Eind themaweken. Niet omdat ik geen inspiratie heb (zat). Niet omdat er geen boeken klaar liggen om te bespreken (meer dan zat).
Maar de tijd om vooruit te programmeren ontbreekt me. Steeds dichterbij kwam het moment dat er niets meer klaar stond. Steeds dichterbij het moment dat ik moest kijken hoe ik verder wil. Ik heb overwogen weer een reces in te lassen. Maandje, misschien twee. Geeft rust. Levert tijd op. Mijn boek moet af, moet geredigeerd worden. Moet beter worden. Het volgende boek ben ik al mee begonnen, lekker schrijven. Maar waar haal ik de tijd vandaan? Ik wil niet stoppen met voetballen, bij een vereniging horen betekent ook dat je meer doet dan 90 minuten in de wei lopen. Ik wil Suus zien hockeyen, zo vaak mogelijk. Ik ben politiek actief, kost ook steeds meer tijd.
Dus plan ik voorlopig even helemaal niets. Ook geen reces. Want soms wil ik wel snel een stukje tikken en op mijn site gooien. Misschien de laatste 10 platen in mijn top 212 eindelijk publiceren. Kan begin 2022 af zijn. Maar dan? Af is ook zo definitief.
Kortom, u ziet mij de komende tijd wel eens langskomen. Of niet.
We hebben al zo lang een demissionair kabinet, er zit geen progressie in de formatie. Ik word gebeld. We willen jou als onderminister. Mijn vraag of dat geen staatssecretaris heet wordt genegeerd. Onderminister dus. Eitje, want je krijgt hetzelfde takenpakket als in de provincie. Dat ik ook provinciaal geen portefeuille heb, wordt ook aan voorbijgegaan. Men zal mij installeren als onderminister.
Op een bruiloft, geen idee van wie, geeft de best man, in dit geval een mevrouw, haar speech. Saai, voorspelbaar, ik luister nauwelijks. Tegen het eind van haar speech vertelt ze iets over een levenshouding, een yoga-achtige terminologie, ik begrijp er niets van. De beeldspraak is echter duidelijk, ze rits haar jurk aan de voorkant open en staat halfnaakt te speechen. Dit is geen inkijk meer, dit is exhibitionisme. Ik kijk om me heen, maar het lijkt alsof ik de enige ben die dit vreemd gedrag vindt. Sterker nog, her en der zijn er andere gasten, vooral dames, die meedoen. En niemand reageert, ik zie vele borsten, waarvan ik er eerlijk gezegd een groot deel liever niet had gezien; de geslachtsdelen zijn slechter zichtbaar, sommigen omdat ze alleen hun shirt hebben geopend, anderen lijken barbie-achtigen.
De betonnen muren maken dat het ergens tussen een bunker en een niet-af huis inzit. Kale matrassen op de grond, in meerdere ruimtes. We zitten gegijzeld, maar wie ons bewaakt is me niet duidelijk. Niemand doet veel.
Timewarp. We zijn ergens geweest, keren terug naar de bunker. Er zijn niet genoeg zitplaatsen op de achterbank, de stoel naast de bestuurder is weg, ik zit daar op de grond. De weg heeft de breedte van een wandelpad, maar de chauffeur rijdt alsof hij haast heeft. Zonder problemen gebruikt hij de beperkte ruimte optimaal, voor mijn gevoel rijden we veel te hard, maar omdat ik lager zit dan de rest, kan ik het niet echt goed zien. Discussiëren heeft geen zin, hoe ik het weet, weet ik niet, maar volgens mij spreekt hij Russisch. We komen terug bij de bunker en worden weer naar binnen gestuurd.
De winkel staat al een tijdje leeg. Waarom het kleine meisje daar ligt, geen idee, wel dat ze daar weg moet. De deur laat zich simpel forceren, ik haast me naar binnen en grijp het meisje. Een peuter, kleine kleuter misschien. We rennen naar buiten, net op tijd, de winkel ontploft. Ik werp het meisje, als in een actiefilm naar een groepje dat op straat niets staat te doen en duik zelf naar de grond, de stenen vliegen langs me heen. Men vraagt mij wie het meisje is, ik heb geen idee.
