11 donderdag apr 2019
Posted in Reisverhalen Overig
Het hek stond gewoon open, langs lopen was lastig. Dat het hotel al een tijdje geen gasten gezien had, was wel duidelijk. En voor ik het wist moest ik oppassen dat ik niet door een gat in de grond een etage lager viel. Voor de troep die her en der lag. Wanneer het hotel failliet is gegaan werd me niet duidelijk. Wel dat ik niet de eerste was die hier illegaal naar binnen was gelopen. En dat ik vergane glorie fotogeniek vind, was me al lang duidelijk.
12 maandag sep 2016
Posted in Reisverhalen Overig
Net als alle campings waar we de laatste jaren verbleven, is er ook hier elke avond mini-disco. Kinderen verwachten dat blijkbaar. En ze doen massaal mee. Niet overal dezelfde liedjes, maar kinderen zijn flexibel. Die doen zo mee.
Na de mini-disco begint dan meestal het programma voor de volwassenen. Daar haak ik meestal af. Ik geef meteen toe, als reisleiding voor een Engelse touroperator heb ik ook ooit een zomer meegedaan in een sketchshow waar alle goede smaak binnen een maand was uitgehaald en vervangen door nog plattere sketches, precies wat het publiek verwachtte. Maar op mijn eigen vakantie heb ik dat niet meer nodig. Ballonnen die op suggestieve manier aan hun eind moeten komen. Mannen die beha’s verzamelen in het publiek. Een zanger die fonetisch de grootste hits nazingt. Een presentator die zichzelf in vier talen grappig vindt. Nee, ik doe even niet mee.
Mijn verbazing was dan ook groot om op de tweede avond na de minidisco geconfronteerd te worden met klassiek ballet. Dus niet een kerel die als grapje een tutu had aangedaan en guitig naar het publiek kijkt, maar echte dansers die daadwerkelijk konden dansen.
En ook niet even als tussendoortje, nee, dit was het avondprogramma. Ik geef meteen toe. Not my cup of tea, maar wat een opluchting na vele jaren wansmaak. Ik zou er nooit voor naar een theater gaan, maar vol bewondering heb ik een heel stuk zitten kijken naar de jongelui die zich uitsloofden op het podium. In een van de pauzes zijn we afgehaakt. De kleine moest naar bed. Je kunt ook overdrijven.
Maar wat een opluchting: een camping met stijl.
Themaweek 9: Italië
04 vrijdag mrt 2016
Posted in Fotooo, Reisverhalen Overig
Tags
fotooo, grensbewaking, Italië, leger, ongeluk, Oostenrijk, politie, reizen, Slovenië, Tarvisio
Waarom rijdt een politieauto zo hard tegen de muur van een tunnel? Zo hard dat beide voorbanden lek zijn? Waarom is het leger er bij betrokken? Hoe kunnen twee legerauto’s en een andere politieauto zo snel ter plekke zijn? Waarom heeft de militair die mij tegen houdt een flink geweer in zijn handen? Hoe komt het dat hij geen woord Duits spreekt, ook al is hij op nog geen vijf kilometer van de grens met Oostenrijk, in een dorp dat vroeger zelfs Oostenrijks was? Waarom mocht ik eerst de tunnel nog in, maar werd toen toch tegengehouden? Waarom moest ik zelfs omdraaien en buiten de tunnel wachten, terwijl ik meteen nadat ik dat had gedaan alsnog door mocht rijden?
Waarom…
22 maandag jun 2015
Een van de mooiste reisprogramma’s van de laatste jaren wordt uitgezonden door de BBC. Die omroep heeft natuurlijk een reputatie hoog te houden dankzij series met Billy Connolly en Michael Palin, maar het idee van deze serie is eigenlijk nog simpeler. Je stuurt twee Britten op pad met de opdracht een van de gevaarlijkste wegen op de aardbol te rijden. Liefst een komiek aan boord, twee die elkaar slechts vaag kennen helpt vaak ook. En dat levert prachtige beelden op.
Dangerous Roads kent drie seizoenen, in totaal negen afleveringen. De kracht van de BBC is nooit de kwantiteit geweest, altijd de kwaliteit. Twaalf keer Fawlty Towers, ook de Young Ones kwamen niet verder dan dat. Vergelijk dat met Friends of Married with Children, in het begin aardige series, maar op het laatst keek niemand meer. Terug naar de reizigers.
Alaska was de eerste bestemming, de laatste trip ging dwars door Bolivia. Online is er niet al te veel terug te vinden, al denk dat ik dat als je een beetje handig bent met torrents, alle afleveringen wel te achterhalen zijn. Prachtige beelden, wegen die de naam niet mogen dragen, geweldige reacties, mooie ontmoetingen, alles zit er in. Enige nadeel is dat het soms iets te geregisseerd is. De momenten van pech lijken onoplosbaar, maar met een camerateam in de buurt zal het nooit echt levensgevaarlijk worden. De beelden worden net iets mooier en spectaculairder gebracht dan nodig.
De aflevering dwars door Georgie is nog wel te zien:
Georgia – Worlds Most Dangerous Roads (2013, BBC) from Jelger on Vimeo.
19 dinsdag apr 2011
Posted in Kunst omdat het kan, Reisverhalen Overig
Tags
Bilbao, Guggenheim, kunst, reizen, Sophie Calle, Spanje, vakantie
Al bijna twee jaar geleden waren we in Bilbao en bezochten we het Guggenheim museum dat daar sinds een aantal jaar een vestiging heeft. Nu ben ik niet zo’n kunstliefhebber, laat staan een kenner, maar zo nu en dan een beetje cultuur is zeker niet verkeerd.
Voor mij is kunst verwonderen. Als ik me moet afvragen wat iets is, waarom het gemaakt is, wat de gedachte er achter is, dan is het goed. Of het mooi is, is een heel andere vraag. Ik kwam ruim aan mijn trekken daar. Al voor we binnen waren was het de moeite. Schitterend gebouw met een kwijlende van bloemen gemaakte hond ervoor.
Ook binnen zag ik genoeg om me te verbazen. Hangende auto’s, boten vol porseleinen scherven, dode wolven en gedeeltelijk afgemaakte beelden. Fascinerend.
Maar de naam die me twintig maanden later nog steeds is bijgebleven is Sophie Calle. Ik hoef niet eens te zoeken in mijn aantekeningenschriftje, ze heeft indruk gemaakt. Sophie Calle is een fotografe die allerlei bijzonder projecten bedacht. Meer dan alleen een beeld dus. En er hingen prachtige foto’s van haar. Maar het leukste idee vond ik haar project ‘Detective’.
“In 1981 at Calle’s request, her mother hired a private detective to follow her daughter, photograph her in secret and record her every movement. It was, in Calle’s words, an attempt ‘to provide photographic evidence of my own existence’. Entitled The Shadow and displayed in the Guggenheim museum in Bilbao, Spain. She spends an entire day aware of her follower whom she writes about in frequent journal entries throughout the day. She writes of this unknown man with a kind of love as she imagines herself “showing” him her favorite places in Paris.”
Dus foto’s van haar zelf, zonder dat ze doorheeft dat ze gevolgd wordt, terwijl ze weet dat ze een dezer dagen geschaduwd wordt. Prachtig gegeven. Heerlijke gedachtekronkel. Iemand die zoiets absurds kan bedenken maakt wat mij betreft Kunst met een hoofdletter K. Even zoekend op het web, zie ik dat ik niet de enige ben die het idee goed vond: Review The Detective.
Als je even verder zoekt zijn er zelfs wat foto’s te vinden in dit document. Op de tweede bladzijde. Zelf stond ik met mijn camera in de hand klaar om een foto van de muur te maken waar het project hing, maar werd ik streng toegesproken door een Baskische dame in een uniform die blijkbaar de taak had om toeristen af te snauwen. Ze was er goed in. Achteraf is het project alleen maar mooier geworden omdat ik geen bewijs heb dat ik het gezien heb.
