Maria Alm, 8 april 1996

Tags

column, GFC, Goal, Maria Alm, Oostenrijk, reizen, voetbal

Goal, April 2004

Het is tweede paasdag. GFC speelt tegen Victoria en er ligt hier bijna geen sneeuw meer. Boven op de berg slooft een schoolgroep zich uit op de lange latten, maar in de regen. PSV-Ajax begint pas om 6 uur volgens Langs de Lijn, dat ik regelmatig beluister via de Wereldomroep. Het is mijn laatste week hier en ik besluit om eens wat aan mijn conditie te doen. Over 2 weken is Eilermark uit.De wandelroute die ik wil rennen is zo’n 5 kilometer, met een lichte stijging aan het begin volgens de kaart. Dit blijkt gewoon stijl tegen een berg op te gaan, er lijkt geen einde aan te komen. Ik ben blij als na een boerderij de weg ineens ophoudt. Ik heb een excuus om te wandelen, ten slotte is het te gevaarlijk om door een weiland te rennen. Na een bult ontdek ik dat er op het voetbalveld onderaan de berg gespeeld wordt. Vlak nadat ik daar aankom is de wedstrijd afgelopen. Het blijkt een voorwedstrijd te zijn van lagere senioren.

Om 4 uur begint de hoofdwedstrijd van de thuisclub. De warming-up gaat in de breedte van het veld. De aanvoerder voorop. Het lijkt of hij hoger heeft gespeeld of goed heeft opgelet bij het kijken naar de profs. De keeper van de thuisclub is niet al te groot. De reserves laten hem dat ook duidelijk merken door meerdere lobjes achter hem het net in te schieten. Niet leuk voor hem.

De wedstrijd stelt niet veel voor. Ik krijg steeds meer bewondering voor de supporters die elk jaar weer de moeite nemen om in de auto te stappen naar Tilligte of Enschede om daar een waardeloze wedstrijd te bekijken. Na een kwartier komt de man met de portefeuille langs. Of het om de zitplaats gaat waar ik zit of om de entree is me onduidelijk, hij legt het me ook niet uit. Ik heb natuurlijk geen cent op zak. Ik wist niet eens dat er hier gevoetbald zou worden, laat staan dat ik er naar toe zou gaan. Ik sta dus op en ga achter de goal van de bezoekers staan in een weiland, buiten het complex. Daar heb ik ook mijn eerste balcontacten in bijna 5 maanden, omdat een ballenvanger ontbreekt. Altijd goed een bal aan te raken.

De aanvoerder van Tamsweg, de naam las ik op het trainingsjack van de keeper, heeft goed opgelet tijdens de warming-up en schiet een vrije trap van 20 meter over de keeper. De thuisclub valt nu aan volgens een soort gecombineerd Engels en Duits systeem. 2 spitsen, een die op alles loopt en een stormram (Duits) worden aangespeeld door lange ballen vanuit elke positie uit het veld (Engels).

De gelijkmaker komt uit een ingekopte corner, 2-1 na de eerste mooie aanval van de wedstrijd en na een rommelactie van de enige balvaardige middenvelder wordt het zelfs 3-1. Het gaat snel, de thuisclub kan tevreden de rust in.

In de rust ren ik terug naar mijn hotel, kleed me om en ben net na het begin van de tweede helft terug. Ik zoek nog even naar de man met de knip (penningmeester?), maar ik kan mijn entreegeld niet kwijt. Tijd om eens goed rond te kijken. Er zijn zo ongeveer 150 toeschouwers op komen dagen. De trainer van de thuisclub lijkt me de oudere broer van de aanvoerder. De enige grensrechter (wel een officiële) vlagt beide helften aan dezelfde kant, de scheidsrechter moet het aan de andere kant dus alleen doen, beide partijen worden zo gelijk behandelt, 1 helft met grens, 1 zonder. De rechtsback van de thuisploeg is zo’n klein kuitenbijtertje, waar Hans Mensink altijd zo’n hekel aan had. Minimaal 3 keer moet je er langs op weg naar de achterlijn. Het centrale verdedigingsduo doet geen enkele poging om op te bouwen, ‘weg die bal’ lijkt het motto. De aanvoerder speelt linkshalf. Als een E-junior die voor het eerst op een positie speelt blijft hij ook plichtbewust op die positie. Middencirkel noch achterlijn zullen hem vandaag zien. De spitsen worden in de tweede helft vervangen door 2 jeugdspelers. Waarschijnlijk (achter-) neefjes van Andreas Herzog, momenteel reserve bij Bayern München. Er zijn in dit dorp alleen al 14 pensions en Gasthäuser die Herzog heten, inclusief de jeugdherberg waar mijn groep verblijft.

De tegenpartij heeft eigenlijk maar 2 opvallende spelers. De keeper is duidelijk specialist in après-ski en apres-voetbal en ziet het voetbal waarschijnlijk als een vervelende en vermoeiende onderbreking daarvan. De aanvoerder, dreh- und angelpunkt (vrij naar Herman Beld), is met afstand de beste man van het veld. Maar ook hij kan de nederlaag van zijn ploeg niet verhinderen. Een slotoffensief blijft uit. Sterker nog, de uitblinker van de bezoekers wordt gewisseld. Hij is niet eens verbaasd.

De wedstrijd bloedt zo dood en na het eind van de wedstrijd gaan alle spelers nog even over het veld om de losgetrapte zoden weer op hun plaats terug te leggen. Mooi gebaar. Het publiek verdwijnt huiswaarts en de zon achter de bergen.

