31 donderdag dec 2015
Posted in Gerbie's Lifeblog
30 woensdag dec 2015
Posted in Elders op het web, In het nieuws
Tags
Mama had een proefabonnement op het Parool. Fijne krant. Las en lees ik zelf ook graag. Een nieuwe rubriek trok mijn aandacht. Mooi idee. Er zit een hele site achter: Amsterdammer helpt Amsterdammer
Het idee is simpel. Iemand met een minimuminkomen heeft iets nodig maar niet de mogelijkheid, een ander helpt. De mooiste voorbeelden kwamen voorbij de afgelopen weken. Een fiets om de kinderen naar school te kunnen brengen, een bed om niet meer op de grond te hoeven slapen, een opleiding die afgemaakt moet worden. En elke week weer zijn er weldoeners die het verhaal zo schrijnend vinden dat ze helpen. Prachtig.
Welk medium in Twente pakt dit op? Wie laat zien dat naastenliefde hier ook nog gewoon bestaat? Noaberhulp? Kom er maar in Goors Nieuws, RTV Oost, Hofweekblad of Tubantia!
29 dinsdag dec 2015
Posted in Gerbie's top 212
Tags
Algerije, Cheb Khaled, Frankrijk, Gerbie's top 212, muziek, Raï
| Nummer | 145 |
| Artiest | Cheb Khaled |
| Titel | Aïcha |
| Jaar | 1996 |
| Wikipedia | Aïcha |
| Website | Khaled le site |
| Tekst | Lyricsmode |
Toen ik eind jaren tachtig op kamers ging, kende ik de wereld nog nauwelijks. Weliswaar was ik her en der op vakantie geweest, maar een andere cultuur kende ik eigenlijk niet. Dan is Twente een beschermde omgeving.
Na de Friese cultuur en Amsterdam, kwamen mijn buitenlandse jaren. En dan pas begrijp je hoe groot de wereld is. Ook al kon ik zonder problemen communiceren met mijn Duitse, Engels of anderstalige collegae, pas toen ik echt met ze sprak, opende mijn wereld zich.
Dus werd ik in Frankrijk geconfronteerd met een Algerijnse zanger die in heel Noord Afrika al een grootheid bleek te zijn. Deze zanger combineerde de traditionele Raï met moderne westerse invloeden. Zijn muziek werd door heel Europa gedraaid, dit nummer werd een wereldhit. Veel wereldhits staan er niet in deze lijst, maar het liefdesliedje van de Algerijn hoort er gewoon in thuis.
Of de naam bewust gekozen is of dat er een link is met Aïsja, de derde vrouw van Mohammed, die op zeven-jarige leeftijd met de profeet trouwde, is mij niet bekend.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
28 maandag dec 2015
Posted in Boekbesprekingen 2015
Tags
boeken, boeken 2015, boekrecensie, herlezen, Lev Tolstoj, lezen, literatuur, Rusland
Leo Tolstoi – Anna Karenina
Pas na mijn eindexamen heb ik echt leren lezen. De Russische schrijvers Tolstoj en Dostojevski ontdekte ik tijdens mijn studietijd. Niet relevant voor mijn studie, wel bepalend voor mijn wereldbeeld. Het leven aan het eind van de negentiende eeuw in Rusland was flink anders dan tegenwoordig, maar zonder uitzondering zijn de boeken van deze twee te vertalen naar situaties in het heden, de levenslessen zijn tijdloos.
Om te herlezen koos ik Anna Karenina. Een tragische liefdesgeschiedenis, door velen als zijn meesterwerk genoemd. Alleen al de laatste maanden trof ik een citaat van dit boek bij twee andere door mij gewaardeerde schrijvers (Theroux en Irving) aan. Het is geen toeval. Het boek begint met een openingszin die zonder twijfel bij de beste openingszinnen ooit hoort. “Het geluk van de een lijkt op dat van de ander, maar ieder ongeluk heeft zijn eigen bijzonder karakter.” In een enkele zin vertelt Tolstoj waarom literatuur vaak een slecht eind heeft, waarom ongeluk veel betere boeken oplevert, waarom een tragische liefdesgeschiedenis beter beklijft dan een happy end. Daarna heeft hij nog meer dan 500 pagina’s nodig om de stelling kracht bij te zetten.
