Nico Dijkshoorn – Alles & niets

Tags

boeken, boeken 2017, column, lezen, Nico Dijkshoorn

Nico Dijkshoorn – Alles & niets

Wie is Nico Dijkshoorn? Is het de huisdichter van DWDD, die gemakzuchtig wat in elkaar flanst, er altijd voor zorgend dat de gasten van de middag in zijn ‘gedicht’ terecht komen om dan quasi bescheiden, licht glunderend de studio rond kijkt om te zien of men zijn goedbedoelde steek onder de gordel wel snapte? Of is het de voormalig huisdichter van GeenStijl die in zijn eerste verzameling genadeloos afrekende met de mythe dat poëzie moeilijk moet zijn. Als hij er duizend kan schrijven in korte tijd, dan kan iedereen het. Alleen hij doet het en verkoopt het ook nog.

Is het de ietwat verlegen man, die na een optreden trots is dat hij zijn handtekening mag zetten in een door hem geschreven boek, daar dan ook nog eens moeite voor doet, zodat de lezer ziet dat hij serieus genomen wordt? Of is het toch de columnist, de veelvraat die over alles een mening heeft.

In dit boek lijkt hij op de laatste. Volgens mij zijn sterkste rol. Observator van het gewone, beschrijft hij het ongewone. Iets wat niemand opviel, maar waar hij een column over schreef, waarna de lezer verbaasd achter blijft, ‘waarom zag ik dat niet?’ Juist in die rol excelleert Dijkshoorn. Hij heeft aan een enkel detail genoeg om een prachtige column te schrijven. Hij kan iemands perceptie binnen een enkele bladzijde bijdraaien. Precies wat een columnist hoort te doen.

In deze bundeling van columns is hij op zijn sterkst in zijn krantencolumns. De stukjes over Artis en voor Meridian Travel komen geforceerd over. Natuurlijk, een goede schrijver kan altijd een stukje produceren als daarom gevraagd wordt. Dat is een vak op zich, maar of het resultaat goed genoeg is om in een bundeling te verschijnen, dat vraag ik mij af. Ook het hoofdstuk ‘Nieuwe feiten’ is twijfelachtig. Ooit voorgelezen op de Vlaamse radio, doen ze mij het meest denken aan zijn bijdragen op woensdag in het populaire DWDD. Publiek paaien, al lezen deze columns nog wel als columns en worden ze niet als poëzie verkocht.

Boven alle discussie verheven zijn de columns uit de Volkskrant. Hij ziet Floortje Dessing op reis en verbaast zich over haar vertrouwen in de mensheid. Hij wil op een tractor rijden na de documentaire ‘brommers kiek’n’ en hij vraagt zich af hoe je het beste op de deur kunt kloppen, terwijl de rest van Nederland de zwartepietendiscussie voert. Twee columns achter elkaar met de titel ‘doos’, vintage. Zonder enige bijbedoeling. Een jeugdherinnering over hoe zijn vader met een tennisspel thuiskwam en op de grond viel. De andere over de ontbijtkoekdoos die hij had gewonnen in de postcodeloterij en niet durfde op te halen in de supermarkt. Jaloers zijn op je geluidsman, omdat die met John Cale samenwerkt. Ik kan het me helemaal voorstellen.

Mijn beeld van de schrijver is door deze bundeling eigenlijk alleen maar bevestigd. De columnist Dijkshoorn mag nog decennia doorschrijven, ik zal ze zonder twijfel blijven lezen, die columns over onderwerpen waarvan ik vooraf nog niet wist dat ik het interessant zou vinden. De schnabbelaar die zichzelf iets overschat kan ik missen. Voor ieder wat wils dus.

Citaat: “Twee jaar vóór Cecil werd in Kenia een volstrekt onbekende hyena neergeschoten. Door een visboer. Die hyena heette Theo. Hij kon verder niets. Ja, een beetje achter een zieke zebra aanhollen en dan met een bebloede bek in slaap vallen.” (p.124)

Nummer: 17-029
Titel: Alles & niets
Auteur: Nico Dijkshoorn
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 270 (7141)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-4503-446-1

Meer Dijkshoorn op gerbie.nl:
De tranen van Kuif den Dolder
Dijkshoorn belooft wat
Daar schrik je toch van

Hobby

Tags

column, GFC, Goal, voetbal

Goal, december 2013

Daar zit hij. In de miezerige regen onder een grote paraplu. Een paar meter achter hem staat zijn auto. Hij is alleen. Hij staart naar zijn dobber. Hij heeft er een aantal. De hengels staan op een soort standaard. Het is kwart over acht zondagochtend en hij zit in zijn eentje aan de waterkant van de zijtak van het Twentekanaal.

Een flink stuk van huis. Ik weet zeker dat het geen boerenzoon is, die is de hele dag in de weer, buiten. Bezig. Die heeft al een goede conditie, die hoeft op zondagochtend niet te rennen om fit te blijven. Maar deze hardloper moet er al een behoorlijk stuk op hebben zitten. De dichtstbijzijnde bebouwde kom is kilometers verder. Ik kan ook niet zien of hij op de heen- of terugweg is. Wel dat hij erg vroeg vertrok vanochtend.

De deur die spreekwoordelijk altijd open staat, gaat letterlijk open. Het is een koude herfstochtend. Binnen was het fris, tochtte het en zat er weinig publiek. De ontkerkelijking is in Nederland hard gegaan de laatste decennia. De gemiddelde leeftijd van kerkgangers omhoog geschoten. De dag moet nog beginnen, maar het afgelopen uur hebben ze wijze levenslessen gehoord. Nu moeten ze de kou weer in.

Ze zijn al met vier. Er komen er twee aanfietsen. Ze wachten op de laatkomers. De benen zijn rood. Kan niet anders bij deze temperatuur. Om het nog maar niet over de snijdende wind te hebben. Snappen ze niet dat wielrennen een zomersport is, lekker in het zonnetje? Te strakke shirts, handschoentjes en mutsen. Ik hoop voor ze dat de rest zo komt, dan kunnen ze proberen door wat beweging weer warm te worden.

Ongetwijfeld hebben ze allemaal vanochtend de wekker gezet op hun vrije zondagochtend. Maar ik snap er niets van. Helemaal niets. Wat bezielt ze? Waarom doen ze dit? Wat ging er mis in je leven als je om kwart voor acht zondagochtend gaat hardlopen? Hoe slecht is je huwelijk als je om zes uur al aan de waterkant zit? Waarom ga je nog steeds naar een kerk, een instituut vol schandalen en doofpotten? En waarom hangt je fiets nog niet in de schuur terwijl de Ronde van Lombardije allang is geweest?

