Hard Gras 108

Tags

België, boeken, boeken 2016, boekrecensie, Hard Gras, lezen, Marcel van Roosmalen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 108

Als we dan toch niet mee moeten doen, dan moeten we onze zuiderburen maar aanmoedigen, leek de algemene tendens in mei. Waarom je perse een ander land moet steunen, niet gewoon kunt genieten van een mooi potje voetbal, gaat er bij mij niet in. Waarom Hard Gras dan ook meeging in deze trend, mij werd het niet duidelijk. Al is het misschien eerder een aanleiding geweest dan een trendvolgende keuze. Er zijn bij onze Vlaamse buren natuurlijk ook vele schrijvers die een mooi verhaal kunnen produceren, het past mooi in een thematische uitgave van Hard Gras.

Werkt het? Redelijk. Enzo Scifo wordt weer even uit de vergetelheid opgedoken door Filip Joos. En passant legt hij even uit waarom het in de opleidingen vaak mis gaat. Brusselmans levert voor zijn doen een vlak verhaal af, ben bang dat het een tussendoortje was van hem. Het laatste verhaal gaat over Leon Bailey. Een geweldige buitenspeler, waarvoor Ajax afgelopen zomer (naar aanleiding van dit verhaal misschien wel) interesse toonde. In België kan hij zich ontwikkelen tot topspeler. Denkt zijn gevolg tenminste. Denken vele kenners ook wel. Maar of het lukt?

De verhalen zijn goed te pruimen al ben ik bang dat alle goede Vlaamse schrijvers toch in de schaduw zijn gezet door een van de weinige Nederlanders. Een van mijn favoriete columnisten. Een geweldige stukjesschrijver. Marcel van Roosmalen sprak af met Jean-Marie Pfaff. Het levert een beeldend verhaal dat schrijnt, dat pijn doet in alle hoeken. Tussen de regels door lees je de antipathie, die gaandeweg steeds duidelijker wordt. De keeper die de hele wereld claimt te kennen, die hunkert naar publiciteit, die nog nooit van zelfspot heeft gehoord wordt door de schrijver genadeloos neergezet. Het knappe is dat hij dit niet hoeft te doen door de keeper af te kraken, gewoon opschrijven hoe het gesprek ging is meer dan genoeg. Compliment voor Van Roosmalen!

Citaat: “Ik moest nog van alles, een column schrijven bijvoorbeeld, maar ik zat in een bos bij Brasschaat tegenover een ontketende Jean-Marie Pfaff die zei dat er op elke deur een sleuteltje past. Er werd eten gebracht. Kroketjes, vis en friet. Ik wist niet dat we gingen eten, ik vond het nog te vroeg om te eten. Jean-Marie zei: ‘Voila, vis.’ Tegen de serveerster: ‘Jean-Marie nog meer mayonaise.’ Dat in de derde persoon over jezelf praten irriteerde me nu ook.” (p.44)

Nummer: 16-036
Titel: Hard Gras 108
Auteur: Diversen (San F. Yezerskiy, Els Maes, Filip Joos, Marcel van Roosmalen, Paul Baeten Gronda, Joost Vandecasteele, Lize Spit, Ivo Victoria, Yannick Dekeukelaere, Herman Brusselmans, Thomas Rijsman)
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 119 (7974)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-3475-7

Meer:
107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 11: Voetbal

Advertenties

Eerst even naar het strand

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Kroatië, reizen, Rijeka, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 85

In Rijeka kun je eerst even naar het strand en dan een potje voetbal meepikken.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

 

Themaweek 11: Voetbal

De leukste uitwedstrijd van het jaar

Tags

away days, Hartlepool, reizen, voetbal

Hartlepool fans zijn niet verwend. De club bungelt ergens in de krochten van het betaalde voetbal in Engeland. De hoogtepunten zijn schaars. Sinds een aantal seizoenen zorgen ze zelf voor een prachtige afsluiting van het seizoen. De laatste uitwedstrijd reizen ze massaal mee. En elk jaar kiezen ze een thema. En zo zie je ineens honderden volwassen kerels die verkleed uit de metro komen.

Dit jaar kozen ze voor Stormtroopers. Omdat ze toch bijna nooit een schot op goal zagen…

Vorig jaar eerden ze Bob Marley. 2014 was het jaar van de Thunderbirds. 2013 Penguins. 2012 Smurfen. 2011 Oompa loompas.

Geweldige club. Mooie fans. Niet na te doen.

Themaweek 11: Voetbal

Onvergetelijke optimist

Tags

GFC, Goal, Goor, In Memoriam, Jan Relker, voetbal

Goal, april 2013

Waar begin je? Ik weet niet eens een mooie titel om er boven te zetten. Moet ik zijn verdiensten voor de club weer eens opnoemen? Die weet iedereen toch al wel. Consul, wedstrijdsecretaris, leider, het zal allemaal elders wel terugkomen.

Toch geloof ik dat velen nog niet door hebben hoe groot het verlies is voor GFC. Natuurlijk is het erg voor Hermien, Bert en Noël. Voor Annet, Sander en de kleinkinderen. Ook voor mijn ouders. Al 43 jaar lang elke zondagavond kaarten. En ineens kan dat niet meer. Maar ook GFC gaat hem missen. Zeker GFC. Niet alleen vanwege de vele functies die hij had, maar vooral vanwege de persoon die hij was.

Zelden kende de club iemand die zo onvoorwaardelijk in GFC geloofde. Die zonder enige terughoudendheid supporter was van elk team dat op zaterdag of zondag in roodzwarte strepen het veld op kwam. Nooit kende GFC een grotere optimist en positivo. En dat gaan we zonder twijfel allemaal missen.

