Kind vergeten

Tags

baby, themaweek, uit het leven gegrepen

Oorspronkelijk: 23 december 2008

Zelden zag ik zo’n trotse papa. Zelden was er iemand zo blij met een dochter. En druk dat hij er mee was. Het ging allemaal geweldig. Hij probeerde zoveel mogelijk tijd met zijn dochtertje door te brengen, ging mee naar het consultatiebureau, regelde met zijn werk dat hij mee kon. Hij bouwde een website, filmde uren, maakte honderden foto’s en dan hebben we het alleen nog maar over de eerste maand.

Maar het leven gaat gewoon verder, de wolk verdwijnt en het werk wordt weer belangrijk. Dus gaat de kleine dan weer een dagje naar de ene oma, dan weer naar de andere oma. Soms een dagje naar de kinderopvang. Die drukke ochtend stopte hij haar netjes in de maxi-cosi, zette het ding vast op de achterbank en reed naar de opvang.

Twintig kilometer later parkeert hij zijn auto voor de zaak. Hij pakt zijn spullen, staat naast de voordeur om het ding op slot te doen en ziet ineens op de achterbank die twee blauwe ogen die hem aanstaren. Wat lachte ze lief! En wat was papa vergeten haar weg te brengen…

Themaweek 37: uit de oude doos

Advertenties

Rommelmarkt

Tags

koningsdag, rommel, rommelmarkt, uit het leven gegrepen

De naam is er niet voor niets. Vooral veel rommel verruilt van eigenaar. En op Koningsdag, vroeger Koninginnedag, noemen we dat overal in Nederland Vrijmarkt. Suus wil dit jaar ook graag een paar euri verdienen. Zal wel op tijd opstaan worden dus.

De laatste jaren was het juist uitslapen, even over de markt slenteren, zo weinig mogelijk troep vergaren en een mooie middag op een terras (als het weer het toeliet).

Een paar jaar geleden stond mijn zwager ook op de vrijmarkt. Zoon en dochter waren allang afgehaakt, hij bleef tot het eind. De vuilniswagen komt zo voorrijden voor de restanten. Meenemen naar huis is meestal geen optie. Hij wil zijn auto ophalen voor de fiets van zijn dochter, of ik even wil wachten.

Ik pak zijn krukje, ga iets verder op zitten, naast de fiets en kijk.

Tot mijn verbazing zijn er velen die nu nog overal rondlopen wat ze gratis mee kunnen nemen. Dus iets wat een half uur geleden 20 cent kostte, was toen te duur, maar als het gratis is, dan neem je het mee? Je gunt een kind dus geen halve euro, maar probeert wel nog van alles te redden voordat de vuilniswagen het meeneemt? Ik snap de mensheid soms niet.

Mooie kerstwensen

Tags

kerst, kerstgedachte, wens

Altijd leuk, kerstwensen, vooral als ze door kinderen geschreven worden.

De eerste raakt me meteen:

Het was koud die dag, dus gunt Mart iedereen warmte.

Simpel, maar duidelijk. Dit is wat ik verwacht als je een kind een wens laat doen:

Ook mooi. Niet voor de hand liggend.

En nog wat familie:

Boze blanke vrouw

Tags

boos, Goor, lifeblog, pinnen, Rabobank, uit het leven gegrepen

Nog snel even pinnen, kan net. Ik kom de hoek om gefietst en zie dat er iemand aan het pinnen is. Ik wacht tegen de pilaar, zeker twee meter afstand van de geldautomaat.

Ik pak mijn portemonnee, haal het pasje er vast uit. Dan spreekt ze me aan. Ietwat zeurderige stem, een accent dat verraadt dat ze niet hier is geboren. Is ze serieus? “Ga even naar achter”, het klinkt als bevel, niet als verzoek. Ze heeft gelijk, ik sta schuin naast haar, niet achter haar. Ik moet lachen, kan niet omgaan met haar boosheid. “Ik kijk jou toch ook niet in de portemonnee”, blaft ze nu. Het zou kunnen, ik sta tenslotte met mijn portemonnee en pasje in de hand, maar het lijkt me niet het moment om dat nu te zeggen.

