Systeem

Tags

column, GFC, Goal, Jan Relker, Louis van Gaal, voetbal, voetbalcolumn, WK 2014

Goal, juni 2014

Overal waar je over voetbal hoort praten, gaat het over het systeem. “Ze kunnen beter met twee spitsen gaan spelen”, “Catenaccio is de enige hoop om iets te bereiken”, “buitenspelers zijn niet meer van deze tijd” en “de veldbezetting is beter in het nieuwe systeem van Van Gaal”. Met het WK in aantocht is er veel te bediscussiëren.

Ook aan GFC gaat deze discussie niet voorbij. Toen Romano Lammertink in zijn eerste wedstrijd als hoofdcoach eenvoudig won van Phenix, zat zijn vader trots langs de lijn. “3-2-3-2”, verklaarde hij glunderend. De oud-trainer bedacht dit systeem namelijk zelf, met het voormalig derde hadden we een paar jaar geleden een succesvol jaar omdat we hetzelfde systeem speelden. We versloegen betere tegenstanders omdat ze niet wisten wat ze met ons aanmoesten. In de beslissende wedstrijd tegen Rietmolen speelde GFC toch weer 4-3-3. “Hij is bang”, klonk het voor de wedstrijd langs de kant. Het maakte niets uit. Ook nu werd de wedstrijd relatief eenvoudig gewonnen.

In Brazilië probeert Louis van Gaal een nieuw systeem. De verdedigende zwakte wordt gecompenseerd door een extra verdediger op te stellen. Dit gaat ten koste van een aanvaller natuurlijk. Maar onze bondscoach zou zichzelf niet zijn als hij er geen eigen draai aan zou geven. De backs spelen eigenlijk op het middenveld dus is het geen 5-3-2 maar 3-4-3. Om dan tegen Wales meteen maar weer een ander systeem uit te proberen…

Al snel konden we zien dat het nieuwe systeem van Oranje niet zo heel bijzonder was. Hij heeft namelijk drie internationaal erkende toppers in zijn selectie. Die drie zet hij dus voorin, de andere zeven verdedigen om Van Persie, Robben en Sneijder te ondersteunen. Dat systeem kwam me bekend voor. Jarenlang speelde het vierde onder leiding van Jan Relker een vergelijkbaar systeem. Jan was er van overtuigd dat een systeem het verschil kon maken in de reserve zesde klasse op zondagochtend.

Bijkomstigheid was dat veel van zijn spelers ver in de herfst van hun carrière zaten. De eerste sneeuwvlokken waren reeds gesignaleerd zeg maar. Die wilden allemaal achterin staan. Reageren in plaats van zelf het spel maken. Hens en Frits bepaalden het spel. Niet als spelverdelers, maar pratend vanuit het centrum van de verdediging. De backs, de verdedigende middenvelders, niemand mocht de middenlijn over, iedereen moest compact bij elkaar blijven. In de middencirkel stond een snelle spits. Erik, Andre of later Jan Kamphuis. Die mochten alleen wachten op de bal diep. De middenvelders zochten het juiste moment om de dieptepass te geven.

Menig tegenstander verkeek zich op het systeem. Al snel had men een overwicht. Maar die iets te oude, iets te zware tegenstander bleek taaier dan verwacht. En dan was er ineens die counter, vaak een signaal dat het geen eenvoudige zondagochtend werd. En als de 0-1 eenmaal gescoord was, werd het systeem zo mogelijk nog verdedigender.

Ineens wist ik het zeker. Louis van Gaal heeft gewoon het systeem van Jan Relker gekopieerd. Jammer dat hij het zelf niet mag meemaken. Hij zou er trots op zijn geweest. Waarschijnlijk zou hij een bevestiging zien van zijn gelijk. En mocht Oranje deze zomer onverwacht ver komen, dan weet u waar het aan ligt. Tasje.

Advertenties

GFC niet naar Qatar

Tags

column, GFC, Goal, in het nieuws, politiek, Qatar, voetbal, WK 2022

Goal, april 2014

Voetbal is een prachtig spelletje dat mij al meer dan veertig jaar fascineert. Miljarden over de hele wereld hebben hetzelfde enthousiasme. Wat ik echter niet kan begrijpen is dat velen niet doorhebben dat het niet meer dan een spelletje is. Hoe graag ik ook wil winnen, als de tegenstander beter is (en dat gebeurde nogal eens dit seizoen), dan verdienen wij de winst niet.

Agressie hoort niet bij voetbal. Een dode grensrechter is absurd. Voetbal zo fanatiek je wil, maar ga niet over de grens. Ook je tegenstander moet maandagochtend weer naar werk of school. Voetbal blijft niet meer dan een spelletje.

Voetbal gaat niet om leven of dood. Een paar jaar geleden schrok heel Nederland toen tijdens een verbouwing in Enschede een tribune instortte en twee bouwvakkers het leven lieten. Op dit moment sterven er dagelijks bouwvakkers omdat in 2022 een WK voetbal moet plaatsvinden. Meer dan 900 ondertussen. De schatting is dat het richting 4000 gaat. En bijna nergens hoor je verontwaardiging. We discussiëren over de hitte in Qatar. Of over de corrupte manier waarop dit WK in de oliestaat is terecht gekomen, of over het ontbreken van voetbalcultuur maar de werkelijke discussie blijft achterwege.

De enige terechte discussie is of je wil voetballen in een land waar Aziatische bouwvakkers als slaven worden behandeld en bij bosjes dood neervallen. Of je straks in je Oranjeshirtje staat te juichen op een tribune met airco, terwijl je weet dat voor die tribune alleen al tientallen doden zijn gevallen. Op moment van schrijven staan er een schamele 501 handtekeningen op een petitie van Avaaz en heb ik precies een enkele prominent (Bert van Marwijk) horen zeggen dat we misschien maar niet moeten gaan.

Dat de FIFA een corrupte bende is, daar twijfelt niemand meer aan. Dat de KNVB blind achter het beleid van de wereldvoetbalbond aanloopt verbaast daarom des te meer. Dat betekent dus ook dat Van Praag namens u en mij spreekt. Wij betalen, via GFC, contributie aan de bond.

Laat GFC eens het voortouw nemen, laten we niet denken dat het een ver van ons bed show is, maar laten we onze stem laten horen. Een protest richting Zeist.

Wij, leden van de Koninklijke voetbalvereniging GFC uit Goor, zijn het niet eens met de steun van de KNVB voor het WK te Qatar in 2022. Wij roepen de bond dan ook op om actief te pleiten voor het verplaatsen van het WK naar een land waar mensenrechten wel gerespecteerd worden. Doet de FIFA hier niets op uit, dan moet het Nederlands elftal niet inschrijven voor (de voorronden van) het toernooi.

Meerdere clubs zullen volgen. Hopelijk in meerdere landen. Benieuwd of de FIFA nog steeds achter de keuze voor Qatar staat wanneer Nederland, Duitsland, Engeland en Frankrijk zich hebben teruggetrokken.

Voetbal hoort een leuk spelletje te blijven.

Intrinsieke motivatie

Tags

column, GFC, Goal, Goor, Martijn Koster, voetbal

Goal, Februari 2014

Mijn eerste team als jeugdleider vergeet ik niet snel. Alles zat er in. De praatjesmaker. De klavertjesvierzoeker. De balletjeswachter. De dromer. Een talentje. Een goaltjesdief. En een ietwat fors uitgevallen jongeman die uit zichzelf achterin bleef hangen. Zijn vader zei dat het geen opdracht was. Ook wij, leiders, hadden het hem nooit gevraagd. Op zijn zesde zag hij blijkbaar een verdediger in zichzelf.

Een decennium later belt Eddy Gruppen en vraagt op ik voor de klas wil staan. Een week later begon mijn allereerste les. Eigenlijk had ik geen idee waar ik aan begon. Hij zat ook in die klas. Een paar maanden later moest ik voor het vak kostprijsberekening Excel uitleggen. Meerdere jaren buitenland betekende dat ik dat programma niet kende, maar mijn verouderde kennis van Lotus 1-2-3 zou me er wel doorheen helpen. Dacht ik. Ik leg een kwartiertje uit hoe een spreadsheet werkt en zet de klas aan het werk. Hij komt even later bij me langs en legt uit hoe het veel simpeler kan. Hij had gelijk.