Natuurlijk, de kantineomzet zal minder zijn, in de loop der jaren heeft hij genoeg uitgegeven in ons clubhuis. En niet elke supporter was even blij met Jan die altijd hoorbaar en zichtbaar aanwezig was. Liefst aan de linkerkant, waar zijn zoon de achterlijn moest halen. Maar niemand zal ooit getwijfeld hebben aan zijn clubliefde.

Die club waar zijn vader erelid van was. Waar hij zelf opgroeide en waar hij zijn hele leven, week in, week uit, vele uren doorbracht. En ook al zag hij vaker slechte dan goede wedstrijden, hij bleef positief. In een goed seizoen wist hij in november al dat we kampioen zouden worden. In een beroerd seizoen geloofde hij tot ver in maart, zelfs al waren we niet veilig, dat we de laatste periode nog konden pakken.

Hij geloofde dat Bert de beste voetballer van GFC zou worden, dat ik tot ver na mijn veertigste achter de verdediging mee zou kunnen hobbelen, dat Ajax elke voorbereiding blij mocht zijn dat ze bij ons op bezoek mochten komen, dat GFC voor eeuwig hoger zou voetballen dan de Roomsen en Groenen. Aan zijn optimisme zat geen grens.

Zelfs over zijn eigen gezondheid bleef hij optimistisch. Ondanks vele tegenslagen en nog veel meer signalen dat het niet goed ging, zag hij licht aan het eind van de tunnel. Midden in de symbolische stortbui zag hij de zonneschijn alweer achter de wolken. Waar om hem heen nog wel eens getwijfeld werd, kon hij zich al weer verheugen op het eerste pilsje, op de eerste keer naar buiten, op de eerste wedstrijd langs de kant.

Het was hem niet gegund. We hebben afscheid van hem moeten nemen. Maar er zullen nog decennia voorbij gaan voor zijn naam bij GFC een vage herinnering wordt. Ik ben, zoals zo vaak achteraf, blij dat ik hem ooit eerde als man achter de schermen van Goal, in een column van vele jaren terug. Dat ik vond dat hij recht had op de titel GFC-er van het jaar. Vind ik nog steeds. Dan maar postuum.

In 2036 zullen er nog spelers voetballen bij GFC die kunnen vertellen over Jan aan de kant van het veld. In 2057 bij weer een mooi jubileumfeest gaan er nog verhalen over hem naverteld worden. Tot ook hij een voetnoot in de geschiedenis van GFC is geworden. Zoals het uiteindelijk iedereen vergaat. We zullen hem nog lang missen. Ik in ieder geval. En vele GFC-ers met mij, daar ben ik van overtuigd. Rust zacht Jan!

Themaweek 11: Voetbal

Oranje in 2018 (deel 4, september 2016)

Tags

Danny Blind, Nederlands elftal, Oranje, Rusland, voetbal, WK 2018

Na het EK kans voor nieuwe namen, het is vooral onrustig geweest rondom Oranje. Sterker nog, het is een puinhoop in Zeist, daarbij vergeleken is het op het veld een oase van rust.

Haalt Oranje het WK? Haalt Blind het WK als Oranje het haalt. Het is allemaal erg moeilijk te voorspellen. De rubriek bondscoach heb ik dus maar even toegevoegd. De spoeling van geschikte kandidaten is dun. Laten we dus maar hopen dat Blind het licht ziet en zijn klus kan afmaken.

Er is veel veranderd in de pikorde rondom Oranje. Janssen en Zoet zijn gestegen. Strootman heeft al snel zijn status terug, ondanks zijn blunder tegen Zweden. En Berghuis lijkt in Oranje beter dan bij Feyenoord. Daarentegen zijn Huntelaar en Van Persie flink gezakt. Maar er is nog veel te gokken. Praat mee!

Bondscoach
Danny Blind 50
Louis van Gaal 20
Ronald Koeman 10
Ruud Gullit 10
Morten Olsen 10

Doel
Jeroen Zoet 80
Jasper Cillessen 70
Tim Krul 60
Kenneth Vermeer 50
Maarten Stekelenburg 40

Verdediging
Daley Blind 90
Jeffrey Bruma 90
Jetro Willems 80
Joël Veltman 80
Stefan de Vrij 70
Virgil van Dijk 50
Jairo Riedewald 50
Kenny Tete 40
Ron Vlaar 40
Daryl Janmaat 30
Patrick van Aanholt 30
Rick Karsdorp 20
Timo Letschert 20
Timothy Fosy-Mensah 20
Bruno Martins Indi 10
Karim Rekik 10
Erik Pieters 10
Terence Kongolo 10
Gregory van der Wiel 10
Wesley Hoedt 10
Joshua Brenet 10
Nathan Aké 10
Mitchell Dijks 10

Middenveld
Giorgino Wijnaldum 90
Davy Klaasen 90
Kevin Strootman 80
Wesley Sneijder 70
Riechedly Bazoer 50
Jordy Clasie 40
Tonny Vilhena 40
Davy Pröpper 40
Marco van Ginkel 20
Ibrahim Affelay 10
Vurnon Anita 10
Jorrit Hendrix 10
Bart Ramselaar 10
Marten de Roon 10
Jens Toornstra 10
Donny van de Beek 10
Abdelhak Nouri 10

Aanval
Vincent Janssen 90
Arjen Robben 80
Luuk de Jong 70
Quincy Promes 70
Memphis Depay 50
Klaas Jan Huntelaar 50
Steven Berghuis 50
Luciano Narsingh 30
Bas Dost 30
Robin van Persie 20
Anwar El Ghazi 10
Jurgen Locadia 10
Eljero Elia 10
Ricardo Kishna 10
Richairo Zivkovic 10
Jean-Paul Boëtius 10

Voor de duidelijkheid: Dit is niet mijn persoonlijke voorkeur, maar een inschatting (in percenten) van de kans dat de bewuste speler bij het volgende grote toernooi aanwezig is.

