Toch weer een cover. Het origineel ken ik niet eens. De versie van The Pogues is schitterend. Een Australisch nummer, dat is meteen duidelijk als je de tekst beluisterd. En waar vele Pogues nummers het moeten hebben van de energie, van de melodie, is het overduidelijk dat de tekst in dit geval bepalend is.
En het is ook best vreemd dat je als soldaat uit Australië (of Nieuw Zeeland) maanden op een boot gaat zitten om in Europa, waar je nog nooit geweest bent, mee te vechten in een oorlog die jou eigenlijk niet aangaat. Niet alleen dat, nadat je je maten hebt zien omkomen en je zelf met mazzel overleefde, kom je kreupel terug in je eigen land en wordt je met de nek aangekeken. Hoe hard kan het leven zijn?
The Pogues hebben vele mooie nummers gemaakt. Dat hadden er nog veel meer kunnen zien, als Shane McGowan niet de ambitie had gehad om Keith Richards van de toppositie van de Death List te verdrijven. Toch kies ik voor dit anti-oorloglied, soms is muziek een mooie manier om een boodschap over te brengen.
Zestien jaar geleden was ik in Sydney om de Olympische Spelen van dichtbij mee te maken. Ik werkte als vrijwilliger achter de schermen, maar bezocht ook vele sporten. Het was een geweldige tijd, ik was onderdeel van de beste Olympische Spelen ooit.
Ik schreef een dagboek dat ik acht jaar geleden uitgaf, acht jaar na de Spelen van Sydney. De site waar het boek destijds te bestellen was, bestaat niet meer. Gelukkig gaat de techniek mee met de tijd. Dus met enige trots kan ik zeggen dat mijn dagboek vanaf nu ook beschikbaar is als E-boek.
Dus mocht je het boek destijds niet hebben aangeschaft, dan is het boek nu digitaal beschikbaar via Bol en Kobo.
Niet altijd is kunst even hoogdravend. Toch vind ik deze serie ook verre van platvloers. Leuk idee, naakt fastfood eten. Lijkt me wel even schrikken voor de bezorger van het voedsel, maar daarna heb je een mooi onderwerp voor een foto. Tenminste als je Sarah Bahbah (zou ze echt zo heten of is dat een artiestennaam?) heet. En dus maakte de Australische kunstenares een hele serie foto’s. Ze noemt het Sex and Takeout. Ben nog niet helemaal overtuigd wat er allemaal onder Takeout valt, want ik had eerder een Chinees verwacht en geen donuts. Volgens mij kun je met wat bami ook best artistieke foto’s maken in dit genre.
Toen ik in 2001 een auto kocht om dwars door Australië te rijden, had ik wat muziek nodig. Ik kon moeilijk een hele collectie meenemen in mijn rugzak, dus mijn keuze was beperkt. Ik moest dus op zoek naar wat cassettebandjes. De radio in Australië is al niet bijzonder, grote delen van het land heb je zelfs geen ontvangst. Uren stil in een auto zitten in je eentje is dan wel erg saai. Maar omdat het budget natuurlijk ook beperkt was, ging ik op zoek in de opruimingsbakken van Pawn shops. Veel nieuwe muziek kom je daar niet tegen. Maar uiteindelijk slaagde ik redelijk, had een dozijn bandjes die me de hele reis van 17.000 kilometer hebben begeleid.
Onbetwiste topper in dit stapeltje was het album Never Loved Elvis van een bandje dat ik wel kende, maar waar ik eigenlijk nooit echt naar geluisterd had. The Wonder Stuff was een stuk beter dan ik voordien doorhad. Vele leuke liedjes stonden op het bandje, vrolijke popmuziek, soms met een boodschap er door heen (Maybe (and share my thoughts with the world)), dan weer een goede cover (That’s entertainment), het enige nummer dat ik al kende (The size of a cow) en dus dit nummer op 173. Viool, goede melodie. Niks mis mee.
En toch heb ik nadien nooit meer verder gezocht naar de band. Zou ik alsnog moeten doen.
Een fragment uit mijn Olympisch dagboek (nog altijd verkrijgbaar), over een dagje werken in het Olympisch Park.
Aan het eind van de middag staan we met een groepje te kijken of er niemand over de hekken klimt. Niet echt het moeilijkste werk. Een groepje Australiërs komt op me af en vraagt me of ik een kaartje wil voor het hockey. Ze hebben er een te veel en willen die graag aan een van die fantastische vrijwilligers geven. Dit is een kaartje voor de finale. Al lang uitverkocht en meer dan honderd dollar waard. Ik besluit mijn baas er bij te roepen en hij besluit dat hij me niet kan missen die avond. De Australiërs die al snel door hebben dat ik uit Nederland kom, pleiten nog even voor me, maar hij geeft het kaartje aan een andere vrijwilliger die toevallig net voorbij komt en al klaar is met zijn shift. Het is natuurlijk wel een compliment, aan de andere kant had ik die finale natuurlijk graag willen zien. Maar ja, niets aan te doen.