Via NRC.TV een filmpje over deze intrigerende kunstenares:
http://nrc.tv/video/nrcnu_/article1366166.ece/De_kunst_van_Calle?service=Embed
19 zaterdag mrt 2011
Posted in Reisverhalen Overig, Suus schrijft
09 woensdag mrt 2011
Posted in Reisverhalen Overig, Suus schrijft
View Suus op Cuba in a larger map
Vandaag gingen we met de bus. Dat was ook best leuk. Ik mocht alleen niet rondlopen, dat was dan wel weer jammer. Ik vond het vliegtuig toch een stuk leuker, daar kon ik tenminste mijn eigen gang gaan, rondlopen, op stoelen klimmen. Een vliegtuig is ook veel groter. Later als ik groot ben, dan wil ik een vliegtuig en geen bus.
In de bus zeiden papa en mama steeds dat ik moest slapen. Maar ik wilde helemaal niet slapen, rondkijken, naast papa zitten, dan weer naast mama zitten, dan weer terug. En nog een keer, veel te gezellig.
Viel ik op het laatst in slaap, was het weer niet goed. Maakten ze me wakker, omdat we uit de bus moesten. Ze wisten volgens mij echt niet wat ze wilden hoor. Toen gingen we naar een hotel. Dat was wel leuk, want daar hadden ze een heel groot zwembad. Dus ik mocht met mama zwemmen. Papa ging een boekje lezen onder de parasol, saaie piet. Gelukkig kwam hij later ook wel in het zwembad. Kon ik ze allebei onderdrukken, dat is lachen!
Van de kant springen is ook erg leuk trouwens. Zeker toen ik door had hoe je zelf op de kant kon klimmen. Dan liep ik heen en weer op de kant, zodat papa niet doorhad waar ik in het water zou springen. Hij de hele tijd meezwemmen in het water, ging ik snel weer de andere kant op.
Zwemmen is toch wel een hobby van mij geworden kun je zeggen.
11 dinsdag mei 2010
Posted in Reisverhalen Overig
En dat is deze keer geen prijsvraag. Meer een frustratie. Twee weken geleden tijdens de werkweek waren we in Venetië. Schitterende stad, mooie dag, prachtig weer, veel te zien. Bij de Brug der zuchten (Ponte dei Sospiri), een van de beroemdste plekken van de stad maakte ik de volgende foto.
Nu ben ik, misschien niet geheel toevallig, eerder in die stad geweest en ik kon me toch herinneren dat de Brug der zuchten er iets anders uitzag. En gelukkig heb ik een redelijk goed bijgewerkt fotoarchief. En daar vond ik de volgende foto, ruim twee jaar geleden genomen:
Twee foto’s, zelfde plek, alleen het zicht is iets anders. Is er nu geen plek meer mogelijk zonder reclame in deze wereld? Levert die gigantisch grote lelijke poster zo veel op dat de gemeente Venetië toestemming geeft een van de mooiste plekken van de stad te vervuilen? Misschien moet ik maar eens naar een wedkantoor. Binnen twintig jaar zijn het Vrijheidsbeeld, de Eiffeltoren, Opera House en de watervallen van Iguazu ook van reclame voorzien. Welke odds zou ik krijgen?
20 vrijdag mrt 2009
Posted in Reisverhalen Overig
20 klachten heeft de Reisrevue verzameld. Eigenlijk overgenomen, want het zijn Britse klachten. Jan Lokhoff van het blad probeert ook een Nederlandse versie te maken. Er staan zeer leuke klachten in de top 20. Een van mijn favorieten is: “Niemand had ons verteld dat er vissen in de zee zouden zwemmen. Onze kinderen zijn erg geschrokken.” Ook een hele mooie: “Onze vlucht van Engeland naar Jamaica duurde ruim negen uur, terwijl de Amerikanen er maar drie uur over deden.”
In de seizoenen dat ik in het buitenland werkte kreeg ik natuurlijk ook de meest absurde vragen en klachten. De top 20 komt mij dan ook bekend voor. Engelsen die klagen dat het eten wel erg Spaans is, terwijl ze in Spanje zijn, was niet eens een bijzondere. Een hele mooie vond ik ook de Engelsman die zich afvroeg of hij wel in Griekenland was. Het antwoord dat hij op Menorca was, verbaasde hem. “Dat is toch de naam van het appartementencomplex?” klonk het oprecht. We konden niets voor hem doen.
Van mannen die vreemdgingen tijdens hun huwelijksreis tot Duitsers die dachten dat hun Anwalt wel even de vakantie zou terugverdienen omdat ze de eerste nacht overboekt waren, er zit een boek in. Moet ik misschien ook maar eens schrijven. Het herhalen van de Vakantieman uit de jaren tachtig en negentig zou volgens mij zeker een succes zijn. Met je voeten in de Middellandse zee staand op een kaart van Europa Moskou aanwijzen als de plek waar ze op dat moment staan. Geweldige beelden.
Tegenwoordig is het mijn favoriete vak. In het tweede jaar geef ik reisbegeleiding en bezoek ik tientallen welkomstbijeenkomsten in fictieve bestemmingen per schooljaar. En die mag ik altijd eindigen met een rollenspel. Van mislukte excursies tot verzekeringsscams, het blijft leuk om te zien hoe de studenten er mee omgaan. Deze top twintig heeft me trouwens nog wel weer wat ideeën voor volgend jaar opgeleverd. Overigens is een van de eerste regels die ik de leerlingen leer dat de doorsnee toerist zijn hersens op het vliegveld heeft achtergelaten.
In Little Britain konden we de laatste jaren trouwens het toppunt van service zien. Carol Beer laat zien hoe een standplaatshostess ook met klanten kan omgaan…
11 maandag sep 2006
Posted in Reisverhalen Overig
Tags
Carta Vieja, Gerbie on tour, Panama, reizen, rondleiding, rum
Een minuut of twintig en dan zou je er zijn, volgens de reisbijbel, de Lonely planet, die het, zoals wel vaker overigens, niet geheel correct weergaf. Typisch zo’n voorbeeld van opschrijven van wat je via via gehoord hebt, maar nog niet zelf geprobeerd hebt. Pas na een aantal keren vragen wist iemand bij het busstation hoe ik er zou kunnen komen. Die bus, dan overstappen en dan nog een korte wandeling en dan zou ik bij de poort van de fabriek staan. De twintig minuten waren al voorbij met het wachten totdat de bus volzit. Want wanneer de bus niet op zijn minst bijna vol zit, heeft het geen nut om te vertrekken.
Een tijdschema is hier niet bekend. Wanneer we eindelijk vertrekken, rijden we eerst nog een stukje erg langzaam door David, de derde stad van Panama, om her en der nog wat mensen op te pikken. Ruim een half uur later vertelt de cobrador, hier ook wel ayudante genoemd (iemand die in een minibus de deur open en dicht doet, de bestemming schreeuwt naar potentiële reizigers aan de kant van de weg, bagage aanneemt en het later ook weer naast het busje neerzet bij het uitstappen, oudjes en kleine kinderen helpt met in- en uitstappen, maar vooral ervoor zorgt dat iedereen betaald), dat ik hier moet uitstappen.
De tweede bus die ik moet nemen is iets kleiner en al bijna vol, dus ik heb mazzel, hij staat op het punt van vertrekken. Ik heb zelfs twee keer geluk, zo’n tien minuten later blijkt dat ik niet de enige ben die naar de fabriek gaat, dus rijdt de bus even de lange oprijlaan op, ons daarmee een lange wandeling besparend. Dat ik daardoor meer moet betalen dan de normale prijs voor het ritje, neem ik dan ook voor lief. Zo nu en dan heb je in dit gedeelte van de wereld te maken met de zogenaamde ‘gringo-tax’. Ik betaal uiteindelijk toch maar een bedrag dat zo laag is, dat ik in Nederland van de NS wel het perron op mag, maar moet beloven niet naar de treinen te kijken.
