Een klein dorpje in de Loire vallei

Tags

fcblogbroeders, fotooo, Frankrijk, Hans van der Meer, reizen, vakantie, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 68

Van der Meest, een serie foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Ode aan fotograaf Hans van der Meer.

Vergankelijkheid

Tags

Beatrix, fotooo, Kijk nog eens, koning

Kijk nog eens 192

Het ene moment ben je staatshoofd, een van de rijkste vrouwen ter wereld, iemand met aanzien. Het volgende moment staat je portret in een rek in de parkeergarage, daar neergezet omdat niemand weet wat ze met het schilderij aanmoeten.

Overmorgen is ze weer jarig.

Vergaderpoëzie 024

Tags

onderwijs, poëzie, vergaderpoëzie

Leg-uit-bijeenkomsten
Procesarchitectuur
Loket voor ontsluiting bekende waarheden
Haakjes mvt in beeld
Overzicht helderheid wat al bekend is
Uitwerkingsrichtingen voor concrete producten
Actualisatie huidig toezichtskader
Werkeisen worden vastgeklikt

181 – Harry Muskee – Brother Booze

Tags

Cuby and the Blizzards, Drenthe, Gerbie's top 212, Harry Muskee, muziek

Nummer	181
Artiest	Harry Muskee
Titel	Brother Booze
Jaar	1991
Wikipedia	Harry Muskee
Website	Cuby Museum Grolloo
Tekst	Just some lyrics

Ruim drie jaar geleden overleed Harry Muskee, ik schreef er toen al over. Nederlands enige Blueszanger. Hoofdletter B inderdaad. Cuby, zo kenden de meesten hem. Ik was net te jong om dat meteen mee te krijgen. Voor mij begon hij met de twee meter sessie van dit nummer. Opgedragen aan een dichter waar ik nog nooit van gehoord had. Riekus Waskowsky, schrijver van de bundel ‘Slechts de namen der grote dichters leven voort’, inspiratie voor dit nummer dus. De dichter haalde de vijfenveertig niet. Ook Muskee werd slechts zeventig.

Echte artiesten zijn kunstenaars, leven anders de rest van ons. Tijdens mijn studietijd zag ik Muskee een aantal keren optreden. Meestal als gast bij Jan Akkerman, die bij mij in de stad woonde. Maar het grootste deel van de avond zat hij achter een glas. Een paar nummers deed hij mee, het publiek in verwondering achterlatend, waarom zong die man niet gewoon de hele avond? Waarom maakte die zanger niet elk jaar een geweldige plaat?

Aan de andere kant kan ik geen Nederlander noemen die zoveel geweldige bluesnummers heeft geschreven als Muskee. Brother Booze was mijn kennismaking, dankzij dit nummer ging ik op zoek naar de prachtige oude platen van Cuby and the Blizzards, zag ik een aantal concerten van de band op een van de comebacks.

Drenthe of Louisiana, het maakt echt niet zo veel uit…

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify.

De rijdende rechter 057

Tags

Almelo, auto, Rijdende Rechter

Ook ik ben geen heilig boontje. Mijn rechterkoplamp deed het laatst niet. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

 

Datum: 19-12-2014

Tijd: 13.15 uur

Plaats: Almelo tot aan de A35

Dader: Donkerblauwe BMW Stationwagen (65-PG-HF)

Situatie: Het is druk bij het tankstation. Alle vier de pompen zijn bezet. Ik moet even wachten dus. Hij staat ook te wachten, maar is blijkbaar bang dat ik voordring. Zo bang dat hij een van de auto’s blokkeert. Hij zal dus wel haast hebben.

Als de eerste auto vertrekt, is hij aan de beurt. Hij rijdt naar de pomp, maar stapt niet uit. Minutenlang blijft hij aan de telefoon. Zoveel haast heeft hij dus niet.

Als ik twee minuten later ook naar een pomp kan rijden, is hij nog aan de telefoon. Ook na het tanken (hij is eerder klaar) is hij weer eerst aan de telefoon. Hij rijdt net voor me weg. Oordopjes in, papier in de hand. Zijn auto is zijn kantoor.

