar dan ook nog eens moeite voor doet, zodat de lezer ziet dat hij serieus genomen wordt? Of is het toch de columnist, de veelvraat die over alles een mening heeft.

In dit boek lijkt hij op de laatste. Volgens mij zijn sterkste rol. Observator van het gewone, beschrijft hij het ongewone. Iets wat niemand opviel, maar waar hij een column over schreef, waarna de lezer verbaasd achter blijft, ‘waarom zag ik dat niet?’ Juist in die rol excelleert Dijkshoorn. Hij heeft aan een enkel detail genoeg om een prachtige column te schrijven. Hij kan iemands perceptie binnen een enkele bladzijde bijdraaien. Precies wat een columnist hoort te doen.

In deze bundeling van columns is hij op zijn sterkst in zijn krantencolumns. De stukjes over Artis en voor Meridian Travel komen geforceerd over. Natuurlijk, een goede schrijver kan altijd een stukje produceren als daarom gevraagd wordt. Dat is een vak op zich, maar of het resultaat goed genoeg is om in een bundeling te verschijnen, dat vraag ik mij af. Ook het hoofdstuk ‘Nieuwe feiten’ is twijfelachtig. Ooit voorgelezen op de Vlaamse radio, doen ze mij het meest denken aan zijn bijdragen op woensdag in het populaire DWDD. Publiek paaien, al lezen deze columns nog wel als columns en worden ze niet als poëzie verkocht.

Boven alle discussie verheven zijn de columns uit de Volkskrant. Hij ziet Floortje Dessing op reis en verbaast zich over haar vertrouwen in de mensheid. Hij wil op een tractor rijden na de documentaire ‘brommers kiek’n’ en hij vraagt zich af hoe je het beste op de deur kunt kloppen, terwijl de rest van Nederland de zwartepietendiscussie voert. Twee columns achter elkaar met de titel ‘doos’, vintage. Zonder enige bijbedoeling. Een jeugdherinnering over hoe zijn vader met een tennisspel thuiskwam en op de grond viel. De andere over de ontbijtkoekdoos die hij had gewonnen in de postcodeloterij en niet durfde op te halen in de supermarkt. Jaloers zijn op je geluidsman, omdat die met John Cale samenwerkt. Ik kan het me helemaal voorstellen.

Mijn beeld van de schrijver is door deze bundeling eigenlijk alleen maar bevestigd. De columnist Dijkshoorn mag nog decennia doorschrijven, ik zal ze zonder twijfel blijven lezen, die columns over onderwerpen waarvan ik vooraf nog niet wist dat ik het interessant zou vinden. De schnabbelaar die zichzelf iets overschat kan ik missen. Voor ieder wat wils dus.

Citaat: “Twee jaar vóór Cecil werd in Kenia een volstrekt onbekende hyena neergeschoten. Door een visboer. Die hyena heette Theo. Hij kon verder niets. Ja, een beetje achter een zieke zebra aanhollen en dan met een bebloede bek in slaap vallen.” (p.124)

Nummer: 17-029
Titel: Alles & niets
Auteur: Nico Dijkshoorn
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 270 (7141)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-4503-446-1

Meer Dijkshoorn op gerbie.nl:
De tranen van Kuif den Dolder
Dijkshoorn belooft wat
Daar schrik je toch van

Advertenties

Schaamt John Irving zich?

Tags

boeken, John Irving, lezen

In zijn veertiende roman, die ik onlangs las (binnenkort het blogje), van John Irving zat een foldertje. Zijn andere boeken werden nog eens onder de aandacht gebracht.

Toen viel me iets op. Acht op de ene kant, vier op de andere, dus 12 boeken worden aangeprezen. Zijn veertiende roman heb ik in mijn hand. Dan ontbreekt er een. Beetje gek. Waarom een enkel boek buitengesloten? Schaamt de schrijver zich er voor of is het de uitgever die geen mogelijkheden ziet voor die laatste titel.

Natuurlijk moest ik even zoeken. Ik weet dat ik alle veertien romans heb gelezen, maar moest toch even het lijstje opzoeken om te zien welke titel ontbrak. Het bleek ‘The 158-pound marriage‘ te zijn. Het was al meer dan dertig jaar geleden dat ik het las. Ik durf, met de kennis van nu wel te stellen dat ik het niet zo goed heb begrepen. De keuze is niet helemaal vreemd. Maar toch, een enkel boek buitensluiten?

Lia van Bekhoven – Land van de gespleten god

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, geschiedenis, Groot-Brittannië, Ierland, lezen, Lia van Bekhoven, Noord Ierland, politiek, Ulster

Lia van Bekhoven – Land van de gespleten god

Er is discussie mogelijk of het land uit de boektitel wel een land is. Noord-Ierland is zonder twijfel gespleten, de titel klopt. Het fascineert me mateloos. In de paar dagen dat ik er ooit was krijg je niet meer dan een indruk, maar zelfs die was indrukwekkend.

