Hendrik Groen – Pogingen iets van het leven te maken

Tags

boeken, boeken 2022, boekrecensie, Hendrik Groen, lezen

Het tweede deel las ik al digitaal, was eigenlijk best leuk. Mijn automatische aversie tegen de bestsellerlijst zorgde er voor dat ik eigenlijk nooit serieus overwoog om de hype te volgen. Wie is Hendrik Groen? Wie zit er achter, was jarenlang de vraag, want dat er niet daadwerkelijk een bejaarde ergens in een verzorgingshuis een dagboek aan het bijhouden was, leek iedereen meteen overduidelijk.

Eigenlijk is het boek een humoristische aanklacht tegen ons zorgstelsel. Hoe gaan we met ouderen om? Wat doen we de verpleging aan om ze onderbetaald en structureel onderbezet de verantwoordelijkheid te geven voor de laatste jaren van het leven van vele ouderen? En het zoveelste opiniestuk in de kwaliteitskrant, het volgende stappenplan voor verbetering, een extra pamflet, misschien een wilde staking van het personeel, alles is al eens geprobeerd. Daar komt de literatuur in beeld. Schrijf er een goed boek over, zorg dat het vlot geschreven is, gebruik humor en de aandacht is het meervoudige.

Het werkte. Het boek is verfilmd, er is een toneelstuk, de bestseller werd tig keer herdrukt (naast me ligt de 47^e druk), het boek is vertaald en ook elders vaak verkocht.

Maar werkte het echt? Was er een politicus die het boek serieus nam, de boodschap er uit filterde en er voor zorgde dat de ouderenzorg beter zou worden? Het boek is acht jaar oud, ik ben bang dat ik mag concluderen dat er geen vooruitgang is geboekt sindsdien, ook al weet iedereen dat dit niet alleen een grappig boek is, ook al zijn miljoenen op de hoogte van de ellende in verzorgingshuizen.

Dit allemaal in mijn hoofd voordat ik ook maar een bladzijde gelezen had. Daarna toch maar gewoon het lichte boek gelezen, niet te veel nadenken over de implicaties en genieten van een goed boek. En nu mag ik van mezelf de televisieserie ook kijken. Wanneer beginnen de herhalingen?

Citaat: “Bij het woord bejaardenhuis begon men zich allengs ongemakkelijk te voelen. Bejaarden werden ouderen. Het bejaardenhuis werd een verzorgingshuis. Het verzorgingshuis werd een zorgcentrum. En sinds kort ben ik aangesloten bij een marktgerichte serviceorganisatie voor belevingsgerichte zorg op maat. Ik snap nu wel waarom de zorgkosten de pan uit rijzen.” (p.77)

Nummer:            22-027

Titel:                   Pogingen iets van het leven te maken

Ondertitel:          Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 ¼ jaar

Auteur:               Hendrik Groen

Taal:                   Nederlands

Jaar:                   2014

# Pagina’s:          359 (6700)

Categorie:           Fictie

ISBN:                 978-90-290-9365-1

Meer:

Scholieren

Bookbarista

Goodreads

Hebban

Zolang er leven is

Katie Gutierrez – Meer dan je ooit zult weten

Tags

boeken, boeken 2022, boekrecensie, Katie Gutierrez, leesclub, lezen

Een leesclub en een boek dat ik normaal gesproken niet zo snel zou uitkiezen. Geweldige combinatie. Niet in een kringetje allemaal vertellen wat je er van vond, maar gewoon online, 15 geselecteerde vrijwilligers en iets dieper ingaan op wat je gelezen hebt.

Truecrime is best leuk voor podcasts, maar qua boeken sla ik meestal over. Cassie heeft er een website van gebouwd, maar ditmaal wil ze meer. Niet een blogje, een linkje naar een krantenartikel, maar daadwerkelijk op zoek naar het verhaal achter het incident. En dus probeert ze in contact te komen met Lore, een dame met een echtgenoot in Texas, maar ook een in Mexico D.F. Wanneer de echtgenoten elkaar ontmoeten gaat het mis, de eerste schiet de tweede dood en gaat zelf de bak in. Lore gaat van twee naar nul en heeft geen leven meer, iedereen kijkt haar met de nek aan.

