Goal, December 2006
Na de Olympische spelen volgden in Sydney nog de Paralympics. Twee weken na de topsporters waren de gehandicapte sporters aan de beurt. Als altijd met minder aandacht dan tijdens de Spelen zelf. Dat is logisch. Ook al zijn er altijd weer mensen die het onterecht vinden dat de gehandicapte atleten niet net zoveel aandacht krijgen als de ‘gewone’ sporters, feit is dat er in veel gevallen absoluut geen enkele sprake is van topsport. Wereldrecords die met minuten gebroken worden op de estafettes, atleten die een half jaar nadat ze voor het eerst een bepaalde sport proberen al Paralympisch goud winnen en sporters die vlak voor de spelen nog van sport wisselen om toch nog mee te kunnen doen, zijn duidelijke tekens dat het qua sport niet veel voorstelt.
Maar de Paralympische spelen zijn de moeite van het bekijken waard. Het rolstoelbasketbal krijgt veel aandacht, ook andere sporten zijn leuk om te kijken. Ik heb twee keer een dagkaart gekocht, waardoor ik de hele dag allerlei sporten mocht bezoeken. Een prachtig systeem waarbij ik bekende sporten als tennis, volleybal, zwemmen en atletiek bezocht, maar ook sporten als goalbal voor blinden en het spectaculaire rolstoelrugby. Deze sport houdt de materiaalman van de teams continu bezig. De rolstoelen knallen als botsauto’s op de kermis regelmatig tegenstanders het veld uit, of zelfs uit hun rolstoel.
Natuurlijk heb ik ook een voetbalwedstrijd bezocht. Ik hoopte dat er een toernooi voor doven zou zijn, waar ik de spits van SVBV uit Barchem nog eens aan het werk zou kunnen zien, maar het voetbaltoernooi bleek slechts voor sporters met een ‘cerebral palsy’. Spastische sporters dus. Ik bezocht Nederland tegen Portugal. De laatste groepwedstrijd en Oranje moest met 2-0 winnen om de halve finale te halen. Vooraf werd Nederland als de grote favoriet gezien. Ze hadden niet alleen de laatste drie paralympische voetbaltoernooien gewonnen, maar ook alle overige belangrijke voetbaltoernooien. De Australische televisie vertelde dat de andere teams slechts voor zilver speelden, aangezien voor Nederland automatisch het goud ingevuld kon werden. Het toernooi bleek iets anders. Oranje verloor van Oekraïne en Argentinië en had mazzel dat het überhaupt de halve finale nog kon halen.
De regels zijn zo goed als gelijk. Het veld is echter iets kleiner en daarom wordt er met zeventallen gespeeld. Verder wordt er door sommige spelers ingerold in plaats van gegooid, dat heeft natuurlijk alles te maken met hun handicap. De wedstrijden duren twee een keer een half uur en worden gespeeld op kunstgras, waar twee weken geleden de Nederlandse hockeyers nog goud wonnen.
De eerste helft is saai. Oranje valt aan, Portugal verdedigt. In de tweede helft slaat de frustratie toe. De Portugezen blijven regelmatig liggen voor blessures, maar genezen zodra ze aan de zijlijn liggen. De spelers in het oranje laten zich provoceren en krijgen gele kaarten en zelfs een rode. Met zes tegen zeven blijven ze aanvallen. Spelverdeler en beste speler Van Dijk staat steeds vaker met zijn hoofd te schudden. Invaller De Wit, zijn haar Oranje geverfd, ligt vaker op de grond dan dat hij op de benen staat. Ook de keeper moet vroegtijdig vertrekken als hij een doorgebroken speler neerhaalt. Met vijf spelers is het natuurlijk afgelopen. De wedstrijd eindigt zoals hij begon, de Portugezen vieren feest.
Het Nederlandse legioen op de tribune, onder aanvoering van Erica Terpstra, is teleurgesteld en druipt af. Het is opvallend hoeveel supporters toch weer in het oranje aanwezig zijn. Tussen de tientallen schoolgroepen die altijd hoorbaar aanwezig zijn, is het de enige groep van supporters die duidelijk herkenbaar is.
Het was geen beste wedstrijd. Het niveau viel me eerlijk gezegd, in vergelijking met sommige sporten, tegen. Via een huisgenote, die De Wit een aantal keren sprak, begreep ik dat de spelers werk en/of studie een tijdje opzij hadden geschoven voor de spelen. Semi-professioneel zou je zelfs kunnen zeggen. Het mocht niet baten. Titelverdediger Nederland werd roemloos laatste.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 