Het verhaal van Anna staat niet op zichzelf. Ook het verhaal van Levin en Kitty gaat niet over rozen, vele familieleden spelen een grote rol, het boek gaat over meer dan alleen Anna. De familieverhoudingen staan onder druk, door de diverse tragische gebeurtenissen. Het is niet aan mij om een samenvatting te geven van het boek, daar is Wikipedia veel beter in. Mooier is te constateren dat het boek na bijna anderhalve eeuw nog niets aan kracht heeft ingeboet. Dat een verhaal niet altijd kort en bondig hoeft te zijn, maar dat je zonder problemen de dagelijkse problemen kunt beschrijven, zonder dat het saai wordt. Tolstoj had een sterk gevoel voor normen en waarden, maar nog een groter geloof in de kracht van de liefde. Dus ook al ging Anna tegen de tijdgeest in weg bij haar man, woonde ze ongehuwd samen met een ander, je voelt dat de sympathie van de schrijver toch bij haar ligt en niet bij haar achtergebleven echtgenoot, die in het Rusland van de negentiende eeuw toch het morele gelijk aan zijn kant had.
Een verfilming (en daar zijn er veel van) heb ik nog niet gezien. Maar herlezen van dit boek was verre van een straf. Meer lezen van Russische auteurs zou geen gek streven zijn. Het helpt niet dat de Russen zich momenteel slechter profileren dan ten tijde van de Sovjet Unie. Maar dat ze vele goede schrijvers hebben voortgebracht staat buiten kijf. Dat Tolstoj daarvan (een van) de beste is, is ook geen discussie.
Citaat: ‘ “Daar!”, zei zij tot zichzelf, terwijl zij naar de schaduw keek, die de wagon op de grond wierp, op kolengruis en zand, waarmede de dwarsliggers bedekt waren. “Daar, tussen de wielen! Zo zal ik hem straffen en ik zal verlost zijn van allen en van mezelf.” ‘ (p.533)
Nummer: 15-046
Titel: Anna Karenina
Auteur: Leo Tolstoi
Taal: Nederlands (orig.: Russisch)
Jaar: 1948 (orig.: 1877)
# Pagina’s: 562 (9465)
Categorie: Literatuur
ISBN: nvt
Meer Anna:
Wikipedia
Gutenberg (hele boek gratis te lezen)
Goodreads
Trailer (film)
Meer Tolstoj op gerbie.nl:
Leo Tolstoj – Resurrection
Leo Tolstoj – Hadzji Moerat
Leo Tolstoj – Ivan the fool
24 donderdag dec 2015
Posted in Gerbie's Lifeblog
Tags
Voor alle reguliere en incidentele bezoekers van gerbie.nl: Prettige feestdagen!
22 dinsdag dec 2015
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 146 |
| Artiest | Jammah Tammah |
| Titel | Beautiful summertimes |
| Jaar | 1996 |
| Wikipedia | Jammah Tammah |
| Website |
Eddy, Speedy, Piepke of hoe je hem ook noemt is een uniek figuur. Niet alleen staat hij drie keer, met drie verschillende bands (208 en ?) in deze lijst, hij is ook een van de weinige mensen die een accent blijft houden, ongeacht de taal waarin hij spreekt of zingt. Louis van Gaal kan dat ook. In Barcelona kwam zijn Amsterdams dwars door het Spaans heen, ook nu in Manchester lukt hem dat.
