Lia van Bekhoven – Land van de gespleten god

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, geschiedenis, Groot-Brittannië, Ierland, lezen, Lia van Bekhoven, Noord Ierland, politiek, Ulster

Lia van Bekhoven – Land van de gespleten god

Er is discussie mogelijk of het land uit de boektitel wel een land is. Noord-Ierland is zonder twijfel gespleten, de titel klopt. Het fascineert me mateloos. In de paar dagen dat ik er ooit was krijg je niet meer dan een indruk, maar zelfs die was indrukwekkend.

Wat ik absoluut niet kan, en wil, begrijpen is dat de interpretatie van hoe je de bijbel moet lezen al tijden voor onrust zorgt. Hoe hele bevolkingsgroepen volledig naast elkaar, maar ook langs elkaar heen, kunnen leven, zonder ooit met elkaar in contact te komen. Hoe Iers of Brits, Protestant of Katholiek, Republikein of Monarchist zo bepalend kan zijn voor je denkbeelden, je leefwereld, je omgeving, je referentiekader.

Lia van Bekhoven schreef een fascinerend boek. Of een serie achtergrondartikelen. Een aantal reportages. Het kan allemaal. Het is dus eigenlijk ook gewoon een geschiedenisboek. Een politiek verhaal. Je zou het zelfs als een reisbundel kunnen beschouwen, want waarom zou je een stedentrip Belfast boeken en geen idee hebben wat je tegenkomt?

En dus krijg je inzicht in het onbegrijpelijke. Leer je de gedachten van beide kanten kennen. Probeer je te begrijpen waarom een Oranjemars elk jaar weer plaatsvindt, ook al weet men vooraf dat het voor onrust zorgt. Lees je over de Ierse geschiedenis en waarom sommigen de IRA maar watjes vinden. Je leert de hoofdrolspelers kennen. Je gaat terug in de tijd naar de hongerstakers, maar leest nu pas dat ze eigenlijk niet zo gemotiveerd waren, maar niet op wilden geven toen ze eenmaal begonnen waren.

Geen makkelijk boek dus, maar tegelijkertijd wel aantrekkelijk geschreven, snel te lezen. Aanrader voor iedereen die meer van dit boeiende stukje Europa wil weten.

Citaat: “Zodra het nieuws bekend werd, liepen mensen hun huizen uit, de straat op. Vrouwen sloegen de deksels van grote, metalen vuilnisbakken tegen de straatstenen. In de jaren zeventig was deze tamtam gebruikt als signaal dat soldaten in aantocht waren. Het was een kwestie van minuten voordat de eerste auto’s in brand stonden en de eerste brandbommen naar pantservoertuigen werden gegooid.

De begrafenis was op donderdag. Het meest indrukwekkende was de stilte. Ruim honderdduizend mensen stonden langs de route die van de kerk St Luke, vlak bij Sands’ huis, naar de begraafplaats Milltown liep.” (p. 162/339)

Nummer: 17-010
Titel: Land van de gespleten god
Auteur: Lia van Bekhoven
Taal: Nederlands
Jaar: 2000
# Pagina’s: 195 (2675)
Categorie: Politiek
ISBN: 978-94-6225-019-2

Meer:
Boekmeter
Goodreads
Trouw

Meer Bekhoven:
Wikipedia
Blog
Site
Twitter

Advertenties

Bart Chabot – De patatbalie

Tags

Bart Chabot, boeken, boeken 2017, boekrecensie, Den Haag, lezen, politiek

Bart Chabot – De patatbalie

Voor de verkiezingen was het leuk om dit boek eindelijk eens te lezen. Ruim zes jaar eerder volgde Chabot de campagne voor de verkiezingen. Dagelijks mocht hij aan het eind van de avonden zijn bevindingen delen met ons, het volk. Dit is het boek wat daarbij onvermijdelijk volgt.

Chabot heeft natuurlijk een eigen manier om tegen de zaken aan te kijken, hij is Hagenees, kon zijn observaties overdag doen en ’s avonds gewoon thuis slapen. Chabot heeft humor, durft buitenstaander te blijven en is een enkele keer recalcitrant.

Maar tegelijkertijd, nog geen maand later is het boek al zo ver weggezakt dat ik me niet kan herinneren wat het opmerkelijkste aan het boek was, het USP. Leuk, onderhoudend, maar niet zo diep als mogelijk was geweest. Mooi en jammer tegelijk.

Citaat: “Overal in Amsterdam hing mijn hoofd, overal. Je kon er niet om je heen kijken of… Robert, mijn vriend, werd er gek van. Want die bracht Bruno en Suzy naar school en haalde ze weer op. Op de fiets, in hun kinderzitjes, voor- en achterop. Zodra de tweeling me zag, moest Robert stoppen, of hij nu wilde of niet. Dan moesten ze hun moeder een kusje geven, om de haverklap, en stopte Robert en tilde hij ze omhoog, een voor een, uit hun zitjes, zodat ze erbij konden, bij het affiche, en zij hun mama een kusje konden geven.” (p.146)

Nummer: 17-009
Titel: De patatbalie
Auteur: Bart Chabot
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 221 (2480)
Categorie: Politiek
ISBN: 978-90-234-6321-4

Meer:
McPain
Broodje gezond
Broodje Halfom
Brood en Spelen
Broodje Springlevend
Zand erover

Bert Wagendorp – Masser Brock

Tags

Bert Wagendorp, boeken, boeken 2017, boekrecensie, in het nieuws, lezen, politiek

Bert Wagendorp – Masser Brock

Al jaren ben ik fan van Wagendorp. Zijn wielerverhalen, zijn columns, zijn eerste boeken, zonder uitzondering vond ik het goed. Het was zelfs zo erg dat ik Ventoux lichtelijk vond tegenvallen. Natuurlijk vond ik het een geweldig boek, maar de massale aandacht, de hype rondom het boek, hadden het verwachtingspatroon zo hoog opgestuwd dat het bijna alleen maar kon tegenvallen. Niet eerlijk dus.

