46 jaar

Tags

Bert Caron, column, Ep Vorkink, GFC, Goal, voetbal

Goal, December 2014

Zesenveertig jaar geleden trouwden mijn ouders. Ik was er toen nog niet. Mijn vader begon toen net aan het seizoen dat het eerste kampioen zou worden. De zwartwitfoto van drie kwart jaar later is bij velen nog bekend, papa met de bloemen. Bij Glanerbrug pakte GFC het benodigde puntje om de titel te pakken. We speelden nog aan de Deldensestraat, hadden net een jaar eerder een eigen kantine. In Laren gekocht, 8,500 gulden werd binnengehaald via renteloze obligaties.

Daar moeten ze voor het eerst samen een dienst hebben gedraaid. 46 jaar geleden. Ik sta naast Bert Caron in de rij. Vanavond nemen velen afscheid van Ep Vorkink, de rij is lang. Natuurlijk wist ik dat ze lang samen in de kantine stonden, maar het antwoord verrast me toch een beetje. Al langer dan ik zelf leef. Elke maand een maandagavond. Een beetje onhandig antwoord ik dat Bert dan maar een nieuwe partner moet vinden voor de komende 46 jaar.

Vele maandagavonden zaten we in het archief, vooral de laatste jaren voor het eeuwfeest van GFC. En dus zagen we Bert en Ep vaak samen. Ze toonden altijd interesse in waar we mee bezig waren. Soms riepen we hun hulp in. Samen wisten ze veel. Erg veel. Heel erg veel. Soms te veel. Op zoek naar de naam van een onbekende op een foto waar we iedereen al kenden, klopten we bij de heren aan. Vaak wisten ze het. En kwam er ook een verhaal bij over die persoon. En dan nog een verhaal over iemand anders op dezelfde foto. En dan een verhaal over de broer van degene en voor je je het wist was het half elf en hadden we de halve avond gebruikt voor een enkele foto.

Een gezellige avond, maar niet een avond waarop we hard opgeschoten waren. Als archiefcommissie trapten we er een aantal keer in. Daarna bepaalden we wel eens de tactiek aan het begin van de avond. Staan Bert en Ep er, dan sparen we de vragen op voor het laatste half uur. Op een avond met een andere kantinedienst, probeerden we dan weer flink op te schieten, voor te komen op onze eigen planning.

Wat wisten ze ontzettend veel die twee, wat kenden ze veel mensen, hoe mooi en soms onpubliceerbaar de bijbehorende verhalen. Al een tijdje was (en ben nog steeds) ik op zoek naar informatie over de jubileumwedstrijd in 1967. Op ons oude veld speelden de tweede elftallen van Ajax en Go Ahead Eagles tegen elkaar. Noch in Goal, noch in de krant kwam ik opstellingen tegen. Toch moeten er toekomstige toppers hebben gespeeld op ons veld. Ajax stond twee jaar later in de finale van de Europa Cup. Vier jaar later wonnen ze ‘m. Zouden Neeskens, Rep en Hulshoff bij ons hebben gevoetbald? Ineens lees ik ergens dat de wedstrijd onder leiding stond van Ep Vorkink. Die kon ons vast verder helpen.

Mis. Over vele Goorsen kon Ep een reeks anekdotes oplepelen, maar van de spelers van die wedstrijd wist hij er geen een meer. Net zoals hij geen idee had dat er naast hem in de Meidoornstraat een wietplantage zat. We plaagden hem er mee. “ie hebt vast een deel metekreeg’n, anders ha’j t wa eweten” of “kiek maar eens noar oene stroomrekkening”. Ook in het zwembad bleek Ep vaak beter geïnformeerd en sneller dan Goors Nieuws.

Bert zal stoppen met kantinedienst. “Dat moet de jeugd maar doen nu”, zegt hij tegen mij. Ik snap hem. Maar ik heb diepe bewondering voor het tweetal. Naast de maandelijkse kantinediensten deden ze zo veel meer voor GFC. Echte GFC-ers met een clubhart. Een van die twee is gestopt met kloppen. Zoals dat gaat in het leven. Ik hoop de ander nog jaren tegen te komen op het veld. En wie weet staat er een nieuw duo op dat tot 2061 de kantinediensten op maandagavond gaat invullen. Zoals dat loopt bij je clubje. Je helpt een keer, je helpt elke maand en ineens ben je 46 jaar ouder geworden.

De opstelling en de elftalfoto

Tags

column, elftalfoto, geschiedenis, GFC, Goal, Goor, voetbal, voetbalfoto

Goal, augustus 2014

Op het afgelopen WK speelde Nederland geregeld in een 5-3-2 opstelling. Al sprak Van Gaal graag over 1-5-3-2, want hij wil graag alle spelers in het systeem meenemen. Meestal als er over systemen gesproken wordt, negeert men de keeper. Daar mag elk team er toch maar een van opstellen, die staat ook altijd op dezelfde plek, dus is het niet nodig hem specifiek te noemen.

Vroeger, en we hebben het dan over bijna honderd jaar geleden, kon je de opstelling ook zien als je de elftalfoto bekeek.

Buiten de snorretjes die een jaar of tien later in Duitsland ook erg populair bleken te zijn (liefst drie keer bij GFC), is ook precies te zien wat de opstelling van ons eerste was. De keeper en zijn twee verdedigers voorop, het middenveld met drie spelers ertussenin en achteraan de vijf aanvallers. De man in pak er naast zal een bestuurslid zijn geweest, een trainer hadden we toen nog niet. Systeem 2-3-5.

