Oranje naar Zwitserland (deel 2, Februari)

Tags

EK 2008, Nederlands elftal, Oostenrijk, Oranje, voetbal, Zwitserland

Iets later dan twee jaar geleden, maar toch weer voor de‘erkende’ media, hier mijn voorspelling voor de selectie van het Nederlands Elftal komende zomer tijdens het EK in Zwitserland en Oostenrijk. Let wel: ditis niet mijn mening, mijn voorkeur, maar mijn voorspelling hoe de selectie eruit zal zien. 23 spelers in totaal, dus ik kan 2300% uitdelen. Omdat er nog erg veel onzeker is, komen zelfs de meest zekere keuzes nog niet boven de 90% op dit moment.

De maand februari was niet goed voor Boy Waterman. Op de bank bij AZ, Velthuisen ruikt zijn kans. Tim de Cler speelde goed tegen Kroatie, zijn kansen stijgen dus. John Heitinga is de man in vorm, maar was al een zekerheidje. Ryan Donk zakt ook terug. Eerst uitblinken, dan pas aan oranje denken.

Op het middenveld stijgen de kansen voor Affelay, dalen ze voor zijn maatje Aissatti. De Guzman heeft nu een Nederlands paspoort, zijn kans is ook gestegen. En hoe komt Engelaar terug na zijn blessure? Voorin blijft Huntelaar het goed doen. Scoren, altijd en overal, dan mag je je koffer vast uit de kast halen. De sensatie van voor de winterstop, Nordin Amrabat, is iets teruggevallen. Zijn kans lijkt verkeken.

Doel (3):

Edwin van der Sar (90)
Maarten Stekelenburg (90)
Henk Timmer (80)
Boy Waterman (20)
Piet Velthuizen (20)

Verdediging (8):

Joris Mathijsen (90)
John Heitinga (90)
André Ooijer (80)
Kew Jaliens (80)
Wilfred Bouma (80)
Tim de Cler (80)
Mario Melchiot (80)
Urby Emanuelson (50)
Jan Kromkamp (40)
Khalid Boulahrouz (40)
Edson Braafheid (30)
David Mendez da Silva (30)
Civard Sprockel (10)
Serginho Greene (10)
Ryan Donk (10)

Middenveld (8):

Wesley Sneijder (90)
Rafael van der Vaart (90)
Demy de Zeeuw (90)
Giovanni van Bronckhorst (90)
Clarence Seedorf (80)
Denny Landzaat (70)
Hedwiges Maduro (60)
Nigel de Jong (60)
Ibrahim Afellay (60)
Orlando Engelaar (40)
Jonathan de Guzman (20)
Ismail Aissati (10)
Otman Bakkal (10)
Royston Drenthe (10)
Stijn Schaars (10)
Theo Janssen (10)

Aanval (6):

Ryan Babel (90)
Ruud van Nistelrooy (90)
Robin van Persie (90)
Klaas-Jan Huntelaar (80)
Dirk Kuyt (70)
Arjen Robben (50)
Jan Vennegoor of Hesselink (50)
Danny Koevermans (40)
Evander Sno (10)
Andwele Slory (10)
Romeo Castelen (10)
Julian Jenner (10)

Advertenties

Jan Wolkers – Zwarte bevrijding

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, Jan Wolkers, lezen

Jan Wolkers – Zwarte bevrijding (07-079)

Op de middelbare school was Jan Wolkers erg populair op de diverse boekenlijsten. Dus besloot ik dat ik (nog) geen Wolkers wilde lezen. Het was me te voordehandliggend. Legaal lezen over sex en dan nog voor school ook, wat wil een puber nog meer. Het was me te gemakkelijk. Natuurlijk heb ik Turks Fruit gezien. En Brandende Liefde. En vast nog wel wat films die op zijn boeken gebaseerd waren.

Jaren lang heb ik dus, bewust, Wolkers genegeerd. Later, veel later, begreep ik dat er toch ook wel flink wat literaire waardering was voor de goede man. Ik zag ook interviews met hem, die ontroerden. Zijn enthousiasme voor sport bijvoorbeeld verbaasde mij. Een mooie ontmoeting met Ruud van Nistelrooy hoort bij de mooiste interviews op de televisie van het afgelopen decennium.