Gelsenkirchen, 29 april 1998

Tags

Anke, column, FC Köln, Gelsenkichten, GFC, Goal, reizen, Schalke '04, voetbal, voetbalwedstrijd

Goal, Maart 2004

GELSENKIRCHEN, 29 april 1998

Samen met Anke en Yasmine loop ik ’s middags al even door de stad. Voetbalsupporters kijken zegt ze tegen haar kind. De stad is eerder groen van de politie dan blauw van de supporters. Blijkbaar hebben ze hier in Gelsenkirchen nogal angst dat het uit de hand zal lopen. Alarmstufe 1. Er staat ook nogal wat op het spel. Schalke moet winnen om Uefa-cup voetbal te halen, de bezoekers uit Köln moeten winnen omdat ze niet willen degraderen.

’s Avonds gaat ook Peter mee. Hij is de man van een vriendin van haar en jaarkaarthouder. Met zijn drieën in de tram, gratis als je een kaartje voor de wedstrijd hebt. We zijn net voor het station ingestapt en kunnen dus nog zitten. De tram wordt steeds voller en enige opwinding ontstaat als de bus met Köln supporters op de weg naast ons voorbij rijdt. Op het perron bij het Volksparkstadion worden we tegengehouden, omdat bovenaan de trap de Köln supporters langs komen lopen. We volgen gewoon de andere supporters over de rails en over de weg, zo komen we ook bij het stadion. We zijn nog net voor de grote groep bezoekers.Waarom de supporters de bezoekers afschermt is niet helemaal duidelijk.Tenslotte lopen diezelfde fans als makke schaapjes achter de politie aan,gedraagt de Schalke-aanhang zich goed en lijkt de situatie verre van gevaarlijk.

Wij staan in vak 7 van de Südkurve, naast het Köln-vak. Het Volksparkstadion heeft een goede naam, maar is te oud voor de Europese topclub, die Schalke wil worden. Zo’n verschrikkelijke sintelbaan, vele stavakken en nog niet de helft overdekt. Schalke wil dus een nieuw stadion. Dus moet Europees voetbal gehaald worden. Extra druk dus vandaag, omdat de laatste weken niet al te veel punten behaald zijn.

2 spelers zijn ideaal voor de supporters. Yves Eigenrauch, een simpele verdediger, heeft een soort cultstatus bereikt, nadat hij in de Uefa-cup Ronaldo uitschakelde. Sindsdien schrijft de pers hem het Duitse elftal in en schreeuwen de supporters elke keer als hij aan de bal is een langgerekt ‘Yyyyyyyves’ door het stadion. Zijn naam wordt op het scorebord zelfs met 4 y’s gespeld. De andere speler is Rene Eykelkamp. Je kunt zo heerlijk op hem kankeren. Enigszins begrijpelijk, zijn vreemde motoriek, hij scoort bijna nooit,maar heeft wel veel balverlies. Maar iedereen ziet dat Eykelkamp het niet eenvoudig heeft. Zo’n hijgende verdediger in zijn nek, maar vooral aan zijn shirt. Een team dat hem de bal wel toespeelt, maar daarna stil blijft wachten op zijn actie, in plaats van vrij te lopen zodat hij de bal kwijt kan. Dat hij kan voetballen, is zelfs voor zijn tegenstanders duidelijk.

In de rust mogen enkele supporters een poging doen om vanaf de middenstip de bal in het doel te schieten. De Keulse supporters passen zich aan aan het niveau van hun team. Niet een van hen krijgt de bal ook maar binnen het strafschopgebied. De eerste blauw geklede supporter slaagt daar wel in, maar of zijn bal nu voor, op of achter de doellijn blijft liggen is van onze kant niet zichtbaar. Blijkbaar voor henzelf ook niet, want het hele circus verplaatst zich naar het doel. De organisator, die bij de kleedkamers de spelers naar buiten ziet komen, besluit tot doelpunt, waarop de Schalke-fans op het veld een klein feestje bouwen.

De tweede helft is net zo slecht als de eerste. Na de wissel van Eykelkamp is er niets meer om te zeuren, behalve dan over het laffe en waardeloze spel van de thuisclub, zonder zijn vedette Thon compleet stuurloos. De gasten stellen nog minder voor, maar knokken tenminste, tenslotte wil men niet degraderen.

Pas het laatste kwartier wordt het leuk. De Kölsche spelers hebben door dat ze net zo goed zijn als de thuisclub. Ze krijgen ook kansen. Bij een van deze kansen slaat een Schalke speler de bal over het doel. Niet te zien voor driekwart van de toeschouwers en ook de scheidsrechter heeft het niet door. De roodwitte supporters net achter dat doel wel. 80 minuten zaten ze apathisch te kijken hoe hun team op tweede liganiveau speelt, maar nu ineens stormen ze allemaal naar het hek, om de scheidsrechter te vertellen wat ze van hem denken. De speler zelf vertelt de scheidsrechter dat hij de bal over kopte. Ver in blessuretijd scoort Schalke toch. Zo’n lullig rollertje dat tergend langzaam naar het doel rolt en via de paal over de lijn verdwijnt, het net niet bereikt. Keeper op het verkeerde been en drie punten onverdiend naar de blauwwitten die de kans op Europees voetbal behouden. Voor de traditionsverein uit de Domstad komt degradatie nu wel erg dicht bij.