Dit systeem was over de hele wereld gebruikelijk in die tijd en is dat vele decennia geweest. Precies gespiegeld aan het systeem dat Van Gaal (en velen met hem) tijdens het afgelopen WK speelde. Vijf aanvallers dus, met een linksbuiten, linksbinnen, spits, rechtsbinnen en rechtsbuiten. De binnenspelers speelden iets naar achteren, zouden tegenwoordig als aanvallende middenvelders worden gezien.

Voor de jaren twintig werd de opstelling ook nog wel eens andersom gezien:

Gewoon de 2-3-5 opstelling, alleen zitten de aanvallers nu op de eerste rij. De linkerarm van de rechtsbuiten is nog net zichtbaar.

 

 

 

 

Ook in 1929 speelde GFC nog zo, het bestuurslid moet achter de achterste rij plaatsnemen.

 

Begin jaren dertig was het al minder duidelijk. Het systeem 2-8 bestond niet, dus hebben de middenvelders geen zin gehad om gebukt er tussen in te staan:

Het was het begin van het einde van een bijzondere traditie. In de loop van de jaren dertig ging men in een of twee rijen staan, de opstelling was niet meer te zien door naar de foto te kijken.

De laatste foto waarop het nog wel ging, is een foto van net na de oorlog. Dit is het begin van het team dat het meest succesvolle team uit de GFC-geschiedenis genoemd kan worden. In 1949 werden ze kampioen in de vierde klasse, drie jaar later in de derde klasse. Tegen Oldenzaal ging het net mis, anders waren we in 1954 bij de start van het betaalde voetbal in Nederland er bij geweest.

Maar ook zij speelden nog steeds 2-3-5:

Misschien een leuk idee om in 2017 de elftalfoto’s ter ere van het 110-jarig jubileum te nemen op de manier van honderd jaar eerder. Dat de tegenstander dan het systeem al kan zien door de website te bezoeken, nemen we dan voor lief.

Systeem

Tags

column, GFC, Goal, Jan Relker, Louis van Gaal, voetbal, voetbalcolumn, WK 2014

Goal, juni 2014

Overal waar je over voetbal hoort praten, gaat het over het systeem. “Ze kunnen beter met twee spitsen gaan spelen”, “Catenaccio is de enige hoop om iets te bereiken”, “buitenspelers zijn niet meer van deze tijd” en “de veldbezetting is beter in het nieuwe systeem van Van Gaal”. Met het WK in aantocht is er veel te bediscussiëren.

Ook aan GFC gaat deze discussie niet voorbij. Toen Romano Lammertink in zijn eerste wedstrijd als hoofdcoach eenvoudig won van Phenix, zat zijn vader trots langs de lijn. “3-2-3-2”, verklaarde hij glunderend. De oud-trainer bedacht dit systeem namelijk zelf, met het voormalig derde hadden we een paar jaar geleden een succesvol jaar omdat we hetzelfde systeem speelden. We versloegen betere tegenstanders omdat ze niet wisten wat ze met ons aanmoesten. In de beslissende wedstrijd tegen Rietmolen speelde GFC toch weer 4-3-3. “Hij is bang”, klonk het voor de wedstrijd langs de kant. Het maakte niets uit. Ook nu werd de wedstrijd relatief eenvoudig gewonnen.

In Brazilië probeert Louis van Gaal een nieuw systeem. De verdedigende zwakte wordt gecompenseerd door een extra verdediger op te stellen. Dit gaat ten koste van een aanvaller natuurlijk. Maar onze bondscoach zou zichzelf niet zijn als hij er geen eigen draai aan zou geven. De backs spelen eigenlijk op het middenveld dus is het geen 5-3-2 maar 3-4-3. Om dan tegen Wales meteen maar weer een ander systeem uit te proberen…

Al snel konden we zien dat het nieuwe systeem van Oranje niet zo heel bijzonder was. Hij heeft namelijk drie internationaal erkende toppers in zijn selectie. Die drie zet hij dus voorin, de andere zeven verdedigen om Van Persie, Robben en Sneijder te ondersteunen. Dat systeem kwam me bekend voor. Jarenlang speelde het vierde onder leiding van Jan Relker een vergelijkbaar systeem. Jan was er van overtuigd dat een systeem het verschil kon maken in de reserve zesde klasse op zondagochtend.

Bijkomstigheid was dat veel van zijn spelers ver in de herfst van hun carrière zaten. De eerste sneeuwvlokken waren reeds gesignaleerd zeg maar. Die wilden allemaal achterin staan. Reageren in plaats van zelf het spel maken. Hens en Frits bepaalden het spel. Niet als spelverdelers, maar pratend vanuit het centrum van de verdediging. De backs, de verdedigende middenvelders, niemand mocht de middenlijn over, iedereen moest compact bij elkaar blijven. In de middencirkel stond een snelle spits. Erik, Andre of later Jan Kamphuis. Die mochten alleen wachten op de bal diep. De middenvelders zochten het juiste moment om de dieptepass te geven.

Menig tegenstander verkeek zich op het systeem. Al snel had men een overwicht. Maar die iets te oude, iets te zware tegenstander bleek taaier dan verwacht. En dan was er ineens die counter, vaak een signaal dat het geen eenvoudige zondagochtend werd. En als de 0-1 eenmaal gescoord was, werd het systeem zo mogelijk nog verdedigender.

Ineens wist ik het zeker. Louis van Gaal heeft gewoon het systeem van Jan Relker gekopieerd. Jammer dat hij het zelf niet mag meemaken. Hij zou er trots op zijn geweest. Waarschijnlijk zou hij een bevestiging zien van zijn gelijk. En mocht Oranje deze zomer onverwacht ver komen, dan weet u waar het aan ligt. Tasje.

