31 dinsdag mrt 2009
Posted in Kijk nog eens
Tags
Kijk nog eens 107
Iedereen, maar dan ook echt iedereen, kent ‘de scheve toren van Pisa’. Maar eigenlijk is die Campanille (Klokketoren) slechts een van de gebouwen op het Piazza dei Miracoli, het plein der wonderen. En dat is een heel mooi plein in een hele mooie stad. Alleen daarom al is het jammer dat eigenlijk iedereen vooral dit soort foto’s kent vanuit Pisa. Of deze. Want ook de rest van Pisa verdient aandacht. Bij deze.
30 maandag mrt 2009
Posted in Elders op het web
Tags
Een leuke site, die elke zondag weer de moeite van het bezoeken is, is de site Postsecret. Het idee is simpel. Iedereen heeft wel eens een geheim. Dat geheim kun je eigenlijk met niemand delen. Maar als je nu een kaartje opstuurt, kun je het delen, zonder dat iemand weet wiens geheim je leest. Er is ondertussen een gigantisch archief verzameld. En omdat het populair werd, kon er geld verdient worden. Bijvoorbeeld door een boek te bestellen.
De site wordt veel beter uitgelegd dan hier op WikiPedia of via de iets kortere Nederlandse WikiPedia. Er is natuurlijk ook een Nederlands alternatief: Briefgeheimen (kent iemand ook andere talen?).
Het idee is vooral zo leuk omdat iedereen nog steeds, ruim vier jaar na het begin van de site, de moeite doet om een origineel kaartje te sturen. Er zitten humoristische geheimen tussen, maar ook heel schrijnende. Van een abortus waar zelfs de echtgenoot niet van af weet, via geheime verhoudingen naar vreemde fantasieen en leuke gedachtekronkels. Het blijft gewoon de moeite waard om te lezen.
29 zondag mrt 2009
Posted in Boekbesprekingen 2009
Tags
boeken, boeken 2009, boekrecensie, Dan Turell, Denemarken, Kopenhagen, lezen
Dan Turèll – Mord in Vesterbro (09-009)
Al jaren is Dan Turèll een van mijn favoriete misdaadauteurs. Geheel per ongeluk, in een opruimingsbak gevonden, daarna jaren op de plank en net op het juiste moment gelezen. Ik betwijfel of ik als tiener zijn boeken goed genoeg had begrepen. Gelukkig later wel. Maar daar zit ook meteen het probleem. Slechts vier van zijn ‘moord in..’ serie boeken zijn vertaald in het Nederlands. Ook in het Engels schiet het niet echt op. Deens lees ik niet, blijft over Duits. En gelukkig worden zijn boeken nog steeds, ook nu, jaren na zijn dood, nog in het Duits vertaald. En dus kijk ik elke keer dat ik in Duitsland ben en wat vrije tijd heb, in de boekhandels naar een nieuw boek van Turèll.
Toen ik begin deze maart voor het eerst naar Denemarken reisde, was de keuze van auteur dan ook niet moeilijk. 36 uur in Kopenhagen, meer was het niet, maar ik was in het vliegtuig begonnen in weer een verhaal van de mysterieuze misdaadjournalist zonder naam, die samen met zijn vriend van de politie Ehlers weer eens een moord moet oplossen.
Het boek begon echt te leven toen ik in Kopenhagen rondliep. Sterker nog, na aankomst op het station liepen we richting ons hotel en kwam ik er pas achter dat dit hotel in Vesterbro lag. De eerst genoemde straat kon ik met wat moeite vanuit mijn hotelraam zien (okay, heel veel moeite, mijn leven wagend uit het raam hangend, maar het klonk zo leuk). En dus liep ik ondanks de kou vrolijk rond in het mooie Kopenhagen.
Voor de trip had ik op internet natuurlijk al wat gespeurd naar meer informatie over Turèll. ‘Nonkel Dan’ werd hij door de Denen genoemd. In Denemarken was hij net zo beroemd als Bukowski, een door hem bewonderde en vertaalde schrijver. In zijn boeken zaten vele autobiografische elementen. Het kantoor van de naamloze journalist bestaat daadwerkelijk en kijkt echt uit op het Raadhuisplein. De dubieuze reputatie van de Istedgade is niet verzonnen, ik heb er ’s avonds met wat studenten gelopen, het klopt exact.
