Er moet iemand achter zitten. Of iemanden. Allemaal dezelfde souvenirs. Allemaal dezelfde prijzen. Op vele plekken in Parijs, maar vooral in Montmartre, de mooiste plek is recht tegenover de Sacre Coeur.
Als op commando springen ze op als er politie aankomt. Hun uitstaldoekje heeft twee handvaten aan de zijkant en verandert in minder dan een seconde in een knapzak. Haastig lopen ze weg, schichtig rondkijkend.
Twee minuten later is de kust weer vrij, het uitstallen kan weer beginnen. Een voor een alle Eiffeltorentjes en andere prullaria. Het perpetuum mobile van de Looky Looky Man.
Ik vind DailyLit een geweldige site. Literatuur in je E-mail. Elke dag een stukje, langzaam maar zeker door een boek. Ik heb al een aantal boeken op die manier gelezen. Ben er ook achter dat niet elk boek er even geschikt voor is. Ten eerste moeten de boeken rechtenvrij zijn, per definitie dus flink oud, maar het verhaal moet ook passen. Zo is het mij nog niet gelukt om Dante’s Inferno te lezen, daarvoor moet je je blijkbaar beter concentreren, daarvoor moet je het verhaal in kunnen duiken.
Dat is bij de boeken van Wodehouse niet perse noodzakelijk. Daarom zijn ze zeker niet minder goed, maar wel een stuk eenvoudiger om in brokjes van een tot twee minuten elke dag tot je te nemen.
Jeeves is altijd twee stappen verder dan zijn werkgever Bertie Wooster. Dit is goed voor het verhaal, oerbrits, vol humor, beschreven in mooie taal.
Citaat: “Don’t you love this time of the evening, Mr. Wooster, when the sun has gone to bed and all the bunnies come out to have their little suppers? When I was a child, I used to think that rabbits were gnomes, and that if I held my breath and stayed quite still, I should see the fairy queen.”
Deze versie van Lambchop stond al eens op dit blog. Prachtig nummer van The Sisters of Mercy, schitterende cover.
En dan klik je verder en kom je ineens bij The BossHoss, een Duitse band die bekende nummers coveren in een Country & Westernstyle. En ook dan klinkt het nummer weer goed.
Toch een duidelijk kenmerk van een goed lied. Als je er zo verschillende versies van kunt maken die allemaal de moeite zijn, moet het wel goed zijn.
Vaak denken media dat een infographic een toegevoegde waarde heeft voor de lezer. Zit ook wel wat in. Het breekt de tekst een beetje. Zorgt er voor dat de pagina er niet uitziet als een losse lap tekst. Soms een kleurtje.
Inhoudelijk valt het nog wel eens tegen. Kijk eens naar het volgende voorbeeld.
Op het eerste gezicht een goede toevoeging aan het artikel. Het gaat over de prijzen van vluchten tijdens Thanksgiving, dus een rijtje voorbeelden maakt het een stuk duidelijker. Dan lees je goed. De gemiddelde prijs van een vlucht. Van waar is duidelijk. Naar waar niet. Sterker nog, het zegt dus helemaal niets. Is Portland de goedkoopste bestemming of zijn de mensen uit Portland het gelukkigst omdat ze het minste kunnen betalen?
Zijn alle vluchten van een bepaald vliegveld bij elkaar op geteld en daarna gemiddeld? Is dat een voordeel voor drukke vliegvelden als Chicago en Atlanta of juist voor de regionale vliegvelden van Philadelphia en Portland? Is er rekening gehouden met toeslagen, kortingen, prijsklassen, verschillende luchtvaartmaatschappijen? Een kaartje voor een vliegtuig zit vaak behoorlijk ingewikkeld in elkaar.
Of zijn er willekeurig wat vluchtprijzen bij elkaar gezet om het artikel te illustreren? Ik gok op het laatste.
