Dominique Fernandez – De roem van de paria

Tags

aids, boeken, boeken 2018, boekrecensie, Dominique Fernandez, lezen

Dominique Fernandez – De roem van de paria

Elke boekenliefhebber kent het, ergens in die kast staat een boek dat er al jaren staat. Meerdere keren had je het in je handen, maar telkens koos je voor een ander boek. Ooit dacht je dat het boek de moeite was, maar nooit nam je de moeite. En jaar in jaar uit staat dat boek stof te verzamelen.

Op een dag zijn alle kasten vol, maar er komen wel nieuwe boeken. Via BookCrossing heb ik al meerdere boeken de wereld ingestuurd, sinds kort staat er een minibieb in mijn voortuin. Dus een tochtje langs alle planken, her en der wat selecteren. Al gelezen, mag weg. Nooit gelezen, mag ook weg. Een stapeltje boeken ligt klaar om definitief mijn collectie te ontvluchten. En dan neem je het stapeltje nog een keer door en neem je toch een paar boeken apart. Ze mogen weg, maar eerst wil ik ze lezen. En dan mag het boek van Fernandez mee op vakantie.

Zonder al te hoge verwachtingen begin je aan het boek, maar al snel ben je blij verrast. Je kijkt eens op de achterflap, realiseert je dat die tekst nooit meer las na de aanschaf, ergens midden jaren negentig. Fernandez klinkt Spaans, maar is blijkbaar Frans. Het verhaal speelt zich dan ook in Parijs af. De twee vrienden leven in de stad zoals je dat verwacht van een homostel in Frankrijk. Veel sociale contacten, progressieve mensen om zich heen, veel cultuur en ze komen de gerenommeerde kunstenaars en politici tegen bij verschillende gelegenheden.

Natuurlijk is er familie op het platteland die moeite heeft met de homoseksualiteit, niet alles gaat even makkelijk. En dan is er die ziekte. Die nieuwe ziekte, die alleen homo’s treft. Besmettelijk en ongeneesbaar, ook in Parijs is aids een spelbreker van jewelste. Maar zij lopen geen risico, zij zijn een stel, zij zijn monogaam. Maar ze moeten wel de barricaden op, ze zien het sociaal isolement waarin vele zieken terecht komen.

En ook al is het voorspelbaar, het overkomt ook hen. En dan stort hun wereld in. Ze zijn ineens met twee. Niemand durft meer langs te komen, niemand wil nog weten hoe het gaat.

Erg mooi beschreven, erg aannemelijk gemaakt, goed ingeleefd door de schrijver. Ik was echt heel positief verrast door dit verhaal dat een perfect tijdsbeeld gaf van de eerste jaren van de aidsepidemie die vooral in steden toesloeg, vooral onder homoseksuelen. Daarmee is het boek niet gedateerd, maar juist historisch geworden. Verrassend goed. Ik had het in eerste instantie toch goed, terecht aangeschaft. Daarna had ik het mis, heel vaak, heel lang. Ik had dit boek veel eerder moeten lezen.

Citaat: “Alleen in Frankrijk al, gaan er meer dan tienduizend mensen per jaar kapot door auto’s met uitschieters naar de twaalfduizend. De ziekte aids heeft maar vierhonderd slachtoffers gemaakt in vijf jaar.” (p.52)

Nummer: 18-050
Titel: De roem van de paria (La gloire du paria)
Auteur: Dominique Fernandez
Taal: Nederlands (Frans)
Jaar: 1987
# Pagina’s: 128 (9366)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-6974-007-9

Meer:
Boekmeter
Wikipedia
Goodreads

Themaweek 64: Meer boeken

Advertenties

Nadine Gordimer – July’s mensen

Tags

apartheid, boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Nadine Gordimer, Nobelprijs literatuur, Zuid Afrika

Nadine Gordimer – July’s mensen

Als liefhebber van goede boeken lees ik in mijn eigen ogen relatief weinig Nobelprijswinnaars. Geen bewuste keuze, soms gaan dingen zoals ze gaan. Het zal ook niet helpen dat er de laatste decennia nogal eens eigenzinnige keuzes werden gemaakt in Scandinavië, schrijvers die ongetwijfeld de prijs verdienen, maar niet echt bekend zijn of waarvan geen of weinig vertalingen beschikbaar zijn bij de lokale boekhandel.

Maar voor Gordimer is geen excuus, dit boek stond al heel wat jaren in mijn boekenkast. Aan het stickertje op de voorkant te zien nog vanuit het guldentijdperk. Met een aanbeveling van Paul Theroux op de achterflap, een verhaal dat zich afspeelt in Zuid-Afrika, een land dat me al lang fascineert, ligt het in dit geval toch geheel aan mij dat ik het nog niet gelezen had.

July, uit de titel, is de hoofdfiguur in dit verhaal. Hij is de huisknecht van een blanke familie. Een positie die vooral in arme landen voorkomt, in het Zuid-Afrika tijdens de apartheid krijgt deze baan een extra dimensie. De ongelijkheid tussen de mensen was er wettelijk vastgelegd, geen land ter wereld waagde zich eraan, ook al bestond de situatie in meerdere plekken op aard.

Het verhaal speelt zich af in de tijd dat er nog geen zicht was op het einde van de apartheid. Wel was er natuurlijk altijd de dreiging van opstand, van revolutie. Een meerderheid die zich zwijgend de wet laat voorschrijven door een minderheid bestaat niet. Ook niet in Zuid-Africa natuurlijk. Het scholierenprotest in 1976 is het bekendst in de rest van de wereld, maar er waren vele incidenten aan het eind van de jaren zeventig, begin jaren tachtig. Ongetwijfeld heeft Gordimer zich laten inspireren door die gebeurtenissen en schreef ze dit boek, met in haar hoofd de gedachte dat de situatie in haar land niet normaal is. Dat er een eind aan zal komen, vroeger of later. Je zou het boek zelfs als science fiction kunnen betitelen, een vooruitblik op hoe zij dacht dat het zou zijn na het einde van de apartheid.