John Steinbeck – Travels with Charley

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, John Steinbeck, lezen, reisboek, reizen, Verenigde Staten

John Steinbeck – Travels with Charley

De amateurhistoricus Geert Mak schrijft leuk. Dus toen hij een boek uitbracht dat Reizen zonder John heette, was ik meteen geïnteresseerd. De inspiratiebron wilde ik dus eerst lezen. Het bleek dit boek te zijn. Mak reisde decennia later de route van Steinbeck, op dezelfde manier, om te kijken of het boek nog klopte. Dus als ik Mak wil lezen, moet ik eerst dit boek hebben gelezen, vond ik eigenlijk.

Ooit las ik voor mijn boekenlijst zijn bekendste boek. Niet dat ik me daar drie decennia later iets van kan herinneren. Toch dook ik met prettige anticipatie in dit boek. Het viel me niets tegen. Naast een mooi reisverhaal is dit boek ook een prachtige tijdsgeestduider. De schrijver laat zijn vrouw achter en begint aan een reis door smalltown America. Hond Charley op de passagiersstoel voor gezelschap, een soort van zelfgebouwde cabine achter op, voorloper van de later populaire campers.

De kleine dorpjes blijken de moeite te zijn. Dit is het America zoals het toen leefde. Niet de steden bepalen de cultuur, maar de dorpen. Mede dankzij Charley heeft hij snel aanspraak, anders is er onderweg altijd wel een diner waar hij kan ontbijten, lunchen, dineren of gewoon een kop koffie scoren, waar hij lokale bevolking tegenkomt, al is het maar personeel dat uit hoofde van functie wel met hem moet praten.

Hoe leuk ik het ook vond om te lezen over zijn reis, ik had het wel logisch gevonden om een (of zelfs een aantal) kaart in het boek op te nemen. Even kijken hoe hij gereden is, waar hij ook al weer was. Ongetwijfeld was daarop ook uitgekomen dat hij aan het begin van zijn reis overal stopte, alles interessant vond, maar tegen de tijd dat hij op de weg terug naar huis was – ondanks dat hij zijn vrouw onderweg al had gezien – minder moeite deed om alles te bekijken, te begrijpen. Hij ziet zelfs op tegen Texas, alsof hij er eventjes met een boog omheen kan rijden.

Al met al, gezien de tijd waarin het boek verscheen, een erg goed boek. Een klassieker. Ik snap dat Mak geïnspireerd raakte. Al moet ik ook zeggen dat de volgende generaties reisschrijvers het origineel snel overtroffen.

Kortom, op zoek naar het boek van Geert Mak nu.

Citaat: “Roots were in ownership of land, in tangible and immovable possessions. In this view we are a restless species with a very short history of roots, and those not widely distributed. Perhaps we have overrated roots as a psychic need. Maybe the greater the urge, the deeper and more ancient is the need, the will, the hunger to be somewhere else.” (p.104)

Nummer: 16-039
Titel: Travels with Charley
Auteur: John Steinbeck
Taal: Engels US
Jaar: 1962
# Pagina’s: 277 (8802)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-0-14-005320-3

Meer:
Wikipedia
Wikibooks
Goodreads
The Atlantic (review)
Hele boek (pdf)
Geert Mak

Themaweek 10: Meer boeken

Paul Theroux – Het drijvende koninkrijk

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, Groot-Brittannië, lezen, Paul Theroux, reisboek, reizen

Paul Theroux – Het drijvende koninkrijk

Al vele jaren probeer ik de mensheid het verschil uit te leggen tussen een reiziger en een toerist. De meeste mensen komen nooit voorbij die tweede categorie. Daar is helemaal niets mis mee, (in)direct verdien ik mijn boterham al een kwart eeuw dankzij deze mensen. Ze gaan op vakantie, staan op een camping of verblijven in een strandhotel, doen wat ze leuk vinden, of dat nu een stad bekijken is, een wandeling maken of aan het zwembad liggen en gaan weer naar huis. Tevreden.

Een reiziger wil niet tussen andere reizigers zijn. Hij wil niet die bijzondere kerk bezoeken. Hij hoeft de werelderfgoedlijst van de Unesco niet af te tikken. Hij doet niets bijzonders. Hij wil opgaan in de menigte. Wat hem onderscheidt: hij wil voelen hoe een land is. Hij wil weten hoe de lokale bevolking leeft. Hij reist volgens het ‘fly on the wall’ principe.

Paul Theroux is de ultieme reiziger. Het maakt helemaal niet uit of hij naar de stille Zuidzee reist om daar met zijn kano langs eilandjes te peddelen waar volkeren wonen die nog nooit een blanke man hebben gezien of dat hij de trein pakt naar de Britse kust, een half uurtje van de plek waar hij woont. Hij observeert en beschrijft wat hij ziet. Als het mooi is, dan is het mooi. Als het lelijk is, dan is het lelijk.

Zijn reisboeken onderscheiden zich daardoor van vele reisschrijvers. Hij wordt chagrijnig bevonden. Cynisch. Maar het maakt allemaal niets uit, hij kan niet anders. Dit is de manier om te reizen, een andere manier is per definitie surrogaat.

In The Kingdom by the Sea besluit hij om langs de kust te reizen in het land waar hij al jaren woont. Maar wonend in Londen, heb je al snel het idee dat de hele wereld zich afspeelt binnen het tube-gebied. Als je er niet met de ondergrondse kunt komen, dan bestaat het niet. Hij begint in Margate en gaat dan rond, helemaal langs de kust om het land echt te leren kennen. Met de klok mee. Wandelend. Met de trein. Met de bus. Hij verblijft in bed and breakfasts of kleine hotelletjes en leert een heel ander land kennen.