Piepke zingt in dit nummer in het Engels, maar zonder twijfel herken je het Gronings er dwars doorheen. Het geeft niet, het past bij hem, sterker nog, het geeft de band iets eigens. Na de Boegies (punk) kwam Speedy terecht in Jammah Tammah (Gronings voor Ja maar, toe maar), waar de muziek toch iets meer op Ska leek. Muzikaal gezien zijn beste band. Tegelijkertijd blijft er zijn podiumpersoonlijkheid die bepalend is voor de sfeer van de band.
Prachtige nummers in het Gronings, Engels of Spaans, het maakt hem allemaal niets uit. Het publiek ook niet, dat weet dat het een mooie avond heeft zodra de band het podium bestijgt. Helaas heb ik ze nooit live mogen zien.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
21 maandag dec 2015
Posted in Boekbesprekingen 2015
Tags
boeken, boeken 2015, boekrecensie, herlezen, lezen, Paul Theroux, reisboek, reizen
Paul Theroux – The happy isles of Oceania
In de jaren negentig ontdekte ik de reisboeken van Theroux. Cynisch, maar ook wel weer oprecht belangstellend. Niet een doorsnee reiziger, maar wel erg bereisd. Dit dikke boek las ik in 1999. En toen ik ging op reis. Lang. Alleen een rugzak mee. En dan neem je dus niet een boek mee waar je al maar dan 500 bladzijden van gelezen hebt. Wel Oorlog en Vrede, daar heb je veel meer aan.
Zestien jaar later kwam dit boek dus pas weer uit de kast. En voor de zekerheid begon ik nog maar even vooraan. Leest wat logischer. Al op de vijfde bladzijde een mooie uitspraak die ook als motto had kunnen dienen. “Tourists don’t know where they’ve been, travellers don’t know where they’re going”.
Het ging niet goed met zijn huwelijk, Theroux mag in Australië en Nieuw Zeeland zijn boek promoten en gebruikt de aanleiding om meteen wat meer van het werelddeel te zien dat hij nog nauwelijks kent. En de wandelingen en boottochtjes in de twee verwesterde landen zijn nog niet zo bijzonder. Maar na noord Australië steekt hij over naar Nieuw Guinea. Het begin van een tocht waaraan geen einde lijkt te komen, een odyssee langs vele eilanden, vele culturen in een gebied dat zo veel groter is dan bijna iedereen doorheeft.
Theroux komt met zijn opvouwbare kano op plekken waar ze nog nooit een blanke hebben gezien, volgens mij de droom van menig reisauteur. Hij komt andere reizigers tegen, yachties, mensen die jarenlang op boten rondzwerven, politici, die blij zijn iemand te spreken van zijn statuur. En lezers, vooral leuk als ze zijn naam herkennen, maar niet doorhebben dat hij de schrijver is die ze bewonderen. Aan het eind van zijn reis komt hij een reisauteur tegen, zelf ziet hij het toch anders. Waar de Amerikaan trots is gratis hotelovernachtingen te hebben geregeld, slaapt hij zelfs op Hawaii liever in zijn tentje dan in een van de luxe resorts.
Op veel plekken werd hij slechts voorgegaan door missionarissen, niet een onverdeeld genoegen. “This involved preaching against evil and nakedness, and solemnly convincing people that they were sinners, their bodies were shameful, and generally encouring the intense and rather joyous hypocrisy that you find among God-fearing people”.
Wie door de stille Zuidzee reist, komt onherroepelijk met (het werk van) Heyerdahl in aanraking. De ontdekkingsreiziger komt er niet zo goed van af. Mooi is om te zien dat Theroux, ook al is hij geen antropoloog, wel heel knap de verschillen tussen de culturen weet te beschrijven, maar ook de overeenkomsten tussen eilanden (en bijbehorende talen) die soms duizenden kilometers uit elkaar liggen. Ooit moeten de smalle kano’s hele volken hebben overgebracht, hoe anders is de taalovereenkomst te verklaren?
Bijzonder vond ik ook het moment dat Tolstoj refereert aan Anna Karenina, precies het boek dat ik op dat moment op mijn nachtkastje had liggen, waar ik de afgelopen vakantie ook al in begonnen was. Toeval bestaat niet, hoor je wel eens.
