0-0

Tags

column, GFC, Goor, voetbal, voetbalcolumn

Goal, december 2017

Al heel veel jaren wordt deze uitslag automatisch geassocieerd met de stem van Frits van Turenhout (overleden in 2004). Al zal dat bij de voetballiefhebbers van mijn generatie meer het verhaal, de legende zijn, dan dat we ons daadwerkelijk zijn stem herinneren. De oudere generatie, gelukkig hebben we er daar bij GFC nog veel van, weten het ongetwijfeld nog wel. Die tijd ver voor internet, de televisie had nog maar twee zenders en dan nog slechts een paar uur uitzendingen per dag, dus de radio was het belangrijkste medium. Op zondagmiddag half vijf las de legendarische presentator de uitslagen voor en het leek of het woord nul een dubbele l op het eind had: Feyenoord – FC Utrecht null null.

Vorig seizoen deden we tot twee wedstrijden voor het eind nog mee om het kampioenschap. Weliswaar een kleine kans, maar genoeg om voor te spelen. De nummer een en twee speelden tegen elkaar, zelf moesten we op bezoek bij Bornebroek. Thuis hadden we relatief simpel gewonnen, maar die zondag lukte het niet echt. Het bleef heel lang 0-0. De thuisploeg was een taaie, beduidend beter dan de wedstrijd een half jaar eerder. Aan een gelijkspel hadden we niets, winnen en hopen op een gunstig resultaat elders was onze enige kans. We verloren met 1-0 en eindigden derde. Na die wedstrijd peinsde ik over de score. Wanneer was de laatste keer dat ik 0-0 heb gespeeld?

Bij het honkbal komen meer grote uitslagen voor dan bij voetbal 14-5 of 12-8 zijn daar geen gekke uitslagen. Maar een echt goede honkbalwedstrijd heeft weinig runs. Een pitcherduel met daarnaast wat spectaculaire verdedigende acties betekent dat het heel lang 0-0 blijft. Voor de liefhebber een mooie uitslag. Uiteindelijk volgt er altijd een winnaar, een gelijkspel bestaat niet in die sport, maar het geeft wel aan dat 0-0 niet per definitie slecht is.

In het voetbal streven we naar doelpunten, al zijn er sinds de jaren zestig, het catenaccio van Inter Milaan, genoeg teams die er juist naar streven om de doelpunten van de tegenstander te voorkomen. De 5-5 onlangs in Delden geeft aan dat op zondagochtend het scoren  van doelpunten een stuk belangrijker is dan het voorkomen er van. Het spelplezier wordt groter door het maken van een doelpunt. Toch zijn er ook verdedigers die er juist plezier in hebben dat hun directe tegenstander niet scoort. Zo zit er in elke kleedkamer na de wedstrijd wel iemand die tevreden is. 6-1 verloren? Maar mijn spits heeft niet gescoord. Iets verderop zit de maker van het enige doelpunt ook te glunderen. Hij heeft tenminste gescoord.

De schoonheid van een 0-0 wordt niet door iedereen gezien. Om mijn eigen vraag te beantwoorden: ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst 0-0 heb gespeeld. Voor mijn gevoel in de lagere senioren een enkele keer, zelfs jaren geleden in het eerste kwam het niet vaak voor. Toch hoeft de brilstand niet per definitie saai te zijn. Ook hier weer een verschil tussen de zondagochtend en de zondagmiddag. In de ochtend is het gebrek aan goals vaak een kwestie van onmacht. Hoe hoger je speelt, hoe vaker het een kwestie is van een goed georganiseerde tegenstander.

Toch is het wel een bijzondere uitslag. Juist omdat het zo weinig voorkomt, de schaarste maakt het mooi. Bij vele sporten is de uitslag niet eens mogelijk. Bij voetbal wel. De uitspraak “hadden we net zo goed niet kunnen spelen” is dan ook onterecht. Koester het moment, realiseer je hoe bijzonder het is dat er ondanks negentig minuten voetballen door beide teams niet is gescoord. Besef dat er schoonheid zit in de uitzondering.

Benieuwd of ik zelf ooit nog een wedstrijd zal spelen die eindigt in 0-0. De tijd dringt.

Tradities

Tags

column, GFC, Goor, traditie, voetbal, voetbalcolumn

Goal, september 2017

Zo langzamerhand krijg ik de laatste jaren steeds meer een schurfthekel aan zogenaamde tradities. De zwartepietendiscussie is daar het beste voorbeeld van, maar ook in de voetballerij zijn we ook nogal gewend aan vele zaken en staan zogenaamde tradities daadwerkelijke vernieuwing en vooruitgang in de weg.