Een meter of twintig tussen de twee foto’s. En toch was het te veel moeite om de stront van je hond even op de juiste plek op te ruimen. En vergelijkbare foto’s kun je door heel Goor maken. Waarschijnlijk elders ook overigens. Waarom denken (veel) hondenbezitters dat het betalen van hondenbelasting genoeg is om een ander er voor op te laten draaien de uitwerpselen van hun huisdier op te laten rapen?
Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.
Vreemd boek dat ik al heel veel jaren genegeerd heb. Ik gok ook erg goedkoop gekocht, ik heb vele bladzijden nog moeten losscheuren. Twee novellen is de ondertitel, na wat zoeken op internet concludeer ik dat er maar een half boek vertaald is, het oorspronkelijke boek had er vier, ook een andere titel. Wat de beweegredenen zijn om speciaal voor Nederland een half boek uit te geven, is mij onbekend.
In het eerste verhaal treffen we de oude Casanova aan, nergens meer welkom, niet meer de geliefde societyfiguur waar hij zijn faam aan ontleend. Hij is een oude zwerver geworden. En tijdens die omzwervingen komt hij een oude bekende tegen. Hun gesprek is boeiend.
De tweede novelle gaat over Balzac, is een stuk minder interessant, pakt me nooit en bleek zonde van mijn tijd.
Citaat: “En als hem bij een herengesprek wordt gevraagd wel lichaamsdeel van vrouwen hem het meest bekoort, dan antwoordt hij: de hals. En motiveert zijn oordeel zo. De hals vormde de verbinding tussen het hoofd en het hart.” (p.19)
Nummer: 12-057
Titel: Casanova en de figurante
Auteur: Gert Hofmann
Taal: Nederlands (Orig.: Duits)
Jaar: 1989 (Orig.: 1981)
# Pagina’s: 95 (10563)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-204-2342-8
Geweldig idee: Zet een antropoloog in Londen neer, het hart van de financiële wereld, laat hem kijken wat er gebeurt. The Guardian huurde dus de Nederlandse schrijver, journalist en antropoloog Joris Luyendijk (je weet wel, van die bestseller) in om een blog te vullen over dat vreemde wereldje. Die omgeving waar een groot deel van de crisis ontstond, waar de realiteit nog niet lijkt te zijn doorgedrongen. Waar geld minder waard lijkt te zijn dan het papier waarop het gedrukt is. Waar de nullen voor de komma doen denken aan een inflatiegevoelige valuta uit een derdewereldland.
Het blog werkt. Luyendijk krijgt een hoop aandacht en ook een hoop informatie. Velen willen met hem praten, binnen The City, maar ook daarbuiten. Zelfs een parlementaire commissie wilde hem spreken.
Vorig jaar al las ik Meltdown, een schitterend boek van Ben Elton. Iets minder inside information, maar wel een geweldig inlevingsvermogen.
In de NRC staat ook een column van Luyendijk die ik graag lees. Onderstaand begin raakte me extreem. Ik moest drie keer lezen voor ik door had dat er echt stond wat ik dacht. Hoe ver kun je als mens zakken?
Als mensheid zijn we diep gezonken. We staan toe dat wiskundigen, geniale gekken, autisten vaak, financiële producten bedenken die bewust zo ingewikkeld zijn gemaakt dat bijna niemand ze kan begrijpen. Daardoor is controle onmogelijk. De belastingdienst, politiek, niemand heeft vat op de banken. Zo lang dat wordt toegestaan, kun je er van uitgaan dat de crisis niet wordt opgelost.
Het beste televisieprogramma van Nederland, Tegenlicht, ging op bezoek bij Luyendijk en sprak met mensen uit het wereldje. Een goede aflevering, maar wel een onthutsend beeld. De conclusie dat we eigenlijk medelijden moeten hebben met degenen (psychopaten!) die ons bestolen hebben en die nog steeds bezig zijn om miljoenen achterover te drukken, is een moeilijk te aanvaarden conclusie, maar misschien wel de enige mogelijkheid.
