Joost Niemoller – De dood, de stad, de rug tegen de muur

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Joost Niemoller, lezen

Joost Niemoller – De dood, de stad, de rug tegen de muur

De omslag deed het hem. Ik kan me de winkel nog herinneren. Een witte boekhandel, voordat dat een keten werd die in elke grote winkelstraat van elke middelgrote Nederlandse stad bagger verkoopt. Net buiten de loop van het centrum, aan de zijgracht in Leeuwarden. Ik had er al het Zinneloze Zeilen van Herman Brusselmans gevonden, een schrijver die ik toen ontdekte en drie decennia later nog steeds lees. Deze tekenaar mocht ook de voorkant van dit boek tekenen. Moest wel goed zijn dus. En dan ook nog eens iemand die in Oor schreef, een blad dat ik verslond.

9,50 gulden, volgens het stickertje op de voorkant, dat er nog steeds opzit. Veertien gulden korting, dat moet me hebben overtuigd. Ik kocht in die tijd nooit een boek voor de volle prijs. Drie decennia later, vele verhuizingen verder, staat het boek nog altijd in mijn kast. Niemoller is er niet op vooruit gegaan in mijn achting. Op Twitter is hij in het rijtje Wierd Duk, Leon de Winter en andere foute commentatoren beland. De wijze mannen die ooit links waren, maar nu als rechtste opiniemaker de wereld beschouwen en vooral de gevaren van een minderheid van 5% van de bevolking willen benadrukken.

Dan kan de kaft nog zo mooi zijn, dan hoef je niet meer in mijn kast staan. Maar toch maar eerst lezen. Misschien schreef hij in die tijd wel mooi. Zeven verhalen, volgens de achterflap een verzameling stadsverhalen. Zijn debuut. Ik heb echt mijn best gedaan. Gepoogd open minded het boek te lezen. Kijken of ik in de verhalen talent zag, talent dat nu een andere kant op gebruikt wordt, maar toch talent.

Helaas, ik heb het niet gevonden. Ik vond ook niet de criticaster die hij nu is. Het lijkt me zo’n typisch probeersel van een jongeman die aardig kan schrijven, een paar complimenten kreeg voor journalistieke stukjes en toen bedacht dat hij ook fictie kan schrijven. Een tussenstap op weg naar de grote roman, hoofdletter g en hoofdletter r. Die kwam er dus nooit, de verbittering heeft toegeslagen. De schreeuw om aandacht, die zo goed werkt op Twitter, waar je door 34 hartjes en 17 RT’s al het idee hebt dat je ertoe doet, terwijl je in Hyde Park met minder dan 30 luisteraars weggezet zou worden als gekkie.

Er komt een dag dat Niemoller het licht ziet. Hoop ik voor hem, want deze rol tot zijn dood zou toch ook sneu zijn. En misschien krijgt hij ook nog wel weer eens plezier in schrijven. Denk niet dat ik hem dan wel weer ga lezen, maar er zijn gekkere dingen gebeurt in het leven.

Citaat: “We hadden onze persoonlijke instelling niet veranderd toen we onze aanvankelijke speelse plannen hadden omgevormd tot het meer serieuze streven naar ‘niet zomaar een film’. Efficiëntie stond nog steeds centraal bij ons. En we konden ook niet anders, want zo waren we door de maatschappij gemanipuleerd.” (p.104)

Nummer: 18-065
Titel: De dood, de stad, de rug tegen de muur
Auteur: Joost Niemoller
Taal: Nederlands
Jaar: 1984
# Pagina’s: 122 (12232)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-6265-157-7

Meer:
Zinneloze Zeilen (Brusselmans)
Joost Niemoller
Wikipedia
Twitter

Advertenties

Baantjer – De Cock en moord in beeld

Tags

Baantjer, boeken, boeken 2018, boekrecensie, De Cock, lezen

Baantjer – De Cock en moord in beeld

Meer dan een kwart eeuw sinds mijn laatste De Cock, duikt er ineens eentje op in mijn minibieb. Het was ideale treinlectuur tijdens mijn studietijd. Een regenachtige vrijdagmiddag, geen weer om te liften, dus de trein naar Goor. Twee keer overstappen, twee uur en een kwartier reistijd. Zondagavond terug. Drie Baantjers in de wastas, als ik om half een in de laatste stadsbus stapte, had ik ze alle drie uitgelezen.

Je kon rustig tussendoor uit het raam kijken. Of thuis een echt boek lezen. Of na het overstappen eerst even een krantje pakken. Het maakte allemaal niets uit, drie regels en je was weer terug in het verhaal. En zelfs als dat niet lukte, alle verhalen leken op elkaar. In een interview meen ik me te herinneren dat zelfs de schrijver zelf geen idee had hoe het boek zou eindigen op het moment dat hij aan weer een nieuw boek begon. Na een paar maanden was ik zo ongeveer door de hele collectie van de openbare bibliotheek Leeuwarden. Maar vooral was ik er zelf klaar mee, er zat geen enkele verrassing meer in, geen literaire hoogstandjes, geen interessante ontwikkelingen.