Uitverkoren, zo voelde ik me, toen ik van de uitgever een recensie-exemplaar kreeg opgestuurd. Ik mocht het nieuwe boek van Wagendorp lezen voordat het verkrijgbaar was. Met veel plezier stortte ik me op mijn taak. Dat was geen moeite, het boek trekt je naar binnen, het verhaal sleurt je mee. Andere boeken gingen even opzij, de krant bleef liggen, een paar dagen later had ik het al weer uit.

Masser Brock is de columnist van De Nieuwe Tijd, de beste krant van het land. Zijn pen is gevreesd, zijn mening relevant. Maar gaandeweg gaat bij Brock de twijfel toeslaan. Als jonge idealistische journalist was hij altijd op zoek naar de waarheid. In Urk kwam hij er achter dat de waarheid lastig was. Want zelfs al had je een bron, dan kan het nog gebeuren dat de bron ontkent. Of dat de bron gevaar loopt wanneer je de almachtige waarheid publiceert. Maar wat is die waarheid? Gaandeweg komt hij tot de conclusie dat er een gelaagde waarheid bestaat. Onder elke waarheid een andere waarheid.

Dat maakt het leven als columnist niet eenvoudiger. Zeker als hij door de voormalige hoofdredacteur op een spoor wordt gezet, dat door diens zoon, de huidige hoofdredacteur meteen wordt geblokkeerd. Natuurlijk lekt het later alsnog uit, moet de krant er in meegaan, al kost het ze vele abonnees. Een derde verhaallijn gaat over vier soldaten die een staatsbegrafenis kregen, maar dat achteraf niet verdienden. De overeenkomst tussen alle drie verhalen is dat de waarheid misschien wel niet de waarheid is. Of dat je niets met de waarheid kunt, omdat niemand er belang bij heeft om het naar buiten te brengen.

In een prachtig meeslepend verhaal slaagt Wagendorp er in de hele gedachtegang van Masser Brock te volgen. Van jong en ambitieus naar oud en uitgeblust. Ongetwijfeld zitten er autobiografische elementen in de hoofdfiguur, zijn de vragen die hij zich stelt waarschijnlijk ook de vragen die Wagendorp zich heeft gesteld, na jaren columnist te zijn geweest van de Volkskrant. Maar de overeenkomsten zitten eerder bij de nevenfiguren, zoals de premier die erg veel wegheeft van de huidige minister-president en de cameo van Mart Smeets die aan het begin en aan het eind even langskomt.

Uiteindelijk zijn de gedachten van Brock, her en der in het verhaal, de ruggengraat van het verhaal. Alle gebeurtenissen komen daaruit voort. En die gedachten zijn volgens mij leuke lesstof voor een college op de school voor journalistiek. Zoals op blz. 409: “Nieuws is de nieuwe legitimatie van krankzinnigheid. Mensen blazen zichzelf op omdat ze weten dat ze daarmee het nieuws zullen halen en omdat het nieuws van hen zal overnemen waartoe ze zelf niet meer in staat zijn: angst zaaien, onrust. Ze snijden iemand zijn strot af en filmen het, omdat ze weten dat er genoeg mensen bereid zullen zijn het online te zetten, omdat het clicks oplevert. Nieuws maken is politiek doel geworden, een commercieel doel.”

Wel grappig dat de bescheiden Wagendorp, zoals ik hem heb leren kennen tenminste, in het boek iemand zijn vorige boek laat lezen (een blauw boek met Ventoux op de cover). Out of character en juist daarom wel weer passend bij dit boek.

Citaat: “Ik zeg het met een traan, maar er zal altijd een markt blijven voor de waarheid. Zelfs voor de halve waarheid. Er zullen altijd mensen blijven die de waarheid willen weten. Een paar, tussen de hele amorfe massa die het allemaal geen reet meer interesseert en die ervan uitgaan dat ze toch worden bedonderd. Voor die paar mensen die er anders over denken moet jij je krant blijven maken. En je moet je niet laten meezuigen in de platte nieuwsproductie want dan ga je kapot. Dat geef ik je op een briefje.” (p.316)

Nummer: 17-008
Titel: Masser Brock
Auteur: Bert Wagendorp
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 416 (2259)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-254-4961-2

Meer Masser:
Trouw
Volkskrant
Hebban
Atlas
DWDD
Volkskrant
NOS

Meer Wagendorp op gerbie.nl:
De dubbele schaar
De proloog
Ventoux
Het Nieuwste Schavot
Een zaterdagmiddag

Hugo Borst – Over vaders & zonen

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, Hugo Borst, lezen, voetbal, voetbalboek

Hugo Borst – Over vaders & zonen

Vorig jaar liet ik dit boek signeren, na een Hard Gras theatervoorstelling. Dat doe ik al jaren, stapeltje boeken mee van meerdere schrijvers, handtekening scoren na de tijd. Hij keek en concludeerde dat ik het boek niet eens gelezen had. Ik ontkende. Veel van mijn boeken zijn in goede staat, de rug ongebroken.