De laatste middag was er geen programma. Dus terwijl de dames vooral druk waren met shoppen en warm worden bij de McDonalds tussendoor, liep ik door Vesterbro en ging op zoek naar een plek waar ik boeken van Turèll in het Engels of Duits kon kopen. Daar is Kopenhagen natuurlijk niet de meest geschikte plek voor, tenslotte kan iedereen zijn boeken gewoon in het Deens lezen. Dus ondanks bezoek aan vijf verschillende, goede boekhandels, de Tourist Information en een cultureel centrum waar vroeger een woonflat was waar hij geleefd zou hebben, is het met niet gelukt.
Ik eindigde mijn zoektocht wel in Café Dan Turèll waar ik een kop thee dronk en mijn boek verder las, omringd door posters van de goede man, zittend op een bankje waar hij zelf vroeger misschien ook wel gezeten heeft. De serveerster was te jong om de in 1993 overleden auteur te kennen, behalve de posters zag ik nergens ook maar 1 boek. Mijn missie was gedeeltelijk mislukt. Ik heb geen nieuw boek van hem kunnen kopen. Maar ik heb wel gelopen door de stadsdelen waar hij inspiratie opdeed voor zijn boeken. Gezeten in de kroeg die hij zijn stamkroeg noemde, gelezen over straten terwijl ik er doorheen liep. Is ook wat waard.
In het vliegtuig naar huis heb ik het boek uitgelezen. Als vaker was de plot niet het sterkste deel van het boek, maar is het verhaal vooral een kapstok om diverse maatschappelijke ontwikkelingen te becommentariëren. Waar anders komt een crimineel er beter van af dan een vastgoedhandelaar? Waar anders is de sympathie voor een werkloze kraker zo groot als bij Turèll.
Turèll was al lang een van mijn favoriete schrijvers, na dit bezoekje aan zijn stad, en het lezen van dit boek, is dat idee alleen maar sterker geworden. Mijn volgende bezoekje aan Duitsland ligt nog behoorlijk ver weg. Toch maar eens via internet gaan bestellen. Of Deens leren. Ook niet verkeerd.
Quote: “Das ganze Leben ist – erfahrenen Beobachtern zufolge – eine einsame Wanderung. Warum also sollte man sich einen beliebigen Dienstag in diesem geschäftigen Ameisenbau mehr zu Herzen nehmen als irgendeinen anderen?” (Blz. 50)
Nummer: 09-009
Titel: Mord in Vesterbro (Orig.: Mord på Medierne)
Auteur: Dan Turèll
Taal: Duits (Orig.: Deens)
Jaar: 2007 (Orig.: 1988)
# Pagina’s: 240 (2027)
Categorie: Whodunit
ISBN: 978-3-404-15706-8
28 zaterdag mrt 2009
Posted in Van der Meest
Dwalen door nieuwe steden, een van mijn favoriete bezigheden. En dus loop ik, zonder enig idee van richting door de hogere delen van Valparaiso, een oude kuststad in Chili. Natuurlijk valt mijn oog op het veld. Ook mijn route is te zien. Ik liep eerst bovenlangs, later onderdoor. Maar tussendoor tijd voor een foto.
Jaren later bleek dat dit niet een ongevaarlijke bezigheid was. Edwin was er toevallig ook en zag hetzelfde beeld. Zijn camera was iets duurder. Of hij had meer pech. Hoe dan ook, hij werd er overvallen en zag later deze foto als bewijs dat het uitzicht inderdaad mooi was.
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s vanvoetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereldwordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
27 vrijdag mrt 2009
Posted in Boekbesprekingen 2009, Voetbalboek
Tags
boeken, boeken 2009, boekrecensie, Diederik Samwel, Hard Gras, lezen, Suriname, voetbal, voetbalboek
Diederik Samwel – Arm Suriname (09-008)
Al voordat het EK gespeeld werd, begon voor Suriname de lange weg richting Zuid Afrika, het volgende WK. Ze spelen in de Caribische zone, niet zo sterk als Zuid Amerika, daardoor leek het dat ze misschien wel een kans hadden. Maar er moesten minimaal 20 wedstrijden gespeeld worden voor ze zo ver waren.
