Willem Vissers – Samuel

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, column, lezen, themaweek, Willem Vissers

Willem Vissers – Samuel

Dat Willem Vissers mooi kon schrijven, dat wist ik allang. Dat hij een ontzettende aimabele man is, kwam ik achter toen ik tegen hem mocht voetballen bij het legendarische Ballen op de Berg. Dat hij een meervoudig gehandicapte zoon had wist ik niet, totdat hij begon met zijn column over Samuel in de Volkskrant. Wat kon hij geweldig schrijven over de jongen van zestien met een geestelijke leeftijd van anderhalf. Wat was ik onder de indruk van zijn wekelijkse verhalen, zo liefdevol geschreven, zo positief vertellend over de middelste zoon, die anders was dan de andere twee.

Velen waren met mij onder de indruk, natuurlijk moest er een bundeling komen. Na een jaar van columns kwam dat boek er natuurlijk. De frequentie van de columns ging omlaag, niet meer wekelijks, nu maandelijks.

Diepe bewondering heb ik voor het gezin Vissers, waar Willem zo mooi over schrijft. Bernice, zijn vrouw, die alleen achterblijft als de voetbaljournalist weken van huis is voor een groot toernooi. De broers David en Joshua, waarvan de laatste jonger is, maar zijn grote broer al snel op meerdere vlakken inhaalt. Maar vooral die grote Samuel. Syndroom van Kleefstra, een afwijking in het DNA. Dan ben je dus niet in staat te praten, kun je slechts met spalken voorzichtig voortbewegen, eet je niet zelf, hebt continu aandacht nodig, continu zorg. Een grote baby die het leven van het gezin bepaalt. En kijk eens naar de voorkant, dat is toch een lief jong?

Bewust heb ik het boek een tijdje in de kast laten staan, veel van de columns kende ik al, via social media of gewoon, in de krant. Dus het kwam niet als een verrassing dat ik het goed vond. Maar ook bij herlezing bleken de columns erg ontroerend, erg mooi. Zonder twijfel een van de beste boeken van de laatste jaren.

Citaat: “We willen nooit overlast geven. We hopen altijd dat Samuel zich volumetechnisch een beetje inhoudt, als we op een terras zitten of langs een zwembad. (…) We zijn altijd dankbaar als anderen in de openbare ruimte lief zijn voor hem en vergevingsgezind voor de eventuele overlast.” (p.98/99)

Nummer: 20-066
Titel: Samuel
Ondertitel: Kroniek van een ongewoon gezin
Auteur: Willem Vissers
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 159 (12730)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-488-3979-7

Meer Vissers op gerbie.nl:
Voetbal is liefde
Pingelaars, pegels en andere verhalen

Meer Samuel:
Hebban
Willem leest voor over Samuel
DWDD

Themaweek 100: Nog meer boeken

Paul Jacobs – Ruzie voor gevorderden

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, column, lezen, Paul Jacobs

Paul Jacobs – Ruzie voor gevorderden

Drie boeken heb ik van Jacobs in de kast staan. Verder geen idee wie hij is, wat hij schrijft, waar hij zijn inspiratie vandaan haalt, behalve dan wat er op de achterkant staat. De Vlaming krijgt zelfs een positieve oneliner van Herman Brusselmans.

Zijn columns zijn komisch, soms herkenbaar, vaak raak en goed gevonden. Het uitgangspunt is natuurlijk dat de gesprekken altijd ontaarden in ruzie.

Leuk tussendoortje.

Citaat: “Vind je dat ik het je had moeten zeggen? Meteen? ‘Ja, laten we hier maar gaan zitten, maar voor ik mijn bloesje door jou laat openknopen moet ik eerlijkheidshalve wel even opmerken dat mijn tante langs moederzijde reumapatiënte is.’ Zoiets.” (p.45)

Nummer: 20-057
Titel: Ruzie voor gevorderden
Auteur: Paul Jacobs
Taal: Nederlands
Jaar: 1990
# Pagina’s: 124 (11471)
Categorie: Columns
ISBN: 90-5281-005-2

Meer:
Boekwinkeltjes
Gulzig en ongeduldig
Wikipedia

Themaweek 92: Meer boeken

Multitalent

Tags

column, Tour de France, wielrennen, Wout van Aert

Gisteren was te verwachten dat hij voorin zou eindigen. Hij won zelfs. Maar de dag ervoor wist Wout van Aert echt te verbazen. Terwijl achter uit het peloton de klimmers en subtoppers uit het klassement losten, reed hij gewoon door op kop van de groep. Vier kilometer lang, bijna 30km per uur, terwijl er toch een behoorlijk klimmetje lag.