July neemt zijn familie mee naar zijn dorp. Hij is door de Smales familie altijd goed behandeld. Hij had het niet slecht bij ze. Maar nu de opstand is uitgebroken, is het niet meer veilig in de stad, dus neemt hij ze mee naar het platteland, naar de plek waar hij is opgegroeid. Een vreemde situatie ontstaat. De blanke familie leeft volgens de regels van het dorp. July kent er mensen, heeft er aanzien, helpt hen. Maar hij is niet meer hun knecht, zoals voorheen. Via de radio horen ze zo nu en dan wat er gebeurt elders in het land, maar in het dorp is het rustig. Relatief dan, want er gebeurt natuurlijk een hoop. De kinderen maken vriendjes, zoals kinderen dat kunnen, niet kijkend naar kleur, rang of stand. Maar de volwassenen aan beide kanten hebben het lastig. De familie Smales is blij met het feit dat ze er mogen wonen, dat ze veilig zijn, dankbaar voor de gastvrijheid. Tegelijkertijd is het voor hun lastig aangezien hun status flink is veranderd. Hier zijn ze afhankelijk van anderen, niet meer de baas, kunnen ze niet meer bepalen wat er gebeurt. Daar tegenover staan de dorpsbewoners. Jarenlang hadden ze weinig rechten, werden ze door blanken onderdrukt. Nu is er eindelijk de revolutie, brengt hun dorpsgenoot ineens een blanke familie mee. Die krijgen een eigen hut, meer dan de meesten hebben, leven tussen de dorpelingen, maar zijn eigenlijk ook een exponent van het voormalige regime. Zij moeten aardig toen tegen degenen die hun jaren onderdrukten. Dat is toch ook niet logisch?

Gordimer beschrijft op een aangrijpende manier hoe het zou kunnen lopen. Hoe de mensen om moeten gaan met veranderingen, hoe de mens zwak is, hoe het lastig is om met elkaar om te gaan. Het loopt nooit uit de hand, maar de onderhuidse spanning is continu aanwezig. Uiteindelijk is een decennium na haar boek de apartheid echt afgeschaft, is er een revolutie met extreem weinig geweld die niet lijkt op het scenario zoals ze het in dit boek beschrijft. Dat wil niet zeggen dat het boek niet klopt, dat het een slechte voorspelling was. Het feit dat het boek al vrij snel verboden werd door Pretoria geeft wel aan dat dit boek belangrijk was, dat de machthebbers bang waren voor de toekomst.

Boeiend verhaal, interessant, terecht veelgeprezen. Aanrader.

Citaat: “En nu het was gebeurd was het een ervaring waar je je geen voorstelling van had kunnen maken. Niet met de middelen waarmee zij genoegen hadden genomen. De woorden waren er niet; zijn geest, zijn woede kreeg er geen greep op.” (p.132/133)

Nummer: 18-035
Titel: July’s mensen (July’s people)
Auteur: Nadine Gordimer
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 1983 (1981)
# Pagina’s: 168 (6902)
Categorie: Literatuur
ISBN: 90-351-1134-6

Meer:
July’s people (Wikipedia)
Goodreads
Scholieren.com
Nobelprize.org
Nadine Gordimer (Wikipedia)

Themaweek 64: Meer boeken

Redmond O’Hanlon – De groene stad

Tags

Almere, boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Redmond O'Hanlon, reisboek, reizen

Redmond O’Hanlon – De groene stad

Als tiener keek ik graag naar de reisprogramma’s van Boudewijn Büch. Tijdens een van diens reizen ging hij op bezoek bij een Engelsman met bakkebaarden waar je u tegen zegt, die rende door bossen, prachtige verhalen te vertellen had en een huis vol boeken en souvenirs, waar je nauwelijks tussendoor kon.

Natuurlijk wilde ik ook diens boeken lezen. Zijn oeuvre bleek niet zo heel uitgebreid, wat ook wel weer verklaarbaar is. Tenslotte vergt een reis naar Borneo (of naar de Amazone) veel voorbereidingstijd, maar nog minstens zo veel uitvoeringstijd. En dan na de tijd ook nog eens een boek schrijven, geen wonder dat je dan geen planken vol schrijft, wat menig thrillerauteur zonder enige problemen lukt.

Het is O’Hanlon dan ook niet kwalijk te nemen dat hij nevenklussen aanneemt, hij is een goed observator, een inspirerend verteller. Zijn laatste klus levert dit leuke boek op. De gemeente Almere nodigde hem uit om als ‘writer in residence’ een tijdje er te komen wonen en daarover te schrijven. Ik snap de gemeente. Almere staat niet bekend als groene stad, maar is dat zeker wel. O’Hanlon is de ideale gast om te beschrijven wat hij tegenkomt.

De eerste indruk van O’Hanlon is niet goed. Hij ziet een nieuwe stad die niet echt wil gaan leven in zijn hoofd. Precies het beeld dat vele Nederlanders van de nieuwe stad hebben. De architectuur heeft niet zijn interesse, maar triggert hem ook niet. Maar hij is wel snel uit de stad. En dat blijkt overal in de stad zo te zijn, binnen vijf minuten sta je in het groen of aan het water. Er blijkt veel meer te zijn dan het eerste oog ziet. Er zit overal een gedachte achter. Er zijn ambtenaren die zich met dingen bezighouden die je niet verwacht. Dan komt de reisschrijver tot zijn recht. Hij praat met de juiste mensen, hij loopt veel, observeert nog meer, komt in de natuur dieren tegen die hij niet zou verwachten in Almere en concludeert dat de stad eigenlijk heel groen is.

En juist die ontdekkingsreis om en nabij de stad maakt het dat hij de enige is die dit boek kon schrijven. Hij denkt mee over de toekomst, ziet de enorme diversiteit die je niet verwacht als buitenstaander en schrijft er mooi over. Hij plaatst diverse zaken in een mooi historisch perspectief, met als belangrijkste referentie Ebenezer Howard, die al een eeuw eerder een ‘garden city’ ontwierp.

Veel foto’s ook in dit boek, normaal gesproken niet echt nodig, O’Hanlon schrijft zo mooi, dat het beeld wel duidelijk is, maar ik moet toegeven dat het toch een toegevoegde waarde is, aanvullend op het verhaal. Leuk initiatief, mooi boek, compliment voor degene die op dit idee kwam. Vraag me wel af waarom hij drie jaar nodig had om een relatief dun boekje te schrijven.