Theroux is de absolute top als het op reisboeken aankomt, slechts weinigen mogen zich met hem meten.
Citaat: “When the legionnaire goes back to France (and it might well be to revisit the wife and children he left behind) he takes his girlfriend’s teeth with him, so as to leave her less attractive to men.” (p.511)
Nummer: 15-045
Titel: The happy isles of Oceania
Auteur: Paul Theroux
Taal: Engels (US)
Jaar: 1992
# Pagina’s: 733 (8903)
Categorie: Reizen
ISBN: 0-14-015976-2
Meer:
China per trein
Slow trains to Simla
The Mosquito coast
Soerabaya
My secret history
The great railway bazaar
Kowloon Tong. The last days of Hong Kong
19 zaterdag dec 2015
Posted in Oranje in 2018
Tags
Danny Blind, Nederlands elftal, Oranje, Rusland, voetbal, WK 2018
De volledig mislukte kwalificatie zorgde voor een voortijdig einde van de serie ‘Oranje in 2016‘, maar tegelijkertijd ook voor een vervroegd begin van de nieuwe serie ‘Oranje in 2018’. Ook al weten we nu weer dat kwalificatie niet een automatisme is, optimistisch zijn mag. Dus kunnen we weer gaan gokken, speculeren, discussiëren over welke spelers in 2018 het Oranje shirt aan mogen trekken.
Onder bondscoach Blind moet Oranje een zware groep met Frankrijk en Zweden overleven, maar welke spelers gaan dat doen? Slechts weinigen zijn compleet afgeschreven, al mag je er rustig van uit gaan dat Rafael van der Vaart niet meer terugkeert in het Nederlands elftal. De rest van zijn generatie zal nog graag een keer laten zien dat ze het nog kunnen. Sterker nog, Sneijder en Robben zijn de enige spelers die op dit moment op het hoogste niveau meekunnen.
De eerste selectie voor het toernooi over twee en een half jaar telt nu liefst 73 spelers. Of ben ik er toch nog wat vergeten? Meepraten mag, graag zelfs, de discussie is geopend!
Doel
Jasper Cillessen 90
Tim Krul 60
Kenneth Vermeer 60
Jeroen Zoet 60
Warner Hahn 10
Mickey van der Hart 10
Maarten Stekelenburg 10
Verdediging
Stefan de Vrij 70
Jetro Willems 70
Joël Veltman 50
Virgil van Dijk 50
Terence Kongolo 50
Kenny Tete 50
Jeffrey Bruma 50
Jairo Riedewald 50
Gregory van der Wiel 40
Daryl Janmaat 40
Bruno Martins Indi 40
Rick Karsdorp 20
Karim Rekik 20
Wesley Hoedt 10
Sven van Beek 10
Ron Vlaar 10
Patrick van Aanholt 10
Nathan Aké 10
Mitchell Dijks 10
Erik Pieters 10
Joshua Brenet 10
Jerry St. Juste 10
Hidde ter Avest 10
Middenveld
Giorgino Wijnaldum 90
Daley Blind 90
Davy Klaasen 80
Jordy Clasie 80
Wesley Sneijder 70
Riechedly Bazoer 40
Ibrahim Affelay 30
Davy Pröpper 30
Kevin Strootman 30
Nigel de Jong 20
Jorrit Hendrix 20
Tonny Vilhena 10
Vurnon Anita 10
Marco van Ginkel 10
Leroy Fer 10
Jonathan de Guzman 10
Marco Vejinovic 10
Donny van de Beek 10
Daley Sinkgraven 10
Siem de Jong 10
Yassine Ayoub 10
Abdelhak Nouri 10
Adam Maher 10
Aanval
Arjen Robben 90
Memphis Depay 90
Klaas Jan Huntelaar 60
Quincy Promes 50
Luuk de Jong 50
Anwar El Ghazi 50
Robin van Persie 30
Eljero Elia 30
Luciano Narsingh 20
Bas Dost 20
Jurgen Locadia 20
Jeremain Lens 10
Michiel Kramer 10
Luc Castaignos 10
Bilal Ould-Chikh 10
Jean-Paul Boetius 10
Vincent Janssen 10
Ola John 10
Steven Bergwijn 10
Steven Berghuis 10
Voor de duidelijkheid: Dit is niet mijn persoonlijke voorkeur, maar een inschatting (in percenten) van de kans dat de bewuste speler bij het volgende grote toernooi aanwezig is.
