Auguste Rodin-The Thinker-Legion of Honor-Lincoln Park-San Francisco by Yair Haklai
Achteloos doe je het, meerdere keren per dag. Alsof je hoofd te zwaar is, je even moet helpen tillen. Maar zodra je je bewust bent, haal je je hand er weer weg. Onder je kin hoort die niet. Het straalt verveling uit.
In een aantal landen is het een niet zo net gebaar, zeker als die hand na onder de kin te hebben gezeten weer naar voren wordt bewogen.
Toch zijn er velen die zich laten fotograferen met hun hand onder de kin. Het waarom daarvan is mij een raadsel. Ik kan een aantal verklaringen bedenken.
1. Je hebt, zoals vroeger Vonhoff, Harmsen en tegenwoordig Frans Bauer, Thomas Acda en Paul de Leeuw een extra kin en je wilt ‘m verbergen. Door je hand quasinonchalant onder de kin te houden, zie je de onderkin niet.
2. Je wilt intelligent overkomen, zoals Rodin’s Denker.
3. Je weet niet waar je je handen moet laten. Of zoals Herman Finkers ooit zei: “Ik weet wel wat, maar dat staat weer zo schunnig”.
Er is volgens mij maar één andere mogelijkheid en dat is ijdelheid. De gefotografeerde denkt er slimmer, mysterieuzer, belangrijker of intelligenter uit te zien dan hij eigenlijk is. Bij mij bereikt hij het tegenovergestelde.
p.s. ik was niet de enige die het opviel
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 
Waar ik dus echt helemaal kriegel van word zijn mensen die met de vingertoppen tegen elkaar zitten. Brr, zo’n zelfingenomen houding is dat.
Ultiem voorbeeld:
LikeLike
En ik word kriegel van mensen die een uitgesproken ego, sorry mening, over een lichaamshouding van iemand hebben. Leert me iets over jou..
LikeLike