02 vrijdag dec 2022
Posted in Voetbal WK 2022 Qatar
Tags
#ikkijkniet, boycottqatar, Frankrijk, Italië, Qatar, QuitQatar, voetbal, WK 2006, Zidane
Een triest einde van een schitterende carrière. De beste voetballer van zijn generatie verlaat met een rode kaart zijn laatste wedstrijd.
De verlenging van de finale tussen Frankrijk en Italië, het staat nog steeds gelijk. De Italiaan provoceert de Fransman. Zidane kan zich niet beheersen en deelt een kopstoot uit. Hij krijgt rood, Italië wordt wereldkampioen.
#ikkijkniet (deel 40)
09 zaterdag apr 2022
Posted in Van der Meest, Voetbalfoto's
Vanaf de camping was het niet zo ver lopen naar het dorp. Veel was er niet te zien. Wel vond ik de fusieclub aan de rand van het dorp. Twee clubs uit twee kleine dorpjes zijn noodgedwongen gefuseerd, als ik het logo juist interpreteer. Beiden vierden een jubileum en werden daarna opgeheven. Het complex was vrij toegankelijk.
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
13 donderdag jan 2022
Posted in Wielerwedstrijden
Tags
Het schemert als ik aan de klim begin, volgens planning. Kilometerslang zie ik vele goede parkeerplekken, slechts her en der wat campers. Ik kan het bijna niet geloven. Zo weinig belangstelling voor de laatste en misschien wel beslissende klim van de Tour de France?
Bij een infobordje stop ik. 3,2% stijging lees ik. Een kilometer verder is het 3,5%. De navigatie geeft aan dat het nog meer dan 20km is. Dit is een hele lange klim. Misschien dat daarom de drukte uitblijft. Nog 13km te gaan en na een afslag wordt het echt steil. Hier begint het echt.
Het is donker geworden, de camper voor me stopt en laat me erlangs. Ik kan het grote licht aandoen, geen overbodige luxe. Ik rij door een dorpje waar bijna niets te doen is, op een kroeg na die een terras heeft opgebouwd. Voor morgen natuurlijk.
Steeds meer campers, steeds meer verkeer. Al zestig kilometer zag ik de Tourborden, de campers en de lokale versiering, maar nu pas merk ik de Tourkoorts. Het volgende dorp heeft het druk. Hier vieren ze al. Buiten het dorp loopt iedereen met lichtstaven. Driekleurig. Mooi. In een weiland naast de weg staan er honderden, misschien wel duizenden te zwaaien met de gekleurde moderne variant op fakkels.
Echt tijd om te kijken heb ik niet. Aan beide kanten van de straat lopen mensen, het verkeer is ook druk. Stapvoets rij ik door. Tot het helemaal vastloopt. Een mevrouw aan de kant gebaart dat ze me wat wil vertellen, ik open het raam aan haar kant. “Verderop staan de Gendarmes. Die houden iedereen tegen.” Duidelijk, maar nu?
Met moeite keer ik op de weg, tussen de mensenmassa. Ook naar beneden gaat moeizaam. Het volk blijft midden op de weg staan. Al snel blijkt waarom. Vuurwerk in de verte. Prachtig gezicht. Al die mensen met hun lichtstaven en dan dat vuurwerk dat er bovenuit komt.
Terug in het laatste dorp besluit ik door te rijden. Dit is gezellig, maar als ik nog wat slaap wil pakken, heb ik meer rust nodig. Tussen twee dorpen kan ik in de berm staan. Wielen van de weg, ik weet hoe streng ze controleren tijdens de Tour.
Even een wandeling naar het rustige dorp. Mama bellen om haar gerust te stellen en haar te vertellen waar ze moet kijken. Een borrel in de enige kroeg. Een praatje met mijn Noorse buren op de weg terug. De nacht kan beginnen.
Hoe slaap ik comfortabel? De vraag wordt al snel aangepast. Hoe slaap ik? De bijrijder stoel kan niet ver genoeg naar achter. Dan maar op de achterbank. Hoofd naar boven, T-shirt als kussen. Benen opgetrokken. Het blijft behelpen.