Wat ik absoluut niet kan, en wil, begrijpen is dat de interpretatie van hoe je de bijbel moet lezen al tijden voor onrust zorgt. Hoe hele bevolkingsgroepen volledig naast elkaar, maar ook langs elkaar heen, kunnen leven, zonder ooit met elkaar in contact te komen. Hoe Iers of Brits, Protestant of Katholiek, Republikein of Monarchist zo bepalend kan zijn voor je denkbeelden, je leefwereld, je omgeving, je referentiekader.

Lia van Bekhoven schreef een fascinerend boek. Of een serie achtergrondartikelen. Een aantal reportages. Het kan allemaal. Het is dus eigenlijk ook gewoon een geschiedenisboek. Een politiek verhaal. Je zou het zelfs als een reisbundel kunnen beschouwen, want waarom zou je een stedentrip Belfast boeken en geen idee hebben wat je tegenkomt?

En dus krijg je inzicht in het onbegrijpelijke. Leer je de gedachten van beide kanten kennen. Probeer je te begrijpen waarom een Oranjemars elk jaar weer plaatsvindt, ook al weet men vooraf dat het voor onrust zorgt. Lees je over de Ierse geschiedenis en waarom sommigen de IRA maar watjes vinden. Je leert de hoofdrolspelers kennen. Je gaat terug in de tijd naar de hongerstakers, maar leest nu pas dat ze eigenlijk niet zo gemotiveerd waren, maar niet op wilden geven toen ze eenmaal begonnen waren.

Geen makkelijk boek dus, maar tegelijkertijd wel aantrekkelijk geschreven, snel te lezen. Aanrader voor iedereen die meer van dit boeiende stukje Europa wil weten.

Citaat: “Zodra het nieuws bekend werd, liepen mensen hun huizen uit, de straat op. Vrouwen sloegen de deksels van grote, metalen vuilnisbakken tegen de straatstenen. In de jaren zeventig was deze tamtam gebruikt als signaal dat soldaten in aantocht waren. Het was een kwestie van minuten voordat de eerste auto’s in brand stonden en de eerste brandbommen naar pantservoertuigen werden gegooid.

De begrafenis was op donderdag. Het meest indrukwekkende was de stilte. Ruim honderdduizend mensen stonden langs de route die van de kerk St Luke, vlak bij Sands’ huis, naar de begraafplaats Milltown liep.” (p. 162/339)

Nummer: 17-010
Titel: Land van de gespleten god
Auteur: Lia van Bekhoven
Taal: Nederlands
Jaar: 2000
# Pagina’s: 195 (2675)
Categorie: Politiek
ISBN: 978-94-6225-019-2

Meer:
Boekmeter
Goodreads
Trouw

Meer Bekhoven:
Wikipedia
Blog
Site
Twitter

Bart Chabot – De patatbalie

Tags

Bart Chabot, boeken, boeken 2017, boekrecensie, Den Haag, lezen, politiek

Bart Chabot – De patatbalie

Voor de verkiezingen was het leuk om dit boek eindelijk eens te lezen. Ruim zes jaar eerder volgde Chabot de campagne voor de verkiezingen. Dagelijks mocht hij aan het eind van de avonden zijn bevindingen delen met ons, het volk. Dit is het boek wat daarbij onvermijdelijk volgt.

Chabot heeft natuurlijk een eigen manier om tegen de zaken aan te kijken, hij is Hagenees, kon zijn observaties overdag doen en ’s avonds gewoon thuis slapen. Chabot heeft humor, durft buitenstaander te blijven en is een enkele keer recalcitrant.

Maar tegelijkertijd, nog geen maand later is het boek al zo ver weggezakt dat ik me niet kan herinneren wat het opmerkelijkste aan het boek was, het USP. Leuk, onderhoudend, maar niet zo diep als mogelijk was geweest. Mooi en jammer tegelijk.

Citaat: “Overal in Amsterdam hing mijn hoofd, overal. Je kon er niet om je heen kijken of… Robert, mijn vriend, werd er gek van. Want die bracht Bruno en Suzy naar school en haalde ze weer op. Op de fiets, in hun kinderzitjes, voor- en achterop. Zodra de tweeling me zag, moest Robert stoppen, of hij nu wilde of niet. Dan moesten ze hun moeder een kusje geven, om de haverklap, en stopte Robert en tilde hij ze omhoog, een voor een, uit hun zitjes, zodat ze erbij konden, bij het affiche, en zij hun mama een kusje konden geven.” (p.146)

Nummer: 17-009
Titel: De patatbalie
Auteur: Bart Chabot
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 221 (2480)
Categorie: Politiek
ISBN: 978-90-234-6321-4

Meer:
McPain
Broodje gezond
Broodje Halfom
Brood en Spelen
Broodje Springlevend
Zand erover

Doodgraver in de boekenweek

Tags

boeken, De doodgraver van Ciutadella, lezen, reizen

Zoals ik eerder deze week (elders op social media) al schreef:

Mijn eigen voorraad was op, ik heb dus maar weer een stapeltje ingeslagen. En omdat het boekenweek is, lijkt het me een leuk idee om daar aan mee te doen. Niet dat ik het boekenweekgeschenk kan weggeven, maar iedereen die deze week bij mij mijn boek bestelt, krijgt een boek er bij cadeau. Geldig zo lang de voorraad strekt en zo lang het boekenweek is.