Onlangs laaide de discussie over kunstgras weer op. Alsof het lekker is om op een bemodderd (oktober), bevroren (februari) of droog veld (mei) te spelen. Alsof het gebrek aan talent op topniveau iets te maken heeft met het feit dat de laatste jaren steeds meer clubs op kunstgras spelen. Kunstgras is vooruitgang, of je er nu voor of tegen bent, we bellen niet meer met een bakelieten telefoon, de postkoets en de paardentram zijn afgeschaft en de huidige jeugd weet niet eens meer dat je vroeger moest betalen voor een elpee of cassettebandje als je muziek wilde luisteren. De techniek valt niet te stoppen.

In het topvoetbal zie je dat de zogenaamde laptoptrainer in opkomst is. Dat videoanalyses allang ingeburgerd zijn en dat het gebruik maken van statistieken langzaam wordt geaccepteerd. De ouderwetse trainer die, in de trant van Ernst Happel “Kein geloel, fussballen” mompelt, wordt steeds zeldzamer. Trainers die het spelletje leerden via FIFA-computerspelletjes zijn de komende jaren steeds meer te bewonderen. GFC zal mee moeten gaan met de tijd, zal tradities moeten loslaten.

Als het conservatieve deel van GFC de macht krijgt (of houdt), dan zouden we nog steeds voetballen met een leren bal met zo’n veter er in, waren de palen nog van hout en vierkant en bepaalde de elftalcommissie de opstelling, niet de trainer. Ik denk dat vele jeugdige leden niet eens weten wat een elftalcommissie was. Ook bij GFC is vooruitgang niet tegen te houden. Ik snap best dat wanneer je de vijftig eenmaal gepasseerd bent (en vele GFC-ers zijn dat) je moeite hebt met vernieuwingen. De menselijke geest wordt in de loop der jaren niet flexibeler.

Maar waar zouden we zijn zonder damesvoetbal? Zelfs na de zegetocht van de Oranje dames op het EK afgelopen zomer hoorde je menigeen mopperen dat het best knap was, maar dat het niveau niet echt hoog was, dat ze er liever niet naar keken en dat ze mannenvoetbal leuker vonden. Wie vroeg ze om te vergelijken? Het voetbal op zondagochtend, waar ik zelf ook allang ben aanbeland heeft toch ook niets te maken met het voetbal dat men in de Champions League speelt? Nou en, ieder heeft plezier op zijn niveau, dus ook de lagere senioren en de dames. Al lijkt het Nederlandse topvoetbal de afgelopen tijd ook steeds meer op dat zondagochtendniveau.

Het G-team is al jaren een succesvol onderdeel van ons clubje. Ooit werden ze ongeschikt geacht om te spelen, tegenwoordig hebben we vele GFC-ers die ook op hun eigen niveau plezier beleven aan het spelletje. En de samenwerking met Aveleyn is voor zowel die stichting als voor GFC een mooie en nuttige overeenkomst.

Het zaterdagteam blijkt ook een geweldige aanwinst te zijn voor GFC. Jaren tegengehouden, maar toen ze er eenmaal waren een groot succes. Op social media is er geen team te vinden met zo veel humor als dit team. Lachen met een scherm voor je neus. Maar wel met voetbal als uitgangspunt. En dan te bedenken dat nog geen twintig jaar geleden de aankoop (een paar slordige guldens per jaar) van het domein www.gfc.nl nog als een overbodige uitgave werd gezien. GFC leert gelukkig van zijn fouten, al is het dan langzaam.

De fietstocht op tweede pinksterdag is al ter ziele gegaan. De verkoop van witte muizen is gestaakt. De frequentie van het clubblad is bijgesteld. De laatste revue was 40 jaar terug. Het aantal teams op zondag gehalveerd. Het paaskamp is tegenwoordig het meikamp. GFC verandert, of we nu willen of niet. 

Tradities zijn mooi (soms), maar kunnen en mogen niet in de weg staan van vooruitgang. Want als GFC over 40 jaar weer een mooi jubileum wil vieren, dan moeten we meegaan met de tijd. Niet zoals Enschedese Boys ten onder gaan na meer dan 100 jaar, maar een levendige en bloeiende club midden in de samenleving. Zoals we al 110 jaar zijn en hopelijk nog vele jaren zullen blijven.

Dagelijkse Muur column

Tags

column, De Muur, Tour 2022, Tour de France, wielercolumn, wielrennen

Vier keer per jaar krijg ik een verzameling schitterende wielerverhalen in de brievenbus. Al 77 uitgaven staan bij mij op de plank, net zoveel blogjes zijn hierover op deze site te vinden.