Citaat: “Ik nam de plant mee uit een stukje bos in Brabant. Ik dacht dat ik de enige in Almere was met die plant. Ineens zie ik een wesp waarvan de larven alleen salomonszegel eten. Sindsdien heb ik gehoord dat nog twee mensen salomonszegel hebben geplant. Maar toch. Hoe vindt die wesp mijn plant?” (p.41)

Nummer: 18-062
Titel: De groene stad
Auteur: Redmond O’Hanlon
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 160 (11807)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-90-450-3080-7

Meer op gerbie.nl:
Een verteller
Boudewijn Büch over Redmond O’Hanlon
Tussen Orinoco en Amazone
Trawler
Naar het hart van Borneo

Groene stad:
Trouw
Volkskrant
Almere deze week
TPO
Omroep Flevoland

Elders op het web:
Wikipedia
Guardian
VPRO

Themaweek 64: Meer boeken

Ed McBain – Dame staat schaak

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Ed McBain, lezen, Whodunit

Ed McBain – Dame staat schaak

Een paar heb ik er nog, dan is het klaar. Als student veel gelezen, heel veel gelezen. Allemaal volgens hetzelfde patroon. Carella en zijn collega’s hebben 192 pagina’s om de crimineel te pakken. En het lukt. Altijd. Okay, bijna altijd. Er vallen ook slachtoffers. Bureau 87 in New York heeft het in ieder geval druk genoeg om tientallen boeken van McBain te inspireren.

In dit geval wordt er op een hete dag op het bureau een boodschap bezorgd. “Vanavond om 8 uur vermoord ik de dame! Wat kunnen jullie eraan doen?” En dan heb je als politie dus nog een uur of 11 om een zaak zonder aanwijzingen op te lossen. De bij elkaar geknipte boodschap is het enige wat je hebt.

Maar ja, een moord plegen is niet zo moeilijk. Aankondigen gaat een stapje verder. De politie tarten is nog bijzonderder.

Een goede vertaler konden ze niet vinden blijkbaar. Een regenverzekering ken ik niet. Een raincheck daarentegen is een bekende uitdrukking. Niet voor degene die ongetwijfeld met een deadline en een magere vergadering besloot gewoon net te doen of hij alles begreep.

Leuk tussendoortje, zeker niet het sterkste verhaal van McBain.

Citaat: “De hele brief zat vol vingerafdrukken. Maar dat had Sam Grossman wel verwacht. De brief was samengesteld uit woorden die uit kranten en tijdschriften waren geknipt en op een vel papier geplakt. Sam had gemeend dat de plakkerij vingerafdrukken moest hebben nagelaten op het hele papier en dat was ook zo. Ieder snippertje papier was stevig op het papier gedrukt.” (p.53)

Nummer: 18-031
Titel: Dame staat schaak (Lady Killer)
Auteur: Ed McBain
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 1981 (1958)
# Pagina’s: 192 (6327)
Categorie: Whodunit
ISBN: 90-229-0978-6

Meer:
De legpuzzel
De man die niet besluiten kon
De pop
Killer’s wedge
Cop Hater
Jack and the beanstalk
Calypso
Jigsaw
Eighty million eyes
Hail to the chief
Guns
Lightning
Kiss
Vergiftigde liefde

Themaweek 64: Meer boeken

Charles den Tex – Onmacht

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Charles den Tex, lezen

Charles den Tex – Onmacht

Maand van het Spannende Boek 2010, acht jaar later besluit ik dat mijn boekencollectie heel goed kan bestaan zonder deze gratis titel. Maar toch maar eerst lezen, zo dik is het ook niet. Een paar dagen een stukje verder voor het slapen gaan en het is uit. Maar dan, een half jaar later nog een blogje schrijven over het boekje. Dan moet ik graven in mijn geheugen. Ik ben twee dozijn boeken verder ondertussen. Waar ging dit ook alweer over?

De achterkant helpt me nauwelijks. Ellen en Victor. Hmm, wat speelde er ook alweer? Ik moet echt bladeren. Al bladerend komt het verhaal langzaam terug. Victor neukte buiten de deur, Ellen besluit een vriend van haar zoon te nemen. Die zoon is ondertussen bij diens zuster. Oftewel, een puinhoop. En dat loopt dan uit de hand. En dan moet je de boel oplossen zonder dat de buitenwereld het weet.

Spannend boek? Nauwelijks. Thriller? Te veel eer. Boeiend? Niet echt. Misschien moet ik een ander boek van Den Tex lezen, niet een gratis dunnetje. Misschien heb ik er na dit boekje geen zin meer in.

Citaat: “Zo ben je dus. Je hebt een meid ergens, op kantoor of weet ik waar, en daar doe je mee wat je met mij niet doet. Wat dat dan ook is, want we doen het altijd zoals jij het wilt. Wat ik wil, daar hebben we het allang niet meer over. Hoelang al? Hoelang zit je al met een andere vrouw, ergens? Een maand? Een jaar? Langer? (p.32)

Nummer: 18-029
Titel: Onmacht
Auteur: Charles den Tex
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 95 (6008)
Categorie: Thriller
ISBN: 978-90-596-5108-1

Meer:
Scholieren.com
Hebban
Tzum
Wikipedia
Charles den Tex

Themaweek 64: Meer boeken

Milan Simecka – Het einde van de stilstand

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Milan Simecka, politiek, Slowakije, Tsjechoslowakije

Milan Simecka – Het einde van de stilstand

Simecka (en dan hoort er nog een mini-v’tje op de c te staan), is een Slowaaks dissident. Alhoewel, dissident was wat hij genoemd werd in Tsjechoslowakije, een land dat al meer dan een kwart eeuw niet meer bestaat. In 1977 was hij betrokken bij Charta 77, een beweging in zijn land tegen de Sovjetoverheersing. Natuurlijk waren de autoriteiten het daar niet mee eens. Hij verloor zijn baan, zat in de gevangenis, maar zijn gedachtegoed veranderde niet. Zijn leven wel.

Een decennium later voelt hij dat er wat te gebeuren staat. In Moskou is ene Gorbatsjov aan de macht gekomen, in zijn land zal er ook wat veranderen, dat kan niet anders. Hij besluit een jaar lang een dagboek te schrijven. Aan het eind van het jaar ziet hij dat een jaar niet genoeg is, pas in 1989 gaat het land echt op de kop, dus duurt het boek iets langer.