18 vrijdag dec 2015
Posted in Boekbesprekingen 2015, CycloGerb Wielerboeken
Tags
boeken, boeken 2015, boekrecensie, Colombia, Gabriel Garcia Marquez, herlezen, lezen, wielerboek, wielrennen
Gabriel Garcia Marquez – De kampioen van Colombia
Van vele boeken die ik herlas, weet ik nog wanneer ik ze voor het eerst las. Van dit boek is me alleen bijgebleven dat ik onder de indruk was. Maar of dat was vanwege de kwaliteit van het boek of vanwege het feit dat een Nobelprijswinnaar schreef over wielrennen. En dat nog voordat ‘De Renner’ als algemeen erkend eerste meesterwerk over de sport uitkwam. Ik gok dat ik het gewoon als biebboek las, een jaar of dertig geleden.
Wat ik me nog wel wist te herinneren is dat het boek weliswaar vertaald is uit het Spaans, maar oorspronkelijk onderdeel was van een verzamelbundel van Garcia Marquez, zijn journalistiek werk.
In de begindagen van zijn carrière was de Colombiaan gewoon journalist, al was hij toen ook al een buitenbeentje, niet zo maar een stukjesschrijver. Gelukkig is er veel van zijn werk uit die tijd bewaard gebleven. Zo ook deze bundel. Oorspronkelijk was het niet eens de bedoeling om een serie te schrijven over de wielrenner, maar de eerste stukken werden zo goed ontvangen, dat het voor de krant reden was om zijn sterreporter opdracht te geven de serie te rekken, meer artikelen betekende betere verkoop. Dus werden de gesprekken met Hoyas steeds uitgebreider, werden er steeds meer details bekend, die in het initiële interview nooit aan bod waren gekomen.
In de secundaire literatuur wordt zelfs betwijfeld of Marquez wel een wielerfan is, een liefhebber. Het maakt voor het boek eigenlijk niet uit. Doordat de schrijver een verhaal herkent, doordat hij het geweldig weet op te schrijven, is het onderwerp an sich niet eens het meest relevant.
Gelukkig voor de wielerliefhebbers is het onderwerp in dit geval Ramon Hoyos, een wielerkampioen van eenvoudige komaf die ook nog eens niet te beroerd was om zich uitgebreid te laten doorzagen door GGM. Dit resulteerde in een openhartig verhaal over zijn leven in en naast de koers. Een verhaal dat is uitgegroeid tot een van de klassiekers van de wielerliteratuur.
Met heel veel plezier herlezen, heel blij dat ik het boek tweedehands heb aangeschaft.
Citaat: “Zo reden we verder, ons een weg banend door de regen, de modder en de hagel; ik maar proberen hem bij de eerste de beste gelegenheid af te schudden, en hij maar aan mijn wiel blijven hangen, sterk, volhardend, grandioos fietsend. Op dat moment was ik bezig de kampioen, het idool van de massa’s, een belangrijke overwinning te betwisten: de eerste plaats in het bergklassement.” (p.86)
Nummer: 15-044
Titel: De kampioen van Colombia
Auteur: Gabriel Garcia Marquez
Taal: Nederlands (Orig.: Spaans)
Jaar: 1982 (orig.: 1954/55)
# Pagina’s: 117 (8170)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 90-290-1965-4
Meer:
Wielersportboeken
Cycling Review
Sportliteratuur
Meer GGM op gerbie.nl:
Liefde in tijden van cholera
Cronica de una muerte anunciada
Memorias de mis putas tristes
Vivir para contarla
Doce cuentos peregrinos
Por la libre
100 jaar eenzaamheid
17 donderdag dec 2015
Posted in Vergaderpoëzie
Tags
Institutionele beschouwing
Adapteren aan prikkels
Verbindende leerarchitectuur
Sociale zekerheidsbepaling
Hybride leeromgevingen expliciteren
Initiële opleidingsongelijkheid
Civiel effect
Complexe authenthieke opdrachten
16 woensdag dec 2015
Posted in Papa Gerbie
Tags
Als vader weet je dat het moment komt dat je niet meer welkom bent op de kamer van je dochter. Toch schrok ik deze week nog wel even behoorlijk toen ik dit briefje op de deur zag hangen.