Wanneer je in je ploeg de winnaar van de Strade Bianchi en Milaan – San Remo als knecht kunt gebruiken, en hem tevreden kunt houden door hem een keer te laten sprinten (wat meteen winst opleverde), dan heb je als kopman mazzel. Roglic en Dumoulin weten wie ze mogen bedanken, wanneer ze over twee en een halve week op het podium staan.

En dan te bedenken dat de meervoudig wereldkampioen veldrijden nog nooit met klassementsambities van start is gegaan in een grote ronde. En dat er nog zo’n veldrijder rondrijdt in het peloton die zijn debuut nog moet gaan maken in een grote ronde…

Themaweek 90: Tour de France

Druk

Tags

column, GFC, Goal, Goor, voetbal

Goal, Juni 2015

Ineens moest hij er voor vliegen, vorig jaar. Het lukte. We bleven in de vierde klasse. Daarvoor moesten we twee matige vijfdeklassers verslaan. De opluchting was groot. Opluchting, want van echte vreugde was geen sprake.

Dit seizoen presteerde het team van Romano boven verwachting. De opmars na de winterstop was indrukwekkend. Hengelo was al te ver weg, maar een knappe tweede plaats was het resultaat. Dat de nacompetitie vervolgens niets opleverde, was niet erg. Het was toch al een bonus. Mooi seizoen, complimenten voor alle betrokkenen.

Maar dan volgt nu dat moeilijke vervolgseizoen. De druk gaat omhoog. Of je dat nu wil of niet, tegenstanders, supporters, toeschouwers, omstanders, iedereen verwacht het komende seizoen meer van ons eerste. En meer betekent automatisch dat je mee moet doen om het kampioenschap. Op zijn minst. En dat betekent druk. En ook zelf zullen de spelers nu meer verwachten. Meer willen laten zien.

Waar tegenstanders voorheen nog wel eens dachten dat het simpel zou gaan, zal dat komend jaar niet gebeuren. Waar voorheen een matige wedstrijd nog wel eens gewonnen werd, zal dat komend seizoen lastiger worden. Een echte offday kan ook niet meer.

Zoals Emos al liet zien, zal men tevreden zijn met een punt of stiekem in de counter toch de winst willen pakken. En zowel Emos als Twenthe zullen komend seizoen ook zien als het jaar dat ze kampioen willen worden. En laten dat nou net twee teams zijn waar we dit seizoen niet van gewonnen hebben.

We zullen dus zelf beter moeten worden. Scoort Olaf ook net zo vaak, als de ruimtes beperkter worden? Kan Thijs een sterk debuutseizoen laten volgen door een minstens zo sterk tweede jaar? Houdt Dennis het nu wel 26 wedstrijden uit? Wanneer gaan Edo en Joran minder kaarten pakken? Laat Lex zien dat hij zijn titel van Derbyplayer verdient? Hoe gaat het met Kevin verder? Heeft Romano straks de luxe dat hij uit vijf aanvallers (Daan, Justin, Kick, Olaf, Tim, op alfabetische volgorde) mag kiezen voor twee of drie plekken? Welke jeugdspelers kloppen er aan de poort?

Vele vragen die Romano zal moeten beantwoorden. Of eigenlijk de spelers zelf voor hun trainer. Afgelopen seizoen was een prachtig jaar. De supporters kwamen aan hun trekken, vele mooie wedstrijden, ook vele goede. Het was gezellig langs de lijn. Ook komend seizoen weer vele derby’s. Niet alleen lokaal, hier in Goor, ook de buren uit Markelo en Delden komen we weer tegen.

Gelukkig hebben we een trainer die durft te voetballen, die naar boven durft te kijken. Kleine herinnering: in de winterstop van ’93-’94 zaten we in de kleedkamer. Nog elf wedstrijden te gaan. “Nog tien keer winnen en we zijn kampioen”, zei ik. We stonden vijfde. Romano was het meteen met me eens. Medespelers wezen ons op het feit dat we nog niet veilig waren. Gewend aan degradatievoetbal. We wonnen er negen en werden tweede. Als iedereen er in had geloofd, waren we kampioen geworden.

De indeling voor komend seizoen is nog niet bekend. De hele zomer geen voetbal. Ik kan haast niet wachten.

Columnisten op de bank

Tags

boeken, column, Eurosport, fictie, Frank Heinen, Thijs Zonneveld, wielrennen

“Ze zeggen dat jij ze kent”, hoor ik als ik de keuken inloop. Ik heb een rondje gefietst, zoals wel vaker na het eten. Even frisse lucht, een podcast luisteren, wat beweging na een dag thuiswerken.

Ik loop door en zie ze samen op de bank zitten. “Ze kwamen vlak na elkaar binnenvallen”, klinkt het nog achter me. Ze kijken nauwelijks op als ik de kamer in kom. Ze hebben elkaar gevonden, lijkt het. De televisie staat aan. Eurosport, de zoveelste herhaling van een koers die toen al niet erg boeiend was.