Na een kwartiertje wordt er geklopt. Gendarme. Aardige meneer die meteen begint te ratelen. Mijn Frans is redelijk, maar dit gaat te snel. Nu langzamer. Hij begrijpt het. Ik mag hier parkeren, maar alleen met de neus naar boven. Ik wil juist naar beneden, dat is na de koers eenvoudiger. Hij legt uit dat er angst is dat er iemand de auto gebruikt om tegen de koers in te rijden. Frankrijk heeft zijn portie aanslagen gehad de afgelopen jaren. Dit is belachelijk, maar discussiëren heeft geen zin. Ik draai de auto om.
Nieuwe poging om te slapen. Na een uur geef ik het op. De achterbank wordt het niet. Toch maar die stoel dan. Kan ik mijn benen tenminste kwijt. Het is half twee.
Koud. Heel koud. Half zes, toch vier uur gedoezeld. Paar miezerbuitjes gehoord. Heel veel auto’s. Maar nu is het te koud. Ik ben natuurlijk de slechtst voorbereide fan op deze berg. Een shirt met lange mouwen is het warmste wat ik bij me heb. Meer had ik ook niet nodig voor mijn stagebezoeken. Nu wel, maar ja. Motor aan, verwarming even op 24 en dan nog een laatste poging doen. Absurd eigenlijk. Toen ik gisteravond wegreed had ik de airco nog aan. Nu de verwarming.
In mijn warme auto rek ik de nacht tot zeven uur. Dan is het voorbij. De eerste fietsers gaan omhoog, de stroom auto’s gaat door. Even plassen in een weiland, het rijtje in de berm is mooi. Britten met tentjes en fietsen. Twee jonge stellen. Een Italiaan met twee zoontjes. Een Nederlander in een huurauto. Een Frans stel slapend achter in hun busje. Een Duits stel ook. En dan de Noorse familie die ik al sprak.
De miezerregen is opgehouden. Het plenst ondertussen. Ik ontbijt met brood van gisteren. Ik lees verder in mijn boek over Gino Bartali. Met medelijden zie ik fietsers langskomen en hoop ik dat de tentjes van de Britten en Italianen het droog houden.
Over twee uur beginnen de dames aan hun race die hier eindigt. De heren mogen iets langer uitslapen. Die verwacht ik hier kwart voor vijf ongeveer. Het is acht uur. De dag is begonnen.
Col d’Izoard, 20 juli 2017
23 zaterdag nov 2019
Posted in Van der Meest
In de Alpen is voetbal geen belangrijke sport. Zeker niet op een dag dat de Tour langs komt. Campers zie je dan overal. Het voetbalveld ligt er maar een beetje bij. Vlak buiten La Condamine-Châtelard zat mijn dag er al op. Prachtige etappe gezien, terug naar de overnachtingsplek. Maar toch even stoppen voor dit beeld.
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
10 zaterdag jun 2017
Posted in Fotooo, Van der Meest, Voetbalfoto's
Van der Meest, deel 93
Veyrins, Frankrijk
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
02 zaterdag apr 2016
Posted in Fotooo, Van der Meest, Voetbalfoto's
Van der Meest, deel 79
Natuurlijk is het Velodrome (daar zijn er trouwens meer van) het stadion van de stad. De legendarische goal van Dennis Bergkamp tegen Argentinië was op die plek.
Maar vanaf de schitterende Notre Dame de la Garde is het uitzicht over de stad niet alleen schitterend, als je even vlak voor je kijkt (je moet wel even zoomen), zie je ook nog ineens een voetbalveld. Maakt de foto toch net even iets mooier.
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
15 dinsdag mrt 2016
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 140 |
| Artiest | Les Negresses Vertes |
| Titel | Zobi la mouche |
| Jaar | 1989 |
| Wikipedia | Zobi la mouche |
| Website | RFI Musique |
| Tekst | Public Ados |
Januari 1995, we hadden net de cursus reisbegeleiding afgerond en we vierden het door naar Paradiso te gaan. Haar Frans was beter dan haar Nederlands, ze had jaren in Afrika gewoond. Het concert van de groene negers was een mooi afscheid. Pas toen realiseerde ik me dat het bandje dat ik zo nu en dan hoorde de jaren ervoor eigenlijk een geweldige band was. Het was onmogelijk stil te blijven staan. Het was Mano Negra, maar dan zonder de rockgitaren. Het was folk, world, punk, alles door elkaar. En de hele zaal genoot. Een prachtig concert.