Eerlijk gezegd had ik het pas over een jaar of zeven verwacht. Of totdat ze genoeg schrijfuren heeft gemaakt om het in ieder geval zonder spelfouten te schrijven. Gelukkig heeft ze me er nog niet op gewezen. Gisteravond kreeg ik nog een paar heerlijke knuffels voordat ze ging slapen.
15 dinsdag dec 2015
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 147 |
| Artiest | The Velvet Underground |
| Titel | The gift |
| Jaar | 1968 |
| Wikipedia | The gift |
| Website | Franse fansite |
| Tekst | Genius |
Midden jaren tachtig begon ik Oor te lezen. En toen daar de beste albums aller tijden werden gekozen, stond er op 1 een band die ik nog niet kende. Van Lou Reed had ik wel eens gehoord, de band waarin hij speelde was voor mij onbekend. De man achter de schermen, Andy Warhol, was ook geen vreemde. Dus kocht ik het beroemde album met de banaan. Prachtig. Dit was pas muziek. Ook al was het dan gemaakt nog voordat ik geboren was, het was een ontdekking van jewelste.
Al lezend kwam ik er achter dat de band niet zo maar op 1 stond in die lijst. Weliswaar waren ze zelf geen commercieel succes, hun invloed mocht niet onderschat worden. Schertsend werd beweerd dat er meer bandjes zijn begonnen die door de Velvet Underground beïnvloed waren dan dat ze elpees hadden verkocht.
De twee ego’s in de band, Lou Reed en John Cale, volgden de korte periode van de Velvets op met een oeuvre om u tegen te zeggen. Geweldige platen werden afgewisseld met experimentele troep, maar zonder uitzondering bleven ze trouw aan hun muzikale waarden, een prestatie op zich.
Vele mooie nummers hadden in deze lijst kunnen staan, maar ik koos voor een verhaal. Vaak is de muziek zo goed, dat we de tekst op de koop toenemen. In dit geval is de muziek duidelijk ondergeschikt aan het verhaal. Een kort verhaal van Reed wordt opgelezen door Cale, de muziek is niet meer dan begeleiding. Er bestaan instrumentale versies van het nummer, dus de muziek afdoen als irrelevant zou niet kloppen.
Maar het draait om het verhaal over Waldo Jeffers die zichzelf in een pakket verstuurd naar de andere kant van het land, waar zijn vriendin niet weet dat hij op een goedkope en originele wijze op bezoek komt. Wat zal ze verrast zijn…
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
14 maandag dec 2015
Posted in Politiek, Uit de school geklapt
bron: taringa.net
Soms speel ik even in op de actualiteit. Topografie is daar een heerlijk vak voor. Elke bezienswaardigheid heeft een verhaal, elke foto kan de aanleiding zijn voor een zijstapje. Haalt de druk even van de ketel, even rust voor de fanatieke meeschrijver.
Dat er in Brussel werd gezocht naar een van de daders in Parijs wist ze niet. De klas keek verbaasd naar haar. Onder welke steen had ze gelegen? Ze las geen krant, verklaarde ze. Hoe had ze dat kunnen weten? Televisie, radio, social media, de antwoorden lagen voor de hand. We wist het niet. Maar ze wist wel wat er in Syrië aan de hand was. Ik gaf haar twee minuten, door ervaring wijs geworden.
