Maandelijks Archief: december 2019

Julio Cortazar – We houden zo van Glenda

23 maandag dec 2019

Posted by in Boekbesprekingen 2019

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Julio Cortazar – We houden zo van Glenda

Als fan van Garcia Marquez, Vargas Llosa, Allende en andere Latijns Amerikaanse schrijvers, stond Cortazar natuurlijk ook al een tijdje op mijn verlanglijstje. Maar ondanks dat ik dit boek al jaren in de kast had staan, kwam het er eigenlijk nooit van om eens te lezen. Pas toen ik van mezelf mijn kast eens moest doorspitten op zoek naar boeken die in aanmerking kwamen om te verhuizen naar mijn Minibieb, hield ik Cortazar in mijn hand en concludeerde dat ik eerst moest lezen, voordat het boek de wijde wereld in mocht.

Dus zat ik afgelopen zomer met dit boek naast het zwembad. Een verhalenbundel, terwijl ik eigenlijk een roman verwachtte, met magisch realistische invloeden. Over clichés gesproken.

De verhalen vielen me niet mee. De clou leek te ontbreken, of de diepere mening. Of de uitdieping van de karakters. Eigenlijk weet ik het niet. En dan blijft het titelverhaal over. De absurditeit van het verhaal is zo leuk, dat je je kunt voorstellen dat het gebeurt zou kunnen zijn, terwijl het eigenlijk nergens op slaat.

De fans van de actrice zijn zo fanatiek, dat ze slechte rollen of zelfs slechte karakters die ze moet spelen, niet kunnen accepteren. En dus knippen ze in de oorspronkelijke films, zodat hun idool er altijd goed uitkomt. Dat het verhaal van de film soms onder de ingreep lijdt, is geen punt. Dat redigeren niet aan de fans is, gaat helemaal langs ze heen. En dus kijken ze geregeld naar onbegrijpelijke films, maar daarin straalde Glenda wel. Dan waren ze tevreden.

Maar zonder twijfel het hoogtepunt van dit boek is het verhaal waarin de hoofdpersoon dagelijks onder de grond de passagiers van de metro observeerde. Zijn gedachtegang is met moeite te volgen, maar als je er eenmaal bent, dan klinkt zijn redenatie compleet logisch, terwijl je gewoon weet dat het niet kan kloppen. Mooi, wanneer je als schrijver dat voor elkaar kunt krijgen.

Al met al een magere opbrengst voor een bundel met negen verhalen, maar zeker genoeg aanleiding om nog eens een boek van Cortazar te lezen.

Citaat: “Een paar observatietochten waren voldoende om me te doen inzien dat nergens buiten de lijn zelf – ik bedoel de stations met hun perrons, en de treinen in vrijwel permanente beweging – ruimte en voorwaarden te vinden waren die zich leenden tot hun bestaan. Geleidelijk schrapte ik de dode sporen, splitsingen en depots, tot ik stuitte op de duidelijke, verschrikkelijke waarheid als noodzakelijke rest, in dat schemerrijk waar het begrip rest keer op keer terugkwam.” (blz. 41/42)


Nummer: 19-039
Titel: We houden zo van Glenda (Queremos tanto a Glenda)
Auteur: Julio Cortazar
Taal: Nederlands (Spaans)
Jaar: 1981
# Pagina’s: 143 (8600)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-290-1983-2

Meer:
Cortazar (Wikipedia)
Cortazar (Goodreads)
Cortazar (Historia Biografia)
Queremos tanto a Glenda (Wikipedia)

45 – Sapho – L’accordeoniste

17 dinsdag dec 2019

Posted by in Gerbie's top 212

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Nummer 45
Artiest Sapho
Titel L’accordéoniste
Jaar 1986
Wikipedia L’accordéoniste (Piaf)
Website Sapho
Tekst Paroles

Ze was al een tijdje in Parijs, toen ik haar voor het eerst op de radio hoorde. Train de Paris, leuk deuntje, goede zangeres, leek mij zo. Geboren in Marokko, later naar Parijs gekomen. En toen hoorde ik op een dinsdagavond dit nummer. Live, het begon met begeleiding, maar al snel stierf de muziek weg. Sapho zong door, wat een stem, wat een keel, wat een geluid. Je merkte dat de hele zaal vol zat, maar dat iedereen werd weggevaagd door die zangeres met die cover van Piaf.

