21 vrijdag jun 2013
Posted in Fotooo, Kijk nog eens
Kijk nog eens 177
Zesduizend winkeltjes las ik ergens. Je zou het ook een overdekte markt kunnen noemen. Maar nergens vond ik iets dat ik gratis zou meenemen, laat staan dat ik moet onderhandelen over de prijs. Maar op vele plekken is de Grand Bazaar wel weer erg fotogeniek.
04 dinsdag jun 2013
Posted in Reisverhalen Reizen, Reisverhalen Steden
Dit weekend nog eens bevestigd gekregen in Lissabon. Prachtige manier om door de stad te reizen. Welke stad dan ook. In de hoofdstad van Portugal zeker.
Een oudje dus, deze tram, net als onderstaand verhaal, ondertussen al meer dan zeven jaar geleden voor het eerst gepubliceerd:
De Tram
De mooiste vorm van openbaar vervoer is de tram. Terwijl hele boekenkasten gevuld kunnen worden met boeken over treinreizen, zou ik zo snel geen verhaal weten waar de tram een prominente rol in speelt. En dat terwijl ik niet de enige kan zijn die graag in een tram zit.
In een stad is de tram de beste manier om de stad te leren kennen. In een metro kun je snel van een punt naar een ander punt, maar je ziet niets. De trein is binnen een stad ook geen goed alternatief, terwijl een stadsbus een meer effectieve vorm van foltering is dan enig middeleeuwse martelobject. De tram brengt je niet alleen alleen door de stad naar een bepaald punt, de stad is aanwezig in de tram. Midden door de straat schommelt de tram op weg naar zijn bestemming. Zittend aan het raam, ga je nooit te snel dat je niets ziet, het leven buiten de tram kan eindeloos geobserveerd worden.
Maar ook in de tram is genoeg te zien. Want tramreizigers zijn leuke mensen. Ze hebben namelijk geen haast. Hadden ze wel haast, dan zaten ze hier niet. Dan waren ze wel met een taxi, een bus of een metro gegaan. Let maar eens op. Een snelle zakenman kom je bijna niet tegen. Werklieden ook niet al te veel. In de tram zitten de studenten, de reizigers, de vrouwen die boodschappen doen, maar ook de straatmuzikanten, de zwervers en de daklozen. In de tram zit iedereen op zijn gemak, om welke reden dan ook. Nog nooit heb ik iemand horen klagen dat de tram niet hard genoeg ging. Dat die vertraging had, dat ze een aansluiting gingen missen. In de tram staat de wereld eventjes bijna stil.
Het is het veiligste vervoermiddel. Bussen krijgen ongelukken, treinen missen seinen, taxichauffeurs zijn idioten, dat is algemeen bekend en zelfs de metro is niet onfeilbaar. Maar de tram gebeurt nooit iets. En zelfs al zou er wat gebeuren. Een auto op het spoor, of tegen de zijkant. Er zou niet veel aan de hand zijn. Een paar krassen, misschien een schaafwond voor degene die in het gangpad stond en even niet oplette. Maar een echt ongeluk met een tram? Ik heb er nog nooit van gehoord. De chauffeur in de tram zit op zijn gemak. Het is het enige vervoermiddel waar ik niet bang ben dat er iets mis gaat. In een vliegtuig ben je afhankelijk van de piloot. Bij menig taxichauffeur doe ik mijn ogen dicht. Maar in de tram zag ik laatst een chauffeur de laatste chips uit een zakje peuteren, terwijl we heerlijk de heuvel afgleden. Geen moment dacht ik: ‘als dat maar goed gaat’.
De chauffeur is meestal ook een stuk aardiger. Hij stopt als hij ziet dat er iemand aan komt rennen die nog meewil, hij lacht in zijn spiegel als er wat gebeurt. Hij trekt even, nauwelijks merkbaar, zijn wenkbrauwen op als er een mooie jongedame uitstapt en wegloopt van zijn tram. Een stad met een tram is een leuke stad. De tram geeft cachet aan het centrum. De buitenwijken zijn minder grauw als er een lijn naar toe loopt. Steden met een tram lijken ouder, lijken meer geschiedenis te hebben.