En toch duurde het tot zijn dood voor ik eindelijk een boek uit de kast trok van hem. Er stonden er ondertussen al meer, maar als je altijd keus genoeg hebt (lees: te veel boeken koopt), dan staan ze daar stof te vergaren. Zwarte bevrijding is dus het eerste boek dat ik van hem las. Het boekenweekgeschenk van 1995, thema oorlog.

Het verhaal is leuk De eerste dagen na de oorlog worden tegenwoordig als een groot feest gezien, Wolkers laat zien dat er meer is. Een stukje geschiedenis dus eigenlijk. Zoals Wolkers eigenlijk vaak geschiedenis schreef. Maar ja, dat wisten we pas achteraf.

Nummer: 07-079
Titel: Zwarte bevrijding
Auteur: Jan Wolkers
Taal: Nederlands
aar: 1995
# Pagina’s: 56 (13975)
Categorie: Essay
ISBN: 90-74336-17-5

Quote van de dag

Tags

citaat, onderwijs, school

Collega tegen een klagende klas:

“Je kunt van twee dingen zeker zijn: In de kantine is altijd een lekker broodje te koop (die is uitbesteed) en aan het eind van de maand krijg ik op tijd mijn salaris. De rest moet je maar afwachten.”

Malcesine, Italië

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Italië, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

De Muur 16 – Let’s roll

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, lezen, Thijs Zonneveld, wielerboek, wielrennen

De Muur 16 – Let’s roll (07-078)

De ontdekking van dit nummer is Thijs Zonneveld. Wielrenner én schrijver staat op de voorkant. Geheel terecht. De renner schrijft prachtig over de verschillen tussen koersen in verschillende landen en daarmee de cultuur binnen een ploeg. Graag meer van Thijs, een talent.

Lid van de eindredactie Bert Wagendorp schrijft helaas niet altijd zelf, deze keer gelukkig wel. Hij vergelijkt de sport met ‘Een gevaarlijke minnares’, mooi opiniestuk. Joost Prinsen heeft een leuk stukje gemaakt met wat statistieken. Vind ik altijd leuk.

Benjo Maso heeft iets met oude Italiaanse wielerhelden, ook daar ga ik geheel in mee. Een mooi verhaal dus met Cesare del Cancia, de winnaar van Milaan – San Remo in 1937. Ook de reportage van Mart Smeets over weer een fotograaf, in dit geval Cor Vos, is weer de moeite waard.

En ach, dat er dan iets in staat over Floyd Landis, tja, dat lees ik dan ook wel.

Nummer: 07-078
Titel: De Muur 16 – Let’s Roll
Auteur: Diversen (Benjo Maso, Bert Wagendorp, Thijs Zonneveld, Dominique Elsschot, Mart Smeets, e.v.a.)
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 144 (13919)
Categorie: Sport (Wielrennen)
ISBN: 978-90-204-0679-5

Cees Nooteboom – De Brief

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, Cees Nooteboom, lezen

Cees Nooteboom – De Brief (07-077)

In het buitenland is Nooteboom minstens zo populair als de hier geldende beste schrijvers van Nederland. Niet alleen bij het publiek, ook bij critici, zoals de Duitse literatuurkoning Reich-Ranicki elke keer weer bevestigd in zijn programma’s.

Toch staat hij in Nederland vooral bekend als een reisboekenschrijver. Misschien dat het genre in ons kikkerlandje niet zo beklijft, waardoor de waardering voor hem ook wat meer uitblijft.

Gelukkig zijn daar de ‘literaire juweeltjes’. Een boek voor een euro, wat wil een lezer nog meer. Drie verhalen, handig voor in de jaszak of onder in het handtasje. Het titelverhaal is geweldig. De toevalligheid, zelfs als je het zou verzinnen (misschien is het wel echt gebeurd, weet ik veel), is prachtig. Het tweede verhaal, De Koning van Suriname, zou een leuk verhaal zijn voor een reisblad, bijna columnachtig. Het laatste verhaal, Fantasma, sprak me minder aan.

Maar twee uit drie is volgens mij geen gekke score.

Nummer: 07-077
Titel: De brief
Auteur: Cees Nooteboom
Taal: Nederlands
Jaar: 2006
# Pagina’s: 43 (13775)
Categorie: Reizen
ISBN: 90-851-6086-3

Avondje op de buis

Tags

dwdd, lifeblog, pauw en witteman, televisie

Geweldig verjaardagscadeau.

