Vluchteling

Tags

asielzoeker, in het nieuws, politiek, vluchteling

Steeds vaker schrik van de dingen die langskomen op internet. Vooral als het over vluchtelingen of asielzoekers gaat, lijkt het alsof nuance een vies woord is geworden. Alsof we het vervelende insecten hebben in plaats van over mensen. Sites als Nederland mijn Vaderland krijgen op Facebook tig likes voor uitspraken waarvoor Janmaat werd vervolgd. En wat nog erger is, ook van mensen waarvan ik het niet verwacht.

Waar komt dat wij-zij denken ineens vandaan? Waarom is iemand die op een bootje in de Middellandse Zee dobbert tegenwoordig een bedreiging voor zo veel mensen? Ik snap er niets van. Wat ik wel weet, is dat onwetendheid niet helpt. Zodra mensen daadwerkelijk met een vluchteling in aanraking komen, blijkt bijna altijd dat het beeld wordt bijgesteld. Dat de nuance terug is. Daarom deze week een extra themaweek. De week van de vluchteling. Want ook een asielzoeker is een mens.

De komende dagen komen een aantal voormalige vluchtelingen langs op dit blog. Ze zaten in mijn klas, net als tientallen andere leerlingen.

Themaweek Vluchteling

Einde zomerprogrammering

Tags

lifeblog, vakantie

De schoolvakanties zijn voorbij. Het voetbalseizoen staat weer op punt van beginnen. Het weer wordt al snel weer herfstig.

Hier stond een voorprogrammeerde mededeling dat de themaweken voorbij zijn, dat het gewone blogleven weer zou beginnen.

Mijn boek kwam er tussendoor. Een themaweek moest ik dus verplaatsen. En ik had een thema nog niet behandeld. En dan liggen er weer zoveel boeken klaar ter bespreking. Moest dus ook nog. De komende drie weken nog drie themaweken en dan gaan we weer ‘gewoon’ bloggen.

Eenzaam in Frankrijk

Tags

Ajax, Amsterdam, column, fcblogbroeders, Frankrijk, voetbal, Wenen

In januari 1994 belandde ik als dienstweigeraar in Amsterdam. De cultuurshock was voor een Tukker groot. In een discussie werd ik op mijn plaats gezet: “Jullie daar in de Achterhoek..”. Bijdehand antwoordde ik dat de Achterhoek voor Amsterdammers bij Utrecht begint. “Utreg? Diemen zal je bedoelen”, was het antwoord.

Voor een Ajax-fan is wonen in de hoofdstad natuurlijk geen straf. Maar omdat ik zelf voetballen ook nog erg leuk vond, maakte ik het seizoen af bij mijn eigen clubje, vierde klasse B Oost. Elke vrijdagmiddag en zondagavond in de trein. Ik zag mijn favoriete club dus niet vaak. Een inhaalweekend waarin Ajax wel speelde en ik niet, een wedstrijd van het tweede op maandagavond (“Stanley, naar vooore!”, schreeuwde men naast me) en een jeugdwedstrijd op zaterdag. Musampa speelde als A-junior Feyenoord helemaal weg. De thuiswedstrijd van Volendam tegen Ajax in het Olympisch stadion was ook bijzonder. Veertigduizend Amsterdammers, de scheidsrechter die in de eerste minuut fluit voor buitenspel en een Amsterdammer die hem meteen luidkeels beschuldigt een thuisfluiter te zijn. Volendam won wel.

In al mijn wijsheid besloot ik na de zomer een cursus te doen op woensdagavond. De cursus zat vol in Amsterdam en ik moest naar Utrecht elke week. Ik miste dus elke week de Champions League. Nu had ik daar niet zo veel verwachtingen van, de uitschakeling tegen Parma het seizoen daarvoor in de kwartfinale van de Europacup 2 was normaal in die tijd. Maar ik kocht toch een videorecorder, nam de wedstrijden op en zat dus om elf uur ‘s avonds met mijn walkman in de tram naar huis, hoofd naar beneden om maar geen Ajaxsupporter te zien of horen, ik wilde de wedstrijd ‘live’ zien. Om half twaalf begon voor mij de avond Champions League.

De twee wedstrijden tegen Salzburg waren dramatisch, ik viel in slaap voordat het rust was, maar de winst in Triest was geweldig. Ik was blij met mijn videorecorder. In 1995 moest ik op zoek naar werk. Dat viel niet mee, de economie was niet veel beter dan de afgelopen jaren en het duurde een paar maanden voordat ik besloot een contract te tekenen om in Frankrijk te werken. Kinderen vermaken op een camping had ik al vaker gedaan, mooie omgeving, beter dan thuis zitten.