Jaren later vindt Cassie haar en vraagt of ze haar verhaal wil vertellen. Eerst is ze afwijzend, dan bedenkt ze dat ze beter maar een keer alles kan vertellen, dan is ze van het geklepper van journalisten af. Ze beginnen een reeks interviews waarin Lore haar verhaal vertelt, maar ook Cassie uitdaagt om over haar leven te vertellen, de dames raken op een vreemde, argwanende, manier op elkaar gesteld, met elkaar verweven.

Is alles gegaan zoals het destijds in de krant stond? Wie vertelt de waarheid? En wat is de impact van de waarheidsvinding op je eigen leven? Of op degene die je interviewt en de directe omgeving?

Het boek las lekker weg, dat is niet per definitie een compliment, maar in dit geval wel. De boekclub begon na een aantal weken. Door de vragen, maar vooral door de reacties van een aantal medelezers, begreep ik het boek beter dan na lezing, dacht ik meer na dan na een normaal boek, dat meestal na lezing op de stapel ‘nog te bloggen’ gaat, om daarna in de kast (of in mijn minibieb) verdwijnt. Niet voor elk boek, wel een aanrader om vaker te doen.

Citaat: “ik dacht aan Lotte. Hoe ze van Fabian en Andrés gehouden had, van alle vier de kinderen. We zouden in staat moeten zijn om de mensen van wie we houden niet kapot te maken. Liefde zou geen vernietigende kracht moeten zijn. Maar ik had mijn hele leven true crime gelezen: liefde was de méést vernietigende kracht.” (p.401)

Nummer:            22-058

Titel:                   Meer dan je ooit zult weten (More than you’ll ever know)

Auteur:               Katie Gutierrez

Taal:                   Nederlands (Engels)

Jaar:                   2022

# Pagina’s:          495 (13822)

Categorie:           Fictie

ISBN:                 978-94-93169-54-8

Meer:

Leesclub

Hebban

Goodreads

Katie Gutierrez

Ilja Leonard Pfeijffer – Monterosso mon amour

Tags

boeken, boeken 2022, boekenweek, boekenweekgeschenk, boekrecensie, Ilja Leonard Pfeijffer, lezen

Het Boekenweekgeschenk dit jaar was een titel van een schrijver waarvan ik relatief weinig heb gelezen om hem in mijn rijtje favoriete auteurs op te nemen, maar waar ik geen enkele twijfel over heb om blind welk boek dan ook ter hand te nemen.

(Sterker nog, op moment dat ik dit schrijf, ligt op mijn nachtkastje een oude titel van hem waar ik drie kwart van gelezen heb, later dit jaar dus ook op dit blog)

Pfeijffer bedacht een simpel gegeven, plaatste het in de juiste tijd – de eerste coronagolf – en wist bij hem in de buurt nog een leuk dorpje waar dit verhaal zich af kon spelen. Heb je die drie zaken voor elkaar, dan schrijft het verhaal zo weg volgens mij. Nog een leuke plottwist erin en het boekje is af. Alleen jammer dat zijn ego zo groot is dat hij zichzelf nog even in het verhaal schrijft. Weet niet wat hij daar mee wil bereiken. Zou er echt iemand geloven dat het verhaal echt is gebeurd en aan hem verteld in een vliegtuig?

Door de actualiteit, zijn schrijfstijl en het mooie verhaal is dit een van de leukste Boekenweekgeschenken van de laatste jaren.

Citaat: “Wat is gewoner dan de wens bijzonder te zijn? De aspiratie om opmerkelijk te zijn is misschien wel het voornaamste kenmerk van alledaagsheid. Wie speciaal is, streeft er niet naar om speciaal te zijn. En jij zit in je bloemetjesjurk de bibliotheekmoeder uit te hangen die hunkert naar een verhaal, terwijl je niet doorhebt dat je boordevol verhalen zit.” (p.53)

Nummer:            22-023

Titel:                   Monterosso mon amour

Auteur:               Ilja Leonard Pfeijffer

Taal:                   Nederlands

Jaar:                   2022

# Pagina’s:          96 (5240)

Categorie:           Fictie

ISBN:                 978-90-5965-878-3

Meer:

Wikipedia

Hebban

Scholieren

Goodreads

Peachez

Michel van Egmond – Balverliefd

Tags

boeken, boeken 2022, boekrecensie, lezen, Michel van Egmond, voetbal, voetbalboek