Na het avondeten (dat elke dag steeds slechter wordt. In het begin ergerde ik me nog wel aan klagende collega’s, maar ik ben ondertussen toch geneigd mee te gaan in hun conclusie dat er op maandag gekookt wordt en de rest van de week eten we opgewarmde restjes) moeten we eerst weer helpen bij het Aquatic center, waar het bijna altijd fout gaat omdat ze de verkeerde hekken openzetten, maar daarna lopen we toch richting het Hockey stadion.
Daar doen we ons voor als het rolstoelteam en kunnen we zo doorlopen. Zie ik toch nog wat van de finale. Als we binnen komen scoort Nederland net 3-1 en er is minder dan 10 minuten te spelen. De wedstrijd lijkt beslist dus. Maar de Koreanen hebben vele fanatieke fans die de ploeg naar voren schreeuwen. Ook alle Australiërs lijken de kant te hebben gekozen van de Aziatische underdog. Dus ook al is er vrij veel oranje aanwezig in het stadion, je hoort de supporters niet. In de laatste 8 minuten scoort Korea nog 2 keer en er is een verlenging nodig.
Die is net gestart als via de radio doorkomt dat we nodig zijn. Dus ‘tot ziens hockey’ en ‘welkom terug zwembad’. Als gebruikelijk is de ergste drukte voorbij wanneer we aankomen, maar we kunnen nog wel even helpen. Daarna moeten we weer helpen op Herb Elliot en Olympic blvd. Ons vaste plekje lijkt het wel. Ik sta er weer met mijn megafoon iedereen de goede kant op te wijzen en neem tussendoor nog wat foto’s voor vele bezoekers, wanneer ik eindelijk de eerste oranje shirts voorbij zie komen achter me.
Ik schreeuw, en dat is een stuk eenvoudiger met zo’n toeter voor je mond, om de uitslag en het blijkt dat ‘we’ gewonnen hebben. Niet dat je dat aan de fans kunt zien, maar Nederland heeft weer goud gepakt. Of het Nederlandse publiek ondertussen gewend raakt aan succes, of dat hockey supporters niet echt blij kunnen zijn, ik weet niet waar het aan ligt. Maar de meeste in oranje geklede toeschouwers die hier voorbij komen hebben een gezicht alsof ze naar een crematie gaan. De hele week hebben we hier spontane volksfeestjes gezien van een groepje Ethiopiërs dat hun lange afstandlopers meerdere medailles zagen winnen. Zweedse handbalfans, na weer een overwinning op weg naar de finale. Esten die hun tienkamper het eerste goud ooit zagen winnen. Australiërs die medailles vierden in sporten waarvan ze tot voor twee weken terug niet eens wisten dat ze bestonden, zoals Taekwondo. Cubanen en Brazilianen leken niet eens overwinningen nodig te hebben voor een spontaan feest. Maar niet de Nederlanders. Honderden, misschien wel duizenden komen voorbij. Ik zou bijna denken dat ze van Duitsche bloede zijn. Alleen maar een overwinning zien om te bevestigen wat ze eigenlijk al wisten. Ons land is beter dan de rest. Kunnen Nederlanders alleen maar vieren in het Heineken Holland House, waar de muziek verzorgd wordt door Blöf en Gordon, waar het bier net zo smaakt als thuis en waar de voertaal gewoon bekakt Nederlands is terwijl iedereen zonder uitzondering een of meerdere oranje kledingstukken aanheeft? Dit zijn de momenten waarop ik spontaan Duits en Spaans ga praten. Hier wil ik niet mee geassocieerd worden.
Twaalf jaar geleden vloog ik naar Sydney. Ik wilde naar de Olympische Spelen. Een droom van vele jaren, soms moet je een droom gewoon proberen waar te maken. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Een ervaring om nooit te vergeten. Als vrijwilliger kwam ik overal in het Olympisch Park, had ik de kans om ook eens achter de schermen te kijken.
Schrijven deed ik toen (ook al) graag. Dus heb ik op een heel oude zesdehands laptop een soort van dagboek bijgehouden. Jaren later thuis al die oude tekstfiles geconverteerd, verhalen geredigeerd, wat foto’s er tussen, wat reisverhalen toegevoegd. Ik wilde het delen met de wereld. De schoonheid van de Olympische Spelen van dichtbij.