Hij had gelijk. Sorry Hugo. Ik had dit boek niet gelezen. Toch was de gedachte logisch. Zes verhalen stonden ooit in Hard Gras en aangezien ik die serie sinds het begin lees, had ik het halve boek dus al eerder gelezen. De televisieserie met dezelfde naam heb ik ook geheel gezien. Toch was het geen straf om het boek alsnog te lezen. Borst is op televisie niet door iedereen geliefd, zijn eigenzinnigheid zit hem nog wel eens in de weg.

Als schrijver is hij geweldig. Hij weet de hoofdpersonen in de verhalen zo te raken, dat ze naar hem open zijn, zo open dat het ontroerd. De voetballers die je kent, blijken ineens ook gewoon mensen. Het verhaal over de vader van Marco van Basten vind ik mooi, maar triest tegelijk. De man die er alles voor over had om van zijn zoon een topper te maken. Zijn andere zoon verwaarlozen, zijn vrouw negeren, de gezondheid van Marco op het spel zetten, alles is geoorloofd als je zoon ooit Oranje moet halen. Ook het verhaal over de zoon van Coen Moulijn was tranen trekkend. Als vader angst hebben dat je je zoon overleeft, dat is de omgekeerde wereld.

Met wat columns uit het AD en wat verhalen speciaal voor deze bundel geschreven, is dit gewoon een heel geslaagd boek. Tijdloos ook. Aanrader!

Citaat: “Ik wil gewoon naar huis, maar als ik dat doe word ik ontslagen door Heerenveen. Daar heb ik een verklaring voor moeten ondertekenen. Daar ben ik boos over, ja. Maar ik ga er niet meer over in discussie, ik maar er geen ruzie over. Ik heb alles gedaan wat in mijn mogelijkheden ligt.” (p.71/72)

Nummer: 17-007
Titel: Over vaders & zonen
Auteur: Hugo Borst
Taal: Nederlands
Jaar: 2005
# Pagina’s: 190 (1843)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-204-0658-2

Meer:
Goodreads
Waarom ik zo van Sparta hou (en Aad de Mos haat)
Over lust en liefde
Alle ballen op Heintje

 

Themaweek 36: Meer boeken

Marcelle van Hoof – De lieverdjes

Tags

Amsterdam, boeken, boeken 2017, boekrecensie, FC Amsterdam, lezen, Marcelle van Hoof, sportbibliotheek, voetbal, voetbalboek

Marcelle van Hoof – De lieverdjes (Opkomst en ondergang van F.C. Amsterdam)

Als ik op reis ga, dan neem ik een boek mee. Als er een kans is dat ik ergens even moet wachten, tijd doorbrengen, dan heb ik een boek bij me. Dus heb ik ook elk jaar op het voetbalreisje een boek bij me. Natuurlijk is dat niet logisch, we gaan met een groep kerels op pad, een klein beetje programma, veel slap geouwehoer en onmogelijk veel drank. Dan zit je niet te lezen.

Maar toch, ook na iets te veel sterke drank, lees ik voor ik ga slapen. En als we zitten te wachten tot we weg gaan. Er is altijd een moment in zo’n weekend om te lezen, soms meer, soms minder. Wel neem ik altijd een voetbalboek mee, thematisch lezen is leuk.

De voetbalclub FC Amsterdam heeft geen lang leven gehad. Maar de Lieverdjes hadden wel een bijzonder leven. In de Sportbibliotheek, prachtige serie overigens, verscheen dus de biografie van een profclub die nooit echt populair werd in de stad waarnaar het vernoemd werd.

FC Amsterdam heeft wel vele prachtige spelers gekend. Vele bijzondere spelers ook, dus ook vele mooie verhalen. Het speelde in Europa, maar ook in de eerste divisie. Het speelde in het Olympisch stadion, maar ook op een bijveld er naast, omdat er niet genoeg publiek kwam. Een overzichtsboek als deze is meestal niet zo heel boeiend, te vaak is het opsomming. De statistische gegevens staan weliswaar ook in het boek, netjes achterin, maar de verhalen tot de nummertjes zijn leuk, interessant, grappig en lezen eenvoudig weg.

De sportbibliotheek is een prachtige serie, dit boek hoort daar zeker in.

Citaat: “Hij was vrijwel nooit geblesseerd. Als hij geblesseerd was, kieperde hij meteen degene die op massagetafel lag eraf. Fysiotherapeut Wim Crouwel: ‘Nu ben ik geblesseerd’, riep hij dan. Hij had een hekel aan van die zeikerdjes die bij ieder pijntje meteen op de tafel lagen. Het waren echte mannen. Mietjes werden niet getolereerd. De spelersvrouwen wisten ook al snel wie de grootste jongeheer had. Daar werd nooit moeilijk over gedaan.” (p.58)

Nummer: 17-006
Titel: De Lieverdjes
Auteur: Marcelle van Hoof
Taal: Nederlands
Jaar: 1999
# Pagina’s: 221 (1653)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-6005-520-9

Meer Sportbibliotheek:
Tim Overdiek – Rik Smits, de Dunking Dutchman
Gijs Zandbergen & Jan Brouwer – Zeven meiden om verliefd op te worden
Paul Arnoldussen – Amsterdam 1928
David Endt – Gloria Victoria
Chris Willemsen – De moord op Maradona
Chris Willemsen – De moeder aller nederlagen
Ko van Geemert – Hi ha hondelul

 

Themaweek 36: Meer boeken

Fausto Brizzi – 100 gelukkige dagen

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, Fausto Brizzi, Italië, lezen

Fausto Brizzi – 100 gelukkige dagen

Italiaans is een schitterende taal, maar geen wereldtaal. Ik begrijp het een beetje, red me met de sportkrant, met een kinderboek, maar literatuur is veel te hoog gegrepen. Een boek verliest altijd in vertaling, zonder uitzondering. Ik heb ook sterk de indruk dat er genoeg mooie Italiaanse romans onvertaald nooit het buitenland halen, terwijl de grootste bagger vanuit Engeland of de VS in no-time een Nederlandse vertaling heeft. Maar goed, het is nu eenmaal zo, dus moeten we het maar accepteren.