Herman Koch – De ideale schoonzoon

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, column, gesigneerd, Herman Koch, lezen

Herman Koch – De ideale schoonzoon

Natuurlijk was het dankzij Jiskefet dat ik Koch ging lezen. En hij had mij al vrij snel gewonnen met zijn boek over het Montessorionderwijs. Dus bij zijn doorbraak ‘Het Diner’ was hij al een gevestigde naam op mijn boekenplank, al van voor mijn blog dus.

En toen gebeurde er iets geks. Het vertrouwen dat Koch een goed boek schrijft is gebleven, blind kocht ik nieuwe titels. Maar lezen deed ik bijna niet meer. Het zomerhuis was leuk, maar een overduidelijke opvolger van de bestseller. Voor mijn gevoel was de urgentie verdwenen. Ook al vond ik hem een sympathieke, aardige man (sprak hem een aantal keren na optredens), ook al leken zijn boeken me goed, ik was op zoek naar wat nieuws en dat was niet Koch.

Dus was het thema van 2019 wel een mooie reden om weer eens een Koch uit de kast te trekken. Columns deze keer, waar ik er ooit wel een enkele van gelezen had, op vakantie, wanneer je bladen onder ogen krijgt die je normaal gesproken negeert, de Esta dus. En deze columns werden gebundeld.

Het leuke van een column is dat de schrijver zelf bepaalt waar het over gaat. In een roman zit je al snel vast in het verhaal, binnen het thema, zijweggetjes komen dan al snel geforceerd over. Een column heeft dat probleem niet. De vorige was af, nu kan het over het volgende onderwerp gaan. En Koch gebruikt die ruimte, hij komt terug op onderwerpen waarover hij nog wat te melden heeft, maar stapt net zo eenvoudig door naar een volgend hekel punt.

Een verzameling columns moet je dan ook nooit na elkaar lezen, maar gefaseerd, zoals ze ook eigenlijk bedoeld zijn. En dan zie je dat Koch goed in het leven staat, duidelijke meningen heeft, oog voor detail en het allemaal mooi kan verwoorden. Dus is hij een goede columnist. Misschien toch ook maar weer eens een roman lezen. Heb er nog meerdere klaar staan.

Citaat: “Wat wij in een stad als Madrid doen is vrij simpel. Het lijkt sterk op wat we in andere steden doen. We verlaten het hotel en beginnen te lopen. Min of meer in de richting van het centrum. Min of meer, omdat we al in het centrum zijn. Na honderd meter gaan we een café binnen om te ontbijten. We hebben dan al twee kranten gekocht: de gewone krant voor ons, en de dagelijkse sportkrant voor P. En voor mij.” (p.167)

Nummer: 19-003
Titel: De ideale schoonzoon
Auteur: Herman Koch
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 232 (681)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-414-1648-3

Meer Koch op Gerbie.nl:
Red ons Maria Montanelli
Het Diner
Dingetje
Odessa Star
Zomerhuis met zwembad
Makkelijk leven

Sylvia Witteman – Pekingeend bij nacht

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, column, lezen, Sylvia Witteman

Sylvia Witteman – Pekingeend bij nacht

Columns van Witteman, ooit geschreven voor de Volkskrant. Las ik in de krant altijd graag. In een boekje ook best leuk. Memorabel? Nope.

Leuk om verder te geven. Leuk om tussendoor te lezen. Maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Citaat: “Met visioenen van een toekomst in het vreemdelingenlegioen of een Algerijns bordeel slofte ik de trappen op naar mijn beschimmelde huurkamertje. Op de overloop lag een brief, geadresseerd aan mijn hospita. De zijkant was een beetje open, en daaruit stak onmiskenbaar en opwindend de rand van een briefje van honderd. De volgende dag lagen er tien van zulke brieven, en de dag daarna twintig.” (p.57)

Nummer: 18-058
Titel: Pekingeend bij nacht
Ondertitel: En andere pogingen tot echt heel erg gelukkig worden
Auteur: Sylvia Witteman
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 239 (11063)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-413-3167-0

Meer:
Chicklit
Hebban
Boeken proeven
Boeklog

GFC niet naar Qatar

Tags

column, GFC, Goal, in het nieuws, politiek, Qatar, voetbal, WK 2022

Goal, april 2014

Voetbal is een prachtig spelletje dat mij al meer dan veertig jaar fascineert. Miljarden over de hele wereld hebben hetzelfde enthousiasme. Wat ik echter niet kan begrijpen is dat velen niet doorhebben dat het niet meer dan een spelletje is. Hoe graag ik ook wil winnen, als de tegenstander beter is (en dat gebeurde nogal eens dit seizoen), dan verdienen wij de winst niet.

Agressie hoort niet bij voetbal. Een dode grensrechter is absurd. Voetbal zo fanatiek je wil, maar ga niet over de grens. Ook je tegenstander moet maandagochtend weer naar werk of school. Voetbal blijft niet meer dan een spelletje.

Voetbal gaat niet om leven of dood. Een paar jaar geleden schrok heel Nederland toen tijdens een verbouwing in Enschede een tribune instortte en twee bouwvakkers het leven lieten. Op dit moment sterven er dagelijks bouwvakkers omdat in 2022 een WK voetbal moet plaatsvinden. Meer dan 900 ondertussen. De schatting is dat het richting 4000 gaat. En bijna nergens hoor je verontwaardiging. We discussiëren over de hitte in Qatar. Of over de corrupte manier waarop dit WK in de oliestaat is terecht gekomen, of over het ontbreken van voetbalcultuur maar de werkelijke discussie blijft achterwege.

