August Willemsen – De goddelijke kanarie

Tags

August Willemsen, boeken, boeken 2018, boekrecensie, Brazilië, lezen, voetbal, voetbalboek

August Willemsen – De goddelijke kanarie

De Nederlandse Sportbibliotheek, wat een geweldige uitvinding. Niet de voor de hand liggende onderwerpen, maar wel allemaal boeiende en leesbare boeken. Erg leuk is ook de lijst achterin, met daarin o.a. de nog te verschijnen titels. En dan titels tegenkomen die decennia later nog steeds niet zijn verschenen.

August Willemsen is de juiste persoon voor een boek over Brazilië. Al jaren vertaler van Portugese en Braziliaanse literatuur. En in Brazilië is voetbal meer dan een simpel spelletje, een boek daarover is natuurlijk goed samen te stellen.

Willemsen doet een poging om de geschiedenis in een enkel boek te proppen. Dat is best moeilijk, het ligt natuurlijk aan hoe je het aanpakt, maar dat er genoeg verhalen en anekdotes zijn voor een dozijn boeken, staat ook boven elke twijfel. De eerste drie delen lijken soms dan ook iets te veel op een opsomming. Deel 1 over de clubs, deel 2 de spelers en deel 3 de kanaries, allemaal logisch. Het tweede deel is natuurlijk het meest interessant. Want zonder die schitterende spelers, zijn de clubs en het nationale team ook nutteloos. Van Friedenreich tot Garrincha, er zijn veel goede spelers waar daarnaast nog eens de meest fantasierijke verhalen over verteld worden. Vele verhalen kent de doorsnee voetballiefhebber allang, maar ze nog eens te lezen is niet erg, in combinatie met wat andere verhalen zijn ze minstens zo goed.

Het wordt literair in het vierde deel van het boek. De antropoloog komt naar boven. Waarom is een Braziliaan anders in zijn beleving dan een Duitser of Italiaan? Waarom zit het in de taal, dieper dan het ooit kan komen? Een mooie en goede uitleg, met poëzie van Andrade. Alleen al voor dit deel zou je het boek zelf moeten lezen.

Er schijnt een nieuwe, bijgewerkte versie van dit boek te zijn verschenen, net voor het overlijden van Willemsen. Geen idee wat er veranderd is, maar aangezien deze versie bijna niet meer te vinden is, is de nieuwe editie misschien wel een noodoplossing.

Mooi naslagwerk, fijn leesvoer, goede verhalen, prachtig boek.

Citaat: “Wat zo verrassend werkte in Garrincha was paradoxaal genoeg, het feit dat hij altijd hetzelfde deed. Pele herhaalde zich niet. Pele aan de bal: wat zou hij gaan doen? Welk been zou hij gebruiken, het linker of het rechter? Iedereen maakte zich op om het nog ongeziene te gaan zien. Garrincha aan de bal: op welk moment zou hij gaan doen wat hij altijd deed? Altijd met rechts? Iedereen maakte zich op om te gaan lachen. Pele was beredenering; Garrincha was instinct. Pele was genie; Garrincha was magie. Pele wist wat hij ging doen; Garrincha wist wat hij ging doen (iedereen wist het) – maar niet wanneer.” (p.127/128)

Nummer: 18-064
Titel: De Goddelijke Kanarie
Auteur: August Willemsen
Taal: Nederlands
Jaar: 1994
# Pagina’s: 264 (12210)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-6005-430-X

Meer:
De Nederlandse Sportbibliotheek
August Willemsen
Goodreads
Hebban

Meer Sportbibliotheek:
Tim Overdiek – Rik Smits, de Dunking Dutchman
Gijs Zandbergen & Jan Brouwer – Zeven meiden om verliefd op te worden
Paul Arnoldussen – Amsterdam 1928
David Endt – Gloria Victoria
Chris Willemsen – De moord op Maradona
Chris Willemsen – De moeder aller nederlagen
Ko van Geemert – Hi ha hondelul
Marcelle van Hoof – De lieverdjes