Overdreven stap ik van de fiets, zet ‘m op de standaard en demonstratief vergroot ik de afstand tussen mij en haar. “U heeft helemaal gelijk, zo goed?”, probeer ik met zo weinig mogelijk sarcasme te zeggen.

Ze is al klaar en draait weg van de geldautomaat. “Of moet ik naar de politie gaan en zeggen dat u vrouwen lastig valt en in de portemonnee kijkt?” Ze is echt boos. Ik hou me niet langer in. “Ja, dat lijkt me een goed plan, gaat u maar naar de politie.” Ze loopt weg en ik kan pinnen. Eindelijk heb ik er een ontmoet, een boze blanke man. De kranten staan er vol van, politici zoeken hem. Alleen in dit geval was hij een zij.

Waar komt hij nou vandaan?

Tags

fotooo, worst

Hoe ontmoet je je toekomstige vrouw?

Tags

In Memoriam, Ken Carpenter, lifeblog, uit het leven gegrepen

Vorige week vertelde ik over Ken. Een bijzonder man. Het mooiste verhaal wat hij vertelde, was hoe hij zijn vrouw heeft ontmoet.

Ken was nog student, ging regelmatig naar sportwedstrijden. Cleveland Indians (Honkbal), Cleveland Browns (Football) en andere teams uit de regio. Ook uitwedstrijden werden bezocht. Hij regelde vervoer en kaartjes. Voor zichzelf. Voor vrienden. Voor kennissen. Voor onbekenden. Al snel ging er een bus vol met sportfans vanuit Cleveland op pad. Hij begrootte al snel zo dat hij zelf voor niets meekon. Als reisleider en organisator had hij talent.

Op een dag zit hij in zijn kantoortje en neemt de telefoon op. Hij had nog wat kaarten beschikbaar voor een uitwedstrijd. Hij hoorde een jongedame aan de andere kant van de lijn die met haar moeder meewilde. Al snel hadden ze een goed en lang gesprek over sport, het leven en alles wat ter sprake kwam. Na lange tijd legt hij de telefoon op. Hij kijkt naar zijn collega aan de andere kant van het bureau en zegt: “Dit is de vrouw waarmee ik ga trouwen.”

En zo geschiedde.

Zo veel vragen…

Tags

in het nieuws, Rabobank, rechtbank, uit het leven gegrepen

Weer zo’n bericht dat meer vragen oplevert dan antwoorden geeft. Kende het personeel Hendrik Jan? Hoe ziet een brief op poten er uit? Waarom toonde hij zijn geslachtsdeel? Wat dacht de baliemedewerk(st)er dat hij kwam doen? Wat heeft zijn geslachtsdeel met de bom te maken? Hoe zou een bom betalingsproblemen kunnen oplossen? Was dit filiaal zijn eigen bank? Waarom kreeg hij geen straf als hij schuldig was? Als hij vorige week is opgenomen, wat deed hij het afgelopen half jaar dan? Hoe liep het af nadat hij vertelde dat er een bom zou afgaan? Was zijn geslachtsdeel toen al weer opgeborgen? Wat was de reactie van het personeel? Waar komt de politie het verhaal binnen? Heeft het personeel slachtofferhulp gehad?

Zo veel vragen…

Gesigneerde Doe Maar CD

Tags

Doe maar, handtekening, Henny Vrienten, signeren, uit het leven gegrepen

Het waargebeurde verhaal van de gesigneerde CD door de voormalige zanger van Doe Maar. Hij heeft genoeg CD’s verkocht om zelfs een gebrande CD van een handtekening te voorzien. Toch had ik er graag naast gestaan op het moment dat het hem gevraagd werd. Zijn gezichtsuitdrukking..