Na de tijd staat nog wel overal politie, maar lopen de toeschouwers door elkaar huiswaarts. Sommige Kölner worden getroost door Schalke fans, slechts een enkeling laat het leedvermaak prevaleren en jent de roodwitten met een liedje over Unterhaching en Cottbus, waar zij volgend jaar wel eens naar toe zouden moeten kunnen gaan. Wij brengen nog even een bezoekje aan een kneipe, waar de Duitse uitbater een Mexicaans tintje aan gaf door het bier Cerveza te noemen. Waarom hij dan de televisie op voetbal zet en aan de andere kant enkele Jazzmuziek laat spelen is mij niet duidelijk. Het publiek is dan ook van verschillend pluimage. Wij zien de omstreden handsbal nu ook op tv. Pas in de tweede herhaling zie ik dat het inderdaad hands was. Die drie punten blijven natuurlijk wel in Gelsenkirchen.

Belmore, 10 december 2000

Tags

Australië, column, GFC, Goal, reizen, Sydney, voetbal

Goal, Februari 2003

“Olympic is a Greekclub”, vertelde de lotenverkoper me. Sydney Olympic staat gedeeld eerste in de Australische competitie, de tegenstander Parramatta Power komt ook uit Sydney, een derby dus, het beloofd een mooie wedstrijd te worden. Ik had eigenlijk niet eens gepland naar een wedstrijd te gaan, maar toen ik aan het begin van de middag voor de televisie zat en het cricket liet staan, zonder dat ik verder zapte, had ik door dat het tijd werd voor een portie voetbal. Het is nog vrij rustig in het stadion als ik de tribune op loop. Het kaartje gaf rechtop entree, waar je gaat zitten is je eigen keus. Ik ga laag op de tribune zitten, ter hoogte van de middellijn, verhuis nog even twee rijen naar achteren en heb een behoorlijk zicht. Er is al een wedstrijd aan de gang, maar of dit nu de wedstrijd is waar ik voor kom, blijft onduidelijk. Pas bij een doelpunt van de thuisclub, na een ontzettende blunder van de keeper hoor ik dat het nu 2-4 is geworden. In de krant van vandaag stond geen aanvangstijd, alleen dat de wedstrijd vanavond in Belmore zou plaats vinden. Ben ik te laat? De wedstrijd is slecht. Keepers die continu mistasten, verdedigers die te vaak op de grond liggen, maar geen bal raken, middenvelders die geen pass kunnen geven en aanvallers die schrikken zodra ze de bal binnen het strafschopgebied ook daadwerkelijk krijgen. De wedstrijd mag dan wel slecht zijn, hij is wel vermakelijk. Naast me vraagt een man in slecht Engels de stand en wie de teams zijn. Alsof ik weet wat er hier allemaal gebeurt. Bij 3-7 fluit de scheidsrechter voor het eind.

Iedereen blijft zitten, het blijkt een voorwedstrijd van de jeugdteams van dezelfde clubs te zijn. Ik ga naar de ingang om een programma te halen. Altijd een schat van informatie voor de onwetende liefhebber in een vreemd stadion. Ik keer terug naar mijn plek, die gelukkig nog leeg is en hoor achter me iemand de opmerking maken dat dit de eerste keer is dat hij het jeugdteam zag verliezen. Met de stand in het programmaboekje bij de hand concludeer ik dat hij niet al te vaak komt, aangezien dit de vierde nederlaag in zeven wedstrijden is voor de Sydney Olympic Youth. Het is trouwens opvallend dat de man achter me die opmerking in het Engels maakte, tenslotte spreekt bijna iedereen hier Grieks. Om me heen zitten nu bijna alleen maar oude Griekse kerels. Dit is dus blijkbaar hun wekelijkse uitje, de herinnering aan Hellas. Het is ook vrij raar als er iemand onder de vijftig plaatsneemt in dit gedeelte valt me nu op. Buiten ondergetekende spot ik er slechts twee. Een daarvan heeft een T-shirt van de thuisclub aan en zet regelmatig een rare, zware stem (die hij volgens mij van een of andere komiek ooit gehoord heeft, hij lacht tenminste elke keer nadat hij die stem gebruikt) op als hij een opmerking maakt tegen een van de anderen of richting het veld schreeuwt. Ik krijg de indruk dat hij wel eens niet alles precies op een rijtje zou kunnen hebben. De andere is het prototype van de Griek. Als er ergens in een televisieserie een Griekse figurant nodig is, dan wordt hij gebeld. Omdat het soms voorkomt dat men pas vlak van te voren belt, is hij altijd voorbereid. Het overhemd is een knoopje of twee te ver los, zodat het borsthaar goed zichtbaar is, zijn donkerzwarte haar wordt voor de zekerheid met kleurshampoo dagelijks bijgewerkt, zodat een eventuele grijze haar meteen de kop wordt ingedrukt en de hoeveelheid gouden sieraden zou niet misstaan in de etalage van een kleine juwelier. Hij doet zich zeker tien jaar jonger voordan hij is. Hij is hier om gezien te worden, niet om voetbal te kijken. Iets verderop zit een collega van hem. Die wordt gebeld als er een oude Griek nodig is. Lang gezicht, met een behoorlijke neus, een witte snor, die ooit een tijdje grijs was en een gigantische bos haar op zijn kop, zelfde kleur wit, die het lange gezicht nog even een stuk langer maakt. Als je een foto van hem zou willen maken, moet je de camera altijd een kwartslag draaien, omdat hij op een gewone foto nooit binnen het kadertje past.