Diederik Samwel hield voor de Volkskrant een weblog bij, schreef daar wat omheen en kwam dus met dit boek over de kwalificatie van Suriname. De mislukte kwalificatie. Want terwijl vele voormalige Engelse koloniën in de tweede divisie van Engeland ineens spelers vonden met twee paspoorten, moest Suriname het gewoon doen met alleen Surinamers. Vele Surinaamse spelers in Nederland hebben maar 1 paspoort en mogen daarom niet voor het land uitkomen waar hun roots liggen.
Daardoor wordt het verhaal natuurlijk wel een stuk mooier. We hebben het namelijk over voetbal in de puurste vorm. Liefhebbers. Spelers met een volledige baan die ’s avonds nog even voor het nationale elftal mogen spelen. Die vrije dagen moeten bedelen bij hun werkgever voor een verre uitwedstrijd in Costa Rica. Voetballers zoals we die elders in de wereld bijna niet meer kennen.
Natuurlijk had Suriname geen kans tegen landen waar semi-profs of zelfs full-profs opgesteld konden worden. Maar het verhaal van succes is meestal veel minder leesbaar dan het verhaal waarin van alles mis gaat. En dat er veel mis gaat, is voor de hand liggend.
Samwel begint als outsider, maar wordt al snel geaccepteerd door iedereen. De bondscoach vertelt hem de opstelling al voor de spelers die weten. Spelers nemen hem mee naar hun huis. Officials regelen onderdak voor hem tijdens buitenlandse trips. Daardoor zit hij natuurlijk erg dicht op de ploeg, komt veel te weten. Of hij daardoor nog wel objectief en kritisch durft te kijken, is niet helemaal duidelijk. Past ook niet bij het verhaal dat hij schrijft. Leuke Hard Gras!
Quote: “De wedstrijd wordt gespeeld in een cricketstadion. Daar passen zo’n zevenduizend toeschouwers in, maar die zitten wel op tientallen meters van het veld.” (Blz. 61)
Nummer: 09-008
Titel: Arm Suriname. Hard Gras 62.
Auteur: Diederik Samwel
Taal: Nederlands
Jaar: 2008
# Pagina’s: 104 (1787)
Categorie: Sport (voetbal)
ISBN: 978-90-468-0431-5
25 woensdag mrt 2009
Posted in Suus schrijft
Soms is het wel eens vervelend als je zo jong bent. Dan kan je nog niet zo veel. Papa maakt vaak het zelfde flauwe grapje. “Het begint met een D. Dös of driet’n.” Eigenlijk heeft hij wel een beetje gelijk. Maar buiten drinken, uit borst of fles (maakt me niets uit, allebei lekker) en luiers vullen (al past het niet altijd en zit er wel eens poep buiten de luier), huilen en om me heen kijken (doe ik graag), kan ik nog een ding heel goed: slapen.
Ik durf wel te beweren dat slapen een van mijn belangrijkste bezigheden is. Soms moet ik kiezen. Dan ben ik aan het drinken, maar wil ik eigenlijk liever slapen. Val ik gewoon halverwege in slaap. Dat is wel grappig, want mama en papa kijken dan altijd heel moeilijk of ik nog aan het drinken ben, terwijl ik al minuten lang in diepe rust ben.
Het mooie is dat wanneer ik wakker ben, ik maar even hoef te huilen of ik word weer opgehaald. Meestal krijg ik dan weer wat te drinken, verwisselen ze mijn luier en soms krijg ik dan nog een beetje extra te drinken. Ik merk overigens wel dat papa en mama ’s nachts niet zo blij zijn wanneer ik wakker wordt. Vaak is dat rond een uur of vier. Maar ja, dan hadden ze me maar wat meer drinken moeten geven voor ze me weer in mijn bedje brachten. Laatst heb ik een keer een hele nacht geslapen. Ik werd pas om zeven uur wakker. Je had papa en mama moeten horen, vol complimenten waren ze. Ze knuffelden me, gaven me kusjes en waren heel vrolijk. Misschien moet ik dat maar eens wat vaker doen, als ik ze zo tevreden kan houden, is toch maar een kleine moeite? Maar dan wil ik natuurlijk wel dat ze ervoor zorgen dat ik voor het slapen gaan flink wat heb gedronken. Voor wat hoort wat.
