Piazza dei Miracoli

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Kijk nog eens 107

Iedereen, maar dan ook echt iedereen, kent ‘de scheve toren van Pisa’. Maar eigenlijk is die Campanille (Klokketoren) slechts een van de gebouwen op het Piazza dei Miracoli, het plein der wonderen. En dat is een heel mooi plein in een hele mooie stad. Alleen daarom al is het jammer dat eigenlijk iedereen vooral dit soort foto’s kent vanuit Pisa. Of deze. Want ook de rest van Pisa verdient aandacht. Bij deze.

Advertenties

Psst, geheimpje?

Tags

postsecret, www

Een leuke site, die elke zondag weer de moeite van het bezoeken is, is de site Postsecret. Het idee is simpel. Iedereen heeft wel eens een geheim. Dat geheim kun je eigenlijk met niemand delen. Maar als je nu een kaartje opstuurt, kun je het delen, zonder dat iemand weet wiens geheim je leest. Er is ondertussen een gigantisch archief verzameld. En omdat het populair werd, kon er geld verdient worden. Bijvoorbeeld door een boek te bestellen.

De site wordt veel beter uitgelegd dan hier op WikiPedia of via de iets kortere Nederlandse WikiPedia. Er is natuurlijk ook een Nederlands alternatief: Briefgeheimen (kent iemand ook andere talen?).

Het idee is vooral zo leuk omdat iedereen nog steeds, ruim vier jaar na het begin van de site, de moeite doet om een origineel kaartje te sturen. Er zitten humoristische geheimen tussen, maar ook heel schrijnende. Van een abortus waar zelfs de echtgenoot niet van af weet, via geheime verhoudingen naar vreemde fantasieen en leuke gedachtekronkels. Het blijft gewoon de moeite waard om te lezen.

Dan Turèll – Mord in Vesterbro

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, Dan Turell, Denemarken, Kopenhagen, lezen

Dan Turèll – Mord in Vesterbro (09-009)

Al jaren is Dan Turèll een van mijn favoriete misdaadauteurs. Geheel per ongeluk, in een opruimingsbak gevonden, daarna jaren op de plank en net op het juiste moment gelezen. Ik betwijfel of ik als tiener zijn boeken goed genoeg had begrepen. Gelukkig later wel. Maar daar zit ook meteen het probleem. Slechts vier van zijn ‘moord in..’ serie boeken zijn vertaald in het Nederlands. Ook in het Engels schiet het niet echt op. Deens lees ik niet, blijft over Duits. En gelukkig worden zijn boeken nog steeds, ook nu, jaren na zijn dood, nog in het Duits vertaald. En dus kijk ik elke keer dat ik in Duitsland ben en wat vrije tijd heb, in de boekhandels naar een nieuw boek van Turèll.

Toen ik begin deze maart voor het eerst naar Denemarken reisde, was de keuze van auteur dan ook niet moeilijk. 36 uur in Kopenhagen, meer was het niet, maar ik was in het vliegtuig begonnen in weer een verhaal van de mysterieuze misdaadjournalist zonder naam, die samen met zijn vriend van de politie Ehlers weer eens een moord moet oplossen.

Het boek begon echt te leven toen ik in Kopenhagen rondliep. Sterker nog, na aankomst op het station liepen we richting ons hotel en kwam ik er pas achter dat dit hotel in Vesterbro lag. De eerst genoemde straat kon ik met wat moeite vanuit mijn hotelraam zien (okay, heel veel moeite, mijn leven wagend uit het raam hangend, maar het klonk zo leuk). En dus liep ik ondanks de kou vrolijk rond in het mooie Kopenhagen.

Voor de trip had ik op internet natuurlijk al wat gespeurd naar meer informatie over Turèll. ‘Nonkel Dan’ werd hij door de Denen genoemd. In Denemarken was hij net zo beroemd als Bukowski, een door hem bewonderde en vertaalde schrijver. In zijn boeken zaten vele autobiografische elementen. Het kantoor van de naamloze journalist bestaat daadwerkelijk en kijkt echt uit op het Raadhuisplein. De dubieuze reputatie van de Istedgade is niet verzonnen, ik heb er ’s avonds met wat studenten gelopen, het klopt exact.

De laatste middag was er geen programma. Dus terwijl de dames vooral druk waren met shoppen en warm worden bij de McDonalds tussendoor, liep ik door Vesterbro en ging op zoek naar een plek waar ik boeken van Turèll in het Engels of Duits kon kopen. Daar is Kopenhagen natuurlijk niet de meest geschikte plek voor, tenslotte kan iedereen zijn boeken gewoon in het Deens lezen. Dus ondanks bezoek aan vijf verschillende, goede boekhandels, de Tourist Information en een cultureel centrum waar vroeger een woonflat was waar hij geleefd zou hebben, is het met niet gelukt.

