Twee weken geleden was ik op het GroenLinks congres. Al vele jaren was ik niet meer geweest, Zwolle is goed te doen, ik ben maar weer eens gegaan.
Leuk, om vele bekenden tegen te komen die ik niet zo vaak zie, die elders actief zijn. Leuk om te zien dat velen zich inzetten voor een betere wereld.
Ook vreemd, omdat we veel amendementen voor de kiezen kregen, die niet altijd even duidelijk waren (of nuttig). Vreemd, omdat de Jessias de hele dag zichtbaar vooraan zat, maar toen hij eindelijk mocht spreken, van achter uit de zaal kwam, als een Amerikaans politicus, waarbij de vorm boven de inhoud gaat.
Maar het vreemdst vond ik de Social Media die dag. In een pauze verzond ik een tweet namens onze lokale afdeling. Even kijken via de hashtag. Had ik niet moeten doen. Wat een vreemde verzameling haattweets kwam ik tegen. Mensen die overduidelijk aan de andere kant van het land in een luie stoel zaten, oordeelden over de mensen die in Zwolle zaten. En dan is oordelen nog tot daar aan toe, maar veroordelen of klinkklare leugens verspreiden, ik begreep het niet, ik begrijp het nog steeds niet.
Natuurlijk weet ik dat er velen zijn die andere denkbeelden hebben. Daar hebben we andere politieke partijen voor. Daarnaast hebben we gelukkig vrijheid van meningsuiting. Maar wat zit je dwars als je GroenLinks gaat bashen? Ik kan niet anders concluderen dat het angst is. De macht ligt al jaren bij de VVD, op de langere termijn bij het CDA. Slechts op lokaal niveau, en dan nog slechts in een paar steden, praat GroenLinks mee. Maar de partij het huidige klimaatbeleid verwijten lijkt me niet logisch. Ook dat wetenschappers bepaalde conclusies trekken kun je een politieke partij niet aansmeren. Dus moet het wel angst zijn. De slogan #tijdvoorverandering is natuurlijk niet voor iedereen leuk. De mens is een gewoontedier. Een partij die dingen wil veranderen, een partij die keuzes durft te maken, het is voor de doorsnee populist bedreigend. Stel dat ze echt aan mijn auto komen, mijn gehaktbal, mijn sigaret! Stel dat er echt vluchtelingen bij mij in huis moeten!
Gelukkig zag ik meer dan 2000 gelijkgestemden die het wel goed voor hebben met de wereld. Die verder kijken dan hun neus lang is. Die opkomen voor de zwakkeren, die de vervuiler wil laten betalen. Die een betere wereld wil voor onze kinderen en kleinkinderen. En gezien de laatste verkiezingsuitslagen en hopelijk de volgende, zijn er steeds meer die er zo over denken. Nu nog die populisten laten nadenken, al zal dat misschien wel de zwaarste taak blijken.
Ook in 2019 heb ik weer bijgehouden wat mijn stappenteller aangaf. Wel ben ik afgestapt van het principe dat ik elke dag 10.000 stappen wilde lopen. Dat is me in 2018 gelukt, maar het dwangmatige kon ik gelukkig achter me laten. Dat betekende meteen dat ik aan het begin van het jaar, na 500 opeenvolgende dagen wel, een aantal dagen niet de 10.000 haalde.