Nog een decennium later ben ik het derde beland. We trainen regelmatig met het vierde en vijfde. In dat laatste elftal zit een ietwat fors uitgevallen verdediger die veel van computers weet en er zelfs zijn werk van heeft gemaakt. Elke donderdag is hij er. Ik leer een lesje in nederigheid. Hij weet dat hij nooit een goede voetballer zal worden, hij is ook op een leeftijd dat hij doorheeft dat hij nooit hoger zal spelen. En toch loopt hij elke donderdagavond de longen uit zijn lijf. Hij rent achter onmogelijke passes aan. Hij probeert ervaren aanvallers in de weg te lopen. Hij doet altijd, zonder uitzondering, zijn uiterste best.

Vol bewondering zie ik hem soms voorbij draven op zo’n training. Een avond waarop ik niet zo veel zin heb, veel balletjes breed geef of wacht op een momentje dat ik even lekker kan pingelen, waarna ik weer een kwartiertje rust neem. Hij niet. Hij gaat door. Tot het bittere einde. Zijn shirt een slag donkerder van het zweet. Voluit sprintend achter iemand aan die twintig kilo lichter is. Geen talent, maar niet gehinderd door die wetenschap.

Vorig seizoen was er een training dat zijn teamgenoten vertelden dat hij gescoord had de zondag er voor. Hoe zeer ik het hem ook gun, ik kon en kan me er niets bij voorstellen. Maar het zal wel kloppen, ze zeiden het niet zomaar. Jammer dat ik het niet gezien heb.

Sinds dit seizoen zitten we in een team. Nog niet al te vaak stonden we gezamenlijk binnen de lijnen. Ik miste een paar wedstrijden. Hij wat meer. Het hele elftal begreep zijn redenen. Nu hij als jonge vader ook van zijn dochter kan genieten, hoop ik dat hij weer wat meer tijd kan maken om te voetballen. Want hij maakt zijn uren wel op het voetbalveld. Bestuursfunctie. Vaak trainen. Meespelen. Als zijn voetbalkwaliteiten net zo groot waren als zijn motivatie, zou hij na zijn dertigste, alsnog gescout worden door FC Twente.

Ik hoop dat ik hem nog vele donderdagavonden zie draven.

Hobby

Tags

column, GFC, Goal, voetbal

Goal, december 2013

Daar zit hij. In de miezerige regen onder een grote paraplu. Een paar meter achter hem staat zijn auto. Hij is alleen. Hij staart naar zijn dobber. Hij heeft er een aantal. De hengels staan op een soort standaard. Het is kwart over acht zondagochtend en hij zit in zijn eentje aan de waterkant van de zijtak van het Twentekanaal.

Een flink stuk van huis. Ik weet zeker dat het geen boerenzoon is, die is de hele dag in de weer, buiten. Bezig. Die heeft al een goede conditie, die hoeft op zondagochtend niet te rennen om fit te blijven. Maar deze hardloper moet er al een behoorlijk stuk op hebben zitten. De dichtstbijzijnde bebouwde kom is kilometers verder. Ik kan ook niet zien of hij op de heen- of terugweg is. Wel dat hij erg vroeg vertrok vanochtend.

De deur die spreekwoordelijk altijd open staat, gaat letterlijk open. Het is een koude herfstochtend. Binnen was het fris, tochtte het en zat er weinig publiek. De ontkerkelijking is in Nederland hard gegaan de laatste decennia. De gemiddelde leeftijd van kerkgangers omhoog geschoten. De dag moet nog beginnen, maar het afgelopen uur hebben ze wijze levenslessen gehoord. Nu moeten ze de kou weer in.

Ze zijn al met vier. Er komen er twee aanfietsen. Ze wachten op de laatkomers. De benen zijn rood. Kan niet anders bij deze temperatuur. Om het nog maar niet over de snijdende wind te hebben. Snappen ze niet dat wielrennen een zomersport is, lekker in het zonnetje? Te strakke shirts, handschoentjes en mutsen. Ik hoop voor ze dat de rest zo komt, dan kunnen ze proberen door wat beweging weer warm te worden.

Ongetwijfeld hebben ze allemaal vanochtend de wekker gezet op hun vrije zondagochtend. Maar ik snap er niets van. Helemaal niets. Wat bezielt ze? Waarom doen ze dit? Wat ging er mis in je leven als je om kwart voor acht zondagochtend gaat hardlopen? Hoe slecht is je huwelijk als je om zes uur al aan de waterkant zit? Waarom ga je nog steeds naar een kerk, een instituut vol schandalen en doofpotten? En waarom hangt je fiets nog niet in de schuur terwijl de Ronde van Lombardije allang is geweest?

Vier man met overgewicht in een auto. Vier auto’s achter elkaar. Weer naar Almelo, de KNVB heeft een schitterend schema in elkaar geflanst. Week in, week uit op pad zonder enig resultaat, zonder enig publiek spelen ze op een bijveld van een lelijk sportpark aan de rand van de bebouwde kom. Zonder keeper, elke week is het weer zoeken naar iemand die de handschoenen aan wil trekken.

Tien wedstrijden op rij verloren ze. GFC 4. Wat bezielt ze? Waarom doen ze dit? Ik zie ze kijken. De visser, de kerkgangers, de hardloper, de fietsers. Wat een stelletje dwazen, wat een vreemde hobby. Je wekker zetten om ergens in of in de buurt van Almelo door weer een thuisfluiter benadeeld te worden. Alsof je niets beters te doen hebt.

Ik niet. Waar op andere ochtenden de wekker een wrede verstoring van de nachtrust is, is het op zondagochtend de aankondiging van weer een wedstrijd. En ook al weet ik dat de kans groot is dat we weer verliezen, toch sta ik met plezier op. Gooi de tas op het stuur en fiets naar het voetbalveld. Om negentig minuten later, een (onnodige) nederlaag verder tevreden onder de douche te stappen.

Ik voetbal in GFC 4. Mijn hobby.

Het seizoen tot nog toe

Tags

column, GFC, Goal, voetbal

Goal, Oktober 2013

Voetbal is een traditionele sport, de media er om heen zeker ook. Aan het begin van het seizoen een vooruitblik, aan het eind een terugblik. Laten we daar eens doorheen breken. Een terugblik op de eerste maand van het seizoen.

Goed: Liefst drie teamgenoten die nageslacht mochten verwelkomen. Gefeliciteerd!

Mooi: Jongens van A die mee willen spelen met het ouwelullenteam dat dit jaar het vierde heet. Niet alleen dat, ze deden het nog goed ook. Wat heet, Matthijs tegen Hector en een week later Thijs tegen Twenthe waren de beste spelers van het veld.

Niet goed: Negentien man op papier, met technische staf eenentwintig mogelijkheden, maar slechts twee man beschikbaar voor een kantinedienst.

Ook niet goed: Het ontbreken van de reguliere kantinedienst naast het elftal dat bardienst heeft. Vrijwilligers vinden blijkt steeds lastiger, maar we laten de kantinecommissie gezamenlijk wel erg in de steek. De incidentele dienst, een keer per seizoen voor velen, moet aanvullend zijn, er zou iemand naast moeten staan die wel alles snel weet te vinden, die wat kan uitleggen. Dertien thuiswedstrijden in tien maanden, daarvoor moeten we toch zes, zeven mensen kunnen vinden bij de geweldige club die we zijn?

Helaas: Meerdere A-spelers die vlak voor het seizoen beslissen te stoppen, hun teamgenoten in de steek laten. En dan ook nog een trainer die beslist dat hij met de achtergebleven spelers niet verder wilde.

Ook mooi: Vader en zoon Nijmeijer in een team, al heb ik nog geen idee of ze daar zelf ook plezier aan beleefden…

Jammer: De resultaten van het nieuwe vierde. Een punt in de beker en in de competitie meteen een gigantische nederlaag in de eerste wedstrijd. En een week later weer.

Erg jammer: Liefst drie keepers die deze zomer besloten te stoppen waardoor het vierde elke zondagochtend moet improviseren. Oproep aan alle gestopte keepers: willen jullie niet allemaal een keer per kwartaal keepen? Mark Oltwater, Marcel Grootoonk, Hans Middelesch, Mark Kreemers, Erik Klein Beekman, Martijn Soomers, Patrick Bril, Frank Tanke, Joris Hoeben, Lars Endeman, Erwin Burggraaf, Rene Schaafstal en Niels Ruumpol, helpen jullie ons? Allemaal twee keer per seizoen is genoeg!