Zonder twijfel is Van Egmond een van de beste voetbalschrijvers van Nederland. Al vele jaren. Jammer dat hij pas het grote publiek wist te bereiken met de biografie van Gijp. Leuk boek, niets mis mee, maar al degenen die dat boek op Schiphol mee grepen en sindsdien fan zijn, zouden ook eens zijn verhalen moeten lezen over minder bekende voetballers. Over clubs die geen gigantische fanbase hebben. Over tragische gebeurtenissen in een grijs verleden. Want er zijn zoveel mooie verhalen in de schitterende sport die velen volgen. En Michel van Egmond is een van degenen die daar oog voor hebben én het ook nog eens mooi op papier weet te krijgen.

Heb je deze bundeling gevonden dan lees je over een Zuid-Koreaanse Zwitser die fanatiek Telstarvolger is. Over een Spartaspits met Alzheimer. Een woonwagenbewoner die meer dan 26.000 kilometer fietste om AZ te zien. De dagboeken van een keeper. En nog tientallen andere paradijsvogels met een verhaal.

Lees Van Egmond. Lees alles van Van Egmond.

Citaat: “Kort na het laatste fluitsignaal kon je hem al stilletjes in clubkostuum het stadion uit zien komen, rillend van de kou. Hij wandelde naar de hoofdingang. Daar stond een jongen op een fiets op hem te wachten. Die haalde een windjack uit zijn tas. Fandi trok het windjack aan, sprong achterop de bagagedrager en gaf toen een teken van vertrek.” (p.228)

Nummer:            22-037

Titel:                   Balverliefd

Auteur:               Michel van Egmond

Taal:                   Nederlands

Jaar:                   2014

# Pagina’s:          302 (8861)

Categorie:           Voetbal

ISBN:                 978-90-6797-079-2

Meer:

Egmond, Michel van – 14 gemiste oproepen van Cruijff
Egmond, Michel van – Gijp
Egmond, Michel van – Nooit meer juichen
Egmond, Michel van & Marcel van Roosmalen – Van Didi tot Kaka (Hard Gras 60)
Egmond, Michel van – De wereld volgens Gijp

Anton Tsjechof – Het verhaal van een onbekende

Tags

Anton Tsjechov, boeken, boeken 2022, boekrecensie, lezen, Rusland

Op de een of andere manier ben ik nooit aan Tsjechof toegekomen (op een kort verhaal naar het Duits vertaald na). Dostojewski en Tolstoj zijn favoriete schrijvers geworden, menig ander Russisch auteur probeerde ik te lezen. Maar Tsjechof niet. Waarom weet ik eigenlijk niet.

En terwijl de hele wereld over de Russen vallen, vooral natuurlijk Poetin en diens megalomane wereldbeeld en de gevolgen daarvan, besloot ik dat ik toch maar weer eens een Russische schrijver moest lezen. Wanneer je alleen het nieuws kijkt, eventueel aangevuld met social media, krijg je een eenzijdig beeld van een land. Rusland lijkt mij een mooi land. Vele boeken overtuigden mij dat er meer is dan we in het nieuws zien.

Het verhaal van een onbekende bevestigt dat. Een mooie novelle waarin je de klassenmaatschappij die Rusland eind 19^e eeuw was beter leert kennen. Het tweede verhaal in deze bundeling, ‘De boeren’, vier jaar later geschreven, vertelt meer over het platteland uit die tijd.

Terwijl ik best van korte verhalen hou, graag meer Russische schrijvers wil lezen, hebben deze twee verhalen, hoewel met veel plezier gelezen, mij nog niet overtuigd dat Tsjechof in dezelfde categorie past als Tolstoj en Dostojevski. Misschien toch nog maar een paar verhalen lezen. Via Open Library allemaal gratis te downloaden.