Tijdens de Tour schrijven meerdere hoofdredacteuren om de beurt een column. Bert Wagendorp, John Kroon en Jeroen Wielaert wisselen elkaar af. Elke dag weer. Nooit meegaan in de waan van de dag, wel altijd mooie observaties, beschouwingen of contemplaties. Wie wat verder naar beneden scrollt ziet daar veel meer columns staan, o.a. van #deMart. Naast de boeken van de Muur, geweldige aanvulling.

Te lezen via De Muur Blog.

Hockeypapa

Tags

column, Goal, hockey, Suus, voetbal

Mijn populairste column ooit, zag ik niet aankomen. Terwijl ik dacht mijn eigen voetbalclubje een iets ruimere blik te bezorgen, ging de column, via social media, in een paar dagen viral. Twee dagen later stond hij op de site van de Hockeybond. Reacties uit het hele land…

Goal, juni 2017

Natuurlijk heb ook ik, net als vele voetballers, wel eens gefantaseerd over het moment dat mijn zoon voor het eerst de voetbalschoenen zou aantrekken. Het leek me leuk een vader te zijn zoals mijn eigen. Verstand van voetbal, tijdens de wedstrijd rustig, maar goed observerend om dan later, in de auto of thuis, nog flink na te bomen over diverse situaties tijdens de wedstrijd. Het is toch anders gelopen. Jaren zat ik in de kleedkamer van het gymzaaltje (kijken werd niet gewaardeerd) met een goed boek te wachten tot haar uurtje voorbij was. Sinds dik een jaar zit mijn dochter op hockey.

Natuurlijk ga ik kijken, ben ik fan van mijn eigen dochter. En ook natuurlijk zat ik vol met vooroordelen zoals alle voetballers over die vreemde sport met dat stokkie. Ik heb me ingehouden, maar ik moest soms echt lachen. En team van zeven en dan twee teams drie tegen drie laten spelen.  Vier partijtjes bij elkaar optellen en dan winnen met 15-13. Of verliezen met 20-12.

Het bontst was toen Suus en haar teamgenootjes binnen twee minuten twee keer scoorden. Het spel werd stilgelegd. De regels werden ter plekke aangepast. Ze moesten een bal eerst binnen de laatste meters voor de goal passen voordat ze mochten scoren. Ik keek om me heen aan de kant om te zien of ik de enige was die dit belachelijk vond. Ik moest even denken aan mijn column van eerder dit seizoen. Vele voetbalouders (en grootouders) waren in opstand gekomen aan de kant als dit bij ons was gebeurd. Zeker toen de tegenpartij in een tegenaanval scoorde, maar niet aan de nieuwe regels voldeed, nadat er bij Suus twee doelpunten waren afgekeurd omdat ze niet overgespeeld hadden.

Toch vonden de jongedames het normaal. De scheidsrechter bepaalt de regels, het gezag dat voetbalscheidsrechters vaak niet hebben was er automatisch. De uitslag werd na de tijd meteen doorgegeven via de app, maar ik heb nog nooit een stand gezien. Is dat erg? Suus weet niet beter. Het is zoals het is.

Gelukkig kwam ik los van mijn vastgeroeste vooroordelen. De KNVB heeft namelijk het licht gezien en gaat de jongste jeugd kleine partijtjes laten spelen. Net als bij hockey dus. Vooral vervelend voor ouders en leiders die de jongste jeugd zo graag op een platte wagen ziet na een reeks van zeven overwinningen en een gelijkspel. Misschien niet geheel toevallig verscheen er op de Correspondent een prachtig artikel over hoe de jeugd kapot wordt gemaakt door prestatiedwang en –angst. Niet de punten zijn het belangrijkst, maar de ontwikkeling. Roep ik ook al jaren.

Dus zet je dat aanvallend talent maar eens voorstopper. Laat die linkspoot maar eens op rechts spelen en concludeer aan het eind van het seizoen dat de spelers gegroeid zijn, ook al werden ze maar zesde in de competitie. Durf de ontwikkeling en het spelplezier voorop te stellen, niet de prestaties. En blijf van de scheidsrechter af, wat blijkbaar nog steeds gebeurt, zelfs bij mijn eigen clubje.

En durf elders te kijken. Ik moest lachen om de verplichte fruitmomenten tijdens de hockeywedstrijd, maar is het niet een stuk logischer dan die patat met bij de voetbal? Kijk eens naar het respect wat een rugbyscheidsrechter krijgt van de spelers. De onderlinge band van tienkampers tijdens een wedstrijd. Voetbal kan nog veel leren.

En ik? Ik ben een trotse hockeypapa. Ik vergeet nooit meer het moment dat Suus naar een doel dribbelde, drie speelsters op het verkeerde been zette en in het andere doeltje scoorde. Ander spel, ander veld, maar ongetwijfeld hetzelfde gevoel als een voetbalvader. Zoals mijn vader trots op mij was, al sprak hij dat niet zo vaak uit. Ik ben trots op mijn hockeymeisje. Niet omdat ik vind dat ze het goed doet, daarvoor snap ik het nog steeds niet genoeg, maar omdat ik zie dat ze plezier heeft en haar best doet.

