In korte broek en t-shirt loop ik door de stad. Ik ben op weg naar de Domain, een park aan de rand van het centrum. De Domain is voor Sydney, wat het Vondelpark voor Amsterdam is. Alleen staan er wat minder bomen en is er geen vijver. Afgelopen week was er nog een alternatief rockfestival, ze hebben het podium laten staan, omdat vandaag het spektakel ‘Carols in the Domain’ zal plaatsvinden.
De bijlage in de krant van afgelopen zondag heb ik bewaard, niet alleen zit er een plattegrond bij, maar ook veel informatie over hoe en wat, maar het allerbelangrijkste zijn de middenpagina’s waar alle teksten van de beroemde kerstliederen afgedrukt staan. En de bedoeling schijnt dus te zijn dat iedereen gezellig met elkaar die liederen gaat zingen vanavond. Het blijft natuurlijk een gek idee om kerst te vieren, terwijl je overdag in de schaduw moet blijven omdat je je anders verbrandt. Maar zo is het op het zuidelijk halfrond.
Een witte kerst betekent hier een strand opzoeken waar het zand nog echt wit is. En dus verschijnen hier in de stad gewoon de kerstbomen, zitten in de malls overal Santa Clausen en begint de televisie met de eerste kerstspecial. Vandaag worden er in het park meer dan 100.000 toeschouwers verwacht. Dat zou een record betekenen. Het concert heeft vele grote namen (schijnt) en wordt live op de televisie uitgezonden. Her en der in het park staan grote videoschermen, voor degenen die het podium niet goed kunnen zien, wat met dit bezoekersaantal natuurlijk niet gek is. Het is gratis en het programma loopt al vanaf het begin van de middag.
Als ik aankom, in het begin van de avond, tegen de schemering, zit het park al zo goed als vol. Zit is het juiste woord. Bijna nergens staat iemand te kijken. Overal liggen dekens, zeilen, doeken en lakens waarop hele families hebben plaatsgenomen. En niet alleen families. Dit is echt een festijn voor iedereen. Groepen scholieren zitten samen te wachten, naast families met kleine kinderen, sommigen met oma en opa ook nog op het laken. Slechts een enkeling heeft een klapstoeltje meegenomen, de meerderheid zit gewoon op de grond.
Wel is te zien dat velen hier vandaag al vroeg waren om een goede plek te vinden. Speelgoed en boekjes voor de kinderen liggen overal verspreid, vele lege flessen zijn te zien, ten teken dat ze het heetste gedeelte van de dag hebben overleefd zonder uit te drogen en het merendeel van de bezoekers heeft wel wat te eten bij zich en geniet nu van de avondmaaltijd c.q. picknick uit koelbox en picknickmand. Voor degenen die erg hongerig zijn of eten vergaten mee te nemen zijn er gelukkig genoeg kraampjes waar wat te eten valt te halen. Opvallend is dat de pancakes tent ook het woord poffertjes adverteert. Is dat naast apartheid het tweede Nederlandse woord dat de hele wereld over gaat?
Er hangt een echte kerststemming. De eerste kaarsen worden aangestoken, de ouders zingen alvast liedjes met hun kinderen en bijna iedereen heeft zich wel op de een of andere manier uitgedost. Santa mutsen zijn in de meerderheid maar ook de geweien van de rendieren, met een soort diadeem op het hoofd zijn overal zichtbaar, terwijl de kinderen met speciale kerstshirts zijn uitgedost, hun gezicht beschilderd hebben en meerdere jongedames een slinger uit de kerstboom hebben geplukt vanochtend en die nu gebruiken om hun haar in een paardenstaart te houden, of als boa om hun hangen, zonder dat het zo warm is.