Britten hebben vele vreemde eigenschappen. In de auto zitten kijken naar de kust. Alle kleine spoorlijnen langs de kust gereisd willen hebben. Mensen verwelkomen in je huis, maar dan verre van gastvrij zijn. Generaties op een eigen eiland zorgen blijkbaar voor vreemde gewoonten. Theroux woont er al jaren, maar als Amerikaan kan hij zich ook verwonderen over wat hij allemaal tegenkomt.

Zonder dat het een dagboek wordt, is het leuk om te lezen over alles wat hij ziet. Dagen dat er niets bijzonders is. Ontmoetingen met vreemde kostgangers. Wandelpaden die bijna niet meer te vinden zijn. Dorpjes waar helemaal niets te zien is. Pubs waar de vaste gasten hem vreemd aankijken. Prachtige stranden zonder bezoekers. Lelijke stranden vol met strandgasten.

Vroeger namen mijn ouders ook regelmatig mee op vakantie naar Groot-Brittannië, een aantal plaatsen waar Theroux langs kwam, herkende ik. Als klein jochie keek ik natuurlijk met andere ogen, maar toch is er genoeg blijven hangen voor een herkenning. Mooi.

Theroux is een geweldig schrijver en een geweldig reizigers. De combinatie is goud waard.

Citaat: “Alle reizigers zijn optimisten, dacht ik. Reizen is op zich zelf een vorm van actief optimisme. Ik dacht onder het reizen voortdurend: het zal wel goed gaan, ik zal interessante dingen zien, ik zal iets ontdekken, ik zal geen been breken of beroofd worden, en aan het eind van de dag zal ik een aardig oud huis vinden om te slapen. Alles zal prima gaan, en zelfs als dat niet gebeurt, zal het belangwekkend zijn – de moeite van de reis waard.” (p.141)

Nummer: 16-038
Titel: Het drijvende koninkrijk (The kingdom by the sea)
Auteur: Paul Theroux
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 1991 (1983)
# Pagina’s: 375 (8525)
Categorie: Reizen
ISBN: 90-295-48932

Meer Kingdom by the sea:
Hendrik Jan de Wit
2 the world
Wikipedia
Goodreads
Paul Theroux.com
NY Times

Meer Theroux via gerbie.nl:
The happy isles of Oceania
China per trein
Slow trains to Simla
The Mosquito coast
Soerabaya
My secret history
The great railway bazaar
Kowloon Tong. The last days of Hong Kong

Themaweek 10: Meer boeken

De Muur 53 – Le Tour! Allons-Y

Tags

Bert Wagendorp, boeken, boeken 2016, boekrecensie, Frank Heinen, lezen, Nando Boers, Peter Ouwerkerk, Peter Winnen, Tour de France, wielerboek, wielrennen, Wiep Idzenga, Wilfried de Jong, Willie Verhegge

De Muur 53 – Le Tour! Allons-Y

Waar Hard Gras wel eens moeite heeft met weer een nummer (ze doen er ook per jaar twee meer biedt de eerlijkheid hier te melden), lijkt het wel of De Muur elke keer een paar bladzijden meer heeft. Het aanbod van goede wielerverhalen is groot. Er zijn meer bladen ondertussen die zich op het betere wielerverhaal richten. Toch is De Muur de onbetwiste marktleider. Een keer per kwartaal, goede frequentie. Een voorjaarsnummer, een Tournummer, een WK- en/of najaarsnummer en een thematisch nummer. Precies goed.

Op het allerlaatst werd er aan dit nummer een verhaal van Wilfried de Jong toegevoegd. De wielergek en Italiëkenner was bij uitstek de schrijver om over de mislukte Giro-coup van Kruiswijk te schrijven. Zelfs de inhoudsopgave werd er voor naar achter geschoven. Twee bijdragen van Peter Ouwerkerk deze uitgave. Het verhaal over Ivan Heylen en Eddy Planckaert is bijzonder, de kantlijn van de sport, daar waar de interessantste verhalen zijn.

Bert Wagendorp mag zelf weer schrijven over de berg die hem een bestsellerauteur maakte. Hij legt precies uit waarom de mythe is verdwenen nadat Froome de berg ontmaskerde. Een hele reeks historische foto’s van de Ventoux maken het verhaal af. De foto’s zijn overigens dermate goed, dat ze alleen al het aanschaffen van deze Muur rechtvaardigen.

De Tourverhalen zijn van Peter Winnen (in verliezen zit meer literatuur dan in winnen, al blijft het een flauwe woordgrap, in dit geval niet eens bedoeld), Wiep Idzenga (waarom Breukink de Tour niet won, toen het kon), Leo van de Ruit (over de ronde die al bestond voordat de Ronde bestond), Herman Chevrolet (over de rode lantaarn, vaak niet de slechtste renner) en Herman Laitem (een vrouwelijke verslaggeefster in de mannenwereld en dan ook nog eens in het zwartwit tijdperk).

Maar echt bijzonder is het verhaal van Hans Vandeweghe die even uitlegt waarom het businessmodel van een halve eeuw geleden weinig toekomst heeft. Tennissers op Wimbledon verdelen 13 keer het prijzengeld van de Tour. Het hele Tourpeloton heeft een transferwaarde vergelijkbaar met de reserves van Real Madrid. De winnaar van de Hahnenkammafdaling (minuutje of twee zwaartekracht het werk laten doen) krijgt meer dan vier keer het bedrag wat de winnaar van de Amstel Gold Race opstrijkt. Wielrennen is een geweldige sport, maar het steunt op een paar wielergekke landen en een paar suikeroompjes. Daar ga je de toekomst niet mee veranderen. Boeiend artikel dat terecht vele vragen oproept. Wie de antwoorden heeft, is net zo belangrijk voor de wielersport als Sagan en Froome samen.