Eerst naar De Wereld draait door , leuke uitzending, met Adelheid Roosen, Hans Liberg, Rita Verdonk en anderen. Op die laatste kom ik nog wel een keer terug. We zaten achter Matthijs, dus goed in beeld.

Na een goede maaltijd in De Plantage, was boven de volgende uitzending.

 

 

 

 

 

 

 

 

In deze samenvatting van Pauw en Witteman ben ik ook weer vijf keer zichtbaar. Ook meneer Kamp van de VVD kon niet echt mijn sympathie winnen deze avond. De volledige uitzending is hier te vinden.

Het was een prachtige avond.

MD5

Tags

MD5, wetenschap, Wikipedia

Sommige mensen weten veel, anderen weten weinig. Zelf durf ik best te beweren dat ik over een hoop dingen kan meepraten. Typisch een generalist. Van vele onderwerpen weet ik wel wat. Een specialist weet veel over weinig. Toch zijn er nog dingen die compleet langs me heen gaan.

De ‘willekeurige pagina’ knop van WikiPedia is altijd een bron van vermaak. Bij de derde keer al verschijnt de pagina met de titel MD5. Een algoritme. Vaag komen er nog wat wiskundelessen naar boven. Of was dat een logaritme?

Pentium, die herken ik, uit de reclame. Maar verder is het hele verhaal compleet langs me heen gegaan. En dat fascineert. Zoals op zaterdag in de Volkskrant het katern Wetenschap ook een favoriet blijft, weliswaar vooral de columns van Jansen en Haring, maar toch.

Er wordt over een hashcode en -waarde gesproken. Heeft dat maken met hasj of is dat mij associatie? En wat wordt er nu bedoeld in deze zin: “Gegeven voldoende rekentijd kan dit altijd, maar het geïmplementeerde algoritme is in staat om op een Pentium IV 1,6 GHz processor in 45 minuten een collision te genereren.”? Ik heb geen idee.

Onderaan komt er nog een wijze lynx aan te pas om het verschil tussen pa en ma uit te leggen. Vooral de verschillende hashcodes die geproduceerd worden (b06c0444f37249a0a8f748d3b823ef2a en de1c058b9a0d069dc93917eefd61f510) tonen dit aan.

Ben ik toch onwetender dan ik dacht of is dit inderdaad niet te begrijpen voor de leek? Maar is WikiPedia niet ooit opgezet om dingen uit te leggen. Experts voor leken? En waarom grijnst die man met die baard zo? Lees zelf maar: MD5

Kijk nog eens 076

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Kaapstad, Zuid Afrika

Herman Brusselmans – De dollartekens in de ogen van moeder Theresa

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, Herman Brusselmans, lezen

Herman Brusselmans – De dollartekens in de ogen van moeder Theresa (07-076)

Zo lang mijn favoriete Vlaamse schrijver elk jaar een boek, of zelfs twee, publiceert, lees ik elk jaar een boek, of zelfs twee, van hem. Ik wil natuurlijk niet achter komen.

Aan de andere kant, niet elk boek is even sterk. Dit was echt een tussendoortje. Voor mij om te lezen, maar volgens mij ook voor Brusselmans om te schrijven. Dit wil niet zeggen dat het geen leuk boek is. Integendeel, ik heb me weer kostelijk geamuseerd. De jonge hoofdpersoon, met de inventieve naam Herman Brusselmans, start een band. Als leider van de band komt er echter veel meer op hem af als hij vermoedde. Maar het schrijven van songs, regelen van optredens en onderhandelen over het platencontract gaan hem niet slecht af.

Wanneer bijna aan het eind ook nog eens de betekenis duidelijk wordt van de fascinerende maar tot dat moment onbegrijpelijke boektitel is het verhaal af.