Natuurlijk kende ik Edith Piaf al wel, maar dit nummer van haar nog niet. Maar toen ik het nummer later hoorde, kon ik alleen maar concluderen dat de kracht van Sapho het origineel in de schaduw zette. Gewaagde conclusie, wie verslaat Piaf met haar eigen nummers?

Een aantal oude elpees vond ik in de opruimingsbak, werkend in Frankrijk vond ik ook een boek. Deze dame was erg getalenteerd. Maar buiten Frankrijk was het lastig om haar te volgen, zeker in de tijd ver voor het internet. Maar toen deze lijst in mijn hoofd kwam, kwam dit nummer ook meteen weer naar boven. Van het fictieve verzamelalbum ‘Covers beter dan het origineel’. Die stem, die uithalen, wat een schitterend lied!

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Tommy Wieringa – De heilige Rita

16 maandag dec 2019

Posted by in Boekbesprekingen 2019

≈ 1 reactie

Tags

, , , , ,

Tommy Wieringa – De heilige Rita

In de Vakantiebieb-app. Digitaal lezen dus. Tussendoor. Geen aanbeveling voor een boek. In dit geval niet erg. Ik had tijd genoeg en boeken te weinig. Dus dan is lezen op je telefoon een oplossing. Alleen in een restaurant, paar stagebezoeken, alleen op pad. Nog niet zo heel lang geleden had ik dan een boek bij me, dat las ik tijdens het eten. Tegenwoordig leg je je telefoon naast je bord en kun je doorlezen, hoef je niet bladzijden vast te houden of iets op je boek te leggen omdat je met mes én vork aan het eten bent.

De grote Twentse roman, dat was het beeld dat ik had overgehouden uit de recensies en interviews rond de tijd dat dit boek uitkwam. En toch stond ik niet te springen om het te lezen. Ik betwijfel of die grote Twentse roman bestaat. En is die dan van Buwalda, Cremer, Belcampo of Wieringa. Misschien schrijf ik ‘m zelf wel, over een paar decennia.

Als Tukker weet ik natuurlijk iets meer over deze streek van het land dan de meeste lezers. Beter nog, ik begrijp een Tukker iets beter. Leek me geen nadeel toen ik begon te lezen. De setting is de streek van Twente waar Wieringa opgroeide. Dat is niet onze gedeelde geboorteplaats, maar in het noordoosten van de regio. Onlangs las ik over de overleden winkelier die herkenbaar terugkwam in De heilige Rita. Wieringa had hem nooit verteld dat hij een romanfiguur was geworden. Wel een exemplaar gebracht.

Het verhaal straalt vooral veel treurigheid uit. De jongen die met zijn vader op de boerderij opgroeit, nadat zijn moeder er met een Russische piloot vandoor was gegaan. De genoemde winkel, waar alle producten over de datum zijn. De plaatselijke chinees, met een prominente plaats in het lokale sociale leven, het bordeel net over de grens. Het zijn niet de beelden van een mooie jeugd, geen ode aan de streek. En daar kan ik best mee leven. Ik ben niet nationalistisch, voel me wel Tukker. Maar dat wil niet zeggen dat ik automatisch alles door een roze zonnebril zie. Maar ik zie ook mooie kanten, terwijl ik die al lezend niet of nauwelijks tegenkwam in dit boek. Heeft Wieringa willen afrekenen met zijn jeugd? Was het gebrek aan inspiratie? Ik kom er niet achter. Het verhaal sleepte me ook niet mee langs die beelden, het sparkelde niet, het dompelde me niet onder. Jammer.