De geur buiten is erg sterk. De ketels waar de fermentatie in plaats vindt, zijn open ketels en staan aan de kant van het complex waar ik naar binnen kom. Na de poort is het niet helemaal duidelijk waar ik heen moet, totdat een dame me wijst op de deur waar ‘La Gerencia’ op staat. Het blijkt dat achter die deur niet de directeur zelf zit, zoals je zou vermoeden, maar een secretaresse die een andere jongedame de fabriek in stuurt nadat ik kenbaar maakte dat ik voor de rondleiding kwam. Er wordt iemand rechtstreeks van de werkvloer gehaald, die mij een rondleiding mag geven.
De fabriek is niet eens zo heel groot, een belangrijk gedeelte van de ruimte wordt gebruikt voor de opslag van de rum, waarvoor vanuit Canada een speciaal soort hout wordt geïmporteerd. Ik begrijp helaas niet alles wat me uitgelegd wordt, deels door het Spaans dat al snel erg technisch wordt, deels ook door het lawaai dat hier, als in alle fabrieken, heerst. Mijn gids is erg vriendelijk en vertelt me precies hoe de rum hier gemaakt wordt en wat het verschil is met rum in andere landen.
En ook vertelt hij me over een bijproduct dat in deze fabriek gemaakt wordt. ‘Ginebra Holandesa’. Ik had al wel eens een fles in de supermarkt gezien, maar wist dus niet dat dat ook hier gemaakt werd. Ik vertel hem dat ik uit Nederland kom en probeer hem ‘jenever’ op zijn Hollands uit te laten spreken. Het lukt me niet. We zijn ondertussen in de laatste hal aangekomen, waar de flessen over de lopende band aankomen en daarna, handmatig, in dozen wordt gestopt. De band waar de kleinere flessen normaal gesproken afkomen, staat stil.
Sinds een week blijkt het, de benodigde onderdelen voor reparatie zijn nog niet gearriveerd. Ondertussen moet heel Panama dus maar de grote flessen kopen, ik vind iets van de Latino desorganisatie wel grappig. Mijn gids verontschuldigt zich, hij is namelijk erg druk en de dag staat op afsluiten, hij moet nog het een en ander doen. Ik wordt weer bij de secretaresse afgeleverd en waar ik een miniflesje erg oude rum krijg, op voorwaarde dat ik mijn naam in het gastenboek schrijf. Geen probleem dus.
Tussen het suikerriet door loop ik terug naar de openbare weg, ondertussen het foldertje lezend dat ik kreeg, waar een hoop letterlijk vertaald, en dus erg slecht, Engels in staat. Op de hoek van de straat wacht ik op de bus, maar krijg ik even later een lift van een oud busje dat vanaf de fabriek gereden wordt. Even daarvoor was een nieuwe pick-up truck al langsgereden (management?), maar deze neemt mij mee. De arbeiders uit de fabriek leveren me netjes af bij de bushalte aan de grote weg. Een paar dagen later drink ik twee smakelijke Cuba Libre’s met dank aan de fabriek Carta Vieja.
(David, Panama, mei 2000)
De website van Carta Vieja
29 dinsdag aug 2006
Posted in Reisverhalen Overig
Tags
In korte broek en t-shirt loop ik door de stad. Ik ben op weg naar de Domain, een park aan de rand van het centrum. De Domain is voor Sydney, wat het Vondelpark voor Amsterdam is. Alleen staan er wat minder bomen en is er geen vijver. Afgelopen week was er nog een alternatief rockfestival, ze hebben het podium laten staan, omdat vandaag het spektakel ‘Carols in the Domain’ zal plaatsvinden.
De bijlage in de krant van afgelopen zondag heb ik bewaard, niet alleen zit er een plattegrond bij, maar ook veel informatie over hoe en wat, maar het allerbelangrijkste zijn de middenpagina’s waar alle teksten van de beroemde kerstliederen afgedrukt staan. En de bedoeling schijnt dus te zijn dat iedereen gezellig met elkaar die liederen gaat zingen vanavond. Het blijft natuurlijk een gek idee om kerst te vieren, terwijl je overdag in de schaduw moet blijven omdat je je anders verbrandt. Maar zo is het op het zuidelijk halfrond.
Een witte kerst betekent hier een strand opzoeken waar het zand nog echt wit is. En dus verschijnen hier in de stad gewoon de kerstbomen, zitten in de malls overal Santa Clausen en begint de televisie met de eerste kerstspecial. Vandaag worden er in het park meer dan 100.000 toeschouwers verwacht. Dat zou een record betekenen. Het concert heeft vele grote namen (schijnt) en wordt live op de televisie uitgezonden. Her en der in het park staan grote videoschermen, voor degenen die het podium niet goed kunnen zien, wat met dit bezoekersaantal natuurlijk niet gek is. Het is gratis en het programma loopt al vanaf het begin van de middag.
Als ik aankom, in het begin van de avond, tegen de schemering, zit het park al zo goed als vol. Zit is het juiste woord. Bijna nergens staat iemand te kijken. Overal liggen dekens, zeilen, doeken en lakens waarop hele families hebben plaatsgenomen. En niet alleen families. Dit is echt een festijn voor iedereen. Groepen scholieren zitten samen te wachten, naast families met kleine kinderen, sommigen met oma en opa ook nog op het laken. Slechts een enkeling heeft een klapstoeltje meegenomen, de meerderheid zit gewoon op de grond.
Wel is te zien dat velen hier vandaag al vroeg waren om een goede plek te vinden. Speelgoed en boekjes voor de kinderen liggen overal verspreid, vele lege flessen zijn te zien, ten teken dat ze het heetste gedeelte van de dag hebben overleefd zonder uit te drogen en het merendeel van de bezoekers heeft wel wat te eten bij zich en geniet nu van de avondmaaltijd c.q. picknick uit koelbox en picknickmand. Voor degenen die erg hongerig zijn of eten vergaten mee te nemen zijn er gelukkig genoeg kraampjes waar wat te eten valt te halen. Opvallend is dat de pancakes tent ook het woord poffertjes adverteert. Is dat naast apartheid het tweede Nederlandse woord dat de hele wereld over gaat?
Er hangt een echte kerststemming. De eerste kaarsen worden aangestoken, de ouders zingen alvast liedjes met hun kinderen en bijna iedereen heeft zich wel op de een of andere manier uitgedost. Santa mutsen zijn in de meerderheid maar ook de geweien van de rendieren, met een soort diadeem op het hoofd zijn overal zichtbaar, terwijl de kinderen met speciale kerstshirts zijn uitgedost, hun gezicht beschilderd hebben en meerdere jongedames een slinger uit de kerstboom hebben geplukt vanochtend en die nu gebruiken om hun haar in een paardenstaart te houden, of als boa om hun hangen, zonder dat het zo warm is.
Het duurt nog even voordat het gaat beginnen en ik voel echt dat er nog hoop is. De wereld mag dan weliswaar ten onder gaan aan hel en verdoemenis, milieuverontreiniging en oorlogen, hebzucht en individualisme, maar wie hier vandaag rond loopt moet toch weer hoop krijgen. Hier komen meer dan honderdduizend mensen samen om in een park te zitten en samen van de kerstgedachte te genieten en wat liedjes te zingen. Ik voel me een echte softie, maar ik vind het eigenlijk gewoon een schitterend idee. Ik heb de teksten in mijn rugzakje zitten en ben van plan al die liedjes, waarvan ik de melodie vaak wel ken, maar de tekst meestal niet wist, noch in het Nederlands, noch in het Engels, straks uit volle borst mee te zingen. Iedereen kent wel het refrein van Jingle Bells, maar wie kent de coupletten ook nog eens? Maar met de tekst in de hand moet dat toch te doen zijn.