Citaat: “Het was net of ze kleiner geworden was en in haar bewegingen, haar gang en haar gezicht merkte ik een buitensporige nervositeit op, een ongedurigheid alsof ze haast had, en zelfs haar glimlach had zijn vroegere tederheid verloren.” (p.88)

Nummer:            22-020

Titel:                   Het verhaal van een onbekende

Auteur:               Anton Tsjechof

Taal:                   Nederlands (Russisch)

Jaar:                   1962 (1893/1897)

# Pagina’s:          160 (4700)

Categorie:           Literatuur

ISBN:                 nvt

Meer:

Open Library

The Story of an Unknown Man (Wikipedia)

Peasants (Wikipedia)

The lady with the dog

Fernando Aramburu – Vaderland

Tags

Baskenland, boeken, boeken 2022, boekrecensie, ETA, Fernando Aramburu, lezen

Fernando Aramburu – Vaderland

Soms staat er in mijn minibieb ineens een boek dat ik moet lezen. Dat had ik bij deze dikke pil niet meteen door. Totdat ik eens iets verder keek. Aramburu, dat moet een Baskische naam zijn. En de Baskische cultuur vind ik boeiend. De Basken waarmee ik samenwerkte in Spanje waren allemaal sympathiek. De Basken die we tegenkwamen op vakantie daar allemaal gastvrij. Natuurlijk, er bestaat zoiets als de ETA, maar zelfs die hadden – voor terroristen – sympathieke trekjes (vertel ik altijd in de topolessen, met als voorbeeld dat ze regelmatig een bomaanslag aankondigden, om onschuldige slachtoffers te vermijden).

Maar zelfs al heb je sympathieke trekjes, het blijven terroristen. En dat lezen we mooi in dit boek. Twee families uit een klein Baskisch dorp gaan veel met elkaar om. Maar de kinderen kiezen hun eigen pad. Wie staat er voor de nationalistische zaak? Wie kiest er voor de eigen carrière? En dan blijkt er een afpersingsbrief te liggen op het bureau van de ondernemer. Voorheen een man met aanzien in het dorp, nu een paria als hij besluit de brief te negeren.

Alles veranderd. Hoe ga je met elkaar om in het dorp, hoe vertel je het je kinderen, hoe kijk je naar de politiek, hoe leef je verder? Mijn hoofd was helemaal in Baskenland. Vele uitstapjes (zowel plaats als tijd) in het verhaal, maar allemaal ten dienste van het verhaal, nuttig om de hoofdfiguren nog beter te begrijpen.

Aramburu schreef een magnus opus, een zware kwalificatie zonder zijn andere werk te kennen, maar ik ben overtuigd dat een goede schrijver een enkel magnus opus heeft. Dit moet het zijne zijn. Ondanks dat het een dik boek is, geen overbodig bijvoeglijk naamwoord te vinden in het hele boek. Alle verhaallijnen komen prachtig samen, alle standpunten van de vele karakters worden mooi uitgediept. Wil je ook maar iets begrijpen van de Baskische cultuur, wil je de ETA begrijpen, wil je een prachtig verhaal lezen, het kan allemaal met dit boek. Dank voor de anonieme voorbijganger die dit boek (een recensie-exemplaar nog wel) in mijn minibieb achter liet. Volgende keer in Spanje maar eens kijken of er ook dunnere boeken van hem zijn, of zijn Spaans voor mij te volgen is.

Citaat: “’Daarnaast schreef ik tegen misdaden die met een politiek excuus worden gepleegd, in naam van een vaderland waar een handjevol gewapende mensen, met de schandelijke steun van een gedeelte van de samenleving, bepaalt wie tot dat vaderland behoort en wie moet vertrekken of verdwijnen. Ik schreef zonder haat tegen de taal van de haat en tegen de vergetelheid die wordt gepropageerd door degenen die een geschiedenis proberen te verzinnen waarmee ze hun project en hun totalitaire overtuigingen kunnen rechtvaardigen’” (p.490)

Nummer:            22-025

Titel:                   Vaderland (Patria)

Auteur:               Fernando Aramburu

Taal:                   Nederlands (Spaans)

Jaar:                   2018 (2016)

# Pagina’s:          574 (6230)

Categorie:           Literatuur

ISBN:                 978-90-284-2718-1

Meer:

Hebban

Goodreads

Tzum (recensie)

Groene Amsterdammer (recensie)

IMDB (verfilming)

Edwin Winkels – Xiringuito

Tags

Barcelona, boeken, boeken 2022, boekrecensie, Edwin Winkels, lezen

Edwin Winkels – Xiringuito

Zijn vorige boek staat nog ongelezen op de plank, maar deze titel moest ik gewoon meteen lezen. Durf niet te zeggen, maar soms voel je dat een boek je zal bevallen, dat je die niet eerst in de boekenkast moet zetten.