Misschien is dat ook wel het succes van de serie. Je hoeft niet na te denken, je weet wie De Cock is, assistent Vledder, kroegbaas Lowietje, de boze hoofdcommissaris. Je weet dat de eerste verdachte nooit de dader is, omdat het boek altijd hetzelfde patroon volgt. Je weet dat er levenswijsheden van de oude rechercheur volgen, die zo van een tegeltje in een kringloopwinkel lijken te zijn gekopieerd. Het succes van herhaling. Kinderboeken, RTL4, commerciële radio, de Top 2000, de vaste plek op de camping, de seizoenkaart op de tribune, elk jaar gourmetten met de kerst, een musical voor moederdag. De meerderheid der mensheid is niet van de verrassing, houdt niet van vernieuwing, wil niet uitgedaagd worden. En dus De Cock Neerlands meest geliefde politieagent.

Alle oordelen wilde ik nog eens ter discussie stellen. Dit 34e deel kwam uit in 1990. De Ov-kaart was er al, ik moet het gelezen hebben. Even zoeken op de harde schijf. Al snel gevonden, het 68e boek dat ik leende bij de bibliotheek in 1991. Het is dus herlezen. Maar omdat er meer dan 27 jaar tussen zat en omdat elke Baantjer lijkt op de vorige, heb ik geen moment het idee gehad dat ik aan het herlezen was.

Een moord, een aantal mogelijke verdachten, chantage, een vermiste mogelijke verdachte. Een oplossing, te snel, te logisch, klopt dus inderdaad niet. Geen cliché wordt vergeten. Het is nog dunner dan ik me herinnerde, maar dat kan natuurlijk ook de leeftijd zijn. Mijn leeftijd, bedoel ik natuurlijk. Een klein hintje van maatschappelijke betrokkenheid, er moest een kapstokje zijn om zijn verhaal aan op te hangen. Het is gelukt. Teleurstellend eind. Dit is zonder enige twijfel mijn laatste Baantjer.

Citaat: “Het vinden van de dode Justus van Aardenburg had hem onaangenaam verrast. Hoewel hij wist, dat het menselijk handelen onvoorspelbaar is, had hij toch geen moment verwacht, dat de man uit Loenen aan de Vecht het slachtoffer van een moordaanslag zou worden. Dat paste niet in het denkpatroon dat hij zich van de zaak had gevormd.” (p.86)

Nummer: 18-063
Titel: De Cock en moord in beeld
Auteur: A.C. Baantjer
Taal: Nederlands
Jaar: 1990
# Pagina’s: 139 (11946)
Categorie: Whodunit
ISBN: 90-261-0452-9

Meer:
Scholieren
Wikipedia
Mediatoeristen

Sylvia Witteman – Pekingeend bij nacht

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, column, lezen, Sylvia Witteman

Sylvia Witteman – Pekingeend bij nacht

Columns van Witteman, ooit geschreven voor de Volkskrant. Las ik in de krant altijd graag. In een boekje ook best leuk. Memorabel? Nope.

Leuk om verder te geven. Leuk om tussendoor te lezen. Maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Citaat: “Met visioenen van een toekomst in het vreemdelingenlegioen of een Algerijns bordeel slofte ik de trappen op naar mijn beschimmelde huurkamertje. Op de overloop lag een brief, geadresseerd aan mijn hospita. De zijkant was een beetje open, en daaruit stak onmiskenbaar en opwindend de rand van een briefje van honderd. De volgende dag lagen er tien van zulke brieven, en de dag daarna twintig.” (p.57)

Nummer: 18-058
Titel: Pekingeend bij nacht
Ondertitel: En andere pogingen tot echt heel erg gelukkig worden
Auteur: Sylvia Witteman
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 239 (11063)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-413-3167-0

Meer:
Chicklit
Hebban
Boeken proeven
Boeklog

Dan Turell – Mord in San Francisco

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Dan Turell, lezen, Whodunit

Dan Turell – Mord in San Francisco

Soms staat er een boek in de kast, dat je liever niet leest. Niet omdat je denkt dat het niet de moeite waard is, maar om het gevoel dat je het nog kunt lezen. Slechts twaalf boeken schreef Nonkel Dan (blijkbaar is hij in Denemarken ieders oom) over de naamloze cynicus, de hoofdpersoon in deze moordserie. Daarvan werden er ooit drie in het Nederlands vertaald. Na die drie ging ik op zoek, maar Engels, wat voordehand liggend leek, was nog minder bedeeld dan Nederlands. Dus kwam ik uit bij onze Oosterburen. Zij vertaalden wel de hele serie. Maar dat wil nog niet zeggen dat je ze zo even uit de kast kunt pakken. Een paar jaar achter elkaar schafte ik er, elke keer dat ik in een goede Duitse boekhandel stond, een aan. Maar op een dag stonden ze er niet meer. Het jaar er op weer niet. Dus ben ik ondertussen aangewezen op de tweedehands markt in Duitsland. En omdat het dus nog onzeker is of ik de laatste ontbrekende titels ooit vind, twijfelde ik heel erg om de laatste nog beschikbare titel uit mijn eigen kast wel zou lezen. Want het gevolg is automatisch dat ik nu geen boek meer te lezen heb van Turell.

Toch las ik het laatste relaas van de journalist die met zijn verse bruid op vakantie is in San Francisco. Binnen een dag is hij, ook daar, betrokken in een moordzaak. Een Deen die hij in het vliegtuig ontmoette wordt vermoord. Hij is zelfs even verdachte, maar weet zich eruit te lullen. Vanuit Kopenhagen komt ondersteuning voor de lokale politie. Commissaris Ehlers, zijn oude vriend, mag natuurlijk niet in het verhaal ontbreken.