Voorbeeldfunctie

Tags

column, GFC, Goor, maatschappij, politiek, voetbal, voorbeeldfunctie

Goal, maart 2017

De voetballerij is een conservatieve maatschappij. Angst voor verandering is alom aanwezig, vasthouden aan oude tradities is normaal. Voor een club die al bijna 110 jaar oud is, misschien ook wel logisch. Maar voetbal is veel meer.

Onlangs zagen we in De Wereld Draait Door een discussie over een gekleurde regering. Lodewijk Asscher reageerde dat in de politiek blijkbaar nog niet kon, wat in het voetbalteam van zijn zoontje wel normaal is: verschillende culturen die met elkaar samen werken. Volgens mij gaat het verder. Of je nu voor of tegen de multiculturele samenleving bent, meer of minder vluchtelingen wil opnemen, feit blijft dat er in Nederland velen wonen die roots elders hebben. Vluchtelingen van over de hele wereld, gastarbeiders uit Spanje, Italië, Turkije en Marokko, of nog langer terug de Hugenoten, de Portugese Joden. In het voetbal kom je ze allemaal tegen. In de politiek of in de top van vele bedrijven niet.

Het gaat verder. Dankzij voetbal leren kinderen beter met elkaar omgaan. Winnen én verliezen. Wat doe je bij tegenslag? Tactiek. Plannen. Vrienden maken. Regels. Gezond bezig zijn. Nakomen van verplichtingen. Teamgeest. Voetbal is zo veel meer dan een spelletje van 22 individuen die achter een bal aanrennen.

Dankzij voetbal heb ik in mijn leven zo ongeveer elk dorp in Twente en de Achterhoek leren kennen. Ik denk niet dat ik ooit in Tilligte, Langeveen, Noordijk of Rekken zou zijn geweest, als ik er niet toevallig een wedstrijd had moeten spelen. Maar behalve dat het handig is wanneer je de weg een beetje kent, gaat ook deze kennis verder. Dankzij de voetbalclub, leer je de wereld kennen. Omdat je de clubs leert kennen op en naast het veld, krijg je kennis over de wijk of het dorp waar de club vandaan komt. Clubs verhuizen naar nieuwe buurten en bloeien op (ATC, Tubantia) of blijven achter en verpauperen met de wijk (Dolphia, Phenix). Je kent de religieuze achtergrond van een bepaald dorp dankzij de zaterdagclubs of het veld achter de kerk waar je op zondagochtend speelt. De club als spiegel van de samenleving.

Een voetbalelftal is bijna altijd een doorsnee van de bevolking. Weliswaar zijn er clubs voor specifieke doelgroepen (Barbaros, Drienerlo), maar de meeste clubs accepteren iedereen die zich aanmeldt. In een doorsnee team op zondagochtend zie je dat leeftijdsverschillen van meer dan een kwart eeuw helemaal niet vreemd zijn. Hoog- en laagopgeleid spelen samen, voetbalintelligentie is vaak wat anders dan geleerd zijn. In de kantine worden politieke discussies afgewisseld met dubieuze filmpjes op de mobieltjes. Lief en leed wordt gedeeld.

Voetbal is zo veel meer. De KNVB heeft meer dan een miljoen leden, de groei zit de laatste jaren vooral bij de meisjes en dames. Waar vele, vooral oudere mannen, voetbal als mannensport ziet, bewijzen vele meidenteams, ook bij GFC dat die tijd niet meer bestaat. Emancipatie ten top. Integratie gaat ook een stuk eenvoudiger dankzij voetbal. Menig anderstalige jeugdspeler loopt al op een voetbalveld, terwijl de taal nog een probleem vormt. Vrijwilligerswerk wordt bij voetbalclubs als iets vanzelfsprekends gezien, een feit dat elders in de maatschappij gewenst is, maar dat nog niet is.

Kortom, een voetballer is sociaal vaardig, doet wat voor een ander, is tolerant en geëmancipeerd, geschikt als ouder, leidinggevende en politicus. Een modelburger dus. Zouden niet-voetballers dit allemaal wel beseffen?

Hoe veel Jan Tiemans zijn er?

