Wat een geweldige plek voor een klimparcours.
Themaweek 71: Vakantiefoto’s
Zipline
03 zondag nov 2019
Posted in Fotooo, Reisverhalen Overig
Categorie Archief: Reisverhalen Overig
De training begint weer
02 zaterdag nov 2019
Posted in Fotooo, Reisverhalen Overig, Voetbalfoto's
..nog niet op het veld, maar op de straat er naast. De opkomst was ook niet geweldig. Het veld behoeft nog wel wat onderhoud, de lijnen zijn grotendeels verdwenen. Iets minder zand en onkruid zou mooi zijn, iets meer gras ook.
Themaweek 71: Vakantiefoto’s
Iets naar links
01 vrijdag nov 2019
Posted in Fotooo, Reisverhalen Overig
Openluchttheater
31 donderdag okt 2019
Posted in Fotooo, Reisverhalen Overig
Smal
30 woensdag okt 2019
Posted in Fotooo, Reisverhalen Overig
Woedende noedels
29 dinsdag okt 2019
Posted in Fotooo, Reisverhalen Overig
Ontbijttafel
28 maandag okt 2019
Posted in Fotooo, Reisverhalen Overig
Last minute iemand?
11 donderdag apr 2019
Posted in Reisverhalen Overig
Het hek stond gewoon open, langs lopen was lastig. Dat het hotel al een tijdje geen gasten gezien had, was wel duidelijk. En voor ik het wist moest ik oppassen dat ik niet door een gat in de grond een etage lager viel. Voor de troep die her en der lag. Wanneer het hotel failliet is gegaan werd me niet duidelijk. Wel dat ik niet de eerste was die hier illegaal naar binnen was gelopen. En dat ik vergane glorie fotogeniek vind, was me al lang duidelijk.
Camping met stijl
12 maandag sep 2016
Posted in Reisverhalen Overig
Net als alle campings waar we de laatste jaren verbleven, is er ook hier elke avond mini-disco. Kinderen verwachten dat blijkbaar. En ze doen massaal mee. Niet overal dezelfde liedjes, maar kinderen zijn flexibel. Die doen zo mee.
Na de mini-disco begint dan meestal het programma voor de volwassenen. Daar haak ik meestal af. Ik geef meteen toe, als reisleiding voor een Engelse touroperator heb ik ook ooit een zomer meegedaan in een sketchshow waar alle goede smaak binnen een maand was uitgehaald en vervangen door nog plattere sketches, precies wat het publiek verwachtte. Maar op mijn eigen vakantie heb ik dat niet meer nodig. Ballonnen die op suggestieve manier aan hun eind moeten komen. Mannen die beha’s verzamelen in het publiek. Een zanger die fonetisch de grootste hits nazingt. Een presentator die zichzelf in vier talen grappig vindt. Nee, ik doe even niet mee.
Mijn verbazing was dan ook groot om op de tweede avond na de minidisco geconfronteerd te worden met klassiek ballet. Dus niet een kerel die als grapje een tutu had aangedaan en guitig naar het publiek kijkt, maar echte dansers die daadwerkelijk konden dansen.
En ook niet even als tussendoortje, nee, dit was het avondprogramma. Ik geef meteen toe. Not my cup of tea, maar wat een opluchting na vele jaren wansmaak. Ik zou er nooit voor naar een theater gaan, maar vol bewondering heb ik een heel stuk zitten kijken naar de jongelui die zich uitsloofden op het podium. In een van de pauzes zijn we afgehaakt. De kleine moest naar bed. Je kunt ook overdrijven.
Maar wat een opluchting: een camping met stijl.
