30 zondag jun 2013
Posted in GFC Archief
Tags
Vandaag mogen we weer, rond een uur of een hobbelen we een paar uur door de straten. En daar komt dan nog heel wat publiek op af. Vorig jaar was ik om 11 uur ’s ochtends al tot op het bot verregend. De optocht werd een zware opgave. Maar niet zo zwaar als toen ik in bovenstaand pak meeliep. De temperatuur liep flink op die dag. En de ventilatie was verre van optimaal. En dan ook nog eens op je handen de hele afstand…
29 zaterdag jun 2013
Posted in Fotooo, Goorse vragen
Tags
Voor hoeveel Euro brengt u hier naar toe dit weekend?
Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem (of opduikel). Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.
28 vrijdag jun 2013
Posted in Fotooo, Kijk nog eens
Tags
27 donderdag jun 2013
Posted in Vergaderpoëzie
Tags
Belemmerende overtuigingen
ontwikkelingsgericht deel
reserveringsonmogelijkheden
beoordelingsinstrumenten
wakker-methodiek
beroepscompetentieprofielen
servicedocumenten
26 woensdag jun 2013
Posted in Gerbie's Recensies Concerten
Mano Negra zag ik een aantal keer. Maar dat is ondertussen twee decennia geleden. Manu Chao blijft een held. En die kwam in Rotterdam. Tot mijn grote verbazing kregen we de auto niet vol. Maar met zijn drieën zagen we een geweldig concert. Manu light, slechts met zijn vieren op het podium.
Prachtige set, mooie nummers, maar vooral erg veel sfeer. Publiek dat vanaf de eerste minuut gegrepen werd. Geen wanklank, geen vervelende festivalgangers, geen dronken dropjes. Hier en daar werd er het een en ander door de tabak gedraaid. Blikjes bier werden verhandeld, maar vooral genoten tienduizenden van een band die plezier had aan spelen.
Bartjan filmde een van de mooiste nummers:
Op twitter kwam een schitterende Luchtfoto langs. En zelf kwam ik niet verder dan dit:
En voor iedereen die niet meeging: Jullie hadden ongelijk!
25 dinsdag jun 2013
Posted in Gerbie's Lifeblog
Ruim zeven jaar geleden woonde ik nog alleen. Op een dag had mijn magnetron kuren. Na 23.59 uur komt normaal gesproken 0.00 uur op een normale digitale klok. In dit geval niet. De klok telde door. Op mijn LiveJournal (mijn primaire blog destijds) maakte ik er melding van. Enkele virtuele vrienden leefden mee, bedachten verklaringen en maakten het een mooie saga.
Clock, Clock 2 en Clock 3. Een foto was toen nog niet standaard op mijn LJ, maar een suggestie om eens een foto te delen was een goede van Caniche.
De situatie ging door tot 100. Wat zou er na bijna vier dagen verwarring gebeuren? Rook, nieuwe dimensie, vuurbal?
Het werd een anti-climax: Clock 4. Ik heb nog een aantal blogjes er aan gewijd, maar veel bijzonders gebeurde er niet meer. 5, 6, 7, 8, 9 en 10.
De magnetron heeft nog een aantal jaren tot volle tevredenheid gewerkt en werd boventallig verklaard toen ik ging samenwonen. Het ding werd in bruikleen gegeven aan iemand, die ondertussen ook een voordeur deelt en heeft het weer verder uitgeleend. Ik gok dat die het nog doet. Maar nooit meer zo leuk als in januari 2006.
24 maandag jun 2013
Posted in Boekbesprekingen 2013, Wielerboeken
Wilfried de Jong – Kop in de wind
Onlangs won dit boek de prijs voor beste sportboek. En inderdaad staat het boek bij mij op de plank wielerboeken. En in het kader van sportboekenjaar 2013 las ik het ook. Maar al lezende was ik er steeds meer van overtuigd dat het eigenlijk helemaal geen sportboek is. De Jong maakte jarenlang het mooiste sportprogramma van Nederland op de televisie, juist door langs de waan van de dag te kijken. Door te kijken naar details die velen van ons negeren. Door de mens achter de sporter serieus te nemen, door anders te durven zijn dan anderen.