Twee boeken las ik dit jaar van Wieringa. Positief verrast door Tristan, negatief bevestigd door Rita. Ooit zal ik vast wel weer een van zijn boeken ter hand nemen. Ooit, voorlopig niet.

Citaat: “In de negentiende eeuw waren hun voorvaderen kleine bezitters geworden. Een lapje grond, een koetje en een boerderijtje. Toen de prijzen nog goed waren hadden de laatste twee generaties alles weer verkocht wat hun voorouders zo moeizaam bijeen hadden geschraapt, en waren in de nieuwbouw gaan wonen. Opnieuw waren ze landloze boeren geworden, en keken met kleine, hebzuchtige oogjes bij elkaar naar binnen, omdat ze hun eigen welvaart nauwlettend vergeleken met die van de buren.” (blz.14)

Nummer: 19-037
Titel: De heilige Rita
Auteur: Tommy Wieringa
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 285 (8161)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-234-5875-3

Meer Rita:
Tzum
Volkskrant
Rode muur

Meer Wieringa op gerbie.nl:
De familie onderweg
Joe Speedboot
Een mooie jonge vrouw
Alles over Tristan

Stadio Comunale Artemo Franchi

14 zaterdag dec 2019

Posted by in Van der Meest

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , , , ,

Het bekendere stadion van Florence (Firenze) waar Fiorentina speelt is ook vernoemd naar de voormalige voorzitter van de Italiaanse voetbalbond. Typerend, want de strijd tussen Siena en Firenze duurt al veel langer dan dat het voetbalspelletje bestaat. Alles in Toscane is een strijd tussen de twee belangrijkste steden.

Qua hoeveelheid toeristen doen de steden elkaar weinig. Alle parkeerplaatsen waren compleet vol, alleen bij het stadion konden we de auto nog kwijt. Vond ik niet erg. Voor en na het shoppen en de bezienswaardigheden kon ik mooi even een paar kiekjes schieten.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Bill Bryson – Het lichaam

12 donderdag dec 2019

Posted by in Boekbesprekingen 2019

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Bill Bryson – Het lichaam

Bryson leerde me kijken, schreef ik over zijn reisboeken. En ik was al een observator, genoot van het gewone soms meer dan van het bijzondere. Bryson reisde rond en liet zien dat er heel veel bijzonder is, maar dat we het vaak niet zien.

Toen hij uit gereisd was, schreef hij nog steeds boeken, met ‘A small history of nearly everything’ zonder twijfel als hoogtepunt. Zijn laatste uitgave gaat dus over ons lichaam. En daarvoor zie ik hem zitten op zijn zolderkamertje, eerst maanden lang allerlei boeken lezen, dan een plan maken, een eerste concept, een opzet. Nieuwe bijbehorende literatuur vinden, contacten leggen met experts over de hele wereld, op pad, interviews, tips voor onontdekte literatuur krijgen en ook dat weer lezen. Dan de computer opstarten, schrijven, schrijven, schrijven. Een paar maanden later ligt er een eerste versie van een paar duizend bladzijden, dan moet er geschrapt worden. De tweede versie wordt aan iemand voorgelegd, er volgt een derde versie. Uiteindelijk verscheen een paar maanden geleden de definitieve versie.

En die definitieve versie heeft alles wat een goed boek moet hebben. Nuttige, interessante informatie, passende anekdotes, citaten van de leidende experts, iets anders dan de bekendste overigens, maar boven alles een leesbaar verhaal, met een typisch Bryson sausje er overheen. Na dit boek ben ik er van overtuigd dat Bryson over elk mogelijk onderwerp een dik maar boeiend verhaal kan schrijven, daag hem maar uit.