Eergisteren aandacht voor cassettebandjes in De Wereld Draait Door. Vreemd dat ik niet ben uitgenodigd, in de kast achter me staan er nog zo’n 700. Ooit hoop ik ze gedigitaliseerd te hebben. Ooit…
Drie jaar geleden kocht ik er nog een aantal, twee jaar geleden luisterde ik er nog naar in de auto. Ik ben een echte fan. En ik blijk niet alleen te staan.
De mix-tape komt ter sprake. De theorie klopt. Er zijn zelfs sites tegenwoordig, zoals mixtape.me. Het fragment uit High-Fidelity is leuk, het boek is natuurlijk beter: Nick Hornby. Lees het!
En de CD-hoes van Spinvis blijft natuurlijk een van de mooiste hoezen ooit…
Een alleenstaande model met een flink inkomen als model wordt vermoord gevonden. In de kamer naast haar lag haar dochtertje, samen met haar poppen. Steve Carella gaat op onderzoek uit.
Vele boeken las ik al van McBain, meestal met Carella in de hoofdrol, en toch werd ik ineens verrast. Carella ook, hij wordt vastgehouden en gefolterd. Leuke wending. Maar tegelijkertijd ook weer teleurstellend, omdat je zeker weet dat het goed afloopt, de hoofdpersoon van een serie kan namelijk nooit halverwege zelf omkomen.
En toch vinden ze een lijk met het plaatje van de politieagent in een uitgebrande auto. Ergens klopt het niet. De directe collegae gaan aan de slag om de twee moorden op te lossen, wat hadden ze kunnen doen om de moord op Carella te voorkomen?
Een prachtig tijdsbeeld krijg je door de volgende conversatie:
Citaat: “ ‘Neemt u me niet kwalijk’, zei de telefoniste. ‘Vijf cent voor de volgende minuten storten, wilt u?’ ‘Blijf aan het toestel’, zei Kling. Hij greep in zijn zag maar vond alleen twee kwartjes. Hij stopte er een in de gleuf. ‘Was dat een kwartje, dat u stortte, meneer?’ vroeg de telefoniste. ‘Ja, dat is zo.’ ‘Als u me even uw naam en adres geeft, meneer, dan zullen we…’ ‘Nee, laat u maar’ ‘…het teveel in zegels terugsturen’ (p.75)
Nummer: 12-056
Titel: De pop (Orig.: Doll)
Auteur: Ed McBain
Taal: Nederlands (Orig.: Engels)
Jaar: 1967 (Orig.: 1965)
# Pagina’s: 183 (10468)
Categorie: Whodunit
ISBN: 90-449-1047-7
Ook ik ben geen heilig boontje. Ik doe wel eens net of ik bij het bestemmingsverkeer hoor. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.
Datum: 18-12-2012
Tijd: 17.28 uur
Plaats: Afrit A1 naar S15 (Enter/Rijssen)
Dader: Zwart/donkerblauw (60-HSN-3)
Situatie: Ik sta er regelmatig, onderaan de autobaanafrit. Anderhalve minuut soms, lijkt veel langer als je stil staat. Ik weet dan ook precies de volgorde van de verkeerslichten, weet wanneer ik weer mag optrekken.
Het stoplicht kan ik zien van de zijkant. Zodra die op oranje springt, weet ik dat ik aan de beurt ben. Rood daar is mijn groen.
Korte reactietijd, maar ik trek niet echt hard op. Ik ben al twee banen over en rij op het middenstuk als er iemand voor me langs schiet.
Dit is dus niet een kwestie van oranje en even gas geven. Zelfs niet honderdtwintig rijden en net door rood schieten, hopende dat het iets langer oranje zou blijven. Dit is gewoon doelbewust door rood schieten en hopen dat degene die wel door groen rijdt voorrang verleent.
Asociaal, gevaarlijk en egocentrisch. Andere conclusie kan ik niet trekken. Vijf kilometer later rijdt het achter een vrachtwagen, zodat ik nog net het nummerbord kan ontwaren. Automerk, noch bestuurder zijn herkenbaar. Ik mag de S15 af, hoef gelukkig niet meer achter deze gevaarlijke gek te rijden.