Tijdens de eerste reclamebreak kijken ze me aan. “Het ging niet meer bij mij”, zegt Thijs. “Die Valverde nam het huishouden over. Bleef maar hangen bij mij op de bank. Vrouw en kinderen waren al gevlucht, ik kon er ook niet meer tegen.”. Naast hem knikt Frank. “Bij mij niets anders. Christiano kwam voor de zoveelste keer binnen. Volgens mij heeft hij de huissleutel al gedupliceerd. De Vriendin stelde een ultimatum. ‘Hij eruit of ik er uit’, ik was haar voor. Ik ga zelf wel.”

Suus zit tussen ze in, haar vaste plek. Koptelefoon en iPad, deken over haar heen, in haar eigen wereldje. Trekt zich niets aan van het onverwachte bezoek. De reclame is afgelopen en de aandacht van de columnisten is weer bij het scherm, voordat ik een vraag kan stellen. In de keuken hoor ik gemopper, ik doe net of ik het niet hoor. Die koers is eigenlijk best interessant. Baskenland? Toscane? Vlaanderen? Het regent in ieder geval. “Waaiers…”, klinkt er hoopvol naast me.

Een half uur later wordt Suus naar bed gebracht. Ook de vriendin blijft boven, geen goed teken. Ik zit met de twee heren in de kamer, ze lijken niet van plan weg te gaan. Na de Ronde van het Baskenland en de Waalse Pijl, zitten we nu naar de 19e etappe van de Tour te kijken. Welk jaar? Geen idee. Als Valverde door het beeld fietst, schrikt er iemand naast me.

“Wat is het wachtwoord voor de Wi-Fi?”, klinkt het uit twee kelen tegelijk. Alle drie moeten we lachen, om het toeval van dezelfde gedachte op het zelfde moment. Ik loop naar het kantoor om het briefje met het wachtwoord te zoeken, Thijs kijkt in de koelkast. “Achter staat nog een koelkast”, wijs ik hem. “Daar staat fris, bier, wat je maar zoekt.” Hij keert even later terug met twee blikjes Radler, gooit er een naar Frank en gaat weer zitten. “Jij redt je zelf wel, toch?”, roept hij naar mij.

Om half twaalf besloot ik om naar bed te gaan. “Op zolder staat nog een logeerbed, daar zou je met z’n tweeën in kunnen gaan liggen”, zijn mijn laatste woorden. Gelukkig slaapt mijn vriendin al, ik heb geen idee hoe ik dit uit moet leggen.

De volgende ochtend wil ik aan het werk gaan, maar de heren zitten al in mijn kantoor. Frank op de computer, Thijs op mijn laptop. “Deadlines”, mompelen ze allebei. Gelukkig moet Suus weer naar school, dan kan ik haar laptop gebruiken aan de keukentafel. Daar liggen twee gesigneerde boeken voor me. “Daar ben je toch zo gek op”, hoor ik vanuit het kantoor. Dat hebben ze goed onthouden. Van beiden bestelde ik ooit rechtstreeks een boek, gesigneerd vind ik een mooie aanwinst voor mijn collectie. Die van Thijs had ik al, alleen nog niet gesigneerd. De nieuwste van Frank stond al op mijn verlanglijstje. Mooi.

Mijn vriendin ontbijt even later zwijgend, pakt de autosleutels en rijdt weg. Ik lees mijn mail, heb een aantal online lessen en bereid wat voor. Zwijgend eten we een paar boterhammen tussen de middag. Ik durf niet te vragen hoe lang ze denken te blijven…

De moeder van Tom

Tags

column, GFC, Goal, Goor, Tom Kuijper

Goal, maart 2015

Een paar jaar geleden werd het derde opgesplitst. Ik voelde me nog niet klaar om lager te spelen, maar kwam toch in het vierde terecht. Op dat moment baalde ik daar van. Al snel werd duidelijk dat GFC de goede keuze had gemaakt. Het nieuwe derde presteerde beter dan verwacht en ik kwam in een team terecht met diverse spelers waar ik nog nooit mee gevoetbald had. Daarbij was ik niet meer de oudste, dat was ook weer een leuke bijkomstigheid.

Dit seizoen kregen we versterking vanuit het derde. Tom voelde zich daar niet helemaal op zijn gemak, hij kwam dus bij ons. Ik zal toegeven dat ik heb getwijfeld of dat een goede keuze was. Tom had wel eens met ons meegetraind, toen hij nog in A2 speelde. Vorig seizoen speelde hij ook al eens mee. Hij maakte niet zo veel indruk. Niet dat dat op ons niveau zo belangrijk is, meer dan dat vroeg ik met af of hij zich thuis zou voelen in een team waar de gemiddelde leeftijd zeker een decennium hoger lag dan zijn eigen leeftijd.