Een aantal verhalen staan nog op dit blog, via de categorie Olympisch dagboek, het begin bijvoorbeeld hier. Mocht je het hele boek willen lezen, dan kan dit. Het is te verkrijgen via deze link. In eigen beheer uitgegeven, kost niet alles en een mooi kijkje achter de schermen. Voor iedereen die naar London gaat, naar de Spelen kijkt of gewoon wat over sport wil lezen.
De mooiste reisprogramma’s op de televisie gaan niet perse naar de mooiste bestemmingen. Het zijn de reizigers die het verschil maken. Zoals ik na een verhaal van Redmond O’Hanlon al concludeerde. De verteller is boeiend als hij kan vertellen over iets dat me nauwelijks interesseert, maar toch mijn aandacht heeft.
Connolly maakt schitterende reisprogramma’s waar hij de ongewone dingen zoekt en tegenkomt, bijzondere mensen en prachtige beelden schiet als hij op zijn brommer door de wildernis rijdt.
Bij de Belg was hij onlangs te zien toen hij in vier afleveringen van Chicago naar Los Angeles reed, via Route 66 natuurlijk. In dit fragment bezoekt hij een verzamelaar die niet wil dat men weet waar hij woont. Als je zijn collectie ziet, snap je waarom.
Aan de Schotse komiek kun je zien dat hij plezier heeft in zijn reizen, dat hij oprecht geïnteresseerd is in zijn gesprekspartners en dat hij ondanks zijn vele reizen zich nog steeds kan verbazen over wat hij ziet. Dus zijn al zijn reisprogramma’s per definitie de moeite waard om te kijken.
Hij reed al rond in Australië (zoek zelf de andere afleveringen), Schotland, Nieuw Zeeland, The edge of the world (Canada) en een prachtige tour door Engeland, Wales en Ierland waar online weinig van terug te vinden is. Door dit fragment in Belfast had ik door dat die stad eigenlijk heel interessant was, ik ging zelf op zoek naar de murals die Billy me al had laten zien.
In Australië bedachten ze een parodie op zijn shows, waarin hij naar Irak ging. Ik hoop dat hij nog vele mooie reizen mag maken. Was er maar een Nederlandse omroep die ze kocht en nog eens vanaf het begin allemaal uitzond..
Na de Olympische spelen volgden in Sydney nog de Paralympics. Twee weken na de topsporters waren de gehandicapte sporters aan de beurt. Als altijd met minder aandacht dan tijdens de Spelen zelf. Dat is logisch. Ook al zijn er altijd weer mensen die het onterecht vinden dat de gehandicapte atleten niet net zoveel aandacht krijgen als de ‘gewone’ sporters, feit is dat er in veel gevallen absoluut geen enkele sprake is van topsport. Wereldrecords die met minuten gebroken worden op de estafettes, atleten die een half jaar nadat ze voor het eerst een bepaalde sport proberen al Paralympisch goud winnen en sporters die vlak voor de spelen nog van sport wisselen om toch nog mee te kunnen doen, zijn duidelijke tekens dat het qua sport niet veel voorstelt.
Maar de Paralympische spelen zijn de moeite van het bekijken waard. Het rolstoelbasketbal krijgt veel aandacht, ook andere sporten zijn leuk om te kijken. Ik heb twee keer een dagkaart gekocht, waardoor ik de hele dag allerlei sporten mocht bezoeken. Een prachtig systeem waarbij ik bekende sporten als tennis, volleybal, zwemmen en atletiek bezocht, maar ook sporten als goalbal voor blinden en het spectaculaire rolstoelrugby. Deze sport houdt de materiaalman van de teams continu bezig. De rolstoelen knallen als botsauto’s op de kermis regelmatig tegenstanders het veld uit, of zelfs uit hun rolstoel.
Natuurlijk heb ik ook een voetbalwedstrijd bezocht. Ik hoopte dat er een toernooi voor doven zou zijn, waar ik de spits van SVBV uit Barchem nog eens aan het werk zou kunnen zien, maar het voetbaltoernooi bleek slechts voor sporters met een ‘cerebral palsy’. Spastische sporters dus. Ik bezocht Nederland tegen Portugal. De laatste groepwedstrijd en Oranje moest met 2-0 winnen om de halve finale te halen. Vooraf werd Nederland als de grote favoriet gezien. Ze hadden niet alleen de laatste drie paralympische voetbaltoernooien gewonnen, maar ook alle overige belangrijke voetbaltoernooien. De Australische televisie vertelde dat de andere teams slechts voor zilver speelden, aangezien voor Nederland automatisch het goud ingevuld kon werden. Het toernooi bleek iets anders. Oranje verloor van Oekraïne en Argentinië en had mazzel dat het überhaupt de halve finale nog kon halen.