Gelukkig komt echte kwaliteit wel bovendrijven. Brizzi bijvoorbeeld, ik had nooit van hem gehoord, maar hij schreef wel een boek dat wereldwijd wordt aangeprezen. Volgens Wikipedia is hij filmmaker, het verklaart de beeldende manier van schrijven. De overduidelijke mogelijkheid om een leuke film van te maken, een tranentrekker.

Fausto is een echte Italiaan, hij geniet van het leven, heeft een mooie vrouw, geweldige kinderen en er lijkt niets mis te kunnen gaan. Natuurlijk kan dat wel. Hij is vreemd gegaan, zijn vrouw gaat bij hem weg en een dag later komt hij er achter dat hij ongeneeslijk ziek is. Een maand of drie, geeft de dokter hem. Hij vertaalt het naar honderd dagen. En dus volgt meteen de vraag ‘hoe wil je je laatste honderd dagen doorbrengen?’

Het boek volgt Fausto tijdens deze laatste honderd dagen. We leren hem kennen, kijken terug op zijn leven, maar volgen vooral zijn pogingen om van het leven te genieten, hoe hij zijn vrouw terug wil winnen, om te genieten van het leven.

Het verhaal is een echt ‘feel-good’ script, je voelt een happy end aankomen, ook al weet je het eind al gezien de titel van het boek en het gegeven dat vrij snel duidelijk wordt. Brizzi sleept je mee, laat zien waarom die 100 dagen daadwerkelijk gelukkig werden. Een lach en een traan, het leven in ruim 300 bladzijden.

Citaat: “Ik heb de pest aan religies. Ze zijn nutteloos en zelfs contraproductief. Een ontwikkelde samenleving mag geen slaaf zijn van eeuwenoude bijgeloven. (…) Misschien is religie wel het onderwerp waarover ik het meest heb gediscussieerd. Ik kan niet tegen riten, geloofsovertuigingen en fanatisme. Maar ik kan vooral niet tegen de marketing waarmee officiële religies gepaard gaan en die er niet bij zou moeten horen.” (p. 63/254)

Nummer: 17-005
Titel: 100 gelukkige dagen
Auteur: Fausto Brizzi
Taal: Nederlands (Italiaans)
Jaar: 2013
# Pagina’s: 320 (1432)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-2181-031-7

Meer:
Boektrailer
Hebban
Goodreads
Wij testen het
Shyama Hopman
Oh my book
Christina Brouwers
De Leesfabriek
Sydney Morning Herald
Wikipedia

 

Themaweek 36: Meer boeken

Mart Smeets – Aan de meet

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, lezen, Mart Smeets, wielerboek, wielrennen

Mart Smeets – Aan de meet

Wielerjargon leent zich voor vele momenten. De metafoor in de titel is niet alleen voor een wielerkoers of renner, het gaat ook op voor de journalist die vier decennia verslaafd was aan de Tour en andere koersen. Die ooit een samenvatting van drie minuten insprak, zonder de beelden te zien. Een kenner. Nu, als AOW-er, mag hij op zoek naar andere sporten, andere doelen.

Dit boek zal vast al jaren in zijn hoofd hebben gezeten. Een overzicht van de renners waar hij de afgelopen decennia mee te maken had, waar een verhaal in zit. Niet automatisch zijn favoriete renners, de verhalen zitten vaak zelfs bij de klootzakken, de onuitstaanbaren.

Tientallen boeken staan er van Smeets op zolder, twee planken vol ondertussen. Dit is geen hoogtepunt. Voor herlezing zal het niet in aanmerking komen. Te veel stukjes zijn vlak, feitelijk. Daarvoor bestaan naslagwerken en google, heb ik Smeets niet voor nodig. 27 portretten van renners die ik allemaal al ken. Waarover ik eerder heb gelezen, vaak zelfs bij Smeets zelf. Geen moment dat ik het boek niet kon wegleggen. Geen stukje waarvan ik ineens opkeek. Geen primeur. Geen opmerkelijke gedachtegang.

Daarmee is het geen slecht boek, maar in een oeuvre als dat van Smeets komt het gewoon onder in de middenmoot. Of in de staart van het peloton, om in wielerjargon te blijven. Niet erg, zonder dat peloton geen sterren. Zo is het ook met de boeken van Smeets.

