Verkiezingen in de VS

Tags

masturberen, Sarah Palin, Verenigde Staten, verkiezingen

Het kan niemand ontgaan zijn. In de VS zijn verkiezingen eind van het jaar. Eén vandaag zit al een tijdje in Canton, een gehucht in Ohio. Want daar zou de beslissing wel eens kunnen vallen. Ook de Volkskrant heeft een special met blogs en filmpjes. En die filmpjes bekeek ik vanmiddag eens. Na een aantal dacht ik dat ik naar een parodie zat te kijken. Maar The Onion stond al bij de links, de filmpjes bleken echt.

John McCain heeft een eigen kanaal op YouTube. En dan krijg je dit soort onzinnige filmpjes te zien. Een man van boven de zeventig met het niveau van een gemiddelde VMBO-er. Sterker nog, die VMBO-er krijgt nog de kans eens na te denken over zijn opmerkingen. Om zijn mening in nette bewoordingen weer te geven. McCain knipt en plakt en komt dan met dit. Slim hoor. Daar trappen we allemaal in. En allemaal officieel, want : “I’m John McCain and I approve this message.”

Barack Obama komt niet veel verder overigens. Op zijn kanaal zien we zijn speeches, want daar is hij goed in. Dat er flink gejuicht en geklapt wordt doet het altijd goed. Maar luisteren ze daadwerkelijk of zijn ze zo zat van de Republikeinen na 8 jaar Bush, dat ze zelfs een idioot in een apenpak zouden verkiezen boven McCain? En zou er ook maar één McCain supporter overstappen naar Obama na het zien van dit filmpje? Ik betwijfel het.

Eigenlijk is het allemaal zonde van de tijd. Michael Moore gooit zijn gewicht nog wel in de strijd met vlammende nieuwsbrieven. Maar is het allemaal wel zo relevant voor de rest van de wereld? Zit de werkelijke macht, zeker in de VS, niet achter de schermen? Bij het geld, bij Corporate America, bij de oliemagnaten, bij de Saudi’s? Is het zo belangrijk welke marionet in het Witte Huis terecht komt?

Uiteindelijk kwam ik toch nog een leuk filmpje tegen. Ik moest van YouTube nog wel bevestigen dat ik de 18 gepasseerd ben.

Want in de VS mag je auto rijden vanaf je 16e, maar je mag het woord mastuberen niet horen tot je je 18e verjaardag hebt gevierd. Je mag met een wapen spelen, volgens de grondwet, maar volgens de bijbel mag je niet met jezelf spelen.

Wat een land…

32 songs – Do re mi – Man Overboard

Tags

32 songs, Australië, Deborah Conway, Do re mi, muziek

Midden jaren tachtig was radio drie nog de moeite waard als het ging om het ontdekken van nieuwe goede muziek. Vooral de dinsdag (Vara) en de woensdag (Vpro) waren mijn favoriete dagen. Op dinsdagmiddag ontdekte ik in de Verrukkelijke 15 geregeld bands waar ik nooit van gehoord had, maar die prachtige muziek maakten. Vele van die artiesten uit die tijd zijn nu nog steeds mijn favorieten. Ik luister nog altijd naar bandjes uit die tijd.

Een van de nieuw ontdekte bands was de Australische band Do re mi. Ze scoorden Down Under in 1985 een grote hit, top vijf, met het nummer Man Overboard. Dit nummer werd in Europa ook bekend, al was het nooit een hit. Ik heb de LP waar het nummer opstaat gekocht, later nog een CD. Leuke muziek, maar nooit meer zo goed als dit ene nummer. Met recht een ‘one hit wonder’, maar dan wel een bijzondere. Niet een kapot geproduceerd concept, maar gewoon een band die toevallig raak schoot.