Nummer: 07-076
Titel: De dollartekens in de ogen van moeder Theresa
Auteur: Herman Brusselmans
Taal: Nederlands (Vlaams)
Jaar: 2006
# Pagina’s: 134 (13732)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-446-0717-0

Belmore, 10 december 2000

Tags

Australië, column, GFC, Goal, reizen, Sydney, voetbal

Goal, Februari 2003

“Olympic is a Greekclub”, vertelde de lotenverkoper me. Sydney Olympic staat gedeeld eerste in de Australische competitie, de tegenstander Parramatta Power komt ook uit Sydney, een derby dus, het beloofd een mooie wedstrijd te worden. Ik had eigenlijk niet eens gepland naar een wedstrijd te gaan, maar toen ik aan het begin van de middag voor de televisie zat en het cricket liet staan, zonder dat ik verder zapte, had ik door dat het tijd werd voor een portie voetbal. Het is nog vrij rustig in het stadion als ik de tribune op loop. Het kaartje gaf rechtop entree, waar je gaat zitten is je eigen keus. Ik ga laag op de tribune zitten, ter hoogte van de middellijn, verhuis nog even twee rijen naar achteren en heb een behoorlijk zicht. Er is al een wedstrijd aan de gang, maar of dit nu de wedstrijd is waar ik voor kom, blijft onduidelijk. Pas bij een doelpunt van de thuisclub, na een ontzettende blunder van de keeper hoor ik dat het nu 2-4 is geworden. In de krant van vandaag stond geen aanvangstijd, alleen dat de wedstrijd vanavond in Belmore zou plaats vinden. Ben ik te laat? De wedstrijd is slecht. Keepers die continu mistasten, verdedigers die te vaak op de grond liggen, maar geen bal raken, middenvelders die geen pass kunnen geven en aanvallers die schrikken zodra ze de bal binnen het strafschopgebied ook daadwerkelijk krijgen. De wedstrijd mag dan wel slecht zijn, hij is wel vermakelijk. Naast me vraagt een man in slecht Engels de stand en wie de teams zijn. Alsof ik weet wat er hier allemaal gebeurt. Bij 3-7 fluit de scheidsrechter voor het eind.

Iedereen blijft zitten, het blijkt een voorwedstrijd van de jeugdteams van dezelfde clubs te zijn. Ik ga naar de ingang om een programma te halen. Altijd een schat van informatie voor de onwetende liefhebber in een vreemd stadion. Ik keer terug naar mijn plek, die gelukkig nog leeg is en hoor achter me iemand de opmerking maken dat dit de eerste keer is dat hij het jeugdteam zag verliezen. Met de stand in het programmaboekje bij de hand concludeer ik dat hij niet al te vaak komt, aangezien dit de vierde nederlaag in zeven wedstrijden is voor de Sydney Olympic Youth. Het is trouwens opvallend dat de man achter me die opmerking in het Engels maakte, tenslotte spreekt bijna iedereen hier Grieks. Om me heen zitten nu bijna alleen maar oude Griekse kerels. Dit is dus blijkbaar hun wekelijkse uitje, de herinnering aan Hellas. Het is ook vrij raar als er iemand onder de vijftig plaatsneemt in dit gedeelte valt me nu op. Buiten ondergetekende spot ik er slechts twee. Een daarvan heeft een T-shirt van de thuisclub aan en zet regelmatig een rare, zware stem (die hij volgens mij van een of andere komiek ooit gehoord heeft, hij lacht tenminste elke keer nadat hij die stem gebruikt) op als hij een opmerking maakt tegen een van de anderen of richting het veld schreeuwt. Ik krijg de indruk dat hij wel eens niet alles precies op een rijtje zou kunnen hebben. De andere is het prototype van de Griek. Als er ergens in een televisieserie een Griekse figurant nodig is, dan wordt hij gebeld. Omdat het soms voorkomt dat men pas vlak van te voren belt, is hij altijd voorbereid. Het overhemd is een knoopje of twee te ver los, zodat het borsthaar goed zichtbaar is, zijn donkerzwarte haar wordt voor de zekerheid met kleurshampoo dagelijks bijgewerkt, zodat een eventuele grijze haar meteen de kop wordt ingedrukt en de hoeveelheid gouden sieraden zou niet misstaan in de etalage van een kleine juwelier. Hij doet zich zeker tien jaar jonger voordan hij is. Hij is hier om gezien te worden, niet om voetbal te kijken. Iets verderop zit een collega van hem. Die wordt gebeld als er een oude Griek nodig is. Lang gezicht, met een behoorlijke neus, een witte snor, die ooit een tijdje grijs was en een gigantische bos haar op zijn kop, zelfde kleur wit, die het lange gezicht nog even een stuk langer maakt. Als je een foto van hem zou willen maken, moet je de camera altijd een kwartslag draaien, omdat hij op een gewone foto nooit binnen het kadertje past.