Als vaker in deze serie, is het plot niet het sterkste deel van het boek. Een feit dat vreemd is, wanneer je bedenkt dat een ‘kriminalroman’ het meestal juist moet hebben van het plot. Misschien worden de boeken wel verkeerd in de markt gezet. Want juist het karakter, de naamloze held, maakt dat ik keer op keer naar deze serie kijk, wanneer ik een Duits boek wil lezen. Dat een reeds jaren overleden Deen de voorkeur krijgt boven aanstormend jong talent, boven de gevestigde namen van de Duitse literatuur.

Zijn zwarte humor, zijn mooie levenslessen, zijn soms diepzinnige gedachten, zijn sterk ontwikkelde rechtsvaardigheidsgevoel, zijn jaloersmakende liefde voor zijn vrouw, die hij tegelijk los kan laten, want zijn liefde is onvoorwaardelijk, daar hoort afstand en ruimte bij, de naamloze journalist is een van de mooiste boekkarakters die ik ken.

Nu op zoek naar de ontbrekende titels. Ik zou het doodzonde vinden nooit meer een titel in deze serie te mogen lezen.

Citaat: “Hinter mir stand ein großer, tätowierter Mann mit langen, fettigen Haaren und nacktem Oberkörper unter einer schwarzen Weste. Er begrüßte mich auf eine Weise, als wären wir alte, enge Freunde.

Ich hatte ihn vorher noch nie gesehen, und er sah nicht so aus, als hätte ich einen neuen Freund gefunden.” (p.70

Nummer: 18-057
Titel: Mord in San Francisco
Auteur: Dan Turell
Taal: Duits (Deens)
Jaar: 2008 (1990)
# Pagina’s: 252 (10824)
Categorie: Whodunit
ISBN: 978-3-404-15904-8

Meer Turell:
Krimi Couch
Goodreads
Wikipedia
Official site

Meer Turell op gerbie.nl:
Mord auf Bornholm
Mord im Waschsalon
Mord in Vesterbro
Mord im März
Moord in het donker
Mord in der Dämmerung
Moord op Malta
Moord in het Paradijs
Mord im Herbst

Hard Gras 121

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek, WK 2018

Hard Gras 121

Een themanummer, met het WK te Rusland, ook al doet Nederland niet mee, is onvermijdelijk. Helaas had ik meer verwacht. Of beter gesteld: beter. Kijk terug op dit blog, lees dat ik al meer dan 100 nummers heb beschreven van Hard Gras. De variatie is niet groot: van goed, via zeer goed, tot uitzonderlijk goed. Al voor ik begon aan dit blogje, schreef ik de tekst ‘Slechtste nummer ooit!’ in het op dat moment nog lege document.

Ivo Victoria is Belg en mag een dagboek schrijven tijdens het WK. Het minst creatieve idee in 121 nummers. Hij doet het niet eens slecht, maar het is zo’n uitgemolken idee, hij kan bijna niet meer uitblinken. Dan twee verhalen verder een dagboek van Derk Sauer. Okay, het Belgische perspectief hebben we gehad, nu het Russisch perspectief. Ik zie de redactievergadering voor me. Derk Sauer! Alsof de zwaartekracht werd ontdekt. Veel bewondering heb ik voor Sauer die naar Moskou trok en het daar geweldig deed. Maar is hij een schrijver? Heeft hij iets met voetbal? Sorry, maar dit lijkt me geschikt voor de Libelle of de Linda, hoort niet in Hard Gras.

Voor de verandering is het derde WK dagboek van Johan de Boose. Had ik nog nooit van gehoord, schrijft wel het meest origineel. Had dan een heel nummer alleen maar met WK dagboeken gevuld. Nu vallen de stukken van Plantinga en Zwart helemaal dood tussen de dagboeken door. Interessant, maar niet passend bij de rest van het nummer. Het vierde dagboek is van de Betrouwbare Mannetjes. Leuk in de Volkskrant, geschikt voor De Speld, maar hier niet op zijn plaats.

Het stuk van Stephanie Hoogenberg (‘zeg hebben we al een vrouw dit nummer?’ ‘Doe jij zelf maar Janneke’. ‘Niet nog een?’ ‘Mail Stephanie maar.’) was leuk voor het Hard Gras blog, had ook niet op papier gehoeven.

Eenzaam hoogtepunt is daardoor het verhaal van Thomas Heerma van Voss. Had het verdiend om in een ander nummer gepubliceerd te worden. Al was het daar nooit het eenzaam hoogtepunt geweest. Nieuwe kans over 2 maanden, nummer 122. Kan alleen maar meevallen.

Citaat: “Eentje precies zoals Patrick maar zonder de fouten die hij maakte. Zonder het ongeluk, zonder de afhandeling daarvan, zonder dat verhaal met dat meisje en de groepsseks. Een Kluivert die alleen voor de sport leefde en er voor zijn dertigste niet opeens uit zou zien alsof hij prednison slikte. Maar er kwam geen nieuwe Van Basten bij Ajax. En ook geen Bergkamp. Maar wel een nieuwe Kluivert. (…). Bij zijn eerste contractbespreking bij Ajax zaten zowel zijn vader als zijn moeder met een andere zaakwaarnemer aan hun zijde. Een strijd die nog altijd tot op dat niveau doorgaat (…) Jongelui raken voor minder aan de drugs of een literaire carrière.” (p.96)

Nummer: 18-054
Titel: Hard Gras 121
Ondertitel: Messi viel tegen
Auteur: Diversen (Ivo Victoria, Melle Mare, Derk Sauer, Sam Plantinga, Johan de Boose, Pieter Zwart, De betrouwbare mannetjes, Janneke van der Horst, Thomas Heerma van Voss, Stephanie Hoogenberk)
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 135 (10374)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-4314-8

Meer:
120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Adriaan van Dis – Tikkop

Tags

Adriaan van Dis, boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Zuid Afrika

Adriaan van Dis – Tikkop

Het verhaal speelt zich af in Zuid-Afrika, een land waar Van Dis door gefascineerd is, sinds hij daar studeerde. Na mijn vakantie daar, dik een decennium geleden, snap ik zijn fascinatie.