24 dinsdag mrt 2009
Posted in Gerbie's Lifeblog
Ik ben niet zo’n autofanaat. Ik kocht het ding waar ik nu in rij bijna vijf jaar geleden, er stond al meer dan 40.000 kilometer op de klok (ik ken de vaktaal). Dik een jaar later zag ik ineens de 55.555 voorbijkomen. En omdat ik toen net een digitale camera had, leek het me wel een leuk idee om de teller met allemaal zesjes voorbij te laten komen. Dus 11.000 kilometer verder zat ik met de camera op schoot en maakte de foto. En natuurlijk zag ik ook meteen wat er fout was. De dagteller had ook aangepast moeten zijn.
Wat rekenwerk later en weer 9.000 kilometer verder begon ik me voor te bereiden op alle zevens. En dan ook die van de dagteller. Ik zette dat ding op het juiste moment op nul en kon me al verheugen op de bijbehorende foto. Het lukte niet. Op mijn LiveJournal zijn de foto’s en het verhaal nog terug te vinden. Een frustrerende ervaring.
Alle achten sloeg ik toen dus ook maar over. Maar eenmaal ruim boven de negentigduizend beland, begon het toch weer te jeuken. Negen negens, wel een erg unieke foto. Nog beter dan die negen zevens die niet lukten. Die vijf zessen die eigenlijk nergens op sloegen. Negen negens, dat is pas werkelijk de ultieme foto. Dus net geen duizend kilometer voordien de dagteller op nul gezet, het was nog steeds allemaal mogelijk.
Het werd er niet eenvoudiger op toen ik begon te rekenen in de kerstvakantie. Als mijn kind iets later dan gepland zou komen, dan was het goed mogelijk dat op weg naar het ziekenhuis de negen negens zouden verschijnen. Hoe leg ik iemand uit die net een wee zit weg te puffen dat ze toch even een mooie foto voor mijn blog moet maken, terwijl ik zelf 120 rij, waar 80 is toegestaan? En bij die snelheid is het juiste moment maar erg kort aanwezig, een seconde of drie. Een voordeel was er zeker. De camera heb ik dan zeker bij de hand.
Suus kwam gelukkig op tijd en toen ik haar samen met haar moeder ging ophalen, op weg naar het ziekenhuis, heb ik stiekem een heel klein beetje omgereden. Bij een stoplicht nog snel even een probeersel en dan door. En terwijl ik een parkeerplek zocht (niet eenvoudig: Tubantia, deze maand), was het moment, waar ik al vijftigduizend kilometer op wachtte daar: Negen negens.
Tevreden reed ik een uurtje later met de twee dames naar huis. Dat mijn tevredenheid meerdere oorzaken had, wisten zij natuurlijk niet.
23 maandag mrt 2009
Posted in Gerbie's Lifeblog, Reisverhalen Reizigers
Tags
Vaak zit ik niet meer in de trein, maar onlangs kwam het zo uit dat ik rustig met een goed boek de thuisreis van mijn werk begon. Alleen lezen wilde niet zo goed lukken. Dat heeft te maken met het feit dat ik een goed gehoor heb, dus alles hoor, van nature nieuwsgierig ben en er dus niet veel langs me heen gaat in een treincoupé. Helaas moet ik zeggen, want er zijn genoeg dingen die ik eigenlijk liever niet hoor.
De meest voordehandliggende zijn toch wel telefoongesprekken van anderen. En dat Leo zijn telefoon, met irritante ringtoon, opneemt en even kort praat over de wijn van die avond, rood of wit, ach, dat is niet zo’n probleem. De dame met een licht kleurtje die naast me in een taal die ik niet versta even kort iets in het apparaat zegt, hoort erbij.