Citaat: “Een avond eerder had Ducrot ons gezelschap het verschil tussen de werkelijkheid en de waarheid in het wielrennen proberen uit te leggen. Eigenlijk probeer ik dat in dit boek ook te doen. Het woordenboek zegt me: waarheid is wat waar is. Werkelijkheid? Daar staat voor: wat werkelijk is, en ook: het bestaande. (…) Veel renners spraken zich behoorlijk eerlijk uit.” (p.10)

Nummer: 17-004
Titel: Aan de meet
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 320 (1112)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-6297-032-8

Meer Smeets:
De afrekening
Commentator
Dagboek van een sportgek
Het Dream Team
Geel
Gepakt
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Netwerk
Niets is wat het lijkt
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Rond de 40
Sportzomerdagboek
Sterren
Thuis in de Tour
De Tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Wereldtour
Zomeravondvertellingen

Themaweek 36: Meer boeken

Patrick Süskind – Der Kontrabaß

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, lezen, Patrick Süskind, toneelstuk

Patrick Süskind – Der Kontrabaß

Parfum, iedereen schijnt het gelezen te hebben. Ik niet. Maar dit boekje stond al jaren op mijn boekenplank. Mijn Duitse boek dit jaar was bewust dun, ik had geen zin nog weken met een Duits boek op mijn nachtkastje verder te moeten.

Wat ik niet had gezien, was dat dit boek eigenlijk een toneeltekst is. Een monoloog weliswaar, maar overduidelijk een tekst die voor een publiek beter tot zijn recht komt dan op papier. Halverwege het boek had ik de neiging om het weg te leggen. Het ging mij te veel over de contrabas, het instrument van de spreker. Als niet-muzikant kon ik niet volgen wat hem dwars zat, waarom zijn instrument relevant was. Wel was duidelijk dat hij teleurgesteld in het leven staat.

Maar hoe verder ik vorderde, hoe boeiender het werd. De parallel met het leven werd steeds duidelijker, zijn muziek, het orkest werden metaforen, de frustratie bleek nog dieper dan het eerst leek. Leed blijkt als zo vaak een goede entertainer.

Het had van mij een stuk langer gemogen, ik kwam er pas echt in, toen het al weer afgelopen was. Maar of het nu een meesterwerk is of een fijne amuse voor zijn andere werk, geen idee. Misschien ook wel gewoon een tegenvallend stuk.

Citaat: “Technisch, wenn ich einmal wirklich hinüben würde, aber ich übe nicht, weil es bei mir keinen Sinn hat, weil es bei mir an der Substanz fehlt, weil, wenn es nicht innen weit fehlen würde, verstehen Sie, innen, im Musikalischen – und ich kann das beurteilen, denn so weit fehlt es noch nicht, so weit reicht es noch – und da underscheide ich mich von andern, positiv -, ich hab Kontrolle über mich, ich weiß noch, Gottseidank, was ich bin und was ich nicht bin…” (p.86)

Nummer: 17-003
Titel: Der Kontrabaß
Auteur: Patrick Süskind
Taal: Duits
Jaar: 1984
# Pagina’s: 96 (792)
Categorie: Toneel
ISBN: 3-257-22923-2

Meer toneel:
Herman Brusselmans & Tom Lanoye – De Canadese Muur
Harold Pinter – The birthday party
Leopold von Sacher – Venus in furs
Arthur Miller – Death of a salesman
Henrik Ibsen – Ghosts

Ruth Rendell – Portobello

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, lezen, Ruth Rendell

Ruth Rendell – Portobello

Na vele jaren moet ze gevoeld hebben dat ze meer kon. Niet gewoon spannend, niet gewoon raden hoe het zou aflopen, maar een heel boek vol spanning. Iets meer diepgang. Gevolg is volgens mij het omgekeerde. Het komt pretentieus over, alsof ze ineens een ode wil schrijven aan de Londonse wijk rondom Portobello Road. Alsof ze een weekje heeft lopen observeren en zich verplicht voelt daar een verhaal van te maken.

Helaas is een kabbelend boek het resultaat van haar poging. In het begin gebeurt er iets vreemds, een envelop gevuld met flink wat flappen wordt verloren. De vinder loopt niet naar de politie, maar hangt een papiertje op in de buurt. Dat trekt natuurlijk ook gelukszoekers. En dat gegeven zorgt er voor dat we een aantal hoofdfiguren gaan volgen, waarvan de levens elkaar op verschillende manieren kruisen.

Natuurlijk heb ik het boek uitgelezen, het is geen bagger. Maar voor de standaard die Rendell heeft gezet in de afgelopen decennia, beschouw ik dit boek als een mislukt experiment.

Citaat: “The Portobello Road changes very little. There is talk of Woolworths disappearing and a tower block of flats with car park going up in its place, rumours too of arcades scheduled to be converted into mewses to satisfy the demand for more houses. Some say the pubs are to be renamed because no one knows who the Earl of Lonsdale was, still less the Prince Bonaparte and those wanting change favour that cliché name the Slug and Lettuce.” (p.375)

Nummer: 17-002
Titel: Portobello
Auteur: Ruth Rendell
Taal: Engels US
Jaar: 2008
# Pagina’s: 376 (696)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-0-0995-2827-2

Meer Rendell door mij gelezen:
From Doon with Death
Shake hands forever
De vrouw met de sluier
The lake of darkness
The house of stairs
Put on by cunning
Make death love to me

Meer Portobello:
Wikipedia
Goodreads
Guardian
Telegraph
Independent
Eurocrime

Themaweek 36: Meer boeken

Peter Moore – Vroom by the sea

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, Italië, lezen, Peter Moore, reisboek

Peter Moore – Vroom by the sea

In Australië, vele jaren geleden, ontdekte ik de reisschrijver. Ondertussen heeft hij, als zo vele Aussies, London als thuisbasis. De frequentie van zijn reisboeken is ook flink naar beneden gegaan. Zijn laatste boek dateert al weer van tien jaar geleden, ik had het nog niet gelezen. Het idee was ook niet echt origineel. In zijn vorige boek was hij op een Vespa vanuit het Noorden naar Rome gereden, nu pakt hij de Vespa en pakt een paar eilanden voordat hij vanuit Napels weer noordwaarts trekt.