Tags

column, GFC, Goor, Jan Tieman, voetbal

Goal, December 2016

Zoals wel vaker kom je tot een helder inzicht na een hoop drank. Bij mij was dat het geval op de zaterdag van Schoolfeest. ’s Ochtends op tijd bij de Tapperij, ’s avonds nog even een rondje door de tent op weg naar huis. Ik kwam Jan Tieman tegen. Op zich niet bijzonder, dat je in de tent iemand tegen komt die je kent. Maar ik had hem ’s ochtends ook al gezien. Nu ben ik zelf ook de jongste niet meer, maar Jan is 83. Die kan het toch niet net zo lang volhouden als anderen die de helft van zijn leeftijd zijn? Of zelfs een kwart?

Met terugwerkende kracht viel het me op dat ik Jan wel erg vaak zag. Op het voetbalveld bij het eerste, hij mist geen wedstrijd. Maar ook ’s ochtends bij het vierde, zelfs bij een uitwedstrijd. Let op, we hebben het over een uitwedstrijd van het vierde van GFC. Daar waar zelfs de reserves soms niet eens weten wat er in het veld gebeurt. Dan staat hij gewoon te kijken in Almelo of Markelo, in de motregen, op een bijveld. En hij weet ook altijd hoe het tweede het heeft gemaakt. Op een en dezelfde ochtend! Als ik een krantje ging halen bij Bruna of als ik Suus ophaalde bij de gymnastiek, ik kwam Jan tegen. Op straat. Op weg naar mijn werk. In het café. Dat kan toch niet, zo vaak iemand tegen komen, laat staan iemand van boven de tachtig. Als je wilde weten hoe de verbouwing van de kleedkamers ging, Jan wist het. Hij was er net geweest. Maar volgens mijn schoonvader ook in de kantine van Twenthe, tijdens de nacompetitie. Het is gewoon onmogelijk.

Onlangs haalde BNN het nieuws doordat ze in Korea een hond gekloond hadden. Jaren geleden hadden we al het schaap Dolly. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat de wetenschap een stuk verder is dan ze ons verteld.  Ira Levin schreef er ooit al een mooie thriller over, ‘The boys from Brasil’. De schrijver had een vooruitziende blik. Ze hebben een mens gekloond. Jan Tieman. Er zijn drie Jan Tiemans. Een die op zondagochtend naar het voetbalveld gaat, de andere gaat ’s middags naar het eerste. De derde heeft het weekend vrij en is door de week bij de Rellie, bij het biljarten en in de zaak van zijn zoon. Elke dag twee keer overleggen wie waar naar toe gaat, wat er gebeurt is, zodat ze altijd op de hoogte zijn.

Bij de Rellie schijnt hij de bijnaam Disco-Opa te hebben. Ik begrijp het nu. In een gezelschap van legendarische drinkers, is het de oudste die alle jeugd onder de tafel drinkt. Logisch, in het relatief oud uitziende omhulsel zit een vers gekloond lichaam. Een lever waarop George Best jaloers zou zijn geweest. Tuurlijk houdt hij dat vol.

En bij GFC zien we de andere kloon. Jeugdteams, lagere elftallen, het eerste, de kantine, de commissies, Jan ziet het, spreekt iedereen en mist niets. En de oorspronkelijke 83-jarige man die normaal gesproken in een bejaardenhuis zou zitten, zit thuis, ergens in een klein kamertje in de zijstraat van de Kerkstraat en coördineert de twee kloons. Hij blijft zo perfect op de hoogte van alles wat er speelt, Jan Tieman weet meer dan Goors Nieuws.

Hopelijk doorkruis ik nu geen wetenschappelijk experiment met deze column. Graag spreek ik met u af dat de volgende keer dat u Jan Tieman ziet, net doet of u dit niet hebt gelezen. Laat hem (of een van zijn kloons) in de waan dat we van niets weten. Hoop ik dat we hem nog jaren tegenkomen.

Een club om trots op te zijn

Tags

column, GFC, Goal, Goor, voetbal

Helaas deze keer een column die niet heeft gewerkt. Er zijn nog steeds mensen die niet door hebben dat dit over hun ging. Dat het gedrag beter kan en moet.

Goal, Augustus 2016

Als columnist van ons gewaardeerd clubblad word ik wel eens aangesproken. Sommige GFC’ers hebben iets waarmee ze zitten en zien de Goal als een goede manier om dat te uiten, maar schrijven het liever zelf niet op.  Het is wel goed dat het gezegd wordt, ik blijf op de hoogte van wat er gebeurt met mijn club, ook al ben ik niet altijd aanwezig op het complex.

Het afgelopen seizoen viel het mij op dat ik meerdere keren werd aangesproken over het gedrag van andere GFC’ers. Het kwam er op neer dat velen zich schaamden voor anderen die net als zij langs de lijn stonden. Dit ging zelfs zo ver dat excuses werden aangeboden bij de tegenpartij van de dag.