Gyorgy Konrad – De schrijver en de stad

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, essay, Gyorgy Konrad, Hongarije, lezen

Gyorgy Konrad – De schrijver en de stad

Leuk, die mini-boekjes van de Bezige Bij. Liggen bij de kassa’s voor een prikkie, je hebt snel de neiging om ze mee te grijpen als je daar in de rij staat. Regelmatig greep ik er een, na een tijdje ben ik daar mee opgehouden. Het zijn vaak fragmenten van, of delen uit, boeken die ook al in de kast staan of die ik toch nog wil aanschaffen. En dan kan goedkoop ook wel duurkoop blijken.

Daarbij staan ze in de kast relatief veel ruimte in te nemen. Weg dus, ruimte maken. Dus na meer dan een decennium las ik toch alsnog dit boekje. Maar waar ik een verhaal verwachtte, niet eens een lange, kreeg ik een aantal essays te lezen. Ook leuk, zeker onverwacht. Lag dus aan mij, want wie de schrijver even googelt weet dat hij als essayist minstens zo bekend is als als schrijver.

De essays zijn boeiend, Konrad kan mooi uitleggen over identiteit en nationalisme, over de rol van de schrijver, over hoe de wereld in elkaar zou moeten zitten. Ben eigenlijk best benieuwd hoe hij tegen de politiek van zijn eigen land aankijkt op dit moment. En als een schrijver dat gevoel kan oproepen, binnen 44 bladzijden nog wel, dan moet hij wel een talent hebben, moet hij iets goed hebben gedaan.

Citaat: “Ons vaderland en de literatuur in onze moedertaal zijn ons in de schoot geworpen. Leeservaringen en citaten hebben zich in ons hoofd genesteld, om ze daaruit weg te halen zou operatief een deel van de hersens verwijderd moeten worden; onze lievelingsboeken staan in onze directe fysieke nabijheid op de boekenplank.” (p.18)

Nummer: 18-070
Titel: De schrijver en de stad
Auteur: Gyorgy Konrad
Taal: Nederlands (Hongaars)
Jaar: 2004
# Pagina’s: 44 (13410)
Categorie: Essays
ISBN: 90-234-1686-4

Meer:
Wikipedia
Trouw
Tegenlicht
NRC

Ruim een miljoen

Tags

FvD, politiek, Thierry Baudet, verkiezingen

Wist u dat de ANWB nog altijd 4,5 miljoen leden heeft? Dat is bijna een op de vier Nederlanders.

Kent u Tavi Castro? Ik niet. Maar 2,5 miljoen Nederlanders volgen hem op Instagram.

In Nederland hebben we ongeveer 1,63 miljoen melkkoeien. Dan tel ik de voor vlees bestemde zusters dus niet mee.

De grootste sportbond van Nederland, de KNVB heeft 1,2 miljoen leden. Dat is ongeveer net zo veel als het aantal geregistreerde vissers, turners en golfers gezamenlijk.

Afgelopen zondag keken er 1,1 miljoen mensen naar het nieuws van half acht. Dat programma stond daarmee net in de top tien.

Ook Milan Knol haalde net de top tien met 1,1 miljoen. En dan hebben we het over zijn followers op YouTube.

Net buiten de top tien van populairste radiozenders staat 3FM. Er luisteren ongeveer 1 miljoen mensen naar de elfde zender van het land. Vele stemmen hebben het over opheffen.

En 1.057.029 stemgerechtigden stemden vorige week op FvD.

Zes miljoen, tweehonderdtwintigduizend en achtentwintig stemden op een andere partij. Vijf en een half miljoen mensen namen niet eens de moeite om te stemmen.

66 – R.E.M. – The one I love

Tags

Gerbie's top 212, muziek, R.E.M.