Al snel bleek hij een aanwinst. Hij bracht energie op het middenveld. Hij was niet meer dat schrale jongetje van een paar jaar geleden, er stond nu een flinke kerel die verdedigend op het middenveld heerste en ook aanvallend leuk meedeed. Wij waren blij met hem, maar was hij ook blij met ons?

In de winterstop hebben we meestal een activiteit bij onze sponsor. Een middagje bij De Tapperij, vrouwen en kinderen mogen mee. Een datum prikken bleek niet eenvoudig. Dan konden die niet, dan waren er weer anderen die er niet bij konden zijn. En toen we eindelijk een datum hadden, bleek het de zondag van de Sinterklaasintocht. De helft van het team staat dan met het nageslacht in de voortuin van de familie Ruumpol te kijken naar het water.

Het lukte uiteindelijk toch. En toen kwam de reactie van Tom op de groepsapp. “Ik ben nog te jong voor kinderen. Mag ik mijn moeder meenemen? Die is ongeveer van dezelfde leeftijd als jullie.” Dat was het moment dat ik wist dat het goed zat. Tom hoort in het vierde, zowel binnen als buiten het veld. De reacties op zijn opmerking laat ik even buiten beschouwing hier. Lijkt me verstandig. Belangrijker is dat Tom liet zien dat een voetbalclub meer is dan een potje ballen op zondagochtend. Tom liet zien waarom ik een hekel heb aan het fenomeen ‘vriendenteam’. Eerst veertien man bij elkaar zoeken, dan bij een club aankloppen op voorwaarde dat ze samen mogen spelen. Vooral in Enschede en Almelo zie je die teams. Om een jaar later bij een andere club samen verder te voetballen.

Geen of weinig binding met de club, ik ben blij dat GFC nooit aan dit soort constructies heeft meegewerkt. De club gaat altijd voor het individu, zonder uitzondering. Na een seizoen vriendenteam stoppen er twee, is er een geblesseerd, verhuisd er een voor zijn werk en kiest er een voor om toch weer hoger te gaan spelen. Weg team.

Het vierde is dit seizoen een echt GFC-team. Van Tom tot Jan Kamphuis, dertig jaar ouder dan de benjamin en meerdere generaties er tussen. Een afspiegeling van de club, dat wat voetbal zo mooi maakt. Verbroedering in het veld, weg klassenmaatschappij. De club is voor iedereen.

Het vierde doet het goed dit seizoen. Op moment van schrijven lijkt het zeker dat het team tot het eind van het seizoen mee doet om het kampioenschap. Voorzichtig wordt er gesproken over een platte wagen. Tom doet niet zo vaak meer mee. Stage op Schiphol, juist in het weekend. Maar na de winterstop bleek het mee te vallen. Voor een helftje komt hij nog graag naar het veld, om dan na de rust in de trein naar de luchthaven te stappen. Ik weet zeker dat mochten we in mei kampioen kunnen worden, dat hij er 90 minuten bij is. En misschien komt zijn moeder dan wel kijken.

Youp van ’t Hek – Ware woorden

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, column, lezen, Youp van 't Hek

Youp van ’t Hek – Ware woorden

Via de opruiming van de lokale bibliotheek terecht gekomen in mijn eigen minibieb. En dan wil ik de boeken graag registreren. En ach, als ik het toch in mijn handen heb, kan ik deze wel even meepikken, eerst even lezen. 49 columns. Boek kwam in 2010 uit, dus het zullen wel columns uit 2009 zijn. Nu maakt dat bij Youp niet zo heel veel uit. Je kent sinds zijn doorbraak oudejaars zijn visie wel, heb je een maandje het NRC gelezen, dan weet je waarschijnlijk wel hoe hij zal reageren op het nieuws. Is dat slecht? Nee, zeker niet. Ik blog al twintig jaar en heb in die duizenden blogjes ongeveer net zo veel publiek getrokken als Youp lukt met een enkele column, wie ben ik om zijn columns te veroordelen?

En dus lees ik zijn columns in de krant bijna altijd, maar sla zijn boekjes meestal over. En soms ook niet, zoals nu. Leuk tussendoortje. En nu mag die terug naar Gerbie’s Minibieb, misschien is er nog een andere lezer die er (ook) plezier aan heeft.