We zijn in Turkije, Mart Smeets geeft commentaar. Mathieu van de Poel zet zijn mountainbike tegen een boom en stapt op een wielerfiets en sluit aan bij het peloton dat op dat moment net langskomt. Smeets gaat in een politieke verhandeling over Erdogan en wat er de laatste jaren allemaal is misgegaan in dit land. Ik vraag me af waarom de Spelen hier zijn, de Spelen na Tokyo zijn al vergeven aan Parijs en Brisbane.
De muziek is afgelopen en ik zit nog aan tafel. Dolf Jansen ziet me zitten, legt zijn papieren opzij en vertelt me dat ik het interview met de volgende gast maar moet doen. Waarom ik bij Spijkers met Koppen aan tafel zit, is me niet helemaal duidelijk, wel dat ik snel moet beginnen met het interview. Zonder voorbereiding kan ik niet meer doen dan luisteren waarom die gast hier zit, paar vragen stellen naar aanleiding van zijn verhaal. Het gaat me redelijk af. Het Spijkerlied wordt ingezet, de uitzending is afgelopen.
Dolf keer terug aan tafel en complimenteert me. Hij wil me meteen een contract voorleggen als invaller. Die nieuwe mevrouw, wiens naam ik even ben vergeten, die Felix Meurders heeft vervangen, sputtert tegen. ‘We hebben al invallers, dat kun je niet maken’, zegt ze tegen Dolf, verontschuldigend kijkt ze me aan. Joviaal antwoord ik dat ik wel zesde invaller wil zijn, ik wil geen ander verdringen.
De docent Russische literatuur is een moderne. Hij gaat uit van intrinsieke motivatie. Geeft geen les, maar ondersteunt alleen degenen die vragen hebben. Hij zit voorin het lokaal en kijkt om zich heen. De gemiddelde leeftijd is die van een schoolklas, waarom ik hier zit, is me niet duidelijk. Ik kijk ook om me heen, maar zie weinig studenten wat doen. Zelf besluit ik om ook maar eens wat anders te doen. Ik redeneer dat ik meer Dostojewski en Tolstoj heb gelezen dan de rest van de klas gecombineerd, de taal kan wel even wachten.
Achter de docent is een archiefhok. Precies zoals je een archiefhok verwacht. Overvol, stapels papieren, kranten, tijdschriften en heel veel boeken. Daar tref ik oude kranten aan waarin ik voor het archief van GFC vele wedstrijdverslagen tegenkom en fotografeer. Ik ben enthousiast over dit hok, bedenk wat ik nog meer wil vinden.
Dit blog gaat weer even op slot, in ieder geval de maand augustus. Ik wens iedereen een prettige zomer, een heerlijke vakantie, gezondheid en liefde en twee keer alles wat u mij toewenst.
Niets te vieren vandaag. Papa viert al jaren zijn verjaardag niet meer. Maar even een oude column uit het archief opgedoken, de eerste column na zijn overlijden.
Symboliek
Natuurlijk moet deze column over papa gaan. Dat verwacht iedereen, dat wil ik zelf ook. Maar nog geen vijf jaar geleden heb ik al het verhaal geschreven over de geweldige voormalige voetballer die 65 werd. Herplaatsen? Niet nodig, staat wel op mijn blog. Ongetwijfeld staat er elders in deze Goal al wel een mooi In Memoriam, die hoef ik dus ook niet te schrijven. Maar wat dan? En dan ineens dringt het verhaal zich zelf op.