Nu heb ik niet de illusie dat GFC anders is dan de rest van de maatschappij. De verhoudingen verharden, fatsoensnormen veranderen. Maar waar ik echt van schrok was dat we het hebben over wedstrijden bij de pupillen waar niet alleen ouders, maar ook grootouders, ooms en tantes zich misdragen. En daar kan ik met mijn volle verstand niet bij. Hoe haal je het in je hoofd om een dertienjarige vrijwilliger die op zaterdagochtend een wedstrijd wil fluiten voordat hij zelf moet voetballen uit te schelden? Waarom denk je dat een scheidsrechter bewust fouten zou maken? En zelfs als er een fout gemaakt wordt, dan nog heb je je te gedragen. Nooit is een fout een excuus voor onfatsoenlijk gedrag.

Maar vooral: als je denkt dat je het beter kunt, laat dat dan zien. Volg die cursus en fluit een wedstrijdje op zaterdagochtend. Doe je de spelers en de club ook nog een plezier. Het is goed dat junioren pupillen fluiten. Maar er zijn nooit genoeg scheidsrechters, ook ouders en andere familieleden zijn welkom om zich te melden bij de club.

Gelukkig begreep ik dat ook het bestuur dezelfde conclusie trok, meerdere mensen aansprak. Ik schrijf hier dus geen nieuws. Namen en rugnummers zijn niet nodig, dit is geen publieke schandpaal.

Wat ik voor het komende seizoen hoop is dat GFC zich als een fatsoenlijke club presenteert. Dat wij elke scheidsrechter, hoe onbegrijpelijk diens beslissingen soms ook mogen zijn, waarderen. Dat we onze gasten ook als gasten behandelen. Dat we niet meegaan in de verruwing van de samenleving.

Noem me een idealist, maar ik zie GFC graag als voorbeeld voor andere clubs. Een club waar teams graag op bezoek gaan. Waar we respectvol en fatsoenlijk omgaan met mede- en tegenstanders. Waar we plezier hebben in het spelletje, maar er ook inzien dat het een spel is. Winnen is leuk, erg leuk, daar mag je veel voor doen. Maar niet ten koste van alles. Het is niet het ultieme doel. We zijn amateurs, geen topsporters. We spelen voor ons plezier, niet voor geld. We winnen voor de eer, niet voor ons vaderland.

Ik weet zeker dat GFC dat in zich heeft. Dat GFC een voorloper kan zijn. Dat ons gedrag op en naast het veld onberispelijk is. Dat ik en alle andere GFC’ers trots kunnen zijn op ons clubje. Doet u mee?

Drie jaar derbyplayer is genoeg

Tags

column, derby, GFC, Goal, Goor, Goors nieuws, voetbal

Goal, juni 2016

Twenthe heeft goorsnieuws.nl van een probleem afgeholpen door na verlenging toch nog te winnen van RSC. Na drie mooie seizoenen zijn er komend seizoen vier derby’s minder in de vierde klasse.

Die avond bij de Tapperij herinner ik me nog. Eindelijk alle drie Goorse clubs in dezelfde klasse. Dat was sinds de jaren zeventig niet meer voorgekomen. En daarvoor nooit. Die gelegenheid moet je als goorsnieuws.nl benutten. We filosofeerden over voetbal, de vierde klasse en de vele derby’s. Het klassement ‘Derbyplayer van het jaar’ werd geboren. Bij elke derby was een neutrale expert aanwezig die cijfers kon geven, aan het eind van het seizoen rolde er dan vanzelf een speler uit die zichzelf een jaar de beste speler van Goor mocht noemen. Leuk idee.

Al tijdens het eerste seizoen kwamen de systeemfoutjes naar boven. GFC won met liefst 6-2 van Twenthe, volgens velen de schuld van de keeper. In de uitwedstrijd ging GFC met precies dezelfde cijfers naar huis. De aanvallers van Twenthe dolden onze verdedigers keer op keer. Maar in beide gevallen bleek uit de cijfers weinig van het krachtsverschil. Sterker nog, een onvoldoende viel er niet.

Het tussenklassement bepaalde de volgende wedstrijden. Zelf mocht ik naar de Whee om de een na laatste derby van het seizoen te bekijken. Ik werd met alle egards ontvangen.  Maar zonder uitzondering werd me op het hart gedrukt dat ik hun keeper een goed cijfer moest geven. Voordat de wedstrijd ook maar was begonnen, wist ik al dat Kolbe moest winnen. Hij had pech. Twenthe was oppermachtig, won eenvoudig. En al zat er geen blunder bij, een hoog cijfer zat er ook niet in, hij had zich niet kunnen onderscheiden. Een week later won Nijland de eerste titel.