Themaweek 9: Italië
Zo veel vragen…
04 vrijdag mrt 2016
Posted in Fotooo, Reisverhalen Overig
Tags
fotooo, grensbewaking, Italië, leger, ongeluk, Oostenrijk, politie, reizen, Slovenië, Tarvisio
Waarom rijdt een politieauto zo hard tegen de muur van een tunnel? Zo hard dat beide voorbanden lek zijn? Waarom is het leger er bij betrokken? Hoe kunnen twee legerauto’s en een andere politieauto zo snel ter plekke zijn? Waarom heeft de militair die mij tegen houdt een flink geweer in zijn handen? Hoe komt het dat hij geen woord Duits spreekt, ook al is hij op nog geen vijf kilometer van de grens met Oostenrijk, in een dorp dat vroeger zelfs Oostenrijks was? Waarom mocht ik eerst de tunnel nog in, maar werd toen toch tegengehouden? Waarom moest ik zelfs omdraaien en buiten de tunnel wachten, terwijl ik meteen nadat ik dat had gedaan alsnog door mocht rijden?
Waarom…
De gevaarlijkste wegen op de wereld
22 maandag jun 2015
Een van de mooiste reisprogramma’s van de laatste jaren wordt uitgezonden door de BBC. Die omroep heeft natuurlijk een reputatie hoog te houden dankzij series met Billy Connolly en Michael Palin, maar het idee van deze serie is eigenlijk nog simpeler. Je stuurt twee Britten op pad met de opdracht een van de gevaarlijkste wegen op de aardbol te rijden. Liefst een komiek aan boord, twee die elkaar slechts vaag kennen helpt vaak ook. En dat levert prachtige beelden op.
Dangerous Roads kent drie seizoenen, in totaal negen afleveringen. De kracht van de BBC is nooit de kwantiteit geweest, altijd de kwaliteit. Twaalf keer Fawlty Towers, ook de Young Ones kwamen niet verder dan dat. Vergelijk dat met Friends of Married with Children, in het begin aardige series, maar op het laatst keek niemand meer. Terug naar de reizigers.
Alaska was de eerste bestemming, de laatste trip ging dwars door Bolivia. Online is er niet al te veel terug te vinden, al denk dat ik dat als je een beetje handig bent met torrents, alle afleveringen wel te achterhalen zijn. Prachtige beelden, wegen die de naam niet mogen dragen, geweldige reacties, mooie ontmoetingen, alles zit er in. Enige nadeel is dat het soms iets te geregisseerd is. De momenten van pech lijken onoplosbaar, maar met een camerateam in de buurt zal het nooit echt levensgevaarlijk worden. De beelden worden net iets mooier en spectaculairder gebracht dan nodig.
De aflevering dwars door Georgie is nog wel te zien:
Georgia – Worlds Most Dangerous Roads (2013, BBC) from Jelger on Vimeo.
Sophie Calle en haar detective
19 dinsdag apr 2011
Posted in Kunst omdat het kan, Reisverhalen Overig
Tags
Bilbao, Guggenheim, kunst, reizen, Sophie Calle, Spanje, vakantie
Al bijna twee jaar geleden waren we in Bilbao en bezochten we het Guggenheim museum dat daar sinds een aantal jaar een vestiging heeft. Nu ben ik niet zo’n kunstliefhebber, laat staan een kenner, maar zo nu en dan een beetje cultuur is zeker niet verkeerd.
Voor mij is kunst verwonderen. Als ik me moet afvragen wat iets is, waarom het gemaakt is, wat de gedachte er achter is, dan is het goed. Of het mooi is, is een heel andere vraag. Ik kwam ruim aan mijn trekken daar. Al voor we binnen waren was het de moeite. Schitterend gebouw met een kwijlende van bloemen gemaakte hond ervoor.
Ook binnen zag ik genoeg om me te verbazen. Hangende auto’s, boten vol porseleinen scherven, dode wolven en gedeeltelijk afgemaakte beelden. Fascinerend.
Maar de naam die me twintig maanden later nog steeds is bijgebleven is Sophie Calle. Ik hoef niet eens te zoeken in mijn aantekeningenschriftje, ze heeft indruk gemaakt. Sophie Calle is een fotografe die allerlei bijzonder projecten bedacht. Meer dan alleen een beeld dus. En er hingen prachtige foto’s van haar. Maar het leukste idee vond ik haar project ‘Detective’.