Ik eindigde mijn zoektocht wel in Café Dan Turèll waar ik een kop thee dronk en mijn boek verder las, omringd door posters van de goede man, zittend op een bankje waar hij zelf vroeger misschien ook wel gezeten heeft. De serveerster was te jong om de in 1993 overleden auteur te kennen, behalve de posters zag ik nergens ook maar 1 boek. Mijn missie was gedeeltelijk mislukt. Ik heb geen nieuw boek van hem kunnen kopen. Maar ik heb wel gelopen door de stadsdelen waar hij inspiratie opdeed voor zijn boeken. Gezeten in de kroeg die hij zijn stamkroeg noemde, gelezen over straten terwijl ik er doorheen liep. Is ook wat waard.

In het vliegtuig naar huis heb ik het boek uitgelezen. Als vaker was de plot niet het sterkste deel van het boek, maar is het verhaal vooral een kapstok om diverse maatschappelijke ontwikkelingen te becommentariëren. Waar anders komt een crimineel er beter van af dan een vastgoedhandelaar? Waar anders is de sympathie voor een werkloze kraker zo groot als bij Turèll.

Turèll was al lang een van mijn favoriete schrijvers, na dit bezoekje aan zijn stad, en het lezen van dit boek, is dat idee alleen maar sterker geworden. Mijn volgende bezoekje aan Duitsland ligt nog behoorlijk ver weg. Toch maar eens via internet gaan bestellen. Of Deens leren. Ook niet verkeerd.

Quote: “Das ganze Leben ist – erfahrenen Beobachtern zufolge – eine einsame Wanderung. Warum also sollte man sich einen beliebigen Dienstag in diesem geschäftigen Ameisenbau mehr zu Herzen nehmen als irgendeinen anderen?” (Blz. 50)

Nummer: 09-009
Titel: Mord in Vesterbro (Orig.: Mord på Medierne)
Auteur: Dan Turèll
Taal: Duits (Orig.: Deens)
Jaar: 2007 (Orig.: 1988)
# Pagina’s: 240 (2027)
Categorie: Whodunit
ISBN: 978-3-404-15706-8

Valparaiso, Chili

Tags

Chili, fotooo, Hans van der Meer, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Dwalen door nieuwe steden, een van mijn favoriete bezigheden. En dus loop ik, zonder enig idee van richting door de hogere delen van Valparaiso, een oude kuststad in Chili. Natuurlijk valt mijn oog op het veld. Ook mijn route is te zien. Ik liep eerst bovenlangs, later onderdoor. Maar tussendoor tijd voor een foto.

Jaren later bleek dat dit niet een ongevaarlijke bezigheid was. Edwin was er toevallig ook en zag hetzelfde beeld. Zijn camera was iets duurder. Of hij had meer pech. Hoe dan ook, hij werd er overvallen en zag later deze foto als bewijs dat het uitzicht inderdaad mooi was.

 

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s vanvoetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereldwordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Diederik Samwel – Arm Suriname

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, Diederik Samwel, Hard Gras, lezen, Suriname, voetbal, voetbalboek

Diederik Samwel – Arm Suriname (09-008)

Al voordat het EK gespeeld werd, begon voor Suriname de lange weg richting Zuid Afrika, het volgende WK. Ze spelen in de Caribische zone, niet zo sterk als Zuid Amerika, daardoor leek het dat ze misschien wel een kans hadden. Maar er moesten minimaal 20 wedstrijden gespeeld worden voor ze zo ver waren.

Diederik Samwel hield voor de Volkskrant een weblog bij, schreef daar wat omheen en kwam dus met dit boek over de kwalificatie van Suriname. De mislukte kwalificatie. Want terwijl vele voormalige Engelse koloniën  in de tweede divisie van Engeland ineens spelers vonden met twee paspoorten, moest Suriname het gewoon doen met alleen Surinamers. Vele Surinaamse spelers in Nederland hebben maar 1 paspoort en mogen daarom niet voor het land uitkomen waar hun roots liggen.

Daardoor wordt het verhaal natuurlijk wel een stuk mooier. We hebben het namelijk over voetbal in de puurste vorm. Liefhebbers. Spelers met een volledige baan die ’s avonds nog even voor het nationale elftal mogen spelen. Die vrije dagen moeten bedelen bij hun werkgever voor een verre uitwedstrijd in Costa Rica. Voetballers zoals we die elders in de wereld bijna niet meer kennen.

Natuurlijk had Suriname geen kans tegen landen waar semi-profs of zelfs full-profs opgesteld konden worden. Maar het verhaal van succes is meestal veel minder leesbaar dan het verhaal waarin van alles mis gaat. En dat er veel mis gaat, is voor de hand liggend.

Samwel begint als outsider, maar wordt al snel geaccepteerd door iedereen. De bondscoach vertelt hem de opstelling al voor de spelers die weten. Spelers nemen hem mee naar hun huis. Officials regelen onderdak voor hem tijdens buitenlandse trips. Daardoor zit hij natuurlijk erg dicht op de ploeg, komt veel te weten. Of hij daardoor nog wel objectief en kritisch durft te kijken, is niet helemaal duidelijk. Past ook niet bij het verhaal dat hij schrijft. Leuke Hard Gras!