De wedstrijd is rustig begonnen. Olympic heeft dit seizoen in thuiswedstrijden nog geen doelpunt tegen gekregen, daarbij verloor het nog nooit een punt tegen Parramatta. Halverwege de eerste helft scoren de bezoekers. Niet dat ze beter zijn, maar ze gebruiken wel de eerste kans om meteen te scoren. Het is meteen de ruststand. Een man in paardenstaart en pak presenteert de verloting, maar ik geloof niet dat ik wat gewonnen heb. Zeker weten doe ik het niet, want ook al heeft hij een microfoon in zijn handen, het geluid is zo slecht dat het grootste gedeelte onhoorbaar is. De thuisclub valt de tweede helft ietwat fanatieker aan. De spits uit Liberia laat zien dat hij een goede voetballer is, maar ook hij komt niet gevaarlijk in de buurt van de goal. Bij twee corners vlak achter elkaar scandeert het publiek voor het eerst “Olympic Olympic”, maar het helpt niet. Een voorbijrijdende trein claxonneert en het publiek juicht. Er zijn er 4.802 aanwezig vandaag wordt ons verteld. Nog geen vijfduizend dus, en dat voor een thuiswedstrijd van de medekoploper. Steeds vaker is de scheidsrechter of een van zijn assistenten de oorzaak van een fluitconcert of allerlei beledigingen die ik weliswaar niet kan verstaan, maar die het overduidelijk wel zijn.”Malaka”, klinkt het regelmatig achter mij, en ik kan me herinneren dat dat niet zo’n net woord was, al zou ik de letterlijke vertaling niet kunnengeven. “Is this some sort of male bonding process?” vraagt zich iemand af, die blijkbaar net als ik, het publiek net zoveel observeert als de wedstrijd. Als een minuut of tien voor het einde Parramatta voor de tweede keer scoort uit een spaarzame counter, staat een groot gedeelte van het publiek open vertrekt. De coach van de bezoekers is David Mitchell, ooit nog een tijdje Feyenoorder. Een van de tientallen mislukte spitsen.

Het blijft 0-2, ik loop naar het station waar ik nog een behoorlijk tijdje moet wachten op mijn trein. Er staat een eenzame Parramatta supporter met geel shirt en een vlag op het platform te wachten. Hij wordt gefeliciteerd door een aantal supporters van de thuisploeg. Ook deze supporter is op zijn voorzichtigst gezegd erg simpel. Hij is blij met de overwinning en raad iedereen aan om op tijd kaarten te kopen voor de volgende thuiswedstrijd van zijn club. Het zou wel eens uitverkocht kunnen raken. In Australië? Dacht het niet.

Remco Campert en Jan Mulder – CaMu 2000

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, CaMu, Jan Mulder, lezen, Remco Campert

Remco Campert en Jan Mulder – CaMu 2000 (07-075)

Het jaar 2000 is al weer een tijdje geleden. Maar dankzij CaMu is het simpel nog een keer na te lezen. Bijna 300 stukjes, ooit in een hoekje van de voorpagina van de Volkskrant, nu allemaal samen in een boek. De wereld zag er anders uit, heel anders. Zelf heb ik dat jaar op een maandje of twee na in het buitenland doorgebracht. Net als de heren zelf, blijkt als ik halverwege het boek in juli slechts een paar bladzijden tegenkom.

Veldwachter Bonkjes en drs. Mallebrootje zijn de terugkerende figuren in de stukjes van Campert. Mulder reageert meestal wat directer op het nieuws. Mooie columns, actueel, maar toch ook weer tijdloos. Een tijdsbeeld, zeker als je ze jaren later (terug) leest.

Nummer: 07-075
Titel: CaMu 2000 het jaaroverzicht
Auteur:  Remco Campert & Jan Mulder
Taal: Nederlands
Jaar: 2001
# Pagina’s:  310 (13598)
Categorie:  Columns
ISBN:  90-234-7022-2

Hard Gras 54 – Hij wél

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, Foppe de Haan, Hard Gras, Hugo Borst, Jong Oranje, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 54 – Hij wél(07-074)

Het idee was voordehandliggend. Een jaar eerder won JongOranje het EK te Portugal, onder leiding van Foppe de Haan. In 2007 was er weer een EK. In eigen land nog wel. En er viel niet alleen een titel te winnen, maar ook kwalificatie voor de Olympische Spelen. En op dat toernooi ontbrak Nederland al decennia lang.