Letterlijk kan ik het niet navertellen, de woordenstroom kwam snel. Maar het kwam op het volgende neer. Turkije en de Verenigde Staten hadden samen IS bedacht en opgezet, die voerden oorlog om de wereld te destabiliseren, te beginnen in het Midden Oosten en slechts de Russen deden er wat aan. De hele wereld, Europa en de VS voorop waren lafaards en schijterds, maar de enige wereldleider die nog respect verdiende was Putin, dat was tenminste een echte kerel.
Heel even wilde ik er op in gaan, maar ik wist niet waar ik moest beginnen. Een deel van haar betoog geloof ik zelfs, maar het hele wereldbeeld wat spreekt uit deze tirade, is mij compleet vreemd. Ik heb geen zin om een discussie te voeren. Niet nu. Niet hier. Niet, wetende dat het een eindeloze wordt. Verder met de les.
12 zaterdag dec 2015
Posted in Fotooo, Van der Meest, Voetbalfoto's
Van der Meest, deel 77
Ferrara, Italië
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
11 vrijdag dec 2015
Posted in Boekbesprekingen 2015, Poëzie
Tags
Collectief Slachthuis – Klotegedichten 2
Het collectief woonde volgens mij in een studentenhuis. Of waren in ieder geval studievrienden. Of zoiets. Ooit begon ik via mijn LiveJournal (mijn Engels blog voordat ik in het Nederlands schreef) de community ‘Silly poetry’. Dit om tegengas te geven aan al die gekwelde miskende dichters die het internet al in de begindagen vervuilden.
Medestanders herkende ik een paar jaar later in deze drie heren. Ook zij namen het leven in het algemeen, maar de poëzie in het bijzonder niet al te serieus. Dat was soms grappig, dan weer flauw. Vaak erg matig, maar toch ook soms ineens briljant.
Hun verzamelbundel stond al jaren op mijn harde schijf toen ik eindelijk besloot om het maar eens op de net verkregen E-reader te zetten. En tijdens de vakantie, telkens even tussendoor, las ik een paar bladzijden. En dus had ik het een paar dagen later uit.
Twee voorbeeldjes dan maar:
Hartleers
“Dat gebeurt me
geen tweede keer”
dacht hij,
toen ze voor
de derde maal
voorgoed vertrok
Sollicitatiegesprek
Waarom
ik
callgirl
wil worden?
Ik ben
graag
onder
de
mensen
Nummer: 15-040
Titel: Klotegedichten 2
Auteur: Collectief Slachthuis
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 105 (7125)
Categorie: Poëzie
ISBN: 978-1-4710-2944-8
Meer:
Klotegedichten.nl
David Kunz
Just a little sin
Dirrik (Twitter)
klotegedichten (twitter)
10 donderdag dec 2015
Posted in Gerbie's Lifeblog, Politiek
Tags
Net als de laatste jaren organiseert Amnesty International ook vandaag weer een schrijfmarathon. Geen toeval dat dat vandaag gebeurt. Het is namelijk internationale dag van de mensenrechten. En ook dat is weer geen toeval. Het is vandaag 67 jaar geleden dat de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens werd getekend.
Oorspronkelijk dertig artikelen, waarin alle mensenrechten zijn vastgelegd. Helaas lijkt het er op dat de laatste jaren die rechten selectief worden toegepast. Het ene recht geldt voor mij, het ander niet voor hem of haar. Herbert Grönemeyer zong het ooit erg mooi. “Der Weisse ist gleicher”. Iedereen is gelijk, maar sommigen zijn gelijker.
We wonen dus nog lang niet in een wereld waarin de basisrechten voor iedereen toepasbaar zijn, waar iedereen gelijke rechten heeft. Een extra reden om vandaag in actie te komen en mee te doen aan de schrijfmarathon. En of die marathon voor jou een enkel mailtje is of een hele rits brieven, dat bepaal je zelf. Hoe meer hoe beter. En als je denkt dat het onzin is, dat het toch niet helpt, lees dan eens deze succesverhalen.