Vier man met overgewicht in een auto. Vier auto’s achter elkaar. Weer naar Almelo, de KNVB heeft een schitterend schema in elkaar geflanst. Week in, week uit op pad zonder enig resultaat, zonder enig publiek spelen ze op een bijveld van een lelijk sportpark aan de rand van de bebouwde kom. Zonder keeper, elke week is het weer zoeken naar iemand die de handschoenen aan wil trekken.

Tien wedstrijden op rij verloren ze. GFC 4. Wat bezielt ze? Waarom doen ze dit? Ik zie ze kijken. De visser, de kerkgangers, de hardloper, de fietsers. Wat een stelletje dwazen, wat een vreemde hobby. Je wekker zetten om ergens in of in de buurt van Almelo door weer een thuisfluiter benadeeld te worden. Alsof je niets beters te doen hebt.

Ik niet. Waar op andere ochtenden de wekker een wrede verstoring van de nachtrust is, is het op zondagochtend de aankondiging van weer een wedstrijd. En ook al weet ik dat de kans groot is dat we weer verliezen, toch sta ik met plezier op. Gooi de tas op het stuur en fiets naar het voetbalveld. Om negentig minuten later, een (onnodige) nederlaag verder tevreden onder de douche te stappen.

Ik voetbal in GFC 4. Mijn hobby.

Het seizoen tot nog toe

Tags

column, GFC, Goal, voetbal

Goal, Oktober 2013

Voetbal is een traditionele sport, de media er om heen zeker ook. Aan het begin van het seizoen een vooruitblik, aan het eind een terugblik. Laten we daar eens doorheen breken. Een terugblik op de eerste maand van het seizoen.

Goed: Liefst drie teamgenoten die nageslacht mochten verwelkomen. Gefeliciteerd!

Mooi: Jongens van A die mee willen spelen met het ouwelullenteam dat dit jaar het vierde heet. Niet alleen dat, ze deden het nog goed ook. Wat heet, Matthijs tegen Hector en een week later Thijs tegen Twenthe waren de beste spelers van het veld.

Niet goed: Negentien man op papier, met technische staf eenentwintig mogelijkheden, maar slechts twee man beschikbaar voor een kantinedienst.

Ook niet goed: Het ontbreken van de reguliere kantinedienst naast het elftal dat bardienst heeft. Vrijwilligers vinden blijkt steeds lastiger, maar we laten de kantinecommissie gezamenlijk wel erg in de steek. De incidentele dienst, een keer per seizoen voor velen, moet aanvullend zijn, er zou iemand naast moeten staan die wel alles snel weet te vinden, die wat kan uitleggen. Dertien thuiswedstrijden in tien maanden, daarvoor moeten we toch zes, zeven mensen kunnen vinden bij de geweldige club die we zijn?

Helaas: Meerdere A-spelers die vlak voor het seizoen beslissen te stoppen, hun teamgenoten in de steek laten. En dan ook nog een trainer die beslist dat hij met de achtergebleven spelers niet verder wilde.

Ook mooi: Vader en zoon Nijmeijer in een team, al heb ik nog geen idee of ze daar zelf ook plezier aan beleefden…

Jammer: De resultaten van het nieuwe vierde. Een punt in de beker en in de competitie meteen een gigantische nederlaag in de eerste wedstrijd. En een week later weer.

Erg jammer: Liefst drie keepers die deze zomer besloten te stoppen waardoor het vierde elke zondagochtend moet improviseren. Oproep aan alle gestopte keepers: willen jullie niet allemaal een keer per kwartaal keepen? Mark Oltwater, Marcel Grootoonk, Hans Middelesch, Mark Kreemers, Erik Klein Beekman, Martijn Soomers, Patrick Bril, Frank Tanke, Joris Hoeben, Lars Endeman, Erwin Burggraaf, Rene Schaafstal en Niels Ruumpol, helpen jullie ons? Allemaal twee keer per seizoen is genoeg!

Leuk: Mijn eerste doelpunt dit seizoen maakte ik terwijl mijn zwager op doel stond. Hij vond ‘m onhoudbaar. Volgens mij was het gewoon hard.

Grappig: De douches bij PH die zijn bedoeld voor de F-jeugd. Vijf ietwat te brede spelers op zondagochtend iets te dicht naast elkaar..

Luxe: Voor het eerst sinds mensenheugenis heeft ons eerste meer aanvallers dan het kan opstellen. Met Justin, Daan, Kick, Tim en Olaf kunnen we nog jaren met drie spitsen blijven aanvallen.

Vooruitblik: Danny, succes als jeugdvoorzitter. Hofteam, veel succes op het C-toernooi. Toernooicommissie: Een droge dag en veel publiek gewenst. Eerste: Succes in de komende derby’s. GFC4: Eindelijk eens winnen.

Messi op doel

Tags

Barcelona, column, GFC, Goal, Lionel Messi, voetbal

Goal, September 2013

Een tijdje geleden verscheen er ineens een foto van Messi op internet. Carlos Puyol, medespeler bij Barcelona, had de foto op Twitter gezet. Het kleine mannetje stond tussen de palen, handschoenen aan en dook naar een bal in de bovenhoek. Ook dit kon hij, volgens zijn ploeggenoot.

Het verbaast niemand. Iemand die zo goed is, heeft vast talent voor andere dingen. Ik zie hem ook in het Basketbal uitblinken. De ‘kleine’ mannetjes in de NBA zijn meestal ruim boven de 1.90 meter. Maar waarom zou Messi niet een geweldig driepuntschieter zijn? Beachvolleybal, geef hem een jaartje en hij doet mee in de wereldtop. Vele voetballers blijken goede golfers, natuurlijk kan Messi dat ook.

Maar keepen? Zou het hij echt kunnen? Zijn redding op de foto is stijlvol. Cruijff was ook een goede keeper, vertelde de overleving. Al geloof ik niet dat hij dat ooit buiten een training heeft moeten waarmaken. Toch lijkt het me leuk om te zien. Wat doet Barcelona als de wissels op zijn?