Zangeres Deborah Conway, voor filmliefhebbers bekend als Juno in Prospero’s books van filmlegende Peter Greenaway, zingt in dit nummer over een relatie die overduidelijk niet goed gaat. Schaamhaar op het kussen, baardhaar in de wasbak, ze is duidelijk niet tevreden over haar man. Dat hij ook nog eens naar andere vrouwen lonkt, laat thuis komt, het helpt allemaal niet. De eerste minuut kabbelt het nummer, de zang lijkt bijna het opdreunen van tekst, maar dan is er ineens die uithaal: “You’re not the only one”, je hoort hoe mooi haar stem is; dat ze kan zingen. Meteen volgt het typerende basloopje, dat dit nummer zo herkenbaar maakt.

Zelfs nu, meer dan twintig jaar later, raakt het nummer me elke keer dat ik het hoor. Je voelt de pijn in haar stem. De deuren die zo hard dichtgeslagen worden dat het behang er bijna afvalt, de ironische, bijna sarcastische vergelijking “Jealous wife scenes raise a smile at parties, like anal humour”. Prachtig nummer, ik zing het nog steeds van voor naar achter mee. Drie keer achter elkaar, zonder dat het begint te vervelen, dolgelukkig dat ik de clip, destijds nooit gezien, gevonden heb op YouTube. Dit is een live versie:

Do re mi – Man Overboard

I try not to stand too close to myself
I try not to listen to the things I say
They say there’s no such thing as self-abuse
But you wonder how I can be trusted
If I’m finely tuned or well adjusted
Oh, pity about you
Oh, pity about me
Mostly pity about her
Every time she comes inside
You – had to run
You had to run
You wish that crush would go away
You’re not the only one !

Squinting at broad daylight
Drumming up a conversation
Parson’s brass is pealing / appealing
Drumming up a congregation
Hands reaching for a glass of water
Dry socks and razor rash
Your shoes under my bed
Dandruff, doona, cigarette ash

I’ve tried to play it open-handed
I’ve tried to make a fist of this
Even when the questions are candid
My arrows miss
I’ve heard about your fragile ego
Your shield, your sword
What am I expected to do ?
Shout Man Overboard ?

Come around when I’m asleep
Roll around, try to wake me
That’s all right, you’ve got to go now
Words overtake me
Your pubic hairs are on my pillow
Your stubble rings the sink
Your words under my sing
Your table manners stink

I paddle in the things I love
You wallow in a swamp of trivia
In a vase with insincere I love you’s
Next door’s camellias
I’m sick and tired of this position
Hatched underneath your arm
Crotch under stress
You’re little and it’s come
I’m bored – staring at the ceiling
While you point out my faults
I’ve watched the wallpaper pealing
From slamming doors
You talk about penis envy
Your friends applaud
What am I expected to do ?
Shout Man Overboard ?

Come across to other girls
Look around and start a rumour
Jealous wife scenes raise a smile a parties
Like anal humour
Are you addicted to attention ?
Do you do it for effect ?
You’re wet, out of control, misunderstood and hen-pecked

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.

Mart Smeets – Vuur

Tags

boeken, boeken 2008, boekrecensie, lezen, Mart Smeets, Olympische Spelen

Mart Smeets – Vuur (08-054)

Wanneer je gewoon schrijft wat je leuk vindt en de mensen kopen je verhalen. Je kiest het juiste moment voor een onderwerp en je brengt een boekje uit. Meestal is dat in de zomer de Tour, maar eens in de vier jaar mag Smeets over de Olympische Spelen schrijven. En hij weet gewoon dat hij er tienduizenden verkoopt. Natuurlijk spreekt hier de jaloezie mee. Tegenover de 18 verkochte exemplaren van mijn eigen Olympisch Dagboek (hint nog steeds te koop, klik op de link), staat de oneindige reeks goedverkopende boeken van Smeets.

Gelukkig lees ik zijn boeken altijd met plezier, deze heb ik de hele zomer laten liggen tot tijdens de Olympische Spelen. Smeets schrijft mooie Olympische verhalen over sporters met een verhaal. Sporters die hij persoonlijk gesproken heeft, uit binnen- en buitenland. Indien nodig zoekt hij ze weer op om de herinnering op te halen, soms is zijn eigen archief goed genoeg. Alles natuurlijk weer met een kijkje achter de buitenkant, de mens achter de sporter, het oog voor detail.