Rond half negen wordt het bal geopend en begint de uitzending op de televisie. En meteen valt het me al ietwat tegen. De eerste rijen moeten juichen en klappen, omdat dat zo mooi staat op televisie en de eerste nummers die gezongen worden ken ik eigenlijk helemaal niet. Al snel wordt duidelijk dat het hier vanavond om een televisieprogramma gaat met een heleboel publiek. Terwijl ik eigenlijk de hoop had dat het ging om een openbaar concert, dat ook nog eens op televisie wordt uitgezonden. Het verschil lijkt niet groot, maar dat is het wel. Want tijdens de reclame op de televisie, gebeurt er hier helemaal niets. Daarbij wordt het publiek eigenlijk er niet echt bij betrokken. Wie niet binnen dertig meter van het podium zit (en dat is de meerderheid), zit er voor zichzelf. Dus verandert er eigenlijk er weinig met voordien. De groepjes en families zitten op hun deken gezellig te praten, terwijl op het podium de ene na de andere artiest voorbijkomt. Een show van ruim 2 uur moet gevuld worden, dus is het onvermijdelijk dat het blik b-artiesten is losgetrokken, wat dat betreft is Australië nauwelijks groter dan Nederland. Qua oppervlakte doen ze dan wel leuk mee, qua inwoneraantal verslaan ze Nederland maar nipt.
En als ik eens even goed nadenk ken ik eigenlijk ook niet meer dan een handvol kerstliederen. En dus komen er ook vele onbekende liedjes voorbij, mag de ster van Annie gewoon haar eigen ‘tomorrow, tomorrow, I’ll love you, tomorrow’ zingen, zodat men tenminste een extra bekend nummer heeft en sluiten meerdere artiesten af met een medley waarin ‘Jingle bells’ regelmatig voorbijkomt en meestal alleen dat gedeelte dan iedereen mee kan zingen zonder tekstblad. De avond duurt wel erg lang. Niki Webster, tijdens de Olympische Spelen een grote ster, klinkt nu als elk ander schoolkind met een redelijke stem en een of andere operaster is blijkbaar goed genoeg om met helikopter te worden gebracht en wordt na zijn optreden meteen weer afgevoerd, waardoor 190.000 ogen de helikopter volgen, onderwijl het podium negerend.
Aan het eind is er nog de voorspelbare afsluitende medley van alle artiesten samen, terwijl de eerste toeschouwers dan al het park uitstromen en het vuurwerk de aandacht weer eens een keer van het podium wegtrekt. Op weg naar huis weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik moet denken. Dit was uniek, ik heb het tenminste nog nooit eerder gezien, gehoord of gelezen, maar aan de andere kant was het saai, veel te lang en veel te veel op de televisie gericht.
Maar misschien moeten we het in Nederland maar eens proberen in het Vondelpark, de Goffert of Zuiderpark. Al was het alleen maar eens om Anouk naast Benny Neyman op het podium te zien staan, om Imca Marina met Krezip als begeleiding te zien. Rick de Leeuw en Andre Hazes in een Amsterdams duet. Ik geef het het voordeel van de twijfel.
(Sydney, Australië, december 2000)
14 dinsdag mrt 2006
Posted in Reisverhalen Overig
Embassy
Het is eerste kerstdag en alles, maar dan ook echt alles, is gesloten. Ik loop rond door Canberra, de bedachte hoofdstad van Australië. Ik heb in het park rond het Parlement house de borden gelezen die het een en ander vertellen over het ontstaan van de stad, het gebouw zelf en de dingen eromheen en ben net langs het oude Parlement house gelopen, dat ruim een decennium met pensioen mocht.
En dan zie ik tegenover dat oude gebouw een oud tuinschuurtje staan. Tenminste zo ziet het eruit. Aan de graffiti erop en de borden ernaast herken ik het als de Aboriginal embassy. Iemand zet een bord dat door de wind was omgeblazen weer rechtop en loopt naar een soort tentenkamp vlak erachter. Ik ben, natuurlijk, nieuwsgierig en loop naar de ambassade. Er zijn twee gebouwtjes.
Het eerste is klein, zit dicht en heeft een zonnepaneel boven op het dak, waarvandaan een elektriciteitskabel loopt naar het kamp, zo’n vijftig meter verderop. Op de zijkant staan politieke kreten, de grootste gaat over Redfern, een stadsdeel in Sydney, waar relatief veel Aboriginals wonen. Wat er daar precies ooit is fout gegaan is me onbekend, maar het is blijkbaar geen hoogtepunt in de Australische geschiedenis. Ik heb wel eens door Redfern gelopen en het is niet een van de mooiste suburbs van Sydney en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Aan de rand is een groot park, waar ook een soort tentenkamp is, met soortgelijke borden, Aboriginal vlaggen en een ambassade. Ik was er al eens naar toe gelopen, maar vond de sfeer er nu niet bepaald uitnodigend. Men protesteert er tegen de behandeling van de Aboriginals in Australië door de jaren heen, maar wat ze concreet doen, behalve in een park slapen in tenten en oude auto’s wordt niet echt duidelijk. Ik deed wel een poging wat dichterbij te komen, liep er vlak langs heen, met de intentie wat informatie te krijgen van een van de protesteerders, maar behalve een verzoek voor wat kleingeld van een van de aboriginals ben ik niet gekomen.
Het tweede heeft de titel ambassade gekregen. De deur staat open, maar er is niemand binnen. Ik wacht in de deuropening op iemand. De man die het bord rechtop zette? Een aboriginal woordvoerder? Ik weet het eigenlijk niet, maar besluit naar een paar minuten toch maar naar binnen te gaan. Blijkbaar is dat de bedoeling. De binnenkant van het koekblik, zo’n 5 bij 3 meter groot, hangt helemaal vol met posters, brieven, krantenartikelen, foto’s, kaarten en ander actiemateriaal. Zelfs het plafond is niet zichtbaar. Ik ben vooral geïnteresseerd in de geschiedenis van de aboriginals in het algemeen en deze ambassade in het bijzonder en wordt op mijn wenken bediend door allerlei krantenartikelen aan de muur over dit gebouwtje. Aandachtig ben ik aan het lezen, als ik achter me wat geluid hoor. Het blijkt een Aziatische toerist te zijn, die binnenkomt met een camera en aan mij vraagt of hij die mag gebruiken. Ik vertel hem dat ik net als hem een buitenlander ben, maar dat ik aanneem dat het geen probleem is.
Nog voor ik het tweede artikel aan de muur helemaal heb kunnen lezen is er een hele buslading Chinezen binnengeweest en weer vertrokken. Velen hebben alleen even gekeken, anderen hebben nog een foto gemaakt, een enkeling ging met een videocamera even rond. Het gastenboek werd fanatiek gesigneerd, ook al was men slechts een paar seconden binnen en is de ambassade niet meer dan een van de vele attracties die ze in het drukke programma moeten stoppen. Terwijl ik met een volgend artikel bezig ben komt er een Turkse familie binnen. De vader gebruikt de gelegenheid om op het oude bankstel neer te ploffen en een sigaret te roken, terwijl het kleinste kind ongehinderd overal aan mag zitten. De oudste dochter en moeder kijken even rond, maar echte interesse tonen ze ook niet. Als ze zijn vertrokken zie ik dat ze net als de Chinezen hun bezoek hebben vereeuwigd met een handtekening. Ik lees nu ook dat het geen gastenboek is, maar een petitie namens de aboriginals voor de regering, die vraagt om rechten voor de oorspronkelijke bevolking en erkenning van de fouten die de Australiërs in het verleden gemaakt hebben. Dit staat in een verhaaltje, in vrij kleine letters, bovenaan het papier, maar niemand was hier lang genoeg binnen om dat allemaal te lezen. Desondanks is het papier vandaag al half vol, op de rustigste dag van het jaar. Op deze manier moeten ze vele handtekeningen kunnen krijgen.