Citaat: “Die Duitse kutpaus met zijn schijnheilige kardinalen aartsbisschoppen. Aarsbisschoppen zal je bedoelen. Als ze maar weten dat ik me terugtrek. Ik wil met die pedofiele rukrakkers geen fuck meer te maken hebben. Opzouten. Wegwezen. En geen slappe excuses. Geen bibberig geneuzel. Gewoon de regels veranderen. Alle religieuzen minimaal een keer per week aan elkaar zitten. Goed en stevig! Anders laat ik alle vulkanen tegelijk op ze los!” (p.114)

Nummer: 20-007
Titel: Ware woorden
Auteur: Youp van ‘t Hek
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 160 (1669)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-6005-961-6

Meer:
Komen & gaan
En het bleef nog lang onrustig in mijn hoofd
Nederland volgens Youp
Het platte land
166 x Youp
Ik schreeuwlelijk

46 jaar

Tags

Bert Caron, column, Ep Vorkink, GFC, Goal, voetbal

Goal, December 2014

Zesenveertig jaar geleden trouwden mijn ouders. Ik was er toen nog niet. Mijn vader begon toen net aan het seizoen dat het eerste kampioen zou worden. De zwartwitfoto van drie kwart jaar later is bij velen nog bekend, papa met de bloemen. Bij Glanerbrug pakte GFC het benodigde puntje om de titel te pakken. We speelden nog aan de Deldensestraat, hadden net een jaar eerder een eigen kantine. In Laren gekocht, 8,500 gulden werd binnengehaald via renteloze obligaties.

Daar moeten ze voor het eerst samen een dienst hebben gedraaid. 46 jaar geleden. Ik sta naast Bert Caron in de rij. Vanavond nemen velen afscheid van Ep Vorkink, de rij is lang. Natuurlijk wist ik dat ze lang samen in de kantine stonden, maar het antwoord verrast me toch een beetje. Al langer dan ik zelf leef. Elke maand een maandagavond. Een beetje onhandig antwoord ik dat Bert dan maar een nieuwe partner moet vinden voor de komende 46 jaar.

Vele maandagavonden zaten we in het archief, vooral de laatste jaren voor het eeuwfeest van GFC. En dus zagen we Bert en Ep vaak samen. Ze toonden altijd interesse in waar we mee bezig waren. Soms riepen we hun hulp in. Samen wisten ze veel. Erg veel. Heel erg veel. Soms te veel. Op zoek naar de naam van een onbekende op een foto waar we iedereen al kenden, klopten we bij de heren aan. Vaak wisten ze het. En kwam er ook een verhaal bij over die persoon. En dan nog een verhaal over iemand anders op dezelfde foto. En dan een verhaal over de broer van degene en voor je je het wist was het half elf en hadden we de halve avond gebruikt voor een enkele foto.

Een gezellige avond, maar niet een avond waarop we hard opgeschoten waren. Als archiefcommissie trapten we er een aantal keer in. Daarna bepaalden we wel eens de tactiek aan het begin van de avond. Staan Bert en Ep er, dan sparen we de vragen op voor het laatste half uur. Op een avond met een andere kantinedienst, probeerden we dan weer flink op te schieten, voor te komen op onze eigen planning.

Wat wisten ze ontzettend veel die twee, wat kenden ze veel mensen, hoe mooi en soms onpubliceerbaar de bijbehorende verhalen. Al een tijdje was (en ben nog steeds) ik op zoek naar informatie over de jubileumwedstrijd in 1967. Op ons oude veld speelden de tweede elftallen van Ajax en Go Ahead Eagles tegen elkaar. Noch in Goal, noch in de krant kwam ik opstellingen tegen. Toch moeten er toekomstige toppers hebben gespeeld op ons veld. Ajax stond twee jaar later in de finale van de Europa Cup. Vier jaar later wonnen ze ‘m. Zouden Neeskens, Rep en Hulshoff bij ons hebben gevoetbald? Ineens lees ik ergens dat de wedstrijd onder leiding stond van Ep Vorkink. Die kon ons vast verder helpen.

Mis. Over vele Goorsen kon Ep een reeks anekdotes oplepelen, maar van de spelers van die wedstrijd wist hij er geen een meer. Net zoals hij geen idee had dat er naast hem in de Meidoornstraat een wietplantage zat. We plaagden hem er mee. “ie hebt vast een deel metekreeg’n, anders ha’j t wa eweten” of “kiek maar eens noar oene stroomrekkening”. Ook in het zwembad bleek Ep vaak beter geïnformeerd en sneller dan Goors Nieuws.

Bert zal stoppen met kantinedienst. “Dat moet de jeugd maar doen nu”, zegt hij tegen mij. Ik snap hem. Maar ik heb diepe bewondering voor het tweetal. Naast de maandelijkse kantinediensten deden ze zo veel meer voor GFC. Echte GFC-ers met een clubhart. Een van die twee is gestopt met kloppen. Zoals dat gaat in het leven. Ik hoop de ander nog jaren tegen te komen op het veld. En wie weet staat er een nieuw duo op dat tot 2061 de kantinediensten op maandagavond gaat invullen. Zoals dat loopt bij je clubje. Je helpt een keer, je helpt elke maand en ineens ben je 46 jaar ouder geworden.