Leuk: Mijn eerste doelpunt dit seizoen maakte ik terwijl mijn zwager op doel stond. Hij vond ‘m onhoudbaar. Volgens mij was het gewoon hard.

Grappig: De douches bij PH die zijn bedoeld voor de F-jeugd. Vijf ietwat te brede spelers op zondagochtend iets te dicht naast elkaar..

Luxe: Voor het eerst sinds mensenheugenis heeft ons eerste meer aanvallers dan het kan opstellen. Met Justin, Daan, Kick, Tim en Olaf kunnen we nog jaren met drie spitsen blijven aanvallen.

Vooruitblik: Danny, succes als jeugdvoorzitter. Hofteam, veel succes op het C-toernooi. Toernooicommissie: Een droge dag en veel publiek gewenst. Eerste: Succes in de komende derby’s. GFC4: Eindelijk eens winnen.

Messi op doel

Tags

Barcelona, column, GFC, Goal, Lionel Messi, voetbal

Goal, September 2013

Een tijdje geleden verscheen er ineens een foto van Messi op internet. Carlos Puyol, medespeler bij Barcelona, had de foto op Twitter gezet. Het kleine mannetje stond tussen de palen, handschoenen aan en dook naar een bal in de bovenhoek. Ook dit kon hij, volgens zijn ploeggenoot.

Het verbaast niemand. Iemand die zo goed is, heeft vast talent voor andere dingen. Ik zie hem ook in het Basketbal uitblinken. De ‘kleine’ mannetjes in de NBA zijn meestal ruim boven de 1.90 meter. Maar waarom zou Messi niet een geweldig driepuntschieter zijn? Beachvolleybal, geef hem een jaartje en hij doet mee in de wereldtop. Vele voetballers blijken goede golfers, natuurlijk kan Messi dat ook.

Maar keepen? Zou het hij echt kunnen? Zijn redding op de foto is stijlvol. Cruijff was ook een goede keeper, vertelde de overleving. Al geloof ik niet dat hij dat ooit buiten een training heeft moeten waarmaken. Toch lijkt het me leuk om te zien. Wat doet Barcelona als de wissels op zijn?

Ik ga even dagdromen. 24 mei 2014. Estadio da Luz, Lissabon. Champions League finale. Bayern München tegen Barcelona. De kans op revanche. Guardolia tegen zijn oude club. Vorig seizoen twee keer een makkie voor de Duitsers, dit jaar is de wedstrijd spannend. Tien minuten voor tijd scoort Messi, wie anders, de 1-0 voor de Catalanen. Guardolia gooit er nog wat wissels in, Barcelona moet verdedigen. De Duitsers willen graag de eerste club worden die de Champions League twee keer op rij winnen.

De buitenspelval klapt verkeerd open, Robben gaat alleen op Valdes af. Diens laatste wedstrijd. Robben probeert er om heen te gaan, maar Valdes pakt hem bij de enkels, net buiten de zestien. Hij wacht de scheidsrechter niet af en loopt naar de douche, rood, maar misschien wel de wedstrijd gered.

Barcelona heeft pas twee keer gewisseld. De reservekeeper Pinto trekt zijn jasje al uit. Neymar kijkt al bang naar de kant, hij er uit? Dan grijpt de vedette in. Hij gebaart naar de kant dat er geen wissel nodig is. Messi op goal. Het stadion gonst, de commentators weten niet wat er gebeurt. De kleine Argentijn pakt de handschoenen van Valdes, ze zijn hem veel te groot. Hij doet een hesje van een fotograaf aan over zijn shirt en gaat tussen de palen staan.

Guardolia schrikt. Hij had liever Pinto gezien en Neymar ook naar de douche. Maar vooral: hij heeft Messi zien keepen. Hij was er bij toen Puyol de bewuste foto maakte. Het momentum dat even naar Bayerns kant leek te swingen, is meteen weer terug bij de azulgrana’s. Messi staat in het doel en kijkt uitdagend naar Schweinsteiger, Lahm en Götzke die bij de bal staan, ‘kom maar op’. Hij tikt de daaropvolgende vrije trap uit de kruising. De laatste acht minuten komt er geen bal meer op goal.

In een kinderboek zou Messi ook nog een keer vanuit de eigen zestien het hele veld oversteken en scoren. Dat slaat natuurlijk nergens op. Maar wie er Man of the Match is, is voor niemand een verrassing. Mochten de kranten op 26 mei volstaan, herinnert u zich dan nog even waar u dit voor het eerst las.

 

Themaweek 34: Voetbal

Schijtverhaal

Tags

column, GFC, Goal, poep, voetbal

Goal, juni 2013

Wat volgt is geen smakelijk verhaal. Lees het niet op een nuchtere maag. Lees het niet als u eenvoudig geschokt bent.

U bent er nog? Prima. Ik heb u gewaarschuwd. Kom niet achteraf klagen.

De zondagochtend is voor vele voetballers een ware beproeving. Alleen opstaan is al een probleem. In het derde hadden we afgelopen seizoen het probleem dat we of (jonge) vaders van jonge kinderen hadden of jonge spelers waarbij de zaterdagavond heel lang doorloopt. In beide gevallen niet gunstig voor de nachtrust. Echt uitgerust aan een wedstrijd beginnen was er niet bij.

Ook lastig is dat de hoeveelheid drank op zaterdagavond meestal een zware taak blijkt voor de darmen. Geen lichaam kan dat aan. Maar omdat elke minuut slaap er een is, komen de meeste spelers op het nippertje aankakken. Zodra dan een koffie genuttigd is, spelen die darmen meestal op. De vraag is alleen, waar kun je ze het beste ledigen?

Jan Dekker zat meestal ongegeneerd met de deur open op het damestoilet, de meeste spelers zoeken toch een iets rustiger plekje op. Iets meer privacy. In de kleedkamer is niet echt een goede keuze. Je medespelers verketteren je, je maakt je nog voor de wedstrijd begonnen is niet populair. Al ken ik een verhaal van de broers V. die destijds in het roemruchte zevende spelen. Om water te sparen, gingen ze na elkaar zodat ze maar een keer hoefden door te trekken… “Ik leg ‘m d’r wa boamn op”.

De kleedkamer van de tegenpartij is een populaire optie bij de medespelers. Maar om nu daadwerkelijk met de broek op de enkels te zitten en dan de gasten binnen horen komen, is voor velen een te groot risico. Gebeurt dus bijna nooit.

Bekend bij velen is ook het verhaal van een BG’er (Bekende Gorenaar) die, spelend voor een zustervereniging, een rustig toilet vond in de kleedkamer van de scheidsrechter. Net toen hij rustig zat, kwam de man in zwart binnen. Na een tijdje moest hij toch weer vertrekken, een verbouwereerde scheids achterlatend. PH uit, vele velden, dat zou toch wel heel toevallig zijn. Maar laat nu net deze scheidsrechter zijn veld opkomen. Bij de eerste de beste sliding speelt hij de bal, maar kreeg hij geel. Terwijl zijn medespelers protesteerden, incasseerde hij als een kerel. “Hij heeft gelijk jongens”, wetende dat de werkelijke overtreding al een kwartier eerder gemaakt werd.

Gary Lineker gaf na zijn carrière toe dat hij tijdens het WK 1990 gewoon op het veld heeft gepoept. “Het kwam er ineens uit”, was zijn korte maar duidelijke uitleg. Ik ben wel benieuwd naar de verdedigers van de tegenpartij die zich, na het interview van de Engelse spits, een sliding herinnerden waar ze verder dan normaal doorgleden…

Onlangs zagen we een nieuwe variant. De laatste aanwinst van het derde kroop tijdens de warming up door het hek achter de goal van het bovenste veld en ging even naar huis; hij woont tegenover de sporthal. Volgens eigen zeggen om vrouw en dochter te zeggen dat hij reserve was. Waarschijnlijker is dat hij gewoon even op eigen wc is gaan zitten. Geef hem eens ongelijk, je eigen plekje is toch het fijnst.

Onvergetelijke optimist

Tags

GFC, Goal, Goor, In Memoriam, Jan Relker, voetbal

Goal, april 2013

Waar begin je? Ik weet niet eens een mooie titel om er boven te zetten. Moet ik zijn verdiensten voor de club weer eens opnoemen? Die weet iedereen toch al wel. Consul, wedstrijdsecretaris, leider, het zal allemaal elders wel terugkomen.