Ik lees een hoop interessante feiten over de aboriginals, maar vooral over de behandeling die ze over de jaren hebben gekregen. Over hoe de Zuid-Afrikaanse politie aan het begin van de apartheid hier stage kwam lopen, om te zien hoe je met zwarten omging. Over het feit dat de levensverwachting van de aboriginals gemiddeld zeker zo’n 20 jaar korter is dan van de gemiddelde Australiër. Over moorden en zelfmoorden in politiecellen, jaar in, jaar uit. En over het ontstaan van de ambassade in 1972. Over de worsteling die de eerste jaren was, toen de politie de ambassade meerdere malen sloot, tenten afbrak of zelfs vernielde, over de massale protesten in de jaren zeventig. Hoe het tentenkamp en de ambassade over de jaren heen steeds bekender werd en sinds het begin van de jaren negentig erkend werd door de Australische equivalent van monumentenzorg. Maar dat wil nog steeds niet zeggen dat de oorspronkelijke bevolking het goed heeft. Ik lees een soort nieuwsbrief, wat eruitziet als een gekopieerd schoolkrantje en wat een soort kerkkrantje blijkt te zijn en ik verbaas me over de christelijke aboriginals erin.
Al de tijd dat ik hier binnen zit, is er niemand die even komt kijken. Ik zou de post, die in een standaard kantoorbakje op een bankje staat, kunnen openen of zelfs meenemen. Het interesseert blijkbaar niemand. Ik lees nog een ander boekje, wat een soort buurtkrantje is, blijkbaar een buurt waarin nogal wat aboriginals wonen hier in Canberra, maar echt schokkend nieuws staat daar ook niet in. Ik realiseer me dat ik al ruim vier maanden in dit land ben, maar nog niet heb gesproken met iemand van de oorspronkelijke bevolking. Natuurlijk heb ik ze wel gezien, en er ook wel eens een woord of twee mee gewisseld, maar een echt gesprek is me nog niet gelukt. Het is wat meerdere Australiërs me al verteld hebben. Men leeft naast elkaar in hetzelfde land, maar onderling contact is miniem. Het officiële sorry, waar zowel de aboriginal bevolking, als ook vele Australiërs op hopen, komt maar niet over de lippen van de premier John Howard. Aan de andere kant vind ik het moeilijk sympathie te hebben voor pamfletten waarin geclaimd wordt dat dit ‘our land’ is. Dat ‘sovereignity’ een eerste vereiste is. Natuurlijk weet ik dat ze hier al veel langer zijn dan de import bevolking die nu het land beheerst. Maar een oplossing is het natuurlijk nooit, wanneer je de situatie terug wil die al een paar honderd jaar verstoord is.
En over het ‘bezitten’ van land bestaan natuurlijk vele filosofieën, de mijne is vrij eenvoudig. Land is er, dat kun je niet bezitten. Ik teken de petitie voordat ik vertrek, voor wat het waard is en zet buiten het bord, dat ondertussen alweer is omgewaaid, weer rechtop. Ik lees meerdere taalfouten op een van de ander borden. Blak zonder c. Binnen zag ik op een van de posters een f, waarbij de streepjes de verkeerde kant opstonden. Ik vraag me af of dit gebrek aan scholing is, of dat ze de fouten bewust gemaakt worden. Om aandacht te trekken, of om de overheersers er op te wijzen dat ze weliswaar hun taal hebben geleerd, maar dat ze die taal nooit als eigen zullen zien. Ik loop langs het tentenkamp terug naar de stad. Ik zie erg weinig mensen. Er staat een portable toilet, zoals je die ook bij popconcerten ziet, nergens zie ik stromend water. De enkeling die ik zie rondlopen, nooit dichtbij genoeg of vriendelijk genoeg kijkend om aanspreekbaar over te komen, is zeker geen lid van de oorspronkelijke bevolking.
Het ziet er naar uit dat, zoals de lokale bevolking ze noemt, enkele hippies sympathiek tegenover de zaak van de aboriginals staat en wil helpen door hier het kamp te bemannen. Wat men precies hoopt te bereiken door in erbarmelijke omstandigheden hier achter dit gebouwtje te leven, blijft me onduidelijk. Zoals zoveel onduidelijk blijft. Waarom een ambassade, zonder dat die bemand wordt? (Een dag later ben ik nog een keer voorbij gegaan en trof dezelfde situatie aan. Toeristen die de petitie ongelezen tekenen en een leeg hokje. Het bord lag alweer plat op het gras.) Waarom de weinig effectieve politieke kreten zonder enige uitleg op de zijkanten van deze gebouwtjes? Waarom het tentenkamp, waar velen zouden kunnen wonen, maar waar slechts een enkeling rondhangt? Waarom de Australiërs niet van hun vooroordelen afbrengen door te laten zien dat niet alle Aboriginals dronkaards, druggebruikers en criminelen zijn? Hoe interessant ik het ook allemaal vind en hoe graag ik wat meer zou willen weten, ik heb alleen maar meer vragen en geen antwoorden.
(Canberra, Australië, 27 december 2000)
09 zondag okt 2005
Posted in Reisverhalen Overig
Na ruim tienduizend kilometer op de wegen van Australie, heb ik zo langzamerhand genoeg tijd gehad om mijn medeweggebruikers eens te observeren. Ook al woont de overgrote meerderheid van de bevolking in een van de vijf grote steden, het grootste gedeelte van het land is leeg, met een paar wegen er dwars doorheen. De outback heet dat hier. En daar heersen eigen regels, er is een duidelijke pikorde van weggebruikers op de weg.
1. Road trains. Het schijnt dat dit land te groot is voor echte treinen, met uitzondering van een paar behoorlijk overprijsde, lange afstandstreinen voor de toeristen. Alles wat getransporteerd moet worden, moet dus over de weg. Een road train is een grote vrachtwagen, met minstens een, meestal twee, soms zelfs drie aanhangers. Op die manier kan een chauffeur alles in een keer door de woestijn transporteren. Een road train kan meer dan 50 meter lang zijn, de chauffeur heeft dus een gigantische massa te controleren, een kleine auto merkt hij niet eens op, al zou hij er tegen aan botsen. Alle weggebruikers respecteren het recht van de sterkste.
Herkenbaar op de weg: Dat gigantische gebouw dat op je afkomt aan de andere kant van de weg, waarvoor je zonder uitzondering snelheid vermindert en richting de tegenoverliggende berm gaat. Aan jouw kant van de weg zijn het diegenen waarbij je tijdens het inhalen een heel cassettebandje afspeelt. Het enige wat eigenlijk ontbreekt, is de bumpersticker die hier blijkbaar nog niet zo is ingeburgerd. ‘Dames, de mijne is errug lang’ lijkt me toch zeker wel van toepassing.
Van de weg: bij benzinepompen en roadhouses (een soort van combinatie van benzinepomp, buurtwinkel, kroeg, garage, motel en camping) zijn het degenen met armen zo dik als bij normale mensen de benen, meestal met een paar plakplaatjes als decoratie er op, gestoken in een mouwloos shirtje met een korte broek eronder. Niet de meest praatgrage personen.
2. Truckies. Behalve de road trains zijn er natuurlijk ook ‘gewone’ vrachtwagenchauffeurs. Zij werken lange dagen voor erg weinig geld, klagen daar dan ook continu over. De concurrentie is moordend, dus echt iets veranderen kunnen ze niet. De dreigementen van een staking klinken regelmatig, maar worden nooit uitgevoerd, een paar Franse collega’s of boeren zouden ze in een middag kunnen uitleggen hoe je een land platlegt. Ondertussen rijden ze gewoon door en zijn ze een gevaar op de weg, het percentage dat in slaap valt achter het stuur, is het hoogst in deze categorie.
Op de weg: vrachtwagens, zoals ze overal op de wereld herkenbaar zijn.
