Rouwadvertentie

Tags

fotooo, Italië, reizen, rouwadvertentie, Sardinie

Hoe ouder je wordt, hoe vaker je in de krant de rouwadvertenties opzoekt. En hoe vaker je iemand ziet die jouw leeftijd niet eens heeft gehaald. In Italie zien we ze op straat. Aanplakbiljetten, met precies hetzelfde doel. En de hele buurt leest mee, weet je meteen wanneer de begrafenis is.

Themaweek 115: Vakantiefoto’s Sardinië

Alghero

Tags

fotooo, Italië, reizen, Sardinie

Prachtig stadje, mooi centrum, flink wat strand. Dus druk met toeristen. Wil niet weten hoe het er in een niet-Covidjaar uitziet.

Themaweek 115: Vakantiefoto’s Sardinië

Observaties in een lang weekend London

Tags

Engeland, Groot-Brittannië, London, observeren, reizen, steden

• Achter een kinderwagen lopen, kan alleen wanneer je tegelijkertijd aan het telefoneren bent
• Het was erg rustig in Rome, Milaan en Turijn
• Voor een kaartje van een voetbalwedstrijd vraag je met een stalen gezicht 600 pond (of meer)
• De metro is een geweldig systeem
• De multiculturele samenleving ontkennen is net zo dom als het bestaan van zuurstof ontkennen
• Als iedereen discussieert als in Speakers Corner zou de wereld er een stuk mooier uitzien
• In tegenstelling tot de rest van het land is een tuin een last, op zijn best een plek om troep op te slaan
• Er bestaan nog werkende telefooncellen
• Een ongemakkelijke situatie, twee elkaar met moeite passerende mannen in de metro wordt simpel opgelost met humor. “Shall we dance?”
• Alleen omdat het groter is dan Venetië, Dubrovnik en Amsterdam, kan de stad zoveel toeristen verwerken
• Er zijn er vast nog veel over, maar ondanks meer dan 50km rondwandelen, heb ik geen boekhandel gezien

Azulejos

Tags

Aveiro, azulejo, fotooo, Portugal, reizen, werkweek

Het straatje was eigenlijk best lelijk. Maar als je niet het geheel ziet, maar iets inzoomt op de details, dan is het toch bijzonder.

En zo loop je door Aveiro. Een leuk plaatsje. Jammer van de regen, maar je kunt niet alles hebben.

Overigens zie je in heel Portugal deze azulejos. De verklaring was simpel. De stenen muren waarvan ze huizen bouwen, zijn te poreus. Mocht het regenen, dan houden de huizen het niet lang vol. En dus moet je de tegels er op plakken, om de muren te beschermen.

Kun je die tegels meteen wel even mooi beschilderen, ziet het er meteen leuker uit.

Standbeeld Columbus

Tags

Columbus, Cuba, fotooo, Portugal, reizen

Dit is een slechte foto. Het enige doel was om het standbeeld op de foto te krijgen, zelfs dat is niet helemaal gelukt. Maar het is wel de enige foto die ik toen maakte.

Het was best bijzonder om ineens het bordje Cuba te zien staan, terwijl je door het binnenland van Portugal rijdt. En aangezien het vreemd is om wel naar Cuba te gaan, maar dan later Cuba te negeren, zijn we er maar even heengereden. Geen teleurstelling. Het standbeeld van Columbus verwachtte ik niet. Uit mijn hoofd heb ik nu beelden gezien van de goede man in Santo Domingo, Havana, Genua, Recife, Maspalomas en Barcelona. Ik zal er vast wel wat vergeten zijn. Even googelen leert dat er meer dan 600 zijn.

Volgens sommigen werd hij in dit dorpje daadwerkelijk geboren. De discussie zal nog wel even doorgaan.

Mooi dorpje trouwens. Prachtig voetbalveld. Een prominent kantoor van de communistische partij. Oude smalle straatjes. Flinke fabriek aan de rand van het dorp. Precies waarop je hoopt.

 

Themaweek 29: Fotooo

Rustige kerstmarkt in Münster

Tags

Duitsland, kerst, Münster, reizen

Al vele jaren gaan we met school naar Münster. Leuke opdracht, al zeg ik het zelf, voor de tweedejaars die als gids ons en de eerstejaars een stadswandeling gaven. Gids in de oude stad en langs de Weihnachtsmarkten.