Toch geloof ik dat velen nog niet door hebben hoe groot het verlies is voor GFC. Natuurlijk is het erg voor Hermien, Bert en Noël. Voor Annet, Sander en de kleinkinderen. Ook voor mijn ouders. Al 43 jaar lang elke zondagavond kaarten. En ineens kan dat niet meer. Maar ook GFC gaat hem missen. Zeker GFC. Niet alleen vanwege de vele functies die hij had, maar vooral vanwege de persoon die hij was.

Zelden kende de club iemand die zo onvoorwaardelijk in GFC geloofde. Die zonder enige terughoudendheid supporter was van elk team dat op zaterdag of zondag in roodzwarte strepen het veld op kwam. Nooit kende GFC een grotere optimist en positivo. En dat gaan we zonder twijfel allemaal missen.

Natuurlijk, de kantineomzet zal minder zijn, in de loop der jaren heeft hij genoeg uitgegeven in ons clubhuis. En niet elke supporter was even blij met Jan die altijd hoorbaar en zichtbaar aanwezig was. Liefst aan de linkerkant, waar zijn zoon de achterlijn moest halen. Maar niemand zal ooit getwijfeld hebben aan zijn clubliefde.

Die club waar zijn vader erelid van was. Waar hij zelf opgroeide en waar hij zijn hele leven, week in, week uit, vele uren doorbracht. En ook al zag hij vaker slechte dan goede wedstrijden, hij bleef positief. In een goed seizoen wist hij in november al dat we kampioen zouden worden. In een beroerd seizoen geloofde hij tot ver in maart, zelfs al waren we niet veilig, dat we de laatste periode nog konden pakken.

Hij geloofde dat Bert de beste voetballer van GFC zou worden, dat ik tot ver na mijn veertigste achter de verdediging mee zou kunnen hobbelen, dat Ajax elke voorbereiding blij mocht zijn dat ze bij ons op bezoek mochten komen, dat GFC voor eeuwig hoger zou voetballen dan de Roomsen en Groenen. Aan zijn optimisme zat geen grens.

Zelfs over zijn eigen gezondheid bleef hij optimistisch. Ondanks vele tegenslagen en nog veel meer signalen dat het niet goed ging, zag hij licht aan het eind van de tunnel. Midden in de symbolische stortbui zag hij de zonneschijn alweer achter de wolken. Waar om hem heen nog wel eens getwijfeld werd, kon hij zich al weer verheugen op het eerste pilsje, op de eerste keer naar buiten, op de eerste wedstrijd langs de kant.

Het was hem niet gegund. We hebben afscheid van hem moeten nemen. Maar er zullen nog decennia voorbij gaan voor zijn naam bij GFC een vage herinnering wordt. Ik ben, zoals zo vaak achteraf, blij dat ik hem ooit eerde als man achter de schermen van Goal, in een column van vele jaren terug. Dat ik vond dat hij recht had op de titel GFC-er van het jaar. Vind ik nog steeds. Dan maar postuum.

In 2036 zullen er nog spelers voetballen bij GFC die kunnen vertellen over Jan aan de kant van het veld. In 2057 bij weer een mooi jubileumfeest gaan er nog verhalen over hem naverteld worden. Tot ook hij een voetnoot in de geschiedenis van GFC is geworden. Zoals het uiteindelijk iedereen vergaat. We zullen hem nog lang missen. Ik in ieder geval. En vele GFC-ers met mij, daar ben ik van overtuigd. Rust zacht Jan!

Themaweek 11: Voetbal

Schoenen

Tags

GFC, Goor, hardlopen, Jan Schutteloop, Roy Bielderman, schoenen

Goal, februari 2013

Rome, 1960. Hij was eigenlijk reserve. Ze konden geen passende schoenen voor hem vinden. Dus liep hij maar op blote voeten. Abebe Bikila, Olympisch kampioen op de marathon, alsof het een trainingswedstrijdje was ergens in Ethiopië. Vier jaar later in Tokyo was hij de eerste ooit die zijn titel verdedigde. Toen wel met schoenen overigens.

Kerstvakantie 2012. Ik heb hard nieuwe schoenen nodig en volgens sommigen ook nieuwe kleren. Gewillig laat ik me meeslepen door Enschede op een tocht langs schoenen- en klerenwinkels. Halverwege de dag heb ik al een paar schoenen in de tas en een ander paar aan mijn voeten, als me een paar bruine schoenen worden getoond. Le Coq Sportif, ooit baanbrekend nieuw merk en sponsor van Ajax. Ze leken te veel op de afgetrapte schoenen die ik nog aanhad. Twee paar nieuw was ook genoeg.

Eerste zondag van 2013. Voor GFC-ers vaste prik. Jan Schutteloop. Terwijl vele ‘broodlopers’ zich warmlopen, trekken de voetballers zich vlak voor de race om. Onderweg tijd genoeg om warm te worden. In kleedkamer twee zit de aanvoerder van het derde. Looptalent. Al maanden aangewezen als kopman van zijn team.

“Wij gaan voor je hazen Roy en dan moet jij het afmaken. De eer van je team hooghouden.” Al in de herfst begon de rest van het team. Het grootste probleem zou de lengte van het haaswerk zijn. Het einde van de parkeerplaats, maximaal de sporthal. Daarna moest Roy het zelf doen. Hij ging er niet echt op in. Maar in zijn hoofd speelde het wel. De vijf kilometer winnen, hij was er al geregeld dicht bij.

In de kleedkamer wijst iemand naar de schoenen van Roy. “Heb je geen loopschoenen?” Ik kijk opzij en zie de bruine Le Coqs die ik twee weken geleden liet staan. Sportieve schoenen, maar zeker geen gympen, laat staan loopschoenen.

Ondanks de crisis, gaat het niet echt slecht met ons Nederlanders. Vroeger had je een paar voetbalschoenen en een paar gympen. Tegenwoordig is het al geen uitzondering dat je naast (twee paar) voetbalschoenen speciale kunstgrasschoenen hebt, zaalschoenen en loopschoenen. Voor elke gelegenheid de juiste schoenen. En die loopschoenen zijn dan nog vaak maatwerk, niet zo maar een paar van Scapino.

Niet Roy. Hij heeft schoenen die hem lekker zitten, dus gaat hij er op hardlopen. En hard loopt hij. Bij ieder ander zouden de rug of knieën al voor het klooster naar de malle moeren zijn geweest. Niet Roy. Al zijn hazen (oftewel het deel van het derde dat wel uit bed is gekomen) liggen al op achterstand. Om zich heen hardlopers. Echte hardlopers, geen voetballers die toevallig iets sneller lopen dan de rest. En hij houdt vol.

Vlak bij het sportpark versnelt hij. De laatste vijf kilometerlopers haken af. Nog een rondje om het hoofdveld en hij heeft gewonnen. Wereldprestatie. Vergelijkbaar met de blote voeten van Bikila. Later, veel later hobbelen en sjokken de andere spelers van zijn team over de finishlijn. Hij heeft de erwtensoep al op. Zijn bruine schoenen netjes opgeborgen.

Oud(er) worden

Tags

column, GFC, Goal, Goor, In Memoriam, lifeblog, voetbal, voorzitter

Goal, November 2012

Het klonk onrespectvol, maar zo was het niet bedoeld. Voor de meeste GFC-ers zijn het slechts namen uit een ver verleden. En zowel Cor de Jong als Arnold Schutte kwamen de laatste jaren niet meer op het voetbalveld. Dan is uit het oog vaak ook uit het hart. Sterker nog, bij velen hebben ze er nooit gezeten.

Het ligt niet aan de jongere spelers, het ligt aan mij. Ik word ouder. Ik reed wel eens mee met oom Cor naar een uitwedstrijd. Of eigenlijk reed ik mee met Tante Betsy en Anke. Oom Cor was meestal rustig, de beide dames hadden nogal eens commentaar op de rijstijl van medeweggebruikers. De dag van de week waarop ons eerste voetbalde trok een groep autorijders aan, die volgens mijn nicht en tante niet geschikt waren voor een rijbewijs. Ze stonden ook meestal niet samen langs de kant van het veld. Meestal bleek de scheidsrechter namelijk dezelfde geestelijke vermogens te hebben als de eerder genoemde incompetente chauffeurs. En dan hielden de dames zich niet in. Oom Cor stond liever elders. Rustiger.

Voor vele GFC-ers was hij naast de oud-voorzitter vooral Meester de Jong, de strenge maar rechtvaardige schoolmeester van de Laarschool, die zo prachtig verhalen kon vertellen.