De halve finale tegen Bayern München zag ik nog in Twente, daarna ging ik met rugzak op weg naar de Vendee. In de Franse krant las ik dat Feyenoord in de eigen Kuip nog even vernederd was, ik moest op zoek naar een televisie. Achter de campingkantine zat een televisiehok. Daar zat ik dus op 24 mei 1995 ruim voor de wedstrijd, op zoek naar een voorbeschouwing, sfeerbeelden of welk nieuws uit Wenen dan ook. Niets van dat alles. Een minuut voor de wedstrijd begon de Franse tv pas met de uitzending.

Geen van mijn Engelse collega’s had enige interesse in voetbal, geen Fransman vond de wedstrijd boeiend genoeg om te kijken, helemaal alleen zat ik te kijken naar een zenuwachtig spelletje van twee teams die beide niet het niveau haalden van de rest van het seizoen. Halverwege de eerste helft kreeg ik gezelschap. In mijn beste Frans probeerde ik een gesprek over de wedstrijd met hem aan te knopen. Het lukte niet. In de rust ging hij weer weg.

Toen Kluivert eindelijk scoorde, juichte ik kort. De euforie is toch minder wanneer je alleen bent, wanneer je het met niemand kunt delen. Twee minuten na de wedstrijd was de uitzending al weer afgelopen. Mijn collega’s informeerden niet eens naar de uitslag. Een dag later heb ik nog L’Equipe aangeschaft voor wat meer nieuws. Foto’s. Reacties. De huldiging in Amsterdam kreeg ik niet mee. Slechts een paar maanden vertrokken uit Amsterdam en nu miste ik alles. Ik kon wel wenen.

 

Deze column verscheen eerder op Wenen van Geluk.

Zomerthemaweek 6: Voetbal

Nick Hornby – Fever pitch

Tags

Arsenal, boeken, boeken 2015, boekrecensie, herlezen, lezen, nick hornby, voetbal, voetbalboek

Nick Hornby – Fever pitch

Als je herleest, moet je ook het mooiste voetbalboek niet overslaan. En dat Hornby de standaard heeft gezet met Fever Pitch, daarover is vriend en vijand het eens. Bij herlezing kom ik vele post-its tegen. Ooit schreef ik een serie over een aantal voetbalboeken voor het clubblad, maar deze werd nooit geplaatst. Op meerdere plekken probeer ik te vinden waarom ik zeventien jaar eerder deze bladzijde uitkoos, wat er bijzonder was.

Hoe verder ik het boek las, hoe minder het boek over voetbal bleek te gaan. Hornby schreef een zogenaamd ‘coming of age’-boek. Een autobiografie met Arsenal als kapstok. In de introductie beschrijft Hornby zichzelf als een ‘obsessive’, hij denkt altijd, bij elke gelegenheid aan zijn favoriete club. Toch valt het met zijn geestesafwijking wel mee, velen herkenden zichzelf in dit boek. Het werd niet voor niets door iedereen gezien als klassieker.

Hornby schrijft over het leven. Opgroeien in Engeland, in de jaren zestig en zeventig, geeft een tijdbeeld. Hij heeft het over de klassenmaatschappij, waar Britten allemaal over mee kunnen praten. De economie wordt geduid via de prijzen van voetbalwedstrijden, t.o.v. prijzen van andere dingen. Zijn wereldbeeld, hoe mannen en vrouwen tegen dingen aankijken, waar de verschillen vandaan komen, alles staat in dit boek.

Opgroeien in een gebroken gezin, het leren kennen van je vader, zoveel jaar later dan je eigenlijk zou willen, misschien wel moeten. Er achter komen dat je een halfbroer hebt. Zelf de liefde ontdekken, alles is terug te brengen tot een bepaald moment. Dat moment is altijd de wedstrijd van het weekend. Studeren, op kamers gaan, de wat-wil-ik-met-mijn-leven-vraag, het moet wel heel gek zijn, wil je niet iets herkennen in dit boek. Al zou je nog nooit een voetbalwedstrijd hebben bezocht in je leven, al zap je meteen weg zodra je voetbal op televisie ziet.

Fever Pitch is meer dan zo maar een boek over voetbal, dat lijkt me dus wel duidelijk. Tegelijkertijd kan de voetbalfan(aat) er ook veel uithalen. Het tribuneleven, op welke leeftijd sta je waar en waarom. Maar ook over hoe het veranderd op de tribunes. De spelers waar ze wat mee hebben en anderen die door fans worden gehaat. Het bijgeloof, wat in elke voetbalfan heerst.

Dit boek moet gewoon in je kast staan.