“In 1981 at Calle’s request, her mother hired a private detective to follow her daughter, photograph her in secret and record her every movement. It was, in Calle’s words, an attempt ‘to provide photographic evidence of my own existence’. Entitled The Shadow and displayed in the Guggenheim museum in Bilbao, Spain. She spends an entire day aware of her follower whom she writes about in frequent journal entries throughout the day. She writes of this unknown man with a kind of love as she imagines herself “showing” him her favorite places in Paris.”
Dus foto’s van haar zelf, zonder dat ze doorheeft dat ze gevolgd wordt, terwijl ze weet dat ze een dezer dagen geschaduwd wordt. Prachtig gegeven. Heerlijke gedachtekronkel. Iemand die zoiets absurds kan bedenken maakt wat mij betreft Kunst met een hoofdletter K. Even zoekend op het web, zie ik dat ik niet de enige ben die het idee goed vond: Review The Detective.
Als je even verder zoekt zijn er zelfs wat foto’s te vinden in dit document. Op de tweede bladzijde. Zelf stond ik met mijn camera in de hand klaar om een foto van de muur te maken waar het project hing, maar werd ik streng toegesproken door een Baskische dame in een uniform die blijkbaar de taak had om toeristen af te snauwen. Ze was er goed in. Achteraf is het project alleen maar mooier geworden omdat ik geen bewijs heb dat ik het gezien heb.
Via NRC.TV een filmpje over deze intrigerende kunstenares:
http://nrc.tv/video/nrcnu_/article1366166.ece/De_kunst_van_Calle?service=Embed
Suus op Cuba, deel 16
19 zaterdag mrt 2011
Posted in Reisverhalen Overig, Suus schrijft
Suus op Cuba, deel 15
09 woensdag mrt 2011
Posted in Reisverhalen Overig, Suus schrijft
View Suus op Cuba in a larger map
Vandaag gingen we met de bus. Dat was ook best leuk. Ik mocht alleen niet rondlopen, dat was dan wel weer jammer. Ik vond het vliegtuig toch een stuk leuker, daar kon ik tenminste mijn eigen gang gaan, rondlopen, op stoelen klimmen. Een vliegtuig is ook veel groter. Later als ik groot ben, dan wil ik een vliegtuig en geen bus.
In de bus zeiden papa en mama steeds dat ik moest slapen. Maar ik wilde helemaal niet slapen, rondkijken, naast papa zitten, dan weer naast mama zitten, dan weer terug. En nog een keer, veel te gezellig.
Viel ik op het laatst in slaap, was het weer niet goed. Maakten ze me wakker, omdat we uit de bus moesten. Ze wisten volgens mij echt niet wat ze wilden hoor. Toen gingen we naar een hotel. Dat was wel leuk, want daar hadden ze een heel groot zwembad. Dus ik mocht met mama zwemmen. Papa ging een boekje lezen onder de parasol, saaie piet. Gelukkig kwam hij later ook wel in het zwembad. Kon ik ze allebei onderdrukken, dat is lachen!
Van de kant springen is ook erg leuk trouwens. Zeker toen ik door had hoe je zelf op de kant kon klimmen. Dan liep ik heen en weer op de kant, zodat papa niet doorhad waar ik in het water zou springen. Hij de hele tijd meezwemmen in het water, ging ik snel weer de andere kant op.
Zwemmen is toch wel een hobby van mij geworden kun je zeggen.
Zoek de verschillen
11 dinsdag mei 2010
Posted in Reisverhalen Overig
En dat is deze keer geen prijsvraag. Meer een frustratie. Twee weken geleden tijdens de werkweek waren we in Venetië. Schitterende stad, mooie dag, prachtig weer, veel te zien. Bij de Brug der zuchten (Ponte dei Sospiri), een van de beroemdste plekken van de stad maakte ik de volgende foto.