Pasen 1988. SOS uit. Mijn eerste basisplaats in het eerste. Zaterdag nog meegedaan in A1, al een aantal keer ingevallen. Oefenwedstrijden zelfs helemaal. Maar dit wordt mijn echte debuut. SOS staat laatste, wij een plekje hoger. Ik begin als rechtshalf. Speel onopvallend. In de rust nog meer blessures. Ik mag midmid spelen de tweede helft. Het gaat beter. Halverwege de tweede helft is de bal aan de linkerkant. Ik loop om Jan heen, krijg de bal mee, passeer een man en haal de achterlijn. Ik dribbel naar binnen en zie dat Hans zich aanbiedt. De keeper komt iets los van de lijn en ik schiet tussen hem en de paal door. Mijn eerste doelpunt in het eerste. We winnen met 2-3. Zij degraderen. Wij niet. Papa staat trots aan de zijlijn. Later vertelt hij mij hoe trots opa zou zijn geweest.
November 2015. Mijn eerste wedstrijd na het overlijden van papa. Hellendoorn uit. Ik loop naar het veld en krijg de flashback. De club is gefuseerd. Er ligt kunstgras. Er is een paar kilo meer mij. Maar ik kijk meteen naar links en zie de goal, waar ik 27 en een half jaar geleden die ene goal maakte. Ik vertel het een aantal medespelers. “Jij onthoudt echt alles”, klinkt het. Klopt niet. Maar je eerste goal in het eerste is bijzonder.
Halverwege de eerste helft staat Bert klaar om in te gooien. Aan de linkerkant. Weinig beweging, tot ik het gat zie en diep sprint. Hij begrijpt het en gooit de bal over de back. Ik ben eerder bij de bal dan de laatste man en passeer hem. Vanuit de linkerhoek nader ik de goal, net als toen. Deja vu, schiet het door mijn gedachten. Ik kijk niet of er iemand meeloopt deze keer. Die bal kan maar op één manier het doel in. De keeper staat bij de paal. Even twijfelt hij. Genoeg. De bal kan er tussendoor. Hij schampt de paal, maar hij gaat er in.
Een T-shirt met mijn vaders hoofd heb ik niet aan. Ik wijs ook niet naar de hemel. Daar geloof ik niet in. Maar het moment raakt me wel. De symboliek dat ik net nu, net op dit veld, deze goal mag maken. Uit precies dezelfde hoek. Ik geloof niet in leven na de dood, in over de schouders meekijkende dode ouders. Ik geloof niet in voorbestemming. In ‘het moest zo zijn’. Ik geloof niets. Maar ik ben er van overtuigd dat papa het mooi zou hebben gevonden.
Als je ouder wordt, weet je dat je op een dag je ouders kwijtraakt. Dat je net zo trots op ze bent, als zij op jou. Het gaat niet altijd zoals je wil. Ik had papa graag willen zien voetballen. Ik had gehoopt dat hij meer zou genieten van zijn oude dag. Hij had de tachtig wel mogen halen. Maar soms lopen de dingen niet zoals je wilt.
En sinds ik vader ben, snap ik waarom ik regelmatig hoorde: “Wat zou je opa trots zijn geweest.” Ik zag een opa die extreem trots was op mijn kleine meisje. En omdat de geschiedenis zich herhaalt, weet ik ook zeker dat ik mijn vader vaak zal citeren. De verhalen die ik zal vertellen, zullen de herinneringen van Suus worden. En ik hoef niet te liegen als ik haar vaak zal vertellen dat opa trots op haar zou zijn geweest.
Natuurlijk moet deze column over papa gaan. Dat verwacht iedereen, dat wil ik zelf ook. Maar nog geen vijf jaar geleden heb ik al het verhaal geschreven over de geweldige voormalige voetballer die 65 werd. Herplaatsen? Niet nodig, staat wel op mijn blog. Ongetwijfeld staat er elders in deze Goal al wel een mooi In Memoriam, die hoef ik dus ook niet te schrijven. Maar wat dan? En dan ineens dringt het verhaal zich zelf op.