Ik ga even dagdromen. 24 mei 2014. Estadio da Luz, Lissabon. Champions League finale. Bayern München tegen Barcelona. De kans op revanche. Guardolia tegen zijn oude club. Vorig seizoen twee keer een makkie voor de Duitsers, dit jaar is de wedstrijd spannend. Tien minuten voor tijd scoort Messi, wie anders, de 1-0 voor de Catalanen. Guardolia gooit er nog wat wissels in, Barcelona moet verdedigen. De Duitsers willen graag de eerste club worden die de Champions League twee keer op rij winnen.

De buitenspelval klapt verkeerd open, Robben gaat alleen op Valdes af. Diens laatste wedstrijd. Robben probeert er om heen te gaan, maar Valdes pakt hem bij de enkels, net buiten de zestien. Hij wacht de scheidsrechter niet af en loopt naar de douche, rood, maar misschien wel de wedstrijd gered.

Barcelona heeft pas twee keer gewisseld. De reservekeeper Pinto trekt zijn jasje al uit. Neymar kijkt al bang naar de kant, hij er uit? Dan grijpt de vedette in. Hij gebaart naar de kant dat er geen wissel nodig is. Messi op goal. Het stadion gonst, de commentators weten niet wat er gebeurt. De kleine Argentijn pakt de handschoenen van Valdes, ze zijn hem veel te groot. Hij doet een hesje van een fotograaf aan over zijn shirt en gaat tussen de palen staan.

Guardolia schrikt. Hij had liever Pinto gezien en Neymar ook naar de douche. Maar vooral: hij heeft Messi zien keepen. Hij was er bij toen Puyol de bewuste foto maakte. Het momentum dat even naar Bayerns kant leek te swingen, is meteen weer terug bij de azulgrana’s. Messi staat in het doel en kijkt uitdagend naar Schweinsteiger, Lahm en Götzke die bij de bal staan, ‘kom maar op’. Hij tikt de daaropvolgende vrije trap uit de kruising. De laatste acht minuten komt er geen bal meer op goal.

In een kinderboek zou Messi ook nog een keer vanuit de eigen zestien het hele veld oversteken en scoren. Dat slaat natuurlijk nergens op. Maar wie er Man of the Match is, is voor niemand een verrassing. Mochten de kranten op 26 mei volstaan, herinnert u zich dan nog even waar u dit voor het eerst las.

 

Themaweek 34: Voetbal

Youp van ’t Hek – Nederland volgens Youp

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, column, lezen, Nederland, Youp van 't Hek

Youp van ’t Hek – Nederland volgens Youp

De planning was deze zomer beter. Een paar dikke boeken, wat tijdschriften die weg mochten na lezing, het kwam redelijk uit. Ik was dus ook minder dan voorgaande jaren aangewezen op de back up optie de Vakantiebieb-app. Wel een geweldige service van de bibliotheek, gratis voor leden én niet-leden.

Het enige boek dat ik dus op mijn iPhone las tussen de bedrijven door was de verzameling columns van Youp van ’t Hek. Na zijn grote doorbraak begin jaren negentig vond ik zijn cabaretprogramma’s eigenlijk veel eenheidsworst. Leuk, maar niet boeiend. Zijn columns, elke zaterdag in het NRC, zijn actueler, scherper, passen beter bij hem. Hij hoeft het publiek niet perse te pleasen, wat in het theater natuurlijk wel een vereiste is. Daarbij zijn de lezers van het NRC niet rechtstreeks vergelijkbaar met zijn theaterpubliek.

Voor een column vind ik zijn stukjes aan de lange kant. Voordeel is wel dat hij een onderwerp goed kan doorzagen, niet hoeft te blijven bij een oppervlakkige beschouwing. Een enkele keer merk ik dat hem dat ook wel moeite kost en worden er kunstmatig meerdere onderwerpen aan elkaar gekoppeld.

In deze bundeling de beste columns van een jaar of vijftien. Vaak zag ik het boek liggen op de pronktafel van boekhandels. Vooral bij de Aki’s en Bruna’s van deze wereld. Boekhandels die niet voor lezers bedacht zijn. Nooit had ik de neiging om tot aanschaf over te gaan. Toch vond ik het leuk om de tijd nog eens terug te lezen aan de hand van zijn columns. De wereld is flink veranderd, de onderwerpen die bij de bewuste tijd horen, geven dat duidelijk aan. En Youp is gewoon een goede columnist, legt de vinger op de zere plek of strooit zout in de open wonden als hij dat nodig vindt.

Citaat: “In gammele bootjes gaan ze de zee over. De Middellandse Zee. Met gevaar voor eigen leven. Welk leven? Daar hadden ze geen leven. Dus? Precies! Ze sjouwen Europa in. Via Italiaanse eilandjes. Sombere zwijgende mannen, angstige vrouwen, die hier al snel misbruikt worden in de prostitutie. Radeloze kinderen. Waarom ze komen? Omdat er daar niks is? Ze hebben toch olie? Ja, maar die hebben wij ons toegeëigend. Net als de rest van de delfstoffen. De rijkdom daar is van ons.”

Nummer: 16-048
Titel: Nederland volgens Youp
Auteur: Youp van ‘t Hek
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 410 (12054)
Categorie: Columns
ISBN: 978-94-0040-0256-0

Meer:
Het platte land
166 x Youp
Goodreads

Schijtverhaal

Tags

column, GFC, Goal, poep, voetbal

Goal, juni 2013

Wat volgt is geen smakelijk verhaal. Lees het niet op een nuchtere maag. Lees het niet als u eenvoudig geschokt bent.

U bent er nog? Prima. Ik heb u gewaarschuwd. Kom niet achteraf klagen.

De zondagochtend is voor vele voetballers een ware beproeving. Alleen opstaan is al een probleem. In het derde hadden we afgelopen seizoen het probleem dat we of (jonge) vaders van jonge kinderen hadden of jonge spelers waarbij de zaterdagavond heel lang doorloopt. In beide gevallen niet gunstig voor de nachtrust. Echt uitgerust aan een wedstrijd beginnen was er niet bij.

Ook lastig is dat de hoeveelheid drank op zaterdagavond meestal een zware taak blijkt voor de darmen. Geen lichaam kan dat aan. Maar omdat elke minuut slaap er een is, komen de meeste spelers op het nippertje aankakken. Zodra dan een koffie genuttigd is, spelen die darmen meestal op. De vraag is alleen, waar kun je ze het beste ledigen?