Quote: “De wedstrijd wordt gespeeld in een cricketstadion. Daar passen zo’n zevenduizend toeschouwers in, maar die zitten wel op tientallen meters van het veld.” (Blz. 61)

Nummer: 09-008
Titel: Arm Suriname. Hard Gras 62.
Auteur: Diederik Samwel
Taal: Nederlands
Jaar: 2008
# Pagina’s: 104 (1787)
Categorie: Sport (voetbal)
ISBN: 978-90-468-0431-5

Slapen

Tags

baby, slapen, Suus

Soms is het wel eens vervelend als je zo jong bent. Dan kan je nog niet zo veel. Papa maakt vaak het zelfde flauwe grapje. “Het begint met een D. Dös of driet’n.” Eigenlijk heeft hij wel een beetje gelijk. Maar buiten drinken, uit borst of fles (maakt me niets uit, allebei lekker) en luiers vullen (al past het niet altijd en zit er wel eens poep buiten de luier), huilen en om me heen kijken (doe ik graag), kan ik nog een ding heel goed: slapen.

Ik durf wel te beweren dat slapen een van mijn belangrijkste bezigheden is. Soms moet ik kiezen. Dan ben ik aan het drinken, maar wil ik eigenlijk liever slapen. Val ik gewoon halverwege in slaap. Dat is wel grappig, want mama en papa kijken dan altijd heel moeilijk of ik nog aan het drinken ben, terwijl ik al minuten lang in diepe rust ben.

Het mooie is dat wanneer ik wakker ben, ik maar even hoef te huilen of ik word weer opgehaald. Meestal krijg ik dan weer wat te drinken, verwisselen ze mijn luier en soms krijg ik dan nog een beetje extra te drinken. Ik merk overigens wel dat papa en mama ’s nachts niet zo blij zijn wanneer ik wakker wordt. Vaak is dat rond een uur of vier. Maar ja, dan hadden ze me maar wat meer drinken moeten geven voor ze me weer in mijn bedje brachten. Laatst heb ik een keer een hele nacht geslapen. Ik werd pas om zeven uur wakker. Je had papa en mama moeten horen, vol complimenten waren ze. Ze knuffelden me, gaven me kusjes en waren heel vrolijk. Misschien moet ik dat maar eens wat vaker doen, als ik ze zo tevreden kan houden, is toch maar een kleine moeite? Maar dan wil ik natuurlijk wel dat ze ervoor zorgen dat ik voor het slapen gaan flink wat heb gedronken. Voor wat hoort wat.

Negen negens

Tags

auto, lifeblog, negens

Ik ben niet zo’n autofanaat. Ik kocht het ding waar ik nu in rij bijna vijf jaar geleden, er stond al meer dan 40.000 kilometer op de klok (ik ken de vaktaal). Dik een jaar later zag ik ineens de 55.555 voorbijkomen. En omdat ik toen net een digitale camera had, leek het me wel een leuk idee om de teller met allemaal zesjes voorbij te laten komen. Dus 11.000 kilometer verder zat ik met de camera op schoot en maakte de foto. En natuurlijk zag ik ook meteen wat er fout was. De dagteller had ook aangepast moeten zijn.

Wat rekenwerk later en weer 9.000 kilometer verder begon ik me voor te bereiden op alle zevens. En dan ook die van de dagteller. Ik zette dat ding op het juiste moment op nul en kon me al verheugen op de bijbehorende foto. Het lukte niet. Op mijn LiveJournal zijn de foto’s en het verhaal nog terug te vinden. Een frustrerende ervaring.

Alle achten sloeg ik toen dus ook maar over. Maar eenmaal ruim boven de negentigduizend beland, begon het toch weer te jeuken. Negen negens, wel een erg unieke foto. Nog beter dan die negen zevens die niet lukten. Die vijf zessen die eigenlijk nergens op sloegen. Negen negens, dat is pas werkelijk de ultieme foto. Dus net geen duizend kilometer voordien de dagteller op nul gezet, het was nog steeds allemaal mogelijk.

Het werd er niet eenvoudiger op toen ik begon te rekenen in de kerstvakantie. Als mijn kind iets later dan gepland zou komen, dan was het goed mogelijk dat op weg naar het ziekenhuis de negen negens zouden verschijnen. Hoe leg ik iemand uit die net een wee zit weg te puffen dat ze toch even een mooie foto voor mijn blog moet maken, terwijl ik zelf 120 rij, waar 80 is toegestaan? En bij die snelheid is het juiste moment maar erg kort aanwezig, een seconde of drie. Een voordeel was er zeker. De camera heb ik dan zeker bij de hand.

Suus kwam gelukkig op tijd en toen ik haar samen met haar moeder ging ophalen, op weg naar het ziekenhuis, heb ik stiekem een heel klein beetje omgereden. Bij een stoplicht nog snel even een probeersel en dan door. En terwijl ik een parkeerplek zocht (niet eenvoudig: Tubantia, deze maand), was het moment, waar ik al vijftigduizend kilometer op wachtte daar: Negen negens.

Tevreden reed ik een uurtje later met de twee dames naar huis. Dat mijn tevredenheid meerdere oorzaken had, wisten zij natuurlijk niet.

Waar ben je?