Signeren

– Jij woont toch vlak bij die Henny Vrienten?
– Ja, die woont naast me
– Kun je niet een keer een CD laten signeren?
– Tuurlijk
– Mijn nichtje was vroeger een grote fan van Doe Maar en ze is binnenkort jarig
– Regel ik voor je, komt goed

 

– Wat een geweldig cadeau oom, dank je
– Graag gedaan
– Hoe heb je dat geregeld?
– Een maat van me woont naast hem
– En vond hij het niet raar dat het een gebrande CD was?
– Nee joh, maakte hem niets uit

p.s. Echt gebeurd. Maar het kan altijd beter, hier staat namelijk wel een echte gesigneerde CD in de kast…

Themaweek 1. 2015 in een week

Hoop

Tags

Goor, in het nieuws, politiek, vluchteling

Wat ben ik geschrokken van de reacties op diverse social media de laatste maanden. Wat een vreselijk schreeuwerig en intolerant is Nederland geworden! Waar halen velen het lef vandaan om vluchtelingen weg te zetten als een minderwaardig soort, als profiteurs. Vele jaren vertoefde ik in den vreemde. Vaak vertelde ik trots over mijn land. Open, gastvrij, tolerant. Van dat land herkende ik niets meer.

Totdat er vluchtelingen in mijn dorpje kwamen. Voor maar liefst vijf hele dagen. Resultaat van een actief ontmoedigingsbeleid van de Nederlandse regering. Elke vijf dagen een ander noodbedje in een andere sporthal. Weken achter elkaar het land doorgestuurd worden. En toen kwamen de vrijwilligers in actie. Activiteiten voor de kinderen, tennisles, muziekavonden, taalles, kinderen die in het weekend naar school konden. Geweldig om te zien. Alhoewel, het bleef bijna allemaal buiten beeld. Vooral die ene bus die door een fout van de COA ook hier kwam aanrijden haalde de pers. Kon blonde Greet weer scoren. Dat het een stuk genuanceerder lag dan vrijdagavond bekend was, lezen we niet in de krant van Wakker Nederland, de PVV-leider laat zich niet horen.

Wat ik erg vreemd vind is dat de PVV de vluchtelingen als gevaar ziet. Dit zijn toch de mensen die zijn weggejaagd door die jihadisten die hij zo verfoeit? Deze mensen denken er net zo over als hij, waarom mogen ze dat niet hier doen?

Maar wat ben ik trots op de tientallen kindertekeningen die ik zag hangen in de sporthal. Op de nette en rustige bezoekers van de inspraakavond die niet uitliep op een avondje ongenuanceerd schreeuwen. Op de muzikanten die in mijn voetbalkantine een avond vermaak organiseerden. Op vele anderen die lieten zien dat er nog een tolerant en solidair Nederland bestaat. Dat je niet bang hoeft te zijn voor een paar vluchtelingen als buren. Die zich onvoorwaardelijk hebben ingezet om 140 mensen vijf dagen het gevoel te geven dat ze welkom zijn, dat ze geen nummer zijn.

Er is nog hoop.

Hand onder je kin

Tags

foto, kin, poseren

Auguste Rodin-The Thinker-Legion of Honor-Lincoln Park-San Francisco by Yair Haklai

Achteloos doe je het, meerdere keren per dag. Alsof je hoofd te zwaar is, je even moet helpen tillen. Maar zodra je je bewust bent, haal je je hand er weer weg. Onder je kin hoort die niet. Het straalt verveling uit.

In een aantal landen is het een niet zo net gebaar, zeker als die hand na onder de kin te hebben gezeten weer naar voren wordt bewogen.

Toch zijn er velen die zich laten fotograferen met hun hand onder de kin. Het waarom daarvan is mij een raadsel. Ik kan een aantal verklaringen bedenken.