Straf: Twee maanden lang op de Betuwe onbetaald appels sorteren. De rode in de ene mand, de groene in de andere mand.
Leuk idee van Rody Turpijn. Hij voetbalde ooit samen met Huntelaar bij De Graafschap. Nu laat hij HG redacteuren en schrijvers vragen mailen naar de spits en die beantwoordt ze dan weer. Grappig om te zien dat hij Henk Spaan aanspreekt met Meneer Spaan, de andere journalisten met voornaam.
Ook het verhaal van Simon Kuper is weer erg mooi. Hoofdpersoon Billy Beane is de man die zijn contract als honkballer inleverde, het management inging en de sport veranderde door de juiste statistici in te huren en zo met weinig geld toch erg efficiënt te scouten. Het boek Moneyball volgde, een van de beste sportboeken dat ik nooit las dus.
Het verhaal van Dijkshoorn is mij te veel het uitmelken van een goed idee. Al geef ik toe dat ik niet geheel objectief ben waar het die man aangaat. De columns van de Hard Gras website had ik allemaal al gelezen.
Blijft over een magere editie van de voetbalboekenserie, maar wel een met een aantal hoogtepunten, naast de eerste twee genoemde verhalen, een mooie observatie van Herman Sandman, wiens boek ook al op de plank voetbalboeken staat te wachten op lezing.
Citaat: “Iemand die een brief schrijft kan geen slecht mens zijn, gelooft Jan Mulder. Hij voelde steeds het begrip van de vriendelijke kapitein Zwartkruis, die zo anders was dan de andere strenge officieren die het Nederlands Militaire Elftal van die dagen begeleidden.” (p.22)
Nummer: 13-002
Titel: Hard Gras 77 – Pingen met Klaas-Jan
Auteur: Diversen (o.a. Rody Turpijn, Wessel Penning, Nico Dijkshoorn, Simon Kuper, Wiep Idzenga e.a.)
Taal: Nederlands
Jaar: 2011
# Pagina’s: 112
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-713-5940-8
Elke keer als ik er langs kom op de Holtdijk vraag ik me af waar je toch met al die oude bussen heen moet. Ik heb afgeschreven Nederlandse bussen zien rijden in diverse landen ter wereld (bv Cuba), maar geloof niet dat er handel in zit. Wie koopt er nu een oude afgeschreven bus?
Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.
In Barcelona stap ik over. Ik moet lang wachten, ik zit op de laatste rij. Stoel 26D. Veel tijd heb ik niet, we zijn iets later aangekomen dan gepland. Bij de gate zie ik Amsterdam staan. Er klopt iets niet. Dan had ik kunnen blijven zitten. Maar volgens mijn boarding card zit ik zo meteen op stoel 31C en dit toestel heeft niet meer dan 26 rijen. Ik loop voor de zekerheid naar een scherm en zie dat het inderdaad hetzelfde toestel moet worden.
Bron: ytimg.com
Even later mag ik dus weer naar binnen, al weet ik dat ik niet kan zitten op de plek die mij is toegewezen. Bij het boarden krijg ik dan ook een nieuwe stoel. De stewardess herkent me, als ik een dik kwartier nadat ik wegliep terugkeer en op 25C mag zitten.
Naast me zitten twee mannen met een Noord Afrikaans uiterlijk. Ik zou hun nationaliteit niet durven gokken, gezien de krant die de man aan het raam leest, spreken ze Arabisch. De man in het midden is vrij stevig. Daar zit je dus liever niet naast. Geen schijn van kans dat ik kan profiteren van de armleuning links van me. Ik hang dus maar naar rechts, dat moet ik volhouden tot Amsterdam.
Naast me gaan schoenen uit, wordt er gebeden en valt mijn buurman in slaap. Hij begint zelfs lichtelijk te snurken. Halverwege de vlucht bedenk ik ineens dat wanneer ik een hysterisch Amerikaans wijf zou zijn, ik allang in paniek had moeten zijn. Uiterlijk als een Arabier, twee mobieltjes in bezit, onleesbare krant lezen en dan ook nog eens de schoenen uit doen (zou daar wat in zitten?), dit moeten wel terroristen zijn.