Mijn gevoel klopte. Dit is een erg goed boek. Boeiend, informatief, meeslepend. Een prachtig tijdsbeeld van een stad in transitie. Die transitie heeft Winkels natuurlijk van nabij meegemaakt. Maar zonder het expliciet te beschrijven, lukte het Winkels om een schitterend verhaal te schrijven dat je terug brengt in de tijd. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Barcelona op weg naar de Olympische Spelen. Er wordt wel eens beweerd dat Barcelona de laatste stad is die daadwerkelijk heeft geprofiteerd van de Spelen. Die uitspraak (niet van de auteur overigens) durf ik te betwijfelen, ik was tenslotte in Sydney acht jaar na Barcelona.

De hoofdstad van Catalonië heb ik ondertussen ook regelmatig bezocht. Voor 1992 helaas niet. Het was een andere stad. De Xiringuito uit het verhaal staat vlak bij de haven, aan het strand. Maar strand was in de stad destijds nauwelijks een factor, daarvoor had je badplaatsen. Het eettentje van de familie van Pepe moet weg. De bureaucratie heeft het, samen met een twintigtal buureettentjes, jarenlang gedoogd. Maar in de moderne stad is er geen plaats meer voor een Xiringuito. In de beleving van de mensen wel. Heerlijk een verse vis eten, borreltje drinken, bijpraten met vrienden en de eigenaars. Het conflict dreigt uit de hand te lopen.

Meerdere hoofdstukken zijn geschreven vanuit het perspectief van de stad, alsof het een persoon is. Mooie vondst van Winkels, want waarom zou een stad geen mening hebben, niet mee kunnen praten? Naast Pepe en Montse speelt ook het verhaal van de dochters. Willen zij het overnemen? Kunnen zij het overnemen? Een familiedrama speelt op de achtergrond altijd mee.

Wie Spanje beter wil begrijpen, wie de geschiedenis van de stad Barcelona wil kennen, wie van een mooi verhaal houdt, wie eerdere boeken van Winkels de moeite waard vond, wie graag een goed boek leest, pakke dit boek en leest het!

Citaat: “Maar deze twee torens worden helemaal niet gebouwd om in te wonen. Een kantoorgebouw en een hotel. Het eerste zou nog kunnen, wie weet hoe groot de bedrijvigheid hier ooit zal zijn, maar denken ze nou echt dat er het hele jaar door zoveel toeristen zullen komen om die veertig verdiepingen van een hotel vol te krijgen? Voor ook nog eens zulke hoge prijzen? Ik heb best wel iets te bieden, hoor, maar zo chic als Madrid, Wenen, Parijs of Praag ben ik echt niet.” (p.136/137)

Nummer:            22-021

Titel:                   Xiringuito

Auteur:               Edwin Winkels

Taal:                   Nederlands

Jaar:                   2022

# Pagina’s:          283 (4983)

Categorie:           Fictie

ISBN:                 978-94-6381-090-6

Meer:

Winkels, Edwin – Het Barcelona gevoel
Winkels, Edwin – Escuchando a Cruyff
Winkels, Edwin – Haar laatste vlucht
Winkels, Edwin – Heimwee naar Navarra
Winkels, Edwin – Het oog van de orkaan
Winkels, Edwin – Welkom thuis

Mart Smeets – Doorstart

Tags

boeken, boeken 2022, boekrecensie, lezen, Mart Smeets, sport, sportboek

Mart Smeets – Doorstart

2020 was een bijzonder jaar, in het jaarlijkse boek van Smeets kwam dat ook erg mooi naar boven, de tijdsgeest werd goed weergegeven. 2021 was, qua pandemie, misschien wel net zo erg, maar de wereld ging er anders mee om. Daarom was er ook meer sport, al dan niet in aangepaste vorm. Smeets schreef dus gewoon zijn wekelijkse columns, daarnaast meerdere verhalen. Die zijn weer gebundeld in dit boek, zoals erg bijna altijd wel een overzichtsboek van Smeets verschijnt.

Door de mindere urgentie, in vergelijking met het voorgaande jaar, is ook deze bundeling minder memorabel. Dat geeft niet, het staat straks gewoon weer op de plank, een van de twee planken die ik geheel voor de goede man heb gereserveerd.