Citaat: “Zo verschrikkelijk zag ik er niet uit. In elk geval was het op de grofkorrelige foto niet waar te nemen. Hoe verder ik inzoomde, de schaduwen op het gelaat gaven een mens te zien die er noch goed, noch slecht uitzag: de mens vervaagde. Op mijn kop een gifgroene koerspet, de klep naar beneden geslagen. De kleur van de pet gaf aan dat Panasonic aan de leiding stond in het puntenklassement per ploeg.” (p.72)

Nummer: 16-037
Titel: De Muur 53 – Le Tour! Allons-y!
Auteur: Diversen (Wilfried de Jong, Peter Ouwerkerk, Wiep Idzenga, Herman van der Zandt, Frank Heinen, Peter Winnen, Bert Wagendorp, Willie Verhegge, Hans Vandeweghe, Jeroen Wielaert, Leo van de Ruit, Herman Laitem, Herman Chevrolet en Nando Boers)
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 176 (8150)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-623-1021-6

Meer:

52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 26 25 24 23 22 21 20 19 18 17 16 15 14 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 1 (2e x)

Themaweek 10: Meer boeken

John Irving – In one person

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, John Irving, lezen

John Irving – In one person

Het was me in jaren niet overkomen, achter liggen met het oeuvre van Irving. Niet dat ik naar de boekhandel rende als er een nieuw boek uit was, maar meestal zorgde ik er wel voor dat ik het aanschafte en vrij snel las. Toen kwam mijn zusje op mijn verjaardag met de nieuwste en realiseerde ik me dat ik de een na laatste nog niet had gelezen. Daar zat ook maar vier jaar tussen, bij Irving een relatief korte tijd.

Nu hielp het niet dat ik in het algemeen erg weinig enthousiasme tegenkwam voor dit boek. Maar uiteindelijk is een slecht Irving boek meestal nog beter dan een doorsnee boek van een doorsnee schrijver. Natuurlijk gaf ik ook dit boek een kans.

Al snel kwam ik tot de conclusie dat dit niet een van zijn meest verrassende boeken zou gaan worden. Het begon in het noordoosten van de VS. Er kwam worstelen in voor. De hoofdpersoon is een schrijver. Natuurlijk kwam ook Wenen op zijn pad. Een pastiche schrijven is volgens mij niet een grote opgave in zijn geval.

Ook concludeerde ik voordat ik op de helft was (een doorsnee boek heb je dan al uit), dat ik begreep waarom velen dit niet zo’n bijzonder boek vonden. Als je de lat hoog hebt gelegd, dan is In One Person inderdaad niet een bijzonder verhaal. Toch bleef ik lezen, het was geen slecht boek.

William Abbott is de schrijver die het boek moet dragen. Hij is geen Garp, geen Owen Meany. Hij is gewoon een biseksuele schrijver die moeite heeft met zijn eigen seksualiteit en dan ook nog eens in New York beland tijdens de opkomst van aids. De meest vreemde figuren komen voorbij, een kenmerk van vele boeken van Irving.

Het lijkt haast wel of Irving in zijn nadagen nog een gewaagd boek heeft willen schrijven. Expliciete seks komt er niet in voor, dat is niet zijn stijl. Maar een transgender die in de jaren zestig een jongetje ontmaagd, zonder dat dat jochie doorheeft dat ze niet de vrouw is, die hij denkt dat ze is. Een homoseksuele relatie tussen een professor en een student. Een platonische relatie tussen twee jongeren die aan en af loopt, soms toch maar weer door seks wordt onderbroken, om weer terug te kabbelen richting platonisch. De stoere adonis die eerst een tienermeisje bezwangert, maar op latere leeftijd ook van de mannenliefde blijkt te zijn. Of toch niet? De aidsepidemie in de VS, vooral de grote steden, bijna besmettelijker dan een flinke verkoudheid. Het levert gewoon geen interessant palet van karakters op. Het kabbelt en dat is een belediging voor Irving.

Citaat: “What would Miss Frost have thought of me? I wondered; I didn’t mean my writing. What would she have thought of my relationships with men and women? Had I ever ‘protected’ anyone? For whom had I truly been worthwhile? How could I be almost forty and not love anyone as sincerely as I loved Elaine? How could I not have lived up to those expectations Miss Frost must have had for me?” (p.359)

Nummer: 16-035
Titel: In one person
Auteur: John Irving
Taal: Engels US
Jaar: 2012
# Pagina’s: 526 (7855)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-1-4516-6412-6

Andere Irving boeken door mij gelezen:
My movie business
Waarom ik van Dickens hou
Until I find you
Pension Grillparzer
The fourth hand
A widow for a year
Last night in twisted river
A prayer for Owen Meany

Themaweek 10: Meer boeken

De tien sterkste drank verhalen

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, drank, Godfried Bomans, Hans Dorrestijn, Herman Pieter de Boer, lezen

Diversen – De tien sterkste drank verhalen

Mijn voorkeur:

Herman Pieter de Boer – Een metershoge pils
Hans Dorrestijn – Genante vertoningen II
Allard Schröder – De vergroting
Bavo Galama – Een straatje van niks
Rudie Kagie – Geen nobeler drank dan champagne
Francois de Waal – Hallo, daar ben ik weer!
Wim de Vries – De aanzegger
Godfried Bomans – Kent gij Dionysos?
Paul de Leeuw – De kopstoot
Letty Kosterman – Januari 1945

Citaat: “Café Le Bonheur stond er op de pui, en zonder die aanduiding had hij het niet herkend. Waar vroeger een terras met bruine rieten stoeltjes en simpele tafeltjes tot toeven noodde, was nu een inktzwart podium met plexiglazen gemeubelte in gekunstelde vormen.” (p.37)