De regels zijn zo goed als gelijk. Het veld is echter iets kleiner en daarom wordt er met zeventallen gespeeld. Verder wordt er door sommige spelers ingerold in plaats van gegooid, dat heeft natuurlijk alles te maken met hun handicap. De wedstrijden duren twee een keer een half uur en worden gespeeld op kunstgras, waar twee weken geleden de Nederlandse hockeyers nog goud wonnen.
De eerste helft is saai. Oranje valt aan, Portugal verdedigt. In de tweede helft slaat de frustratie toe. De Portugezen blijven regelmatig liggen voor blessures, maar genezen zodra ze aan de zijlijn liggen. De spelers in het oranje laten zich provoceren en krijgen gele kaarten en zelfs een rode. Met zes tegen zeven blijven ze aanvallen. Spelverdeler en beste speler Van Dijk staat steeds vaker met zijn hoofd te schudden. Invaller De Wit, zijn haar Oranje geverfd, ligt vaker op de grond dan dat hij op de benen staat. Ook de keeper moet vroegtijdig vertrekken als hij een doorgebroken speler neerhaalt. Met vijf spelers is het natuurlijk afgelopen. De wedstrijd eindigt zoals hij begon, de Portugezen vieren feest.
Het Nederlandse legioen op de tribune, onder aanvoering van Erica Terpstra, is teleurgesteld en druipt af. Het is opvallend hoeveel supporters toch weer in het oranje aanwezig zijn. Tussen de tientallen schoolgroepen die altijd hoorbaar aanwezig zijn, is het de enige groep van supporters die duidelijk herkenbaar is.
Het was geen beste wedstrijd. Het niveau viel me eerlijk gezegd, in vergelijking met sommige sporten, tegen. Via een huisgenote, die De Wit een aantal keren sprak, begreep ik dat de spelers werk en/of studie een tijdje opzij hadden geschoven voor de spelen. Semi-professioneel zou je zelfs kunnen zeggen. Het mocht niet baten. Titelverdediger Nederland werd roemloos laatste.
Erg slechte foto, deel van de vorige foto komt er doorheen, handmatig doordraaien moest je nog in die tijd. Niet helemaal goed gegaan blijkbaar. Maar wat een prachtige plek. Ik ben nog nooit in de Grand Canyon geweest. Heb wel prachtig canyons gezien in Nieuw Zeeland, Mexico, Zuid Afrika en Oostenrijjk, maar deze was het meest extreem voor mijn gevoel. Een muur en dan een kloof en weer een muur. Aan de overkant kun je, (op deze foto als je goed kijkt), mensen zien lopen. Je zou ook gewoon kunnen springen. Of liggend over de rand kijken, als je lef hebt.
Volgens de Australiërs wel. Deze rotsformatie noemt men Down Under ‘The devils marbles’. En die waren voor mij bijzonder genoeg om even een paar kilometer om te rijden. Voor de autoliefhebber: het rode gevaarte in de voorgrond was de eerste auto die ooit op mijn naam stond. Een zevende hands Mitshibitshu. 17000 kilometer en 87,5% waardedaling verder heb ik het gevaarte weer verkocht.
Volgens mij heeft iedereen die vaker dan eens per week achter de computer zit het wel eens gedaan. Je eigen naam googlen. Een keer in de zoveel tijd doe ik dat dus ook. Vooral wielerspelletjes waar ik al jaren aan meedoe. Eén naamgenoot ietwat verder naar het noorden, mijn eigen blogs, en ineens ook een link die er ook al jaren moet staan, maar die ik nog niet eerder zag.
Aan het eind van mijn lange reis (de naam die ik geef aan anderhalf jaar backpacken), had ik in Australië een extreem ouderwetse laptop gekocht. Zonder harde schijf, met een opstartdiskette, veel te zwaar en vooral erg traag. Maar bovenal ideaal om reisverhalen op te tikken, dure internetcafé’s voorbijlopend. Een Australisch reizigersblad had een schrijfwedstrijd. Ik schreef twee verhalen op 1 avond. Niet verhalen die ik zelf zou hebben geschreven, maar meer wat ik verwachtte dat zij zouden willen zien.
Ik had gelijk. Ik was nog niet thuis of ik kreeg een E-mail dat 1 van de 2 verhalen uitverkozen was. Driving in the outback was precies het verhaal wat ze zochten. Zonder probleem stuurden ze een T-shirt, 100 Australische Dollar en gelukkig ook de uitgave waar het verhaal in stond naar Nederland. Toch leuk om je eigen naam in een blaadje aan de andere kant van de wereld te zien.
