Categorie Archief: Gerbie’s Lifeblog

Ooit in de zandbak?

19 donderdag Apr 2018

Posted by in Gerbie's Lifeblog

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Voorlopig verdwijn ik nog niet van Facebook, al zie ik ook wel de nadelen. De laatste tijd is het wat rustiger, maar vorig jaar kreeg ik een tijdje vele vriendschapsverzoeken van jongedames die me niet meteen bekend voorkwamen.

 

 

 

 

 

Zaten ze ooit bij mij in de zandbak? Waren ze in hetzelfde hostel tijdens het backpacken? Zat ik naast ze in een vliegtuig, in de Greyhound? Gaf ik ze ooit les? Hoe waren ze bij mij terecht gekomen?

Toch deden de foto’s iets anders vermoeden:
 

 

 

 

 

Zonder uitzondering dames met erg weinig FB-vrienden, ook al deden hun foto’s vermoeden dat het maken van vrienden niet zo heel lastig zou moeten zijn. De foto’s werden ook iets explicieter:

 

 

 

 

 

Uiteindelijk ben ik er toch maar niet op ingegaan. Ook de links naar websites in hun enige FB-post lonkten niet echt. Het fenomeen is overigens weer voorbij, lijkt het. Betere beveiliging op Facebook, of pas ik niet meer in de doelgroep?

Advertenties

Terug naar normale blogmodus

26 maandag Mrt 2018

Posted by in Gerbie's Lifeblog

≈ Een reactie plaatsen

Tags

,

Het einde van de themaweken. Leuk om te doen, makkelijk om vooruit te programmeren, maar minder actueel, minder uitdagend. Dus ga ik terug naar de reguliere blogmodus. Onregelmatig. Soms lang, soms kort. Nog een aantal boekverslagen van vorig jaar en dan snel verder met de boeken van 2018. De top 212, vanaf morgen. Voetbal in het weekend. En verder alles wat er in mij opkomt.

Reacties, suggesties, verzoekjes, vragen, allemaal welkom!

Een jaar zonder papa

07 zaterdag Jan 2017

Posted by in Gerbie's Lifeblog, themaweek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

2016 was het eerste jaar dat ik geen vader meer had. Een heleboel dingen voor het eerst zonder dat hij er bij was. Zoals dat gaat, het leven gaat verder. Een jaar na zijn overleden schreef ik onderstaand stukje.

 

Dag Papa,

Een jaar is voorbij. Dat is het moeilijkste jaar, zeggen ze. Alles voor de eerste keer. Natuurlijk kloppen clichés, geen toeval. Maar ik geloof niet dat het een mijlpaal is. Er zullen nog veel momenten komen dat we je missen. Niet alleen kerst, verjaardagen en vaderdag. Maar juist ook de niet logische momenten, dan komen ze harder aan. Suus die een foto van je in haar bed heeft gelegd. Mama die een mooie touretappe met tranen in haar ogen zit te kijken. De jaarvergadering waar ik dit jaar een speldje kreeg, jij vorig jaar, nu was je het onderwerp van de minuut stilte aan het begin.

Er zijn er meer gegaan sindsdien, jonger, ouder, maar elke keer weer schiet de gedachte door mijn hoofd dat je er nog jaren had kunnen lopen. Maar zoals die laatste jaren, dat heeft ook geen zin. Dat was geen leven, dat was overleven. Dat je het allemaal voor jezelf hebt kunnen houden, ik snap het nog steeds niet.

Maar we moeten verder. We kunnen niet anders. Suus is nog altijd ‘blij dat ik opa bijna zeven jaar heb gekend’. Mama heeft iets meer rust, vooral de bevestiging gehad dat de laatste jaren te niet dezelfde papa was als de eerste halve eeuw daarvoor. Het gaat ons niet slecht. We missen je. En dat gaat niet over na een jaar.

dscf0504

Themaweek 26: 2016 in 1 week