Dat het verkeer hem niet interesseert, blijkt bij het volgende stoplicht. Ik sta achter hem, maar als het groen wordt zijn er links al twee auto’s vertrokken voordat hij optrekt. Weer twee stoplichten verder sta ik naast hem. Met het papier in zijn hand, is hij druk aan het praten. Handsfree, dat wel. Maar weer heeft hij geen idee wat er om hem heen gebeurt.

Zijn auto is natuurlijk beter en sneller dan de mijne, hij haalt me na het stoplicht (trage reactie) weer snel in, maar blijft dan links rijden, ook al rijdt er niemand rechts naast hem. Dat zijn auto een moordwapen is, lijkt hij niet te beseffen. Zijn werk gaat altijd door, dat hij toevallig achter het stuur zit, lijkt hem niet te storen.

Straf: Zijn echte kantoor ontruimen, al zijn werk in zijn auto doen. Neem maar een laptop mee, maar in het gebouw ben je niet meer welkom. Als je zo graag vanuit je auto wil werken, dan zal je ook vanuit je auto werken.

Hard Gras 97 – Alleen maar Oranje mensen

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, Hard Gras, lezen, Oranje, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 97 – Alleen maar Oranje mensen

Vuijsje is deze keer de outsider die Oranje mocht bekijken op het WK. Het idee is nu wel duidelijk, vond er niet zo veel bijzonders aan. Mark van den Heuvel had een vooruitziende blik en volgde afgelopen zomer El Ghazi, vlak voordat hij bij Ajax zou doorbreken. Leuk om te lezen. Het stuk van Dmitri Danilov verrastte me, fancultuur ken ik in een aantal landen, ik weet van een aantal landen dat het bestaat, maar Rusland had ik niet in dat lijstje staan. Maar Danilov beschrijft erg mooi hoe het is om fan te zijn van Dynamo Moskou. In Nederland zou hij Feyenoorder zijn en dat is als compliment bedoeld.

Diederik van Vleuten presteert het om een prachtige familiekroniek te schrijven die niets met voetbal te maken heeft, naar aanleiding van het simpele gegeven dat Bep Bakhuys en hijzelf verre familie zijn. Schitterend.

Ook Daan Ruiter heeft een mooi verhaal geschreven over Van Hanegem op de golfbaan.

Citaat: “De mooiste momenten tijdens zijn trainersperiode bij AZ waren die met Klaas en Louis, de mannen die het station schoonmaakten. ‘Geweldige gasten, zo puur en oprecht. Ze leden aan het syndroom van Down, maar ik kon ze een heleboel leren. (…) Ik betrok Klaas en Louis veel bij het team. Na de wedstrijd mochten ze in de kleedkamer komen. Bij een overwinning kregen ze een winstpremie van me. Dan gaf ik ze allebei een tientje en liepen ze juichend weg.’” (p.117/118)

Nummer: 14-052
Titel: Hard Gras 97 – Alleen maar Oranje mensen
Auteur: Diversen (Robert Vuijsje, Mark van den Heuvel, Carolina Trujillo, Margi Geerlinks, Dmitri Danilov, Diederik van Vleuten, Sjoerd Mossou, Daan Heerma van Voss, Daan Ruiter, Theun de Winter, Gerrit de Jager)
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 127 (10930)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-2769-8

Meer:
Bastardo uit (Daan Heerma van Voss uit HG97)

96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20

Dertien

Tags

dertien, Lloret, reizen, Spanje, vakantie, zkv

Ze is dertien. Ze kan natuurlijk ook twaalf of veertien zijn, maar alles in haar schreeuwt dertien. Elke dag kom ik haar tegen. Meerdere keren. Bijna altijd op dezelfde plek. Boven aan de trap, net niet in de trapopening, dan zou ze elke keer in de weg lopen. Ze staat daar omdat de wifi nog net tot daar reikt. Altijd in dezelfde houding. Hoofd naar beneden, ogen op het schermpje gericht. Dag in, dag uit. Als ik terug kom van het ontbijt. Als ik ’s middags even wat op mijn kamer moet brengen. Als ik op zoek ga naar mijn avondeten. Ik ben benieuwd hoe ze haar vakantie vond.