De enige terechte discussie is of je wil voetballen in een land waar Aziatische bouwvakkers als slaven worden behandeld en bij bosjes dood neervallen. Of je straks in je Oranjeshirtje staat te juichen op een tribune met airco, terwijl je weet dat voor die tribune alleen al tientallen doden zijn gevallen. Op moment van schrijven staan er een schamele 501 handtekeningen op een petitie van Avaaz en heb ik precies een enkele prominent (Bert van Marwijk) horen zeggen dat we misschien maar niet moeten gaan.

Dat de FIFA een corrupte bende is, daar twijfelt niemand meer aan. Dat de KNVB blind achter het beleid van de wereldvoetbalbond aanloopt verbaast daarom des te meer. Dat betekent dus ook dat Van Praag namens u en mij spreekt. Wij betalen, via GFC, contributie aan de bond.

Laat GFC eens het voortouw nemen, laten we niet denken dat het een ver van ons bed show is, maar laten we onze stem laten horen. Een protest richting Zeist.

Wij, leden van de Koninklijke voetbalvereniging GFC uit Goor, zijn het niet eens met de steun van de KNVB voor het WK te Qatar in 2022. Wij roepen de bond dan ook op om actief te pleiten voor het verplaatsen van het WK naar een land waar mensenrechten wel gerespecteerd worden. Doet de FIFA hier niets op uit, dan moet het Nederlands elftal niet inschrijven voor (de voorronden van) het toernooi.

Meerdere clubs zullen volgen. Hopelijk in meerdere landen. Benieuwd of de FIFA nog steeds achter de keuze voor Qatar staat wanneer Nederland, Duitsland, Engeland en Frankrijk zich hebben teruggetrokken.

Voetbal hoort een leuk spelletje te blijven.

Sport, spel & Spaak

Tags

Bob Spaak, column, Mart Smeets, sport, Studio Sport, VARA gids

VaraGids. 2 april 2009

Themaweek 58: DeMart

Alpe d’Huez

Tags

Alpe d'Huez, column, Mart Smeets, Rails, Tour de France, wielrennen

Rails. Juli 1994

Themaweek 58: DeMart

Wie fietst, komt vooruit

Tags

column, fietsen, Mart Smeets

Oneindig Noord-Holland. Gepubliceerd op 30 maart 2012

Er zijn een paar dingen die je als kind leert en daarna nooit meer afleert. Fietsen is er zo een. Schaatsen een ander. In beide bezigheden weet de gemiddelde Nederlander zich te redden. We fietsen om van a naar b te komen. We fietsen hard, op het gemak en in een groep. We fietsen, in het buitenland, tegen bergen op en verbinden daar een heldenstatus aan. Kortom, we fietsen. 

In 1971 reden 120 mensen de Ronde van Noord Holland. Blijkbaar hadden we toen andere dingen te doen. Verleden jaar waren dat immers al 7.000 mensen geworden. Vaderlanders die inzagen dat een dagje fietsen goed is voor een heleboel zaken: gezondheid, sociaal gedrag, ontspanning, het dienen van een goed doel, het leren waarderen van de eigen omgeving en het versterken van iets dat we nog in rudimentaire vorm herkennen: uithoudingsvermogen.

 Gemak maakt lui, staat er op een tegeltje en dat is waar. Fietsen maakt de mens wakker en vraagt aanpassing in de golf van digitale automatismen; je moet trappen, sturen, denken, kijken, opletten, genieten, een beetje pijn lijden en vooral voortgaan.

In de komende weken zal ik wat gaan verhalen over fietsen in Noord-Holland, waar ‘we’ altijd wind tegen hebben. Fysiek ja, mentaal echter niet. Wie fietst, komt vooruit, zei mijn opa altijd en ik begreep hem. Ik zal schrijven over de provincie waar wij wonen, over prijzen die te winnen zijn in een tijd dat er over van alles geklaagd wordt. Dan kunnen we met fietsen de neuzen dezelfde kant opkrijgen en samen iets leuks doen. Simpel: door het fietsen door je eigen provincie.

Themaweek 58: DeMart

Het laatste woord van Rob Harmeling

Tags

column, Mart Smeets, Nieuwe Revu, Rob Harmeling, Tour de France, wielrennen

Nieuwe Revu. 15 augustus 1991

Themaweek 58: DeMart

Mijnheer Michels

Tags

column, Mart Smeets, Rinus Michels, voetbal

Haarlems dagblad. 28 december 2005

Themaweek 58: DeMart

Olympisch gedoe

Tags

column, Mart Smeets, Olympische Spelen, themaweek

Eerder dit jaar via EenVandaag. DeMart is weliswaar met pensioen, maar laat nog geregeld van zich horen.

zaterdag 6 januari 2018 | AVROTROS | Mart Smeets

Terwijl wij ons (en zeer terecht) druk maken over de flinke faux pas van ons enige IOC-lid, Camiel Eurlings, zijn ze in de USA (het land van de onbegrensde mogelijkheden, nietwaar?) bezig met het in elkaar timmeren (geen woordspeling) van de Olympische schaatsploeg voor Zuid-Korea.

Over Eurlings kan ik kort zijn. Het is goed dat hij ons aller kreet: “wegwezen”, heeft begrepen. De bijna kolderieke Mea culpa was zo laat, zo vreselijk ver te laat en dekte nooit, ik herhaal, helemaal nooit, de schade van weleer.

Onbesproken gedrag, daar ging het om in de eerste plaats en helaas, Camiel, hoe sympathiek je ook wenste over te komen, deze strijd had je op voorhand dik verloren en je hoopte alleen op beter, neem ik maar aan.