Tags

meeluisteren, NS, reizigers, telefoon

Vaak zit ik niet meer in de trein, maar onlangs kwam het zo uit dat ik rustig met een goed boek de thuisreis van mijn werk begon. Alleen lezen wilde niet zo goed lukken. Dat heeft te maken met het feit dat ik een goed gehoor heb, dus alles hoor, van nature nieuwsgierig ben en er dus niet veel langs me heen gaat in een treincoupé. Helaas moet ik zeggen, want er zijn genoeg dingen die ik eigenlijk liever niet hoor.

De meest voordehandliggende zijn toch wel telefoongesprekken van anderen. En dat Leo zijn telefoon, met irritante ringtoon, opneemt en even kort praat over de wijn van die avond, rood of wit, ach, dat is niet zo’n probleem. De dame met een licht kleurtje die naast me in een taal die ik niet versta even kort iets in het apparaat zegt, hoort erbij.

Maar uiteindelijk stoort het wel dat er blijkbaar niemand meer schaamte noch fatsoen kent en gewoon uitgebreid gaat zitten bellen in een overvolle treincoupé. Het viel me al eerder op dat zodra er een vertraging van drie minuten wordt aangekondigd, tientallen vergelijkbare telefoontjes worden gepleegd, alsof iedereen op het station wordt opgehaald en alsof de ophaaldienst niet even wacht wanneer de trein een paar minuten te laat is. Een Kenny G-achtige ringtone stoort mij ook. Dat ze richting Oldenzaal verder reist hoef ik ook niet te weten, net zo min als de auto die er gekocht is, waarmee ze wel of niet opgehaald wordt straks.

De meest irritante dame was die als amateur-psycholoog zat in te praten op een vriend, niet schromend om alles drie keer te herhalen. En dat op een zo luide toon, dat de betreffende vriend beter niet onder ogen van medereizigers kan komen. Hij moet de deurwaarder eerst zien te vermijden, dringend woonruimte zoeken, maar vooral geld zien te verdienen. En dat het iedereen wel eens minder gaat en dat op straat slapen geen optie is, hoef ik echt niet zo vaak te horen. Sorry, meisje met neuspiercing, dit soort gesprekken voer je niet in het openbaar. Bel hem terug als je thuis bent, zeg hem dat de hele coupé meeluistert, maar twintig minuten een virtuele sofa bieden is gewoon extreem storend.

Als uitsmijter wordt het gangpad geblokkeerd op het moment dat ik uit wil stappen. Maar ik had kunnen weten dat de telefoon belangrijker is. “Johnny, jij had gecalled?” Ik kende dat laatste werkwoord nog niet. Toch ook wel leerzaam dus, meeluisteren met anderen. Het boek moet ik thuis maar weer verder lezen.

35 jaar en 20 kilo geleden…

Tags

fotooo, GFC, voetbalfoto

was mijn vader aanvoerder van het eerste elftal. Deze wedstrijd lijkt mij geen officiële. Hij schudt de hand van, ik gok een Höver, een onderlinge wedstrijd misschien? Of twee kampioensteams (69 en 54) tegen elkaar?

Ik gok dat een aantal van mijn voetbal- en wielervrienden hier overigens ook nog wel wat bekenden op de foto zien. En is dat niet scheidsrechter Vorkink?

Religie deugt niet

Tags

column, godsdienst, religie

Net zoals ik niet kan bewijzen dat er niet ‘iets’ is (Ietsisme?), kan geen gelovige mij overtuigen dat er wel zoiets bestaat als een God, Allah, Jahweh of welke andere hogere macht dan ook. Ik heb dan ook geen probleem met mensen die geloven. Ik begrijp het niet, maar goed, ieder zijn eigen keuze.

Waar ik wel een probleem mee heb is georganiseerde religie. Want zodra er meerdere gelovigen samen komen, dan kun je er rustig van uitgaan dat het op een gegeven moment uit de hand loopt. Van de Spaanse inquisitie, via de Jodenvervolging voor en in WW II tot de intifada.

Hoe kan iemand die én katholiek is én gezond verstand heeft zich nog deel voelen van een organisatie die Williamson, Wagner en een paus die jarenlang seksueel kindermisbruik door priesters goedpraatte, voortbrengt. Diezelfde paus die nu weer in Afrika stelling neemt tegen condooms, terwijl een kwart van de bevolking Aids heeft (Nrc).

Hoe kan een goed moslim uitspraken als die van imam El Moumni negeren. Hoe kan je bij een godsdienst blijven die schepselen voortbrengt die juichen als er vliegtuigen een flatgebouw invliegen of die voetballen met rouwkransen?

En je kan wel streng christelijk zijn, je eigen kind niet inenten (zou ook verboden moeten worden), maar waarom wil je dan ook het leven van een ander moeilijk maken. Verbied de Tour de France maar meteen. Die onder het mom van ‘gezinsplanning’ fokpremies wil invoeren.

Hoe kan je als Jood terug wijzen naar de Holocaust terwijl je eigen land de Palestijnen tegelijkertijd structureel vermoord?

Was Gandhi niet de meest vredelievende persoon op aarde? Verzet zonder geweld. En is de goede man oud geworden? Nee hoor, een Hindu moest hem zonodig vermoorden.