De wedstrijd is rustig begonnen. Olympic heeft dit seizoen in thuiswedstrijden nog geen doelpunt tegen gekregen, daarbij verloor het nog nooit een punt tegen Parramatta. Halverwege de eerste helft scoren de bezoekers. Niet dat ze beter zijn, maar ze gebruiken wel de eerste kans om meteen te scoren. Het is meteen de ruststand. Een man in paardenstaart en pak presenteert de verloting, maar ik geloof niet dat ik wat gewonnen heb. Zeker weten doe ik het niet, want ook al heeft hij een microfoon in zijn handen, het geluid is zo slecht dat het grootste gedeelte onhoorbaar is. De thuisclub valt de tweede helft ietwat fanatieker aan. De spits uit Liberia laat zien dat hij een goede voetballer is, maar ook hij komt niet gevaarlijk in de buurt van de goal. Bij twee corners vlak achter elkaar scandeert het publiek voor het eerst “Olympic Olympic”, maar het helpt niet. Een voorbijrijdende trein claxonneert en het publiek juicht. Er zijn er 4.802 aanwezig vandaag wordt ons verteld. Nog geen vijfduizend dus, en dat voor een thuiswedstrijd van de medekoploper. Steeds vaker is de scheidsrechter of een van zijn assistenten de oorzaak van een fluitconcert of allerlei beledigingen die ik weliswaar niet kan verstaan, maar die het overduidelijk wel zijn.”Malaka”, klinkt het regelmatig achter mij, en ik kan me herinneren dat dat niet zo’n net woord was, al zou ik de letterlijke vertaling niet kunnengeven. “Is this some sort of male bonding process?” vraagt zich iemand af, die blijkbaar net als ik, het publiek net zoveel observeert als de wedstrijd. Als een minuut of tien voor het einde Parramatta voor de tweede keer scoort uit een spaarzame counter, staat een groot gedeelte van het publiek open vertrekt. De coach van de bezoekers is David Mitchell, ooit nog een tijdje Feyenoorder. Een van de tientallen mislukte spitsen.

Het blijft 0-2, ik loop naar het station waar ik nog een behoorlijk tijdje moet wachten op mijn trein. Er staat een eenzame Parramatta supporter met geel shirt en een vlag op het platform te wachten. Hij wordt gefeliciteerd door een aantal supporters van de thuisploeg. Ook deze supporter is op zijn voorzichtigst gezegd erg simpel. Hij is blij met de overwinning en raad iedereen aan om op tijd kaarten te kopen voor de volgende thuiswedstrijd van zijn club. Het zou wel eens uitverkocht kunnen raken. In Australië? Dacht het niet.

Velden

Tags

column, fotooo, GFC, Goal, reizen, voetbalveld

Goal, Oktober 2002

Onderweg op reis blijf ik mijn ogen openhouden voorvoetbal. Het is nooit het doel, maar indien mogelijk pik ik een wedstrijdje mee. Ik lees de lokale kranten, vooral op vrijdag en zaterdag om te zien waar er gespeeld wordt, op een pas verkregen plattegrond van een nieuwe stad zoek ik waar het stadion is en ik blijf net even iets langer staan bij bars, restaurants en elektronicazaken waar voetbal op tv is. Vaak is er wel een lokale voetbalkenner die me op de hoogte brengt van de laatste voetbalberichten.

Minstens zo interessant zijn de partijtjes in parken en straten, net als officiële lokale wedstrijden op een lager niveau. Vooral in parken zie je vele jochies, maar ook nog genoeg volwassenen, die zich even Rivaldo, Beckham, Wanchope of Bergkamp voelen. Zo’n partijtje waar iedereen kan meespelen, totdat het veld dermate vol is dat de eigen medespelers niet meer bekend zijn. Niet dat het iets uitmaakt, de meeste spelers spelen toch volgens de tactiek ‘pingelen totdat ze de bal kwijt zijn’, meestal aan een tegenstander, een enkele keer omdat er gescoord is.

Op lange reisdagen zou ik graag fotograaf zijn, of op zijn minst over een goede camera te beschikken. Zittend aan het raampje van een overvolle oude Amerikaanse schoolbus die in heel midden Amerika als openbaar vervoer worden gebruikt, kwam ik langs menig voetbalveld dat een foto waard was.

Kleine veldjes in grote steden voor de lokale jeugd, grote velden op het platteland waar ruimte genoeg is. Velden met gras, vele velden ook slechts met zand. Een enkele keer zelfs zand met stenen er op. Soms met een doel van de officiële afmetingen, maar minstens zo vaak een paar houten palen verbonden door een doellat gemaakt van een boom die niet helemaal recht groeide. In het midden moet de keeper oppassen zijn hoofd niet te stoten, om bij de kruising te komen moet je de sprongkracht van een behoorlijke basketbalspeler hebben.

In meerdere dorpen is het voetbalveld multifunctioneel. Als er ook honkballers spelen, is de werpersheuvel voor de buitenspeler een extra obstakel op weg naar de achterlijn. Vooral in de Dominicaanse Republiek, Nicaragua, Panama en Venezuela is die sport belangrijker. In andere dorpen maakt het vee dankbaar gebruik van de mogelijkheid wat gras te eten en de ontlasting achter te laten. Ik heb velden gezien waar een fiets- en wandelpad dwars overheen liep, een zandstrook midden in het gras. Een keer deed het veld ook dienst als landingsstrip.

In bergachtige gebieden is het soms niet eenvoudig een vlak stuk land te vinden. In de buurt van de top van de vulkaan Pacaya in Guatemala lag zo’n veld. Weliswaar vlak, maar een heel zware rit om er te komen. Ik denk dat de thuisclub er ongeslagen is. Het laatste buurtschap voor La Union in Honduras kon geen vlak stuk vinden. Het veld tegen de heuvel leek me dermate stijl dat een 0-8 ruststand geen enkel probleem is voor de thuisclub, die de tweede helft heuvel af speelt en zo elke wedstrijd nog een draai kan geven.