De opstelling en de elftalfoto

Tags

column, elftalfoto, geschiedenis, GFC, Goal, Goor, voetbal, voetbalfoto

Goal, augustus 2014

Op het afgelopen WK speelde Nederland geregeld in een 5-3-2 opstelling. Al sprak Van Gaal graag over 1-5-3-2, want hij wil graag alle spelers in het systeem meenemen. Meestal als er over systemen gesproken wordt, negeert men de keeper. Daar mag elk team er toch maar een van opstellen, die staat ook altijd op dezelfde plek, dus is het niet nodig hem specifiek te noemen.

Vroeger, en we hebben het dan over bijna honderd jaar geleden, kon je de opstelling ook zien als je de elftalfoto bekeek.

Buiten de snorretjes die een jaar of tien later in Duitsland ook erg populair bleken te zijn (liefst drie keer bij GFC), is ook precies te zien wat de opstelling van ons eerste was. De keeper en zijn twee verdedigers voorop, het middenveld met drie spelers ertussenin en achteraan de vijf aanvallers. De man in pak er naast zal een bestuurslid zijn geweest, een trainer hadden we toen nog niet. Systeem 2-3-5.

Dit systeem was over de hele wereld gebruikelijk in die tijd en is dat vele decennia geweest. Precies gespiegeld aan het systeem dat Van Gaal (en velen met hem) tijdens het afgelopen WK speelde. Vijf aanvallers dus, met een linksbuiten, linksbinnen, spits, rechtsbinnen en rechtsbuiten. De binnenspelers speelden iets naar achteren, zouden tegenwoordig als aanvallende middenvelders worden gezien.

Voor de jaren twintig werd de opstelling ook nog wel eens andersom gezien:

Gewoon de 2-3-5 opstelling, alleen zitten de aanvallers nu op de eerste rij. De linkerarm van de rechtsbuiten is nog net zichtbaar.

 

 

 

 

Ook in 1929 speelde GFC nog zo, het bestuurslid moet achter de achterste rij plaatsnemen.

 

Begin jaren dertig was het al minder duidelijk. Het systeem 2-8 bestond niet, dus hebben de middenvelders geen zin gehad om gebukt er tussen in te staan:

Het was het begin van het einde van een bijzondere traditie. In de loop van de jaren dertig ging men in een of twee rijen staan, de opstelling was niet meer te zien door naar de foto te kijken.

De laatste foto waarop het nog wel ging, is een foto van net na de oorlog. Dit is het begin van het team dat het meest succesvolle team uit de GFC-geschiedenis genoemd kan worden. In 1949 werden ze kampioen in de vierde klasse, drie jaar later in de derde klasse. Tegen Oldenzaal ging het net mis, anders waren we in 1954 bij de start van het betaalde voetbal in Nederland er bij geweest.

Maar ook zij speelden nog steeds 2-3-5:

Misschien een leuk idee om in 2017 de elftalfoto’s ter ere van het 110-jarig jubileum te nemen op de manier van honderd jaar eerder. Dat de tegenstander dan het systeem al kan zien door de website te bezoeken, nemen we dan voor lief.

Systeem

Tags

column, GFC, Goal, Jan Relker, Louis van Gaal, voetbal, voetbalcolumn, WK 2014

Goal, juni 2014

Overal waar je over voetbal hoort praten, gaat het over het systeem. “Ze kunnen beter met twee spitsen gaan spelen”, “Catenaccio is de enige hoop om iets te bereiken”, “buitenspelers zijn niet meer van deze tijd” en “de veldbezetting is beter in het nieuwe systeem van Van Gaal”. Met het WK in aantocht is er veel te bediscussiëren.

Ook aan GFC gaat deze discussie niet voorbij. Toen Romano Lammertink in zijn eerste wedstrijd als hoofdcoach eenvoudig won van Phenix, zat zijn vader trots langs de lijn. “3-2-3-2”, verklaarde hij glunderend. De oud-trainer bedacht dit systeem namelijk zelf, met het voormalig derde hadden we een paar jaar geleden een succesvol jaar omdat we hetzelfde systeem speelden. We versloegen betere tegenstanders omdat ze niet wisten wat ze met ons aanmoesten. In de beslissende wedstrijd tegen Rietmolen speelde GFC toch weer 4-3-3. “Hij is bang”, klonk het voor de wedstrijd langs de kant. Het maakte niets uit. Ook nu werd de wedstrijd relatief eenvoudig gewonnen.