Nummer	66
Artiest	R.E.M.
Titel	The one I love
Jaar	1987
Wikipedia	The one I love
Website	R.E.M. HQ
Tekst	AZ Lyrics

Als de lijst om artiesten zou draaien, dan zou de band een stuk hoger staan. R.E.M. is een band met een geweldig oeuvre, maar het heeft meer geweldige albums, dan losse nummers gemaakt. Of vele goede nummers, ligt er aan hoe je er naar kijkt. Het was ook best lastig om het meest geschikte nummer te vinden.

De band groeide met mij mee, als tiener. Bij Fables of the reconstruction ben ik aangehaakt. Document was geweldig, The one I love komt van die plaat. Hun beste plaat volgde: Green, al volgde het grote publiek pas bij Out of time en Automatic for the people. Hun hits zijn ook uit die tijd.

Het gevoel dat ik had vlak voordat de band opkwam tijdens Pinkpop 1989 kan ik nog oproepen. Ik had U2, Pink Floyd en vele Nederlandse muziekhelden al gezien, dit zou mijn eerste keer R.E.M. worden. Op de plek waar ik stond, volgens mij was ik al mijn vrienden kwijt tegen die tijd, was het geluid slecht. Zeg maar beroerd. De zang van Stipe kwam niet over de muziek heen, ik ben er nog van overtuigd dat het compliment van mijn buurman (‘ze kunnen jou daar beter neerzetten’) niet sarcastisch bedoeld was, ondanks mijn beperkte zangkwaliteiten. Een week later zat ik op dinsdagavond aan de radio gekluisterd, met een vers cassettebandje, we kregen een uur, bijna de hele set, te horen bij Jan Douwe Kroeske. Het klonk geweldig, het bandje heb ik heel vaak gedraaid. Vergeten was dat het niet zo goed klonk vlak bij het podium.

In 2000 reed ik op weg naar Atlanta een stukje om, om Athens, Georgia te bezoeken. De stad waar R.E.M. vandaan kwam. Ik reed in een huurauto de muziektour. De temperatuur en de ijzel nodigden niet uit om de tour te wandelen.

Michael Stipe is een van de grootheden van de moderne popmuziek, zijn band verdient veel lof. En het gekozen lied is geen liefdeslied, al zullen velen dat wel zo interpreteren.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

De posters van de E3 prijs (Harelbeke)

Tags

E3 Harelbeke, posters, wielrennen

Er was dit jaar (weer) ophef over de poster van de E3 prijs te Harelbeke. Op het eerste gezicht een kikker. Maar terwijl menigeen aan het zoeken was naar de link van een kikker met een wielerkoers, ontdekte een ander dat het geen kikker was, maar twee gebodypainte dames.

Publiciteit gegarandeerd. En dat was zonder enige twijfel de bedoeling van de organisatie. Kijk maar eens naar de posters van vorige edities. (wie weet nog waarom ze die poster in 2015 maakten?)

Pieter Zwart – De val van Oranje

Tags

boeken, boeken 2018, lezen, Nederlands elftal, Oranje, Pieter Zwart, voetbal, voetbalboek

Pieter Zwart – De val van Oranje

Al eerder schreef ik op mijn blog over Pieter Zwart. Ik noemde hem een talent. Dat was geen gewaagde uitspraak, dat zagen vele kenners, zelfs Johan Cruijff begreep dat. En dat is wel bijzonder, want toen Pieter meespeelde met de Blogbroeders tegen de Royal Dutch Press werd hij door kenners gekwalificeerd als compleet talentloos. Kortom, je hoeft geen topvoetballer te zijn geweest om toch kijk op het spelletje te kunnen hebben. En dat is precies wat Zwart al tijden bepleit, ook in dit boek. Doorbreek het topvoetballerskartel. Niet elke topvoetballer is automatisch een goede trainer. Gullit is het beste voorbeeld. Maar Mourinho, Klopp, Nagelsmann en meerdere anderen laten zien dat je toch best ver kunt komen, zonder zelf op het allerhoogste niveau te hebben gespeeld.