Jan Dekker zat meestal ongegeneerd met de deur open op het damestoilet, de meeste spelers zoeken toch een iets rustiger plekje op. Iets meer privacy. In de kleedkamer is niet echt een goede keuze. Je medespelers verketteren je, je maakt je nog voor de wedstrijd begonnen is niet populair. Al ken ik een verhaal van de broers V. die destijds in het roemruchte zevende spelen. Om water te sparen, gingen ze na elkaar zodat ze maar een keer hoefden door te trekken… “Ik leg ‘m d’r wa boamn op”.

De kleedkamer van de tegenpartij is een populaire optie bij de medespelers. Maar om nu daadwerkelijk met de broek op de enkels te zitten en dan de gasten binnen horen komen, is voor velen een te groot risico. Gebeurt dus bijna nooit.

Bekend bij velen is ook het verhaal van een BG’er (Bekende Gorenaar) die, spelend voor een zustervereniging, een rustig toilet vond in de kleedkamer van de scheidsrechter. Net toen hij rustig zat, kwam de man in zwart binnen. Na een tijdje moest hij toch weer vertrekken, een verbouwereerde scheids achterlatend. PH uit, vele velden, dat zou toch wel heel toevallig zijn. Maar laat nu net deze scheidsrechter zijn veld opkomen. Bij de eerste de beste sliding speelt hij de bal, maar kreeg hij geel. Terwijl zijn medespelers protesteerden, incasseerde hij als een kerel. “Hij heeft gelijk jongens”, wetende dat de werkelijke overtreding al een kwartier eerder gemaakt werd.

Gary Lineker gaf na zijn carrière toe dat hij tijdens het WK 1990 gewoon op het veld heeft gepoept. “Het kwam er ineens uit”, was zijn korte maar duidelijke uitleg. Ik ben wel benieuwd naar de verdedigers van de tegenpartij die zich, na het interview van de Engelse spits, een sliding herinnerden waar ze verder dan normaal doorgleden…

Onlangs zagen we een nieuwe variant. De laatste aanwinst van het derde kroop tijdens de warming up door het hek achter de goal van het bovenste veld en ging even naar huis; hij woont tegenover de sporthal. Volgens eigen zeggen om vrouw en dochter te zeggen dat hij reserve was. Waarschijnlijker is dat hij gewoon even op eigen wc is gaan zitten. Geef hem eens ongelijk, je eigen plekje is toch het fijnst.

Sorry FC Twente fans

Tags

column, FC Twente, in het nieuws, voetbal

Ik heb medelijden met jullie. Een van de ergste emoties in de sport, zoals toen Feyenoord met 10-0 verloor. Jullie kunnen er weinig aan doen. Maar je ziet het voor je ogen gebeuren, je club gaat kapot.

Toch begrijp ik de KNVB en de rechter. Vijf jaar geleden vertrok Jan van Halst. Heel voetballend Nederland had en heeft vertrouwen in hem. Er werden weinig vragen gesteld. Doyen kwam binnen eind 2013. Ook toen een paar kritische vragen, maar uiteindelijk vond een overgrote meerderheid dat jullie toen nog geliefde voorzitter gelijk had, vele clubs deden het, waarom jullie niet?

Ondertussen bleken het allemaal signalen, de club ging in volle vaart naar de kloten. Degradatie dreigt, een faillissement lijkt het logische gevolg. Ik snap dat jullie vechten voor jullie club. Ik vind ook dat de KNVB een heleboel fout doet. Maar zoals ik vele van jullie persoonlijk ken, intelligente wezens, die een goed gesprek kunnen voeren, zie ik de laatste maanden alleen maar blinde clubliefde. Sjaak Swart werd er belachelijk om gemaakt.

Pffff laat nu heel Nederland er maar last van krijgen! Gewoon weer in beroep. Wij tegen de rest! #FCTwente

— fctwente-denekamp (@fctdenekamp) June 10, 2016

Maar wie legt nu even uit hoe het precies zit? Tussen de linies becijferde dat er in 5 jaar tijd bijna 40 miljoen winst werd gemaakt op transfers. Tegelijkertijd beweert Johan Derksen dat de voormalige directie liefst 21 miljoen in de club stak. Dan is er dus ergens een miljoen of 60 verdwenen. Dat zijn niet de transfers van Corona en Tadic. Dat is niet het salaris van Engelaar, toen hij nog even een paar keer mocht invallen. Dat verklaart niet waarom Doyen nu nog steeds meer dan 8 miljoen claimt. De hypotheek van 34 miljoen op het stadion drukt zwaar, maar is met de goede bezetting van de tribunes nog te overzien.

Het geloof van de rest van Nederland is weg. Ook bij mij. Er klopt te veel niet. De drie lijken uit de kast in het laatste half jaar zijn niet de laatsten. Kan niet. Ook de huidige directie probeert wat het kan om eredivisie te blijven spelen. Een argument tegen degradatie is dat daar geen rekening mee gehouden was. Dat is dus ook slechte bedrijfsvoering van de club, als je vlak voor de winterstop op een nacompetitieplek staat en je sterspeler dreigt te vertrekken, dan is degradatie op sportieve gronden een reële optie. Dan neem je die optie mee in de onderhandelingen.

De straf zou te zwaar zijn, de consequentie moet je meenemen, ‘dat doet een goede rechter’. Dus als papa te veel gedronken heeft, een ongeluk veroorzaakt, is een geldboete voldoende straf, want anders raakt hij zijn baan kwijt, hebben zijn kinderen minder te eten? Is dat wat jullie bedoelen?

Jullie fans stellen slachtoffer te zijn van twee megalomanen. Maar jullie stonden wel te juichen toen zij jullie groter maakten dan eigenlijk mogelijk was. Jullie grepen niet in toen de signalen er steeds duidelijker kwamen. Jullie vinden dat je recht hebt op eredivisie, maar denken ze dat in Doetinchem en Venlo ook niet? Of in Leeuwarden en Breda? Dat terwijl jullie al een halve eeuw door staatssteun bij elkaar gehouden worden.

Een stapje terug is een gunst. Net als RBC naar de vijfde klasse is ook een mogelijkheid. Er is geen automatisch recht op voetbal op het hoogste niveau. Ook grotere clubs als Juventus, Milan, Rangers en Marseille kregen terechte straffen. Zij kwamen er ook weer bovenop. Misschien jullie ook wel. Succes.