Het is zijn laatste tripje alleen, voordat hij vader wordt. Moore laat zijn zwangere verloofde in Londen, vliegt naar zijn oude vrienden in Livorno, koopt een andere brommer en gaat op pad. Halverwege laat hij haar nog even invliegen, het mag nog net.

Moore gaat niet op zoek naar toeristische attracties, maar rijdt gewoon rond en observeert. Dat levert mooie verhalen op. Nu is Italië natuurlijk een prachtig land, gastvrij en heeft een lekker klimaat om met een Vespa rond te toeren. Daarbij zijn er veel Italianen die zijn Vespa zo boeiend vinden, dat hij automatisch zelf een attractie aan het worden is.

Zeker niet zijn sterkste boek, maar wel erg leuk om te lezen.

Citaat: “Neapolitans live their life for the moment. Behind the wheel of a car or on the back of a scooter, they live it for the split-second. I know this sounds crazy, but I couldn’t wait to throw my bags in the room, jump back on Marcello and plunge into the maelstrom of the Neapolitan road system.” (p.232)

Nummer: 17-001
Titel: Vroom by the sea
Auteur: Peter Moore
Taal: Engels
Jaar: 2007
# Pagina’s: 320
Categorie: Reizen
ISBN: 978-1-84024-737-4

Meer:
No shitting in the toilet
The full Montezuma
Swahili for the broken hearted
Vroom with a view
Peters Site

Themaweek 36: Meer boeken

Johan Goossens – Wie heeft er wél een boek bij zich?

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, Johan Goossens, lezen, onderwijs, school

Johan Goossens – Wie heeft er wél een boek bij zich?

Her en der had ik al wel eens wat van hem gelezen. Columns. En omdat hij op een ROC les geeft, vaak herkenbare situaties. De bundeling moest ik dus maar eens aanschaffen. Zijn eerste column was meteen een herkenbare situatie. Ooit voerde ik een vergelijkbaar sollicitatiegesprek. Geen papieren, geen ervaring, maar durf je? Ja, ik durfde. Ik hield het meer dan een jaar vol en vertrok. Maar keerde zelfs terug, ondertussen meer dan 15 jaar.

Goossens was al cabaretier voordat hij de klas in stapte. Vooral de niveau 2 klassen raken hem, zowel positief als negatief. Mooi om te zien dat elke beginnende docent vergelijkbare problemen ondervindt. Aan de andere kant is het verschil tussen een ROC in de Randstad en een ROC in het oosten des landes groot. Het aantal probleemgevallen is kleiner, de problemen zijn kleiner. Wat dat betreft kan ik dus niet invoelen, niet meeleven. Ik snap soms helemaal niet het type leerling dat hij in de klas heeft, begrijp diens problemen niet, heb geen idee hoe diens leven er uit ziet. Dat maakt het des te interessanter om te lezen natuurlijk.

Wanneer je op een podium kunt vertellen over je leven, heb je relativeringsvermogen. Onmisbaar wanneer je ongekwalificeerd de klas inspringt. En Goossens overleefde, behoudt zijn gevoel voor humor en weet vele leerlingen nog wat bij te brengen ook. Een bonus, als je het moet geloven. En ik geloof hem

Enig minpunt van deze bundeling is dat er meerdere columns in staan die niet echt binnen het thema passen. Niet nodig volgens mij, als je een kwartaal had gewacht, dan waren er genoeg nieuwe stukjes geschreven om het thematische karakter van het boek niet aan te tasten.

Citaat: “Voor het eerst blijft de moeder stil. Haar ogen worden wazig en ze kijkt voor zich uit. (…) Ik zoek naar een ingang, een toon. Een magische manier om alles heel makkelijk bespreekbaar te maken. Maar hoe begin je over een alcoholische vader, een uithuisplaatsing en het herhaaldelijk ingrijpen van de politie? Ik kijk op mijn horloge. Nog vijf minuten.” (p.76/77)

Nummer: 16-069
Titel: Wie heeft er wél een boek bij zich?
Auteur: Johan Goossens
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 175 (16102)
Categorie: Columns
ISBN: 978-94-004-0019-1

Meer onderwijs gerelateerde boeken:
Eefje Pleij – Juf met staarten
Theo Thijssen – De gelukkige klas
Jacques Vriens – Is de klas nog wel zo gelukkig?
Leo Prick – Onderwijs op de divan
Herman Koch – Red ons Maria Montanelli
Bert Smit e.a. – Uit de school geklapt

Themaweek 36: Meer boeken

Janet Evanovich – Twelve sharp

Tags

boeken 2016, boekrecensie, Janet Evanovich, lezen, Stephanie Plum

Janet Evanovich – Twelve sharp

Massaproductie. Lectuur. Vakantieboek. Chicklit. Noem het zoals je wil, maar Evanovich moet er goed van kunnen leven. Groot in de VS, bekend in vele andere landen. Ooit vatte ik het onzalige plan op om ze op volgorde te lezen. Alle nummer, de hele Stephanie Plum reeks. Ik ben geloof ik tot zes of zeven gekomen, toen was ik er wel klaar mee. Elk deel voorspelbaarder, elke keer repeterende gebeurtenissen.