Zelfs in de Verenigde Staten helpt het als er een tramlijn door het ultramoderne centrum loopt. Ik ben er nog niet geweest, maar iedereen heeft wel eens beelden gezien van San Francisco, waar de tram de heuvels op en af gaat. Ik hou van de tram. Als ik de tijd heb, koop ik in een nieuwe stad een dagpas, of een lang retourkaartje en dan stap ik in. Op weg naar het onbekende. Mee tot aan het eindpunt. Uitstappen. Even rondlopen in de buitenwijk, waar meestal zo goed als niets te zien is en met de eerstvolgende tram weer terug naar het centrum. Verloren tijd? Nee, ik vermaak me best.
Gewoon aan het raam zitten en de stad leren kennen. Niet alleen de gebouwen zien waar de stad om bekend staat, maar ook de lelijke buitenwijken. Dat ene oude fabriekje aan de rand van de stad, waar de helft van de ramen zo smerig zijn, dat het lijkt alsof het grijze platen zijn, terwijl de andere helft van de ramen ingegooid is door de jeugd uit de buurt, maar niemand die ooit iets met dat gebouw doet. De buurtwinkels in de wijken. Met een kwast is de naam boven de deur geschreven. De laatste letter net iets kleiner dan de eerste, anders past het niet. De reclame op de gevel in slecht engels of andere vreemde talen. ‘Niteclup’, ‘Laundrie’, ‘Shawarma’ en ‘Gordon blue’.
De in- en uitstappende medereizigers zijn een bron van inspiratie. De allochtone dames met hoofddoekje en een schaar van kinderen, schijnen in elke buitenwijk van elke grote stad ter wereld te wonen. De schooljongens met baseballpetjes, skateboards en te grote sportschoenen, verveeld kijkend, nog niet wetend welke houding geschikt is vandaag. De meiden altijd in groepjes, extra make-up opdoend, waarmee ze het huis niet uit waren gekomen. De supporter op weg naar huis, na een nederlaag, sip voor zich uitkijkend.
De tram gaat ook nauwelijks met de tijd mee. Het principe is na meer dan honderd jaar nog precies gelijk. Het spoor gaat door het midden van de straat en de tram volgt het spoor. De tram zelf wordt een keer in de zoveel tijd vernieuwd, maar nooit wanneer het daar tijd voor is. De tram lijkt altijd een decennium achter te lopen op de rest van het straatbeeld. In vele steden waar ooit een tram liep en nu niet meer wordt met nostalgie terug gekeken op de tijd dat hij er nog was. Om verschillende redenen is de tram verdwenen. Te duur, te langzaam, te weinig plaats, niet van deze tijd. Allerlei redenen worden bedacht om hypermoderne stadsbussen in te kunnen zetten, om nieuwe metrolijnen aan te leggen, maar uiteindelijk verliest de stad een hoop karakter wanneer het zijn tram afschaft. Helaas.
In sommige steden zie je nog stukjes rails liggen, in vergeten gedeelten van de stad, wanneer je een straat oversteekt. Het is een herinnering aan een mooie tijd, toen snelheid niet de enige factor was die van belang was. Toen stadsbesturen niet hoefden te kijken naar efficiency. Toen elke zich zelf respecterende stad nog een tram had. Ik hoop tijdens mijn reizen nog vele steden tegen te komen, waar de tram nog ouderwets functioneert. Waar ik grote gedeelten van de stad nog kan zien, door het raam van de tram. Elke driehonderd meter even stoppen, ietwat op mijn bankje heen en weer schommelend over de kruising, samen met de lokale bevolking. Helemaal tot aan het eindpunt. Heerlijk.