Het duurt nog even voordat het gaat beginnen en ik voel echt dat er nog hoop is. De wereld mag dan weliswaar ten onder gaan aan hel en verdoemenis, milieuverontreiniging en oorlogen, hebzucht en individualisme, maar wie hier vandaag rond loopt moet toch weer hoop krijgen. Hier komen meer dan honderdduizend mensen samen om in een park te zitten en samen van de kerstgedachte te genieten en wat liedjes te zingen. Ik voel me een echte softie, maar ik vind het eigenlijk gewoon een schitterend idee. Ik heb de teksten in mijn rugzakje zitten en ben van plan al die liedjes, waarvan ik de melodie vaak wel ken, maar de tekst meestal niet wist, noch in het Nederlands, noch in het Engels, straks uit volle borst mee te zingen. Iedereen kent wel het refrein van Jingle Bells, maar wie kent de coupletten ook nog eens? Maar met de tekst in de hand moet dat toch te doen zijn.
Rond half negen wordt het bal geopend en begint de uitzending op de televisie. En meteen valt het me al ietwat tegen. De eerste rijen moeten juichen en klappen, omdat dat zo mooi staat op televisie en de eerste nummers die gezongen worden ken ik eigenlijk helemaal niet. Al snel wordt duidelijk dat het hier vanavond om een televisieprogramma gaat met een heleboel publiek. Terwijl ik eigenlijk de hoop had dat het ging om een openbaar concert, dat ook nog eens op televisie wordt uitgezonden. Het verschil lijkt niet groot, maar dat is het wel. Want tijdens de reclame op de televisie, gebeurt er hier helemaal niets. Daarbij wordt het publiek eigenlijk er niet echt bij betrokken. Wie niet binnen dertig meter van het podium zit (en dat is de meerderheid), zit er voor zichzelf. Dus verandert er eigenlijk er weinig met voordien. De groepjes en families zitten op hun deken gezellig te praten, terwijl op het podium de ene na de andere artiest voorbijkomt. Een show van ruim 2 uur moet gevuld worden, dus is het onvermijdelijk dat het blik b-artiesten is losgetrokken, wat dat betreft is Australië nauwelijks groter dan Nederland. Qua oppervlakte doen ze dan wel leuk mee, qua inwoneraantal verslaan ze Nederland maar nipt.
En als ik eens even goed nadenk ken ik eigenlijk ook niet meer dan een handvol kerstliederen. En dus komen er ook vele onbekende liedjes voorbij, mag de ster van Annie gewoon haar eigen ‘tomorrow, tomorrow, I’ll love you, tomorrow’ zingen, zodat men tenminste een extra bekend nummer heeft en sluiten meerdere artiesten af met een medley waarin ‘Jingle bells’ regelmatig voorbijkomt en meestal alleen dat gedeelte dan iedereen mee kan zingen zonder tekstblad. De avond duurt wel erg lang. Niki Webster, tijdens de Olympische Spelen een grote ster, klinkt nu als elk ander schoolkind met een redelijke stem en een of andere operaster is blijkbaar goed genoeg om met helikopter te worden gebracht en wordt na zijn optreden meteen weer afgevoerd, waardoor 190.000 ogen de helikopter volgen, onderwijl het podium negerend.
Aan het eind is er nog de voorspelbare afsluitende medley van alle artiesten samen, terwijl de eerste toeschouwers dan al het park uitstromen en het vuurwerk de aandacht weer eens een keer van het podium wegtrekt. Op weg naar huis weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik moet denken. Dit was uniek, ik heb het tenminste nog nooit eerder gezien, gehoord of gelezen, maar aan de andere kant was het saai, veel te lang en veel te veel op de televisie gericht.
Maar misschien moeten we het in Nederland maar eens proberen in het Vondelpark, de Goffert of Zuiderpark. Al was het alleen maar eens om Anouk naast Benny Neyman op het podium te zien staan, om Imca Marina met Krezip als begeleiding te zien. Rick de Leeuw en Andre Hazes in een Amsterdams duet. Ik geef het het voordeel van de twijfel.
(Sydney, Australië, december 2000)