Het dagboek is een mooie blik achter het ijzeren gordijn, daar waar we in het westen weinig over te weten kwamen, Het is interessant om te lezen over degenen die zich verzetten, ondanks de nadelen voor zichzelf. Het geeft inzicht in het land. Groot nadeel is dat een behoorlijk referentiekader ontbreekt. Ik weet te weinig over Tsjechoslowakije om alle info goed te verwerken, ik ken de namen niet die hij noemt.

Goed boek, geen licht tussendoortje.

Citaat: “Ook de gidsen op de Oost-Europese dwaalwegen zijn ongetwijfeld de theorieën van de ondergeschiktheid van het maatschappelijke aan het particuliere en het grote aan het kleine toegedaan. Vol vuur onttrokken zij aan het persoonlijke bereik alles wat maar mogelijk was. Ik denk niet dat dit op de een of andere manier samenhing met de vijandschap voor particulier eigendom, eerder vijandschap voor alles wat zich onafhankelijk gedraagt tegenover de staat en haar bureaucratie. Op basis van deze bezetenheid werd in enkele generaties elk verantwoordelijksgevoel voor al het openbare vernietigd en werd feitelijk het hele land dakloos, niets was meer van iemand en doordat steeds meer door staatseigendom anoniem werd gemaakt, verspreidde zich deze in het Oosten algemeen bekende ziekte van de onverantwoordelijkheid. (p.121)

Nummer: 18-027
Titel: Het einde van de stilstand (Konec Nehybnosti)
Auteur: Milan Simecka
Taal: Nederlands (Orig.: Slowaaks)
Jaar: 1991 (1990)
# Pagina’s: 244 (5814)
Categorie: Politiek
ISBN: 90-71677-82-6

Meer:
Wikipedia
Goodreads

Themaweek 64: Meer boeken

Mart Smeets – Mijn Amerika

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Mart Smeets, reizen, Verenigde Staten

Mart Smeets – Mijn Amerika

Graag hoor ik Mart Smeets praten. Wanneer hij in zijn geheugen graaft en bij elke situatie wel een mooi verhaal weet te vertellen, dan is hij op zijn sterkst. Die verhalen doen het op papier ook goed, vandaar de twee planken met Smeetsboeken boven op zolder. En het mooie van het feit dat Smeets met pensioen is, is dat hij nu helemaal kan doen wat hij zelf wil. Niet per se een cadeauboekje dat eind november in de winkel moet liggen, waar snel even een paar stukjes voor geschreven moest worden, maar daar waar zijn hart ligt. Dat ligt in Amerika, dat zal niet onbekend zijn bij de meeste Nederlanders. En dus schrijft hij een boek over Amerika. Geen sportboek, maar een boek over alles wat in hem opkomt als we het over zijn favoriete land hebben. En dat is dus een dik boek, dat zonder enige twijfel dubbel zo dik zou kunnen zijn, wanneer we Smeets helemaal zijn eigen gang hadden laten gaan. Niet voor niets staan er op de website van de uitgever nog eens vier verhalen, die de liefhebber kan downloaden en op een schermpje kan lezen.

De hoofdstukken zijn regionaal, dat betekent dat hij per staat of streek vertelt wat hem interesseert. Daar zitten soms Wikipedia-achtige opsommingen tussen van geboorteplaatsen van beroemdheden, maar dat zij hem vergeven. Want zijn verhalen over vergeten politici, culthelden van kleine sportploegen, underground musici en beroemde sportploegen, universiteiten en sportwedstrijden zijn zonder uitzondering boeiend. Soms weet ik zelf al het een en ander, omdat ik er ooit zelf was, omdat ik er eerder over las, of omdat Smeets er zelf al eerder over schreef, maar zelfs bekende informatie is interessant.

Volgens mij zijn er weinig journalisten die het verhaal over Colin Kaepernick goed zouden kunnen uitleggen. Net zoals het muziekfestival van Monterrey de meeste Nederlanders weinig meer zegt. Kent u Wild Bill Hickok? De Memphis Pros? Heartbreak Hill? Henry David Thoreau? Smeets wel, hij schrijft er over, ik lees het graag.

Prachtig boek, ook voor de niet-sportliefhebbers erg leesbaar, pareltje in een toch al mooi oeuvre.

Citaat: “Ik heb een soms bijna maniakale interesse voor vooral de sociale leefomstandigheden van mensen uit de sport- en muziekwereld. Ik let dan op zaken als afkomst, nationaliteit, opvoeding, opleiding, geloof en levensfilosofie. Een afwijking waarmee ik niemand kwaad doe, maar die wel mijn boeken- en muziekkasten doet uitdijen en vaak flinke investeringen vraagt, maar het is mijn enige hobby.” (p.242)

Nummer: 18-026
Titel: Mijn Amerika
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 384 + 89 (5570)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-94-6297-080-9

Meer:
Aan de meet
De afrekening
Commentator
Dagboek van een sportgek
Het Dream Team
Geel
Gepakt
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Netwerk
Niets is wat het lijkt
Nostalgie
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Rond de 40
Sportzomerdagboek
Sterren
Thuis in de Tour
De Tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Wereldtour
Zomeravondvertellingen

Themaweek 64: Meer boeken

Rob van Essen – Dit is wat ik je beloof

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Rob van Essen

Rob van Essen – Dit is wat ik je beloof

Ook dit was een cadeautje, nieuwjaarsgeschenk. Niet te lang. Wel leuk. Ik ken Rob van Essen niet. Kan me ook niet herinneren iets van hem te hebben gelezen. Het verhaal komt uit de ‘veelgeprezen verhalenbundel’ Hier wonen ook mensen. De auteur wordt ‘een van de allerbeste verhalenschrijvers van Nederland’ genoemd. Is blijkbaar langs me heen gegaan.

Verhaal lijkt mij een erotische fantasie van de schrijver. Al fietsend langs de Amstel zie je een boot langs roeien, vier knappe studentes aan boord. Je fantasie gaat met je op hol. Hoe zou je alle vier de dames kunnen versieren? Of hoe krijg je alle vier zo gek dat ze jou willen? Dat ze op jou afkomen. Je komt thuis, zet de computer aan, tikt er een eind op los. Een dag later nog een keer doorlezen, klaar.

Niets mis mee, lekker tussendoortje.