16 zaterdag jul 2011
Posted in Fotooo, Kijk nog eens, Reisverhalen Steden
Tags
Kijk nog eens 154
Ik zat niet te popelen om er heen te gaan. Maar soms komt het zo uit dat je er bent en dat je ook nog eens een stadswandeling krijgt aangeboden. En daar gingen we van parkeergarage naar roltrap door de V & D heen. Ineens stonden we aan de rand van het terras en zei de gids ons dat we midden in de stad waren. Rechts was het water nog zichtbaar, onder ons zagen we de winkelstraat en vlak voor ons zagen we huizen met een grasveld voor de deur. Wat een wonderlijke combinatie! Waar vind je die drie dingen nog zo dicht bij elkaar. En het meest bijzonder was nog de stilte. Geen verkeer. Geen massa’s mensen. Slechts een paar mensen die onder ons doorliepen, een paar die op het terras met jas aan van de voorjaarszon zaten te genieten. Almere, bijzondere stad. Ik zou er niet willen wonen, maar de wandeling heeft mij positief verrast. Ga er eens heen als je de kans hebt.
02 vrijdag jun 2006
Posted in Reisverhalen Steden
Tags
Wanneer je een tijdje op reis bent, komt dezelfde vraag regelmatig voorbij. Van degene naast je in bus of trein. Van medereizigers in hostels en op het vliegveld. Via email van vrienden en bekenden. En op een gegeven moment ga je jezelf die vraag ook stellen. Waarom? Dit is meteen de moeilijkste vraag die er is. Zo vele antwoorden zijn mogelijk. En ze kloppen allemaal.
Nieuwsgierigheid. Reisverslaving. Op zoek naar de zin van het bestaan. Ik ben gek op steden. Waar ik ook heenga, ik wil rondlopen in de stad. Ik zal natuurlijk onderweg een hoop natuurschoon tegenkomen, loop niet weg van een waterval, een gebergte of een paradijselijk strand, maar uiteindelijk hou ik meer van cultuur dan natuur. En cultuur vind je alleen daar waar mensen zijn. De stad dus. En steden vind je in allerlei soorten en maten. Daarom gaan ze me nooit vervelen. Het is moeilijk te zeggen wat me precies aantrekt in steden. Niet de standaard dingen die toeristen willen zien. Natuurlijk ga ik ook de toeristenattracties niet overslaan, maar een stad vind ik mooi om andere redenen.
Zou het slechts om die attracties gaan dan zouden Rome, Parijs en London mijn favoriete steden zijn. Maar ik kies eerder voor Napoli, Guanajuato en Santo Domingo. Ik hou van een stad waar men leeft. Maar tegelijkertijd ook een stad met een geschiedenis. En dat hoeft zeker niet de ‘standaard’ geschiedenis uit de boekjes te zijn, maar een zichtbare historie, zonder direct verhaal is minstens zo interessant. Het komt er op neer dat ik, en dan komen we bij de echte vage termen aan, de stad voel als ik er rondloop. Ik moet het gevoel hebben dat de mensen er leven.
Ultiem fout zijn dus Amerikaanse steden als Tampa en Charlotte, waar je je op zondagmiddag op een autoloze zondag uit de jaren zeventig waant. Ook fout zijn steden die bedacht zijn. Cancun in Mexico, de Australische goudkust zijn voorbeelden van de zogenaamde ‘purpose built’ resorts. Er moet wat te zien zijn. Een eindeloze rij suburbs zoals in zo vele Amerikaanse en Australische steden is niet de moeite. Maar ook Managua dat al 30 jaar wacht op de heropbouw na een aardbeving of Milaan, waar je na de Scala en de Dom al uitgekeken bent, zijn niet de moeite waard.
