Categorie Archief: Gerbie’s Lifeblog

Een jaar zonder papa

07 zaterdag Jan 2017

Posted by in Gerbie's Lifeblog, themaweek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

2016 was het eerste jaar dat ik geen vader meer had. Een heleboel dingen voor het eerst zonder dat hij er bij was. Zoals dat gaat, het leven gaat verder. Een jaar na zijn overleden schreef ik onderstaand stukje.

 

Dag Papa,

Een jaar is voorbij. Dat is het moeilijkste jaar, zeggen ze. Alles voor de eerste keer. Natuurlijk kloppen clichés, geen toeval. Maar ik geloof niet dat het een mijlpaal is. Er zullen nog veel momenten komen dat we je missen. Niet alleen kerst, verjaardagen en vaderdag. Maar juist ook de niet logische momenten, dan komen ze harder aan. Suus die een foto van je in haar bed heeft gelegd. Mama die een mooie touretappe met tranen in haar ogen zit te kijken. De jaarvergadering waar ik dit jaar een speldje kreeg, jij vorig jaar, nu was je het onderwerp van de minuut stilte aan het begin.

Er zijn er meer gegaan sindsdien, jonger, ouder, maar elke keer weer schiet de gedachte door mijn hoofd dat je er nog jaren had kunnen lopen. Maar zoals die laatste jaren, dat heeft ook geen zin. Dat was geen leven, dat was overleven. Dat je het allemaal voor jezelf hebt kunnen houden, ik snap het nog steeds niet.

Maar we moeten verder. We kunnen niet anders. Suus is nog altijd ‘blij dat ik opa bijna zeven jaar heb gekend’. Mama heeft iets meer rust, vooral de bevestiging gehad dat de laatste jaren te niet dezelfde papa was als de eerste halve eeuw daarvoor. Het gaat ons niet slecht. We missen je. En dat gaat niet over na een jaar.

dscf0504

Themaweek 26: 2016 in 1 week

Boze blanke vrouw

19 maandag Dec 2016

Posted by in Gerbie's Lifeblog, Uit het leven gegrepen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Nog snel even pinnen, kan net. Ik kom de hoek om gefietst en zie dat er iemand aan het pinnen is. Ik wacht tegen de pilaar, zeker twee meter afstand van de geldautomaat.

Ik pak mijn portemonnee, haal het pasje er vast uit. Dan spreekt ze me aan. Ietwat zeurderige stem, een accent dat verraadt dat ze niet hier is geboren. Is ze serieus? “Ga even naar achter”, het klinkt als bevel, niet als verzoek. Ze heeft gelijk, ik sta schuin naast haar, niet achter haar. Ik moet lachen, kan niet omgaan met haar boosheid. “Ik kijk jou toch ook niet in de portemonnee”, blaft ze nu. Het zou kunnen, ik sta tenslotte met mijn portemonnee en pasje in de hand, maar het lijkt me niet het moment om dat nu te zeggen.

Overdreven stap ik van de fiets, zet ‘m op de standaard en demonstratief vergroot ik de afstand tussen mij en haar. “U heeft helemaal gelijk, zo goed?”, probeer ik met zo weinig mogelijk sarcasme te zeggen.

Ze is al klaar en draait weg van de geldautomaat. “Of moet ik naar de politie gaan en zeggen dat u vrouwen lastig valt en in de portemonnee kijkt?” Ze is echt boos. Ik hou me niet langer in. “Ja, dat lijkt me een goed plan, gaat u maar naar de politie.” Ze loopt weg en ik kan pinnen. Eindelijk heb ik er een ontmoet, een boze blanke man. De kranten staan er vol van, politici zoeken hem. Alleen in dit geval was hij een zij.

Een jaar later

20 donderdag Okt 2016

Posted by in Gerbie's Lifeblog

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, ,

Dag Papa,

Een jaar is voorbij. Dat is het moeilijkste jaar, zeggen ze. Alles voor de eerste keer. Natuurlijk kloppen clichés, geen toeval. Maar ik geloof niet dat het een mijlpaal is. Er zullen nog veel momenten komen dat we je missen. Niet alleen kerst, verjaardagen en vaderdag. Maar juist ook de niet logische momenten, dan komen ze harder aan. Suus die een foto van je in haar bed heeft gelegd. Mama die een mooie touretappe met tranen in haar ogen zit te kijken. De jaarvergadering waar ik dit jaar een speldje kreeg, jij vorig jaar, nu was je het onderwerp van de minuut stilte aan het begin.

Er zijn er meer gegaan sindsdien, jonger, ouder, maar elke keer weer schiet de gedachte door mijn hoofd dat je er nog jaren had kunnen lopen. Maar zoals die laatste jaren, dat heeft ook geen zin. Dat was geen leven, dat was overleven. Dat je het allemaal voor jezelf hebt kunnen houden, ik snap het nog steeds niet.

Maar we moeten verder. We kunnen niet anders. Suus is nog altijd ‘blij dat ik opa bijna zeven jaar heb gekend’. Mama heeft iets meer rust, vooral de bevestiging gehad dat de laatste jaren te niet dezelfde papa was als de eerste halve eeuw daarvoor. Het gaat ons niet slecht. We missen je. En dat gaat niet over na een jaar.

dscf0504

Terug naar de normale modus

03 maandag Okt 2016

Posted by in Gerbie's Lifeblog

≈ Een reactie plaatsen

Tags

gerbie-logoNa elf weken met een thema (ik weet zelf van te voren ook nooit hoe lang het gaat duren), gaat gerbie.nl weer terug in de normale modus.