Dat lijkt ook een beetje het thema van Wilfried de Jong te zijn, zeker de laatste jaren. Dit boek gaat volgens mij over zonderlingen. Over Lisa, die al in de Muur 36 stond. Over de Meerkoeten aan de Rotte, die in de laatste theatervoorstelling ineens eenden in Manhattan waren. Over Trouble and Woolf. Over vele anderen. De fiets komt er wel in voor, maar is vaker de kapstok van het verhaal, de aanleiding voor de ontmoeting, de katalysator van het interessante gesprek.
De ontmoetingen zijn bijna Lampo-achtig surrealistisch, zoals de zussen Erna en Barbara die een herdenkingsdienst via de computer volgen en de Amerikaan Fats die ook in Hotel Neuf verblijft. Maar altijd is er de oprechte interesse voor de ander. De interviewer De Jong is vooral een goede luisteraar. De verhalen in deze bundel zouden waargebeurd kunnen zijn. Het is ook eigenlijk niet belangrijk. Fictie of non-fictie, het boeit, het staat, het zijn stuk voor stuk geweldige verhalen.
Wielerboek of niet, wat maakt het uit. Van mij mag Wilfried de Jong nog veel van dit soort boeken uitbrengen. En dat zijn handtekening nauwelijks herkenbaar is, is niet relevant. Ik weet dat hij ‘m zelf in mijn kopie heeft gezet. Ben ik toch ook wel weer een beetje trots op.
Citaat: “Een ervaren profrenner had me eens verteld hoe je een bocht goed doorkomt. Nooit vlak voor je kijken, was zijn devies. Volgens hem registreerden je ogen oneffenheden in het wegdek veel beter van grote afstand. Als je pas op een paar meter van je voorwiel een gat in de weg opmerkte, had je het niet goed gedaan. Je had het al veel eerder moeten zien.” (p.134)
Nummer: 13-026
Titel: Kop in de wind
Auteur: Wilfried de Jong
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 175 (4345)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-90-5759-520-2
Meer:
Sportboek van het jaar
Scholieren.com
Wielertaal
8Weekly
VN
Eigen site
Wilfried de Jong’s boeken op Gerbie.nl:
De opheffing van Bob
Aal
De linkerbil van Bettini
De man en zijn fiets
23 zondag jun 2013
Posted in Voetbal column, Voetbalzondag
Het voetbalschoenenmerk is mij onbekend. Nu zegt dat niet heel veel, ik heb maar twee eisen voor mijn kicksen. Ze moeten zwart zijn en in de winkel moeten ze zo goed passen dat ik weet dat ze geen blaren opleveren. Ik voetbal al een half seizoen op Dutchies dus.
Maar in Engeland timmeren ze aan de weg. Warrior. Hun Facebookpagina loopt richting de 30.000 likes. Maar hun marketing manager is nog een beetje naïef. Het nieuwe type schoen, ‘gambler’ is namelijk gezegend met een Glory Hole.
Bron: eurosport.yahoo.com
En die term is toch beter bekend bij een iets andere vrijetijdsbesteding. Eentje die niet precies dezelfde doelgroep heeft als de voetbalschoenenproducent. De toevoeging ‘for precision fit in sticky situations’ is of ongelofelijk fout bedacht of het toppunt van onbedoelde innuendo.
De precieze uitleg laat ik graag aan WikiPedia (nog geen Nederlands lemma overigens? Is er nog geen Nederlands woord voor of komt het fenomeen in Nederland helemaal niet voor?) over. Voor de goede lezer is de bijbehorende illustratie overigens meer dan genoeg. Ik wil het graag een beetje netjes houden op mijn blog.
Maar welke ouder wil zijn kind zien voetballen in een paar schoenen dat dit soort illustraties oplevert als je het opzoekt in Google? Welke voetballer heeft zo veel lef dat hij op deze schoenen gezien wil worden? Of is het allemaal zo bedoeld en hopen ze een cult-schoen te creëren?
Bron: Eurosport.yahoo.com
22 zaterdag jun 2013
Posted in Fotooo, Goorse vragen
Tags
Optocht: meedoen of kijken?
Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem (of opduikel). Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.
21 vrijdag jun 2013
Posted in Fotooo, Kijk nog eens
Kijk nog eens 177
Zesduizend winkeltjes las ik ergens. Je zou het ook een overdekte markt kunnen noemen. Maar nergens vond ik iets dat ik gratis zou meenemen, laat staan dat ik moet onderhandelen over de prijs. Maar op vele plekken is de Grand Bazaar wel weer erg fotogeniek.