Van de weg: een schijnbaar vergelijkbaar uiterlijk met de bovenstaande categorie, alleen is de truckie wat praatgrager. Hij doet voorkomen alsof zijn beroep een van de zwaarste beroepen is die bestaat, al gaat het hem natuurlijk vrij eenvoudig af…
3. Beroepschauffeurs. Voornamelijk buschauffeurs en degenen die tours doen met een minibusje. Zij die grote afstanden afleggen, zij kennen de wegen als hun broekzak, jarenlange ervaring heeft daar voor gezorgd.
Op de weg: altijd inhalend, altijd haast. Auto’s die zo’n 2 kilometer onder de snelheidslimiet rijden zijn een bedreiging voor hun schema.
Van de weg: altijd onberispelijk in uniform, waar en wanneer je ze ook tegenkomt, hopende dat ze overkomen als de professionals, een imago dat ze graag willen hebben.
Typische uitspraken beginnen met: ‘Toen ik net begon te rijden…’ en ‘Maar als je daar komt, dan…’. Op de een of andere manier denken ze de baas op de weg te zijn.
4. Rijke stinkerds. Dit zijn degenen die het zich kunnen veroorloven om grote afstanden af te leggen. Met het laatste model, four wheel drive natuurlijk, rijden ze van hotel naar hotel. Zo nu en dan kom je ze tegen met een aanhanger met daarop een boot, ook al is het dichtstbijzijnde water niet eens op dezelfde wegenkaart te vinden. De boot is er dan ook alleen maar om te laten zien hoe rijk men werkelijk is, het ding is vastgeroest aan de aanhanger.
Op de weg: vrij eenvoudig op te merken, aangezien deze groep heeft ontdekt dat wanneer je een bedrag op tafel gooit, dat je dan je eigen nummerplaat mag uitzoeken. Dus rijden ze rond met Dick4, Tom 3, Emma, kim6, Ana of JB007, om maar eens een paar voorbeelden te noemen. Meer dan eens wordt de auto vernoemd naar de vrouw of vriendin, een leuke geste op het eerste gezicht. Daarbij moet wel gerealiseerd worden dat wanneer er een nieuwer model op de markt verschijnt, de auto wordt ingeruild, in sommige gevallen moet ook de vrouw wijken voor het nieuwste model.
Van de weg: zij zijn degenen die nooit en te nimmer groeten (wanneer je een hele dag door de outback rijdt, is een auto vanuit de andere richting een hele belevenis, even zwaaien is dan ineens niet meer gek). Ze erkennen niet eens dat er andere weggebruikers zijn, wat ze laten merken door tijdens de noodzakelijke stops de zonnebril op te houden, zowel binnen als buiten, zon of regen, dag en nacht. De eerste die een lifter meeneemt moet nog gevonden worden.
4. Locals. Dit is de groep die niet in een van de steden leeft, een uitzondering dus in dit land. Zij voelen zich anders dan de rest en dat is ook terecht.
Op de weg: die auto die je nog net even inhaalt terwijl je boven op de rem stond voor een scherpe bocht met een groot bord ‘gevaarlijk’ ernaast. De local weet dat de kans dat er vanuit de andere richting iemand komt miniem is en houdt daar dus rekening mee. Indien noodzakelijk zouden ze met een blinddoek om kunnen rijden, soms wanneer ze uit de pub (of een roadhouse, wat ook maar het dichtst bij is) komen is er eigenlijk geen verschil met het rijden zonder zicht. Het voertuig waarin ze zich voortbewegen heeft al meerdere botsingen overleefd en ziet er continu uit alsof een grote wasbeurt geen overbodige luxe zou zijn, ware het niet dat het chronische tekort aan water, gepaard met een overdosis aan zand en stof, die wasbeurt eigenlijk nutteloos maakt.
Van de weg: als je binnenkomt in een roadhouse, iemand maakt een opmerking en zelfs na twee keer herhalen heb je geen idee wat hij nu eigenlijk zei, ook al lacht iedereen en lach je uit beleefdheid maar mee, dan weet je dat je met een local te maken hebt. Het kaartje achter de bar waarop zijn consumpties worden bijgehouden heeft ondertussen het formaat van een tafelkleed en het bedrag dat hij in het krijt staat, komt overeen met meerdere maandsalarissen, maar de eigenaar maakt zich geen zorgen, de vaste klant kan nergens anders naar toe en betaalt uiteindelijk altijd. Hij rijdt naar huis zo’n 5 minuten nadat hij stomdronken van zijn barkruk is gevallen, maar de barman verzekert je dat het geen enkel probleem is, ‘hij woont hier om de hoek’, daarbij niet verklarend dat om de hoek nog een kleine 50 kilometer weg is.
4a. Een subcategorie van deze groep zijn de zogenaamde rednecks. Dit zijn degenen die een roo-bar op hun auto hebben zitten (een ijzeren balk voorop het voertuig dat voorkomt dat ingeval een botsing met een kangaroe, het beest zich in de radiator nestelt of de voorruit verbrijzelt, maar ‘gewoon’ over de auto wegvliegt) en daarom vinden dat je er ook gebruik van moet maken, ook al moet je de kangaroe soms een paar minuten achtervolgen. Een enkeling vindt zelfs dat de roo-bar ook zou kunnen werken op aboriginals, al zijn de oorspronkelijke bewoners van dit eiland, helaas voor hem, niet zo stom om ’s avonds over de weg te lopen en verblind te blijven staan zodra twee lichten om zich af zien komen. Niet de leukste gesprekspartners.
5. Australische reizigers. Zij zijn niet rijk, hebben dan ook meestal de wat oudere types four wheel drives, meestal met een caravan er achter, een hotel is voor hen niet weggelegd. In deze categorie vallen ook degenen met campervans. Een erg groot percentage in deze categorie is gepensioneerd.
Op de weg: die auto’s die ver onder de snelheidslimiet rijden, je moet tenslotte genieten van het uitzicht, ook al is dat de laatste 6 uur, en eigenlijk de laatste 5 dagen, niet wezenlijk verandert.
Van de weg: eenvoudig te herkennen op parkeerplaatsen en bij roadhouses. Zij pakt de zelfgemaakte sandwiches uit een koelbox, terwijl hij in of om de auto nog even wat moet controleren. Ze beginnen graag een gesprek met een buitenlander, niet zozeer uit nieuwsgierigheid, maar om hun eigen verhaal kwijt te kunnen. Het gesprek wordt al snel overgenomen en gaat verder met de zin ‘mijn kleinzoon doet..’ of ‘mijn kinderen…’. Het grijze haar is eigenlijk een goede waarschuwing voor degenen die dit willen vermijden.
6. Motorrijders. Op de een of andere manier kom je er slechts zo nu en dan eentje tegen. Raar als je bedenkt dat in Australië bijna elke dag de zon schijnt, er eindeloze wegen liggen, waarop ook nog eens erg weinig verkeer te vinden is. Ideale omstandigheden voor het rijden van een motor lijkt mij dus. Waarom er dan ook zo weinig zijn, blijft een onbeantwoorde vraag.
Op de weg: die streep, midden op de weg die snel op je afkomt, en voor een korte periode verandert in een stuk leer met vier armen en een helm. Het extra paar armen schijnt toe te horen aan de vrouw die achterop de motor zit, al kan ik dat niet bevestigen, aangezien ze nooit echt zichtbaar is.
Van de weg: standaard motorrijder, zoals die in elke tweederangs Amerikaanse film voorkomt. Leer, tatoeages, gezichtsbeharing te over en een blik in de ogen die nooit echt uitnodigt voor een goed gesprek, al schijnt er vaak een erg klein hartje te zitten onder dat ruige uiterlijk. Maar dan moet je toch eerst met ze in gesprek zien te komen, wat niet velen zullen uitproberen.
7. Toeristen. Australiërs hebben het graag over ‘people from overseas’, aangezien elke bezoeker wel eerst over wat water moet vliegen om er te komen. Velen komen uit andere Engelssprekende landen, al vallen ook vele jonge Europeanen in deze categorie. Zij zijn slechts voor een korte periode in Oz (de standaard afkorting voor de naam van dit land), meestal minder dan drie maanden. Zij kunnen het zich veroorloven om geld uit te geven.