Lever de Olympische stropdassen, manchetknopen, dromen en gedachten nu per DHL in en kies een ander traject in je leven.
Hoe hard het ook voor je klinkt: er zit niet anders op.
Overigens vraag ik me wel af (zonder vilein te willen zijn) waarom Eurlings in hemelsnaam ooit in het IOC werd verkozen. Dat deed ik al ten tijde van zijn aanstelling en ik blijf het doen.
Is dit het bewijs dat verstand van (sport)zaken niet belangrijk is voor dit college en dat aanzien, de juiste baan, de goede ouders, ellebogen, de juiste vrienden en een gespreid bedje de aanlooproute is voor deze toch speciale “job”?

Het had en heeft er alle schijn van.

Dus: hij was de verkeerde man op de (voor hem) verkeerde plaats; dat ten eerste.
Een aanstelling waar je toen en nu nog een ton aan vraagtekens achter mag zetten, dat ten tweede.
En dan die lelijke, menselijke fout, die ernstiger was en is dan b.v. een verkeerde wissel op de 10 kilometer: dus? Hij, Camiel, hoe correct en ook plezierig hij zich in mijn bijzijn heeft voorgedaan: hij diende uit de uitslagen geschrapt te worden, zoals gisteren, eindelijk, gebeurde.

In de USA was een ander levend wezen dat we mens noemen bezig zich een plaats op de berg Olympus te verkrijgen. Hij, Theron Sands uit Champaign, Illinois, probeerde afgelopen donderdag op 53-jarige leeftijd voor het eerst van zijn leven een Olympisch startbewijs te behalen. Nadat hij er niet in geslaagd was zich op de 5000 meter zich te plaatsen (hij eindigde diep in de achterhoede van het startveld in de voor ons Nederlanders volkomen ridicule tijd van 7.05.17, zeg twee rondjes achter Sven Kramer) zette hij in Milwaukee aan voor de langste afstand. Hier had hij jaren voor getraind, dus waarom niet geprobeerd?

Tot zijn onuitsprekelijke genoegen had hij ook een tegenstander: de twintig jaar jongere Chase Reichmann begeleidde de krasse knar op zijn lange worsteling van 25 rondjes in een vrijwel lege, grote, holle zaal. Ja, ooit was de USA een land waar topschaatsers huisden, nu waren er twee man gevonden die de tien kilometer durfden te rijden.

Reichmann reed tien seconden sneller dan Sands en beiden begrepen dat het Amerikaans Olympisch comité voor hen geen Olympische pakken zou laten maken.

Voor de echte schaatsfanatici onder U: het lukte ook niet aan KC Boutiette, de inmiddels 47-jarige vedette van weleer, om zich op de 5 km te plaatsen. Hij ging er vol voor, maar er waren ook voor hem grenzen. Zijn 6.47.02 betekende een volle ronde achter de mondiale wereldtop.

Overigens hield die 53-jarige mijnheer Sands wel drie rijders van in de twintig achter zich, hetgeen hem tot een daverende lachbui bracht. Was al dat trainen (op een ijshockeybaan in zijn woonplaats en eenmaal in de week op de grote 400-baan van Milwaukee, waarvoor hij meer dan 700 kolometer moest rijden!!!) toch niet voor niets geweest.

Waarom deze twee Olympische verhalen aan elkaar geknoopt zijn?
U begrijpt het…

De een, met besproken gedrag, wilde coute que coute zijn pluche stoeltje op de berg Olympus verdedigen; ondanks het feit dat hij ook de betekenis van “onbesproken gedrag” ten volle begreep en hopelijk nog steeds begrijpt. De ander, een noeste werker, die op latere leeftijd lol kreeg in schaatsen nadat hij ooit in-line-schaatser was geweest in zijn woonstaat Mississippi, een man met een eerzame baan, wilde, tegen alle wetten van de logica in, eens kijken of een mens in staat is het uiterste uit zichzelf te halen. Daarvoor begaf hij zich op letterlijk glad ijs. Hij schaatste zijn droom achterna, met onbesproken gedrag in zijn sporttas.

De twee Olympische verhaaltjes staan zo haaks op elkaar, maar hebben toch ook zo veel met elkaar te maken. Het gaat over mensen en hun daden. Over een ieders doen en laten. Over betamelijk en onbetamelijk, over besproken en onbesproken, waarbij ik, eerlijkheidshalve, niet weet of die Theron Sands nooit zijn partner een ferme lel heeft gegeven.

Het kwam in ieder geval nooit in het nieuws als zodanig.

Themaweek 58: DeMart

Peter Winnen – God of duivel

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, column, doping, lezen, Peter Winnen, wielerboek, wielrennen

Peter Winnen – God of duivel

Graag lees ik de columns van de oud-wielrenner. Ooit stond ik bewonderend langs de weg als jochie, toen hij de Alpe d’ Huez op fietste. Zijn overwinningen van eerdere jaren waren die dag weinig waard. Mijn vader bood hem een fles water aan. Zijn ogen stonden diep in zijn hoofd, hij reageerde niet.

Na zijn actieve carrière bleek de renner een begenadigd schrijver. Niet alleen over zijn eigen sport, maar ook over andere sporten en zelfs over het leven. Zonder enige twijfel pakte ik dan ook een nieuw boek van hem op, volgens mij heb ik de meeste wel gelezen.

Die twijfel had ik wel bij dit boek, al was het maar omdat de ondertitel ‘alles over doping’ aangeeft dat dit een thematische bundeling is. En ook al is doping een belangrijk en niet te missen onderwerp wanneer het over wielrennen gaat, de charme van de sport schuilt juist niet in een bijzaak, hoe vaak het ook de hoofdzaak leek te zijn. En dat is ook meteen mijn probleem met dit boek. De columns an sich zijn niet verkeerd, vele observaties zijn raak. Maar allemaal gezamenlijk vormen ze een overdosis (no pun intended). Het is niet leuk meer om meer columns achter elkaar te lezen. Aangezien ik denk dat de wielrenner, maar ook de schrijver, Winnen een romanticus is, een liefhebber, geloof ik niet dat het initiatief voor dit boek van hem uit ging. Ik zie een cynische uitgever voor me, die in 2013 een actueel onderwerp combineert met een uitgebreid columnarchief en al snel tot een simpele conclusie kwam.