Dus volgde Hard Gras de nieuwe nationale knuffelbeer op weg naar en tijdens het toernooi. Marielle van Bussel kreeg de opdracht en begon al in September van het voorgaande jaar bij de eerste oefenwedstrijd. Ze volgt Foppe en de spelers tot na de gewonnen finale tegen Servië.

Niet op de voorkant, ook niet in de ontbrekende inhoudsopgave, maar wel in deze uitgave een verhaaltje van Hugo Borst over Cruijff, maar ook een erg mooi verhaal over Lilian Thuram door Vanno Jobse. En terwijl het dus het titelverhaal en de voorkant (Foppe met oranje shawl en bloemen) zijn die de verkoop zeker zullen hebben gestimuleerd, zijn het juist deze twee, bijna incognito geschreven, verhalen, die deze uitgave de moeite waard maken.

Nummer: 07-074
Titel: HardGras 54. Hij wél.
Auteur:  Diversen (Marielle van Bussel, Vanno Jobse, Hugo Borst)
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s:  120 (13288)
Categorie:  Sport(voetbal)
ISBN:  978-90-468-0188-8

Live surveilleren

Tags

onderwijs, school, surveilleren, toets

14.54 Iets te laat begonnen met de toets. Het ene moment les en de volgende minuut al weer een toets is onmogelijk. Zeker als je die toetsen ook nog eens over twee lokalen moet verdelen. Die dan ook nog eens op twee verschillende verdiepingen liggen.

14.58 Marlieke zit met haar haar te futselen.

15.01 De kraan naast het raam draait. De bouw is nog lang niet af. En we zitten hier toch al meer dan een jaar nu.

15.03 Er wordt flink gesnoven. Diverse verkoudheidjes in het lokaal.

Een vriend van mij overhoorde ooit per ongeluk een gesprek in de trein. Hij hoorde mijn naam, daarna de opmerking ‘bij hem kun je echt niet spieken’. Voorzichtig had hij bij het uitstappen de drie dames geobserveerd. Ze gaven nooit toe dat zij dat waren.

Nu, met computers in elk lokaal, gok ik dat ik iets minder alert ben dan voorheen. Ach, je moet ze ook een kans geven.

15.06 Ik zet mijn bril op. Zie ik net iets meer.

Nutteloze statistieken: 18 keer herkansing zit voor me. Van de 48 mogelijke studenten. Dat is 375 promille. Allemaal dames, geen heren. Er hadden er 3 kunnen zitten. Dus 45 van de 48 zijn dames, dit betekent dat 40% van de dames hier aanwezig is, 0% van de heren. 5 van de 18 hebben een shawltje om, bijna 28% dus.

15.14 De verplichte twintig minuten aanwezigheid zijn voorbij. Niemand maakt aanstalten om in te leveren. Zal wel geen simpele toets zijn.

15.16 Ik zie twee flesjes op de tafels. 1 maal Spa Blauw, 1 maal water in een flesje Coca Cola.

15.18 Nadat de eerste het inlevert, volgen er meteen twee meer.

Leuke website: Spieken voor gevorderden lijkt het wel.

15.24 Nog 12 over.  Nog 10 over.

15.25 De volgende groep staat al buiten het lokaal te wachten. Die moeten nog (minstens) tien minuten wachten.

Beide dames met een flesje water waren snel klaar. Mag ik nu concluderen dat je van water drinken slimmer wordt? Of sneller?

15.27 De kraan is helemaal ingeklapt. Net stak die nog boven de lokalen uit. Was ik toch te druk aan het kijken naar mijn klas en dit schermpje.

15.28 Jorieke kijkt niet vrolijk bij het inleveren.

15.29 Nog vijftien minuten en nog drie studenten over.

15.32 Nog twee. Een stagiaire mailt. Even lezen tussendoor.

15.34 Ook weer beantwoord.

15.35 Op de gang wordt het onrustig. Eigenlijk moeten ze nu beginnen, maar deze laatste twee verdienen de volledige tijd. Pech voor de volgende groep. Hadden ze de toets maar in één keer moeten halen.