Citaat: ““Willemijn was bedachtzamer dan Jenny, en ze wilde meer weten, over mij en mijn werk. Ook zij bleef na sluitingstijd hangen, ze kwam achter de bar en hielp met glazen spoelen, maar zoenen deden we niet, we zoenden pas nadat we voor mijn deur onze fietsen op slot hadden gezet. De hele weg door de donkere stad had ze geglimlacht, ze glimlachte zelfs onder het zoenen.” (p.14-15/31)

Nummer: 18-041
Titel: Dit is wat ik je beloof
Auteur: Rob van Essen
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 20 (7885)
Categorie: Fictie
ISBN: nvt

Meer:
Rob van Essen (eigen blog)
Rob van Essen (Atlast Contact)
Zelf downloaden
Groene Amsterdammer

Themaweek 62: E-books

Philip Snijder – De volcontinu

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Philip Snijder

Philip Snijder – De volcontinu

Cadeau van de uitgever bij een jaarwisseling. Geen idee waarom ik het kreeg, waarschijnlijk heeft het toen op de site gestaan. Gratis, dus was ik er snel bij. Gok ik.

Jaren later, toen ik het op mijn E-reader opende, zag ik pas dat het niet een flink boek was. 29 bladzijden. Waarvan achterin nog meerdere verwijzingen naar andere boeken van de schrijver. Het roept de vraag op wanneer iets een boek is. Op papier kan het voorkomen dat een speciale uitgave een eigen kaft krijgt, ook al is het maar een paar dozijn bladzijden. Op de computer is het eigenlijk simpeler, een kaft hoeft niet. Wanneer het een bestand is, is het een boek.

Een boek dat niet het boek is dat in de winkel ligt. Er is een verhalenbundel die De Volcontinu heet. Het bestand dat ik las, was alleen het titelverhaal van die bundeling.

Zeker is dat het een leuk verhaal is. Een verhaal over oom Klaas, die in de ploegendienst werkte bij de Hoogovens. En ploegendienst is funest voor een regelmatig slaapritme. Zo kon het voorkomen dat midden in de verjaardag oom Klaas zijn ogen niet langer open kon houden. Ondanks het rumoer, ondanks de drukte, overviel de slaap hem.

Snijder geeft een mooi sfeerbeeld van een jeugd, een andere tijd. Dit verhaal roept om meer.

Citaat: “Het gebeurt na al die jaren niet zo vaak meer, maar soms, tijdens alcoholische mijmeringen bijvoorbeeld, ik noem maar wat, komt oom Klaas me voor de geest. Hij slaapt dan, oom Klaas. Niet in een bed, niet met zijn vrijwel kale hoofd op een kussen, niet met zijn lange lijf gerieflijk uitgestrekt op een bank, grasveld of strand. Nee, als ik hem voor me zie slaapt hij, diep en met galmende snurkuithalen uit zijn wijd opengezakte mond, in zittende positie.” (p.1)

Nummer: 18-040
Titel: De volcontinu
Auteur: Philip Snijder
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 29 (7865)
Categorie: Fictie
ISBN: nvt

Meer:
Groene Amsterdammer
De leesclub van alles
Hebban
Rein Swart

Themaweek 62: E-books

Tatiana de Rosnay – Overspel

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Tatiana de Rosnay

Tatiana de Rosnay – Overspel

Paar daagjes op pad, flink wat tijd om te lezen. In de trein, op het vliegveld, in het vliegtuig, ’s avonds tijdens het eten, voor het naar bed gaan, wachtend op de afspraak. Verstandig om de E-reader goed op te laden en flink wat boeken mee te nemen. Maar dan moet je nog altijd de keuze maken wat je daadwerkelijk gaat lezen. En dan valt soms de keuze op een boek dat je normaal gesproken niet zou lezen. De Rosnay werd wereldberoemd met Sarah’s Key (vreemd genoeg vertaald naar Haar naam was Sarah), schreef dit boek als tussendoortje.

Tussendoortje, tenminste, ik kan niet anders concluderen. Iemand die een bestseller kan schrijven, moet zich schamen voor dit verhaal. Is hier geen redacteur geweest die haar tegengas durfde te geven? Is dit verhaal überhaupt gelezen voordat het gedrukt werd? Gelukkig was het niet zo’n dik boek, anders was ik zeker afgehaakt. Nu blijf je lezen, omdat je al bijna op de helft bent, terwijl de conclusie al is dat het geen goed boek is.

Zelden had ik zo weinig op met de hoofdfiguur, die in dit geval ook nog eens het hele verhaal verteld. In het kort: perfecte huisvrouw laat zich verleiden, waarbij haar minnaar sterft, hartaanval. In paniek rent ze weg en hoopt dat niemand er ooit achter komt. Natuurlijk is dat niet het geval, anders was er geen verhaal. Ze wordt gechanteerd, raakt psychisch compleet in de war en alles loopt uit de hand.

Ik moest halverwege even denken aan de anekdote van Freek de Jonge over de beroerde toneeluitvoering van Anne Frank’s dagboek. Het was zo slecht dat toen de Duitsers het toneel opkwamen het publiek al meteen begon te schreeuwen: ‘ze zitten in het achterhuis!’. Hoe verder ik las, hoe minder sympathie voor Helene. Alle ellende verdiende ze. Maar zelfs dat zou nog een vooropgezet plan kunnen zijn, dat de schrijfster hoopt dat je dat doet. Maar de gedachtekronkels volgen is onmogelijk. Nergens zie je enige logica, elke geloofwaardigheid van de karakters is al erg lang verdwenen.

Blij dat ik het uithad, zonde van mijn tijd. Bagger!