Doe mee!
08 dinsdag dec 2015
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 148 |
| Artiest | Talking Heads |
| Titel | Once in a lifetime |
| Jaar | 1981/1985 |
| Wikipedia | Once in a lifetime |
| Website | Official website |
| Tekst | Lyricsfreak |
Ook voor deze band ben ik te jong. Ik heb ze niet zien opkomen, niet zien groeien. Dit nummer greep mijn aandacht, de bijbehorende film was mooi. Een concertfilm (Stop making sense), bijzonder in die tijd. Toen pas had ik door dat het de tweede keer was dat het nummer werd uitgebracht. David Byrne was de drijvende kracht achter de band. Langzaam maar zeker haalde ik mijn achterstand in. Jaren later nog kreeg ik elpees van de band, toen een toenmalige collega zijn collectie in de vuilnisbak wilde gooien.
Byrne is een multitalent. Niet alleen een goede zanger, zeker ook een originele denker, wat in zijn muziek terugkeert. Daarnaast is hij een niet onverdienstelijk schrijver (Bicycle diaries). Hij stopte met de Talking Heads toen hij het niet vernieuwend genoeg vond. Het grote succes bleef uit, al waren de laatste albums een stuk populairder (niet perse beter) dan de eerste albums. Byrne ging op zoek naar wat nieuws. Hij schreef prachtige nummers, zijn Road to nowhere is me tijdens vele reizen door het hoofd gegaan, als ik weer ergens een vergelijkbare weg voor me zag als in hun clip.
Wat mij betreft hoort Stop making sense bij de albums die elke liefhebber in zijn kast moet hebben staan. Of in zijn Spotify playlist tegenwoordig. Muziekgeschiedenis. Pure klasse. Met vele nummers die ook deze lijst hadden kunnen halen, zoals Psycho killer, Burning down the house, Slippery people en Take me to the river. Het is Once in a lifetime geworden. Same as it ever was…
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
07 maandag dec 2015
Posted in In het nieuws
Tags
bron: wijzewoordenislam.blogspot.nl
Toen ruim veertien jaar geleden een flink aantal terroristen besloten om een aantal vliegtuigen te kapen en de Verenigde Staten een lesje te leren, had de wereld een probleem. Vooral de VS. 28 van de 29 daders kwamen uit Saudi Arabië, maar dat was een handelspartner, een stabiele factor in het midden oosten. De belangen waren te groot, die kon je niet terugpakken. Wraak werd dus genomen op landen die er niets of weinig mee te maken hadden. Iraq en Afghanistan werden het slachtoffer van de geldingsdrang van de Amerikanen en daarmee de rest van de NAVO.
Ondertussen is de wereld in een nieuwe koude oorlog belandt, een oorlog tussen twee religies, zo wordt het tenminste verkocht naar buiten. Nu zie ik me zelf niet als partij in deze, maar mijn premier (ook al heb ik hem niet gekozen) verklaart dat we in oorlog zijn. Alsof het bombarderen van willekeurige steden in Syrië ervoor zorgt dat het aantal extremisten in London, Parijs, Brussel en Amsterdam vermindert.
Sterker nog, het werkt omgekeerd. De terroristen van nu zijn de kinderen uit 2001. Zij zagen bommen uit de lucht vallen en besloten wraak te nemen. Die wraak nemen ze nu. De bommen van nu zorgen er dus nu voor dat ook onze kinderen in 2025 en later verzekert zijn van terroristen. De Franse journalist Nicolas Henin werd liefst tien maanden gegijzeld door IS. Hij zegt het ook: bombarderen is de slechtste oplossing.
Ik riep het al vorige maand, ik herhaal het nu weer. Liefde is de enige remedie.
Nu nog de politiek overtuigen…