Bijna acht jaar later zie ik dat het verhaal nog steeds op hun website staat. Ook wel leuk. De laptop heb ik overigens weggeven aan een Engelse jongedame die de dag voor ik Australië verliet jarig was. Zelden iemand zo verbaasd zien kijken.
Midden jaren tachtig was radio drie nog de moeite waard als het ging om het ontdekken van nieuwe goede muziek. Vooral de dinsdag (Vara) en de woensdag (Vpro) waren mijn favoriete dagen. Op dinsdagmiddag ontdekte ik in de Verrukkelijke 15 geregeld bands waar ik nooit van gehoord had, maar die prachtige muziek maakten. Vele van die artiesten uit die tijd zijn nu nog steeds mijn favorieten. Ik luister nog altijd naar bandjes uit die tijd.
Een van de nieuw ontdekte bands was de Australische band Do re mi. Ze scoorden Down Under in 1985 een grote hit, top vijf, met het nummer Man Overboard. Dit nummer werd in Europa ook bekend, al was het nooit een hit. Ik heb de LP waar het nummer opstaat gekocht, later nog een CD. Leuke muziek, maar nooit meer zo goed als dit ene nummer. Met recht een ‘one hit wonder’, maar dan wel een bijzondere. Niet een kapot geproduceerd concept, maar gewoon een band die toevallig raak schoot.
Zangeres Deborah Conway, voor filmliefhebbers bekend als Juno in Prospero’s books van filmlegende Peter Greenaway, zingt in dit nummer over een relatie die overduidelijk niet goed gaat. Schaamhaar op het kussen, baardhaar in de wasbak, ze is duidelijk niet tevreden over haar man. Dat hij ook nog eens naar andere vrouwen lonkt, laat thuis komt, het helpt allemaal niet. De eerste minuut kabbelt het nummer, de zang lijkt bijna het opdreunen van tekst, maar dan is er ineens die uithaal: “You’re not the only one”, je hoort hoe mooi haar stem is; dat ze kan zingen. Meteen volgt het typerende basloopje, dat dit nummer zo herkenbaar maakt.
Zelfs nu, meer dan twintig jaar later, raakt het nummer me elke keer dat ik het hoor. Je voelt de pijn in haar stem. De deuren die zo hard dichtgeslagen worden dat het behang er bijna afvalt, de ironische, bijna sarcastische vergelijking “Jealous wife scenes raise a smile at parties, like anal humour”. Prachtig nummer, ik zing het nog steeds van voor naar achter mee. Drie keer achter elkaar, zonder dat het begint te vervelen, dolgelukkig dat ik de clip, destijds nooit gezien, gevonden heb op YouTube. Dit is een live versie:
Do re mi – Man Overboard
I try not to stand too close to myself
I try not to listen to the things I say
They say there’s no such thing as self-abuse
But you wonder how I can be trusted
If I’m finely tuned or well adjusted
Oh, pity about you
Oh, pity about me
Mostly pity about her
Every time she comes inside
You – had to run
You had to run
You wish that crush would go away
You’re not the only one !
Squinting at broad daylight
Drumming up a conversation
Parson’s brass is pealing / appealing
Drumming up a congregation
Hands reaching for a glass of water
Dry socks and razor rash
Your shoes under my bed
Dandruff, doona, cigarette ash
I’ve tried to play it open-handed
I’ve tried to make a fist of this
Even when the questions are candid
My arrows miss
I’ve heard about your fragile ego
Your shield, your sword
What am I expected to do ?
Shout Man Overboard ?
Come around when I’m asleep
Roll around, try to wake me
That’s all right, you’ve got to go now
Words overtake me
Your pubic hairs are on my pillow
Your stubble rings the sink
Your words under my sing
Your table manners stink
I paddle in the things I love
You wallow in a swamp of trivia
In a vase with insincere I love you’s
Next door’s camellias
I’m sick and tired of this position
Hatched underneath your arm
Crotch under stress
You’re little and it’s come
I’m bored – staring at the ceiling
While you point out my faults
I’ve watched the wallpaper pealing
From slamming doors
You talk about penis envy
Your friends applaud
What am I expected to do ?
Shout Man Overboard ?
Come across to other girls
Look around and start a rumour
Jealous wife scenes raise a smile a parties
Like anal humour
Are you addicted to attention ?
Do you do it for effect ?
You’re wet, out of control, misunderstood and hen-pecked
32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.