Nu ben ik, misschien niet geheel toevallig, eerder in die stad geweest en ik kon me toch herinneren dat de Brug der zuchten er iets anders uitzag. En gelukkig heb ik een redelijk goed bijgewerkt fotoarchief. En daar vond ik de volgende foto, ruim twee jaar geleden genomen:
Twee foto’s, zelfde plek, alleen het zicht is iets anders. Is er nu geen plek meer mogelijk zonder reclame in deze wereld? Levert die gigantisch grote lelijke poster zo veel op dat de gemeente Venetië toestemming geeft een van de mooiste plekken van de stad te vervuilen? Misschien moet ik maar eens naar een wedkantoor. Binnen twintig jaar zijn het Vrijheidsbeeld, de Eiffeltoren, Opera House en de watervallen van Iguazu ook van reclame voorzien. Welke odds zou ik krijgen?
Vakantieklachten
20 vrijdag mrt 2009
Posted in Reisverhalen Overig
20 klachten heeft de Reisrevue verzameld. Eigenlijk overgenomen, want het zijn Britse klachten. Jan Lokhoff van het blad probeert ook een Nederlandse versie te maken. Er staan zeer leuke klachten in de top 20. Een van mijn favorieten is: “Niemand had ons verteld dat er vissen in de zee zouden zwemmen. Onze kinderen zijn erg geschrokken.” Ook een hele mooie: “Onze vlucht van Engeland naar Jamaica duurde ruim negen uur, terwijl de Amerikanen er maar drie uur over deden.”
In de seizoenen dat ik in het buitenland werkte kreeg ik natuurlijk ook de meest absurde vragen en klachten. De top 20 komt mij dan ook bekend voor. Engelsen die klagen dat het eten wel erg Spaans is, terwijl ze in Spanje zijn, was niet eens een bijzondere. Een hele mooie vond ik ook de Engelsman die zich afvroeg of hij wel in Griekenland was. Het antwoord dat hij op Menorca was, verbaasde hem. “Dat is toch de naam van het appartementencomplex?” klonk het oprecht. We konden niets voor hem doen.
Van mannen die vreemdgingen tijdens hun huwelijksreis tot Duitsers die dachten dat hun Anwalt wel even de vakantie zou terugverdienen omdat ze de eerste nacht overboekt waren, er zit een boek in. Moet ik misschien ook maar eens schrijven. Het herhalen van de Vakantieman uit de jaren tachtig en negentig zou volgens mij zeker een succes zijn. Met je voeten in de Middellandse zee staand op een kaart van Europa Moskou aanwijzen als de plek waar ze op dat moment staan. Geweldige beelden.
Tegenwoordig is het mijn favoriete vak. In het tweede jaar geef ik reisbegeleiding en bezoek ik tientallen welkomstbijeenkomsten in fictieve bestemmingen per schooljaar. En die mag ik altijd eindigen met een rollenspel. Van mislukte excursies tot verzekeringsscams, het blijft leuk om te zien hoe de studenten er mee omgaan. Deze top twintig heeft me trouwens nog wel weer wat ideeën voor volgend jaar opgeleverd. Overigens is een van de eerste regels die ik de leerlingen leer dat de doorsnee toerist zijn hersens op het vliegveld heeft achtergelaten.
In Little Britain konden we de laatste jaren trouwens het toppunt van service zien. Carol Beer laat zien hoe een standplaatshostess ook met klanten kan omgaan…
Carta Vieja
11 maandag sep 2006
Posted in Reisverhalen Overig
Tags
Carta Vieja, Gerbie on tour, Panama, reizen, rondleiding, rum
Een minuut of twintig en dan zou je er zijn, volgens de reisbijbel, de Lonely planet, die het, zoals wel vaker overigens, niet geheel correct weergaf. Typisch zo’n voorbeeld van opschrijven van wat je via via gehoord hebt, maar nog niet zelf geprobeerd hebt. Pas na een aantal keren vragen wist iemand bij het busstation hoe ik er zou kunnen komen. Die bus, dan overstappen en dan nog een korte wandeling en dan zou ik bij de poort van de fabriek staan. De twintig minuten waren al voorbij met het wachten totdat de bus volzit. Want wanneer de bus niet op zijn minst bijna vol zit, heeft het geen nut om te vertrekken.