Bestel dus rechtstreeks bij mij, via een reactie hieronder, mail, app of telefoon en je kunt nog deze week een (gesigneerd?) exemplaar ontvangen!

Bert Wagendorp – Masser Brock

Tags

Bert Wagendorp, boeken, boeken 2017, boekrecensie, in het nieuws, lezen, politiek

Bert Wagendorp – Masser Brock

Al jaren ben ik fan van Wagendorp. Zijn wielerverhalen, zijn columns, zijn eerste boeken, zonder uitzondering vond ik het goed. Het was zelfs zo erg dat ik Ventoux lichtelijk vond tegenvallen. Natuurlijk vond ik het een geweldig boek, maar de massale aandacht, de hype rondom het boek, hadden het verwachtingspatroon zo hoog opgestuwd dat het bijna alleen maar kon tegenvallen. Niet eerlijk dus.

Uitverkoren, zo voelde ik me, toen ik van de uitgever een recensie-exemplaar kreeg opgestuurd. Ik mocht het nieuwe boek van Wagendorp lezen voordat het verkrijgbaar was. Met veel plezier stortte ik me op mijn taak. Dat was geen moeite, het boek trekt je naar binnen, het verhaal sleurt je mee. Andere boeken gingen even opzij, de krant bleef liggen, een paar dagen later had ik het al weer uit.

Masser Brock is de columnist van De Nieuwe Tijd, de beste krant van het land. Zijn pen is gevreesd, zijn mening relevant. Maar gaandeweg gaat bij Brock de twijfel toeslaan. Als jonge idealistische journalist was hij altijd op zoek naar de waarheid. In Urk kwam hij er achter dat de waarheid lastig was. Want zelfs al had je een bron, dan kan het nog gebeuren dat de bron ontkent. Of dat de bron gevaar loopt wanneer je de almachtige waarheid publiceert. Maar wat is die waarheid? Gaandeweg komt hij tot de conclusie dat er een gelaagde waarheid bestaat. Onder elke waarheid een andere waarheid.

Dat maakt het leven als columnist niet eenvoudiger. Zeker als hij door de voormalige hoofdredacteur op een spoor wordt gezet, dat door diens zoon, de huidige hoofdredacteur meteen wordt geblokkeerd. Natuurlijk lekt het later alsnog uit, moet de krant er in meegaan, al kost het ze vele abonnees. Een derde verhaallijn gaat over vier soldaten die een staatsbegrafenis kregen, maar dat achteraf niet verdienden. De overeenkomst tussen alle drie verhalen is dat de waarheid misschien wel niet de waarheid is. Of dat je niets met de waarheid kunt, omdat niemand er belang bij heeft om het naar buiten te brengen.

In een prachtig meeslepend verhaal slaagt Wagendorp er in de hele gedachtegang van Masser Brock te volgen. Van jong en ambitieus naar oud en uitgeblust. Ongetwijfeld zitten er autobiografische elementen in de hoofdfiguur, zijn de vragen die hij zich stelt waarschijnlijk ook de vragen die Wagendorp zich heeft gesteld, na jaren columnist te zijn geweest van de Volkskrant. Maar de overeenkomsten zitten eerder bij de nevenfiguren, zoals de premier die erg veel wegheeft van de huidige minister-president en de cameo van Mart Smeets die aan het begin en aan het eind even langskomt.

Uiteindelijk zijn de gedachten van Brock, her en der in het verhaal, de ruggengraat van het verhaal. Alle gebeurtenissen komen daaruit voort. En die gedachten zijn volgens mij leuke lesstof voor een college op de school voor journalistiek. Zoals op blz. 409: “Nieuws is de nieuwe legitimatie van krankzinnigheid. Mensen blazen zichzelf op omdat ze weten dat ze daarmee het nieuws zullen halen en omdat het nieuws van hen zal overnemen waartoe ze zelf niet meer in staat zijn: angst zaaien, onrust. Ze snijden iemand zijn strot af en filmen het, omdat ze weten dat er genoeg mensen bereid zullen zijn het online te zetten, omdat het clicks oplevert. Nieuws maken is politiek doel geworden, een commercieel doel.”

Wel grappig dat de bescheiden Wagendorp, zoals ik hem heb leren kennen tenminste, in het boek iemand zijn vorige boek laat lezen (een blauw boek met Ventoux op de cover). Out of character en juist daarom wel weer passend bij dit boek.