Het bijzondere aan 2021 was natuurlijk dat de Olympische Spelen van 2020 werden ingehaald, voor het eerst in de geschiedenis Spelen in een oneven jaar. En dus kan Smeets ook daar zijn verhalen mooi aan koppelen.

Citaat: “Moeten de Spelen doorgaan, in volkomen quarantaine en in totaal uitgeklede vorm, ter meerdere glorie van het IOC en zijn regels? Ik moest terugdenken aan Avery Brundage, de oud-olympische baas die in 1972 luidkeels, hoestend en proestend, de zin ‘The games must go on’ uitsprak na de Palestijnse terreuraanslag op Israëlische atleten. Hij kon nooit voorzien dat zijn opvolgers om volstrekt andere redenen eenzelfde dilemma zouden hebben.” (p.141)

Nummer:            22-015

Titel:                   Doorstart

Auteur:               Mart Smeets

Taal:                   Nederlands

Jaar:                   2021

# Pagina’s:          223 (4066)

Categorie:           Sport

ISBN:                 978-94-6297-220-9

Meer Smeets:

Smeets, Mart – 100 mannen
Smeets, Mart – Aan de meet
Smeets, Mart – De afrekening
Smeets, Mart – Afzien
Smeets, Mart – Bruisend
Smeets, Mart – Commentator
Smeets, Mart – Dagboek van een sportgek
Smeets, Mart – Dertig
Smeets, Mart – Het dream team
Smeets, Mart – Geel
Smeets, Mart – Gepakt
Smeets, Mart – Helder
Smeets, Mart – De kopgroep
Smeets, Mart – Het laatste geel
Smeets, Mart – De Lance factor
Smeets, Mart – Mijn Amerika
Smeets, Mart – Murfreesboro blues
Smeets, Mart – Netwerk
Smeets, Mart – Niets is wat het lijkt
Smeets, Mart – Nostalgie
Smeets, Mart – De Olympische Spelen
Smeets, Mart – Oranje boven!
Smeets, Mart – Passie
Smeets, Mart – Prettig verslaafd
Smeets, Mart – Prikkels
Smeets, Mart – Retro
Smeets, Mart – Rond de 40
Smeets, Mart – Spelen
Smeets, Mart – Sportzomerdagboek
Smeets, Mart – Sterren
Smeets, Mart – Stille sport
Smeets, Mart – Thuis in de Tour
Smeets, Mart – De Tour van ’80
Smeets, Mart – De Tour wacht op niemand
Smeets, Mart – Verhaal halen
Smeets, Mart – Vuur
Smeets, Mart – Wereldtour
Smeets, Mart – Zomeravondvertellingen

Gerwin van der Werf – De droomfabriek

Tags

boeken, boekrecensie, lezen, onderwijs, school

Gerwin van der Werf – De droomfabriek

Schrijven over onderwijs is volgens mij niet eenvoudig. Iedereen heeft ooit op school gezeten. Iedereen heeft kinderen in het onderwijs. Iedereen heeft een mening over het onderwijs. Helaas is die mening bijna nooit gebaseerd op de realiteit, wordt het niet al te vaak gehinderd door echte kennis. Als zijinstromer denk ik zo langzamerhand mee te mogen praten, maar tegelijkertijd realiseer ik me des te beter dat ik erg weinig weet over het basisonderwijs, over het voortgezet onderwijs, over het hoger onderwijs. Zelfs het MBO, waarin ik me al ruim twee decennia beweeg, is zo gevarieerd, zo vaak vernieuwd, aangepast, wordt op zo veel plekken op verschillende manieren aangeboden, oordelen is erg lastig.

De roman is dan de beste manier om daadwerkelijk iets te zeggen. Je hoeft geen pamflet te schrijven, geen mening te verwoorden, maar je visie, je mening, je frustratie kan in het verhaal mooi naar boven komen. Voor de goede lezer is het verhaal veel meer dan dat. Dat betekent ook per definitie dat het verhaal gelaagd moet zijn, dat de onderliggende boodschap wel moet schreeuwen van tussen de regels door. Ga er maar aan staan. Daardoor geloof ik dat er maar erg weinig goede boeken zijn geschreven over het onderwijs.