15.37 Nog 1.

15.38 Ze bladert nog een keer door de stapel papier. Ze blijft hangen op de laatste bladzijde. Daar corrigeert ze nog iets. Zou het helpen?

15.40 Een stapel kan alvast in de envelop. De andere moet nog even wachten op het laatste papier.

15.42 Klaar.

15.42 De volgende groep kan binnen komen. Doet dat ook.

15.47 Toetsen uitgedeeld en we beginnen weer opnieuw met het hele programma.

Super dinsdag

Tags

in het nieuws, politiek, Verenigde Staten, verkiezingen

 

Washington Post

Ik moet een jaar of negen zijn geweest, toen ik samen met mijn kleine zusje tijdens een vakantie letterlijk tussen de schuifdeuren optrad. Een avondvullend programma, net als op de televisie, dus ook zat er een stukje nieuws in. In het journaal ging het over de Amerikaanse verkiezingen. Ik liet de underdog (de mij geheel onbekende Reagan) winnen van de favoriet, de zittende president Carter. Mijn ouders waren verbaasd dat ik überhaupt deze namen kende. Voor mij was het logisch, in het journaal en in de kranten werd je er mee doodgegooid.

Nu, bijna dertig jaar later, denk ik dat het destijds eigenlijk wel meeviel met de media overkill. Morgenvroeg, om vijf uur ’s ochtends is er een extra uitzending van Nova. Het achtergrondprogramma staat geheel in het teken van de voorverkiezingen binnen de twee partijen in sommige staten. Ik kan het mis hebben, maar is dit nu echt zo belangrijk?

Ik heb al eens een (waarschijnlijk onjuist) rekensommetjevoor de klas verteld over het aantal stemmen voor de huidige president. 250 miljoen Amerikanen, daarvan 200 miljoen stemgerechtigd, de helft daar weer van geregistreerd, daar de helft van komt niet opdagen en daar weer de helft van stemde voor Bush. Een slordige 25 miljoen stemmen. Op WikiPedia lees ik dat ik er niet eens zo ver naast zit. Het zijn er 62 miljoen.

Keer op keer als ik die Amerikaanse poppenkast zie, ben ik blij dat ik in Nederland woon. Waar politieke partijen bestaan, in plaats van de keuze uit rechts en conservatief rechts. Waar dankzij ons kiesstelsel vele partijen de kamer halen. Waar een partij als de SP zich rustig kan ontwikkelen tot een politieke macht. Waar partijen als het AOV en de LPF even populair zijn, maar ook weer zo verdwijnen. Waar een regering altijd een compromis is, zoals politiek in mijn ogen hoort te zijn.

De V.S. zijn volgens mij allang geen democratie meer. Misschien zijn ze het wel nooit geweest. Wie veel geld besteedt, kan ver komen als politicus. Of je nu dement bent (Reagan), onderontwikkeld (Bush) of een schuinsmarcheerder (Clinton), het hindert niet. Waar je eerst je partijgenoten keihard moet aanvallen om boven te komen drijven, waarna je je achterban weer moet terugwinnen in de strijd tegen de andere partij. Waar de werkelijke macht zit bij grote multinationals, geheime diensten en een geldverslindende wapenindustrie.

En aan die toneelspelletjes besteden ook onze media onevenredig veel aandacht. Ik laat mijn portie even voorbijgaan. Zeven jaar geleden was ik erg geschokt dat iemand als GWB gekozen kon worden. Ondertussen ben ik pragmatist genoeg om te weten dat het eigenlijk nauwelijks uitmaakt wie men in het Witte Huis plant, ons leven gaat gewoon door.

Nu alleen de rest van het land nog overtuigen dat we eigenlijk weinig te maken hebben met de VS. Dat die schuld uit de Tweede wereldoorlog nu wel is afbetaald. Dat we niet per se in de NAVO hoeven te blijven en dat we niet elke scheet van Romney, elke traan van Billary, elke prominente zwarte supporter van Obama (zijn broer Oboema nog gezien bij DWDD?) of elke oorlogsveteraan die McCain aanmoedigt in beeld hoeven te brengen.

Mijn wekker gaat niet om 5 uur morgenvroeg. Die van u wel?