Voor het eerst zag ik politie in de stad. Duidelijk aanwezig, met flinke geweren in de aanslag. Voor het eerst was het ook rustig. De laatste jaren leek het steeds drukker te worden. Dit jaar nog niet de helft van de bussen ivm vorige jaren.

Blijkbaar waren velen bang. Te bang. Maarten van Rossem zei deze week nog terecht dat wanneer mensen statistieken zouden begrijpen, er minder angst zou zijn. Natuurlijk heeft hij (weer) gelijk.

Maar het blijft jammer dat de goeddenkenden niet verder komen dan een kaarsje bij de Vredeszaal te Münster. Dat de angst het lijkt te winnen. Dat sensatie belangrijker blijkt dan duiding. Dat uitsluiting de natuurlijke reactie lijkt, terwijl aanhalen veel meer effect zou hebben.

Dat we na een paar duizend jaar beschaving nog steeds moeite hebben om rekening te houden met elkaar. Dat strijd de boventoon voert, niet samenwerking.

En dat zijn trieste kerstgedachten. Hopelijk krijgt John Lennon ooit gelijk. Ik geloof er in: War is over, if you want it!

Poëzie op straat

Tags

fotooo, Italië, poëzie, reizen, vakantie

Altijd goed, poëzie toegankelijk maken voor de massa. Al is mijn Italiaans niet goed genoeg om zo even te vertalen. Al heb ik de indruk dat het nog dialect is ook. Maar wat zou de wereld er een stuk mooier uitzien als elke stad, elk dorp poëzie op zou hangen, daar ben ik van overtuigd. Santarcangelo geeft het goede voorbeeld.

Themaweek 9: Italië

Wat is een favela?

Tags

Brazilië, favela, fcblogbroeders, fotooo, politiek, reizen, Rio de Janeiro, voetbal, WK 2014

Favela wordt vaak vertaald met sloppenwijk. Een beter Nederlands woord bestaat er blijkbaar niet. Niet terecht, want de meeste favella’s zijn geen sloppenwijken. Het zijn bijna allemaal redelijk stabiele huizen, waar velen wonen. In Rio de Janeiro hoorde ik de mooiste definitie van het woord favela. “Een gebrek aan planning”. Als je rondloopt zie je dat perfect. Een huis wordt gebouwd, het volgende huis gebruikt een van de muren van het eerste, scheelt stenen, het daaropvolgende wordt daar weer tegenaan gebouwd.

De bewoners van de favela’s komen van het platteland op zoek naar een beter leven. Zij hebben bijna geen bezittingen. Op een onmogelijk stukje land een huisje bouwen is het enige dat ze een kans geeft. En al die huisjes samen vormen een wijk. Een gemeenschap. Een kans. Een plek waar buitenstaanders niet komen.

Rocinha, de grootste favela, heeft naar schatting een paar honderdduizend inwoners. Bij de laatste volkstelling 70.000, maar de werkelijkheid ligt waarschijnlijk dichter bij 300.000. Maar ondanks dat het dus eigenlijk een stad binnen een metropool is, heeft het maar een handvol straten. De meeste huizen zijn slechts te bereiken via een ingewikkeld gangenstelsel dat ook gaandeweg is ontstaan, niet gepland.

Bijzonder is ook dat de meeste favela’s in Rio tegen de heuvels aan gebouwd zijn, waardoor juist de arme bevolking de mooiste uitzichten heeft, terwijl de rijkeren onder bij het strand wonen. In de meeste wereldsteden is het precies andersom.

Gerbie’s WK-blog, deel 28

Een stadion voor vier wedstrijden

Tags

Amazone, Brazilië, fcblogbroeders, Manaus, reizen, stadion, voetbal, WK 2014

In het midden van de Amazone ligt een stad met bijna twee miljoen inwoners. Je kunt er komen door de lucht. Je kunt over de Amazone varen. Maar over land is de stad onbereikbaar.

Manaus is een lelijke stad. Nergens in Brazilië heb ik me ongemakkelijk gevoeld. Niet in Salvador waar vele Nederlandse voetbalsupporters werden beroofd. Niet ’s avonds laat in Rio de Janeiro. Niet op busstations, niet op stranden. Zelfs niet in de favela’s. Maar midden op de avond na het eten, terug naar een slecht pension in Manaus keek ik toch continu om me heen.