Nummer: 16-034
Titel: De tien sterkste drank verhalen
Auteur: Diversen (Herman Pieter de Boer, Godfried Bomans, Hans Dorrestijn, Bavo Galama, Rudie Kagie, Letty Kosterman, Paul de Leeuw, Allard Schröder, Wim de Vries, François de Waal)
Taal: Nederlands
Jaar: 1989
# Pagina’s: 79 (7329)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-5093-094-8

Themaweek 10: Meer boeken

Roos Rebergen – Ik ben al 11 jaar geen 16 meer

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, lezen, poëzie, Roos Rebergen, Roosbeef

Roos Rebergen – Ik ben al 11 jaar geen 16 meer

Al jaren ben ik een onvoorwaardelijk fan van Roos. Met haar band Roosbeef zag ik haar al regelmatig optreden. Ze weet op een onweerstaanbare wijze verlegenheid te combineren met openheid, naïviteit met humor, dromerig, maar toch ad rem. Bij een van die optredens las ze al eens een column door, daarmee bewijzend dat ze meer kan dan mooie liedjes schrijven.

Dit boek was dan ook geen verrassing, het moest er een keer van komen. Songteksten en poëzie liggen vrij dicht bij elkaar. Sommige teksten van Roos stonden al als een huis, ook zonder muziek zouden die hier ingepast hebben.

Het vervelende van poëziebundels is natuurlijk dat je er zo snel doorheen bent. Als je ze leest als een verzameling rijmpjes (zonder rijm dan), als de aanzet tot een boek, dan ben je snel klaar. Een gedicht lezen en dan wegleggen, het laten bezinken, er nog eens over nadenken, nog eens een keer kijken, ik denk dat de inhoud dan beter beklijft. Maar daar heb ik dan het geduld weer niet voor. Als de nieuwe CD niet meteen goed valt, dan draai je die gewoon nog een keer. En na drie, vier keer lijkt het ineens alsof je de liedjes al jaren kent. Dat heb ik met poëzie niet. Het moet me raken. Of niet. Ook goed. De eerste variant is beter.

Roos lukt het een aantal keer om me te raken. Net als in sommige songteksten, heeft ze prachtige zinnen, die blijven hangen. De titel is er daar een van. “Ik heb medelijden met alle goede vragen over de hele wereld.” Ook prachtig.

Roos is een multi talent.

Citaat: “Soms schreeuwt er iemand op straat midden op de dag
Het zijn meestal mannen
Over god hoe oneerlijk de wereld is of zomaar
Soms wil ik ook schreeuwen op straat
Ik doe het in de microfoon en ik krijg er geld voor
Ze hebben gelijk
De wereld is oneerlijk” (p.28)

Nummer: 16-033
Titel: ik ben al 11 jaar geen 16 meer
Auteur: Roos Rebergen
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 63 (7250)
Categorie: Poëzie
ISBN: 978-90-388-0186-5

Meer:
Roos en Oma Boelie
Roosbeef in Deventer
Bouwvakkers
Bang voor sneeuw
Laat eens wat van je horen
Eigenzinnigheid
Neem een souvenir voor me mee

Themaweek 10: Meer boeken

Martijn de Waal – Toets 1 voor het paradijs

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, lezen, Martijn de Waal, reizen, sociologie, Verenigde Staten

Martijn de Waal – Toets 1 voor het paradijs

Ooit was hij er uitwisselingsstudent, op zijn zestiende. Jaren later gaat hij terug als reporter, om het land beter te leren begrijpen. Aan zijn contacten heeft hij minder dan hij hoopte. Zij zijn redelijk opgeleid, kijken weinig televisie en weten wat er in de wereld gebeurt. Maar de interessante gesprekspartners zijn juist degenen die daadwerkelijk denken dat de VS het centrum van de wereld is. Het beste land ooit. De mensen met zelfvertrouwen, zonder geldige reden voor dat vertrouwen. Zo bezoekt hij studentenkampioenschappen notuleren, spellen, vergaderprotocollen, CV, sollicitatiegesprekken en wat er nog meer gedaan wordt, waar zestienhonderd studenten wordt verteld dat ze ‘somebody special’ zijn. Mijn eerste associatie was toch Life of Brian, Pythonkenners weten waar ik op doel.

De Waal bezoekt San Francisco, Las Vegas, Sillicon Valley, Phoenix. Hij gaat naar een highschool reünie. Spreekt met toekomstige miljonairs. Bezoekt Burning Man. Alles wat hij doet wekt verbazing op. Bij hemzelf, bij de lezer. Het hele referentiekader van de doorsnee Amerikaan blijkt zo anders dan hij zich herinnerde, dan wat wij kennen, dat maakt het lezen de moeite waard.

Maar, dit schrijvende, een aantal maanden nadat ik het las, merk ik ook dat veel niet is blijven hangen. Dat ik bladerend soms een ‘o, ja’ slaak, maar net zo vaak verbaasd ben over wat ik niet meer weet. Het is een verzameling artikelen, maar de eenheid is niet altijd even duidelijk. Het is een leuk tijdsbeeld, geschreven net voor en net na de millenniumwisseling.