Het verhaal zit erg goed in elkaar. Meerdere lagen, meerdere verhaallijnen, zonder dat het lang of langdradig wordt. Je merkt, zelfs al tijdens het lezen, dat Van Dis hier goed over heeft nagedacht, dat het geconstrueerd is.

Het eerste verhaal is het verhaal van Mulder die terugkeert naar Zuid-Afrika, na vele jaren. Het is niet moeilijk om daar het autobiografisch element in te zien. Hij wordt geconfronteerd met een nieuw land. Als student vocht hij tegen Apartheid. Nu is er geen Apartheid meer, maar blijkt het verschil tussen wit en zwart nog steeds in stand te worden gehouden, door beide kanten. Frustrerend, maar ook onbegrijpelijk. Hij probeert te kijken wat hij nog kan doen.

Daarnaast is er het verhaal van zijn vriendschap met Donald, een oud-studiegenoot in Parijs. Deze Zuid-Afrikaan was een held in de Apartheidsstrijd (in Parijs..), maar is nu meer realist dan idealist. Hij wil best wat doen, best mensen helpen, maar de hoop dat hij de mensen kan veranderen, de wereld, de politiek, heeft hij allang opgegeven.

Boven deze heroplevende vriendschap hangt dan nog hun gezamenlijk verleden. Wat gebeurde er toen allemaal? Hoe beïnvloedt dat het heden, hun relatie. Al deze verhalen lopen naast elkaar, lopen door elkaar heen.

Eigenlijk alleen maar lof, maar toch was het niet bepaald een meeslepend boek. Geen ‘Grote Afrikaanse Roman’. Geen memorabele roman. Zo knap als het geschreven is, het blijft allemaal net iets te oppervlakkig, te stereotiep. Daarom is het zeker een leuk boek om te lezen, maar zal het niet in mijn hoofd blijven hangen als aanrader, laat staan als onmisbaar meesterwerk.

Citaat: ““Nederzettingen werden in het zand gekrast, wijngaarden van de eerste hugenoten. Schepen met slaven deden de havens aan – arbeid waar je beter op kon bouwen: uit Mozambique, West-Afrika, Madagaskar, de Maleis-Indische archipel. Mulder ging er dankbaar bij zitten, de pijn zeurde nu ook in zijn lies.” (p.34/257)

Nummer: 18-053
Titel: Tikkop
Auteur: Adriaan van Dis
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 221 (10239)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-4570-244-4

Meer:
Parool
Literair Nederland
NRC
Hebban
Goodreads
Adriaan van Dis
Onder het zink
Zilver of het verlies van de onschuld

Niccolo Ammaniti – Anna

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Italië, lezen, Niccolo Ammaniti, Sicilië

Niccolo Ammaniti – Anna

Soms heb je een boek waarvan je eigenlijk niet veel verwacht, maar voordat je het weet zit je er in, word je meegesleept en wil je graag verder. Op het moment dat je je dat realiseert, ben je al veel verder dan je dacht. Maar nog leuker, je kunt eigenlijk niet verklaren waarom het boek je zo grijpt. Volgens mij is het geen literair hoogstandje, sterker nog, ik denk dat dit boek eerder in het genre YA terecht komt, een genre dat een decennium geleden bij mij tenminste nog niet bekend was, maar tegenwoordig in elke grote boekhandel poogt de pubers een overbrugging te geven van Annie MG Schmidt en Harry Potter richting Dostojewski en Mulisch.

Anna leeft op Sicilië. Ze heeft een klein broertje Astor en moet er elke dag op uit om voedsel te scoren. Dit is elke dag lastiger, haar tochten duren steeds langer, ze moet steeds verder, het is steeds gevaarlijker, er is steeds minder voedsel. Gaandeweg het verhaal komen we erachter dat de wereld weliswaar niet is vergaan, maar dat er wel een gigantische ramp heeft plaatsgevonden. Alle volwassenen zijn gestorven dankzij een virus dat kinderen spaart. Of dat alleen in Sicilië is of in heel Italië of zelfs in de hele wereld weten ze niet.

Er is geen stroom meer, geen radio, geen televisie. Er is geen mogelijkheid om aan informatie te komen. Er moeten meer kinderen zijn, maar Anna probeert die te ontlopen, ze wil haar Astor beschermen, ze wil de buit die ze scoort niet delen. Uiteindelijk wordt dat onmogelijk en moet ze meer risico nemen. Op een dag komt ze thuis en is Astor er niet meer. Ze heeft haar moeder beloofd op hem te passen, dus ze moet op zoek naar hem.