Citaat: “Als die golf eenmaal voorbij was probeerde ze weer tot zichzelf te komen, met haar blik op het plafond, verward, en dan dacht ze aan de man, aan wat hij bij haar deed, aan de manier waarop hij haar lichaam had bezeten, aan de bodemloze put die hij in haar leek te hebben gegraven.” (68/162)

Nummer: 18-039
Titel: Overspel (Spirales)
Auteur: Tatiana de Rosnay
Taal: Nederlands (Frans)
Jaar: 2014 (2004)
# Pagina’s: 162 (7836)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-472-0461-9

Meer:
Wikipedia
Tatiana de Rosnay
Goodreads
Hebban
Leestafel
Boeken ID
Thrillerlezers

Themaweek 62: E-books

Jonathan Safran Foer – Alles is verlicht

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Jonathan Safran Foer, lezen, Oekraïne, Polen, Tweede Wereldoorlog

Jonathan Safran Foer – Alles is verlicht

Op je telefoon lezen is waardeloos. Schermpje voor schermpje, het schiet niet op. Het leest niet lekker. Je moet elke keer terug in het verhaal komen. Alleen heeft je telefoon een gigantisch voordeel: je hebt het kreng eigenlijk altijd bij je. En nu heb ik vaak een boek bij me, of iets te lezen in ieder geval, vaak is niet altijd. En dus zorg ik altijd dat ik een boek op mijn telefoon heb staan, voor het geval dat. Je weet nooit waar je belandt. Je weet nooit wanneer je een boek nodig hebt. En dan heb je je telefoon. Het boek moet wel aan voorwaarden voldoen. Het moet goed genoeg zijn om verder te willen lezen. Het moet licht genoeg zijn om er snel weer in te komen. Het moet memorabel genoeg zijn om weer op te pakken na een tijdje zonder, een tijd waarin je misschien wel meerdere boeken hebt (uit)gelezen.

Foer voldeed aan al deze voorwaarden. Dit boek was zijn debuut, het werd me al aangeraden tien jaar geleden toen ik zijn bekendste boek (Extreem luid & ongelooflijk dichtbij) las. Maar zoals het gaat, duurt het soms jaren voordat ik een goed advies opvolg. Foer schrijft zichzelf in het boek, al is de reis die hij maakt fictief, zijn hoofdfiguur is dan ook een fictief karakter, een schrijver van joodse komaf die Jonathan Safran Foer heet. De reis die hij maakt is een zoektocht naar zijn eigen geschiedenis. In Oekraïne gaat hij op zoek naar Augustine. Zij heeft zijn grootvader gered in de oorlog. Zonder die gebeurtenis was hij er niet geweest.

Het hele boek lopen er twee verhaallijnen door elkaar. De hedendaagse zoektocht naar overlevenden, het liefst Augustine, op het platteland van de Oekraïne, waar de schrijver als buitenstaander te maken krijgt met een gids, diens opa als chauffeur, maar vooral met leegte, met mensen die hem vreemd aanstaren en een zoektocht die gedoemd is te mislukken. Daarnaast speelt het verhaal van Trochenbrod/Trachimbrod, het oude dorp waar zijn opa vandaan kwam. Dit joodse dorp werd opgericht in 1791, maar ging ten onder door de nazi’s in 1942. Wat gebeurde er in die anderhalve eeuw? Hoe was het leven van de grootvader?

Het verhaal kent ook twee vertellers. De schrijver zelf natuurlijk, maar ook zijn Oekraïense gids, die in slecht Engels (ik neem aan dat dat het verhaal is, want krom Nederlands zal niet door de vertaler geschreven zijn, maar bewust om aan te geven dat de brieven in beroerd Engels geschreven zijn) met zijn opdrachtgever communiceert, al denkt hij dat hij goed Engels spreekt en droomt over een toekomst in de Verenigde Staten.

De afwisseling van verteller, van tijd, maakt dat het boek boeiend blijft, ook al haalt het soms de vaart er wel uit. Dat is niet erg, aangezien het plot niet zo boeiend is, als wel de weg ernaartoe. Wat dat betreft zou je het boek ook kunnen zien als het script van een road movie. Ik heb de verfilming nog niet gezien (altijd eerst het boek lezen!), maar kan me goed voorstellen dat het een soort van road movie is geworden.

Foer heeft een prachtig debuut geschreven, waarin vele lagen te lezen zijn. Onder het stukje meestal wat links naar andere recensies of andere boeken, over dit boek is extreem veel te vinden. Alleen al de Guardian schreef vijf geweldige artikelen over het boek. Via YouTube is nog meer te vinden. Niet iedereen vindt het boek goed, in Tsjechië wordt beweerd dat het boek de realiteit niet goed weergeeft. Volgens mij is het een geweldig fictief verhaal, met waargebeurde evenementen (de vernietiging van Trachimbrod door de nazi’s) als basis. Kun je dan discussiëren over kloppen of niet kloppen?

Citaat: “De treurigheid van opwinding als zeldzame fysieke toestand; de treurigheid van de behoefte om mooie dingen te maken; anustreurigheid; de treurigheid van oogcontact tijdens fellatio en cunnilingus; kustreurigheid; de treurigheid van te snel bewegen; de treurigheid van on(b)eweeglijk blijven; naaktmodellentreurigheid; de treurigheid van de portretkunst; “ (873/1129)

Nummer: 18-038
Titel: Alles is verlicht (Everything is illuminated)
Auteur: Jonathan Safran Foer
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 2002
# Pagina’s: 294 (7674)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-414-2194-4

Meer:
Extreem luid & ongelooflijk dichtbij
Everything is illuminated (Wikipedia)
Who is augustine?
Volkskrant
De Groene Amsterdammer
Scholieren.com
Goodreads
Guardian
Prague Post
Trochenbrod (Wikipedia)
IMDB

Themaweek 62: E-books

Harry Walstra – Robben

Tags

Arjen Robben, biografie, boeken, boeken 2018, boekrecensie, Harry Walstra, lezen, voetbal, voetbalboek

Harry Walstra – Robben

Hornby begon, voetballiteratuur werd salonfähig. Gijp bleek de doorbraak in Nederland. Net als in Engeland zie je nu dat menig voetballer een eigen biografie krijgt, soms al voordat de carrière ten einde is. In een goede boekhandel zie je al snel een plankje vol voetbalboeken staan. Op de cadeautafel liggen de meest recente.

Best gek dat een van de beste voetballers die Nederland ooit kende nog geen biografie had. Fries Walstra zag in mede-noorderling een mooi onderwerp en wierp zich op de import-Bayer. Een grondig onderzoek leverde een behoorlijke pil op van de linksbenige rechtsbuiten.

Walstra sprak velen, keek uren naar beelden, zocht in de krochten van het internet, maar vergat ook de voordehand liggende bronnen niet. Resultaat is een goed lezenswaardig verhaal, een overzicht van diens leven, waarin sommige wedstrijden uitgebreid aan bod kwamen, als symbool voor een bepaald toernooi of levensfase.