Hun zanger was een paar jaar ervoor aan een overdosis overleden, het was de band niet af te zien. Vol plezier en energie speelden ze Paradiso plat. Wat een geweldige band. De platen en CD’s zijn leuk, maar live is de band een echte belevenis.
Vele goede nummers zou ik kunnen kiezen, ik hou het toch maar bij het eerste nummer dat ik van ze hoorde. Dat verhaal over die vlieg. Die vlieg met een naam. Zobi.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
29 dinsdag dec 2015
Posted in Gerbie's top 212
Tags
Algerije, Cheb Khaled, Frankrijk, Gerbie's top 212, muziek, Raï
| Nummer | 145 |
| Artiest | Cheb Khaled |
| Titel | Aïcha |
| Jaar | 1996 |
| Wikipedia | Aïcha |
| Website | Khaled le site |
| Tekst | Lyricsmode |
Toen ik eind jaren tachtig op kamers ging, kende ik de wereld nog nauwelijks. Weliswaar was ik her en der op vakantie geweest, maar een andere cultuur kende ik eigenlijk niet. Dan is Twente een beschermde omgeving.
Na de Friese cultuur en Amsterdam, kwamen mijn buitenlandse jaren. En dan pas begrijp je hoe groot de wereld is. Ook al kon ik zonder problemen communiceren met mijn Duitse, Engels of anderstalige collegae, pas toen ik echt met ze sprak, opende mijn wereld zich.
Dus werd ik in Frankrijk geconfronteerd met een Algerijnse zanger die in heel Noord Afrika al een grootheid bleek te zijn. Deze zanger combineerde de traditionele Raï met moderne westerse invloeden. Zijn muziek werd door heel Europa gedraaid, dit nummer werd een wereldhit. Veel wereldhits staan er niet in deze lijst, maar het liefdesliedje van de Algerijn hoort er gewoon in thuis.
Of de naam bewust gekozen is of dat er een link is met Aïsja, de derde vrouw van Mohammed, die op zeven-jarige leeftijd met de profeet trouwde, is mij niet bekend.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
01 dinsdag dec 2015
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 149 |
| Artiest | MC Solaar |
| Titel | Qui seme le vente, recolte le tempo |
| Jaar | 1991 |
| Wikipedia | Qui seme le vent recolte le tempo |
| Website | RFI Music |
| Tekst | Paroles |
Reizen is goed voor de mens. Geconfronteerd worden met andere culturen, andere talen, andere denkwijzen, maakt een mens rijker. Tijdens mijn tweede seizoen in Frankrijk, zomer 1995, was het een Engelse collega die me wees op de Franse rapper MC Solaar. Een geboren Senegalees, die rapte in zijn eigen taal. Tot dat moment was ik er van overtuigd dat rap in het Engels hoorde. Goed, de Osdorp Posse deed het best grappig in het Nederlands, maar de automatische associatie is toch de straattaal van de buitenweken van New York, Detroit en Los Angeles.
Tot ik dus op aanraden van Kevin een CD kocht van MC Solaar. Dit klonk geweldig. Frans bleek een taal die ook heel goed past bij de rapmuziek. Niet dat ik het kon volgen, niet dat ik zijn boodschap begreep, maar ik had wel door dat het klopte. Het was geloofwaardig, geen pose, geen marketingtruc.
MC Solaar kwam ik ook nog tegen bij Guru’s jazzmattaz (volgt later in deze lijst), waaruit bleek dat het geen verkeerde keuze was om een aantal CD’s van de Franse masterrapper te hebben aangeschaft. Vier van de eerste vijf staan in mijn kast. Na nummer zeven hield het ineens op. De website van de zanger is opgeheven. Het spoor loopt dood. Na 2007 heeft hij zich teruggetrokken uit de muziekwereld, zo lijkt het. Jammer. Maar er is genoeg moois om naar te luisteren.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
18 woensdag nov 2015
Posted in In het nieuws, Politiek
Tags
aanslagen, Frankrijk, in het nieuws, ISIS, liefde, pacifist, Parijs, politiek, wereldvrede
Het is ze gelukt. Zelf benoemde martelaars. Niet de zanger van de Eagles of Death Metal van het podium knallen en daarmee van hem een martelaar maken, maar willekeurige concertgangers. Tientallen. En elders in Parijs nog een paar dozijn. Met maar een enkel doel: Angst aanjagen. En het werkt. Politici zeggen dat we in oorlog zijn met een groep terroristen, al zijn we niet in oorlog met een land. Volgens mij kan het niet, maar meneer Rutte zei het toch. En meneer Hollande ging er met nog krachtigere taal omheen.