Pasen 1988. SOS uit. Mijn eerste basisplaats in het eerste. Zaterdag nog meegedaan in A1, al een aantal keer ingevallen. Oefenwedstrijden zelfs helemaal. Maar dit wordt mijn echte debuut. SOS staat laatste, wij een plekje hoger. Ik begin als rechtshalf. Speel onopvallend. In de rust nog meer blessures. Ik mag midmid spelen de tweede helft. Het gaat beter. Halverwege de tweede helft is de bal aan de linkerkant. Ik loop om Jan heen, krijg de bal mee, passeer een man en haal de achterlijn. Ik dribbel naar binnen en zie dat Hans zich aanbiedt. De keeper komt iets los van de lijn en ik schiet tussen hem en de paal door. Mijn eerste doelpunt in het eerste. We winnen met 2-3. Zij degraderen. Wij niet. Papa staat trots aan de zijlijn. Later vertelt hij mij hoe trots opa zou zijn geweest.
November 2015. Mijn eerste wedstrijd na het overlijden van papa. Hellendoorn uit. Ik loop naar het veld en krijg de flashback. De club is gefuseerd. Er ligt kunstgras. Er is een paar kilo meer mij. Maar ik kijk meteen naar links en zie de goal, waar ik 27 en een half jaar geleden die ene goal maakte. Ik vertel het een aantal medespelers. “Jij onthoudt echt alles”, klinkt het. Klopt niet. Maar je eerste goal in het eerste is bijzonder.
Halverwege de eerste helft staat Bert klaar om in te gooien. Aan de linkerkant. Weinig beweging, tot ik het gat zie en diep sprint. Hij begrijpt het en gooit de bal over de back. Ik ben eerder bij de bal dan de laatste man en passeer hem. Vanuit de linkerhoek nader ik de goal, net als toen. Deja vu, schiet het door mijn gedachten. Ik kijk niet of er iemand meeloopt deze keer. Die bal kan maar op één manier het doel in. De keeper staat bij de paal. Even twijfelt hij. Genoeg. De bal kan er tussendoor. Hij schampt de paal, maar hij gaat er in.
Een T-shirt met mijn vaders hoofd heb ik niet aan. Ik wijs ook niet naar de hemel. Daar geloof ik niet in. Maar het moment raakt me wel. De symboliek dat ik net nu, net op dit veld, deze goal mag maken. Uit precies dezelfde hoek. Ik geloof niet in leven na de dood, in over de schouders meekijkende dode ouders. Ik geloof niet in voorbestemming. In ‘het moest zo zijn’. Ik geloof niets. Maar ik ben er van overtuigd dat papa het mooi zou hebben gevonden.
Als je ouder wordt, weet je dat je op een dag je ouders kwijtraakt. Dat je net zo trots op ze bent, als zij op jou. Het gaat niet altijd zoals je wil. Ik had papa graag willen zien voetballen. Ik had gehoopt dat hij meer zou genieten van zijn oude dag. Hij had de tachtig wel mogen halen. Maar soms lopen de dingen niet zoals je wilt.
En sinds ik vader ben, snap ik waarom ik regelmatig hoorde: “Wat zou je opa trots zijn geweest.” Ik zag een opa die extreem trots was op mijn kleine meisje. En omdat de geschiedenis zich herhaalt, weet ik ook zeker dat ik mijn vader vaak zal citeren. De verhalen die ik zal vertellen, zullen de herinneringen van Suus worden. En ik hoef niet te liegen als ik haar vaak zal vertellen dat opa trots op haar zou zijn geweest.
Wat normaal dan ook moge betekenen. In ieder geval weer een tijdje geen themaweken, morgen weer het vervolg van de top 212, langzaam gaan we richting ontknoping.
Misschien weer eens reageren op het nieuws, er is het een en ander gebeurd de afgelopen weken. Zeker flink wat boeken die ik dit jaar al heb gelezen. En er komt een EK aan, daar heb ik nog wel wat over te melden.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 