Wel was ik de allereerste beoordelaar die het aandurfde om een onvoldoende te geven. Slechts een enkeling na mij durfde dat ook. Goor is blijkbaar te klein, je moet iedereen ook een week later nog kunnen aankijken. Tenminste, dat lees ik in de cijfers die op maandag na de wedstrijd op de site verschijnen. Maar laat ik niet te trots doen, ik deed zelf mee. Twee Hectorspelers speelden zo dramatisch die ene wedstrijd, dat een 4 nog een ruime beloning was. Ik durfde het ook niet, lafjes noteerde ik een 5. Een week later was GFC – Hector, wij hadden de punten nog nodig en een extreem gemotiveerde tegenstander was niet wenselijk.

Het hielp niet trouwens. Velen verweten het mij persoonlijk dat hun favoriet niet de winnaar werd, dat werd me een week later wel even ingewreven.

Er zitten gewoon te veel haken en ogen aan het systeem. Vele mogelijke rapporteurs lieten het afweten, het was soms flink zoeken naar een nieuw jurylid. En nu we drie jaar hebben gehad, hebben we drie winnaars gehad. Laten die drie nou net van alle drie de clubs komen. Nijland, Ditzel, Kolbe. Mooi rijtje. Iedereen blij. Het is mooi geweest.

Koude douches

Tags

column, douche, GFC, Goal, voetbal

Goal, maart 2016

Oktober, tijdens de jaarvergadering werd een verbouwing aangekondigd door het bestuur. Sinds 1975 voetballen we op het huidige complex, kantine en kleedkamers stammen uit die tijd. GFC gaat binnenkort bewust om met energie, er komen zonnepanelen, diverse subsidiepotjes worden aangesproken en alles wordt beter.

De eerste gedachte die door mijn hoofd schoot, was dat we eindelijk af zijn van koude douches. In het verleden heb ik daar al eens een column over geschreven, zonder enig resultaat overigens. Maar eindelijk komt er een eind aan deze ergernis van vele actieve leden. Gekscherend zeggen we wel eens dat de douches al draaien op zonne-energie. In de zomer bloedheet, in de winter ijskoud.

De tweede gedachte was, al tijdens de vergadering, dat ik wel heel vaak heb kunnen ‘profiteren’ van deze koude douches. Aan de Deldensestraat mocht ik ooit al eens meetrainen bij de F-jes, in 1976 werd ik lid en sindsdien speel ik nog steeds. Goed, ik ben nogal eens met een rugzak op pad geweest, dus ik heb een paar (delen van) seizoenen gemist. Wie zou er vaker onder een koude douche hebben gestaan?

Kan niet zo moeilijk zijn om dat uit te zoeken. Als je ouder bent dan ik en nog steeds voetbalt, kom je in aanmerking. Iets jonger dan ondergetekende, maar continu voetballend kan ook. De rest kan ik uitsluiten. Ate Brunnekreef en Henk Rustenhoven schieten me als eerste te binnen. Bij mij in het team Dinand, Theo en Sander. Even doorredenerend heb ik door dat het uitmaakt of je in de selectie hebt gespeeld of niet. Of je de jeugd getraind hebt. Of je wel eens een wedstrijdje fluit. Iets gecompliceerder dan ik dacht dus.

Maar daar heb je computers voor. Gewoon in Excel zetten. Een seizoen in de selectie geeft kans op globaal 100 koude douches. In de lagere elftallen de helft daarvan. Leiders van de F-jes douchen minder vaak dan trainers van B of A. Dan is het een kwestie van doorrekenen. Het elftal dat de grootste kans had op koude douches heeft de volgende opstelling: in het doel Ate Brunnekreef. Achter:  Henk Rustenhoven, Arie Veling, Frits Toren en Sander ten Donkelaar. Middenveld: Dinand Klein Horsman, Jacob Kalsbeek, Theo Toornstra en Romano Lammertink. Voorin staan Hens ten Thije en ik zelf. Hans Kuipers en Henk Caarels zijn de wissels.

Aanvallers houden het minder lang vol, blijkt uit dit elftal. Of stoppen gewoon sneller. Dat is een voor een volgend onderzoek. Maar wie heeft nu de meeste koude douches gehad? Op de derde plek Hens ten Thije, runner up Dinand Klein Horsman en de ‘winnaar’ is onze huidige trainer Romano Lammertink. Sinds hij uit Drenthe overkwam heeft hij bijna 2800 kansen op koude douches gehad. Ik neem aan dat hij het niet heeft bijgehouden, anders was hij nooit trainer geworden bij GFC.

Wat kunnen we met deze nutteloze informatie? Helemaal niets, de term nutteloos zegt het al. Misschien is het een idee voor het bestuur om Dinand en Romano te vragen de opening te doen van de nieuwe, verbouwde kleedkamers?