Een tijdschema is hier niet bekend. Wanneer we eindelijk vertrekken, rijden we eerst nog een stukje erg langzaam door David, de derde stad van Panama, om her en der nog wat mensen op te pikken. Ruim een half uur later vertelt de cobrador, hier ook wel ayudante genoemd (iemand die in een minibus de deur open en dicht doet, de bestemming schreeuwt naar potentiële reizigers aan de kant van de weg, bagage aanneemt en het later ook weer naast het busje neerzet bij het uitstappen, oudjes en kleine kinderen helpt met in- en uitstappen, maar vooral ervoor zorgt dat iedereen betaald), dat ik hier moet uitstappen.
De tweede bus die ik moet nemen is iets kleiner en al bijna vol, dus ik heb mazzel, hij staat op het punt van vertrekken. Ik heb zelfs twee keer geluk, zo’n tien minuten later blijkt dat ik niet de enige ben die naar de fabriek gaat, dus rijdt de bus even de lange oprijlaan op, ons daarmee een lange wandeling besparend. Dat ik daardoor meer moet betalen dan de normale prijs voor het ritje, neem ik dan ook voor lief. Zo nu en dan heb je in dit gedeelte van de wereld te maken met de zogenaamde ‘gringo-tax’. Ik betaal uiteindelijk toch maar een bedrag dat zo laag is, dat ik in Nederland van de NS wel het perron op mag, maar moet beloven niet naar de treinen te kijken.
De geur buiten is erg sterk. De ketels waar de fermentatie in plaats vindt, zijn open ketels en staan aan de kant van het complex waar ik naar binnen kom. Na de poort is het niet helemaal duidelijk waar ik heen moet, totdat een dame me wijst op de deur waar ‘La Gerencia’ op staat. Het blijkt dat achter die deur niet de directeur zelf zit, zoals je zou vermoeden, maar een secretaresse die een andere jongedame de fabriek in stuurt nadat ik kenbaar maakte dat ik voor de rondleiding kwam. Er wordt iemand rechtstreeks van de werkvloer gehaald, die mij een rondleiding mag geven.
De fabriek is niet eens zo heel groot, een belangrijk gedeelte van de ruimte wordt gebruikt voor de opslag van de rum, waarvoor vanuit Canada een speciaal soort hout wordt geïmporteerd. Ik begrijp helaas niet alles wat me uitgelegd wordt, deels door het Spaans dat al snel erg technisch wordt, deels ook door het lawaai dat hier, als in alle fabrieken, heerst. Mijn gids is erg vriendelijk en vertelt me precies hoe de rum hier gemaakt wordt en wat het verschil is met rum in andere landen.
En ook vertelt hij me over een bijproduct dat in deze fabriek gemaakt wordt. ‘Ginebra Holandesa’. Ik had al wel eens een fles in de supermarkt gezien, maar wist dus niet dat dat ook hier gemaakt werd. Ik vertel hem dat ik uit Nederland kom en probeer hem ‘jenever’ op zijn Hollands uit te laten spreken. Het lukt me niet. We zijn ondertussen in de laatste hal aangekomen, waar de flessen over de lopende band aankomen en daarna, handmatig, in dozen wordt gestopt. De band waar de kleinere flessen normaal gesproken afkomen, staat stil.
Sinds een week blijkt het, de benodigde onderdelen voor reparatie zijn nog niet gearriveerd. Ondertussen moet heel Panama dus maar de grote flessen kopen, ik vind iets van de Latino desorganisatie wel grappig. Mijn gids verontschuldigt zich, hij is namelijk erg druk en de dag staat op afsluiten, hij moet nog het een en ander doen. Ik wordt weer bij de secretaresse afgeleverd en waar ik een miniflesje erg oude rum krijg, op voorwaarde dat ik mijn naam in het gastenboek schrijf. Geen probleem dus.
Tussen het suikerriet door loop ik terug naar de openbare weg, ondertussen het foldertje lezend dat ik kreeg, waar een hoop letterlijk vertaald, en dus erg slecht, Engels in staat. Op de hoek van de straat wacht ik op de bus, maar krijg ik even later een lift van een oud busje dat vanaf de fabriek gereden wordt. Even daarvoor was een nieuwe pick-up truck al langsgereden (management?), maar deze neemt mij mee. De arbeiders uit de fabriek leveren me netjes af bij de bushalte aan de grote weg. Een paar dagen later drink ik twee smakelijke Cuba Libre’s met dank aan de fabriek Carta Vieja.