Maar wanneer je zelf al aan het afbouwen bent op zondagochtend, zijn jeugdherinneringen niet meer dan dat. GFC is niet meer de club waar ik naar ging kijken in de tachtiger jaren. Niet de club waar oom Cor voorzitter van was in de zeventiger jaren. Zeker niet meer de club waar Arnold Schutte twee keer kampioen mee werd. We hadden toen vier seniorenteams en een paar juniorenteams en een veld dat we moesten delen met vv Twenthe.

GFC is tegenwoordig een moderne club met tientallen teams, bijna zevenhonderd leden, met dames en gehandicapten, Ukken en veel jeugd. Een club waar naast voetbal vele activiteiten worden georganiseerd. GFC is een grote vereniging, met een lange geschiedenis. En voor velen is het totaal niet interessant wie er in het eerste speelde tien jaar geleden, of zelfs een halve eeuw geleden. Het boeit niet wie er allemaal ooit in het bestuur zaten. Toch zijn we, ik spreek graag over we, een vereniging die dankzij die geschiedenis geworden is tot wat we nu zijn.

“Meer dan voetbal”, zei Toon Groothengel altijd. Netjes geparafraseerd in het Catalaans door de beste club ter wereld: ‘Mes que un club’. Zo voel ik dat nog steeds. En of je die oudjes nu wel of niet kent, of je de opstelling van het kampioenteam uit 1969 nu wel of niet kunt navertellen, dat maakt helemaal niet zo veel uit. Je voelt dat GFC meer is dan slechts twee keer drie kwartier in een roodzwart shirt rennen. En dan zullen er ook in de generaties na mij wel weer leden zijn die wel weten welke GFC-ers er voor gezorgd hebben dat GFC die prachtige club is waar we allemaal trots op zijn. We worden tenslotte allemaal ouder.

Voetbal op televisie

Tags

column, GFC, Goal, Goor, televisie, voetbal

Goal, September 2012

Nu Murdoch de voetbalrechten in Nederland heeft opgekocht, alle clubs blij zijn met de vele extra centen en de NOS tevreden is met nog een jaar samenvattingen, kunnen we rustig concluderen dat voetbal op televisie in Nederland op de rand van een nieuw tijdperk staat. Net als in Engeland en Duitsland zal het grootste deel achter de decoder verdwijnen. Nederland was er een paar jaar geleden nog niet klaar voor, al beweerde Peter in een van zijn columns nog dat Sport7 van de buis was gezopen door een groepje GFC-ers. Maar ook hier zal het voetbal in afzienbare tijd niet meer gratis zijn.

Niet meer dan logisch overigens. Alleen omdat de NOS een karrenvracht munten aan de Uefa overmaakt moeten we kijken naar voorrondes Champions League met Anderlecht en Borrussia Mönchen Gladbach. Dat boeit de doorsnee voetballiefhebber toch niet echt? Mij in ieder geval niet. Maar ik vind het jammer dat ik binnenkort de samenvattingen pas ’s avonds laat zal zien.

Ik ben nog uit de tijd dat een wedstrijd eerst uitverkocht moest zijn voordat besloten werd of die wedstrijd ’s avonds op televisie zou komen. Dat gold voor zowel de Europacup als voor het Nederlands elftal. Een wedstrijd live kijken was erg bijzonder. Een groot toernooi was ongekend, meerdere wedstrijden in een week, het jochie dat ik was, vond het geweldig.

Ondertussen zie ik de keerzijde. Amateurclubs trekken nog maar de helft van het aantal toeschouwers omdat er altijd wel voetbal te zien is op Eredivisie Live. Sterker nog, in de kantine staat VVV tegen NAC gewoon aan, terwijl het eerste aan het voetballen is. Doodzonde. En dan schijnt het bij ons nog mee te vallen in vergelijking met sommige amateurclubs.

Een deel van het Murdoch-kapitaal zou verdeeld moeten worden onder amateurclubs. Zonder de structuur van het voetbal in Nederland, al die kleine clubs, zouden de profclubs geen spelers kunnen scouten die ze op kunnen leiden tot mogelijke profvoetballers. Ik ben voorstander van eerlijk delen, een principe dat de FIFA en UEFA als extreem vreemd hebben weggezet. Liever de nummer vier uit Engeland dan de kampioen van Denemarken, want daar hebben de sponsors niets mee.

Uiteindelijk zal ook in het voetbal de bubbel een keer barsten. Als iedereen een bedrag betaalt om wedstrijden te bekijken, is het afgelopen met de groei. Dan is de emmer vol. Merchandising, volle stadions, sponsoren en televisierechten. Op een gegeven moment kun je er nu eenmaal niet meer uitpeuren. Ik vind het niet erg. De tering en de nering komen vanzelf weer voorbij.

Zelf kijk ik trouwens bijna nooit meer negentig minuten naar een wedstrijd. Eredivisie Live ken ik alleen van gratis proefabonnementen en de kantine. De controle over de afstandsbediening ben ik al lang geleden verloren. Gelukkig kan ik op de computer ook nog het een en ander meepikken. En via sites als sportlemon, vipstand en fromsport vind ik meestal wel een livestream. Kan ik gratis kijken, met reclame er over heen en Arabisch commentaar, een minuutje (of twee) vertraging, maar wel voor niks. En in de tussentijd kan ik ook nog eens mijn mail checken, de krant lezen of een column schrijven. Deze bijvoorbeeld.

Nog steeds elke zondag..

Tags

column, GFC, Goor, voetbal

De populairste oude column uit Goal was het verhaal van Paul Heere. Vooral dankzij zijn eigen team en hun facebookpagina natuurlijk. Hij vond het zelf een mooi stukje, vertelde hij me. De wedstrijd bij Rood Zwart is echt gespeeld. Ik weet niet of hij die dag inderdaad reserve was. Het ging er mij om een indruk te geven van iemand die vele zondagochtenden dwars door Nederland rijdt om in het laagst mogelijke elftal van mijn clubje te spelen. De route klopt volgens Google maps.

Goal, Februari 2012

Ver van huis

6.21 uur. Snelweg. Vier minuten geleden van huis gegaan. Het brood zal nu wel ontdooid zijn. Hij rijdt de autobaan op bij Zaandam, richting onze hoofdstad. Het ontbijt smaakt hem goed. Het is rustig op de weg.

6.33 uur. De A1. Rechtdoor naar de kantine. Planken gaat niet helaas. Te veel nutteloze flitspalen. Op dit tijdstip kun je zonder problemen 130 rijden, maar mag het niet. Door de week is het hier zo druk dat de gemiddelde automobilist al blij is dat de derde versnelling gebruikt mag worden. Zijn koffie is op ondertussen.

6.36 uur. Hengelo op de borden. Nog wel meer dan 130km volgens de ANWB. Hij zal er iets eerder afgaan op weg naar de kantine. Het was koud vanochtend en hij had geen zin om er uit te gaan. Kwart voor zes, zondagochtend. Vroeger was dat het tijdstip waarop de diehards thuis kwamen na een avond flink zuipen. Tegenwoordig wordt hij als de diehard gezien, omdat hij op dat tijdstip al opstaat.

7.17 uur. De eerste teamgenoten zullen wakker worden. Hij is benieuwd wie er zich vandaag weer verslaapt. Hij is er aan gewend geraakt. Die jonge jongens zuipen zo veel, dat ze met geen tien wekkers wakker te krijgen zijn. Gelukkig hebben ze een brede selectie. En een meter bier na de tijd is ook altijd meegenomen. Niet dat hij daar veel aan heeft, hij moet vanmiddag weer achter het stuur.

7.45 uur. Hij verlaat de autobaan en gaat de S15 op. Een Tomtom heeft hij niet nodig. Hij kent de weg uit zijn hoofd. Het weer is er niet beter op geworden. Was het thuis nog droog, hier miezert het. Niet hard, maar gecombineerd met de wind en regen niet echt voetbalweer. Maar ja, Rood Zwart heeft kunstgras, het zal dus wel doorgaan.

7.53 uur. Volgens Morssink is het drie graden en heeft hij nog zes minuten om op tijd in de kantine te zijn. Perfecte timing dus.

8.15 uur. Nog steeds geen volledig team. Tweede kopje koffie. In Goor is alles afgelast. Spelers van het 2e en 3e bellen naar de kantine. Zij kunnen blijven liggen.