Mooie verhalen over Hennie Kuiper en Gerard Nijboer, over Gert Jakobs die sterker was dan Breukink tijdens de ploegentijdrit, over Michael Jordan en Florence Griffith. Natuurlijk over de volleybalheren, maar ook over Erica Terpstra en Martine Ohr.

Voor de feestdagen in december weer een boek. Bijna een zekerheid in het leven.

Quote: “’Come on Michael, the limo is waiting. Hurry up, baby’. Johnson fronste even, stond toen snel op, gaf me een hand en zei: ‘I am sorry, man. That’s the boss. I gotta leave, man. Sorry again.’” (Blz. 183)

Nummer: 08-054
Titel: Vuur
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2008
# Pagina’s: 207 (10538)
Categorie: Sport
ISBN: 978-90-468-0424-7

Kijk nog eens 094

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Ik dacht dat absurde Christenen alleen nog maar in de VS wonen. Dat men in Ulster weliswaar de kop insloeg vanwege hun eigen interpretatie van de bijbel. Maar dat de drive in kerk ook al in Noord Ierland bestond was mij nog niet bekend. Deze zomer kwamen we er ineens langs. Weliswaar niet op zondag of zaterdagavond, maar de parkeerplaats was wel duidelijk zichtbaar.

Nu kan ik me bij kerkbezoek toch al niet veel voorstellen, maar om nou in een auto het raampje open te zetten en dan te moeten luisteren naar een dominee die in een lege vrachtwagen staat te preken, daar kan mijn hoofd niet bij.

Abonnement opzeggen

Tags

klantenservice, Volkskrant

Het is absurd, maar het lukt mij niet om een abonnement op te zeggen. Reeds in juni heb ik de Volkskrant op de hoogte gesteld dat ik mijn abonnement niet wens te verlengen. In augustus werd er weer rustig een bedrag van mijn rekening afgeschrevenen zit ik weer een kwartaal vast aan een weekendplus.— On Sat, 14/6/08, LSERVde Volkskrant, PCM
> <klantenservice@volkskrant.nl> wrote:
>
> From: LSERVde Volkskrant, PCM
>
<klantenservice@volkskrant.nl>
> Subject: RE: Uw klacht bezorging de Volkskrant
> To: gerbie7@yahoo.com
> Date: Saturday, 14 June, 2008, 10:45 AM
>
>
> Geachte heer Kappert,
> Bedankt voor uw bericht.
> U heeft ons laten weten dat u uw abonnement wenst te
> beëindigen wegens aanhoudende bezorgklachten. Wij
> betreuren dit ten zeerste. Voor deze vervelende gang van
> zaken bieden wij u onze excuses aan.
> Alvorens uw abonnement te beëindigen hebben wij uw klacht
> doorgestuurd naar de afdeling Klachtenmanagement. Mijn
> collega’s van die afdeling hebben meer tijd en
> mogelijkheden om structurele bezorgproblemen aan te pakken.
> Zij gaan onmiddellijk met uw klacht aan het werk om de
> oorzaak van het bezorgprobleem weg te nemen.
> Vervolgens zullen zij contact met u opnemen om de
> bevindingen met u te bespreken en te informeren of
u bereid
> bent uw abonnement te continueren. Mocht dit niet het geval
> zijn dan zal het abonnement uiteraard alsnog op de door u
> gemelde datum worden beëindigd.
> Ik hoop u hiermee voorlopig voldoende te hebben
> geïnformeerd. Indien u tussentijds nog vragen of
> opmerkingen over de bezorging heeft, laat het ons dan
> alstublieft weten.
> Met vriendelijke groet,
> Reinout Verbeek
> Klantenservice de Volkskrant

Dat was op 14 juni. De bezorging werd iets beter, maar niet goed genoeg om mijn abonnement alsnog te verlengen. Hier is mij ook nooit naargevraagd.