En dat is precies waar het in Nederland mis is gegaan. Terwijl in vele landen, maar zeker bij onze oosterburen, het voetbal zich verder ontwikkelde, bleef Nederland achter, steeds verder achter. Zwart laat in dit boek zien waar het allemaal is misgegaan. Dat mag arrogant klinken voor een jochie van net voorbij de twintig, er staan meer goede analyses in dan vele zogenaamde analisten ooit zullen maken. En die hebben er hun beroep van gemaakt.

Pieter heeft al die ex-profs allang ingehaald en is bij VI al een van de beleidsmakers geworden. En dat op een leeftijd dat ik acht columns per jaar voor het clubblad schreef. Diep respect voor Pieter, mooi boek, duidelijk geschreven, voor elke voetballiefhebber een must. En dat het met het Nederlands elftal ondertussen een stuk beter gaat? Scorebordjournalistiek. Want we missen geen drie toernooien op rij voor niets, maar dat wil niet zeggen dat we er ineens niets meer van konden. Tegelijkertijd is het behalen van de finales van de Nations League geen teken dat er niets aan de hand was, dat het dip achter de rug is. Lees zelf maar.

Citaat: “Op een zomeravond in 2011 schoof Rasmus Ankersen, een Deense voetbalbestuurder, schrijver en spreker, aan bij een diner met drie werknemers van Nokia. De medewerkers waren erbij toen het Finse bedrijf de mobiele wereld veroverde. Het eerste gsm-gesprek ooit werd gevoerd met Nokia-technologie en de Finnen groeiden uit tot de wereldwijde marktleider. Maar toen Ankersen aan deze Nokia-medewerkers vroeg welke telefoon ze zelf in hun broekzak hadden zitten, haalden ze iPhones tevoorschijn.” (p.59)

Nummer: 18-069
Titel: De val van Oranje
Ondertitel: en hoe we weer kunnen herrijzen
Auteur: Pieter Zwart
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 243 (13366)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-94-924786-1-0

Meer:
Trouw
Volkskrant
De leesclub van alles
Pieter Zwart is een talent
Twitter

Het verschil is klein, maar ook weer groot

Tags

Bert Klunder, Thierry Baudet, vrouwen

Baudet:

Klunder:

Zelfde onderwerp (vrouwen), zelfde strekking, maar ik proef toch een nuanceverschil. U ook?

Stieg Larsson – Gerechtigheid

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Stieg Larsson

Stieg Larsson – Gerechtigheid

Natuurlijk kan ik deel drie niet negeren, nadat ik de eerste twee delen al heb geconsumeerd. Ik ben niet zo van de vervolgverhalen, normaal gesproken. Toch kun je ook alle drie de Millennium-delen ook apart lezen. Beter is het om gewoon vooraan te beginnen.

Dit derde deel is een logisch gevolg van de eerste twee. Salander heeft het avontuur maar ternauwernood overleeft en ligt nu in het ziekenhuis. Ook Zalachenko, haar vader, is in het ziekenhuis terecht gekomen. Wie geneest er het snelst? Wie gaat de ander wat aandoen?

Ondertussen bereidt het openbaar ministerie de rechtszaak voor. De zaak tegen Salander, voor alle duidelijkheid. En daar is Blomkvist het niet mee eens. Hij wil haar graag helpen, maar kan niet met haar in contact komen, ze ligt op een streng bewaakte kamer in het ziekenhuis. Zodra ze beter is, kan ze vast worden gezet in afwachting van de zaak zelf. Ze weigert te spreken met het O.M., communiceert nauwelijks het haar advocaat (Blomkvists zus), maar ziet niet wat er allemaal gebeurt op de achtergrond.