Citaat: “Ik zeg het met een traan, maar er zal altijd een markt blijven voor de waarheid. Zelfs voor de halve waarheid. Er zullen altijd mensen blijven die de waarheid willen weten. Een paar, tussen de hele amorfe massa die het allemaal geen reet meer interesseert en die ervan uitgaan dat ze toch worden bedonderd. Voor die paar mensen die er anders over denken moet jij je krant blijven maken. En je moet je niet laten meezuigen in de platte nieuwsproductie want dan ga je kapot. Dat geef ik je op een briefje.” (p.316)

Nummer: 17-008
Titel: Masser Brock
Auteur: Bert Wagendorp
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 416 (2259)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-254-4961-2

Meer Masser:
Trouw
Volkskrant
Hebban
Atlas
DWDD
Volkskrant
NOS

Meer Wagendorp op gerbie.nl:
De dubbele schaar
De proloog
Ventoux
Het Nieuwste Schavot
Een zaterdagmiddag

Hugo Borst – Over vaders & zonen

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, Hugo Borst, lezen, voetbal, voetbalboek

Hugo Borst – Over vaders & zonen

Vorig jaar liet ik dit boek signeren, na een Hard Gras theatervoorstelling. Dat doe ik al jaren, stapeltje boeken mee van meerdere schrijvers, handtekening scoren na de tijd. Hij keek en concludeerde dat ik het boek niet eens gelezen had. Ik ontkende. Veel van mijn boeken zijn in goede staat, de rug ongebroken.

Hij had gelijk. Sorry Hugo. Ik had dit boek niet gelezen. Toch was de gedachte logisch. Zes verhalen stonden ooit in Hard Gras en aangezien ik die serie sinds het begin lees, had ik het halve boek dus al eerder gelezen. De televisieserie met dezelfde naam heb ik ook geheel gezien. Toch was het geen straf om het boek alsnog te lezen. Borst is op televisie niet door iedereen geliefd, zijn eigenzinnigheid zit hem nog wel eens in de weg.

Als schrijver is hij geweldig. Hij weet de hoofdpersonen in de verhalen zo te raken, dat ze naar hem open zijn, zo open dat het ontroerd. De voetballers die je kent, blijken ineens ook gewoon mensen. Het verhaal over de vader van Marco van Basten vind ik mooi, maar triest tegelijk. De man die er alles voor over had om van zijn zoon een topper te maken. Zijn andere zoon verwaarlozen, zijn vrouw negeren, de gezondheid van Marco op het spel zetten, alles is geoorloofd als je zoon ooit Oranje moet halen. Ook het verhaal over de zoon van Coen Moulijn was tranen trekkend. Als vader angst hebben dat je je zoon overleeft, dat is de omgekeerde wereld.

Met wat columns uit het AD en wat verhalen speciaal voor deze bundel geschreven, is dit gewoon een heel geslaagd boek. Tijdloos ook. Aanrader!

Citaat: “Ik wil gewoon naar huis, maar als ik dat doe word ik ontslagen door Heerenveen. Daar heb ik een verklaring voor moeten ondertekenen. Daar ben ik boos over, ja. Maar ik ga er niet meer over in discussie, ik maar er geen ruzie over. Ik heb alles gedaan wat in mijn mogelijkheden ligt.” (p.71/72)

Nummer: 17-007
Titel: Over vaders & zonen
Auteur: Hugo Borst
Taal: Nederlands
Jaar: 2005
# Pagina’s: 190 (1843)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-204-0658-2

Meer:
Goodreads
Waarom ik zo van Sparta hou (en Aad de Mos haat)
Over lust en liefde
Alle ballen op Heintje

 

Themaweek 36: Meer boeken

Marcelle van Hoof – De lieverdjes

Tags

Amsterdam, boeken, boeken 2017, boekrecensie, FC Amsterdam, lezen, Marcelle van Hoof, sportbibliotheek, voetbal, voetbalboek

Marcelle van Hoof – De lieverdjes (Opkomst en ondergang van F.C. Amsterdam)

Als ik op reis ga, dan neem ik een boek mee. Als er een kans is dat ik ergens even moet wachten, tijd doorbrengen, dan heb ik een boek bij me. Dus heb ik ook elk jaar op het voetbalreisje een boek bij me. Natuurlijk is dat niet logisch, we gaan met een groep kerels op pad, een klein beetje programma, veel slap geouwehoer en onmogelijk veel drank. Dan zit je niet te lezen.

Maar toch, ook na iets te veel sterke drank, lees ik voor ik ga slapen. En als we zitten te wachten tot we weg gaan. Er is altijd een moment in zo’n weekend om te lezen, soms meer, soms minder. Wel neem ik altijd een voetbalboek mee, thematisch lezen is leuk.