Hier neemt het verhaal een fascinerende wending. Hoe ziet Sicilië er uit nu de kinderen de baas zijn? Al snel blijkt een Lord of the Flies (Wikipedia) scenario niet geheel vreemd. Anarchie is boeiend, maar niet altijd leuk. Uiteindelijk vindt Anna haar broertje terug en gaan ze op reis. Op zoek naar een mogelijkheid naar het vasteland te varen, want eenmaal op het vasteland, dan zal de redding nabij zijn, is hun onwrikbare geloof.

Mijn kennismaking met deze populaire Italiaanse schrijver is me goed bevallen. Ook al is het een veredeld kinderboek, het boek heeft zeker de extra laag, de vraag hoe het zal gaan als de mensheid bijna is uitgestorven. Hoe diep zit onze beschaving? Het leuke is dus dat ondanks de science fiction setting (zeker niet mijn genre) er genoeg reden is om meegesleurd te worden in het verhaal. De wereld na de Apocalyps is een mooi uitgangspunt, met het risico dat het de schrijver tot vreemde onmogelijkheden uitlokt, dat heeft Ammaniti goed weten te vermijden, al kostte het me aan het eind van het verhaal meer moeite om alles nog geloofwaardig te vinden.

Leuk boek. Smaakt naar meer.

Citaat: ““Dit punt is heel belangrijk en ik wil dat jullie dit nooit vergeten. Ergens op de wereld zijn grote mensen die het hebben overleefd en die een medicijn aan het maken zijn dat alle kinderen zal redden. Ze zullen snel bij jullie zijn en jullie beter maken. Jullie moeten daar zeker van zijn en erin geloven.” (p.59/409)

Nummer: 18-052
Titel: Anna
Auteur: Niccolo Ammaniti
Taal: Nederlands (Italiaans)
Jaar: 2016 (2015)
# Pagina’s: 280 (10018)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-488-2841-8

Meer:
Guardian
Hebban
Goodreads
Volkskrant
De Leesfabriek

Anna Drijver – Je blijft

Tags

Anna Drijver, boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen

Anna Drijver – Je blijft

Het leek me leuk, die minibieb in de voortuin. Gewoon boeken weggeven, lekker filantropisch. Terwijl handige Harrie het kastje in elkaar timmerde, selecteerde ik een paar flinke boodschappentassen met boeken die de wereld in mochten. Het liep iets anders. Een mooi plaatje kwam erop, gekregen op mijn verjaardag. “Gratis lenen en ruilen”. Op die manier raak je geen boek kwijt. Sterker nog, menigeen zag mijn minibieb als een oplossing voor het eigen ruimtegebrek. De bieb leverde boeken op in plaats van dat ik ze kwijtraakte. En dan vooral boeken die ik niet zelf wilde lezen, totdat ik dit boek van Anna Drijver zag staan.

Die naam kende ik toch? Was dat niet die dame die in ons theater optrad met twee Syrische vluchtelingen een tijdje terug. Diepe bewondering voor die dame, ze had gewoon op het station een vluchteling opgewacht en onderdak geboden. En uiteindelijk resulteerde dat in een mooie voorstelling. Zo iemand deugt. Kan ze ook schrijven?

Daaf en Dora passen bij elkaar, dat vinden ze zelf, dat vindt iedereen. Als bijbaantje spreken ze op begrafenissen waar geen spreker is. Maar wat doe je op je eigen? Dora moet in een speciale outfit een speech doen over Daaf. Zo hebben ze dat afgesproken. Maar als het zo dichtbij komt, kan het bijbaantje dan nog wel verder? En welke zin heeft het leven als je voor je dertigste je geliefde al verliest? Dora pakt de trein en dwaalt door de Achterhoek, waar ze tot rust komt op een zorgboerderij.

Het verhaal leest lekker, maar ik had meer verwacht. Er zat meer in. Waarom weet ik niet, want ik was in no-time door het boek heen. Dora wordt goed uitgediept, maar toch mis ik iets in het boek.

Citaat: “Wat deed ik vorige week met Daaf? Wat hadden we afgesproken? Hij moest thuis doorwerken aan een tekst voor het museum. Ik zou een vertaling verder corrigeren. Hij stuurde een lief berichtje op vrijdagavond. Zouden we uit eten gaan de dag erna? Ik weet het niet meer.” (p.194)

Nummer: 18-051
Titel: Je blijft
Auteur: Anna Drijver
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 272 (9738)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-488-0717-8

Meer:
Hebban
Goodreads
Scholieren.com
Anna Drijver

Kees ’t Hart – Wederzijds

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Kees 't Hart, lezen

Kees ’t Hart – Wederzijds

Ooit las ik een voetbalboek van hem, een jaar meelopen bij Heerenveen. Smaakte naar meer, zeker ook omdat ik begreep dat hij eigenlijk geen voetbalschrijver is. Deze las ik digitaal, via mijn telefoon. Keer op keer greep ik naar het apparaat, het verhaal trok mij helemaal naar binnen.

Het gegeven is vrij simpel. Je hebt last van iets. Lawaaiige buren, hangjongeren, kleine criminaliteit. Aangifte doen heeft bijna geen zin, er gebeurt toch niets. Dus moet je zelf wat doen, maar dan heb je meteen een conflict. Oplossing is de vereniging Wederzijds. In plaats van zelf, wordt er door anderen iets namens jou gedaan. Graffiti bij jou op straat, even later ook in de straat bij de daders. Maar dan moet je zelf ook anderen helpen. En zo ontstaat er een cirkel van wraaknemers die gezamenlijk de wereld een stukje beter maken.