Blomkvist heeft dat ondertussen wel door, maar kan slecht aan bewijzen komen. Want er speelt veel meer mee dan wie dan ook doorheeft. Het gaat allemaal terug naar het moment dat Zalachenko overloopt vanuit de Sovjet-Unie naar Zweden, de geheime dienst begint een project waarvan ze zelf niet weet hoe het gaat eindigen. Slechts het team zelf en de premier weten ervan, zelfs de rest van de geheime dienst niet. Dit werkt allemaal in het nadeel van Salander.

Larsson schrijft weer zonder problemen een dik pak papier vol zonder een moment te vervelen. Het is zeer geloofwaardig, je voelt gewoon dat dit zo zou kunnen gebeuren, de kracht van de betere fictie. Het vermengen van de politiek, de diplomatiek en de rechtsstaat maakt het boeiend, de trias politica staat op springen. Agenten schaduwen andere agenten, Blomkvist gaat zelf op onderzoek, maar kan natuurlijk niet zonder hulp, maar wie is er nog te vertrouwen, wie heeft er zelf geen belang maar hecht wel aan gerechtigheid?

Prachtig boek weer, het laatste deel dat Larsson schreef voor hij vroegtijdig het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde. Ik zit nu zelfs te overwegen de opvolgdelen door Lagercrantz te gaan lezen, zo gefascineerd ben ik door Blomkvist, maar nog meer door Salander.

Citaat: “Dat Salander volkomen geschift was, daar was geen twijfel over mogelijk. Hij had al zijn vaardigheden gemobiliseerd om haar ertoe te bewegen toch op zijn minst te zeggen waar ze woonde. Maar verhoor na verhoor had dat verdomde grietje zwijgend naar de muur achter Hans Faste zitten staren. Ze had zich geen millimeter verplaatst. Ze had de sigaretten die hij haar had aangeboden mordicus geweigerd, evenals koffie of gekoelde frisdrank.” (p.503)

Nummer: 18-068
Titel: Gerechtigheid (Luftslottet som sprangdes)
Auteur: Stieg Larsson
Taal: Nederlands (Zweeds)
Jaar: 2008 (2006)
# Pagina’s: 651 (13123)
Categorie: Thriller
ISBN: 978-90-5672-178-7

Meer:
Wikipedia
De vrouw die met vuur speelde
Mannen die vrouwen haten

67 – Manu Chao – La vida tombola

Tags

Diego Maradona, Gerbie's top 212, Manu Chao, muziek, voetbal, voetballied

Nummer	67
Artiest	Manu Chao
Titel	La vida tombola
Jaar	2007
Wikipedia	La Radiolina
Website	Manu Chao
Tekst	Metro Lyrics

Het moeilijke met de liedjes van Manu Chao is, dat ze allemaal door elkaar lopen. De beste setting om ze te beluisteren is namelijk live. Maar tijdens die concerten komen flarden van vele liedjes op andere plekken weer terug. En dan zitten er ook nog regelmatig stukken Mano Negra tussen. Dus terwijl Manu een geweldig liedjesschrijver is, maakt hij van zijn optredens een prachtig spektakel, waarbij je graag meedoet, waar je weggaat nadat je drie lange medleys van geweldige muziek hebt staan meebrullen.

Toch viel de keuze eigenlijk vrij eenvoudig, dankzij de documentaire van Emir Kusturica over Diego Maradona. Jaren geleden schreef ik er al over (klik). Het simpele beeld van de Spaans-Franse zanger met zijn gitaartje in de straat, in een buitenwijk van Buenos Aires, met de grote man als publiek, geven me nog elke keer kippenvel. Maradona houdt zijn zonnebril op, maar kan niet verbergen dat hij geëmotioneerd raakt. Het is ook logisch, de tekst is niet alleen een ode aan de beste voetballer ter wereld ooit, het is een rechtvaardiging van diens keuzes. Keuzes die vaak bekritiseerd werden. Maar kritiek geven is niet moeilijk, achteraf weet iedereen wat er zou hebben moeten gebeuren. Maar wat zou je zelf doen? Manu geeft het antwoord. “Si yo fuera Maradona, vivaria como el”. Als ik Maradona was geweest, dan had ik net als hem geleefd. Maar ja, wij zijn hem niet, hij moet het doen met zijn leven, met alle voor- en nadelen. La vida es una tombola, het leven is een loterij, het komt zoals het komt.