Suggesties voor vervolgonderzoeken: wie heeft het meeste Warsteiner gedronken? Wie zat het meeste uren in de bestuurskamer?  Hoeveel kantinediensten heeft Bert Caron gedraaid? Wie heeft het damestoilet het vaakst gebruikt? (ik denk nog steeds Jan Dekker) Wie heeft de meeste meters lijnen gekalkt? Hoeveel witte muizen zijn er verkocht in de kantine? Wie scoorde de meeste goals buiten de selectie? Hoeveel uren heeft Johnny gemaakt?

Symboliek

Tags

column, GFC, Goal, papa, voetbal

Goal, November 2015

Natuurlijk moet deze column over papa gaan. Dat verwacht iedereen, dat wil ik zelf ook. Maar nog geen vijf jaar geleden heb ik al het verhaal geschreven over de geweldige voormalige voetballer die 65 werd. Herplaatsen? Niet nodig, staat wel op mijn blog. Ongetwijfeld staat er elders in deze Goal al wel een mooi In Memoriam, die hoef ik dus ook niet te schrijven. Maar wat dan? En dan ineens dringt het verhaal zich zelf op.

Pasen 1988. SOS uit. Mijn eerste basisplaats in het eerste. Zaterdag nog meegedaan in A1, al een aantal keer ingevallen. Oefenwedstrijden zelfs helemaal. Maar dit wordt mijn echte debuut. SOS staat laatste, wij een plekje hoger. Ik begin als rechtshalf. Speel onopvallend. In de rust nog meer blessures. Ik mag midmid spelen de tweede helft. Het gaat beter. Halverwege de tweede helft is de bal aan de linkerkant. Ik loop om Jan heen, krijg de bal mee, passeer een man en haal de achterlijn. Ik dribbel naar binnen en zie dat Hans zich aanbiedt. De keeper komt iets los van de lijn en ik schiet tussen hem en de paal door. Mijn eerste doelpunt in het eerste. We winnen met 2-3. Zij degraderen. Wij niet. Papa staat trots aan de zijlijn. Later vertelt hij mij hoe trots opa zou zijn geweest.

November 2015. Mijn eerste wedstrijd na het overlijden van papa. Hellendoorn uit. Ik loop naar het veld en krijg de flashback. De club is gefuseerd. Er ligt kunstgras. Er is een paar kilo meer mij. Maar ik kijk meteen naar links en zie de goal, waar ik 27 en een half jaar geleden die ene goal maakte. Ik vertel het een aantal medespelers. “Jij onthoudt echt alles”, klinkt het. Klopt niet. Maar je eerste goal in het eerste is bijzonder.

Halverwege de eerste helft staat Bert klaar om in te gooien. Aan de linkerkant. Weinig beweging, tot ik het gat zie en diep sprint. Hij begrijpt het en gooit de bal over de back. Ik ben eerder bij de bal dan de laatste man en passeer hem. Vanuit de linkerhoek nader ik de goal, net als toen. Deja vu, schiet het door mijn gedachten. Ik kijk niet of er iemand meeloopt deze keer. Die bal kan maar op één manier het doel in. De keeper staat bij de paal. Even twijfelt hij. Genoeg. De bal kan er tussendoor. Hij schampt de paal, maar hij gaat er in.

Een T-shirt met mijn vaders hoofd heb ik niet aan. Ik wijs ook niet naar de hemel. Daar geloof ik niet in. Maar het moment raakt me wel. De symboliek dat ik net nu, net op dit veld, deze goal mag maken. Uit precies dezelfde hoek. Ik geloof niet in leven na de dood, in over de schouders meekijkende dode ouders. Ik geloof niet in voorbestemming. In ‘het moest zo zijn’. Ik geloof niets. Maar ik ben er van overtuigd dat papa het mooi zou hebben gevonden.

Als je ouder wordt, weet je dat je op een dag je ouders kwijtraakt. Dat je net zo trots op ze bent, als zij op jou. Het gaat niet altijd zoals je wil. Ik had papa graag willen zien voetballen. Ik had gehoopt dat hij meer zou genieten van zijn oude dag. Hij had de tachtig wel mogen halen. Maar soms lopen de dingen niet zoals je wilt.

En sinds ik vader ben, snap ik waarom ik regelmatig hoorde: “Wat zou je opa trots zijn geweest.” Ik zag een opa die extreem trots was op mijn kleine meisje. En omdat de geschiedenis zich herhaalt, weet ik ook zeker dat ik mijn vader vaak zal citeren. De verhalen die ik zal vertellen, zullen de herinneringen van Suus worden. En ik hoef niet te liegen als ik haar vaak zal vertellen dat opa trots op haar zou zijn geweest.