Rondlopend door de stad zag ik waarom iedereen zo snel mogelijk weg wil. Het regenwoud in of met de boot naar de kust. Maar zeker niet in de stad blijven. Slechts een enkel gebouw trok de aandacht, een opera, niet wat je verwacht van een lelijke stad in de jungle.

En nu dus de Arena da Amazonia. Een stadion voor vier wedstrijden. De lokale club speelt op het vierde niveau. Mochten zij er gaan spelen na de zomer, dan zal het er regelmatig galmen. Maar de FIFA wil voetbal in het hele land, dus wordt er gevoetbald in heel het land. 206 miljoen euro heeft het gekost. Dat is meer dan 51 miljoen per wedstrijd. Meer dan een half miljoen euro per minuut. 1,8 miljoen per speler die er op het veld mag staan. Als er tenminste drie keer per wedstrijd gewisseld wordt. Om het kostendekkend te krijgen zou elke toeschouwer 1.162,27 euro moeten betalen voor het kaartje. Als het vier keer uitverkocht raakt tenminste.

Vandaag de laatste wedstrijd in Manaus. Daarna wacht de vergetelheid.

Gerbie’s WK-blog, deel 21

Wie kwam ik tegen in Parijs?

Tags

Frankrijk, mensen, Parijs, reizen, werkweek

Parijs is een stad als elke ander. Velen lopen hoofd gebogen over straat, kijkend naar een klein schermpje. Toeristen lopen met een plattegrond en/of reisgids rond, op zoek naar de mooiste foto. Zij die er wonen zijn chagrijnig, omdat ze niet door kunnen lopen op weg naar huis. Maar als je even iets verder kijkt, dan zie je toch wel weer wat bijzondere mensen. Zoals:

Een juffrouw die met twee gewichten lopend erg fit wil lijken/zijn/worden (doorhalen wat niet van toepassing is), snel wandelend tussen de toeristen door langs de Seine/

Een Frans schooljongetje met een Chelsea voetbalshirt aan, juist op de dag dat de lokale club in Engeland op bezoek gaat.

Een meneer met deels kaal en deels gemillimeterd hoofd, die desondanks op straat een kammetje uit zijn zak haalt en even over de laatst overgebleven stoppels gaat.

Een bijrijder van een ambulance die wachtend achterover hangt, voeten op het dashboard, gigantische koptelefoon op het hoofd, druk met zijn mobiele telefoon.

Een zwerver die voor een kerk een matrasje neerlegt, maar eerst in het halletje van de kerk rondjes ijsbeert. De nacht duurt nog lang.

Een klein meisje, zeker nog niet van schoolgaande leeftijd, gekleed in een schooluniform.

Twee vriendinnen die hoppend bij het rode stoplicht staan, gekleed in hetzelfde trainingsjasje, een kleur die het midden houdt tussen roze en oranje, wachtend tot het moment dat ze weer verder kunnen rennen.

Graag zwerf ik door vreemde steden/stadsdelen op zoek naar iets nieuws. Meestal zijn het echter de mensen die ik observeer.

De zwarte kerk

Tags

Dublin, Ierland, kerk, legende, reisverhalen, reizen, verteller

Al op het vliegveld veranderen de plannen. Een taxichauffeur biedt aan om ons allemaal naar ons hostel te brengen. Ik laat de studenten onderhandelen, het is hun opdracht. Even later rijden we in twee minibusjes door de stad en begint de taxichauffeur te vertellen. Hij bevestigt het stereotype. Alle Ieren zijn vertellers. De Ierse cultuur hangt van verhalen aan elkaar. Het is onmogelijk ze na te vertellen, de sfeer, het accent en het gebrek aan verteltalent maakt het een zinloze exercitie.

Bron: Wikimedia.org

Wel ben ik thuis even gaan googlen. Ik wilde toch iets meer weten over ‘The Black Church’. Volgens hem heeft het vele jaren geduurd voordat het gebouw klaar was. Ondertussen ging het gerucht in de stad dat wanneer je drie rondjes om de kerk zou lopen, je de duivel aanriep. En vele goede katholieken kijken wel uit om de duivel uit te nodigen. Wie weet had je zoveel gedronken dat je niet meer wist hoe vaak je al om de kerk was gelopen. Misschien kon de duivel wel niet tellen. Voor de zekerheid liep je er al helemaal niet meer langs. Dan maar een blok omlopen. En zo stond er een mooie grote kerk helemaal leeg, omdat niemand er heen durfde.