In een dorp zo’n twintig kilometer van Trujillo, ook in Honduras, is het veld dermate groot dat internationaal voetbal zeker op bezwaren zal stuiten van de voetbalbonden. Hoe de bezoekers omgaan met het veld van zeker 125 bij 150 meter (schatting gemaakt vanuit de laadbak van een pick-up truck, snelheid zo’n 45 km/u) is niet bekend. Een goede dribbelaar moet op dat veld zonder problemen kunnen uitblinken.

Zo heb ik, in alle landen, ondertussen al tientallen velden gezien die fotowaardig zijn. Misschien is het ook maar goed dat ik geen fotograaf ben. Wat moet je met al die foto’s? De herinnering is eigenlijk netzo mooi. Het grote veld in Honduras bijvoorbeeld groeit in mijn geheugen gewoon door. Ook mooi.

Guadelajara, Maart 2000

Tags

America, Chivas, column, El Clasico, GFC, Goal, Guadelajara, Mexico, reizen, voetbal

Goal, Februari 2002 reprise

“Naar hem heb ik mijn zoon genoemd” zegt de man in de kappersstoel naast me, wijzend op een foto van Romario in mijn sportkrant. “Die heeft nog in mijn land gespeeld”, antwoord ik. Hij is snel: “Pe sj fee Ainthofe” weet hij, terwijl hij de naam uitsprak zoals Romario dat ook deed toen hij nog tussen de gloeilampen zat. Ik besluit hem meteen om advies te vragen, waar ik in Mexico een leuke wedstrijd kan zien. Weer weet hij het antwoord meteen. “Aanstaande zondag in Guadalajara, daarwordt de klassieker gespeeld. Maar dan moet je wel zo snel mogelijk kaarten regelen, anders is het uitverkocht”.

Zijn woorden spoken nog een keer door mijn hoofd, 2 dagen later, in de rij bij het stadion. Het is bijna 6 uur, sinds 9 uur vanochtend sta ik in deze rij, een van de 3, voor de drie verschillende ringen van het stadion. Ik heb me laten vertellen dat ik in de rij sta voor zona B. Goed zicht, niet te duur, maar ook niet in de nok van het stadion. Voor me staan, ruwe schatting, ruim 200 man. Er schijnen zo´n 20.000 in zona B te gaan, moet goed gaan dus. Behalve dan dat de loketten om 10 uur open zouden gaan. Toen erom 11 uur nog geen beweging was, heb ik nog eens gekeken en hingen er aankondigen dat de verkoop om 5 uur ging starten. Maar een uur na dat tijdstip kijken we nog steeds tegen een gesloten luik aan. Hoewel, sinds de politie een half uur geleden de rij besloot te organiseren, zijn we zover naar achter gedrongen dat we het luik niet eens meer kunnen zien.

De kranten stonden de hele week vol over deze wedstrijd, maar vooral over bijzaken. De verhoging van de entree, dit wordt de duurste klassieker ooit. Over het feit dat de spelers geen shirtjes mogen wisselen nade wedstrijd. Over de aanvangstijd die 3 keer veranderde in 4 dagen. Over de thuisclub die liever niet wil spelen omdat 3 van zijn spelers met het nationale elftal op tournee zijn, terwijl de internationals van de bezoekers gewoon bij hun club spelen.

Het is tien over 6 wanneer de eerste in de rij zijn 2 kaartjes mag kopen. Kwart voor zeven is het voorbij. Het blijkt dat er slechts 100 kaarten verkocht werden. De 150 voor me en de honderden achter me kunnen morgenvroeg om 10 uur terugkeren wordt er verteld, ook al hebben ze achteraan in de rij niet eens door wat er gebeurt. Ik verbaas me over het feit dat het zo rustig blijft, een paar scheldpartijen in koor en een enkeling die verhaal gaat halen bij het loket (ondergetekende inclusief, ik heb even de neiging me uit tegeven voor een journalist van het welbekende Nederlandse voetbalmagazine Goal), maar de verkopers kunnen er ook niets aan doen, de verantwoordelijken zijn natuurlijk niet hier. Achter me in de rij staat een studente stilletjes te huilen. Haar vader en een oom komen speciaal voor deze wedstrijd vanuit Tijuana, aan de Amerikaanse grens, een weekend bij haar logeren. De reis duurt 22 uur, morgen moet ze naar school en ze heeft geen kaarten. Terwijl sommigen na 12 uur wachten afdruipen, blijft ze tegen beter weten in in de rij staan.

De volgende ochtend keer ik terug. Ik heb besloten dat ik naar deze wedstrijd wil en heb geen zin om gigantische bedragen aan zwarthandelaren te betalen. De clubleiding vertelt vanochtend in de krant dat ze deze groep wil tegenwerken, maar bij het stadion weet men wel beter. Mexico is corrupt. De verkeerde mensen hebben de kaarten allang in de broekzak. Vandaag ben ik bewust wat later gekomen, zodat ik eerst bij het loket kan informeren hoeveel kaarten ze vandaag verkopen, mijn sarcasme niet al teveel naar boven laten komend. Ik had beter kunnen weten. Het loket gaat om 12 uur open, weer anderhalf uur wachten, gelaten sluit ik weer aan in de rij, ik sta nog verder weg dan gisteren. Ik pak mijn boek, onderbewust wist ik dat dit zou gebeuren.