De voetbalclub FC Amsterdam heeft geen lang leven gehad. Maar de Lieverdjes hadden wel een bijzonder leven. In de Sportbibliotheek, prachtige serie overigens, verscheen dus de biografie van een profclub die nooit echt populair werd in de stad waarnaar het vernoemd werd.

FC Amsterdam heeft wel vele prachtige spelers gekend. Vele bijzondere spelers ook, dus ook vele mooie verhalen. Het speelde in Europa, maar ook in de eerste divisie. Het speelde in het Olympisch stadion, maar ook op een bijveld er naast, omdat er niet genoeg publiek kwam. Een overzichtsboek als deze is meestal niet zo heel boeiend, te vaak is het opsomming. De statistische gegevens staan weliswaar ook in het boek, netjes achterin, maar de verhalen tot de nummertjes zijn leuk, interessant, grappig en lezen eenvoudig weg.

De sportbibliotheek is een prachtige serie, dit boek hoort daar zeker in.

Citaat: “Hij was vrijwel nooit geblesseerd. Als hij geblesseerd was, kieperde hij meteen degene die op massagetafel lag eraf. Fysiotherapeut Wim Crouwel: ‘Nu ben ik geblesseerd’, riep hij dan. Hij had een hekel aan van die zeikerdjes die bij ieder pijntje meteen op de tafel lagen. Het waren echte mannen. Mietjes werden niet getolereerd. De spelersvrouwen wisten ook al snel wie de grootste jongeheer had. Daar werd nooit moeilijk over gedaan.” (p.58)

Nummer: 17-006
Titel: De Lieverdjes
Auteur: Marcelle van Hoof
Taal: Nederlands
Jaar: 1999
# Pagina’s: 221 (1653)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-6005-520-9

Meer Sportbibliotheek:
Tim Overdiek – Rik Smits, de Dunking Dutchman
Gijs Zandbergen & Jan Brouwer – Zeven meiden om verliefd op te worden
Paul Arnoldussen – Amsterdam 1928
David Endt – Gloria Victoria
Chris Willemsen – De moord op Maradona
Chris Willemsen – De moeder aller nederlagen
Ko van Geemert – Hi ha hondelul

 

Themaweek 36: Meer boeken

Fausto Brizzi – 100 gelukkige dagen

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, Fausto Brizzi, Italië, lezen

Fausto Brizzi – 100 gelukkige dagen

Italiaans is een schitterende taal, maar geen wereldtaal. Ik begrijp het een beetje, red me met de sportkrant, met een kinderboek, maar literatuur is veel te hoog gegrepen. Een boek verliest altijd in vertaling, zonder uitzondering. Ik heb ook sterk de indruk dat er genoeg mooie Italiaanse romans onvertaald nooit het buitenland halen, terwijl de grootste bagger vanuit Engeland of de VS in no-time een Nederlandse vertaling heeft. Maar goed, het is nu eenmaal zo, dus moeten we het maar accepteren.

Gelukkig komt echte kwaliteit wel bovendrijven. Brizzi bijvoorbeeld, ik had nooit van hem gehoord, maar hij schreef wel een boek dat wereldwijd wordt aangeprezen. Volgens Wikipedia is hij filmmaker, het verklaart de beeldende manier van schrijven. De overduidelijke mogelijkheid om een leuke film van te maken, een tranentrekker.

Fausto is een echte Italiaan, hij geniet van het leven, heeft een mooie vrouw, geweldige kinderen en er lijkt niets mis te kunnen gaan. Natuurlijk kan dat wel. Hij is vreemd gegaan, zijn vrouw gaat bij hem weg en een dag later komt hij er achter dat hij ongeneeslijk ziek is. Een maand of drie, geeft de dokter hem. Hij vertaalt het naar honderd dagen. En dus volgt meteen de vraag ‘hoe wil je je laatste honderd dagen doorbrengen?’

Het boek volgt Fausto tijdens deze laatste honderd dagen. We leren hem kennen, kijken terug op zijn leven, maar volgen vooral zijn pogingen om van het leven te genieten, hoe hij zijn vrouw terug wil winnen, om te genieten van het leven.

Het verhaal is een echt ‘feel-good’ script, je voelt een happy end aankomen, ook al weet je het eind al gezien de titel van het boek en het gegeven dat vrij snel duidelijk wordt. Brizzi sleept je mee, laat zien waarom die 100 dagen daadwerkelijk gelukkig werden. Een lach en een traan, het leven in ruim 300 bladzijden.