Ik vond het wel een mooi verhaal. Volgens Wikipedia ligt het toch iets anders. St. Mary’s Chapel of Ease werd in 1962 gesloten. Maar bij het lemma over het stadsdeel Broadstone, is de uitleg al weer anders. En dat maakt het juist interessant. Volgens de openbare bibliotheek was het gewoon een protestantse kerk in het katholieke Dublin, niet populair en daarom gesloten. Tegenwoordig is het een kantoorgebouw.

Het liefst geloof ik de taxichauffeur. Omdat hij een goede verteller was, een sympathieke kerel en omdat zijn verhaal het mooist was. Want dat is het leuke aan verhalen vertellen. Ze hoeven niet waar te zijn, als ze maar onderhoudend zijn. Voor de liefhebber is Dublin de stad om te bezoeken.

Het mooiste vervoermiddel blijft een tram

Tags

Lissabon, openbaar vervoer, Portugal, reizen, steden, tram

Dit weekend nog eens bevestigd gekregen in Lissabon. Prachtige manier om door de stad te reizen. Welke stad dan ook. In de hoofdstad van Portugal zeker.

Een oudje dus, deze tram, net als onderstaand verhaal, ondertussen al meer dan zeven jaar geleden voor het eerst gepubliceerd:

De Tram

De mooiste vorm van openbaar vervoer is de tram. Terwijl hele boekenkasten gevuld kunnen worden met boeken over treinreizen, zou ik zo snel geen verhaal weten waar de tram een prominente rol in speelt. En dat terwijl ik niet de enige kan zijn die graag in een tram zit.

In een stad is de tram de beste manier om de stad te leren kennen. In een metro kun je snel van een punt naar een ander punt, maar je ziet niets. De trein is binnen een stad ook geen goed alternatief, terwijl een stadsbus een meer effectieve vorm van foltering is dan enig middeleeuwse martelobject. De tram brengt je niet alleen alleen door de stad naar een bepaald punt, de stad is aanwezig in de tram. Midden door de straat schommelt de tram op weg naar zijn bestemming. Zittend aan het raam, ga je nooit te snel dat je niets ziet, het leven buiten de tram kan eindeloos geobserveerd worden.

Maar ook in de tram is genoeg te zien. Want tramreizigers zijn leuke mensen. Ze hebben namelijk geen haast. Hadden ze wel haast, dan zaten ze hier niet. Dan waren ze wel met een taxi, een bus of een metro gegaan. Let maar eens op. Een snelle zakenman kom je bijna niet tegen. Werklieden ook niet al te veel. In de tram zitten de studenten, de reizigers, de vrouwen die boodschappen doen, maar ook de straatmuzikanten, de zwervers en de daklozen. In de tram zit iedereen op zijn gemak, om welke reden dan ook. Nog nooit heb ik iemand horen klagen dat de tram niet hard genoeg ging. Dat die vertraging had, dat ze een aansluiting gingen missen. In de tram staat de wereld eventjes bijna stil.

Het is het veiligste vervoermiddel. Bussen krijgen ongelukken, treinen missen seinen, taxichauffeurs zijn idioten, dat is algemeen bekend en zelfs de metro is niet onfeilbaar. Maar de tram gebeurt nooit iets. En zelfs al zou er wat gebeuren. Een auto op het spoor, of tegen de zijkant. Er zou niet veel aan de hand zijn. Een paar krassen, misschien een schaafwond voor degene die in het gangpad stond en even niet oplette. Maar een echt ongeluk met een tram? Ik heb er nog nooit van gehoord. De chauffeur in de tram zit op zijn gemak. Het is het enige vervoermiddel waar ik niet bang ben dat er iets mis gaat. In een vliegtuig ben je afhankelijk van de piloot. Bij menig taxichauffeur doe ik mijn ogen dicht. Maar in de tram zag ik laatst een chauffeur de laatste chips uit een zakje peuteren, terwijl we heerlijk de heuvel afgleden. Geen moment dacht ik: ‘als dat maar goed gaat’.