Ik snap, sterker nog, wil geen mensen snappen die nog steeds de georganiseerde godsdienst goed durven te praten. Geloven, prima, doe maar in je eigen tijd, achter je eigen voordeur, maar georganiseerde godsdienst is volgens mij nog dodelijker dan georganiseerde misdaad.

Vakantieklachten

Tags

klachten, reizen, vakantie

20 klachten heeft de Reisrevue verzameld. Eigenlijk overgenomen, want het zijn Britse klachten. Jan Lokhoff van het blad probeert ook een Nederlandse versie te maken. Er staan zeer leuke klachten in de top 20. Een van mijn favorieten is: “Niemand had ons verteld dat er vissen in de zee zouden zwemmen. Onze kinderen zijn erg geschrokken.” Ook een hele mooie: “Onze vlucht van Engeland naar Jamaica duurde ruim negen uur, terwijl de Amerikanen er maar drie uur over deden.”

In de seizoenen dat ik in het buitenland werkte kreeg ik natuurlijk ook de meest absurde vragen en klachten. De top 20 komt mij dan ook bekend voor. Engelsen die klagen dat het eten wel erg Spaans is, terwijl ze in Spanje zijn, was niet eens een bijzondere. Een hele mooie vond ik ook de Engelsman die zich afvroeg of hij wel in Griekenland was. Het antwoord dat hij op Menorca was, verbaasde hem. “Dat is toch de naam van het appartementencomplex?” klonk het oprecht. We konden niets voor hem doen.

Van mannen die vreemdgingen tijdens hun huwelijksreis tot Duitsers die dachten dat hun Anwalt wel even de vakantie zou terugverdienen omdat ze de eerste nacht overboekt waren, er zit een boek in. Moet ik misschien ook maar eens schrijven. Het herhalen van de Vakantieman uit de jaren tachtig en negentig zou volgens mij zeker een succes zijn. Met je voeten in de Middellandse zee staand op een kaart van Europa Moskou aanwijzen als de plek waar ze op dat moment staan. Geweldige beelden.

Tegenwoordig is het mijn favoriete vak. In het tweede jaar geef ik reisbegeleiding en bezoek ik tientallen welkomstbijeenkomsten in fictieve bestemmingen per schooljaar. En die mag ik altijd eindigen met een rollenspel. Van mislukte excursies tot verzekeringsscams, het blijft leuk om te zien hoe de studenten er mee omgaan. Deze top twintig heeft me trouwens nog wel weer wat ideeën voor volgend jaar opgeleverd. Overigens is een van de eerste regels die ik de leerlingen leer dat de doorsnee toerist zijn hersens op het vliegveld heeft achtergelaten.

In Little Britain konden we de laatste jaren trouwens het toppunt van service zien. Carol Beer laat zien hoe een standplaatshostess ook met klanten kan omgaan…

Kijk nog eens 106

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Tijdens een middag vrij dwalen door Kopenhagen, vooral op zoek naar een Deense vertaling van Asterix of een Engelse vertaling van Dan Turell (altijd op zoek naar boeken), stuit ik ineens op een standbeeld. Een man met een boek. Altijd goed. Zeker als standbeeld. Ik steek de straat over en maak een foto. Hartmann schijnt hij te heten, ik ken hem niet. Maar zijn boek lijkt van dichtbij ineens ook geen boek meer. Zelfs bij een standbeeld is meestal wel te zien of het om een boek gaat of niet. Dit lijkt alleen een kaft. Wat is het dan? Een menukaart? Maar waarom een standbeeld van iemand die op zoek gaat naar het juiste voorgerecht?

Eenmaal thuis biedt WikiPedia (als zo vaak) uitkomst. Johan Peter Emilius Hartmann blijkt een Deense componist van Duitse origine. Waarom een componist zittend in een stoel als standbeeld terugkomt, wordt mij niet duidelijk. Eigenlijk vond ik de menukaart veel leuker. Soms is het beter dingen niet te weten.

Mart Smeets – Sportzomerdagboek

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, lezen, Mart Smeets, sportboek

Mart Smeets – Sportzomerdagboek (09-006)

Eens in de vier jaar is de zomer voor Mart Smeets erg druk. Naast de vaste Tour de France en het tweejaarlijkse grote voetbaltoernooi, worden dan ook nog de Olympische Spelen georganiseerd. Workaholic Smeets leeft dan op en doet alles. Soms vraag je je af waar de man de energie vandaan haalt. Maar sporters worden gecontroleerd op doping, sportverslaggevers leveren een minstens zo zware inspanning, maar kunnen doen wat ze willen. Soms ook maar goed, want zonder pijnstillers was Smeets de afgelopen zomer niet doorgekomen.

Naast al zijn televisiewerk, inclusief documentaires, schrijft hij ook nog eens diverse wekelijkse columns, blijft zijn radioprogramma For the Record vooraf opnemen als hij weg moet (luistert daar nog wel eens iemand naar?) en heeft dus afgelopen zomer ook nog eens een dagboek bijgehouden wat in de winter dan weer mooi met een papiertje eromheen door Sint of Kerstman geschonken kan worden.