8.28 uur. Op de parkeerplaats verdeelt het team zich over de auto’s. Hij rijdt. Die paar kilometer kunnen er ook nog wel bij. Er komen nog twee teamgenoten aangereden op de fiets. Als een van hen bij hem in de auto stapt, beslaan de ruiten. Diens laatste biertje werd naar achter geslagen toen zijn wakker ging.

8.41 uur. De kleedkamer. Hij pakt zijn schoenen. De opstelling wordt bekend gemaakt. “Jij begint op de bank vandaag Paul.” Tja. Heeft hij meer recht om te spelen omdat hij er al 150km op heeft zitten? Zelf vindt hij van niet. Toch voelt het wrang, die laatkomer die daar nog half bezopen in het hoekje zoekt waar het eind van zijn veters is, zodat hij zijn schoenen uit kan doen, staat wel in de basis.

9.03 uur. 1-0. Het is koud in de dug-out. Gelukkig wel droog.

9.42 uur. Hij loopt vast richting kleedkamer. 4-0 achter, dit zal wel niet veel worden vandaag. Er kunnen er wel acht gewisseld worden, zo slecht spelen ze. Maar ja, ze hebben maar twee wissels.

10.02 uur. De tweede helft begint. Hij mag meedoen. Het maakt niets uit. Zijn voeten zijn zo koud, dat gaat niet meer over. Rood Zwart blijft beter. Ook deze 45 minuten krijgen ze geen poot aan de trapper.

10.48 uur. Een warme douche. Die heeft hij wel verdiend. Naast hem staat er een die nu pas wakker lijkt te worden. Die zou je kunnen vragen over de wedstrijd, maar enig zinnig woord zou er niet uitkomen.

11.35 uur. Terug in Goor. Twee zitten er al. Te laat om nog naar Delden te komen, op tijd voor de nazit. De eerste twee meter bier zijn dus al geregeld. Hoeft hij niet te lappen. Na twee mag hij er toch niet meer hebben.

12.03 uur. Weer in de auto. Nog 150 kilometer en hij is weer thuis. Lekker gevoetbald. Volgende week uitslapen. Thuiswedstrijd. Kan hij lekker tot zeven uur blijven liggen.

Themaweek 1. 2015 in 1 week

Het derde gaat aan keepers ten onder

Tags

column, GFC, Goal, keeper, voetbal

Goal, juni 2012

Zoals het er nu uitziet, speel ik volgend jaar in een ander team. Dat kan opnieuw GFC 3 heten, misschien wordt het ook wel het vierde, maar omdat bijna een half elftal volgend jaar niet meer meedoet, kun je niet meer over hetzelfde team spreken. Wat opvalt de laatste seizoenen is de grote hoeveelheid keepers in en om het derde.

Alleen al in het afgelopen seizoen hebben acht verschillende spelers de handschoenen aangetrokken om het doel van het derde te verdedigen. In willekeurige volgorde: Dennis, Joris, Richard, Rene, Ruud, Marcel, Frank en Jorn. Die laatste moest twee keer vanuit het veld de goal in om een uitvallende keeper te vervangen. Marcel speelde het kortst, hij wilde zijn oude team wel even uit de brand helpen, maar kreeg een schoen tegen zijn hoofd en viel binnen een half uur al uit. Rene maakte de transformatie van geblesseerde verdediger en reservekeeper tot leider, maar moest toch nog een helft meespelen. We zullen vooral het muurtje tegen Delden herinneren dat hij voor zich metselde. Hoe die vrije trap toch nog in de hoek verdween was menigeen een raadsel.

Vorig seizoen was het niet veel anders overigens. Zeven verschillende doelverdedigers. Marcel, Dennis, Rene, Ruud, Rik, Wessel en Hans. Slechts een gedeeltelijke overlap dus. Goed tellend kom ik op elf verschillende keepers in twee seizoenen. Ik ken weinig teams die dat aantal halen. En heb ik het nog niet eens over de seizoenen daarvoor waarin we Erik, Tom, Mark, Rein, Patrick en misschien ben ik er nog wel wat vergeten, ook te gast hadden onder de lat.

Maar daar zijn we er nog niet mee. Ook de begeleiding van het derde is grotendeels in handen van voormalige doellieden. Aan de kant loopt Erik met een vlag in de handen. Rene was al genoemd, neo-leider en invaller-doelman. De Trainer-Coach aan het begin van het seizoen Harry Lammertink is op de kampioensfoto van 1969 nog te herkennen als de tweede keeper van ons eerste. Halverwege het seizoen kon hij door diverse redenen niet meer verder en moesten we op zoek naar een vervanger. Het zal u niet verbazen dat ook toen een keeper werd gevonden. Rein Ruumpol maakte het seizoen af als technisch directeur van de verzameling voormalig keepers met wat voetballers eromheen.

Als ik u ook nog vertel dat het team jaren onder leiding van Erwin Burggraaf stond, voor de jongeren onder ons: ooit een talentvolle keeper in de jaren tachtig, maar door diverse onverklaarbare oorzaken nooit echt doorgebroken en de uitvinder van de zespuntenwedstrijd, dan kunnen we toch rustig concluderen dat de keepers de geschiedenis van dit team hebben bepaald.

Hoe het verder moet met dit team is nog niet helemaal duidelijk. Wie zakken er (al dan niet vrijwillig) van het tweede? Welke jeugdspelers komen over? Fuseren we met het vijfde? Maar vooral: wie gaat de opstelling bepalen? Want na Harry stopt ook Rein er mee. We hebben dus een nieuwe trainer-coach nodig. Gezien de laatste jaren lijken een aantal namen in aanmerking te komen: Rene Zwierink, Hans Middelesch, Bartjan Groothengel en Rene Toonen zijn de namen die circuleren binnen het circuit. Outsiders zijn Mark Oltwater, Patrick Bril en Gerard Soomers. Of zouden we toch ook kunnen uitkomen bij een voetballer? Het lijkt onvoorspelbaar. Of onvoorstelbaar. Beide?

Erelid

Tags

column, Edgar Davids, erelid, GFC, Goal

Goal, april 2012

Zoals velen zullen hebben meegemaakt, krijg je van Sinterklaas wel eens iets waar je op het eerste gezicht niet zo heel erg blij mee bent. Toch doe je blij en speel je dat het cadeau precies is wat je zocht. In mijn geval een voetbalkalender. Vreemd, geen 365 blaadjes, maar de woensdag en donderdag op 1 papiertje. Bij elkaar geraapte voetbalfeitjes, kwisjes met dank aan wikipedia, wat voetbalstatistieken en je hebt een kalender.

Al op drie januari bleek dat het me toch meeviel. Het ging over Pelé. Volgens velen de beste voetballer aller tijden. In de laatste regel stond echter iets dat ik nog niet wist: “In 2007 werd hij erelid van de Duitse club 1.FC Köln.” Ik vroeg me af wat de Braziliaan ooit in de Domstad had gedaan. Maar hoe ik ook zoek via Google, ik kom er niet achter. Ik kan niet anders dan concluderen dat het een publiciteitsstunt is geweest. Pelé was blijkbaar ijdel genoeg om de titel in ontvangst te nemen, de voormalige topclub FC Köln (drie keer landskampioen, vijf keer bekerwinnaar) genereerde weer wat publiciteit, iedereen blij.

Erelid is een belangrijke titel bij een club. 22 heeft GFC er. Mooi aantal. De titel moet schaars blijven om waarde te hebben. Er moet een jarenlange toewijding aan vooraf zijn gegaan. Gelukkig heeft de Oudste Goorsche dat goed begrepen. Vooral bij jubileumfeesten werd de titel uitgedeeld. De eerste was Folkert Haanstra, vader van de legendarische filmmaker Bert. De laatste is Ate Brunnekreef, tijdens het eeuwfeest kreeg ‘Snor’ deze mooie titel.

bron: wikimedia

Toch denk ik dat er ook voor GFC mogelijkheden liggen. Waarom zouden we niet een bekende voetballer kiezen en die erelid maken? De brutalen hebben de halve wereld. Nu is het natuurlijk zaak om een goede keuze te maken. De categorie Pelé moet je vergeten. Dus Cruijff, Messi of Maradona is jezelf overschatten. Maar het heeft ook weinig zin om Jeroen Heubach of Folkert Velten uit te kiezen. Het moet een naam zijn die iedereen kent, maar de speler in kwestie moet de titel wel accepteren.