Begin deze maand mailde ik de Volkskrant:

—–Oorspronkelijk bericht—–
Van: Gerben Kappert [mailto:gerbie7@yahoo.com]
Verzonden: dinsdag 2 september 2008 20:56
Aan: LSERVde Volkskrant, PCM
Onderwerp: RE: Uw klacht bezorging de Volkskrant

Goedenavond,

in onderstaande mailwisseling heb ik op 14 juni jongstleden laten wetendat ik mijn abonnement op de Volkskrant niet wenste te verlengen. Dit zou half augustus aflopen.

Twee weken terug, net weer van vakantie, verbaasde ik me dat ik nog steeds de krant kreeg. Gezien de vele bezorgproblemen misschien ook wel logisch, waarom zou het nu wel goed gaan? Anders misschien compensatie voor de gemiste kranten of te laat bezorgde kranten. Tot mijn grote verbazing kreeg ik vorige week van de bank een rekeningoverzicht waarweer ruim 50 euro bleek te zijn geïnd voor nog een kwartaal krant.

Kunt u mij uitleggen waar het mis is gegaan?

met vriendelijke groet,

Gerben Kappert

Ik kreeg een kort antwoord op 5 september:

Geachte heer Kappert,

Bedankt voor uw bericht. Het is vervelend om te vernemen dat uw opzegging niet verwerkt is. Ik heb uw e-mail nu doorgestuurd naar de afdeling Klachtenmanagement. Deze afdeling is tevens verantwoordelijkvoor de verdere afhandeling van uw klacht en heeft als enige de bevoegdheid om een financiële regeling met u te treffen en een opzegging mogelijk te maken. Ik heb gevraagd om u z.s.m. terug te bellen of terug te e-mailen.

Met vriendelijke groet,

dhr. J. Junge
Klantenservice de Volkskrant

Sindsdien windstilte. Een mailtje naar het bovenstaand adres heeft geen zin, het adres is opgeheven. Volgens de site kan ik alleen met een abonneenummer een klacht indienen. Ondanks een kloppend nummer (staat op het rekeningoverzicht) laat de site mij niet toe.

Het enige formulier zonder dat nummer geeft continu een foutmelding. Er is dus geen enkele manier om contact op te nemen met de Volkskrant. Het dure telefoonnummer heeft alleen een stemherkenningssysteem, iemand aan de lijn krijgen is dus ook bijna onmogelijk.

Dus kies ik maar voor deze onelegante manier: Een stukje op het Volkskrantblog, hopend dat iemand van de afdeling Klantenservice op de eigen site kijkt en wel reageert. Want dat er iets goed mis is met de communicatie tussen krant en abonnee lijkt mij een understatement.

P.s. Dit stukje is dus een kopie van wat er op mijn VolkskrantBlog staat. Misschien dat ik dan eindelijk van de krant afkom.

Ik ben Kees Spiering niet

Tags

bloggen, boeken, Kees Spiering

Ik ben Kees Spiering niet. De kreet komt van diep. Zoals de Raggende Manne ooit zongen “Ik wil je broer niet zijn, zie je dat dan niet”. Het ritme klopt, of heet dat jambe bij gedichten? Te lang geleden dat ik die termen nog beheerste.

Ik schreef ooit een recensie over zijn boek. Zoals er hier elk jaar tientallen recensies verschijnen over boeken die ik gelezen heb. Maar om de een of andere reden schijnen er mensen te zijn, die denken dat deze web-log over Kees Spiering gaat. Het kan er natuurlijk mee te maken hebben dat de heer Spiering geen eigen website heeft. Of dat mensen niet goed lezen.

Wanneer ik naar de statistieken van mijn site kijk, blijkt dat de naam Kees Spierings een van de meest gezochte zoektermen is waardoor men op mijn pagina terecht komt. Vreemd, want ik schrijf veel vaker over wielrennen, voetbal en reizen. De namen Mart Smeets, Hein de Kort en Fausto Coppi zullen op mijn site veel vaker voorkomen dan die van Kees Spiering. Toch was vandaag de derde lezer (of juist niet-goed-lezer) die een reactie achterliet bij dat ene stukje over Kees Spiering. Drie reacties die voor de schrijver zijn, niet voor dit web-log.