Natuurlijk is het vreemd dat je lid wordt van een vereniging waarvan geen statuten zijn, geen herkenbaar bestuur, je weet niet eens precies wie er lid is of waarvoor je contributie gebruikt wordt. Maar je probleem is wel opgelost.

Mooi wordt het boek wanneer het uit de hand loopt. Wanneer de hoofdpersoon op zoek gaat naar meer informatie. Lukt natuurlijk niet, het wordt alleen maar erger. Gebruiken ze ook geweld?

Wederzijds is een prachtig verhaal dat de tijdgeest goed weergeeft. Een van de beste boeken dat ik het afgelopen jaar las. ’t Hart heeft blijkbaar een geweldig talent, absoluut noodzakelijk dat ik meer van zijn boeken ga scoren.

Citaat: “De waarheid over Wederzijds begon tot ons door te dringen, voor zover dat niet eerder gebeurd was. We hadden tot nu toe onze kop in het zand gestoken. Het was een doodordinaire terreurbeweging, een ander woord was er niet voor, en we zaten er middenin. We moesten onmiddellijk de politie inlichten.” (p.62)

Nummer: 18-049
Titel: Wederzijds
Auteur: Kees ‘t Hart
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 224 (9238)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-214-0405-9

Meer:
Het mooiste leven
Kees ’t Hart
Wikipedia
Hanta
Volkskrant
Literair Nederland
NRC
Hebban
VN

Gerard de Villiers – Malko. Menschenjagd in Peru

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Gerard de Villiers, lezen

Gerard de Villiers – Malko. Menschenjagd in Peru

Als tiener ontdekte ik deze boeken in de lokale bieb. Een schaars geklede dame voorop, een exotische plek in de titel en een verhaal dat gekoppeld werd aan de actualiteit. Hoofdpersoon van de SAS-boeken is Prins Malko, een Oostenrijkse prins die financieel aan lager wal is geraakt, dus om zijn dure levensstijl te financieren geregeld een klusje aanneemt van de CIA. Meestal de klusjes die de Amerikanen zelf niet meer willen doen.

Daar waar bij James Bond de camera weg zoomde, bleek het verhaal bij Malko gewoon door te gaan. Leuk voor een puber, maar na een boek of drie begrijp je het wel. Elk boek verloopt volgens eenzelfde patroon. Malko wordt naar een ver land gestuurd, komt daar al snel een schoonheid tegen waarvan je weet dat hij daar verderop in het boek werk van wil maken. Dan ontmoet hij zijn lokale contact, die hem laat weten hoe nutteloos zijn actie is, hoe onmogelijk. Hij zoekt bondgenoten, komt voor het eerst in moeilijkheden omdat de lokale machthebbers/maffia/penoze hem hebben gespot. Na een paar schietpartijen, wat ‘collateral damage’ en een eerste vrij worstelpartij met de schoonheid, begint het boek te kabbelen. Er verschijnt een nieuwe dame, de missie lijkt eerst te slagen, dan compleet te mislukken en Malko moet vechten voor zijn leven. Dan keert het tij, blijkt de eerste dame beter dan de tweede, de dronkaard een held en de bozerik een dombo. Malko slaagt, bedankt dame nog even uitvoerig, int zijn bijdrage en verlaat het land.

Zo ook in Lima, waar ‘Sendero luminoso’ de vijand is, maar niet de enige.

Waarom ik dit boek nu nog las? Omdat het er lag. Omdat het weg mocht. Omdat ik iets in het Duits wilde lezen. Omdat het kon.

Citaat: “Malkos Nachbar buckte sich und holte ein Maschinenpistole mit eingesetztem Magazin hervor und druckte sie ihm in die hand. Der zweite Peruaner hatte einen automatischen funfundvierziger Colt unter seinem T-Shirt hervorgeholt und auf Malko gerichtet. Monica Perez warf ihm einen fanatischen Blick zu.” (p.96)

Nummer: 18-048
Titel: Malko. Menschenjagd in Peru (Chasse a l’homme au Perou)
Auteur: Gerard de Villiers
Taal: Duits (Frans)
Jaar: 1986 (1985)
# Pagina’s: 194 (9014)
Categorie: Thriller
ISBN: nvt

Meer:
Wikipedia
Gerard de Villiers
Editions SAS
Hebban
Berlin Check Point Charlie

Neil Jordan – Night in Tunesia en andere verhalen

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Ierland, lezen, Neil Jordan

Neil Jordan – Night in Tunesia en andere verhalen

Al vele jaren stond deze in de kast. Aan het stickertje te zien, opruiming bij de Slegte. Ik gok in mijn studententijd. Een kwart eeuw later had ik het nog niet gelezen. Leek me een mooi boek om in mijn minibieb te zetten. Eerst toch maar lezen.

Jordan werd bekend als film director, niet als schrijver. Dit was zijn debuut. Korte verhalen die allemaal ergens in Ierland spelen, een Iers kustdorp. De overeenkomst is volgens mij het gebrek aan clou. De verhalen waren meer momentopnames, dan verhalen met een ontwikkeling. Er gebeurde wel het een en ander, maar tegelijkertijd ook weer erg weinig.