En sindsdien is iedereen bang. Grenzen moeten dicht. Vluchtelingen die voor dit soort aanslagen op de vlucht zijn geslagen worden zelf verdacht gemaakt, omdat ze een ander kleurtje hebben. De hashtag #prayforparis werd populair, waardoor het leek alsof de twee grootste godsdiensten tegen over elkaar staan. Een voetbalwedstrijd wordt afgelast omdat er aanwijzingen zijn dat er een explosief in het stadion zijn. Geen concrete bewijzen, maar aanwijzingen. De studenten in mijn klas vragen me wat ik zou doen als er nu iemand van Isis de klas in zou lopen. Ik weet het niet. Het liefst volg ik Bert Wagendorp’s advies: Wees niet bang.
Wel weet ik dat het niet helpt om een dag na de aanslagen bommen te werpen op een Syrische stad waarvan men denkt dat er veel Isis strijders wonen. Het helpt ook niet om alle moslims op te roepen afstand te nemen van de aanslagen. Alsof ik me moet verantwoorden voor Breivik zijn daden, de muziek van de drie J’s en de uitvinding van de guillotine. Onzin. Een terrorist is een terrorist vanwege zijn daden. Niet zijn huidskleur is relevant. Niet wat hij gelooft. Niet de eerste bladzijde van zijn paspoort.
Het bijbelse oog om oog, tand om tand werkt ook niet. Proberen we al eeuwen. Loopt het alleen maar uit de hand. De beste remedie voor vrede in Europa bleek na de tweede wereldoorlog economische vooruitgang. Welvaart. Landen waar het de gehele bevolking steeds beter gaat, zijn stabiele landen. Landen waar de welvaart slechter verdeeld wordt, of zelfs helemaal niet, zijn onrustige landen. Het groepje dat in Parijs de aanslagen pleegde waren vooral Fransen en Belgen. Geen vluchtelingen. Geen islamieten, ook al denken ze dat zelf wel. 126 Islamitische leiders legden al uit dat ISIS strijders tegen het geloof handelen dat ze denken te propageren.
Het enige wat zou kunnen helpen, is de aller moeilijkste oplossing. Niets doen. Geen grenzen dicht. Geen extra bommen. Geen vergeldingsacties. Geen ferme taal. Maar helemaal niets doen. Niet terugvechten. Wel: Zorgen voor minder ongelijkheid in de wereld. Iedereen die het nodig heeft hulp bieden. En dus ook degenen waar u en ik het misschien niet mee eens zijn. Werken aan een eerlijke samenleving. Waar iedereen gelijke rechten heeft en de zwakkeren worden gesteund door de sterkeren.
Wat zouden ze schrikken die jongens, die zogenaamde strijders. Ineens hebben ze niets om tegen te strijden. Ineens krijgen ze de kans om hun idealen uit te spreken. Ineens ziet de wereld er anders uit. Zonder vijand die ze sterk maakt. Een wereld waarin iedereen zijn eigen geloof mag belijden. Of zelfs helemaal geen geloof. Veertien jaar geleden al schreef ik een open brief voor meneer Bush, naar aanleiding van de vliegtuigen in de Twin Towers. De oplossingen van de afgelopen veertien jaar hebben niet gewerkt. Het is nu tijd voor een radicaal andere oplossing. Geef Martin Luther King, John Lennon en Mahatma Gandhi met terugwerkende kracht gelijk. Werk aan een wereld waarin iedereen gelijke kansen krijgt en het geweld zal steeds meer verdwijnen.
Noem me een idealist, een hippie. Beschuldig me naïef te zijn. Maar besef dat dit de enige oplossing is die nog niet serieus geprobeerd is. Dat alle andere oplossingen tot nog toe ons geen sprankje dichter bij een oorlogsvrije wereld hebben gebracht. En als je het niet wil, erken je indirect het gelijk van de terroristen. Dat geweld een oplossing kan bieden. Dat je liever vecht voor vrede, wetende dat dat een contradictio in terminis is. Maar kom dan niet bij mij klagen. Je hebt er zelf voor gekozen.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 