Desondanks las ik vele columns met plezier. Sommigen voor de tweede keer, omdat ik de krant al las, of een eerdere bundeling. Soms nieuw.

Citaat: “Wanneer precies verscheen de epo in het peloton? De meningen zijn verdeeld. Sommigen beginnen de nieuwe jaartelling rond 1993. Ik durf te beweren dat het in 1988 was. In dat jaar werd ik er bergop voor het eerst door een stelletje non-klimmers afgereden. Tijdens een particulier interviewtje met een bepaalde collega, in het zadel uiteraard, werd me ongeveer gewezen waar de klepel hing.” (p.212/213)

Nummer: 18-002
Titel: God of duivel
Ondertitel: Alles over doping
Auteur: Peter Winnen
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 223 (905)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-004-0336-9

Meer:
Stoempwerk en andere verhalen
Windbreker en andere verhalen
Het snot voor ogen
Van Santander naar Santander
Valse start
Wielergeluk

Jaartje eerste divisie

Tags

column, degradatie, FC Twente, supporters, voetbal

Morgen voorlopig de laatste eredivisiewedstrijd van FC Twente. Er is de hele week veel over geschreven, vele meningen zijn gegeven. Opvallend is het leedvermaak in het hele land. Daarmee samenhangend het klaaggezang van vele FCT supporters. “Wij tegen de rest”, klonk het twee jaar geleden al, toen de club na veel moeite een verplichte degradatie kon omzetten in nog een boete.

Natuurlijk ken ik tientallen, misschien wel honderden goede supporters. Voor hen is het jammer dat de club degradeert. Opvallend genoeg hoor ik daar ook vele relativerende stemmen, acceptatie. Maar er is ook een schreeuwende minderheid die denkt namens alle supporters te spreken. Het foto bij dit blogje vond ik op Twitter. Iemand had een minuut of vijf gezocht. Er is vast meer te vinden. Jarenlang pretendeerde een harde kern supporters, vooral Vak P, dat de club heel wat voorstelde. Rivaliteiten werden bedacht. Met Groningen. Heracles. Vitesse. Zelfs Ajax was een rivaal, toen ze ineens meededen om het kampioenschap. Ook in Twente waren er zogenaamde supporters die het ineens over 020 hadden. Die groep nam iedereen de maat, zie de foto. Maar het geheugen van voetbalsupporters is groot, vele clubs weten nog wat er gebeurde. Clubs weten ondertussen waarom hun ster niet naar een topclub ging, maar naar een subtopper met ambitie. Supporters vergeten zes punten in mindering niet, zeker niet als dat de zwaarst mogelijke straf blijkt. En dus zijn juist deze supporters met hun grote bek de oorzaak van de Twente-haat in voetballand. Zij zijn degenen die denken dat wanneer ze geen eigen supportershome hebben met drank en drugs, de club niet meer kan voetballen. Zij denken dat de hele wereld tegen hun is. Hopelijk worden zij nu ook wakker.

Voor al die goede supporters hoop ik dat de club volgend jaar een geweldig seizoen hebben. Boven in meedoen, cultclubs bezoeken, even terug naar de basis. Misschien wel een feest volgend jaar rond deze tijd. Voor die foute supporters hoop ik dat de club volgend jaar in elkaar stort met een halve begroting, dat ze net als de Eagles na de degradatie niet eens de play-offs halen. Dat ze echt voelen dat de wereld niet om hen draait. Dat ze in Amsterdam en Rotterdam echt niet wakker liggen van een eredivisie zonder FC Twente.

Voor mij een kleine bijkomstigheid. Voor een thuiswedstrijd van de club, moet ik voor 16 uur mijn werk verlaten. Dit seizoen slechts sporadisch, komend seizoen op vrijdag en maandag regelmatig neem ik aan. Mooi op tijd thuis. Elk nadeel hep zijn voordeel.

Intrinsieke motivatie

Tags

column, GFC, Goal, Goor, Martijn Koster, voetbal

Goal, Februari 2014

Mijn eerste team als jeugdleider vergeet ik niet snel. Alles zat er in. De praatjesmaker. De klavertjesvierzoeker. De balletjeswachter. De dromer. Een talentje. Een goaltjesdief. En een ietwat fors uitgevallen jongeman die uit zichzelf achterin bleef hangen. Zijn vader zei dat het geen opdracht was. Ook wij, leiders, hadden het hem nooit gevraagd. Op zijn zesde zag hij blijkbaar een verdediger in zichzelf.

Een decennium later belt Eddy Gruppen en vraagt op ik voor de klas wil staan. Een week later begon mijn allereerste les. Eigenlijk had ik geen idee waar ik aan begon. Hij zat ook in die klas. Een paar maanden later moest ik voor het vak kostprijsberekening Excel uitleggen. Meerdere jaren buitenland betekende dat ik dat programma niet kende, maar mijn verouderde kennis van Lotus 1-2-3 zou me er wel doorheen helpen. Dacht ik. Ik leg een kwartiertje uit hoe een spreadsheet werkt en zet de klas aan het werk. Hij komt even later bij me langs en legt uit hoe het veel simpeler kan. Hij had gelijk.