1. Je hebt, zoals vroeger Vonhoff, Harmsen en tegenwoordig Frans Bauer, Thomas Acda en Paul de Leeuw een extra kin en je wilt ‘m verbergen. Door je hand quasinonchalant onder de kin te houden, zie je de onderkin niet.
2. Je wilt intelligent overkomen, zoals Rodin’s Denker.
3. Je weet niet waar je je handen moet laten. Of zoals Herman Finkers ooit zei: “Ik weet wel wat, maar dat staat weer zo schunnig”.

Er is volgens mij maar één andere mogelijkheid en dat is ijdelheid. De gefotografeerde denkt er slimmer, mysterieuzer, belangrijker of intelligenter uit te zien dan hij eigenlijk is. Bij mij bereikt hij het tegenovergestelde.

p.s. ik was niet de enige die het opviel

Signeren

Tags

Doe maar, gesigneerd, Henny Vrienten, signeren, uit het leven gegrepen

– Jij woont toch vlak bij die Henny Vrienten?
– Ja, die woont naast me
– Kun je niet een keer een CD laten signeren?
– Tuurlijk
– Mijn nichtje was vroeger een grote fan van Doe Maar en ze is binnenkort jarig
– Regel ik voor je, komt goed

 

– Wat een geweldig cadeau oom, dank je
– Graag gedaan
– Hoe heb je dat geregeld?
– Een maat van me woont naast hem
– En vond hij het niet raar dat het een gebrande CD was?
– Nee joh, maakte hem niets uit

p.s. Echt gebeurd. Maar het kan altijd beter, hier staat namelijk wel een echte gesigneerde CD in de kast…

Knal

Tags

knal, Nederland, perceptie, uit het leven gegrepen, Verenigde Staten

Uur of elf ’s avonds. We zitten op de bank, televisie aan, buiten klinkt een harde knal. Het is al maanden na oud en nieuw, maar binnen een seconde concluderen we, zonder het uit te spreken, dat het vuurwerk moet zijn. Drie minuten later komt onze gast naar beneden. Hij was al iets eerder naar bed gegaan, maar sliep nog niet. “Did you hear that? Was that a gun?”, zijn zijn eerste woorden. We stellen hem gerust en hij gaat weer naar boven.

De conclusie is simpel. Terwijl een Amerikaan ’s avonds een knal hoort, denkt hij automatisch aan een pistool. Wij denken aan een puber die zich verveelt. Perceptie. Ik ben blij dat ik in Nederland woon.

Beste onderschrift ooit

Tags

fotooo, krant, onderschrift

Zo veel vragen…

(sorry, slechte kwaliteit, foto van een krantenbericht)

Bord in je voortuin

Tags

fotooo, jubileum, spandoek, tuin, verjaardag

Vroeger was het leven simpel. Je ging trouwen en de buurt maakte een boog. Een (paar) jaar later kwam een kind en dan stond er een kartonnen ooievaar en als je de halve eeuw bereikte, stond er een pop (Sara of Abaraham) in je voortuin. Klaar.

Dit is de laatste jaren toch duidelijk aan het veranderen. Als eerste kwam de halve Abraham. Leuk gevonden. 25 jaar en ineens laat men je weten dat je al bijna oud bent. Daarna liep het uit de hand. 30, 40, 60, bijna elk rond getal was genoeg voor een bord in je tuin.

En daar bleef het niet bij. Ook 18, 65, terug van een stage, van een verre reis of bij een bijzonder prestatie (uitlopen vierdaagse) word je voortuin ineen publiek domein. En dan komen daar vaak nog spandoeken bij met een leuk bedoeld rijmpje. Alle blunders van de afgelopen jaar worden in rijmvorm nog even voor iedereen herhaald. Hele lappen tekst staan er voor je huis. Alsof iemand dat kan lezen als ze voorbij komen.

En zullen we het maar niet hebben over onleesbare teksten, niet rijmende rijmwoorden en domme taalfouten…

Rijgedrag?