Heel veel bussen

Tags

bus, reizen, stadsbus, Vlaanderen

Soms klik je op de random knop en krijg je een blog waarvan je je afvraagt wat de mens bezielt. In Vlaanderen zit dus iemand die bussen op de foto zet. Nu weet ik dat er trainspotters zijn, ook bij vliegvelden zitten vergelijkbare verzamelaars. Maar iemand die een lijndienst langs ziet komen en daar vrolijk van wordt, kende ik nog niet.

Maar Maikel Kegels doet dat dus wel. Prima. Onschuldige hobby. Ik kan me niet voorstellen dat zijn site veel bezoekers trekt. Maar vandaag misschien wel een paar extra: vlaamse bussen en trams. Toe dan, klik dan. Je weet dat je nieuwsgierig bent.

Wah Wah – No.3

Tags

Bert Natter, boeken, boeken 2014, boekrecensie, Clash, Daniel Lohues, Esther Gerritsen, lezen, muziek, Peter Buwalda, Wah wah

Wah Wah – No.3

De mislukte muziekvariant van Hard Gras heeft toch een aantal nummers uitgebracht die de moeite waard waren, de lezers waren er niet klaar voor. Gelukkig heb ik in een opruimingsbak een aantal nummers weten te redden van de diepe krochten van de ramsj.

Nummer drie heeft een paar prachtige verhalen. Niet alles helaas. Een kijkje achter de schermen van het muziekprogramma van mijn jeugd, Toppop, is erg leuk. Ook het korte verhaal over Guy Stevens is de moeite waard, net zoals het verhaal achter een Tom Waits-nummer op Mule Variatons. Maar het mooist is het om te lezen over iemand waar je nog nooit van gehoord had, om dan geboeid te raken en teleurgesteld te zijn als het verhaal is afgelopen. Esther Gerritsen over Buck Owens, compliment!

Citaat: “In Londen vond men een oude dame die gespecialiseerd is in het naar een gangbaar formaat omzetten van dit soort opnamen. Na een paar weken belde ze op met de mededeling: ‘ik ben bang dat ik u teleur moet stellen. Het zijn opnamen van een stelletje gedrogeerde, dronken en talentloze jongelui die een studio aan het vernielen zijn..Ik zou niet weten wie daar op zit te wachten.’” (p.41)

Nummer: 14-051
Titel: Wah Wah no.3
Auteur: Diverse
Taal: Nederlands
Jaar: 2006
# Pagina’s: 128 (10803)
Categorie: Muziek
ISBN: 90-468-0092-X

Meer:
Wah Wah 10
Wah wah 1
Boekblad over Wah wah en Payola

182 – Bettie serveert – Palomine

Tags

Bettie serveert, Gerbie's top 212, muziek

Nummer	182
Artiest	Bettie serveert
Titel	Palomine
Jaar	1992
Wikipedia	Palomine
Website	bettieserveert.com
Tekst	Songmeanings

Het blijft een beetje een vreemde band. Een zangeres die geen frontvrouw wil zijn. Platen die goed zijn, maar niet goed worden verkocht. Een reputatie die zelfs aan de andere kant van de Atlantische oceaan wordt gevoeld, maar tegelijkertijd blijft het geknoei in de marge. Maar wel met een originele naam.

Hun debuutalbum was overdonderend. Wat heet, Palomine werd twintig jaar later het onderwerp van Classic Albums. Dat kan geen toeval zijn. Het titelnummer was prachtig. Is het nog steeds.

En toch kan ik de band moeilijk plaatsen. Zo nu en dan een sprankje genie, maar vaak ook een muur van geluid. Live zag ik ze ooit in Enschede en heb ik het eind van het concert niet eens gehaald, dat overkwam me niet vaak. Ook hun covers van de Velvet Underground heb ik blind aangeschaft, maar elke keer dat ik de CD draai zoek ik naar de eigen draai, of juist naar de brille van het origineel. Beide ontbreken.

Maar wat kan Carrol mooi zingen. Wat klinkt Palomine mooi. Veel muziekliefhebbers moeten de band nog ontdekken. Hopelijk ontdekt de band zelf ook dat ze eigenlijk heel goed zijn in mooie popliedjes en laten ze het raggen over aan andere bands die daar veel beter in zijn.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify.