En het moet eigen zijn. Antigua in Guatemala, door velen de mooiste stad van midden Amerika genoemd, is overgenomen door buitenlandse taalstudenten, San Jose, de hoofdstad van Costa Rica is Amerikaanser dan sommige Amerikaanse steden. Het is erg moeilijk wat er dan wel moet zijn. Het is, zoals hierboven al blijkt, eenvoudiger om te zeggen wat fout is, dan wat goed is. Waarom zijn Napoli en Guanajuato steden die boven vele anderen staan? Waarom valt Amsterdam eigenlijk ook in die categorie? Omdat ik er keer op keer rond zou kunnen lopen zonder dat ik me er zou vervelen. Omdat ik er elke keer weer wat nieuws zou zien. Omdat ik er zou kunnen wonen.
Zelfs sommige steden die door velen werden afgeraden zoals Marseille, Guatemala en Guadelajara bleken de moeite waard. Wat me terugbrengt bij de oorspronkelijke vraag. Waarom? Het is dat gevoel dat ik nog steeds elke keer heb bij aankomst in een nieuwe stad. En alleen op deze reis al heb ik er meer dan honderd gezien. Niet allemaal verdienen ze de naam stad, vele bleken dorpen of op zijn hoogst een grote plaats, maar bij aankomst zijn ze allemaal gelijk. Onbekend. Nieuw. Verrassend. Uitdagend. Ik probeer niet te veel te lezen vooraf.
In tegenstelling tot vele toeristen en reizigers probeer ik de stad te leren voelen, in plaats van alles in zo kort mogelijke tijd te moeten zien. Natuurlijk heb ik wel wat gezien en heb een plattegrondje bekeken om me te kunnen oriënteren, maar ik probeer zo open mogelijk te zijn. Het moment dat ik uit bus of trein stap (je vliegt nooit naar een stad, maar naar een vliegveld, daarna heb je altijd nog vervolgvervoer nodig) moet ik ergens onderdak vinden. Meestal komt die uit een gidsje. Maar omdat busstations en treinstations bijna altijd ergens verdekt liggen, weet ik nooit welke kant ik op moet lopen. De lol is om de weg te vinden, zonder het te vragen. Vraag me niet waarom, maar ik loop liever een keer verkeerd, dan dat ik hulp vraag. En verkeerd lopen doe ik dan ook bijna altijd. Het is een onmisbaar gedeelte van het plezier van het ontdekken. Op weg naar onderkomen is alles nog vreemd. Over een paar dagen loop ik er rond met veel zelfvertrouwen en mogen ze me de weg vragen. Nu ben ik als een buitenlander die nog geen verkeersbord kan lezen. Ik heb geen richtingsgevoel en loop meerdere keren verkeerd voordat ik mijn rugzak eindelijk af kan doen.
De eerste wandeling nadien is een korte oriëntering, slechts de directe omgeving, slechts op zoek naar een supermarkt of voedsel. De volgende dag begint het echte plezier. Na een nacht slaap begint een mooie nieuwe dag. Het weer die dag is totaal irrelevant, het gaat me om het nieuwe. Ik bereid me in zoverre voor dat ik weet welke kant ik moet oplopen vanuit de deur, maar meestal ook niet meer dan dat. Geen reisgids mee, geen plattegrond in de hand. Als ik de kans heb, doe ik de eerste dag niets meer dan rondlopen. De kerken, museums, winkels en andere te bezoeken gebouwen komen de volgende dag wel. De stad is de moeite waard wanneer ik rondloop zonder dat ik precies merk wat ik doe, waar ik ben.
Na een paar uur ergens op een bankje in een park gaan zitten, het liefst met een lokale krant, en dan voor het eerst op de plattegrond kijken, om te zien waar ik allemaal langs ben gekomen, waar ik nog heen wil lopen. Even een rustpunt in de dag, het dagelijkse leven van de stad voorbij zien komen. En dan weer een paar uur ronddwalen. Die avond lees ik dan echt. Wat heb ik allemaal gezien? Waar wil ik morgen allemaal naar toe? En wanneer ik op weg naar de volgende stad in bus of trein zit te denken dat ik eigenlijk te snel ben weggegaan uit de vorige stad, dan heb ik weer een nieuwe stad op mijn lijstje van favorieten.