Maar uiteindelijk stoort het wel dat er blijkbaar niemand meer schaamte noch fatsoen kent en gewoon uitgebreid gaat zitten bellen in een overvolle treincoupé. Het viel me al eerder op dat zodra er een vertraging van drie minuten wordt aangekondigd, tientallen vergelijkbare telefoontjes worden gepleegd, alsof iedereen op het station wordt opgehaald en alsof de ophaaldienst niet even wacht wanneer de trein een paar minuten te laat is. Een Kenny G-achtige ringtone stoort mij ook. Dat ze richting Oldenzaal verder reist hoef ik ook niet te weten, net zo min als de auto die er gekocht is, waarmee ze wel of niet opgehaald wordt straks.
De meest irritante dame was die als amateur-psycholoog zat in te praten op een vriend, niet schromend om alles drie keer te herhalen. En dat op een zo luide toon, dat de betreffende vriend beter niet onder ogen van medereizigers kan komen. Hij moet de deurwaarder eerst zien te vermijden, dringend woonruimte zoeken, maar vooral geld zien te verdienen. En dat het iedereen wel eens minder gaat en dat op straat slapen geen optie is, hoef ik echt niet zo vaak te horen. Sorry, meisje met neuspiercing, dit soort gesprekken voer je niet in het openbaar. Bel hem terug als je thuis bent, zeg hem dat de hele coupé meeluistert, maar twintig minuten een virtuele sofa bieden is gewoon extreem storend.
Als uitsmijter wordt het gangpad geblokkeerd op het moment dat ik uit wil stappen. Maar ik had kunnen weten dat de telefoon belangrijker is. “Johnny, jij had gecalled?” Ik kende dat laatste werkwoord nog niet. Toch ook wel leerzaam dus, meeluisteren met anderen. Het boek moet ik thuis maar weer verder lezen.
22 zondag mrt 2009
Posted in GFC Archief
Tags
was mijn vader aanvoerder van het eerste elftal. Deze wedstrijd lijkt mij geen officiële. Hij schudt de hand van, ik gok een Höver, een onderlinge wedstrijd misschien? Of twee kampioensteams (69 en 54) tegen elkaar?
Ik gok dat een aantal van mijn voetbal- en wielervrienden hier overigens ook nog wel wat bekenden op de foto zien. En is dat niet scheidsrechter Vorkink?
21 zaterdag mrt 2009
Posted in Overige columns
Tags
Net zoals ik niet kan bewijzen dat er niet ‘iets’ is (Ietsisme?), kan geen gelovige mij overtuigen dat er wel zoiets bestaat als een God, Allah, Jahweh of welke andere hogere macht dan ook. Ik heb dan ook geen probleem met mensen die geloven. Ik begrijp het niet, maar goed, ieder zijn eigen keuze.
Waar ik wel een probleem mee heb is georganiseerde religie. Want zodra er meerdere gelovigen samen komen, dan kun je er rustig van uitgaan dat het op een gegeven moment uit de hand loopt. Van de Spaanse inquisitie, via de Jodenvervolging voor en in WW II tot de intifada.
Hoe kan iemand die én katholiek is én gezond verstand heeft zich nog deel voelen van een organisatie die Williamson, Wagner en een paus die jarenlang seksueel kindermisbruik door priesters goedpraatte, voortbrengt. Diezelfde paus die nu weer in Afrika stelling neemt tegen condooms, terwijl een kwart van de bevolking Aids heeft (Nrc).
Hoe kan een goed moslim uitspraken als die van imam El Moumni negeren. Hoe kan je bij een godsdienst blijven die schepselen voortbrengt die juichen als er vliegtuigen een flatgebouw invliegen of die voetballen met rouwkransen?
En je kan wel streng christelijk zijn, je eigen kind niet inenten (zou ook verboden moeten worden), maar waarom wil je dan ook het leven van een ander moeilijk maken. Verbied de Tour de France maar meteen. Die onder het mom van ‘gezinsplanning’ fokpremies wil invoeren.
Hoe kan je als Jood terug wijzen naar de Holocaust terwijl je eigen land de Palestijnen tegelijkertijd structureel vermoord?