Tags

auto, Polen, uitzendbureau

Schuin voor ons staat ze bij het stoplicht. Achterop haar auto staat de vraag “wat vindt u van mijn rijgedrag?” met een telefoonnummer er achter. Had ik al wel eens eerder gezien op de autobaan, maar ik zag het nut niet echt. Als er echt wat is, heb je toch de kans niet om het nummer te noteren en als er niets is, dan bel je niet.

We trekken twee keer op, maar de twee rijen zijn te lang en dus staan we weer stil. De derde keer is ze het zat en rijdt ze door. Oranje, met op zijn minst een hint van rood. Voor ons stopt onze voorganger, dus wij kunnen er niet door. “Jammer dat ik het nummer niet heb genoteerd, nu hadden we eigenlijk moeten bellen.” We lachen en rijden even later de autobaan op.

Een paar kilometer verder halen we wat auto’s in en herkennen we op de rechterbaan ineens een auto. Ik pak mijn telefoon en vraag om even wat langzamer in te halen. Ik tik het nummer in en krijg het uitzendbureau aan de lijn. Tenminste, ik word in de wacht gezet. Ik had nog nooit van ze gehoord, VKVE. Van Koppen en Van Eijk zijn de naamgevers.

Eindelijk ben ik aan de beurt. Ulsa versta ik. (volgens mij Urszula als ik de site mag geloven) Ik vertel haar dat ik een auto zag met het verzoek om feedback en leg haar uit dat de blonde jongedame, haar collega, door een rood stoplicht reed, ergens tussen Tilburg en Den Bosch.

Ze vroeg me om het kenteken van de auto. Dat wist ik natuurlijk niet. In de auto naast ons zitten drie jongemannen die de indruk wekken dat ze uit het Oostblok komen, andere auto dus. Het accent van de vriendelijke jongedame aan de lijn geeft me ook het vermoeden dat Pools haar eerste taal is. Ze weet ook niet wat ze met me aanmoet. Het zou me niet verbazen als ik de eerste ben die daadwerkelijk het nummer belt. Ze bedankt me en zegt dat ze de betrokken collega een waarschuwing geeft.

De drie Poolse bouwvakkers zien we al snel niet meer. Een half uur later wel een derde auto met dezelfde bestickering. De bestuurder rijdt normaal. Ik heb geen zin om weer te bellen.

Bijschriffie

Tags

lezen, uit het leven gegrepen

Soms kom je van die leuke dingen tegen achter in de televisiegids.

Gezouten? Ik heb ze liever zuur…

Tags

slager, vlees

Soms lees ik een blad dat ik normaal niet tegen kom. Vooral de advertenties vielen me op.

Ik ben een vleesliefhebber.

Tijdens mijn verre reizen at ik veel vreemd voedsel. (mondongo). Maar varkensoren kwam ik nooit tegen op het menu.

En wat moet ik me voorstellen bij ‘Geiten Zadels’?

Op de fiets naar China

Tags

China, fiets, Polen, reizen, school, student, uit het leven gegrepen

Vorige week diploma-uitreiking. Altijd een mooie avond aan het einde van het schooljaar. 37 jongeren klaar voor de toekomst. Als voorbereiding keek ik met wat leerlingen door oude foto’s. Doet het zonder uitzondering goed. ‘Wat zag ik er drie/vier jaar geleden uit..’

Degenen die het niet haalden komen ook voorbij. ‘Wie was dat ook al weer?’ Dan komt er een mooi verhaal langs. ‘Kent u Collin nog meneer?’ Zijn naam komt me vaag voor, binnen een paar maanden was hij al weg bij ons. En toen hoorde ik het verhaal dat er achteraan kwam. Google hielp en al snel vonden we het:

Wegloopjongere fietst naar Polen.

We vragen ons wel eens af waar onze leerlingen terecht komen als ze bij ons weg zijn. Van een van hen weten we het dus nu: In Polen op weg naar China.