Jaarkaart bij Ajax

Tags

column, eredivisie, FC Twente, KNVB, voetbal, voetbalcolumn

bron: twenteinsite.nl

“ Drie van de leden van de licentiecommissie hebben een jaarkaart bij Ajax.” Hij vertelde het op een toon alsof dan alles duidelijk is. Op het feestje waar ik zondag was, waren de FC Twente fans duidelijk en eensgezind. De KNVB en Ajax spelen onder een hoedje en FC Twente moet boeten.

Waarom de Amsterdammers belang hebben bij degradatie van de kampioen van 2010 kon niemand mij uitleggen. Kijk op social media de laatste weken en het gevoel ‘wij tegen de rest’ wordt flink aangewakkerd. Alsof de hele wereld er op uit is de club uit Enschede te raken. Er is geen gesprek mogelijk. Alle rede is verdwenen.

Je zal rechter zijn en vandaag moeten oordelen of FC Twente terecht moet degraderen. Dan ben je niet te benijden. Het lijkt allemaal zo simpel, maar dat is het natuurlijk niet.

Volgens de duizenden fans heeft de club aan alle voorwaarden voldaan, als afgesproken en is de zaak afgedaan.

Volgens de licentiecommissie is ze structureel voorgelogen en kan de KNVB dit niet accepteren, ook al heeft de club de laatste maanden haar stinkende best gedaan om schoon schip te maken.

Probleem is dat de regels niet toereikend zijn. De maximale boete is nog geen halve ton, een bedrag dat elke eredivisieclub lachend opzij legt om daarmee een vrijbrief te krijgen een heel seizoen te frauderen. Koopje. Het andere uiterste is de licentie kwijtraken. Dat is wel heel drastisch. Dan speelt de doorstart van de club volgend jaar vijfde klasse, nog lager dan de twee clubs die ooit fuseerden. Uitwedstrijden in Barchem, Diepenheim en bij de buren van Phenix.

De tussenoplossing leek redelijk. Licentie kwijt. Nieuwe licentie en dus beginnen in de eerste divisie. Dan gaat de club failliet, beweren alle directeuren. Alsof een paar maanden geleden, toen Ziyech weg leek te gaan, die eerste divisie niet al heel dicht bij was.

Ik ben blij dat ik geen rechter ben. Je kunt het vandaag nooit goed doen.

Oud(er) worden

Tags

column, GFC, Goal, Goor, In Memoriam, lifeblog, voetbal, voorzitter

Goal, November 2012

Het klonk onrespectvol, maar zo was het niet bedoeld. Voor de meeste GFC-ers zijn het slechts namen uit een ver verleden. En zowel Cor de Jong als Arnold Schutte kwamen de laatste jaren niet meer op het voetbalveld. Dan is uit het oog vaak ook uit het hart. Sterker nog, bij velen hebben ze er nooit gezeten.

Het ligt niet aan de jongere spelers, het ligt aan mij. Ik word ouder. Ik reed wel eens mee met oom Cor naar een uitwedstrijd. Of eigenlijk reed ik mee met Tante Betsy en Anke. Oom Cor was meestal rustig, de beide dames hadden nogal eens commentaar op de rijstijl van medeweggebruikers. De dag van de week waarop ons eerste voetbalde trok een groep autorijders aan, die volgens mijn nicht en tante niet geschikt waren voor een rijbewijs. Ze stonden ook meestal niet samen langs de kant van het veld. Meestal bleek de scheidsrechter namelijk dezelfde geestelijke vermogens te hebben als de eerder genoemde incompetente chauffeurs. En dan hielden de dames zich niet in. Oom Cor stond liever elders. Rustiger.

Voor vele GFC-ers was hij naast de oud-voorzitter vooral Meester de Jong, de strenge maar rechtvaardige schoolmeester van de Laarschool, die zo prachtig verhalen kon vertellen.

Maar wanneer je zelf al aan het afbouwen bent op zondagochtend, zijn jeugdherinneringen niet meer dan dat. GFC is niet meer de club waar ik naar ging kijken in de tachtiger jaren. Niet de club waar oom Cor voorzitter van was in de zeventiger jaren. Zeker niet meer de club waar Arnold Schutte twee keer kampioen mee werd. We hadden toen vier seniorenteams en een paar juniorenteams en een veld dat we moesten delen met vv Twenthe.

GFC is tegenwoordig een moderne club met tientallen teams, bijna zevenhonderd leden, met dames en gehandicapten, Ukken en veel jeugd. Een club waar naast voetbal vele activiteiten worden georganiseerd. GFC is een grote vereniging, met een lange geschiedenis. En voor velen is het totaal niet interessant wie er in het eerste speelde tien jaar geleden, of zelfs een halve eeuw geleden. Het boeit niet wie er allemaal ooit in het bestuur zaten. Toch zijn we, ik spreek graag over we, een vereniging die dankzij die geschiedenis geworden is tot wat we nu zijn.

“Meer dan voetbal”, zei Toon Groothengel altijd. Netjes geparafraseerd in het Catalaans door de beste club ter wereld: ‘Mes que un club’. Zo voel ik dat nog steeds. En of je die oudjes nu wel of niet kent, of je de opstelling van het kampioenteam uit 1969 nu wel of niet kunt navertellen, dat maakt helemaal niet zo veel uit. Je voelt dat GFC meer is dan slechts twee keer drie kwartier in een roodzwart shirt rennen. En dan zullen er ook in de generaties na mij wel weer leden zijn die wel weten welke GFC-ers er voor gezorgd hebben dat GFC die prachtige club is waar we allemaal trots op zijn. We worden tenslotte allemaal ouder.

Kortste column van Twente

Tags

column, schrijven, Twentesport, voetbal

Op de website Twente Sport pronken ze al jaren met de Kortste column van Twente. Sinds dit voetbalseizoen mag ik ook zo nu en dan een stukje daarvoor aanleveren. Dat heb ik ondertussen drie keer gedaan. Niet bewust, maar toevallig alle drie over het voetbal op zondagmorgen, op dat bedenkelijke niveau waarop ik ben aanbeland, maar waar ik nog veel plezier bleef. En die stukjes zijn natuurlijk behoorlijk kort.

Terug te lezen in het archief van Twente Sport.

Eerste training

Compliment

Hands

De columns verschijnen onregelmatig, worden door meerdere liefhebbers geschreven. Hou die site dus in de gaten.