Om kwart over 12 begint de verkoop en dit keer heb ik geluk. Een man pikt me uit de rij en vertelt me dat zijn zoon een kaartje extra heeft. Ze hadden gisteren ook achter het net gevist en waren sinds vanochtend 4uur aanwezig, herkenden me als de buitenlander die gisteren bij het loket had staan klagen en besloten het extra kaartje voor een marginale winst aan mij te verkopen. “Ook vandaag zijn er veel te weinig kaarten, 150 dit keer”, vertelden ze me nog. Velen zullen zo meteen weer teleurgesteld moeten vertrekken.

De volgende ochtend sta ik erg vroeg op. Het is de wedstrijddag en hoe vroeger je in het stadion zit, hoe beter je plek. De binnenstad is afgesloten vanwege de jaarlijkse marathon (zou dat kunnen in Rotterdam, Marathon en Feyenoord-Ajax op dezelfde dag?). Ik zie de lopers vertrekken op hun eindeloze tocht en neem aan de andere kant van het centrum de bus naar het stadion, waar de kaartjes nu voor 3 tot zelfs 6 keer de prijs worden verkocht. Het is nog geen 9 uur, ruim 3 en een half uur te gaan voor de aftrap.

Op het plein voor en in de straten om het stadion is een markt aan het ontstaan, waar vooral petten, hoedjes, shirts en ontelbaar vele vlaggen worden verkocht. Maar ook de frisdranken, bier, vers fruit, hamburgers, taco’s, hotdogs en broodjes warm (en ondefinieerbaar) vlees doen het goed op dit vroege uur. Na een wandeling rond het complex zijn de poorten geopend en kan ik een plek uitzoeken, ter hoogte van de middellijn. De eerste vlaggen worden opgehangen en supporters van beide clubs schreeuwen hun leuzen, waarbij ze elkaar in originaliteit pogen te overtreffen, tot hilariteit van iedereen aanwezig.

Drie uur wachten lijkt veel, maar het valt reuze mee. Voor me zit een familie die vrijdag wel kaarten kreeg (vader had zich een goede plek in de rij gekocht) en we praten over Van Basten en Hugo Sanchez, het WK in Frankrijk waar Nederland en Mexico gelijk speelden, Leo Beenhakker en zijn oude club Amerika, de bezoekers van vandaag en vele andere zaken. Het valt me op dat alle supporters door elkaar zitten. Sterker nog: vele groepen vrienden, families en koppels komen gezamenlijk, maar hangen verschillende clubs aan. De sfeer is goed.

Een uur voor de wedstrijd begint de Mariachi-groep (de lokale traditionele muziek) een optreden, onder luid gejuich van beide supportersgroepen. De spelers die even later voor hun warming-up op het veld kwamen werden nog hartstochtelijker toegejuicht. Vlak voor de wedstrijd begint daalt een kalmte neer in het stadion. 80.000 fanatici wachten gespannen op het begin van de wedstrijd.

Tienduizenden vlaggen zwaaien als de spelers voor de tweede keer, nu in het tenue, het veld betreden. Roodwitte, namens de aanhangers van de thuisclub, maar bijna net zoveel gele namens de aanhangers van America. Qua spreekkoren winnen de Chivas (geiten, de meeste latijns-amerikaanse sportclubs hebben een bijnaam, meestal een dier) het van de Aguilas (adelaars) uit de hoofdstad. Dit is een echte klassieker. De 2 grootste clubs uit dehistorie van Mexico, uit de 2 grootste steden van het land.

De wedstrijd is niet bijzonder goed, wel erg spannend. Het is een echte topper, veel fanatieke duels, veel middenveldspel, weinig kansen. Halverwege de eerste helft komen de Chivas uit Guadalajara op een 1-0 voorsprong. Een schot wordt door de keeper losgelaten en een van de aanvallers (wiens moeder deze week overleed, maar op haar aandringen toch meedoet) werkt de bal alsnog tegen het net.

Tot de rust is de strijd gelijkopgaand. In de 15 minuten wint een supporter een vakantie naar Cancun. Hij was de eerste die de bal in het gat van de hoofdletter “O” wist te schieten, in de naam van de sponsor. In de tweede helft vallen de bezoekers aan. America heeft zijn internationals wel, is favoriet, maar staat wel achter. Een van deze internationals, Blanco, bekend van het WK te Frankrijk, valt vooral op door zijn irritante gedrag. Hij zeurt bij elke beslissing van de scheids, rolt vervelend lang door bij onschuldige botsingen, schreeuwt naar de grensrechter, vraagt om kaarten voor onschuldige tegenstanders en meent zelfs een ballenjongen te moeten beïndrukken door zich overdreven breed dreigend naar hem te wenden.

De thuisclub verdedigt de voorsprong en komt bij een van de spaarzame counters zelfs op 2-0. De gele adelaars gooien nog eens alles op de aanval, maar worden zelden echt gevaarlijk. De 3-0 in blessuretijd is slechts een mooie afsluiter voor iedereen in een rood en wit shirt. De eerste hoofdstedelingen hadden het stadion al verlaten.

Na de wedstrijd veel vrolijke gezichten die de in geelgestoken verliezers uitlachen. Achter me laat een jongen met tranen in zijn ogen zijn hoofd vallen op de schouder van zijn vriendin. Zij spreekt een paar troostende woorden, maar haar hele gezicht straalt. Haar club heeft net zijn club verslagen.

Groeten uit de Dominicaanse Republiek (3)

Tags

baseball, column, Dominicaanse Republiek, GFC, Goal, honkbal, Licey, Santo Domingo, supporters

De derde en laatste keer dat ik hier een honkbalwedstrijdbezocht, vergeet ik niet snel. Samen met Monchi, een van de kelners in het hotel, bezocht ik de laatste wedstrijd van de play-offs. De wedstrijd was goed, maar wat mij het meest bij bleef was de thuisreis.