Prachtige muziek, geweldige tekst, mooie levenslessen, schitterende ode. En Manu laat ook nog even zien dat een voetballied niet een simpel deuntje met een dreun hoeft te zijn, dat niet elk voetballied een flinterdunne tekst nodig heeft. Held.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Zeven maanden in guldens

Tags

boeken, krant, trein, zkv

Soms lees je in de krant een stukje dat je zelf had willen schrijven. Of het nou verzonnen is of geobserveerd maakt dan niet uit. Mooi verhaal, mooi opgeschreven. Jaloers.

Oranje in 2020 (deel 3, mrt 2019)

Tags

EK 2020, Nederlands elftal, Oranje, Ronald Koeman, voetbal

De EK kwalificatie is begonnen, de voorselectie van Koeman zegt veel. Maar de prestaties van Ajax in Europa, de doorbraak van de jeugd bij PSV en de opvallende prestaties van sommige andere spelers zorgen er voor dat het niet slechts de 30 spelers van die voorselectie zijn die mogen hopen.

De lijst kandidaten telt dus (volgens mij) op dit moment 76 namen. Over 14 maanden moeten er 53 van af, in Mei 2020 blijven er dan 23 over. Wie maken er het meeste kans?

Als altijd: Praat mee! Discussieer!

Doel
Jasper Cillessen 90
Jeroen Zoet 90
Marco Bizot 60
Justin Bijlow 40
Sergio Padt 10
Kenneth Vermeer 10

Verdediging
Virgil van Dijk 90
Matthijs de Ligt 90
Daley Blind 90
Nathan Aké 70
Stefan de Vrij 70
Kenny Tete 60
Patrick van Aanholt 40
Denzel Dumfries 40
Timothy Fosy-Mensah 20
Hans Hateboer 20
Terence Kongolo 20
Daryl Janmaat 20
Rick Karsdorp 10
Wesley Hoedt 10
Rick van Drongelen 10
Philippe Sandler 10
Bruno Martins Indi 10
Justin Hoogma 10
Kik Pierie 10
Karim Rekik 10
Jeffrey Bruma 10
Jetro Willems 10
Mitchel Bakker 10
Joël Veltman 10
Stefano Denswill 10
Tyrell Malacia 10
Armando Obispo 10
Juan Castillo 10
Nathangelo Markelo 10

Middenveld
Giorgino Wijnaldum 90
Frenkie de Jong 90
Tonny Vilhena 70
Davy Pröpper 60
Donny van de Beek 50
Marten de Roon 40
Kevin Strootman 40
Pablo Rosario 30
Ruud Vormer 20
Guus Til 10
Davy Klaassen 10
Leroy Fer 10
Jorrit Hendrix 10
Ferdi Kadioglu 10
Carel Eiting 10
Jurgen Ekkelenkamp 10
Ryan Gravenberch 10
Teun Koopmeiners 10
Mohammed Ihattaren 10
Marco van Ginkel 10

Aanval
Memphis Depay 90
Steven Bergwijn 80
Quincy Promes 80
Ryan Babel 60
Steven Berghuis 40
Luuk de Jong 40
Wout Weghorst 30
Justin Kluivert 20
Javairo Dilrosun 20
Arnaut Danjuma-Groeneveld 20
Tahith Chong 20
Vincent Janssen 10
Sam Lammers 10
Dylan Vente 10
Kaj Sierhuis 10
Michel Vlap 10
Donyell Malen 10
Daishawn Redan 10
Noa Lang 10
Mitchell van Bergen 10
Cody Gakpo 10

Voor de duidelijkheid: Dit is niet mijn persoonlijke voorkeur, maar een inschatting (in percenten) van de kans dat de bewuste speler bij het volgende grote toernooi aanwezig is.