Citaat: “Ik heb de pest aan religies. Ze zijn nutteloos en zelfs contraproductief. Een ontwikkelde samenleving mag geen slaaf zijn van eeuwenoude bijgeloven. (…) Misschien is religie wel het onderwerp waarover ik het meest heb gediscussieerd. Ik kan niet tegen riten, geloofsovertuigingen en fanatisme. Maar ik kan vooral niet tegen de marketing waarmee officiële religies gepaard gaan en die er niet bij zou moeten horen.” (p. 63/254)

Nummer: 17-005
Titel: 100 gelukkige dagen
Auteur: Fausto Brizzi
Taal: Nederlands (Italiaans)
Jaar: 2013
# Pagina’s: 320 (1432)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-2181-031-7

Meer:
Boektrailer
Hebban
Goodreads
Wij testen het
Shyama Hopman
Oh my book
Christina Brouwers
De Leesfabriek
Sydney Morning Herald
Wikipedia

 

Themaweek 36: Meer boeken

Mart Smeets – Aan de meet

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, lezen, Mart Smeets, wielerboek, wielrennen

Mart Smeets – Aan de meet

Wielerjargon leent zich voor vele momenten. De metafoor in de titel is niet alleen voor een wielerkoers of renner, het gaat ook op voor de journalist die vier decennia verslaafd was aan de Tour en andere koersen. Die ooit een samenvatting van drie minuten insprak, zonder de beelden te zien. Een kenner. Nu, als AOW-er, mag hij op zoek naar andere sporten, andere doelen.

Dit boek zal vast al jaren in zijn hoofd hebben gezeten. Een overzicht van de renners waar hij de afgelopen decennia mee te maken had, waar een verhaal in zit. Niet automatisch zijn favoriete renners, de verhalen zitten vaak zelfs bij de klootzakken, de onuitstaanbaren.

Tientallen boeken staan er van Smeets op zolder, twee planken vol ondertussen. Dit is geen hoogtepunt. Voor herlezing zal het niet in aanmerking komen. Te veel stukjes zijn vlak, feitelijk. Daarvoor bestaan naslagwerken en google, heb ik Smeets niet voor nodig. 27 portretten van renners die ik allemaal al ken. Waarover ik eerder heb gelezen, vaak zelfs bij Smeets zelf. Geen moment dat ik het boek niet kon wegleggen. Geen stukje waarvan ik ineens opkeek. Geen primeur. Geen opmerkelijke gedachtegang.

Daarmee is het geen slecht boek, maar in een oeuvre als dat van Smeets komt het gewoon onder in de middenmoot. Of in de staart van het peloton, om in wielerjargon te blijven. Niet erg, zonder dat peloton geen sterren. Zo is het ook met de boeken van Smeets.

Citaat: “Een avond eerder had Ducrot ons gezelschap het verschil tussen de werkelijkheid en de waarheid in het wielrennen proberen uit te leggen. Eigenlijk probeer ik dat in dit boek ook te doen. Het woordenboek zegt me: waarheid is wat waar is. Werkelijkheid? Daar staat voor: wat werkelijk is, en ook: het bestaande. (…) Veel renners spraken zich behoorlijk eerlijk uit.” (p.10)

Nummer: 17-004
Titel: Aan de meet
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 320 (1112)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-6297-032-8

Meer Smeets:
De afrekening
Commentator
Dagboek van een sportgek
Het Dream Team
Geel
Gepakt
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Netwerk
Niets is wat het lijkt
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Rond de 40
Sportzomerdagboek
Sterren
Thuis in de Tour
De Tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Wereldtour
Zomeravondvertellingen

Themaweek 36: Meer boeken

Patrick Süskind – Der Kontrabaß

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, lezen, Patrick Süskind, toneelstuk

Patrick Süskind – Der Kontrabaß

Parfum, iedereen schijnt het gelezen te hebben. Ik niet. Maar dit boekje stond al jaren op mijn boekenplank. Mijn Duitse boek dit jaar was bewust dun, ik had geen zin nog weken met een Duits boek op mijn nachtkastje verder te moeten.

Wat ik niet had gezien, was dat dit boek eigenlijk een toneeltekst is. Een monoloog weliswaar, maar overduidelijk een tekst die voor een publiek beter tot zijn recht komt dan op papier. Halverwege het boek had ik de neiging om het weg te leggen. Het ging mij te veel over de contrabas, het instrument van de spreker. Als niet-muzikant kon ik niet volgen wat hem dwars zat, waarom zijn instrument relevant was. Wel was duidelijk dat hij teleurgesteld in het leven staat.

Maar hoe verder ik vorderde, hoe boeiender het werd. De parallel met het leven werd steeds duidelijker, zijn muziek, het orkest werden metaforen, de frustratie bleek nog dieper dan het eerst leek. Leed blijkt als zo vaak een goede entertainer.

Het had van mij een stuk langer gemogen, ik kwam er pas echt in, toen het al weer afgelopen was. Maar of het nu een meesterwerk is of een fijne amuse voor zijn andere werk, geen idee. Misschien ook wel gewoon een tegenvallend stuk.