Citaat: “Typically, I remember her first game and she doesn’t: a moment ag I poked my head round the bedroom door and asked her the name of the opponents, score and scorers, but all she could tell me was that Arsenal won and Niall Quinn got one. (2-0, and the other goal came courtesy of a Charlton defender).” (p.170)

Nummer: 15-026
Titel: Fever Pitch
Auteur: Nick Hornby
Taal: Engels UK
Jaar: 1992
# Pagina’s: 247 (4674)
Categorie: Voetbal
ISBN: 0-575-05635-5

Meer:
Wikipedia
Official site (Hornby)
Goodreads
Trailer (van de film)

Meer Hornby op gerbie.nl:
How to be good
Otherwise Pandemonium
31 songs
Slam
The complete polysyllabic spree
A long way down
Juliet, Naked

Zomerthemaweek 6: Voetbal

Wat doe ik met deze lekke bal?

Tags

fotooo, voetbal, voetbalfoto

Uitwedstrijd. Op zoek naar de kleedkamer. Ik loop langs de gangkast. Ik stop. Staat er wat ik denk dat er staat? Het staat er echt.

Het gaat goed met deze club. Als je hier een kast voor kunt vrijmaken, dan zijn je zorgen niet groot, dan is er weinig mis.

Zomerthemaweek 6: Voetbal

Ik mis ‘m ook

Tags

Dennis Bergkamp, Jeroen van Merwijk, poëzie, voetbal, voetballied

Jeroen van Merwijk – Ik mis Bergkamp

Oorlog in Sudan
Islam in Iran
Bom in Tel-Aviv
Brand op Tenerife
Landbouwgif in wijn
Uitgebrande trein
En ik mis Bergkamp

Concentratiekamp
Duitse schemerlamp
Doodgeslagen kind
Kolonelsbewind
Japanse oorlogsheld
Gloednieuw mijnenveld
En ik mis Bergkamp

Veerbootongeluk
Stem van Donald Duck
Worst met BSE
Kuil met stamboekvee
Heroïnehoer
Losse vleugelmoer
En waar is Bergkamp?

Waar ben je, Bergkamp?
Kom terug, Bergkamp
Ik mis je, Bergkamp
Alsjeblieft, Bergkamp
B-E-R-G-K-A-M-P
Ik mis Bergkamp

Zomerthemaweek 6: Voetbal

Hard Gras 101

Tags

Auke Kok, boeken, boeken 2015, boekrecensie, Erik Brouwer, Hard Gras, Janneke van der Horst, lezen, Rory de Groot, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 101

Het eerste nummer na het jubileumnummer is per definitie lastig. Wie schrijft er, wie heeft er nog een origineel idee dat niet in het vorig nummer terecht kon. Erik Brouwer weet altijd dat er in de archieven ergens een verhaal te vinden is. Kick Geudeker is een verzetsheld. De beste verhalen hebben slechts zijdelings te maken met voetbal.

Rory de Groot heeft een mooie contemplatie geschreven over een voetbalvriendschap. Auke Kok laat de wraak van Co Adriaanse tot leven komen. Al zal de trainer het niet zo zeggen, hij bewees met AZ dat mooi aanvallend voetbal ook tot resultaat kan leiden. Een club in de hoofdstad zou daar wat van kunnen leren. En Janneke van der Horst schreef een soort dagboeknotitie, perfect geschikt voor Jong Gras, ware het niet dat deze jeugdige variant al naar twee nummers werd stopgezet. Heinens woordenboek is gewoon goed. Had ook twee keer zo lang gekund trouwens. Of het begin van een serie kunnen zijn.

Niet het beste nummer, maar genoeg goede verhalen om weer in te duiken.

Citaat: “Trainers die uitkomen voor hun gebrek moet je koesteren. Adriaanse nam zichzelf het verlies kwalijk, zo was hij wel, en reken maar dat de man die PSV-voorzitter Harry van Raaij een ‘sprekende lampenkap’ had genoemd en Frank Rijkaard een ‘beunhaas’, zichzelf op de late avond van 5 mei 2005, laten we het vriendelijk houden, geen toptrainer vond.” (p.76)

Nummer: 15-016
Titel: Hard Gras 101
Auteur: Diversen (Thijs de Boer, Erik Brouwer, Joni Spaan, Rory de Groot, Auke Kok, Janneke van der Horst, Rob Waumans, Erwin van de Pol, Roman Helinski)
Taal: Nederlands
Jaar: 2015
# Pagina’s: 119 (2747)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-3048-3

Meer:
100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20

Zomerthemaweek 6: Voetbal

Mijn boek is bestelbaar

Tags

boeken, De doodgraver van Ciutadella, lezen, lifeblog, reizen

Het oudste verhaal is bijna twintig jaar oud. De eerste keer dat ik de verhalen bij elkaar in een document propte is meer dan twee jaar geleden. Daarna begon het redigeren. Het herschrijven. De taalfoutencontrole. De proeflezers kwamen er achter aan. De zevende versie werd de definitieve. En die is er nu. Vanaf vandaag is ‘De doodgraver van Ciutadella’ verkrijgbaar (lees een fragment uit het titelverhaal).