Nog wat laatste voorbeelden? Philadelphia, New Orleans, Utrecht, Verona, Innsbruck, Sydney, Port au Prince, Santiago de los Caballeros, Port of Spain en Ciudadela. Ik hoop nog vele voorbeelden aan het lijstje te kunnen toevoegen.
(2000)
23 zaterdag jul 2005
Posted in Reisverhalen Steden
Ik kwam aan het eind van de middag aan in Coolgardie, na de hele dag te hebben doorgebracht in Kalgoorlie, de grootste en bekendste plaats in de west Australische goudvelden. Ik nam een kamer in de Railway lodge, een oud gebouw op een hoek in de hoofdstraat, Bayley street. Het hotel was een oud gebouw zoals je ze vaker tegenkomt in plaatsjes die om welke reden dan ook vroeger belangrijker waren dan nu. In vroegere tijden, toen afstanden relatief veel groter waren, waren er vele plaatsen die op belangrijke routes lagen en leefden van degenen die, hier voorbij reizend, moesten overnachten. Het hotel straalde dus uit, wat de hele hoofdstraat ook uitstraalde: vergane glorie.
En op de een of ander manier raakt me dat altijd weer. Plaatsen die die uitstraling hebben, zijn meestal een stuk interessanter om rond te lopen dan plaatsen die midden in die glorietijd zitten. Het hotel had in New Orleans kunnen staan. Een mooi houten gebouw, op de hoek van de straat, met een gigantisch balkon op de eerste verdieping. Binnen was het vergelijkbaar met andere hotels die ooit goed waren en nieuw, maar die niet met de tijd zijn meegegaan. Het is de eerste plek waar ik kwam, waar de prijs voor een overnachting lager is dan wat er in de reisgids vermeld staat. Krakende gangen, open deuren naar kamers die tijdelijk buiten gebruik zijn, een gedeelte van het balkon is met een lint afgezet en er staan een paar kapotte stoelen, een oude koelkast en wat verfbussen achter. In de kamer naast de mijne staan ook meerdere verfbussen, alsof ze bezig zijn met een belangrijke renovatie, alsof de volgende glorietijd er aan staat te komen en het hotel zich daarvoor prepareert. Maar de typische geur van frisse verf ontbreekt, de druppels op de zijkant van de bussen zijn niet recent, want keihard. In de gang staan her en der dingen die ze kwijt moesten, maar waarvoor geen plek gevonden is. Stoelen, keukenmachines die verouderd en kapot zijn en andere troep. De linnenkast staat wijd open en de lakens liggen ongeorganiseerd door elkaar. In het keukentje dat de hotelgasten (ik kwam net iemand tegen in de gang, ik ben niet helemaal alleen) kunnen gebruiken, doet het licht het niet en staat afwas te drogen, dat daar ongetwijfeld ook niet sinds vanmiddag staat.
Op het balkon is het uitzicht over Bayley street prachtig. Aan de overkant nog zo’n oud hotel, maar dan een waarvan de pub beneden nog open is, in tegenstelling tot mijn hotel. Op het bord op het trottoir staat het woord ‘skimpies’, waarmee wordt aangeduid dat de dame die achter de bar staat en je van een glas drinken kan voorzien, vanavond gekleed zal gaan in kleding die normaal gesproken geschikter is voor een bezoek aan het strand. Het balkon kraakt als ik erover loop en een plank geeft zelfs zoveel mee dat ik snel een paar stappen doe om mijn gewicht op wat zekerder stukken hout te laten rusten. Bij de oude leunstoel, kapotte leuningen, staan twee legen flessen cola met twee lege flessen whisky. Toen de avonden nog warmer waren, ik gok zeker een maand geleden, heeft hier iemand een goede avond gehad. Een paar spijlen van de balkonleuning ontbreken, anderen zien er uit alsof het beter is dat ik niet op de balustrade leun. Dat doe ik dus ook maar niet.