Het begint eind april met een interview met Hennie Kuiper en pas als Sven Kramer eind oktober het boekje in loopt, is de zomer van Smeets voorbij. Tussendoor lezen we over zijn gezondheidsklachten, andere hoogte- en dieptepunten in zijn familie. Kijken we achter de schermen van zijn talkshows tijdens de Tour en de Spelen, lezen we over het huwelijksaanzoek van zoon Tjerk en gebeurt er heel veel op het sportveld.

Voor de Smeetsfan een prachtig boek, voor de gemiddelde sportliefhebber denk ik al snel iets te veel randgebeuren en te weinig sport. Maar goed, de voorkant en titel zouden toch duidelijk hebben moeten maken dat het hier om een Smeetsboek gaat en niet om wat sportverhalen.

Quote: “Giel stalkt me al een tijd. Dat is niet leuk en bij tijden zelfs ronduit vervelend. Hij denkt waarschijnlijk dat hij gevat of misschien wel geestig is, ik vind hem brutaal en bij tijden dom.” (blz. 86)

Nummer: 09-006
Titel: Sportzomerdagboek
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2008
# Pagina’s: 256 (1315)
Categorie: Sport
ISBN: 978-90-468-0553-4

32 songs – Snow patrol – Chasing cars

Tags

32 songs, GFC, In Memoriam, muziek, Snow Patrol

De zaal was te klein voor het aanwezige publiek. We moesten even wachten, want blijkbaar moesten we naar een grotere zaal. Even later lopen we door de gangen naar de andere kant van het gebouw. Als we de zaal inkomen, dendert de muziek over ons heen. Het rustige intro hoorde ik op de achtergrond, toen ik nog buiten stond. Nu is het nummer losgebarsten. Ik zie dat niet iedereen het toepasselijk vind. Aan de andere kant, dat past dan wel weer bij hem. Hij zal het zelf niet hebben uitgezocht, maar ik vind het passen. De tekst heeft een zekere ironie. Hij ligt voorin, het lijkt alsof hij de tekst zingt. “If I lay here, if I just lay here, would you lie with me..” Niemand voelt zich aangesproken. Niemand ligt graag in een kist. Niemand had ook verwacht dat hij in een kist terecht zou komen. Midden veertig, nooit zelfs maar een hint dat het ineens voorbij kon zijn. Ondertussen dendert Snow Patrol door. Ik kende het nummer, maar had er nooit echt naar geluisterd. Nu moet ik wel. Het is onmogelijk niet te luisteren. De tekst raakt de situatie op meerdere punten. “All that I am, all that I ever was”. Om me heen denkt iedereen aan hoe hij was.

De dienst was pijnlijk. Speeches kunnen het verlies niet verzachten. Ik ben een vriend kwijtgeraakt. Niet een vriend waarbij ik over de vloer kwam, waarmee ik dagelijks sprak, maar wel iemand waar ik jaren mee voetbalde. Waar ik regelmatig herinneringen mee ophaalde, over onze mooiste wedstrijd samen. Wederzijds respect en begrip, voor elkaars voetbalkwaliteiten, elkaars clubliefde. Een vriend die nog lang niet dood mocht gaan, omdat niemand op deze leeftijd zo maar dood in bed hoort te liggen. Het laatste nummer van de dienst, waarmee we naar buiten worden geloodst is nog ironischer. “Where the streets have no name”. Hij was een U2 fan. Maar waarom juist dit lied voor een postbode? Alsof hij doorheeft dat hij nooit meer post zal bezorgen. Alsof de straten voor hem nog bestaan.

Maar het openingsnummer van de dag zal ik nooit vergeten. Ik hoor het ook vaker dan voordien. Waarschijnlijk omdat ik me meer bewust ben van het nummer, omdat ik dat beeld van die kist in die grote zaal gecombineerd met die tekst vast in mijn hoofd heb. En al staat het ergens zachtjes op de achtergrond, ik hoor het weer denderen door die zaal in mijn hoofd. Ik zal het nummer nooit meer zacht horen. Omdat ik de wereld even vergeet.

We’ll do it all
Everything
On our own
We don’t need
Anything
Or anyone

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

I don’t quite know
How to say
How I feel

Those three words
Are said too much
They’re not enough

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

Forget what we’re told
Before we get too old
Show me a garden that’s bursting into life

Let’s waste time
Chasing cars
Around our heads

I need your grace
To remind me
To find my own

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

Forget what we’re told
Before we get too old
Show me a garden that’s bursting into life

All that I am
All that I ever was
Is here in your perfect eyes, they’re all I can see

I don’t know where
Confused about how as well
Just know that these things will never change for us at all

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie overliedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.

Boekverslagen

Tags

boeken, boekrecensie, lezen

Al in 1990 en 1991 hield ik precies bij welk boek ik van de bibliotheek leende. Daarna begon mijn zwervend bestaan en viel het niet mee om lijstjes bij te houden. En dat terwijl lijstjes juist zo leuk zijn, en niet alleen dat, ze zijn ook nog eens nuttig. Ik moest er aan denken toen ik een paar minuten geleden een boekverslag ‘poste’ op mijn LiveJournal. Een boek van Ed McBain. En het was een paar jaar geleden juist een van de boeken van McBain die me deed besluiten om weer lijstjes bij te houden. Vooral het lijstje van gelezen boeken leek me nuttig. Ik probeer al jaren mijn gemiddelde van een boek per week vol te houden. Dat gaat soms moeizaam (2001, 2002), meestal redelijk (2003-2005), soms zelfs simpel (2006 en 2007).