Het supportersvervoer in het betaalde voetbal gaat eigenlijk vrij vreemd. Als de heren supporters maar vaak genoeg problemen hebben, komen ze in aanmerking voor de “titel” risicosupporter en kunnen voor een sterk gereduceerd tarief een zogenaamd combikaartje kopen. Hiervoor krijgen ze dan een treinreis, vervoer van station naar stadion, entree en de terugreis. Het enige wat nog ontbreekt, is dat de NS ze een maaltijd aanbieden in een van de stationsrestauraties (die toch door hen gesloopt worden) na weer een verloren risicowedstrijd.

In dit land moeten de supporters na een honkbalwedstrijd zelf zien dat ze thuis komen. Ze hebben geluk dat er in de stad nog extra bussen rijden na de wedstrijden, die meestal ’s avonds gespeeld worden.

Die avond nemen we de bus, in dit geval een oude afgeschreven Amerikaanse schoolbus, die al compleet vol is als wij er aankomen. Vol betekent 3 supporters op een bankje waar normaal 2 kinderen zitten, en daarbij natuurlijk het hele gangpad gevuld. We kunnen er nog net in via de achteringang en staan dus nog op het trapje als de bus vertrekt. Na de winst, en dus nog een beslissingswedstrijd (die ze overigens verloren) voor een plaats in de finale van de play off’s, zit de stemming er goed in. Er worden namen van spelers gescandeerd, en het “Licey, campeon” is niet van de lucht. De bus maakt ondertussen steeds meer snelheid en we hebben moeite om staan te blijven, gelukkig is er geen ruimte om te vallen.

De cobrador (een soort conducteur) komt langs en int het geld. 2 pesos (30 cent), het vaste tarief voor een ritje binnen de stad, ongeacht de afstand. Nadat de eerste supporters uitstappen, staan we ineens wat langer stil. We zijn namelijk aan het tanken. En iedereen blijft rustig zitten (of staan). Nadat ik in “Tussen het tuig” van Bill Bufford gelezen had over de niet echt geslaagde combinatie hooligans en tankstations verbaast me dit ten zeerste.

Na het oponthoud heeft de chauffeur er echt zin in. Hij geeft meer gas, en we worden heen en weer geslingerd door de bus. Waar de buschauffeur normaal om de kuilen (rijkelijk aanwezig) heen rijdt, lijkt deze ze juist op te zoeken. Het vloeken en schelden begint. Maar terwijl ik verwacht dat ze de bus compleet slopen, ook al valt er weinig te slopen, blijft het rustig. Wel schreeuwt men zo hard, dat de chauffeur niet hoort dat er mensen uit willen. Hij voelt zich echter Ayrton Senna, vliegt door een oprit en kan nog juist het reclamebord aan het eind daarvan ontwijken. Eindelijk heeft hij door dat er mensen uit willen. Hij stopt, en ik zie in de stroom die nu uitstapt Monchi en haast me ook uit de bus.

Buiten wacht Monchi me op, en lachend meldt hij dat die chauffeur behoorlijk dronken is. Ik denk even aan de voetbalsupporters in Nederland. Zou dit dan de oplossing zijn… Ik lach maar met hem mee en ben blij dat ik heelhuids uit deze bus ben gekomen. De personeelsbus van het hotel komt 10 minuten later hier voorbij. Voor Dominicaanse begrippen, is de thuisreis verder vrij rustig.

Groeten uit de Dominicaanse Republiek (2)

Tags

baseball, column, Dominicaanse Republiek, GFC, Goal, honkbal, Licey, reizen, Santo Domingo

De vorige keer heb ik al uitgelegd hoe belangrijk base­ball in dit land is. Dus is een bezoek aan een wedstrijd logisch. Begin dit jaar bezocht ik dan ook een wedstrijd samen met een collega in de hoofdstad Santo Domingo.

Het betrof een thuiswedstrijd van de favorieten voor de titel Licey, in de play-offs die net begonnen waren, en waarin Licey tot op dat moment bovenaan stonden. De club heeft vele Dominicaanse sterren uit de Amerikaanse compe­titie in de gelederen, die hier komen overwinteren. Het zijn niet de allergrootsten (Juan Guzman, die met de Blue Jay’s de Worldseries won, zit op de bank, maar speelt niet) die hier spelen, maar het niveau is behoorlijk hoog. Niet alleen de wedstrijd was aardig om te zien, het publiek is minstens zo leuk om te bekijken. En aangezien honkbal vele dode momenten kent, had ik uitgebreid de tijd om rond te kijken.

Het meest opvallende was dat de bezoekers van de uitclub, wel bij elkaar zaten, maar niet afgesloten werden. En van een agressieve sfeer was zeker geen sprake.

Fanatiek was het hele publiek, maar ondanks de alcohol die rijkelijk verkocht wordt (Dominicaanse rum is goedko­per dan water) loopt het geen moment uit de hand. Verder wordt er van alles te koop aangeboden van snoep, via pizza en kip, tot zelfs schoenen en gesigneerde baseballs.

Deze wedstrijd begint goed voor de thuisploeg, maar een 5-0 voorsprong wordt toch nog uit handen gegeven, en de uitploeg slaat in de laatste inning de 6^e en beslissende run binnen, waarna het kleine groepje meegereisde suppor­ters van de uitclub uit hun dak gaan.