Misschien is de heer Spiering wel zo ijdel dat hij zijn eigen naam zo nu en dan opzoekt via Google. Dat hebben we allemaal toch wel eens gedaan? Ik wel tenminste. Misschien komt hij dan ook op mijn web-log en kan hij contact opnemen met de zoekenden. Misschien is hij wel een eigen website aan het bouwen ondertussen.

Waarschijnlijker is het echter dat door dit stukje te schrijven nog meer mensen via Google op deze weblog terecht zullen komen, op zoek naar Kees Spiering. Bereik ik precies wat niet de bedoeling was. Voor al die mensen dan maar, een gedicht in het raam. Van Kees Spiering. Doe ik niet moeilijk over.

Isandlwana, Zuid Afrika

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto, Zuid Afrika

Kunstgras is de toekomst van het voetbal. Maar niet overal even logisch. In dit kleine dorpje in Zuid Afrika mocht er wel een voetbalveld komen, maar de telefoonpalen moesten blijven staan. Rand zestien dus ineens een houten paal in het veld. Lastig voor officiële wedstrijden volgens mij. De dorpsjeugd trekt er zich niets van aan. Die voetballen gewoon aan de andere kant.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s vanvoetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereldwordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Gerbie kijkt YouTube 024

In de categorie ‘hoe verzin je het?’ de subcategorie: ‘Verzinnen is tot daar aan toe, maar waarom voer je het uit?’ en daar dan weer de subsubcategorie ‘dat je het uitvoert moet je zelf weten, maar waarom film je het?’ van en tenslotte de subsubsubcategorie ‘waarom wil je dat filmpje in hemelsnaam met de wereld delen?’
Oftewel: ik heb u gewaarschuwd.

Peter van Straaten – Vader & Zoon houden vol, deel 7

Tags

boeken, boeken 2008, boekrecensie, lezen, Peter van Straaten

Peter van Straaten – Vader & Zoon houden vol, deel 7 (08-051)

Boekenmarkt in Deventer. Eerste weekend van augustus. De grootste boekenmarkt van Nederland en ik was er nog nooit geweest. Ook wel verklaarbaar, want naast boeken is reizen een van mijn passies. En augustus is nu eenmaal de maand waarin ik een grote lange reis kan maken. En dan ook nog eens veel tijd om te lezen. De boekenmarkt schiet er dus bij in.

Dit jaar waren de omstandigheden anders, dus kon ik mijn hart ophalen, kilometers lang boekenkramen door de hele stad, een paradijs voor de boekenfan die ik ben. Het duurde een tijdje voor ik de juiste sfeer had. Ik word niet zo vrolijk van dure kunstboeken en goedkope Grisham pockets, maar uiteindelijk kon ik al snel de kramen vinden waar ik wel tijd aan moest besteden en welke ik meteen kon negeren.

Op zo’n markt is het voor mij net als in een tweedehandsboekenzaak of bij de Slegte. Eenmaal een boek gekozen, dan ga ik niet met slechts twee boeken naar huis. Dus de keus van het eerste boek is belangrijk. Uiteindelijk viel het mee en keerde ik met 6 boeken thuiswaarts, waaronder deze van Peter van Straaten. In de loop der jaren heb ik veel boeken van Van Straaten gelezen, vooral deze serie over Vader en Zoon uit de jaren zeventig blijft erg leuk. Benieuwd of de schrijver zich binnenkort ook nog moet verantwoorden bij de openbare hetze die momenteel heerst in ons land en moet uitleggen waarom zijn subversieve stripverhalen in de jaren zeventig tot geweld in de jaren tachtig hebben geleid.