Het debuut van een jonge ambitieuze Ierse schrijver, het schreeuwt er doorheen. Wat is de beste vorm? Hoe vertel ik een goed verhaal? Gaat het om het verhaal of om het karakter? Dat maakt dat dit boek voor je gevoel nog niet af is. Dat er een redactieronde gemist werd. Dat het een ruwe versie lijkt. Coming of age, is de mooie Engelse term voor dit soort verhalen.

Desalniettemin las ik het met plezier en heeft Jordan zich nadien flink ontwikkeld tot de ster die hij nu is, ik zag meerdere van zijn films.

Citaat: “En op het vlot praatte de dikke astmatische jongen, meer dan wie dan ook geobsedeerd door het schouwspel op het strand, met zijn lispelende grafstem over ‘je weet wel’, en rookte sigaretten waarvan hij nog erger ging gieren. Hij had ze wetmatig als differentiaalrekening, nauwkeurig als algebra in categorieën onderverdeeld.” (p.56)

Nummer: 18-047
Titel: Night in Tunesia en andere verhalen
Auteur: Neil Jordan
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 1983 (1976)
# Pagina’s: 116 (8820)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-6012-590-8

Meer:
Wikipedia
Guardian
Goodreads

Dick Heuvelman, Frans van Schoonderwalt en Gerard Sierksma – Tour de France top 100

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Dick Heuvelman, lezen, wielerboek, wielrennen

Dick Heuvelman, Frans van Schoonderwalt en Gerard Sierksma – Tour de France top 100

Als misschien bekend, ben ik gek op lijstjes. Dit boek paste dus perfect in mijn collectie. Tijdens de Tour gelezen, wie is nu echt de beste? Daarvoor kun je natuurlijk meerdere criteria gebruiken, vooral over de onderlinge weging kun je discussiëren. Heerlijk. Is een vierde plek in het eindklassement beter dan winst in een etappe? Wat is moeilijker: tweede worden in het bergklassement of negende in het eindklassement? Was de Tour van 1964 zwaarder of juist eenvoudiger dan de Tour van 1983? Zowel Armstrong als Thevenet gaven toe doping te hebben gebruikt. De Fransman mocht zijn titels behouden. Is toegeven (Ullrich) erger dan niet toegeven (Zoetemelk)?

Meer tegenstand of juist betere omstandigheden? Maakt het uit of je in de Giro en Vuelta ook hebt gepresteerd? Ben je het hele jaar goed (Merckx) of richt je je slechts op de tour (Indurain)? Er zijn zoveel factoren die meetellen, dat het onmogelijk is een lijst te maken die boven discussie verheven is. Maar juist die discussie is het leukste!

Over de nummer 1 zal onder experts weinig discussie zijn, ook de rekenmethode die je gebruikt is niet relevant. Je moet van goeden huize komen wil je ooit nog hoger worden aangeslagen dan Merckx. Dat Zoetemelk de beste Nederlander is, zal zelfs Jan Janssen accepteren.

Leuk boek, zou elk decennium bijgewerkt kunnen (moeten!) worden.

Citaat: “De zogenaamde schone Tour van 2006, die zonder de sterren Jan Ullrich, Ivan Basso en Aleksandre Vinokoerov is verreden, kreeg een van doping beschuldigde winnaar, Floyd Landis die in het Universeel Tourklassement op de 83ste plaats staat. Indien Landis wordt gediskwalificeerd, verdwijnt hij uit de top 100 en komt de nieuwe winnaar, Oscar Pereiro Sio, op nummer 79 de top 100 binnen.” (p.8)

Nummer: 18-044
Titel: Tour de France top 100
Ondertitel: De honderd beste tourrenners aller tijden
Auteur: Dick Heuvelman, Frans van Schoonderwalt, Gerard Sierksma
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 160 (8497)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-90-4390-930-3

Meer:
Wielersportbroeken
Goodreads
Bol
Tour de France (op gerbie.nl)

Ruud Doevendans e.a. – Half 3 Nummer 9

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Half 3, Harry Walstra, lezen, Ruud Doevendans, voetbal, voetbalboek

Ruud Doevendans e.a. – Half 3 Nummer 9

Al vaker heb ik het gezegd. De serie boeken van Doevendans zijn leuk, maar halen het niet bij Hard Gras. Dat is niet erg, maar wel jammer. Doevendans kan mooie columns schrijven, ook langere verhalen passen hem, maar in je eentje met een beetje aanvulling elke keer een editie vullen, blijkt toch erg lastig. Maar genoeg daarover, ik lees ze ook graag, heb er nog een paar in de kast staan.

De vergelijkingen tussen twee middenvelden is leuk. Was het Brazilië van 1982 beter dan Frankrijk in 1984? Zeg het maar. Het verhaal over Silvio Piola, door Roberto Pennino, is waarom ik dit blad lees. Een mooi stuk over een spits die ik nog niet kende, maar die je als voetballiefhebber wel zou moeten kennen. 24 seizoenen lang scoren, doe het hem maar na.

Het verhaal over de keepers carrière van Doevendans zelf is het meest persoonlijke in de hele serie Half 3. Mooi beschreven, mooi gereflecteerd, kwetsbaar, compliment!

Nog twee verhalen van achter het ijzeren gordijn, Dan Coe vanuit Roemenië en Peter Kohl vanuit de DDR (Harry Walstra!) en als afsluiting een reconstructie van een vreemd trainingskamp van FC Twente, waardoor we Kees Rijvers anders leren kennen.

Mooie editie.