Nu het nog schemert, besluit ik om even een stukje te lopen. Aan de overkant van de weg zie ik een paar borden staan en dat is een leuk beginpunt van mijn wandeling. De weg oversteken is vrij eenvoudig, er is erg weinig verkeer. De afstand is echter indrukwekkend. Een straat zo breed heb ik nog niet vaak gezien, ik gok dat het de Champs Elysees concurrentie aandoet. In de tijd voor de auto was het vervoer per door kameel voortgetrokken wagen en die hadden veel ruimte nodig om te keren. De hele hoofdstraat geeft de indruk dat Coolgardie inderdaad ooit een heel belangrijke stad was. Een aantal gebouwen hebben de grandeur van middel- of zuid Europese steden.
De borden die ik zag staan, staan overal in het dorp. Meer dan 100 zijn er, lees ik in een foldertje, voornamelijk langs Bayley street. Ze staan vaak op lege plekken. En daar zijn er veel van in deze straat. Want het dorpje nu, is een stuk kleiner dan dat het honderd jaar geleden was. Het begon allemaal in 1892 toen Arthur Bayley goud vond op de Fly Flat. Binnen een paar uur vertrokken de eerste gelukzoekers, de grootste volksverhuizing in de geschiedenis van Australië begon. Duizenden leefden in tentenkampen een half jaar later, binnen een decennium woonden er 16.000 en was Coolgardie de derde stad in West Australië, een gebied groter dan West Europa.
Nu loop ik rond in een dorpje waar nog geen 10% woont in vergelijking met toen en lees de tientallen borden die her en der verspreid staan. Ze zijn erg interessant. Ik leer hier in een uur meer over de geschiedenis van de goudzoekers dan ik in mijn hele leven tot nog toe wist. En de borden zijn allemaal relevant, de informatie is beknopt, maar informatief. Ze zijn niet zo irritant als in sommige Amerikaanse steden, waar ze vertwijfeld een poging doen om historie te creëren, waar het eigenlijk nooit was.
De 1890’s in Coolgardie waren een zware tijd. Binnen korte tijd was water waardevoller dan goud. Goud werd tenslotte dagelijks gevonden, water was in dit woestijnachtige gebied schaars, terwijl er continu meer vraag naar kwam. In de vele hotels die er waren konden de goudzoekers eten, zonder problemen drinken, maar genoeg water om een douche of bad te nemen was er niet, ze moesten naar een badhuis. De dag dat de waterleiding van een gigantisch reservoir vlakbij Perth, aankwam in Coolgardie was een feestdag. De afstand die afgelegd werd was uniek. Vergelijkbaar zou Parijs zijn water uit de Pyreneeën halen, Londen uit het Lake district.
Coolgardie was een stad voor mannen. Op de foto’s die ook op de borden te zien zijn, zie ik erg weinig vrouwen. Er waren wel families die hier heen trokken, maar voornamelijk waren het kerels. De badhuizen waren alleen voor mannen, de bordelen verschenen vlak na de hotels en de kleine winkeliers zoals slagers, bakkers en kleermakers volgden al snel.
Tijdens de hoogtijdagen waren er diverse kerken, een moskee (voor de Afghanen, degenen die de kamelen reden) en een synagoge. Er waren meerdere banken, hotels en een paar theaters. Het leven was echter hard. Op het Pionier kerkhof, waar binnen twee jaar 33 gelukszoekers eindigen, zijn slechts 6 namen bekend. De andere 27 stierven anoniem. De omstandigheden hielpen niet, de hitte, het zand, het schaarse water, de concurrentie in de zoektocht naar goud.