Nog een decennium later ben ik het derde beland. We trainen regelmatig met het vierde en vijfde. In dat laatste elftal zit een ietwat fors uitgevallen verdediger die veel van computers weet en er zelfs zijn werk van heeft gemaakt. Elke donderdag is hij er. Ik leer een lesje in nederigheid. Hij weet dat hij nooit een goede voetballer zal worden, hij is ook op een leeftijd dat hij doorheeft dat hij nooit hoger zal spelen. En toch loopt hij elke donderdagavond de longen uit zijn lijf. Hij rent achter onmogelijke passes aan. Hij probeert ervaren aanvallers in de weg te lopen. Hij doet altijd, zonder uitzondering, zijn uiterste best.

Vol bewondering zie ik hem soms voorbij draven op zo’n training. Een avond waarop ik niet zo veel zin heb, veel balletjes breed geef of wacht op een momentje dat ik even lekker kan pingelen, waarna ik weer een kwartiertje rust neem. Hij niet. Hij gaat door. Tot het bittere einde. Zijn shirt een slag donkerder van het zweet. Voluit sprintend achter iemand aan die twintig kilo lichter is. Geen talent, maar niet gehinderd door die wetenschap.

Vorig seizoen was er een training dat zijn teamgenoten vertelden dat hij gescoord had de zondag er voor. Hoe zeer ik het hem ook gun, ik kon en kan me er niets bij voorstellen. Maar het zal wel kloppen, ze zeiden het niet zomaar. Jammer dat ik het niet gezien heb.

Sinds dit seizoen zitten we in een team. Nog niet al te vaak stonden we gezamenlijk binnen de lijnen. Ik miste een paar wedstrijden. Hij wat meer. Het hele elftal begreep zijn redenen. Nu hij als jonge vader ook van zijn dochter kan genieten, hoop ik dat hij weer wat meer tijd kan maken om te voetballen. Want hij maakt zijn uren wel op het voetbalveld. Bestuursfunctie. Vaak trainen. Meespelen. Als zijn voetbalkwaliteiten net zo groot waren als zijn motivatie, zou hij na zijn dertigste, alsnog gescout worden door FC Twente.

Ik hoop dat ik hem nog vele donderdagavonden zie draven.

Hockeycoach

Tags

coach, column, hockey, Suus

De tijden veranderen. Een dikke kwart eeuw geleden was het een eer om gevraagd te worden als jeugdleider. Met veel plezier heb ik meerdere seizoenen F3 mogen coachen, de kleinste voetballers, hun eerste schuchtere stappen op het voetbalveld. Met voetbal had het niet zo veel te maken, maar plezier krijgen in het spelletje was belangrijk, dat lukte Peter en mij redelijk goed.

Tegenwoordig moet GFC de oudere jeugd smeken of hun bijbaantje op een ander tijdstip kan, er is een chronisch te kort aan jeugdleiders. Vanaf C fluiten ze al de jongste jeugd, vanaf B kunnen ze voor hun eigen wedstrijd ook nog eens een pupillenteam coachen.

Bij de hockey lijkt het probleem nog groter. Er zijn niet alleen veel minder hockeyclubs, wat resulteert in uitwedstrijden voor F-jes op een uur rijden, er zijn ook nog minder vrijwilligers. Ouders moeten dus coachen, desnoods bij toerbeurt. Als vervanger van de reguliere coach, mocht ik onlangs mijn debuut maken als hockeycoach. Voor de tweede keer speelde Suus op een kwart veld, na de kleine partijtjes van vorig seizoen. De eerste wedstrijd ging ruim verloren, aan mij de taak om de tweede wedstrijd er wat van te maken.

De regels ken ik nog steeds nauwelijks, het voordeel is wel dat, net als bij het kluitjesvoetbal, dat ik nog kende van de voetbal, ook de jongste hockeyjeugd graag dicht bij elkaar op het veld staat. Weliswaar worden ze geacht in een opstelling te spelen, vaak is het toch nog een drukte van jewelste vlak om de bal. Ze raken dan ook vaker de stick van een tegenstander dan de bal zelf.

Er is nog een wedstrijd voor ons op ons veld, dus warmlopen wordt lastig. De speelsters zelf lossen het eenvoudig op door een rondje om het hele veld te rennen. Keepster Linde, zwaar ingepakt, hobbelt ook mee. Halverwege zie ik dat ze het klimrek aan de overkant hebben uitgekozen om een pauze te houden, een heel rondje rennen is ook wel erg veel. Ik mag nadenken over een opstelling. Suus moet plassen, dus de eerste wissel is bekend, een plek op het middenveld is populair, Evi is de gelukkige. Zeven andere meisjes staan om heen en schreeuwen door elkaar heen waar ze willen lopen. Ik wijs willekeurig wat posities toe, als Linde me onderbreekt. “Ik wil wel op goal”, meldt ze droog, vanachter haar keepersmasker. We hebben een opstelling, laten we maar beginnen.

De tegenstanders lijken me niet zo goed als het team dat ik vorige week met 5-0 zag winnen, maar na twee aanvallen staan we al met 2-0 achter. Dat duurde vorige week nog tot flink na rust, nu moeten we nog 20 minuten voor het rust is. Waar gaat dit eindigen? Ik moet wisselen, want twee jongedames kou laten lijden aan de zijkant is niet echt de bedoeling. Welke van de tweeling is nu Amy en welke Nina? Een had roze schoenen en de andere blauwe, maar wie? De dichtstbijzijnde is de klos. Even later kan zij haar tweelingzus er weer uithalen, probleem opgelost.