Op de weg: huurauto’s en huurcampers, erg voorzichtig voortgedreven door hun bestuurders, ze rijden aan de verkeerde kant van de weg hier.. Het verhuurbedrijf Britz schijnt erg populair te zijn in deze categorie, gezien het aantal campers dat dit bedrijf op de weg weet te sturen.
Van de weg: erg witte (‘we hebben dit jaar nog erg weinig zon gehad thuis’) mensen, met alle mogelijke uitrusting. Alle eventualiteiten zijn voorzien, ook al zijn ze niet al te lang hier. Ze hebben het handige-zinnen-boekje mee (voor de niet Engelssprekenden), al doet hun uitspraak van de vaak geoefende zinnetjes nog wel eens een aantal wenkbrauwen richting de hemel bewegen. Zij verbazen zich over de reizigers die hier een heel jaar doorbrengen. Zo lang van huis? Dat lukt ons nooit.
8. Backpackers. De voornoemde categorie die hier een behoorlijke tijd doorbrengen. Zij zijn degenen die altijd geldgebrek hebben, altijd overal het goedkoopste uit moeten zoeken. De auto’s waarin ze zich voortbewegen zijn niet de nieuwste meer, de meeste zijn nog net door de laatste APK gekomen, ook al schijnt er zonder uitzondering wel iets aan de hand te zijn.
Op de weg: minstens 15 jaar oude stationwagons en minibusjes (met gordijntjes natuurlijk). Eenvoudig herkenbaar omdat ze altijd tot aan de nok toe zijn volgepakt met bagage, rugzakken, gitaren, kampeeruitrusting, de onvermijdelijke surfplank (bodyboard voor degenen met minder lef), didgeredoos en andere souvenirs. Afhankelijk van het aantal inzittenden is soms het dak ook nog eens volgepakt, hoe dan ook is de achteruitkijkspiegel overbodige luxe, aangezien het zicht daarvoor altijd belemmert is. Om op te vallen hebben velen de verfkwast ter hand genomen en de auto van een leuk kleurtje (roze, fel oranje, gifgroen) of wat leuzen (peace, love of de naam van de auto, al blijft het natuurlijk de vraag waarom een auto een naam moet hebben) voorzien, alsof hun uiterlijk alleen al niet voldoende is om bij de lokale bevolking besproken te worden onder de naam f***-ing hippies.
Van de weg: kerels zonder shirt, meestal met een tattoo op de bovenarm en indien Brits, dan zonder uitzondering rood vanwege te veel zon. De jongedames hebben meestal een topje aan dat wat aan de kleine kant lijkt, maar dat is noodzakelijk omdat anders de piercing in de navel en de tatoeage net boven de billen niet zichtbaar is. Lange haren hebben ze allebei, dreadlocks komt bij een significant percentage voor. Zij zijn altijd hoorbaar op campings en parkeerplaatsen, omdat ze op de gitaar aan het oefenen zijn, de twee lessen die ze vorige week van een medereiziger kregen eindeloos herhalend, daarbij ook nog eens zingend, niet gehinderd door het feit dat ze daarvoor niet in de verste verte enig talent voor bezitten, tot grote ergernis van omstanders natuurlijk. Belangrijkste leveranciers: Groot-Brittannië, Nederland, Ierland en Duitsland.
9. Aboriginals. De oorspronkelijke bewoners van dit eiland hebben zich na twee eeuwen nog niet aangepast aan de maatschappij die op hun eiland de macht heeft overgenomen. En terecht zegt ieder weldenkend mens.
“Jullie hoeven niet met ze te leven”, zegt de lokale bevolking dan tegen de buitenlandse bezoeker. Op de een of andere manier schijnen ze niet de beste manier te hebben gevonden om hun uitkering te besteden, geldproblemen zijn vaak aan de orde van de dag. De auto’s waarin sommigen rond rijden zijn bakbeesten waar geen backpacker zich meer aan zou wagen en dat wil wat zeggen. Waarschijnlijk zijn de apparaten al zo’n twintig keer het eiland rond geweest voordat de laatste eigenaar dacht dat de sloop de beste opbrengst oplevert. Een handige verkoper wist het ding dan echter toch nog aan wat aboriginals te slijten.
Op de weg: meestal er vlak naast, met een groep ernaast waarvan je vermoedt dat ze nooit in die ene auto passen, hopend dat er iemand stopt en ze een paar liter benzine schenkt. Normaal gesproken mist de auto een of meerdere onderdelen die bij een auto als noodzakelijk worden gezien, een van de ramen bijvoorbeeld.
Van de weg: jarenlange ervaring heeft de aboriginal geleerd dat een ‘whitefellaw’ niet te vertrouwen is. Het contact met hen is dan ook vrij miniem.
10. Fietsers. Vrij zeldzaam in Oz. Behalve de verdwaalde nog steeds erg fitte gepensioneerde Australiër die een rondje fietst in zijn omgeving, zijn het de Nederlanders en vooral Duitsers die hun fiets op het vliegtuig zetten en zich op twee wielen voortbewegen, gedreven door spierkracht. Normaal gesproken zijn dit eenlingen, aangezien naast elkaar fietsen geheel uitgesloten is. Ik zag echter een koppel, waarbij de vader zelfs een kleine achter op zijn rug meedroeg, die de uitzondering vormde die de regel bevestigde. De meeste automobilisten beschouwen hen als idioten en zelfmoordenaars, levensmoe. De hele dag door afgesneden worden is dan ook eerder regel dan uitzondering.
Op de weg: fiets met vele tassen aan alle kanten om toch nog alles mee te krijgen, helm op het hoofd, zelfs bij 46 graden in de schaduw (die er op de weg overigens meestal niet is) en reflecterende strippen op de felgekleurde kleding, je moet gezien worden tenslotte. Verbrande neus, geen enkele hoeveelheid zonnecrème, hoe hoog de factor ook moge zijn, is genoeg om dat te voorkomen.
Van de weg: Er zijn twee mogelijkheden. De eenzame fietser is alle gevoel voor sociale contacten verloren of is zo blij iemand te zien aan het eind van de dag (weer een dag overleeft!) dat hij zonder einde doorratelt. Welke van de twee dan ook, uit eigen belang is het het eenvoudigst beide types te mijden.
11. Kangaroe’s. Duizenden jaren lang sprongen de beestjes zonder enige problemen rond over het eiland, sinds de auto geïntroduceerd werd, zijn zij regelmatig het slachtoffer in een ongelijke strijd. De kans op overleven met een voertuig dat 100km/uur rijdt, is verre van redelijk. De zogeheten ‘urban legend’ van de kangaroe die aangereden wordt door toeristen, dan ten behoeve van een foto in colbert/voetbalshirt/jurk wordt gepropt om prompt wakker te worden van de flits en weg te rennen, is inderdaad een modern sprookje, hoe vaak die ook verteld wordt.
Op de weg: een enkele keer ’s ochtends vroeg kun je een moeder met haar Joey (baby kangaroe) de weg zien oversteken. ’s Avonds zijn de grote lichten van de road trains meestal verblindend, waarna ze midden op de weg stil blijven staan. De volgende dag zijn ze zichtbaar met hun benen in de lucht (1e fase), naast de weg met vele vogels of een enkele dingo, die de kangaroe als eenvoudige voedselbron zien (fase 2), of in de berm als een hoopje botten of op de weg als een vachtgekleurde vlek (fase 3).
Van de weg: communicatie met kangaroe’s is niet eenvoudig, maar het gerucht gaat dat ze geen voorstander zijn van road trains, bussen en vrachtwagens die ’s nachts doorrijden. Wat ze er aan zouden kunnen doen is nog onbekend.