20 donderdag jun 2013
Posted in Laat eens wat van je horen
Citaten uit kranten en tijdschriften die ik de afgelopen jaren de moeite vond.
052:
Ook de gebieden waar de Turkse en Marokkaanse immigranten vandaan kwamen behoorden tot de meest achterlijke (zou Wilders zeggen) streken van hun herkomstlanden. In Nederland werd hun cultureel isolement bestendigd, evenals hun onderworpenheid aan strenge religieuze voorschriften. Evenals de Nederlandse katholieken van de vorige eeuw verkeerden zij in een kwantitatieve en maatschappelijke minderheidspositie.
Herman Vuijsje, NRC 5 maart 2011
053:
Voorstanders van marteling verschuilen zich achter het argument dat een open debat over specifieke Amerikaanse verhoortechnieken de vijand in de kaart zal spelen. Toch hebben veroordeelde al-Qaeda-leden en onschuldige gevangen die worden vrijgelaten naar hun thuisland de wereld al gedebrieft door honderden interviews, films en documentaires over de methodes waaraan zij precies werden onderworpen en hoe ze die doorstonden. Onze eigen misstappen hebben een kader gecreëerd van hoogst ervaren docenten voor de virtuele SERE-school van terroristen van al-Qaeda zelf.
Malcolm Nance/Christopher Hitchens, Vanity Fair, juli 2010
054:
Wie zichzelf wil leren kennen moet op reis, zei mijn overgrootvader. De kinderen van het dorp verzamelden zich om hem heen. Wat zag hij dan wilden ze weten. Wijsheid, tolerantie en kennis antwoordde hij.
Yasmine Allas, One world, juni 2012
19 woensdag jun 2013
Posted in Mensen, Reisverhalen Steden
Al op het vliegveld veranderen de plannen. Een taxichauffeur biedt aan om ons allemaal naar ons hostel te brengen. Ik laat de studenten onderhandelen, het is hun opdracht. Even later rijden we in twee minibusjes door de stad en begint de taxichauffeur te vertellen. Hij bevestigt het stereotype. Alle Ieren zijn vertellers. De Ierse cultuur hangt van verhalen aan elkaar. Het is onmogelijk ze na te vertellen, de sfeer, het accent en het gebrek aan verteltalent maakt het een zinloze exercitie.
Bron: Wikimedia.org
Wel ben ik thuis even gaan googlen. Ik wilde toch iets meer weten over ‘The Black Church’. Volgens hem heeft het vele jaren geduurd voordat het gebouw klaar was. Ondertussen ging het gerucht in de stad dat wanneer je drie rondjes om de kerk zou lopen, je de duivel aanriep. En vele goede katholieken kijken wel uit om de duivel uit te nodigen. Wie weet had je zoveel gedronken dat je niet meer wist hoe vaak je al om de kerk was gelopen. Misschien kon de duivel wel niet tellen. Voor de zekerheid liep je er al helemaal niet meer langs. Dan maar een blok omlopen. En zo stond er een mooie grote kerk helemaal leeg, omdat niemand er heen durfde.
Ik vond het wel een mooi verhaal. Volgens Wikipedia ligt het toch iets anders. St. Mary’s Chapel of Ease werd in 1962 gesloten. Maar bij het lemma over het stadsdeel Broadstone, is de uitleg al weer anders. En dat maakt het juist interessant. Volgens de openbare bibliotheek was het gewoon een protestantse kerk in het katholieke Dublin, niet populair en daarom gesloten. Tegenwoordig is het een kantoorgebouw.
Het liefst geloof ik de taxichauffeur. Omdat hij een goede verteller was, een sympathieke kerel en omdat zijn verhaal het mooist was. Want dat is het leuke aan verhalen vertellen. Ze hoeven niet waar te zijn, als ze maar onderhoudend zijn. Voor de liefhebber is Dublin de stad om te bezoeken.