Het aantal keren dat bekende vooroordelen ontkracht wordt, is bijna niet te tellen (ik heb niet geturfd). Het aantal ‘echt?’-momenten in elk hoofdstuk is verbazingwekkend. En misschien nog wel verrassender: er is zo veel nog niet bekend. Waar alles onderzocht lijkt, de wetenschap al eeuwen gigantische vorderingen maakt, komt Bryson elk hoofdstuk wel een keer met de opmerking dat we het eigenlijk niet weten. Eigenlijk dekt hij zichzelf in. Over een eeuw staat dit boek ongetwijfeld nog in (digitale) bibliotheken over de hele wereld, maar zal veel informatie ook weer achterhaald blijken. We zijn niet zo slim en ontwikkeld als menigeen denkt dat we zijn.

Doktoren hebben minder betekend voor de vooruitgang van de medische wetenschap dan algemene hygiënische verbetering. De levensduur van de mens kan nog flink groeien, maar gaat de kwaliteit van het leven ook mee? Stukje bij beetje neemt Bryson weer mee aan zijn hand, door de verschillende delen van ons lichaam. En daarmee schrijft hij een naslagwerk dat te lezen is als boek. Een vertelling waarin je op een willekeurig punt kunt beginnen te lezen. De ondertitel ‘een reisgids’ is een verwijzing naar zijn oeuvre, maar misschien ook wel letterlijk. De reis door het lichaam. En eigenlijk is dat mijn enige kritiekpunt: ik vind zijn reisboeken boeiender, interessanter, humoristischer.

Citaat: “Als je nagaat hoe uitvoerig de hersenen zijn bestudeerd en gedurende welke lange tijd, is het wel opmerkelijk hoe weinig we weten over de elementaire zaken of hoe weinig algemene overeenstemming daarover bestaat. Wat is bewustzijn precies? Of wat is een gedachte eigenlijk? Het is niet iets wat je in een potje kunt stoppen of op een objectglaasje van een microscoop kunt smeren, maar toch is een gedachte onbetwistbaar echt. Denken is het meest vitale en wonderbaarlijke talent, maar in een diepgaande fysiologische zin weten we niet echt wat denken is.” (blz. 62/63)

Nummer: 19-058
Titel: Het lichaam (The Body)
Ondertitel: Een reisgids (A guide for occupants)
Auteur: Bill Bryson
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 2019
# Pagina’s: 447 (13080)
Categorie: Non fictie
ISBN: 978-90-450-4002-8

Meer:
The life and times of the Thunderbold Kid
Notes from a big country
A short history of nearly everything
African diary
A walk in the woods
Made in America
Down under
Notes from a small island
The lost continent
At home
One summer America 1927

46 – U2 – Bad

10 dinsdag dec 2019

Posted by in Gerbie's top 212

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, ,

Nummer 46
Artiest U2
Titel Bad
Jaar 1984
Wikipedia Bad
Website U2
Tekst Genius

Het is vreemd om de band die ik jaren fanatiek volgde niet hoger dan 46 te zien. Toch klopt het. U2 is de band van het album, van de concerten, van de sfeer. Minder pieken en dalen, wel veel en vaak hoge kwaliteit. Het is ook niet moeilijk om te kiezen, Bad was al vanaf het begin mijn favoriete nummer van The Unforgettable Fire. Pas later volgde de epische performance op Live Aid, daarna de vaste afsluiter om 1.52 uur bij de Zon, voordat we om 2 uur weer huiswaarts keerden.

Over Bad gaan meerdere theorieën over het www. Er zal er vast een kloppen. Muzikaal is het niet eens het hoogtepunt, maar de combinatie van de indrukwekkende optredens, de instrumentale delen, de tekst die best diep zou kunnen zijn, maar vooral de sfeer dat het nummer uitademde, was onweerstaanbaar. Heel, heel vaak, zette ik de naald op het stuk vinyl.