Mee opgehouden dus. Maar ja, wel nog twee delen in de kast die ik nog niet gelezen had. De tussenliggende delen negen en elf ontbraken. Het mag weg, neemt kastruimte in. Maar weg zonder lezen is ook zo wat, dus heb ik toch me maar een keer weer gewaagd aan een Plum verhaal.

Drie maanden later, nu ik dit schrijf, moet ik de achterkant eerst lezen om weer te weten waarover dit boek ging. Zo vluchtig is het dus. O ja, een dubbelganger van Ranger ontvoerde een kind, om zijn held uit de kast te lokken. En Stephanie speelt een belangrijke rol in diens gedachten.

Leuk? Ach, het vult de tijd en ik heb weer wat meer ruimte in mijn kast.

Citaat: “ ‘Yep, there she is. She’s right in front of the casket. Looks like the funeral director standing firm to one side, and everyone else is milling around, jockeying for position. And there’s Granny, holding her ground. I can only see the tops of heads.’, Sally said. ‘Hold on, something’s happening. People are scrambling. The funeral director’s waving his arms and bobbing around.’ “ (p.219)

Nummer: 16-067
Titel: Twelve sharp
Auteur: Janet Evanovich
Taal: Engels US
Jaar: 2006
# Pagina’s: 339 (15784)
Categorie: Chicklit
ISBN: 978-0-312-34953-0

Meer:
Hard eight
Seven up
Hot six
High five
Four to get ready
Three to get deadly
Two for the dough
One for the money
Metro girl
Motormouth

Themaweek 36: Meer boeken

Mammoet verhalen

Tags

Bart Chabot, boeken 2016, boekrecensie, Boudewijn Büch, Henk Verhaeren, Jan Cremer, Jan Rot, Joost Zwagerman, lezen, Maarten Spanjer, popmuziek

Diversen – Mammoet verhalen

Laten we beginnen op de achterflap: “Mammoet staat ergens voor. Mammoet is een eigentijdse reeks voor mensen die van popmuziek en natuurlijk van lezen houden.” Volgens mij pas ik in de doelgroep. Volgens mij zijn er niet genoeg mensen die hierin passen, aangezien ik het laatste decennium (of al langer) niets van de uitgeverij heb gezien. Zelfs googlen levert niets op. Twee boeken, beide staan in mijn kast, daarna was het afgelopen?

Dit boek draag ik op aan Henk Verhaeren. Ik ken hem wel niet, maar hij was een van de zeven schrijvers die in deze bundeling een verhaal mocht aanleveren. Ik gok beïnvloed door de beat generation schrijft hij een verhaal over California. En om welke duistere reden dan ook (ik gok dat hij de minst bekende schrijver van de zeven is) is zijn naam niet op de voorkant terecht gekomen. Kijk goed: verhalenbundel, dan zes namen en dan staat er e.a. Die en andere gaat dus over hem. Lijkt me frustrerend. Natuurlijk zal hij begrijpen dat in 1992 Zwagerman en Buch al grote namen zijn. Dat Chabot en Spanjer meer publiek trekken. Dat Jan Cremer en Jan Rot eigen publiek meenemen. Ik geef eerlijk toe, ook voor mij was hij de enige onbekende. Maar om hem daarom maar te schofferen en van de voorkant te halen, ik vind het niet netjes. Daarom, bij deze, ere wie ere toekomt, ook Henk Verhaeren staat in dit boek.

Chabot schrijft over Brood. Toen al. Zes jaar voordat de eerste biografie (van de vier) uitkomt. Het is een probeersel, zo lijkt het. Daarom erg interessant. Delen herken ik, andere niet. Prima. En het verhaal van Spanjer moet je, als zo vaak bij hem, gewoon van hem horen. In een café of zo. Desnoods in een klein theater. Of de wereldberoemde Nederlandse schrijver M. die in zijn verhaal figureert blij is met dit verhaal valt te betwijfelen. Maar daarom is het zeker niet minder leuk. Cremer op Ibiza boeide nauwelijks. Behalve dan om de bevestiging te krijgen wat een vervelende man hij is. Oplichter. Ook Zwagerman kon me niet echt raken.

Citaat: “Tussen de omgevallen verfpotjes, tekeningen, vuile was, lege flessen, spuiten, etensresten, teksten, penselen, sexblaadjes en hotelservies schemert onder het bed iets dat verdacht veel lijkt op twee tennisrackets. ‘Herman, wat moet jij in godsnaam met twee tennisrackets?’ ‘O, die zijn voor ons (…) Ik had zo gedacht, we gaan ieder aan een kant van die Muur staan, jij in Oost-Berlijn, ik in West-Berlijn, dan kunnen we een partijtje tennissen, gebruiken we de Muur als net. Jij mag beginnen met serveren.’ “ (p.31)

Nummer: 16-066
Titel: Mammoet verhalen
Auteur: Diversen (Boudewijn Büch, Bart Chabot, Jan Cremer, Jan Rot, Maarten Spanjer, Henk Verhaeren, Joost Zwagerman)
Taal: Nederlands
Jaar: 1992
# Pagina’s: 128 (15445)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-6010-798-5

Meer:
Boekensalon
Henk Verhaeren schrijft biografie Ratelband
Bart Chabot – Broodje gezond
Ik, Jan Cremer
Buch’s boeket
Joost Zwagerman – Vals licht
Maarten Spanjer – Vissen is ook een sport

Themaweek 36: Meer boeken

Hard Gras 111

Tags

boeken 2016, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 111

Ook Hard Gras heeft duidelijk voor ogen dat de revolutie in Duitsland heeft plaatsgevonden, de ware vernieuwers zijn niet meer de Nederlandse voetbalscholen. En voordat we over Mainz lezen, de stad waar de vernieuwing werd uitgevonden, lezen we eerst over de rol die Daley Blind heeft gespeeld in die ontwikkeling. Boeiend.