18 dinsdag jun 2013
Posted in Nutteloze lijstjes
Nutteloze lijstjes (deel 007)
11. Mensen met een te hippe bril
We kennen ze allemaal, ouderwets hoofd en dan iets te hippe bril in een laatste vergeefse poging om de wereld te tonen dat ze best nog wel jong zijn. (voorbeeld)
10. Oude mensen met verlopen tattoo’s
Het leek zo mooi toen je lichaam nog jong en strak was, maar nu is het toch vooral een herinnering aan betere tijden. (Site)
9. Telegraaflezers die denken dat ze een krant lezen
Commentaar overbodig
8. Mensen die op een vliegveld rennen om als eerste bij de gate in de rij te staan
Elke keer weer verbaas ik me er over. We zitten in hetzelfde vliegtuig. We gaan op hetzelfde moment weg, maar toch staan zij in de rij, terwijl ik nog even naar het toilet ga, wat eet, mijn hoofdstuk uitlees en even rondloop voordat ik achteraan sluit.
Bron: twitgoo.com
7. Voetbalfans die helemaal verknocht zijn aan een B.V.O.
Voetbalverenigingen zijn een geweldig sociaal fenomeen. Zonder vrijwilligers kunnen die niet draaien. Kan ik iedereen aanraden om mee te doen. Maar waarom zou je met een geel hesje de hele wedstrijd met je rug naar het veld gaan staan voor niets, terwijl op het veld een snotneus van 19 anderhalf ton per jaar verdiend? Waarom zou je voor een onkostenvergoeding voor dag en dauw de toekomstige vedettes ophalen van huis en naar school brengen? Waarom is je dag kapot als een speler van je club vertrekt naar een club waar hij een tientje meer kan verdienen?
6. Vrouwen met dun haar of die zelfs kaal worden
Bij mannen wordt kaalheid geaccepteerd of zelfs mooi, erudiet of intelligent bevonden. Maar niemand vindt een kale vrouw mooi. Sinead O’Connor kwam er mee weg. Al was dat ook een soort statement. Maar als je als vrouw op latere leeftijd langzaam maar zeker kaal wordt, is er geen hulp meer.
5. Mensen die een betere band hebben met dieren dan met andere mensen
Ik snap best dat mensen van een dier houden. Ze verzorgen het, geven er geld aan uit, geven het aandacht, liefde en krijgen dat ook terug. Maar het blijft vreemd dat je meer met een hond hebt dan met een medemens. Dat je geen vrienden hebt, maar wel veel huisdieren. Dat je niet door hebt dat een huisdier per definitie van jou afhankelijk is en dat het dus automatisch voorwaardelijke liefde is, geen onvoorwaardelijke, zoals je hoopt dat elke liefde is.
4. Zelfmoordterroristen die 72 maagden verwachten en er achter komen dat oude spinsters ook maagd kunnen zijn.
Laten we er eens van uit gaan dat er een hemel is. En dat je daar ook terecht komt wanneer je eerst vele anderen mee hebt genomen de dood in. Kost me al moeite, maar goed. Het is zo. Dan word je beloond met 72 maagden. Moet je dan blij zijn? Wat moet je met zoveel vrouwen? En zitten die honderden vrouwen elke dag weer te wachten tot er weer eentje arriveert bij de hemelpoort? Heb je wel eens een vrouw iets te lang laten wachten?
3. Kinderen van asociale ouders
Jij kunt er niets aan doen, maar wanneer je ouders hun geld liever uitgeven aan drank of drugs dan aan hun eigen kind, dan heb je een probleem. Wanneer je ouders afgeven op school, omdat jij een keer klaagt. Wanneer je ouders de opvoeding overlaten aan je oude zus, de onderbuurvrouw of jeugdzorg. Wanneer je moeder niet meer weet wie je vader is. Wanneer iedereen altijd de schuld krijgt, maar ze zelf altijd het slachtoffer zijn. Wanneer je op je achtste al de verzekeringspapieren van papa moet invullen. Wanneer je na de vijftiende van de maand geen eten meer krijgt omdat de uitkering nog niet binnen is.
Bron: Plazilla.com
2. Mensen die denken dat geweld een oplossing kan zijn
Wanneer argumenten te kort schieten, begint geweld. Of dat nu de grensrechter is die een keer verkeerd vlagt. Of die ene jongen in de kroeg die iets te lang naar je vriendin kijkt. Of die willekeurige voorbijganger die commentaar levert als jij die etalage sloopt. Of misschien zijn het mensen die denken dat je een gek met een pistool kunt tegenhouden door iedereen een pistool te geven. Of dat je een ver vreemd land binnenvalt omdat jij vindt dat jouw vorm van democratie ook daar geïntroduceerd hoort te worden. Geweld is nooit een oplossing.