Was Gandhi niet de meest vredelievende persoon op aarde? Verzet zonder geweld. En is de goede man oud geworden? Nee hoor, een Hindu moest hem zonodig vermoorden.
Ik snap, sterker nog, wil geen mensen snappen die nog steeds de georganiseerde godsdienst goed durven te praten. Geloven, prima, doe maar in je eigen tijd, achter je eigen voordeur, maar georganiseerde godsdienst is volgens mij nog dodelijker dan georganiseerde misdaad.
20 vrijdag mrt 2009
Posted in Reisverhalen Overig
20 klachten heeft de Reisrevue verzameld. Eigenlijk overgenomen, want het zijn Britse klachten. Jan Lokhoff van het blad probeert ook een Nederlandse versie te maken. Er staan zeer leuke klachten in de top 20. Een van mijn favorieten is: “Niemand had ons verteld dat er vissen in de zee zouden zwemmen. Onze kinderen zijn erg geschrokken.” Ook een hele mooie: “Onze vlucht van Engeland naar Jamaica duurde ruim negen uur, terwijl de Amerikanen er maar drie uur over deden.”
In de seizoenen dat ik in het buitenland werkte kreeg ik natuurlijk ook de meest absurde vragen en klachten. De top 20 komt mij dan ook bekend voor. Engelsen die klagen dat het eten wel erg Spaans is, terwijl ze in Spanje zijn, was niet eens een bijzondere. Een hele mooie vond ik ook de Engelsman die zich afvroeg of hij wel in Griekenland was. Het antwoord dat hij op Menorca was, verbaasde hem. “Dat is toch de naam van het appartementencomplex?” klonk het oprecht. We konden niets voor hem doen.
Van mannen die vreemdgingen tijdens hun huwelijksreis tot Duitsers die dachten dat hun Anwalt wel even de vakantie zou terugverdienen omdat ze de eerste nacht overboekt waren, er zit een boek in. Moet ik misschien ook maar eens schrijven. Het herhalen van de Vakantieman uit de jaren tachtig en negentig zou volgens mij zeker een succes zijn. Met je voeten in de Middellandse zee staand op een kaart van Europa Moskou aanwijzen als de plek waar ze op dat moment staan. Geweldige beelden.
Tegenwoordig is het mijn favoriete vak. In het tweede jaar geef ik reisbegeleiding en bezoek ik tientallen welkomstbijeenkomsten in fictieve bestemmingen per schooljaar. En die mag ik altijd eindigen met een rollenspel. Van mislukte excursies tot verzekeringsscams, het blijft leuk om te zien hoe de studenten er mee omgaan. Deze top twintig heeft me trouwens nog wel weer wat ideeën voor volgend jaar opgeleverd. Overigens is een van de eerste regels die ik de leerlingen leer dat de doorsnee toerist zijn hersens op het vliegveld heeft achtergelaten.
In Little Britain konden we de laatste jaren trouwens het toppunt van service zien. Carol Beer laat zien hoe een standplaatshostess ook met klanten kan omgaan…
19 donderdag mrt 2009
Posted in Kijk nog eens
Tags
Tijdens een middag vrij dwalen door Kopenhagen, vooral op zoek naar een Deense vertaling van Asterix of een Engelse vertaling van Dan Turell (altijd op zoek naar boeken), stuit ik ineens op een standbeeld. Een man met een boek. Altijd goed. Zeker als standbeeld. Ik steek de straat over en maak een foto. Hartmann schijnt hij te heten, ik ken hem niet. Maar zijn boek lijkt van dichtbij ineens ook geen boek meer. Zelfs bij een standbeeld is meestal wel te zien of het om een boek gaat of niet. Dit lijkt alleen een kaft. Wat is het dan? Een menukaart? Maar waarom een standbeeld van iemand die op zoek gaat naar het juiste voorgerecht?
Eenmaal thuis biedt WikiPedia (als zo vaak) uitkomst. Johan Peter Emilius Hartmann blijkt een Deense componist van Duitse origine. Waarom een componist zittend in een stoel als standbeeld terugkomt, wordt mij niet duidelijk. Eigenlijk vond ik de menukaart veel leuker. Soms is het beter dingen niet te weten.