De broertjes Heerman van Voss schrijven elkaar over Championship Manager, de eerste voetbalcomputergame. Roman Helinski verzon een leuk verhaal over Qatarese sjeik. Ook Frank Heinen komt een bekend fictief figuur weer tegen, CR7 komt regelmatig terug in zijn columns, nu ook in Hard Gras dus. Arjen Duinker zal blij zijn dat hij gepubliceerd wordt, zijn verhalen zouden mijns insziens beter op een blog passen, dan op papier. Maar goed, zal wel aan mij liggen.

Hoogtepunt is het verhaal van Erwin van de Pol over twee Nederlandse jongens die naar het WK in Argentinië mochten. Wilco en Erik mochten een balletje hoog houden op het WK. Erg leuk voor de dan 14 en 16 jarige jongens. Vergeten historie, mooi alsnog vastgelegd in deze Hard Gras.

Al met al niet het beste nummer van de serie, maar twee goede verhalen is genoeg reden om door te blijven lezen.

Citaat: “Voor de schrijver van een voetbalboek-van-binnenuit was zo’n positie goud waard, voor Davies zelf een verwerkelijking van een jeugddroom. Nog steeds schenkt hem dat plezier. In het interview vertelt hij meerdere keren over zijn blijdschap om als ‘one-of-the-gang-of-players’ te worden gezien: voor een hardwerkende, talentloze parkvoetballer, een ongekend hoogtepunt.” (p.71)

Nummer: 16-068
Titel: Hard Gras 111
Auteur: Diversen (Michel de Hoog, Daan en Thomas Heerma van Voss, Peter de Waard, Roman Helinski, Marco Magielse, Arthur van den Boogaard, Frank Heinen, Arjen Duinker, Erwin van de Pol, Raymond Cuijpers)
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 143 (15927)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-34788

Meer:
110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 34: Voetbal

Imogen Edwards-Jones & Anonymous – Beach Babylon

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, chicklit, Imogen Edwards-Jones, lezen, reisboek

Imogen Edwards-Jones & Anonymous – Beach Babylon

Onder het stickertje van 2 euro zit nog een sticker van 5. Niemand wilde het boek hebben toen het voor 5 euro in de opruimingsbak zat. Bij twee trapte ik er in. Ik weet zelfs nog waarom. In die tijd was er een of andere hotelserie waar we wel eens samen naar keken. Dit leek me wel grappige lichte vakantielectuur voor ons allebei.

Volgens mij heeft Yolanda het die zomer gelezen. Ik kwam er niet aan toe. Dus heb ik onlangs, toen de ruimte op de planken reisliteratuur krap werd, toch maar de stap gewaagd en het boek naast mijn hoofdkussen gelegd. Al snel zat ik er helemaal in. Een hoofdstuk per avond, zonder probleem.

En een week of twee later had ik het uit. Toen moest ik toegeven dat mijn vooroordeel nog mee viel. Het verhaal blonk uit in oppervlakkigheid. Naast de schrijver staat een anonieme bron. Daarmee moet ik geloven dat dit geen fictie was, maar waar gebeurde verhalen. En als ik dat nog niet geloofde, dan begint het boek nog even met de waarschuwing “Alles in dit boek is waar gebeurd” en dan een hele bladzijde verder over hoe waar het wel is.

Nu heb ik redelijk wat ervaring in de toerisme branche, het verbaast me niets. Maar wordt het boek beter omdat het waar gebeurd is? Zou het niet de moeite zijn wanneer sommige verhalen verzonnen waren door Edwards-Jones? Het werkt averechts, i.m.h.o. De karakters in het boek zijn eendimensionaal, tegen de klippen op. Zowel het personeel op het luxe eiland als de gasten die te veel geld hebben en het daarom daar uitgeven worden nooit meer dan namen, karakters. Het zij zo. Ik neem aan dat menig lezeres (de doelgroep) een paar leuke uurtjes aan de rand van het zwembad heeft gehad, wie ben ik dan om het boek af te kraken. Maar het blijft bagger.

Citaat: “Het behoort ook tot mijn taken om de gasten op een zandbank of bij een barbecue op te zoeken. Het moet bijdragen aan de glamour van de gelegenheid, hoewel ze het volgens mij alleen maar irritant vinden. Maar deze taak wordt meestal uitbesteed aan een andere leidinggevende, die checkt of alles in orde is en de gasten zich vermaken. Vanavond ga ik, als ik het feestje van meneer Georgi bezoek, ook langs twee andere zandbanken. Godzijdank hebben we een speedboot.” (p.154)

Nummer: 16-065
Titel: Beach Babylon
Auteur: Imogen Edwards-Jones & Anonymous
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 2007
# Pagina’s: 283 (15317)
Categorie: Chicklit
ISBN: 978-90-229-9380-4

Meer chicklit:
Suzanne Vermeer – All-Inclusive
Bianca Nederlof – Een onwerkelijke wending
Megan Crane – English as a second language
Karen Nelson – Italiaanse toestanden
Helen Fielding – Bridget Jones, the edge of reason

Themaweek 31: Boeken