In Brazilië probeert Louis van Gaal een nieuw systeem. De verdedigende zwakte wordt gecompenseerd door een extra verdediger op te stellen. Dit gaat ten koste van een aanvaller natuurlijk. Maar onze bondscoach zou zichzelf niet zijn als hij er geen eigen draai aan zou geven. De backs spelen eigenlijk op het middenveld dus is het geen 5-3-2 maar 3-4-3. Om dan tegen Wales meteen maar weer een ander systeem uit te proberen…

Al snel konden we zien dat het nieuwe systeem van Oranje niet zo heel bijzonder was. Hij heeft namelijk drie internationaal erkende toppers in zijn selectie. Die drie zet hij dus voorin, de andere zeven verdedigen om Van Persie, Robben en Sneijder te ondersteunen. Dat systeem kwam me bekend voor. Jarenlang speelde het vierde onder leiding van Jan Relker een vergelijkbaar systeem. Jan was er van overtuigd dat een systeem het verschil kon maken in de reserve zesde klasse op zondagochtend.

Bijkomstigheid was dat veel van zijn spelers ver in de herfst van hun carrière zaten. De eerste sneeuwvlokken waren reeds gesignaleerd zeg maar. Die wilden allemaal achterin staan. Reageren in plaats van zelf het spel maken. Hens en Frits bepaalden het spel. Niet als spelverdelers, maar pratend vanuit het centrum van de verdediging. De backs, de verdedigende middenvelders, niemand mocht de middenlijn over, iedereen moest compact bij elkaar blijven. In de middencirkel stond een snelle spits. Erik, Andre of later Jan Kamphuis. Die mochten alleen wachten op de bal diep. De middenvelders zochten het juiste moment om de dieptepass te geven.

Menig tegenstander verkeek zich op het systeem. Al snel had men een overwicht. Maar die iets te oude, iets te zware tegenstander bleek taaier dan verwacht. En dan was er ineens die counter, vaak een signaal dat het geen eenvoudige zondagochtend werd. En als de 0-1 eenmaal gescoord was, werd het systeem zo mogelijk nog verdedigender.

Ineens wist ik het zeker. Louis van Gaal heeft gewoon het systeem van Jan Relker gekopieerd. Jammer dat hij het zelf niet mag meemaken. Hij zou er trots op zijn geweest. Waarschijnlijk zou hij een bevestiging zien van zijn gelijk. En mocht Oranje deze zomer onverwacht ver komen, dan weet u waar het aan ligt. Tasje.

Herman Koch – De ideale schoonzoon

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, column, gesigneerd, Herman Koch, lezen

Herman Koch – De ideale schoonzoon

Natuurlijk was het dankzij Jiskefet dat ik Koch ging lezen. En hij had mij al vrij snel gewonnen met zijn boek over het Montessorionderwijs. Dus bij zijn doorbraak ‘Het Diner’ was hij al een gevestigde naam op mijn boekenplank, al van voor mijn blog dus.

En toen gebeurde er iets geks. Het vertrouwen dat Koch een goed boek schrijft is gebleven, blind kocht ik nieuwe titels. Maar lezen deed ik bijna niet meer. Het zomerhuis was leuk, maar een overduidelijke opvolger van de bestseller. Voor mijn gevoel was de urgentie verdwenen. Ook al vond ik hem een sympathieke, aardige man (sprak hem een aantal keren na optredens), ook al leken zijn boeken me goed, ik was op zoek naar wat nieuws en dat was niet Koch.

Dus was het thema van 2019 wel een mooie reden om weer eens een Koch uit de kast te trekken. Columns deze keer, waar ik er ooit wel een enkele van gelezen had, op vakantie, wanneer je bladen onder ogen krijgt die je normaal gesproken negeert, de Esta dus. En deze columns werden gebundeld.

Het leuke van een column is dat de schrijver zelf bepaalt waar het over gaat. In een roman zit je al snel vast in het verhaal, binnen het thema, zijweggetjes komen dan al snel geforceerd over. Een column heeft dat probleem niet. De vorige was af, nu kan het over het volgende onderwerp gaan. En Koch gebruikt die ruimte, hij komt terug op onderwerpen waarover hij nog wat te melden heeft, maar stapt net zo eenvoudig door naar een volgend hekel punt.

Een verzameling columns moet je dan ook nooit na elkaar lezen, maar gefaseerd, zoals ze ook eigenlijk bedoeld zijn. En dan zie je dat Koch goed in het leven staat, duidelijke meningen heeft, oog voor detail en het allemaal mooi kan verwoorden. Dus is hij een goede columnist. Misschien toch ook maar weer eens een roman lezen. Heb er nog meerdere klaar staan.

Citaat: “Wat wij in een stad als Madrid doen is vrij simpel. Het lijkt sterk op wat we in andere steden doen. We verlaten het hotel en beginnen te lopen. Min of meer in de richting van het centrum. Min of meer, omdat we al in het centrum zijn. Na honderd meter gaan we een café binnen om te ontbijten. We hebben dan al twee kranten gekocht: de gewone krant voor ons, en de dagelijkse sportkrant voor P. En voor mij.” (p.167)

Nummer: 19-003
Titel: De ideale schoonzoon
Auteur: Herman Koch
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 232 (681)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-414-1648-3

Meer Koch op Gerbie.nl:
Red ons Maria Montanelli
Het Diner
Dingetje
Odessa Star
Zomerhuis met zwembad
Makkelijk leven

Sylvia Witteman – Pekingeend bij nacht

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, column, lezen, Sylvia Witteman

Sylvia Witteman – Pekingeend bij nacht

Columns van Witteman, ooit geschreven voor de Volkskrant. Las ik in de krant altijd graag. In een boekje ook best leuk. Memorabel? Nope.