Citaat: “Westerhof ging volledig los. Hij begon te vloeken, te schelden en te tieren. Ik dook nog achter mijn eigen terugspeelbal aan, maar het was al te laat. Anti peristaltisch hijgend probeerde ik nog te redden van niet meer te redden was. ‘Mijnheer Westerhof, word nu niet boos. Dat was niet de bedoeling. Kunnen we dan echt niet…’ Helaas. De bal was al over de lijn, de scheidsrechter had al naar het midden gewezen. Westerhof luisterde niet eens meer en produceerde in een minuut meer scheldwoorden dan Vitesse in een heel seizoen aan punten verzamelde.” (p.47)

Nummer: 18-046
Titel: Half 3 Nummer 9
Auteur: Ruud Doevendans e.a.
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 104 (8704)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-79067-09-1

Meer Half 3:
Nummer 8
Nummer 7
Nummer 4
Nummer 3
Nummer 2
Nummer 1

Meer Doevendans:
Tardelli
Half Drie
Spreker Doevendans

Marcel Vaarmeijer – Voor wie ik heb liefgehad

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Marcel Vaarmeijer

Marcel Vaarmeijer – Voor wie ik heb liefgehad

Soms is het goed om een boek pas een tijdje na lezing te beschrijven, om het blogje uit te stellen. Reflectie door tijd. Maar soms ook is het boek dermate ver weggezakt dat het erg lastig is nog iets zinnigs te schrijven. Daarbij komt, in mijn geval, dat E-books sneller en verder in het geheugen gedreven worden dan ‘echte’ boeken. Vreemd, want uiteindelijk gaat het om de inhoud, niet waar je de woorden las, maar het is wel zo.

Dus ik weet nog wel waar en wanneer ik dit boek las, maar veel verder dan de spreekwoordelijke achterflap kom ik niet als het op navertellen aankomt. Als ik elders op het web op zoek ga (zie onderaan), dan komen er wel weer dingen terug. Gelukkig maar. Ook in dit geval, positief en negatief. Ik las het boek snel, de zogenaamde pagetwister, wat op een E-reader toch al sneller het geval is. Maar ik zie ook waarom het niet per se vastgesetteld in mijn brein zit. Te veel chicklit, te veel geschreven op het effect, niet uit het hart. Wat best vreemd is, want het boek schijnt gebaseerd te zijn op het leven van de schrijver.

Moeders kijkt terug op haar leven. Ze zit al in het verzorgingstehuis, krijgt oude dagboeken terug en wil ze weggooien. Een verpleger haalt haar over het niet te doen en samen lezen ze over haar geschiedenis. Natuurlijk een belangrijke tweede wereldoorlog component, vormende gebeurtenis voor een hele generatie. De verpleger en de oude dame, samen herbeleven ze een boeiend leven. Geen gemakkelijk, dat klopt.

Al met al kan ik de heer Vaarmeijer weinig recht doen. Mijn schuld. Het is niet anders. Lees de andere recensies voor betere samenvattingen, meningen. Sorry.

Citaat: ““Looburg, 14 augustus 1937.
Morgen ben ik jarig, morgen word ik dertien jaar. Maar het echte feest was vandaag, bij Daniël thuis. Zijn moeder had een taart gebakken, een grote taart met slagroom en dertien kaarsjes. Ik heb ze uitgeblazen, in één keer. Dat brengt geluk, zei Sonja, het kleine zusje van Daniël. Nog meer geluk, dacht ik, dat kan bijna niet.”” (p.143)

Nummer: 18-043
Titel: Voor wie ik heb liefgehad
Auteur: Marcel Vaarmeijer
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 298 (8337)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-245-7095-9

Meer:
Goodreads
Hebban
Chicklit.nl
De Leesfabriek
Stoerboek
Marcel Vaarmeijer

Japke-d. Bouma – Ga lekker zelf in je kracht staan

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Japke-d. Bouma, lezen, taal

Japke-d. Bouma – Ga lekker zelf in je kracht staan

Columns over taal. In de vakantiebiebapp. Leuk. Had haar wel eens voorbij zien komen op social media, maar nog niet wat van haar gelezen. Nu wel dus. En het was leuk. Ideaal om even tussendoor te doen. Een, twee of een paar columns, direct van je telefoon, voor die onverwachte momenten dat je moet wachten.

Ze is een goed observator, hoort en leest taaltrends die langs de meeste mensen heen gaan. En als je die dan in de juiste context weet te zetten, dan heb je een goede column. En die bundeling, met de mooie titel, is dan automatisch een leuk boek.

Wat ook een mogelijkheid is trouwens: gooi al die woorden op een rijtje en noem het vergaderpoëzie.

Citaat: “Ik zei het vaak hardop tegen mezelf als ik in de stromende regen met een rokje op de fiets zat, als ik op een overvol treinbalkon stond met vier vouwfietsen tegen mijn schenen, of als mijn baas weer eens stond te schaterlachen als ik om opslag had gevraagd. Want in de jaren negentig was succes nog een keuze. Toen prutste je wat in je garage in Silicon Valley en had je binnen vijf jaar een miljardenbedrijf.” (101/412)

Nummer: 18-042
Titel: Ga lekker zelf in je kracht staan
Auteur: Japke-d. Bouma
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 154 (8039)
Categorie: Non fictie
ISBN: 978-94-0040-694-0

Meer:
Column NRC
Rubriek NRC
Twitter
Wikipedia