Beloond worden voor een wanprestatie

Tags

ellende, lifeblog, OV-chipkaart, politiek, reizen, trein

Op dit blog heb ik me vaker gestoord aan de organisatie van het Openbaar Vervoer in Nederland. Vorig jaar schooljaar heb ik bijgehouden hoe vaak ik de aansluiting haalde bij mijn verplichte overstap. Dat bleek aan het eind van het jaar ruim 2 van de 3 keer te zijn. Een stuk lager dan de cijfers die elk jaar, bijna juichend, naar buiten komen.

Dit schooljaar heb ik uit ergernis besloten het maar niet meer bij te houden. Gisteren was het weer raak. De tegentrein heeft vertraging, dan weet je, aansluiting halen is onmogelijk. En inderdaad, terwijl tientallen reizigers gehaast aan komen rennen, trekt de volgende trein al op.

Alternatief is dan de bus. Stukje verder lopen, tja. Staan in de te drukke bus, vervelend. Tijdverlies, erg vervelend. Nog een flink stuk extra lopen, tja. Maar het allerergste vind ik dat Syntus/Keolis beloond wordt voor een wanprestatie. Want ik moet uitchecken op het station en opnieuw inchecken bij de bus. Voor dezelfde reis betaal ik anderhalve euro extra. Zowel de bus als de trein zijn van Syntus, maar doordat ik mijn aansluiting niet haal, maken zij meer winst. Hoe kan dit?

Als zo vaak is bij de aanbesteding van het OV slecht gekeken naar centen, niet naar het belang van de reizigers. Deze extra winst is gelukkig niet wekelijks, maar elke keer is er een te veel. Tientallen euri per jaar onterechte winst. En dan gaat het om een enkele reiziger, in de bus gisteren ging het al om tientallen reizigers, tel uit je winst.

Wie gaat hier iets aan doen?

Ed McBain – Twee afgehouwen handen

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Ed McBain, lezen

Ed McBain – Twee afgehouwen handen

De aanbeveling op de voorkant is volgens mij typisch voor die tijd. “Harde politieroman uit New York met inspecteur Steve Carella”. Volgens mij gebruikte niemand die term, ‘harde politieroman’ ooit. Het enige wat erop lijkt was het afgezaagde grapje als iemand het had over een HP-film en dat het dan niet over harde porno ging, maar een harde politiefilm. Maar goed, we hebben het over bijna vier decennia geleden, misschien is mijn geheugen niet zo goed.

Wel blijft het feit dat ik eens in de zoveel tijd een boek van McBain oppik en het een paar dagen later weer netjes deponeer op de stapel ‘al gelezen, nog te bloggen en op te bergen’ boeken. Je weet wat je hebt, wat me bij Baantjer tegen ging staan, maar wat bij McBain wel werkt. Al was het maar dat ik hem iets meer talent toedicht dan de Amsterdamse schrijver. In diens verdediging moet ik zeggen dat Amsterdam natuurlijk een dorp is in vergelijking met New York.

In dit geval zijn er handen gevonden bij een bushalte. Van wie zijn die handen? Wie heeft het gedaan? Waarom zijn ze (daar) achtergelaten? Een leuke zoektocht voor het team van Carella. En natuurlijk vinden ze de dader, al is de plot niet het sterkte punt van het verhaal. Wat wel weer leuk is, is dat het verhaal pas twee decennia later werd vertaald, het origineel is dus nu bijna zes decennia oud, vele momenten in het verhaal moet je je even in de tijd verplaatsen, de wereld is een stuk verder dan toen. Desalniettemin; interessant.