Voetbal op televisie

Tags

column, GFC, Goal, Goor, televisie, voetbal

Goal, September 2012

Nu Murdoch de voetbalrechten in Nederland heeft opgekocht, alle clubs blij zijn met de vele extra centen en de NOS tevreden is met nog een jaar samenvattingen, kunnen we rustig concluderen dat voetbal op televisie in Nederland op de rand van een nieuw tijdperk staat. Net als in Engeland en Duitsland zal het grootste deel achter de decoder verdwijnen. Nederland was er een paar jaar geleden nog niet klaar voor, al beweerde Peter in een van zijn columns nog dat Sport7 van de buis was gezopen door een groepje GFC-ers. Maar ook hier zal het voetbal in afzienbare tijd niet meer gratis zijn.

Niet meer dan logisch overigens. Alleen omdat de NOS een karrenvracht munten aan de Uefa overmaakt moeten we kijken naar voorrondes Champions League met Anderlecht en Borrussia Mönchen Gladbach. Dat boeit de doorsnee voetballiefhebber toch niet echt? Mij in ieder geval niet. Maar ik vind het jammer dat ik binnenkort de samenvattingen pas ’s avonds laat zal zien.

Ik ben nog uit de tijd dat een wedstrijd eerst uitverkocht moest zijn voordat besloten werd of die wedstrijd ’s avonds op televisie zou komen. Dat gold voor zowel de Europacup als voor het Nederlands elftal. Een wedstrijd live kijken was erg bijzonder. Een groot toernooi was ongekend, meerdere wedstrijden in een week, het jochie dat ik was, vond het geweldig.

Ondertussen zie ik de keerzijde. Amateurclubs trekken nog maar de helft van het aantal toeschouwers omdat er altijd wel voetbal te zien is op Eredivisie Live. Sterker nog, in de kantine staat VVV tegen NAC gewoon aan, terwijl het eerste aan het voetballen is. Doodzonde. En dan schijnt het bij ons nog mee te vallen in vergelijking met sommige amateurclubs.

Een deel van het Murdoch-kapitaal zou verdeeld moeten worden onder amateurclubs. Zonder de structuur van het voetbal in Nederland, al die kleine clubs, zouden de profclubs geen spelers kunnen scouten die ze op kunnen leiden tot mogelijke profvoetballers. Ik ben voorstander van eerlijk delen, een principe dat de FIFA en UEFA als extreem vreemd hebben weggezet. Liever de nummer vier uit Engeland dan de kampioen van Denemarken, want daar hebben de sponsors niets mee.

Uiteindelijk zal ook in het voetbal de bubbel een keer barsten. Als iedereen een bedrag betaalt om wedstrijden te bekijken, is het afgelopen met de groei. Dan is de emmer vol. Merchandising, volle stadions, sponsoren en televisierechten. Op een gegeven moment kun je er nu eenmaal niet meer uitpeuren. Ik vind het niet erg. De tering en de nering komen vanzelf weer voorbij.

Zelf kijk ik trouwens bijna nooit meer negentig minuten naar een wedstrijd. Eredivisie Live ken ik alleen van gratis proefabonnementen en de kantine. De controle over de afstandsbediening ben ik al lang geleden verloren. Gelukkig kan ik op de computer ook nog het een en ander meepikken. En via sites als sportlemon, vipstand en fromsport vind ik meestal wel een livestream. Kan ik gratis kijken, met reclame er over heen en Arabisch commentaar, een minuutje (of twee) vertraging, maar wel voor niks. En in de tussentijd kan ik ook nog eens mijn mail checken, de krant lezen of een column schrijven. Deze bijvoorbeeld.

Nog steeds elke zondag..

Tags

column, GFC, Goor, voetbal

De populairste oude column uit Goal was het verhaal van Paul Heere. Vooral dankzij zijn eigen team en hun facebookpagina natuurlijk. Hij vond het zelf een mooi stukje, vertelde hij me. De wedstrijd bij Rood Zwart is echt gespeeld. Ik weet niet of hij die dag inderdaad reserve was. Het ging er mij om een indruk te geven van iemand die vele zondagochtenden dwars door Nederland rijdt om in het laagst mogelijke elftal van mijn clubje te spelen. De route klopt volgens Google maps.

Goal, Februari 2012

Ver van huis

6.21 uur. Snelweg. Vier minuten geleden van huis gegaan. Het brood zal nu wel ontdooid zijn. Hij rijdt de autobaan op bij Zaandam, richting onze hoofdstad. Het ontbijt smaakt hem goed. Het is rustig op de weg.

6.33 uur. De A1. Rechtdoor naar de kantine. Planken gaat niet helaas. Te veel nutteloze flitspalen. Op dit tijdstip kun je zonder problemen 130 rijden, maar mag het niet. Door de week is het hier zo druk dat de gemiddelde automobilist al blij is dat de derde versnelling gebruikt mag worden. Zijn koffie is op ondertussen.

6.36 uur. Hengelo op de borden. Nog wel meer dan 130km volgens de ANWB. Hij zal er iets eerder afgaan op weg naar de kantine. Het was koud vanochtend en hij had geen zin om er uit te gaan. Kwart voor zes, zondagochtend. Vroeger was dat het tijdstip waarop de diehards thuis kwamen na een avond flink zuipen. Tegenwoordig wordt hij als de diehard gezien, omdat hij op dat tijdstip al opstaat.

7.17 uur. De eerste teamgenoten zullen wakker worden. Hij is benieuwd wie er zich vandaag weer verslaapt. Hij is er aan gewend geraakt. Die jonge jongens zuipen zo veel, dat ze met geen tien wekkers wakker te krijgen zijn. Gelukkig hebben ze een brede selectie. En een meter bier na de tijd is ook altijd meegenomen. Niet dat hij daar veel aan heeft, hij moet vanmiddag weer achter het stuur.

7.45 uur. Hij verlaat de autobaan en gaat de S15 op. Een Tomtom heeft hij niet nodig. Hij kent de weg uit zijn hoofd. Het weer is er niet beter op geworden. Was het thuis nog droog, hier miezert het. Niet hard, maar gecombineerd met de wind en regen niet echt voetbalweer. Maar ja, Rood Zwart heeft kunstgras, het zal dus wel doorgaan.

7.53 uur. Volgens Morssink is het drie graden en heeft hij nog zes minuten om op tijd in de kantine te zijn. Perfecte timing dus.

8.15 uur. Nog steeds geen volledig team. Tweede kopje koffie. In Goor is alles afgelast. Spelers van het 2e en 3e bellen naar de kantine. Zij kunnen blijven liggen.