Maar dat betekent ook dat ik alleen al in dit millenium meer dan 550 boeken heb gelezen. En dan komt het wel eens voor dat je halverwege de Whodunit denkt dat je het boek al kent en pas op de laatste bladzijde tot de conclusie komt dat je het zeker eerder gelezen hebt. Daarom dus een online archief, met een heleboek verslagen. Want elk verslag is ook weer een moment voor mezelf om even stil te staan bij het boek. Om terug te denken aan wat het boek met me deed. En soms is dat achteraf gezien (het duurt soms wel een maandje voor ik aan het schrijven toe ben) minder dan ik ten tijde van lezen dacht. Soms is het ook een veel beter boek, terwijl ik eerst dacht dat het een niemendalletje was. Een leuke methode voor mezelf dus.

Al die verslagen zijn terug te lezen via LiveJournal. Omdat ik daar al meer dan acht jaar blog. Omdat web-log toen nog niet bestond. Omdat de cyberwereld vooral Engelstalig is. Omdat ik daar vele jarenlange online vriendschappen heb. Een paar jaar geleden besloot ik het verslag in de taal van het boek te schrijven. Sindsdien staan er ook op deze blog boekverslagen. Het verklaart meteen waarom de nummering niet lijkt te kloppen. Met terugwerkende kracht alle boekverslagen vertalen duurt me veel te lang. Is me te saai. Een nieuw verslag in twee talen begin ik al niet aan. Dus voor oude verslagen of voor Engelstalige recent gelezen boeken, moet de boekenliefhebber toch echt naar die site.

Bijvoorbeeld voor alle boeken die ik las in 2000. Slecht voorbeeld, want toen was ik nog bezig aan mijn ‘grote reis’ en is het me dus niet gelukt alle boeken te recenseren. Maar sindsdien gaat het een stuk beter. Dus kan iedereen mijn online archief terug vinden via de volgende links:
2001
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008 en
2009

Veel van deze boeken zijn ook terug te vinden via mijn plankje van

en zoek ik nog een methode om ze allemaal over te zetten naar Goodreads

Mocht er iemand zijn die een snelle en simpele methode van archivering kent, waardoor ik alle honderden boeken via auteur of titel kan terugvinden, dan hou ik me aanbevolen.

Nieuwe schoenen

Tags

column, GFC, Goal, voetbal

Goal, December 2004

En daar zit ik op het plastic krukje in het een na laatste gangpad van Scapino. Wanhoop is een groot woord, maar mijn gevoel komt dichtbij. 3 gangen verderop doet een moeder pogingen om haar nageslacht nieuwe schoenen te laten passen. Bij de ingang staan 2 dames te kletsen. En ik? Ik weet niet welke voetbalschoenen ik moet kopen.

Het was altijd zo simpel. Als kind kocht je schoenen samen met je moeder. Er waren 3 merken. Puma met 1 streep, Quick met 2, Adidas met 3. Die laatste waren altijd te smal, de keus was dus altijd tussen de moderne Puma’s en de degelijke Quicks. De prijs speelde ook nog wel eens mee. Duur mochten ze namelijk niet zijn. 1 keer kreeg ik dure schoenen, in B1, ik weet niet meer waarom, voor het eerst gaven we meer dan 100 gulden uit voor een nieuw paar schoenen. 3 weken later stond ik weer bij Hemmink, de zijkant was opengescheurd. Natuurlijk kreeg ik nieuwe schoenen mee, Quick, type Topstar als ik het me goed herinner. Ook dat paar hield het niet lang uit, de volgende schoenen waren weer onder de 100 gulden.

Toen ik zelf schoenen mocht kopen, bleef het motto gelijk. Geen plastic, maar wel goedkoop. Voetbalschoenen zijn gebruiksvoorwerpen, de voetballer in de schoenen bepaalt wat er op het veld gebeurt, dure schoenen maken je niet beter. 50, 60 gulden en je had een paar dat een seizoen meeging. De keus werd wel wat moeilijker. Diadora, Umbro, Cruijff, merkentrouw was mij vreemd, al had dat er wel mee te maken dat ‘gewone’ Quicks niet meer te krijgen waren. Na een paar jaar eerste elftal kregen we voor het eerst schoenen. We mochten allemaal een paar passen, Nike’s. Ik koos voor vaste noppen, afschroefbaar had ik 1 keer geprobeerd, daarna nooit meer. Tijdens het seizoen bleek mijn maat alleen met losse noppen te leveren. Ik speelde door op mijn eigen ouwe schoenen.

Ik ben ouderwets: zwarte schoenen, met eventueel een streep en een logo er op en vaste noppen is wat ik wil. Ik kan me de eerste gekleurde schoentjes herinneren, jaren geleden. Vooral dartele spitsen van clubs uit de stad waren er gek op. Tegen Ferry of Sander zei ik wel eens dat die balletschoentjes zelfs mij agressief maakten. Niet dat ik die woorden ooit bewees, het was meer om de tegenstander te intimideren.