Wesley Sneijder zou een goede kandidaat zijn. Zijn laatste wedstrijd in Nederland speelde hij tegen GFC. Maar ik betwijfel of Yolanthe haar mannetje op 7 oktober even naar Goor laat komen. Voor Huntelaar en Heitinga zal hetzelfde wel gelden. Twee andere oud-internationals speelden ooit in het tweede van FC Twente dat met moeite won van ons eerste in een bekerwedstrijd. Maar zijn Niels Oude Kamphuis en Sander Westerveld nog bekend genoeg om publiciteit te generen?

Mijn voorstel is om Edgar Davids erelid te maken. Hij heeft weer wat meer tijd, nu hij zich niet meer met Ajax hoeft bezig te houden. Lijkt me ijdel genoeg om een titel in ontvangst te willen nemen, speelde in 2007 ook mee tijdens de jubileumwedstrijd en is dus de ideale kandidaat. Mocht het je lukken, dan haal je de landelijke pers. GFC bestaat dit jaar 105 jaar. Wie heeft het mobiele nummer of mailadres? We nodigen hem gewoon uit op zeven oktober. Mag hij naast Johan Alink en Ate zitten. Goed gezelschap.

Ver van huis

Tags

column, GFC, Goal, Goor, Paul Heere, voetbal, voetbalzondag

Goal, Februari 2012

6.21 uur. Snelweg. Vier minuten geleden van huis gegaan. Het brood zal nu wel ontdooid zijn. Hij rijdt de autobaan op bij Zaandam, richting onze hoofdstad. Het ontbijt smaakt hem goed. Het is rustig op de weg.

6.33 uur. De A1. Rechtdoor naar de kantine. Planken gaat niet helaas. Te veel nutteloze flitspalen. Op dit tijdstip kun je zonder problemen 130 rijden, maar mag het niet. Door de week is het hier zo druk dat de gemiddelde automobilist al blij is dat de derde versnelling gebruikt mag worden. Zijn koffie is op ondertussen.

6.36 uur. Hengelo op de borden. Nog wel meer dan 130km volgens de ANWB. Hij zal er iets eerder afgaan op weg naar de kantine. Het was koud vanochtend en hij had geen zin om er uit te gaan. Kwart voor zes, zondagochtend. Vroeger was dat het tijdstip waarop de diehards thuis kwamen na een avond flink zuipen. Tegenwoordig wordt hij als de diehard gezien, omdat hij op dat tijdstip al opstaat.

7.17 uur. De eerste teamgenoten zullen wakker worden. Hij is benieuwd wie er zich vandaag weer verslaapt. Hij is er aan gewend geraakt. Die jonge jongens zuipen zo veel, dat ze met geen tien wekkers wakker te krijgen zijn. Gelukkig hebben ze een brede selectie. En een meter bier na de tijd is ook altijd meegenomen. Niet dat hij daar veel aan heeft, hij moet vanmiddag weer achter het stuur.

7.45 uur. Hij verlaat de autobaan en gaat de S15 op. Een Tomtom heeft hij niet nodig. Hij kent de weg uit zijn hoofd. Het weer is er niet beter op geworden. Was het thuis nog droog, hier miezert het. Niet hard, maar gecombineerd met de wind en regen niet echt voetbalweer. Maar ja, Rood Zwart heeft kunstgras, het zal dus wel doorgaan.

7.53 uur. Volgens Morssink is het drie graden en heeft hij nog zes minuten om op tijd in de kantine te zijn. Perfecte timing dus.

8.15 uur. Nog steeds geen volledig team. Tweede kopje koffie. In Goor is alles afgelast. Spelers van het 2e en 3e bellen naar de kantine. Zij kunnen blijven liggen.

8.28 uur. Op de parkeerplaats verdeelt het team zich over de auto’s. Hij rijdt. Die paar kilometer kunnen er ook nog wel bij. Er komen nog twee teamgenoten aangereden op de fiets. Als een van hen bij hem in de auto stapt, beslaan de ruiten. Diens laatste biertje werd achter geslagen toen zijn wakker ging.

8.41 uur. De kleedkamer. Hij pakt zijn schoenen. De opstelling wordt bekend gemaakt. “Jij begint op de bank vandaag Paul.” Tja. Heeft hij meer recht om te spelen omdat hij er al 150km op heeft zitten? Zelf vindt hij van niet. Toch voelt het wrang, die laatkomer die daar nog half bezopen in het hoekje zoekt waar het eind van zijn veters is, zodat hij zijn schoenen uit kan doen, staat wel in de basis.

9.03 uur. 1-0. Het is koud in de dug-out. Gelukkig wel droog.

9.42 uur. Hij loopt vast richting kleedkamer. 4-0 achter, dit zal wel niet veel worden vandaag. Er kunnen er wel acht gewisseld worden, zo slecht spelen ze. Maar ja, ze hebben maar twee wissels.

10.02 uur. De tweede helft begint. Hij mag meedoen. Het maakt niets uit. Zijn voeten zijn zo koud, dat gaat niet meer over. Rood Zwart blijft beter. Ook deze 45 minuten krijgen ze geen poot aan de trapper.

10.48 uur. Een warme douche. Die heeft hij wel verdiend. Naast hem staat er een die nu pas wakker lijkt te worden. Die zou je kunnen vragen over de wedstrijd, maar enig zinnig woord zou er niet uitkomen.

11.35 uur. Terug in Goor. Twee zitten er al. Te laat om nog naar Delden te komen, op tijd voor de nazit. De eerste twee meter bier zijn dus al geregeld. Hoeft hij niet te lappen. Na twee mag hij er toch niet meer hebben.

12.03 uur. Weer in de auto. Nog 150 kilometer en hij is weer thuis. Lekker gevoetbald. Volgende week uitslapen. Thuiswedstrijd. Kan hij lekker tot zeven uur blijven liggen.

Een echte spits is schaars

Tags

column, fcblogbroeders, GFC, Goal, spits, voetbal

Goal, November 2011

Naast de linksbuiten (wordt vaak vreemd gevonden) loopt nog een bijzondere speler. De spits. Elk jochie wil spits zijn, maar slechts een enkeling wordt daadwerkelijk spits. Belangrijk kenmerk van de spits is dat hij altijd scoort. Klinkt voordehandliggend, maar dat is het niet.

De spits maakt het allemaal geen moer uit. De wedstrijd kan volledig langs hem heen gaan, maar er komt een moment dat hij, ongemerkt voor zijn directe tegenstander, op de goede plaats staat en ineens de bal krijgt. Hij scoort en zijn wedstrijd is goed. Tot dat moment viel hij alleen maar op door balverlies, hangende schouders, moedeloze blik en onhandige acties. Maar nu heeft hij gescoord en wordt hij, na een beroerde wedstrijd, alsnog gekozen als man of the match. Hij heeft de beslissende gemaakt tenslotte.

De echte spits maakt het niet eens uit wat de uitslag is. Of hij wedstrijden beslist. Hij wil gewoon scoren. Na de wedstrijd vraagt hij een medespeler onopvallend wat de stand eigenlijk was. Maar als hij zelf gescoord heeft, is het antwoord niet eens belangrijk. Zijn dag is al goed. De ultieme spits: Filipo Inzaghi.

Echte spitsen zijn schaars. Een misverstand is dat de spits een goede voetballer moet zijn. Integendeel. De spits mag het spel langs zich heen laten gaan, mag 89 minuten onzichtbaar zijn, mag alle ballen van zijn voeten laten springen, want dat ene moment dat komt. Dat ene moment waarin hij ineens alles goed doet. De verdediging in slaap gesust en daar ligt de bal al in het net.

Goede voetballers die in de spits terecht komen zijn dus geen echte spitsen. Van Basten bijvoorbeeld was een wereldvoetballer, scoorde vaak en wordt door velen als de ultieme spits gezien. Maar een echte spits was hij niet. Als middenvelder was hij ook een ster geworden, had de laatste jaren van zijn carrière ook laatste man kunnen spelen, als hij fit was gebleven. Zijn voorganger daarentegen was wel een echte spits. Wim Kieft. Voorzet, hoofd ertegen en goal. Simpel, zoals een echte spits dat graag ziet.

GFC heeft eigenlijk weinig echte spitsen gehad. De geruchten gaan dat Jan Scholte in ’t Hoff er een was. Jan Tieman wordt ook genoemd. Maar sindsdien staan eigenlijk altijd goede voetballers voorin, die scoren omdat ze goed zijn, niet omdat ze een neusje voor de goal hebben. Henk Höver, Simon Ruumpol, David Ifrah, hoe ze ook heten, het zijn geen echte spitsen. Edwin Zenderink kwam nog het dichtst in de buurt. Beetje rommelen, verdediger pesten, klutsbal mee en op het juiste moment toeslaan.