Ondanks dat we al erg veel weten over Robben, zoals we over alle spelers uit de huidige generatie van voor naar achteren het meeste al gelezen hebben, in tegenstelling tot de legendarische spelers uit de jaren zestig of daarvoor, blijft het interessant om diens verhaal te lezen. Al zouden die oudere legenden ook wel eens zo legendarisch geworden kunnen zijn door het gebrek aan voorkennis. Levert wel weer mooie verhalen op. Dat wel.

Zelf heb ik niet zo veel met Robben. Maar voor de doorsnee voetballiefhebber, de voetbalfan die niet zo heel veel leest, is dit boek ongetwijfeld een mooie aanwinst. Stiekem denk ik tussen de regels door te lezen dat ook Walstra niet de allergrootste fan is. Hij zoekt liever een mooi verhaal over een onbekende ster uit de jaren veertig uit en schrijft er dan een mooi artikel over. Maar omdat dat bijna niet verkoopt, werpt hij zich nu op een onderwerp waarvan je mag uitgaan dat er wel tig boeken zal verkopen.

Daarbij is de biografie niet mijn favoriete genre. Mandela, tuurlijk. Keith Richards, okay. Maar elke voetballer die in de premierschip twee keer heeft gescoord belt een journalist op om zijn verhaal op te laten schrijven. Honderden snel vergeten spelers hopen door een boek niet vergeten te worden. En om dan de pareltjes eruit te vissen, is een hele opgave. Zo wil ik geen boek lezen over Litmanen, wetende dat hij buiten het veld vast een hele aardige vent is, maar zijn levensverhaal is nou eenmaal niet echt boeiend. Spelers die ik minder sympathiek vind, zijn dan ook niet per se interessant boekmateriaal.

Daar kan Walstra niets aan doen, je kunt niet een kritisch boek schrijven, als je hoopt dat je boek geschikt is voor de mainstream. Je kunt niet een cultheld groot maken, wanneer je hoopt meer dan 100 exemplaren te verkopen. Walstra doet zijn best, is een goede verteller, gemotiveerd researcher en heeft binnen de beperkingen van het genre een goed boek afgeleverd.

Zijn uitweidingen over voor deze biografie niet relevante voetballers, de anekdotes die tussendoor komen, de zijpaadjes, maken dit boek voor mij juist de moeite waard. Zijn feitenkennis is indrukwekkend. Maar tegelijkertijd passen ze niet echt in het boek, meer dan couleur locale is het niet, terwijl het verhaal van Robben dat niet nodig heeft. Sommige toelichting heeft de fanatieke voetbalkenner weer niet nodig, maar staat er wel in, wetende dat het voor de doorsnee lezer juist nuttig is.

Walstra is een echte liefhebber, houdt van mooie verhalen en bouwt aan een mooi oeuvre voetbalboeken. Dit is zijn tweede biografie, na Rinus Israël. Benieuwd wie het volgend onderwerp wordt. Suggesties: Lubbe van Dijk, Leroy Echteld, Ron Jans of Henk de Haan.

Citaat: “Met zijn doelgerichte spel, geweldige traptechniek en razendsnelle acceleraties en passeeracties is hij een absolute sensatie. Als Bayern-speler scoort de nieuwe aankoop aan de lopende band. Lionel Messi is in 2009 al een wereldster maar een volledig fitte Arjen Robben doet helemaal niets voor hem onder. Een Robben in topvorm is voor geen enkele Bundesliga verdediger af te stoppen.” (p.128/129)

Nummer: 18-060
Titel: Robben
Ondertitel: Het bijzondere leven van een wereldster uit Bedum
Auteur: Harry Walstra
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 288 (11528)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-8975-303-8

Meer Walstra op gerbie.nl:
De aartsrivalen
Vedette aan de zijlijn
We proberen weer gewoon te doen

Walstra elders:
WK74finale (site)
We proberen weer gewoon te doen (bestellen!)
De diepgaande middenvelder

Meer voetbalbiografieën:
Simon Kistemaker
Rene van der Gijp
Johan Cruijff
Zlatan Ibrahimovic
Frits Korbach
Andy van der Meijde
Michel Boerebach
Steve Mokone
Diego Maradona
Kuif den Dolder
Thomas Skuhravy
Toni Schumacher

Themaweek 62: E-books

Jonas Jonasson – De 100-jarige man die terugkwam om de wereld te redden

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Jonas Jonasson, lezen

Jonas Jonasson – De 100-jarige man die terugkwam om de wereld te redden

Het lijkt ietwat onvermijdelijk dat ook bij boeken, net als bij films, een bestseller automatisch tot gevolg heeft dat er een vervolg moet komen. Nu was het eerste boek over de 100-jarige ook erg leuk, maar of dat een vervolg rechtvaardigt, is de vraag.

In een interview gaaf Jonasson aan dat Allan in zijn hoofd kwam. Dat de tijd om Allan vroeg. Dat het boek dat hij aan het schrijven was niet liep zoals het moest lopen, kortom, er moest iets anders gebeuren. Roerige tijden, wie beter om commentaar te leveren dan Allan Karlson?

We beginnen dus met Allan in Indonesië, waar hij zijn kapitaal er doorheen jaagt, geniet van zijn ouwe dag. Maar zoals je kunt verwachten, niets gaat zoals gepland, dus op een dag zit hij met zijn maat Julius in een luchtballon die in de Indische Oceaan neerstort. Ze worden gered door een toevallig passerende tanker uit Noord-Korea, het begin van een reeks avonturen, zoals hem in het eerste boek ook al overkwam.

Groot verschil met het eerste boek is dat dit verhaal over een enkel jaar gaat, terwijl het eerste boek juist zo goed was vanwege de afwisseling tussen het avontuur in het nu, met tussendoor de gebeurtenissen uit het verleden, de eerste 99 jaar. In dit boek ontbreekt die afwisseling, waardoor het boek nog sneller lijkt te gaan dan het eerste deel. Dit kun je als aanbeveling zien, maar ook als kritiek. Want waar ik in het eerste deel zonder problemen meeging langs Franco, Truman, Stalin en Churchill, kostte het me nu moeite om te accepteren dat Allan binnen een dag in Washington al op de golfbaan stond met Trump. Dat de willekeurige voorbijganger iets verder in het verhaal een Duitse diplomaat was, waardoor hij later in het boek rechtstreeks contact krijgt met Merkel.