Citaat: “Dit is het land waar iets pas bestaat als het op televisie gebeurt. Ik herinner mij hoe ik een keer langs een demonstratie van een vakbond fietste. Een groepje van nog geen twintig demonstranten liep rondjes over de stoep, riep leuzen en stak borden met eisen de lucht in. De demonstranten liepen steeds vijftien meter heen en dan weer vijftien meter terug. Het zag er rommeling en onbelangrijk uit. Totdat ik ’s avonds het televisienieuws zag. De vijftien meter die de twintig demonstranten aflegden, vulden het beeld precies. Het zag er nu indrukwekkend uit.” (p.22)

Nummer: 16-019
Titel: Toets 1 voor het paradijs
Auteur: Martijn de Waal
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 165 (4771)
Categorie: Non fictie
ISBN: 978-94-622-5052-9

Meer:
Martijn de Waal.nl
Goodreads
NRC
Fosfor

Themaweek 10: Meer boeken

Eenentwintig redenen waarom ik geen sleurhut wil

Tags

caravan, Italië, reizen, vakantie

1. Ik moet een extra rijbewijs halen. Ik was laat, kreeg dus niet meer automatisch E er bij.
2. Een grotere auto is nodig.
3. Ik moet leren rijden met een zwaar ding achter mijn auto.
4. De grotere auto en de caravan slurpen veel meer benzine.
5. De auto en de caravan kosten extra tol.
6. We voelen ons verplicht elke keer de caravan te gebruiken, we hebben dat ding tenslotte niet voor niets aangeschaft.
7. Een vliegvakantie is uitgesloten.
8. De caravan heeft een winterstalling nodig.
9. Wanneer ik de helft van het aantal uren dat de caravan op de oprit bij de buren staat, besteedt aan een bijbaantje kan ik weken all inclusive op vakantie.
10. Het chemisch toilet moet geregeld geleegd worden.
11. Op de autobaan waar ik nu 150 kan, mag ik dan maar 80.
12. Voor elke onvolkomenheid heb ik hulp nodig, zowel op de camping, als buiten het seizoen.
13. Als ik oud word, moet ik met omroep Max naar een uithoek van Europa rijden en elke dag verplicht gezellig doen.
14. Het grootste deel van Europa binnen caravanafstand heb ik al gezien.
15. Nog meer troep mee op vakantie. Omdat het kan.
16. Als je een stad wil bezoeken, sta je ergens buiten die stad op een camping. Niet in de stad.
17. Caravanbezitters groeten elkaar.
18. Met een caravan rijd je niet de bergen in, blijf je eeuwig in het dal.
19. Winterklaar schoongemaakt betekent niet automatisch zomerklaar is nog schoon.
20. Na een aantal jaar wil je een groter, nieuwer, beter model. Gewoon elk jaar luxe op vakantie gaan is goedkoper.
21. Schijten op een chemisch toilet.

Themaweek 9: Italië

Hoe lopen we?

Tags

Italië, reizen, vakantie

Het lijkt een eeuw geleden, maar het is veel korter. Toen ik alleen reisde, wist ik vaak waar ik naar toe wilde. Het was ook leuk om te dwalen en niet weten waar de dag me zou brengen, maar als ik ergens aankwam was het simpel. Dan liep ik er naar toe.

In de metro had ik me voorbereid. Eenmaal boven de grond even orienteren, drie blokken, afslag, nog vier blokken en ik was er. Acht minuten.

Dat moment schiet even door mijn hoofd als ik halverwege de wandeling buiten een schoenenwinkel sta te wachten, op zoek naar de wifiverbinding van de telefoonwinkel ernaast. We zijn al een behoorlijk stukje aan het wandelen. We hebben al stilgestaan bij de etalage met de Disneyfiguurtjes. Een plaspauze gemaakt in een boekwinkel.

Kinderhorloges bewonderd bij een straatverkoper. Twee schoenenwinkels bezocht. Op de plattegrond gezocht hoe we verder moesten. Een klerenwinkel meegepikt en een klein marktje grotendeels genegeerd. En we zijn pas op de helft.

Volgens mij ben ik niet veranderd. In de verte zie ik de toren boven alles uitsteken, daar moeten we zijn. Wat er anders is, is het gezelschap. De twee dames. De jongste is snel afgeleid, maar dat is logisch, een kind van zeven zit niet te wachten op een middagje sightseeing. De oudste van de twee heeft echter minstens zo veel moeite om ergens langs te lopen.

En dus zit ik een kwartiertje later op een bankje in weer een schoenenzaak. Gelukkig ligt er een sportkrant. Mijn Italiaans is niet zo goed, maar een sportkrant lukt me nog wel. Pas op de vierde pagina heb ik door dat de bijna ongelezen krant meer dan twee maanden oud is. De voetbaltransfers worden altijd uitgebreid besproken, daar kan ik het niet echt aan merken. De vooruitblik op het ondertussen reeds afgeronde EK voetbal maakt het wel duidelijk. Ook de tweede krant die ik vind, is niet veel nieuwer. De wifi werkt hier op wachtwoord, meer keus heb ik niet.

Na een wandeling van meer dan een uur zijn we eindelijk bij ons eerste doel van die middag. Twintig jaar geleden was ik al weer op weg naar het volgende doel. The times they are changing.

Themaweek 9: Italië

Rolkoffers

Tags

Italië, reizen, rolkoffer, vakantie

Dat zaterdag de wisseldag is op elke camping is een gegeven. Dat wij zelf nog twee nachten konden bijboeken, waardoor het gewoon een lekkere uitslaapdag werd, daaraan hebben anderen vanzelfsprekend geen boodschap. Maar dat velen met het vliegtuig hier kwamen had nog een andere consequentie. Rolkoffers. Vanaf de eerste schemering kwamen ze langs. De vertrekkende gasten met hun rolkoffers. Voor mijn gevoel hadden ze het perfect gecoördineerd. Elke paar minuten kwam er een langs. Als de tijdrit in de Tour de France. Allemaal achter aan op de camping beginnen en na drie minuten de volgende die naar de uitgang mocht. Het zal vast zo niet zijn gegaan, maar zo voelde het wel.

Tegen beter weten in blijf ik in bed liggen, ik wil uitslapen. Na een half uur herinner ik me een artikel over klagende Amsterdammers die dankzij AirBNB steeds vaker werden geconfronteerd met rolkoffertjes, op de meest onmogelijke tijden. Toen dacht ik nog dat ze zeurden. Nu begrijp ik ze perfect. Van uitslapen is vandaag geen sprake.