Dus morgen weer verder met de top 212, de boekverslagen zullen weer onregelmatig terugkeren en ik blog weer wat actueler. Soms. Allerlei maandenlang genegeerde categorieën zullen weer afgestoft worden. Suggesties zijn natuurlijk altijd welkom.

Themawekenzomermodus

17 zondag Jul 2016

Posted by in Gerbie's Lifeblog

≈ 1 reactie

Tags

,

De zomervakantie staat op het punt te beginnen. Voor sommigen is die al begonnen, de schoolvakanties in ieder geval wel. Net als vorig jaar gaat Gerbie.nl over op de vakantiemodus. Geen vaste rubrieken meer (dinsdag top 212, weekend voetbal), maar in plaats daarvan een aantal voorgeprogrammeerde themaweken.

In september gaat de reguliere programmering weer in.

Dus geen pauze, maar (nog) minder actuele blogjes, een thema per week, voorgeprogrammeerd.

Nieuwe veranda

07 donderdag Jul 2016

Posted by in Gerbie's Lifeblog

≈ 3 reacties

Tags

, ,

Hieronder de speech zoals ik die afgelopen zondag gaf ter gelegenheid van de opening van onze nieuwe veranda.

Het begon eind maart, ik weet het moment nog precies. 30 maart 2016, 21.43 uur. Belastingaangifte. Ik druk op verzenden, maar voordat de belastingdienst wist hoeveel ze ons terug moesten betalen, hing Yolanda al aan de telefoon met Harrie. Het kon doorgaan. De lang gewenste droom van een veranda kon eindelijk uitkomen.

Er volgden maanden van vele uren harde arbeid. John hielp, Michel moest een aantal keren opdraven. Yolanda heeft er vele uren ingestoken, Oom Jan kwam geregeld helpen. Zelf mocht ik niet al te veel doen. Wat dom werk, maar liever nog: niet in de weg lopen. Wel leerde ik een geheel nieuw vocabulaire. Een steggel, een hoentje en een poer. Een regel bleek iets heel anders dan de regels zoals ik die op school al kende. Een klampje, een wig, schoren, weet ik wat nog meer niet. Ik heb veel geleerd. Geen gereedschap. Mijn belangrijkste gereedschap bleef het toetsenbord…

Maar vooral werd deze veranda het project van Harrie. Halverwege hoorde ik Yolanda zeggen dat hij dit ook nog nooit eerder had gedaan. Het vertrouwen werd er niet minder van, onze hoofd aannemer wist wat hij deed. Lotte maakte de onnozele opmerking ‘ik dacht dat dat ding er in een week zou staan’ en werd weggelachen. Ik was blij dat zij de opmerking maakte..

Diepe bewondering heb ik voor mensen die met hun handen kunnen maken, wat in hun hoofd zit. Voor mij is een kwestie van hout en spijkers, maar geen idee hoe daar een veranda van te maken. Harrie kijkt wat op internet, ziet wat plaatjes, tekent een plan en begint. En dan is de opdrachtgeefster niet de eenvoudigste, want geregeld moest het plan aangepast worden. Maar goed, van zijn dochter kon hij het hebben. En van vier stapels planken en een paar honderd schroeven maakte hij een veranda.

Als leek kon ik geen fouten ontdekken, zelfs nadat de hoofd aannemer van het dak, via de steiger op de grond was beland, de bouw moest en zou verder. Een dag rust bleek onmogelijk. Vanochtend gingen de stoppen er twee keer door, maar daar kon Harrie niets aan doen, daar was hij niet bij.

IMG_3725

Toch moet ik even een kleine kritische kanttekening plaatsen. Sinds 11 juli 1919 hebben we in Nederland een achturige werkdag. Bijna 97 jaar later heeft Harrie die nog steeds niet ingevoerd. Terwijl wij nog ontbeten, was hij al aan het werk, eind van de middag was hij er nog, ’s avonds in zijn schuur nog even wat kleine klusjes, want anders kon de bouw niet verder. En de bouw..

Sinds 23 december 1960 hebben we in Nederland wettelijk een vijfdaagse werkweek. Ook dat heeft Harrie gemist, terwijl hij toch al een tiener was toen deze wet werd ingevoerd. Op zaterdag kun je een hoop nuttige dingen doen, de bouw twee dagen stil laten liggen, dat zou toch te gek worden. De bouw.. Geen zaterdag was het rustig in mei en juni.

Tenslotte is rekenen niet het sterkste punt gebleken. Samen met de buurman rekende hij uit hoeveel schroeven ik moest bestellen. Plichtsgetrouw dook ik achter mijn computer en twee dagen later werden er dozen vol schroeven besteld. Een week later moest ik terug naar mijn hok. Schroeven bijbestellen. En dat de begroting ruim werd overgeschreden, tja, die discussie voeren we hier maar niet. De Stopera, de Betuwelijn, de Noord-Zuid Metro en de Veranda aan de Posthuisstraat. Grote projecten kosten nu eenmaal altijd ruim meer dan oorspronkelijk gedacht.

Het resultaat is iets om trots op te zijn. Yolanda ziet zichzelf hier hele zomers zitten. Mijn moeder vroeg om een wc en douche in de schuur, dan kan ze haar eigen huis te koop zetten. Alle bezoekers zijn vol bewondering. Iedereen complimenteert ons. Bij deze gaan die complimenten door naar Harrie, hij verdient ze. Ik denk dan ook dat iedereen het er mee eens is om de officiële openingsplechtigheid door Harrie te laten doen. Knip het lint door en open onze veranda!