De chauffeur is meestal ook een stuk aardiger. Hij stopt als hij ziet dat er iemand aan komt rennen die nog meewil, hij lacht in zijn spiegel als er wat gebeurt. Hij trekt even, nauwelijks merkbaar, zijn wenkbrauwen op als er een mooie jongedame uitstapt en wegloopt van zijn tram. Een stad met een tram is een leuke stad. De tram geeft cachet aan het centrum. De buitenwijken zijn minder grauw als er een lijn naar toe loopt. Steden met een tram lijken ouder, lijken meer geschiedenis te hebben.

Zelfs in de Verenigde Staten helpt het als er een tramlijn door het ultramoderne centrum loopt. Ik ben er nog niet geweest, maar iedereen heeft wel eens beelden gezien van San Francisco, waar de tram de heuvels op en af gaat. Ik hou van de tram. Als ik de tijd heb, koop ik in een nieuwe stad een dagpas, of een lang retourkaartje en dan stap ik in. Op weg naar het onbekende. Mee tot aan het eindpunt. Uitstappen. Even rondlopen in de buitenwijk, waar meestal zo goed als niets te zien is en met de eerstvolgende tram weer terug naar het centrum. Verloren tijd? Nee, ik vermaak me best.

Gewoon aan het raam zitten en de stad leren kennen. Niet alleen de gebouwen zien waar de stad om bekend staat, maar ook de lelijke buitenwijken. Dat ene oude fabriekje aan de rand van de stad, waar de helft van de ramen zo smerig zijn, dat het lijkt alsof het grijze platen zijn, terwijl de andere helft van de ramen ingegooid is door de jeugd uit de buurt, maar niemand die ooit iets met dat gebouw doet. De buurtwinkels in de wijken. Met een kwast is de naam boven de deur geschreven. De laatste letter net iets kleiner dan de eerste, anders past het niet. De reclame op de gevel in slecht engels of andere vreemde talen. ‘Niteclup’, ‘Laundrie’, ‘Shawarma’ en ‘Gordon blue’.

De in- en uitstappende medereizigers zijn een bron van inspiratie. De allochtone dames met hoofddoekje en een schaar van kinderen, schijnen in elke buitenwijk van elke grote stad ter wereld te wonen. De schooljongens met baseballpetjes, skateboards en te grote sportschoenen, verveeld kijkend, nog niet wetend welke houding geschikt is vandaag. De meiden altijd in groepjes, extra make-up opdoend, waarmee ze het huis niet uit waren gekomen. De supporter op weg naar huis, na een nederlaag, sip voor zich uitkijkend.

De tram gaat ook nauwelijks met de tijd mee. Het principe is na meer dan honderd jaar nog precies gelijk. Het spoor gaat door het midden van de straat en de tram volgt het spoor. De tram zelf wordt een keer in de zoveel tijd vernieuwd, maar nooit wanneer het daar tijd voor is. De tram lijkt altijd een decennium achter te lopen op de rest van het straatbeeld. In vele steden waar ooit een tram liep en nu niet meer wordt met nostalgie terug gekeken op de tijd dat hij er nog was. Om verschillende redenen is de tram verdwenen. Te duur, te langzaam, te weinig plaats, niet van deze tijd. Allerlei redenen worden bedacht om hypermoderne stadsbussen in te kunnen zetten, om nieuwe metrolijnen aan te leggen, maar uiteindelijk verliest de stad een hoop karakter wanneer het zijn tram afschaft. Helaas.

In sommige steden zie je nog stukjes rails liggen, in vergeten gedeelten van de stad, wanneer je een straat oversteekt. Het is een herinnering aan een mooie tijd, toen snelheid niet de enige factor was die van belang was. Toen stadsbesturen niet hoefden te kijken naar efficiency. Toen elke zich zelf respecterende stad nog een tram had. Ik hoop tijdens mijn reizen nog vele steden tegen te komen, waar de tram nog ouderwets functioneert. Waar ik grote gedeelten van de stad nog kan zien, door het raam van de tram. Elke driehonderd meter even stoppen, ietwat op mijn bankje heen en weer schommelend over de kruising, samen met de lokale bevolking. Helemaal tot aan het eindpunt. Heerlijk.