Ik lees ze in ieder geval altijd weer met plezier. In de trein naar huis had ik het boek al uit. Op weg naar de volgende dus maar…

Quote:”Blij dat ik geen huisje buiten heb! Al die stakkers met hun tweede huis! Ieder weekend moeten ze erheen, want het is tenslotte betaald. Komen ze in een ijskoud, vochtig, schimmelend boerderijtje en kijken het hele weekend naar natte weilanden!! Als het niet mist!” (blz. ergens in het midden)

Nummer: 08-051
Titel: Vader & Zoon houden vol, deel 7
Auteur: Peter van Straaten
Taal: Nederlands
Jaar: 1977
# Pagina’s: 112 (9700)
Categorie: Humor
ISBN: 90-6012354-9

Groene thee met vleugje honing

Tags

airco, onderwijs, school

Anderhalf jaar zitten we in een nieuw gebouw. Na een maand begonnen de klachten te komen. Te warm, niet genoeg zuurstof, koppijn, moe of op zijn Twents: sloerig. Maar dat waren opstartproblemen, een nieuw gebouw heeft altijd problemen met de klimaatbeheersing.

Na een half jaar was er een grote vakantie, 6 weken en alles zou beter worden, men had tijd genoeg om dingen te corrigeren. Ondertussen kregen we het advies om elke keer dat we dachten dat het niet goed was, een noodnummer te bellen. Sommige collegae belden 6 keer op dag. Minstens. En enkele keer kwam er een conciërge of uitzendkracht met een clipboard en een temperatuurmeter, maar verder dan constateren kwam niemand.

Na de zomer veranderde er natuurlijk niets. Vooral in computerlokalen bleek de temperatuur regelmatig subtropisch, ook al sneeuwde het buiten. De Arbo-dienst gaf het advies om gewoon massaal ziek te zijn, dus geen les meer te geven in sommige lokalen.

Het grote probleem blijkt de aanwezigheid van computers. De geruchten gaan dat er bij de bouw van het bouw geen rekening mee is gehouden dat er computers zouden worden gebouwd. Terwijl elk lokaal 1 computer heeft, sommige zelfs 30. Kacheltjes worden ze genoemd. En dat zijn ze ook. Maar ja, wanneer je een gigantisch schoolgebouw neerzet, hoe kun je dan ook rekening houden met computers? Zo vooruitstrevend is het onderwijs toch niet? Een telraam, een geodriehoek en een typmachine zijn modern genoeg.

Vlak voor de tweede zomervakantie kwam er iemand bij ons in de vergadering. Het zou na de zomer allemaal beter zijn. Hij garandeerde dat alles goed zou komen. Sceptici vroegen zich af wanneer ze dat ook al weer eerder hadden gehoord.

Nu, na anderhalf jaar begint het geduld bij velen op te raken. Klagende studenten, barstende koppijn aan het eind van de dag, docenten die weigeren bij bepaalde temperaturen les te geven, ouders die klagen bij de directie, oftewel er moest echt iets geboren.

Het ei van Columbus bleek een portable airconditioning. Een geweldig apparaat dat elders in het gebouw overbodig bleek. Het heeft slechts één nadeel: de hete lucht kan nergens heen, want er zitten geen ramen in de computerlokalen. Dus moet de afvoer de gang op. En dus voelt het in die gang net alsof je uit een vliegtuig stapt op een Caribisch eiland. 10 uur lang met koude lucht en dan de hitte in, het voelt alsof je een muur van warme lucht doormoet. Maar misschien hoort het wel zo, we zitten bij de opleiding Toerisme tenslotte.

Helaas bleek het apparaat ook niet helemaal schoon. Volgens een met moeite ademende langslopende collega zit er schimmel in. Een studente had het over groene thee met een vleugje honing. Hoe dan ook: het stonk gigantisch.

Een goede oplossing zou miljoenen kosten, is ons verteld. Lijkt me gek. Om een fatsoenlijk systeem van klimaatbeheersing aan te leggen in een nieuw gebouw begroot je toch vooraf? Voor miljoenen zet je een nieuw gebouw neer. Lijkt me ook goed. Geef ons de helft van die miljoenen, ik zoek een stukje grond en een aannemer, wij bouwen een klein schooltje, met ramen die open kunnen, en het probleem is opgelost. Kunnen we de roostermaker meteen ontlasten.

Binnenkort gaan de computers automatisch uit ’s avonds, alle beetjes helpen. Benieuwd naar de volgende stap. Want een definitieve oplossing, dat lijkt me nog iets te optimistisch.