Was ik een echte fan? Ik kocht de single én de maxisingle van Sunday, Bloody Sunday, niet eens mijn favoriete nummer, omdat er op b-kant nieuwe nummers stonden. Ik lag in de kou te wachten voor de VVV van Enschede om kaarten te krijgen voor het concert in de Kuip. Ik ging op vakantie in Engeland op zoek naar unieke uitgaven, die in Nederland misschien niet beschikbaar waren. Ik denk wel dat ik een echte fan was.

Bleef ik een fan? Nee. De eerste keer dat ik de band zag, in Münster, nog voor hun grote doorbraak, vond ik het geweldig. Na het Kuipconcert in 1988 werd ik minder fanatiek. Het was te groots, te bombastisch, te veel op de automatische piloot. Pink Floyd paste in de Kuip, U2 zag ik het liefst in een kleinere setting.

In de jaren negentig haakte ik helemaal af. Ik kocht de albums niet meer, kende de nummers niet meer, totdat Apple besloot om een heel album zo maar op mijn telefoon te zetten.

Maar de herinnering blijft. Die prachtige reeks Boy, October, War en T.U.F., slechts onderbroken door een livealbum. Precies wat een opgroeiende tiener nodig had. Mijn muziek. Mijn favoriete band.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Nobelprijs voor de vrede voor Abiy Ahmed

09 maandag dec 2019

Posted by in In het nieuws

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Een paar weken geleden liep ik er zelf, morgen krijgt de Ethiopische premier er de Nobelprijs voor de vrede, het gemeentehuis van Oslo:

Natuurlijk is hij ook te vinden aan de overkant van de straat, in het museum van de Nobelvredesprijs. Indrukwekkende tentoonstelling, met vele legendarische winnaars:

Alle winnaars: Wikipedia

Over de prijs van 2019: RTL

Over Abiy Ahmed: Unesco

Laat eens wat van je horen (109-111)

07 zaterdag dec 2019

Posted by in Laat eens wat van je horen, Voetbal

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, ,

Citaten uit kranten en tijdschriften die ik de afgelopen jaren de moeite vond.

109:

Bij Ajax had ik ooit geen fitte rechtsback meer. Vroeg ik aan de spelers: oké jongens, wie wil er vandaag rechtsback? Shota Arvelardze stak gelijk zijn vinger op. ‘Ik, trainer. Rechtsback is het makkelijkste wat er is, want als je het niet meer weet, speel je gewoon terug naar de keeper. Die staat altijd vrij.’ Originele gedachte vond ik. Daar hou ik van.

Co Adriaanse, AD, februari 2016

110:

Ik zou het kunnen hebben over het feit dat dit soort dingen overal gebeuren, dat racisme een onderdeel is van elke samenleving en dus van elk voetbalstadion, en dan zou ik me kunnen afvragen waarom het dan nooit bij het handbal gebeurt, of bij het zwemmen, en daarop aansluitend zou ik het erover kunnen hebben dat dit soort incidenten misschien net wat vaker voorkomt op plekken en in periodes waarin politiek leiderschap vooral uit een terugtrekkende beweging bestaat, waar een vergadering van anti-racismedemonstranten eerst wordt belaagd door hooligans en halvezolen en vervolgens op geen enkele manier wordt gesteund of beschermd door de premier, een land waar eerst jarenlang onbeperkt verbaal vuilnis is gestort en dat dan verbaasd is dat er af en toe een giftige bel uit het moeras opstijgt.

Frank Heinen, HP de Tijd, 18-11-2019

111:

Nog een opmerkelijk Engels voorbeeld is het verhaal van de trainer van Queens Park Rangers die na een wedstrijd zag dat hij 72 oproepen van de eigenaar had gemist. Zittend voor de televisie in Kuala Lumpur had de Italiaan Flavio Briatore zich zo opgewonden over het spel van QPR dat hij meende te moeten ingrijpen.

VK, 10 januari 2015