Citaat: “Technisch, wenn ich einmal wirklich hinüben würde, aber ich übe nicht, weil es bei mir keinen Sinn hat, weil es bei mir an der Substanz fehlt, weil, wenn es nicht innen weit fehlen würde, verstehen Sie, innen, im Musikalischen – und ich kann das beurteilen, denn so weit fehlt es noch nicht, so weit reicht es noch – und da underscheide ich mich von andern, positiv -, ich hab Kontrolle über mich, ich weiß noch, Gottseidank, was ich bin und was ich nicht bin…” (p.86)

Nummer: 17-003
Titel: Der Kontrabaß
Auteur: Patrick Süskind
Taal: Duits
Jaar: 1984
# Pagina’s: 96 (792)
Categorie: Toneel
ISBN: 3-257-22923-2

Meer toneel:
Herman Brusselmans & Tom Lanoye – De Canadese Muur
Harold Pinter – The birthday party
Leopold von Sacher – Venus in furs
Arthur Miller – Death of a salesman
Henrik Ibsen – Ghosts

Ruth Rendell – Portobello

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, lezen, Ruth Rendell

Ruth Rendell – Portobello

Na vele jaren moet ze gevoeld hebben dat ze meer kon. Niet gewoon spannend, niet gewoon raden hoe het zou aflopen, maar een heel boek vol spanning. Iets meer diepgang. Gevolg is volgens mij het omgekeerde. Het komt pretentieus over, alsof ze ineens een ode wil schrijven aan de Londonse wijk rondom Portobello Road. Alsof ze een weekje heeft lopen observeren en zich verplicht voelt daar een verhaal van te maken.

Helaas is een kabbelend boek het resultaat van haar poging. In het begin gebeurt er iets vreemds, een envelop gevuld met flink wat flappen wordt verloren. De vinder loopt niet naar de politie, maar hangt een papiertje op in de buurt. Dat trekt natuurlijk ook gelukszoekers. En dat gegeven zorgt er voor dat we een aantal hoofdfiguren gaan volgen, waarvan de levens elkaar op verschillende manieren kruisen.

Natuurlijk heb ik het boek uitgelezen, het is geen bagger. Maar voor de standaard die Rendell heeft gezet in de afgelopen decennia, beschouw ik dit boek als een mislukt experiment.

Citaat: “The Portobello Road changes very little. There is talk of Woolworths disappearing and a tower block of flats with car park going up in its place, rumours too of arcades scheduled to be converted into mewses to satisfy the demand for more houses. Some say the pubs are to be renamed because no one knows who the Earl of Lonsdale was, still less the Prince Bonaparte and those wanting change favour that cliché name the Slug and Lettuce.” (p.375)

Nummer: 17-002
Titel: Portobello
Auteur: Ruth Rendell
Taal: Engels US
Jaar: 2008
# Pagina’s: 376 (696)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-0-0995-2827-2

Meer Rendell door mij gelezen:
From Doon with Death
Shake hands forever
De vrouw met de sluier
The lake of darkness
The house of stairs
Put on by cunning
Make death love to me

Meer Portobello:
Wikipedia
Goodreads
Guardian
Telegraph
Independent
Eurocrime

Themaweek 36: Meer boeken

Peter Moore – Vroom by the sea

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, Italië, lezen, Peter Moore, reisboek

Peter Moore – Vroom by the sea

In Australië, vele jaren geleden, ontdekte ik de reisschrijver. Ondertussen heeft hij, als zo vele Aussies, London als thuisbasis. De frequentie van zijn reisboeken is ook flink naar beneden gegaan. Zijn laatste boek dateert al weer van tien jaar geleden, ik had het nog niet gelezen. Het idee was ook niet echt origineel. In zijn vorige boek was hij op een Vespa vanuit het Noorden naar Rome gereden, nu pakt hij de Vespa en pakt een paar eilanden voordat hij vanuit Napels weer noordwaarts trekt.

Het is zijn laatste tripje alleen, voordat hij vader wordt. Moore laat zijn zwangere verloofde in Londen, vliegt naar zijn oude vrienden in Livorno, koopt een andere brommer en gaat op pad. Halverwege laat hij haar nog even invliegen, het mag nog net.

Moore gaat niet op zoek naar toeristische attracties, maar rijdt gewoon rond en observeert. Dat levert mooie verhalen op. Nu is Italië natuurlijk een prachtig land, gastvrij en heeft een lekker klimaat om met een Vespa rond te toeren. Daarbij zijn er veel Italianen die zijn Vespa zo boeiend vinden, dat hij automatisch zelf een attractie aan het worden is.

Zeker niet zijn sterkste boek, maar wel erg leuk om te lezen.