Leuk om verder te geven. Leuk om tussendoor te lezen. Maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Citaat: “Met visioenen van een toekomst in het vreemdelingenlegioen of een Algerijns bordeel slofte ik de trappen op naar mijn beschimmelde huurkamertje. Op de overloop lag een brief, geadresseerd aan mijn hospita. De zijkant was een beetje open, en daaruit stak onmiskenbaar en opwindend de rand van een briefje van honderd. De volgende dag lagen er tien van zulke brieven, en de dag daarna twintig.” (p.57)

Nummer: 18-058
Titel: Pekingeend bij nacht
Ondertitel: En andere pogingen tot echt heel erg gelukkig worden
Auteur: Sylvia Witteman
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 239 (11063)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-413-3167-0

Meer:
Chicklit
Hebban
Boeken proeven
Boeklog

GFC niet naar Qatar

Tags

column, GFC, Goal, in het nieuws, politiek, Qatar, voetbal, WK 2022

Goal, april 2014

Voetbal is een prachtig spelletje dat mij al meer dan veertig jaar fascineert. Miljarden over de hele wereld hebben hetzelfde enthousiasme. Wat ik echter niet kan begrijpen is dat velen niet doorhebben dat het niet meer dan een spelletje is. Hoe graag ik ook wil winnen, als de tegenstander beter is (en dat gebeurde nogal eens dit seizoen), dan verdienen wij de winst niet.

Agressie hoort niet bij voetbal. Een dode grensrechter is absurd. Voetbal zo fanatiek je wil, maar ga niet over de grens. Ook je tegenstander moet maandagochtend weer naar werk of school. Voetbal blijft niet meer dan een spelletje.

Voetbal gaat niet om leven of dood. Een paar jaar geleden schrok heel Nederland toen tijdens een verbouwing in Enschede een tribune instortte en twee bouwvakkers het leven lieten. Op dit moment sterven er dagelijks bouwvakkers omdat in 2022 een WK voetbal moet plaatsvinden. Meer dan 900 ondertussen. De schatting is dat het richting 4000 gaat. En bijna nergens hoor je verontwaardiging. We discussiëren over de hitte in Qatar. Of over de corrupte manier waarop dit WK in de oliestaat is terecht gekomen, of over het ontbreken van voetbalcultuur maar de werkelijke discussie blijft achterwege.

De enige terechte discussie is of je wil voetballen in een land waar Aziatische bouwvakkers als slaven worden behandeld en bij bosjes dood neervallen. Of je straks in je Oranjeshirtje staat te juichen op een tribune met airco, terwijl je weet dat voor die tribune alleen al tientallen doden zijn gevallen. Op moment van schrijven staan er een schamele 501 handtekeningen op een petitie van Avaaz en heb ik precies een enkele prominent (Bert van Marwijk) horen zeggen dat we misschien maar niet moeten gaan.

Dat de FIFA een corrupte bende is, daar twijfelt niemand meer aan. Dat de KNVB blind achter het beleid van de wereldvoetbalbond aanloopt verbaast daarom des te meer. Dat betekent dus ook dat Van Praag namens u en mij spreekt. Wij betalen, via GFC, contributie aan de bond.

Laat GFC eens het voortouw nemen, laten we niet denken dat het een ver van ons bed show is, maar laten we onze stem laten horen. Een protest richting Zeist.

Wij, leden van de Koninklijke voetbalvereniging GFC uit Goor, zijn het niet eens met de steun van de KNVB voor het WK te Qatar in 2022. Wij roepen de bond dan ook op om actief te pleiten voor het verplaatsen van het WK naar een land waar mensenrechten wel gerespecteerd worden. Doet de FIFA hier niets op uit, dan moet het Nederlands elftal niet inschrijven voor (de voorronden van) het toernooi.

Meerdere clubs zullen volgen. Hopelijk in meerdere landen. Benieuwd of de FIFA nog steeds achter de keuze voor Qatar staat wanneer Nederland, Duitsland, Engeland en Frankrijk zich hebben teruggetrokken.

Voetbal hoort een leuk spelletje te blijven.

Sport, spel & Spaak

Tags

Bob Spaak, column, Mart Smeets, sport, Studio Sport, VARA gids

VaraGids. 2 april 2009

Themaweek 58: DeMart