Zelf ben ik sinds vorig seizoen ook weer in de spits beland. Maar ik weet dat ik geen echte spits ben. Het pure ‘torinstinct’ ontbreekt. Het per ongeluk op de juiste plek staan zit niet in mij. Vorige maand het definitieve bewijs. Markelo uit. We missen veel kansen. Heel veel kansen. Ik ook. We hadden al met dubbele cijfers moeten voorstaan, maar het staat nog steeds maar 1-2. Vlak voor tijd loop ik mee, maar de voorzet komt net achter me. Ik sta te diep. Op de doellijn draai ik mij om en zie dat de verdediger de bal tegen zijn scheenbeen aan krijgt. Het leder rolt mijn kant op. In een reflex til ik mijn voet op en laat de bal over de lijn lopen. 1-3. Een echte spits had de bal stilgelegd of aangeraakt, als de treffer maar op zijn naam zou komen. De reflex, het moment dat je niet nadenkt maar doet, bewijst voor mij dat ik geen echte spits ben en het ook nooit zal worden. Het zal niet lang duren, ik schat een kilo of drie, en ik word weer als laatste man opgesteld.

Uitsyndroom

Tags

column, fcblogbroeders, GFC, Goal, Goor, voetbal, zondagmorgenvoetbal

Goal, september 2011

Na een beroerd seizoen in de vijfde klasse, speelden we het afgelopen seizoen weer in de zesde klasse. Romano had ons definitief verlaten voor een trainerscarrière, we kwamen allemaal weer een stukje dichter bij de AOW, een klasse lager leek een goed plan. Natuurlijk begonnen we ambitieus. Voor minder dan het kampioenschap zouden we het niet doen. Nevendoelen als honderd doelpunten lieten we nog maar even achterwege.

We begonnen goed. Een moeizame overwinning tegen Rekken thuis, een makkelijke uitzege tegen Witkampers waar we binnen een kwartier op 0-3 stonden. In Laren noemden ze ons al kampioen. Het werd een leuk seizoen. Tot begin mei hadden we een kans op het kampioenschap, uiteindelijk bleken we niet goed genoeg om de beste spits van Goor van het scoren te houden en eindigden we dus als tweede afgelopen mei.

Wel hebben we een unieke prestatie geleverd. Elf thuiswedstrijden, drieëndertig punten. Zelfs geen gelijkspel, gewoon alle thuiswedstrijden winnen. In mijn voetballoopbaan, ondertussen toch al 35 seizoenen lang, had ik dat nog nooit meegemaakt. Niet in A1 toen we meer dan 100 doelpunten maakten. Niet in het eerste, toen we de nacompetitie haalden, ook niet toen we kampioen werden. Zelfs niet met dit team, toen we in het jubileumjaar kampioen werden met 15 punten voorsprong.

Aan de thuiswedstrijden lag het dus niet. Het probleem lag afgelopen jaar dus in de uitwedstrijden. Het begon bij HSC. Vroeg op, nat en koud, te veel zelfvertrouwen na de volle winst in de eerste vijf wedstrijden, voor we het wisten stonden we met 3-0 achter. We kwamen terug tot 3-2 en 4-3, maar de scheidsrechter sleepte de thuisploeg er door. Het werd gekker twee weken later in Lochuizen. 80 minuten lang kwam het tweede van die club niet over de middellijn. Het lag aan ons dat we slechts met 0-2 voorstonden. Maar wat kon ons gebeuren. In de 89e minuut de gelijkmaker incasseren. Dat gebeurde er.

Door een wedstrijdschema waarin we veel thuis speelden en weinig uit, daarbij wat afgelastingen, stonden we in de winterstop nog steeds vlak bij de top. Maar ondertussen hadden we uit nog maar een keer gewonnen. Bij BSC Unisson speelden we weer gelijk, bij Buurse verloren we zelfs kansloos. Dat de grensbewoners een half elftal uit een hoger team haalden, wisten we niet zeker, maar het leek wel logisch. De overige resultaten van dat team bevestigden het gevoel. Het verklaarde voor ons het verlies wel. Maar toen we ook bij Rietmolen verloren en onze invallers uit B1 de beste spelers van het veld bleken, konden we toch niet anders concluderen dat het derde van GFC leed aan een officieel uitsyndroom.

Het was bijna april, theoretisch deden we nog steeds mee om het kampioenschap, maar nog steeds hadden we uit pas een keer gewonnen. De overwinning op Hoeve Vooruit (u las er al over twee Goals geleden), was een keerpunt. Slecht spelen tegen de onderste, maar wel weer gewonnen. Ook in Lochem en Bentelo werden drie punten behaald. Het waren de laatste overwinningen buiten Goor. Slechts 4 van de 15 overwinningen, te weinig om het uitsyndroom af te schrijven.

Waar staan we in september? Bestaat het uitsyndroom nog? Weten onze jonge aanwinsten van ons probleem van vorig seizoen? Kunnen we onze remmingen overwinnen en nog een keer voor het kampioenschap gaan? De tijd zal het leren…

Suus foeballe. Saam met papa.

Tags

column, GFC, Goal, Suus, voetbal

Goal, juni 2011

Het eerste jaar is prachtig. Een kind, elke dag worden er alleen in Nederland al een kleine 500 geboren. Maar je eigen kind is altijd bijzonder. Die andere 499 doen er niet meer toe. En na ruim een jaar begint het te brabbelen. Nog mooier dan het eerste jaar. Woordjes, of wat er op lijkt. En na een tijdje zinnetjes. Tenminste, meerdere woordjes achter elkaar.

Suus leerde al snel het woordje ‘foeballe’. Papa (dat woord kende ze al overigens) deed aan foeballe. Dus als papa de jas aandeed, klonk al snel de vraag ‘papa foeballe?’ Op donderdag en zondag kon ik die bevestigend beantwoorden, maar probeer een kind van anderhalf het verschil tussen de dagen maar eens uit te leggen. Papa ging erg vaak foeballe in die tijd.

Overal zag Suus toen voetballers. Op de televisie, buiten op straat, zodra ze een bal zag. En altijd was het ‘papa foeballe’. Bij oma en opa komt er tijdens het zappen minder dan een seconde rugby in beeld, ‘Foeballe. Papa ook.’ De grootouders waren verbaasd en trots op de kleindochter.

Aan het begin van dit seizoen een mooi moment. De eerste competitiewedstrijd kwam Suus met opa mee kijken. Het was niet zo best weer, miezerige regen, ze mochten gelukkig schuilen in de dug out. En papa op een afstand herkennen is niet eenvoudig als je zo klein bent. Ze hebben allemaal hetzelfde shirt aan tenslotte.

Halverwege de eerste helft is er echter een moment dat papa in de buurt van de zijlijn komt. De bal is er gelukkig uit, want Suus ziet papa en rent bij opa weg. Op naar papa, een zijlijn heeft ze nooit gezien. Normaal gesproken het mooiste moment van de dag. Thuiskomen of ophalen bij de crèche en dan begroet worden door die kleine krullenbol die op je af komt rennen. In een voetbaltenue tijdens een wedstrijd ook leuk, maar het moment is minder geschikt.

De tegenstander uit Rekken vindt het geen probleem, ze lachen als ik Suus optil en terug breng naar opa. Ze wachten zelfs met de inworp. ‘Papa foeballe’, hoor ik nog vanuit de dug out. In de rust kreeg ze een zakje snoep van opa. De tweede helft waren ze verdwenen. Maar mijn wedstrijd was al goed. Dat we wonnen was bijzaak. Als je op recreatief niveau voetbalt is dat toch al minder belangrijk.

Suus is ondertussen haar tweede verjaardag al voorbij. Haar zinnetjes worden langer. Ze wil later ook op voetbal. Tenminste als ik het goed vertaal. ‘Suus ook foeballe. Saam met papa. Mama niet. Mama kijken’. Ze speelt wel eens met een bal. Schopt er ook wel eens tegen aan, al kan ik nog niet zien of ze links of rechts is (tweebenig?). En ze gaat ‘foeballe’. Ik gok dat ik niet meer mee mag doen bij de Ukken en F-jes over drie jaar. Moet ik maar weer leider worden. Ook leuk. En mama moet kijken. Ik ben benieuwd.