Citaat: “Neapolitans live their life for the moment. Behind the wheel of a car or on the back of a scooter, they live it for the split-second. I know this sounds crazy, but I couldn’t wait to throw my bags in the room, jump back on Marcello and plunge into the maelstrom of the Neapolitan road system.” (p.232)

Nummer: 17-001
Titel: Vroom by the sea
Auteur: Peter Moore
Taal: Engels
Jaar: 2007
# Pagina’s: 320
Categorie: Reizen
ISBN: 978-1-84024-737-4

Meer:
No shitting in the toilet
The full Montezuma
Swahili for the broken hearted
Vroom with a view
Peters Site

Themaweek 36: Meer boeken

Meer dan 16.000 bladzijden

Tags

boeken, lezen

2016 was een goed boekenjaar. Mijn doelstelling is elk jaar om 52 boeken te lezen en 15.000 bladzijden. Dat eerste doel haal ik meestal, het tweede bijna nooit. Nu was ik in november al zo ver. Veel tripjes afgelopen jaar, veel tijd in bus, trein, vliegtuig en vooral de wachtmomenten tussendoor. 16.206 bladzijden dus.

Het thema van 2016 was ‘boeken van beneden’. Dit gaf me genoeg vrijheid om nog steeds van alles door elkaar te lezen, al staan de meeste boeken op zolder. Was het een geslaagd thema? Mwoah. Als ik heel kritisch kijk, voldoen slechts 28 van de 70 boeken (precies 40%) aan de voorwaarde. Maar met een iets ruimere blik, kan ik beneden ook definiëren als niet van zolder, waardoor ik ook boeken op mijn E-reader mee kan tellen en zelfs de boeken die ik in 2016 heb aangeschaft, want die las ik voor ze naar zolder gingen. Dan kom ik liefst op 61 van de 70 titels, bijna 90% dus.

Voor komend jaar geen thema. Het is al Maart, ik had een aantal ideeën, maar ben al weer druk aan het lezen. Themaloos jaar dus. Komt vast goed. Doelstelling 2017: 53 boeken en 15.000 bladzijden.

Themaweek 36: Meer boeken

Johan Goossens – Wie heeft er wél een boek bij zich?

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, Johan Goossens, lezen, onderwijs, school

Johan Goossens – Wie heeft er wél een boek bij zich?

Her en der had ik al wel eens wat van hem gelezen. Columns. En omdat hij op een ROC les geeft, vaak herkenbare situaties. De bundeling moest ik dus maar eens aanschaffen. Zijn eerste column was meteen een herkenbare situatie. Ooit voerde ik een vergelijkbaar sollicitatiegesprek. Geen papieren, geen ervaring, maar durf je? Ja, ik durfde. Ik hield het meer dan een jaar vol en vertrok. Maar keerde zelfs terug, ondertussen meer dan 15 jaar.

Goossens was al cabaretier voordat hij de klas in stapte. Vooral de niveau 2 klassen raken hem, zowel positief als negatief. Mooi om te zien dat elke beginnende docent vergelijkbare problemen ondervindt. Aan de andere kant is het verschil tussen een ROC in de Randstad en een ROC in het oosten des landes groot. Het aantal probleemgevallen is kleiner, de problemen zijn kleiner. Wat dat betreft kan ik dus niet invoelen, niet meeleven. Ik snap soms helemaal niet het type leerling dat hij in de klas heeft, begrijp diens problemen niet, heb geen idee hoe diens leven er uit ziet. Dat maakt het des te interessanter om te lezen natuurlijk.

Wanneer je op een podium kunt vertellen over je leven, heb je relativeringsvermogen. Onmisbaar wanneer je ongekwalificeerd de klas inspringt. En Goossens overleefde, behoudt zijn gevoel voor humor en weet vele leerlingen nog wat bij te brengen ook. Een bonus, als je het moet geloven. En ik geloof hem

Enig minpunt van deze bundeling is dat er meerdere columns in staan die niet echt binnen het thema passen. Niet nodig volgens mij, als je een kwartaal had gewacht, dan waren er genoeg nieuwe stukjes geschreven om het thematische karakter van het boek niet aan te tasten.

Citaat: “Voor het eerst blijft de moeder stil. Haar ogen worden wazig en ze kijkt voor zich uit. (…) Ik zoek naar een ingang, een toon. Een magische manier om alles heel makkelijk bespreekbaar te maken. Maar hoe begin je over een alcoholische vader, een uithuisplaatsing en het herhaaldelijk ingrijpen van de politie? Ik kijk op mijn horloge. Nog vijf minuten.” (p.76/77)

Nummer: 16-069
Titel: Wie heeft er wél een boek bij zich?
Auteur: Johan Goossens
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 175 (16102)
Categorie: Columns
ISBN: 978-94-004-0019-1

Meer onderwijs gerelateerde boeken:
Eefje Pleij – Juf met staarten
Theo Thijssen – De gelukkige klas
Jacques Vriens – Is de klas nog wel zo gelukkig?
Leo Prick – Onderwijs op de divan
Herman Koch – Red ons Maria Montanelli
Bert Smit e.a. – Uit de school geklapt

Themaweek 36: Meer boeken