8.28 uur. Op de parkeerplaats verdeelt het team zich over de auto’s. Hij rijdt. Die paar kilometer kunnen er ook nog wel bij. Er komen nog twee teamgenoten aangereden op de fiets. Als een van hen bij hem in de auto stapt, beslaan de ruiten. Diens laatste biertje werd naar achter geslagen toen zijn wakker ging.

8.41 uur. De kleedkamer. Hij pakt zijn schoenen. De opstelling wordt bekend gemaakt. “Jij begint op de bank vandaag Paul.” Tja. Heeft hij meer recht om te spelen omdat hij er al 150km op heeft zitten? Zelf vindt hij van niet. Toch voelt het wrang, die laatkomer die daar nog half bezopen in het hoekje zoekt waar het eind van zijn veters is, zodat hij zijn schoenen uit kan doen, staat wel in de basis.

9.03 uur. 1-0. Het is koud in de dug-out. Gelukkig wel droog.

9.42 uur. Hij loopt vast richting kleedkamer. 4-0 achter, dit zal wel niet veel worden vandaag. Er kunnen er wel acht gewisseld worden, zo slecht spelen ze. Maar ja, ze hebben maar twee wissels.

10.02 uur. De tweede helft begint. Hij mag meedoen. Het maakt niets uit. Zijn voeten zijn zo koud, dat gaat niet meer over. Rood Zwart blijft beter. Ook deze 45 minuten krijgen ze geen poot aan de trapper.

10.48 uur. Een warme douche. Die heeft hij wel verdiend. Naast hem staat er een die nu pas wakker lijkt te worden. Die zou je kunnen vragen over de wedstrijd, maar enig zinnig woord zou er niet uitkomen.

11.35 uur. Terug in Goor. Twee zitten er al. Te laat om nog naar Delden te komen, op tijd voor de nazit. De eerste twee meter bier zijn dus al geregeld. Hoeft hij niet te lappen. Na twee mag hij er toch niet meer hebben.

12.03 uur. Weer in de auto. Nog 150 kilometer en hij is weer thuis. Lekker gevoetbald. Volgende week uitslapen. Thuiswedstrijd. Kan hij lekker tot zeven uur blijven liggen.

Themaweek 1. 2015 in 1 week

Nico Scheepmaker – Over alles

Tags

boeken, boeken 2015, boekrecensie, column, lezen, Nico Scheepmaker, poëzie, politiek, voetbal

Nico Scheepmaker – Over alles

Als beginnend krantenlezer viel hij me al op. De columnist. Die man die de ene dag een schitterend stukje schreef, de andere dag een onbegrijpelijk onderwerp had. Soms heel interessant, dan weer onbegrijpelijk. Maar fascinerend genoeg om elke dag weer op te zoeken. Het jongetje dat de regionale krant las, werd onbewust beïnvloed door de columnist. Het jongetje dat later ging schrijven, bloggen, zag Scheepmaker toen al als een voorbeeld, zelfs toen hij nog niet schreef.

Mijn eerste stukje voor het clubblad had ik nog maar net geschreven of Scheepmaker overleed, nog geen zestig jaar. Nog had ik niet door dat hij meer was dan een inspiratiebron. Maar ik wist wel dat dit boek dat ik bij de Slegte zag liggen, het geld meer dan waard was. Het kostte me meer dan welk nieuw boek dan ook. Als student kocht ik graag boeken, maar zocht wel altijd naar de goede deal. Het niet al te goedkope boek bleek zijn geld meer dan waar. Scheepmaker schreef over alles. Als ik nu naar mijn blog kijk, dan kan ik niet anders dan toegeven dat ik schatplichtig ben aan de columnist. Mijn blog gaat ook alle kanten op. Op mijn niveau (minder talent, veel minder lezers), probeer ik de breedte te zoeken.

Het herlezen van ‘Over alles’ was dan ook verre van een straf. Wat een genot om Scheepmaker te lezen, om zijn mening over belangrijke wereldproblemen te vernemen, maar minstens zo leuk is zijn neiging om een klein detail erg belangrijk te maken, een stukje te schrijven over dingen waar niemand over nadenkt. Tot het moment dat hij het onder de aandacht brengt.

Scheepmaker hield van voetbal, hij durfde anders te kijken dan de reguliere voetbaljournalisten. In een prachtige column belicht hij beide kanten van de voetballer die zijn beroep heeft gemaakt van zijn hobby. Hij kan niet begrijpen dat sommigen voetballers voor een paar extra rotcenten, maar tegelijkertijd snapt hij de spelers als ze meer geld vragen van clubs die groot geld verdienen aan hun spelers. Ook bij de invoering van de KNVB-clubcard in 1989 blijkt hij het spel weer veel beter te snappen dan menig ander. In een Trijfel fileert hij de KNVB, de achterliggende gedachte en de hele communicatie rondom de invoering, genadeloos rekent hij af met bestuurders die andere belangen hebben dan voetballers en voetbalfans.

Als vertaler van Russische literatuur heeft hij betere ingangen, maar zeker ook meer begrip voor de landen achter het ijzeren gordijn dan wie dan ook. Zijn stukken over Russische dissidenten en Sovjet-beslissingen geven een mooi inzicht in de andere kant van de koude oorlog. Zijn stukjes over de meest kleine dingen zijn lezenswaardig, vermakelijk en zetten je aan het denken over de vastheden in het leven die dat soms niet blijken te zijn.

Zijn politieke voorkeur komt soms duidelijk naar boven, zoals in de mooie uitspraak: ‘Zolang er scholen in houten noodgebouwen moeten opereren, moet het helemaal mogelijk zijn banken en kantoren in noodgebouwen te laten functioneren’, om begrip te kweken voor krakers. Ook een mooie politieke uitspraak, die ook nu 32 jaar later nog actueel lijkt: ‘Wie in de democratie gelooft, moet er toch van overtuigd zijn dat zijn argumenten waardevaster zijn dan die van de Centrumpartij.’

Vergelijkbaar komt hij op voor de vrijheid van meningsuiting, net als Noam Chomsky en herhaalt zijn vier stellingen:
1. In een democratie genieten democratisch gezinden dezelfde rechten als ondemocratisch gezinden
2. Een democratie baseert haar gelijk op het tolereren van het ongelijk van haar tegenstanders, en niet op het onderdrukken van dat ongelijk.
3. Democratie is van nature hovaardig. Zij gaan ervan uit dat zijn rechtvaardig is, en dat haar incasseringsvermogen daardoor groter is dan haar kwetsbaarheid.
4. Een democratie stelt zich kwetsbaar op. Daarin verschilt ze van een dictatuur.
Wat zou de wereld er een stuk beter uitzien als deze vier regels werden toegepast.