Kortom, de geloofwaardigheid die in het eerste boek niet zo relevant was, is storend in het tweede boek. En dan kan de schrijver in een interview wel zeggen dat ‘Allan schreeuwde om een terugkeer’, het lijkt er meer op dat de uitgever schreeuwde om een vervolg, een nieuwe bestseller. Maakt het dat een slecht boek? Nee, maar zeker ook geen goed boek. Het is er, de echte fans zullen niet teleurgesteld raken, de lezer die kritisch las, is na het eerste boek waarschijnlijk al afgehaakt.

Citaat: “Hij werd afgezet en naar het vasteland gestuurd. Een paar jaar later stierf hij straatarm en verloederd in een herberg ergens in Zwitserland. Hij was begonnen als koning, was gedegradeerd tot graaf, leefde een paar jaar als kolonel Gustafsson en eindigde als alcoholist. Niet bepaald een carrière als een komeet.” (p.244/268)

Nummer: 18-037
Titel: De 100-jarige man die terugkwam om de wereld te redden (Hundraetttaringen som tanktte att han tankte for mycket)
Auteur: Jonas Jonasson
Taal: Nederlands (Zweeds)
Jaar: 2018
# Pagina’s: 368 (7382)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-254-5270-4

Meer:
Hebban
Goodreads
AD
Trouw
De 100-jarige die uit het raam klom en verdween

Themaweek 62: E-books

Hanna Bervoets – Alles wat er was

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Hanna Bervoets, lezen

Hanna Bervoets – Alles wat er was

Een column had ik wel eens van haar gelezen, een boek nog niet. Dit E-boek leek mij een mooie start. Zonder uitleg het verhaal ingedonderd worden vind ik ook mooi. Niet eerst de situatie beschrijven, de gebeurtenissen, maar gewoon er middenin en dan zelf maar concluderen wat er aan de hand is. Ook het gegeven is leuk. Een groep mensen in een schoolgebouw, naar buiten kan niet, al wordt niet letterlijk uitgesproken waarom niet, je snapt als lezer meteen dat het een ramp was, dat het niet zomaar weer goed komt.

Dus heeft het boek alles om een geweldige roman te zijn. Tot over de helft van het boek ben ik daarvan overtuigd. Dan gaan kleine dingen me storen. Waarom gaan we heen en weer door het dagboek? Waarom moeten we eerst weten hoe het later zal zijn, om dan eerst te lezen hoe dat zo gekomen is? De karakters blijven ook redelijk gelijk. Inherent aan de situatie, al zou je juist denken dat, snelkookpaneffect?, dit anders wordt door de situatie.

Natuurlijk gaat er wat mis. Natuurlijk ontstaan er liaisons, krijgen mensen ruzie, leert men zichzelf vooral kennen. Geen elektriciteit. Weinig eten. Het wordt te voorspelbaar. En dus zit ik me in het laatste kwart meer op te winden over de vorm, dan me mee te laten slepen door het verhaal. En dat is juist niet de bedoeling van een verhaal. Jammer, goede poging, talent overduidelijk aanwezig, maar iets te veel mee laten slepen richting ‘het kan mooier’. Niet gelukt.

Citaat: “Hoe verder je teruggaat, hoe meer daders. In die zin zijn we allemaal schuldig. Als iedereen schuldig is, is er misschien wel niemand schuldig. En als er niemand schuldig is, is er sprake van een ongeluk. Vind ik. Maar Kaspar en Natalie dus niet.” (p.163)

Nummer: 18-007
Titel: Alles wat er was
Auteur: Hanna Bervoets
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 284 (2109)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-254-4037-4

Meer:
Scholieren
Volkskrant
Tzum
Leesfabriek
Hanna Bervoets
Wikipedia

Themaweek 62: E-books

Bart Chabot – Fort Knox

Tags

Bart Chabot, boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, poëzie

Bart Chabot – Fort Knox

Zijn boeken over Herman Brood hebben Chabot veel gebracht, maar misschien nog wel het meest de mogelijkheid om poëzie te blijven schrijven, ook al is dat een genre in Nederland waar je nooit geld mee zal verdienen. Een gemiddeld clubblad heeft een grotere oplage dan een doorsnee dichtbundel. Dat zegt niet per se iets over de kwaliteit van de Nederlandse poëzie, maar meer over de ontlezing in Nederland. Of over de doorsnee kwaliteit van de boeken in de bestsellerlijsten die steeds meer lijken te bepalen wat de gemiddelde lezer leest.

En ook al is poëzie ook niet mijn favoriete genre, ik blijf het toch proberen. Ik waardeer degene die de moeite doet om niet alleen te schrijven, dat schijnen er miljoenen te zijn, maar om het geproduceerde ook uitgegeven te krijgen. Ik waardeer de uitgever die toch weer 100 bundels laat drukken, hopende dat niet de helft volgend jaar al bij de ramsj ligt.

Chabot is een poëet die je moet horen. Of gehoord moet hebben, want dan hoor je de stem er bijna automatisch bij, wanneer je zijn werk ter hand neemt. Zijn gedichten liggen op de rand van proza, soms lijkt het erop dat slechts de opmaak bepaalt dat het een gedicht is, niet een kortverhaal. Het leest soms ook als een kortverhaal. Niets mis mee, dat is zijn stijl, dat is ook de aantrekkingskracht. Vaak donker, de dood is een belangrijk thema, zag ik ook al bij eerdere dichtbundels van hem. En ook al prefereer ik zijn proza, toch ben ik blij dat hij ook zijn dichtbundels uit blijft geven. Mijn favoriet in Fort Knox: Paradijssrevolutie.

Citaat: “de sfeer onderling was opgeruimd / om niet te zeggen levendig / wie goed naar het aardoppervlak keek / kon soms iets zien bewegen / een signaal dat vlak onder de grond / met man en macht werd doorgewerkt” (p.63)

Nummer: 18-055
Titel: Fort Knox
Auteur: Bart Chabot
Taal: Nederlands
Jaar: 2005
# Pagina’s: 94 (10468)
Categorie: Poëzie
ISBN: 90-388-1436-4

Meer:
De patatbalie
McPain
Broodje gezond
Broodje Halfom
Brood en Spelen
Broodje Springlevend
Zand erover

Themaweek 60: Poëzie