Hoe donkerder het wordt, hoe dichter ik bij de borden moet staan om ze te kunnen lezen, er is niemand meer op straat, slechts een enkele auto komt voorbij en ik krijg het behoorlijk koud in mijn T-shirt. Maar dit dorpje fascineert me te veel om nu al terug te keren naar de relatieve warmte van het tochterige hotel zonder centrale verwarming. Ik sta nu bijna met mijn neus tegen de borden en moet mijn hoofd heen en weer bewegen om de lange zinnen te kunnen lezen, ik ben ondertussen aan de andere kant van het dorp aangekomen, zo’n 6 blokken weg van mijn startpunt.
Maar zelfs de borden doen mee aan de algemene indruk van vergane glorie die overal van afstraalt. Een enkel bord verschijnt voor de tweede keer voor mijn neus, niemand die blijkbaar controleert welk bord waar staat. Bij meerdere borden is het plastic gebroken, sommige foto’s ontbreken. Behalve vele lege plekken in Bayley street, staan ook meerdere gebouwen te koop of te huur. Gezien de staat van die gebouwen, ben ik ervan overtuigd dat het niet alles hoeft te kosten. Een winkeltje dat handelt in antiek en tweedehandsspullen heeft geen openingstijden meer. Een briefje in de etalage vertelt dat wanneer je iets ziet wat je zou willen kopen, dat je dan het onderstaande telefoonnummer moet bellen.
Op een hoek is weer een lege plek, maar hier is een soort tentoonstelling gemaakt. Volgens het plattegrondje wat ik van de lokale VVV kreeg is dit Ben Prior’s openluchtmuseum. Hier is het te donker en besluit ik dat de volgende ochtend het vervolg van de wandeling hier moet beginnen. Het museum past precies bij de rest van het dorp. Geen toegang, gewoon een open poort. Geen verklaring van wat er ligt, maar alleen een hoop oude troep her en der in het veldje, roestige en kapotte instrumenten uit de goldfields en drie standbeelden, al wordt het niet duidelijk wie er geëerd worden of waarom.
Na een paar decennia was de glorietijd van Coolgardie voorbij, in 1963 sloot de laatste mijn. De meeste hotels, banken, bordelen en winkels, als ze al niet waren afgebrand in een van de vele branden die woeden in Bayley street, waren al 40 of 50 jaar eerder gesloten. Toch kun je Coolgardie geen ghosttown noemen. Die schijnen er wel te zijn, verder in de woestijn, compleet verlaten nadat er steeds minder goud werd gevonden, terwijl zo’n 30 kilometer verderop in Kalgoorlie de ‘golden mile’ werd ontdekt, de rijkste vierkante mijl ter wereld qua goud. Er wonen hier nog steeds meer dan 1000 mensen, er zijn nog steeds een paar winkels.
Nadat ik de volgende ochtend de sleutel achterliet in de lege receptie van het hotel, rij ik nog even rond door een paar van de zijstraten, op weg naar het benzinestation en lees de paar borden die ik had gemist. Een paar kilometer buiten het dorp maak ik een stop bij het kerkhof. Alle religies hebben een eigen hoek, al zijn vele graven niet meer als zodanig herkenbaar. Slechts een paar oude grafstenen uit de tijd van de goudzoekers zijn leesbaar. Maar dat het stadje nog steeds niet een rustiek pittoresk plaatsje is, zoals de VVV ons graag wil laten geloven, is te lezen op een van de meest recente graven, waar een jongen van 16 ligt, ‘willfully murdered by his own brother’ melden zijn ouders.
Achteraf had ik mijn tijd niet in het bekende Kalgoorlie moeten doorbrengen om de goldfields te zien en te begrijpen, maar had ik Coolgardie de hoofdbestemming moeten maken. Achteraf..
(Coolgardie, Australie, mei 2001)