(David, Panama, mei 2000)
De website van Carta Vieja
Christmas carols
29 dinsdag aug 2006
Posted in Reisverhalen Overig
Tags
In korte broek en t-shirt loop ik door de stad. Ik ben op weg naar de Domain, een park aan de rand van het centrum. De Domain is voor Sydney, wat het Vondelpark voor Amsterdam is. Alleen staan er wat minder bomen en is er geen vijver. Afgelopen week was er nog een alternatief rockfestival, ze hebben het podium laten staan, omdat vandaag het spektakel ‘Carols in the Domain’ zal plaatsvinden.
De bijlage in de krant van afgelopen zondag heb ik bewaard, niet alleen zit er een plattegrond bij, maar ook veel informatie over hoe en wat, maar het allerbelangrijkste zijn de middenpagina’s waar alle teksten van de beroemde kerstliederen afgedrukt staan. En de bedoeling schijnt dus te zijn dat iedereen gezellig met elkaar die liederen gaat zingen vanavond. Het blijft natuurlijk een gek idee om kerst te vieren, terwijl je overdag in de schaduw moet blijven omdat je je anders verbrandt. Maar zo is het op het zuidelijk halfrond.
Een witte kerst betekent hier een strand opzoeken waar het zand nog echt wit is. En dus verschijnen hier in de stad gewoon de kerstbomen, zitten in de malls overal Santa Clausen en begint de televisie met de eerste kerstspecial. Vandaag worden er in het park meer dan 100.000 toeschouwers verwacht. Dat zou een record betekenen. Het concert heeft vele grote namen (schijnt) en wordt live op de televisie uitgezonden. Her en der in het park staan grote videoschermen, voor degenen die het podium niet goed kunnen zien, wat met dit bezoekersaantal natuurlijk niet gek is. Het is gratis en het programma loopt al vanaf het begin van de middag.
Als ik aankom, in het begin van de avond, tegen de schemering, zit het park al zo goed als vol. Zit is het juiste woord. Bijna nergens staat iemand te kijken. Overal liggen dekens, zeilen, doeken en lakens waarop hele families hebben plaatsgenomen. En niet alleen families. Dit is echt een festijn voor iedereen. Groepen scholieren zitten samen te wachten, naast families met kleine kinderen, sommigen met oma en opa ook nog op het laken. Slechts een enkeling heeft een klapstoeltje meegenomen, de meerderheid zit gewoon op de grond.
Wel is te zien dat velen hier vandaag al vroeg waren om een goede plek te vinden. Speelgoed en boekjes voor de kinderen liggen overal verspreid, vele lege flessen zijn te zien, ten teken dat ze het heetste gedeelte van de dag hebben overleefd zonder uit te drogen en het merendeel van de bezoekers heeft wel wat te eten bij zich en geniet nu van de avondmaaltijd c.q. picknick uit koelbox en picknickmand. Voor degenen die erg hongerig zijn of eten vergaten mee te nemen zijn er gelukkig genoeg kraampjes waar wat te eten valt te halen. Opvallend is dat de pancakes tent ook het woord poffertjes adverteert. Is dat naast apartheid het tweede Nederlandse woord dat de hele wereld over gaat?
Er hangt een echte kerststemming. De eerste kaarsen worden aangestoken, de ouders zingen alvast liedjes met hun kinderen en bijna iedereen heeft zich wel op de een of andere manier uitgedost. Santa mutsen zijn in de meerderheid maar ook de geweien van de rendieren, met een soort diadeem op het hoofd zijn overal zichtbaar, terwijl de kinderen met speciale kerstshirts zijn uitgedost, hun gezicht beschilderd hebben en meerdere jongedames een slinger uit de kerstboom hebben geplukt vanochtend en die nu gebruiken om hun haar in een paardenstaart te houden, of als boa om hun hangen, zonder dat het zo warm is.