De vliegende fiets…

Tags

fotooo, Groot-Brittannië, uitvinding

…en andere uitvindingen die het net niet gered hebben.

Prachtige collectie van foto’s van uitvindingen in Groot-Brittannië die het toch niet bleken te zijn. Maar juist daarom zijn de foto’s des te mooier:

Flying bicycle and more

Hoeve Uit, altijd lastig

Tags

belchinees, column, fcblogbroeders, GFC, Goal, gokken, voetbal

Goal, April 2011

Het mailtje kwam afgelopen winter. Via de site van het derde hadden ze me weten op te sporen. “Of ik een keer kon praten?”. Aangezien praten altijd kan, zat ik na een stagebezoek ineens bij een Chinees restaurant ergens in Twente te praten met twee heren die slecht Engels spraken. “Dus zo ziet een belchinees er uit”, dacht ik nog, maar ik sprak het natuurlijk niet uit.

De situatie was simpel. Gokken op grote wedstrijden was te lastig, maar heel Azië moet en zal gokken. Sinds de introductie van voetbal.nl en de snelle verwerking van de uitslagen, zijn ook de wedstrijden op zondagochtend belangrijk voor de gokmafia. En ze hadden gezien dat wij thuis makkelijk hadden gewonnen van Hoeve vooruit, 11-1 zelfs, dit was een matchup met mogelijkheden.

Ze legden me het plan uit. In Hongkong en andere Chinese steden zou de uitwedstrijd opvallend onopvallend (of was het andersom) tussen prominentere wedstrijden staan. Het zou een zekerheidje zijn voor verwoede gokkers. Dus op een zondag 100 yuan zetten op Barcelona, Arsenal, Dortmund en GFC3. De combinatie kan ze flink wat opleveren. Maar terwijl de spelers van die eerste drie clubs bijna onbenaderbaar zijn geworden en daarnaast zo goed verdienen dat omkoping niet werkt, was GFC3 toch wat simpeler te beïnvloeden.

En ik moest er dan voor zorgen dat de wedstrijd tot de rust minstens gelijk zou blijven. Bij een russtand van 0-0 zou er een behoorlijke winst gemaakt worden en een heel klein deel van die winst zou richting elftalkas gaan. Nog steeds een substantieel bedrag, ons weekendje weg kan in luxe gevierd worden, erg leuk na het mislukte weekendje vorig seizoen. Na rust mochten we onze gang gaan, dus de drie punten zouden niet in gevaar komen.

Ik krijg een paar dagen bedenktijd. Een erg verleidelijk aanbod. Wie doe ik er kwaad mee? Een paar kansen missen, een keer hinderlijk buitenspel lopen, eventueel een penalty missen, geen rare dingen in een slechte wedstrijd. En daar speel ik er per seizoen meerdere van, dus het zou niemand opvallen. Jan zal staan te zeuren en Theo schreeuwt een keer wat van achteruit, maar dit bedrag van vier cijfers in de elftalkas kan ik toch eigenlijk niet laten lopen.

Op de website die ik had gekregen zag ik dat er op eerdere wedstrijden van ons al flink gewed was. De overwinning tegen Witkampers 6 had vele Chinezen een mooie zondagavond opgeleverd en ik zag zelfs beelden van de wedstrijd tegen Bentelo 3, overduidelijk gemaakt met een mobiele telefoon, maar toch. Ik had niemand gezien die ochtend.

Na het volgende telefoontje ging ik overstag. Ik vond op mijn werk een envelopje in mijn postvakje met een voorschot als dank en twee weken later moest ik dat waarmaken. In de tussentijd vond ik meerdere websites waarop Hoeve Vooruit 3 tegen GFC3 vermeld stond. Er waren meer teams in de buurt benaderd zag ik, een niet nader te noemen Almelose club stond er met alle elftallen op, ook een aantal zaterdagclubs hadden een belchinees langs de kant gehad zo leek het.