En was deze wedstrijd al spannend, de 2^e wedstrijd was nog beter. 3 wedstrijden voor het eind van de play-offs moet Licey van directe concurrent Azugareros winnen, om de finale nog te bereiken. Na een ietwat vervelend begin loopt Licey uit naar een 8-0 voorsprong in de 3^e inning. Maar dan beginnen de Azugareros del Este…

En de wedstrijd duurt lang, maar verveeld geen moment. En dat het publiek meeleeft is duidelijk. Offerman (in de V.S. goed voor ruim 1 miljoen dollar per jaar) wordt na 2 fouten door zijn eigen publiek uitgefloten, maar komt er nog genadig van af vergeleken met de coach. Want door de vele pitcherwisselingen geeft hij de bezoekers feitelijk de gelegenheid terug te komen in de wedstrijd, die in de 8^e inning weer volledig open is als het 8-8 wordt. Een rij voor me wordt gewed, en halve maandlonen worden er door­heen gejaagd. De verkopers vergeten even dat ze hun waar kwijt moeten.

Ende wedstrijd duurt lang, er zijn zelfs extra innings nodig. Maar na ruim 4½ uur scoren de bezoekers in de 12^e inning de 11-10 en winnen de wedstrijd, tot groot onge­noegen van het publiek. Mopperend verlaat men het stadi­on, en vooral de coach moet het ontgelden. Iedereen weet hoe ze hadden kunnen winnen, de overeenkomst met voetbal wordt me weer duidelijk. Had Nederland ook niet zo’n 14 miljoen bondscoaches met evenveel opstellingen voor het Nederlands elftal? Maar ook nu loopt het niet uit de hand. Men fluit, en vloekt behoorlijk, maar geen agressie.

De kans op de finale is nu behoorlijk klein geworden, en dat is voor velen een ramp. En ook mijn collega die zelf wat lager speelt, maar natuurlijk ook Liceyista is, baalt behoorlijk. Maar als buitenstaander heb ik een schitte­rende wedstrijd gezien.

Dominicaanse groeten

Tags

Atlanta Braves, baseball, Canada, column, Dominicaanse Republiek, GFC, Goal, honkbal, MLB, reizen, Toronto Blue Jay's, Verenigde Staten, voetbal

Goal, Maart 1993

Na een korte periode van gewenning hier in de Dominicaanse Republiek, ging ik eens op zoek naar een plek waar gevoet­bald werd. Die blijkt dus vrij moeilijk te vinden in dit land. De volksport in dit land is namelijk Baseball. Waar in Nederland bijna iedere jongen begint met voetballen op zijn zesde, om ooit nog eens de nieuwe Van Basten te worden, hier speelt men softball op straat, in de hoop ooit eens uit te groeien tot een ster in de Verenigde Staten. En de omstandigheden zijn vaak niet al te best, maar daar komen sterren uit voort, zo leerden we in Neder­land met de straatvoetbalgeneratie. Hier spelen de kinde­ren dan soms ook met melkpakken als handschoen, takken als knuppel en zelfs heb ik al gezien dat ze met stenen speel­den, bij gebrek aan een echte bal.

Er zijn echter genoeg overeenkomsten te vinden met “ons” voetbal. Wij zijn namelijk erg trots op onze sterren in Italië en vertegenwoordigers in de sterkste competities. Hier kijkt het hele land namelijk naar de Verenigde Sta­ten. Want daar spelen de grote sterren van het Dominicaan­se Baseball. 1992 was voor dit land een groots jaar. De Montreal Expo’s groeiden onder leiding van een Dominicaan­se manager, met 4 Dominicanen in het team (doet mij denken aan Barcelona), uit tot de ver­rassing van het seizoen. De Worldseries gingen tussen de Atlanta Braves en de Toronto BlueJay’s. En weer speelden er Dominicanen een hoofdrol. De Braves haalden de Worldseries doordat Francisco Cabrera in de laatste wedstrijd en de laat­ste inning als pinchhit­ter (een honkbalterm dus, die misbruikt wordt bij voetbal) het beslissende punt binnen sloeg. Bij de Blue Jay’s was Juan Guzman de grote man. Hij won als pitcher 2 van de 4 wedstrijden in de halve finales.

Is het U nog niet geheel duidelijk: de Europacup-finale gaat dus tussen Glascow Rangers, waar Huistra in de ver­lenging van de halve finale als invaller met een actie McCoist laat sco­ren, en AC Milaan, waar Van Basten 2 van de 4 goals scoorde in de andere halve finale.

De Worldseries maakten dus niet alleen de Verenigde Staten en Canada (voor het eerst een niet-amerikaans team in de World­series) gek, maar zeker ook de Dominicaanse Repu­bliek. De Blue Jay’s wonnen uiteindelijk en voor het eerst in de geschiedenis is de wereldkampioen honkbal een niet-amerikaans team. Welis­waar speelde er ook geen enkele Canadees mee, wat een Canadese krant verleidde tot de kop “Our Americans have beaten their Americans:, maar wel enkele Dominicanen, waarvan er een zelfs een hoofdrol speelde en het feest bleef dan ook niet beperkt tot Cana­da. De kranten stonden hier vol, en waar je ook komt, de kans dat je iemand ziet lopen met een petje en/of t-shirt van de Blue Jay’s is minstens zo groot als de kans dat je in Mekka een Moslim tegenkomt. Sinds 1992 zijn de Blue Jay’s de populairste sportploeg in dit land. En natuurlijk is de popu­lairste spelerJuan Guzman, die alleen de pech had dat de Worldseries reeds na 6 wedstrijden beslist werden, waardoor hij slechts 1 van de 4 winst-partijen speelde. Want wanneer je als pitcher de laatste en dus beslissende wedstrijd wint (die hij had moeten spelen als er 7 wedstrijden nodig waren ge­weest), dan ben je binnen.