NOS bericht
Niet gezien deze week, maar wel daarna in het nieuws en inde kranten. Ons nieuwe volkslied. Ik zag vanavond in DWDD dat het eigenlijk een oud liedje is, niet relevant, maar wel grappig. Frans Bauer won, al zou dat weleens te maken kunnen hebben met het feit dat vele Nederlanders fan van de sympathieke (tenminste dat wordt altijd over hem beweerd) ex-woonwagenbewoner zijn.
In het korte fragmentje in het journaal viel mij een ding op. Wanneer je een volkslied schrijft omdat het oude achterhaald is, dan neem ik aan dat de bedoeling is, dat het lied iets zegt over het huidige Nederland. De allereerste regel is dan meteen al de grootste mispeer.
“Land van tolerantie en het grootste hart”
Over welk land gaat dit? Toch niet over het Nederland waarin ik de laatste zes jaar heb gewoond. Ik heb met veel plezier een deel van de aarde bezocht, vooral het vorige decennium. Ik had nooit last van heimwee, voelde me ook niet ‘typisch Nederlands’, geen goede ambassadeur van mijn land dus. Maar ik was wel altijd trots op ons sociale stelsel, op de sfeer inAmsterdam, op ons politiek systeem. Ik was zelfs trots op Janmaat. Ik woonde in een land dat een extreem rechtse politicus in de Tweede Kamer had, maar wel een van de onschadelijke soort. Te dom om populair te worden
Die trots is ondertussen langzaam maar zeker overgegaan in schaamte. Ik woon in een land waar de meest intolerante politici van Europa niet alleen veel stemmen krijgen (Wilders, Verdonk), maar waar ze ook nog eens ongelimiteerd ruimte krijgen in de pers. In mijn land is integreren ineens niet meer genoeg, assimileren is het minimum (al weet 90% van de bevolking het verschil niet). In mijn land stemde 1,6 miljoen mensen een paar jaar geleden op een lijk, om een signaal naar de politiek te maken.
Religie voedt intolerantie, met moslimettertjes die homo’sin elkaar slaan, tegelijkertijd worden posters van een half naakte achterkant van een jongedame verboden door extreem Christelijke bestuurders. Onder het mom van godsdienst bedenken twee van de drie regeringspartijen keer op keer absurde maatregelen.
Ik woon in een intolerant land, dat vluchtelingen een generaal pardon belooft, maar de regeling zo maakt dat wanneer men toch niet in aanmerking komt, je meteen gedeporteerd wordt, niet echt een gok die veel illegalen zullen durven nemen. Er worden vluchtelingen teruggestuurd naar landen waar zelfs zwaar beveiligde soldaten niet heen gaan.
Mijn regering stuurt uit mijn naam soldaten onder valse voorwendselen naar een land waar wij nooit iets mee te maken hebben gehad. Het heet een opbouwmissie, maar na jaren wordt er nog steeds alleen maar gevochten. Maar zo lang we onze grote Amerikaanse vrienden blindelings volgen, is onze regering tevreden.
Nederland, waar ‘ik’ allang veel belangrijker is dan ‘wij’. Waar solidariteit pas begint als men zelf geraakt wordt. Nederland, een intolerant land zonder zelfkennis. Men kiest voor een nieuw volkslied waaruit een chronisch gebrek aan zelfkennis spreekt.
Als gezegd, ik heb de uitzending niet gezien. En ik geef toe, ik ben bevooroordeeld, omdat Jeroen van Merwijk zulke geweldige teksten schrijft. Maar zijn tekst is volgens mij niet alleen beter, maar zeker ook meer van toepassing op het land waarin ik leef.
“Er is een land van geen belang
Dat naar zijn navel staart
En alles gaat zijn loden gang
Niets is de moeite waard
Er is een land dat altijd zeurt
En steeds op zeker speelt
Een land waar nooit echt iets gebeurt
Een land dat zich verveelt
Vervelië…”