Het duurt nog even voordat het gaat beginnen en ik voel echt dat er nog hoop is. De wereld mag dan weliswaar ten onder gaan aan hel en verdoemenis, milieuverontreiniging en oorlogen, hebzucht en individualisme, maar wie hier vandaag rond loopt moet toch weer hoop krijgen. Hier komen meer dan honderdduizend mensen samen om in een park te zitten en samen van de kerstgedachte te genieten en wat liedjes te zingen. Ik voel me een echte softie, maar ik vind het eigenlijk gewoon een schitterend idee. Ik heb de teksten in mijn rugzakje zitten en ben van plan al die liedjes, waarvan ik de melodie vaak wel ken, maar de tekst meestal niet wist, noch in het Nederlands, noch in het Engels, straks uit volle borst mee te zingen. Iedereen kent wel het refrein van Jingle Bells, maar wie kent de coupletten ook nog eens? Maar met de tekst in de hand moet dat toch te doen zijn.
Rond half negen wordt het bal geopend en begint de uitzending op de televisie. En meteen valt het me al ietwat tegen. De eerste rijen moeten juichen en klappen, omdat dat zo mooi staat op televisie en de eerste nummers die gezongen worden ken ik eigenlijk helemaal niet. Al snel wordt duidelijk dat het hier vanavond om een televisieprogramma gaat met een heleboel publiek. Terwijl ik eigenlijk de hoop had dat het ging om een openbaar concert, dat ook nog eens op televisie wordt uitgezonden. Het verschil lijkt niet groot, maar dat is het wel. Want tijdens de reclame op de televisie, gebeurt er hier helemaal niets. Daarbij wordt het publiek eigenlijk er niet echt bij betrokken. Wie niet binnen dertig meter van het podium zit (en dat is de meerderheid), zit er voor zichzelf. Dus verandert er eigenlijk er weinig met voordien. De groepjes en families zitten op hun deken gezellig te praten, terwijl op het podium de ene na de andere artiest voorbijkomt. Een show van ruim 2 uur moet gevuld worden, dus is het onvermijdelijk dat het blik b-artiesten is losgetrokken, wat dat betreft is Australië nauwelijks groter dan Nederland. Qua oppervlakte doen ze dan wel leuk mee, qua inwoneraantal verslaan ze Nederland maar nipt.
En als ik eens even goed nadenk ken ik eigenlijk ook niet meer dan een handvol kerstliederen. En dus komen er ook vele onbekende liedjes voorbij, mag de ster van Annie gewoon haar eigen ‘tomorrow, tomorrow, I’ll love you, tomorrow’ zingen, zodat men tenminste een extra bekend nummer heeft en sluiten meerdere artiesten af met een medley waarin ‘Jingle bells’ regelmatig voorbijkomt en meestal alleen dat gedeelte dan iedereen mee kan zingen zonder tekstblad. De avond duurt wel erg lang. Niki Webster, tijdens de Olympische Spelen een grote ster, klinkt nu als elk ander schoolkind met een redelijke stem en een of andere operaster is blijkbaar goed genoeg om met helikopter te worden gebracht en wordt na zijn optreden meteen weer afgevoerd, waardoor 190.000 ogen de helikopter volgen, onderwijl het podium negerend.
Aan het eind is er nog de voorspelbare afsluitende medley van alle artiesten samen, terwijl de eerste toeschouwers dan al het park uitstromen en het vuurwerk de aandacht weer eens een keer van het podium wegtrekt. Op weg naar huis weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik moet denken. Dit was uniek, ik heb het tenminste nog nooit eerder gezien, gehoord of gelezen, maar aan de andere kant was het saai, veel te lang en veel te veel op de televisie gericht.
Maar misschien moeten we het in Nederland maar eens proberen in het Vondelpark, de Goffert of Zuiderpark. Al was het alleen maar eens om Anouk naast Benny Neyman op het podium te zien staan, om Imca Marina met Krezip als begeleiding te zien. Rick de Leeuw en Andre Hazes in een Amsterdams duet. Ik geef het het voordeel van de twijfel.
(Sydney, Australië, december 2000)