Vol trots toon ik de wereld dit boek met 156 bladzijden, liefst 45 korte verhalen en drie eigen foto’s op de cover.

Verkrijgbaar rechtstreeks via Boekscout, ook je boekhandel kan het bestellen. Zelf zal ik komende week ook wel een stapeltje bestellen, gesigneerde boeken zijn dan ook op aanvraag!

Zoals dat tegenwoordig gaat, heeft het natuurlijk ook al zijn eigen Facebookpagina, dan kunnen jullie het allemaal liken en delen…

Welke verhalen?

Tags

boeken, De doodgraver van Ciutadella, lezen, reizen, schrijven

Waarom deze verhalen? Ik heb in de laatste twintig jaar meer dan 100 reisverhalen geschreven, waar selecteer je dan op? Het was niet zo heel moeilijk. Ik spit mijn harde schijf door en ik zoek naar verhalen die ik de moeite waard vind. Verhalen die ik zelf zou willen lezen. Verhalen waarvan ik jaren later nog steeds vind dat ze goed genoeg zijn. Al snel filteren de verhalen zich zelf.

De ontmoeting met de dyslectische Engelsman in Nieuw Zeeland. Het gezin in Soweto, waar we binnen mochten kijken. De meneer op het kerkhof van de voormalige hoofdstad van Menorca. Bijzondere daklozen in Washington D.C. Een lifter in Andalusië. Al snel bleken de ontmoetingen op reis de mooiste verhalen op te leveren. Ik had mijn thema!

Hoe mooi het ook is om op de Eiffeltoren te staan, hoe indrukwekkend de watervallen van Iguazu ook waren, hoe bijzonder de mayaruïnes van Tikal, de mooiste verhalen gaan niet over gebouwen, niet over nationale parken, maar over mensen. Het thema voor mijn eerste reisboek werd dus ‘Mensen die ik tegenkwam op reis’.

Daarvan uitgaande werd het simpeler. Een heleboel verhalen konden op de harde schijf blijven, alleen die verhalen die binnen het thema passen mochten meedoen. Ontmoetingen, maar ook observaties. Die mevrouw in Monte Carlo die op een vuilnisbak wilde klimmen, maar later ook achter een bankje plaste in het park. Die meneer die in Honduras midden in een riviertje stond te kijken naar het verkeer. Een forens in de trein.

Bij elkaar zijn zij degenen die reizen de moeite maken. Die verhalen opleveren. Die je je herinnert. Ik ben trots dat deze verzameling mensen mijn eerste reisbundel vormen. Dat dit boek binnenkort te bestellen is, via internet of via de boekhandel. Dat mijn naam op de voorkant staat. Mijn boek.

Uitgeven

Tags

boeken, De doodgraver van Ciutadella, lezen, reizen, schrijven

Op het moment dat je denkt dat je boek klaar is, moet je verder. Maar hoe? Uitgevers benaderen? Welke dan? Zelf uitgeven? Hoe dan?

Natuurlijk ben ik niet helemaal nieuw in dit verhaal. Ik gaf ooit GFC Uit! uit, gewoon door een deal te maken met de drukker en doosjes thuis neer te zetten. Ook mijn Olympisch Dagboek werd uitgegeven, via WWAOW, later Unibook. Helaas niet meer verkrijgbaar. En ook niet te verkrijgen via boekhandels, geen ISBN namelijk.

Een schoolboek staat al wel op mijn naam (samen met Marianne), te verkrijgen bij de Toerist. Maar een schoolboek is toch wat anders dan een boek om te lezen.

Hoe nu verder? Ervan uitgaande dat de natuurtalenten wel worden opgevist, dat een uitgever meer afwijst dan uitgeeft, gok ik dat ik daar niet bij hoor. Ik heb genoeg geblogd en gepubliceerd, heb lof gekregen, maar geen groot publiek. Goedwillende amateur dus.

In die categorie schaar ik ook Harry Walstra, wiens boek ik nu aan het lezen ben. En dat boek werd uitgegeven door Boekscout. Een uitgever die werkt volgens het printing on demand principe. Oftewel het boek wordt pas gedrukt als het is verkocht. Geen voorraad. Geen nutteloze boeken in de kast. Daardoor kan het goedkoper en kunnen er meer titels worden uitgegeven. De voorraad staat in de computer namelijk. Mede op advies van Harry heb ik ook contact opgenomen met Boekscout.

Om een lang verhaal iets korter te maken. Boekscout vond mijn bundel goed genoeg en wil mijn reisverhalen ook uitgeven. Juich.

(wordt vervolgd)