Na een flinke scrimmage scoren we 2-1. Onze eerste goal van het seizoen, feest! Wat de uitslag ook gaat worden, we hebben gescoord, onze dag is goed. Maar de dames hebben de smaak te pakken, Evi scoort weer en we staan gelijk. Vlak voor rust komen we weer achter, maar de eerste helft biedt perspectief. Nu komt het aan op mijn speech in de rust. Maar wat moet ik ze zeggen? Ik complimenteer ze met de eerste helft en praat ze moed in, er zit meer in. De aandachtspanne is kort. De fruitbak is populair, de radslagen volgen snel en voor ik het weet staat er vlak voor me een op haar handen en moet ik oppassen geen hockeyschoen tegen mijn kin te krijgen.

De bedoeling was duidelijk, ik moest de voeten tegenhouden. Al snel staat nummer twee ook voor me op haar handen, hockey is even bijzaak. Als geintje til ik er een bij haar enkels op en zet haar weer op de grond. Denkfoutje, ze staan in de rij om door mij opgetild te worden, langzaam begin ik mijn rug te voelen. De tegenstanders staan al weer klaar, bij ons staan er nog meerdere op de handen. Daar gaat mijn rustspeech.

De tweede helft gaat desondanks geweldig. Amy, onze kleinste, scoort de gelijkmaker, Suus zorgt voor onze eerste voorsprong. De wissels worden ook eenvoudiger, een bal op de hand, een stick tegen de knie, ik hoef niet te kijken wie er nu weer uit moet. Vlak voor tijd wordt het 4-4, een prima uitslag om mee af te sluiten.

Mijn debuut als hockeycoach, een punt, een leuke wedstrijd, maar toch heb ik het gevoel dat ik vooral als turnattribuut nuttiger was dan als coach.

Marcel van Roosmalen – Gras groeit niet sneller door aan de sprietjes te trekken

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, column, Marcel van Roosmalen

Marcel van Roosmalen – Gras groeit niet sneller door aan de sprietjes te trekken

Zonder twijfel is Van Roosmalen een van de beste columnisten van Nederland. Daarnaast is hij minstens zo goed wanneer hij op reportage mag. Helaas komen die laatste artikelen meestal in bladen die een stuk minder gelezen worden. Gelukkig volgt dan een keer in de zoveel tijd een bundeling. Met een mooie bijbehorende titel.

Zijn observatievermogen is onovertroffen. Van niets kan hij iets maken. Van de meest saaie spreker maakt hij een entertainer. En nog groter is zijn talent om de vreemdste bijeenkomsten te vinden.

Hij heeft een gezonde afkeer van ijdelheid en arrogantie, hij is meedogenloos voor bekende Nederlanders die geen talent hebben maar wel doen alsof. Het is een genot om te lezen hoe hij door simpele observaties op te schrijven, de situatie juist raakt, de betrokken personen perfect neerzet.

Gelukkig is Van Roosmalen een veelschrijver, er ligt genoeg om nog te lezen. Meteen het enige risico. Lees deze 300 pagina’s bundeling niet in een ruk, het lijkt alsof het een trucje is. Lees gedoseerd en je ziet dat het puur talent is.

Citaat: “Jan-Dirk kreeg na binnenkomst meteen te maken met Rick ten Dam van de directie van Emsflower, een man met een enorme oranje muts met bellen op het hoofd. Hij vond het journalistiek gezien een aanrader om – het was nog licht – een fotografische tocht door de kassen en het aanpalende Emsflower Erlebnispark te maken. Want: ‘Tijdens de wedstrijd werken onze Polen gewoon door.’ “ (p.185)

Nummer: 17-048
Titel: Gras groeit niet sneller door aan de sprietjes te trekken
Auteur: Marcel van Roosmalen
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 300 (11615)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-446-2120-4

Meer:
Het is nooit leuk als je tegen een boom rijdt
Op pad met Pim
De Pimmels
Je hebt het niet van mij (Hard Gras 48)
Het jaar van de Adelaar (Hard Gras 66)
Geef me nog twee dagen (Hard Gras 78)

Youp van ’t Hek – Ik schreeuwlelijk

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, column, lezen, Youp van 't Hek

Youp van ’t Hek – Ik schreeuwlelijk

Tientallen van deze boekjes moet hij ondertussen hebben geproduceerd. Duizenden columns schreef hij al. Vaak weet hij de juiste onderwerpen te kiezen, hij raakt de correcte snaar, strooit zout in wonden die wel wat zout kunnen gebruiken.

Ben ik fan? Neuh. Vind de columns wel leuk, lees ze de meeste zaterdagen, maar haak een enkele keer al voortijdig af. Iedereen kent Youp natuurlijk. Sinds zijn doorbraak naar het grote publiek, volgens mij oudejaarsconference 1989, heeft hij niet iets wezenlijks nieuws gedaan. Zijn mening is wel bekend. Na de eerste alinea kun je wel zien waar het heengaat, hij verrast niet vaak meer.

Dus is een boekje als dit, twee decennia later, vooral leuk vanwege de onderwerpen, het tijdsbeeld. Bijzonder om te lezen wat er destijds speelde.

Citaat: “Een cabaretier moet zout in de wonde wrijven, citroen in de ogen spuiten en iedereen een beetje wakker schudden en vooral wakker houden. En een cabaretier moet zichzelf zeker niet serieus gaan nemen en over het kleine kunstje hoeft absoluut geen blad te worden uitgebracht. Dan wordt het namelijk een beetje sneu!” (p.76)

Nummer: 17-042
Titel: Ik schreeuwlelijk
Auteur: Youp van ’t Hek
Taal: Nederlands
Jaar: 1995
# Pagina’s: 127 (9793)
Categorie: Columns
ISBN: 90-6005-384-2

Meer:
Nederland volgens Youp
Het platte land
166 x Youp