Het is onmogelijk een boek te bespreken waarin de schrijver het heeft over zijn kleine kinderen, over voetbal, over politiek, over Artis, over Cruijff, over de Sovjet Unie, over literatuur, over het al dan niet weigeren van prijzen en waarin ook nog eens gedichten staan kortom over alles, zoals de enig mogelijke titel van dit boek luidt. Het is wel mogelijk om Scheepmaker met terugwerkende kracht als de beste columnist van de 20e eeuw uit te roepen. Zijn invloed kan niet onderschat worden. Mijn bewondering is dan ook groot. Heel groot.

Citaat: “Verwatering leidt tot onduidelijkheid, onduidelijkheid leidt tot onenigheid, onenigheid leidt tot vijandelijkheid, vijandelijkheid leidt tot moord en doodslag, moord en doodslag leidt tot dodenherdenking, dodenherdenking leidt tot verwatering.” (p.327)

Nummer: 15-036
Titel: Over alles
Auteur: Nico Scheepmaker
Taal: Nederlands
Jaar: 1991
# Pagina’s: 445 (6698)
Categorie: Columns
ISBN: 90-236-7929-6

Meer:
Wikipedia
Schrijversinfo
Gedichten.nl
DBNL

Over alles:
NRC boeken
DBNL

Het derde gaat aan keepers ten onder

Tags

column, GFC, Goal, keeper, voetbal

Goal, juni 2012

Zoals het er nu uitziet, speel ik volgend jaar in een ander team. Dat kan opnieuw GFC 3 heten, misschien wordt het ook wel het vierde, maar omdat bijna een half elftal volgend jaar niet meer meedoet, kun je niet meer over hetzelfde team spreken. Wat opvalt de laatste seizoenen is de grote hoeveelheid keepers in en om het derde.

Alleen al in het afgelopen seizoen hebben acht verschillende spelers de handschoenen aangetrokken om het doel van het derde te verdedigen. In willekeurige volgorde: Dennis, Joris, Richard, Rene, Ruud, Marcel, Frank en Jorn. Die laatste moest twee keer vanuit het veld de goal in om een uitvallende keeper te vervangen. Marcel speelde het kortst, hij wilde zijn oude team wel even uit de brand helpen, maar kreeg een schoen tegen zijn hoofd en viel binnen een half uur al uit. Rene maakte de transformatie van geblesseerde verdediger en reservekeeper tot leider, maar moest toch nog een helft meespelen. We zullen vooral het muurtje tegen Delden herinneren dat hij voor zich metselde. Hoe die vrije trap toch nog in de hoek verdween was menigeen een raadsel.

Vorig seizoen was het niet veel anders overigens. Zeven verschillende doelverdedigers. Marcel, Dennis, Rene, Ruud, Rik, Wessel en Hans. Slechts een gedeeltelijke overlap dus. Goed tellend kom ik op elf verschillende keepers in twee seizoenen. Ik ken weinig teams die dat aantal halen. En heb ik het nog niet eens over de seizoenen daarvoor waarin we Erik, Tom, Mark, Rein, Patrick en misschien ben ik er nog wel wat vergeten, ook te gast hadden onder de lat.

Maar daar zijn we er nog niet mee. Ook de begeleiding van het derde is grotendeels in handen van voormalige doellieden. Aan de kant loopt Erik met een vlag in de handen. Rene was al genoemd, neo-leider en invaller-doelman. De Trainer-Coach aan het begin van het seizoen Harry Lammertink is op de kampioensfoto van 1969 nog te herkennen als de tweede keeper van ons eerste. Halverwege het seizoen kon hij door diverse redenen niet meer verder en moesten we op zoek naar een vervanger. Het zal u niet verbazen dat ook toen een keeper werd gevonden. Rein Ruumpol maakte het seizoen af als technisch directeur van de verzameling voormalig keepers met wat voetballers eromheen.

Als ik u ook nog vertel dat het team jaren onder leiding van Erwin Burggraaf stond, voor de jongeren onder ons: ooit een talentvolle keeper in de jaren tachtig, maar door diverse onverklaarbare oorzaken nooit echt doorgebroken en de uitvinder van de zespuntenwedstrijd, dan kunnen we toch rustig concluderen dat de keepers de geschiedenis van dit team hebben bepaald.

Hoe het verder moet met dit team is nog niet helemaal duidelijk. Wie zakken er (al dan niet vrijwillig) van het tweede? Welke jeugdspelers komen over? Fuseren we met het vijfde? Maar vooral: wie gaat de opstelling bepalen? Want na Harry stopt ook Rein er mee. We hebben dus een nieuwe trainer-coach nodig. Gezien de laatste jaren lijken een aantal namen in aanmerking te komen: Rene Zwierink, Hans Middelesch, Bartjan Groothengel en Rene Toonen zijn de namen die circuleren binnen het circuit. Outsiders zijn Mark Oltwater, Patrick Bril en Gerard Soomers. Of zouden we toch ook kunnen uitkomen bij een voetballer? Het lijkt onvoorspelbaar. Of onvoorstelbaar. Beide?

Contributie betalen

Tags

column, GFC, Goal, In Memoriam, lifeblog, papa, voetbal

Een column van vijf jaar geleden. Deze week meer dan toepasselijk…

Niets is geheel waar, en zelfs dat niet.

Goal, oktober 2010

Het is aan velen voorbijgegaan, maar afgelopen zomer, in de korte voetballoze periode tussen het WK en de voorbereiding is een van de beste voetballers in de GFC geschiedenis 65 jaar geworden.

Dat hij daarbij behoort moet ik maar aannemen, zelf heb ik hem nooit zien voetballen. Hij schijnt te jong gestopt te zijn, volgens vele zogenaamde experts. Zelf vond hij het mooi na een jaar of 13 in het eerste. Het elftal van de eeuw haalde hij eenvoudig.

Als ik zeg dat ik hem nooit heb zien voetballen, dan lieg ik. Ik heb nooit een echte wedstrijd van hem gezien. Elf tegen elf tussen 22 bankemployees. Of achter in de tuin zelfs heel vaak, maar toen was ik te klein om te zien of hij een goede voetballer was. Een bal afpakken was in ieder geval onmogelijk, maar dat lag meer aan het Calimero-complex (hij is…

View original post 442 woorden meer