Van der Werf doet een goede poging, in dit verhaal over beginnend docente Josie. Ze begint op een VMBO, natuurlijk in een niet zo goede buurt. Een Vogelaarwijk, een probleembuurt, noem het zoals je wil. Ze geeft wiskunde aan een derde klas en wat eerste klassen. Die laatste staan er gewoon voor de vorm soms even tussendoor, maar die zijn er alleen maar om te laten zien dat een docent niet kan leven van les geven aan een enkele klas. Het gaat om die derde klas, vooral om hoe een beginnend docente moet om zien te gaan met een stelletje pubers dat van alles aan het hoofd heeft, al is school daar niet bij.

De beschreven leerlingen zijn allemaal erg stereotype. De jongen van het kamp. De Poolse druktemakers. De Noord-Afrikaanse probleemgevallen. Het meisje met de hoofddoek dat wel haar best doet. Alsof het boek geschreven is als een script voor een televisieserie. De school wordt bijzaak, het lesgeven is een katalysator voor het verhaal, waarin veel herkenbare figuren gecast kunnen worden.

Zelfs de collega’s van Josie komen nauwelijks in het verhaal voor. Buiten de conciërge en de bevlogen schoolleider komen we maar twee andere docenten tegen. Geen vergaderingen, geen informele gesprekken met andere collega’s, nee, het gaat om Josie en haar problemen. Daar waar zij zelf het idee heeft dat ze er niets van kan, lijken zowel de derde klas als de paar collega’s die we wel kennen haar allemaal te gek te vinden, al weet Josie niet omdat ze blij zijn dat ze niet binnen een week gillend is weggerend.

De belangrijkste bijfiguur is Carmen. Achter in de derde klas, druk bezig met allerlei zaken, maar liever niet met school, blijkbaar wel erg populair op Instagram. Het hele verhaal draait om de botsingen tussen Josie en Carmen. De confrontaties, de gesprekken, de toenadering, de band. Meer dan wat er in de klas gebeurt, meer dan wat er op de school gebeurt, is dit het verhaal van Josie en Carmen. Hoe verder je in het verhaal komt, hoe minder het met onderwijs te maken heeft. De school was een inleiding, het draait om de 15-jarige puber met een beroerde thuissituatie en de twee keer zo oude beginnend docent met de gouden lepel. Tegenstelling, maar toch ook weer niet. Zonder spoiler alert kan ik niet veel meer vertellen, al is het redelijk voorspelbaar hoe het zich ontwikkelt.

Daarmee is de droomfabriek nog steeds niet het boek over het onderwijs dat ik hoopte. Je hebt ook geen moment het idee dat Josie, die zich op een of andere manier elke keer marginaal verbetert als docente, over een paar jaar nog steeds voor de klas staat. Geen moment gaat het over andere klassen, de conciërge en de schoolleider blijven oppervlakkig. Resultaat is een lekker boek om te lezen, uit in een paar leessessies, maar toch een onbevredigend gevoel na het voorspelbaar eind.

Nummer:            22-055

Titel:                   De droomfabriek

Auteur:               Gerwin van der Werf

Taal:                   Nederlands

Jaar:                   2022

# Pagina’s:          287 (12665)

Categorie:           Fictie

ISBN:                 978-90-254-7241-2

Meer Droomfabriek:

Hebban

Tzum

Scholieren

Meer onderwijsboeken op gerbie.nl:

Leo Prick – Onderwijs op de divan

Eefje Pleij – Juf met staarten

Theo Thijssen – De gelukkige klas

Jacques Vriens – Is de klas nog wel zo gelukkig?

Jorge Zepeda Patterson – Zwarte trui

Tags

boeken, boeken 2022, boekrecensie, Jorge Zepeda Patterson, lezen, Tour de France, wielerboek, wielrennen

Jorge Zepeda Patterson – Zwarte trui

Uit de opruimbak pakte ik deze titel er snel uit. De wielrenner op de voorkant is onherkenbaar, de zwarte trui refereert aan het feit dat de Tour niet meer dan de context is. Toch maar meegenomen. Vaak verdwijnen dit soort boeken bij mij dan in de boekenkast om daar 8, 12 of 17 jaar later pas weer uitgehaald te worden. Soms om te lezen, een enkele keer om te concluderen dat ik het beter niet had kunnen kopen. Nu besloot ik een week later om het boek mee te nemen, toen ik naar Spanje reisde om stagiaires te bezoeken. Reistijd is veel leestijd. Wachtrijen, afspraken die te laat komen, trein en vliegtuig, het boek komt vaak uit de rugzak.