Het voorschotje zette ik volledig op de 0-0 ruststand. 3 tegen 8, geweldige quote. Misschien kon ik het bedrag op deze manier nog wat verhogen. Die zondagochtend was de spanning te voelen. Niet bij mijn medespelers, wel bij mij. Hoeve was minder zwak dan gedacht. En nadat we zelf twee kansen hadden gemist, viel de 1-0 aan de andere kant. Ik keek rondom het veld maar zag slechts twee oude mannetjes die overduidelijk uit de Hoeve zelf kwamen. Die zouden toch niet ook in het complot zitten? Eentje was wel aan het bellen.

We wonnen die ochtend, als verwacht. Maar voor mij niet gunstig. 2-2 bij rust ipv 0-0. Ik zat te wachten op een telefoontje dat niet kwam. Wel stonden er diverse gemiste oproepen in het toestel, onbekende nummers of nummers met nummeronderdrukking. Sindsdien kijk ik elke wedstrijd. Ik overweeg een blessure voor te wenden. Zelfs een Chinese afhaalmaaltijd doet mij al in de stress schieten.

Tomas Ross – Het meisje uit Buenos Aires

Tags

Argentinië, boeken, boeken 2014, boekrecensie, koning, lezen, politiek, Tomas Ross

Tomas Ross – Het meisje uit Buenos Aires

Hij wordt gezien als de beste Nederlandse auteur als het om thrillers gaat. Vaak actuele onderwerpen, soms controversieel, door velen geprezen. Ik heb weinig van hem gelezen. Daar moest maar eens verandering in komen.

Het meisje uit Buenos Aires is niet die ene knappe Argentijnse die al snel de harten van vele Nederlanders veroverde en die een prominente plaats in de Nederlandse samenleving wist te verwerven. Wel gaat het om een meisje die zij kende. En aangezien er in Argentinië een hoop gebeurde eind jaren zeventig, kun je er op wachten dat de beerput een keer open gaat.

Ross heeft bewust niet gekozen voor een rechtstreekse aanval op de minister van Landbouw. Het verhaal zou te voorspelbaar zijn. En dat is funest bij een thriller, alhoewel een zekere geloofwaardigheid ook niet verkeerd zou zijn. Bij mij ging het een beetje mis bij dat laatste punt.

Want ook al leest het lekker weg, begrijp je de verhaallijn zonder problemen, qua geloofwaardigheid komen sommige hoofdpersonen een onsje tekort. Dat is ook meteen het probleem voor een Nederlandse thrillerauteur denk ik. Hoe kun je een goede kronkel in het verhaal verwerken, zonder dat de lezer afhaakt. Afhaken was geen optie, daarvoor was ik te nieuwsgierig. Maar de meeste nevenfiguren dienen alleen de rode lijn, lijken geen eigen leven te hebben, geen karakter. Zelfs Hartman is niet altijd te volgen, terwijl diens rol bepalend is voor het verhaal.

Maar toch heb ik met plezier gelezen. Een pakketje kwam stiekem mee met een official na het WK 1978, een kwart eeuw later blijkt dat een belangrijk gegeven te zijn. Carmen komt er namelijk achter dat dat pakketje iets met haar vader te maken heeft, de vader die ze nooit kende, omdat de militaire junta dat zo wilde. Maar wat is de rol van de (toen nog) toekomstige koningin in deze? En wie kan er nog informatie geven over de overleden moeder van Hartman?

Leuk. Niet meer dan dat.

Citaat: “Kunnen de foto’s trucage zijn? God, wat zou ze dat graag geloven! Wie moet ze in vertrouwen nemen? Alex zeker niet. Alex is een schat, maar het zou alleen maar méér ellende opleveren, net als toen hij haar vader verdedigde door uit een krantenartikel te citeren dat nota bene door Videla zelf was geschreven.” (p.163)

Nummer: 14-047
Titel: Het meisje uit Buenos Aires
Auteur: Tomas Ross
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 367 (9982)
Categorie: Thriller
ISBN: 9789023481577

Meer Meisjes:
Parool
Spanning Blogspot
Goodreads

Meer:
Website Ross
De klokkenluider
Take care

Wedstrijd Haiku schrijven

Tags

haiku, onderwijs, poëzie, school

Een docent in de VS gaf zijn kinderen de opdracht een haiku te schrijven. Dit was zonder twijfel de allerbeste:

Via: Twisted Sifter