1. Mensen die Little Britain niet kennen, of erger nog: niet leuk vinden.
Kent u ze al:
Vicky Pollard
Bubbles DeVere
Carol Beer
Ellie Grace
Daffyd Thomas
Marjorie Dawes
Kenny Craig
Lou & Andy
17 maandag jun 2013
Posted in Boekbesprekingen 2013, Sportboek
Tags
boeken, boeken 2013, boekrecensie, Frankrijk, Groot-Brittannië, lezen, Mart Smeets, Olympische Spelen, sportboek, Tour de France
Mart Smeets – Dagboek van een sportgek
De titel geeft precies aan wat het is. Maar na tientallen boeken is dit toch een nieuw genre voor Smeets. Meestal schreef hij veel, erg veel, over de sporten die hij ziet, verslaat en bezoekt, nu schrijft hij zelfs over wat er tussendoor gebeurt. Dat is niet altijd een toegevoegde waarde, waardoor dit boek zeker niet in de top tien boeken van Smeets’ hand komt te staan.
Natuurlijk is het leuk om te lezen over de Tour en de meteen daaropvolgende Olympische Spelen, maar ik hoef niet te weten dat hij een goede band heeft met de vrijwillig chauffeur in London, netzomin dat het mij interesseert hoe vaak hij zijn Karen ziet.
Wel vind ik het prachtig om achter de schermen van de Avondetappe te kijken, al is het dan via de ogen van Smeets. De vergelijking van de Spelen te Londen met andere Olympische Spelen is boeiend, omdat ik ooit zelf in Sydney een piepklein radartje was van de organisatie.
Zijdelings geeft hij ook nog commentaar op het EK voetbal. Niet nodig, er zijn genoeg sporten waar je een relevante over hebt, voor voetbal zoek ik mijn informatie en meningen elders.
Toch kan ik het niet laten, ook al is het niet echt relevant bij dit boek, om Smeets te verdedigen. De onzinnige aanvallen die hij moest incasseren, tot en met bedreigingen aan toe, zeggen meer over het niveau van de aanvallers, dan over de journalistieke integriteit van Smeets. Vaak genoeg erkende Smeets dat hij niet wist wat er achter de zwijgplicht van het peloton schuil ging. Hij had wel vermoedens, ook wel wat tips en kleine bewijsjes, maar het grote verhaal was er niet. Is hij daarmee onderdeel van het systeem? Natuurlijk niet. Iemand die Armstrong een aantal keer mocht interviewen is geen vriend. Net zo min als Ferry Mingelen een vriend van Balkenende was. Waarom valt men in Nederland liever een sportjournalist (dus geen onderzoeksjournalist!) aan die niet kon bewijzen wie er wel en wie er geen Epo nam, maar zoekt er niemand uit waarom we tientallen jaren zijn voorgelogen over kernwapens die in ons land lagen, zelfs al toen er in Amsterdam een miljoen protesteerden tegen de bom. Is dit het niveau waarin we in Nederland beland zijn? Zijn we allemaal PowNews en Telegraafadepten geworden en weigeren we zelf ons gezonde verstand te gebruiken?
Maar goed, Smeets dus. Leuk tussendoorboek, geen hoogtepunt in zijn omvangrijke oeuvre.
Citaat: “Bert verhaalt over de renners Jacques Anquetil en Ercole Baldini, helden van vroeger, de beste tijdrijders van hun generatie. Ooit besloten ze de Grand Prix de Nations dopingvrij te rijden, wat ongewoon was in die dagen. Het tovermiddel was amfetamine en dat was breed geaccepteerd in het peloton. Wagendorp verhaalt. De Italiaan en Fransman nemen dus beiden niets, Anquetil wint de tijdrit en loopt dan op Baldini af. ‘Zullen we dit nooit meer doen?’ vraagt Anquetil. Baldini knikt” (p.115)
Nummer: 13-025
Titel: Dagboek van een sportgek
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 256 (4170)
Categorie: Sport
ISBN: 978-94-91567-00-1
Meer:
DWDD
Wielertaal (recensie)
Meer boeken van Smeets:
De afrekening
Geel
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Netwerk
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Sportzomerdagboek
Sterren
De tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Vuur
Wereldtour
Zomeravondvertellingen