En nu zit ik bij Scapino omdat ik nieuwe schoenen nodig heb. Al 2 weken merk ik tijdens de warming up dat ik natte voeten heb. Een vaste nop is verdwenen en heeft een gat midden onder in mijn zool achtergelaten. Ik voetbal er echter wel lekker op. 5 keer gescoord in die 2 weken. Om me heen zie ik de keus. Rood, wit, grijs en bruin. Gele, oranje, witte en rode logo’s. Het gewone paar schoenen dat ik zoek, staat nergens. Tegen mijn zin pas ik al die voetbalschoenen. Ze zitten niet echt goed, al kan het ook te maken hebben metde kleur. 42, 43, ik probeer, maar enthousiast ben ik niet. Ik kan toch na al die jaren zeuren over gekleurde schoenen niet zelf met een wit paar aankomen? Ik speel toch geen tennis?

Uiteindelijk valt mijn keus op een paar Adidas schoenen. Die zitten voor het eerst in 20 jaar wel goed. De schoenen hebben veters aan de zijkant, dus niet midden, zoals het hoort, maar schuin op de wreef. Ook de noppen zijn voor het eerst in mijn leven niet rond, maar zien er uit als een soort geplastificeerde embryo’s. Maar ze zijn zwart en als ik de Euro’s omreken naar guldens hou ik nog een ouderwets dubbeltje over van de nog steeds in mijn hoofd spokende 100 gulden.

Die zondag neem ik mijn oude schoenen voor de zekerheid mee. Ik laat het kaartje nog aan de schoenen zitten. “Dan kan ik ze ruilen, als ze niet bevallen”, grap ik. Mijn vorm van de laatste weken is verdwenen. We verliezen 0-8.

Maart 2009: Twee paar later bleek het huismerk Dutchy, waar van enig leder geen sprake is, het enige zwarte paar te zijn. En dat niet alleen: het enige paar dat fatsoenlijk paste. En dus voetbal ik sinds dit seizoen op plastic schoenen. Wel goedkoop trouwens.

Arthur Japin – De grote wereld

Tags

Arthur Japin, boeken, boeken 2009, boekenweek, boekenweekgeschenk, boekrecensie, lezen

Arthur Japin – De grote wereld (09-004)

Japin profileert zich de laatste jaren behoorlijk op televisie, is voor sommigen alleen bekend als de quizmaster van de quiz QI, aangekocht van de BBC, waar Stephen Fry de spreekstalmeester is. Hij doet dat niet eens gek. In mijn kast staan al tijden een aantal boeken van hem te wachten op hun leesbeurt.

De grote wereld leek me een leuke introductie. Het boekenweekgeschenk van 2006. En als zoveel boekenweekgeschenken is het een licht tussendoortje, niet meteen het beste boek om een goede indruk te krijgen van de schrijver. De titel slaat op het feit dat de hoofdpersoon Lemmy slechts een beperkte lengte heeft. Een dwerg, lilliputter, in ieder geval klein genoeg om nagekeken te worden op straat. Samen met vele andere lilliputters vlucht ook hij naar het semi-beschermde bestaan in Lilliputia, een stad van driehonderd inwoners, allen klein van stuk.

Maar toch is de stap naar ‘de grote wereld’ onvermijdelijk. En voor Lemmy is die stap niet eenvoudig. Samen met Rosa, zijn grote liefde, probeert hij te overleven.

Leuk boekje, maar als gezegd, geen idee of het representatief is voor zijn werk. Hij heeft zich in ieder geval goed ingelezen en daardoor ingeleefd, dat spreekt voor Japin. Toch maar eens zijn klassieker lezen binnenkort. Of iets minder binnenkort.

Quote: “’Nu je ze eenmaal gezien hebt wil je misschien liever bij hen horen,’ fluisterde zijn moeder. Ze durfde hem niet aan te kijken. ‘Dat begrijp ik best. Daarom hebben we ze zo lang we konden voor je weggehouden. Neem me niet kwalijk, Lemmy. Je zult ons snel genoeg ontgroeien.’” (Blz. 19)

Nummer: 09-004
Titel: De grote wereld
Auteur: Arthur Japin
Taal: Nederlands
Jaar: 2006
# Pagina’s: 92 (883)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-5965-027-1

Hoe heet die man ook al weer?

Tags

Duitsland, fotooo, Jens Voigt, wielrennen

Na al die jaren moet het toch een keer duidelijk zijn. Wat is het verschil tussen

en ?

Voor alle wielerverslaggevers die na 15 jaar nog niet weten hoe je de naam moet uitspreken. Aan de linkerkant ziet u ‘Feucht’. Aan de rechterkant ziet u Voigt.

Dus mocht er het komend voorjaar een ontsnapping zijn van de Duitse wielrenner, en dat moment zal ongetwijfeld nog regelmatig voorbijkomen, dan heeft u het over Voigt en niet over dat spul dat vlekken op uw plafond maakt. Want al is het erg lastig, het interesseert mij niet welke problemen u thuis heeft.