(Perth, Australië, juni 2001)
20 woensdag jul 2005
Posted in Reisverhalen Overig
Tags
Vanaf de heuvel vlak bij de kust, daar waar zoals gebruikelijk in de meeste steden de dure huizen staan, en die ik had beklommen om het uitzicht over de zee, zie ik in de verte een paar dingen in de lucht vliegen die ik eerst voor paragliders aanzie (er zijn aan die kant van Nelson ook heuvels), maar die bij nader inzien vliegers blijken te zijn. En aangezien ik op deze winderige zondag toch niets anders te doen heb dan rondlopen in het kleine stadje aan de noordkust van het zuidereiland van Nieuw Zeeland, loop ik naar het park waar het vliegerfestival plaatsvindt.
Op weg ernaartoe concludeer ik dat ik totnogtoe in mijn leven niet echt een gelukkige relatie met vliegers heb gehad. Mijn eerste vlieger kreeg ik op een verjaardag. Een paar maanden later, op een mooie lentedag zouden we het ding uitproberen. Aangezien mijn ouders niet al te veel vertrouwen hadden in mijn capaciteiten als vliegersamensteller, deden zij het werk voor me, de latjes en het stuk plastic werden aan elkaar vastgemaakt en we konden beginnen. Gelukkig hadden we een grote tuin, dus achter het huis konden we proberen het ding het luchtruim in te zenden.
Het bleek te lukken. Al snel had mijn vader de vlieger professioneel opgelaten (heet dat zo?). Mijn “papa, nu wil ik” werd genegeerd, het ding moest hoger. Het touw werd verder afgerold en hoger ging het. Mijn smeken hielp niets, ik mocht mijn eigen vlieger niet vasthouden. Daarvoor was ik nog te klein, redeneerden mijn ouders. Waar ze echter niet op hadden gerekend was het feit dat het touw wel netjes om een stuk hout zat, maar dat het niet vastgemaakt was door de fabriek. Dus toen het touw geheel afgewikkeld was, had mijn vader een stukje hout in de hand en vloog de vlieger met de wind mee de tuin uit. Mijn protest dat ik de vlieger nog niet eens zelf had vastgehouden, ging ten onder in het gelach van mijn moeder. Op de fiets probeerde mijn vader het ding nog terug te halen, maar de wind was sneller dan hij was en ik heb de vlieger nooit weer gezien.
Vandaag in het park is er een groot gebied afgezet en hangen een aantal gigantische vliegers in de lucht, vastgebonden aan auto’s en tractoren. Een teddybeerachtig geval en een inktvis. Een hagedis en een vliegtuig. Meerdere grote vliegers hingen midden in het park. Om het afgezette gebied heen liepen vele ouders met hun kroost, velen hadden een kleine vlieger meegenomen, die de kinderen trots vasthielden. Aan de andere kant van het park is het druk, dus daar zal wel wat aan de hand zijn en ik besluit er dus maar een kijkje te gaan nemen.
Ik hoor over de speakers dat er zo meteen nog een heat gehouden zal worden, dus ik zet me in het gras en denk nog eens terug aan de andere minder succesvolle ervaring met vliegers in mijn leven. Ik werkte op een camping in Frankrijk, waar ik de jeugd vijf uur per dag moest bezighouden. Twee sessies per dag, twaalf per week moest ik invullen. Na twee weken was ik door ideeën heen. En ook al kun je vele dingen regelmatig herhalen, om het voor mezelf leuk te houden, probeer ik eens wat nieuws. Vliegers maken dus. In een of ander knutselboek had ik gezien dat het niet al te moeilijk kon zijn en ook al had ik twee linkerhanden, ik had het idee dat ik er zeker een drie-uurssessie mee kon vullen. Het voordeel was namelijk dat de sessie begon met een wandeling naar het bos, waar de kinderen twee geschikte takken moesten vinden die later het frame van de vlieger zouden vormen. De wandeling, het zoeken en het terugwandelen namen al bijna de helft van de benodigde tijd in beslag.
Eenmaal terug bij mijn tent gaf ik dan papieren uit die ze in een ruitvorm moesten knippen en dan schilderen of tekenen, zodat het niet zo maar een vlieger zou worden. De eerste keer deed ik nog een poging de twee takken voor de kids met touwtjes aan elkaar te knopen, maar al snel had ik door dat plakband veel effectiever was. Het frame plakten we dan op de achterkant van het kunstwerkje en onderaan kon dan nog een staart gehangen worden. Een behoorlijk stukje werk, met soms verrassend mooie resultaten, met slechts een klein nadeel. Vliegen zou het ding nooit. De takken waren te zwaar, het papier niet sterk genoeg, het touw niet lang genoeg.
Meestal vertelde ik de kids aan het eind van de sessie dat het ding echt kon vliegen, als ze maar hard genoeg liepen voordat ze het loslieten. Een enkele keer, in een sarcastische bui, liet ik ze in een lijn voor mijn tent opstellen, waarna ze allemaal zo hard mogelijk moesten lopen, op mijn signaal. Terwijl sommigen zich de longen uit het lijf liepen, stonden mijn collega’s en sommige ouders lachend aan de rand van het veld te kijken, naar vele kleurige vliegers die toch nooit het luchtruim zouden zien. Maar ik had er tenminste weer drie uur opzitten en kon die middag met een korte sessie van twee uur mijn werkdag afsluiten. Zelf maakte ik eigenlijk nooit een voorbeeld, meestal waren er wel een of twee elfjarige meisjes die sowieso een mooiere vlieger dan ondergetekende konden maken.
De wind is gedraaid en de grote bakbeesten van vliegers moeten verplaatst worden, anders kan de volgende heat niet plaatsvinden. Hoe er wedstrijden gehouden kunnen worden is me een raadsel, maar ik ben nieuwsgierig genoeg om te blijven kijken. De regels blijken simpel. Alle deelnemers hebben een vlieger van gelijke afmetingen (iets meer dan twee meter doorsnee geloof ik) en laten die na een signaal vliegen. De kunst is dan om de andere vliegers neer te halen. Dat kan blijkbaar door met de touwen de tegenstander af te snijden of door een bepaald punt van de vlieger aan te raken, waardoor de balans verstoord wordt. De winnaar is uiteindelijk de vlieger die het langst in de lucht blijft.
De heat begint en duurt veel minder lang dan gedacht. Al snel zijn er erg weinig vliegers over, terwijl een aantal eigenaars aan de rand van het park achter hun vliegers aanrennen. De winnaar is een paarse vlieger. De speaker is enthousiast en vertelt dat door dit resultaat nog een heat gehouden moet worden. Het publiek vindt het wel goed, ze vermaken zich wel met hun eigen vliegers, in het treintje dat rondgaat, of met hun picknick. Een groep mongolen staat te kijken, maar hun enthousiasme lijkt eerder gebaseerd op het feit dat ze een dagje uit zijn en allemaal een flesje cola gekregen hebben, dan vanwege de vliegerwedstrijd.
De volgende heat begint wat later omdat de wind nu is gaan liggen, wat de speaker de mogelijkheid geeft een hele verhandeling te houden over de gebruikelijke windrichtingen op zondagmiddag in dit park in Nelson, terwijl de deelnemers aan de wedstrijd geduldig wachten op het begin van de heat. Als ze eenmaal bezig zijn, lijkt volgens mij de beste tactiek buiten het gedrang blijven. Meerdere vliegers gaan per tweetal naar onderen, met alle touwen in een bijna niet te ontwarren knoop.
Er is nog een laatste heat nodig, met dubbele punten, waarvoor maar vier deelnemers worden uitgenodigd. De finale dus. De laatste twee in die finale nemen er de tijd voor, de speaker verwart de namen van de deelnemers en niemand weet wie er nu uiteindelijk gewonnen heeft, al is het waarschijnlijk een Brian, aangezien de laatste twee allebei Brians waren. De zon is ondertussen ook doorgebroken en ik blijf heerlijk in het gras liggen met een boek erbij. Het is een mooie zondag.
(Nelson, Nieuw Zeeland, januari 2001)