Na anderhalf hoofdstuk ging bij mij een lampje branden. Net als bij De Kopgroep van Mart Smeets zou het leuk zijn om de hoofdpersonen te ontleden en te zien wie de schrijver daadwerkelijk op zijn netvlies had toen hij het boek schreef. Maar al snel besloot ik dat dat weinig zin zou hebben, het wielrennen was duidelijk bijzaak. De titel ‘wielerthriller’ op de voorkant had me moeten waarschuwen.

Natuurlijk hebben de hoofdstukken de titels van etappes. Mooiere eenheid bestaat niet. Maar al snel kwam ik ook tot de conclusie dat ik het wielerdeel niet al te serieus moest nemen. De hoofdpersoon Marc Moreau, Frans-Colombiaans, is de meesterknecht van meervoudig Tourwinnaar Steve Panata. Zelf is hij een van de beste klimmers, maar niet de persoon om het kopmanschap op te eisen. Maar hij wordt ongewild toch de hoofdpersoon in het verhaal. Zijn achtergrond in het Franse leger zorgt er voor dat zijn hulp wordt ingeroepen om in het peloton te onderzoeken wie er achter een aantal vreemde gebeurtenissen zit. Een zelfmoord van een renner waarvan veel twijfel bestaat op het zelfmoord was. Een ongeluk dat toevallig een andere renner uitschakelt.

Zo krijgen we twee verhalen. Moordaanslagen, verdenkingen, onderzoeken, veel wisselende coalities naast het verhaal van de Tour zelf. Ploegen die samenspannen, renners die lijken te profiteren van de gebeurtenissen om de Tour heen. Op een derde van het boek was alle geloofwaardigheid verdwenen. De Tour win je in bed beweerde Joop Zoetemelk. Onze hoofdpersoon praat alle avonden met politieagenten, vertrouwelingen, ploegleiders, pers en zijn vriendin. Alsof er niet de volgende dag weer een zware etappe op het spel staat. In no-time heeft hij een verdachte, zonder daarvoor enig concreet bewijs te vinden. Maar na een gesprek met een journalist denkt hij er weer heel anders over.

Ondertussen ontwikkelt de Tour zich ook nog eens onlogisch, met blokkades na demarrages, vreemde coalities, ook daar is de geloofwaardigheid weg. Al met al had ik allang de conclusie getrokken dat dit geen memorabel boek is. Toch las ik het uit. Ten eerste had ik geen ander boek bij me. Daarbij boeide me het toch. Ik wilde weten hoe het afliep. Wie de Tour zou winnen, wie de dader achter de aanslagen is. Vreemde paradox. Misschien niet te serieus nemen, gewoon lezen als tussendoortje, want dat was het ook.

Citaat: “De laatste dag in de Pyreneeën was de ergste van allemaal: twee zeer zware bergen van de eerste categorie en aan het einde de ongenadige beklimming naar het Plateau de Beille, een col van de buitencategorie. Volgens de overlevering werden de bergen in categorieën ingedeeld al naargelang de versnelling waarmee een Citroën 2CV ertegenop kon komen: cols van de vierde categorie, de gemakkelijkste, werden zo genoemd omdat de auto van weleer in zijn vierde versnelling een dergelijke berg op kon rijden. En zo verder tot de zwaarste, een berg van de eerste categorie, die alleen op kwam als je de auto in de eerste versnelling zette. Logischerwijs moest je voor een beklimming van de buitencategorie de motor van je Citroën afzetten en hem door een span ossen naar boven laten trekken; ik neem aan dat ik het span ossen was dat Steve naar boven sleepte.” (p.120)

Nummer:            22-039

Titel:                   Zwarte Trui (Muerte contrarreloj)

Auteur:               Jorge Zepeda Patterson

Taal:                   Nederlands (Spaans)

Jaar:                   2018

# Pagina’s:          344 (9301)

Categorie:           Wielrennen

ISBN:                 978-90-452-1259-3

Meer:
Wikipedia

El Universal (Recensie)

Vrij Nederland (Thrillergids)