Die gedachte stoort me, maar mijn buurman, die nog net niet kwijlt, stoort me ook. Ik ga nog iets verder naar rechts. De dame in de stoel voor me is een goede afleiding. Haar witte jurk is niet al te lang. De bruine benen die er onder uit steken zijn dat dan weer wel. Ik kijk net iets vaker over mijn boek heen dat dan ik normaal zou doen. De vlucht gaat zo toch vrij snel. En van mijn buren heb ik zo erg weinig last.
Ik was een behoorlijke fan van de jonge Lance Armstrong. Een aanvaller die onconventioneel door het voor hem vreemde peloton raasde, al op zijn 21e wereldkampioen werd.
Natuurlijk schrok ik van zijn ziekte. Maar ik dacht er niet al te veel over na. Zelfs zijn vierde plek in de Vuelta, na zijn comeback deed bij mijn geen bel rinkelen. Zijn tourwinst in het jaar daarna wel.
Toen las ik zijn boek. Ik schrok. De man die in de Tour alles onder controle had, die als controlfreak overkwam, die bracht een boek uit met onwaarheden er in. Hij noemt de harkerige klimmer Escartin een gevaar met nog een tijdrit te gaan. Hij laat andere opmerkingen staan, die elke wielerkenner zou schrappen. In het boek is de waarheid blijkbaar niet belangrijk.
Een niet zo positieve recensie schreef ik toen, op mijn LiveJournal, bloggen bestond nog niet. Op Amazon, de boekenverkoopsite, kon ik ook recensies kwijt. Velen waardeerden mijn kritische vragen niet. Velen waren het niet met mij eens en dus vonden ze mijn recensie niet nuttig. Grappig om te zien dat twee maanden geleden nog iemand de moeite nam om commentaar toe te voegen. Het boek raakt velen blijkbaar.
Vanavond het eerste deel van het interview met Oprah. Er is al veel uitgelekt. Het lijkt er op dat in zijn val velen meegesleurd gaan worden.
De Armstrong van na zijn ziekte was geen sympathieke renner meer. Het was een rancuneuze, achterbakse, manipulatieve leugenaar. Maar laten we nu niet ineens doen alsof we vandaag iets nieuws gaan horen. Ten eerste geloof ik niet dat er echte onthullingen zullen komen (economisch onverstandig), ten tweede verandert er weinig aan de beelden die we gezien hebben tussen 1999 en 2005. Op de een of andere manier vond elke renner zijn eigen manier om de falende dopingcontrole te omzeilen. Alle toppers zijn ondertussen gepakt.
Doping vrijgeven is een vrijbrief voor criminele activiteiten, met vele doden als gevolg. Op jacht naar roem en rijkdom zullen velen hun eigen gezondheid opofferen. Doping verbieden werkt ook niet, dat blijkt de laatste jaren. Er zal een middenweg gevonden moeten worden. Armstrong is niet de duivel die velen in hem zagen. Hij is ook niet het slachtoffer zoals anderen het liefst nu zien. Hij borduurde voort op bestaande structuren. Op bekende paden. En bleek daar dus jarenlang de beste in. Niet het grootste talent, wel de grootste winnaar van zijn generatie.
Het wielrennen is niet ziek. Wielrennen is een prachtige sport, waarin list en bedrog altijd een plek hebben gehad. Het wielrennen is nu ook niet ineens een nieuwe sport, nadat een aantal zondaars met terugwerkende kracht geen wedstrijden blijken te hebben gewonnen. De Tour van 2013 wordt verreden, of er nu wel of geen winnaar staat achter het jaartal 2001.
Bron: theaustralian.com.au
Het blijft jammer dat zo veel aandacht uitgaat naar een klootzak. Uiteindelijk wordt niemand er beter van. Misschien Oprah. Maar ik geloof nooit dat de uiteindelijke winnares van deze soap een talkshowhostess mag zijn met miljarden op de bank.