Maar een paar uur later, aan de kant van het zwembad, onder de parasol, nadat ik een paar hoofdstukken gelezen heb, vallen mijn ogen weer dicht. De verloren uurtjes worden meteen gecompenseerd. Geen reden tot klagen dus.

 

Themaweek 9: Italië

Poëzie op straat

Tags

fotooo, Italië, poëzie, reizen, vakantie

Altijd goed, poëzie toegankelijk maken voor de massa. Al is mijn Italiaans niet goed genoeg om zo even te vertalen. Al heb ik de indruk dat het nog dialect is ook. Maar wat zou de wereld er een stuk mooier uitzien als elke stad, elk dorp poëzie op zou hangen, daar ben ik van overtuigd. Santarcangelo geeft het goede voorbeeld.

Themaweek 9: Italië

Stoplicht

Tags

Italië, reizen, stoplicht, Suus, vakantie

Ze is zeven en heeft verkeersregels geleerd op school. Met haar op de fiets steek ik over waar het hoort, niet waar het kan, zoals ik gewend ben. Nu slaat de twijfel echter toe. In de brandende zon staan we te wachten tot we de drukke weg kunnen oversteken. Het stoplicht werkt niet echt mee. Sterker nog, alle kanten zijn al twee keer aan de beurt geweest, maar ondanks het ingedrukte knopje, blijft ons mannetje op rood. Ook na de derde keer rood komen alleen de zijwegen aan de beurt, niet wij. Het verkeer raast weer voort.

De bushalte die we moeten hebben, staat aan de overkant. We hebben geen keus. Als de bus nu komt, staan wij aan de verkeerde kant van de weg. Diverse mensen die na ons bij het stoplicht kwamen, zijn al overgestoken. Zitten in de bus is straks een illusie. In het kader van opvoeden blijven we staan bij het rode stoplicht. Ik weet dat het werkt, maar waarom het voor ons nu niet op groen springt, is me een raadsel.

Als er weer anderen oversteken, geef ik het op. Nog even vertel ik haar dat dit normaal nooit mag, maar dat we nu, omdat het stoplicht het niet goed doet, voor een keer door rood lopen. Ze begrijpt het. Vijf minuten later is de bus er. Volgens mij is het stoplicht nog niet op groen geweest.

Themaweek 9: Italië

Lunch

Tags

eten, Italië, lunch, reizen

Het was zo’n typisch Italiaans etablissement in een dorp dat normaal gesproken door toeristen wordt overgeslagen. Te groot en ongezellig om als café te kunnen worden beschouwd, te kleine keuken om een restaurant te heten. Precies waarnaar ik op zoek was. Ik was al laat voor lunch, had dorst, te lang in de hete auto gezeten en had geen zin in het toeristenmenu of een uitgebreide maaltijd.

Aan de balie vraag ik of ik iets warms kan krijgen en ze wijst op de witte boterham die tot tosti kan uitgroeien. Ik bestel een tosti en een rolletje met ham en champignons en ga aan een tafeltje zitten. Plastic tuinstoeltje zoals in al dit soort horecagelegenheden, krant voor de vaste gast. Hier komen ’s ochtends vele Italianen op weg naar hun werk voor een koffie en een brioche. De rest van de dag vooral oude mannetjes die niet meer naar het werk hoeven, ik was duidelijk de buitenstaander.

Als ze me mijn eerste bordje brengt, vraag ik om water, ze brengt het snel, een glas met twee ijsklontjes. Ik ben even verbaasd, meestal krijg je een flesje als je water bestelt. Het is zo op, net als het eten. Nog steeds trek, terug naar de balie.

Nu valt me op wat ik net al vermoedde. Ze heeft moeite met mijn Italiaans. Niet gek, ik spreek het slecht, al doe ik mijn best. Dat is het niet. Ze weet niet hoe ze moet reageren. Ik ben overduidelijk een buitenlander, maar haar talenkennis is nog beperkter. Ze probeert het met een Engels woordje tussendoor, maar verwart mij daar alleen maar mee. Ik begrijp haar nog slechter dan zij mij.

Als ik ook een brioche en een glas cola op heb, loop ik naar de balie en neem mee wat er nog op mijn tafeltje stond. Met een gebaar laat ze weten dat dat haar werk is. Kleine moeite, ik ging toch die kant op. Ik wil betalen. Ze denkt even na en vertelt me dat ik 3,50€ moet betalen. Nu had ik hier niet de hoofdprijs verwacht, maar dit is wel erg weinig voor drie schoteltjes voedsel en twee glazen. Ik maak het haar duidelijk. Ze zegt de brioche vergeten te zijn en komt nu op 4,50€ uit. Nog steeds goedkoop, maar ik klaag niet. Ik overhandig een briefje van 20.

Bij de kassa zie ik het volgende probleem. Hoofdrekenen. Ze pakt een tientje, 50 cent en een twee eurostuk. Dan bedenkt ze zich en wisselt de laatste in voor een losse euro. Nu moet ik haar duidelijk maken dat dit niet klopt. Dat blijkt erg lastig. Uiteindelijk lukt het me. Ik leg de 50 cent op het bonnetje. “Dit is vijf samen”, ik wijs op het tientje, dat maakt vijftien. Ik zie dat ze heel hard meedenkt. Ineens begrijpt ze het. Ze pakt de euro en pakt een briefje van vijf. Glunderend legt ze het op de toonbank. Ik laat het muntje als fooi liggen en bedank haar.

Lunch voor vijf euro, was me iets verderop aan de kust niet gelukt.

 

Themaweek 9: Italië