Citaat: “De trottoirs waren die zaterdag vol vrouwen die kinderwagens voortduwden; vol jonge meisjes, paraderend met hun buste; vol jongemannen in verschoten overalls, die zich bewogen met de lange passen van dansers en jongemannen geurend met hun baard en hun opzichtig gekleurde hemden; oude mannen, die borden droegen met zeegezichten; Italiaanse huisvrouwen met boodschappentassen, waar lange broden uitpuilden; jonge actrices op weg naar de repetitie in de talrijke theatertjes in de zijstraten; kinderen die haasje-over speelden. “ (p.179)

Nummer: 18-066
Titel: Twee afgehouwen handen (Give the boys a great big hand)
Auteur: Ed McBain
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 1980 (1960)
# Pagina’s: 192 (12424)
Categorie: Whodunit
ISBN: 90-2269-0872-0

Meer:
Dame staat schaak
De legpuzzel
De man die niet besluiten kon
De pop
Killer’s wedge
Cop Hater
Jack and the beanstalk
Calypso
Jigsaw
Eighty million eyes
Hail to the chief
Guns
Lightning
Kiss
Vergiftigde liefde

68 – Bruce Springsteen – Born to run

Tags

Bruce Springsteen, Gerbie's top 212, muziek, Peter, Pinkpop 2009

Nummer	68
Artiest	Bruce Springsteen
Titel	Born to run
Jaar	1975
Wikipedia	Born to run
Website	Bruce Springsteen
Tekst	Genius

De zaterdag voor Pinksteren, een rustige ochtend, het is mooi weer. Peter komt aan. “Heb je vanavond al wat te doen?”, “Nee?, mooi, komen je straks ophalen, je gaat mee naar Bruce Springsteen. Die speelt vanavond op Pinkpop.” En weg was Peter.

Paar uur later zit ik met Hans en Peter in de auto, op weg naar Limburg. Willem komt rechtstreeks vanuit Amsterdam. Nu zat ik niet per se op Springsteen te wachten. Ik ben geen fan. Heb wel wat elpees en wat bandjes, maar heb niet veel met de goede man. Hij heeft een aantal mooie nummers geschreven, maar zijn grote doorbraak in Nederland, het kwartaal waarin Dancing in the Dark, Born in the USA en I’m on fire kort achter elkaar allemaal de hitlijsten bestormden. Niet mijn muziek.

De broertjes Jebbink denken daar anders over. Zij zijn grote fans, vooral van zijn concerten. Vandaag is een bijzondere dag, Pinkpop heeft een grote headliner binnengehaald. Maar, het voelt niet als Pinkpop. Ik ben er een aantal keer geweest, dit is anders. The Killers doen het voorprogramma. Op een festival heet dat niet zo, maar vandaag is het wel zo. De spanning wordt groter tijdens het wachten op The Boss. Zodra het begint zie ik het publiek veranderen. Deze man wordt aanbeden door tienduizenden om me heen. Ik voel me een buitenstaander. De Islamiet op de EO-landdag. De Ajacied in de Kuip. De vleeseter in het vegetarisch restaurant. Maar ik zie wat muziek kan doen met mensen. Ik geniet van het spektakel. Niet mijn muziek, maar zeker niet verkeerd om naar te luisteren. Het laatste nummer voor de toegift is Born to run. Het klinkt geweldig, iedereen gaat uit zijn dak.

Op de terugweg zetten we Willem er bij een station uit, in alle rust keren we terug naar Twente. Ik heb een bijzonder concert mogen bijwonen. Drie jaar later is Springsteen terug op Pinkpop. Peter is dan al bijna twee jaar niet meer onder ons. De tekst in de advertentie van zijn vrienden was een stukje uit dit nummer. Het nummer heeft veel meer lading gekregen. En dus zie ik die advertentie automatisch voor me, als ik dit nummer hoor. Tramps like us, baby we were born to run!

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.